travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.861
- Likes
- 16.112
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
Αιθιοπία: Πέντε μέρες στις φυλές του Νότου
Από το πρόσφατό ταξίδι με την παρέα μου στην Αιθιοπία έχω γράψει το τριήμερο του Ντανακίλ
http://www.travelstories.gr/community/threads/Ντανακίλ-η-Γη-πριν-4-δις-χρόνια.56377/).
Αποφάσισα να γράψω και το πενθήμερο στο νότιο τμήμα της χώρας, με τις περίφημες φυλές. Είναι πιο πολύ γνωστές σαν φυλές της κοιλάδας του ποταμού Όμο. Διευκρινίζω ότι στην περιγραφή που ακολουθεί οι περισσότερες φυλές δεν ήταν σε αυτή την κοιλάδα, αλλά γενικά στο νότο της χώρας.
Δεν θα αναφέρω τα εισαγωγικά του ταξιδιού, αφού τα έχω πει στην ανάρτηση για το Ντανακίλ. Όμως μερικά θα τα ξαναπώ, για να μη χρειαστεί να ανατρέχετε στην προηγούμενη ανάρτηση.
Ο Νότος ήταν ένα πενθήμερο για μας. Σίγουρα λίγες οι μέρες, αλλά ο συνολικός χρόνος μας στη χώρα ήταν δυο εβδομάδες και θέλαμε στο Βορρά εκτός από το Ντανακίλ να δούμε και Λαλιμπέλα, Αξούμ, Γκοντάρ και Μπαχίρ Νταρ. Εννοείται ότι θέλαμε και άλλα, αλλά πάντα σε μια εκδρομή, όταν είσαι εκεί και όταν επιστρέφεις, ο χρόνος σου φαίνεται λίγος.
Όπως όταν θες να αγοράσεις ένα σπίτι: πάντα τα χρήματά σου νομίζεις ότι είναι λίγο λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε για το ιδανικό σπίτι. Όσα λεφτά και αν έχεις.
Εκείνο όμως που έχω να πω είναι ότι: Αξούμ, Γκοντάρ και Μπαχίρ Νταρ έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε Ντανακίλ, Λαλιμπέλα και Φυλές. Αν ποτέ πάτε και δεν έχετε χρόνο, να το θυμάστε.
Το πενθήμερο ξεκινά από το πρωί της πρωτοχρονιάς, που βρισκόμαστε στο Μπαχίρ Νταρ και με την πρωινή πτήση θα πηγαίναμε στην Αντίς Αμπέμπα για να συνεχίσομε στο Νότο. Εδώ θα δείτε αποσπάσματα από τις σημειώσεις που κρατούσα εκεί μαζί με νεότερες προσθήκες, ώστε να έχετε μια καλύτερη κατανόηση του ταξιδιού.
1/1/2017, Κυριακή, Μπαχίρ Νταρ
Το βράδυ στις εννέα χθες (παραμονή πρωτοχρονιάς) πήγαμε στο ρεβεγιόν του ξενοδοχείου. Μας περίμενε μια έκπληξη: τα φαγητά είχαν τελειώσει σχεδόν όλα. Τους βάλαμε τις φωνές και έφεραν λίγο κρέας επί πλέον. Είχε μείνει αρκετή πίτσα και πατάτες και ρύζια. Μας ενόχλησε γιατί έλεγαν ότι το ρεβεγιόν κρατά από τις 18:00 ως τα μεσάνυχτα. Και τους είχαμε πει ότι θα πηγαίναμε στις εννιά. Τσάμπα τα λεφτά του πρακτορείου. Το φαγητό ήταν στο σαλόνι αλλά η μουσική με DJ που είχε, ήταν στο ύπαιθρο και κρυώναμε. Δεν ήταν και του γούστου μας, οπότε πήγαμε για ύπνο νωρίς. Τελείωσε άδοξα η φιλόδοξη προοπτική μιας βραδιάς γλεντιού για το νέο έτος!
Να σημειώσω εδώ ότι στην Αιθιοπία το χρόνο τον μετράνε διαφορετικά από εμάς. Συγκεκριμένα τώρα έχουν 2009 γιατί θεωρούν ότι ο Χριστός γεννήθηκε αργότερα από το έτος που οι Δυτικοί τοποθετούν τη γέννησή του (ή Του. Μετράνε διαφορετικά και τους μήνες (έχουν 13. Τους 12 με 30 μέρες και τον 13ο με 5 ή 6 μέρες, κάθε 4 χρόνια). Μετράνε διαφορετικά και τις ώρες: όταν ξημερώνει είναι 12 το πρωί και όταν βραδιάζει 12 το βράδυ. Το καταμεσήμερο είναι έξι η ώρα. Δε θα έχετε πρόβλημα όμως, γιατί όταν βλέπουν τουρίστα του μιλάνε στο δικό του ωράριο. Απλά μη κοιτάξετε τοπικό ρολόι: θα σας μπερδέψει.
Την επομένη (σήμερα, πρωτοχρονιά) στις 7:45 είχαμε ραντεβού με τον ξεναγό της προηγούμενης μέρας να μας πάει στο αεροδρόμιο, αλλά αργούσε και του τηλεφωνώ (ευτυχώς είχα πάρει τον αριθμό του τηλεφώνου του, πάντα να το κάνετε). Μου λέει στην ψύχρα ότι δε θα έρθει και να πάμε με το λεωφορείο (shuttle bus) του ξενοδοχείου. Απίθανος! Ευτυχώς μας πήγαν οι άνθρωποι και φτάσαμε για το check in στις 8:25.
Τέτοιες βλακείες τις έχουν εκεί και τις θεωρούν φυσιολογικές. Πρέπει λοιπόν να είστε ψυλλιασμένοι και να έχετε το νου σας. Εμείς δεν είχαμε πολλά τέτοια, πιστεύω ένεκα της Ελληνικότητας του πρακτορείου που μας έκανε την όλη ιστορία.
