Ήπειρος: βουνά, ποτάμια, θάλασσες.

[vasiliss]

Πραγματικά, έκανα λίγα μέτρα μόνος μου και τα χρειάστηκα - αυτή την φορά.
Μάλλον μεγάλωσα, γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενα της συζύγου παλιά είχαμε κάνει όλο το μονοπάτι (δεν είναι και μεγάλο)

 

[vasiliss]

Ο Βοϊδομάτης.

Ο Βοϊδομάτης είναι παραπόταμος του Αώου. Οι κύριες πηγές του βρίσκονται κάτω από το χωριό Βίκος. Η ονομασία του Βοϊδομάτη προέρχεται από τις σλαβικές λέξεις voda (= νερό) και mati (= πηγή), ενώ μια άλλη παρετυμολογία μιλά για βόιδι δηλ. βόδι και μάτι (μάτι του βοδιού), από το γαλάζιο χρώμα που έχει αυτό, μας είπε ο οδηγός μας στο ράφτινγκ.
Ο Βοϊδομάτης χαρακτηρίζεται ως ένας από τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης. Διασχίζει μία από τις ομορφότερες ορεινές τοποθεσίες της Ελλάδας, η οποία έχει χαρακτηριστεί εθνικός δρυμός από το 1973, καθώς και το φαράγγι του Βίκου που αποτελεί μνημείο φυσικής ομορφιάς. Κατά μήκος του Βοϊδομάτη συναντώνται μερικά από τα ομορφότερα μονότοξα, ηπειρώτικα γεφύρια. Το πιο διάσημο είναι το γεφύρι της Κλειδωνιάς, όπου και θα κατέληγε το ράφτινγκ που θα κάναμε.

Ράφτινγκ στον Βοιδομάτη.

Δύο ημέρες πριν ξεκινήσουμε, έτσι στο άσχετο, μου ήρθε η ιδέα να κάνουμε ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη. Το είχα ψάξει και παλιότερα, αλλά τότε οι τιμές ήταν απαγορευτικές (για εμάς) για τετραμελή οικογένεια, οπότε δεν είχαμε κάνει κάτι παρόμοιο έως τώρα.

Έθεσα λοιπόν στην οικογένεια το ερώτημα: ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη ή μονοήμερη κρουαζιέρα στους Παξούς Αντίπαξους; (το σκεφτόμουν κι αυτό και είχαν περίπου το ίδιο κόστος) Τα παιδιά είπαν με την μία ράφτινγκ. Για εμάς και τα δύο ήταν πολύ δελεαστικά, ζυγίσαμε τα υπέρ και τα κατά, συνυπολογίσαμε και την πολυκοσμία στο καράβι της μονοήμερης και επιλέξαμε κι εμείς τελικά το ράφτινγκ.

Οι ομάδες που δραστηριοποιούνται σχετικά με το ράφτινγκ στην περιοχή είναι πολλές, οπότε ξεκίνησα μια μικρή έρευνα, θέτοντας τρία βασικά κριτήρια, το κατά πόσο τηρούνται κάποια μέτρα προστασίας κατά του covid, την εμπειρία που έχουν και φυσικά τις τιμές. Δύο ομάδες ξεχώρισα μέσω των ιστοσελίδων τους και των κριτικών, εκ των οποίων η RAC μου έκανε ελαφρώς καλύτερη προσφορά (90€ για 2 ενήλικες και 2 παιδιά). Ήταν και αυτή που κατέβασε τις περισσότερες βάρκες στο ποτάμι εκείνη την ημέρα. Η τιμή ήταν αρκετά χαμηλή σε σχέση με τις προ covid εποχές - 140€ οι τέσσερις μας, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Στο τέλος θα μας έδιναν και υλικό (φωτογραφίες και βίντεο από την διαδρομή) οπότε δεν χρειάστηκε να κουβαλήσουμε κάτι δικό μας μαζί.

Η δραστηριότητα του ράφτινγκ ξεκινά από το ξενοδοχείο “Ταξιάρχες” στην Αρίστη όπου είναι και η έδρα της ομάδας. Εκεί φορέσαμε τις στολές και τον εξοπλισμό μας και επιβιβαστήκαμε, με μάσκα, στο βανάκι που θα μας μετέφερε στην γέφυρα της Αρίστης, από όπου ξεκινούν όλες οι ομάδες που διασχίζουν το ποτάμι. Στις όχθες του ποταμού, μας έγινε μια μικρή εκπαίδευση - ενημέρωση και επιβιβαστήκαμε στις βάρκες, εμείς μόνο η οικογένειά μας σε μία βάρκα, όπως τηλεφωνικά είχαμε συμφωνήσει.

Η γυναίκα μου στην αρχή είχε κάποιους μικρούς φόβους και τρέλανε τον οδηγό μας στις ερωτήσεις, για την επικινδυνότητα του σπορ. Αλλά συνεχίζοντας άρχισε να χαλαρώνει και του ζητούσε περισσότερη αδρεναλίνη, καθώς τα νερά ήταν πολύ ήσυχα και ήταν τελικά η όλη ιστορία σαν μια ήσυχη βαρκάδα με λίγο κουπί και μικρές αναταράξεις.
Η διαδρομή ήταν περίπου 1,5 ώρες μέχρι την γέφυρα της Κλειδωνιάς. Στην μέση της διαδρομής σταματήσαμε σε μία πηγή να πιούμε νερό, να κάνουμε μπάνιο και βουτιές από τα βράχια στο παγωμένο ποτάμι, η θερμοκρασία του οποίου όμως ήταν ανεκτή με τις στολές που φορούσαμε.

