djeleni
Member
- Μηνύματα
- 162
- Likes
- 234
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ισλανδία
Η Αμοργός είναι από εκείνα τα νησιά τα οποία δεν σε προϊδεάζουν επαρκώς με την πρώτη ματιά για το τι πρόκειται να δεις, να ζήσεις κατά τη διαμονή σου εκεί. Φτάνοντας στα Κατάπολα αντικρύζεις έναν μεγάλο κόλπο που περιτριγυρίζεται από ορεινούς όγκους, έναν νησιώτικο οικισμό άναρχα δομημένο... Η Χώρα του νησιού είναι αθέατη από εκεί, ξέρεις πως πρέπει να ανέβεις ψηλά για να τη δεις. Ανηφορίζοντας, λοιπόν, και μετά από πολλές στροφές, βλέπεις στο βάθος να ξεπροβάλλει ένα χωριό κοντά στην άκρη του λόφου και στο ψηλότερο σημείο του πολλούς κόκκινους ανεμόμυλους.
Με την είσοδό σου στην Αμοργό καταλαβαίνεις πως πρόκειται για έναν πολύ παραδοσιακό οικισμό, ήσυχο.
Εδώ ο χρόνος σταματά, ξεχνάς ό,τι περιλαμβάνει μια καθημερινότητα σε μια μεγαλούπολη, χαλαρώνεις. Σε όλο το χωριό υπάρχουν σπίτια ολόλευκα με παράθυρα και πόρτες διαφόρων χρωμάτων, κληματαργιές, γλάστρες και βουκαμβίλιες κοσμούν τις αυλές, τα σοκάκια. Το ένα σπίτι δίπλα ή πάνω από το άλλο, υπόστεγα κατασκευασμένα από ξύλα ή πέτρες, τα σοκάκια ξεδιπλώνονται γύρω από το κάστρο σε μορφή λαβύρινθου. Είναι τα πάντα τόσο αρμονικά «δεμένα» μεταξύ τους…
Στην άκρη του λόφου δεσπόζουν δέκα κόκκινοι ανεμόμυλοι που προσδίδουν μια αρχοντιά στο τοπίο. Εκεί αισθάνεσαι τον δυνατό και κρύο αέρα του Αιγαίου και στην νοτιο-ανατολική πλευρά αντικρίζεις το απέραντο γαλάζιο. Το γαλάζιο της θάλασσας μπερδεύεται με το γαλάζιο του ουρανού…
Ειδικά κατά την αυγή το θέαμα είναι απαράμιλλης ομορφιάς.
Αρμονικά μπερδεμένα τα χρώματα, κόκκινο, πορτοκαλί, ροζ, ανοιχτό γαλάζιο, μπλε και σκούρο μπλε, σαν παλέτα άριστου ζωγράφου… Και ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι αυτός εκτός από την ίδια τη φύση; Συνειδητοποιείς τότε πόσο τέλεια κι αρμονική είναι η πραγματική φύση, πως είσαι κι εσύ ένα κομμάτι της και πως χάνεις τόσες ομορφιές της όσο απομακρύνεσαι από αυτήν. Το τραγούδι έχει δίκιο, όταν χαράζει στο Αιγαίο, είναι όμορφα, σου λέω. Για την ακρίβεια, η ομορφιά αυτή είναι ασύγκριτη.
Ένα άλλο μέρος που αξίζει να επισκεφθεί κανείς στην Αμοργό είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, όχι απαραίτητα για να προσκυνήσει (αν δεν πιστεύει), αλλά για να θαυμάσει την υπέροχη θέα από εκεί.
Για να φτάσεις εκεί πρέπει να ανέβεις περίπου 300 σκαλιά. Ίσως η ζέστη, ο ήλιος και τα τόσα σκαλιά (όχι ομαλά ως επί το πλείστον) να μην αποτελούν ιδανικό συνδυασμό για μια ανάβαση. Όμως παρατηρώντας τη θέα που προσφέρεται απλόχερα μπροστά σου, παίρνεις κουράγιο για να συνεχίσεις. Πρόκειται για θέα προς τα ανατολικά του νησιού, ανοιχτή στο πέλαγος με τους απότομους γκρεμούς να καταλήγουν στη θάλασσα. Σε κάποια σημεία σχηματίζονται μικροί κολπίσκοι. Τα χρώματα της θάλασσας σε μαγεύουν: πράσινο, γαλάζιο, βαθύ μπλε. Τα νερά είναι τόσο διαφανή που έχεις την εντύπωση πως μπορείς να δεις ξεκάθαρα το βυθό αν και βρίσκεσαι σε σχετικά ψηλό υψόμετρο.
Το μοναστήρι δεν είναι ορατό από την αρχή της διαδρομής. Κι αυτό διότι είναι «κρεμασμένο» πάνω στο βράχο σε τέτοιο σημείο, ώστε ο ίδιος ο βράχος να συνιστά φυσικό εμπόδιο ορατότητας. Βέβαια, ούτε από την ακτή της παραλίας της Αγίας Άννας μπορείς να το δεις, ούτε υποψιάζεσαι πως κάπου εκεί ψηλά, ανάμεσα στους γκρεμούς, βρίσκεται κάποιο μοναστήρι παρά μόνο αν κολυμπήσεις πολύ μακριά από την ακτή και το παρατηρήσεις. Μπαίνοντας στο μοναστήρι διαπιστώνεις πόσο στενά και μικρά είναι τα πέτρινα σκαλιά του που συνδέουν τους 8 ορόφους του. Ανεβαίνοντας λοιπόν κάποια σκαλιά η ματιά σου «πέφτει» σε ένα μικρό παράθυρο που «κοιτάζει» προς τη θάλασσα. Πολύ μικρό παράθυρο για μια τόσο «μεγάλη» θέα, μια θέα στο απέραντο γαλάζιο…
Ο αέρας χαϊδεύει την επιφάνεια της θάλασσας δημιουργώντας την εντύπωση πως πάνω της επιπλέουν διεσπαρμένοι κρυστάλλινοι καθρέφτες.
Σε άλλον όροφο μπορείς να βγεις σε έναν προαύλιο χώρο και να αγναντέψεις την αγριάδα, μα συνάμα τη μαγεία αυτού του απόκοσμου τοπίου.
Το νησί διαθέτει όμορφες, μικρές, καθαρές, βοτσαλωτές παραλίες με γαλάζια ή γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά. Αν είσαι λάτρης ανοργάνωτων, βαθιών, παραλιών με πολύ κρύα νερά, τότε στην Αμοργό θα βρεις τον παράδεισό σου. Αγαπημένες μου είναι ο Μούρος, η πρώτη παραλία στη Νικουριά (απάνεμη, ειδικά από ψηλά νομίζεις ότι πρόκειται για λίμνη, διότι υπάρχει μικρή απόσταση θάλασσας – στεριάς), η Αγία Άννα, δυο παραλίες στο νησί Γραμβούσσα, η Καλοταρίτισσα και ο Άγιος Παύλος (από την αριστερή πλευρά, οργανωμένη).
Μούρος
Νικουριά
Αγία Άννα
Γραμβούσσα
Καλοταρίτισσα
Άγιος Παύλος
Όμορφος, παραδοσιακός είναι και ο οικισμός «Θολάρια», τοποθετημένος σε μεγάλο υψόμετρο από όπου αγναντεύεις τον όρμο της Αιγιάλης.
Στο βάθος ο όρμος της Αιγιάλης
Στην Αιγιάλη απέλαυσα το ηλιοβασίλεμα.
Από την παραλία παρακολουθείς τον ήλιο να «πέφτει» σιγά σιγά, τα κύματα να διπλώνουν στο βάθος του ορίζοντα, ο οποίος «παίρνει» διάφορα έντονα χρώματα. Τελικά ο ήλιος χάνεται μέσα στη θάλασσα…
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να απολαμβάνεις ένα τέτοιο θέαμα; Ίσως γι’αυτό και να μοιάζει μαγικό στο μυαλό σου. Διότι για σένα μπορεί να συνιστά κάτι το ακριβοθώρητο, για τη φύση όμως είναι ένα καθημερινό «παιχνίδι»…
Κλείνοντας, αν είσαι άνθρωπος που λατρεύει τη φύση, κουράζεται από τη ζωή στη μεγαλούπολη, είσαι ανήσυχο πνεύμα, σου αρέσουν οι αυθεντικοί γραφικοί αιγαιοπελαγίτικοι οικισμοί και οι καθαρές – ανοργάνωτες παραλίες, η Αμοργός είναι ο ιδανικός τόπος για σένα.
Με την είσοδό σου στην Αμοργό καταλαβαίνεις πως πρόκειται για έναν πολύ παραδοσιακό οικισμό, ήσυχο.
Εδώ ο χρόνος σταματά, ξεχνάς ό,τι περιλαμβάνει μια καθημερινότητα σε μια μεγαλούπολη, χαλαρώνεις. Σε όλο το χωριό υπάρχουν σπίτια ολόλευκα με παράθυρα και πόρτες διαφόρων χρωμάτων, κληματαργιές, γλάστρες και βουκαμβίλιες κοσμούν τις αυλές, τα σοκάκια. Το ένα σπίτι δίπλα ή πάνω από το άλλο, υπόστεγα κατασκευασμένα από ξύλα ή πέτρες, τα σοκάκια ξεδιπλώνονται γύρω από το κάστρο σε μορφή λαβύρινθου. Είναι τα πάντα τόσο αρμονικά «δεμένα» μεταξύ τους…
Στην άκρη του λόφου δεσπόζουν δέκα κόκκινοι ανεμόμυλοι που προσδίδουν μια αρχοντιά στο τοπίο. Εκεί αισθάνεσαι τον δυνατό και κρύο αέρα του Αιγαίου και στην νοτιο-ανατολική πλευρά αντικρίζεις το απέραντο γαλάζιο. Το γαλάζιο της θάλασσας μπερδεύεται με το γαλάζιο του ουρανού…
Ειδικά κατά την αυγή το θέαμα είναι απαράμιλλης ομορφιάς.
Ένα άλλο μέρος που αξίζει να επισκεφθεί κανείς στην Αμοργό είναι το μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, όχι απαραίτητα για να προσκυνήσει (αν δεν πιστεύει), αλλά για να θαυμάσει την υπέροχη θέα από εκεί.
Ο αέρας χαϊδεύει την επιφάνεια της θάλασσας δημιουργώντας την εντύπωση πως πάνω της επιπλέουν διεσπαρμένοι κρυστάλλινοι καθρέφτες.
Το νησί διαθέτει όμορφες, μικρές, καθαρές, βοτσαλωτές παραλίες με γαλάζια ή γαλαζοπράσινα κρυστάλλινα νερά. Αν είσαι λάτρης ανοργάνωτων, βαθιών, παραλιών με πολύ κρύα νερά, τότε στην Αμοργό θα βρεις τον παράδεισό σου. Αγαπημένες μου είναι ο Μούρος, η πρώτη παραλία στη Νικουριά (απάνεμη, ειδικά από ψηλά νομίζεις ότι πρόκειται για λίμνη, διότι υπάρχει μικρή απόσταση θάλασσας – στεριάς), η Αγία Άννα, δυο παραλίες στο νησί Γραμβούσσα, η Καλοταρίτισσα και ο Άγιος Παύλος (από την αριστερή πλευρά, οργανωμένη).
Μούρος
Νικουριά
Αγία Άννα
Γραμβούσσα
Καλοταρίτισσα
Άγιος Παύλος
Όμορφος, παραδοσιακός είναι και ο οικισμός «Θολάρια», τοποθετημένος σε μεγάλο υψόμετρο από όπου αγναντεύεις τον όρμο της Αιγιάλης.
Στο βάθος ο όρμος της Αιγιάλης
Στην Αιγιάλη απέλαυσα το ηλιοβασίλεμα.
Από την παραλία παρακολουθείς τον ήλιο να «πέφτει» σιγά σιγά, τα κύματα να διπλώνουν στο βάθος του ορίζοντα, ο οποίος «παίρνει» διάφορα έντονα χρώματα. Τελικά ο ήλιος χάνεται μέσα στη θάλασσα…
Κλείνοντας, αν είσαι άνθρωπος που λατρεύει τη φύση, κουράζεται από τη ζωή στη μεγαλούπολη, είσαι ανήσυχο πνεύμα, σου αρέσουν οι αυθεντικοί γραφικοί αιγαιοπελαγίτικοι οικισμοί και οι καθαρές – ανοργάνωτες παραλίες, η Αμοργός είναι ο ιδανικός τόπος για σένα.
