kostão
Member
- Μηνύματα
- 49
- Likes
- 77
- Επόμενο Ταξίδι
- Ανδαλουσία-Καταλονία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μπουένος Άιρες-Σαλβαντόρ-
Προετοιμασία. Η Κούβα για μένα ήταν πάντα ένας προορισμός όνειρο, κάτι σαν ταξίδι ζωής. Από τα νεανικά μας χρόνια είχαμε «ορκιστεί» πως θα πάμε όλοι στην παρέα μας, κυρίως αγόρια. Δεν ξέρω τι περιμέναμε να δούμε εκεί, μια συνεχή επανάσταση, το Φιντέλ Κάστρο στο δρόμο, εξωτικά τοπία, τις τελευταίες εικόνες του υπαρκτού σοσιαλισμού; Τελικά, το έτος 2008 απομείναμε μόνο δυο ενθουσιώδεις ταξιδιώτες και βεβαίως παρέα με τις μελλοντικές μας συζύγους, μια μικρή έκπτωση στο αρχικό σχέδιο. Πώς θα το κάναμε; Ο πρώτος κανόνας, χωρίς πρακτορείο. Κλείσαμε μόνοι μας τα αεροπορικά αν και λίγο αργήσαμε και δεν πετύχαμε τις καλύτερες τιμές, με τη Swiss από Θεσσαλονίκη μέσω Ζυρίχης για Μαδρίτη, και από εκεί με την εξωτική (τότε ακόμη υπήρχε) AirComet για Αβάνα. Δεύτερος κανόνας, να μείνουμε σε ιδιωτικές κατοικίες (casas particulares) με την υποχώρηση τα πρώτα δυο βράδια να νιώσουμε την ασφάλεια του ξενοδοχείου Negresco. Τρίτος, όσο μπορούμε να κάνουμε μια περιήγηση στη χώρα. Για το τελευταίο, όπως και για τα υπόλοιπα είχα κάνει πολλή μελέτη στο διαδίκτυο και δεν είχα καταλήξει ούτε αν θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο ή θα πάμε με λεωφορεία, ούτε που θα πάμε. Όλα εκεί θα τα αποφασίζαμε. Το βάρος για την οργάνωση έπεσε κυρίως σε μένα και λιγότερο στο θηλυκό μισό του άλλου ζευγαριού. Αποφασίσαμε να πάμε σε σχετικά χαμηλή περίοδο (είχα φοβηθεί τους πολυπληθείς Καναδούς) 7-18 Μαϊου και με την πεποίθηση ότι θα πετύχουμε καλό καιρό. Και θα μείναμε 5 ώρες Μαδρίτη πηγαίνοντας και ένα βράδυ επιστρέφοντας. Συνολικός προϋπολογισμός ~1300 ευρώ το άτομο μαζί με ψώνια.
AirComet. Η πτήση ήταν σχετικά άνετη, ο καθένας μας έπιασε από μια τετραπλή θέση και βολεύτηκε. Φτάσαμε βραδάκι. Υγρασία και ζέστη μας υποδέχτηκαν από το αεροδρόμιο, κάτι σαν Θεσσαλονίκη ή Ηράκλειο τον Ιούλιο. Τα καλύτερα δεν είχαν έρθει όμως, σε λίγο διαπιστώσαμε ότι μας έλειπαν κάποιες βαλίτσες από μια από κάθε ζευγάρι. Και ξεκίνησε ένας μαραθώνιος αναζήτησης σε διάφορα δωμάτια που μας έβαζαν και ψάχναμε, ενώ αρχικά είπαν ότι είχαν μείνει στη Μαδρίτη… Τελικά βρέθηκαν μετά από επιμονή κυρίως της κουμπάρας μας που το ψάχνει πολύ το δίκιο της. Ανεβαίνουμε σε ένα επίσημο ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο. 15 CUCή 20 δεν θυμάμαι. Η διαδρομή προκάλεσε μια ταραχή στους υπόλοιπους τρεις της παρέας βλέποντας τους μη φωτισμένους δρόμους, τα ερειπωμένα κτίρια και τον εντόπιο σκουρόχρωμο πληθυσμό να περιφέρεται στη μέση του δρόμου. Εγώ είχα μακροχρόνιες εμπειρίες Ανατολικής Ευρώπης και τουλάχιστον τα πρώτα δεν με εξέπληξαν (είχα διαβάσει και πολλά πριν φύγουμε). Τότε κατάλαβα ότι οι υπόλοιποι νόμιζαν ότι πάμε στις Μπαχάμες αλλά με καλύτερη τιμή. Έπρεπε να αναστρέψουμε το κλίμα.