Στο αεροδρόμιο μας περίμενε μια νέα μεγάλη έκπληξη. Μας λένε στον γκισέ που πήγαμε για το check in ότι έπρεπε να ήμασταν εκεί δυο ώρες πριν την πτήση. Το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να φεύγαμε με την επόμενη πτήση ή μέσω Λαλιμπέλας με κάποιο κόστος. Παίρνω αμέσως τηλέφωνο τον Έλληνα ιδιοκτήτη που μας οργάνωσε την εκδρομή (τι να κάνει κι αυτός και μιλά με τον τύπο στο αεροδρόμιο, οπότε μου λέει ότι κάτι πήγε στραβά και να πάρομε την επόμενη πτήση.
Ως τότε δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Νόμιζα πως ήταν τρελοί ή κάτι άλλο. Εγώ άρχισα τις διαμαρτυρίες αλλά τίποτα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μου πει ο υπάλληλος, ότι θα ρωτούσε τον προϊστάμενό του μήπως δε μας βάλουν πέναλτι για την αλλαγή.
Η καλύτερη λύση για μας ήταν να πηγαίναμε μέσω Λαλιμπέλας που είχε πτήση στις 9:40. Μέχρι να έρθει ο τύπος από τον προϊστάμενο, εγώ θυμήθηκα ότι στο ξενοδοχείο το προηγούμενο βράδυ είχα δει ένα mail υπενθύμισης της πτήσης από τις αερογραμμές της Αιθιοπίας, το οποίο δεν άνοιξα, γιατί είτε δεν είχα χρόνο είτε το θεώρησα περιττό (ως τυπικό). Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν είχαμε ιντερνέτ και μόνο στη ρεσεψιόν έπιανε λίγο. Γι αυτό δεν ασχολήθηκα πολύ με το μήνυμα εκείνο. Ανοίγω λοιπόν το mail εκεί στο αεροδρόμιο και διαβάζω ότι με ενημέρωναν πως η πτήση είχε αλλάξει ώρα αναχώρησης από 9:30 στις 8:40. Αυτό λοιπόν ήταν το ζήτημα. Είχε αλλάξει η ώρα αναχώρησης και με είχαν ενημερώσει με ηλεκτρονικό μήνυμα. Και μάλιστα έλεγε ότι αν δεν κάναμε check in ηλεκτρονικά να πάμε δυο ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο. Την είχα κάνει τη βλακεία.
Γύρισε ο τύπος και με χαρά μας είπε ότι δε θα μας βάλουν πέναλτι και θα πάμε μέσω Λαλιμπέλας. Εγώ δεν του είπα τίποτα για το mail αλλά του ζήτησα συγγνώμη που είχα εκνευριστεί και τον ευχαρίστησα. Αυτή ήταν η μικρή μας ιστορία. Κι εμείς βρίζαμε τους Αιθίοπες γιατί νομίζαμε ότι ο τύπος ήθελε λεφτά για να μας βάλει σε πτήση.
Φτάσαμε στην Αντίς Αμπέμπα λίγο αργότερα από ό,τι περιμέναμε, αλλά όλα καλά. Θα συνεχίζαμε με τον Λίμπεν στο Νότο. Ο Λίμπεν (Αιθίοπας, πολύ καλό παιδί και συμπαθέστατος) ήταν ο οδηγός μας και σε όλο το ταξίδι του Βορρά. Φτάσαμε εδώ στο Άρμπα Μιντς το βράδυ στις εννιά. Η πόλη αυτή είναι η πύλη για την επίσκεψη στις φυλές της περιοχής και απέχει κάπου 500 χιλιόμετρα από την Αντίς Αμπέμπα.
Η διαδρομή ως εδώ είχε ενδιαφέρον με τις γνωστές εικόνες των ντόπιων στους δρόμους και στις πόλεις. Όλη η διαδρομή είναι ασφαλτοστρωμένη, αλλά ο Λίμπεν πήρε καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα χωματόδρομο για να πάρουμε τη δόση μας σε σκόνη. Κάναμε μόνο μία αξιόλογη στάση στον χώρο της Τίγια με τους μικρούς οβελίσκους στους αρχαίους τάφους.
Τίγια:
Ιδιαίτερη εντύπωση μας προκάλεσαν οι άπειροι άνθρωποι, κυρίως νέοι, που κυκλοφορούσαν στους δρόμους ακόμα και αφού βράδιασε, μέσα στο σκοτάδι. Τους βλέπαμε στη διαδρομή από νωρίς αλλά και μετά τη δύση του ήλιου. Όταν βράδιασε ήταν επικίνδυνο να προκαλέσουν κάποιο ατύχημα.
Προσέξτε το καπέλο:
Είναι απίθανοι οι άνθρωποι: τους βλέπαμε στις ερημιές στο σκοτάδι, χιλιόμετρα μακριά από τις πόλεις και τα χωριά.
Εδώ που μένουμε είναι λοντζ και είναι πανέμορφο με θέα κάτω στη λίμνη Αμπάγια.
2/1/2017
Πριν πάμε στο δωμάτιο χθες που φτάσαμε, πήγαμε στο εστιατόριο να κανονίσει ο Λίμπεν το δείπνο μας (γιατί αυτός κοιμάται σε φτηνότερα καταλύματα). Είδαμε τα φαγητά πολλά και καλά στον μπουφέ. Λέμε κι εμείς: να πάμε τις αποσκευές μας στα δωμάτια και να γυρίσουμε να φάμε. Μια χαρά. Σε ένα τέταρτο ήμασταν πίσω, αλλά τα φαγητά είχαν εξαφανιστεί. Την πατήσαμε για δεύτερη φορά σε δυο μέρες. Παραγγείλαμε όμως, και εγώ έφαγα τηγανιτό ψάρι (μπαρμπούνια........... Πλάκα κάνω!) και τα παιδιά κοτόπουλο. Μέχρι όμως να μας εξυπηρετήσουν πέρασε μια ώρα. Πήγαμε για ύπνο μετά τις έντεκα.
Εδώ έχει κουνούπια και τα κρεβάτια ευτυχώς έχουν κουνουπιέρες. Καλά ήταν. Το πρωί είναι υπέροχα με θέα στη λίμνη. Πήγαμε νωρίς για πρωινό και είδαμε την ανατολή του ήλιου.