Τελικά η εμπειρία ήταν πολύ όμορφη, την ευχαριστηθήκαμε πολύ μικροί και μεγάλοι - ήταν το Νο1 για όλους μας σε ότι κάναμε και είδαμε σε αυτή την εκδρομή. Από την RΑC μείναμε πολύ ευχαριστημένοι, καθώς πιστεύουμε ότι διαθέτουν την απαιτούμενη εμπειρία και επαγγελματισμό που χρειάζεται. Θα θέλαμε βέβαια λίγη περισσότερη αδρεναλίνη, αλλά αυτό ήταν αδύνατο, καθώς λόγω της εποχής τα νερά στο ποτάμι ήταν λίγα και σε ορισμένες περιπτώσεις η βάρκα έβρισκε κάτω στα χαλίκια.

Οπότε αποφασίσαμε ότι αν μας δοθεί πάλι η ευκαιρία, θα το ξαναδοκιμάσουμε, αλλά αυτή την φορά σε “ορμητικότερο” ποτάμι. Δεν ξεχνάμε ότι έχουμε αφήσει και ανοιχτές υποχρεώσεις για κάτι παρόμοιο στο ποτάμι Tara στο Μαυροβούνιο, το οποίο δεν κάναμε σε εκείνο το οδικό του 2017 και μου έχει μείνει απωθημένο.

Και μια βουτιά μου "σε στυλ ζεϊμπέκικου", όπως είχε γράψει ένας συμφορουμίτης τότε στο live from.

 

[Smaragda53]

η κακή σου διάθεση αποτυπώνεται στο κείμενό σου (εκτός από αυτό με το ράφτινγκ) αλλά όχι στις φωτογραφίες σου που είναι πανέμορφες. Πήγες σ΄ένα από τα ωραιότερα τοπία της Ελλάδας, τι άλλο θέλεις? Εγώ μέχρι Κορινθία πήγα φέτος το καλοκαίρι! Πάντως Αύγουστο (πριν πολλά-πολλά χρόνια) στις πισίνες του Πάπιγκο έκανες άνετα μπάνιο. Εμείς κάναμε το εξής που μου έχει μείνει αξέχαστο. Πηγαίναμε απ΄το πρωί και κατασκηνώναμε δίπλα στον Βοιδομάτη, όπου κάναμε μπάνιο (μπρρρ!) και πικνίκ. Το απόγευμα που χαμήλωνε λίγο ο ήλιος κάναμε τις εξορμήσεις μας στα διάφορα χωριά, γι αυτό κι όταν αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το φαράγγι, γυρίσαμε πίσω γιατί θα μας έπαιρνε η νύχτα δυστυχώς. Πρέπει να ήταν Αύγουστος του 1993 τότε, κόσμος πολύς δεν υπήρχε ακόμα και το ράφτινγκ δεν είχε γίνει ακόμα πολύ γνωστό. Στα χωριά εκτός απ΄ το Μικρό Πάπιγκο δεν υπήρχαν ξενοδοχεία της προκοπής. Εμείς μείναμε στην Κόνιτσα για 10 μέρες σύνολο, αλλά Κόνιτσα δεν είδαμε γιατί μας μάγεψαν τα Ζαγοροχώρια.

 

[vasiliss]

η κακή σου διάθεση αποτυπώνεται στο κείμενό σου (εκτός από αυτό με το ράφτινγκ) αλλά όχι στις φωτογραφίες σου που είναι πανέμορφες. Πήγες σ΄ένα από τα ωραιότερα τοπία της Ελλάδας, τι άλλο θέλεις? Εγώ μέχρι Κορινθία πήγα φέτος το καλοκαίρι! Πάντως Αύγουστο (πριν πολλά-πολλά χρόνια) στις πισίνες του Πάπιγκο έκανες άνετα μπάνιο. Εμείς κάναμε το εξής που μου έχει μείνει αξέχαστο. Πηγαίναμε απ΄το πρωί και κατασκηνώναμε δίπλα στον Βοιδομάτη, όπου κάναμε μπάνιο (μπρρρ!) και πικνίκ. Το απόγευμα που χαμήλωνε λίγο ο ήλιος κάναμε τις εξορμήσεις μας στα διάφορα χωριά, γι αυτό κι όταν αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το φαράγγι, γυρίσαμε πίσω γιατί θα μας έπαιρνε η νύχτα δυστυχώς. Πρέπει να ήταν Αύγουστος του 1993 τότε, κόσμος πολύς δεν υπήρχε ακόμα και το ράφτινγκ δεν είχε γίνει ακόμα πολύ γνωστό. Στα χωριά εκτός απ΄ το Μικρό Πάπιγκο δεν υπήρχαν ξενοδοχεία της προκοπής. Εμείς μείναμε στην Κόνιτσα για 10 μέρες σύνολο, αλλά Κόνιτσα δεν είδαμε γιατί μας μάγεψαν τα Ζαγοροχώρια.

