ΕΡΣΗ
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Κοιλάδα των Βασιλέων)
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο (Κάιρο)
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/photo/showphoto.php?photo=10132"][IMG]http://www.travelstories.gr/photo/data/101/thumbs/DSC_1396_640x428.jpg[/IMG][/URL
Όπως είχα ήδη ανακοινώσει, έφευγα για μακρινό ταξίδι στους τροπικούς. Όμως φευ! Άλλαι αι βουλαί των ανθρώπων και άλλα ο θεός κελεύει!
Έτσι την δεύτερη ημέρα που περιπλανιόμασταν στις ζούγκλες της Καμπότζης, παριστάνοντας τον Ιντιάνα Τζόουνς, ο καλός μου και εγώ την Ατζελίνα Τζολί -με τύφο βέβαια (έβαλε η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες) στο Ta Prohm, σε εκείνον δηλαδή τον ναό που πελώρια δένδρα φυτρώνουν στις στέγες του, λαμβάνουμε τηλέφωνο από την πατρίδα! Έπρεπε να επιστρέψουμε παρευθύς! Άντε πάλι! Να βρεις πτήσεις, να αναρωτιέσαι γιατί πεινάς: για πρωινό, για μεσημέρι, για βράδυ; Να μην ξέρεις αν νυστάζεις για μεσημέρι ή για βράδυ, το βιολογικό μας ρολόι τα έφτυσε. Θυμηθήκαμε μια παλιά διαφήμιση που είχε σλόγκαν: Πρωινό στο Τόκιο, μεσημεριανό στο Παρίσι και βραδινό στην Ν. Υόρκη. Ή αντίστροφα, δε θυμάμαι πια. Ένα τέτοιο βιολογικό μπέρδεμα ζήσαμε!
Αφού επιστρέψαμε και ρυθμίσαμε ότι ήταν να ρυθμιστεί, όπως καταλαβαίνετε είχαμε μείνει με τη μπουκιά στο στόμα! Θέλαμε ταξίδι επειγόντως. Η ιδέα να συνεχίσουμε το προηγούμενο ταξίδι μας από εκεί που το αφήσαμε (ξέρετε ο καλός μου στο ρόλο του Ιντιάνα Τζόουνς και εγώ στον ρόλο της πανουκλιασμένης Ατζελίνας Τζολί να κυνηγάμε τους κακούς κλπ κλπ) έκανε τα βιολογικά μας ρολόγια να δηλώσουν έντονη διαφωνία. Άρα κάπου κοντά έπρεπε να πάμε χωρίς μεγάλες διαφορές στην ώρα. Επιπλέον το αεροπλάνο ως μέσο μεταφοράς ξαφνικά είχε χάσει για εμάς τη γοητεία του. Και θέλαμε και ζέστη! Και εξωτικά! Αποφασίσαμε να γίνουμε οπαδοί του Samion και να μπούμε σε καράβι!! Και βιαζόμασταν γιατί πλέον ο χρόνος ήταν πιο περιορισμένος. Οπότε αυτοοργάνωση γιοκ και εναποθέσαμε την ταξιδιωτική μας τύχη στα χέρια ενός πρακτορείου. Και έτσι ο προορισμός έγινε πλέον η Αίγυπτος! Με δύο κρουαζιέρες, μια του Νείλου και μια στη λίμνη Νάσερ. (εδώ κολλάει η επίδραση Samion, με μια ελαφρά απειλή από Traveller: «κουιμπέκες, αγαπητή μου, κουιμπέκες!») Και στο τέλος και ολίγον από θάλασσα σε ένα μέρος που μπαίνει τώρα στους τουριστικούς χάρτες ονόματι Marsa Alam, ονομαστό για καταδύσεις! Σύνολο 20 ημέρες!
