Αίγυπτος Αίγυπτος … απ’ τα παλιά!

[ka8y]

Εχω γυρισει ενα μεγαλο μερος απ την αιγυπτο... Οασεις απομακρυσμενες, χωρια, ολη την χερσονησο του σινα, την διαδρομη ασουαν-λουξορ με αυτοκινητο, με τρενο, γενικως, επειδη μενει η μητερα μου εκει πηγαινω συχνα. Ε πιο καλη εκδρομη απο την κρουαζιερα στον νειλο δεν υπαρχει...
Οσο για τον φοβο? Δεν ξερω... Δεν φοβαμαι. Πηγα μεχρι και για διακοπες 2-3 μηνες μετα την επανασταση κ οντας εγκυος για διακοπες, και παω καθε χρονο με τον μικρο μαζι. Το μονο που δεν διεκινδυνευα τα προηγουμενα χρονια ηταν το Κάιρο-Σινα με λεωφορειο.

 

[Grerena]

Εχω γυρισει ενα μεγαλο μερος απ την αιγυπτο... Οασεις απομακρυσμενες, χωρια, ολη την χερσονησο του σινα, την διαδρομη ασουαν-λουξορ με αυτοκινητο, με τρενο, γενικως, επειδη μενει η μητερα μου εκει πηγαινω συχνα. Ε πιο καλη εκδρομη απο την κρουαζιερα στον νειλο δεν υπαρχει...
Οσο για τον φοβο? Δεν ξερω... Δεν φοβαμαι. Πηγα μεχρι και για διακοπες 2-3 μηνες μετα την επανασταση κ οντας εγκυος για διακοπες, και παω καθε χρονο με τον μικρο μαζι. Το μονο που δεν διεκινδυνευα τα προηγουμενα χρονια ηταν το Κάιρο-Σινα με λεωφορειο.

Τότε μια ιστορία σου με την κρουαζιέρα στο Νείλο και το οδικό Λούξορ - Ασουάν επιβάλλεται νομίζω και μάλιστα λίγο πιο σύγχρονη ελπίζω σε σχέση με τη δική μου.
Θα τολμούσα να προτείνω και τίτλο; "Απροετοίμαστοι στην Αίγυπτο"

 

[ka8y]

Χχαχαχχαχ!!! Πανε πολλα χρονια, το τρενο το εκανα οσο ακομα εμενα εκει (πριν το 99!) την κρουαζιερα το 2010... Παει καιρος και δεν θυμαμαι λεπτομερειες

 

[underwater]

Πολύ όμορφη ιστορία! Η περίοδος που πήγες και οι νοσταλγικές φωτός σου μου θύμισαν και τη δική μου επίσκεψη εκεί. Είχα πάει το 2004 με το πανεπιστήμιο, ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια εκτός Ευρώπης και το φέρνω ακόμα στο μυαλό μου με μεγάλη νοσταλγία! Θυμάμαι στο αεροπλάνο της επιστροφής έκλαιγα, τόσο πολύ μου είχε αρέσει και τόσο όμορφα είχα περάσει!

Πόση διαφορά μπορεί να κάνει ο ξεναγός της εκδρομής όμως (παρότι εδώ και πολλά χρόνια ταξιδεύω μόνο ανεξάρτητα)! Ο δικός μας λεγόταν Μοχάμεντ, ήταν εκπληκτικός και μιλούσε άπταιστα ελληνικά (είχε κάνει διδακτορικό στη Φιλοσοφική Αθηνών). Ουσιαστικά ήταν συνέχεια μαζί μας, ο αρχηγός της εκδρομής έκανε μόνο τα διαδικαστικά. Μας είχε γεμίσει χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την ιστορία της χώρας, όσο και για την κατάσταση την περίοδο που πήγαμε εμείς.

Πόσα θυμήθηκα με την ιστορία σου! Πολλά από τα μέρη στα οποία κινηθήκατε τα είδαμε και εμείς. Είχαμε κάτσει μια εβδομάδα κι εκτός από Κάιρο και Αλεξάνδρεια είχαμε πάει και στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά (εμπειρία!). Κι εμείς είχαμε επισκεφτεί στο άσχετο το Hard Rock, κι εμείς "ναυλώσαμε" βαρκάρη και βολτάραμε στο νυχτερινό Νείλο, μαγεία! Πολύ κρίμα που δεν σας πήγαν στο σπίτι του Καβάφη, ήταν κάτι μοναδικό! Θυμάμαι είχαμε πάει στο Πατριαρχείο και είχαμε γνωρίσει τον Πατριάρχη, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο σε αεροπορικό ατύχημα λίγους μήνες μετά.

Και φυσικά κι εγώ έχω σαν απωθημένο την κρουαζιέρα στο Νείλο, ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή να την πραγματοποιήσω.

Πολλά ευχαριστώ για την όμορφη ιστορία σου και τις αναμνήσεις που μου ανέσυρε.

 

[Grerena]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Είδες τι κάνουν οι παλιές ιστορίες; Προκαλούν προκαλούν θύμησες και νοσταλγία.
Το έπαθα και εγώ κατά τη διάρκεια που την έγραφα. Και ένιωσα πολύ όμορφα.
Είχα ένα δίλλημα αν θα έπρεπε να "ανεβάσω" ή όχι την ΅Αίγυπτό μου΅, γιατί ως παλιά ιστορία που είναι δεν έχει χρηστικές πληροφορίες ή πρόσφατα νέα που θα μπορούσαν ίσως να βοηθήσουν κάποιον να κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι.
Τελικά υπερίσχυσε η δική μου νοσταλγία!

 

[underwater]

Είχα ένα δίλλημα αν θα έπρεπε να "ανεβάσω" ή όχι την ΅Αίγυπτό μου΅, γιατί ως παλιά ιστορία που είναι δεν έχει χρηστικές πληροφορίες ή πρόσφατα νέα που θα μπορούσαν ίσως να βοηθήσουν κάποιον να κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι.
Τελικά υπερίσχυσε η δική μου νοσταλγία!

Καλά έκανες, άλλωστε η κάθε ιστορία έχει διαφορετικό στόχο. Άλλες είναι περισσότερο σαν "οδηγοί", άλλες πιο "λογοτεχνικές", μερικές εστιάζουν σε συγκεκριμένα στοιχεία/συναισθήματα. Και αυτό είναι και το ωραίο νομίζω!
Και όσο να 'ναι, πολλά πράγματα αλλάζουν μέσα σε 10-15 χρόνια μεν, πολλά όμως μένουν αναλλοίωτα.

 

[eirinijs]

Το ταξίδι αυτό πραγματοποιήθηκε το 2003. Πριν από 14 χρόνια. Ήταν το τελευταίο ταξίδι που έκανα με group.

Ήταν ακόμη εποχή, που δεν είχαν «πέσει στην αγορά» οι lowcost αεροπορικές εταιρείες στο βαθμό που τις απολαμβάνουμε σήμερα.
Ήταν ακόμα η εποχή, που βγάζαμε φωτογραφίες … εμφανίζοντας φιλμ.
Ήταν ακόμα η εποχή, που τα ταξίδια με group στο εξωτερικό ήταν στη μόδα..
Ήταν η εποχή, που είμαστε πιο πλούσιοι.
Ήταν ακόμα η εποχή, που η τρομοκρατία δεν είχε κάνει την εμφάνισή της και ταξίδευες ανέμελα.
Ήταν ακόμα η εποχή, που το internet (και η ανεύρεση πληροφοριών) δεν ήταν τόσο διαδεδομένο και τα ταξίδια πραγματοποιούνταν με τον ταξιδιωτικό οδηγό στην τσέπη.
Ήταν μιαν άλλη εποχή. Τα ταξίδια της, με τα μάτια του σήμερα, φαντάζουν ολίγον τι… ρετρό.

Σε αντίθεση με σήμερα που…
Είναι μια εποχή, που οι lowcost αεροπορικές εταιρείες κυριαρχούν, τα ταξιδιωτικά πρακτορεία υπάρχουν σχεδόν μόνο για τις τρίτες ηλικίες, η κρίση μας υποχρεώνει να υπολογίζουμε τα πάντα, έχουμε αποκλείσει χώρες λόγω της τρομοκρατίας, το internet και οι δορυφόροι έχουν αντικαταστήσει τον έντυπο οδηγό και οι ψηφιακές φωτογραφίες αναρτώνται στο διαδίκτυο ή γίνονται και photobook!

Ομολογώ όμως ότι και τότε τα group δεν ήταν μονόδρομος. Απλά εγώ ακόμα ήμουν πρωτάρα στο ανεξάρτητο ταξίδι και σε αραβική χώρα μου φαινόταν too much να ταξιδέψω μεμονωμένα.
Έτσι λοιπόν έκλεισα ένα τετραήμερο για Κάιρο με ταξιδιωτικό πρακτορείο. Παρασκευή βράδυ με Τρίτη μεσημέρι. Ήταν ένα group 50 ατόμων, διαφόρων ηλικιών.

Συνήθως μόλις γυρνάω από τα ταξίδια μου, μόλις περάσει η πρώτη «κάψα» τα καταγράφω προκειμένου να μην τα ξεχάσω με την πάροδο του χρόνου. Στο συγκεκριμένο δεν το έκανα. Ήταν τόσο έντονες οι εικόνες του, που πίστευα ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Και η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν το ξέχασα, αλλά μου έχουν διαφύγει λεπτομέρειες του τύπου πόσα χάλασα και που. Δεν πειράζει. Τώρα θα το καταγράψω έστω και καθυστερημένα. Πίστευα ότι θα με βοηθούσαν οι φωτογραφίες. Αυτές όμως είναι από μηχανή παλαιού τύπου, που έπαιρνε φιλμ. Για όσους δεν θυμούνται: πήγαινες τη μηχανή στο φωτογράφο και στις εμφάνιζε σε σκοτεινό θάλαμο. Και εσύ τις έβλεπες μετά το… ταξίδι. Αυτές λοιπόν είναι και λίγες και κακοτραβηγμένες. Την έλλειψη των φωτογραφιών εκείνης της εποχής την αντικαθιστούν οι διάφορες κάρτες, εισιτήρια, αποδείξεις και ενθύμια, τα οποία και με βοήθησαν να θυμηθώ κάποιες λεπτομέρειες.

Ήταν ένα τριήμερο του Οκτωβρίου με αργία. Αρχικά έψαχνα για Ρώμη, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Ήταν όλα κλεισμένα. Εγώ διένυα μια περίοδο μεγάλου “πηξίματος” και είχα μεγάλη ανάγκη να ξεφύγω λίγο. Βρήκα για Κάιρο. Τι καλά! Η Ρώμη αναβάλλεται. Έτσι και αλλιώς και Κάιρο θέλω να πάω. Κλείνω λοιπόν με ταξιδιωτικό πρακτορείο. Με κάρτα, προπληρωμή, υπογραφές κτλ.
Φτάνει η εβδομάδα του ταξιδιού και το πρακτορείο “εξαφανισμένο”. Ούτε τηλέφωνα ούτε μηνύματα, ούτε τηλεφωνητές ούτε fax, τίποτα. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Πάνε τα λεφτά, πάει και το ταξίδι. Και εγώ να έχω “πήξει”. Ακριβώς δύο ημέρες πριν το ταξίδι εδέησαν και σήκωσαν το τηλέφωνο. Ναι! Είχαν κάποιο πρόβλημα με το αεροπλάνο. Δεν υπήρχε αεροσκάφος για να κάνει τη συγκεκριμένη πτήση! Δεν υπήρχε τρόπος μετάβασης στην Αίγυπτο! Και απλά δεν σήκωναν το τηλέφωνο, γιατί δεν ξέρανε τι να μας πούνε!!! Τελικά επειδή υπήρχε πολύς κόσμος “ξεκρέμαστος”, ναυλώθηκε εκτάκτως ένα αεροπλάνο ειδικά για αυτήν την πτήση!
Μετά από αυτή τη λαχτάρα που πέρασα, πολύ “κουμπωμένη” ξεκίνησα την προετοιμασία μου. Σαν να μην ξεκινήσαμε καλά. Έλπιζα να μην είχαμε άλλες εκπλήξεις!

