Όμορφοι άνθρωποι

[fenia42]

«Δεν υπάρχουν όμορφοι και άσχημοι, πλούσιοι και φτωχοί. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν ή που δεν αγαπήθηκαν» έλεγε η Μαλβίνα. Υπάρχουν χωρες φιλόξενες και χωρες λιγότερο φιλόξενες. Κάποτε έλεγαν πως οι Έλληνες είναι ο πιο φιλόξενος λαός, μάλλον δεν είχαν πάει μέχρι το Ιράν ή τη γειτονική Αλβανία.

Όμορφοι άνθρωποι στα ταξίδια είναι εκείνοι που συνάντησα και μου άνοιξαν τα σπίτια και την καρδιά τους. Που βγήκαν απο το δρόμο τους για να με βοηθήσουν, που με σκλάβωσαν με τη συμπεριφορά τους, με εξέπληξαν, με υποχρέωσαν , με έκαναν να τους θυμάμαι για πάντα.
Πρόκειται να επιστρέψω στα Τίρανα μετά 7 χρόνια. Όταν με ρωτούν πώς ήταν η Αλβανία πάντα θυμάμαι τις καλύτερες αναμνήσεις, τους φιλόξενους ανθρώπους της που αν ήξεραν ελληνικά αμέσως σε βοηθούσαν κι αν δεν ήξεραν παλι προσπαθούσαν.
Ανυπομονώ να δεχτώ πάλι τη ζεστή φιλοξενία και την αγνή καλοσύνη τους. Και θυμάμαι πάντα ένα περιστατικό που όποτε φέρνω στη μνήμη η φωνή λίγο σπάει και ανατριχιάζω ολόκληρη:

Ήταν ένα low budget long weekend που αποφασίσαμε να κάνουμε στην Αλβανία μαζί με την @underwater. Εκείνη ξεκίνησε με λεωφορείο από την Αθήνα κι εγώ από τη Θεσσαλονίκη. Περάσαμε πολύ όμορφα και γνωρίσαμε υπέροχους ανθρώπους.
Στην επιστροφή μου πήρα ένα ταξι να με πάει στα ΚΤΕΛ. Ο οδηγός όμως μπερδεύτηκε και με άφησε σε εντελώς άσχετο σημείο. Όταν κατάλαβα ότι είμαι σε λάθος μέρος και κινδυνεύω να χάσω το μοναδικό λεωφορείο για Θεσσαλονίκη, πήρα το πρώτο ταξι που βρήκα μπροστά μου δίνοντας τα τελευταία μου λεκ.
Έφτασα λίγο πριν την αναχώρηση, χωρίς λεκ και χωρίς καν νερό. Η διπλανή μου στο λεωφορείο κατάλαβε πως κάτι μου έχει συμβεί και με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι. Της αφηγήθηκα τη μικρή μου περιπέτεια και πετάχτηκε να μου αγοράσει ενα νερο!
Την ευχαρίστησα και πιάσαμε λίγο την κουβέντα. Δούλευε στη Χαλκιδική.
Στην πρώτη στάση του λεωφορείου για το μακρύ δρόμο μέχρι την Ελλάδα, στην καντίνα υπήρχε ουρά για καφεδάκι. Και τι δε θα’δινα για έναν καφέ , αλλά φυσικά λεκ μηδέν.
Τότε με προσέγγισε ένας παντελώς άγνωστος κυριος και μου πρόσφερε ενα νες γλυκό με γάλα.
«Σε άκουσα που δεν έχεις λεφτά και είπα να σε κεράσω ενα καφεδάκι. Εμείς οι Αλβανοί χρωστάμε πολλά σε εσάς τους Έλληνες που μας δώσατε δουλειά και μας δεχτήκατε όταν δεν είχαμε τίποτα»

Διότι τι νόημα έχει η ζωή αν δεν είσαι ευγνώμων για όσα έχεις ; Ο ανθρωπος αυτός και όχι μόνο αυτός δεν έκανε focus στη δυσκολία της μετανάστευσης, στη φτώχεια και τις απάνθρωπες συνθήκες με τις οποίες ήρθαν οι πρώτοι Αλβανοί στη χώρα μας. Δε θυμάται πόσες φορές έγινε θύμα ρατσισμού - ενός ρατσισμού που ακόμα καλά κρατεί-. Ήταν ο πιο νόστιμος νες γλυκός με γάλα, κι ας τον πίνω σκέτο και αχτύπητο .
Ευγνωμοσύνη, ο πιο σίγουρος δρόμος για την ευτυχία.
Γι’αυτό θα συνεχίσω τα ταξίδια και θα επιδιώκω την επαφή με τους ντόπιους. Για μένα αυτό είναι το μισό ταξίδι.

