tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Η αναζήτηση κατοικίας ξεκίνησε από το Μάρτιο, ενώ ήμουν ακόμα στην Ελλάδα. Έψαχνα στο ίντερνετ για περιοχές, τιμές, απόσταση από τη δουλειά κλπ. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με κάποιους ανθρώπους, έστειλα mail σε μία κοπέλα που νοίκιαζε το σπίτι της τους μήνες που με ενδιέφεραν εμένα, και ένα άλλο mail σε μία εστία να τους ρωτήσω εάν θα μπορούσω ως μη φοιτήτρια να μείνω κάποιους μήνες εκεί, καθότι είχα υπόψη μου ότι τους θερινούς μήνες νοικιάζουν και σε τουρίστες. Απάντηση δεν πήρα από κανέναν.
Ήρθα λοιπόν στο Βερολίνο, και ευτυχώς ο supervisor μου είχε κλείσει δωμάτιο μέσα στο ερευνητικό κέντρο, για 4 εβδομάδες με περιθώριο παράτασης εάν αυτό χρειαζόταν. Οπότε μπόρεσα αμέσως να τακτοποιηθώ και να ξεκουραστώ. Με το καλωσήρθατε όμως, ο supervisor όμως (ας τον λέμε C.από εδώ και πέρα), μου λέει ότι θα γράψει στο συμβόλαιο ως περίοδο εργασίας 13/04/09-30/08/09 αντί για 13/04/09-15/07/09 όπως περίμενα σύμφωνα με αυτά που είχαμε κουβεντιάσει σε προηγούμενες συζητήσεις μας. Η προοπτική ήταν να έρθω για 3μήνες αρχικά και μετά θα βλέπαμε και οι δύο πλευρές πώς το βλέπουμε το πράγμα. Εγώ φυσικά χάρηκα, γιατί όσο παραπάνω μένω εσώ, τόσο το καλύτερο. Αλλά από την άλλη, όταν έχεις έρθει με μία βαλίτσα με τα βασικά, για να μείνεις 3 μήνες και ακούς ότι θα κάτσεις και το καλοκαίρι, ε, λίγο σε τρομάζει αυτό όταν δεν το περιμένεις. Δλδ ξέχνα μπάνια, φραπεδάκι στις καφετέριες στη Μελενίκου με την παρέα κλπ. Πού να ήξερα βέβαια ότι αυτοί οι 3 μήνες εκτός από 5, θα γινόντουσαν πολύ σύντομα 9 και τελικά αν όλα πάνε καλά, 3 χρόνια και 9 μήνες τουλάχιστον! και ποιός ξέρει τι άλλο με περιμένει...
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, οπότε ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα του σπιτιού. Αρχίζω λοιπόν να αναζητώ στο ίδιο site, κατοικία για 4μήνες, Μάιο με Αύγουστο. Καταγράφω περιοχές, οδούς κλπ και κανονίζω το 1ο σαββατοκύριακο (δικό τους Πάσχα εδώ), να πάω να δω πρώτα περιοχές. Οι τιμές που είδα σε κπ περιοχές ήταν εξευτελιστικά χαμηλές για τα δικά μας δεδομένα. Warm Miete (όλα δλδ μέσα στο ενοίκιο) από 120-150 ευρώ το μήνα (κυρίως σε 1ο οροφο ή με συγκατοίκηση ή σε μία συγκεκριμένη περιοχή). Στο site έδωσα ανώτατο όριο 400 ευρώ και βρήκα πολύ καλές περιπτώσεις, τουλάχιστον από τις φωτογραφίες που έβλεπα, και με βάση τις περιοχές που κοιτούσα. Ξεκίνησα λοιπόν για αυτές τις περιοχές αφού δεν αναζητούσα και τίποτα το ιδιαίτερο. Το ωράριό μου είναι περίπου 9.30-5.30, ήτοι θα γυρνάω σπίτι για μαμ κακά και νάνι κυρίως. Οι Γερμανοί, και ιδιαίτερα το χειμώνα, στις 8μμ μαζεύονται σπίτια τους. Αλλά και με τέτοιο ωράριο, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες, θεώρησα ότι δεν με ενδιέφερε και πολύ να έχει χώρους διασκέδασης κοντά στο σπίτι μου. Δεν είμαι άλλωστε και τόσο party girl...