Το ξενοδοχείο με εντυπωσιακό αίθριο και καθίσαμε στο μπαράκι για 2-3 κοκτέιλ όντας άυπνοι πάνω από 10 ώρες. Μια χαρά. Αμέσως μας πλησίασαν να μας πουλήσουν πούρα στη μαύρη, αλλά το αναβάλαμε για τις υπόλοιπες μέρες. Τα πρώτα ποτά ήταν κάποια άγνωστα κοκτεϊλ για μας μέχρι εκείνη τη μέρα, όπως το Habana Especial. Τελικά, η κούραση μας κατέβαλε. Το ξύπνημα λόγο διαφοράς ώρας ήταν πολύ νωρίς, από το παράθυρο είδα την πόλη να ξυπνάει, είδα ιδιώτες οδηγοί να βάζουν κόσμο στα αυτοκίνητά τους για να τους μεταφέρουν, δεν κυκλοφορούν και πολλά αυτοκίνητα ΙΧ. Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε την αναζήτηση casaparticular, κυρίως στην παλιά πόλη και Μαλεκόν γιατί με είχε πιάσει μια ανησυχία για το Centroκαι δεν φανταζόμουν πώς είναι το Vedado. Από διάφορα φόρουμ και ιστοσελίδες είχα εκτυπώσει μια λίστα με πιθανά σπίτια. Πάντα μπορούσες να δεις διάφορους καλοθελητές «βοηθούς» στην αναζήτησή μας που μας προτείνανε σπίτια και έρχονταν μαζί μας περιμένοντας κάποια προμήθεια από τον ιδιοκτήτη ή από μας. Jineterosτους λέγανε από αυτά που ήξερα. Πραγματικά πρέπει να είδαμε πάνω από 20-25 σπίτια με απίστευτες παραλλαγές. Άλλα ήταν σε διαμερίσματα, άλλα σε εσωτερικές αυλές, άλλα σε πατάρια. Μεγάλη εφευρετικότητα. Τελικά βρέθηκε ένα τριόροφο σε πολύ κεντρικό σημείο και μας παραχώρησαν τον έναν όροφο και τη σοφίτα. Η ιδιοκτήτρια η νεαρή Yanin έμενε εκεί με την κόρη της σε κάποια άλλα δωμάτια. Τιμή με πρωινό 23 CUCτο δωμάτιο ( κάτω από 20 ευρώ, για μας λίγα για αυτούς πολλά).
Κατεβήκαμε μια βόλτα στην πόλη, όλοι περπατάνε στους δρόμους όλοι σχετικά χαρούμενοι και καλοδιάθετοι, όλοι φαίνεται να μην έχουν δουλειά να κάνουν. Ευτυχώς, λιγοστοί τουρίστες αλλά πολύ ζέστη. Περιμέναμε τα μπαράκια να ανοίξουν και ξεκινήσαμε τα ποτά και τις μπύρες από τις 12. Σε λίγες ώρες σερνόμασταν. Με το φώς της ημέρας και μετά από αρκετό ρούμι ήταν πολύ καλύτερη η Αβάνα. Κάποια κτίρια φαινόταν σε κακή κατάσταση αλλά όλα φαινόταν κατοικημένα. Περπατήσαμε αρκετά και το βράδυ ξανά στο μπαράκι του ξενοδοχείου για να μην κάνουμε πειράματα. Την επόμενη μέρα είπαμε να πάμε στη θάλασσα, στις παραλίες PlayasdelEste, πήραμε ένα ταξί κανονίσαμε μια τιμή και μας πήγε μερικά χιλιόμετρα ανατολικά. Πραγματικά εντυπωσιακές παραλίες όπως έχουμε φανταστεί όλοι μας και έχουμε δει, βρήκαμε και ένα μαγαζάκι και αρχίσαμε ξανά τα μοχίτο και τις μπύρες Bucaneroκαι Cristal. Είχε πολλά και γκρίζα σύννεφα και δε βάλαμε αντηλιακό. Το αποτέλεσμα το βράδυ ήταν οδυνηρά εγκαύματα από τον ήλιο. Το βραδινό μας το πήραμε σε ένα Paladar στο Vedado, γενικά μας άρεσε πολύ η περιοχή. Και επειδή δεν μας έφτασαν τα ποτά εκεί είπαμε να πάμε για το κλείσιμο στο παλιό μας ξενοδοχείο. Φεύγοντας από κει, αν και σε πολύ κεντρικό σημείο ζήσαμε για πρώτη φορά την ανασφάλεια. Όπως περπατούσαμε προς το σπίτι μας εντόπισα να μαζεύονται μερικά άτομα από τα στενά, αθόρυβα και συνεννοούνταν με κάποια σφυρίγματα. Λίγο ανασφαλές, θα έλεγα. Τότε εμφανίστηκε ένας μόνο αστυνομικός και περπατούσε στα είκοσι μέτρα πίσω μας μέχρι το σπίτι μας. Η μοναδική φορά που νιώσαμε κάτι τέτοιο αλλά το ξεχάσαμε.
