Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.978
- Likes
- 52.490
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αίγυπτος
- Photos Αίγυπτος
- Σουδάν
- Photos Σουδάν
- Ιορδανία
- Photos Ιορδανία
- Ισραήλ κ Παλαιστίνη
- Photos Ισραήλ
- Top 5 Ισραήλ-Παλαιστίνης
- Σεούλ
- Photos Σεούλ
- Γκουάμ
- Photos Γκουάμ
- Παλάου
- Photos Παλάου
- Μικρονησία
- Photos Μικρονησία
- Top 5 Μικρονησίας
- Χαβάη
- Photos Χαβάη
- Αυστραλία
- Photos Αυστραλία
- Top 5 Αυστραλίας
- Βιρμανία
- Photos Βιρμανία
- Top 5 Βιρμανίας
- Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Photos Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Top 5 Hong Kong
- Λονδίνο κ περίχωρα
- Photos Λονδίνο
- Επίλογος & Αποτίμηση
- TOP-20 ταξιδιού, συνολικά.
Γύρισα. Να τα πούμε;
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το ταξίδι για το οποίο θα γράψω διήρκησε κάτι παραπάνω από τρεις μήνες. Το οποίο ακούγεται λίγο, αν σκεφθεί κανείς τον αριθμό των προορισμών, αλλά φαντάζει πιο λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι Σεούλ, Γκουάμ και Παλάου ουσιαστικά ήταν stopover (αν και τα είδα κανονικότατα διανυκτερεύοντας).
Όταν ξεκίνησε ο σχεδιασμός του ταξιδιού οι βασικοί στόχοι ήταν οι εξής:
Α) να επισκεφθώ κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, χώρες στις οποίες δεν είχα πάει.
Β) να ικανοποιήσω τις ταξιδιωτικές μου ανησυχίες, δηλαδή με σειρά προτεραιότητας αρχαιολογία, κοινωνικοπολιτική κατάσταση, φύση και έπονται τα επόμενα
Γ) να μη βαρεθώ/κουραστώ. Σε αυτό θέλω να σταθώ. Το προηγούμενο μεγάλο ταξίδι –ως μεγάλα θεωρώ τα άνω των 45 ημερών- ήταν στη Δυτική Αφρική και υπάρχει σχετική ιστορία, με είχε κουράσει. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν είναι επειδή δεν έχω τις ίδιες αντοχές –σωματικές, ψυχολογικές, αποθέματα υπομονής- με πριν από 15 χρόνια ή αν ήταν το γεγονός πως πάνω-κάτω όλες οι χώρες είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, από το κλίμα μέχρι τα ενδιαφέροντα και τις δυσκολίες. Επομένως σε αυτό το ταξίδι θέλησα να “ανακατέψω” προορισμούς. Όχι μόνο γεωγραφικά, επισκεπτόμενος 4 ηπείρους, δηλαδή αφήνοντας εκτός την αμερικάνικη που είναι και ο τόπος διαμονής μου, αλλά εξασφαλίζοντας ότι θα υπάρχει ποικιλία και στο είδος των προορισμών. Να υπάρχει εναλλαγή δηλαδή: από το Ισλάμ στους Βουδιστές, από τους ανιμιστές στους Εβραίους, από τριτοκοσμικά χωριά σε υπερμοντέρνα μεγαλούπολη, από αρχαιολογικό προορισμό σε φυσιολατρικό, από τα χιόνια στη ζέστη κλπ. Να εξασφαλίσω δηλαδή ότι το όποιο fatigue, αν υπάρξει, θα είναι σωματικό και όχι ταξιδιωτικό. Είμαι σε μια ταξιδιωτική ηλικία που πια έχω δει πολλά, ενθουσιάζομαι πιο δύσκολα και η παραμικρή μονοτονία με κάνει και βαριέμαι. Δε θα μπορούσα δηλαδή να πάω για τέσσερις μήνες στη νοτιανατολική Ασία, με τους εκεί προορισμούς να είναι τόσο παρεμφερείς μεταξύ τους. Ήθελα να τεστάρω αν κουράζομαι επειδή βαριέμαι ή αν είναι επειδή γέρασα και πια πρέπει να κάνω μικρότερα ταξίδια, με διαλείμματα.