Όταν βγάζαμε φωτογραφίες στο βορρά δε χρειαζόταν συνήθως να πληρώσουμε γι αυτό, ειδικά τους χριστιανούς. Οι μουσουλμάνοι γενικά δε θέλουν φωτογραφίες, αλλά άμα τους δώσεις κάτι δέχονται με χαρά. Να δούμε τώρα εδώ στο Νότο τι θα γίνει. Έχω ακούσει ότι είναι πιο άγρια τα πράγματα. Έχω προμηθευτεί ψιλά γι αυτό το λόγο. (Σημείωση: όσα ψιλά και αν έχεις είναι λίγα. Συμβουλή: όλα σου τα χρήματα να είναι τάλιρα και δεκάρικα). Τάλιρα και δεκάρικα, δηλαδή 23 και 46 λεπτά του ευρώ περίπου αντίστοιχα. Η αλλαγή στο ευρώ είναι κάπου 23,6 beer. Το πιο μεγάλο χαρτονόμισμα που έχουν εδώ είναι το κατοστάρικο, δηλαδή ούτε καν πέντε ευρώ. Γι αυτό όταν ο Λίμπεν έχει λεφτά είναι ολόκληρος πάκος.
Τελικά από το λοτζ αργήσαμε λίγο να φύγουμε αλλά χωρίς συνέπιες. Φοβόμασταν ότι δε θα είχαμε το χρόνο για όλες τις επισκέψεις που είχαμε στο πρόγραμμά μας, όμως τελικά ο χρόνος έφτασε. Πάντως τώρα βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται στη Τζίγκα. Είχαμε έξι ώρες οδήγηση με στάσεις που ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.
Περάσαμε από 4, 5 φυλές των Αιθιόπων που βρισκόταν σε χωριά ή στο δρόμο και είδαμε καταπληκτικές εικόνες. Στο δρόμο βλέπαμε τους ανθρώπους από διάφορες φυλές να περπατούν με τα ζώα τους ή να κουβαλούν τις πραμάτειες τους που τις πήγαιναν στις αγορές. Πολλές φορές σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφία ανθρώπους οι οποίοι έκαναν μπάνιο στα ποτάμια ή έπλεναν τα ρούχα τους. Αυτή η εικόνα στα ποτάμια μου άρεσε ιδιαίτερα. Πλενόντουσαν γυμνοί μπροστά στα μάτια των συγχωριανών τους και των περαστικών, αδιάφοροι. Επίσης βγάλαμε πολλές φωτογραφίες σε κάποιες αγορές που σταματήσαμε. Οι άνθρωποι εδώ είναι διαφορετικοί από το βορρά. Είναι λίγο πιο αυθεντικοί θα έλεγα.
Οι πρώτοι που συναντήσαμε από κάποια φυλή ήταν από τη φυλή Κόνσο. Όπως προχωρούσαμε με το τζιπ βλέπαμε παιδιά στο δρόμο που χόρευαν και σταματούσαμε να τα δούμε ή τα προσπερνούσαμε, αλλά όχι αδιάφορα. Αυτό το έκαναν για να τους δώσουμε κάποια χρήματα. Εμείς το κάναμε 2, 3 φορές και όταν σταματούσαμε πάντα πληρώναμε.
Σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες στην αγορά της πόλης Κόνσο, αλλά και να τη δούμε. Οι εικόνες βέβαια ήταν υπέροχες αλλά δεν ήταν εύκολο να βγάλεις φωτογραφίες εδώ, γιατί όλοι ζητούσαν χρήματα, οπότε βγάλαμε από λίγο μακριά.
Ο Λίμπεν μας εξηγούσε στη διαδρομή διάφορα πράγματα για τον τρόπο που κατασκευάζουν τα σπίτια τους και για τη χρήση που έχει κάθε μια καλύβα, ανάλογα με το σχήμα και το μέγεθός της. Εμείς βλέπαμε τις μικρές και νομίζαμε ότι είναι το ίδιο πράγμα σε μικρότερο μέγεθος. Όμως μία μεγάλη καλύβα ήταν για να κοιμούνται 5, 10 άνθρωποι, ενώ στις μικρότερες, που ορισμένες ήταν υπερυψωμένες, ήταν για τα τρόφιμα ή για τα ζώα. Συγκεκριμένα στο επάνω μέρος του υπερυψωμένου τοποθετούν τα τρόφιμα και από κάτω στη σκιά μπορεί να έβαζαν κάποιες κατσίκες. Μια τρίτη μικρότερη ήταν για τις κότες.
Επίσης μας έδειξε πάνω στα δέντρα πως κρεμούν κυψέλες για το μέλι. Δεν τις τοποθετούν στο έδαφος όπως εμείς, αλλά πάνω στα δέντρα και εκεί πηγαίνουν οι μέλισσες και κάνουν το μέλι.
Πήγαμε και στην αγορά της φίλης Τσεμάυ που ήταν καταπληκτικά. Ήταν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι από τους άλλους. Φορούσαν σχεδόν όλοι οι νέοι άνδρες κοντά παντελονάκια για να δείχνει το σώμα τους, το ίδιο και μερικές γυναίκες. Εκεί για να βγάλεις φωτογραφίες πρέπει να πληρώσεις για κάθε φωτογραφία πέντε ή δέκα μπιρ. Εμείς όμως κάναμε το εξής (που αργότερα διαπιστώσαμε ότι είναι πάγια τακτική): δώσαμε 100 μπιρ σε έναν ντόπιο για να μας προστατεύει και να μπορούμε να βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε. Όμως αν κάποιος ήθελε να βγάλει φωτογραφία ένα συγκεκριμένο άνθρωπο από κοντά, την έβγαζε, αλλά πλήρωνε στο συγκεκριμένο πρόσωπο τα πέντε μπιρ ή τα δέκα. Αυτός ο τύπος μας συνόδευε για 20 λεπτά και έδιωχνε τα πιτσιρίκια. Συνεννοούνταν με τους μεγάλους όταν διαμαρτυρόταν για τις φωτογραφίες που τραβούσαμε.