Την άλλη μέρα μας είπε η σπιτονοικοκυρά ότι έχει φίλους με αυτοκίνητο αν θέλουμε να μας πάνε στις παραλίες. Η συνεννόηση εν τω μεταξύ ήταν κυρίως στα ισπανικά τα οποία τα κατείχαμε σε βρεφικό επίπεδο εκείνη την εποχή. Μας γνώρισε ένα ζευγάρι 45-50 ετών η Κάτια που ήξερε μόνο ισπανικά και ρώσικα ήταν δημοσιογράφος αλλά και σχετικά με το πανεπιστήμιο και ο Χόρχε που ήταν πρώην στρατιωτικός και ήξερε Αγγλικά. Την πρώτη μέρα μας ανέβασε η Κάτια στο Lada και μας πήγε ξανά στις παραλίες τις κοντινές στα ανατολικά. Santa Maria ξανά αλλά με αρκετό αντηλιακό. Δοκιμάσαμε και Coco, δηλαδή κομμένη καρύδα και σου τη γεμίζουν με Havana λευκή. Μετά φάγαμε αστακούς και ψάρια σε τοπικό εστιατοράκι και την προκαθορισμένη ώρα μας παρέλαβε η νέα μας φίλη. Όλα είχαν μια τιμή και όλες αυτές οι εκδρομούλες μας στοίχιζαν κάτι αλλά υπολογίσαμε ότι αν πηγαίναμε κάθε φορά μόνοι μας θα ξοδεύαμε πιο πολλά. Την επόμενη μέρα είχε σειρά το Viñales στα δυτικά, σε μια περιοχή γνωστή για την παραγωγή πούρων. Μας ανέλαβε ο Jorge με 20 CUC και στη διαδρομή μας είπε αρκετά πράγματα για την Κούβα. Ρωτήσαμε πώς μπορούμε να αγοράσουμε σπίτι, πώς αγοράζουν οι Κουβανοί ( που τελικά μόνο ανταλλαγή κάνουν) ποιος έχει δικαίωμα να ανοίξει casa particular ή paladarτων 13 καρεκλών. Στο Viñales αντικρίσαμε μερικά εκπληκτικά τοπία, πήγαμε για μεσημεριανό σε κάποιο φιλικό του σπίτι με 12 CUCτο άτομο, αγοράσαμε πούρα και μετά χωριστήκαμε. Οι φίλοι μας πήγαν για ιππασία μέσα στα χωράφια και τα δάση και εμείς επισκεφτήκαμε έναν παραγωγό πούρων, μας έφτιαξε και ένα επί τόπου και διηγήθηκε τη διαδικασία στα ισπανικά, τα οποία άρχισα να καταλαβαίνω και να μεταφράζω στη σύζυγο σαν να είμαι γνώστης.
Και ξανά εξόρμηση με το Jorge την επόμενη μέρα μέσω Matanzasστο Varadero. Ωραία η διαδρομή με πολλές στάσεις και φτάνουμε στο φημισμένο θέρετρο, το οποίο όπως περίμενα δεν μας εντυπωσίασε. Ξενοδοχεία μεγάλα κυρίως αισθητικής ’70 και πολύ τουριστικά. Η παραλία όμως πάρα πολύ καλή, το ευχαριστηθήκαμε. Εκεί μου έφτιαξε ένας τύπος ένα καπέλο ανεβαίνοντας στο μπανανόδεντρο και κόβοντας φύλλα και το έπλεξε σε 5 λεπτά. Λάφυρο, ακόμα το έχω. Επιστρέφοντας κάναμε τα σχέδια μας για τη δικιά μας εκδρομή χωρίς ντόπιους. Και μετά από συζητήσεις αποφασίσαμε την επόμενη μέρα να νοικιάσουμε αυτοκίνητο (Atosμε ~70 CUCτη μέρα) και να πάμε στο Τρινιδάδ για 2 νύχτες.
