Γερμανία Ένα τριήμερο στο Μόναχο!

[Grerena]

Τόσα ταξίδια κάνω. Πότε…με τον άντρα μου, πότε… με ένα παιδί, πότε… με δύο παιδιά, πότε… με τον άντρα μου και ένα παιδί, κάναμε και…όλοι μαζί. Μια φορά πήγα ταξίδι με φίλες μου και μια πήγα και μόνη μου. Κοινώς, κάνω ταξίδια με κάθε πιθανό συνδυασμό για παρέα, εκμεταλλευόμενη διάφορες ιδέες και ευκαιρίες. Και κάθε φορά προσαρμόζω το πρόγραμμα ανάλογα με τα γούστα της παρέας μου.
Ένα συνδυασμό μόνο δεν είχα κάνει. Δεν είχα πάει πουθενά με τη μητέρα μου. Της αρέσουν τόσο τα ταξίδια και η οποία έχει εμπειρία μόνο από group και σκέφτηκα τι καλά που θα ήταν να βρω έναν κοντινό μικρό προορισμό, που θα άρεσε και στη μαμά μου να πάμε για ένα τριήμερο!
Κατά βάθος ένιωθα ότι της το όφειλα και λίγο, αφού εκείνη τόσες και τόσες φορές μου έχει “κρατήσει” τα παιδιά μου για να πάω εγώ ταξίδι με τον άντρα μου. Τώρα ήταν και η σειρά… του άντρα μου (φυσικά) να “κρατήσει” τα παιδιά για να πάω ταξίδι με τη μαμά μου.
Έτσι σκέφτηκα το Μόναχο. Εγώ δεν είχα πάει ποτέ Γερμανία και το Μόναχο μου φαινόταν κατάλληλο για τριήμερο με μαμά! Η τουλάχιστον αυτά που ήθελα να δούμε, ήταν του τριημέρου.
Η πρότασή μου έγινε αποδεκτή. Αρχικά υπήρξε ένα ξάφνιασμα ολίγων λεπτών. Μετά (σύμφωνα με το μαμαδίστικο πρωτόκολλο) έκανε λίγο τη δύσκολη, προβάλλοντας μικροπροβληματάκια και στο τέλος μου είπε ότι είχε και την έγκριση του μπαμπά, και μου έδωσε το ok!
Κλείνω εισιτήρια με Lufthansa. Ενημερώνω και μια φίλη μου (που ήξερα ότι “ψήνεται” για Μόναχο) και μετά από δυο μέρες μου ανακοινώνει ότι έκλεισε και εκείνη με μια φίλη της τις ίδιες ημερομηνίες με μας. Έτσι έκλεισα ξενοδοχείο για δύο δίκλινα δωμάτια και πήγαμε στο Μόναχο τέσσερις γυναίκες (διαφόρων ηλικιών), στο οποίο κυκλοφορήσαμε πότε μαζί και πότε χώρια, ανάλογα με τα κέφια μας.

1η ημέρα
Είχαμε μια πολύ πρωινή πτήση (των 6:00π.μ.). Φτάσαμε πολύ πρωί και χωρίς καθυστερήσεις (γύρω στις 9:00π.μ.). Πήραμε το τρένο και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο μας λεγόταν Hotel Luitpold και βρισκόταν πολύ κοντά στην Karlplatz, την οποία όμως δεν την πολύ-είδαμε γιατί έκαναν έργα.
Το δωμάτιό μας ήταν μικρό, αλλά τα είχε όλα. Η συρόμενη πόρτα της τουαλέτας μας, είχε ένα “θεματάκι”, αλλά μακάρι όλα τα προβλήματα στα ταξίδια να ήταν σαν αυτό. Το αγνοήσαμε φυσικά. Βοήθησε σ’ αυτό και το ότι ήταν και αρκετά φθηνό το δωμάτιο. Δεν ξέρω πως το βρήκα με 57€ το δίκλινο με πρωινό. Και ήταν και το Σαββατοκύριακο της Αποκριάς!

Αφού τακτοποιηθήκαμε, βγήκαμε αμέσως βόλτα. Πρώτη εξόρμηση που αλλού; Στην Marienplatz. Διασχίσαμε τον εμπορικό πεζόδρομο, τον οποίο έμελε τις επόμενες μέρες να τον διασχίσουμε πολλές φορές αφού δεν χρησιμοποιήσαμε καθόλου το metro. Δεν επιχειρήσαμε εξ’ αρχής να μάθουμε πως λειτουργεί το σύστημα με τα εισιτήρια, μας άρεσε και το περπάτημα, μας φάνηκαν και όλα κοντά, δεν έκανε και καθόλου κρύο (αν και Μάρτιος μήνας) και τελικά δεν το χρησιμοποιήσαμε.
Αφού περάσαμε κάτω από το πολύ χαρακτηριστικό σημείο της πόλης, την Πύλη Karlstor (ότι απέμεινε δηλαδή από τη μεσαιωνική οχύρωση της πόλης), χαλαρά περπατήσαμε στην Kaufingerstrasse, χαζεύοντας τις βιτρίνες και ενίοτε μπαίνοντας και μέσα στα μαγαζιά. Φροντίσαμε όμως στις 12:00 η ώρα να έχουμε φτάσει στην Marienplatz και μάλιστα να είμαστε κάτω από τον πύργο του ρολογιού του νέου Δημαρχείου.

Εκεί βέβαια ζοριστήκαμε λίγο μέχρι να καταλάβουμε πιο είναι το νέο Δημαρχείο και πιο το παλιό, γιατί το νέο έμοιαζε παλιό και το παλιό με νέο. Γνωρίζοντας όμως ότι το διάσημο ρολόι βρίσκεται στο νέο Δημαρχείο….το ξεκαθαρίσαμε το θέμα σύντομα. Οπότε στις 12:00 ακριβώς είμαστε εκεί για να καμαρώσουμε μαζί με πολλούς άλλους την παράστασή του glockenspiel.
Τώρα η λέξη παράσταση είναι κάπως υπερβολική. Στην πραγματικότητα πρόκειται για κάποιες φιγούρες, που φιλοξενούνται στο ρολόι του Δημαρχείου, οι οποίες στριφογυρίζουν και “χορεύουν” μπαινοβγαίνοντας από την κρυψώνα τους, παρουσιάζοντας σκηνές από τη μεσαιωνική εποχή. Απλά χαριτωμένο… Αυτό γίνεται κάποιες συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Η μία από αυτές ήταν στις 12:00 το μεσημέρι. Το show διαρκεί 12’ και τελειώνει με την έξοδο ενός πουλιού κούκου που “κλείνει” την παράσταση.

Και εκεί που ασχολιόμουν με το να βγάζω φωτογραφίες το ρολόι, το Δημαρχείο, την πλατεία, εκεί χάνω για λίγο από τα μάτια μου…τη μαμά μου. Τελικά… είχε σταθεί λίγο πιο πέρα και είχε πιάσει την κουβέντα με έναν Έλληνα του Μονάχου.
Και την ακούω να λέει:
-«Και τα παιδιά είναι εδώ; και κατεβαίνετε στην Ελλάδα;» «Α! με τη σύνταξη πια». Μπήκα και εγώ στη συζήτηση για λίγο και μετά αποχαιρετηθήκαμε όλοι ευχαριστημένοι!
-«Μαμά μου»… «Έχει πολύ ελληνικό στοιχείο εδώ. Δεν είναι παράξενο πράγμα να συναντιούνται δύο Έλληνες στο δρόμο εδώ στο Μόναχο. Αν είναι να πιάνεις την κουβέντα τόση ώρα με όλους όσους συναντήσουμε αλίμονό μας! Μόνο αυτό θα προλάβουμε να κάνουμε και τίποτα άλλο».