Περάσαμε και από ένα δυο χωριά, για να δούμε την αγορά τους, αλλά εκεί δεν βρήκαμε κάποιον για να μας συνοδέψει και να βγάλουμε φωτογραφίες. Έτσι ό,τι μπορέσαμε βγάλαμε στα κρυφά και σηκωθήκαμε και φύγαμε.
Σε μια δυο περιπτώσεις μας πέταξαν και πέτρες (δεν μας χτύπησαν όμως) επειδή μας είδαν ότι τραβούσαμε φωτογραφίες ή βίντεο. Θέλει προσοχή.
Είναι αλήθεια ότι για να δεις αυτές τις εικόνες πρέπει λίγο να ταλαιπωρηθείς. Αν δηλαδή φοβάσαι λίγο, θα θέλεις να σηκωθείς να φύγεις. Γι αυτό και μερικές φορές που ο οδηγός μας είπε να κάνουμε μία βόλτα σε μια αγορά έξω από το αυτοκίνητο, εμείς του είπαμε ότι δεν θέλαμε και να πάμε να φύγουμε. Αυτός όσο μπορούσε έμπαινε με το όχημα ανάμεσα στους ντόπιους για να τους δούμε. Εδώ φάνηκε πόσο καλό είναι να είσαι με ένα μικρό αυτοκίνητο με λίγα άτομα και με ένα οδηγό ο οποίος να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να δεις όσα περισσότερα γίνεται.
Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι έπρεπε να βγαίνουμε έξω στον κόσμο χωρίς μηχανές, για να καταλάβουν ότι δεν μας ενδιαφέρει η φωτογράφηση και δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την παρουσία μας. Τουλάχιστο έτσι θα απολαμβάναμε με τα μάτια μας τις σκηνές με τους ντόπιους. (Εμείς αχόρταγα από το πρώτο λεπτό τραβούσαμε φωτογραφίες.) Μετά ας παίρναμε και τις μηχανές μας για λίγες φωτογραφίες, τις οποίες ασφαλώς και θα πληρώναμε. Δυστυχώς δεν μας το είπε αυτό το σύστημα ο Λίμπεν, ίσως γιατί βιαζόταν να τελειώνει να ξεκουραστεί κι αυτός.
Αυτά τα παιδιά χορεύουν στο δρόμο για να πάρουν πέντε μπιρ:
Παρακάτω, μέσα σε ένα σχετικά έρημο δρόμο, ξαφνικά, είδαμε ένα παιδί και ένα νέο άνδρα να είναι επάνω σε δύο ξυλοπόδαρα ο καθένας και να περιμένουν να τους βγάλουμε φωτογραφία για να τους δώσουμε βέβαια κάποια χρήματα. Εκεί ήρθαν και τρεις, τέσσερις κοπέλες και άρχισαν το χορό. Μπήκα κι εγώ ο ευρωπαίος και χόρεψα για λίγα δευτερόλεπτα μαζί τους και βγήκαμε φωτογραφία. Δώσαμε από δέκα μπιρ, που αυτά τα χρήματα δεν είναι τίποτα για μας, αλλά ίσως γι' αυτούς να είναι σημαντικά. Δεν ξέρω τι μπορεί να τα κάνουν. Γενικά εδώ στην Αιθιοπία όλος ο φτωχός κόσμος θεωρεί ότι μπορεί να σου ζητήσει χρήματα. Μικροί μεγάλοι απλώνουν ανά πάσα στιγμή το χέρι για να σου ζητήσουν μια μικρή βοήθεια.
Λίγο μετά τις έξι φτάσαμε στη Τζίγκα, που είναι μια μικρή πόλη και θα διανυκτερεύσουμε. Το ξενοδοχείο που θα μείνουμε, βασικά είναι λοτζ, δεν είναι από τα καλύτερα που μείναμε. Όμως το δωμάτιο είναι ευρύχωρο. Αλλά έχει πολλά κουνούπια. Ευτυχώς έχει κουνουπιέρα για να τη βάλουμε πάνω από το κρεβάτι μας. Κλασσικά στις οχτώ θα πάμε για φαγητό, κάναμε ένα πολύ καλό μπάνιο γιατί τόσα παιδιά που μας ακουμπούσαν στα χωριά που πηγαίναμε ή στους δρόμους ήταν υποχρεωτικό ένα καλό πλύσιμο.
Σήμερα η μέρα μας άρεσε πολύ. Θα ήθελα να ξαναζήσω αυτές τις στιγμές και ελπίζω αύριο να είναι το ίδιο όμορφα. Αυτή η Αιθιοπία κάθε μέρα μας δίνει διαφορετικές εικόνες. Δεν ξέρω αν έχω χαρεί τόσο πολύ σε άλλο ταξίδι καθημερινά. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια όχι. Μπορεί να μην είναι οι εντυπωσιακές εικόνες της φύσης που βλέπαμε στην Παταγονία ή στην Αλάσκα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό και συναρπαστικό.
Εδώ τα βράδια δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και καθόμαστε λίγο παραπάνω στο εστιατόριο για να περάσει η ώρα. Όμως νυστάζουμε νωρίς και πάμε για ύπνο πριν τις έντεκα. Το καλό είναι ότι κοιμηθήκαμε καλά. Εδώ έχει κουνούπια αλλά καλού κακού ανάψαμε και φιδάκι που κρατάμε μαζί μας.
Στην Αιθιοπία οι Χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι είναι μισοί-μισοί. Φαίνεται να μην έχουν προβλήματα για θρησκευτικούς λόγους. Βλέπουμε συχνά στα ίδια χωριά και τζαμιά και εκκλησίες. Λίγες είναι οι γυναίκες που φοράνε μπούρκα. Ελάχιστες. Κάποιες ταραχές που είχαν γίνει λίγο πριν έρθουμε εδώ ίσως έχουν σταματήσει. Δε φαίνεται κάτι να συμβαίνει. Ευτυχώς για μας. Αυτός όμως είναι ο λόγος που ο τουρισμός τους είναι αρκετά μειωμένος φέτος. Τουλάχιστο έτσι μας λένε από το γραφείο.