 

[underwater]

Πόσο όμορφα τα λες και πόσες αναμνήσεις μου ανεσυρες.
Στο ίδιο εκείνο ταξίδι, στη διαδρομή μου από Αθήνα για Τίρανα, θυμάμαι τον κόσμο να μου πιάνει κουβέντα με ενδιαφέρον και μια ηλικιωμένη κυρία να μου λέει "κάποτε ερχόμασταν μόνο εμείς στην Ελλάδα. Δεν ξέρεις κορίτσι μου πόσο χαίρομαι που θες να επισκεφτείς τη χώρα μου". Στα σύνορα της Κακαβιάς επέμεναν να περάσω εγώ πρώτη για έλεγχο διαβατηρίων. "Μα τι λέτε, είστε είκοσι άτομα πριν από μένα στη σειρά". "Όχι, εσύ πρώτη, είσαι η φιλοξενούμενη". Κι εγώ σκεφτόμουν τι μπορεί να είχαν ζήσει αυτοί οι άνθρωποι κάποτε στη χώρα μου, πόσο ρατσισμό να είχαν εισπράξει, που ντρεπόμουν να τους κοιτάξω στα μάτια.
Όταν περάσαμε τα σύνορα σταμάτησαν για φαγητό σε ένα ταβερνάκι, από αυτά τα κλασικά που σταματούν τα λεωφορεία. Πεινούσα πολύ, αλλά δε δέχονταν κάρτα και δεν είχα συνάλλαγμα. Εννοείται με φίλεψαν λιχουδιές.
Στον ξενώνα που μείναμε Μπεράτι οι υπέροχοι άνθρωποι μας πήγαν στον σταθμό των ΚΤΕΛ να πάρουμε λεωφορείο για Τιρανα. Δύο χρόνια μετά ξαναπήγα Αλβανία με το σύντροφό μου, για ένα 10ημερο εκείνη τη φορά, γυρίσαμε ένα τεράστιο μέρος της. Του είπα "Θα πάμε να μείνουμε στον ξενώνα που είχα μείνει με Φένια Μπεράτι". Ο ξενώνας είχε ανακαινιστεί και ήταν ακόμα πιο υπέροχος από ο, τι τον θυμόμουν, οι άνθρωποι εξίσου ευγενικοί. Με θυμήθηκαν αμέσως και την ώρα που τρωγαμε πρωινό ήρθε ο πατέρας της οικογένειας και μου είπε "εγώ θα σας πάω στο σταθμό, όπως και τότε".
Αγαπημένη χώρα, αγαπημένοι άνθρωποι.

 

[fenia42]