Μη νομίζεις Σμαράγδα ότι σνομπάρω ταξιδιωτικά την Ελλάδα, αντιθέτως την υπεραγαπώ και την θεωρώ μία από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου. Για 30 χρόνια είναι το πεδίο ταξιδιωτικής μου δράσης και ακόμη δεν την χόρτασα.

Πάντως παρακολουθώντας τα γραφόμενά σου και σε διάφορα άλλα post, φαίνεται ότι έχεις πλούσια ταξιδιωτική εμπειρία. Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να σκαλίσεις τις μνήμες σου και να γράψεις καμία ταξιδιωτική ιστορία από τα παλιά; Πολλοί νομίζω ότι θα ενδιαφέρονταν να την διαβάσουν με πρώτον πρώτο εμένα. Δεν θα είσαι η πρώτη, αρκετά μέλη το έχουν κάνει παλιότερα και έχει υπάρξει θερμή ανταπόκριση.

 

[vasiliss]

Στα παράλια της Ηπείρου. Νεκρομαντείο και πηγές Αχέροντα.

Στα παράλια της Ηπείρου θα κάναμε 3 διανυκτερεύσεις. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω σταματήσει το “επί τόπου” ψάξιμο δωματίων, το οποίο πολύ με κούραζε και μου έτρωγε χρόνο από τις διακοπές μου και πάντα κλείνω αρκετά νωρίς, κυρίως από την Booking. Αυτή την φορά λόγω αμφιβολιών εάν τελικά θα πάμε, δεν είχα κλείσει τίποτα. Όλοι μου έλεγαν - και η κοινή λογική βεβαίως βεβαίως - ότι επί τόπου θα έβρισκα καλύτερες τιμές. Έτσι, το πρωί πριν φύγουμε από τα Γιάννενα, πήραμε 4-5 τηλέφωνα για να πάρουμε τιμές και πολύ εύκολα και γρήγορα κλείσαμε επί τόπου έναν δωμάτιο στον Αρίλα με 50€ την βραδιά.
Ποτέ δεν ξοδεύουμε χρόνο στα δωμάτια που κλείνουμε, γιατί είμαστε όλη την ημέρα στους δρόμους. Έτσι δεν αναζητώ πολυτέλεια, θέα, κτλ. η καθαριότητα είναι αρκετή για εμάς. Όμως σε αυτό το δωμάτιο πολύ στεναχωρήθηκα που δεν βρήκα χρόνο να ξοδέψω το πρωί, αλλά κυρίως το βράδυ, στο υπέροχο μπαλκόνι του με εξαιρετική θέα έως απέναντι την Κέρκυρα.

Νεκρομαντείο και ποταμός Αχέροντας.

Ήταν δύο περιοχές που μας είχαν ξεφύγει σε προ 15ετίας επίσκεψη στην περιοχή. Το πλάνο έλεγε λοιπόν επίσκεψη στο νεκρομαντείο, τις εκβολές του Αχέροντα και τις πηγές του. Αν προλαβαίναμε θα πηγαίναμε και ως τους μύλους του Σουλίου.
Το νεκρομαντείο βρισκόταν κατά τον Όμηρο στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων με τον Κωκυτό, στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης, η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών.
Η διαφορά αυτού του μαντείου με τα υπόλοιπα της αρχαιότητας ήταν ότι οι εκεί οι επισκέπτες δεν έπαιρναν τους χρησμούς από τους ιερείς, αλλά πήγαιναν για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει αναλυτικά την περιοχή κατά την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη.
Στο Νεκρομαντείο Αχέροντα για να έχει ο επισκέπτης επαφή με τις ψυχές των νεκρών, έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τις βγάλει από τη λήθη δίνοντάς τους να πιουν αίμα. Πέραν αυτού έπρεπε να υποβληθεί σε πολυήμερη δοκιμασία ψυχικού και σωματικού καθαρμού. Οι ψυχές θεωρούνταν άυλες σαν σκιές. Τα "είδωλα" των ψυχών τα ανέβαζαν οι ιερείς με σιδερένιους μοχλούς , με γρανάζια και καστανιέτες από την υπόγεια αίθουσα. Στο τέλος οι πιστοί αποχωρούσαν από άλλη έξοδο ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους επόμενους επισκέπτες εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μυστικότητα.
Πολλοί ήταν οι θνητοί που πέρασαν τις πύλες του Άδη στην αρχαία μυθολογία: Ο Οδυσσέας, ο Ορφέας, ο Ηρακλής, ο Θησέας κ.α.

Μικρός ο αρχαιολογικός χώρος και σίγουρα πρέπει να έρθεις διαβασμένος, εάν θέλεις να κατανοήσεις την ιδιαιτερότητά του και την μεγάλη σημασία του χώρου κατά την αρχαιότητα.