Ξεκίνησα λοιπόν την εξόρμηση αναζήτησης. Γύρισα τις περιοχές Kreuzberg, Neukoeln, Steglitz και Treptow-Koepenick, οι οποίες είναι και πιο κοντά στη δουλειά, και τα ενοίκια είναι χαμηλά. Πείτε με ρατσίστρια, αλλά οι 2 πρώτες περιοχές, γνωστές και ως περιοχές μεταναστών ή τουρκογειτονιά, δεν με έκαναν να αισθανθώ και πολύ ασφαλής, καθώς οι φάτσες που έβλεπα να κυκλοφορούν, δεν μου γέμιζαν και πολύ το μάτι για να τους έχω γείτονες. Υπήρχε ταυτόχρονα και μια ΜΗ-αίσθηση του ωραίου ή της φροντίδας του χώρου, πράγμα που έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με την κλασική νοοτροπία των Γερμανών, οπότε καταλάβαινες εύκολα ότι δεν κατοικούν και πολλοί Γερμανοί εκεί. Έφυγα λοιπόν κάπως απογοητευμένη από τις 2 πρώτες περιοχές.
Το Treptow και το Koepenick, είναι ωραίες περιοχές, με πολύ πράσινο, και πολύ κοντά στη δουλειά. Αλλά τα 400 ευρώ που βρήκα για κάποια δωμάτια/στούντιο, τα θεώρησα αρκετά λεφτά, αλλά το βασικότερο ότι βρισκόντουσαν αρκετά μακριά από σταθμούς S-Bahn, πράγμα που δεν με συνέφερε καθόλου. Ένας Γερμανός συνάδερφος μου είπε κιόλας ότι στο δυτικό μέρος της μίας περιοχής (Schoeneweide), όταν έμενε εκεί για κάποιο διάστημα, είχε κάποιες άσχημες εμπειρίες με κάποιους νεαρούς, οι οποίοι έχουν μία τάση να ξυρίζουν τα μαλλιά τους και να είναι ψιλο-αναρχικοί. Και καθότι αυτός έχει μακριά ξανθά μαλλιά μέχρι τη μέση, έκανε μεγάλη αντίθεση με αυτούς, και του επιτέθηκαν φραστικά. Αλλά γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κάθεσαι να ασχοληθείς, αδιαφορείς και προχωράς. Πάντως εμένα η περιοχή μου άρεσε, αλλά χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο να ψάξω και άλλα σπίτια.
Το Steglitz είναι μία πολύ ωραία περιοχή, και αυτή με πολύ πράσινο, και καθότι εκεί υπάρχει η μόνη ελληνορθόδοξη εκκλησία, ελληνικό πολιτιστικό κέντρο κλπ, υπάρχουν και αρκετοί Έλληνες. Βέβαια για εμένα αυτό δεν ήταν κριτήριο, καθώς δεν ήρθα στο Βερολίνο για να πιάσω φιλίες με Έλληνες ή να "υποχρεωθώ" σε αυτούς, με την έννοια ότι αν σε βοηθήσουν στην αρχή, όσο να 'ναι, τους είσαι υποχρεωμένος. Προτίμησα να αποφύγω τις πολλές πολλές επαφές μαζί τους, και αυτό κυρίως για το λόγο ότι οι Έλληνες, καλώς ή κακώς, καθότι φιλόξενοι και "ανοιχτοί", καμιά φορά μπαίνουμε πολύ στη ζωή των άλλων και εγώ δεν είχα καμία όρεξη να μπω σε αυτό το τρυπάκι. Ήρθα ως άγνωστη μεταξύ αγνώστων, να φτιάξω τη ζωή που θέλω όπως την θέλω, χωρίς να ακούω τις κριτικές και τα σχόλια των άλλων. Στην ουσία, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ήταν σαν να μηδένισα τη ζωή μου και την ξαναφτιάχνω από την αρχή. Και αυτή τη φορά θα γίνουν όλα όπως θέλω εγώ και με τους δικούς μου όρους, όσο βέβαια αυτό περνάει από το χέρι μου. Και δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής το έχω καταφέρει απόλυτα. Από τη μία πραγματοποιείται διπλά το όνειρο μιας ζωής(να δουλεύω πάνω στο πείραμα που ήταν το όνειρό μου από το Λύκειο αλλά και ταυτόχρονα να επιστρέψω στη Γερμανία για σπουδές ή δουλιειά, με ό,τι συνεπάγεται αυτό: καλά λεφτά, καλό επίπεδο ζωής κλπ) και από την άλλη να ζω μία ζωή όπως τη θέλω, μακριά από γκρίνια και μιζέρια και συμφέροντα που με είχαν φθείρει ψυχολογικά τα τελευταία χρόνια.