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες συνεχίσαμε προς το Rezidenz, την κατοικία των βασιλιάδων. Είναι το πρώην βασιλικό παλάτι των Βαυβαρών μοναρχών του Οίκου Wittelsbach, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Μονάχου Ένα παλάτι όπως όλα της κεντρικής Ευρώπης. Είχε πολλές και μεγάλες αίθουσες, χλιδή, χρυσάφια, έργα τέχνης, τα οποία και θαυμάσαμε μέσα σε ένα δύωρο. Αυτό το παλάτι αποτελεί επίσης και το πατρικό του “δικού μας”, του Όθωνα, του 1ου βασιλιά του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach ήταν το πλήρες όνομά του. Αργότερα έμαθα ότι δίπλα στο παλάτι υπάρχει η Theatinekirche, μια εκκλησία που στεγάζει τον οικογενειακό τάφο της Βαυαρικής Δυναστείας. Εκεί μεταξύ των διαφόρων άλλων τάφων, βρίσκεται και αυτός του Όθωνα, αλλά και αυτός της αγαπημένης του Αμαλίας. Κρίμα που δεν ήμουν καλά “διαβασμένη” και δεν πήγα στην Theatine. Μα ήταν δίπλα…..!

Βγαίνοντας όμως από το παλάτι συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε χορτάσει μεν…. χλιδή, αλλά τα στομάχια μας ήταν άδεια. Είχαμε ξυπνήσει πρωί και τώρα “έκανε χοντρή πείνα”.
Που να πάμε; Μα…στο Μόναχο είμαστε. Που αλλού; Σε μπυραρία.
Σε ποια;
Τα γουργουρητά μας οδήγησαν στην πρώτη μπυραρία που μας “γυάλισε”. Τυχαία να μπεις να φας κάπου στο Μόναχο, θα έχεις πάει σε μια πολύ καλή μπυραρία. Πήγαμε στην Paulaner im Tal. Ωραίο περιβάλλον και ωραία μπύρα. Μόνο που το φαγητό παρά ήταν Γερμανικό…για τα γούστα μου. Φάγαμε κότσι και ξινολάχανο. Δύσκολο φαγητό για μένα τουλάχιστον. Το ξινολάχανο δεν μου άρεσε, και το κότσι οριακά. Λουκάνικα έπρεπε να πάρω. Ευτυχώς θα είχα ακόμα ευκαιρίες τις επόμενες δυόμισι μέρες για να τα γευτώ.
Φταίει που θέλω να δοκιμάζω και τα παραδοσιακά φαγητά του κάθε τόπου! Και με την Ευρώπη έχει καλώς. Όταν θα αρχίσω την…… Ασία θα έχω θέμα.

Αφού “καρδαμώσαμε”, είπαμε να πάμε μια βόλτα προς τη Victualienmarkt.
Πρόκειται για μια πολύ όμορφη υπαίθρια αγορά τροφίμων, η οποία εκτός από τους πάγκους τροφίμων είχε και μπυραρίες και μακρόστενα ξύλινα τραπέζια και κόσμο που έπινε μπύρες.
Προσπεράσαμε το πολύ χαρακτηριστικό Βαυβαρικό γαϊτανάκι της αγοράς, που είναι γεμάτο με συμβολικές φιγούρες και χωθήκαμε στα στενά πίσω από την αγορά και χαζέψαμε σε μαγαζάκια, τα οποία αποτελούν τη χαρά του συλλέκτη. Γκραβούρες, παλιές καρτ-ποστάλ και μικροαντικείμενα αντίκες ήταν το εμπόρευμα, ικανό να μας κρατήσει εκεί πολύ ώρα.

Έχετε δει πιο τακτοποιημένο πάγκο;

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στην Marienplatz. Είπαμε να καθίσουμε να φάμε σε ένα από τα γνωστά καφέ της πλατείας κανένα γλυκό. Καθίσαμε λοιπόν στον πάνω όροφο του Café Rischart δίπλα στην τζαμαρία του έχοντας ορατότητα στην πλατεία. Δεν ξέραμε τι να πρωτοπάρουμε από τη μεγάλη ποικιλία των γλυκών της βιτρίνας. Με δυσκολία διαλέξαμε 4 πάστες που τελικά τις μοιραστήκαμε.

Δεν μου έφταναν τα γλυκά, αργότερα στο γυρισμό μας μέσω του γνωστού πεζόδρομου “χτύπησα” και ένα hot-dog από μια καντίνα του δρόμου (γιατί το ξινολάχανο προφανώς …δεν…. “μ’έπιασε”). Η κοπελιά της καντίνας άκουσε τα ελληνικά μας και μας ευχήθηκε “καλή όρεξη” στα ελληνικά. Πάλι έκανε εντύπωση στη μαμά μου το ότι συναντήσαμε και… πάλι κάποιον Έλληνα που μας μίλησε. Όσες φορές και να της είπα μέσα στο τριήμερο ότι το Μόναχο έχει πολλούς Έλληνες, εκείνη συνέχιζε να ξαφνιάζεται που τους συναντούσε!!! Είχε το γούστο του και αυτό!

Είναι ντυμένος έτσι επειδή είναι ένας Βαυβαρός παραδοσιακά ντυμένος ή επειδή ήταν απόκριες;

Ήταν ακόμα νωρίς, αλλά η πολύ πρωινή πτήση και το περπάτημα της ημέρας μας είχε αποτελειώσει. Καλύτερα να πάμε για ξεκούραση για να είμαστε αύριο πιο ντούροι.

Η σημερινή ημέρα ήταν πολύ “ήσυχη”. Ομολογώ ότι δεν είχε κάτι το εντυπωσιακό. Μια πλατεία, ένα παλάτι (που σαν να τα έχω ξαναδεί και αλλού), μέτριο φαγητό, ένα γλυκό. Αυτά. Είμαστε και κουρασμένες.
Η επόμενη μέρα όμως, όπως αποδείχτηκε, είχε όλα τα highlights του ταξιδιού.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

2η ημέρα
Πολύ κεφάτες ξυπνήσαμε και πήγαμε για πρωινό. Καταπληκτική αίθουσα πρωινού. Πολύ “γερμανική”. Με ξύλινα μακρόστενα τραπέζια, ξύλινα σκληρά καναπεδάκια και καρέκλες με γιαγιαδίστικα μαξιλαράκια, βάζα με λουλούδια και καρό τραπεζομάντιλα ασορτί με τα καρό κουρτινάκια στα παράθυρα. Ωραίο ήταν και το πρωινό. Καρδαμώσαμε και ξεκινήσαμε.
Σήμερα είχαμε διαφορετικό πρόγραμμα από τις φίλες μας. Εκείνες ήταν ‘ξεσηκωμένες’ για ψώνια. Η χθεσινή έρευνα αγοράς τις είχε πείσει ότι δεν έπρεπε να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα με άδεια χέρα. Ειδικά τα αθλητικά είδη είχαν πράγματι πολύ καλές τιμές, οπότε… δεν “κρατιόντουσαν”.
Εμείς θα αφιερώναμε τη μέρα μας στο μουσείο Επιστήμης, γνωστό ως Deutsches Museum. Ποδαράτες λοιπόν φτάσαμε στο κεντρικό κτίριο του μουσείου που βρίσκεται σε ένα μικρό νησί στον ποταμό Isar.