Αν και φτάσαμε εκεί αρκετά πρωί, η ζέστη ήταν ανυπόφορη εκείνη την ημέρα. Οπότε όταν τελειώσαμε την περιήγησή μας, αφήσαμε τις εκβολές για μιαν επόμενη φορά και ξεκινήσαμε για τις πηγές του Αχέροντα, ελπίζοντας ότι μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο εκεί και να δροσιστούμε λίγο. Είχαμε μείνει με τις εντυπώσεις του μπάνιου στον Βοϊδομάτη, αλλά ξεχάσαμε ότι εκεί φορούσαμε και τις στολές που περιόριζαν το κρύο.
Αφού περάσαμε το χωριό Γλύκη, παρκάραμε στο τεράστιο δωρεάν πάρκινγκ της περιοχής. Ήταν νωρίς ακόμη και δεν είχε πολλά αυτοκίνητα, αλλά δεν άργησε να γεμίσει (ανησυχητικό αυτό). Όλοι συμβούλευαν να έχουμε ένα ζευγάρι κλειστά πλαστικά παπούτσια θαλάσσης - τα οποία πουλούσαν κι εκεί - αλλά εμείς προτιμήσαμε να βάλουμε ένα παλιό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Μετά το πάρκινγκ δεξιά και αριστερά του ποταμού ξεκινούν σκιερά μονοπάτια παράλληλα με αυτόν που οδηγούν στο σημείο των πηγών. Αρκετά παράταιρα με τον χώρο, μαγαζιά για φαγητό και καφέ έχουν στηθεί στις όχθες του ποταμού. Επίσης μπορείς να κάνεις ιππασία και ράφτινγκ, που δεν τα προτιμήσαμε καθώς είχαμε κάνει στον Βοϊδομάτη.

Θυμάμαι ότι γυρίζοντας με το λεωφορείο από το τέλος της διαδρομής στον Βοϊδομάτη, δύο οδηγοί συζητούσαν μεταξύ τους για το ράφτινγκ και τις υπηρεσίες που αυτοί προσφέρουν και κάποια στιγμή είπαν: “Δεν θα καταντήσουμε εμείς Αχέροντας” Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσαν. Μιλούσαν για χαμηλές τιμές και προχειρότητα, κάτι άλλο, δεν μπόρεσα να καταλάβω όταν είδα τους ανθρώπους που έκαναν ράφτινγκ στο ποτάμι αυτό. Την απορία αυτή ίσως μπορεί να μου την λύσει η @Grerena που έκανε λίγες ημέρες αργότερα ράφτινγκ στο ποτάμι αυτό.

Μην ξεγελαστείτε και ξεκινήσετε πολύ νωρίς την πορεία δια μέσω του ποταμού, γιατί το νερό είναι πραγματικά πολύ κρύο. Ιδίως κοντά στις πηγές, στην πρώτη επαφή νιώθεις ότι έχεις βάλει τα πόδια σου μέσα σε ένα κουβά με παγάκια, και ασυναίσθητα παίρνεις τον δρόμο για την όχθη. Η γυναίκα μου και η μικρή κόρη μου δεν άντεξαν πολύ και μετά από 5 λεπτά οπισθοχώρησαν προς την ζεστή όχθη του ποταμού. Εγώ με την μεγάλη συνεχίσαμε για κανένα 20λεπτο ακόμη, κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες στάσεις στις νησίδες από χαλίκια στις άκρες του ποταμού. Όπως άκουσα από διερχόμενους, ακόμη πιο πάνω το νερό βάθαινε έως την μέση και μπορούσες άνετα να κολυμπήσεις. Άνετα, λέμε τώρα, αν γλίτωνες τα κρυοπαγήματα ή το έμφραγμα. Εμείς πάντως δεν το αποτολμήσαμε αν και φορούσαμε μαγιό και είχαμε μαζί μας τα απαραίτητα.

Δυστυχώς επειδή δεν έχουμε αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή, αφήσαμε την μηχανή στο αυτοκίνητο και το κινητό το βάλαμε σε μια αδιάβροχη θήκη, οπότε ότι φωτογραφίες βγάλαμε στο ποτάμι, ήταν επιεικώς απαράδεκτες.

Μπάνιο δεν κάναμε, αλλά την απαραίτητη δόση δροσιάς την είχαμε πάρει σίγουρα. Αφού λοιπόν είχαμε χρόνο, αποφασίσαμε να πάμε έως τους μύλους Σουλίου, για να πιούμε έναν καφέ στο εκεί παραδοσιακό καφενείο, σε έναν συντηρημένο μύλο. Αν και οι στροφές έως εκεί ήταν πολλές, η επίσκεψη άξιζε τον κόπο. Όλα τα λεφτά ήταν τα λιγοστά τραπέζια που βρίσκονταν διάσπαρτα κάτω από τα πλατάνια ακριβώς δίπλα στο ποτάμι. Εμείς αρκεστήκαμε σε καφέδες και γλυκά του κουταλιού και δεν δοκιμάσαμε τα σουβλάκια τους για να δούμε εάν κι αυτά άξιζαν τον κόπο.

 

[Grerena]

Θυμάμαι ότι γυρίζοντας με το λεωφορείο από το τέλος της διαδρομής στον Βοϊδομάτη, δύο οδηγοί συζητούσαν μεταξύ τους για το ράφτινγκ και τις υπηρεσίες που αυτοί προσφέρουν και κάποια στιγμή είπαν: “Δεν θα καταντήσουμε εμείς Αχέροντας” Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσαν. Μιλούσαν για χαμηλές τιμές και προχειρότητα, κάτι άλλο, δεν μπόρεσα να καταλάβω όταν είδα τους ανθρώπους που έκαναν ράφτινγκ στο ποτάμι αυτό. Την απορία αυτή ίσως μπορεί να μου την λύσει η @Grerena που έκανε λίγες ημέρες αργότερα ράφτινγκ στο ποτάμι αυτό.