Ας επανέλθω όμως στο θέμα του Steglitz: όπως λέει ο Λ., ένας Αλγεριανός συνάδερφος, πρόκειται για μία περιοχή που ενώ είναι στο Βερολίνο, είναι σαν να μην ανήκει σε αυτό. Έχει πολύ πράσινο, υπάρχουν πολλές οικογένειες κλπ κλπ. Βέβαια τα λεγόμενά του δεν είναι να τα παίρνει κανείς τοις μετρητοίς, καθότι σχεδόν μισεί το Βερολίνο και όλο γκρινιάζει για οτιδήποτε εδώ. Διότι για εμένα το Βερολίνο αν και πρωτεύουσα, έχει πάρα πολύ πράσινο και δεν είναι πυκνοκατοικημένο. Όλα τα σπίτια είναι κτισμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να μπαίνει σε κάθε διαμέρισμα φως, όσο χαμηλά και αν βρίσκεται αυτό(και αυτό μπορεί να το προσέξει κανείς και από το αεροπλάνο, αν παρατηρήσει το σχηματισμό των οικοδομών. Θα κάνουν "Π" ή τετράγωνο με κενό στη μέση, ώστε να είναι τα διαμερίσματα φωτεινά). Το βασικότερο όμως κριτήριο το οποίο με απομάκρυνε από αυτή την περιοχή, ήταν το γεγονός ότι χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω 3 γραμμές S-Bahn για να πάω στη δουλειά, και δεν μου άρεσε πολύ αυτό. Δεν ήταν καθόλου βολικό. Α, και ένας άλλος βασικός λόγος: ότι δεν έβρισκα σπίτι επιπλωμένο για τους μήνες που ήθελα. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, ήθελαν συμβόλαιο τουλάχιστον 6μηνών και εγώ δεν μπορούσα ακόμα να δεσμευτώ για κάτι τέτοιο. Αλλά και δεν ήμουν διατεθιμένη να επενδύσω οικονομικά σε έπιπλα, εγκατάσταση ιντερνετ κλπ.
(βγήκε μεγάλο, οπότε...συνεχίζεται στο επόμενο επεισόδιο, με την εύρεση του ιδανικού σπιτιού)
Συγχωρήστε με που ίσως βγήκε κάπως μπερδεμένο, είναι τόσες σκέψεις και αναμνήσεις μαζί, που είναι δύσκολο να τις βάλω σε απόλυτη χρονολογική σειρά μετά από τόσο καιρό. Για παράδειγμα, η άποψή μου για τα κτήρια συνδιάζεται με τις συζητήσεις που έχω κάνει πιο πρόσφατα αλλά και από προηγούμενη εμπειρία μου σχετικά με την πολεοδομία της Γερμανίας.
Ήρθα λοιπόν στο Βερολίνο, και ευτυχώς ο supervisor μου είχε κλείσει δωμάτιο μέσα στο ερευνητικό κέντρο, για 4 εβδομάδες με περιθώριο παράτασης εάν αυτό χρειαζόταν. Οπότε μπόρεσα αμέσως να τακτοποιηθώ και να ξεκουραστώ. Με το καλωσήρθατε όμως, ο supervisor όμως (ας τον λέμε C.από εδώ και πέρα), μου λέει ότι θα γράψει στο συμβόλαιο ως περίοδο εργασίας 13/04/09-30/08/09 αντί για 13/04/09-15/07/09 όπως περίμενα σύμφωνα με αυτά που είχαμε κουβεντιάσει σε προηγούμενες συζητήσεις μας. Η προοπτική ήταν να έρθω για 3μήνες αρχικά και μετά θα βλέπαμε και οι δύο πλευρές πώς το βλέπουμε το πράγμα. Εγώ φυσικά χάρηκα, γιατί όσο παραπάνω μένω εσώ, τόσο το καλύτερο. Αλλά από την άλλη, όταν έχεις έρθει με μία βαλίτσα με τα βασικά, για να μείνεις 3 μήνες και ακούς ότι θα κάτσεις και το καλοκαίρι, ε, λίγο σε τρομάζει αυτό όταν δεν το περιμένεις. Δλδ ξέχνα μπάνια, φραπεδάκι στις καφετέριες στη Μελενίκου με την παρέα κλπ. Πού να ήξερα βέβαια ότι αυτοί οι 3 μήνες εκτός από 5, θα γινόντουσαν πολύ σύντομα 9 και τελικά αν όλα πάνε καλά, 3 χρόνια και 9 μήνες τουλάχιστον! και ποιός ξέρει τι άλλο με περιμένει...