Οι Αλβανοί είναι παράδειγμα προσαρμοστικότητας, ήρθαν σε μια ξένη χώρα, με τόσο σκληρές συνθήκες και από ένα περιβάλλον κλειστοφοβικό και απομονωμένο, κι ωστόσο κατάφεραν να ενσωματωθούν πλήρως στη νέα κουλτούρα~που δε τους φέρθηκε και με τον πιο φιλόξενο τρόπο.
Είχα την τύχη να γνωρίσω το συγγραφέα Ελσόν Ζγκούρι, που έγραψε το βιβλίο «Όλες οι γάτες είναι όμορφες» στο οποίο περιγράφει το ταξίδι αυτό της μετανάστευσης και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν διάφοροι αφανείς ήρωες, το ρατσισμό αλλά και κάποια φωτεινά άτομα που βρέθηκαν στο δρόμο τους και πίστεψαν σε αυτούς.
Είχα πάει στην παρουσίαση της Θεσσαλονίκης. Μίλησαν διάφοροι , λόγιοι και αλληλέγγυοι , υπήρχε ένα όμορφο κλίμα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ένα διμετρο παλικάρι . Ζήτησε συγγνώμη που δεν είναι λόγιος και γραμματιζούμενος αλλά υποσχέθηκε να μιλήσει με λόγια της καρδιάς. Είπε πως με το συγγραφέα γνωρίστηκαν στα δώδεκα τους χρόνια, σε ένα χωράφι όταν παιδιά κατά τις καλοκαιρινές διακοπές έβγαζαν ένα χαρτζιλικι καλλιεργώντας σπαράγγια. «Εγώ φίλε μου ακόμα στα σπαράγγια είμαι αλλά χαίρομαι πολύ για σένα που έγινες συγγραφέας και σπούδασες» , είπε.
Πώς να μη σέβεσαι αυτά τα χέρια που έχουν ρίξει τον ιδρώτα τους στα ελληνικά χώματα για ένα κομμάτι ψωμί ;

Με συγκινεις πολύ που λες ότι οι άνθρωποι του ξενώνα μας θυμήθηκαν !

 

[fenia42]

Παρολ’αυτά δε θέλω να μιλήσουμε μόνο για τους Αλβανούς ! Άνοιξα αυτό το θέμα για να το γεμίσουμε με εμπειριες από όμορφους ανθρώπους . Θα χαρώ πολύ να διαβάσω κι άλλες παρόμοιες εμπειριες.
Κιργισταν λοιπόν. Ένα χωριό που δε το έχει ούτε ο χάρτης, μισή ώρα έξω από το Καρακόλ, κοντά στην Ισικ Κουλ, τη δεύτερη μεγαλύτερη αλπική λίμνη του κόσμου. Αφού έχω κάνει το μπάνιο μου στη λίμνη ολομόναχη ανάμεσα σε άπειρα άγρια άλογα (!) δέχτηκα τη φιλοξενία αυτού του ζευγαριού. Μου άνοιξαν το σπίτι τους, μου έκαναν το τραπέζι και η γιαγιάκα με αγκάλιασε. Είχε κάτι από τη δική μου γιαγιά, τη Μικρασιάτισσα , παρά τα σχιστά μάτια νομίζω πως μοιάζουν και λίγο, στη ζεστασιά , στα ζυγωματικά και στην απλότητα. Όπως μόνο μια γιαγιά ξέρει να προσφέρει άνευ όρων. Εύχομαι κι αυτή να μη με ξεχάσει ποτέ όπως δε θα την ξεχάσω ούτε εγώ.

 

[MarieAries]

μου έκαναν το τραπέζι και η γιαγιάκα με αγκάλιασε.

αυτό το τραπέζι με έχει ξελιγώσει τώρα...... αμάν, αμάν!

 

[fenia42]

αυτό το τραπέζι με έχει ξελιγώσει τώρα...... αμάν, αμάν!

Εσυ άσε τις ληγούρες και πες μας για τους Ιρακινούς τίποτα

 

[el de abajo]

δούλεψα για 20 περίπου χρόνια (τα 10 χρόνια full time) σε εταιρείες ερευνών αγοράς, πόρτα πόρτα. Μπήκα κυριολεκτικά σε χιλιάδες σπίτια. Ε, οι αλβανικές οικογένειες πάντα μου έκαναν εντύπωση με την γαλήνη που φαινόταν να υπάρχει στο σπίτι τους ή με το πόσο ήρεμα ήταν τα παιδιά τους...πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι...τους εκτίμησα από την πρώτη στιγμή σε μία εποχή που δυστυχώς πολλοί τους υποτιμούσαν χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο...

 

[MarieAries]

Εσυ άσε τις ληγούρες και πες μας για τους Ιρακινούς τίποτα

Τι να πω για τους Ιρακινούς.... οι πιο φιλικοί και φιλόξενοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει σε ταξίδι! Είναι απλά αξιολάτρευτοι!!

Δε συζητώ καν για τις οικογένειες που με φιλοξένησαν, κάποιες μέσω γνωστών, άλλες επί τόπου.

Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήταν οι τυχαίοι περαστικοί που με τραβούσαν απ το χέρι για να κάτσω μαζί τους για καφέ και τσάί. Οι διάφοροι καταστηματάρχες που με κερνούσαν ότι είχα παραγγείλει, ή μου πρόσφεραν διάφορα στο χέρι, από τσάϊ μεχρι ποπ κορν, κάποιοι ταξιτζήδες που το θεώρησαν τιμή τους να κάνουν ξενάγηση στην Ελληνίδα φιλοξενούμενη εντελώς δωρεάν, οδηγοί λεωφορείων που με έπαιρναν από τη μέση του πουθενά ενώ έκανα οτοστόπ και δε ζητούσαν εισιτήριο, οι φύλακες του Μιναρέ της Samara και του Μνημείου της Βαγδάτης, που ενώ ήταν κλειστά για το κοινό μου επέτρεψαν την είσοδο για φωτογράφιση, οι αστυνομικοί που τρελαίνονταν για σέλφις και έκαναν τα πάντα για να με βοηθήσουν και όλοι, μα όλοι που ήταν απίστευτα ευγενικοί και άγγιζαν το κεφάλι τους ως δείγμα σεβασμού, όταν τους έλεγα ότι είμαι Yunania!!

 

[Extra muros]

Στην Quinta das Lagrimas στην Κουίμπρα μάλλον συνάντησα τον πιο καλό φύλακα του κόσμου. Είναι λοιπόν 3 ευρώ η είσοδος για μη δημότες στο πάρκο και μπροστά μου πληρώνει ένα ζευγαράκι Αμερικάνοι και μόλις λίγο απομακρύνθηκαν το παληκάρι συνειδητοποιεί ότι τους διπλοχρέωσε κι αρχίζει να τρέχει πίσω τους να τους δώσει τα 3 ευρώ. Ο νεαρός σε απόλυτα χαλαρό στυλ του λέει "κράτα τα για σένα", ο φύλακας επιστρέφει στο ταμείο, κι όπως πάω πάω να βγάλω το πορτοφόλι μου, μου λέει: "όπως είδες το εισιτήριό σου για σήμερα είναι πληρωμένο". Στέκομαι λίγο σα χαζή και μόλις συνέρχομαι επιμένω ότι πρέπει να τα κρατήσει για τον εαυτό του, μα επέμενε μέχρι να περάσω. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές της καλοσύνης των ξένων που πραγματικά μου φτιάχνουν τη διάθεση για μέρες.

 

[blade_]

Πολυ ωραιο ποστ και συγκινητικο...Αποκαλυψη η εμπειρια της @MarieAries αλλα και της αγαπητης @fenia42

Σε οποια μερη εχω ταξιδεψει παντα συναντουσα καλους και προθυμους ανθρωπους..Νομιζω το αγαπημενο μου,ειναι μια πολη στη Γαλλια, η Ανζε, στην οποια απροσμενα συναντησα πολυ ωραιους τυπους...Θυμαμαι μια γιαγια χαρακτηριστικα ,μας εβλεπε να ψαχνομαστε,ηρθε παρατησε τα ψωνια της στο πατωμα,εβγαλε τα γυαλια της να δει τον χαρτη μας για να μας δωσει τα φωτα της.. Η κοπελα που μας παραχωρησε το σπιτι της να μεινουμε,αφησε ολα της τα πραγματα μεσα και μας ειπε χρησιμοποιηστε η φατε οτι θελετε..μετα εφυγε τριημερο και μας ειπε μεινετε οσο θελετε(ταξιδευω με μια πλατφορμα ανταλλαγης σπιτιων)..μου εκανε τρομερη εντυπωση,ενω δεν μας ηξερε καν,αλλα φανταζομαι,επιασε το βαιμπ! Γενικοτερα ολοι στην πολη ηταν πολυ εξυπηρετικοι,χαμογελαστοι και ευχαριστοι,χωρις κομπλεξ... Το μερος ,απο τα ομορφοτερα που εχω μεινει,μετανιωσα που δεν εμεινα παραπανω,απλα φανταστικα...