Mar. Covarrubias
Member
- Μηνύματα
- 14
- Likes
- 20
- Επόμενο Ταξίδι
- Ισπανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα
Ονειρευόμουν ένα ταξίδι στην Πράγα εδώ και χρόνια. Τελικά το πραγματοποίησα πριν μερικές μέρες. Η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω.
Επειδή οι ιστορίες των μελών του φόρουμ με βοήθησαν πολύ, αποφάσισα να γράψω και τη δική μου με όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, για πάσα χρήση από μελλοντικούς επισκέπτες της Πράγας.
Αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην Πράγα το μήνα Οκτώβριο για να αποφύγουμε την κοσμοσυρροή του καλοκαιριού. Δεν το μετανιώσαμε. Όπως μάθαμε, η πόλη δέχεται μεν επισκέπτες ολόκληρο το χρόνο, αλλά από το Σεπτέμβριο και μετά ο αριθμός τους μειώνεται δραματικά για να ανέβει και πάλι όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Γενικά
Συνάλλαγμα κάναμε στην Ελλάδα και η τιμή που πήραμε ήταν ένα ευρώ για 25 κορώνες. Ταξιδέψαμε με τις τσέχικες αερογραμμές. Η απευθείας πτήση από τη Θεσσαλονίκη διήρκεσε δύο ώρες περίπου. Μόλις φτάσεις στην Πράγα πηγαίνεις το ρολόι σου μια ώρα πίσω.
Μετάβαση από το αεροδρόμιο προς στην πόλη
Έπειτα από συμβουλή φίλων που είχαν ταξιδέψει πρόσφατα στη χώρα, δε χρησιμοποιήσαμε ταξί για τη μετάβασή μας στο ξενοδοχείο, χρησιμοποιήσαμε τις δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες λειτουργούν άψογα. Βγαίνοντας από την πύλη των αφίξεων (Τέρμιναλ 1 ή 2), περνάς απέναντι σε μια νησίδα όπου βρίσκονται οι στάσεις του λεωφορείου. Από εκεί παίρνεις το λεωφορείο αριθμός 119, το οποίο σε μεταφέρει στον τερματικό σταθμό του μετρό Dejvická της πράσινης γραμμής (γραμμή Α). Μια οθόνη πάνω από την πινακίδα της στάσης σε πληροφορεί για το χρόνο που απομένει έως την άφιξη του επόμενου λεωφορείου. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το λεωφορείο 119 περνάει κατά μέσο όρο κάθε 15 λεπτά. Η διαδρομή διαρκεί κάπου 20-25 λεπτά. Εισιτήριο αγοράζεις από τον οδηγό, 30 κορώνες (υποτίθεται ότι μπορείς να το αγοράσεις και στην κανονική τιμή των 26 κορωνών από μηχανήματα αυτόματης πώλησης ή από συγκεκριμένα γραφεία μέσα στο αεροδρόμιο). Με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να συνεχίσεις μέχρι τον προορισμό σου με το μετρό μιας και έχει ισχύ για 75 λεπτά. Περισσότερες πληροφορίες για τα λεωφορεία μπορεί κανείς να βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση DopravnΓ podnik hlavnΓho mΔsta Prahy.
Η διαδρομή από τη στάση Dejvická του μετρό μέχρι το ιστορικό κέντρο διαρκεί πολύ λίγο, το πολύ πέντε λεπτά. Εξαρτάται βέβαια και από το πού πας: για την περιοχή ψηλά στο κάστρο (Hradcany) κατεβαίνεις μια στάση μετά, στη Hradcanská, για την περιοχή κάτω από το κάστρο και για το Μικρό μέρος (Mala Strana) κατεβαίνεις δυο στάσεις μετά, στη Malostranská, για την παλιά πόλη (Stare Mesto) στη στάση Staromestská (πιο κοντά στη γέφυρα του Καρόλου και την πλατεία παλιάς πόλης) ή και στη στάση Mustek (π.χ., χαμηλά στην πλατεία Βέντσεσλας και τις κάθετες σε αυτήν οδούς Na Prikope και 28 fijna) ενώ η στάση Muzeum βρίσκεται ψηλά στην πλατεία Βέντσεσλας (Εθνικό μουσείο) ακριβώς στο άγαλμα του Αγίου Βέντσεσλας. Εφόσον χρειάζεται, υπάρχουν σταθμοί που συνδέουν τις γραμμές μεταξύ τους. Η στάση Mustek συνδέει την πράσινη (Α) με την κίτρινη γραμμή (Β) και η στάση Muzeum την πράσινη με την κόκκινη (C) γραμμή.