Διαβάζοντας την εμπειρία σου από το rafting στο Βοϊδομάτη και έχοντας κάνει και εγώ rafting πρόσφατα στον Αχέροντα θα επιχειρήσω να κάνω σύγκριση των δύο.

Το rafting στο Βοϊδομάτη είναι σαφώς πιο οργανωμένο. Απ’ ότι κατάλαβα παρέχουν στολές και μια στοιχειώδη εκπαίδευση και βέβαια η κατάβαση διαρκεί κάποια ώρα (1,5 ώρα περίπου. Το rafting στο Βοϊδομάτη μου θυμίζει το rafting που έκανα κάποτε στον Εύηνο (στολές, εκπαίδευση και αρκετά μεγάλης διάρκειας κατάβαση), με μόνη ίσως διαφορά ότι ήταν λίγο πιο ορμητικό το ποτάμι, αφού έπεσα θυμάμαι 2-3 φορές μέσα στο νερό κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να ανακτήσω το κουπί που μου είχε φύγει από τα χέρια!!

Στον Αχέροντα το rafting είναι μια μικρή βόλτα με βάρκα. Δεν υπάρχει επίσης κάποια σημαντική προεργασία. Η μόνη οδηγία που δίνεται από τον οδηγό κατά τη διάρκεια της 20λεπτης βαρκάδας είναι: «κάντε κουπί όταν σας πω».
Βέβαια δεν πιστεύω ότι η ευκολία (δεν θα την χαρακτήριζα προχειρότητα) με την οποία μπορείς να κάνεις rafting στον Αχέροντα είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Περισσότερο θα την έλεγα αναγνωριστική βόλτα.
Εμείς για παράδειγμα που είχαμε μόνο μια μέρα στη διάθεσή μας θα προτιμούσαμε να περπατήσουμε έως τις πηγές, παρά να κάνουμε rafting απαιτήσεων (με ανάλογο αντίτιμο), ενώ κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες προλάβαμε και κάναμε και τα δύο, έστω και αν το rafting ήταν από λίγο (και σαφώς πιο φθηνό, της τάξεως των 7€).
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ίσως κάτι που μου είπε μια φίλη μου, γνώστης της περιοχής όταν της είπα ότι θα πάω στον Αχέροντα: «Είναι σαν λούνα παρκ με πολλά παιχνίδια. Πας επί τόπου και διαλέγεις τι θέλεις να κάνεις. Rafting, ιππασία, zip line κ.α.». Σίγουρα αυτό δεν ισχύει στον Βοϊδομάτη ή στον Εύηνο, που πρέπει να κλείσεις νωρίτερα.

Σε κάθε περίπτωση τα ποτάμια μας προσφέρουν όμορφες δραστηριότητες και ο κάθε ποταμός έχει "τη χάρη του", όπως και ο Τάρα του Μαυροβουνίου έχει τη δική του, όπως ... μου θύμησες!
Εύχομαι να λήξει γρήγορα αυτή η ... κλεισούρα που ζούμε και να καταφέρουμε να πάμε και στον Τάρα και να χαρούμε και ένα πιο ορμητικό ποτάμι.

 

[vasiliss]

Διαβάζοντας την εμπειρία σου από το rafting στο Βοϊδομάτη και έχοντας κάνει και εγώ rafting πρόσφατα στον Αχέροντα θα επιχειρήσω να κάνω σύγκριση των δύο.

Το rafting στο Βοϊδομάτη είναι σαφώς πιο οργανωμένο. Απ’ ότι κατάλαβα παρέχουν στολές και μια στοιχειώδη εκπαίδευση και βέβαια η κατάβαση διαρκεί κάποια ώρα (1,5 ώρα περίπου. Το rafting στο Βοϊδομάτη μου θυμίζει το rafting που έκανα κάποτε στον Εύηνο (στολές, εκπαίδευση και αρκετά μεγάλης διάρκειας κατάβαση), με μόνη ίσως διαφορά ότι ήταν λίγο πιο ορμητικό το ποτάμι, αφού έπεσα θυμάμαι 2-3 φορές μέσα στο νερό κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να ανακτήσω το κουπί που μου είχε φύγει από τα χέρια!!

Στον Αχέροντα το rafting είναι μια μικρή βόλτα με βάρκα. Δεν υπάρχει επίσης κάποια σημαντική προεργασία. Η μόνη οδηγία που δίνεται από τον οδηγό κατά τη διάρκεια της 20λεπτης βαρκάδας είναι: «κάντε κουπί όταν σας πω».
Βέβαια δεν πιστεύω ότι η ευκολία (δεν θα την χαρακτήριζα προχειρότητα) με την οποία μπορείς να κάνεις rafting στον Αχέροντα είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Περισσότερο θα την έλεγα αναγνωριστική βόλτα.
Εμείς για παράδειγμα που είχαμε μόνο μια μέρα στη διάθεσή μας θα προτιμούσαμε να περπατήσουμε έως τις πηγές, παρά να κάνουμε rafting απαιτήσεων (με ανάλογο αντίτιμο), ενώ κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες προλάβαμε και κάναμε και τα δύο, έστω και αν το rafting ήταν από λίγο (και σαφώς πιο φθηνό, της τάξεως των 7€).
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ίσως κάτι που μου είπε μια φίλη μου, γνώστης της περιοχής όταν της είπα ότι θα πάω στον Αχέροντα: «Είναι σαν λούνα παρκ με πολλά παιχνίδια. Πας επί τόπου και διαλέγεις τι θέλεις να κάνεις. Rafting, ιππασία, zip line κ.α.». Σίγουρα αυτό δεν ισχύει στον Βοϊδομάτη ή στον Εύηνο, που πρέπει να κλείσεις νωρίτερα.

