Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία Σλοβενία Ένα καραβάνι τριγυρνά στα Βαλκάνια, με στόχο τη Σλοβενία και τη Βενετία.

[Mantaralena]

Ημέρα 6η: Lago del Predil - Mangart pass - Vrsic pass

Σήμερα είναι μια μέρα που περιμένω με αγωνία, καθώς θα κάνουμε τα δύο ορεινά περάσματα των Ιουλιανών Άλπεων, που περνούν από τη Σλοβενία. Στην ουσία τα πάσα είναι τρία, αλλά δύο από αυτά λένε ότι είναι τα πιο εντυπωσιακά. Φύση λοιπόν, βουνά και ποτάμια, από τα αγαπημένα μου σκηνικά για οδήγηση. Θα προτιμούσα βέβαια να κάνω αυτή την διαδρομή με καμία μηχανή, αλλά το μόνο που μας έχει απομείνει από δίτροχο είναι ένα παπάκι, κι αυτό βέβαια δεν χωράει μία ολόκληρη οικογένεια.

Η διαδρομή που κάναμε εκείνη την ημέρα είναι η παρακάτω:

View attachment 286141

Η μία από τις οικογένειες έχει ξεκινήσει από το χάραμα. Επειδή θα περάσουμε έξω από το Ούντινε, ήθελαν να κάνουν μία στάση για να δουν λίγο κάποιους ξενιτεμένους συγγενείς.

Οι υπόλοιποι λίγο πιο χαλαρά ξεκινάμε αργότερα και τους συναντάμε στον αυτοκινητόδρομο έξω από το Ούντινε. Όσο ανηφορίζουμε προς την βόρεια Ιταλία τόσο το τοπίο αλλάζει και ομορφαίνει. Βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο στο ύψος του Tarvisio, και κάνουμε στάση για προμήθειες. Η αφόρητη ζέστη έχει εξαφανιστεί και μια ευχάριστη ορεινή δροσούλα μας τονώνει. Λίγο πριν φτάσουμε στα σύνορα με την Σλοβενία μας κάνει κλικ η λίμνη Lago del Predil, οπότε δεν χάνουμε ευκαιρία για μια στάση.

View attachment 285851 View attachment 285852

Οι τολμηροί φορούν αμέσως τα μαγιό τους και βουτούν, ενώ οι λιγότερο τολμηροί φτιάχνουν καφέ και κάθονται να απολαύσουν το θέαμα. Πολύ μας άρεσε η λίμνη, αν και μερικοί όταν βγήκαν μελάνιασαν από το κρύο και χώθηκαν στο αυτοκίνητο να ζεσταθούν. Οι υπόλοιποι δεν χάσαμε την ευκαιρία να φάμε το μεσημεριανό μας.

View attachment 285853 View attachment 285854

Μπήκαμε στη Σλοβενία χωρίς να το καταλάβουμε, καθώς πάλι δεν υπήρχε συνοριακός έλεγχος και σχεδόν αμέσως συναντάμε το Predil pass, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε σχέση με αυτά που θα ακολουθήσουν, ενώ λίγο πιο κάτω ο δρόμος περνά σχεδόν ξυστά από το Fort Predel.

Στην πρώτη διασταύρωση, στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε τον δρόμο για το Mangart saddle, το ορεινό πάσο που βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα της Σλοβενίας με την Ιταλία. Όσο ανηφορίζουμε ο δρόμος στενεύει και σε πολλά σημεία χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο. Σε κάποιο σημείο πληρώσαμε και 5 € για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την διαδρομή.

View attachment 285855 View attachment 285856 View attachment 285857 View attachment 285858

Ανεβαίνοντας το τοπίο αγριεύει, σύννεφα μαζεύονται και πάλι φεύγουν και ο φόβος πλημμυρίζει το μυαλό κάποιων από την παρέα, που αποφασίζουν μόλις λίγο πριν το τέλος, να σταματήσουν την διαδρομή και να επιστρέψουν πίσω. Έτσι έχασαν αυτό το φοβερό θέαμα που αντικρίσαμε εμείς όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής.

View attachment 285859 View attachment 285860 View attachment 285861 View attachment 285862 View attachment 285863

Περπατάμε για λίγο στην κόψη του γκρεμού, χαζεύουμε τα βουνά, τα σύννεφα που περνούν και το πανέμορφο τοπίο που δεν χορταίνεις να το θαυμάζεις. Στα δεξιά μας αρκετοί διασχίζουν τη "σάρα" και σκαρφαλώνουν στην γυμνή κορυφή του βουνού, ενώ κάποιοι άλλοι ήδη επιστρέφουν μετά την κατάκτηση της. Εμείς δεν είμαστε για πολλά πολλά και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής λίγο βιαστικά για να μην μας περιμένουν και οι υπόλοιποι. Το mangart pass με έχει εντυπωσιάσει και περιμένω εξίσου πολλά και από το επόμενο, το Vrsic pass.

Μικρή παράκαμψη για καύσιμα στο όμορφο χωριό Bovec όπου ετοιμάζονται για κάποια γιορτή; φεστιβάλ; συναυλία; και παίρνουμε τον δρόμο που για πολλά χιλιόμετρα κινείται παράλληλα με τον ποταμό Soca. Αρκετός κόσμος κάνει ποδήλατο, ψαρεύει ή κάνει μπάνιο στο ποτάμι, μικρά κάμπινγκ και πανσιόν δίπλα από αυτό, καταρρακτάκια και μικρές φυσικές πισίνες και γενικά το ιδανικό μέρος για μία ημερήσια φυσιολατρική εξόρμηση. Τσεκ και αστεράκι λοιπόν κι εδώ για μια εξόρμηση στην περιοχή στο μέλλον, που θα περιλαμβάνει σίγουρα και διανυκτέρευση.

View attachment 285864
View attachment 286142

Αποχωριζόμαστε το ποτάμι κι αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στο βουνό με τις 49 αριθμημένες “φουρκέτες”, 25 για να ανέβουμε έως τα 1.611μ. και 24 για να κατεβούμε το βουνό (οι οποίες 24 είναι όλες πλακοστρωμένες στα σημεία της στροφής).

View attachment 286142 View attachment 286143

Φτάσαμε στο πάσο αργά το απόγευμα, ο κόσμος ήταν ελάχιστος το κρύο τόσο τσουχτερό που δεν μπορέσαμε να αντέξουμε έξω πάνω από 10 λεπτά, ακόμη και με μπουφάν. Οι κορυφές επιβλητικές κι εδώ, αλλά όταν έχεις περάσει πρώτα από το Mangart pass, εντυπωσιάζεσαι λιγότερο από το Vrsic pass, όμως αυτό που αξίζει περισσότερο εδώ, είναι η διαδρομή που κάνεις για να φτάσεις μέχρι το πάσο.

View attachment 286144 View attachment 286145

Πήραμε λοιπόν να κατηφορίζουμε το βουνό με προορισμό τα καταλύματά μας λίγο έξω από την Λιουμπλιάνα. Στα ριζά του βουνού συναντάμε πάλι ένα ποτάμι, το Pisnica αυτή τη φορά, στην όμορφη κοιλάδα του οποίου υπάρχουν μικρά χωριά, λιμνούλες και πανσιόν που σε καλούν να μείνεις για ένα βράδυ εκεί. Στην έρευνα που είχα κάνει για διαμονή εκεί, τα προσφερόμενα δωμάτια στο Booking ήταν πολύ λίγα και ακριβά για το δικό μας βαλάντιο. Το Ντόμζαλε λοιπόν μας περίμενε, όπου φτάσαμε σχεδόν βράδυ. Είπαμε να αναβάλουμε για την επόμενη, την νυχτερινή εξόρμηση που είχα σχεδιάσει στη Λιουμπλιάνα. Όταν ρωτήσαμε τον σπιτονοικοκύρη μας αν μπορούμε να φάμε κάπου εκεί κοντά, μας πρότεινε την μπυραρία Adam Ravbar, η οποία έφτιαχνε δική της μπύρα, αλλά η κουζίνα της έκλεινε κατά τις 9.00. Έτσι, αφού τους πήρε τηλέφωνο να μας περιμένουν, βιαστικά καταφέραμε να μαζευτούμε σχεδόν όλοι εκεί και να φάμε ένα από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού, αλλά κυρίως να πιούμε μία από τις καλύτερες φρέσκιες απαστερίωτες μπύρες που είχαμε δοκιμάσει όλοι. Δεν παραλείψαμε να αγοράσουμε και 3 2λιτρα μπουκάλια για τη συνέχεια, που καταναλώθηκαν με πολλή ευχαρίστηση.

View attachment 285871 View attachment 285872

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό της ημέρας θα έλεγα ότι ήταν μία από τις αγαπημένες μου. Πρωταγωνιστές, το Mangart pass και η απαστερίωτη μπύρα που ήπιαμε το βράδυ. Ακολουθούν η στάση στη λίμνη Lago del Predil και η διαδρομή πλάι στο ποτάμι Soca. Και το Vrsic pass ήταν εξαιρετικό, αλλά όταν έχεις δει πρώτα το Mangart, τότε αυτό σε εντυπωσιάζει λιγότερο. Εν κατακλείδι, σίγουρα από εδώ θα ξαναπεράσουμε και θα επιδιώξω να κάνουμε και μία διανυκτέρευση, ίσως σε κάμπινγκ, πλάι στον ποταμό Soca.

Φανταστικά τοπία, η ορεινή λίμνη ένα θαύμα και υπέροχο κλείσιμο μέρας με ποιοτική μπύρα! Ζήλεψα λίγο! Πολύ ωραίο το ταξίδι σας για ακόμα μία φορά!

 

[vasiliss]

Βλέποντας τις φωτογραφίες σου από τη Bled βλέπω μια άλλη ομορφιά, μια άλλη λίμνη Μπλέντ. Όμως πίστεψέ με χάνει πολύ σε ομορφιά με αυτό τον γκρίζο καιρό όσο ατμοσφαιρική κι αν φαίνεται. Εγώ την πέτυχα ηλιόλουστη με γαλανό ουρανό και άσπρα σύννεφα και ήταν το κάτι άλλο. Από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει.

Γιάννη, δεν αμφιβάλω πως και ηλιόλουστη η Bled θα είναι μια κούκλα. Ελπίζω να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι όταν με το καλό βρεθώ ξανά σε εκείνα τα μέρη.

Πιστεύω ότι αδικήσατε τη Λιουμπλιάνα γιατί είχατε λίγες ώρες να την ανακαλύψετε και να την απολαύσετε.

Ποιος ξέρει, μπορεί όντως να την αδικήσαμε. Ένα είναι όμως σίγουρο, δεν ήταν "έρωτας με την πρώτη ματιά" ούτε για εμένα, ούτε και για τους συνταξιδιώτες μου.

Πολλές φορές ο χρόνος και κυρίως οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν την οπτική που έχουμε για ένα μέρος και μας επηρεάζουν είτε θετικά είτε αρνητικά.

Και όχι μόνο αυτοί οι δύο παράγοντες, αλλά και πολλοί ακόμα επηρεάζουν το πως θα δούμε μια πόλη.
Πρόσφατα πήγα, αφήνοντας πίσω μου πάρα πολλά προβλήματα, στην Κρακοβία. Δυστυχώς το μυαλό μου ήταν εδώ, σε βαθμό που νομίζω ότι η πόλη δεν άφησε κανένα αποτύπωμα στην ψυχή μου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι από την Σλοβενία και τη Λιουμπλιάνα σίγουρα θα ξαναπεράσουμε - έτσι λέει ο διετής ταξιδιωτικός προγραμματισμός μου .

 

[vasiliss]

Φανταστικά τοπία, η ορεινή λίμνη ένα θαύμα και υπέροχο κλείσιμο μέρας με ποιοτική μπύρα! Ζήλεψα λίγο! Πολύ ωραίο το ταξίδι σας για ακόμα μία φορά!

Σε ευχαριστώ πολύ @Mantaralena.
Αν δεν έχεις πάει ακόμη στη Σλοβενία, πρέπει σίγουρα να την επισκεφτείς. Είναι πάρα πολύ όμορφη.
Τώρα από μπύρες δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία (βλέποντας το avatar σου υποψιάζομαι ότι έχεις μεγαλύτερη από εμένα ) αλλά μας φάνηκε σε όλους καταπληκτική. Αστεράκι λοιπόν και στην Adam Ravbar
Καλά ταξίδια να έχεις κι εσύ.

 

[Mantaralena]

Σε ευχαριστώ πολύ @Mantaralena.
Αν δεν έχεις πάει ακόμη στη Σλοβενία, πρέπει σίγουρα να την επισκεφτείς. Είναι πάρα πολύ όμορφη.
Τώρα από μπύρες δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία (βλέποντας το avatar σου υποψιάζομαι ότι έχεις μεγαλύτερη από εμένα ) αλλά μας φάνηκε σε όλους καταπληκτική. Αστεράκι λοιπόν και στην Adam Ravbar
Καλά ταξίδια να έχεις κι εσύ.

Αυτό που με σκάει είναι ότι έχω πάει Σλοβενία...αλλά η εν λόγω ζυθοποιία μου ξέφυγε!!!

 

[vasiliss]

Αυτό που με σκάει είναι ότι έχω πάει Σλοβενία...αλλά η εν λόγω ζυθοποιία μου ξέφυγε!!!

Να λοιπόν η αφορμή για να πας πάλι στη Σλοβενία, γιατί η μια φορά δεν φτάνει.

 

[vasiliss]

Ημέρα 8η: Ζανταρ - Σιμπένικ

Είναι Σάββατο πρωί. Έχουμε πάρει σιγά - σιγά τον δρόμο της επιστροφής προς την Ελλάδα και αυτό μας δημιουργεί μια μικρή θλίψη. Τα σημεία της διαδρομής με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν περάσει και πλέον θα κινηθούμε σε γνώριμους σχετικά δρόμους. Όμως για εμένα υπάρχει ένα ακόμη μέρος που περιμένω με αγωνία να δω και αυτό δεν είναι άλλο από το πάρκο Krka. Αυτό όμως την επόμενη ημέρα.

Το πρωί που μας αποχαιρετά ο σπιτονοικοκύρης μας, μας δίνει δώρο δύο μπουκαλάκια με ένα κιτρινωπό σιρόπι. Όταν τον ρωτάμε τι είναι αυτό, μας εξηγεί κι αυτός για το Elderflower, το λευκό αυτό άνθος με το ιδιαίτερο άρωμα, που από ότι φαίνεται πολύ το αγαπούν οι Σλοβένοι. Το πίνουν αραιωμένο σαν ρόφημα, το βάζουν στα γλυκά τους και φτιάχνουν και το παγωτό που δοκιμάσαμε πριν λίγες ημέρες έξω από το σπήλαιο Σκόγιαν. Στο σπίτι μας πάντως δεν πρόλαβε να μείνει πάνω από 2 ημέρες, καθώς στα παιδιά μας άρεσε πολύ.

Οι περισσότεροι μαζευόμαστε στο μικρό ξύλινο σπιτάκι που μένει μία οικογένεια έξω από το Domzale. Χαζεύουμε για λίγο τα ζώα του αγροκτήματος και ξεκινάμε να συναντήσουμε και τους υπόλοιπους έξω από την Λιουμπλιάνα. Φέτος έχω εφαρμόσει ένα νέο είδος συναντήσεων. Βρίσκω συνήθως ένα βενζινάδικο προς την κατεύθυνση που θα κινηθούμε, στέλνω το στίγμα του από το βράδυ σε όλους, ορίζω και την ώρα συνάντησης και αυτό είναι. Σχετικά όλοι είναι συνεπείς και ξεκινάμε.

Η διαδρομή σήμερα είναι κυρίως διαδικαστική, να βγάλουμε κάποια χιλιόμετρα έως το Σιμπένικ όπου θα διανυκτερεύσουμε, για να δούμε την επόμενη το πάρκο Krka.

Για το ενδιάμεσο δεν είχα κανονίσει κάτι. Το είχα αφήσει σαν απόφαση της τελευταίας στιγμής, ανάλογα με την όρεξη και την κούραση που θα είχαμε. Κάποιες φορές μου πέρασε από το μυαλό να κινηθούμε προς την Ριέκα και την Οπατία και από εκεί να συνεχίσουμε παραλιακά έως το Σιμπένικ. Εκείνο το πρωινό δεν μου φάνηκε καλή αυτή η ιδέα, πιστεύοντας ότι θα ταλαιπωρηθούμε πολύ χωρίς να καταφέρουμε να δούμε πολλά. Ε όπως και να το κάνουμε, ένα καραβάνι είναι ολίγον τι δυσκίνητο και έχει διαφορετικούς ρυθμούς, δεν μπορείς να τρέξεις τις επισκέψεις όσο γρήγορα θέλεις. Οπότε ακολουθήσαμε το plan b που έλεγε ότι θα πάμε μόνο στο Ζαντάρ και από εκεί κατευθείαν στο Σιμπένικ.

Την ημέρα αυτή είπαμε για δεύτερη φορά ευχαριστώ στους χάρτες της Google και στο ένστικτό μας που μας είπε να ακολουθήσουμε τις συμβουλές της. Ενώ κινούμασταν σε αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση τα νότια της Κροατίας, οι χάρτες επέμεναν να βγούμε από αυτόν και να ακολουθήσουμε επαρχιακό δρόμο. Υπήρχε κανένα μποτιλιάρισμα στα κύρια σύνορα;;ποτέ δεν θα το μάθουμε. Η παράκαμψή μας όμως αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να ακολουθήσουμε έναν στενό και αργό δρόμο, αλλά να θαυμάσουμε την όμορφη σλοβένικη φύση με τα χωριά της, τα δάση και τους αμπελώνες σκαρφαλωμένους στις πλαγιές των λόφων. Κανένας μας δεν παραπονέθηκε, αντιθέτως όλοι λέγαν τα καλύτερα γι’ αυτή την παράκαμψη. Το κακό είναι ότι δεν θυμάμαι ποια ήταν αυτή η διαδρομή και από ποιο συνοριακό πέρασμα βγήκαμε. Φαντάζομαι όμως ότι όπου και να κινηθεί κάποιος στην επαρχία της Σλοβενίας, την ίδια ομορφιά θα συναντήσει.

Τα σύνορα τα περάσαμε πολύ γρήγορα και μπήκαμε στην Κροατία. Το τοπίο πλέον στην Κροατία μας φαίνεται αδιάφορο, ίσως βέβαια παίζει ρόλο ότι κινούμαστε σε αυτοκινητόδρομους, στα μεσόγεια της χώρας και όχι παραλιακά.
Μια δυνατή βροχή μας πιάνει και δημιουργεί ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα με ουρές χιλιομέτρων, ευτυχώς για εμάς, στο αντίθετο ρεύμα του δρόμου.

Μεσημεράκι φτάνουμε στο Ζαντάρ. Δωρεάν πάρκινγκ λίγο έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης μπροστά από το Perivoj Vladimira Nazora, ήταν και το μοναδικό δωρεάν πάρκινγκ όλου του ταξιδιού.

Περνάμε το πάρκο την κεντρική Land Gate και μπαίνουμε στην μικρή παλιά πόλη η οποία είναι χτισμένη σε μία μικρή χερσόνησο. Διασχίζουμε τον κεντρικό πεζόδρομο με κατεύθυνση την ναό του αγίου Δονάτου και το Forum, τη Ρωμαϊκή αγορά, από την οποία έχουν απομείνει σε χαμηλό ύψος κάποιες ρωμαϊκές στήλες.

Κατευθυνόμαστε προς το Sea Organ και το σημείο όπου πολλοί περιμένουν να δουν το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα σύμφωνα με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Είναι νωρίς όμως για εμάς και δεν έχουμε χρόνο να περιμένουμε να το δούμε, για να έχουμε ιδία άποψη. Εμπιστεύομαι όμως την γνώμη του @gelf ότι ο Χίτσκοκ δεν ήταν και τόσο ταξιδεμένος, για να συμμεριστούμε την άποψή του περί του ωραιότερου ηλιοβασιλέματος του κόσμου.
Το Sea Organ είναι ένα θαλάσσιο μουσικό όργανο που παίζει μουσική με τους κυματισμούς που κάνει η θάλασσα. Όταν περνάει κανένα σκάφος, τα κύματα που σηκώνει δίνουν εντονότερους ήχους.

Δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Greeting to the Sun, το οποίο κατά τη διάρκεια της ημέρας συγκεντρώνει την ηλιακή ενέργεια την οποία τη νύχτα την απελευθερώνει, το φως του οποίου δεν καταφέραμε να δούμε καθώς είναι ακόμη ημέρα.
Σιγά σιγά αποχωρούμε διασχίζοντας την πόλη από την βόρεια πλευρά της και κατευθυνόμαστε στον τελικό στόχο της ημέρας, το Σιμπένικ.

Το σπίτι που μένουμε στο Σιμπένικ είναι κεντρικό, οπότε σούρουπο πια με τα πόδια κατευθυνόμαστε προς την παλιά πόλη. Όταν φτάνουμε εκεί, με παίρνει τηλέφωνο ο σπιτονοικοκύρης μου να μου πει ότι έχω ξεχάσει αναμμένα τα φώτα της καμπίνας του αυτοκινήτου και θα μείνω από μπαταρία. Ο άνθρωπος προσφέρεται να με πάρει από την παλιά πόλη με το αυτοκίνητό του και με γυρίζει πάλι πίσω. Τι να πω τώρα κι εγώ που έχω σούρει κατά διαστήματα στους Κροάτες ουκ ολίγα.

Η παλιά πόλη του Σιμπένικ μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι μικρή και ανηφορική, με σκαλάκια και μικρά στενά, λίγα μαγαζιά και εξίσου λίγο κόσμο. Τόσο λίγο που ακόμα και σε μένα που αποφεύγω την πολυκοσμία κάνει εντύπωση. Σουλατσάρουμε μόνοι μας σχεδόν και απολαμβάνουμε την γαλήνη της πόλης.

Αυτό όμως έχει σαν αποτέλεσμα οι κουζίνες των μαγαζιών να κλείσουν και να βρεθούμε νηστικοί και πεινασμένοι να ψάχνουμε να φάμε κάτι. Ο καθένας ακολούθησε την τύχη του κι εμείς βρεθήκαμε με τηγανητά καλαμαράκια και πατάτες στο χέρι να επιστρέφουμε σιγά σιγά στην βάση μας.

Όσο εμείς ψάχναμε για τροφή, η κουμπάρα έψαχνε να βρει πως θα μπορούσαμε την επόμενη να πάμε στο St. Nicholas Fortress, ένα μικρό φρούριο που βρίσκεται χτισμένο σε ένα νησάκι στην είσοδο του κόλπου του Σιμπένικ και αποτελεί κι αυτό μνημείο της Unesco. Τον βρήκε τον τρόπο, αλλά στο άκουσμα των 18€ το άτομο της το απέκλεισα γιατί την επόμενη θα είχαμε να πληρώσουμε επίσης πολλά για το πάρκο Krka και δεν μας έπαιρνε για επιπλέον έξοδα. Έμεινε λοιπόν και αυτό το απωθημένο της κουμπάρας να περιμένει το μέλλον.

 

[vasiliss]

Ημέρα 9η Πάρκο Krka- Τρογκίρ - Σπλιτ

Οι πολύ πρωινοί κάναμε μια βόλτα στο Σίμπενικ για να το δούμε και με το φως της ημέρας, έως ότου ετοιμαστούν οι υπόλοιποι.

Η μία οικογένεια σήμερα θα μας αποχαιρετούσε. Έπρεπε σε δύο ημέρες να γυρίσει πίσω γιατί είχε ένα ακόμη ταξίδι στα Δωδεκάνησα για έναν γάμο. Το αρχικό λοιπόν πλάνο τους έλεγε ότι θα μας ακολουθούσαν έως τους καταρράκτες και έπειτα θα έφευγαν για την Ποντγκόριτσα, την τελευταία στάση του ταξιδιού τους. Το προηγούμενο βράδυ όμως αποφάσισαν ότι θα ήταν κουραστικό το ταξίδι και πολλά τα χιλιόμετρα που θα έκαναν, οπότε δεν θα έρχονταν έως το πάρκο Krka. Αυτό όμως μου ανέτρεψε τους οικονομικούς σχεδιασμούς, καθώς δεν θα μπορούσαμε να βγάλουμε εισιτήρια σαν γκρουπ και αυτό θα ανέβαζε αρκετά το κόστος της εισόδου στο πάρκο. Εάν το γνώριζα από την αρχή, θα είχα σχεδιάσει να φτάσω εκεί μεσημέρι και να μπούμε στο πάρκο μετά τις 4 που είχε μειωμένο εισιτήριο. Με επιφύλαξη λοιπόν και αφού είχα επαναλάβει σε όλους ότι είναι δική τους απόφαση και να το σκεφτούν καλά εάν θα δώσουν περίπου 100€ η οικογένεια για να μπουν στο πάρκο, ξεκινήσαμε όλοι οι υπόλοιποι για εκεί. Ο σπιτονοικοκύρης μου μας είχε τονίσει ότι πρέπει να βρισκόμαστε εκεί αρκετά νωρίς για να μην αντιμετωπίσουμε τις ορδές τουριστών που το κατακλύζουν προς το μεσημέρι.

Το πάρκο έχει δύο κύριες εισόδους και πολλές δευτερεύουσες για κάποια άλλα σημεία του. Η πιο πολυσύχναστη είναι από το Skradin, ( με πάρκινγκ επί πληρωμή) από όπου με δωρεάν καράβι διασχίζεις ένα τμήμα του ποταμού, περίπου 20 λεπτά, για να βρεθείς στο Skradinski Buk Ferry Pier. Η δεύτερη είναι από το Lozovac, (με δωρεάν πάρκινγκ) από όπου χρειάζεται να περπατήσεις κάμποσο ή να πάρεις το λεωφορείο για να φτάσεις στο ίδιο σημείο.
Από το Skradinski Buk, ξεκινούν άλλες διαδρομές με πλοιάρια για το Visovac ένα νησάκι στη μέση του ποταμού με ένα εκκλησάκι επάνω ή το Roski Slap και κάποιους άλλους καταρράκτες.

Όταν έψαχνα το πάρκο, θεώρησα ότι οι επιπλέον διαδρομές με το πλοιάριο θα συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή του εισιτηρίου, τόσα χρήματα είχαμε δώσει άλλωστε. Οπότε ο αρχικός σχεδιασμός μου έλεγε να ξεκινήσουμε από το Lozovac και να περάσουμε μεγάλο μέρος της ημέρας μέσα στο πάρκο κάνοντας και την διαδρομή με το πλοιάριο έως το Visovac που διαρκούσε περίπου 3 ώρες με την επιστροφή. Μια - δύο ημέρες πριν, αντιλήφθηκα ότι για τις επιπλέον διαδρομές θα έπρεπε να δώσουμε επιπλέον χρήματα, επομένως το πρόγραμμα άλλαξε και θα ξεκινούσαμε από το Skradin ώστε να κάνουμε τουλάχιστον την μία διαδρομή με το καραβάκι.

Και νά 'μαστε στις 9 να παρκάρουμε και να πηγαίνουμε προς τα εκδοτήρια που είναι γεμάτα κόσμο. Στο καραβάκι καταφέραμε να επιβιβαστούμε και να φύγουμε στις 10 και μετά από μισή ώρα περίπου ήμασταν κοντά στον κύριο καταρράκτη, τον Skradinski Buk. Την διαδρομή που τον περιτριγυρίζει με πολύ χαλαρό περπάτημα και πολλές πολλές στάσεις μπορείς να την κάνεις περίπου σε 2 ώρες.

Μπροστά από τον καταρράκτη ήδη κάποιοι είχαν βουτήξει, αφού επιτρέπεται το μπάνιο, εμείς όμως αν και είχαμε έρθει προετοιμασμένοι, το αφήσαμε για το τέλος της βόλτας μας.

Ότι και να πεις, ο καταρράκτης είναι καταπληκτικός και δεν χορταίνεις να τον παρατηρείς και να τον φωτογραφίζεις από όλες τις πλευρές που τον αντικρίζεις.

Ενδιάμεσα της διαδρομής υπάρχουν και κάποια κτίρια, όπως ο παλιός νερόμυλος ή το σιδεράδικο, ο υδροηλεκτρικός σταθμός, αλλά και εστιατόριο, καφέ και κατάστημα με σουβενίρ.

Όταν τελειώσαμε λοιπόν με χαλαρό περπάτημα τον κύκλο μας,

τα παιδιά όλο λαχτάρα περίμεναν πως και πως να βουτήξουν, όμως οι μαμάδες είχαν αντίθετη άποψη επί του θέματος, καθώς η αλήθεια είναι ότι η “πισίνα” όπου πολύς, πάρα πολύς κόσμος έκανε μπάνιο, ήταν γεμάτη αφρό και φυσαλίδες, ίσως από τα αντηλιακά;;;
Μετά από ώρα διαπραγματεύσεων, όλοι συμφώνησαν να αποχωρήσουμε και να βρούμε καμιά παραλία για να κάνουμε το μπάνιο μας.
Μεσημεράκι λοιπόν παίρνουμε τον παραλιακό δρόμο και κάπου που μας έκανε κλικ σταματήσαμε για καμιά ώρα να δροσιστούμε λίγο καθώς η ημέρα ήταν πολύ ζεστή.

Στο Σπλιτ μέναμε σε πολλά και διαφορετικά σημεία, οπότε οι μισοί αποφάσισαν να πάρουν τον αυτοκινητόδρομο για εκεί, εμείς όμως συνεχίσαμε παραλιακά, για να κάνουμε ένα σύντομο πέρασμα από το Τρογκίρ.

Η παλιά μεσαιωνική πόλη του Τρογκίρ, η οποία ανακηρύχθηκε από την Unesco Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς καθώς διασώζει εξαιρετικά την ρωμανο - γοτθική της αρχιτεκτονική, βρίσκεται σε ένα μικρό νησάκι που από την μία συνδέεται με μία γέφυρα με την ηπειρωτική χώρα και από την άλλη με μια άλλη γέφυρα με ένα πολύ μεγαλύτερο νησί, που θαρρώ το λένε Ciovo.

Είναι μικρούλα και πανέμορφη, δεν χορταίνεις να τριγυρνάς τα μικρά στενάκια της. Αν και ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, το περπατήσαμε τουλάχιστον 2 φορές την μία από αυτές με ένα παγωτό στο χέρι. Πολύ θα θέλαμε να καθίσουμε για έναν καφέ ή ακόμη καλύτερα να τη δούμε και το βράδυ, όμως δεν προλαβαίναμε γιατί είχαμε δώσει ραντεβού με τους υπόλοιπους στις 6 στο Σπλιτ.

Γρήγορα λοιπόν στα δωμάτια και ακόμη πιο γρήγορα παίρνουμε τον δρόμο για την πόλη καθώς μέναμε λίγο έξω από αυτήν. Είναι Κυριακή προς το βράδυ και δοκιμάζουμε την τύχη μας να βρούμε ένα πάρκινγκ να παρκάρουμε νόμιμα. Έχω σημειώσει αρκετά στον χάρτη μου, και βρίσκω το ένα μετά το άλλο γεμάτα. Μετά το 10ο και αφού έχω σπαταλήσει καμιά ώρα ψάχνοντας, το παίρνω απόφαση να το ρισκάρω και να παρκάρω παράνομα όπως και τόσοι άλλοι, ελπίζοντας γυρίζοντας να βρω το αυτοκίνητο στην θέση του, χωρίς καμία κλήση στο παρμπρίζ.
Έφτασε η ώρα να δούμε έστω και λίγο και το βραδινό πια Σπλιτ.

Ξεκινάμε την περιπλάνησή μας από τα δυτικά της πόλης και αφηνόμαστε να χαθούμε στα στενά της παλιάς πόλης, σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε μπροστά στο παλάτι του Διοκλητιανού, όπου είναι και το σημείο συνάντησης με τους υπόλοιπους. Ο κόσμος που είναι πολύς αλλά όχι ενοχλητικός αυτή τη φορά, μας οδηγεί εκεί και τελικά βρίσκουμε και τους υπόλοιπους της παρέας, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει νωρίτερα την βόλτα τους και έχουν δει περισσότερα από εμάς.

Οπότε ξαναχωρίζουμε, καθώς αυτοί θέλουν να πάνε για φαγητό και εμείς να χαθούμε στα στενάκια και να απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε αυτή την όμορφη πόλη. Αυτό που σου κάνει εντύπωση και σε παραξενεύει στην πλατεία Peristil, είναι ότι είναι ένας αρχαιολογικός χώρος, όπου κόσμος πάει κι έρχεται όλη την ημέρα, τρώει ή κάθεται να πιεί το ποτό του “μέσα” στα αρχαία.

Χαζεύουμε για λίγο στην πλατεία Peristil και απολαμβάνουμε τον εξαιρετικό τραγουδιστή από το Luxor wine bar. Πολύ θα θέλαμε να καθίσουμε κι εμείς κάτω από τις αρχαίες κολώνες και να πιούμε ένα ποτό όμως υπάρχουν 3 προβλήματα. Πρώτον δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα από την πόλη, δεύτερον είμαστε με παιδιά και τρίτον παιδιά και μεγάλοι πεινάμε αφάνταστα. Βραδινό φαγητό σε τραπέζι δεν θα είχε λοιπόν για εμάς, που την βγάλαμε με κάτι πρόχειρο και ένα παγωτό στο χέρι, όσο περιτριγυρίζαμε μέχρι αργά στα γοητευτικά στενά και τις όμορφες πλατείες της πόλης. Ευτυχώς όταν γυρίσαμε βρήκαμε το αυτοκίνητο στην θέση του χωρίς καμία κλήση να μας περιμένει.

Το Σπλιτ πολύ μας είχε αρέσει και όπως συνήθως συμβαίνει με εμάς, δεν του είχαμε αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο. Αυτό όμως συνήθως δεν μας προβληματίζει, καθώς ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να ξαναπεράσουμε από αυτά τα μέρη και να δώσουμε στην πόλη τον απαιτούμενο χρόνο για να την δούμε πιο αναλυτικά.

Τελειώνοντας θα ήθελα να απαντήσω και στο δεύτερο ερώτημα της @Grerena , Plitvice ή Krka; ρώτησε σε κάποιο άλλο μήνυμα. Ξεκάθαρα υπερίσχυσε το πάρκο Plitvice και σε αυτό συμφωνούν και οι συνταξιδιώτες μου. Εγώ προσωπικά βέβαια καθόλου δεν μετάνιωσα που πήγα στο πάρκο Krka, σε αυτό όμως δεν συμφωνούν οι συνταξιδιώτες μου, γιατί στην επιστροφή με το καράβι, άκουσα σχόλια του τύπου: “τζάμπα τόσα λεφτά που δώσαμε, δεν υπάρχει καμία σύγκριση με το πάρκο Plitvice κτλ” και η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα λιγάκι. Αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούν να αρέσουν όλα σε όλους.

 

[Sassenach77]

Όλα τα λεφτά!!!!!

 

[vasiliss]

Όλα τα λεφτά!!!!!

Πραγματικά @Sassenach77 αλλού το περιμέναμε το "διαμαντάκι" ( Vrsic) και αλλού το βρήκαμε ( Mangart)!!!

 

[Sassenach77]

Πραγματικά @Sassenach77 αλλού το περιμέναμε το "διαμαντάκι" ( Vrsic) και αλλού το βρήκαμε ( Mangart)!!!

Περιμένω τόσες μέρες να γράψεις τόσο, ωστε να φτάσεις σε αυτό το σημείο του ταξιδιού, και να μπω να τα διαβάσω όλα μονορούφι και να τα απολαύσω!!!
Αυτές οι εκπλήξεις όμως Βασίλη μου, είναι το αλατοπίπερο τέτοιων ταξιδιών

Υ.Γ. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες που δίνεις και γενικά που μοιράζεσαι αυτά τα μοναδικά ταξίδια! Με κάνεις να θέλω να μην σταματήσω ποτέ να οδηγώ....

 

[vasiliss]

Ημέρα 10η: Pocitelj - Ποντγκόριτσα

Η ημέρα αυτή είναι ουσιαστικά διαδικαστική, καθώς επιστρέφουμε στην βάση μας και η διανυκτέρευση στην Ποντγκόριτσα έχει στόχο να σπάσει στη μέση τα χιλιόμετρα μέχρι την είσοδό μας στην Ελλάδα.

Από το προηγούμενο βράδυ έχω επικοινωνήσει με αυτούς που έκαναν την ίδια διαδρομή μία ημέρα πριν, για να μας πουν οδικές κυρίως πληροφορίες. Οι πληροφορίες λοιπόν έλεγαν ότι πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή στα όρια ταχύτητας στη Βοσνία, καθώς στη διάσχιση της χώρας συνάντησαν 5 αστυνομικά μπλόκα. Στο 5ο από αυτά, τους τσίμπησαν για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας και την γλίτωσαν πολύ δύσκολα και με πολλά παρακάλια και “κλάψιμο”.

Το δεύτερο οδικό θέμα που με απασχολούσε ήταν η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε. Οι χάρτες της Google μετά το Stolac μας πήγαιναν από έναν δευτερεύοντα δρόμο που περνούσε από το Hatelji και κατέληγε βόρεια της λίμνης Bilecko και μας έμπαζε στο Μαυροβούνιο από το κοντινό στη λίμνη συνοριακό πέρασμα, το Vraćenovići Border Crossing. Ο εναλλακτικός δρόμος ήταν αυτός που περνούσε από Τρεμπινιέ και τον είχαμε περάσει 2 φορές σε προηγούμενα ταξίδια μας. Γι’ αυτό το θέμα, μας είπαν ότι είχαν περάσει από τον προτεινόμενο δρόμο, είχε κάποια δύσκολα κομμάτια, δεν βρήκαν καθόλου κίνηση και στο συνοριακό πέρασμα από το οποίο πέρασαν εύκολα και γρήγορα, αλλά βρήκαν μερικά δύσκολα κομμάτια στο Μαυροβούνιο λίγο πριν το Νίκσικ.
Έτσι χωρίς να έχω αποφασίσει ακόμη ποιον δρόμο θα ακολουθούσαμε, ξεκινήσαμε.

Η κουμπάρα, που έμενε μέσα στην πόλη, πρόλαβε να κάνει και μία πρωινή βόλτα για να κάνει προμήθειες σε τρόφιμα για τον δρόμο, αλλά και να δει λίγο το πρωινό Σπλιτ.

Στη μία οικογένεια που δεν είχε ακολουθήσει το πρώτο και δεύτερο καραβανικό βαλκανικό μας ταξίδι, είχα προτείνει να κάνει μία ολιγόωρη παράκαμψη και στάση σε μία από τις δύο σημαντικές πόλεις, από τις οποίες περνούσαμε κοντά, το Ντουμπρόβνικ ή το Μόσταρ. Μετά από πολλή σκέψη και δισταγμό, γιατί τα παιδιά τους δεν ήθελαν να αφήσουν την παρέα, αποφάσισαν να κάνουν μία παράκαμψη για το Μόσταρ.
Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε προς το Pocitelj, το οποίο ήταν και το τελευταίο αστεράκι που είχα στον χάρτη μου στην κοντινή διαδρομή και έπρεπε να σβήσει κι αυτό. Ο δρόμος μέχρι τη Βοσνία είναι αυτοκινητόδρομος σε αντίθεση με τη συνέχεια μέσα στη Βοσνία, που δεν υπάρχει αυτοκινητόδρομος ούτε για δείγμα, οπότε όποιος ταξιδεύει σε Βοσνία και Μαυροβούνιο ας είναι προετοιμασμένος για μικρές ταχύτητες. Με την είσοδό μας στη Βοσνία, πληρώσαμε και 2€ διόδια - με κάρτα ή € - μάλλον για τον δρόμο που ΘΑ γίνει!!!

Το Pocitelj βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Νερέτβα. Είναι ένα όμορφο πέτρινο ιστορικό χωριό, που είναι υποψήφιο να ανακηρυχθεί χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Είναι χτισμένο στην απότομη πλαγιά ενός λόφου στην κορυφή του οποίου δεσπόζει το φρούριο Kula Pocitelj. Ένα κτίριο που αμέσως τραβά το βλέμμα σου, είναι το τζαμί Šišman Ibrahim Mosque του 16ου αιώνα.

Η ζέστη είναι μεγάλη, το ίδιο και το ανηφορικό καλντερίμι προς το φρούριο του χωριού, οπότε μερικές κυρίες οπισθοχώρησαν στην δροσιά ενός καφέ. Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε αγόγγυστα την ανηφόρα που δεν ήταν και πολύ μεγάλη τελικά, αλλά ο τελικός προορισμός πρόσφερε ωραία πανοραμική θέα σε όλο το χωριό και τον ποταμό Νερέτβα από κάτω του.

Επίσημη πρόσβαση στην κορυφή του εξαγωνικού πύργου δεν φαινόταν να υπάρχει, ίσως από φόβο κατολισθήσεων, όμως κάποια άτομα απολάμβαναν την θέα από την κορυφή του. Τι να κάνουμε κι εμείς υποκύψαμε στο κάλεσμα αυτό, σκαρφαλώσαμε για να φτάσουμε ένα παράθυρο και να μπούμε μέσα και ανεβήκαμε την στενή στριφογυριστή πέτρινη σκάλα, που με το ζόρι χωρούσε ένα άτομο. Η θέα από εκεί πάνω ήταν ανεπανάλληπτη.

Έπειτα κατηφορίσαμε έως το τζαμί και τελικά καταλήξαμε κι εμείς να πίνουμε τον παραδοσιακό καφέ με τα πολλά ονόματα, αναλόγως σε ποια χώρα τον πίνεις.
Όποιος περνά κοντά από το Pocitelj, ας μην αμελήσει να κάνει μια στάση εκεί, πραγματικά αξίζει.

Μπήκαμε από το wi-fi του μαγαζιού στους χάρτες για να αποφασίσουμε ποια διαδρομή θα κάνουμε, ρωτήσαμε και τον σερβιτόρο ο οποίος μας πρότεινε τη διαδρομή από το Τρεμπινιέ, αλλά εμείς είπαμε να εμπιστευτούμε την Google και πήραμε τον άλλο δρόμο.

Ο δρόμος ήταν στενός και επαρχιακός, ενώ άλλα αυτοκίνητα σπάνια περνούσαν. Παρ’ όλα αυτά αστυνομικά μπλόκα συναντήσαμε, και δεν ξέρω ποιους περίμεναν να γράψουν. Σε κάποια σημεία ήταν όντως άσχημος ο δρόμος, αλλά εκεί που πραγματικά φοβηθήκαμε ήταν όταν σε μία κοιλάδα μας έπιασε μια τέτοια καταιγίδα με τόσο ισχυρή χαλαζόπτωση, που φοβηθήκαμε για τα τζάμια των αυτοκινήτων. Περάσαμε αλώβητοι κι από εκεί και επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Το οδόστρωμα στο Μαυροβούνιο ήταν καινούριο, το ίδιο και η χάραξη του δρόμου, αλλά τόσα συνεχόμενα χωρίς κανένα προφανή λόγο S, δεν έχω ξανασυναντήσει θαρρώ στην οδηγική ζωή μου. Κάποια χιλιόμετρα πριν το Νικσικ, ο δρόμος ήταν υπό κατασκευή και για πολλά χιλιόμετρα κινηθήκαμε σε άσχημο χαλικόδρομο με ρυθμό χελώνας. Αυτό που μας αντάμειψε και μας κράτησε για πολλή ώρα να θαυμάζουμε, ήταν η θέα προς την λίμνη Slansko με τα πολλά νησάκια της.

Εν κατακλείδι νομίζω ότι αυτή τη φορά κάναμε λάθος που εμπιστευτήκατε τους χάρτες της Google, από την άλλη βέβαια δεν στεναχωρηθήκαμε και πολύ, γιατί είδαμε ένα ακόμη άγνωστο κομμάτι της αγαπημένης Βοσνίας.

Αργά το απόγευμα, κουρασμένοι από τον δρόμο φτάσαμε στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει στην Ποντγκόριτσα. Ο ιδιοκτήτης μας έλεγε ψέματα ότι είχε εργάτες για επισκευές στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει και μας πρότεινε άλλο σε χαμηλότερη τιμή. Ήμουν πολύ κουρασμένος για να τσακωθώ μαζί του και με το σκεπτικό ότι έναν ύπνο θα κάναμε μόνο, δεχτήκαμε. Και οι υπόλοιποι συνάντησαν πρόβλημα με τα δωμάτια που είχαν κλείσει, κυρίως γιατί άλλα είχαν δει και άλλα βρήκαν εκεί που πήγαν.

Για την Ποντγκόριτσα δεν είχα διαβάσει και τα καλύτερα λόγια, οι περισσότεροι μιλούσαν για την πιο αδιάφορη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δυστυχώς δεν μας έμεινε χρόνος να διαπιστώσουμε από μόνοι μας κατά πόσο όλα αυτά ευσταθούσαν, αλλά η γενική εντύπωση που αποκομίσαμε είναι ότι δεν χάσαμε και κάτι συγκλονιστικό. Δώσαμε ραντεβού κατά τις 9 στην μικρή πέτρινη γέφυρα Old Ribnica River Bridge, ενός παραπόταμου του ποταμού Μοράτσα που διαρρέει την πόλη,

ανηφορίσαμε έως το σημείο που ο χάρτης έδειχνε σαν παλιά πόλη, όπου δεν βρήκαμε κάτι αξιοσημείωτο, το αντίθετο θα έλεγα

και κατευθυνθήκαμε προς το δοκιμασμένο, από αυτούς που προηγούνταν, εστιατόριο Pod Volad, που ήταν εξαιρετικό. Μετά από πολλές ημέρες φάγαμε καθιστοί και όλοι μαζί σε ένα εστιατόριο.

Στην επιστροφή περπατήσαμε την όμορφη και άδεια κεντρική λεωφόρο Bulevar Svetog Petra Cetinjskog, περάσαμε από την γέφυρα του ποταμού Μοράτσα, Most Blaza Jovanovica, από όπου είδαμε την φωτισμένη Milenium Bridge, συνεχίσαμε για λίγο στη λεωφόρο μέχρι το Novi Grad και κουρασμένοι πια γυρίσαμε στα δωμάτιά μας.

 

[apos]

Τέλεια ιστορία, σκέφτομαι να κάνω το ίδιο περίπου ταξίδι τον Απρίλιο χωρίς τη Βενετία. Πόσες μέρες διήρκεσε το ταξίδι; Σε ποία πόλη πιστεύεις ότι αξίζει να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο και πόσο; Το οδικό δίκτυο πως θα το χαρακτήριζες; Ευχαριστώ!!