Από το πρόσφατό ταξίδι με την παρέα μου στην Αιθιοπία έχω γράψει το τριήμερο του Ντανακίλ
http://www.travelstories.gr/community/threads/Ντανακίλ-η-Γη-πριν-4-δις-χρόνια.56377/).Αποφάσισα να γράψω και το πενθήμερο στο νότιο τμήμα της χώρας, με τις περίφημες φυλές. Είναι πιο πολύ γνωστές σαν φυλές της κοιλάδας του ποταμού Όμο. Διευκρινίζω ότι στην περιγραφή που ακολουθεί οι περισσότερες φυλές δεν ήταν σε αυτή την κοιλάδα, αλλά γενικά στο νότο της χώρας.
Δεν θα αναφέρω τα εισαγωγικά του ταξιδιού, αφού τα έχω πει στην ανάρτηση για το Ντανακίλ. Όμως μερικά θα τα ξαναπώ, για να μη χρειαστεί να ανατρέχετε στην προηγούμενη ανάρτηση.
Ο Νότος ήταν ένα πενθήμερο για μας. Σίγουρα λίγες οι μέρες, αλλά ο συνολικός χρόνος μας στη χώρα ήταν δυο εβδομάδες και θέλαμε στο Βορρά εκτός από το Ντανακίλ να δούμε και Λαλιμπέλα, Αξούμ, Γκοντάρ και Μπαχίρ Νταρ. Εννοείται ότι θέλαμε και άλλα, αλλά πάντα σε μια εκδρομή, όταν είσαι εκεί και όταν επιστρέφεις, ο χρόνος σου φαίνεται λίγος.
Όπως όταν θες να αγοράσεις ένα σπίτι: πάντα τα χρήματά σου νομίζεις ότι είναι λίγο λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε για το ιδανικό σπίτι. Όσα λεφτά και αν έχεις.
Εκείνο όμως που έχω να πω είναι ότι: Αξούμ, Γκοντάρ και Μπαχίρ Νταρ έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε Ντανακίλ, Λαλιμπέλα και Φυλές. Αν ποτέ πάτε και δεν έχετε χρόνο, να το θυμάστε.
Το πενθήμερο ξεκινά από το πρωί της πρωτοχρονιάς, που βρισκόμαστε στο Μπαχίρ Νταρ και με την πρωινή πτήση θα πηγαίναμε στην Αντίς Αμπέμπα για να συνεχίσομε στο Νότο. Εδώ θα δείτε αποσπάσματα από τις σημειώσεις που κρατούσα εκεί μαζί με νεότερες προσθήκες, ώστε να έχετε μια καλύτερη κατανόηση του ταξιδιού.
1/1/2017, Κυριακή, Μπαχίρ Νταρ
Το βράδυ στις εννέα χθες (παραμονή πρωτοχρονιάς) πήγαμε στο ρεβεγιόν του ξενοδοχείου. Μας περίμενε μια έκπληξη: τα φαγητά είχαν τελειώσει σχεδόν όλα. Τους βάλαμε τις φωνές και έφεραν λίγο κρέας επί πλέον. Είχε μείνει αρκετή πίτσα και πατάτες και ρύζια. Μας ενόχλησε γιατί έλεγαν ότι το ρεβεγιόν κρατά από τις 18:00 ως τα μεσάνυχτα. Και τους είχαμε πει ότι θα πηγαίναμε στις εννιά. Τσάμπα τα λεφτά του πρακτορείου. Το φαγητό ήταν στο σαλόνι αλλά η μουσική με DJ που είχε, ήταν στο ύπαιθρο και κρυώναμε. Δεν ήταν και του γούστου μας, οπότε πήγαμε για ύπνο νωρίς. Τελείωσε άδοξα η φιλόδοξη προοπτική μιας βραδιάς γλεντιού για το νέο έτος!
Να σημειώσω εδώ ότι στην Αιθιοπία το χρόνο τον μετράνε διαφορετικά από εμάς. Συγκεκριμένα τώρα έχουν 2009 γιατί θεωρούν ότι ο Χριστός γεννήθηκε αργότερα από το έτος που οι Δυτικοί τοποθετούν τη γέννησή του (ή Του
. Μετράνε διαφορετικά και τους μήνες (έχουν 13. Τους 12 με 30 μέρες και τον 13ο με 5 ή 6 μέρες, κάθε 4 χρόνια). Μετράνε διαφορετικά και τις ώρες: όταν ξημερώνει είναι 12 το πρωί και όταν βραδιάζει 12 το βράδυ. Το καταμεσήμερο είναι έξι η ώρα. Δε θα έχετε πρόβλημα όμως, γιατί όταν βλέπουν τουρίστα του μιλάνε στο δικό του ωράριο. Απλά μη κοιτάξετε τοπικό ρολόι: θα σας μπερδέψει.Την επομένη (σήμερα, πρωτοχρονιά) στις 7:45 είχαμε ραντεβού με τον ξεναγό της προηγούμενης μέρας να μας πάει στο αεροδρόμιο, αλλά αργούσε και του τηλεφωνώ (ευτυχώς είχα πάρει τον αριθμό του τηλεφώνου του, πάντα να το κάνετε). Μου λέει στην ψύχρα ότι δε θα έρθει και να πάμε με το λεωφορείο (shuttle bus) του ξενοδοχείου. Απίθανος! Ευτυχώς μας πήγαν οι άνθρωποι και φτάσαμε για το check in στις 8:25.
Τέτοιες βλακείες τις έχουν εκεί και τις θεωρούν φυσιολογικές. Πρέπει λοιπόν να είστε ψυλλιασμένοι και να έχετε το νου σας. Εμείς δεν είχαμε πολλά τέτοια, πιστεύω ένεκα της Ελληνικότητας του πρακτορείου που μας έκανε την όλη ιστορία.
Στο αεροδρόμιο μας περίμενε μια νέα μεγάλη έκπληξη. Μας λένε στον γκισέ που πήγαμε για το check in ότι έπρεπε να ήμασταν εκεί δυο ώρες πριν την πτήση. Το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να φεύγαμε με την επόμενη πτήση ή μέσω Λαλιμπέλας με κάποιο κόστος. Παίρνω αμέσως τηλέφωνο τον Έλληνα ιδιοκτήτη που μας οργάνωσε την εκδρομή (τι να κάνει κι αυτός
και μιλά με τον τύπο στο αεροδρόμιο, οπότε μου λέει ότι κάτι πήγε στραβά και να πάρομε την επόμενη πτήση.Ως τότε δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Νόμιζα πως ήταν τρελοί ή κάτι άλλο. Εγώ άρχισα τις διαμαρτυρίες αλλά τίποτα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μου πει ο υπάλληλος, ότι θα ρωτούσε τον προϊστάμενό του μήπως δε μας βάλουν πέναλτι για την αλλαγή.
Η καλύτερη λύση για μας ήταν να πηγαίναμε μέσω Λαλιμπέλας που είχε πτήση στις 9:40. Μέχρι να έρθει ο τύπος από τον προϊστάμενο, εγώ θυμήθηκα ότι στο ξενοδοχείο το προηγούμενο βράδυ είχα δει ένα mail υπενθύμισης της πτήσης από τις αερογραμμές της Αιθιοπίας, το οποίο δεν άνοιξα, γιατί είτε δεν είχα χρόνο είτε το θεώρησα περιττό (ως τυπικό). Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν είχαμε ιντερνέτ και μόνο στη ρεσεψιόν έπιανε λίγο. Γι αυτό δεν ασχολήθηκα πολύ με το μήνυμα εκείνο. Ανοίγω λοιπόν το mail εκεί στο αεροδρόμιο και διαβάζω ότι με ενημέρωναν πως η πτήση είχε αλλάξει ώρα αναχώρησης από 9:30 στις 8:40. Αυτό λοιπόν ήταν το ζήτημα. Είχε αλλάξει η ώρα αναχώρησης και με είχαν ενημερώσει με ηλεκτρονικό μήνυμα. Και μάλιστα έλεγε ότι αν δεν κάναμε check in ηλεκτρονικά να πάμε δυο ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο. Την είχα κάνει τη βλακεία.
Γύρισε ο τύπος και με χαρά μας είπε ότι δε θα μας βάλουν πέναλτι και θα πάμε μέσω Λαλιμπέλας. Εγώ δεν του είπα τίποτα για το mail αλλά του ζήτησα συγγνώμη που είχα εκνευριστεί και τον ευχαρίστησα. Αυτή ήταν η μικρή μας ιστορία. Κι εμείς βρίζαμε τους Αιθίοπες γιατί νομίζαμε ότι ο τύπος ήθελε λεφτά για να μας βάλει σε πτήση.
Φτάσαμε στην Αντίς Αμπέμπα λίγο αργότερα από ό,τι περιμέναμε, αλλά όλα καλά. Θα συνεχίζαμε με τον Λίμπεν στο Νότο. Ο Λίμπεν (Αιθίοπας, πολύ καλό παιδί και συμπαθέστατος) ήταν ο οδηγός μας και σε όλο το ταξίδι του Βορρά. Φτάσαμε εδώ στο Άρμπα Μιντς το βράδυ στις εννιά. Η πόλη αυτή είναι η πύλη για την επίσκεψη στις φυλές της περιοχής και απέχει κάπου 500 χιλιόμετρα από την Αντίς Αμπέμπα.
Η διαδρομή ως εδώ είχε ενδιαφέρον με τις γνωστές εικόνες των ντόπιων στους δρόμους και στις πόλεις. Όλη η διαδρομή είναι ασφαλτοστρωμένη, αλλά ο Λίμπεν πήρε καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα χωματόδρομο για να πάρουμε τη δόση μας σε σκόνη. Κάναμε μόνο μία αξιόλογη στάση στον χώρο της Τίγια με τους μικρούς οβελίσκους στους αρχαίους τάφους.
Τίγια:
Ιδιαίτερη εντύπωση μας προκάλεσαν οι άπειροι άνθρωποι, κυρίως νέοι, που κυκλοφορούσαν στους δρόμους ακόμα και αφού βράδιασε, μέσα στο σκοτάδι. Τους βλέπαμε στη διαδρομή από νωρίς αλλά και μετά τη δύση του ήλιου. Όταν βράδιασε ήταν επικίνδυνο να προκαλέσουν κάποιο ατύχημα.
Προσέξτε το καπέλο:
Είναι απίθανοι οι άνθρωποι: τους βλέπαμε στις ερημιές στο σκοτάδι, χιλιόμετρα μακριά από τις πόλεις και τα χωριά.
Εδώ που μένουμε είναι λοντζ και είναι πανέμορφο με θέα κάτω στη λίμνη Αμπάγια.
2/1/2017
Πριν πάμε στο δωμάτιο χθες που φτάσαμε, πήγαμε στο εστιατόριο να κανονίσει ο Λίμπεν το δείπνο μας (γιατί αυτός κοιμάται σε φτηνότερα καταλύματα). Είδαμε τα φαγητά πολλά και καλά στον μπουφέ. Λέμε κι εμείς: να πάμε τις αποσκευές μας στα δωμάτια και να γυρίσουμε να φάμε. Μια χαρά. Σε ένα τέταρτο ήμασταν πίσω, αλλά τα φαγητά είχαν εξαφανιστεί. Την πατήσαμε για δεύτερη φορά σε δυο μέρες. Παραγγείλαμε όμως, και εγώ έφαγα τηγανιτό ψάρι (μπαρμπούνια........... Πλάκα κάνω!) και τα παιδιά κοτόπουλο. Μέχρι όμως να μας εξυπηρετήσουν πέρασε μια ώρα. Πήγαμε για ύπνο μετά τις έντεκα.
Εδώ έχει κουνούπια και τα κρεβάτια ευτυχώς έχουν κουνουπιέρες. Καλά ήταν. Το πρωί είναι υπέροχα με θέα στη λίμνη. Πήγαμε νωρίς για πρωινό και είδαμε την ανατολή του ήλιου.
Όταν βγάζαμε φωτογραφίες στο βορρά δε χρειαζόταν συνήθως να πληρώσουμε γι αυτό, ειδικά τους χριστιανούς. Οι μουσουλμάνοι γενικά δε θέλουν φωτογραφίες, αλλά άμα τους δώσεις κάτι δέχονται με χαρά. Να δούμε τώρα εδώ στο Νότο τι θα γίνει. Έχω ακούσει ότι είναι πιο άγρια τα πράγματα. Έχω προμηθευτεί ψιλά γι αυτό το λόγο. (Σημείωση: όσα ψιλά και αν έχεις είναι λίγα. Συμβουλή: όλα σου τα χρήματα να είναι τάλιρα και δεκάρικα). Τάλιρα και δεκάρικα, δηλαδή 23 και 46 λεπτά του ευρώ περίπου αντίστοιχα. Η αλλαγή στο ευρώ είναι κάπου 23,6 beer. Το πιο μεγάλο χαρτονόμισμα που έχουν εδώ είναι το κατοστάρικο, δηλαδή ούτε καν πέντε ευρώ. Γι αυτό όταν ο Λίμπεν έχει λεφτά είναι ολόκληρος πάκος.
Τελικά από το λοτζ αργήσαμε λίγο να φύγουμε αλλά χωρίς συνέπιες. Φοβόμασταν ότι δε θα είχαμε το χρόνο για όλες τις επισκέψεις που είχαμε στο πρόγραμμά μας, όμως τελικά ο χρόνος έφτασε. Πάντως τώρα βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο μας που βρίσκεται στη Τζίγκα. Είχαμε έξι ώρες οδήγηση με στάσεις που ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.
Περάσαμε από 4, 5 φυλές των Αιθιόπων που βρισκόταν σε χωριά ή στο δρόμο και είδαμε καταπληκτικές εικόνες. Στο δρόμο βλέπαμε τους ανθρώπους από διάφορες φυλές να περπατούν με τα ζώα τους ή να κουβαλούν τις πραμάτειες τους που τις πήγαιναν στις αγορές. Πολλές φορές σταματήσαμε για να βγάλουμε φωτογραφία ανθρώπους οι οποίοι έκαναν μπάνιο στα ποτάμια ή έπλεναν τα ρούχα τους. Αυτή η εικόνα στα ποτάμια μου άρεσε ιδιαίτερα. Πλενόντουσαν γυμνοί μπροστά στα μάτια των συγχωριανών τους και των περαστικών, αδιάφοροι. Επίσης βγάλαμε πολλές φωτογραφίες σε κάποιες αγορές που σταματήσαμε. Οι άνθρωποι εδώ είναι διαφορετικοί από το βορρά. Είναι λίγο πιο αυθεντικοί θα έλεγα.
Οι πρώτοι που συναντήσαμε από κάποια φυλή ήταν από τη φυλή Κόνσο. Όπως προχωρούσαμε με το τζιπ βλέπαμε παιδιά στο δρόμο που χόρευαν και σταματούσαμε να τα δούμε ή τα προσπερνούσαμε, αλλά όχι αδιάφορα. Αυτό το έκαναν για να τους δώσουμε κάποια χρήματα. Εμείς το κάναμε 2, 3 φορές και όταν σταματούσαμε πάντα πληρώναμε.
Σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες στην αγορά της πόλης Κόνσο, αλλά και να τη δούμε. Οι εικόνες βέβαια ήταν υπέροχες αλλά δεν ήταν εύκολο να βγάλεις φωτογραφίες εδώ, γιατί όλοι ζητούσαν χρήματα, οπότε βγάλαμε από λίγο μακριά.
Ο Λίμπεν μας εξηγούσε στη διαδρομή διάφορα πράγματα για τον τρόπο που κατασκευάζουν τα σπίτια τους και για τη χρήση που έχει κάθε μια καλύβα, ανάλογα με το σχήμα και το μέγεθός της. Εμείς βλέπαμε τις μικρές και νομίζαμε ότι είναι το ίδιο πράγμα σε μικρότερο μέγεθος. Όμως μία μεγάλη καλύβα ήταν για να κοιμούνται 5, 10 άνθρωποι, ενώ στις μικρότερες, που ορισμένες ήταν υπερυψωμένες, ήταν για τα τρόφιμα ή για τα ζώα. Συγκεκριμένα στο επάνω μέρος του υπερυψωμένου τοποθετούν τα τρόφιμα και από κάτω στη σκιά μπορεί να έβαζαν κάποιες κατσίκες. Μια τρίτη μικρότερη ήταν για τις κότες.
Επίσης μας έδειξε πάνω στα δέντρα πως κρεμούν κυψέλες για το μέλι. Δεν τις τοποθετούν στο έδαφος όπως εμείς, αλλά πάνω στα δέντρα και εκεί πηγαίνουν οι μέλισσες και κάνουν το μέλι.
Πήγαμε και στην αγορά της φίλης Τσεμάυ που ήταν καταπληκτικά. Ήταν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι από τους άλλους. Φορούσαν σχεδόν όλοι οι νέοι άνδρες κοντά παντελονάκια για να δείχνει το σώμα τους, το ίδιο και μερικές γυναίκες. Εκεί για να βγάλεις φωτογραφίες πρέπει να πληρώσεις για κάθε φωτογραφία πέντε ή δέκα μπιρ. Εμείς όμως κάναμε το εξής (που αργότερα διαπιστώσαμε ότι είναι πάγια τακτική): δώσαμε 100 μπιρ σε έναν ντόπιο για να μας προστατεύει και να μπορούμε να βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε. Όμως αν κάποιος ήθελε να βγάλει φωτογραφία ένα συγκεκριμένο άνθρωπο από κοντά, την έβγαζε, αλλά πλήρωνε στο συγκεκριμένο πρόσωπο τα πέντε μπιρ ή τα δέκα. Αυτός ο τύπος μας συνόδευε για 20 λεπτά και έδιωχνε τα πιτσιρίκια. Συνεννοούνταν με τους μεγάλους όταν διαμαρτυρόταν για τις φωτογραφίες που τραβούσαμε.
Περάσαμε και από ένα δυο χωριά, για να δούμε την αγορά τους, αλλά εκεί δεν βρήκαμε κάποιον για να μας συνοδέψει και να βγάλουμε φωτογραφίες. Έτσι ό,τι μπορέσαμε βγάλαμε στα κρυφά και σηκωθήκαμε και φύγαμε.
Σε μια δυο περιπτώσεις μας πέταξαν και πέτρες (δεν μας χτύπησαν όμως) επειδή μας είδαν ότι τραβούσαμε φωτογραφίες ή βίντεο. Θέλει προσοχή.
Είναι αλήθεια ότι για να δεις αυτές τις εικόνες πρέπει λίγο να ταλαιπωρηθείς. Αν δηλαδή φοβάσαι λίγο, θα θέλεις να σηκωθείς να φύγεις. Γι αυτό και μερικές φορές που ο οδηγός μας είπε να κάνουμε μία βόλτα σε μια αγορά έξω από το αυτοκίνητο, εμείς του είπαμε ότι δεν θέλαμε και να πάμε να φύγουμε. Αυτός όσο μπορούσε έμπαινε με το όχημα ανάμεσα στους ντόπιους για να τους δούμε. Εδώ φάνηκε πόσο καλό είναι να είσαι με ένα μικρό αυτοκίνητο με λίγα άτομα και με ένα οδηγό ο οποίος να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να δεις όσα περισσότερα γίνεται.
Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι έπρεπε να βγαίνουμε έξω στον κόσμο χωρίς μηχανές, για να καταλάβουν ότι δεν μας ενδιαφέρει η φωτογράφηση και δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την παρουσία μας. Τουλάχιστο έτσι θα απολαμβάναμε με τα μάτια μας τις σκηνές με τους ντόπιους. (Εμείς αχόρταγα από το πρώτο λεπτό τραβούσαμε φωτογραφίες.) Μετά ας παίρναμε και τις μηχανές μας για λίγες φωτογραφίες, τις οποίες ασφαλώς και θα πληρώναμε. Δυστυχώς δεν μας το είπε αυτό το σύστημα ο Λίμπεν, ίσως γιατί βιαζόταν να τελειώνει να ξεκουραστεί κι αυτός.
Αυτά τα παιδιά χορεύουν στο δρόμο για να πάρουν πέντε μπιρ:
Παρακάτω, μέσα σε ένα σχετικά έρημο δρόμο, ξαφνικά, είδαμε ένα παιδί και ένα νέο άνδρα να είναι επάνω σε δύο ξυλοπόδαρα ο καθένας και να περιμένουν να τους βγάλουμε φωτογραφία για να τους δώσουμε βέβαια κάποια χρήματα. Εκεί ήρθαν και τρεις, τέσσερις κοπέλες και άρχισαν το χορό. Μπήκα κι εγώ ο ευρωπαίος και χόρεψα για λίγα δευτερόλεπτα μαζί τους και βγήκαμε φωτογραφία. Δώσαμε από δέκα μπιρ, που αυτά τα χρήματα δεν είναι τίποτα για μας, αλλά ίσως γι' αυτούς να είναι σημαντικά. Δεν ξέρω τι μπορεί να τα κάνουν. Γενικά εδώ στην Αιθιοπία όλος ο φτωχός κόσμος θεωρεί ότι μπορεί να σου ζητήσει χρήματα. Μικροί μεγάλοι απλώνουν ανά πάσα στιγμή το χέρι για να σου ζητήσουν μια μικρή βοήθεια.
Λίγο μετά τις έξι φτάσαμε στη Τζίγκα, που είναι μια μικρή πόλη και θα διανυκτερεύσουμε. Το ξενοδοχείο που θα μείνουμε, βασικά είναι λοτζ, δεν είναι από τα καλύτερα που μείναμε. Όμως το δωμάτιο είναι ευρύχωρο. Αλλά έχει πολλά κουνούπια. Ευτυχώς έχει κουνουπιέρα για να τη βάλουμε πάνω από το κρεβάτι μας. Κλασσικά στις οχτώ θα πάμε για φαγητό, κάναμε ένα πολύ καλό μπάνιο γιατί τόσα παιδιά που μας ακουμπούσαν στα χωριά που πηγαίναμε ή στους δρόμους ήταν υποχρεωτικό ένα καλό πλύσιμο.
Σήμερα η μέρα μας άρεσε πολύ. Θα ήθελα να ξαναζήσω αυτές τις στιγμές και ελπίζω αύριο να είναι το ίδιο όμορφα. Αυτή η Αιθιοπία κάθε μέρα μας δίνει διαφορετικές εικόνες. Δεν ξέρω αν έχω χαρεί τόσο πολύ σε άλλο ταξίδι καθημερινά. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια όχι. Μπορεί να μην είναι οι εντυπωσιακές εικόνες της φύσης που βλέπαμε στην Παταγονία ή στην Αλάσκα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό και συναρπαστικό.
Εδώ τα βράδια δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε και καθόμαστε λίγο παραπάνω στο εστιατόριο για να περάσει η ώρα. Όμως νυστάζουμε νωρίς και πάμε για ύπνο πριν τις έντεκα. Το καλό είναι ότι κοιμηθήκαμε καλά. Εδώ έχει κουνούπια αλλά καλού κακού ανάψαμε και φιδάκι που κρατάμε μαζί μας.
Στην Αιθιοπία οι Χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι είναι μισοί-μισοί. Φαίνεται να μην έχουν προβλήματα για θρησκευτικούς λόγους. Βλέπουμε συχνά στα ίδια χωριά και τζαμιά και εκκλησίες. Λίγες είναι οι γυναίκες που φοράνε μπούρκα. Ελάχιστες. Κάποιες ταραχές που είχαν γίνει λίγο πριν έρθουμε εδώ ίσως έχουν σταματήσει. Δε φαίνεται κάτι να συμβαίνει. Ευτυχώς για μας. Αυτός όμως είναι ο λόγος που ο τουρισμός τους είναι αρκετά μειωμένος φέτος. Τουλάχιστο έτσι μας λένε από το γραφείο.