Σε κάθε περίπτωση τα ποτάμια μας προσφέρουν όμορφες δραστηριότητες και ο κάθε ποταμός έχει "τη χάρη του", όπως και ο Τάρα του Μαυροβουνίου έχει τη δική του, όπως ... μου θύμησες!
Εύχομαι να λήξει γρήγορα αυτή η ... κλεισούρα που ζούμε και να καταφέρουμε να πάμε και στον Τάρα και να χαρούμε και ένα πιο ορμητικό ποτάμι.

Ευχαριστώ για τις επιπλέον πληροφορίες @Grerena ίσως φανούν χρήσιμες σε μελλοντικούς επισκέπτες του Αχέροντα.

 

[vasiliss]

Με βάρκα στα Σύβοτα και λοιπές παραλίες.

Βάρκα άλλη μία φορά στη ζωή μου είχα οδηγήσει, πηγαίνοντας με έναν γνωστό για ψάρεμα στη Σύμη.

Για να δεις τις παραλίες στα νησάκια στα Σύβοτα λοιπόν, είναι νομίζω απαραίτητο να νοικιάσεις μία βάρκα. Μπορείς βέβαια να το κάνεις με τα τουριστικά πλοιάρια που κάνουν τον γύρο, αλλά νομίζω με την βάρκα έχεις τον χρόνο και την άνεση να απολαύσεις την βόλτα στους ρυθμούς που εσύ θέλεις. Και φυσικά το κόστος για εμάς ήταν περίπου το ίδιο (νομίζω 10€ το άτομο ζητούσαν τα καραβάκια)
Κάναμε μια έρευνα αγοράς και κόστους και τέθηκε το δίλημμα: ενοικίαση για μισή (4 ώρες 30€) ή ολόκληρη (8 ώρες 50€) ημέρα; Οι 4 ώρες μου φάνηκαν οριακές, αλλά οι 8 πάρα πολλές για εμάς, καθώς δεν είμαστε του στυλ, αράζω με τις ώρες στην παραλία, αλλά προτιμάμε να γυρνάμε με τις ώρες στους δρόμους! Έτσι αποφασίσαμε να την νοικιάσουμε για μισή ημέρα και τις υπόλοιπες ώρες να τις αξιοποιήσουμε καταλλήλως.

Όταν πήρα τηλέφωνο, μία ημέρα νωρίτερα, για να κλείσω την βάρκα (ευτυχώς που το έκανα νωρίς, γιατί ακόμη και εκείνη την εποχή που δεν είχε κόσμο δύσκολα έβρισκες βάρκα) ο ιδιοκτήτης μου είπε ότι για τις διαδρομές χρειαζόμουν μία περίπου ώρα. Οπότε οι υπόλοιπες 3 μας φάνηκαν (και ήταν τελικά) αρκετές για εμάς.Επίσης μας πρότεινε να πάμε καμία ώρα νωρίτερα από την ώρα παράδοσης, ώστε να μας κάνει μάθημα οδήγησης της βάρκας - απλό δίπλωμα αυτοκινήτου αρκεί για την ενοικίασή της.

Έτσι, κατά τις 9:15 βρεθήκαμε στο beach bar Stavedo. Ο υπεύθυνος μας έδωσε ένα χάρτη με τις παραλίες, μας είπε ποιες ξέρες να αποφύγουμε για να μην κάνουμε ζημιά στην βάρκα, φορτώσαμε την βάρκα με τα ουκ ολίγα πράγματά μας, πήραμε φαγητό και νερό, αλλά ξεχάσαμε το βασικότερο, δεν πήραμε μαζί μας καφέ.
Η βάρκα δεν ήταν με τιμονιέρα - οικονομική γαρ -και γενικά ήταν εύκολη στον χειρισμό. Ίσως κάποιον να τον δυσκολέψει στην αρχή ότι στρίβεις δεξιά αλλά η βάρκα πάει αριστερά, αλλά μετά από λίγο το συνηθίζεις.