Δ) να μπορέσω να χρησιμοποιήσω κάποια μίλια από αυτά που είχα από τρία διαφορετικά προγράμματα (Avianca, aegean και AirFrance) σε προορισμούς όπου τα εισιτήρια πραγματικά κοστίζουν
Ε) Να κρατήσω το μπάτζετ σε τετραψήφια νούμερα, αν είναι δυνατόν στα ύψη των περσινών κερδών από το στοίχημα (Πόποβιτς σε αγαπώ)
ΣΤ) Να χάσω καμιά δεκαριά κιλά, διότι έφυγα ιπποπόταμος από την Ελλάδα, μεταξύ άλλων επειδή κάποιοι συμφορουμίτες με τρέχανε σε κάτι ξυγκοκαταστάσεις τύπου Ασία βραδιάτικα
Ζ) Να είναι ταξίδι κι όχι τουρ. Εννοώ ότι δεν ήθελα να προκαθορίσω το πού θα πάω, πότε θα πετάξω, πόσο θα μείνω, αλλά να αγοράζω τα εισιτήρια as we go, αποφασίζοντας επί τόπου τους επόμενους προορισμούς. Ταξίδι είναι αν δεν ξέρεις πού θα κοιμηθείς αύριο, πότε θα γυρίσεις ακριβώς, ποια θα είναι η επόμενη ή έστω η μεθεπόμενη χώρα, πού θα φας κλπ. Όχι ότι δεν έχω κάνει και ταξίδια όπου είχα κάνει κράτηση εισιτηρίων ή και διαμονής από πριν, αλλά κακά τα ψέμματα, άλλη χάρη έχει η ελευθερία. Άρα η επιλογή ενός round the world εισιτηρίου που σε δεσμεύει εξαρχής, έστω και όχι απόλυτα, αποκλείσθηκε. Έκλεισα το πρώτο εισιτήριο κι έφυγα…
Η) Να είμαι Ευρώπη για το final four. Καλά τα ταξίδια αλλά μην αμελούμε και το μπασκετάκι μας.
Κάποια από αυτά επιτεύχθηκαν, κάποια άλλα όχι, θα γίνει αποτίμηση στο τέλος. Απλά εξηγώ τη λογική της επιλογής των διαδρομών. Στην αρχική σκέψη υπήρχε και η Κεντρική Ασία, την οποία δεν έχω επισκεφθεί καθόλου και υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον ταξιδιωτικό μου χάρτη. Δυστυχώς, λόγω της έλλειψης σελίδων στο διαβατήριό μου, αδυναμίας έκδοσης νέου και της μανίας αυτών των χωρών να καταλαμβάνουν σελίδες ολόκληρες. Κάποιες άλλες χώρες αποκλείστηκαν λόγω ασφάλειας ή υπερβολικών περιορισμών (Ερυθραία, Υεμένη, Συρία), ενώ το καραστάνταρ του ταξιδιού ήταν και ο δυσκολότερος από πλευράς πρόσβασης προορισμός, δηλαδή η Μικρονησία, όπου πραγματικά έπιασαν τόπο τα μίλια της aegean (πετάει μόνο η Continental, η οποία χρεώνει και ό,τι της κατέβει ειδικά για τις εσωτερικές πτήσεις, χωρίς να υπάρχει και άλλος τρόπος μετακίνησης μάλιστα).