Roadtrip. Ακόμα πριν βγούμε από την πόλη στο τούνελ με έγραψε ο τροχονόμος επειδή άλλαξα λωρίδα μέσα στο τούνελ. Τέλεια τα κατάλαβα τα ισπανικά του. Συνεχίσαμε με σκοπό να διασχίσουμε το νησί προς τα νότια ακολουθώντας την AutopistaNacionalκαι όχι τη Carretera Central για να φτάσουμε ταχύτερα. Ο αυτοκινητόδρομος άνετος και κυρίως άδειος, συναντούσαμε συχνά ποδηλάτες ή πεζούς (!) ή κάρα αλλά λίγα αυτοκίνητα. Πρώτη στάση Playa Larga, σε μια έρημη σχετικά παραλία, μια πολύ ζεστή θάλασσα και μετά συνέχεια για τον Κόλπο των Χείρων, οι άντρες επισκεφτήκαμε το μουσείο, οι γυναίκες μπανάκι στη θάλασσα ανάμεσα σε νάρκες και συρματοπλέγματα. Τα μαζεύουμε και συνεχίζουμε για Cocodrillos ένας ειδικά διαμορφωμένος τουριστικά χώρος όπου εκτρέφουν κροκόδειλους. Εκεί είδαμε και πώς τους ταϊζουν και μετά φάγαμε στο εστιατόριο τους. Συνέχεια για το Cienfuegos, το οποίο νόμιζα ότι είναι ενδιαφέρον αλλά μου εξήγησαν ότι δεν αξίζει να μείνουμε αλλά να πάμε Τρινιδάδ. Στο Σιενφουέγκος φάγαμε σε μια τοπική πιτσαρία, νομίζω αλυσίδα ήταν. Και μετά ξεκινήσαμε για Τρινιδάδ όπου είχαμε κλείσει ήδη σπίτι μέσω της σπιτονοικοκυράς μας στην Αβάνα. Στο δρόμο γενικά περνούσαμε από αρκετά χωριά και από γραφικά μέρη και δεν το μετανιώσαμε. Σε έναν παραλιακό δρόμο προς το Τρινιδάδ συναντήσαμε και ένα φαινόμενο με τα καβούρια να ανεβαίνουν από τη θάλασσα προς το δάσος κάποια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας και μας είχαν συμβουλέψει να αποφύγουμε να περάσουμε εκείνη την ώρα από κει, αλλά το ξεχάσαμε και είδαμε πάρα πολλά και πολύ μεγάλα, αλλά αρκετά σκοτωμένα.
Τρινιδάδ. Διατηρημένη πόλη όπως ήταν σε άλλες εποχές, δεν μπαίνουν αυτοκίνητα στο κέντρο, η σπιτονοικοκυρά μας από την Αβάνα πήρε κάποιον γνωστό της εκεί να μας κλείσει σπίτι και έτσι βρεθήκαμε στον κύριο Ραφαέλ. Μας έκανε και ένα πολύ ωραίο βραδινό μια που ήταν σεφ σε ένα ξενοδοχείο και μετά από μερικά μοχίτος είμασταν έτοιμοι για έξω. Casa de la música με χορευτικό και μουσικό θέαμα κυρίως για τουρίστες. Εκεί, γνωρίσαμε και πατριώτες από Θεσσαλονίκη και μας παρέσυραν σε ένα αυτοσχέδιο πάρτι σε μια αυλή σπιτιού όλα πρόχειρα και χύμα με εκπληκτικό συγκρότημα με frontmanτο Μιγκελίτο, πρώην μποξέρ και πολλά μοχίτο για άλλη μια φορά. Την άλλη μέρα πήγαμε σε παραλίες της περιοχής
PlayaAncon, σχεδόν μόνοι μας στην παραλία, παραγγέλναμε τα απαραίτητα κοκτεϊλ από το κοντινό ξενοδοχείο. Κανονίσαμε να πάμε και για snorkelingμε μια βάρκα, το οποίο μας άρεσε επίσης. Μετά κάναμε βόλτες και γνωρίσαμε την πόλη, αγοράσαμε πίνακες και αναμνηστικά. Α, ξέχασα να πω, το παζάρι είναι υποχρεωτικό (όπως στην ταινία των Monty Python – Life of Brian αν την έχετε δει) σιγά σιγά το συνήθισα και εγώ. Επιστροφή στην Αβάνα. Στο δρόμο αρχίσαμε να σταματάμε σε πλανόδιους και να κάνουμε ανταλλαγές: αυτοί μας έδιναν φρούτα ή ότι άλλο πουλούσαν και εμείς κάποια ρούχα που δεν χρειαζόμασταν ή λίγα σεντς CUC. Όλοι ευχαριστημένοι. Η έμπνευσή μας ήταν να εκμεταλλευτούμε το αυτοκίνητό μας και να πάμε στο Vedado. Χαθήκαμε με ευκολία στα προάστια της πρωτεύουσας και ρωτήσαμε αρκετό κόσμο για το δρόμο, πλέον με έναν αέρα στα ισπανικά. Και καλά, μάθαμε αλλά τίποτα δεν μάθαμε. Χαρακτηριστικό περιστατικό με έναν ντόπιο που ρωτούσαμε για το Βεντάδο, δεν μας καταλάβαινε ο ντόπιος για αρκετή ώρα και όταν κατάλαβε που του το έδειξα γραμμένο είπε « Ααααα, Μπεδάο» και μετά συνεχίσαμε να ρωτάμε προφέροντάς το έτσι και μας καταλάβαιναν άψογα. Πολύ γέλιο ρίξαμε.