Η πρώτη ημέρα του ταξιδιού, όμως, είχε αεροδρόμια και πτήσεις με το παραπάνω! Θεσσαλονίκη –Αθήνα, Αθήνα –Κάιρο, αναμονή. Οι του πρακτορείου ήρθαν να παραλάβουν τα μογγόλα, που λέει και η Renata (εμάς δηλαδή), που σημαίνει να μας πάρουν από τη μία πόρτα και να μας βάλλουν στη διπλανή, αυτή των εσωτερικών αερογραμμών. Α! και να μας δώσουν και τα voucher.
«Μη χάσετε τα εισιτήρια σας» είπε ο Μαγντί. «Δεν είναι ηλεκτρονικά;» ρώτησα εγώ. «Είναι, αλλά μην τα χάσετε» απάντησε χωρίς περαιτέρω διευκρινήσεις ο συνοδός των μογγόλων (ημών δηλαδή).
Περιμέναμε κανένα τρίωρο σε ένα άχρωμο τέρμιναλ εσωτερικών αερογραμμών μέχρι να απογειωθούμε για Λούξορ. Έδωσε ο Άμμων Ρα και προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της αγαπημένης του πόλης. Βρήκαμε ή μάλλον ο συνοδός μας βρήκε τα μογγόλα του και μας οδήγησε στο ξενοδοχείο.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βγάλαμε ιαχές ενθουσιασμού με το που αντικρίσαμε τον ναό του Λούξορ φωταγωγημένο. Το ξενοδοχείο μας ανακαινισμένο, πάνω στον Νείλο και διασκεδαστικά κιτσάτο. Το καλύτερο ήταν το μπάνιο μας. Τέτοιον «θρόνο» δεν έχω ξαναματαδεί ποτέ, ever, jamais: Επρόκειτο για μια high tech κατασκευή η οποία αυτορυθμιζόταν εφόσον πατούσε κανείς τα σωστά κουμπιά και αυτοκαθαριζόταν, έκανε το καζανάκι να τρέχει, έριχνε νερό ώστε να καθαριστεί ο πιστός μουσουλμάνος, έκανε ζεστό αέρα ώστε να στεγνώσουν οι πάντες ανεξαρτήτως θρησκείας, είχε ραδιόφωνο κλπ, κλπ, κλπ. Είχε ένα πρόβλημα μόνο: προκειμένου να λειτουργήσει σωστά έπρεπε να έχει κανείς αποστηθίσει το εγχειρίδιο λειτουργίας. Εγώ που δεν το έκανα τιμωρήθηκα: αφού πάτησα ότι κουμπί μου φαινόταν ότι έπρεπε να πατήσω και κάθισα στη λεκάνη κάηκα! Είχα προφανώς ζητήσει να υπερθερμανθεί το καπάκι. Ο καλός μου λόγω διαφορετικού ανατομικού σχεδιασμού το γλίτωσε το κάζο! Εκεί οφείλω να ομολογήσω ότι παραδέχθηκα την ανωτερότητα της ανδρικής ανατομίας. (Αν θυμάμαι καλά ο Φρόιντ αποκαλεί το φαινόμενο αυτό «φθόνο του πέους»).