Στη συνέχεια θα κάνω μια περίληψη του τι είδα σε κάθε χώρα, τι μου άρεσε, τι όχι, τι έκανα σωστά και τι λάθος. Ειδικά το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό, αφού δυνητικά μπορεί να βοηθήσει και κάποιον άλλον. Γενικώς γράφω πιο πολύ έχοντας στο μυαλό μου το σύνολο και λιγότερο τα επιμέρους. Δηλαδή το αν αυτός ο τρόπος ταξιδιού (το τουρλού-τουρλού ηπείρων) έτυχε, πέτυχε ή απέτυχε, γιατί για μένα ήταν νέο εγχείρημα. Και φυσικά θα υπάρχει η αγαπημένη μου αξιολόγηση ανά χώρα, σε μια προσπάθεια πρόστυχης ποσοτικοποίησης αυτών που σου αφήνει ο κάθε προορισμός. Θα βάλω και κάποιες φωτογραφίες, από τις καλύτερες που τράβηξα, αν και καλός φωτογράφος δεν είμαι.
Στο θέμα της επιλογής της φωτογραφικής μηχανής θέλω να πω τα εξής: πάντα ταξίδευα με μικρές και φτηνές compact. Και για οικονομικούς λόγους και επειδή είμαι εξαιρετικά αφηρημένος και απρόσεκτος με τα πράγματά μου αλλά και επειδή θεωρώ πως οι μεγάλες μηχανές περιορίζουν πολύ τον τρόπο ταξιδίου. Δεν μπορείς με μια κουμούτσα να χωθείς στις αγορές του Νίγηρα, να “κλέψεις”μια φωτό μιας μαμάς που θηλάζει, να σκαρφαλώσεις ένα βουνό, να κάνεις εύκολα ωτοστόπ στη Νικαράγουα, να κάνεις τρεκ στη βροχή, να παίξεις μπουγέλωμα στη Βιρμανία. Καλώς ή κακώς… τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού μου η μηχανή μου έσπασε, επειδή έκανα τον καουμπόη. Ο συνταξιδιώτης μου σε Αίγυπτο και Σουδάν είχε μια ακριβή μηχανή από αυτές με τους φακούς, την οποία και μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω αποσπασματικά: Γουάου! Ειλικρινά δεν είχα ιδέα τι θαύματα μπορεί να κάνει αυτό το θηρίο. Καθόμουν και σκεφτόμουν ότι θα είχα μεγαλουργήσει με αυτήν στα προηγούμενα ταξίδια μου. Άλλωστε μια καλή μηχανή σου δίνει και το κίνητρο να παιδευτείς λίγο παραπάνω την ώρα που θα πάρεις μια φωτό. Ενώ με μια της πλάκας των 50 ευρώ, παίρνεις τη φωτογραφία έτσι, για να θυμάσαι τι είδες, γνωρίζοντας ότι το οπτικό αποτέλεσμα μέτριο θα είναι, ακόμη κι αν έδειχνες περισσότερη επιμέλεια και υπομονή.
Αμέσως μετά το Σουδάν πήγα στην Ιορδανία, όπου θα έβρισκα μια συνταξιδιώτισσα Γιαπωνέζα που θα ερχόταν από το Τόκυο και προσφέρθηκε να μου φέρει όποια μηχανή θέλω για να αντικαταστήσω την εκλιπούσα. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω εκείνο το θηρίο, μια εβδομάδα στροφογύριζε στο μυαλό μου, ειδικά όταν μου είπε η φίλη μου ότι στην Ιαπωνία κόστιζε 540€ αντί για 700€ στην Ευρώπη, αλλά τελικά αντιστάθηκα. Θα τη διέλυα τη μηχανή με τις σκόνες, τα τρεκ, τα μπουγέλα, τα ωτοστόπ, τα τρεχαλητά, τα σκαρφαλώματα σε νταλίκες και την επική μου αφηρημάδα και δε θα μπορούσα να πάω σε πολλά από τα “αμάν τι γίνεται εκεί; ας χωθούμε!”. Όταν με το καλό οι compact γίνουν καλύτερες, θα βγάζω και καλύτερες φωτό και θα αφιερώνο και κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω στην καθεμία. Προς το παρόν θα βολευτώ με τη μηχανή των 70 ευρώ και τις μέτριες φωτό, ομοίως και οι αναγνώστες αυτής της ιστορίας. Άλλωστε δεν πρόκειται περί φωτορεπορτάζ, αλλά περί περιληπτικής διήγησης. Αλλά ότι μου έμεινε το μαράζι για το πόσο καλύτερες φωτογραφίες θα είχα, μου έμεινε. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Ξεκινάμε. Πρώτη στάση, Αίγυπτος, 13 χρόνια μετά την πρώτη μου επίσκεψη.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το ταξίδι για το οποίο θα γράψω διήρκησε κάτι παραπάνω από τρεις μήνες. Το οποίο ακούγεται λίγο, αν σκεφθεί κανείς τον αριθμό των προορισμών, αλλά φαντάζει πιο λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι Σεούλ, Γκουάμ και Παλάου ουσιαστικά ήταν stopover (αν και τα είδα κανονικότατα διανυκτερεύοντας).