Έφτασε η πολυπόθητη Παρασκευή απόγευμα. Το αεροσκάφος (της Egypt air) ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα. Ήταν τεράστιο. Δεν είχα ξαναμπεί σε παρόμοιο, ούτε ξαναδεί από κοντά. Ήταν δυόροφο με τρεις ομάδες θέσεων και δύο διαδρόμους! Και ήταν και γεμάτο. Καλά τόσος κόσμος πηγαινοέρχεται στην Αίγυπτο;
Σε δύο και κάτι ώρες είχαμε φτάσει στο Κάιρο. Είναι πολύ κοντά μας και έχουμε και την ίδια ώρα. Άφιξη Παρασκευή βράδυ αργά, στο αεροδρόμιο του Καίρου. Εκεί μας περίμενε ο ξεναγός – συνοδός μας. Θυμάμαι ότι «φάγαμε» πολύ ώρα αναμονή για τον έλεγχο των διαβατηρίων. Πενήντα άτομα είναι αυτά. Έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί και συνέχεια μαζί. Μέχρι να μαζευτούμε και να βγούμε από το αεροδρόμιο και να περιμένουμε και το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο μας μπορεί να πέρασε και μιάμιση ώρα.
Μία από τις πρώτες εικόνες που αντίκρισα από το παράθυρο του λεωφορείου που μας μετέφερε ήταν το τεράστιο parking του αεροδρομίου, το οποίο άργησα να καταλάβω ότι ήταν parking. Νόμιζα αρχικά ότι ήταν μάντρα τρακαρισμένων αυτοκινήτων, που θα πήγαιναν για παλιοσίδερα. Και μάλιστα σκεφτόμουν: ωραία πρώτη εικόνα αντικρίζει για πρώτη φορά ο επισκέπτης! Μετά κατάλαβα ότι ήταν το parking και ότι τα αυτοκίνητα που έβλεπα ήταν ενεργά!!! Οκ! Σκέφτηκα. Μόνο με το πούλμαν θα κυκλοφορούμε. Δεν μας παίρνει με άλλο τρόπο…
Που να ήξερα τότε ότι … ούτε με το πούλμαν δεν μας “έπαιρνε”!
Δεν μας ταίριαζε ούτε τότε …το group…Ούτε το αντέχαμε, αλλά ούτε και εκείνο μας άντεχε…

Στο ξενοδοχείο θυμάμαι ότι φτάσαμε στις 11:00 το βράδυ. Ήταν ένα 5άστερο παραποτάμιο ωραίο ξενοδοχείο. Ήταν το Conrad hotel.
Οι εμπειρίες της πρώτης νύχτας περιορίστηκαν στο να θαυμάζουμε το πολύ χλιδάτο ξενοδοχείο μας και κουρασμένοι πια από την πρωινή δουλειά, το ταξίδι και τις αναμονές στα αεροδρόμια πέσαμε ξεροί για ύπνο.
Ες αύριον τα σπουδαία…

Αν ήταν μια πρόσφατη ιστορία, εδώ λογικά θα έπρεπε να επισυνάψω φωτογραφίες.
Οι φωτογραφίες είναι μια πονεμένη ιστορία. Δεν ξέρω αν οι ψηφιακές μηχανές είχαν “βγει” στην αγορά τότε. Μάλλον είχαν βγει, αλλά ήταν πολύ “φρέσκιες” για μένα. Εγώ θυμάμαι απέκτησα ψηφιακή το 2006. Δυστυχώς στο ταξίδι της Αιγύπτου δεν είχα ψηφιακή μηχανή. Οι λίγες φωτογραφίες που έβγαλα ήταν απελπιστικά … λίγες και κακές. Με κακές λήψεις, κακό φωτισμό, κακό φόντο. Κλαίω….
Επειδή όμως είναι μια σύγχρονη ιστορία… κάτι θα καταφέρω να ¨ανακτήσω¨ σε επόμενο post…

1η μέρα

Είχαμε ένα αρκετά πρωινό ξύπνημα με ένα πολύ πλούσιο πρωινό, όπως συνηθίζεται σε αυτού του είδους τα ξενοδοχεία.
Το πούλμαν μας περίμενε απ’ έξω. Ο άντρας μου και εγώ μπήκαμε τελευταίοι νιώθοντας όμως πάνω μου το άγριο βλέμμα του ξεναγού. Προφανώς ενοχλήθηκε που ήταν 9:05 και όχι 9:00 ακριβώς!

Σήμερα σύμφωνα με το πρόγραμμα θα πηγαίναμε που αλλού; Στις Πυραμίδες. Η περιοχή της Γκίζας στην οποία βρίσκονται οι Πυραμίδες είναι πολύ κοντά στο Κάιρο. Βέβαια επειδή το Κάιρο είναι τεράστιο και η κίνηση ανυπόφορη, στις Πυραμίδες φτάσαμε μετά από μιάμιση ώρα. Δεν πειράζει. Αρκεί που φτάσαμε. Το λεωφορείο μας άφησε σε κάποιο σημείο, ο ξεναγός μας ξαμόλυσε και μας είπε: «σε μισή ώρα να ‘στε πίσω» μπρρρρ!!
Τι να κάνεις σε μισή ώρα; Τι να πρωτοδείς; Και τι είναι το μέρος; Ένα τσα; Βγάζω μια φωτογραφία και τέλος; Ήρθα από την Ελλάδα για τέσσερις ημέρες για να μείνω μόνο μισή ώρα στις Πυραμίδες; Εγώ ήθελα να μπω και μέσα σε μια πυραμίδα, ήθελα να δω και τις τρεις από κοντά, ήθελα να τις αγναντέψω όση ώρα ήθελα, ήθελα και να ανέβω στην κορυφή τους αν γινόταν.
Θα μου πεις δεν φανταζόσουν ότι έτσι είναι τα group; Ξέρω πως είναι τα group. Είχα ξαναταξιδέψει με group. Και με σφιχτό group και με χαλαρό group, αλλά κάθε φορά διέθεταν αναλογικά με τη σπουδαιότητα του αξιοθέατου και το χρόνο που άρμοζε. Πολλές φορές ήταν και πιο ευέλικτο το πρόγραμμα.

Αφού “στράβωσα” αρκετά με το νέο του μισάωρου, φύγαμε για να δούμε από κοντά τις Πυραμίδες , τρέχοντας, με εμένα μέσα στο άγχος.
Όταν λέω να τις δούμε από κοντά…τρόπος του λέγειν. Βρισκόμασταν κοντά στη μία, την τρίτη Πυραμίδα, αυτή του Μυκερίνου. Η Πυραμίδα του Μυκερίνου ήταν σήμερα ανοιχτή για το κοινό. Οι Πυραμίδες δεν είναι όλες ανοιχτές συγχρόνως. Ανοίγουν εκ περιτροπής. Οι άλλες δύο πυραμίδες λοιπόν βρίσκονται σε μια απόσταση. Όχι πολύ μακριά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν φαινόντουσαν ευκρινώς. Βρίσκονταν μέσα σε μια θολούρα, που δημιουργούσαν οι κόκκοι άμμου που βρίσκονταν στον αέρα. Έβλεπες το περίγραμμά τους, αλλά δεν ξεχώριζες χρώματα…..

Μία λοιπόν είχαμε διαθέσιμη. Την Πυραμίδα του Μυκερίνου. Ο Μυκερίνος ήταν γιος του Χεφρίνου και εγγονός του Χέοπα. Μπήκαμε λοιπόν στην μικρότερη Πυραμίδα του πιο … άσημου Φαραώ!
Μπήκαμε μέσα, από ένα κατηφορικό και στενό διάδρομο. Ήταν τόσο στενός που δεν μπορούσες να διασταυρωθείς με αυτούς που έβγαιναν από την Πυραμίδα και περίμενες να βγουν πρώτα εκείνοι και μετά προχώραγες. Στο τέρμα του διαδρόμου υπήρχε ένας πολύ μικρός νεκρικός θάλαμος. Ξαφνιάστηκα! Όλο αυτό το μεγαθήριο έχει μέσα μόνο αυτό το δωματιάκι; Το οποίο είναι και άδειο. Λογικό. Αφού τα πάντα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό μουσείο. Ότι δηλαδή είχε περισσέψει από τους τυμβωρύχους. Και εννοείτε ότι αυτή η επίσκεψη δεν είναι για κλειστοφοβικούς! Ήταν στενά, σκοτεινά και με λιγοστό αέρα! Το να μπεις μέσα όμως σε μια πυραμίδα θεωρείται ότι σου φέρνει τύχη. Άμα το πιστεύεις……

Εμείς προς το παρόν δεν νιώθαμε και τόσο τυχεροί. Η διπλανή πυραμίδα του Χεφρίνου είχε και τη σαρκοφάγο του μέσα (όπως έμαθα μετά), ενώ του Μυκερίνου ήταν φτωχή…Ούτε τοιχογραφίες, ούτε ανάγλυφες παραστάσεις, ούτε σαρκοφάγους υπήρχαν… τίποτα.

Βγήκαμε έξω γρήγορα. Μόλις βγήκα από το σκοτάδι στο φως ξαφνιάστηκα πάλι. Ήξερα που είμαι αλλά η απομόνωση της Πυραμίδας μου πήρε αυτή τη μνήμη για λίγο. Στιγμιαία. Έχει τόση ενέργεια αυτό το μέρος! Νομίζω πως και όλη την ημέρα να βρισκόμουν εκεί δεν θα χόρταινα το φως, την εικόνα και το μυστήριο που αποπνέει. Θα ήθελα να μείνω πολύ ώρα για να μαζέψω ενέργεια….Το τοπίο το έβρισκα εκπληκτικά όμορφο. Και όσο σκεφτόμουν ότι οι Πυραμίδες που είχα μπροστά μου υψώνονται μέσα στην έρημο … για χιλιετίες….. Αν η ιστορία έπρεπε να είναι μια μόνο μια εικόνα…. θα ήταν αυτή!

Μόλις βγήκαμε έξω άμεσα και χωρίς να το πολυσκεφτώ βρήκα ευκαιρία και σκαρφάλωσα για λίγο πάνω στους ογκόλιθους της Πυραμίδας για να βγάλω μια φωτογραφία. Από τα 62μ. ύψος που έχει συνολικά η Πυραμίδα του Μυκερίνου, μόνο στα 5μ. κατάφερα και έφτασα! Πρόλαβα και έβγαλα φωτογραφία πριν με πάρουν χαμπάρι κάτι αστυνομικοί, οι οποίοι ευγενικά ομολογώ μου έκαναν παρατήρηση για να κατέβω. Κάτι που δεν συνέβηκε με κάτι Αιγυπτιόπουλα, που έκαναν το ίδιο, με τα οποία ήταν αρκετά αυστηροί. Φωτογραφίες πρόλαβα και έβγαλα (όχι πολύ καλές δυστυχώς) και γύρισα και στο πούλμαν εννοείτε καθυστερημένη και εννοείτε ότι πάλι εισέπραξα το άγριο βλέμμα του «ξεναγού».

Ήταν πια φανερό ότι υπήρχε ρήξη στην σχέση μας, από μέρους μου τουλάχιστον…..

Επόμενη στάση δεν έγινε στη σφίγγα όπως περίμενα. Ναι! Σωστά το έγραψα: Δεν έγινε!
Σταματήσαμε λίγο στην άκρη του δρόμου, σε απόσταση 200μ. και ο «ξεναγός» μας είπε. Να τη! Τη βλέπετε; αυτή είναι η σφίγγα. Δεν είμαι καθόλου υπερβολική! Έτσι ακριβώς έγινε!!!

Το αρχαιότερο ίσως γνωστό άγαλμα και το μεγαλύτερο μονολιθικό στον κόσμο βρισκόταν τόσα κοντά μου και δεν μπορούσα να το πλησιάσω περισσότερο…..
Θα μπορούσε βέβαια να μας τη δείξει και σε φωτογραφία! Δεν θα ήταν τότε ανάγκη να κάνουμε τόσο …ταξίδι,…έξοδα…άδεια από τη δουλειά…..
Η στάση ήταν της τάξεως των τριών λεπτών, ίσα ίσα για να βγάλουμε τρεις φωτογραφίες. Η σφίγγα έχει 20μ. ύψος και φαινόταν από το ύψος του δρόμου, που βρισκόμασταν. Λίγο πιο κοντή να ήταν…..

Εμείς είμαστε οι μοναδικοί που ξεμακρύναμε λίγο από το παρκαρισμένο πούλμαν και προχωρήσαμε μέσα στην άμμο, προκειμένου να την πλησιάσουμε πιο πολύ. Όταν επιστρέψαμε εισπράξαμε για άλλη μια φορά το … άγριο βλέμμα του «ξεναγού».

Ύστερα από αυτό γίνεται να ξεχάσω αυτήν την εκδρομή ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια; Πως να τη ξεχάσω. Ακόμα νεύρα έχω….

Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε το Αιγυπτιακό Μουσείο του Καίρου. Στην “καρδιά” της Αιγυπτιακής πρωτεύουσας και στα βόρεια της Πλατείας Απελευθέρωσης (πλατείας Ταχρίρ) βρίσκεται ένα νεοκλασικό κτίριο που φιλοξενεί μια τεράστια συλλογή αρχαίων Αιγυπτιακών ευρημάτων. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου δεν φανερώνει και τόσο απροκάλυπτα αυτά που θα δει ο επισκέπτης μέσα. Οι κίονες, η αψίδα της εισόδου και ο τρούλος στην οροφή εμένα τουλάχιστον μου έκανε για πολύ … «Ευρωπαϊκό».

Η φαντασία μου είχε πλάσει μια είσοδο σαν αυτή του ναού …. Αμπού Σιμπέλ και αντ’ αυτού είδα δυο μικρές προτομές και μια λατινική επιγραφή.

Εγώ αυτό που είδα ήταν ένα εκπληκτικό μουσείο, από άποψη … εκθεμάτων. Από άποψη οργάνωσης ήταν …Αφρικανικό. Σχεδόν στοιβαγμένα ήταν τα εκθέματα. Το ένα πάνω στο άλλο χωρίς σειρά και χωρίς επεξηγήσεις. Αλλά τι πρόβλημα είχαμε εμείς; Εμείς είχαμε τον “ξεναγό” μας…..
Κούνια που μας κούναγε …
Η ξενάγηση περιορίστηκε στην εξής φράση: «Εδώ είναι τα ευρήματα των πυραμίδων, εδώ οι θησαυροί του Τουταγχαμών μπορείτε να τα δείτε και μόνοι σας, έχει και ταμπελάκια….». «Έχετε 2,5 ώρες» (πάλι καλά που δεν μας είπε για κανένα μισάωρο πάλι )…

Στην ερώτησή μου: «Που είναι η αίθουσα με τις μούμιες;», η ανεκδιήγητη απάντηση που πήρα ήταν: «Μα έχει εισιτήριο!!!»
Η κατάσταση όσο πήγαινε και χειροτέρευε δηλαδή! Εδώ κάτι γινόταν ανάποδα. Δεν ξέρω…Μήπως το πρακτορείο όταν τον προσέλαβε του είπε «να δείξεις την Αίγυπτο», αυτός κατάλαβε: να ΜΗΝ δείξεις την Αίγυπτο;

«Οκ!» Του απάντησα «Το ξέρω ότι έχει εισιτήριο, αλλά εγώ ρώτησα προς τα πού είναι;»
«Είναι στον επάνω όροφο, αλλά μην νομίζεις ότι είναι κάτι σπουδαίο. Κάτι μούμιες είναι τυλιγμένες, που στα μάτια είναι λίγο σκισμένα τα πανιά. Δεν βλέπεις και τίποτα», ήταν η απάντηση.

Εγκαταλείψαμε τον πολύ “πρόθυμο και ενημερωμένο ξεναγό” μας και σκορπιστήκαμε μέσα στο μουσείο. Είδαμε ότι μπορούσαμε να δούμε με τη βοήθεια ενός μικρού οδηγού που είχαμε και με τη βοήθεια και κάποιων ελάχιστων πινακίδων. Λίγο πολύ ήξερα τι θα συναντήσω, αλλά δεν περίμενα να εντυπωσιαστώ τόσο, από όλους αυτούς αρχαιολογικούς θησαυρούς από τη Φαραωνική Αίγυπτο που εκτίθενται εδώ.
Αγαλματίδια από ελεφαντόδοντο, ξύλινα επιχρυσωμένα αγάλματα, σφίγγες από γρανίτη, σαρκοφάγοι, αναθηματικά γλυπτά, ταφικά αγαλματίδια, μπρούτζινες θεότητες, κοσμήματα από χρυσό και ημιπολύτιμους λίθους, νεκρικά προσωπεία και νεκρικές κλίνες, κολοσσιαία κεφάλια Φαραώ, ανάγλυφες στήλες ιερέων, τελετουργικά περιζώματα, θυμιατά και εργαλεία, διακοσμητικά πυραμίδια, ολόκληρα ιερά, θρόνοι και άρματα.

Τα πιο εντυπωσιακά εκθέματα όμως ήταν το κολοσσιαίο άγαλμα του Αμενχοτέπ, που … «χωρούσε» μόνο στην εσωτερική αυλή του κτιρίου και ο θησαυρός του Τουταγχαμών.

Τα ευρήματα του τάφου του Τουταγχαμών είναι μια τεράστια συλλογή από ταφικά έπιπλα, προσκέφαλα, κασέλες, χρυσούς θρόνους και χρυσές άμαξες, καθώς και διάφορα άλλα αντικείμενα από χρυσό με αποκορύφωμα τη νεκρική μάσκα του, κατασκευασμένη από ατόφιο χρυσάφι! Και να φανταστεί κανείς ότι αυτός ήταν ο θησαυρός ενός Φαραώ που πέθανε μόλις 18 χρονών και δεν είχε καν έτοιμη Πυραμίδα! Φαντάσου τι θα είχαν μέσα οι τάφοι των μεγάλων Φαραώ. Κανείς δεν ξέρει, γιατί οι περισσότεροι συλήθηκαν. Ο τάφος του Τουταγχαμών ήταν ο πρώτος τάφος που ανακαλύφθηκε ασύλητος. Αυτός, καθώς και τα χιλιάδες αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας, που βρέθηκαν μέσα σε αυτόν, μετέτρεψαν τον Τουταγχαμών από έναν άσημο Φαραώ, που ήταν τότε σε έναν από τους διασημότερους Φαραώ της Αιγύπτου σήμερα.

Χρυσή και …θολή νεκρική μάσκα, διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους...

Άγαλμα του Άνουβη ... που βρέθηκε στον τάφο του Τουταγχαμών...

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην είσοδο του “Royal Mummies Hall”.
Εκεί…”πάθαμε” σοκ. Η αίθουσα όντως είχε εισιτήριο!!! Όπως δηλαδή μας είχε πει ο “φωστήρας – ξεναγός” μας. Το φοβερό ποσό της εισόδου σε Αιγυπτιακές λίρες ήταν κάτι που αντιστοιχούσε σε 40 λεπτά του ευρώ!!!

Εκεί απαγορεύονταν να μπούμε μέσα με πράγματα και φωτογραφικές. Εγώ εννοείτε ότι ήθελα να μπούμε και λέω στον άντρα μου να πάμε να αφήσουμε τα πράγματα στην είσοδο και να έρθουμε πάλι. Εκείνος επηρεασμένος από τον “φωστήρα-ξεναγό” μας μου λέει: «Δεν πειράζει εγώ θα σε περιμένω απ’ έξω με τα πράγματα.»
«Αν είναι δυνατόν! Ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα μπεις μέσα;»
«Ναι. Δεν πειράζει είδα τις άλλες απ’ έξω. Το ίδιο είναι»
Οκ! Εγώ μπήκα. Και… “έχασα το φως μου”. Είδα όλο το μεγαλείο της Αρχαίας Αιγύπτου! Ολόκληρα σώματα διατηρημένα για 5.000 χρόνια υπήρχαν μέσα σε ειδικές γυάλινες κατασκευές. Ο Τούθμωσης ο IV, Ο Σέτι ο I, Ο Αμενχοτέπ ο II, η Χατσεπσούτ, έως και μεγάλος Ραμσής ο Β’ και άλλοι…..με τα φανερά τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους!

Θυμήθηκα τα λόγια του ξεναγού: «Μην νομίζεις ότι είναι κάτι σπουδαίο» και φρίκαρα. Μα! Πως είναι δυνατόν να σε αποτρέπει να δεις αυτό τα αξιοθαύμαστα ευρήματα;
Βγάζω το κινητό μου για να στείλω μήνυμα στον άντρα μου. Αμέσως “μου την πέσανε” δυο φύλακες, γιατί νόμιζαν ότι πάω να βγάλω φωτογραφία. Αφού τους διαβεβαίωσα ότι δεν πρόκειται να το κάνω αυτό (αν και πολύ θα το ‘θελα) του στέλνω: «Έλα μέσα, χάνεις». Η απάντηση ήταν «Δεν πειράζει. Θα μου πεις μετά». Κρίμα που δεν ήρθε.
Έμεινα πολύ ώρα και τις περιεργαζόμουν, προσπαθώντας να εντυπωθώ κάθε λεπτομέρεια.
Οι μούμιες ήταν τρομακτικά καλά διατηρημένες. Είχαν ακόμα και νύχια σε χέρια και πόδια, ακόμα μαλλιά στο κεφάλι Εκεί ήταν και ο μεγιστάνας των Φαραώ, ο Ραμσής ο Β’. Πώς να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι βρισκόμουν μπροστά σε έναν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του κόσμου ανά τους αιώνες, τον ηγέτη ενός από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς που έχει δει ποτέ ο άνθρωπος, τον κοιτούσα τετ–α–τετ και φαινόταν σαν να μπορούσε και εκείνος να μου μιλήσει; Αισθάνθηκα απόλυτο θαυμασμό και δέος!!!

Μετά από λίγη ώρα βγήκα έξω από την αίθουσα των μουμιών. Ο άντρας μου δεν με περίμενε, γιατί είχα αργήσει και βαρέθηκε. Είχα όμως ακόμα μισή ώρα καιρό. Δεν πρόκειται να τη χάριζα στον “ξεναγό”. Εκμεταλλεύτηκα τον υπόλοιπο χρόνο μου τριγυρίζοντας τις αίθουσες θαυμάζοντας τα απομεινάρια του Αιγυπτιακού Πολιτισμού.

Μετά από 2,5 ώρες βγήκα έξω από το μουσείο, όπου όλοι ήταν μαζεμένοι και περίμεναν. Είχαν όλοι τελειώσει πριν από εμένα ή είχαν όλοι βαρεθεί και βγήκαν νωρίτερα από εμένα. Από όλο το group, τις μούμιες είχε επισκεφτεί μόνο ένα ζευγάρι…και εγώ!

Σήμερα απ’ ότι έχω ενημερωθεί υπάρχουν δύο αίθουσες βασιλικών μουμιών που φιλοξενούν 11 συνολικά βασιλικές μούμιες, οι οποίες διατηρούνται σε ελεγχόμενους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Οι φωτογραφίες πλέον απαγορεύονται σε όλο το μουσείο και το εισιτήριο για την αίθουσα των μουμιών έχει αυξηθεί σημαντικά.

Σειρά είχε το Μουσείο παπύρου, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο Αιγυπτιακό μουσείο. Εκεί αγχώθηκα γιατί πίστεψα ότι η λέξη «μουσείο» θα ήταν η βιτρίνα και στην ουσία πρόκειται για μαγαζί που πουλούσε παπύρους και θα αντιμετώπιζα τους γνωστούς πολύ φορτικούς πωλητές που συνήθως συναντάς στις αραβικές χώρες. Ευτυχώς αποδείχθηκε όντως μουσείο και μάλιστα αποκαλούνταν «Ίδρυμα παπύρου», το οποίο ήταν αξιοπρεπέστατο. Υπήρξε μια σύντομη επίδειξη παραγωγής του παπύρου, είδαμε και πολλά εκθέματα και χωρίς να μας πιέσει κανείς να αγοράσουμε, πήραμε ένα μικρό κομμάτι, αφού είχε πολύ όμορφα πράγματα, τα οποία δεν είχαν σχέση με τους φθηνοπάπυρους που πουλούσαν στους δρόμους.

Ήρθε πια και η ώρα του φαγητού. Φανταστείτε! Ήρθε το μεσημέρι και εμείς είχαμε προλάβει μέσα σε ένα πρωινό να δούμε τις Πυραμίδες, τη σφίγγα, το Αιγυπτιακό μουσείο και το Ινστιτούτο Παπύρου!
Για φαγητό πήγαμε σε ένα πλωτό εστιατόριο. Δεν ήταν κακό. Είχε θέα στο Νείλο και φάγαμε από αρκετά μεγάλη ποικιλία μπουφέ. Εννοείτε ότι αποφύγαμε λαχανικά και φρούτα. Και από ποτό; πήραμε μόνο εμφιαλωμένα ροφήματα, νερό & κόκα κόλα. Σε προηγούμενο ταξίδι μας στην Τυνησία, το μισό πούλμαν είχε μπει στο νοσοκομείο (της Τύνιδας), με εντερικά προβλήματα. Τέτοιου είδους εμπειρίες δεν τις επιδιώκω…..

Η ημέρα είχε συναρπαστική συνέχεια, αλλά ένεκα του χρόνου που έχει μεσολαβήσει από αυτό το ταξίδι, θα πρέπει να αποσυρθώ για λίγο, γιατί πάω για «στύψιμο» … μυαλού και ίσως και για μια συνέντευξη από τον άντρα μου … μήπως και θυμάται τίποτα παραπάνω από μένα….
Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε την τεράστια και πασίγνωστη αγορά του Αλ Χαλίλι. Φτάσαμε λοιπόν στην είσοδο της αγοράς και εκεί κατεβήκαμε από το λεωφορείο. Και εκεί ο “φωστήρας” μας λέει: «Εδώ είναι η αγορά, μπορείτε να πάτε να τη δείτε και να ψωνίσετε, αλλά σε δύο ώρες θα είστε πίσω». Οκ! Αυτό αυτόματα μου θύμισε το «μισή ώρα στις Πυραμίδες». Οπότε, σχεδόν ομόφωνα εμείς του απαντήσαμε:
-«Εμάς μη μας περιμένεις. Θα γυρίσουμε μόνοι μας στο ξενοδοχείο».
Στη δήλωσή μας αυτή σα να χλώμιασε λίγο.
-«Μα πως θα γυρίσετε;»
-«Θα δούμε, με τα πόδια μάλλον». Δεν μας φτάνουν δύο ώρες.
-«Με τα πόδια δε γίνεται. Είναι πολύ μακριά και επικίνδυνα»
-«Δεν θα έρθουμε». Τέλος.
Δεν χλώμιασε γιατί ήταν επικίνδυνα. Δεν ήταν καθόλου επικίνδυνα. Χλώμιασε γιατί τα δυο πρόβατα του φεύγουν απ’ το μαντρί και φοβόταν μην παρασύρουν κι άλλα.

Και πήγαμε στην αγορά. Και περπατήσαμε πολύ ώρα και χαζέψαμε τα μαγαζιά και ψωνίσαμε και παζάρια κάναμε κατά το έθιμο με την ησυχία μας και καφέ ήπιαμε στο πολύ όμορφο και διάσημο El Fishawy. Εκεί συναντήσαμε και ένα ζευγάρι από το group. Καθίσαμε μαζί για καφέ, σχολιάσαμε και τον “φωστήρα”, γελάσαμε, χαλαρώσαμε και γενικά “ψιλοδέσαμε” και περάσαμε όμορφα.

Από το El Fishawy κατάφεραν να εμφανιστούν 2 - 3 φωτογραφίες....
Είναι γνωστό σαν το καφέ με τους καθρέπτες...
Μέσα είχε πολλούς ντόπιους...

Και έξω ...πολλούς Δυτικούς...

Να! και πως είναι το καφέ σήμερα (φωτό από το internet)...
Μάλλον δεν έχει αλλάξει και πολύ...!

Εδώ λοιπόν έπεσε και η ιδέα να μην ακολουθήσουμε το group από την επόμενη μέρα και μετά, και να γυρίζουμε μόνοι μας στο Κάιρο. Το πρόγραμμα του group έλεγε την επόμενη μέρα Αλεξάνδρεια και την μεθεπόμενη «προαιρετική εκδρομή σε συνοικία Κοπτών, Ακρόπολη και νεκρόπολη» με 35€ το άτομο. Δηλαδή… ανέκδοτο!

Εννοείτε ότι το δύωρο στην αγορά δεν μας έφτασε. Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν περνάς καλά. Αν κιόλας ξεκινήσεις το παζάρι με Άραβα, δεν τελειώνεις ποτέ! Λόγο στο λόγο, επιχείρημα στο επιχείρημα, πόσο κοστίζει αυτό;… εγώ τόσο δίνω… άντε στο κατεβάζω τόσο…όχι, εγώ τόσο δίνω… μετά πέφτουν οι απαραίτητες συστάσεις …από πού είσαι… από Greece…Α! γιουνάν; και χα! Χα! Με αυτά και αυτά έχει περάσει η ώρα και δεν το έχεις καταλάβει. Τουλάχιστον ένα τρίωρο είμαστε στην αγορά έχοντας αγοράσει μόνο ένα άρωμα, το οποίο πήραμε μόνο και μόνο για την απόλαυση του παζαριού. Παρόλο που μας άρεσε πολύ η όλη φάση, έφτασε η ώρα να φύγουμε. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο για να γευτούμε και λίγο τους δρόμους του Καίρου, εκτός αγοράς και εκτός… πούλμαν.

Η διαδρομή που κάναμε ήταν μια αποκάλυψη. Άλλος κόσμος. Νιώθω ότι ζήσαμε τον παλμό της πόλης. Περάσαμε από στενά και λεωφόρους, από δρόμους με κίνηση, από παράταιρα μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο. Το μανάβικο ήταν δίπλα το τσαγκάρικο, δίπλα το ημιυπόγειο φαγάδικο, δίπλα τα ψιλικά, δίπλα το μαγαζί με τα μπαχαρικά, δίπλα το μαγαζί με τα ηλεκτρικά. Είχε πολύ κίνηση και γενικά υπήρχε μια φοβερή εγρήγορση γιατί αύριο ξεκινούσε το ραμαζάνι και όλοι βιάζονταν να κάνουν τις δουλειές τους πριν αρχίσουν τις νηστείες….

Στο πεζοδρόμιο μιας διασταύρωσης σταθήκαμε πολύ ώρα και προσπαθούσαμε να χωνέψουμε αυτό που βλέπαμε. Είδαμε κάρα, καρότσια, αυτοκίνητα, μεταφορικά τρίκυκλα, λεωφορεία, πεζούς, πλανόδιους, όλοι ένας αχταρμάς. Όλα αυτά χωρίς τάξη. Όλοι μαζί. Το λεωφορείο να είναι στη μέση του δρόμου με ανοιχτές τις πόρτες να κατεβάζει κόσμο εν κινήσει. Ο κόσμος να περιμένει στη μέση του δρόμου να περάσει το… άλογο με το κάρο και μετά να περνάει το δρόμο. Τα αυτοκίνητα όλα τρακαρισμένα, με σβηστά φώτα (ενώ ήταν νύχτα πια) να προσπαθούν να χωθούν για να περάσουν πρώτοι, ανάμεσα σε πεζούς που κι αυτοί προσπαθούσαν να περάσουν πρώτοι. Μέχρι και γυναίκα φορτωμένη με μπόγο στην πλάτη είδαμε να περνάει κάθετα το δρόμο αψηφώντας και αυτοκίνητα και άλογα! Κι όλα αυτά μέσα σε κορναρίσματα. Απίστευτα κορναρίσματα, που κανένας δεν άκουγε και δεν έδινε σημασία. Και μέσα σε όλον αυτό το χαμό υπήρχε και τροχονόμος! Ναι! Απίστευτο. Υπήρχε τροχονόμος που έδειχνε διάφορα σήματα με τα χέρια του, αλλά δεν έδινε κανένας σημασία. Εκείνος όμως πιστός στο καθήκον του. Και φορούσε μια στολή που… κάποτε ήταν άσπρη. Τώρα όμως ήταν καφεγκρί από το καυσαέριο που «έτρωγε».

Ένα άλλο θέμα που δεν έχω αναφέρει ακόμα ήταν η ατμόσφαιρα. Ήταν απελπιστικά αποπνικτική. Ειδικά από την ώρα που βγήκαμε από την Αλ Χαλίλι, είχαμε δυσκολία στην αναπνοή. Κατά διαστήματα βάζαμε και μαντήλι στη μύτη μας για να ανακουφιστούμε λίγο, αλλά ήταν ημίμετρο. Εννοείτε ότι έκανε και ζέστη. Απ’ ότι μάθαμε αργότερα είναι συχνά έτσι η ατμόσφαιρα. Σήμερα όμως ήταν ιδιαίτερα υψηλά τα ποσοστά της σκόνης από την έρημο στην ατμόσφαιρα, αλλά και του νέφους και το “φάγαμε” όλο.

Στη διασταύρωση “αξιοθέατο” σταθήκαμε αρκετή ώρα. Ήταν ένα ντοκιμαντερ-ίστικο θέαμα για μας. Τραβήξαμε και βίντεο (με τις παλιές βιντεοκάμερες, αυτές με τις μικρές κασετούλες).

Το άλλο περίεργο ήταν ότι ενώ εμείς είμαστε “σαν τη μύγα μέσα στο γάλα” δεν μας έδινε κανένας καμία σημασία. Ούτε όταν είχαμε σταθεί και “τραβάγαμε το χαμό” με την κάμερα δεν γύρισε κανείς να μας κοιτάξει. Είμαστε δύο δυτικοί ντυμένοι με τζιν (εγώ με αμάνικο μπλουζάκι) με φωτογραφικές στα χέρια να τους παρακολουθούν αδιάκριτα και είμαστε σαν αόρατοι. Μόνο μια στιγμή που με κράτησε ο καλός μου από το χέρι για να περάσουμε ένα δρόμο, μας είδε μια κοπελιά, η οποία έβγαλε ένα επιφώνημα, χαμογελώντας βάζοντας ντροπαλά το χέρι της στο στόμα σαν να είδε κάτι πονηρό! Φοβερό! Με κράτησε από το χέρι! Σκάνδαλο!

Μετά από κανένα μισάωρο “χάζεμα” φύγαμε από τη διασταύρωση με κατεύθυνση πια για το ξενοδοχείο μας. Δεν είχαμε χάρτη. Είμαστε βλέπεις απροετοίμαστοι αφού θα πηγαίναμε με group. Δεν δυσκολευτήκαμε όμως. Πηγαίναμε προσανατολιστικά. Θα βγαίναμε στο ποτάμι και μετά παραποτάμια θα περπατούσαμε μέχρι να βρούμε το ξενοδοχείο μας που ήταν πάνω στο ποτάμι βορειότερα. Δυσκολευτήκαμε λίγο να διασχίσουμε κάποιες λεωφόρους. Εκεί το σύστημα ήταν ανεξάρτητο από τα φανάρια, που είτε λειτουργούσαν είτε όχι κανένας δεν έδινε σημασία. Το σύστημα ήταν το εξής: περνάει αυτοκίνητο; ναι; Δεν περνάς το δρόμο. Δεν περνάει αυτοκίνητο; Ε! τότε επιχειρείς να περάσεις το δρόμο. Δεν είναι όμως σίγουρο ότι θα το καταφέρεις. Μπορεί να κοιτούσες καλά καλά, να έβλεπες ότι δεν έχει κάποιο αυτοκίνητο και μόλις πάταγες το πόδι σου στην άσφαλτο για να περάσεις… να σου ένα αυτοκίνητο στα 20μ. που μόλις άναψε τα φώτα του. Και εσύ αν προλάβεις να γυρίσεις πίσω στο πεζοδρόμιο έχει καλώς….

Τα αυτοκίνητα το βράδυ δεν κυκλοφορούσαν με αναμμένα φώτα! Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον για να κάνουν οικονομία. Τα άναβαν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Όταν π.χ. κανένας κακομοίρης πάει να περάσει το δρόμο. Τα ανάβουν τότε για να του πουν: «πρώτα εγώ και μετά εσύ και άμα σ’ αρέσει». Γολγοθάς για να περάσεις το δρόμο! Ήταν και η ατμόσφαιρα θολή, οπότε με σβηστά φώτα που να τα δεις!

Σε κάποια φάση ο άντρας μου είχε περάσει πρώτος μια διασταύρωση και με περίμενε να περάσω και εγώ. Καθώς περίμενε “τράβαγε με το video” τη δική μου προσπάθεια να περάσω το δρόμο, που τελικά κατάφερα με την τρίτη φορά. Κατέβαινα το πεζοδρόμιο, άναβαν ξαφνικά φώτα μέσα από τη θολούρα και ξαναανέβαινα στο πεζοδρόμιο και ούτω κάθε εξής. Αυτό έγινε τρεις φορές. Στην κασέτα φαίνονται επίσης στην απέναντι μεριά του δρόμου που βρισκόμουν και τρεις νεαροί που με πείραζαν και με κορόιδευαν ή μπορεί και να με κορτάριζαν, κάτι που μέσα στο άγχος μου να περάσω απέναντι δεν είχα προσέξει τότε, αλλά στο βίντεο….Ε! Φαινόμουν…κάπως. Και μόνη, και γυναίκα, και δυτική, να περπατώ νύχτα στους δρόμους του Καίρου….. Λες αυτό να εννοούσε ο “φωστήρας” «είναι επικίνδυνα;»

Όπως και να ’χει αφού πήγαν όλα καλά και δεν μας πάτησε κανένα αμάξι, αυτή η βόλτα βράδυ στους δρόμους του Καίρου ήταν μια εμπειρία και θα μου μείνει αξέχαστη.

Μόλις μπήκαμε στο ξενοδοχείο μας, “ανασάναμε”. Τι ανακούφιση ήταν αυτή! Άλλη ατμόσφαιρα! Ξαφνικά συνειδητοποίησα το πόσο “φορτωμένος” ήταν ο αέρας έξω. Καλά πως μπορούσαμε και αναπνέαμε τόση ώρα εκεί έξω; Είχαμε περπατήσει περίπου 5,5km και για μιάμιση ώρα, χώρια το τρίωρο που είμαστε στην αγορά. Ένιωθα ότι σήμερα είχα “ρουφήξει” όλη την έρημο…

Αράξαμε λίγο στο λόμπι να πάρουμε μιαν ανάσα.
Εκεί βρισκόταν και ο “άρχοντας”.
Βραδάκι πια. Τέλος με τις “ξεναγήσεις”. Λέμε τώρα. Μάλλον απλά “μεταφορές” ήταν, γιατί ξενάγηση δεν…..Για να μην πω κουβάλημα, γιατί ο ξεναγός μας νόμιζε ότι συνοδεύει μόνο βαλίτσες και όχι ανθρώπους. Χαλαρός πια στο λόμπι του ξενοδοχείου, αφού είχε τελειώσει τη σημερινή “δουλειά”. Καλά είχε πάει η μέρα του και κάπνιζε απολαμβάνοντας το πουράκι του και τη χλίδα του ξενοδοχείου.

Σε ερώτησή μου «Που να πάμε βόλτα το βράδυ» η απάντηση ήταν: «Δεν έχει τίποτα. Δεν έχει πουθενά να πάτε που να αξίζει» «Βράδυ κιόλας δεν κυκλοφορούν τουρίστες. Μόνο εδώ στο ξενοδοχείο». «Όλοι αυτό κάνουν».
Ισοπέδωση. Και υποτίθεται ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν και Ελληνοαιγύπτιος. Μου φαίνεται ότι δεν αγαπάει και πολύ την Αίγυπτο, αλλά ούτε και τους Έλληνες.
Εντάξει, ωραίο το ξενοδοχείο δε λέω, αλλά εμείς δεν ήρθαμε Κάιρο για να καθόμαστε στο ξενοδοχείο.
Αλλά τι να κάνουμε; Γι’ αυτό πρέπει να πηγαίνεις παντού διαβασμένος, είτε είσαι με πρακτορείο είτε όχι. Ακολουθήσαμε την πάγια τακτική όταν είμαστε σε ένα μέρος και δεν ξέρουμε που να πάμε για φαγητό και τι να φάμε. Θα πάμε στη Hard Rock Café. Σερβίρει standar φαγητά σε όλο τον κόσμο, ξέρεις τι θα παραγγείλεις και λογικά δεν κινδυνεύεις από εντερικά (μην ξεχνιόμαστε, στην Αίγυπτο είμαστε).

Έτσι και κάναμε. Πήραμε ταξί και πήγαμε στη Hard Rock Cafe.
Υπέροχος χώρος, φοβερή διακόσμηση, χτισμένο στις όχθες του Νείλου, με δύο ορόφους, με όλη την μπροστινή πλευρά τζαμαρίες με καταπληκτική ορατότητα στο ποτάμι και στο Κάιρο. Φάγαμε ψητά φαγητά και γλυκό στο τέλος και ψωνίσαμε και μια φοβερή μπλούζα Hard Rock Café Cairo! Ακόμα την έχω!!

Με αφορμή την ιστορία μου έψαξα να βρω τη Hard Rock στο χάρτη για να … θυμηθώ και διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει εκεί που την άφησα… Εννοώ ότι δεν είναι πλέον παραποτάμια. Έχει μεταφερθεί και τώρα βρίσκεται σε ένα εμπορικό κέντρο, το “Citadel Plaza” κοντά στη λεωφόρο El – Nasr Rd. Νομίζω πάντως ότι ήταν πιο όμορφη παλιά….

Μετά το όμορφο αυτό δύωρο, με ταξί πάλι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

Ξάπλωσα αναπολώντας την ημέρα που πέρασα! Ξεκίνησε «οργανωμένα» και εξελίχθηκε … τελείως απρογραμμάτιστη! Τι μέρα η σημερινή!
2η ημέρα

Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή στην Αλεξάνδρεια. Πήραμε το πρωινό μας και αναχωρήσαμε κατά τις 8:00 υποθέτω, γιατί δεν θυμάμαι την ώρα.
Η επιθυμία μου να δω την Αλεξάνδρεια υπερίσχυσε των νεύρων μου (κατά του “ξεναγού” μας). Εξάλλου, δεν νοείται ταξίδι στο Κάιρο χωρίς εκδρομή στην πόλη που ίδρυσε και έζησε ο Μέγας Αλέξανδρος! Είναι πολύ standar εκδρομή και έπρεπε να γίνει. Η Αλεξάνδρεια είναι ένα “οπωσδήποτε”. Συγκεκριμένα πράγματα κάνουν όλα τα group. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Συνήθως περιήγηση στην Αλεξάνδρεια περιλαμβάνει επίσκεψη στην ελληνική παροικία, το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, το σπίτι-μουσείο του Κωνσταντίνου Καβάφη και φυσικά στη νέα βιβλιοθήκη. Αυτά που έλεγε το και το δικό μας πρόγραμμα δηλαδή.

Η οργάνωσή της εκδρομής όμως ήταν απαράδεκτη. Τι οργάνωση δηλαδή; Ήταν ένα χύμα πράγμα. «Μπείτε μέσα πρόβατα και όπου μας βγάλει».
Η εξέλιξη αυτής της ημερήσιας εκδρομής με έκανε να θυμώσω πάρα πολύ και μετά από αυτήν την εκδρομή εμείς εγκαταλείψαμε εντελώς το group και τις υπόλοιπες δύο μέρες γυρνούσαμε μόνοι μας και κάναμε τα δικά μας. Και ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Εξελίχθηκε σε ένα πολύ ωραίο διήμερο που ξεκίνησε από την Κυριακή το μεσημέρι έως την Τρίτη το μεσημέρι που φύγαμε. Αλλά αυτά θα τα αναλύσω αργότερα.

Στη διαδρομή προς Αλεξάνδρεια των 2,5 ωρών κάναμε μία στάση για καφέ σε σταθμό του δρόμου για μισή ώρα. Φάγαμε μισή ώρα για έναν καφέ που δεν πινόταν στο όρθιο πάνω στην εθνική. Εκεί μας πήγε ο “φωστήρας”. Από εκεί έπαιρνε τη μίζα του. Άντε! Πες ότι ήταν αναμενόμενο. Συνηθίζεται στα group. Είσαι επιπλέον και με άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και μια τουαλέτα. Πάμε παρακάτω.

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Το ελληνικό στοιχείο της πόλης σε υποδέχεται από την είσοδό της με την Ελληνική επιγραφή της.

Πήγαμε κατ’ ευθείαν στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Η Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι ένα κτίριο εξαιρετικά μοντέρνας και ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής. Έχει το σχήμα ήλιου που ανατέλλει, το οποίο αποτελεί και σύμβολο της Αιγύπτου. Ο ηλιακός δίσκος μοιάζει να είναι μισοβυθισμένος στο νερό και κοιτάει προς την Μεσόγειο, με την οποία η πόλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.

Η Φωτογραφία της Βιβλιοθήκης ... είναι προφανώς από το internet.....

Ο γυρτός δίσκος, πέρα από τον συμβολισμό, επιτρέπει τον φυσικό φωτισμό του εσωτερικού της βιβλιοθήκης. Στρέφοντας κανείς την πλάτη του στον ηλιακό δίσκο βλέπει να εκτείνεται μπροστά του ο παραλιακός δρόμος της πόλης της Αλεξάνδρειας, ενώ στ’ αριστερά ξεχωρίζει το φρούριο του Κάιτ Μπέι.

Το κτίριο εκτός από εξωτερικά είναι και μοντέρνο εσωτερικά. Έχει οργανωθεί πολύ όμορφα σε τομείς και έχει πολύ φυσικό φως. Εδώ ήταν και το μοναδικό μέρος που είδα και αρκετά μοντέρνα ντυμένους ανθρώπους. Εδώ είδα νεαρές κοπέλες που μου τράβηξαν το μάτι λόγω του ωραίου και μοντέρνου ντυσίματός τους, το οποίο όμως συνοδευόταν από …μαντίλα στα μαλλιά.

Για τις ανάγκες της φωτογραφίας..... βρήκα ευκαιρία και κάθισα και εγώ σε μια γωνιά να διαβάσω...

Στη συνέχεια πήγαμε στο Πατριαρχείο. Δύσκολο το παρκάρισμα κοντά στο Πατριαρχείο. Παρκάραμε μακριά, περπατήσαμε μέσα σε δρόμους που ήταν υπό κατασκευή και εργασίες και με κόπο … φτάσαμε. Αλλά Πατριαρχείο δεν είδαμε. Περιμέναμε απ’ έξω να συνεννοηθεί ο “φωστήρας”, αλλά…. δεν συνεννοήθηκε!

Το Πατριαρχείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και ο Πατριάρχης δεν ήταν εκεί!!!!!!!

Και ο φωστήρας μας δεν το ήξερε. Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το κατώφλι και τα 50 άτομα για να το μάθουμε. Άμα έχεις καλό συνοδό στο group δε φοβάσαι τίποτα…… Αυτό που είδαμε δεν ήταν κάποιες εργασίες που εκτελούνταν από κάποιο συνεργείο. Είδαμε ένα γιαπί ... σε πλήρη εγρήγορση!!! Πράγμα που σημαίνει ότι η ανακαίνιση δεν συνέβηκε ξαφνικά. Έπρεπε το πρακτορείο και ο “ξεναγός” μας να το γνωρίζουν.

«Μα τι μπορεί να πάει στραβά;» σκεπτόμουν το πρωί;

“Ξαναφορτωθήκαμε” στο πούλμαν με επόμενη στάση σε ένα σημείο της παραλίας, προκειμένου να δούμε το σημείο που κάποτε βρισκόταν ο Φάρος της Αλεξάνδρειας. Στη σημείο αυτό τώρα στέκεται το φρούριο Fort Qaitbey. Ο Σουλτάνος της Αιγύπτου, Καΐτ-μπεης, χρησιμοποίησε τα ερείπια του Φάρου (ότι απέμεινε μετά το σεισμό που τον γκρέμισε) χτίζοντας το κάστρο του στον ίδιο χώρο και πάνω στη θεμελίωση του Φάρου.

Το φρούριο του Qaitbey...

Και ένα κομμάτι της παραλίας, όπως φαίνεται από το φρούριο και παλιά θέση του Φάρου...

Μετά σειρά είχε να πάμε για φαγητό σε κάποια ταβέρνα που δίνει καλή προμήθεια στον “φωστήρα”. Και πήγαμε. Ευτυχώς η ταβέρνα ήταν παραλιακή και διασχίσαμε όλη την παραλία της Αλεξάνδρειας με το πούλμαν φυσικά και λέω ευτυχώς γιατί ήταν η μοναδική επαφή που είχαμε με αυτή τη φοβερή προκυμαία. Όσο είδαμε από το παράθυρο του πούλμαν. Και φτάσαμε στην ταβέρνα και φάγαμε. Φάγαμε ένα μέτριο προς αδιάφορο φαγητό. Ρύζι με ψητά θυμάμαι. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταβέρνα ή η Αίγυπτος, αλλά προφανώς είχα “χαλαστεί” κιόλας. Εκεί θυμάμαι ότι ο “φωστήρας” μας ήταν η πρώτη φορά που ήταν μελιστάλακτος. Περνούσε από τα τραπέζια και έπιανε την κουβέντα. “Ήταν ωραία; Σας άρεσε. Πως είναι το φαγητό; Είστε ευχαριστημένοι;” Περίεργο μου φάνηκε. Μέχρι τώρα ήταν αδιάφορος και ότι και να τον ρώταγες σε απέτρεπε και ήταν αρνητικός με τα πάντα. Τώρα τον έπιασε ο πόνος αν περνάμε καλά; Μάλλον το φιάσκο του Πατριαρχείου τον ανησύχησε λιγάκι, υποθέτω. Σκέφτηκε φαίνεται ότι αν δεν μείνουμε ευχαριστημένοι δεν θα έχει πεσκέσι στο τέλος. “Κάτσε να τους πω καμιά καλή κουβέντα!”

Μετά το φαγητό αν μη τι άλλο αφού είχαμε «κερδίσει» και το χρόνο του Πατριαρχείου, όλοι περιμέναμε να πάμε μια βόλτα στην παραλία ή έστω για έναν καφέ. Προς έκπληξή μας το λεωφορείο μας έστριψε και …βγήκε από την πόλη!
Μα καλά! Αυτό ήταν; Και το σπίτι του Καβάφη που είναι; Έξω από την πόλη; Η απάντηση του “φωστήρα” ήταν: «Α! Δεν σας το είπα πρόβατα; Το σπίτι του Καβάφη μας τελείωσε. Είναι κλειστό και αυτό σήμερα»!!!
Καλά. Δεν το είπε έτσι, αλλά στα δικά μου αυτιά έτσι ακούστηκε……
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν και κάποιες μουρμούρες από πολλούς. Επιτέλους! Ανησύχησα μήπως είμαι εγώ η στριμμένη! Μέχρι τώρα μόνο εγώ έβλεπα τα στραβά; Αλλά και που μουρμούρισαν ... δεν άλλαξε τίποτα. Γυρίσαμε στο Κάιρο, με βάση το πρόγραμμα του “φωστήρα”.

Για καφέ πήγαμε τελικά. Βέβαια! Όχι όμως στην παραλία, αλλά σε ένα μαγαζί της Εθνικής, πανομοιότυπο με αυτό που πήγαμε όταν μπαίναμε στην πόλη. Φοβερό; Αφού στην Αλεξάνδρεια ο “φωστήρας” δεν είχε βρει κάποιο μαγαζί για να του δώσει μίζα, στην Εθνική είχε βρει.
Εγώ “έβραζα” μέσα μου. Ας φτάσουμε με το καλό Κάϊρο και αν ξαναμπώ εγώ στο πούλμαν ξανά……

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας σχετικά νωρίς το απόγευμα. Λογικό, αφού είχαμε επισκεφτεί μόνο το ένα από τα τρία βασικά που έπρεπε να δούμε στην Αλεξάνδρεια, είχαμε επιστρέψει νωρίς.

Ευτυχώς σήμερα η ατμόσφαιρα στο Κάιρο ήταν πιο υποφερτή. Δεν ήταν όπως εχθές. Σκεφτήκαμε λοιπόν με την καινούρια μας παρέα (το ζευγάρι της Αλ Χαλίλι), αφού ρίξουμε ένα γερό φρεσκάρισμα να πάμε για φαγητό στην περιοχή Zamalek. Οι υπόλοιποι του group, ακολουθώντας τις "σοφές συμβουλές" του «Kου αρπάχτρα» έμειναν στο ξενοδοχείο για φαγητό. Δεν θυμάμαι ποιος μας σύστησε το μαγαζί που πήγαμε στο Zamalek, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίο. Μπορεί να μας το σύστησε και ο receptionist μπορεί και ο ταξιτζής. Abou El Sid λεγόταν και απ’ ότι είδα (πρόσφατα στο Internet) υπάρχει ακόμα…. Δεν θυμάμαι τι φάγαμε, θυμάμαι όμως ότι ήταν ωραία, ότι περιμέναμε στην αρχή στο μπαρ να αδειάσει τραπέζι και μετά αράξαμε σε καναπεδάρες. Ήταν γεμάτο και μάλλον πολύ δημοφιλές το συγκεκριμένο μαγαζί…προφανώς από κόσμο που “αψηφούσε τους κινδύνους που εγκυμονεί το Κάιρο” και κυκλοφορεί μόνος και ανεξάρτητος μακριά από το group του!!!

Αφού φάγαμε λοιπόν ωραία σε αυτό το υπέροχο περιβάλλον αποφασίσαμε στη συνέχεια να πάμε στο ξενοδοχείο Marriot για ποτό.

Το Cairo Marriott Hotel είναι ένα μεγάλο ξενοδοχείο που βρίσκεται στην όμορφη περιοχή Zamalekπάνω στο νησί του Νείλου, το Gezira. Το κεντρικό τμήμα του ξενοδοχείου ήταν κάποτε παλάτι . Χτίστηκε από τον Khedive Isma'il Pasha το 1869, προκειμένου να φιλοξενήσει Γάλλους αυτοκράτορες. Η αλυσίδα Marriott το μετέτρεψε σε ένα υπέροχο σύγχρονο ξενοδοχείο.

Ε-κπλη-κτι-κό! Είναι ολοφάνερο ότι είναι πρώην παλάτι. Οι κήποι του που γλύφουν τις όχθες του Νείλου του προσδίδουν μια ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να την περιγράψω με την γλαφυρότητα που τους αρμόζει. H διακόσμηση της δεκαετίας του ’30 ταίριαζε στον εξωτερικό χώρο και στο lobby απόλυτα και σε “παρέσυρε” σε μακρινές εποχές. Όλα τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι που έχουν σχέση με την Αίγυπτο μου ήρθαν στο μυαλό. «Έγκλημα στο Νείλο», «Τα μυστικά του Αιγυπτιακού τάφου», «Τα άστρα μιλούν για θάνατο». Ειδικά στο τελευταίο οι ήρωες είναι πρόσωπα από την αρχαία Αίγυπτο...
«Ξαναγυρίζοντας στο πατρικό της, πλάι στο Νείλο η Ρεσινέπ προσπαθούσε να ξεχάσει το σύζυγό της, που τώρα βρισκόταν κοντά στον Όσιρι. Προσπαθούσε να καταλάβει τις αλλαγές που είχαν συμβεί στο σπιτικό του πατέρα της ιερέα Ιμχοτέπ, φύλακα του Μαυσωλείου του Μερεφθά. Όταν μάλιστα στα μέσα του τρίτου μήνα της Πλημμύρας ο Ιμχοτέπ θα επέστρεφε στο σπίτι του φέρνοντας μαζί του και την νεαρή παλλακίδα από τη Μέμφιδα, την όμορφη Νοφρέτ, τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα σε αυτό το σκοτεινό σπίτι. Οι δυσαρέσκειες θα μεγάλωναν, οι ψίθυροι θα πολλαπλασιάζονταν και το κακό θα έκανε την εμφάνισή του. Ένας απροσδόκητος θάνατος χτύπησε το σπιτικό του νεκροφύλακα Ιμχοτέπ». Η εξέλιξη της ιστορίας αυτής τοποθετείται στη Δυτική όχθη του Νείλου το 2.000 π.Χ. Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι ο Γιαχμώς, ο Σόμπεκ, η Έζα, η Χένετ, η Σάτιπυ, η Ρεσινέπ, η Νοφρέτ, ο Ιμχοτέπ ….

Συγνώμη… παρασύρθηκα. Μα το περιβάλλον ήταν τόσο ίδιο με αυτά που περιγράφει η Κρίστι. Πιθανόν σε κάποιο τραπέζι του παλατιού να έχει καθίσει κάποια στιγμή στο παρελθόν η Αγκάθα Κρίστι με τον αρχαιολόγο άνδρα της που ήρθε στην Αίγυπτο για ανασκαφές. Άμα η γυναίκα αυτή είχε τέτοιες εικόνες στη ζωή της είναι επακόλουθο να είχε τέτοια συγγραφική έμπνευση! Αυτή είναι και μια εποχή που θα ήθελα να ταξίδευα πίσω στο χρόνο, αρκεί να είχα το μυαλό και την … οικονομική επιφάνεια της Αγκάθα…

Τι υπέροχη βραδιά που ήταν και τι όμορφο περιβάλλον! Αφού ξέχασα και την πρωινή τσαντίλα με το φιάσκο της Αλεξάνδρειας! Νομίζω πάντως ότι ο χώρος αυτός ακόμα διατηρείται έτσι όπως τον είχα δει εγώ εκείνο το βράδυ!

Δεν θυμάμαι τι ώρα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Καθίσαμε για λίγο στο lobby του δικού μας πια ξενοδοχείου και συζητήσαμε λίγο με την υπόλοιπη ομάδα του group, η οποία μετά την Αλεξάνδρεια είχε αράξει στο ξενοδοχείο για φαγητό και κάποιοι για ποτό. Εγώ δεν μπορούσα να μην κρύψω τον ενθουσιασμό μου καθώς περιέγραφα αυτά που είχαμε κάνει εκτός group αυτές τις δύο ημέρες. Μίλησα για το Zamalek, το Marriot, την Al Halili και το περπάτημα στην καρδιά του Ισλαμικού Καίρου, για τη Hard Rock Cafe. Μάλλον έδρασε καταλυτικά η ομιλία μου, γιατί απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων την επόμενη ημέρα δεν ακολούθησαν και πολλοί τον «ακατανόμαστο» στις «ξεναγήσεις» του.

Εμείς πάντως σαφώς κατασταλαγμένοι δηλώσαμε στον ξεναγό ότι την επόμενη ημέρα (προφανώς) δεν θα ακολουθήσουμε την προαιρετική εκδρομή μέσα στο Κάιρο. Από εδώ και πέρα δηλώσαμε ότι θα κινούμαστε μόνοι μας. Το αγόρι από την παρέα μας είχε μάθει ότι θα μπορούσαμε να μισθώναμε ένα ταξί για την επόμενη ημέρα ώστε να μπορούσαμε να μετακινούμαστε και να πηγαίναμε όπου θέλαμε μόνοι μας και αφού είμαστε δύο ζευγάρια σε ένα ταξί θα μας έβγαινε και οικονομικά το πακέτο.
Πραγματικά η επόμενη ημέρα ήταν η πιο όμορφη και συναρπαστική μας ημέρα στην Αίγυπτο!
3η ημέρα

Μετά το υπέροχο πρωινό μας στο ξενοδοχείο και πριν προλάβουμε ακόμα να καταπιούμε την τελευταία μπουκιά, μας ειδοποίησε η παρέα μας ότι είχε βρει οδηγό για το private tour μας. Είχε βιαστεί να βρει ταξί από τα αρκετά που περίμεναν έξω από το ξενοδοχείο μας, για να προλάβουμε τους υπόλοιπους τουρίστες που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς, να έχουν ένα ιδιωτικό tour.

Ο οδηγός μας ήταν ένας ψηλός Αιγύπτιος με το όνομα Fathy. Ήταν ευγενικός και Αγγλομαθής. Ο Fathy δεν ήταν απλά οδηγός μας. Αποδείχτηκε και πολύ καλός ξεναγός. Μας εξηγούσε οτιδήποτε περνούσαμε από δίπλα του και δείχναμε ενδιαφέρον. Έκανε προτάσεις για το που θα πάμε, που άλλες ακολουθήσαμε και άλλες όχι. Όπου πηγαίναμε μας περίμενε απ’ έξω, όση ώρα και να κάναμε. Ήταν ο συνοδός μας από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Όπου χρειάστηκε μάλιστα έκανε εκείνος τις συνεννοήσεις. Επιπλέον ήταν και καλός οδηγός. Ήταν γρήγορος, υπομονετικός και κατάφερε να μην έχουμε ούτε ένα γραντζούνισμα πράγμα πολύ δύσκολο αν οδηγείς στο τρελοκομείο των δρόμων του Καίρου.

Η πρώτη μας στάση ήταν στη συνοικία του κοπτικού Καίρου.
Το κοπτικό Κάιρο, αποτελεί την καρδιά της χριστιανικής κοινότητας της Αιγύπτου. Είναι ουσιαστικά το παλιότερο τμήμα του σύγχρονου Καΐρου και περιβάλλεται από τείχη, τα οποία περιέχουν πέντε εκκλησίες που συνδέονται μεταξύ τους με στενά πλακόστρωτα δρομάκια.
Εκεί ο Fathy μας βρήκε ένα Αγγλόφωνο (μάλλον Ευρωπαίο) ξεναγό για την ενημέρωσή μας, έναντι μιας πολύ χαμηλής τιμής (που εννοείτε ότι δεν θυμάμαι τώρα). Ξεναγηθήκαμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και είδαμε και το χριστιανικό νεκροταφείο, στο οποίο βρίσκονταν και πολλοί τάφοι πατριαρχών. Γνώριζα για τους Έλληνες της Αιγύπτου αλλά δεν είχα καταλάβει το πόσο μεγάλη είναι η παροικία των Ελλήνων. Εδώ, ανάμεσα στα «κοπτικά» τείχη νιώθεις πολύ έντονη την παρουσία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Και αν αναλογιστείς ότι είσαι στην καρδιά του Ισλάμ….
Μετά από καμιά ώρα στη συνοικία των κοπτών αναχωρήσαμε για την επόμενη στάση μας.

Δεύτερη στάση αποτέλεσε η Cidatel (Ακρόπολη) του Καίρου. Πρόκειται για τμήμα ενός εκτεταμένου οχυρωματικού έργου, που είχε σκοπό να προστατέψει την πόλη του Καΐρου από τις επιδρομές των σταυροφόρων. Στην κορυφή της Ακρόπολης υπάρχουν διάφορα οικοδομήματα όπως το Τέμενος του Νάσερ, το τζαμί του Μοχάμεντ Αλί, το παλάτι Αλ-Γκαουχάρα και το Εθνικό Στρατιωτικό Μουσείο.
Εμείς επιλέξαμε να επισκεφτούμε το μεγαλύτερο τέμενος στο Κάιρο, αυτό του Μωχάμετ Αλή Πασά. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές τζαμί, πολύ όμορφο αρχιτεκτονικά και εντυπωσιακό και μέσα και έξω. Το επισκεφτήκαμε, αφού πρώτα εμείς οι γυναίκες βάλαμε την ανάλογη «κελεμπία». Χαζολογήσαμε λίγο περισσότερο στον εξωτερικό του χώρο, θαυμάζοντας μαγευτική θέα. Όλο το Κάιρο απλώνονταν μπροστά μας και στο βάθος (με τη σημερινή πιο καθαρή ατμόσφαιρα) αχνοφαίνονταν και οι Πυραμίδες της Γκίζας.

Κανονικά τα must αξιοθέατα θα έκλειναν με την επίσκεψη στη νεκρόπολη, που είναι συγχρόνως και κατοικία … ζωντανών, αλλά συμφωνήσαμε σύσσωμοι και οι τέσσερις ότι παραήταν κατεβαστικό το “αξιοθέατο” αυτό και αντ’ αυτού θα μπορούσαμε να πάμε για «φελουκάδα», κοινώς για βόλτα με φελούκα στο Νείλο.

Μια ιδέα ήταν που δεν θυμάμαι ποιος το πρότεινε και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε αν δεν ήταν ο Fathy.
Τρεις μέρες πριν ούτε που θα φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν κάποια στιγμή για βαρκάδα στο Νείλο. Δεν είχα προετοιμαστεί για τίποτα τέτοιο. Θα με “πήγαινε” το πρακτορείο υποτίθεται σε standar αξιοθέατα και εγώ δεν είχα ασχοληθεί με τίποτα. Οπότε, η τωρινή εξέλιξη φάνταζε τόσο…. ευχάριστη έκπληξη, τόσο ….ξαφνική, τόσο …περιπέτεια! Για τις φελούκες το μόνο που ήξερα είναι ότι είναι ένα παραδοσιακό πλεούμενο της Μεσογείου, ένα είδος (ευκίνητου) ιστιοφόρου με τριγωνικά πανιά, που τη σήμερον ημέρα έχει εναπομείνει πια μόνο στο Νείλο. Και τώρα θα έκανα βόλτα με αυτήν… στο Νείλο….

Και επειδή δεν κατάφερα να την φωτογραφήσω ολόκληρη... βλέπετε τότε δεν είχα στο μυαλό μου το travelstories... ... παραθέτω μια φωτογραφία από το internet...

Αλλά και ο Fathy φάνηκε να ξαφνιάστηκε με αυτό το αξιοθέατο, που του ζητήσαμε να μας πάει. Επίσης, μου φάνηκε ότι ζορίστηκε και λιγάκι για να μας το βρει, γιατί τον είδα που έκανε δυο - τρία τηλέφωνα … υποθέτω προσπαθώντας να βρει βάρκα. Εκ των υστέρων έμαθα ότι υπάρχει συγκεκριμένο σημείο (μπροστά από το Four Seasons), που μπορεί να πάει κάποιος να ναυλώσει μια φελούκα για βόλτα. Εμείς όμως πήγαμε σε μια προβλήτα που είχε μόνο 2-3 φελούκες και μόνο έναν “φελουκέρη” να περιμένει … εμάς και μόνο εμάς. Τώρα ή ο Fathy δεν γνώριζε τα «τουριστικά» ή ήθελε να μας πάει σε κάποιο γνωστό του.

Η ουσία όμως είναι ότι εμείς γευτήκαμε μια παραδοσιακή συνήθεια των Αιγυπτίων, νιώθω με όχι τόσο τουριστικό τρόπο. Στη φελούκα είμαστε εμείς οι τέσσερις και ο καπετάνιος της φελούκας. Ανοίξαμε τα πανιά και ο Νείλος… δικός μας. Είχε λίγο αεράκι εκείνη την ημέρα και δεν χρειάστηκαν κουπιά. Οι δουλειές της φελούκας δεν ήταν πολλές, αλλά με χρήση της διεθνούς παντομίμας … ο φελουκέρης (θα μπορούσα να τον πω και αρχαίο “ιστιοπλόο”) μας έδινε οδηγίες για να τις εκτελέσουμε. “Ανέβασε πανιά”, “στρίψε το κοντάρι”, “μετακινήσου δεξιά ή αριστερά” για να στρίψουμε τα πανιά, γιατί δεν χωρούσαμε κιόλας, γιατί είμαστε και πέντε άτομα και η φελούκα δεν έχει κουπαστή, είναι άφρακτη. Εμπειρία είναι η βαρκάδα, όχι το να πέσεις μέσα στο Νείλο….. Την περισσότερη ώρα βέβαια είμαστε αραχτοί και απολαμβάναμε τη βαρκάδα….

Η βαρκάδα αυτή με τη φελούκα στο Νείλο…ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία! Ήταν και αυτός ένας τρόπος για να νιώσεις τη μαγεία του Καΐρου.

Τι άλλο μένει τώρα για να κάνουμε;
Η παρέα μας ήθελε να κάνει βόλτα με καμήλες. Εμείς δεν τρελαινόμασταν και τόσο. Το είχαμε ζήσει αυτό σε παλιότερο ταξίδι μας στην Τυνησία. Δεν είχα όρεξη να βρωμιστώ από τα ζώα, δεδομένου κιόλας ότι μετά ακολουθούσε βραδινή έξοδο με παράσταση και φαγητό. Είναι και αυτές οι καμήλες …λίγο βρωμερές. Από την άλλη όμως σκεφτόμουν ότι … είμαι στην ΑΙΓΥΠΤΟ!!! Θα τα γευτώ όλα!!!
Έτσι, πήγαμε πάλι στην Γκίζα. Φτάσαμε κοντά στις Πυραμίδες, όπου εκεί βρήκαμε πολλούς καμηλιέρηδες. Ήταν αργά το απόγευμα και τώρα δεν είχε πολύ κόσμο. Ανεβήκαμε και εμείς σε καμήλες. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχαμε μία καμήλα ανά δύο άτομα. Κάναμε μια μικρή βόλτα στην έρημο…με φόντο τις Πυραμίδες. Και είχε και ηλιοβασίλεμα! Πλάκα είχε…..

Ο Fathy μας περίμενε και μάλιστα μας περίμενε για πολύ ώρα, γιατί μετά από την «καμηλάδα» εμείς είχαμε σκοπό να μείνουμε και άλλο στην περιοχή προκειμένου να δούμε την παράσταση “Ήχος και φως” με φόντο τις Πυραμίδες και θέμα την Ιστορία της Αιγύπτου.

Εμένα το θέαμα μου άρεσε πάρα πολύ. Οι Πυραμίδες προβάλλονταν πολύ όμορφα με φωτεινά χρώματα και λέιζερ, οι οποίες αποτελούσαν τον “τοίχο” στον οποίο προβάλλονταν διάφορες άλλες εικόνες της Αιγύπτου από Φαραώ και σύμβολα, μέχρι τον Νείλο και τα ιερά τους ζώα, με συνοδεία όμως μιας στεντόριας φωνής ενός αφηγητή με άκρως Βρετανική προφορά, να διηγείται πολλά από την αρχαία Αίγυπτο στα Αγγλικά. Ο φωτισμός μαζί με το ηχητικό ταξίδι διαμέσου των αιώνων ήταν πολύ εντυπωσιακός. Η διάρκεια της παράστασης ήταν περίπου μία ώρα και εγώ τουλάχιστον ένιωσα ότι αποζημιώθηκα λίγο βλέποντας ακόμα μια φορά τις … έστω και νυχτερινές Πυραμίδες και μάλιστα για πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι τις είχαμε δει το πρωί της πρώτης ημέρας….

«Sound and light show» στις Πυραμίδες

Απέναντι από την είσοδο του «Ήχος και φως» είχε πάρει το μάτι μου καθώς ερχόμασταν μια Hard Rock Café. Τώρα που βγήκαμε έξω από την παράσταση είδα ότι πρόκειται μόνο για την boutique της Hard Rock και όχι το κλασικό μαγαζί. Εγώ όμως αυτό ήθελα. Από την ημέρα που ψωνίσαμε την μπλούζα της Hard Rock είχα “φάει” τον άνδρα μου να μου τη χαρίσει ή έστω να μου τη δανείζει γιατί τη ζήλεψα και μου άρεσε πολύ, αλλά εκείνος ήταν εντελώς αρνητικός. Το να ξαναπηγαίναμε στο Café της πρώτης ημέρας δεν “έπαιζε” γιατί λόγω ραμαζανιού είχε κλείσει ακόμα και η Hard Rock! Οπότε η boutique που εμφανίστηκε μπροστά μου ως δια μαγείας μάλλον ήταν η …παραγγελιά μου. Έτσι, ψώνισα μια ίδια μπλούζα με αυτήν του άντρα μου, Hard Rock Cairo, την οποία και έχω ακόμα….

Για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μου, μετά την παράσταση και τα ψώνια, αυτήν την υπέροχη βραδιά χρειαζόταν και ένα υπέροχο γεύμα. Η ιδέα να πάμε σε Λιβανέζικο εστιατόριο έπεσε από το αγόρι της παρέας μας (που ήταν ο μισός Λιβανέζος) και έγινε με χαρά αποδεκτή από όλους. Απευθυνθήκαμε στον Fathy ο οποίος προφανώς και ήξερε ένα πολύ καλό Λιβανέζικο, στο οποίο και μας πήγε.
Το Λιβανέζικο που πήγαμε λεγόταν Al Bayet Baytek. Ήταν πολύ όμορφα. Τα γκαρσόνια δεν μιλούσαν Αγγλικά, αλλά με καλή διάθεση συνεννοηθήκαμε. Καπνίσαμε και το ναργιλέ μας και έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η υπέροχη μέρα. Δυστυχώς τώρα που ξαναέψαξα για να το βρω στο internet, δεν το βρήκα. Πιθανώς να έχει κλείσει.

Γυρίσαμε αργά στο ξενοδοχείο μας. Δεν θυμάμαι πόσα πληρώσαμε στον Fathy. Θυμάμαι όμως ότι δώσαμε πολύ λιγότερα από αυτά που θα δίναμε για την προαιρετική ημερήσια του πρακτορείου με το πούλμαν και τον “ξεναγό”. Η διαφορά μας ήταν ότι το ταξί μας χάρισε τριπλάσιο χρόνο και … ξενάγηση. Δώσαμε και επιπλέον ένα μπουρμπουάρ και αποχαιρετηθήκαμε όλοι ευχαριστημένοι.

Μετά αράξαμε για λίγο στο lobby του ξενοδοχείου.
Εκεί συναντήσαμε και άλλους του group από τους οποίους μάθαμε ότι την προαιρετική εκδρομή που διοργάνωσε ο “φωστήρας” την ακολούθησαν μόνο οι 15 από το group μας. Οι υπόλοιποι “σήκωσαν δικό τους μπαϊράκι”. Κοινώς έκαναν ότι και εμείς. “Γύριζαν” μόνοι τους στο Κάιρο. Θα έχει πολλά νεύρα ο «δικός μας» και δεν θα ξέρει πως συνέβηκε αυτό. Αφού είναι πολύ καλός επαγγελματίας… Τα ίδια κάνει κάθε φορά και δεν είχε ποτέ πρόβλημα… Τι είδος πρόβατα είναι αυτά…; Μεταλλάχθηκαν…;

Τελικά δεν έβλεπα μόνο εγώ τα στραβά. Απλά εγώ μάλλον τα είδα λίγο νωρίτερα.



Συνεχίζεται ... με την ημέρα της επιστροφής μας και τον ... επίλογο....

4η ημέρα
Έφτασε και η τελευταία ημέρα μας στην Αίγυπτο. Η πτήση μας ήταν μεσημεριανή και μας “έπαιρνε” για μια τελευταία βόλτα στην πόλη.
Μετά το πρωινό μας, προτείναμε στους φίλους μας να πάμε για μια παραποτάμια βόλτα σε ένα σημείο του Νείλου, που μάθαμε ότι ήταν γραφικά. Παρόλο που η κοπελιά της παρέας μας ήταν ταλαιπωρημένη, γιατί δεν γλύτωσε το έντερο της όσο και αν πρόσεχε (ας όψεται ο πρωινός χυμός του 5άστερου), συμφώνησε να έρθουν μαζί μας. Σκεφτήκαμε να πάμε με ταξί για γρήγορα.

Με το που βγαίνουμε από το ξενοδοχείο μας πέφτουμε πάνω στον Fathy. Τι καλά!!!
«Fathy θα μας πας για καφέ!»

Μπήκαμε λοιπόν και οι τέσσερις στο ταξί και σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν αραχτοί σε ένα καφέ του Νείλου μαζί όμως με τον Fathy. Είπαμε να καθίσουμε και οι πέντε αυτή τη φορά. Ήταν και εκείνος κομμάτι της εκδρομής μας και μάλιστα σε αυτόν οφειλόταν το πολύ πετυχημένο κομμάτι της εκδρομής μας.

Ήπιαμε τον καφέ μας, χαζέψαμε το Νείλο, την απέναντι όχθη, τις φελούκες και γενικά χαλαρώσαμε αναλογιζόμενοι τις ημέρες που πέρασαν στο Κάιρο και συζητώντας με τον Αιγύπτιο οδηγό μας.

Ο Fathy ήταν πατέρας 5 παιδιών, γύρω στα 40, που δούλευε ταξί για να τα ζήσει. Είχε μάθει Αγγλικά σε μεγάλη ηλικία προκειμένου να ανταποκριθεί στη δουλειά του. Από το πρόσωπό του καταλάβαινες ότι ήταν φύση ευγενικός άνθρωπος και καθόλου φτιαχτός. Ευτυχώς που συνάντησα αυτόν τον άνθρωπο γιατί διαφορετικά θα έφευγα από την Αίγυπτο έχοντας την εντύπωση ότι οι περισσότεροι τουλάχιστον έχουν στο dna τους…τη ζητιανιά. Ομολογώ όμως ότι με προκατέβαλε αρνητικά πολύ ο “ξεναγός” μας που ήταν μισός Αιγύπτιος.

Γυρίσαμε την προκαθορισμένη ώρα στο ξενοδοχείο μας. Μπήκαμε στο πούλμαν με τελική στάση το αεροδρόμιο. Αποχαιρετίσαμε τον “ξεναγό”, ο οποίος θα έμενε Αίγυπτο (δεν θα γυρνούσε πίσω). Πήρε και το μπουρμπουάρ του όπως συνηθίζεται, απ’ όλους και από τους ευχαριστημένους και από τους δυσαρεστημένους (που ήταν οι περισσότεροι). Μετά από αρκετές διατυπώσεις και πάλι, πήραμε την πτήση επιστροφής. Τέλος καλό … όλα καλά.


Επίλογος
Στην εκδρομή αυτή πέρασα καλά. Είχε εντάσεις, εκπλήξεις και πολύ ωραίες στιγμές. Παρόλα αυτά δεν χόρτασα από Αίγυπτο. Έφυγα έχοντας στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα. Ήθελα (και θέλω) να πάω στο Λούξορ, στο Ασουάν και στην κοιλάδα των Βασιλέων. Τώρα πέρασαν τα χρόνια και με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα δεν νιώθω καμία ασφάλεια. Μου φαίνεται ότι θα μείνει ένα ανικανοποίητο απωθημένο.

Παρόλα αυτά κάποια στιγμή φέτος ψάχνοντας στο internet, είχα μια συνομιλία έναν συμπαθέστατο Αιγύπτιο, τον Mahmoud, ο οποίος μου έδωσε πολλές πληροφορίες σχετικά με την κρουαζιέρα στο Νείλο και την κοιλάδα των Βασιλέων και «ξαναφούντωσα» πάλι. Άρχισα να σκέφτομαι ένα ταξίδι στην Αίγυπτο σαν δώρο στο ένα μου γιο, που θέλει πολύ να πάει στην Αίγυπτο. Και εκεί που το σκεπτόμουν έγινε η τρομοκρατική επίθεση στο Σινά και μου κόπηκε η φόρα. Είναι κρίμα.
Δεν ξέρω αν είμαι τυχερή που πρόλαβα να πάω στο Κάιρο ή αν είμαι άτυχη που δεν πρόλαβα να πάω στην Κοιλάδα των Βασιλέων….
Μάλλον ισχύουν και τα δύο…

Με το ζευγάρι που μοιραστήκαμε τις τόσο έντονες εικόνες της Αιγύπτου κάναμε παρέα για τον επόμενο χρόνο. Μετά … χώρισε και “χαθήκαμε”. Το αγόρι το συναντήσαμε ακόμη μια φορά στο Τορίνο, το χειμώνα του 2006. Εμείς είχαμε πάει για τουρισμό και εκείνος για να δει αγώνες στους χειμερινούς Ολυμπιακούς. Τους θυμάμαι και τους δύο όμως σαν μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Ας είναι καλά και οι φωτογραφίες. Τι κρίμα που δεν υπήρχαν οι ψηφιακές!!!

Στο ερώτημα «αν θα ξαναπήγαινα ταξίδι οργανωμένα με group» η απάντηση είναι … «εξαρτάται»!
Σε πρόγραμμα που περιλαμβάνει μόνο το πήγαινε – έλα και το ξενοδοχείο και με τον χρόνο μου να τον διαθέτω όπως θέλω εγώ…. το έκανα ήδη και ήταν πολύ επιτυχημένο. Έτσι κέρδισα τους “νεκρούς χρόνους” του πήγαινε-έλα και την καλύτερη τιμή του «χλιδάτου» ξενοδοχείου.
Ακόμα συμμετείχα σε μικρά ημερήσια προγράμματα, που επίσης κερδίζεις χρόνο και πολλές φορές «βγαίνουν» και πιο οικονομικά από το αν τα τολμήσεις μόνος σου, όπως π.χ. ημερήσια εκδρομή στο Stonehenge από το Λονδίνο ή ημερήσια εκδρομή στο βράχο του Γιβραλτάρ ή ακόμα ημερήσια εκδρομή στην Ταγγέρη του Μαρόκου από την Ταρίφα της Ισπανίας. Αυτά όλα ήταν εκδρομές με μικρά γκρουπάκια, ευέλικτα, τα οποία προέκυψαν πιο οικονομικά απ’ ότι αν τα έκανα μόνη μου.

Το μυστήριο που αποπνέει η Αίγυπτος και η ομορφιά των τοπίων της, η γοητεία των ανθρώπων της είναι τόσο έντονα, που ευτυχώς δεν μπορεί να τα μαγαρίσει κανένας κακός επαγγελματίας, σαν αυτόν που συναντήσαμε εμείς. Μπορεί να κυριάρχησε στην ιστορία μου η παρουσία του “φωστήρα” όπως τον έλεγα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν καταλυτική. Απλά ήθελα να τονίσω ότι συμβαίνουν και αυτά. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα, και πρακτικά και ψυχολογικά. Για μένα ήταν ένα μάθημα, αλλά και μικρή περιπέτεια, που κατάφερα να προσπεράσω και να προσαρμοστώ, με αποτέλεσμα να έχω μια πολύ γλυκιά ανάμνηση…..

Πήγα στην Αίγυπτο προγραμματισμένα επιλέγοντας ένα πρακτορείο για να δω τις Πυραμίδες (που τις είδα λίγο και από μακριά), να δω το Αιγυπτιακό μουσείο (που το είδα χωρίς ξενάγηση), για να δω την Αλεξάνδρεια (είδα μόνο τη Βιβλιοθήκη της), αλλά απρογραμμάτιστα:
- έκανα βαρκάδα στο Νείλο με φελούκα,
- απόλαυσα τον κήπο του Παλατιού Gezira,
- περπάτησα στους δρόμους του Ισλαμικού Καίρου,
- έκανα βόλτα με καμήλα στην έρημο,
- είδα το θεαματικό «Sound & Light Show» στη Γκίζα…..

Για όλους τους παραπάνω λόγους το ταξίδι αυτό στην Αίγυπτο το θεωρώ ένα πολύτιμο ταξιδιωτικό … κειμήλιο.

Τέλος, θα πρέπει να “κλείσω”… με το κολάζ, που πόσταρα και νωρίτερα στην ιστορία μου, το οποίο αποτελείται από ενθύμια αυτού του ταξιδιού. Είναι ένα πάντρεμα φωτογραφιών, εισιτηρίων, καρτών και αποκομμάτων από την εποχή που οι φωτογραφίες…. …να μην τα ξαναλέμε…

Είναι το εισιτήριο της “Royal Mummies Hall”, του Μουσείου του Καίρου, της Citadel και της Πυραμίδας, η κάρτα της Hard Rock Café, η κάρτα του Fathy, η κάρτα του Abou El Sid και του Λιβανέζικου εστιατορίου και κάποιες αχνές φωτογραφίες…..

Finale με το εξώφυλλο της μπροσούρας του πρακτορείου.....

Καλά ταξίδια να έχουμε….

Πες μας το ταξιδιωτικο να το αποφυγουμεεεε!!!!!Σωσε μας!

 

[Yorgos]

Υ.Γ. Μήπως θα πρέπει να γίνει κάποιος χώρος στο φόρουμ αποκλειστικά με ρετρό ιστορίες και φωτογραφίες από φιλμ? να πάρουν φωτιά τα σκάνερ...

Εξαιρετική ιδέα! Τι λέει ο αφεντικος;

 

[fotast]

Πες μας το ταξιδιωτικο να το αποφυγουμεεεε!!!!!Σωσε μας!

΄Εχει νόημα μετά από 17 χρόνια;Το ταξίδι έγινε το 2003.....

 

[eirinijs]

΄Εχει νόημα μετά από 17 χρόνια;Το ταξίδι έγινε το 2003.....

Εχεις ενα δικιο!!+ Σκεφτομασταν κ εμεις να επιλεξουμε ταξιδιωτικο γι αυτο το ταξιδι κ λεω αν υπαρχει ακομα ας το αποφυγουμε!

 

[fotast]

Εχεις ενα δικιο!!+ Σκεφτομασταν κ εμεις να επιλεξουμε ταξιδιωτικο γι αυτο το ταξιδι κ λεω αν υπαρχει ακομα ας το αποφυγουμε!

Ακόμη και να υπάρχει το πρακτορείο δημόσια δεν μπορεί να γραφτεί το όνομα του,αν είναι αρνητικό,σύμφωνα με τους κανόνες του φόρουμ.

 

[eirinijs]

Ακόμη και να υπάρχει το πρακτορείο δημόσια δεν μπορεί να γραφτεί το όνομα του,αν είναι αρνητικό,σύμφωνα με τους κανόνες του φόρουμ.

Ενταξει!! Με μνμ τοτε! Ευχαριστω πολυυυ!!!