Αδριατικη round trip

[p_a_v]

Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ με τη σειρά μου ένα οδικό μου ταξίδι το οποίο πιστεύω θα μου μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη.
Καταρχήν να αναφέρω ότι έχω ταξιδεύσει με αυτοκίνητο σε αρκετές χώρες τις Ευρώπης. Ξεκινώντας από δυτικά, έχω διασχίσει οδικώς την Πορτογαλία, έχω γράψει πάρα πολλά χλμ στην Αγγλία, έχω διασχίσει Ολλανδία και Βέλγιο, 2 ταξίδια σε Γαλλία (Νότια & Ανατολική), το μεγαλύτερο μέρος της Γερμανίας, Βόρεια Ιταλία και έχω διασχίσει Αυστρία, Ουγγαρία, καθώς και τις γειτονικές μας χώρες (πλην Αλβανίας)

Το ταξίδι που αναφέρομαι ξεκίνησε στα τέλη Αυγούστου 2008 με κατεύθυνση τις ακτές της Αδριατικής, χωρίς ΚΑΜΜΙΑ απολύτως προετοιμασία, με συνοδηγό τη γυναίκα της ζωής μου (όπως αποδείχθηκε αργότερα).

Είχα δει ότι από τη Θεσσαλονίκη έως την Μπούντβα του Μαυροβουνίου, η απόσταση χιλιομετρικά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, και μάλιστα είχα υπολογίσει ότι μπορώ να το κάνω σε σχετικά λίγες ώρες!!!! (μέγα λάθος)

Ημέρα 1
Ως κλασικός Έλληνας ξεκίνησα αργά, αφού πρώτα κάναμε τα μπανάκια μας στη Χαλκιδική, και ως αποτέλεσμα καταλήξαμε να περνάμε τα σύνορα με τα Σκόπια το απόγευμα. Μετά τον σχολαστικό έλεγχο από τους σκοπιανούς συνοριοφύλακες στη Γευγελή (έχω περάσει από εκεί πάνω από 20 φόρες και κάθε φορά φροντίζουν να σου σπάνε @@) ξεκινήσαμε τα πρώτα χλμ μέσα στα Σκόπια, όπου στο πρώτο μπλόκο μας σταματάνε (κλασικά, λόγω ελληνικών πινακίδων) και ο αστυνόμος απευθύνεται σε εμάς, με το μικρό μας όνομα, χωρίς να μας έχει ζητήσει ακόμη τις ταυτότητές μας!!
Ξεκίνησε ερωτήσεις, όπως που πάμε, γιατί πάμε εκεί, πόσο θα κάτσουμε κτλ. Προσπάθησε να μας πείσει ότι είχαμε υπερβεί το όριο ταχύτητας (χωρίς ραντάρ!!) και αν μας έγραφε η διαδικασία θα ήταν πολύ μεγάλη και θα καθυστερούσαμε στο ταξίδι μας… τελικά περάσαμε χωρίς να μας πάρει ούτε ευρώ (καθάρισε η Σερβίδα φίλη μου). Τότε ακόμη η εθνική οδός δεν είχε ολοκληρωθεί, τα όρια ταχύτητας ήταν εκνευριστικά χαμηλά και γινόντουσαν έργα σε κάτι γέφυρες της κακιάς ώρας και ως εκ τούτου διασχίσαμε τη χώρα βασανιστικά αργά. Μπήκαμε Σερβία αργά το βράδυ και αφού διασχίσαμε 200χλμ πλέον δεν άντεχα άλλο και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Βρνιέτσκα Μπάνια, που απείχε ακόμη 50 χλμ. Τότε πετύχαμε ένα μπλόκο Σέρβων αστυνομικών όπου μας σταμάτησαν και μας ζήτησε ο ένας να τον πάμε σπίτι του γιατί τέλειωσε η βάρδια του!!! Υπήρχαν δύο ενδεχόμενα. Είτε έλεγε αλήθεια και αν προσπαθούσα να μαρσάρω και να ξεφύγω πιθανώς θα έβρισκα τον μπελά μου γιατί θα θεωρούσε ότι έσπασα το μπλόκο, είτε θα τον έπαιρνα μαζί μου, με το ρίσκο να μην είναι στ αλήθεια αστυνόμος, αλλά κακοποιός και να βρισκόμουν με ένα όπλο στο κεφάλι. Τελικά υπερίσχυσε μέσα μου το ότι οι Σερβοι είναι φίλοι μας και δέχθηκα να τον πάρω.
Τα 20χλμ μέχρι το σπίτι του περνούσαν βασανιστικά αργά, και ευτυχώς για καλή μου τύχη ήταν στ αλήθεια αστυνομικός και πήγαινε στ αλήθεια σπίτι του.
Τα ξημερώματα φτάσαμε στον προορισμό μας και πέσαμε ξεροί στο κρεβάτι.

Ημέρα 2
Το άλλο πρωί και ύστερα από μια βόλτα στην συμπαθητική και καταπράσινη Βρνιέτσκα Μπάνια (ότι είναι η Αιδηψός για τους ηλικιωμένους Έλληνες, είναι και εκεί για τους αντίστοιχους Σέρβους) μέσος όρος ηλικίας = κοντά στα 70 χρόνια
Ξεκινήσαμε με προορισμό την πανέμορφη και κοσμοπολίτικη Μπούντβα. Είχα δει στο χάρτη ότι απέχουμε περίπου 450χλμ, οπότε έλεγα ότι θα φτάναμε σχετικά νωρίς.
Αμ δε! 450χλμ, που τα κάνω στην Ελλάδα σε 4 ώρες και στη Γερμανία σε 3, εκεί δεν γίνονται σε λιγότερο από 9-10 ώρες χωρίς στάσεις, ακόμη κ αν είσαι ο Σουμάχερ στα καλά του!
Γενικά οι δρόμοι στην επαρχία της Σερβίας, και ειδικά στα νότια όπου έχει βουνά σε κάνουν να νιώθεις ότι πραγματοποιείς ένα ταξίδι στο χρόνο. ¨Ετσι και εγώ, ένιωσα ότι γύρισα πολλές δεκαετίες πίσω, σε εποχές που δεν τις έζησε ίσως ούτε ο πατέρας μου!
Για να μην παρεξηγηθούμε – ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει τη χώρα και συνδέει σκόπια με ουγγαρία είναι πολύ καλός και ασφαλής και το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι αντίστοιχο με την Ελληνική εθνική οδό.
Οπότε περάσαμε το Τσάτσακ και συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα επιβλητικά βουνά του Μαυροβουνίου. Σε αυτά τα 450χλμ χρειάστηκε να προσπεράσουμε πολλά κάρα, πολλά ζώα, να περάσουμε από τούνελ χωρίς φωτισμό και χωρίς σταθερό ύψος και πλάτος!! Είχαν ανοίξει το βουνό με δυναμίτη και τίποτα παραπάνω! Ούτε τσιμέντο, ούτε φώτα ούτε τπτ! Σε ένα τούνελ μάλιστα φάγαμε αρκετή ώρα, γιατί σε ένα σημείο είχε σφηνώσει η οροφή ενός φορτηγού!!
Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, ο όγκος των βουνών είναι πολύ μεγαλύτερος από την οροσειρά της Πίνδου. Σε όλη τη διαδρομή το μάτι μου χόρτασε πράσινο, τα πνευμόνια μου ανέπνευσαν οξυγόνο και γενικά ένιωθα ότι διασχίζω παρθένα φύση.
Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για πολλές ώρες, ώσπου να φτάσουμε στην πρωτεύουσα (Ποντγκόριτσα), η οποία ήταν ίσως η φτωχότερη και ασχημότερη πόλη που έχω βρεθεί (ps Δεν έχω πάει Αλβανία)
Μετά την Ποντγκόριτσα διασχίσαμε ακόμη ένα βουνό, με άπειρες στροφές, χωρίς προειδοποιητικά σήματα στο δρόμο για τις στροφές, χωρίς παντιέρες και με τους Μαυροβούνιους να έχουν τάσεις αυτοκτονίας και να κάνουν συνεχώς προσπεράσεις σε στροφές με μηδέν ορατότητα!)
Ύστερα από 11 ώρες και αφού είχε βραδιάσει για τα καλά φτάσαμε στην λαμπερή Μπούντβα, και αμέσως κατάλαβα ότι τα παράλια της αδριατικής δεν έχουν καμμία σχέση με την ενδοχώρα. Υπήρχε ένας ευρωπαικός αέρας, οι δρόμοι ήταν σχεδόν αψεγάδιαστοι, τα αυτοκίνητα άλλης κλάσης και το τοπίο μαγευτικό.
Πάλι πέσαμε ξεροί στο κρεβάτι.