Όταν ξεκίνησε ο σχεδιασμός του ταξιδιού οι βασικοί στόχοι ήταν οι εξής:
Α) να επισκεφθώ κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, χώρες στις οποίες δεν είχα πάει.
Β) να ικανοποιήσω τις ταξιδιωτικές μου ανησυχίες, δηλαδή με σειρά προτεραιότητας αρχαιολογία, κοινωνικοπολιτική κατάσταση, φύση και έπονται τα επόμενα
Γ) να μη βαρεθώ/κουραστώ. Σε αυτό θέλω να σταθώ. Το προηγούμενο μεγάλο ταξίδι –ως μεγάλα θεωρώ τα άνω των 45 ημερών- ήταν στη Δυτική Αφρική και υπάρχει σχετική ιστορία, με είχε κουράσει. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν είναι επειδή δεν έχω τις ίδιες αντοχές –σωματικές, ψυχολογικές, αποθέματα υπομονής- με πριν από 15 χρόνια ή αν ήταν το γεγονός πως πάνω-κάτω όλες οι χώρες είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, από το κλίμα μέχρι τα ενδιαφέροντα και τις δυσκολίες. Επομένως σε αυτό το ταξίδι θέλησα να “ανακατέψω” προορισμούς. Όχι μόνο γεωγραφικά, επισκεπτόμενος 4 ηπείρους, δηλαδή αφήνοντας εκτός την αμερικάνικη που είναι και ο τόπος διαμονής μου, αλλά εξασφαλίζοντας ότι θα υπάρχει ποικιλία και στο είδος των προορισμών. Να υπάρχει εναλλαγή δηλαδή: από το Ισλάμ στους Βουδιστές, από τους ανιμιστές στους Εβραίους, από τριτοκοσμικά χωριά σε υπερμοντέρνα μεγαλούπολη, από αρχαιολογικό προορισμό σε φυσιολατρικό, από τα χιόνια στη ζέστη κλπ. Να εξασφαλίσω δηλαδή ότι το όποιο fatigue, αν υπάρξει, θα είναι σωματικό και όχι ταξιδιωτικό. Είμαι σε μια ταξιδιωτική ηλικία που πια έχω δει πολλά, ενθουσιάζομαι πιο δύσκολα και η παραμικρή μονοτονία με κάνει και βαριέμαι. Δε θα μπορούσα δηλαδή να πάω για τέσσερις μήνες στη νοτιανατολική Ασία, με τους εκεί προορισμούς να είναι τόσο παρεμφερείς μεταξύ τους. Ήθελα να τεστάρω αν κουράζομαι επειδή βαριέμαι ή αν είναι επειδή γέρασα και πια πρέπει να κάνω μικρότερα ταξίδια, με διαλείμματα.