Το τελευταίο μας βράδυ ήταν και είχαμε κρατήσει τα παλιά μας δωμάτια και είχαμε αφήσει και τις βαλίτσες εκεί για τις 2 μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι με συγκρότημα και μας έδειξαν τα μυστικά της κιθάρας tres. Η γνωστή κουβανέζικη κιθάρα που έχει διάταξη στις χορδές σαν το δικό μας το τρίχορδο μπουζούκι με τρεις διπλές χορδές. Η τελευταία μέρα ήταν μόνο για βόλτες στις υπαίθριες αγορές πήραμε διάφορα μικροαντικείμενα αλλά και ωραίους πίνακες. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι άλλαξε η ώρα της πτήσης μας και ήταν μια ώρα νωρίτερα και εμείς αργήσαμε έτσι και αλλιώς να πάμε και μας έβγαλαν και υπέρβαρους από τα πολλά μπουκάλια Havana club στις αποσκευές μας αλλά τελικά μεσολάβησαν οι φίλοι μας που μας πήγαν στο αεροδρόμιο και ανεβήκαμε σε ένα κατάμεστο αεροπλάνο για μια κουραστική πτήση επιστροφής.
AirComet. Η πτήση ήταν σχετικά άνετη, ο καθένας μας έπιασε από μια τετραπλή θέση και βολεύτηκε. Φτάσαμε βραδάκι. Υγρασία και ζέστη μας υποδέχτηκαν από το αεροδρόμιο, κάτι σαν Θεσσαλονίκη ή Ηράκλειο τον Ιούλιο. Τα καλύτερα δεν είχαν έρθει όμως, σε λίγο διαπιστώσαμε ότι μας έλειπαν κάποιες βαλίτσες από μια από κάθε ζευγάρι. Και ξεκίνησε ένας μαραθώνιος αναζήτησης σε διάφορα δωμάτια που μας έβαζαν και ψάχναμε, ενώ αρχικά είπαν ότι είχαν μείνει στη Μαδρίτη… Τελικά βρέθηκαν μετά από επιμονή κυρίως της κουμπάρας μας που το ψάχνει πολύ το δίκιο της. Ανεβαίνουμε σε ένα επίσημο ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο. 15 CUCή 20 δεν θυμάμαι. Η διαδρομή προκάλεσε μια ταραχή στους υπόλοιπους τρεις της παρέας βλέποντας τους μη φωτισμένους δρόμους, τα ερειπωμένα κτίρια και τον εντόπιο σκουρόχρωμο πληθυσμό να περιφέρεται στη μέση του δρόμου. Εγώ είχα μακροχρόνιες εμπειρίες Ανατολικής Ευρώπης και τουλάχιστον τα πρώτα δεν με εξέπληξαν (είχα διαβάσει και πολλά πριν φύγουμε). Τότε κατάλαβα ότι οι υπόλοιποι νόμιζαν ότι πάμε στις Μπαχάμες αλλά με καλύτερη τιμή. Έπρεπε να αναστρέψουμε το κλίμα.
Το ξενοδοχείο με εντυπωσιακό αίθριο και καθίσαμε στο μπαράκι για 2-3 κοκτέιλ όντας άυπνοι πάνω από 10 ώρες. Μια χαρά. Αμέσως μας πλησίασαν να μας πουλήσουν πούρα στη μαύρη, αλλά το αναβάλαμε για τις υπόλοιπες μέρες. Τα πρώτα ποτά ήταν κάποια άγνωστα κοκτεϊλ για μας μέχρι εκείνη τη μέρα, όπως το Habana Especial. Τελικά, η κούραση μας κατέβαλε. Το ξύπνημα λόγο διαφοράς ώρας ήταν πολύ νωρίς, από το παράθυρο είδα την πόλη να ξυπνάει, είδα ιδιώτες οδηγοί να βάζουν κόσμο στα αυτοκίνητά τους για να τους μεταφέρουν, δεν κυκλοφορούν και πολλά αυτοκίνητα ΙΧ. Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε την αναζήτηση casaparticular, κυρίως στην παλιά πόλη και Μαλεκόν γιατί με είχε πιάσει μια ανησυχία για το Centroκαι δεν φανταζόμουν πώς είναι το Vedado. Από διάφορα φόρουμ και ιστοσελίδες είχα εκτυπώσει μια λίστα με πιθανά σπίτια. Πάντα μπορούσες να δεις διάφορους καλοθελητές «βοηθούς» στην αναζήτησή μας που μας προτείνανε σπίτια και έρχονταν μαζί μας περιμένοντας κάποια προμήθεια από τον ιδιοκτήτη ή από μας. Jineterosτους λέγανε από αυτά που ήξερα. Πραγματικά πρέπει να είδαμε πάνω από 20-25 σπίτια με απίστευτες παραλλαγές. Άλλα ήταν σε διαμερίσματα, άλλα σε εσωτερικές αυλές, άλλα σε πατάρια. Μεγάλη εφευρετικότητα. Τελικά βρέθηκε ένα τριόροφο σε πολύ κεντρικό σημείο και μας παραχώρησαν τον έναν όροφο και τη σοφίτα. Η ιδιοκτήτρια η νεαρή Yanin έμενε εκεί με την κόρη της σε κάποια άλλα δωμάτια. Τιμή με πρωινό 23 CUCτο δωμάτιο ( κάτω από 20 ευρώ, για μας λίγα για αυτούς πολλά).