Deutsches Museum
Το «Γερμανικό Μουσείο των Αριστουργημάτων των Φυσικών Επιστημών και της Τεχνολογίας», όπως είναι το πλήρες όνομά του είναι ένα μουσείο αντάξιο της φήμης που έχει η Γερμανία στον τομέα της τεχνολογίας.

Περνώντας τη γέφυρα που οδηγεί στο νησί του μουσείου...

Η είσοδος του μουσείου...

Η λέξη «μουσείο» και μάλιστα «μουσείο Επιστήμης» έτσι όπως ακούγεται μπορεί για πολλούς να φαντάζει βαρετή. Το συγκεκριμένο όμως μουσείο, ανεξάρτητα από τα γούστα του καθενός, τα ενδιαφέροντά του, το χρόνο του, νομίζω ότι θα πρέπει να το συμπεριλάβει μέσα στο πρόγραμμά του. Είναι ένα “must” όχι μόνο για το Μόναχο, αλλά για τη Γερμανία ολόκληρη. Είναι η μια «εικόνα» της βαριάς Βιομηχανίας, που τόσο χαρακτηρίζει τη χώρα.
Μετανάστες και μετανάστες έχουν έρθει στη Γερμανία για να δουλέψουν σε εργοστάσια. Και αυτά τα εργοστάσια τα «εκθέτουν» εδώ, με πολύ ευφάνταστο τρόπο! Υπάρχουν ολόκληρες αναπαραστάσεις με ανθρώπινα ομοιώματα, που εντελώς ρεαλιστικά και σε φυσικό μέγεθος, αναβιώνουν και “αφηγούνται” την ιστορία και την εξέλιξη της τεχνολογίας κατά τη διάρκεια των ετών, ταξιδεύοντας τον επισκέπτη στο τεχνολογικό και βιομηχανικό παρελθόν της Γερμανίας.
Πρόκειται για μια έκθεση Επιστήμης, Τεχνολογίας και παραγωγής μαζί. Και αυτό το μουσείο περιλαμβάνει όλο το Γερμανικό μοντέλο των παραπάνω.

Εντυπωσιακή είναι η «γραμμή παραγωγής» ολόκληρων εργοστασίων παρουσιασμένα σε μακέτες, με ‘ανατριχιαστικές’ λεπτομέρειες. Κλίβανοι, χυτήρια, μηχανολογικός εξοπλισμός σε φυσικό μέγεθος, διαστημόπλοια, καράβια, ολόκληρο υποβρύχιο που μπορείς να περιεργαστείς με κάθε λεπτομέρεια, συλλογές από πλεούμενα και αεροπλάνα διαφορετικών εποχών και λαών, μέχρι εκθέματα αεροναυπηγικής και Διαστήματος, εκθέτονται στις 50 πτέρυγές του.
Δεν λείπουν και τα ιστορικά εκθέματα. Σε αυτά συγκαταλέγονται: το αυθεντικό μηχανοκίνητο αεροσκάφος που πρωτοπέταξαν οι αδερφοί Ράιτ, το εργαστήριο του Γαλιλαίου, ο πρώτος κινητήρας Diesel, η πρώτη πρίζα Fischer κ.α.

Καρνάγια σε μακέτες...

Ένα πραγματικό υποβρύχιο

Εργοστάσια...

Συλλογές πλοίων απ¨ όλον τον κόσμο...

Από το πρώτο αεροπλάνο των αδερφών Wright...

έως και αεροπλάνα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου...

στα οποία μπορούσαμε να τα επισκεφτούμε και στο εσωτερικό τους...

Μέχρι και το Διάστημα πήγαμε...

Το εντυπωσιακότερο όλων για μένα ήταν η αναπαράσταση ενός υπόγειου μεταλλείου σε φυσικό μέγεθος. Αντιλαμβάνεσαι πλήρως πως δουλεύουν οι μεταλλωρύχοι και μάλιστα είναι έτσι στημένο που νομίζεις ότι πράγματι είσαι στα έγκατα της γης. Αφού τη μητέρα μου την έπιασε η κλειστοφοβία της! Νόμιζε ότι είναι δεκάδες μέτρα κάτω από τη γη. Τόσο ρεαλιστικό ήταν! Και προσπαθούσα να την πείσω ότι είναι απλά μια αίθουσα στον κάτω όροφο του μουσείου!!!
Και επειδή είμαι και λίγο σχετική με το αντικείμενο θα τολμήσω να πω ότι οι αναπαραστάσεις των ορυχείων είναι ότι πιο κοντά στην πραγματικότητα υπάρχει….!

Καδοφόρος εκσκαφέας για μαλακά πετρώματα. Παρόμοιο έχουμε και στην Πτολεμαϊδα για την εξόρυξη του λιγνίτη, από τον οποίο παράγεται το ρεύμα...

Λατομείο πέτρας...

Υπόγειο μεταλλείο...

Στοές εξόρυξης μεταλλεύματος. Φαίνεται και το σύστημα αερισμού...

Και ο τρόπος υποστήριξης της στοάς...

Σαν τον μετροπόντικα (του metro) της Αθήνας...

Νομίζω ότι όλες οι τεχνολογικές σχολές αν έκαναν μία εκπαιδευτική εκδρομή σε αυτό το μουσείο θα αρκούσε για να καλύψει μία πλήρη φοιτητική πρακτική άσκηση ή να αντικαταστήσει πολλές ώρες διδασκαλίας. Είναι μια εμπειρία και για τους σχετικούς… και για τους άσχετους.
Αυτό το μουσείο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί και σκοπό ενός ταξιδιού και όχι απλά μέρος του ταξιδιού.
Το σίγουρο είναι ότι ανέφερα λίγα πράγματα σχετικά με το μουσείο αυτό. Πραγματικά για να το δεις αναλυτικά και να συμμετέχεις και σε όλα τα διαδραστικά και τύπου πειράματα "παιχνίδια" που έχει θα χρειαστείς μπορεί και δύο ημέρες.
Είναι μάλλον ολοφάνερο του πόσο ενθουσιασμένη είμαι με αυτό το μουσείο. Το κάλυψα το θέμα…

Τρισήμισυ ώρες περάσαμε εκεί μέσα και άλλη μία ώρα στο μαγαζάκι του μουσείου. Συνήθως δεν χάνω χρόνο σε σουβενιρομάγαζα, αλλά πραγματικά εδώ είχε τόσα όμορφα gadzet σχετικά με το μουσείο και την τεχνολογία που παρασυρθήκαμε να τα χαζεύουμε πολύ ώρα. Υπήρχαν πράγματα που με την πρώτη ματιά δεν καταλάβαινες τι είναι. Νόμιζες απλά ότι είναι κάτι διακοσμητικό. Με περισσότερη παρατήρηση όμως συνειδητοποιούσες ότι τελικά είναι και χρηστικό. Πανέξυπνα δώρα τα οποία και τιμήσαμε. Μπορεί κάποιος να τα δει και στο site του museum shop, αν και η μισή χαρά είναι να ανακαλύπτεις επί τόπου μόνος σου σε τι χρησιμεύει το καθένα….