Πρώτη επίσκεψη στην Μπέλα Βράκα, που εκείνη την ώρα ήταν άδεια. Έχει δύο παραλίες το νησάκι Μεγάλο Μουρτεμένο και είναι το μοναδικό που μπορείς να επισκεφτείς από την στεριά, γιατί το μικρό στενό που το χωρίζει από την απέναντι ακτή είναι ρηχό και μπορείς να το διασχίσεις και με τα πόδια. Κολύμπι και μικρή εξερεύνηση του πρώτου νησιού λοιπόν και βουρ για την “Πισίνα” την πιο διάσημη από τις παραλίες των νησίδων.
Περάσαμε τον “Διάπορο¨- το στενό πέρασμα μεταξύ των νησιών- και αντικρίσαμε μια “Πισίνα” γεμάτη βάρκες. Όπως καταλαβαίνετε δεν είχαμε μόνο εμείς αυτή την ιδέα. Και τώρα; Που να “παρκάρουμε” την βάρκα;
Να βγάλεις την βάρκα στην παραλία απαγορεύεται, οπότε βρήκαμε μια θεσούλα στη μέση της θάλασσας, ρίξαμε άγκυρα και αρχίσαμε τις βουτιές. Αν αφαιρέσεις τις πολλές βάρκες και τα τουριστικά πλοιάρια που πηγαινοέρχονταν συνεχώς, η θάλασσα ήταν “ά-παι-χτη”. Φανταστικό χρώμα, διαύγεια νερού και πολλά άφοβα ψαράκια να σε περιτριγυρίζουν.Τα κορίτσια δεν χόρταιναν να κάνουν βουτιές.

Αφού κοντέψαμε να βγάλουμε λέπια, πήραμε τον δρόμο για τον επόμενο προορισμό, την θαλάσσια σπηλιά στο πίσω μέρος του νησιού. Είπαμε να μην κάνουμε την ίδια διαδρομή από όπου ήρθαμε και κυκλώσαμε το νησί. Στην διαδρομή γίναμε για λίγο όλοι καπετάνιοι και “κυβερνήσαμε το σκάφος” ο καθένας με τη σειρά του, μέχρι να φτάσουμε στη σπηλιά. Η θάλασσα ήταν λίγο ταραγμένη και δεν δοκίμασα να βάλω την βάρκα μέσα στη σπηλιά, είπαμε “καπετάνιος” αλλά ...
Έπειτα αράξαμε για καμιά ώρα στον “Διάπορο” που είχε ησυχία και μπορούσαμε να βγούμε εύκολα και στην παραλία. Μία ώρα πριν τελειώσει ο χρόνος μας ξεκινήσαμε πάλι για την “Πισίνα” που ήταν πολύ κοντά, για να ρίξουμε τις τελευταίες βουτιές της ημέρας.
Επιστρέψαμε στην ώρα μας (14.00) και πληρώσαμε έξτρα για την βενζίνη που είχαμε κάψει 15€ (2€ το λίτρο μας είχαν πει νωρίτερα).

Η βαρκάδα ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία και οι παραλίες ήταν καταπληκτικές ακόμη και με πολύ κόσμο. Θα θέλαμε βέβαια την “Πισίνα” με λιγότερο κόσμο, αλλά φαντάζομαι το ίδιο θα ήθελαν και όλοι οι υπόλοιποι που είχαν πάει εκεί. Ίσως να θέλαμε και μία ώρα ακόμη στην διάθεσή μας, αλλά και οι 4 ώρες (4,5 με το μάθημα) ήταν οκ για εμάς, καθώς όπως είπα δεν θέλαμε να φάμε όλη την ημέρα μας εκεί.

Άλλες παραλίες.

Οι παραλίες που προλάβαμε να επισκεφτούμε ήταν μόνο αυτές που ήταν κοντά στον Αρίλλα που βρισκόταν το δωμάτιό μας.

Η παραλία του Αρίλλα είναι μια συμπαθητική μεγάλη παραλία με ξαπλώστρες, αλλά και αρκετό χώρο για εμάς τους “άλλους” που δεν συμπαθούμε τα beach bar. Στην άκρη του υπάρχει ένα μικρό λιμανάκι για ψαρόβαρκες που της δίνει ένα όμορφο χρώμα.

Καραβοστάσι. Πήγαμε αλλά δεν καθίσαμε. Πολύ μεγάλη παραλία με άμμο, αλλά δεν είναι του δικού μας γούστου, προτιμάμε τις μικρές παραλίες, ει δυνατόν χωρίς ομπρελοξαπλώστρες.

Παραλία Σταυρολιμένα. Η ομορφότερη από τις τρεις αυτές παραλίες που επισκεφτήκαμε. Ας πούμε η “κρυφή” παραλία της περιοχής, αν και την σημερινή εποχή τίποτα δεν είναι πλέον κρυφό και μυστικό . Αφού αφήσεις το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, κατηφορίζεις ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που σε οδηγεί σε έναν ελαιώνα, που ευτυχώς λίγοι, κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ. Περνάς τα πουρνάρια, αφού δώσεις και κάτι τις στον σκύλο που σε ακολουθεί ζητιανεύοντας, και αντικρίζεις έναν πανέμορφο μικρό κόλπο, πνιγμένο στο πράσινο. Μία παραλία σχεδόν μόνο για εσένα και τους λιγοστούς κατασκηνωτές.

 

[vasiliss]

Πάργα και φαγητό.