Δ) να μπορέσω να χρησιμοποιήσω κάποια μίλια από αυτά που είχα από τρία διαφορετικά προγράμματα (Avianca, aegean και AirFrance) σε προορισμούς όπου τα εισιτήρια πραγματικά κοστίζουν
Ε) Να κρατήσω το μπάτζετ σε τετραψήφια νούμερα, αν είναι δυνατόν στα ύψη των περσινών κερδών από το στοίχημα (Πόποβιτς σε αγαπώ)
ΣΤ) Να χάσω καμιά δεκαριά κιλά, διότι έφυγα ιπποπόταμος από την Ελλάδα, μεταξύ άλλων επειδή κάποιοι συμφορουμίτες με τρέχανε σε κάτι ξυγκοκαταστάσεις τύπου Ασία βραδιάτικα
Ζ) Να είναι ταξίδι κι όχι τουρ. Εννοώ ότι δεν ήθελα να προκαθορίσω το πού θα πάω, πότε θα πετάξω, πόσο θα μείνω, αλλά να αγοράζω τα εισιτήρια as we go, αποφασίζοντας επί τόπου τους επόμενους προορισμούς. Ταξίδι είναι αν δεν ξέρεις πού θα κοιμηθείς αύριο, πότε θα γυρίσεις ακριβώς, ποια θα είναι η επόμενη ή έστω η μεθεπόμενη χώρα, πού θα φας κλπ. Όχι ότι δεν έχω κάνει και ταξίδια όπου είχα κάνει κράτηση εισιτηρίων ή και διαμονής από πριν, αλλά κακά τα ψέμματα, άλλη χάρη έχει η ελευθερία. Άρα η επιλογή ενός round the world εισιτηρίου που σε δεσμεύει εξαρχής, έστω και όχι απόλυτα, αποκλείσθηκε. Έκλεισα το πρώτο εισιτήριο κι έφυγα…
Η) Να είμαι Ευρώπη για το final four. Καλά τα ταξίδια αλλά μην αμελούμε και το μπασκετάκι μας.
Κάποια από αυτά επιτεύχθηκαν, κάποια άλλα όχι, θα γίνει αποτίμηση στο τέλος. Απλά εξηγώ τη λογική της επιλογής των διαδρομών. Στην αρχική σκέψη υπήρχε και η Κεντρική Ασία, την οποία δεν έχω επισκεφθεί καθόλου και υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον ταξιδιωτικό μου χάρτη. Δυστυχώς, λόγω της έλλειψης σελίδων στο διαβατήριό μου, αδυναμίας έκδοσης νέου και της μανίας αυτών των χωρών να καταλαμβάνουν σελίδες ολόκληρες. Κάποιες άλλες χώρες αποκλείστηκαν λόγω ασφάλειας ή υπερβολικών περιορισμών (Ερυθραία, Υεμένη, Συρία), ενώ το καραστάνταρ του ταξιδιού ήταν και ο δυσκολότερος από πλευράς πρόσβασης προορισμός, δηλαδή η Μικρονησία, όπου πραγματικά έπιασαν τόπο τα μίλια της aegean (πετάει μόνο η Continental, η οποία χρεώνει και ό,τι της κατέβει ειδικά για τις εσωτερικές πτήσεις, χωρίς να υπάρχει και άλλος τρόπος μετακίνησης μάλιστα).
Στη συνέχεια θα κάνω μια περίληψη του τι είδα σε κάθε χώρα, τι μου άρεσε, τι όχι, τι έκανα σωστά και τι λάθος. Ειδικά το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό, αφού δυνητικά μπορεί να βοηθήσει και κάποιον άλλον. Γενικώς γράφω πιο πολύ έχοντας στο μυαλό μου το σύνολο και λιγότερο τα επιμέρους. Δηλαδή το αν αυτός ο τρόπος ταξιδιού (το τουρλού-τουρλού ηπείρων) έτυχε, πέτυχε ή απέτυχε, γιατί για μένα ήταν νέο εγχείρημα. Και φυσικά θα υπάρχει η αγαπημένη μου αξιολόγηση ανά χώρα, σε μια προσπάθεια πρόστυχης ποσοτικοποίησης αυτών που σου αφήνει ο κάθε προορισμός. Θα βάλω και κάποιες φωτογραφίες, από τις καλύτερες που τράβηξα, αν και καλός φωτογράφος δεν είμαι.
Στο θέμα της επιλογής της φωτογραφικής μηχανής θέλω να πω τα εξής: πάντα ταξίδευα με μικρές και φτηνές compact. Και για οικονομικούς λόγους και επειδή είμαι εξαιρετικά αφηρημένος και απρόσεκτος με τα πράγματά μου αλλά και επειδή θεωρώ πως οι μεγάλες μηχανές περιορίζουν πολύ τον τρόπο ταξιδίου. Δεν μπορείς με μια κουμούτσα να χωθείς στις αγορές του Νίγηρα, να “κλέψεις”μια φωτό μιας μαμάς που θηλάζει, να σκαρφαλώσεις ένα βουνό, να κάνεις εύκολα ωτοστόπ στη Νικαράγουα, να κάνεις τρεκ στη βροχή, να παίξεις μπουγέλωμα στη Βιρμανία. Καλώς ή κακώς… τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού μου η μηχανή μου έσπασε, επειδή έκανα τον καουμπόη. Ο συνταξιδιώτης μου σε Αίγυπτο και Σουδάν είχε μια ακριβή μηχανή από αυτές με τους φακούς, την οποία και μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω αποσπασματικά: Γουάου! Ειλικρινά δεν είχα ιδέα τι θαύματα μπορεί να κάνει αυτό το θηρίο. Καθόμουν και σκεφτόμουν ότι θα είχα μεγαλουργήσει με αυτήν στα προηγούμενα ταξίδια μου. Άλλωστε μια καλή μηχανή σου δίνει και το κίνητρο να παιδευτείς λίγο παραπάνω την ώρα που θα πάρεις μια φωτό. Ενώ με μια της πλάκας των 50 ευρώ, παίρνεις τη φωτογραφία έτσι, για να θυμάσαι τι είδες, γνωρίζοντας ότι το οπτικό αποτέλεσμα μέτριο θα είναι, ακόμη κι αν έδειχνες περισσότερη επιμέλεια και υπομονή.
Αμέσως μετά το Σουδάν πήγα στην Ιορδανία, όπου θα έβρισκα μια συνταξιδιώτισσα Γιαπωνέζα που θα ερχόταν από το Τόκυο και προσφέρθηκε να μου φέρει όποια μηχανή θέλω για να αντικαταστήσω την εκλιπούσα. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω εκείνο το θηρίο, μια εβδομάδα στροφογύριζε στο μυαλό μου, ειδικά όταν μου είπε η φίλη μου ότι στην Ιαπωνία κόστιζε 540€ αντί για 700€ στην Ευρώπη, αλλά τελικά αντιστάθηκα. Θα τη διέλυα τη μηχανή με τις σκόνες, τα τρεκ, τα μπουγέλα, τα ωτοστόπ, τα τρεχαλητά, τα σκαρφαλώματα σε νταλίκες και την επική μου αφηρημάδα και δε θα μπορούσα να πάω σε πολλά από τα “αμάν τι γίνεται εκεί; ας χωθούμε!”. Όταν με το καλό οι compact γίνουν καλύτερες, θα βγάζω και καλύτερες φωτό και θα αφιερώνο και κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω στην καθεμία. Προς το παρόν θα βολευτώ με τη μηχανή των 70 ευρώ και τις μέτριες φωτό, ομοίως και οι αναγνώστες αυτής της ιστορίας. Άλλωστε δεν πρόκειται περί φωτορεπορτάζ, αλλά περί περιληπτικής διήγησης. Αλλά ότι μου έμεινε το μαράζι για το πόσο καλύτερες φωτογραφίες θα είχα, μου έμεινε. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Ξεκινάμε. Πρώτη στάση, Αίγυπτος, 13 χρόνια μετά την πρώτη μου επίσκεψη.