Κατεβήκαμε μια βόλτα στην πόλη, όλοι περπατάνε στους δρόμους όλοι σχετικά χαρούμενοι και καλοδιάθετοι, όλοι φαίνεται να μην έχουν δουλειά να κάνουν. Ευτυχώς, λιγοστοί τουρίστες αλλά πολύ ζέστη. Περιμέναμε τα μπαράκια να ανοίξουν και ξεκινήσαμε τα ποτά και τις μπύρες από τις 12. Σε λίγες ώρες σερνόμασταν. Με το φώς της ημέρας και μετά από αρκετό ρούμι ήταν πολύ καλύτερη η Αβάνα. Κάποια κτίρια φαινόταν σε κακή κατάσταση αλλά όλα φαινόταν κατοικημένα. Περπατήσαμε αρκετά και το βράδυ ξανά στο μπαράκι του ξενοδοχείου για να μην κάνουμε πειράματα. Την επόμενη μέρα είπαμε να πάμε στη θάλασσα, στις παραλίες PlayasdelEste, πήραμε ένα ταξί κανονίσαμε μια τιμή και μας πήγε μερικά χιλιόμετρα ανατολικά. Πραγματικά εντυπωσιακές παραλίες όπως έχουμε φανταστεί όλοι μας και έχουμε δει, βρήκαμε και ένα μαγαζάκι και αρχίσαμε ξανά τα μοχίτο και τις μπύρες Bucaneroκαι Cristal. Είχε πολλά και γκρίζα σύννεφα και δε βάλαμε αντηλιακό. Το αποτέλεσμα το βράδυ ήταν οδυνηρά εγκαύματα από τον ήλιο. Το βραδινό μας το πήραμε σε ένα Paladar στο Vedado, γενικά μας άρεσε πολύ η περιοχή. Και επειδή δεν μας έφτασαν τα ποτά εκεί είπαμε να πάμε για το κλείσιμο στο παλιό μας ξενοδοχείο. Φεύγοντας από κει, αν και σε πολύ κεντρικό σημείο ζήσαμε για πρώτη φορά την ανασφάλεια. Όπως περπατούσαμε προς το σπίτι μας εντόπισα να μαζεύονται μερικά άτομα από τα στενά, αθόρυβα και συνεννοούνταν με κάποια σφυρίγματα. Λίγο ανασφαλές, θα έλεγα. Τότε εμφανίστηκε ένας μόνο αστυνομικός και περπατούσε στα είκοσι μέτρα πίσω μας μέχρι το σπίτι μας. Η μοναδική φορά που νιώσαμε κάτι τέτοιο αλλά το ξεχάσαμε.
Την άλλη μέρα μας είπε η σπιτονοικοκυρά ότι έχει φίλους με αυτοκίνητο αν θέλουμε να μας πάνε στις παραλίες. Η συνεννόηση εν τω μεταξύ ήταν κυρίως στα ισπανικά τα οποία τα κατείχαμε σε βρεφικό επίπεδο εκείνη την εποχή. Μας γνώρισε ένα ζευγάρι 45-50 ετών η Κάτια που ήξερε μόνο ισπανικά και ρώσικα ήταν δημοσιογράφος αλλά και σχετικά με το πανεπιστήμιο και ο Χόρχε που ήταν πρώην στρατιωτικός και ήξερε Αγγλικά. Την πρώτη μέρα μας ανέβασε η Κάτια στο Lada και μας πήγε ξανά στις παραλίες τις κοντινές στα ανατολικά. Santa Maria ξανά αλλά με αρκετό αντηλιακό. Δοκιμάσαμε και Coco, δηλαδή κομμένη καρύδα και σου τη γεμίζουν με Havana λευκή. Μετά φάγαμε αστακούς και ψάρια σε τοπικό εστιατοράκι και την προκαθορισμένη ώρα μας παρέλαβε η νέα μας φίλη. Όλα είχαν μια τιμή και όλες αυτές οι εκδρομούλες μας στοίχιζαν κάτι αλλά υπολογίσαμε ότι αν πηγαίναμε κάθε φορά μόνοι μας θα ξοδεύαμε πιο πολλά. Την επόμενη μέρα είχε σειρά το Viñales στα δυτικά, σε μια περιοχή γνωστή για την παραγωγή πούρων. Μας ανέλαβε ο Jorge με 20 CUC και στη διαδρομή μας είπε αρκετά πράγματα για την Κούβα. Ρωτήσαμε πώς μπορούμε να αγοράσουμε σπίτι, πώς αγοράζουν οι Κουβανοί ( που τελικά μόνο ανταλλαγή κάνουν) ποιος έχει δικαίωμα να ανοίξει casa particular ή paladarτων 13 καρεκλών. Στο Viñales αντικρίσαμε μερικά εκπληκτικά τοπία, πήγαμε για μεσημεριανό σε κάποιο φιλικό του σπίτι με 12 CUCτο άτομο, αγοράσαμε πούρα και μετά χωριστήκαμε. Οι φίλοι μας πήγαν για ιππασία μέσα στα χωράφια και τα δάση και εμείς επισκεφτήκαμε έναν παραγωγό πούρων, μας έφτιαξε και ένα επί τόπου και διηγήθηκε τη διαδικασία στα ισπανικά, τα οποία άρχισα να καταλαβαίνω και να μεταφράζω στη σύζυγο σαν να είμαι γνώστης.
Και ξανά εξόρμηση με το Jorge την επόμενη μέρα μέσω Matanzasστο Varadero. Ωραία η διαδρομή με πολλές στάσεις και φτάνουμε στο φημισμένο θέρετρο, το οποίο όπως περίμενα δεν μας εντυπωσίασε. Ξενοδοχεία μεγάλα κυρίως αισθητικής ’70 και πολύ τουριστικά. Η παραλία όμως πάρα πολύ καλή, το ευχαριστηθήκαμε. Εκεί μου έφτιαξε ένας τύπος ένα καπέλο ανεβαίνοντας στο μπανανόδεντρο και κόβοντας φύλλα και το έπλεξε σε 5 λεπτά. Λάφυρο, ακόμα το έχω. Επιστρέφοντας κάναμε τα σχέδια μας για τη δικιά μας εκδρομή χωρίς ντόπιους. Και μετά από συζητήσεις αποφασίσαμε την επόμενη μέρα να νοικιάσουμε αυτοκίνητο (Atosμε ~70 CUCτη μέρα) και να πάμε στο Τρινιδάδ για 2 νύχτες.
Roadtrip. Ακόμα πριν βγούμε από την πόλη στο τούνελ με έγραψε ο τροχονόμος επειδή άλλαξα λωρίδα μέσα στο τούνελ. Τέλεια τα κατάλαβα τα ισπανικά του. Συνεχίσαμε με σκοπό να διασχίσουμε το νησί προς τα νότια ακολουθώντας την AutopistaNacionalκαι όχι τη Carretera Central για να φτάσουμε ταχύτερα. Ο αυτοκινητόδρομος άνετος και κυρίως άδειος, συναντούσαμε συχνά ποδηλάτες ή πεζούς (!) ή κάρα αλλά λίγα αυτοκίνητα. Πρώτη στάση Playa Larga, σε μια έρημη σχετικά παραλία, μια πολύ ζεστή θάλασσα και μετά συνέχεια για τον Κόλπο των Χείρων, οι άντρες επισκεφτήκαμε το μουσείο, οι γυναίκες μπανάκι στη θάλασσα ανάμεσα σε νάρκες και συρματοπλέγματα. Τα μαζεύουμε και συνεχίζουμε για Cocodrillos ένας ειδικά διαμορφωμένος τουριστικά χώρος όπου εκτρέφουν κροκόδειλους. Εκεί είδαμε και πώς τους ταϊζουν και μετά φάγαμε στο εστιατόριο τους. Συνέχεια για το Cienfuegos, το οποίο νόμιζα ότι είναι ενδιαφέρον αλλά μου εξήγησαν ότι δεν αξίζει να μείνουμε αλλά να πάμε Τρινιδάδ. Στο Σιενφουέγκος φάγαμε σε μια τοπική πιτσαρία, νομίζω αλυσίδα ήταν. Και μετά ξεκινήσαμε για Τρινιδάδ όπου είχαμε κλείσει ήδη σπίτι μέσω της σπιτονοικοκυράς μας στην Αβάνα. Στο δρόμο γενικά περνούσαμε από αρκετά χωριά και από γραφικά μέρη και δεν το μετανιώσαμε. Σε έναν παραλιακό δρόμο προς το Τρινιδάδ συναντήσαμε και ένα φαινόμενο με τα καβούρια να ανεβαίνουν από τη θάλασσα προς το δάσος κάποια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας και μας είχαν συμβουλέψει να αποφύγουμε να περάσουμε εκείνη την ώρα από κει, αλλά το ξεχάσαμε και είδαμε πάρα πολλά και πολύ μεγάλα, αλλά αρκετά σκοτωμένα.
Τρινιδάδ. Διατηρημένη πόλη όπως ήταν σε άλλες εποχές, δεν μπαίνουν αυτοκίνητα στο κέντρο, η σπιτονοικοκυρά μας από την Αβάνα πήρε κάποιον γνωστό της εκεί να μας κλείσει σπίτι και έτσι βρεθήκαμε στον κύριο Ραφαέλ. Μας έκανε και ένα πολύ ωραίο βραδινό μια που ήταν σεφ σε ένα ξενοδοχείο και μετά από μερικά μοχίτος είμασταν έτοιμοι για έξω. Casa de la música με χορευτικό και μουσικό θέαμα κυρίως για τουρίστες. Εκεί, γνωρίσαμε και πατριώτες από Θεσσαλονίκη και μας παρέσυραν σε ένα αυτοσχέδιο πάρτι σε μια αυλή σπιτιού όλα πρόχειρα και χύμα με εκπληκτικό συγκρότημα με frontmanτο Μιγκελίτο, πρώην μποξέρ και πολλά μοχίτο για άλλη μια φορά. Την άλλη μέρα πήγαμε σε παραλίες της περιοχής
PlayaAncon, σχεδόν μόνοι μας στην παραλία, παραγγέλναμε τα απαραίτητα κοκτεϊλ από το κοντινό ξενοδοχείο. Κανονίσαμε να πάμε και για snorkelingμε μια βάρκα, το οποίο μας άρεσε επίσης. Μετά κάναμε βόλτες και γνωρίσαμε την πόλη, αγοράσαμε πίνακες και αναμνηστικά. Α, ξέχασα να πω, το παζάρι είναι υποχρεωτικό (όπως στην ταινία των Monty Python – Life of Brian αν την έχετε δει) σιγά σιγά το συνήθισα και εγώ. Επιστροφή στην Αβάνα. Στο δρόμο αρχίσαμε να σταματάμε σε πλανόδιους και να κάνουμε ανταλλαγές: αυτοί μας έδιναν φρούτα ή ότι άλλο πουλούσαν και εμείς κάποια ρούχα που δεν χρειαζόμασταν ή λίγα σεντς CUC. Όλοι ευχαριστημένοι. Η έμπνευσή μας ήταν να εκμεταλλευτούμε το αυτοκίνητό μας και να πάμε στο Vedado. Χαθήκαμε με ευκολία στα προάστια της πρωτεύουσας και ρωτήσαμε αρκετό κόσμο για το δρόμο, πλέον με έναν αέρα στα ισπανικά. Και καλά, μάθαμε αλλά τίποτα δεν μάθαμε. Χαρακτηριστικό περιστατικό με έναν ντόπιο που ρωτούσαμε για το Βεντάδο, δεν μας καταλάβαινε ο ντόπιος για αρκετή ώρα και όταν κατάλαβε που του το έδειξα γραμμένο είπε « Ααααα, Μπεδάο» και μετά συνεχίσαμε να ρωτάμε προφέροντάς το έτσι και μας καταλάβαιναν άψογα. Πολύ γέλιο ρίξαμε.
Το τελευταίο μας βράδυ ήταν και είχαμε κρατήσει τα παλιά μας δωμάτια και είχαμε αφήσει και τις βαλίτσες εκεί για τις 2 μέρες. Το βράδυ πήγαμε σε ένα μπαράκι με συγκρότημα και μας έδειξαν τα μυστικά της κιθάρας tres. Η γνωστή κουβανέζικη κιθάρα που έχει διάταξη στις χορδές σαν το δικό μας το τρίχορδο μπουζούκι με τρεις διπλές χορδές. Η τελευταία μέρα ήταν μόνο για βόλτες στις υπαίθριες αγορές πήραμε διάφορα μικροαντικείμενα αλλά και ωραίους πίνακες. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι άλλαξε η ώρα της πτήσης μας και ήταν μια ώρα νωρίτερα και εμείς αργήσαμε έτσι και αλλιώς να πάμε και μας έβγαλαν και υπέρβαρους από τα πολλά μπουκάλια Havana club στις αποσκευές μας αλλά τελικά μεσολάβησαν οι φίλοι μας που μας πήγαν στο αεροδρόμιο και ανεβήκαμε σε ένα κατάμεστο αεροπλάνο για μια κουραστική πτήση επιστροφής.
Last edited by a moderator:
