Σλοβενία Ένα ποτάμι, 17 γέφυρες και ένας αρχιτέκτονας

[Marios_Gr]

Απομακρύνθηκα από τις πολύβουες όχθες και κατευθύνθηκα προς την Πλατεία Δημοκρατίας. Tα παλιά σπίτια και οι εκκλησίες ανακατεύονται σιγά σιγά με νεότερα κτίσματα, κάποια σοβιετικής τεχνοτροπίας, δημιουργώντας ένα ιδιότυπο μωσαϊκό.

Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας

Η Πλατεία Δημοκρατίας (Trg Republike) είναι μία μεγάλη, τσιμεντένια και μάλλον ψυχρή πλατεία στην οποία κυριαρχούν τα ογκώδη κτήρια της τράπεζας Nova Ljubljanska Banka και το μνημείο της Επανάστασης, στη μνήμη των θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται και το Κοινοβούλιο της χώρας, ένα μικρό κτίσμα για τις διαστάσεις που έχουμε συνηθίσει να έχουν τα κοινοβούλια άλλων χωρών, χτισμένο το 1959. Πρόκειται για ένα αυστηρό κτήριο, επενδεδυμένο με μάρμαρο και γρανίτη. Το μοναδικό διακοσμητικό του στοιχείο είναι μία σύνθεση αγαλμάτων γύρω από τις τέσσερεις δρύινες πόρτες της πρόσοψης, που αναπαριστά τον εργαζόμενο λαό.

Διέσχισα το απέναντι πάρκο με το άγαλμα του Σλοβένου ιστορικού Johann Weikhard von Valvasor για να βγω στο κτήριο της Όπερας. Εκεί στεγάζεται το εθνικό θέατρο, όπερα και μπαλέτο της Σλοβενίας, σε ένα εντυπωσιακό κτίσμα του 1892 με πολλά νεοκλασσικά στοιχεία.

Το ρολόι στο στομάχι μου με ειδοποιούσε ότι είχε φτάσει μεσημέρι. Έπρεπε κάπου να καθίσω για φαγητό. Εδώ κάπου πρέπει να πω ότι πραγματικά καλό φαγητό δεν έφαγα στη Λιουμπλιάνα, με μια μόνο εξαίρεση. Υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι λίγες μέρες της διαμονής μου εκεί με περιόρισαν σε επιλογές στο ιστορικό κέντρο της πόλης, που είναι ως επί το πλείστον αυτό που λέμε «τουριστικές». Διαφημισμένες μεν, αλλά μέτριας ποιότητας και υψηλής τιμής. Δεν αμφιβάλλω ότι πιο περιφερειακά θα υπήρχαν αξιολογότερα μαγαζιά με καλύτερη κουζίνα.

Αφού αποθαρρύνθηκα από την κοσμοσυρροή σε κάποιες επιλογές με καλές κριτικές στην παλιά πόλη, αποφάσισα να επιλέξω το Most (www.restavracija-most.si) κοντά στη γέφυρα του Δράκου, με τοπική και διεθνή κουζίνα. Κάθησα έξω, στα τραπεζάκια κάτω από τα δέντρα. Το σέρβις ήταν ευγενικό και γρήγορο και τα ζυμαρικά μου αξιοπρεπή, αν και όχι εξαιρετικά, αλλά τα 13 ευρώ για το πιάτο μου και ένα αναψυκτικό μου φάνηκαν υπερβολικά πολλά.

 

[fantasia13]

Ευχαριστουμε πολυ !!
Πολυ ομορφη γραφη και εκπληκτικες φωτογραφιες !!!
Περιμενουμε την συνεχεια,,,

 

[Marios_Gr]

Η δεύτερη ημέρα στη Σλοβενία έφτασε αισίως στα μισά της. Γύρισα στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση και ανασυγκρότηση. Ούτε λόγος για μεσημεριανό ύπνο, καθότι οι μέρες λίγες και αυτά που με περίμεναν να δω πολλά. Θα έκανα μία χαλαρή βόλτα στο κέντρο αναζητώντας λεπτομέρειες και πτυχές που μου είχαν ξεφύγει κατά την πρωινή μου περιήγηση.

Ξεκίνησα από τη δυτική όχθη του Λιουμλπιάνικα, ψάχνοντας κάπου να καθίσω για ένα αναζωογονητικό απογευματινό καπουτσινάκι. Επέλεξα το Paninoteka + (www.facebook.com/Paninoteka.Restaurant), γνωστό μαγαζί στο οποίο κάποιος μπορεί να έχει από κανονικό φαγητό με κρεατικά, ζυμαρικά και σούπες, μέχρι σνακ, γλυκό και καφέ. Κάθισα στη σειρά με τα τραπέζια ακριβώς δίπλα στο τοιχίο της όχθης του ποταμού και χαζολόγησα τα παλιά κτήρια, τους περαστικούς και τα διερχόμενα γεμάτα τουρίστες πλοιάρια.

Συνέχισα τη βόλτα μου προς την παλιά πόλη και τα πλακόστρωτα σοκάκια κάτω από τον λόφο του κάστρου. Εκεί συναντάς πολλά φαγάδικα, από κυριλέ εστιατόρια μέχρι μικρά ταβερνάκια, καθώς και μαγαζιά με σουβενίρ, αλλά και αντικείμενα design. Εκεί είναι και η καρδιά της τουριστικής ζωής της πόλης.

Επέστρεψα στη δυτική πλευρά και στην περιοχή του ξενοδοχείου μου, αναζητώντας να καθίσω κάπου για το βραδινό μου (τρώω συνήθως νωρίς το βράδυ). Το μάτι μου είχε πάρει ήδη από την προηγούμενη μέρα καθώς έφτανα στο Slon δύο τρία ενδιαφέροντα μαγαζάκια επί της πεζοδρομημένης οδού Cankarjeva. Επέλεξα το Joe Peña's (www.joepenas.si) με σήμα τον κόρακα, ένα συμπαθητικό μαγαζάκι σε στιλ μπιστρό με μεξικάνικο (εντάξει, τύπου μεξικάνικο) φαγητό. Κάθισα έξω στον πεζόδρομο και παρήγγειλα ένα Enchiladas dePollo, τορτίγια με γέμιση κοτόπουλο και ανανά, με σάλτσα γουακαμόλε, ρύζι με καυτερή σως και σαλάτα με λαχανικά και καλαμπόκι. Και ομολογώ ότι το ευχαριστήθηκα! Πλούσια μερίδα, καλοφτιαγμένη, με ποικιλία υλικών, και νόστιμο αποτέλεσμα. Μαζί με με μια πορτοκαλάδα, μόνο 11,5 ευρώ. Τζάμπα!

Αλλά ένα καλό γεύμα δεν είναι τίποτα χωρίς ένα καλό γλυκό (είμαι του γλυκού όπως έχετε καταλάβει). Κατευθύνθηκα λοιπόν προς το καφέ Zvezda (www.zvezdaljubljana.si/en), σε ένα προνομιακό σημείο ακριβώς πάνω στην καλύτερη γωνία του ομώνυμου πάρκου, κοντά στο Πανεπιστήμιο. Έπρεπε να επιβεβαιώσω τις φήμες για τα φοβερά γλυκά του και το εξαιρετικό του σέρβις. Όντως, τα διαπίστωσα και τα δύο! Ένα κομμάτι τούρτα με φράουλες, ανανά (ήταν μάλλον η μέρα του ανανά), αμύγδαλα και κρέμα πατισερί έλιωνε αργά στον ουρανίσκο μου για το επόμενο 20λεπτο. Έγινε λοιπόν το δεύτερο στέκι μου για εκείνες τις μέρες. Ακριβώς δίπλα υπάρχει και το Zvezda Deli, με εκλεκτά γλυκά και ντελικατέσεν λιχουδιές.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει αισθητά. Πέρασα από την Εθνική Πινακοθήκη και από εκεί στην oδό Prešernova cesta με τις πολλές πρεσβείες και τις κρατικές υπηρεσίες στεγασμένες σε ρετρό επαύλεις και τελικά στην Πλατεία Δημοκρατίας για να δω τα δύο μεγαθήρια κτήρια που κυριαρχούν εκεί υπό τις σκιές του ήλιου που έδυε.

Η Εθνική Πινακοθήκη

Το κτήριο της Αστυνομίας

Το Υπουργείο Εξωτερικών

Το μνημείο του πολιτικού και συγγραφέα Ivan Cankar, έξω από το ομώνυμο πολιτιστικό κέντρο

Νύχτωσε στη Λιουμπλιάνα. Και εγώ δεν έλεγα να μαζευτώ στο κρεβάτι μου. Άντε, μια τελευταία βόλτα. Στις φωτισμένες πολυσύχναστες γέφυρες και τα άδεια πια πλακόστρωτα δρομάκια με τις αναμμένες λάμπες. Αύριο το πρόγραμμα θα είχε το πάρκο Τίβολι και το κάστρο της πόλης. Και πολύ περπάτημα.

 

[Marios_Gr]

Με δέκα λεπτά περπάτημα επί της οδού Cankarjeva βρέθηκα από το ξενοδοχείο μου στο μεγαλύτερο πάρκο της Λιουμπλιάνα, το Tivoli Park. Ο καιρός ήταν επιτέλους καλός, χωρίς ύποπτα σημάδια για αιφνίδιες μεταβολές. Τo πάρκο είναι το αγαπημένο μέρος των Λιουμπιλιανιτών για βόλτες και χαλάρωση, ενώ εκτός από περιπατητικές διαδρομές διαθέτει χώρους για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και αθλητικές δραστηριότητες.

Μπαίνοντας στο χώρο του πάρκου περπατάς επί της Jakopič Promenade, ενός μεγάλου χωμάτινου δρόμου κατά μήκος του οποίου και από τις δύο πλευρές υπάρχουν μεγάλα ταμπλό που φιλοξενούν περιοδικές εκθέσεις φωτογραφίας (τις ημέρες της δικής μου επίσκεψης υπήρχε μία έκθεση φωτογραφίας από τις δράσεις του ερυθρού σταυρού της χώρας από τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα).

Στο τέλος της Jakopič Promenade κυριαρχεί το κάστρο Tivoli, μία έπαυλη του 18ου αιώνα αναπαλαιωμένη σε νεοκλασικό στυλ. Φύλακες της έπαυλης είναι τέσσερεις σιδερένιοι σκύλοι, έργα του αυστριακού γλύπτη Anton Dominik Fernkorn. Σήμερα εκεί στεγάζεται το Διεθνές Κέντρο Γραφικών Τεχνών και φιλοξενεί εκθέσεις σχεδίου, πόστερ και άλλων γραφικών τεχνών.

Ακολούθησα τα μονοπάτια ανάμεσα στις πυκνόφυτες παρυφές του λόφου Rožnik που εκτίνεται πίσω από την έπαυλη και προχώρησα σιγά σιγά σε ένα πιο δασικό περιβάλλον, αφού γρήγορα διαπίστωσα ότι το πάρκο έδινε τη θέση του σε ένα αστικό δάσος που καθόλου δεν σου θύμιζε ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας μίας χώρας.

Τα δασικά μονοπάτια μου φάνηκαν ατελείωτα και δαιδαλώδη από ένα σημείο και μετά. Θα ήταν μία πραγματικά ενδιαφέρουσα περιήγηση να τα εξερευνήσω, αν είχα περισσότερη ώρα στη διάθεσή μου. Η μέρα όμως περιελάμβανε και μία επίσκεψη στο κάστρο της Λιουμπλιάνα, οπότε αποφάσισα να πάρω το δρόμο της επιστροφής προς το χώρο του κυρίως πάρκου.

Πέρασα από το θερμοκήπιο με τα τροπικά φυτά -ιδιοκτησίας των Βοτανικών Κήπων της Λιουμπλιάνα και τους ροδώνες με τα 160 ήδη τριαντάφυλλων (ανάμεσά τους και ένα ενδημικό με το όνομα "Prešeren") για να φτάσω στη λιμνούλα του πάρκου, με τις πάπιες, τις νερόκοτες και τα άλλα υδρόβια είδη, που περήφανα βόλταραν με τις οικογένειές τους στα καταπράσινα νερά. Το δρομάκι περιμετρικά της λίμνης με τα παγκάκια κάτω από τις λευκές, τις ιτιές και τα σφενδάμια με τους γεμάτους με κισσούς κορμούς, ολοκλήρωναν τη γοητευτική εικόνα ίσως της πιο ενδιαφέρουσας θεματικής ενότητας του πάρκου.

 

[fantasia13]

Πολυ ωραιες φωτογραφιες....ευχαριστουμε !!!

 

[patriarchea]

Πολυ ωραιες φωτογραφιες....ευχαριστουμε !!!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες αλήθεια.

 

[Marios_Gr]

Το Krakovo είναι μία ήσυχη συνοικία κοντά στο κέντρο, αλλά πολύ διαφοροποιημένη όσον αφορά τους ρυθμούς και τη φασαρία αυτού. Ξεκίνησε ως η περιοχή με τα σπίτια των ψαράδων της περιοχής, αλλά εξελίχθηκε σε μία αρτιστίκ συνοικία που προτιμούσαν για την διαμονή τους πολλοί ζωγράφοι και εν γένει καλλιτέχνες της πόλης. Σήμερα βλέπεις μικρές γειτονιές και χαμηλά σπίτια με κήπους, ακόμα και λαχανόκηπους.

Περνώντας το γραφικό κανάλι Gradačica φτάνεις στη συνοικία Trnovo. Εκεί βρίσκεται το σπίτι που χρησιμοποίησε ως κατοικία αλλά και χώρο εργασίας ο εμβληματικός αρχιτέκτονας Jože Plečnik, για τα έργα του οποίου και για τη σημασία τους για την αναμόρφωση της Λιουμπλιάνα σας έχω ήδη μιλήσει.

Δεν πρόκειται για κάποιο περίτεχνο και εντυπωσιακό κτήριο, αλλά για μία ταπεινή κατοικία ανάμεσα σε πολλές άλλες παρόμοιες, που εν πρώτοις ίσως δεν σου προκαλεί το ενδιαφέρον για να επισκεφτείς. Ο δικός μου περιορισμένος χρόνος δεν μου επέτρεψε να την εξερευνήσω, θεωρώ όμως ότι στο δικό σας πρόγραμμα θα άξιζε μία στάση.

Λίγο πιο δίπλα, η ομολογουμένως πολύ γραφική εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, ακριβώς στις όχθες καναλιού Gradačica.

​

~~~~~~~​

​

Πριν σας πω για το κάστρο της Λιουμπλιάνα, θα ήθελα να κάνω μία αναφορά στο μεσημεριανό μου φαγητό εκείνης της ημέρας, για να καταλήξω σε ένα γενικότερο, χρήσιμο νομίζω, συμπέρασμα. Ότι οι τουριστικές παγίδες μπορεί να αποδειχθούν στο τέλος αρκετά οδυνηρές, αν δεν είσαι αρκούντως διαβασμένος για να τις εντοπίζεις.

Ίσως το ωραιότερο σημείο πάνω στη δυτική όχθη του ποταμού Λιουμπλάνικα, με εξαιρετική θέα στο κάστρο, αλλά την ίδια στιγμή και στο πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα, είναι η πλατεία Dvorni trg με τα βαθμιδωτά επίπεδα. Eκεί λοιπόν αποφάσισα να καθίσω για φαγητό. Η πλατεία είναι μικρή, οπότε ουσιαστικά οι επιλογές είναι δύο, η πιτσαρία/εστιατόριο Ljubljanski Dvor και το Dvorni wine bar. Επειδή αισθανόμουν ότι πείναγα αρκετά, προτίμησα το πρώτο, καθότι ένα wine bar μου φαινόταν λιγότερο χορταστική λύση για εκείνη την ώρα. Λάθος μου.

Δεν ήταν ότι το φιλέτο κοτόπουλο που παρήγγειλα ήταν απλά διεκπεραιωτικό και μέτριο και κρυμμένο κάτω από ανεξήγητα μεγάλη ποσότητα ρόκας, αλλά ότι συνοδευόταν από προτηγανισμένες κατεψυγμένες τηγανητές πατάτες. Μέγιστο λάθος για ένα κεντρικό εστιατόριο, ή έστω και μία πιτσαρία, που θέλει να λέει ότι έχει κάποιο όνομα και πολύ κρίμα που δεν μπορεί να δικαιώσει γευστικά την πολύ όμορφη θέα που κατά τα άλλα προσφέρει. Το ξαναλέω, το καλό φαγητό στη Λιουμπλιάνα αισθάνομαι ότι είναι πιο περιφερειακά και λιγότερο τουριστικά.

Με κάτι μεταξύ απογοήτευσης και εκνευρισμού, έφαγα γρήγορα και έκανα έναν μικρό περίπατο προς την πλατεία Vodnik, που φιλοξένει τη μεγάλη υπαίθρια -λαϊκή θα την λέγαμε εμείς- αγορά της πόλης, και τη γέφυρα του Δράκου (Zmajski most) με τους τέσσερεις δράκους να φυλάνε εκατέρωθεν τις δύο εισόδους της, μία από τις 17 γέφυρες που ενώνουν τις δύο όχθες του Λιουμπλιάνικα στη διαδρομή του μέσω της πρωτεύουσας της χώρας, προκειμένου να βρεθώ στην πλατεία Krekov trg και στην αφετηρία του τελεφερίκ για το κάστρο.

Το άγαλμα του Valentin Vodnik, ιερέα, ποιητή και δημοσιογράφου, στην ομώνυμη πλατεία

 

[Marios_Gr]

Το κάστρο της Λιουμπλιάνα, και σήμα κατατεθέν της πόλης, χτίστηκε τον 11ο αιώνα, αν και επιμέρους κτίσματα που περιέχει προστίθενται σταδιακά μέχρι και τον 17ο. Μέσα στην ιστορία του και με αλλεπάλληλες ανακαινίσεις και προσθήκες χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό, παλάτι, φυλακές και τελικά ως τουριστικό αξιοθέατο. Από τη δεκαετία του ’90 αποτελεί ένα αγαπημένο μέρος των ντόπιων για γάμους και δεξιώσεις, ενώ το 2006 ξεκίνησε τη λειτουργία του και το τελεφερίκ που εξυπηρετεί την ανάβαση και την κατάβαση προς και από αυτό.

Αν και η αρχική μου πρόθεση ήταν να ανέβω με τα πόδια μέχρι την κορυφή του λόφου μέσω ενός από τα διάφορα μονοπάτια που οδηγούν σε αυτή, η μεσημεριανή ώρα και ένα κάποιο φούσκωμα από το φαγητό που μόλις είχα καταναλώσει με έκαναν να προτιμήσω τη λύση του τελεφερίκ. Και σοφά, θα έλεγα.

Το στοίχημα με την όλη υπόθεση του τελεφερίκ, το οποίο είναι εξολοκλήρου γυάλινο, είναι να βρεθείς στο μπροστινό μέρος ώστε η πολυκοσμία που συνήθως έχει να μην σε εμποδίσει να βγάλεις μερικές πανοραμικές φωτογραφίες της πόλης κατά τη διάρκεια της πολύ σύντομης (θα ήταν κάνα λεπτό?) ανάβασης. Δεν τα κατάφερα απόλυτα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες παρακάτω.

Το ίδιο το κάστρο είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, όπου όμως η μάλλον πρόσφατη και εκτεταμένη αναπαλαίωσή του έχει αφαιρέσει κάτι από την ιστορική του διάσταση, κατά τη γνώμη μου. Με άλλα λόγια, ένα υπερβολικά τακτοποιημένο, καλοφτιαγμένο, προσεγμένο κτίσμα, και πολύ λιγότερο μία αρχαιολογική εμπειρία. Και επειδή όπου έχει επενδυθεί χρήμα πρέπει με κάποιον τρόπο να γυρίσει πίσω, σχεδόν τα πάντα είναι με επιπλέον χρέωση από το βασικό εισιτήριο που πληρώνεις κατά την είσοδο στο τελεφερικ. Για παράδειγμα, πας μέχρι τον πρώτο όροφο του μεγάλου πύργου, αλλά για από εκεί και πάνω υπάρχει επιπλέον ταρίφα. Απλά μαθήματα αξιοποίησης τουριστικών χώρων για το δικό μας κράτος.

Στον προαύλιο χώρο μπορείς να βρεις μία καφετέρια, ένα καλό εστιατόριο και δύο μαγαζάκια με σουβενίρ, ενώ εκτός από την ομολογουμένως όμορφη θέα από τα τείχη προς την πόλη, θεωρώ ότι εξέχουσα θέση έχει το γοτθικο-μπαρόκ εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου (βοήθειά μας) με τις ιδιαίτερες οροφογραφίες.

 

[Marios_Gr]

Το απόγευμα η Λιουμπλιάνα δέχθηκε ακόμα μία από τις ξαφνικές καλοκαιρινές της μπόρες. Και μάλιστα από αυτές τις δυνατές. Με βρήκε στη μέση μίας ακόμα βόλτας μου. Αλλά πια ήξερα. Αυτές οι κεντροευρωπαϊκές πόλεις αναδύουν καλύτερα τη γοητεία τους υπό βροχή και καταχνιά. Λες και εξαρχής φτιάχτηκαν σαν συμπλήρωμα σε γκρίζους, βαρείς ουρανούς.

 

[greco]

Τελειες οι εικονες της βροχερης πολης,μπραβο!!!!!

 

[Marios_Gr]

- Μετά από αναγκαστική διακοπή κάποιων εβδομάδων, λόγω μετακόμισης στη Ρόδο (θα αποτελέσει υλικό για επόμενη ιστορία), συνεχίζω και ολοκληρώνω την αφήγηση για την πόλη των δεκαεπτά γεφυρών -

Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε ένα σήμα κατατεθέν της Σλοβενίας, παραδόξως δεν θα μέναμε στη Λιουμπλιάνα, αλλά θα πηγαίναμε στην ύπαιθρο της χώρας. Η λίμνη Bled με το χαρακτηριστικό νησάκι της, στους πρόποδες των ιουλιανών Άλπεων, είναι μάλλον το πιο αντιπροσωπευτικό και πολυφωτογραφημένο θέμα της χώρας. Η τελευταία μέρα του ταξιδιού απαιτούσε να πάρω μία γεύση της εκτός της πρωτεύουσας Σλοβενίας, οπότε αφιερώθηκε σε μία εκδρομή στην ονομαστή αυτή λίμνη.

Έχοντας πλέον επισκεφτεί την περιοχή, νομίζω ότι μπορώ να πω ότι ανήκει στην κλασική περίπτωση των πολύ διαφημισμένων τουριστικών αξιοθέατων. Των οποίων η προβολή μέσα από ειδυλλιακές και επαγγελματικά φτιαγμένες παρουσιάσεις έρχεται τελικά σε μεγάλη αντίθεση με την υπερβολικά τουριστικοποιημένη πραγματικότητα που αντιμετωπίζεις από κοντά. Έτσι και η λίμνη Bled, από γραφική και ρομαντική καρτποστάλ φανερώθηκε στα μάτια μου ως μία μεγάλη τουριστική επιχείρηση εκμεταλλευόμενη την παραμικρή λεπτομέρειά της. Κόσμος παντού, μεγάλα ξενοδοχεία και παραδοσιακά σαλέ και ποικιλία δραστηριοτήτων σχεδόν σε όλο το μήκος της περιμέτρου της, και ένα παραλίμνιο χωριό που έχει μετατραπεί σε κανονική τουριστική βιομηχανία. Δεν σας τα λέω αυτά για να σας αποτρέψω από το να πάτε, η ομορφιά του τοπίου επιβάλλεται σε όλα τα παραπάνω, αλλά για να μην τρέφεται υπερβολικές προσδοκίες.

Η μετάβαση από τη Λιουμπλιάνα εκεί μπορεί να γίνει με λεωφορείο ή τρένο, στην περίπτωση βέβαια που κάποιος δεν διαθέτει δικό του ή ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Επέλεξα την πρώτη εναλλακτική, καθώς το τρένο σε αφήνει εκτός του χωριού, οπότε απαιτείται και πάλι να περιμένεις το πρώτο διερχόμενο λεωφορείο για να φτάσεις τελικά στον προορισμό σου. Δεν γνωρίζω τι συγκινήσεις προσφέρει η σιδηροδρομική διαδρομή, αλλά η οδική μάλλον στερείται συγκλονιστικών τοπίων και αξιοθέατων. Είναι μία συμπαθητική, αλλά τυπική για την κεντρική Ευρώπη διαδρομή, με 2-3 στάσεις σε ενδιάμεσες κωμοπόλεις.

Ο σταθμός των λεωφορείων εντός του χωριού απέχει λιγότερο από 10 λεπτά με τα πόδια από τις όχθες της λίμνης, ακολουθώντας έναν κατηφορικό δρόμο ο οποίος σε βγάζει δίπλα από το ξενοδοχείο Park -με τη βεράντα με την ομολογουμένως ωραία θέα προς τη λίμνη-. Καθώς σκόπευα να μην φάω όλη τη μέρα μου εκεί, αλλά να προλάβω να έχω το μεσημεριανό μου φαγητό και το τελευταίο απόγευμα μου ελεύθερο πίσω στη Λιουμπλιάνα, αποφάσισα να μη επισκεφτώ το κάστρο και το νησάκι με την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, αλλά κάνω τον περίπλου της λίμνης, υπολογίζοντας ότι με έναν χαλαρό βηματισμό και με στάσεις για φωτογραφίες και έναν καφέ θα μου έπαιρνε 2 με 2,5 ώρες.

Για να είμαι ειλικρινής, το βασικό ζητούμενο όλης αυτής της πεζοπορίας ήταν αφενός η επιλογή της κατάλληλης θέσης για να βγάλω τις καλύτερες πανοραμικές φωτογραφίες της λίμνης με το νησάκι, όπως αυτές που βλέπουμε στους τουριστικούς οδηγούς. Αφετέρου, το σωστό καφέ για να δοκιμάσω το παραδοσιακό κρεμώδες γλυκό της περιοχής, το kremna rezina, που θυμίζει αρκετά το γνωστό μας μιλ-φέιγ.

Αυτό βρέθηκε τυχαία, οφείλω να πω. Σε μία παράκαμψη του βασικού μονοπατιού, που μετά από λίγα λεπτά ανηφορικής διαδρομής οδηγούσε στην καφετέρια του κοντινού παραλήμνιου ξενοδοχείου Vila Bled, με τα τραπεζάκια της πάνω σε μία πέτρινη γεφυρούλα, με εξαιρετική θέα για φωτογράφιση και χαλάρωση.

Έφαγα το γλυκάκι μου, ήταν όντως φρέσκο και γευστικό, ήπια το καπουτσινάκι μου, έβγαλα και τις φωτογραφίες μου «αφ’υψηλού» και κατηφόρισα στη λίμνη για να ολοκληρώσω τον περίπλου της φτάνοντας στο σημείο από όπου είχα αρχίσει, και να βγάλω μερικές φωτογραφίες στο χωριό μέχρι να έρθει το λεωφορείο που θα με οδηγούσε πίσω στην πρωτεύουσα.

Η εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου

 

[Marios_Gr]

Τελευταία ημέρα παραμονής στη Σλοβενία, λοιπόν, και επιστροφή από την πρωινή μου επίσκεψη στη λίμνη Bled, για μεσημεριανό φαγητό και καφέ στην πρωτεύουσα.

Επιλογή στην παλιά πόλη αυτή τη φορά, κοντά στον καθεδρικό της πόλης, το εστιατόριο Mediterraneo, με τα τραπεζάκια του στην σειρά στον ηλιόλουστο πεζόδρομο του Κύριλλου και Μεθοδίου. Το εστιατόριο διέθετε και παραδοσιακή Σλοβένικη κουζίνα, μεταξύ άλλων πιάτων. Επέλεξα ένα φιλέτο κοτόπουλο με μπέικον και λιωμένο τυρί και πουρέ από σπανάκι. Δεν ξέρω αν ήταν όντως ένα τυπικό σλοβένικο πιάτο ή μία «πειραγμένη» εκδοχή του ή και τίποτα από τα δύο, καλό ήταν πάντως.

Ο ζεστός καιρός δεν προδιέθετε για καφεδάκι, που εκ των πραγμάτων μόνο ζεστό θα μπορούσε να είναι, αφού η λέξη freddo είναι άγνωστη στην υπόλοιπη Ευρώπη, τουλάχιστον όπως την εννοούμε εμείς. Μία ελαφρώς αλκοολούχος λεμονάδα θα ήταν ότι έπρεπε λοιπόν. Αγόρασα ένα λεύκωμα με φωτογραφίες από τη Σλοβενία που είχα σταμπάρει από μέρες (πάντα αγοράζω ένα σε κάθε ταξίδι μου) και χώθηκα στην μεγάλες μεταλλικές πολυθρόνες του Lolita για να το χαζέψω.

Λίγες ώρες μου έμεναν ακόμα στη Σλοβενία. Το επόμενο πρωί είχα την πτήση της επιστροφής. Σύντομο ταξίδι, αλλά επαρκές και γεμάτο. Μία τελευταία βόλτα στη Λιουμπλιάνα που άναβε σιγά-σιγά τα βραδινά της φώτα. Και μία τελευταία φωτογραφία της πόλης από τον μοναδικό της «ουρανοξύστη», το κτήριο Nebotičnik, την ώρα που γινόταν πορτοκαλί από τον ήλιο που έδυε.
Lahko noč, Ljubljana.

Lahko noč, Ljubljana ~ Καληνύχτα, Λουμπλιάνα