Eisbachwelle
Βγαίνοντας από το μουσείο περπατήσαμε παραποτάμια για λίγο μέχρι που λοξοδρομήσαμε προκειμένου να πάμε πια να βολτάρουμε και στον περιβόητο κήπο του English Garden. Διασχίσαμε την Steinsdorfstrasse (τον παραποτάμιο δρόμο) και στο ύψος του νησιού Prater στρίψαμε στην Thierschtrasse, μέχρι που φτάσαμε στην Prinzegentenstrasse, που είναι ο δρόμος που «ακουμπάει» η κάτω πλευρά του Αγγλικού κήπου, στο ύψος του Haus der Kunst. Εκεί υπάρχει μια είσοδος για τον κήπο.

Περπατώντας δίπλα στο ποτάμι...

Και διασχίζοντας λεωφόρους...

...φτάσαμε στον Αγγλικό κήπο.

Λίγο πριν πάρουμε το μονοπάτι και μπούμε στον κήπο, ξαφνικά, πήρε το μάτι μου μαζεμένο κόσμο λίγο πιο πέρα, κοντά στην δυτικότερη είσοδο του κήπου. Οπότε σκέφτηκα να κινηθούμε προς τα εκεί, μπαίνοντας από άλλο μονοπάτι στον κήπο προκειμένου “να κόψουμε κίνηση” για να δούμε τι γίνεται εκεί….
Και τι ήταν το εκεί;
Ήταν μαζεμένος κόσμος στο στηθαίο μιας γέφυρας, ο οποίος παρακολουθούσε κάποιους surfers! Μάλιστα surfers… στην καρδιά του Μονάχου και μάλιστα εν δράσει!
Ο παραπόταμος του Isar, ο Eisbach περνάει μέσα από τον Αγγλικό κήπο. Στο σημείο αυτό του Eisbach που βρισκόμασταν εμείς, ο ποταμός σχηματίζει ένα αρκετά ψηλό κύμα. Το Eisbachwelle (το κύμα του Eisbach) ελκύει πολλούς λάτρεις του σπορ, οι οποίοι εξοπλισμένοι με τις κατάλληλες στολές έρχονται να “δαμάσουν τα κύματα”.
Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν δεν έχουν θάλασσα…..

Ήταν πολύ εντυπωσιακό θέαμα να βλέπεις τις μαύρες φιγούρες να κάνουν άλματα στο αφρισμένο νερό. Οι surfers περίμεναν στη σειρά στις όχθες του ποταμού και έμπαιναν στα κύματα ένας ένας, από 3-4 λεπτά ο καθένας και μετά με τη σειρά ο επόμενος, άλλα 3-4 λεπτά και πάει λέγοντας. Μείναμε και εμείς αρκετή ώρα και τους θαυμάζαμε μαζί με άλλους θεατές.

Κάπου θυμάμαι είχα ξανακούσει για τους surfers του Μονάχου, αλλά δεν είχα δώσει πολύ σημασία. Νομίζω μου είχε φανεί αστείο; ότι αφορούσε κάποιους γραφικούς; ότι ήταν κάποιος ευφημισμός που αφορούσε κάτι άλλο; Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αφορούσε πραγματικούς surfers που έκαναν surf μέσα σε ένα αστικό ποτάμι!!!
Αργότερα διάβασα ότι το Eisbachwelle είναι το πιο γνωστό από τα στάσιμα κύματα του Μονάχου. Από το 1972 σερφάρεται παράνομα. Επίσημα επιτράπηκε μόλις από το 2010, αλλά μόνο από έμπειρους surfers, γιατί το surf στα νερά αυτά δεν είναι ασφαλές. Υπάρχουν και άλλα μόνιμα κύματα σε άλλα σημεία του Eisbach και του Isar, πιο ήπια όμως και κατάλληλα για αρχάριους surfers.
Θα μπορούσα να τους χαζεύω πολύ περισσότερη ώρα…αλλά ο “Αγγλικός κήπος” μας καλούσε….

 

[KostasLia]

Περιμένω την συνέχεια της ιστορίας σου..
Αν και με γιαγιά Βαυαρή επσκέφτηκα το Μόναχο μόνο μία φορά και αυτό όταν ήμουνα 13χρονών που η μάνα μου μας έστειλε ''μόνες'' με την αδερφή μου στην βαφτιστήρα της γιαγιας μου που μένει εκεί.Θυμάμαι βέβαια κάποια πράγματα ..πολύ αμυδρά ευκαιρία να τα ξαναφρεσκάρω στην μνήμη μου...!!!

 

[Grerena]

Περιμένω την συνέχεια της ιστορίας σου..
Αν και με γιαγιά Βαυαρή επσκέφτηκα το Μόναχο μόνο μία φορά και αυτό όταν ήμουνα 13χρονών που η μάνα μου μας έστειλε ''μόνες'' με την αδερφή μου στην βαφτιστήρα της γιαγιας μου που μένει εκεί.Θυμάμαι βέβαια κάποια πράγματα ..πολύ αμυδρά ευκαιρία να τα ξαναφρεσκάρω στην μνήμη μου...!!!

Τώρα εξηγείται γιατί βγήκες ΅ταξιδιάρα΅. Τα ξεκίνησες νωρίς γι¨ αυτό. Τυχερές είσαστε που σας έστειλε η μαμά σας. Το Μόναχο ήταν για μένα ψιλοαναγκαστική επιλογή για ¨ μαμάδες΅, αλλά μου άρεσε τόσο που μου δημιουργήθηκε απωθημένο να ξαναπάω με παιδιά και να ΅γυρίσω΅ λίγο κα στην ευρύτερη Βαυαρία. Και το κατάφερα φέτος! (Με άλλη ιστορία).

 

[KostasLia]

Τώρα εξηγείται γιατί βγήκες ΅ταξιδιάρα΅. Τα ξεκίνησες νωρίς γι¨ αυτό. Τυχερές είσαστε που σας έστειλε η μαμά σας. Το Μόναχο ήταν για μένα ψιλοαναγκαστική επιλογή για ¨ μαμάδες΅, αλλά μου άρεσε τόσο που μου δημιουργήθηκε απωθημένο να ξαναπάω με παιδιά και να ΅γυρίσω΅ λίγο κα στην ευρύτερη Βαυβαρία. Και το κατάφερα φέτος! (Με άλλη ιστορία).

Εννοείται ότι θα περιμένω και την επόμενη ιστορία σου!!
Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι τα πολλά ποδήλατα στους δρόμους του Μονάχου.Επίσης τους τάφους του Οθωνα και της Αμαλίας και εννοείται το κάστρο neuschwanstein!!Κάποια στιγμή θα ξαναπάω αφου έχουμε και συγγενείς να δούμε!!
Ειλικρινά το θεωρώ πολύ γλυκό να σκεφτείς την μαμα σου να την πας κάπου..το χα σκεφτεί και γω για την δικιά μου κάποια στιγμή αλλά η δικιά μου ονειρεύεται το Περού!!!έχει ανεβάσει τον πήχη κατα πολύ!!!
Το μικρόβιο φυσικά μας το κόλησε η μαμα!!είναι και ευχή και κατάρα ξέρεις!!!
Ευχή γιατί σου γίνεται η δυνατότητα να γνωρίσεις άλλους πολιτισμούς και άλλους ανθρώπους, και κατάρα όταν δεν έχεις το πορτοφόλι και κάθεσαι και σκας που δεν μπορείς να πας!!
Τώρα ότι και να λέμε έχουμε κολλήσει όλοι μας το travel μικρόβιο και δεν μας σώζει τπτ παρά μόνο τα ταξίδια!!!