Ημέρα 3
Αυτή ήταν μέρα ξεκούρασης. Κολυμπήσαμε στα κρύα νερά της Αδριατικής, περιηγηθήκαμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης και το βράδυ γυρίσαμε στα κλαμπ της πόλης. Για τις γυναίκες δεν θέλω να αναφερθώ, γιατί θα πρέπει να ξοδέψω τόνους μελάνι (υπερβολή). Με μια λέξη, οι γυναίκες εκεί ήταν αψεγάδιαστες.
Επίσης είδα και αρκετά αμάξια που ακόμη και την εποχή της αφθονίας, δεν τα έβλεπες εύκολα στην Ελλάδα (πχ το ολοκαίνουριο τότε Audi R8)

Ημέρα 4
Αφού είχαμε πάρει δυνάμεις την προηγούμενη μέρα, ξεκινήσαμε με προορισμό το κοσμοπολίτικο Ντουμπρόβνικ. Η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα μαγευτική, περάσαμε με φέρυ μποτ τον επιβλητικό κόλπο του Κότορ και κάποια άλλα όμορφα παραθαλάσσια χωριουδάκια και φτάσαμε στο Herceg Novi, με την όμορφη παλιά πόλη, το κάστρο και την χαλαρή ατμόσφαιρα. Το απόγευμα φτάσαμε στο πανέμορφο και αρχοντικό Ντουμπρόβνικ, όπου μείναμε για 2 νύχτες απολαμβάνοντας βόλτες στα γραφικά σοκάκια, φτηνό και φρεσκότατο ψάρι, ποιοτικό κρασί και κρύα βαθιά μπλε σκούρη θάλασσα.

Ημέρα 6
Ξεκινήσαμε το πρωί με προορισμό το Σπλιτ, μαζί με τα καραβάνια των οπαδών της Χαιντουκ Σπλιτ (έπαιζαν το βράδυ αγώνα για τα προκριματικά του Ουέφα) και όλοι οι οπαδοί είχαν πάρει τον παραλιακό δρόμο με προορισμό το Σπλιτ.
Διασχίσαμε για 10χλμ τη λωρίδα γης που ανήκει στη Βοσνία και χωρίζει ουσιαστικά στα 2 την Κροατία. Στα υποτυπώδη σύνορα, το αυτοκίνητο δεν χρειάστηκε να σταματήσει και να δείξω διαβατήρια, καθώς ο αστυνόμος μου έκανε νεύμα να συνεχίσω, αν και με ξένες-περίεργες για την περιοχή πινακίδες.
‘Επειτα και αφού με έλουσε κρύος ιδρώτας έχοντας τον δείκτη της βενζίνης στο μηδέν για πάνω από 40χλμ τελικά βρήκαμε βενζινάδικο για να γεμίσουμε (έψαχνα βενζινάδικο για περισσότερο από 100χλμ!! Και εγώ που νόμιζα ότι αυτά γίνονται μόνο στην Εγνατία Οδό στην Ελλάδα..)
Εκεί ήταν σταματημένοι και αρκετοί οπαδοί της Χάιντουκ και προσπαθούσαν να καταλάβουν τη σημαίνουν τα αρχικά GR στην πινακίδα μου. Μετά από διαφωνίες, κατέληξαν τελικά ότι σημαίνει Γερμανία! (Μου μετέφρασε τις συνομιλίες τους η φίλη μου)
Το βραδάκι, και αφού έκανα μια από τις ωραιότερες διαδρομές της ζωής μου φτάσαμε στο Σπλιτ. (ο παραλιακός δρόμος είναι σε υψόμετρο από τη θάλασσα, και έτσι για όλη τη διαδρομή έχεις απίστευτη θέα το απέραντο γαλάζιο, σε συνδιασμό με τα πολυάριθμα νησάκια τηα Αδριατικής και τους καταπράσινους ορεινούς όγκους της ενδοχώρας).
Μείναμε 2 βράδια στο Σπλιτ, τα οποία δυστυχώς ήταν πολύ λίγα για να το απολαύσουμε. Το Σπλιτ ήταν με διαφορά ο ομορφότερος προορισμός του ταξιδιού και για μένα είναι η ομορφότερη πόλη της Αδριατικής. Μοιάζει αρκετά με την πόλη της Κέρκυρας, μόνο που όλα είναι σε υπερθετικό βαθμό. Πολύ μεγάλη και πανέμορφη παλιά πόλη, μεγάλη μαρίνα και πανέμορφη παραλιακή.
Δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο φαγητό, αλλά το να τρως ‘βρώμικο΄ στο δρόμο σαντουιτς με ολόφρεσκες και τεράστιες ψητές γαρίδες για 1,5 ευρώ είναι priceless.
Τα νερά βέβαια όσο ανεβαίνεις βόρια είναι όλο και πιο κρύα και πλέον δεν υπήρχε ίχνος παραλίας. Κάναμε μπάνιο κ απλώναμε τις πετσέτες στους βράχους. Τα νερά είναι ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ, καθώς δεν υπάρχει άμμος για να τα θολώσει, αρκετά βαθιά και πολύ σκούρου χρώματος, λόγω βυθού. (όταν λέμε κρύα, εννοούμε όπως στην Ελλάδα στα μέσα-τέλη Μαίου). Βέβαια, για μένα που θεωρώ χειρότερο μήνα για κολύμπι στην Ελλάδα τον Αύγουστο, λόγω υπερβολικά ζεστών νερών, εκείνες οι θερμοκρασίες ήταν ιδανικές.

Ημέρα 8
Ήμασταν στα μέσα του ταξιδιού και έπρεπε να αποφασίσουμε πως θα συνεχίζουμε taking in mind ότι με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να επιστρέψουμε Ελλάδα.
Με συνοπτικές διαδικασίες απέκλεισα το ενδεχόμενο να επέστρεφα πάλι από Μαυροβούνιο και να ξαναέκανα εκείνη τη διαδρομή στην ενδοχώρα και αποφάσισα να συνεχίσω βόρεια, προς Ζαγκρεμπ, μετά Βελιγραδι και τέλος Θεσσαλονίκη.
Αν ήξερα εκ των προτέρων τι θα συναντούσα τις επόμενες μέρες σε αυτή τη διαδρομή, θα επέλεγα αμέσως επιστροφή από Μαυροβούνιο και ας περνούσα 11 ώρες μέσα στα βουνά και τα πρωτόγονα τούνελ…

To be continued...

 

[makisg]

κατ'αρχήν να σε καλωσορίσω και να σε ευχαριστήσω για τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μας δίνεις.αναμένουμε τη συνέχεια.

 

[silversurfer]

By the way, επειδή κ γω την "πάτησα" οδηγώντας στην νότια Σερβία κ Μαυροβούνιο , ένα tip για όσους ταξιδιώτες σκέφτονται να πραγματοποιήσουν το ανάλογο road trip.
Η πιο σύντομη κ "εύκολη" διαδρομή για τα παράλια της Αδριατικής είναι : είσοδος στα Σκόπια απο Φλώρινα, οδήγηση μέχρι Οχρίδα (προαιρετική στάση για ψαράκι κ βόλτα στη λίμνη), είσοδος στην Αλβανία (μέχρι Τίρανα, normal οδόστρωμα μονης κατεύθυνσης βεβαίως βεβαίως, με μια ορεινή διαδρομή κοντά στο Ελ Μπασάν άλλα τπτ ιδιαίτερο, λίγο μανίκι όταν φθάνουμε στα Τίρανα ώστε να βρούμε τον σωστό δρόμο προς τα βόρεια κ την Σκόδρα -- ακολουθούμε πινακίδες για αεροδρόμιο -- πάλι normal δρόμος ) κ είσοδο στο Μαυροβούνιο απτα παραλιακά σύνορα -- στα ορεινά ακόμα φτιάχνουν έργα, ειναι χάλια ο δρομος, πρεπει να μπείς στο χάος της Σκόδρα κ δεν υπάρχει λόγος
Απο Θεσσαλονίκη με normal ταχύτητα κ στάσεις, υπολογίστε κάπου 10 ώρες

Αυτά ως παρένθεση - συμβουλή

 

[Ivana]

Καλώς μας ήρθες!!!!!!

περιμένουμε τις ιστορίες σου από όλα τα round trip που μας αναφέρεις!!!!!!!!

Καλή συνέχεια!!!!

 

[chris7]

Περιμένουμε τη συνέχεια της θαυμάσιας ιστορίας σου με τις πολλές χρηστικές πληροφορίες.
Αν θέλεις "ανέβασε" και κάποιες φωτογραφίες.

 

[p_a_v]

Ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής με κατεύθυνση βόρεια, περνώντας έξω από το Ζάνταρ και συνεχίζοντας προς το Ζάγκρεμπ. Ο δρόμος σε όλη τη διαδρομή ήταν άψογος με 2 ή 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση και πολύ καλής ποιότητα οδόστρωμα και προδιαγραφές Δυτ. Ευρώπης. Περάσαμε επίσης και από το μεγαλύτερο τούνελ των Βαλκανίων (περίπου 11χλμ αν θυμάμαι καλά). Κίνηση πολύ, και έβλεπες πινακίδες αυτοκινήτων από όλες τις χώρες της ευρώπης (πλην Σερβίας) – δεν είδα ούτε μια σερβική πινακίδα σε όλη τη διαδρομή στη Κροατία. Και αντίστοιχα, όσες φορές έχω πάει Σερβία, έχω δει ελάχιστες Κροατικές πινακίδες, και αυτές μόνο στην εθνική οδό, τα οποία αυτοκίνητα δεν σταματάνε ούτε σε πάρκινγκ για κατούρημα. Γενικά υπάρχουν ακόμη κατάλοιπα του πολέμου μεταξύ των δύο λαών, κάτι απόλυτα φυσιολογικό αν σκεφτείς ότι δεν έχει περάσει καλά καλά ούτε μία γενιά (δλδ 20-25χρόνια) από την περίοδο του πολέμου.

Γενικά η κροατία είναι καταπράσινη χώρα και στις πεδιάδες που είναι σχετικά κοντά στη θάλασσα (και επικρατούν ήπιες κλιματολογικές συνθήκες) παράγουν πολύ καλής ποιότητας φρούτα και λαχανικά, Δεν θα ξεχάσω πόσο νόστιμα ροδάκινα φάγαμε από έναν παραγωγό που τα πουλούσε στην άκρη του δρόμου.
Γύρω από το Ζάγκρεμπ η κίνηση στο δρόμο θύμιζε Ελλάδα και αφού περάσαμε τη πρωτεύουσα κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα για Σερβία.
Ο δρόμος πολύ κάλος, αλλά το όριο 110-120χλμ αν θυμάμαι καλά, δεν με άφηνε να χαρώ οδηγικά τον δρόμο. Οπότε άρχισα να ψάχνω κάποιον ‘λαγό’ (δλδ κάποιον που θα πήγαινε αρκετά γρήγορα και να τον ακολουθήσω από πίσω, έτσι ώστε αν υπήρχε κάποιο μπλόκο να έπιαναν αυτόν και να τη γλύτωνα.
Σε κάποια φάση με προσπέρασε ένα μαύρο Audi A6 με φιμέ τζάμια και άρχισε να ‘παίζει’. Με προσπερνούσε με μεγάλη ταχύτητα και μετά άφηνε να τον περάσω και ύστερα πάλι τα ίδια.
Σε κάποια φάση ενώ με προσπέρασε και τον ακολουθούσα με 150-160χλμ χρησιμοποιώντας τον σαν λαγό, στο πίσω φιμέ τζάμι του άναψαν LED και μπλε φώτα αστυνομίας που έγραφαν POLICE – FOLLOW ME. 
Αμέσως κατάλαβα ότι δεν θα την έβγαζα καθαρή…
Με οδήγησε στο πρώτο ελεύθερο πάρκινγκ και αφού μας έκαναν τον απαραίτητο σωματικό έλεγχο και έψαξαν και το αυτοκίνητο, μου έδειξαν σε LCD οθόνη που είχαν μέσα στο αυτοκίνητό τους, βίντεο από την πορεία μου και την πραγματική μου ταχύτητα…. Δεν είχα και πολλά να τους πω, ιδιαίτερα με συνοδηγό σερβίδα, το οποίο έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Τέλοσπάντων μετά από διαπραγματεύσεις γλύτωσα την προσαγωγή στο τμήμα και συμβιβάστηκαν σε ένα μεγάλο πρόστιμο… Μάλιστα είχαν μαζί τους και ασύρματο μηχάνημα πιστωτικών καρτών (POS) και έτσι πλήρωσα κατευθείαν με την πιστωτική το πρόστιμο και πήρα επιτόπου και απόδειξη!! Γενικά είμαι φαν της τεχνολογίας, οπότε η όλη διαδικασία αν και πόνεσε την τσέπη μου, μου άρεσε πολύ διαδικαστικά!
Μετά από κάποια χλμ μου έκανε τα ίδια παιχνίδια και μια μαύρη Mercedes S class με μαύρα φιμέ τζάμια, αλλά αυτή τη φορά δε τσίμπησα.
Έτσι αργά το βράδυ φτάσαμε Βελιγράδι με την τσέπη μου ακόμη να πονάει…, όπου και κάτσαμε 2 μέρες.

Ημέρα 10
Ξεκίνησα τον δρόμο της επιστροφής αργά Κυριακή το απόγευμα (ως κλασικός ¨Έλληνας) καθώς το άλλο πρωί έπρεπε να πάω στο γραφείο. Ξεκίνησα το ταξίδι πηγαίνοντας σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρω βγαίνοντας από το Βελιγράδι.
Το βενζινάδικο ήταν σελφ σέρβις και πήγα μόνος μου στην πρώτη αντλία που βρήκα για να γεμίσω.
Αφού γέμισα και πλήρωσα, ξεκίνησα και σε 400-500μετρα το αυτοκίνητο ξεκίνησε να μου κάνει διακοπές. Σταμάτησα στην άκρη και ψάχνοντας να καταλάβω τι έγινε, διαπίστωσα ότι φούλαρα το αυτοκίνητο με πετρέλαιο, αντί να βάλω βενζίνη!!!
(Η αμόλυβδη στη Σερβία ονομάζεται BMB95/98, κάτι που έμαθα αργότερα – και επίσης οι μάνικες βενζίνης/πετρελαίου είναι ίδιες, δηλαδή μπαίνουν σε οποιοδήποτε αμάξι, κάτι που επίσης έμαθα αργότερα)
Οπότε είμαστε Κυριακή απόγευμα, τα πάντα είναι κλειστά και εγώ πρέπει να βρω κάποιο τρόπο, να αφαιρέσω από το ντεπόζιτο-αντλία βενζίνης-μηχανή το πετρέλαιο, να βάλω βενζίνη και το πρωί να είμαι στη Θεσσαλονίκη στη δουλειά μου…
Αρχίσαμε τα τηλέφωνα (thanks god είχα μαζί μου τη φίλη μου & μεταφράστρια στην προκειμένη περίπτωση) και ύστερα από αρκετή ώρα, μας πρότειναν ένα συνεργείο, μερικά χλμ έξω από το Βελιγράδι που δούλευε και Κυριακές.
Χωρίς άλλη εναλλακτική, αποφασίσαμε να πάμε εκεί, οπότε σε λίγο ήρθε ένας παππούς με yugo, αξύριστος και μόνιμα με τσιγάρο στο στόμα και μας έδεσε με ένα σκοινί και μας πήγε στο χωριό που βρισκόταν το συνεργείο.
Εκεί φυσικά ήταν μόνο 2 βοηθοί για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης και ξεκίνησαν σιγά σιγά την προσπάθεια με λάστιχα να τραβήξουν το πετρέλαιο από το ντεπόζιτο. Φυσικά όταν ρώτησα για τιμή μου τα μασούσαν, αλλά δεν είχα και πολλέ ςεπίλογές, οπότε δεν επέμενα να ρωτάω.
Αφού βγάλαμε τα πίσω καθίσματα για να ανοίξουν εντελώς το ρεζερβουάρ και αλλάξαμε αντλία βενζίνης και αφαιρέσαμε κάθε ίχνος πετρελαίου, ύστερα από αρκετές προσπάθειες και αφού είχε βραδιάσει για τα καλά το αυτοκίνητο λειτούργησε!!
Φτάσαμε στην ώρα της πληρωμής όπου μου ζήτησε ένα εξωφρενικό ποσό, αλλά σιγά σιγά με τα παζάρια έπεσε σχεδόν στα μισά (thanks to my girlfriend again). Αφού φάγαμε άλλη μια ώρα για να βρούμε ΑΤΜ που να μου δίνει το ποσό που έπρεπε να πληρώσω, και αφού είχε πάει 11-12 το βράδυ ξεκίνησα επιτέλους με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Έφτασα Θεσσαλονίκη σε λιγότερο από 6 ώρες αν και με καθυστέρησαν λίγο μέσα στα σκόπια σε ένα βραδινό μπλόκο. Ήμουν εντελώς μόνος στο δρόμο (ζήτημα να συνάντησα 2-3 αυτοκίνητα σε όλη τη χώρα!) και είχα πιάσει το αριστερό ρεύμα, καθώς το δεξί ήταν γεμάτο λακούβες από τα φορτηγά. Οπότε και με σταμάτησαν οι αστυνομικοί θέλοντας να με γράψουν επειδή χρησιμοποιούσα την αριστερή λωρίδα.
Αφού τους εξήγησα σε έντονο τόνο τι είχα περάσει τις προηγούμενες ώρες, με άφησαν να φύγω χωρίς πρόστιμο.
Έτσι νωρίς το πρωί είχα γυρίσει πίσω, όντας πολύ κουρασμένος, αρκετά ευρώ ελαφρύτερος αλλά το σημαντικότερο, ΓΕΜΑΤΟΣ πολλές αναμνήσεις.

 

[p_a_v]

By the way, επειδή κ γω την "πάτησα" οδηγώντας στην νότια Σερβία κ Μαυροβούνιο , ένα tip για όσους ταξιδιώτες σκέφτονται να πραγματοποιήσουν το ανάλογο road trip.
Η πιο σύντομη κ "εύκολη" διαδρομή για τα παράλια της Αδριατικής είναι : είσοδος στα Σκόπια απο Φλώρινα, οδήγηση μέχρι Οχρίδα (προαιρετική στάση για ψαράκι κ βόλτα στη λίμνη), είσοδος στην Αλβανία (μέχρι Τίρανα, normal οδόστρωμα μονης κατεύθυνσης βεβαίως βεβαίως, με μια ορεινή διαδρομή κοντά στο Ελ Μπασάν άλλα τπτ ιδιαίτερο, λίγο μανίκι όταν φθάνουμε στα Τίρανα ώστε να βρούμε τον σωστό δρόμο προς τα βόρεια κ την Σκόδρα -- ακολουθούμε πινακίδες για αεροδρόμιο -- πάλι normal δρόμος ) κ είσοδο στο Μαυροβούνιο απτα παραλιακά σύνορα -- στα ορεινά ακόμα φτιάχνουν έργα, ειναι χάλια ο δρομος, πρεπει να μπείς στο χάος της Σκόδρα κ δεν υπάρχει λόγος
Απο Θεσσαλονίκη με normal ταχύτητα κ στάσεις, υπολογίστε κάπου 10 ώρες

Αυτά ως παρένθεση - συμβουλή

Έχεις απόλυτο δίκιο. Και εγώ, μετά από αρκετό ψάξιμο, κατέληξα ότι η 'ιδανική' διαδρομή είναι αυτή που αναφέρεις. Απλά έχοντας συνοδηγό με σερβικό διαβατήριο, δεν ήθελα να περάσω αλβανικά ή κοσοβάρικα σύνορα.

 

[silversurfer]

Ο δρόμος πολύ κάλος, αλλά το όριο 110-120χλμ αν θυμάμαι καλά, δεν με άφηνε να χαρώ οδηγικά τον δρόμο. Οπότε άρχισα να ψάχνω κάποιον ‘λαγό’ (δλδ κάποιον που θα πήγαινε αρκετά γρήγορα και να τον ακολουθήσω από πίσω, έτσι ώστε αν υπήρχε κάποιο μπλόκο να έπιαναν αυτόν και να τη γλύτωνα.
Σε κάποια φάση με προσπέρασε ένα μαύρο Audi A6 με φιμέ τζάμια και άρχισε να ‘παίζει’. Με προσπερνούσε με μεγάλη ταχύτητα και μετά άφηνε να τον περάσω και ύστερα πάλι τα ίδια.
Σε κάποια φάση ενώ με προσπέρασε και τον ακολουθούσα με 150-160χλμ χρησιμοποιώντας τον σαν λαγό, στο πίσω φιμέ τζάμι του άναψαν LED και μπλε φώτα αστυνομίας που έγραφαν POLICE – FOLLOW ME. 

Tip : Όταν ψάχνουμε "λαγό", προτιμούμε κάποιον fritz γερμανό ή έστω κάποιον με πινακίδες απο βόρεια ευρώπη --- τρέχουν σα τρελοί συνηθισμένοι απο τις autobahn κ τους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία (στο Μαυροβούνιο μέσα σε 4 ώρες οδήγησης είδα τουλάχιστον 4 περιπτώσεις σταματημένων απο μπλόκα αστυνομίας)

 

[p_a_v]

Tip : Όταν ψάχνουμε "λαγό", προτιμούμε κάποιον fritz γερμανό ή έστω κάποιον με πινακίδες απο βόρεια ευρώπη --- τρέχουν σα τρελοί συνηθισμένοι απο τις autobahn κ τους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία (στο Μαυροβούνιο μέσα σε 4 ώρες οδήγησης είδα τουλάχιστον 4 περιπτώσεις σταματημένων απο μπλόκα αστυνομίας)

Έτσι ακριβώς