Την επαύριον ξεκινούσε η εκδρομή. Ενώ είχαμε πάρει ένα πακέτο από το πρακτορείο, προφανώς ήμασταν οι μόνοι που είχαμε επιλέξει κάτι τέτοιο και ως εκ τούτου δε μπορούσαν να μας παραχωρήσουν ελληνόφωνο ξεναγό μόνο στους δύο μας, αλλά αγγλόφωνο. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως αυτό το ξέραμε από την Ελλάδα). Έτσι την άλλη ημέρα έφθασε στο ξενοδοχείο μας, που κατά τα άλλα ήταν καθαρό και πάνω στον Νείλο, ο ξεναγός και ο οδηγός για να μας οδηγήσουν στην Άβυδο και στα Δένδερα. Όπου Άβυδος, ο αρχαιότερος ναός της Αιγύπτου (προσοχή ναός, όχι πυραμίδα) κτισμένος από τον πατέρα του Ραμσή Β΄ τον Seti A΄. Αν και λείπει ο αρχικός πυλώνας του και η υπόστυλη αυλή, ο ίδιος ο ναός είναι τεράστιος και τα ανάγλυφα πανέμορφα. Σε πάρα πολλά από αυτά τα ανάγλυφα τα χρώματα ακόμη σώζονται πολύ λαμπερά, κάτι τέτοιο δεν συνάντησα σε κανένα άλλον στη συνέχεια. Επιτρέπεται η φωτογράφηση χωρίς φλας, κάτι εξαιρετικά σημαντικό γιατί για παράδειγμα στους τάφους των Βασιλέων όπου πάλι βλέπει κανείς υπέροχες τοιχογραφίες δεν έχει δικαίωμα να τις φωτογραφήσει.
Πως φθάνει όμως κανείς στην Άβυδο; Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει από το Λούξορ προς το Κάιρο για 140 χλμ περίπου. Ο περισσότερος δρόμος είναι κατά μήκος του Νείλου και αρδευτικών καναλιών δίπλα μέσα από χωριά που καλλιεργούν ζαχαροκάλαμο. Εξαιρετικά όμορφη διαδρομή, αλλά τίγκα στα checkpoints: περάσαμε ίσαμε 60, 70, ούτε θυμάμαι πια, αμέτρητα πάντως! Ουσιαστικά σε κάθε διασταύρωση υπήρχε και μπλόκο, όπου κάποιος ένστολος τσέκαρε τα χαρτιά μας και ρωτούσε κάτι: Άβυδος ήταν η απάντηση. Ρωτούσε κάνει άλλο: Ιγγλέζε, ήταν η υποτιμητική για εμάς απάντηση. Καλά μογγόλα το είχαμε πάρει απόφαση ότι ήμασταν (πού καταντήσαμε από Ιντιάνα Τζόουνς και Αντζελίνα – συφοριασμένη - Τζολί) μογγόλα, αλλά Ιγγλέζε κιόλας;
Τέλος πάντων το κατάπιαμε και αυτό. Αν με αυτόν τον τρόπο θα μας προφύλασσαν από τους αδελφούς μουσουλμάνους! Καθόλου ανακουφισμένοι από όλη αυτή την αστυνόμευση φθάσαμε στο χωριό όπου υπάρχει αυτός ο περίφημος ναός. Το χωριό, πολύ χωριό. Ο δυτικός τουρισμός ελάχιστος, εμείς και καμιά δύο ζευγάρια ακόμη. Ντόπιος τουρισμός πολύς: Ένα ολόκληρο σχολείο θηλέων από το Assiut με πολύχρωμες μαντίλες, μακριές φούστες και εξαιρετικά φιλικές με τους ξένους. Ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί μας, ήθελαν να δουν τον εαυτό τους στο καντράν της μηχανής μας και συνεχώς με ρωτούσαν: « What ’s your name, what’ s your name?» και σε ανάλογη ερώτηση απαντούσαν Fatima, Zeinep, Farinda, Leila, Aisha και άλλα πολύ ποιητικά ονόματα που έφερναν στο νου το χίλιες και μία νύχτες.
Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο του γυρισμού για να πάμε στα Δένδερα. Τον ναό αυτό μπορεί κάποιος να τον επισκεφθεί από το Λούξορ με καραβάκι, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δε θα μπορέσει να δει την Άβυδο, η οποία είναι χτισμένη σε πιο μεσόγεια τοποθεσία. Ο ναός αυτός είναι περίπου χίλια χρόνια νεώτερος από τον προηγούμενο. Κτίστηκε από τους Πτολεμαίους και μάλιστα υπάρχει και ανάγλυφο της Κλεοπάτρας (της γνωστής γιατί υπάρχουν πολλές) με τον γιο της Καισαρίωνα. Είναι αφιερωμένος στη θεά Αθώρ, θεά του έρωτα, του γάμου και της μουσικής. Συμβολίζεται ως αγελάδα και μου ήρθε στο νου ο Όμηρος που αναφερόταν στην Ήρα με το επίθετο βοώπις. Εντυπωσιακή υπόστυλη στοά με κίονες με το κεφάλι της Αθώρ. Ο ξεναγός επέμενε ότι στον ναό αυτόν ανιχνεύονται χαρακτηριστικά αρχαιοελληνικά και εμείς είπαμε να μην του χαλάσουμε το χατίρι αμφισβητώντας τον. Εμάς ο ναός μας φαινόταν ίδιος με τον προηγούμενο και ας τους χώριζαν χίλια χρόνια και ας είχε αλλάξει και η δυναστεία από αιγυπτιακή σε ελληνική.
Τον ναό αυτόν τον είδαμε μαζί με ένα μικρό γκρουπ από το Λούξορ το οποίο μάλιστα έφευγε όταν φθάσαμε εμείς οπότε μας καλοφάνηκε.
Την επόμενη ημέρα μεταφερθήκαμε στο κρουαζιερόπλοιο το οποίο θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες ημέρες. Κάναμε την γνωριμία με τους υπόλοιπους έλληνες του γκρουπ, άλλοι οκτώ τον αριθμό οι οποίοι ήταν συμπαθέστατοι. Αφού τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας οι οποίες ήταν ευρύχωρες και με μεγάλο διπλό συρόμενο παράθυρο από το πάτωμα ως το ταβάνι το οποίο ουσιαστικά σου άφηνε το πανόραμα του Νείλου ελεύθερο, βγήκαμε έξω και επισκεφθήκαμε το Μουσείο του Λούξορ, μόνοι μας εκτός γκρουπ.
Το απόγευμα έγινε η ξενάγηση στον ναό του Καρνάκ και με τη δύση του ηλίου επισκεφθήκαμε τον ναό του Λούξορ. Τι να πω; Φαραωνικά μνημεία, τα λέει όλα νομίζω. Το βραδάκι μετά από το φαγητό στο κρουαζιερόπλοιο βγήκαμε να πιούμε ένα ποτό στο περίφημο ξενοδοχείο Winter Palace. Το οποίο είναι ένα παλιό παλάτι του χεδίβη Ισμαήλ επί του Νείλου. Όπου χεδίβης ίσον αντιβασιλέας της Αιγύπτου, μια και η Αίγυπτος ήταν κατ’ όνομα τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δυστυχώς η εξέλιξη στέρησε από το παλάτι αυτό την άμεση πρόσβαση που είχε στον Νείλο δημιουργώντας μια παραλιακή λεωφόρο για τα αυτοκίνητα. Όμως οι όμορφοι κήποι του οι οποίοι βρίσκονται στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου, έχουν επιβιώσει. Μετά από τον Ισμαήλ το παλάτι έγινε ξενοδοχείο όπου ξεχειμώνιαζαν διαφοροι πλούσιοι ευρωπαίοι, κυρίως άγγλοι, εξ ου και Winter Palace. Έχει δύο πολύ ατμοσφαιρικά εστιατόρια, ένα πολύ grand, όπου οι κύριοι γίνονται δεκτοί με γραβάτα και σακάκι, και ένα πιο casual το οποίο δέχεται κόσμο ντυμένο πιο σπορ. Υποτίθεται ότι και στο μπαρ πρέπει να μπει κανείς με γραβάτα, αλλά ο καλός μου που δε φορούσε έγινε δεκτός. Α, και κάτι άλλο: προκειμένου, εφόσον δεν είστε ένοικος, να επισκεφθείτε το ξενοδοχείο, πρέπει να πληρώσετε κάποιο εισιτήριο το οποίο όμως συμψηφίζεται με την κατανάλωση που θα κάνετε. Αφού το τσούξαμε λοιπόν, επιστρέψαμε στο καράβι μας γιατί το πρωί μας περίμενε νέα ημέρα: Κοιλάδα των Βασιλέων.
Έτσι την δεύτερη ημέρα που περιπλανιόμασταν στις ζούγκλες της Καμπότζης, παριστάνοντας τον Ιντιάνα Τζόουνς, ο καλός μου και εγώ την Ατζελίνα Τζολί -με τύφο βέβαια (έβαλε η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες) στο Ta Prohm, σε εκείνον δηλαδή τον ναό που πελώρια δένδρα φυτρώνουν στις στέγες του, λαμβάνουμε τηλέφωνο από την πατρίδα! Έπρεπε να επιστρέψουμε παρευθύς! Άντε πάλι! Να βρεις πτήσεις, να αναρωτιέσαι γιατί πεινάς: για πρωινό, για μεσημέρι, για βράδυ; Να μην ξέρεις αν νυστάζεις για μεσημέρι ή για βράδυ, το βιολογικό μας ρολόι τα έφτυσε. Θυμηθήκαμε μια παλιά διαφήμιση που είχε σλόγκαν: Πρωινό στο Τόκιο, μεσημεριανό στο Παρίσι και βραδινό στην Ν. Υόρκη. Ή αντίστροφα, δε θυμάμαι πια. Ένα τέτοιο βιολογικό μπέρδεμα ζήσαμε!
Αφού επιστρέψαμε και ρυθμίσαμε ότι ήταν να ρυθμιστεί, όπως καταλαβαίνετε είχαμε μείνει με τη μπουκιά στο στόμα! Θέλαμε ταξίδι επειγόντως. Η ιδέα να συνεχίσουμε το προηγούμενο ταξίδι μας από εκεί που το αφήσαμε (ξέρετε ο καλός μου στο ρόλο του Ιντιάνα Τζόουνς και εγώ στον ρόλο της πανουκλιασμένης Ατζελίνας Τζολί να κυνηγάμε τους κακούς κλπ κλπ) έκανε τα βιολογικά μας ρολόγια να δηλώσουν έντονη διαφωνία. Άρα κάπου κοντά έπρεπε να πάμε χωρίς μεγάλες διαφορές στην ώρα. Επιπλέον το αεροπλάνο ως μέσο μεταφοράς ξαφνικά είχε χάσει για εμάς τη γοητεία του. Και θέλαμε και ζέστη! Και εξωτικά! Αποφασίσαμε να γίνουμε οπαδοί του Samion και να μπούμε σε καράβι!! Και βιαζόμασταν γιατί πλέον ο χρόνος ήταν πιο περιορισμένος. Οπότε αυτοοργάνωση γιοκ και εναποθέσαμε την ταξιδιωτική μας τύχη στα χέρια ενός πρακτορείου. Και έτσι ο προορισμός έγινε πλέον η Αίγυπτος! Με δύο κρουαζιέρες, μια του Νείλου και μια στη λίμνη Νάσερ. (εδώ κολλάει η επίδραση Samion, με μια ελαφρά απειλή από Traveller: «κουιμπέκες, αγαπητή μου, κουιμπέκες!») Και στο τέλος και ολίγον από θάλασσα σε ένα μέρος που μπαίνει τώρα στους τουριστικούς χάρτες ονόματι Marsa Alam, ονομαστό για καταδύσεις! Σύνολο 20 ημέρες!
Η πρώτη ημέρα του ταξιδιού, όμως, είχε αεροδρόμια και πτήσεις με το παραπάνω! Θεσσαλονίκη –Αθήνα, Αθήνα –Κάιρο, αναμονή. Οι του πρακτορείου ήρθαν να παραλάβουν τα μογγόλα, που λέει και η Renata (εμάς δηλαδή), που σημαίνει να μας πάρουν από τη μία πόρτα και να μας βάλλουν στη διπλανή, αυτή των εσωτερικών αερογραμμών. Α! και να μας δώσουν και τα voucher.
