Kanel28
Moderator
- Μηνύματα
- 1.431
- Likes
- 2.429
- Επόμενο Ταξίδι
- Εδιμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Σάββατο 28 Δεκεμβρίου απογευματάκι.
Ανηφορίζω προς το σταθμό του Ηλεκτρικού.
– Καφεδάκι;
– Όχι καλέ τι καφεδάκι, χαιρετούρες πάλι και πάλι.
Τις τελευταίες μέρες είναι ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο το οποίο θα συνεχιστεί –δυστυχώς– μέχρι και την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση μας από την Ελλάδα. Γιατί εκτός του ότι είναι αντιοικονομικό, είναι και πλήρως ανθυγιεινό. Με τόση μπύρα που καταναλώθηκε, με το που θα κατέβαινα στο Λονδίνο θα με περίμενε επίσημη αντιπροσωπεία των μικροζυθοποιών της Αγγλίας για να με κάνουν επίτιμο μέλος τους ή θα με περιμάζευε μια ομάδα των AlcoholicsAnonymous. Δεν λέω ωραία είναι να σου δείχνουν την αγάπη τους οι φίλοι και οι συγγενείς σου και να σε αποχαιρετούν με κλάματα, αλλά ΜΙΑ φορά... Όχι 333.586.989.
Δέκα μέρες πριν είχαμε αρχίσει τις μαζώξεις και τις επισκέψεις για καταφέρουμε να τους χαιρετίσουμε όλους κατά ομάδες. Βλέπεις ήταν και γιορτές και οι περισσότεροι κωλύονταν. Γιατί δεν τους μαζέψατε όλους μαζί θα μου πει κάποιος· έλα ντε θα του πω εγώ. Στην πραγματικότητα είχαμε αρχίσει να τους χαιρετάμε όλους από το Φθινόπωρο.
Συμβουλή προς τους απανταχού υποψήφιους μετανάστες: μην χαιρετάτε ξεχωριστά. Μαζέψτε τους όλους μαζί ελάχιστες μέρες πριν φύγετε και ξεμπερδέψατε!!!
Γιατί αντιμετωπίσαμε και το φαινόμενο να χαιρετάμε μια παρέα στις 27 με κλάματα και αγκαλιές και να παίρνουμε την απάντηση...
– Εεε, 31 Δεκέμβρη δεν φεύγετε; Θα ξαναβρεθούμε να ξαναχαιρετηθούμε στις 30 ε;
– Ε, ξέρετε... στις 31 πετάμε πρωί και το βράδυ θέλουμε να χαλαρώσουμε σπίτι μας για τελευταία μέρα και να σιγουρευτούμε ότι τα έχουμε ρυθμίσει όλα και...
Για να πάρουμε την απάντηση:
– Έλα μωρέ δεν θα το κάψουμε τελευταία μέρα στην πατρίδα;
Έτσι λοιπόν τους χαιρετίσαμε όλους από δυο και τρεις φόρες για ποικιλία.
Μετά την ευχάριστη παρένθεση, είχαμε μείνει λοιπόν στον ανήφορο προς το σταθμό του τρένου. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν αν έχουμε αφήσει κάποια εκκρεμότητα. Μετά από δυο μήνες τρεξίματος, μεταφράσεων, χαρτούρας και γραφειοκρατίας ένιωθα ανακουφισμένη που είχαμε ρυθμίσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της μετοίκησης μας. Μόλις την προηγούμενη μέρα, ήρθαν και παρέλαβαν τις κούτες μας, τις οποίες θα μας τις παρέδιδαν μια εβδομάδα μετά, ένεκα εορτών...
Ρίχνω ένα βλέμμα στον πεντακάθαρό Αττικό ουρανό. Και εδώ αρχίσουν οι γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί...
Πότε θα ξαναδώ αυτόν το λαμπερό ουρανό;
Πως θα ζήσω χωρίς σουβλάκια και φέτα;
Θα έχει καλές ντομάτες; Ελαιόλαδο; (ευτυχώς έστειλα έναν τενεκέ με τη μεταφορική...μετά; )
Πως θα την παλέψετε, εκεί με τον καιρό; Εδώ είμαστε μαθημένοι αλλιώς. Αυτή η στιχομυθία είχε ποσοστό εμφάνισης 99% σε οποιαδήποτε συζήτηση κάναμε, με οποιονδήποτε που μάθαινε για τον προορισμό μας.
Γενικά, είμαι άνθρωπος της βροχής και της συννεφιάς. Αγαπώ τον ήλιο και τη ζέστη, αλλά μου αρέσει εξίσου και ίσως παραπάνω ο μουντός και χειμωνιάτικος καιρός. Οπότε τέτοια προβλήματα δεν είχα ούτε έχω για την ώρα αν και πλατσουρίζουμε αρκετές μέρες την εβδομάδα εδώ πέρα.
Πέρα λοιπόν από τους παραπάνω συναισθηματισμούς, γενικά με αποκαλούσαν αναίσθητη. Ούτε ένα δάκρυ αποχωρισμού δεν έριχνα, άντε να βουρκώσω λιγουλάκι. Θέλεις λίγο η αναμονή, λίγο το άγχος να γίνουν όλα όπως πρέπει λίγο ο ενθουσιασμός... Έφτασε η 31 πρώτη του μήνα και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μαζί με τον καινούριο χρόνο, έρχεται μια καινούρια, διαφορετική ζωή γεμάτη εμπειρίες, εκπλήξεις και περιπλανήσεις σε μια πολύ πολύ όμορφη χώρα...
Ανηφορίζω προς το σταθμό του Ηλεκτρικού.
– Καφεδάκι;
– Όχι καλέ τι καφεδάκι, χαιρετούρες πάλι και πάλι.
Τις τελευταίες μέρες είναι ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο το οποίο θα συνεχιστεί –δυστυχώς– μέχρι και την τελευταία μέρα πριν την αναχώρηση μας από την Ελλάδα. Γιατί εκτός του ότι είναι αντιοικονομικό, είναι και πλήρως ανθυγιεινό. Με τόση μπύρα που καταναλώθηκε, με το που θα κατέβαινα στο Λονδίνο θα με περίμενε επίσημη αντιπροσωπεία των μικροζυθοποιών της Αγγλίας για να με κάνουν επίτιμο μέλος τους ή θα με περιμάζευε μια ομάδα των AlcoholicsAnonymous. Δεν λέω ωραία είναι να σου δείχνουν την αγάπη τους οι φίλοι και οι συγγενείς σου και να σε αποχαιρετούν με κλάματα, αλλά ΜΙΑ φορά... Όχι 333.586.989.
Δέκα μέρες πριν είχαμε αρχίσει τις μαζώξεις και τις επισκέψεις για καταφέρουμε να τους χαιρετίσουμε όλους κατά ομάδες. Βλέπεις ήταν και γιορτές και οι περισσότεροι κωλύονταν. Γιατί δεν τους μαζέψατε όλους μαζί θα μου πει κάποιος· έλα ντε θα του πω εγώ. Στην πραγματικότητα είχαμε αρχίσει να τους χαιρετάμε όλους από το Φθινόπωρο.
Συμβουλή προς τους απανταχού υποψήφιους μετανάστες: μην χαιρετάτε ξεχωριστά. Μαζέψτε τους όλους μαζί ελάχιστες μέρες πριν φύγετε και ξεμπερδέψατε!!!
Γιατί αντιμετωπίσαμε και το φαινόμενο να χαιρετάμε μια παρέα στις 27 με κλάματα και αγκαλιές και να παίρνουμε την απάντηση...
– Εεε, 31 Δεκέμβρη δεν φεύγετε; Θα ξαναβρεθούμε να ξαναχαιρετηθούμε στις 30 ε;
– Ε, ξέρετε... στις 31 πετάμε πρωί και το βράδυ θέλουμε να χαλαρώσουμε σπίτι μας για τελευταία μέρα και να σιγουρευτούμε ότι τα έχουμε ρυθμίσει όλα και...
Για να πάρουμε την απάντηση:
– Έλα μωρέ δεν θα το κάψουμε τελευταία μέρα στην πατρίδα;
Έτσι λοιπόν τους χαιρετίσαμε όλους από δυο και τρεις φόρες για ποικιλία.
Μετά την ευχάριστη παρένθεση, είχαμε μείνει λοιπόν στον ανήφορο προς το σταθμό του τρένου. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν αν έχουμε αφήσει κάποια εκκρεμότητα. Μετά από δυο μήνες τρεξίματος, μεταφράσεων, χαρτούρας και γραφειοκρατίας ένιωθα ανακουφισμένη που είχαμε ρυθμίσει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια της μετοίκησης μας. Μόλις την προηγούμενη μέρα, ήρθαν και παρέλαβαν τις κούτες μας, τις οποίες θα μας τις παρέδιδαν μια εβδομάδα μετά, ένεκα εορτών...
Ρίχνω ένα βλέμμα στον πεντακάθαρό Αττικό ουρανό. Και εδώ αρχίσουν οι γλυκανάλατοι συναισθηματισμοί...
Πότε θα ξαναδώ αυτόν το λαμπερό ουρανό;
Πως θα ζήσω χωρίς σουβλάκια και φέτα;
Θα έχει καλές ντομάτες; Ελαιόλαδο; (ευτυχώς έστειλα έναν τενεκέ με τη μεταφορική...μετά; )
Πως θα την παλέψετε, εκεί με τον καιρό; Εδώ είμαστε μαθημένοι αλλιώς. Αυτή η στιχομυθία είχε ποσοστό εμφάνισης 99% σε οποιαδήποτε συζήτηση κάναμε, με οποιονδήποτε που μάθαινε για τον προορισμό μας.
Γενικά, είμαι άνθρωπος της βροχής και της συννεφιάς. Αγαπώ τον ήλιο και τη ζέστη, αλλά μου αρέσει εξίσου και ίσως παραπάνω ο μουντός και χειμωνιάτικος καιρός. Οπότε τέτοια προβλήματα δεν είχα ούτε έχω για την ώρα αν και πλατσουρίζουμε αρκετές μέρες την εβδομάδα εδώ πέρα.
Πέρα λοιπόν από τους παραπάνω συναισθηματισμούς, γενικά με αποκαλούσαν αναίσθητη. Ούτε ένα δάκρυ αποχωρισμού δεν έριχνα, άντε να βουρκώσω λιγουλάκι. Θέλεις λίγο η αναμονή, λίγο το άγχος να γίνουν όλα όπως πρέπει λίγο ο ενθουσιασμός... Έφτασε η 31 πρώτη του μήνα και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μαζί με τον καινούριο χρόνο, έρχεται μια καινούρια, διαφορετική ζωή γεμάτη εμπειρίες, εκπλήξεις και περιπλανήσεις σε μια πολύ πολύ όμορφη χώρα...