 

[Sassenach77]

Στο Μόναχο έχω μείνει μόνο 8 ώρες...ναι 8 ώρες
Επιστρέφοντας απο Εδιμβούργο, είχαμε 9 ώρες αναμονή στο Μόναχο, για Θεσσαλονίκη. Και εννοείται έλιωσα λίγο ακόμα τις σόλες μου και στο Μόναχο
Πολύ ωραίο, να πάρεις την μανούλα και να κάνετε ταξιδάκι παρέα !!!! Εύγε !
Εμείς φάγαμε εδώ http://www.muenchen.de/int/en/restaurants/eating-out/spoeckmeier.html
Κοτόπουλο ψητό με πατάτες και γαρνιτούρα σαλάτα λάχανο. Όταν μου το έφεραν τρόμαξα....ήταν ένα τεράστιο πιάτο ....μου ήταν αδύνατο να το φάω όλο....δεν χωρούσε το σκασμένο στο στομάχι μου !!! Μου είχαν φέρει τη μισή κότα και ένα κιλό πατάτες πασπαλισμένες με πάπρικα, σε ένα πιάτο !!! Το κοτόπουλο ήταν πολύ ζουμερό και νόστιμο, αλλά οι πατάτες μου φάνηκαν κάπως "ξερές". Σε γενικές γραμμές όμως φάγαμε καλά και πολύ χορταστικά !!!
Το κακό ήταν οτι ερχόμενη απο το Εδιμβούργο, το Μόναχο μου φάνηκε πολύ μέτριο, αλλά έφταιγε το γεγονός οτι συνέχεια σύγκρινα τη μία πόλη με την άλλη. Ε, δεν συγκρίνονται....!
Επίσης, αισθανόμουν οτι βρίσκομαι στην Ελλάδα....παντού, δεξιά-αριστερά, άκουγα Ελληνικά....και αναρωτιόμουν "που βρίσκομαι, ποια είμαι" . Μάλιστα, πετύχαμε και Ελληνική εκδήλωση με παραδοσιακούς χορούς ! Όπως κατάλαβες, εκφράζω την αμέριστη κατανόησή μου στην μανούλα σου !!!
Πάντως, μια γεύση απο Μόναχο την πήρα

αλλά η δικιά μου ονειρεύεται το Περού!!!έχει ανεβάσει τον πήχη κατα πολύ!!!

Σωστή η μανούλα !!!!!

 

[Grerena]

Englischer Garten
Μετά το απρόσμενο αυτό θέαμα (των serfers), προχωρήσαμε στα έγκατα του Αγγλικού κήπου. Τώρα η λέξη “έγκατα” μάλλον είναι υπερβολή γιατί είναι τόσο μεγάλος ο κήπος, που μάλλον έως το 1/10 του μήκους του προχωρήσαμε. Στα έγκατα, ούτε που πλησιάσαμε.
Συναντηθήκαμε και με τις φίλες μας, οι οποίες είχαν τελειώσει τα ψώνια τους και ξεκινήσαμε όλες μαζί τη βόλτα μας στον κήπο.

Πρόκειται για ένα πάρκο που ξεκινάει από την καρδιά της πόλης. Είναι πανέμορφο, προσεγμένο και τεράστιο. Έχει πολύ πράσινο, λιμνούλες, το ποτάμι του, τα κανάλια του και πολλά μονοπάτια. Δεν το πιστεύεις ότι πρόκειται για αστικό πάρκο. Με έκταση 3,7 χλμ² , ο Αγγλικός κήπος είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια αστικά πάρκα του κόσμου. Το όνομα «Αγγλικός κήπος» αναφέρεται στο στυλ της κηπουρικής του.
Είναι το ιδανικό μέρος για περπάτημα, για ποδηλασία, για χαλάρωση, για ηρεμία, για παιχνίδι, για πικ-νικ, για αθλοπαιδιές, για μικρούς, για μεγάλους, για ντόπιους για τουρίστες αλλά και ….για μπύρες. Και εμείς κατά εκεί κατευθυνόμασταν. Προς… τις μπύρες.
Μια μεγάλη υπαίθρια μπυραρία υπάρχει μέσα στον Αγγλικό κήπο σε ένα πολύ χαρακτηριστικό σημείο του και αξιοθέατο συγχρόνως, κάτω από μια Κινέζικη παγόδα. Εκεί θέλαμε να πάμε.
Στην "Κινέζικη παγόδα", του "Αγγλικού" κήπου στο… Μόναχο της Γερμανίας. Αστείο δεν ακούγεται;

Από ποιο δρόμο όμως να πάμε στην παγόδα; Ο κήπος είναι μεγάλος και τα μονοπάτια πολλά και στον ορίζοντα δεν βλέπουμε κάτι, ούτε μπυραρία, ούτε παγόδα (που είναι και 25μ. ψηλή). Τελικά ρωτήσαμε έναν Γερμανό που βολτάριζε, ο οποίος μας υπέδειξε το μονοπάτι που θα παίρναμε σε άπταιστα Αγγλικά και με φοβερή Αγγλική προφορά (για να μην πω Σκοτζέζικη, γιατί σαν αγγλικά του Sean Connery μου ακούστηκαν…!). Ήταν μάλλον λόγω του Αγγλικού κήπου.
Περπατήσαμε αρκετή ώρα μέσα στο πάρκο. Στην εξοχή νόμιζες ότι βρισκόσουν. Τα μάτια μας είχαν πρασινίσει από το χρώμα του κήπου. Ήταν επίσης και ιδανική μέρα. Δεν είχε ήλιο, αλλά ήταν μια πολύ γλυκιά Μαρτιάτικη μέρα.
Περπατώντας δίπλα από ένα κανάλι του Isar είδαμε μέχρι και διάφορους που εκμεταλλευόμενοι τον υπέροχο Μαρτιάτικο καιρό κάνανε ιππασία. Ναι! Κάνανε ιππασία. Πως πάμε εμείς στα πάρκα μας για ποδήλατο ή joking; Εδώ πάνε για ιππασία!! Περάσαμε ακόμα και δίπλα από ένα αυτοσχέδιο γήπεδο ποδοσφαίρου (με φυσικό χλοοτάπητα για ταρτάν), που έπαιζαν μπάλα ενήλικες με παιδιά μαζί.

Το πράσινο του τοπίου διακόπηκε για λίγο από τον «Μονόπτερο». Πρόκειται για μία κυκλική κιονοστοιχία που έχει μεν στέγη, αλλά όχι τοίχους, όμοια με αυτές των ελληνορωμαϊκών χρόνων. Βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου, ορατό από αρκετά μακριά, επίσης πολύ χαρακτηριστικό landmark του κήπου αλλά και του Μονάχου.

Αφού περάσαμε πια και τον Μονόπτερο αρχίσαμε να διακρίνουμε πια την παγόδα.
Η μυρωδιά από τα λουκάνικα είχε ήδη φτάσει στη μύτη μας, ‘έκανε και λίγο πείνα’, είχε και μουσική από την παγόδα, είχαμε περπατήσει και αρκετά, οπότε...ώρα για άραγμα στη μπυραρία!

Ήταν υπέροχα. Ήταν μία κλασική υπαίθρια Βαυαρική μπυραρία. Ξύλινοι μεγάλοι πάγκοι, πολύ μπύρα και λουκάνικα. Και το κλου; Μουσική (από την ορχήστρα της παγόδας) και ήλιος (που μόλις είχε βγει). Τέλεια. Ήπιαμε, γελάσαμε, χαλαρώσαμε. Δύσκολα εγώ χαλαρώνω όταν είμαι σε ταξίδι. Εδώ όμως πέτυχε……

Καθίσαμε αρκετά σε αυτό το υπέροχο περιβάλλον. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να φύγουμε. Μέχρι να βγούμε από το πάρκο, να κάνουμε μια βόλτα γύρω από τα Πανεπιστήμια, να χαζολογήσουμε λίγο στην αγορά και στην Marienplatz για μιαν ακόμη φορά είχε φτάσει πάλι η ώρα που σήκωνε πάλι μπύρα.
Σειρά είχε η διάσημη μπυραρία Hofbräuhaus.

Η μπυραρία Hofbräuhaus
Η μπυραρία Hofbräuhaus στεγάζεται σε ένα ωραίο και μεγάλο κτίριο, πίσω από την Marienplatz. Είναι ένας τεράστιος χώρος, ψηλοτάβανος, με θολωτά ζωγραφιστά ταβάνια που θεωρητικά δύσκολα γεμίζει.
Κι όμως…ήταν όχι μόνο απλά….. γεμάτο….
Ήταν ένα πολύβουο μέρος με πολύ κόσμο, οχλαγωγία και πολύ μπύρα. Υπήρχε μπύρα…στα ποτήρια, στους πάγκους, στο πάτωμα…στον αέρα, παντού. Πάνω σε ένα πάλκο υπήρχε μια ορχήστρα που υπέθετες ότι έπαιζε μουσική (γιατί από τη φασαρία δεν την άκουγες), γκαρσόνες που πηγαινοέρχονταν τρέχοντας, άλλες με παραδοσιακές Βαυαρικές φορεσιές και άλλες (λόγω της ημέρας) με αποκριάτικες στολές και πολύς κόσμος όρθιος που περίμενε να αδειάσει καμιά θέση.

Έτσι περιμέναμε και εμείς. Και εκεί που άδειασε ένα τραπέζι όρθιων για τέσσερις που είχα βάλει στο μάτι, εκεί που όρμησε και το έπιασε ένας ψηλός ξανθός Βαυαρός, που συνοδεύονταν από δυο μάλιστα γυναίκες. Βρε άνθρωπε, εγώ περιμένω πρώτη για το τραπέζι…όχι εγώ να μου λέει…όχι εγώ να του λέω…δεν φεύγω να μου λέει. Ε! Έπαιζε και στην έδρα του…και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο και υποχώρησα.
Τι ωραίο και ανεξάρτητο τραπέζι ήταν αυτό που έχασα! Μετά βρήκαμε ένα και στριμωχτήκαμε μαζί με άλλα 15 άτομα. Οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί. Είχε όμως και ξένους. Πολωνοί ή Ούγγροι μου φάνηκαν αυτοί που κάθονταν απέναντί μας, οι οποίοι ήταν ντίίίίίρλα. Μιλούσαν συνέχεια, αργά αλλά και σταθερά, απευθυνόμενοι σε μας, κοιτώντας μας με γουρλωμένα μάτια και απαιτώντας μάλιστα και απαντήσεις, στη γλώσσα τους!! Ο ένας ειδικά ήταν κατακόκκινος, και όταν σηκωνόταν όρθιος παραπατούσε. Σκέτη καρικατούρα ήταν ο τύπος.
Δεν ξέρω αν είναι συνηθισμένο το φαινόμενο της παρουσίας τύπων σαν του «Ορέστη Μακρή» στο μαγαζί ή ήταν ένα ιδιαίτερο ή τυχαίο βράδυ. Πάντως σίγουρα το μαγαζί είναι η χαρά του πότη! Θα μπορούσε όμως κάποιος άνετα να σκεφτεί παρατηρώντας το όλο σκηνικό: «κάπως έτσι πρέπει να ήταν τα γλέντια… το μεσαίωνα».

Εκτός από τουρίστες και καρναβαλιστές, η μπυραρία...είχε και ...Βαυαρούς!

Εφτασε και η ώρα να φύγουμε.
Διασχίσαμε πάλι τον πεζόδρομο και φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Οι μπύρες που ήπιαμε βοήθησαν να κοιμηθούμε γρήγορα…..

 

[Sassenach77]

Είναι το ιδανικό μέρος για περπάτημα, για ποδηλασία, για χαλάρωση, για ηρεμία, για παιχνίδι, για πικ-νικ, για αθλοπαιδιές, για μικρούς, για μεγάλους, για ντόπιους για τουρίστες αλλά και ….για μπύρες. Και εμείς κατά εκεί κατευθυνόμασταν. Προς… τις μπύρες.

Πολύ σωστές !!!
Αρχίζει και μου αρέσει όλο και περισσότερο το Μόναχο

 

[Grerena]

3η ημέρα
Σήμερα ημέρα Κυριακή οι Πινακοθήκες του Μονάχου έχουν είσοδο….1€. Ακριβή η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, αλλά έχει και τις ευκαιρίες της!!
Οι τρεις Πινακοθήκες του Μονάχου έχουν μια μεγάλη συλλογή από αριστουργήματα μεγάλων καλλιτεχνών από την Αναγέννηση έως σήμερα. Είναι δύσκολο να τα δεις όλα σε μια μέρα. Εμείς προλάβαμε και πήγαμε στις δύο. Πήγαμε στην Παλιά και στη Νέα Πινακοθήκη. Η Μοντέρνα Πινακοθήκη και η Γλυπτοθήκη αναβλήθηκαν για την επόμενη φορά που θα έρθουμε στο Μόναχο. Ευτυχώς το Μόναχο γεωγραφικά είναι σε “σημείο περάσματος”.

Ξεκινήσαμε πρώτα με την Παλαιά Πινακοθήκη παίρνοντας …ισχυρή “δόση” από κλασικούς δημιουργούς. Τι είχε μέσα αυτή η Πινακοθήκη! Δεν το περιμένεις! Από Leonardo Da Vinci, Rafael και Ticiano μέχρι Rembrant και Roubens. Ένιωσα σαν να βρισκόμουν σε κάποια Ιταλική Πινακοθήκη ή σε κάποια αίθουσα του Λούβρου. Η Πινακοθήκη αυτή όμως παρουσίαζε σαν highlight της την αυτοπροσωπογραφία του Albrecht Durer, του διασημότερου ίσως Γερμανού ζωγράφου.

Μετά από ένα μικρό διάλλειμα για καφέ στο καφέ του μουσείου συνεχίσαμε με τη Νέα Πινακοθήκη του Μονάχου.

Tο highlight της Νέας Πινακοθήκης ήταν τα περίφημα «ηλιοτρόπια» του Van Gogh. Το διασημότερο ίσως έργο του Van Gogh, το οποίο δεν είναι στην Ολλανδία, αλλά στο …Μόναχο! Πως το κατάφεραν αυτό οι Γερμανοί δεν ξέρω. Έχει τόσα έργα αυτή η Πινακοθήκη, των Monet, Manet, Cezanne, Degas, Turner, Klimt, αλλά νομίζω ότι ο «κράχτης» είναι τα «ηλιοτρόπια» του Van Gogh. Το μαγαζάκι του μουσείου ήταν γεμάτο πορτοκαλοκιτρινόχρωμα σουβενίρ, γιατί απλά… όοοολα είχαν πάνω τους τα «ηλιοτρόπια» του Van Gogh!!!

Εμένα όμως με εντυπωσίασε πολύ η εκτενέστατη αναφορά της Πινακοθήκης στην Ελλάδα. Υπήρχαν πολλοί πίνακες ζωγραφισμένοι από Γερμανούς ζωγράφους με θέμα τα Ελληνικά τοπία. Υπήρχαν ολόκληρες αίθουσες με πίνακες που απεικόνιζαν τη Νεμέα, την Κόρινθο, τις Μυκήνες, τη Δήλο, τη Σπάρτη, την Αθήνα και άλλα πολλά. Όλα ήταν τοπία των αρχών του 19ου αι. Απεικονίζονταν επίσης πολλές σκηνές από την εποχή του Όθωνα , το Ναύπλιο, αλλά και πολλές σκηνές της Ελληνικής καθημερινότητας. Σχεδόν η μισή Πινακοθήκη “μύριζε”… Ελλάδα!!! Αργότερα έμαθα ότι η συλλογή αυτή ήταν παραγγελία του φιλότεχνου και φιλέλληνα Ludwig Ι, του πατέρα του Όθωνα.

Μετά τις δύο Πινακοθήκες αποφασίσαμε ότι δεν σηκώνει άλλη τέχνη η μέρα και ότι τι καλά που θα ’τανε να πάμε πάλι στον Αγγλικό κήπο και να ξαναπιούμε μπύρα όπως χθες που ήταν υπέροχα. “Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο”. Σήμερα είχε ένα μουντό καιρό. Ενίοτε έπεφτε και καμιά ελαφριά ψιχάλα. Πήγαμε όμως. Η μπυραρία εντάξει… άδεια δεν την έλεγες, αλλά δεν ήταν και τόσο δελεαστική σήμερα. Ούτε μουσική είχε.
Αποφασίσαμε λοιπόν να προχωρήσουμε κι άλλο μέσα στον κήπο και να πάμε στην επόμενη μπυραρία σύμφωνα με το χάρτη μας. Και φτάσαμε. Μόνο που αυτό που συναντήσαμε μάλλον μέσα στο φθινοπωρινό σημερινό τοπίο δεν έμοιαζε με μπυραρία αλλά μάλλον με σαλέ μπροστά σε λίμνη.

Αποφασίσαμε να καθίσουμε μέσα στο “σαλέ”. Το περιβάλλον δεν ενέπνεε…την μπύρα. Φάγαμε υπέροχα γλυκά, θαυμάζοντας τα νερά της λίμνης και τις πάπιες της. Φαινόντουσαν και τα τραπεζάκια της μπυραρίας απ’ έξω και μάλιστα κάποια είχαν και θαμώνες. Μα πως είναι δυνατόν με τέτοιο καιρό να κάθονται έξω και να πίνουν παγωμένη μπύρα;

Στο γυρισμό κάναμε μια ρομαντική βόλτα μέσα στο πάρκο.

Συνάντησα μια μαμά που έκανε βόλτα το μωρό μέσα στο καρότσι, που ήταν καλυμμένο με διαφανές σκέπαστρο για τη βροχή. Συνάντησα και έναν τύπο που έκανε joking με ολόσωμη μαύρη στολή (σαν αυτή των surfers). Συνάντησα και έναν μπαμπά με ολόσωμη μαύρη στολή να κάνει joking σπρώχνοντας συγχρόνως το καρότσι με το μωρό του καλυμμένο με διαφανές σκέπαστρο για τη βροχή……..Οκ! Νομίζω ότι αυτός ο μπαμπάς ειδικά ήταν ΤΟ αξιοθέατο…..
Στην Ελλάδα νομίζω ότι το ψιλόβροχο το θεωρούμε κακοκαιρία και κάτω από τους 17 βαθμούς δεν βγάζουμε το μωρό έξω για να μην πλευριτώσει. Όπως μάθει ο καθένας…

Βγήκαμε από το πάρκο από μια δυτική έξοδό του, φτάνοντας μέχρι την Leopoldstrasse, την οποία και περπατήσαμε. Εκεί είδαμε και το γιγάντιο άνθρωπο που περπατάει. Πρόκειται για το γλυπτό “Walking Man”, ύψους 17 μέτρων και βάρους 16 τόνων. Μου φάνηκε πολύ αστείο να βλέπω ένα γιγάντιο «ανθρωπάκι» ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Έχει ύψος 6όροφης πολυκατοικίας και δεν μπόρεσα ούτε με τη φωτογραφική μου να το αποθανατίσω ολόκληρο.

Περάσαμε μέσα από τα Πανεπιστήμια και τις Πινακοθήκες, βρεθήκαμε πάλι πίσω από το παλάτι και τέλος φτάσαμε στην Marienplatz. Εκεί υπήρχαν ίχνη ξεφαντώματος. Και ξαφνικά το συνειδητοποίησα! Σήμερα είχε καρναβάλι. Γι’ αυτό… δεν είχε κόσμο στον κήπο! Ήταν όλοι τους εδώ! Παντού γύρω σου έβλεπες μασκαράδες που ξέμειναν από την παρέλαση. Εννοείτε ότι όλοι ήταν πιωμένοι. Εδώ όλοι πίνουν τον καλό καιρό…σήμερα που ήταν και γιορτή; Μύριζε μπύρα όλο το κέντρο.

“Χτυπήσαμε” ένα hot-dog από μία καντίνα, που μας το σερβίρισε πάλι μια Ελληνίδα. Τόσο φυσικό να συναντάς Έλληνες στο Μόναχο…

Περάσαμε πάλι έξω από την Hofbräuhaus. Αν μας πέρασε απ’ το νου να πάμε πάλι;
Έχουν ακουστεί πολλά για αυτήν την μπυραρία. Σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Νομίζω ότι μπορώ να δικαιολογήσω και τους μεν και τους δε.
Πρόκειται για πολύ χαρακτηριστική, παραδοσιακή, Βαυαρική μπυραρία στο κέντρο του Μονάχου και ενδεχομένως και η διασημότερη παγκοσμίως. Είναι ένα πανέμορφο κτίριο, ωραία διακοσμημένο. Είναι ένα must see για τον τουρίστα, μια εμπειρία, βασικό αξιοθέατο του Μονάχου και ένας τρόπος να γνωρίσεις από κοντά και τους ντόπιους και κάποιες από τις συνήθειές τους!
Αλλά δεν είναι για χόρταση. Είναι για μια φορά. Δεύτερη φορά εγώ τουλάχιστον, δύσκολα θα πήγαινα. Δεν βρίσκεις τραπέζι, χρειάζεται υπομονή, μπορεί να τσακωθείς ή και να… αγκαλιαστείς με τους διπλανούς σου, να “πάθεις” από τη φασαρία και να πεις “όχι άλλο κάρβουνοοοο”! Κουραστική τόση ένταση!
Η απάντηση λοιπόν στο παραπάνω ερώτημα είναι: Όχι! Δεν μας πέρασε από το νου να πάμε πάλι στην Hofbräuhaus. Καλύτερα να πάμε σε κάποια άλλη πιο ήσυχη μπυραρία, να πιούμε την μπύρα μας συζητώντας και… ακούγοντας την παρέα μας σε νορμάλ ντεσιμπέλ………

Πολύ θα ήθελα βέβαια μια στάση για να ψωνίσω κάτι από το μαγαζάκι της Hofbräuhaus που είχε καταπληκτικά σουβενίρ, αλλά δυστυχώς και εκεί επικρατούσε το αδιαχώρητο.
Πήγαμε στην απέναντι γωνία, στην Augustiner am Platzl. Σαν Bub έμοιαζε. Πολύ όμορφη και με άλλο τελείως διαφορετικό στυλ. Αποφύγαμε το κότσι και πήραμε λουκάνικα με τυρί και….. μπύρες φυσικά.

Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στο Μόναχο. Η Hard Rock Café, που βρίσκεται απέναντι από την Augustiner, μου θύμισε ότι ένα δώρο για τον άντρα μου θα ήταν ότι έπρεπε. Έτσι μπήκαμε και ψωνίσαμε μια μπλούζα Hard Rock Café Munich, εμπλουτίζοντας έτσι τη συλλογή του και αυξάνοντας λίγο τις πιθανότητες να “ξανακρατήσει” τα παιδιά... Και εδώ μας εξυπηρέτησε ένας Έλληνας, που δούλευε στη Hard Rock. Όοοχι …εδώ η μαμά μου δεν μου σχολίασε τίποτα…! Απλά χαιρέτησε το παιδί σαν να τον γνώριζε και από χθες….

Διασχίσαμε πάλι από τον πολύ γνώριμό μας πεζόδρομο, την Kaufingerstrasse, περάσαμε και κάτω από την Πύλη Karlstor για τελευταία φορά και πήγαμε για ύπνο.

Συνεχίζεται...

 

[damasta]

Τι ομορφα και ξεκουραστα για τον αναγνωστη, γραφεις!!!!!
Εντυπωσιαζομαι και με τον προγραμματισμο των ταξιδιων σου!!!!
Υπεροχα!!!!!
Το μονο προβλημα που μου δημιουργείται ειναι οτι ανυπομονω οφορητα για το πολυημερο τελευταιο οδικο σας. Καπου πηρε το ματι μου κατι φωτογραφιες και δεν μπορω να ησυχασω

 

[Grerena]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα πολύ ΅ανεβαστικά΅ σου λόγια.
Επίσης χαίρομαι που κάποιος πρόσεξε τον προγραμματισμό μου!
Αν και σε αυτό το ταξίδι μάλλον μου ξέφυγαν κάποια πράγματα, όπως το καρναβάλι που το έχασα...
¨Οσον αφορά το πολύ πρόσφατο ταξίδι μου (που είχε και Μόναχο μέσα)...και εγώ αδημονώ να το καταγράψω κυρίως για να ξεχάσω λίγο την μελαγχολία που με πιάνει μετά από κάθε ταξίδι. Ελπίζω σύντομα...

 

[Grerena]

Εντυπώσεις – Finale….

Την επόμενη ημέρα φεύγαμε. Είχαμε πάλι πολύ πρωινή πτήση. «Πετούσαμε» στις 7:00.
Παρακάλεσα τη μαμά μου να μην με ξυπνήσει νωρίτερα απ΄ ότι έπρεπε. Είχα βάλει ξυπνητήρι. Το ήξερα ότι από το άγχος της μη χάσουμε το αεροπλάνο δεν θα είχε ύπνο. Της λέω: «Έχω υπό έλεγχο την ώρα».
«Το ξέρω ότι έχεις άγχος, αλλά και εγώ έχω ανάγκη τον ύπνο. Δεν χρειάζεται να με ξυπνήσεις πριν την ώρα μου».
«Εντάξει» μου λέει.
Τελικά με ξύπνησε μία ώρα νωρίτερα επειδή είχε ακόμα την ώρα Ελλάδος στο ρολόι της. Μαμάδες….
Πάλι καλά! Θα μπορούσε να με είχε κρατήσει και ξύπνια όλο το βράδυ μην τυχόν και χάσουμε το αεροπλάνο…..

Στην πτήση της επιστροφής είχαμε το πιο μεγάλο κενό αέρος που έχω συναντήσει ποτέ. Ήταν η ώρα του φαγητού, το οποίο μου ήρθε στο κεφάλι. Είμαι λιγόψυχη στα αεροπλάνα. Εκείνη τη στιγμή λέω: «Παναγία μου δεν θα ξαναμπώ ποτέ σε αεροπλάνο…»
Μόλις προσγειωθώ όμως παθαίνω… αμνησία. Αρχίζω πάλι τα σχέδια για το επόμενο.

Ήταν ένα όμορφο και χαλαρό τριήμερο.
Το Μόναχο αποτελεί απάντηση στην ερώτηση: Που να πάμε ένα τριήμερο με παιδιά;
Αποτελεί όμως απάντηση και για την σπανιότερη ερώτηση: Που να πάω ένα τριήμερο τους γονείς;
Είναι λοιπόν μιαν εναλλακτική πρόταση. Πρόταση για μπαμπάδες και μαμάδες της τρίτης ηλικίας.
Η πρώτη σκέψη βέβαια είναι σχεδόν πάντα η Ρώμη, η οποία ταιριάζει με τους πάντες και τα πάντα. Και εμείς το κάναμε αυτό. Μόνο που εμείς το κάναμε ανάποδα. Σε μας προηγήθηκε το Μόναχο και … ακολούθησε η Ρώμη!
Ήταν τόσο καλό κορίτσι η μαμά μου σε αυτήν την εκδρομή, που ακολουθούσε παντού χωρίς φόβο και πάθος, που έδειξε μεγάλες αντοχές και που χάρηκε και τόσο πολύ που δεν μπορούσα να μην την πάω και στη Ρώμη!
Φροντίζω όμως να το θυμίζω αυτό που και που στα παιδιά μου. Έτσι…όταν θα μεγαλώσουν, να παίρνουν και εκείνα τη μανούλα τους σε καμιά εκδρομούλα μαζί τους.

Όσον αφορά το Μόναχο, χρειάζεται σίγουρα μιαν “επανάληψη”, γιατί έμειναν απ’ έξω σοβαρά πράγματα, όπως το Dachau (που δεν πήγαμε για να αποφύγουμε τις ευνόητες συγκινήσεις της μαμάς), το BMW Welt και η Allianz Arena, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος (πάλι από τη μαμά).
Τελικά τα κατάφερα φέτοοοος….και ξαναπήγα Μόναχο και μάλιστα είδα όλα τα παραπάνω μαζί με τα παιδιά μου!
Οι εντυπώσεις μου;
Οκ! Το Μόναχο, δεν είναι…Παρίσι, δεν είναι…Λονδίνο…δεν είναι Πράγα….Έχει όμως κάποια highlights που είναι μοναδικά και που δεν τα συναντάς πουθενά, με κορυφαίο το Deutsches museum.
Οι απίστευτος Αγγλικός κήπος και οι μπυροκατανύξεις με εντυπωσίασαν επίσης. Αλήθεια αναρωτιέμαι πως θα είναι στο Octoberfest!

Μεγάλη εκκρεμότητα έμεινε το κάστρο Neuschwanstein, που δεν είναι βέβαια στο Μόναχο, αλλά δύσκολα το βλέπεις χωρίς συνδυασμό με το Μόναχο.
Και αυτό το κατάφερα φέτος!!!
Τα φετινά όμως θα τα περιγράψω σε άλλη ιστορία….
Να ‘μαστε καλά, να ταξιδεύουμε….

Κλείνω με μια φετινή φωτογραφία

Έτσι…
Για να κλείνουν σιγά – σιγά οι εκκρεμότητες που έλεγα νωρίτερα…