«Μη χάσετε τα εισιτήρια σας» είπε ο Μαγντί. «Δεν είναι ηλεκτρονικά;» ρώτησα εγώ. «Είναι, αλλά μην τα χάσετε» απάντησε χωρίς περαιτέρω διευκρινήσεις ο συνοδός των μογγόλων (ημών δηλαδή).
Περιμέναμε κανένα τρίωρο σε ένα άχρωμο τέρμιναλ εσωτερικών αερογραμμών μέχρι να απογειωθούμε για Λούξορ. Έδωσε ο Άμμων Ρα και προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της αγαπημένης του πόλης. Βρήκαμε ή μάλλον ο συνοδός μας βρήκε τα μογγόλα του και μας οδήγησε στο ξενοδοχείο.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βγάλαμε ιαχές ενθουσιασμού με το που αντικρίσαμε τον ναό του Λούξορ φωταγωγημένο. Το ξενοδοχείο μας ανακαινισμένο, πάνω στον Νείλο και διασκεδαστικά κιτσάτο. Το καλύτερο ήταν το μπάνιο μας. Τέτοιον «θρόνο» δεν έχω ξαναματαδεί ποτέ, ever, jamais: Επρόκειτο για μια high tech κατασκευή η οποία αυτορυθμιζόταν εφόσον πατούσε κανείς τα σωστά κουμπιά και αυτοκαθαριζόταν, έκανε το καζανάκι να τρέχει, έριχνε νερό ώστε να καθαριστεί ο πιστός μουσουλμάνος, έκανε ζεστό αέρα ώστε να στεγνώσουν οι πάντες ανεξαρτήτως θρησκείας, είχε ραδιόφωνο κλπ, κλπ, κλπ. Είχε ένα πρόβλημα μόνο: προκειμένου να λειτουργήσει σωστά έπρεπε να έχει κανείς αποστηθίσει το εγχειρίδιο λειτουργίας. Εγώ που δεν το έκανα τιμωρήθηκα: αφού πάτησα ότι κουμπί μου φαινόταν ότι έπρεπε να πατήσω και κάθισα στη λεκάνη κάηκα! Είχα προφανώς ζητήσει να υπερθερμανθεί το καπάκι. Ο καλός μου λόγω διαφορετικού ανατομικού σχεδιασμού το γλίτωσε το κάζο! Εκεί οφείλω να ομολογήσω ότι παραδέχθηκα την ανωτερότητα της ανδρικής ανατομίας. (Αν θυμάμαι καλά ο Φρόιντ αποκαλεί το φαινόμενο αυτό «φθόνο του πέους»).
Την επαύριον ξεκινούσε η εκδρομή. Ενώ είχαμε πάρει ένα πακέτο από το πρακτορείο, προφανώς ήμασταν οι μόνοι που είχαμε επιλέξει κάτι τέτοιο και ως εκ τούτου δε μπορούσαν να μας παραχωρήσουν ελληνόφωνο ξεναγό μόνο στους δύο μας, αλλά αγγλόφωνο. (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως αυτό το ξέραμε από την Ελλάδα). Έτσι την άλλη ημέρα έφθασε στο ξενοδοχείο μας, που κατά τα άλλα ήταν καθαρό και πάνω στον Νείλο, ο ξεναγός και ο οδηγός για να μας οδηγήσουν στην Άβυδο και στα Δένδερα. Όπου Άβυδος, ο αρχαιότερος ναός της Αιγύπτου (προσοχή ναός, όχι πυραμίδα) κτισμένος από τον πατέρα του Ραμσή Β΄ τον Seti A΄. Αν και λείπει ο αρχικός πυλώνας του και η υπόστυλη αυλή, ο ίδιος ο ναός είναι τεράστιος και τα ανάγλυφα πανέμορφα. Σε πάρα πολλά από αυτά τα ανάγλυφα τα χρώματα ακόμη σώζονται πολύ λαμπερά, κάτι τέτοιο δεν συνάντησα σε κανένα άλλον στη συνέχεια. Επιτρέπεται η φωτογράφηση χωρίς φλας, κάτι εξαιρετικά σημαντικό γιατί για παράδειγμα στους τάφους των Βασιλέων όπου πάλι βλέπει κανείς υπέροχες τοιχογραφίες δεν έχει δικαίωμα να τις φωτογραφήσει.
Πως φθάνει όμως κανείς στην Άβυδο; Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει από το Λούξορ προς το Κάιρο για 140 χλμ περίπου. Ο περισσότερος δρόμος είναι κατά μήκος του Νείλου και αρδευτικών καναλιών δίπλα μέσα από χωριά που καλλιεργούν ζαχαροκάλαμο. Εξαιρετικά όμορφη διαδρομή, αλλά τίγκα στα checkpoints: περάσαμε ίσαμε 60, 70, ούτε θυμάμαι πια, αμέτρητα πάντως! Ουσιαστικά σε κάθε διασταύρωση υπήρχε και μπλόκο, όπου κάποιος ένστολος τσέκαρε τα χαρτιά μας και ρωτούσε κάτι: Άβυδος ήταν η απάντηση. Ρωτούσε κάνει άλλο: Ιγγλέζε, ήταν η υποτιμητική για εμάς απάντηση. Καλά μογγόλα το είχαμε πάρει απόφαση ότι ήμασταν (πού καταντήσαμε από Ιντιάνα Τζόουνς και Αντζελίνα – συφοριασμένη - Τζολί) μογγόλα, αλλά Ιγγλέζε κιόλας;
Τέλος πάντων το κατάπιαμε και αυτό. Αν με αυτόν τον τρόπο θα μας προφύλασσαν από τους αδελφούς μουσουλμάνους! Καθόλου ανακουφισμένοι από όλη αυτή την αστυνόμευση φθάσαμε στο χωριό όπου υπάρχει αυτός ο περίφημος ναός. Το χωριό, πολύ χωριό. Ο δυτικός τουρισμός ελάχιστος, εμείς και καμιά δύο ζευγάρια ακόμη. Ντόπιος τουρισμός πολύς: Ένα ολόκληρο σχολείο θηλέων από το Assiut με πολύχρωμες μαντίλες, μακριές φούστες και εξαιρετικά φιλικές με τους ξένους. Ήθελαν να φωτογραφηθούν μαζί μας, ήθελαν να δουν τον εαυτό τους στο καντράν της μηχανής μας και συνεχώς με ρωτούσαν: « What ’s your name, what’ s your name?» και σε ανάλογη ερώτηση απαντούσαν Fatima, Zeinep, Farinda, Leila, Aisha και άλλα πολύ ποιητικά ονόματα που έφερναν στο νου το χίλιες και μία νύχτες.
Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο του γυρισμού για να πάμε στα Δένδερα. Τον ναό αυτό μπορεί κάποιος να τον επισκεφθεί από το Λούξορ με καραβάκι, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δε θα μπορέσει να δει την Άβυδο, η οποία είναι χτισμένη σε πιο μεσόγεια τοποθεσία. Ο ναός αυτός είναι περίπου χίλια χρόνια νεώτερος από τον προηγούμενο. Κτίστηκε από τους Πτολεμαίους και μάλιστα υπάρχει και ανάγλυφο της Κλεοπάτρας (της γνωστής γιατί υπάρχουν πολλές) με τον γιο της Καισαρίωνα. Είναι αφιερωμένος στη θεά Αθώρ, θεά του έρωτα, του γάμου και της μουσικής. Συμβολίζεται ως αγελάδα και μου ήρθε στο νου ο Όμηρος που αναφερόταν στην Ήρα με το επίθετο βοώπις. Εντυπωσιακή υπόστυλη στοά με κίονες με το κεφάλι της Αθώρ. Ο ξεναγός επέμενε ότι στον ναό αυτόν ανιχνεύονται χαρακτηριστικά αρχαιοελληνικά και εμείς είπαμε να μην του χαλάσουμε το χατίρι αμφισβητώντας τον. Εμάς ο ναός μας φαινόταν ίδιος με τον προηγούμενο και ας τους χώριζαν χίλια χρόνια και ας είχε αλλάξει και η δυναστεία από αιγυπτιακή σε ελληνική.
Τον ναό αυτόν τον είδαμε μαζί με ένα μικρό γκρουπ από το Λούξορ το οποίο μάλιστα έφευγε όταν φθάσαμε εμείς οπότε μας καλοφάνηκε.
Την επόμενη ημέρα μεταφερθήκαμε στο κρουαζιερόπλοιο το οποίο θα μας φιλοξενούσε τις επόμενες ημέρες. Κάναμε την γνωριμία με τους υπόλοιπους έλληνες του γκρουπ, άλλοι οκτώ τον αριθμό οι οποίοι ήταν συμπαθέστατοι. Αφού τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας οι οποίες ήταν ευρύχωρες και με μεγάλο διπλό συρόμενο παράθυρο από το πάτωμα ως το ταβάνι το οποίο ουσιαστικά σου άφηνε το πανόραμα του Νείλου ελεύθερο, βγήκαμε έξω και επισκεφθήκαμε το Μουσείο του Λούξορ, μόνοι μας εκτός γκρουπ.
Το απόγευμα έγινε η ξενάγηση στον ναό του Καρνάκ και με τη δύση του ηλίου επισκεφθήκαμε τον ναό του Λούξορ. Τι να πω; Φαραωνικά μνημεία, τα λέει όλα νομίζω. Το βραδάκι μετά από το φαγητό στο κρουαζιερόπλοιο βγήκαμε να πιούμε ένα ποτό στο περίφημο ξενοδοχείο Winter Palace. Το οποίο είναι ένα παλιό παλάτι του χεδίβη Ισμαήλ επί του Νείλου. Όπου χεδίβης ίσον αντιβασιλέας της Αιγύπτου, μια και η Αίγυπτος ήταν κατ’ όνομα τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δυστυχώς η εξέλιξη στέρησε από το παλάτι αυτό την άμεση πρόσβαση που είχε στον Νείλο δημιουργώντας μια παραλιακή λεωφόρο για τα αυτοκίνητα. Όμως οι όμορφοι κήποι του οι οποίοι βρίσκονται στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου, έχουν επιβιώσει. Μετά από τον Ισμαήλ το παλάτι έγινε ξενοδοχείο όπου ξεχειμώνιαζαν διαφοροι πλούσιοι ευρωπαίοι, κυρίως άγγλοι, εξ ου και Winter Palace. Έχει δύο πολύ ατμοσφαιρικά εστιατόρια, ένα πολύ grand, όπου οι κύριοι γίνονται δεκτοί με γραβάτα και σακάκι, και ένα πιο casual το οποίο δέχεται κόσμο ντυμένο πιο σπορ. Υποτίθεται ότι και στο μπαρ πρέπει να μπει κανείς με γραβάτα, αλλά ο καλός μου που δε φορούσε έγινε δεκτός. Α, και κάτι άλλο: προκειμένου, εφόσον δεν είστε ένοικος, να επισκεφθείτε το ξενοδοχείο, πρέπει να πληρώσετε κάποιο εισιτήριο το οποίο όμως συμψηφίζεται με την κατανάλωση που θα κάνετε. Αφού το τσούξαμε λοιπόν, επιστρέψαμε στο καράβι μας γιατί το πρωί μας περίμενε νέα ημέρα: Κοιλάδα των Βασιλέων.