Ένα απογευματοβράδυ, είπαμε να μην κάνουμε μπάνιο στην θάλασσα και να το αφιερώσουμε στην εξερεύνηση της Πάργας. Στην Πάργα είχαμε πάει πάλι πριν από 20 χρόνια και την θυμόμαστε σαν μια μικρή όμορφη και ήσυχη παραθαλάσσια πόλη. Η βαφτιστήρα της γυναίκας μου που είχε πάει εκεί λίγο πριν τον 15Αύγουστο, μας μίλησε για πάρα πολύ κόσμο. Εγώ όμως είπα μέσα μου: “Τέλος Αυγούστου, εν μέσω κορονοκρίσης, πόσο κόσμο να έχει πια;”

Κατηφορίζοντας τον δρόμο για την πόλη, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για πολλά χιλιόμετρα πριν, μου έδειξαν πως μάλλον είχα υπολογίσει λάθος. Αφού με δυσκολία βρήκαμε να παρκάρουμε κάπου, πήραμε τον δρόμο για το κέντρο της πόλης. Όσο πλησιάζαμε, τόσο ο κόσμος πλήθαινε. Χαζέψαμε λίγο στα παραλιακά, αλλά όταν πήγαμε να μπούμε στα στενά της πόλης οπισθοχωρήσαμε. Είχαμε και σε έναν γάμο να πάμε την επόμενη ημέρα και δεν θέλαμε να μας γράψουν στις ειδήσεις ότι κολλήσαμε τους νεόνυμφους και τους καλεσμένους. Οπότε πήραμε γρήγορα γρήγορα ένα παγωτό στο χέρι και αφήσαμε την περιήγηση και το βραδινό φαγητό στην πόλη για μιαν άλλη φορά. Πολύ στεναχωρήθηκα πάντως που δεν καταφέραμε να εξερευνήσουμε την τόσο όμορφη πόλη.

Φαγητό.

Όσο ακόμη αντέχει η τσέπη μας, το βραδινό φαγητό έξω είναι μία απόλαυση που αποτελεί κι αυτή μέρος του ταξιδιού. Στα Γιάννενα βέβαια φάγαμε σπιτικό φαγητό, αλλά εδώ φάγαμε σε τρεις ταβέρνες αρκετά καλά.

Καρβούνης στην Πέρδικα. Μεγάλη ποικιλία, καλό σχετικά φαγητό, αρκετός κόσμος, οικονομικές τιμές και μέτρα κατά του covid.

Το περιβόλι, λίγο πριν φτάσεις στον Καραβοστάσι.
Αφού ψάξαμε στον Καραβοστάσι για φαγητό και δεν βρήκαμε τίποτα ανοιχτό, καταλήξαμε εδώ σχεδόν στην τύχη. Το περιβάλλον ήταν όμορφο και δροσερό. Αν και δεν είχε κόσμο, ότι φάγαμε ήταν φρέσκο και νόστιμο, ενώ οι τιμές του ήταν φυσιολογικές. Αποστάσεις και μέτρα για τον covid υπήρχαν.

Ταβέρνα Βασίλης, στην Ανθούσα.
Αφού φύγαμε άρον - άρον από την Πάργα, καταλήξαμε στην Ανθούσα. Δύο ήταν οι επιλογές μας στο χωριό, αλλά περισσότερο κόσμο είχε ο “Βασίλης”. Πολύ όμορφη η αυλή του, πολύ καλό το φαγητό και οι τιμές φυσιολογικές. Αλλά σαν να είδα μια αδιαφορία για τον covid. Πάντως από τις τρεις ταβέρνες που φάγαμε αυτά τα τρία βράδια, ήταν η καλύτερη.
Πηγαίνοντας να πάρουμε το αυτοκίνητο, μέσα στην ησυχία της νύχτας, ακούγαμε τον καταρράκτη της Ανθούσας που δεν ήταν πολύ μακριά. Αναρωτηθήκαμε αν θα βλέπαμε κάτι μες την νύχτα, αλλά τελικά δεν πήραμε τον δρόμο προς τα εκεί και έτσι μείναμε με την απορία.

Αν και δεν ανήκουν στο πλάνο της εκδρομής μας αλλά του γάμου στη Θεσσαλονίκη, αφού μιλάω για φαγητό, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο φαγητό του “Ζύθος - Ντορέ” και σε αυτό που φάγαμε στο “Κτήμα Περέκ” στο Μονοπήγαδο όπου έγινε το τραπέζι του γάμου, που ήταν και στα δύο εξαιρετικό.

Η επιστροφή μας στα πάτρια, έκλεισε με μια σύντομη επίσκεψη στην Άρτα (χρόνια περνάμε απ’ έξω και ποτέ δεν είχαμε μπει μέσα) και στο ιστορικό γεφύρι της. Κάναμε μια στάση για περπάτημα στο γεφύρι και έπειτα με το αυτοκίνητο περιηγηθήκαμε στους δρόμους της πόλης. Ήταν μεσημέρι κι όλοι φαντάζομαι απολάμβαναν την μεσημεριανή τους σιέστα, οπότε ελάχιστο κόσμο συναντήσαμε. Δεν καταφέραμε να βρούμε και κανένα φούρνο ανοιχτό για να φάμε κάτι. Ίσως την αδικώ, αλλά τελικά μας φάνηκε πολύ αδιάφορη πόλη.

Έτσι τελείωσε και αυτό το “για αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει” οδικό.
Με χλιαρές έως πολύ παγωμένες ελπίδες, αναμένουμε την ευκαιρία μήπως πραγματοποιήσουμε καμιά σύντομη εξόρμηση τον Χειμώνα.

Καλό κουράγιο και καλό χειμώνα εύχομαι σε όλους και κυρίως με υγεία.

...................................................................................................ΤΕΛΟΣ.........................................................................................................................

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα