Όλυμπος...στα 2100μ.

[soudianos]

Την διαδρομή αυτή στον Όλυμπο την έχω κάνει πολλές φορές όταν ήμουν μικρή! Έχω μάλιστα και μια φωτογραφία 15αυγουστο με χίονια! Ωραία εμπειρία! Φασολάδα στα πριόνια έφαγες?

έρχεται...

 

[nenena]

έρχεται...

περιμένω

 

[kapetanore]

Ο Όλυμπος τελικά, όπως και όλα τα ψηλά βουνά, είναι πάντα απρόβλεπτος σε καιρικά φαινόμενα. Πολύ ωραία η περιγραφή της οικογενειακής σας ανάβασης πάντως! Οι τρεις πιτσιρίκες σας μπορεί να κουράστηκαν και να γκρινιάξανε κάποιες στιγμές αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ τυχερές και ευτυχισμένες που έχουν τέτοιους γονείς να τις πηγαίνουν σε τόσο όμορφες πεζοπορικές διαδρομές! Συγχαρητήρια σε όλη την οικογένεια λοιπόν, που είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα-υπόδειγμα ανθρώπων που πηγαίνουν με τα παιδιά τους στην φύση και δεν τα αποστειρώνουν σε ένα διαμέρισμα! Αναμένω την συνέχεια με πολύ φασολάδα...

 

[Rosa]

Στη σπηλιά του Ιθακήσιου πήγατε? Νομίζω είναι πάνω στη διαδρομή που κάνατε...

 

[soudianos]

Στη σπηλιά του Ιθακήσιου πήγατε? Νομίζω είναι πάνω στη διαδρομή που κάνατε...

Όχι Ρόσα, τέτοια ενημέρωση δεν είχαμε. κι ούτε είδαμε πινακίδα.

kapetanore: σ αυτή την ηλικία τα κάνεις ότι θες, άντε τώρα ν ακούσουν για πορείες....

 

[mfish]

Πες μου τουλαχιστον οτι φαγατε μοσχαρακι με πατατες γιαχνι στο καταφυγιο Ζολώτα....Το λατρευω!!!!

 

[harilander]

Στη σπηλιά του Ιθακήσιου πήγατε? Νομίζω είναι πάνω στη διαδρομή που κάνατε...

η σπηλιά του Ιθακήσιου είναι στην διαδρομή απο Γκόρτσια προς Πετρόστρουγκα - οροπέδιο.
ωραία διαδρομη και αυτή αλλα διπλάσιος χρόνος!οχι ευκολη για αρχαριους.

 

[Rosa]

Ο Βασίλης Ιθακήσιος, ο 'Ζωγράφος του Ολύμπου', γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1879 κι έφτασε πρόσφυγας στην Αθήνα μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Στο πολύ ενδιαφέρον και συγκινητικό άρθρο του ΠΑΝΑ, διαβάζω:

...Στην Αθήνα όπου πρωτοεγκαταστά¬θηκε, πρόσφυγας πλέον, ο Βασίλης Ιθακήσιος, βρήκε παλιούς του φίλους από τα σπουδαστικά του χρόνια που συμμετείχαν στον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο της Αθήνας του 1922. Πολλοί από τους φίλους του ήταν φυσιολάτρες και είχαν ιδρύσει τον οδοιπορικό σύνδεσμο. Μετά από ορισμένους περιπάτους σε διάφορα βουνά της Ελλάδος, αποφάσισε να αρχίσει να τα ζωγραφίζει. Από τότε άρχισε να σκέφτεται να ζήσει σε κάποιο βουνό και να απομακρυνθεί από την πόλη. Το 1928 θα ανεβεί με τον Κάκαλο στον Όλυμπο φθάνοντας στη σπηλιά που θα ονομάσει «Άσυλο των Μουσών» και θα περάσει πολλά καλοκαίρια, από το 1928 έως το 1940, ζωγραφίζοντας πάνω από 500 πίνακες με διαφορετικές όψεις του Ολύμπου. Σήμερα είναι γνωστή ως “σπηλιά του Ιθακήσιου”. Κάνει τη σπηλιά παλάτι του, με εφόδια δύο τρία σκαμνιά, ένα σεντούκι, ένα πιθάρι, δοχεία για νερό, καλάθια, λάμπες πετρελαίου, στρωσίδια, ξύλα για φωτιά και, φυσικά, τα σύνεργα της ζωγραφικής του. Στα τοιχώματα ζωγράφισε τις Μούσες και δύο φορές την εβδομάδα έρχονταν, με ζώα, οι προμήθειες από το χωριό....

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ:

http://www.panas.gr/periodiko/pan_485.pdf

Η σπηλιά του Ιθακήσιου βρίσκεται σε ύψος 1680 μ., στη ΒΑ πλευρά του Ολύμπου, πολύ κοντά στο μονοπάτι που πηγαίνει από Μπάρμπα για Πετρόστρουγκα ή Ανάθεμα.
Wos σκέψεις

Την έχει επισκεφτεί άραγε κανείς, να μας πει εντυπώσεις???:roll:

 

[harilander]

Η σπηλιά του Ιθακήσιου βρίσκεται σε ύψος 1680 μ., στη ΒΑ πλευρά του Ολύμπου, πολύ κοντά στο μονοπάτι που πηγαίνει από Μπάρμπα για Πετρόστρουγκα ή Ανάθεμα.
Wos σκέψεις

Την έχει επισκεφτεί άραγε κανείς, να μας πει εντυπώσεις???:roll:

δεν εχω ψηφιακή φωτογραφια για να ανεβάσω, (η τελευταία μου επίσκεψη ήταν προ- ψηφιακής τεχνολογίας για μένα!)
εντάξει, δεν είναι τίποτα φοβερό σαν σπηλιά, περισσότερο σαν εσοχή θα το έλεγα, είναι σε ωραιο μερος μεσα στο δάσος σε ενα μπαλκόνι.Να πω την αλήθεια περίμενα κάτι περισσότερο.

 

[soudianos]

Το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» κτίστηκε το 1931 και πήρα το όνομα από τον αρχιτέκτονα που το σχεδίασε. Ένα μεγάλο τζάκι άναβε και οι τεράστιες φλόγες του ζέσταναν το χώρο. Δίπλα του απλωμένα πάνω σε καρέκλες στέγνωναν τα ρούχα των άλλων ορειβατών. Γύρω στα πέντε άτομα ήταν οι άλλοι επισκέπτες με αντικείμενο συζήτησης τις πορείες και τις αναρριχήσεις. Απλώσαμε κι εμείς τα ρούχα μας να στεγνώσουν κι όσα δεν μπορούσαμε να βγάλουμε, στέγνωναν πάνω μας. Το μοναδικό μενού ήταν φασολάδα και μακαρονάδα. Το μαύρο κρασί που τα συνόδευε και ο δυνατός καφές στο τέλος μας συνέφεραν. Πλησίαζε τρεις το απόγευμα κι είχε αρχίσει να σκοτεινιάσει. Άστοχη ερώτηση: -Γιατί δεν ανοίγετε τα φώτα να βλέπουμε να φάμε; -Τι λέτε; Φώτα εδώ στα βουνά; Πρέπει να σκοτεινιάσει καλά…(αν θυμάμαι καλά είχαν μόνο ηλεκτρογεννήτρια) Η βροχή τώρα είχε δυναμώσει. Η αίθουσα απ΄ έξω είχε στέγαστρο που σε προστάτευε από τη βροχή, κι έτσι μπορούσες να αισθανθείς το άρωμα του ποτισμένου χώματος ανακατεμένο με αυτό του δάσους.


Λίγα λεπτά μετά την άφιξη μας, ένα κάτασπρο σαν μπαμπάκι πυκνό σύννεφο κάλυψε όλη την περιοχή κάτω από το καταφύγιο, κι έφτανε μέχρι το τελευταίο σκαλάκι της πλακόστρωτης αυλής. Μονοπάτι, δένδρα, πλαγιές, οτιδήποτε υπήρχε χαμηλότερα απ’ εμάς, έγινε αόρατο απ΄ αυτό το μοναδικό θέαμα. Το βάθος του σύννεφου δεν μπορούσαμε να το προσδιορίσουμε. Γίναμε αόρατοι απ’ οποιαδήποτε ύπαρξη που υπήρχε κάτω απ’ εμάς. Σαν να ήμασταν στην κατοικία των Θεών.


Σε κάποια στιγμή, ένας ψηλός γεροδεμένος και καλά ντυμένος άνδρας αποχαιρέτισε τη παρέα και ξεκίνησε για πιο ψηλές βουνοκορφές με τις ευχές των υπολοίπων. Από την πλακόστρωτη αυλή ανέβηκε μερικά σκαλοπάτια και χάθηκε μέσα στη βροχή και στην ομίχλη.


Αργότερα το άσπρο σύννεφο διαλύθηκε αλλά η βροχή συνεχιζόταν λιγότερη αλλά σταθερή. Τρία άτομα όλοι άνδρες γύρω στα 45-50, ντυμένοι με αδιάβροχα πήραν το δρόμο της επιστροφής απ’ το μονοπάτι που ήλθαμε. Μισή ώρα μετά απ΄ αυτούς κι αφού είχαμε συμπληρώσει τρεις ώρες στο καταφύγιο πήραμε το ίδιο μονοπάτι για την επιστροφή με τα καπέλα και τις ομπρέλες ανοιχτές. Στο κατηφορικό μονοπάτι τα πόδια μας πήγαιναν από μόνα τους. Άγχος και πίεση δεν υπήρχε. Ο ρυθμός μας αυξήθηκε, η βροχή λιγόστεψε, η παρέα σκορπίστηκε. Βαδίζαμε κατά βούληση γιατί ο δρόμος μας ήταν γνωστός. Σε λίγο άρχισαν τα τραγούδια, οι φωνές και τα πειράγματα. Ευκαιρία για εκτόνωση. Ήμασταν ξανά οι μόνοι οδοιπόροι.


Κάποια στιγμή ακούσαμε ομιλίες και φωνές που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από πού έρχονταν. Σε μια στροφή είδαμε τα τρία άτομα που ξεκίνησαν πριν από μας, να κατηφορίζουν ήρεμα. -Μπα!!! Συναντάμε και προσπερνάμε!!! Κρυφά χαχανητά απ’ τη παρέα μας για την επιτυχία. Πλησιάσαμε. –Πρώτη φορά βλέπουμε ανάβαση στο Όλυμπο με ομπρέλες!!! -Και με καλοκαιρινά, απαντάμε. Μετά από μικρή ξεκούραση στη σύντομη συζήτηση γνωριμίας συνεχίσαμε το κατήφορο. Φτάσαμε στη Πριόνια σε δυο ώρες και δεκαπέντε λεπτά. Δηλαδή, δεκαπέντε λεπτά γρηγορότερα απ΄ ότι λέγανε οι πληροφορίες του φυλλαδίου. Το αυτοκίνητο, μας περίμενε. Πήραμε μια ανάσα, δροσιστήκαμε στην πηγή, κι αποχαιρετίσαμε το βουνό των Θεών. Ο τρίτος στόχος της εκδρομής μας στην ηπειρωτική Ελλάδα είχε επιτευχθεί. Ήταν κι’ αυτή μια μέρα διαφορετική απ’ ότι οι άλλες. Είχαμε πέσει έξω απ’ το σχεδιασμό του προγράμματος της ημέρας αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, εξ άλλου δεν επηρέασε το ταξίδι μας. . Μετά από μια στάση στο Λιτόχωρο ξαναγυρίσαμε και διανυχτερεύσαμε στο χτεσινό κάμπινγκ.


Την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί, επήγαμε και είδαμε το άγνωστο μέχρι τότε σε μας αρχαίο Δίον. Εύλογη η απορία μου, πως μια τέτοια μεγάλη περιοχή με αρχαιότητες δεν μου ήταν γνωστή, όταν υπάρχουν μικρότερες αλλά περισσότερο γνωστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η έκταση του χώρου μας θύμισε την αρχαία Νικόπολη που είδαμε πριν μερικές μέρες. Οι ανασκαφές σε πολλά σημεία συνεχίζονταν. Ήταν σημαντική περιοχή κατά την αρχαιότητα, που πήρε το όνομα από τον θεό Δία. Απ΄ εδώ ξεκινούσαν οι στρατιές του Μ. Αλεξάνδρου για τα βάθη της Ασίας, αφού πρώτα θυσίαζαν στον θεό. Πολύωρη ήταν η παραμονή μας σ΄ αυτό τον όμορφο χώρο που είχε και μουσείο.


Εδώ τέλειωσε ουσιαστικά η εκδρομή μας, οι διακοπές μας στην Ελλάδα. Πήραμε τον εθνικό για Αθήνα με μια στάση, ήταν πρώτη φορά για όλους μας, στα θαυμάσια Τέμπη όπου προσπαθούσαμε όσο μπορούσαμε να αποφεύγουμε τους μικροπωλητές και τα μαγαζιά με τις μυρουδιές, τις φωνές και τις τεχνικές πραμάτειες, διατηρώντας ανέπαφη την εικόνα της ελληνικής φύσης που είχαμε μέσα μας. Στα Τέμπη κλείσαμε το οδοιπορικό μας με μια τελευταία γεύση από πλατάνια, γεφύρια και ποτάμια.


Κάναμε ένα προσκύνημα στους ήρωες του μνημείου των Θερμοπυλών και συνεχίσαμε οδηγώντας σ΄ ένα τοπίο που μας έφερνε κατήφεια, όταν βλέπαμε πάνω του την ανθρώπινη παρέμβαση που γινόταν πυκνότερη όσο πλησιάζαμε Αθήνα. Κι όταν το βράδυ οδηγούσαμε μέσα στους δρόμους της πόλης, μια μελαγχολία μας είχε κυριεύσει για το όμορφο όνειρο που τέλειωσε. Η μελαγχολία μετριάστηκε από την υπόσχεση να το ξανακάνουμε, και ξεχάστηκε από τη ζεστή υποδοχή των γνωστών μας προσώπων που μας περίμεναν.

 

[nenena]

Και εις άλλα με υγεία!

 

[soudianos]

Όταν μετά από δυο μέρες πήραμε το καράβι από τον Πειραιά για το μεγάλο νησί, κι ενώ αυτό το δρομολόγιο το είχα κάνει εκατοντάδες φορές, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι είμαστε απομονωμένοι στη μέση της Μεσογείου, κοντά στην Αφρική και πόσοι τυχεροί είναι οι κάτοικοι της ηπειρωτικής Ελλάδας ο οποίοι έχουν τη δυνατότητα όποτε θέλουν, να γνωρίσουν τις ομορφιές της.

Εντύπωση όμως μου έκαναν οι λίγοι ξένοι τουρίστες που συναντούσαμε στα μέρη που πηγαίναμε σε σύγκριση με την Κρήτη την ίδια εποχή. Κι αυτό εξηγείται ότι o περιορισμένος χώρος, ή ύπαρξη λίγων αξιοθέατων στην Κρήτη, ( εκεί περισσότερο μετράει ή παραλία, το τοπίο, η φύση και η έννοια σαν νησί), συντελούν στο να μαζεύονται τα πλήθη των τουριστών, που τους στέλνουν τα ξενοδοχεία με ημερήσιες εκδρομές απ΄ όλο το νησί, την ίδια μέρα στο συγκεκριμένο αξιοθέατο π.χ. Κνωσός , Ελαφονήσι, ή Δίκταιον Άνδρον, ούτως ώστε ο Έλληνας που θα βρεθεί μια μέρα του καλοκαιριού εκεί να αισθάνεται ξένος στον τόπο του.

Στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα όμως δεν είχαμε όμοια αρνητικά αισθήματα και με ευχαρίστηση βλέπαμε τους Έλληνες επισκέπτες να είναι περισσότεροι από τους ξένους. Αυτό το βλέπαμε στους αρχαιολογικούς τόπους, στα μέρη φυσικού κάλλους, αλλά και στις ταβέρνες και στα καφενεία. Πολύ εμφανές ιδίως ήταν στις Πρέσπες. Η πλειονότητα των ξένων προτιμά τα νησιά και τη θάλασσα. Έτσι δίνεται η δυνατότητα στον Έλληνα το καλοκαίρι να γνωρίσει τις ομορφιές της ηπειρωτικής Ελλάδας μακριά από την πολυκοσμία της παραλίας και του τουρισμού.

Ένα συγκριτικό παράδειγμα είναι το εξής που με εντυπωσίασε : Στο Δίκταιον Ανδρον του Οροπεδίου Λασιθίου, οποιαδήποτε μέρα του καλοκαιριού μαζεύεται μεγάλος αριθμός από τουρίστες που έρχονται με λεωφορεία, με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα , μηχανάκια κι ακόμα με ποδήλατα. Στο χώρο στάθμευσης για το σπήλαιο επιτρέπουν μόνο τα λεωφορεία που ξεφορτώνουν τους ηλιοκαμένους πελάτες των ξενοδοχείων, και συ πρέπει να παρκάρεις ένα χιλιόμετρο μακριά. Όλοι αυτοί παίρνουν μια ανηφόρα στο βουνό και μετά μισή ώρα πορείας θα δουν το εκδοτήριο εισιτηρίων για να κατέβουν σ’ ένα λάκκο με δυο τρεις σταλακτίτες πολυκαιρισμένους κι άλλους μαυρισμένους από την επαφή των χεριών.

Πώς να συγκριθεί αυτό το «σπήλαιο» με αυτό του Περάματος ή του Αλιστράτη; Κι όμως, την ίδια εποχή η πλειοψηφία σ΄αυτά ήμασταν Έλληνες. Ιδίως στο δεύτερο, ένα θαύμα της φύσης, μοναδικό στο είδος του στον κόσμο, τέλεια οργανωμένο, το οποίο επισκεφτήκαμε μετά τρία χρόνια σε μια άλλη εκδρομή, η καταθλιπτική του ερημιά μου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Άδειος ήταν ο χώρος στάθμευσης και την καθορισμένη ώρα επίσκεψης με ξεναγό ήμασταν δώδεκα άτομα εκ των οποίων δύο μόνο ξένοι.


Στο Δίκταιον όμως λέγεται πως ανατράφηκε… ο γνωστός σε όλους αυτούς τους τουρίστες θεός Δίας. Άλλοι λένε στο Ιδαίον στο Ψηλορείτη. Στη Μεσσαρά σε μια ελιά ξεκουράστηκε γιατί του φορτώθηκε ...στην πλάτη η Ευρώπη. Μην πιστεύετε τον μύθο… είναι αναμφισβήτητο.