Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Επισκεφτείτε αν θέλετε και το blog μου
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/2020/07/22/νορβηγία-2008-2016/
Από μικρό παιδί, ήμουν ανέκαθεν πορωμένος με την αγγλόφωνη ποπ και ροκ μουσική. Όταν πρωτοήρθε το Mtv στην Ελλάδα γύρω στο 1988-89, περνούσα ατέλειωτες ώρες παρακολουθώντας τα video-clips των αστέρων της εποχής, όπως οι Roxette, οι Pet Shop Boys, η Sade και η Madonna. Ένα από τα εξέχοντα συγκροτήματα της πολύχρωμης αυτής δεκαετίας ήταν και οι A-ha (το Take On Me του 1984 θεωρείται πλέον κλασσικο) και θυμάμαι το πόσο με μπέρδεψε αρχικά το γεγονος ότι ήταν Νορβηγοί. Είναι η Νορβηγία δίγλωσσο έθνος, αναρωτιόμουνα ως ανήλικο. Πως πετυχαίνανε έτσι αβίαστα τη μετάβαση σε κάτι που εμένα μου φαινόταν εντελώς αμερικανοφανές; Εκτίμησα περαιτέρω (αν και κάπως ετεροχρονισμένα) το συγκεκριμένο συγκρότημα σαν φοιτητής στις αρχές των 00's . Αγοράσα αρκετούς δίσκους τους και είδα μάλιστα και τον αγέρωχο Μorten σε συναυλία κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη. Με το πέρασμα των χρόνων με έπιανα να ξαφνιάζομαι ευχάριστα και με άλλες μουσικές ( ειδική μνεία στους υπέροχους Kings Of Conveniece) και κινηματογραφικές εξαγωγές αυτής της μικρής σε πλυθησμό χώρας.
Πάντοτε πίστευα ένα ταξίδι δεν περιορίζεται στην επιθυμία να δει κανεις κάστρα, αγάλματα και μουσεία, άψυχα αντικείμενα ή οικοδομήματα αλλά σαν εγχείρημα αγκαλιάζει κυρίως τη περιέργεια μας να γνωρίσουμε έναν άλλο λαό και τρόπο ζωής. Γι αυτό και οι ταινίες, η μουσική και τα βιβλία που γεννιούνται σε ένα τόπο λογικό είναι να αποτελούν το αναπάντεχο έναυσμα για κάποιον για να τον επισκεφτεί.
A-ha - Hunting High and Low
Κατάφερα να έρθω στην σκανδιναβική αυτή χώρα αρχικά τον Σεπτέμβριο του 2008, αμέσως μετά την στρατιωτική μου θητεία. Στην πρώτη αυτή μου περιήγηση επισκέφτηκα την πρωτεύουσα Όσλο, το Μπέργκεν και το Τρόντχαιμ. Αργότερα το 2016, επέστρεψα για μία δεύτερη επίσκεψη στο Σταβάνγκερ.
Η εικόνα που έιχα για τη Νορβηγία πριν την επισκεφτώ, θεωρώ ότι ήταν μάλλον κάπως στερεοτυπική. Σκεφτόμουν ξύλινα σπιτάκια χτισμένα σε βουνοκορφές και δίπλα σε λίμνες, λουλούδια και πράσινα λιβάδια, ξανθούς ψηλούς αγρότες και αγρότισες ή και ανθρώπους της πόλης, ομορφους και πολυταξιδεμένους, σεξουαλικά και πολιτικά φιλελεύθερους. Εντύπωση μου προκαλούσε η πλούσια heavy metal μουσική σκηνή της χώρας που την οργή της οποίας για κάποιο λόγo αδυνατούσα να τη συνδυάσω με την υποθετική αρμονία μιας πλούσιας, ειρηνικής χώρας με φυσιολάτρες κατοίκους.
Το κατά πόσο έπεσα μέσα σε αυτή μου την ανάλυση δύσκολο να το πω. Πολλά από αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητας αυτού του έθνους μοιάζουν να είναι απόρρεια της ιστορίας αλλά και της γεωγραφικής θέσης. Η Νορβηγία είναι κομμάτι του παζλ του τμήματος αυτού της Ευρώπης όπου τα σύνορα είναι εδώ και δεκαετίες ανοιχτά και ενώνουν σταθερές πολιτικά και κοινωνικά χώρες με καλές διαθέσεις η μία προς την άλλη. Η ευκολία στη μετακίνηση ανθρώπων και κατά συνέπεια πολιτιστικών επιρροών και ιδεών σίγουρα έχει παίξει κάποιο ρόλο στην διαμόρφωση της σημερινής ιδιοσυγκρασίας τους. Συγκρίνετε τώρα όλο αυτό με την Ελλάδα όπου τα σύνορα με όλους τους Βαλκάνιους γείτονες μας ήταν μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα ερμητικά κλειστά, τουρισμός στην περιοχή (με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη) δεν νοείτω και υπήρχε μία άγνοια αν όχι συγκαλημμένη εχθρότητα μεταξύ όλων των κρατών της περιοχής μηδενος εξαιρουμένου. Για να ταξιδέψεις σε επιθημητούς προορισμούς έπρεπε να πετάξεις, κάτι που σήμαινει πολλά έξοδα ( easy jet και ryan air είναι πρόσφατα φρούτα ). Απαραίτη ήταν και η εξασφάληση συναλλαγματος και μετατροπή της δραχμής σε δολλάρια μετά από αίτηση στην τράπεζα της Ελλαδος.
Όσλο
Το Όσλο είναι μία μικρή σε μέγεθος πρωτεύουσα με πλυθησμό γύρω στις 700.000 ψυχές. Διαθέτει κάποια όμορφα αξιοθέατα όπως το δημαρχείο, το Νορβηγικό Κοινοβούλιο και τον πεζόδρομο Karl Jonas Gate μα δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει στο βαθμό που το κάνουν άλλες μητροπόλεις της περιοχής όπως η Στοκχόλμη ή η Κοπενγχάγη.
Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η Όπερα της πόλης στην περιοχή Bjørvika, χτισμένη το 2007. Δεν είναι μόνο το φουτουριστικής λογικής κτίριο που θαμπώνει τον επισκέπτη ( και πάνω στο οποίο μπορεί κανείς να κάνει και περίπατο!) αλλά και το πόσο αρμονικά δένει σαν αρχιτεκτονική κατασκευή με το στοιχείο του νερού και όλα αυτά τα πευκοδάση γύρω της. Μία μεγάλη μου παράλειψη είναι το ότι δεν επισκέφθηκα το πάρκο Vigeland γεμμάτο γλυπτά του γλύπτη Gustav Vigeland, το οποίο έχει τη φήμη του πανέμορφου και αποτελεί ένα από τα πιο εξέχοντα αξιοθέατα όλης της χώρας. Το πάρκο βρίσκεται αρκετά μακριά από το κέντρο της πρωτεύουσας και επειδή ήμουν εκεί για μία μόλις διανυκτέρευση, δεν πρόλαβα να πάω.
Η Όπερα του ¨Οσλο
Την δεύτερη μέρα επιβιβάζομαι στο τρένο για ένα πεντάωρο ταξίδι ως το Μπέργκεν, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας. Η συγκεκριμένη διάδρομη έχει τη φήμη ως της "πιο γραφικής" ολόκληρου του κόσμου σύμφωνα με πολλούς δημοφιλείς τουριστικούς οδηγούς όπως του αυστραλέζικου LonelyPlanet και του βρεττανικού Rough Guide. Ανέκαθεν πίστευα ότι τέτοιου είδους βιβλία τείνουν να υπερβάλλουν προκειμένου να βρουν κάτι να εκθειάσουν και όντως τις πρώτες μία-δυο ώρες προσπερνάμε απλά φωτογενή τοπία που όμως δεν αφήνουν κάποιο αποτύπωμα στη μνήμη ή στον αμφιβλιστροειδή. Από ένα σημείο και μετά όμως, η φύση έξω αγριεύει αισθητά, οι βουνοκορφές γίνονται όλο και πιο απόκρημνες και χιονισμένες, καταράκτες σχηματίζονται σε απόσταση αναπνοής από αγροτόσπιτα. Όλο το τοπίο είναι διεσπαρμένο με τις λεγόμενες woodcabins, κάτι σαν δεύτερη εξοχική κατοικία χτισμένη στο πουθενά, χωρίς δρόμο να οδηγεί εκέι και χωρίς μαγαζιά ή άλλες γειτονικές κατασκευές να την πλαισιώνουν. Πρόκειται για κάτι που αποτελεί μέρος της εθνικής ταυτότητας των Νορβηγών μιας και υπολογίζεται ότι ένας στους δέκα έχει μία κάπου χτισμένη στη χώρα. Στις μέρες μας, σε πολλές περιπτώσεις το concept έχει μεταλλαχθεί σε στυλάτα καταλύματα πολυτελείας για να προσαρμοστεί στις ανάγκες των εύπορων ξένων τουριστών από όλο το κόσμο.
https://www.visitnorway.com/hotels-more/cottages-cabins/
Το Μπέργκεν είναι μούρλια, μια απόλυτα καρποσταλική πόλη χτισμένη πάνω σε μία χερσόνησο που περιβάλλεται από εφτά βουνά. Ο ορίζοντας του χαρακτηρίζεται από μικρές γειτονιές που αποτελούνται ξύλινες και τσιμεντένιες μονοκατοικίες απόλυτα συμφιλιωμένες με τα δάση από πεύκα και ερυθρελάτη ( νορβηγικό έλατο) που τις περιβάλλουν. Πέρα από τα φωτογενή πάρκα και δρομάκια του, θυμάμαι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πόσο έντονα ζούσε η νεολαία την νυχτερινή σαββατιάτικη έξοδο, με τους φοιτητές να πίνουν σαν τρελοί και να χορεύουν μέχρι τελικής (μεταφορικά και κυριολεκτικά) πτώσεως στα μπαρ στο κέντρο, στα οποία για να εισέρθεις χρειάζεσαι ταυτότητα ή άλλου τύπου αποδεικτικού στοιχείου της ηλικίας σου.
Μπέργκεν
Την δεύτερη μέρα της παραμονής μου εκεί κανονίζω να επισκεφτώ ένα από τα πιο γνωστά φιορδ της χώρας, το Nærøyfjorden. Για να φτάσει κανείς εκεί απαιτείται ξύπνημα νωρίς το πρωί, ταξίδι με το τρένο ως τον σταθμό του Voss και μετά λεωφορείο για να προσεγγίσει το λιμάνι με τα καραβάκια. Όλα τα τμήματα αυτής της διαδρομής είναι μαγευτικά και το αξιοθέατο αυτού καθαυτού είναι δικαίως σε λίστα της Unesco ως ένα ακόμα φυσικό μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
Nærøyfjorden
Από το Τροντχαιμ το οποίο αποτέλεσε και την τελική στάση μου πριν την επιστροφή στην πατρίδα, δεν θυμάμαι πολλά μιας και ήμουν εκεί μόλις μία μέρα και μισή , περισσότερο προκειμένου να επισκεφτώ τον Oyvind, ένα νορβηγό συνομηλικό μου που γνώρισα σε άλλο backpacking ταξίδι στο παρελθόν. Αυτό που πάλι παρατήρησα είναι ησυχία, τάξη και ασφάλεια συν ένα ζηλευτά υψηλό βιωτικό επίπεδο.
Στο τέλος του πρώτου αυτού ταξιδιού, επιχειρώ να κάνω μία συνολική αποτίμηση των όσων έιδα και βίωσα. Την Νορβηγία την έχει ορίσει το κλίμα και η γεωλογία της, τα οποία έχουν επηρεάσει όχι μόνο τις κατασκευές ή τις μορφές εργασίας αλλά και την διατροφή ( όλο αυτό το ψάρι σε κάθε γεύμα... ), τις μετακινήσεις, τα χόμπυ με τα οποία γεμμίζουν οι άνθρωποι τον ελεύθερο χρόνο τους κ.α. Η φήμη του κάλλους της φύσης της είναι εν τέλει απολύτως δικαιολογημένη και συναγωνίζεται αυτή της Νέας Ζηλανδίας με τοπία πέρα από κάθε φαντασία.
Η χώρα πάντως αξίζει επαίνους και σε άλλους τομείς. Στη γειτονική Σουηδία μπορεί να αποτελεί συνήθεια οι πάντες να αναλώνονται σε αστεία για επαρχιώτες νορβηγους κλπ (κάτι σαν τα αντίστοιχα ελληνικά με τους Πόντιους), εγώ πάντως αυτό που διαπίστωσα και μέσα από συζητήσεις με φίλους και γνωστούς εκεί είναι μία κοινωνία πολύ οργανωμένη, με υψηλούς μεν φόρους που όμως επιστρέφονται με ακριβοδίκαιο τρόπο στους πολίτες μέσω μίας εξαίρετης παιδείας, συστήματος υγείας κ.α. Με χαροποίησε η έντονη οικολογική συνείδηση τους και ομολογώ ότι ζήλεψα τις ευκαιρίες και την ευελιξία που προσφέρεται στους πολίτες και ιδιαίτερα για τους νέους σε σύγκριση με την Ελλάδα ( η χώρα πέρα από μία υγειή λειτουργικά οικονομία, είναι πλούσια και σε αποθέματα πετρελαίου). Θυμάμαι σε πάρτυ που ήμουν προσκαλεσμένος, πως γνώρισα νεαρές μαμάδες που ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να παντρευτούν τους πατεράδες των παιδιών τους, γιατί μέσω παροχών του κράτους αλλά και ενός πολύ αξιοπρεπούς μισθού από τις όχι ιδιαίτερα εξειδικευμένες δουλειές τους, τα βγάζανε πέρα μόνες τους. Επίσης, όταν γνώρισα την συγκάτοικο του Oyvind στο Trondheim, μια γλυκιά μικρωκαμωμένη καστανή κοπέλα, με είχε εντυπωσιάσει το πως αυτή είχε ήδη πάει στην Ζάμπια και σε άλλες αφρικανικές χώρες για εθελοντική εργασία, έιχε αγοράσει δικό της σπίτι και είχε εργασία που την συντηρούσε, όλα αυτά στα 25 της χρόνια!
Τότε, πριν από δώδεκα χρόνια, ήμουν γενικά ενθουσιασμένος από τις ολοένα και περισσότερες αποδράσεις μου στο εξωτερικό αλλά και επηρεασμένος και από ένα πρόγραμμα ανταλλαγής Εράσμους που είχα κάνει το 2004. Πολλές από τις φωτόγραφίες μου εκείνη την εποχή περιλαμβάνουν πράγματα που μόνον αξιοθέατα δεν θα τα έλεγες, όπως για παράδειγμα πάρκα με περιποιημένα παρτέρια, ποδηλατόδρομους ( θεός φυλάξει!) ή καθαρά, καλοφτιαγμένα πεζοδρόμια. Έκανα συχνά τότε το λάθος να προχωρώ σε απευθείας συγκρίσεις μεταξύ της Αγγλικής, Ολλανδικής, Γαλλικής ή σε αυτή την περίπτωση Νορβηγικής και της Ελληνικής πραγματικότητας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα σχεδών πάντοτε να θυμώνω και να ενισχύονται τα διάφορα κόμπλεξ κατωτερότητας που είχα ως Έλληνας αλλά και ως άνθρωπος. Τώρα πλέον βλέπω ξεκάθαρα ότι κάτι τέτοιο είναι αρκετά άτοπο διότι δεν μπορείς να επιχειρείς την αντιπαραβολή της ζωής σου με αυτή ενός υπήκοου μιας τελείως διαφορετικής χώρας και να βγάλεις γρήγορα συμπεράσματα. Το σημείο εκκίνησης πολύ απλά δεν είναι το ίδιο και σε περαιτέρω ανάλυση, ένα σύντομο ταξίδι αναψυχής δεν σου προσφέρει το χρόνο και τις πληροφορίες που χρειάζεσαι για να καταλάβεις σε βάθος μία χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, άξιο αναφοράς είναι και το πως χειρίζεται η Νορβηγία τα απόθέματα πετρελαίου της σε σύγκριση πχ με τα κράτη του Αραβικού Κόλπου. Εκεί που η Σαουδική Αραβία χτίζει πολυτελή τεμένη και στέλνει ιμάμηδες σε μουσουλμανικές χώρες ή χώρες με μουσουλμανικές μειονότητες για να κερδίσει εν τέλει επιρροή σε πολιτικό επίπεδο, η Νορβηγία παρέχει χρηματική στήριξη σε εθνικά πάρκα και ανακαινίζει ιστορικά μνημεία της Unesco. H συμφωνία που υπεγράφει το 2014 μεταξύ της Νορβηγίας και του αφρικανικού έθνους της Λιβερίας έτσι ώστε η δεύτερη να προστατέψει το τροπικό δάσος εντός του εδαφους της με αντάλλαγμα επενδύσεις και πακέτα βοήθειας, μόνο επαίνους αξίζει και είναι από αυτές της σπάνιες πλέον ειδήσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι αισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Σταβάνγκερ
Την δεύτερη επίσκεψη μου στη Νορβηγία την έκανα πολύ αργότερα, το 2016 όταν είχα ήδη ένα χρόνο στην Αγγλία ως απόδημος. Ομολογώ ότι δεν δυσκολεύτηκα πολύ να το οργανώσω μιας και μία γρήγορη κράτηση online για μία απευθείας πτήση δύο και κάτι ωρών από το Λονδίνο στο Σταβάγκερ με την σκανδιναβική αεροπορική SAS αρκούσε. Το να είσαι κάτοικος της αγγλικής πρωτεύουσας έχει σίγουρα τα αρνητικά του ( παρανοϊκή ακρίβεια, υποδιέστερα καταλύματα προς ενοικίαση, καταπιεστική εργασιακή κουλτούρα ) αλλά και κάποια ιδιαίτερα θετικά όπως η ασύγκριτη πολιτιστική ζωή και φυσικά η δυνατότητα να ταξιδέψεις σχεδών παντού στο κόσμο με οικονομικές πτήσεις χωρίς ενδιάμεσες στάσεις από ένα από τα τρία αεροδρόμεια της πόλης ( Στανστεντ και Λούτον, για να μην πω και Gatwick ΔΕΝ είναι στο Λόνδινο, είναι κομωπόλεις 80 χιλιόμετρα από αυτό ). Μένω στο ξενοδοχείο Comfort Ηοtel Square του οποίου η ξύλινη εξωτερική επένδυση και η αντιθεση της με την υπερμοντέρνα εσωτερική διακόσμιση με εντυπωσιάζουν.
Σταβάνγκερ
Το Σταβάνγκερ είναι μικρό και πολιτισμένο. Έχει ένα όμορφο περιποιημένο κέντρο, μία συμπαθητική (αν και περιορισμένης έκτασης) "παλιά πόλη" αλλά και ένα ατμοσφαιρικό γλυπτό με τρία τεράστια μπρούτσινα σπαθιά ακρίβώς στην είσοδο της, που αποτίει φόρο τιμής στη Μάχη του Χαφρσφιόρντ και στην κουλτούρα των Βίκινγκς γενικότερα. Δίπλα από το τεράστιο αυτό έργο υπαίθριας τέχνης οικογένειες νορβηγών κάνανε πικ νικ και μικροί κατάξανθοι μπόμπιρες παίζανε στην ακρογιαλιά.
Η πόλη έχει μεγάλη επισκεψημότητα από επαγγελματίες που εργάζονται στον τομέα της πετρελαϊκής ενέργειας αλλά οποιοσδήποτε άλλος δεν έρχεται για αυτό, έρχεται για ένα και μοναδικό λόγo: το φιόρδ lysedfjord και ο γκρεμός preikestolen που το αγναντεύει και λειτουργεί ώς σημείο προνομιακής θέας.
Υπάρχει κάποια διαδικασία για να φτάσετε ως εκεί. Αρχικά πρέπει να πάρετε καραβάκι από το λιμάνι του Σταβάγκερ στο χωριουδάκι Tau, από εκεί βρίσκετε εύκολα λεωφορεία για να σας πάνε μέχρι το εθνικό πάρκο και μετά ακολουθεί πεζοπορία περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων μέχρι να φτάσει κανείς στον περίφημο βράχο.
Καθοδών για το Preikestolen
Ιδιαίτερα με εξέπληξε και με δυσκόλεψε το τελευταίο κομμάτι, αυτό της μονίμως ανηφορικής πεζοπορίας μέσω μονοπατιών πάνω στο μισολιωμένο χιόνι.Πέρα από την απαραίτητη καλή φυσική κατάσταση την οποία (νόμιζα ότι) είχα, χρειάζεται και αρκετή ψυχραιμία μιας και σε πολλές στιγμές, άνετα μπορεί να γλιστρήσεις σε κάποιο βαθύ χαντάκι και να μην σε πάρει χαμπάρι κάνείς. Δεν θυμάμαι καποιος να μας καταγράφει στην είσοδο του εθνικού πάρκου, ήμουν μόνος σε αυτό το ταξίδι και μονάχα ο συγκάτοικος μου στην Αγγλία ήξερε ότι βρισκόμουν εδώ ( προτίμησα να μην το πω στην μονίμως ανήσυχη μάνα μου πίσω στη Ελλάδα ) και για να είμαι ειλικρινής, ένιωσα αρκετά ευάλωτος. Δεν ξέρω αν είναι και ότι σοφότερο να το επιχειρήσετε εντελώς μόνοι σας.
Σχεδών φτάσαμε...
Από ανασφάλεια περισσότερο, πιάνω συζήτηση με δύο νεαρούς ισπανούς τουρίστες που κάνουν την ίδια διαδρομή σχεδών παράλληλα με μένα. Είνα πρόσφατα απόφοιτοι της αρχιτεκτονικής και ενώ ταξιδεύουν σε διάφορα μέρη της ευρώπης, παράλληλα παίρνουν φωτογραφίες το logo της εταιρείας τους με φόντο μαγευτικά τοπία για να το χρησιμοποιήσουν στην ιστοσελίδα τους. Ζηλεύω το επιχειρηματικό πνεύμα τους και την πεποίθηση ότι με δημιουργικότητα μπορείς να πάς μπροστά και να αρχίσεις τη δική σου δουλειά, κάτι που εγώ δεν είχα στην ηλικία τους.
Όταν τελικά φτάσαμε στο Preisteklen μένω άναυδος με την απόκοσμης ομορφιάς θέα αλλά και με την επικινδυνότητα του συγκεκριμένου αξιοθέατου. Παρότι ένας ισπανός τουρίστας έχασε τη ζωή του εδώ το 2013, οι νορβηγικές αρχές ίσως και σωστά να σκέφτηκαν ότι προστατευτικά κάγκελα ή σχοινιά θα παρεμβαίνανε στην κοφτερή τελειότητα της φύση. Η ευθύνη της σωματικής σου ακεραιότητας είναι αποκλειστικά δική σου, μοιάζει να σου λένε. Τουρίστα, είσαι ενήλικας πια! Με ξαφνιάζει η αφοβία και άγνοια κίνδυνου πιτσιρικάδων τουριστών που πηγαίνουν στην άκρη άκρη και βγάζουν selfies με σατηρικές πόζες αλα στάση του λοτού.
Γεμμάτος ανδρεναλίνη από τα όσα είδα και έκανα, αρχίζω να κατηφορίζω προς το σημείο εκκίνησης και μετά από κάποιες περαιτέρω ώρες ταξίδιου σε αστικά και σε βαπόρια, καταφθάνω τελικά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου για έναν πολύ απαραίτητο και κερδισμένο μετά από πολύ μόχθο ύπνο. Την επόμενη ετοιμάζω την βαλίτσα μου για την επιστροφή μου στην Αγγλία.
Τα ταξίδια στο εξωτερικό ξαναγίνονται σιγά σιγά εφικτά, μετά τον περιορισμό της πανδημίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σε μία νέα ταξιδιωτική πραγματικότητα που έρχεται, η Νορβηγία είναι χωρίς αμφιβολία ένας μοναδικός προορισμός, εκτός και αν δεν σας συγκινούν φυσικά τοπία που μοιάζουν βγαλμένα κατευθείαν από την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Αξίζει όμως να την επισκεφτέιτε και για να μάθετε από πρώτο χέρι πως ζούνε οι άνθρωποι στο βόρειο άκρο της ηπείρου που μοιραζόμαστε και να έρθετε σε επαφή με αυτόν τον χαμηλών τόνων, ιδιαίτερο, δημιουργικό λαό.