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, οπότε ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα του σπιτιού. Αρχίζω λοιπόν να αναζητώ στο ίδιο site, κατοικία για 4μήνες, Μάιο με Αύγουστο. Καταγράφω περιοχές, οδούς κλπ και κανονίζω το 1ο σαββατοκύριακο (δικό τους Πάσχα εδώ), να πάω να δω πρώτα περιοχές. Οι τιμές που είδα σε κπ περιοχές ήταν εξευτελιστικά χαμηλές για τα δικά μας δεδομένα. Warm Miete (όλα δλδ μέσα στο ενοίκιο) από 120-150 ευρώ το μήνα (κυρίως σε 1ο οροφο ή με συγκατοίκηση ή σε μία συγκεκριμένη περιοχή). Στο site έδωσα ανώτατο όριο 400 ευρώ και βρήκα πολύ καλές περιπτώσεις, τουλάχιστον από τις φωτογραφίες που έβλεπα, και με βάση τις περιοχές που κοιτούσα. Ξεκίνησα λοιπόν για αυτές τις περιοχές αφού δεν αναζητούσα και τίποτα το ιδιαίτερο. Το ωράριό μου είναι περίπου 9.30-5.30, ήτοι θα γυρνάω σπίτι για μαμ κακά και νάνι κυρίως. Οι Γερμανοί, και ιδιαίτερα το χειμώνα, στις 8μμ μαζεύονται σπίτια τους. Αλλά και με τέτοιο ωράριο, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες, θεώρησα ότι δεν με ενδιέφερε και πολύ να έχει χώρους διασκέδασης κοντά στο σπίτι μου. Δεν είμαι άλλωστε και τόσο party girl...
Ξεκίνησα λοιπόν την εξόρμηση αναζήτησης. Γύρισα τις περιοχές Kreuzberg, Neukoeln, Steglitz και Treptow-Koepenick, οι οποίες είναι και πιο κοντά στη δουλειά, και τα ενοίκια είναι χαμηλά. Πείτε με ρατσίστρια, αλλά οι 2 πρώτες περιοχές, γνωστές και ως περιοχές μεταναστών ή τουρκογειτονιά, δεν με έκαναν να αισθανθώ και πολύ ασφαλής, καθώς οι φάτσες που έβλεπα να κυκλοφορούν, δεν μου γέμιζαν και πολύ το μάτι για να τους έχω γείτονες. Υπήρχε ταυτόχρονα και μια ΜΗ-αίσθηση του ωραίου ή της φροντίδας του χώρου, πράγμα που έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με την κλασική νοοτροπία των Γερμανών, οπότε καταλάβαινες εύκολα ότι δεν κατοικούν και πολλοί Γερμανοί εκεί. Έφυγα λοιπόν κάπως απογοητευμένη από τις 2 πρώτες περιοχές.
Το Treptow και το Koepenick, είναι ωραίες περιοχές, με πολύ πράσινο, και πολύ κοντά στη δουλειά. Αλλά τα 400 ευρώ που βρήκα για κάποια δωμάτια/στούντιο, τα θεώρησα αρκετά λεφτά, αλλά το βασικότερο ότι βρισκόντουσαν αρκετά μακριά από σταθμούς S-Bahn, πράγμα που δεν με συνέφερε καθόλου. Ένας Γερμανός συνάδερφος μου είπε κιόλας ότι στο δυτικό μέρος της μίας περιοχής (Schoeneweide), όταν έμενε εκεί για κάποιο διάστημα, είχε κάποιες άσχημες εμπειρίες με κάποιους νεαρούς, οι οποίοι έχουν μία τάση να ξυρίζουν τα μαλλιά τους και να είναι ψιλο-αναρχικοί. Και καθότι αυτός έχει μακριά ξανθά μαλλιά μέχρι τη μέση, έκανε μεγάλη αντίθεση με αυτούς, και του επιτέθηκαν φραστικά. Αλλά γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν κάθεσαι να ασχοληθείς, αδιαφορείς και προχωράς. Πάντως εμένα η περιοχή μου άρεσε, αλλά χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο να ψάξω και άλλα σπίτια.
Το Steglitz είναι μία πολύ ωραία περιοχή, και αυτή με πολύ πράσινο, και καθότι εκεί υπάρχει η μόνη ελληνορθόδοξη εκκλησία, ελληνικό πολιτιστικό κέντρο κλπ, υπάρχουν και αρκετοί Έλληνες. Βέβαια για εμένα αυτό δεν ήταν κριτήριο, καθώς δεν ήρθα στο Βερολίνο για να πιάσω φιλίες με Έλληνες ή να "υποχρεωθώ" σε αυτούς, με την έννοια ότι αν σε βοηθήσουν στην αρχή, όσο να 'ναι, τους είσαι υποχρεωμένος. Προτίμησα να αποφύγω τις πολλές πολλές επαφές μαζί τους, και αυτό κυρίως για το λόγο ότι οι Έλληνες, καλώς ή κακώς, καθότι φιλόξενοι και "ανοιχτοί", καμιά φορά μπαίνουμε πολύ στη ζωή των άλλων και εγώ δεν είχα καμία όρεξη να μπω σε αυτό το τρυπάκι. Ήρθα ως άγνωστη μεταξύ αγνώστων, να φτιάξω τη ζωή που θέλω όπως την θέλω, χωρίς να ακούω τις κριτικές και τα σχόλια των άλλων. Στην ουσία, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ήταν σαν να μηδένισα τη ζωή μου και την ξαναφτιάχνω από την αρχή. Και αυτή τη φορά θα γίνουν όλα όπως θέλω εγώ και με τους δικούς μου όρους, όσο βέβαια αυτό περνάει από το χέρι μου. Και δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής το έχω καταφέρει απόλυτα. Από τη μία πραγματοποιείται διπλά το όνειρο μιας ζωής(να δουλεύω πάνω στο πείραμα που ήταν το όνειρό μου από το Λύκειο αλλά και ταυτόχρονα να επιστρέψω στη Γερμανία για σπουδές ή δουλιειά, με ό,τι συνεπάγεται αυτό: καλά λεφτά, καλό επίπεδο ζωής κλπ) και από την άλλη να ζω μία ζωή όπως τη θέλω, μακριά από γκρίνια και μιζέρια και συμφέροντα που με είχαν φθείρει ψυχολογικά τα τελευταία χρόνια.
Ας επανέλθω όμως στο θέμα του Steglitz: όπως λέει ο Λ., ένας Αλγεριανός συνάδερφος, πρόκειται για μία περιοχή που ενώ είναι στο Βερολίνο, είναι σαν να μην ανήκει σε αυτό. Έχει πολύ πράσινο, υπάρχουν πολλές οικογένειες κλπ κλπ. Βέβαια τα λεγόμενά του δεν είναι να τα παίρνει κανείς τοις μετρητοίς, καθότι σχεδόν μισεί το Βερολίνο και όλο γκρινιάζει για οτιδήποτε εδώ. Διότι για εμένα το Βερολίνο αν και πρωτεύουσα, έχει πάρα πολύ πράσινο και δεν είναι πυκνοκατοικημένο. Όλα τα σπίτια είναι κτισμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να μπαίνει σε κάθε διαμέρισμα φως, όσο χαμηλά και αν βρίσκεται αυτό(και αυτό μπορεί να το προσέξει κανείς και από το αεροπλάνο, αν παρατηρήσει το σχηματισμό των οικοδομών. Θα κάνουν "Π" ή τετράγωνο με κενό στη μέση, ώστε να είναι τα διαμερίσματα φωτεινά). Το βασικότερο όμως κριτήριο το οποίο με απομάκρυνε από αυτή την περιοχή, ήταν το γεγονός ότι χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω 3 γραμμές S-Bahn για να πάω στη δουλειά, και δεν μου άρεσε πολύ αυτό. Δεν ήταν καθόλου βολικό. Α, και ένας άλλος βασικός λόγος: ότι δεν έβρισκα σπίτι επιπλωμένο για τους μήνες που ήθελα. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, ήθελαν συμβόλαιο τουλάχιστον 6μηνών και εγώ δεν μπορούσα ακόμα να δεσμευτώ για κάτι τέτοιο. Αλλά και δεν ήμουν διατεθιμένη να επενδύσω οικονομικά σε έπιπλα, εγκατάσταση ιντερνετ κλπ.
(βγήκε μεγάλο, οπότε...συνεχίζεται στο επόμενο επεισόδιο, με την εύρεση του ιδανικού σπιτιού)
Συγχωρήστε με που ίσως βγήκε κάπως μπερδεμένο, είναι τόσες σκέψεις και αναμνήσεις μαζί, που είναι δύσκολο να τις βάλω σε απόλυτη χρονολογική σειρά μετά από τόσο καιρό. Για παράδειγμα, η άποψή μου για τα κτήρια συνδιάζεται με τις συζητήσεις που έχω κάνει πιο πρόσφατα αλλά και από προηγούμενη εμπειρία μου σχετικά με την πολεοδομία της Γερμανίας.