Κάθε στάση ανακοινώνεται στα τσέχικα μέσα στο τρένο (Příští stanice [πρίστιι στανίτσε, επόμενη στάση]: Muzeum) και, εκτός από τον κλασικό χάρτη των γραμμών του μετρό πάνω από κάθε πόρτα, υπάρχουν και μια δυο οθόνες στο βαγόνι που σε πληροφορούν σχετικά. Το μήνυμα που ακούγεται σε κάθε στάση πριν κλείσουν οι πόρτες (Ukončete prosím výstup a nástup, dveře se zavírají [ουκόντσετε προσίμ βίστουπ ανάστουπ, ντβέρεσε ζαβίραιι]) σημαίνει "ολοκληρώστε την επιβίβαση και την αποβίβαση από το τρένο, οι πόρτες κλείνουν".
Χάρτη του μετρό θα βρείτε στη διεύθυνση http://subway.umka.org/maps/prague.gif
Ξενοδοχείο
Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Barceló Praha, μακριά από το κέντρο μεν, πάρα πολύ καλή η τιμή δε. Πληρώσαμε 207 Ευρώ για τέσσερις διανυκτερεύσεις σε δίκλινο, κάπου 52 ευρώ η βραδιά δηλαδή (περίπου 26 ευρώ το άτομο). Την κράτηση την κάναμε ηλεκτρονικά, στο δικτυακό τόπο του ξενοδοχείου και τη συγκεκριμένη τιμή την πήραμε επειδή κλείσαμε το δωμάτιο περισσότερο από δυο μήνες νωρίτερα. Για να μπορέσεις να κάνεις την κράτηση χρειάζεται να έχεις πιστωτική κάρτα. Δεν πληρώνεις μέσω της πιστωτικής, θέλουν τον αριθμό ως εξασφάλιση του ότι θα πας και για να σε χρεώσουν σε περίπτωση μη εμφάνισης. Εμείς πληρώσαμε μετρητοίς την ημέρα της αναχώρησής μας από το ξενοδοχείο.
Από άποψη απόστασης βρίσκεται πέντε στάσεις από τη στάση Muzeum της κόκκινης γραμμής του μετρό (γραμμή Α), στη στάση Budejovická (Μπουντεϊοβιτσκά). Συνολικά, ο χρόνος που χρειαζόμασταν για να βρεθούμε στο κέντρο ήταν περίπου 15 λεπτά. Πέντε λεπτά περπάτημα από το ξενοδοχείο έως το σταθμό του μετρό και δέκα λεπτά μέσα στο τρένο έως το κέντρο.
Υπέρ: το δωμάτιο και το μπάνιο του ήταν καθαρά και ευρύχωρα, η θερμοκρασία κανονική (σε άλλα ξενοδοχεία, και ειδικά από τετράστερα και πάνω, κάνουν τα δωμάτια καμίνια), τα κρεβάτια και τα μαξιλάρια άνετα, τα σεντόνια τριζάτα, είχε χρηματοκιβώτιο στη ντουλάπα για τα πολύτιμα αντικείμενα. Στο μπάνιο το νερό έτρεχε καυτό μόλις άνοιγες τη βρύση και η πίεση ήταν εξαιρετική για τον ένατο όροφο όπου βρισκόταν το δωμάτιό μας.
Κατά: το πρωινό δεν ήταν κατ' εμέ αντίστοιχο ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων. Δεν μιλάω για την ποσότητα, διότι ποικιλία υπήρχε. Η ποιότητα ήταν μέτρια. Οτιδήποτε είχε να κάνει με ψωμί (κρουασάν, γλυκίσματα, ψωμάκια, κ.λπ.) ήταν σχετικά μπαγιάτικο όλες τις μέρες που μείναμε. Υπήρχε ένα βουνό μπέικον και τηγανητών αβγών, τα οποία δεν με ενέπνευσαν να τα δοκιμάσω, από το στερεοποιημένο βούτυρο στην επιφάνειά τους όμως ήταν εμφανές ότι ήταν κρύα. Προσωπικά, αρκούμουν σε μερικά (μικροσκοπικά για τα δικά μου γράδα) φλιτζάνια καφέ και δυο φέτες τοστ με βούτυρο και μέλι. Ωστόσο, το ζήτημα του πρωινού είναι καθαρά ζήτημα γούστου, κάποιος άλλος μπορεί να μείνει απόλυτα ευχαριστημένος. Εκτός από αυτά που ανέφερα, είχε φρουτοχυμούς, γιαούρτια, τυριά, αλλαντικά, βραστά λαχανικά, γάλα, τσάι, μαρμελάδες, λουκάνικα...
Εκείνο που μ' ενόχλησε ιδιαίτερα πάντως και θέλω να αναφέρω, ήταν η συμπεριφορά του προσωπικού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου αντιμετώπιζαν τους πελάτες με σχεδόν συγκαταβατικό τρόπο, λες και είχαν να κάνουν με μπαμπουΐνους που δεν επρόκειτο να αντιληφθούν με την πρώτη αυτό που θα τους έλεγαν. Στο πρόσωπό τους είχαν συνεχώς ζωγραφισμένη μια έκφραση κούρασης και ανυπομονησίας μαζί, σαν να σου έλεγαν "δεν μου αρέσει που πρέπει ν' ασχοληθώ μαζί σου, θέλω να τελειώνω για να πάω σπίτι μου". Οι χειρότερες από άποψη αγένειας ήταν οι κοπέλες στην τραπεζαρία του πρωινού. Δεύτεροι έρχονταν οι υπάλληλοι της ρεσεψιόν. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν όλοι οι Τσέχοι είναι ψυχροί και λιγόλογοι και δεν μου αρέσει να κάνω γενικεύσεις. Μέσα σε πέντε ημέρες δε συγχρωτίστηκα και με τόσους ντόπιους για να εξάγω κάποιο συμπέρασμα. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρώ ότι όταν εργάζεσαι στον τομέα της φιλοξενίας οφείλεις να έχεις και την αντίστοιχη συμπεριφορά.
Γενικά πάντως, επειδή με την ηλεκτρονική κάρτα που σου δίνουν για το δωμάτιο αντί για το παραδοσιακό κλειδί, δεν έχεις και πολλά-πολλά με το προσωπικό στη ρεσεψιόν (εκτός από το check in και το check out), το συγκεκριμένο ξενοδοχείο το προτείνω λόγω της τιμής: τετράστερο ξενοδοχείο με 52 ευρώ τη βραδιά. Ούτε πανσιόν δε βρίσκεις σε άλλες χώρες με αυτά τα λεφτά. Για όσους βέβαια δεν έχουν πρόβλημα και με την απόσταση από το κέντρο. Αν θέλεις να μείνεις έξω μέχρι αργά δεν μπορείς να επιστρέψεις με το μετρό διότι λειτουργεί μόνο μέχρι τις 12 το βράδυ. Περισσότερες πληροφορίες στο δικτυακό τόπο του ξενοδοχείου Hotel Barcel
Μιας και οι περισσότερες ταξιδιωτικές ιστορίες που έχουν αναρτηθεί επικεντρώνονται στην Παλιά Πόλη, το Κάστρο και το Μικρό Μέρος, θα μιλήσω για την περιήγησή μου στις υπόλοιπες περιοχές της πόλης.
Βόλτα στη Νέα Πόλη (Nove Mesto)
Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στην πόλη νωρίς το πρωί του Σαββάτου από την πλατεία Βέντσεσλας. Το επιβλητικό άγαλμα του ομώνυμου αγίου προστάτη της Βοημίας (ήταν πρίγκιπας που διαδέχτηκε στην εξουσία τον παππού του Μποριβόι, δολοφονήθηκε από τον αδερφό του και αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος) είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις βγαίνοντας από το μετρό και μπροστά σου απλώνεται ολόκληρη η πλατεία. Λίγο παρακάτω βρίσκεται μια πλάκα-φόρος τιμής για τα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος. Γυρνώντας για να δεις το άγαλμα από μπροστά μένεις με το στόμα ανοιχτό γιατί πίσω από τον καβαλάρη άγιο ορθώνεται επιβλητικό το νεο-αναγεννησιακό κτίριο του εθνικού μουσείου.
Οι υπέροχες αρ νουβό προσόψεις των κτιρίων των αρχών του 20ου αιώνα είναι ανεπανάληπτες, με κορυφαία αυτήν του Grand Hotel Evropa. Στο ισόγειο του ξενοδοχείου αυτού υπάρχει ένα καφέ, το οποίο αξίζει τον κόπο να επισκεφθεί κανείς αργά το απόγευμα για να δει αναμμένους τους πολυελαίους και ν' ακούσει τον γηραιό πιανίστα να παίζει ζωντανά κλασική μουσική. Η αίσθηση που είχα ήταν αυτή των περασμένων μεγαλείων: επένδυση από σκούρο ξύλο και φθαρμένο καθρέφτη στους τοίχους, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, στρογγυλά τραπέζια με μπρούτζινο πόδι, βαριά κρυστάλλινα σταχτοδοχεία... Πίνεις τον καφέ σου και σκέφτεσαι πόσοι έχουν περάσει από την ίδια καρέκλα με σένα όλες αυτές τις δεκαετίες λειτουργίας του. Αυτήν την αίγλη της ιστορίας του και της πορείας του μέσα στα χρόνια δεν την έχει χάσει.
Κατεβαίνοντας την πλατεία αριστερά, στην οδό Stepanska, υπάρχει ένα περίεργο λαβυρινθώδες κτίριο, το ανάκτορο Λουτσέρνα, το οποίο φιλοξενεί διάφορα καταστήματα, καφέ και κινηματογράφους. Μπαίνοντας μέσα βλέπεις κρεμασμένο από την οροφή το άγαλμα ενός ανορθόδοξου αναβάτη, του Άγιου Βενγκέσλαου. Το ανορθόδοξο του πράγματος έγκειται στο ότι καβαλάει το άλογο ανάποδα. Τα πόδια του αλόγου είναι προς τα πάνω και το κεφάλι, με τη γλώσσα να κρέμεται, είναι προς τα κάτω. Ο άγιος κάθεται στην κοιλιά του. Το θέαμα του ανάποδου αναβάτη με τις βιτρίνες των καταστημάτων να το περιτριγυρίζουν είναι τόσο περίεργο που αξίζει τον κόπο να λοξοδρομήσει κανείς μέχρι εκεί.
Φτάνοντας στο κάτω μέρος της πλατείας και πριν στρίψουμε δεξιά στην οδό Na Prikope, γυρίσαμε να ρίξουμε μια ακόμα ματιά στην πλατεία που υπήρξε μάρτυρας των πανηγυρισμών του κόσμου για την πτώση του κομμουνισμού το 1989.
Η οδός Na Prikope είναι ένας πλακόστρωτος εμπορικός δρόμος που στον πρώτο όροφο του αριθμού 10 (μέσα στη στοά) φιλοξενεί το μουσείο κομμουνισμού. Αν και υποτίθεται ότι σκοπός του μουσείου είναι να δώσει στον επισκέπτη μια αίσθηση της ζωής των Τσεχοσλοβάκων κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου, προσωπικά τα εκθέματα μου φάνηκαν λίγο κιτς και γενικώς προχειροφτιαγμένο. Κάθε μεγέθους προτομές κι αγάλματα του Λένιν, του Μαρξ, του Στάλιν και άλλων κομμουνιστών ηγετών βρίσκονται ατάκτως ερριμμένα σε κάθε σχεδόν γωνιά του χώρου, κόκκινες σημαίες, στρατιωτικές στολές και στολές αστροναυτών, αφίσες από τις Σπαρτακιάδες της δεκαετίας του '60, μια απομίμηση των ανακριτικών γραφείων του καθεστώτος, ένα τσέχικο μπακάλικο με κονσέρβες από παστά, μια σχολική αίθουσα, μερικοί ζωγραφικοί πίνακες σοσιαλιστικού ρεαλισμού, όλα φύρδην-μίγδην αραδιασμένα σε έναν σχετικά μικρό χώρο δείχνουν ακόμα και στον πιο άπειρο επισκέπτη ότι το μουσείο φτιάχτηκε εκ των ενόντων. Στην είσοδο από το δρόμο βρίσκεται κι ένα φαστφουντάδικο (δεν θυμάμαι καλά, μάλλον Μακ Ντόναλντς), ενώ την εσωτερική είσοδο υπάρχει κι ένα καζίνο. Αριστερά το μουσείο, δεξιά το καζίνο! Η είσοδος είναι 180 κορώνες το άτομο και στο εισιτήριο απεικονίζεται ο Στάλιν. Όποιος ενδιαφέρεται για μια εικονική ξενάγηση στο μουσείο, υπάρχει και σχετικός δικτυακός τόπος: Museum of Communism
Στο τέρμα της οδού Na Prikope βρίσκεται η Πλατεία Δημοκρατίας (Namesti Republiky) με κύριο αξιοθέατο τον καπνισμένο Πύργο της Πυρίτιδας, νεογοτθικού ρυθμού. Η είσοδος βρίσκεται σε μια μικροσκοπική ξύλινη πόρτα που βγάζει σε μια απότομη πέτρινη σκάλα. Στα μισά της διαδρομής (στον πρώτο όροφο σα να λέμε) βρίσκεται και το ταμείο, όπου πληρώνεις για να ανέβεις παραπάνω. Η απότομη και ασφυκτικά στενή σκάλα συνεχίζεται και οδηγεί στην κορυφή του πύργου απ' όπου μπορείς να θαυμάσεις τη θέα στην πόλη. Το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι το κτίριο της Εθνικής τράπεζας, το Δημοτικό Μέγαρο και λίγο πιο κει το κτίριο του θεάτρου Hybernska. Κατεβαίνοντας, καθίσαμε στο βιεννέζικου στιλ καφέ του Δημοτικού Μεγάρου για καφέ και γλυκό.
Πέρα από την πλατεία Βέντσεσλας και την Πλατεία Δημοκρατίας, στη νέα πόλη αξίζει να επισκεφτεί κανείς την πλατεία Καρόλου (Karlovo Namesti) για να δει το κτίριο του Δημαρχείου Νέας Πόλης με το γοτθικό του πύργο, την εκκλησία των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στην οδό Resslova, καθώς και το Σλαβονικό Μοναστήρι, προς το ποτάμι, κατεβαίνοντας την οδό Na Morani, στην πλατεία Palackeho. Περπατώντας δίπλα στο ποτάμι στην οδό Masarykovo, προς την παλιά πόλη συναντάς και το κτίριο του Χορού, στη γωνία με την οδό Resslova, απέναντι από τη γέφυρα Jiraskuv. Χάρη στην περίεργη αρχιτεκτονική του έχει πάρει και το όνομα Fred & Ginger, γιατί υποτίθεται ότι θυμίζει χορευτική φιγούρα του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς. Συνεχίζοντας παρόχθια στην οδό Masarykovo συναντάς τη γέφυρα Legii. Απέναντί της δεσπόζει το κτίριο του Εθνικού θεάτρου, στη γωνία με την οδό Narodni. Επί της ίδιας οδού, δίπλα από το θέατρο βρίσκεται και το κτίριο του πασίγνωστου πλέον θεάματος Laterna magika. Σχετικά ψηλά στην οδό Narodni, στον αριθμό 20, βρίσκεται και το νοσταλγικό Cafe Louvre, που έχει αναφερθεί και από άλλα μέλη του φόρουμ. Το φως στην αίθουσα του καφέ είναι εντυπωσιακό.
Η βόλτα στη Νέα Πόλη έχει κι αυτή τις χάρες της, βλέπεις και μια άλλη άποψη της πόλης, αντιλαμβάνεσαι ότι η ιστορία της είναι σκορπισμένη σε μια ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από το κλασικό τρίγωνο Hradcany-Mala Strana-Stare Mesto.
Βόλτα στο Βίσεχραντ (Vysehrad)
Ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσεις στην περιοχή Βίσεχραντ είναι με την κόκκινη γραμμή του μετρό, στην ομώνυμη στάση (δύο στάσεις από τη στάση Μuzeum). Το πρώτο πράγμα που βλέπεις βγαίνοντας από το μετρό είναι το ξενοδοχείο Corinthia Towers, το οποίο μοιάζει με ουρανοξύστη μεγαλούπολης των Η.Π.Α. Ένα μακρινάρι από μπετόν με παράθυρα αραδιασμένα ανά τακτά διαστήματα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς το δρόμο, αντικρίζεις το Συνεδριακό Κέντρο, Μέγαρο του Πολιτισμού επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Κι αυτό ακαλαίσθητο, σαν τουβλάκια από λέγκο, ένα τεράστιο κουτί από μπετόν δίπλα σε μια αερογέφυρα, όπου περνούν εκατοντάδες αυτοκίνητα με μεγάλη ταχύτητα. Η πρώτη απογοητευτική εντύπωση αρχίζει να αλλάζει από τη θέα που σου προσφέρει ο στρωμένος με μαρμάρινες πλάκες προαύλιος χώρος του συνεδριακού κέντρου. Η πόλη από την άλλη πλευρά, όμορφη όπως πάντα. Ψάχνοντας το δρόμο σου προς την εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, κύριο αξιοθέατο στην περιοχή αυτή, κατεβαίνεις κάτι σκαλιά και βρίσκεσαι σε έναν ήσυχο δρομάκο γεμάτο πράσινο και μονοκατοικίες, την οδό Na Bucance. Μου φαινόταν απίστευτο το ότι μέσα σε δυο λεπτά βρέθηκα από τον πολύβουο αυτοκινητόδρομο σε αυτό το τόσο ήσυχο μέρος. Στα κενά μεταξύ των σπιτιών η θέα στην απέναντι όχθη και το κάστρο ήταν μαγευτική. Δεν μπόρεσα να μη ζηλέψω τους ανθρώπους που μένουν σ' αυτά τα σπίτια. Δίπατες μονοκατοικίες με τέτοια θέα! Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τέτοια σπίτια στην Πράγα. Στις περιοχές στις παρυφές της παλιάς και της νέας πόλης, καθώς και μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι από το κάστρο, ακόμα και στην περιοχή που βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, έβλεπες παντού τα ορθογώνια παραλληλόγραμμα μπλοκ διαμερισμάτων, απομεινάρια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Σαν τις εργατικές κατοικίες στην Ελλάδα. Προχωρώντας συναντάς την πύλη Τάμπορ με τις οχυρώσεις του κάστρου του Βίσεχραντ εκατέρωθέν της και μπαίνεις σε ένα υπέροχο πάρκο, που λόγω εποχής είναι απόλαυση για όλες τις αισθήσεις. Τα ξερά κίτρινα φύλα, το πράσινο περιποιημένο γρασίδι, τα δέντρα στις διάφορες αποχρώσεις του καφέ, οι κοκκινωποί θάμνοι, η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και του πατημένου χορταριού, η πρωινή ψύχρα στο πρόσωπο... Μνημεία και αγάλματα είναι σκορπισμένα σε όλες τις γωνίες του πανέμορφου αυτού μέρους, δρομάκια σε οδηγούν ψηλά στα τείχη, όπου μπορείς να απολαύσεις με την ησυχία σου τη θέα στο Μολδάβα, καθώς η συγκεκριμένη περιοχή δεν είναι πολύ δημοφιλής στα γκρουπ των τουριστών. Λίγο πριν στρίψεις για το ναό συναντάς τη Ροτόντα του Αγίου Μαρτίνου, ένα παρεκκλήσι του 11ου αιώνα, πιθανότατα το παλαιότερο χριστιανικό μνημείο της Τσεχίας. Ο νεογοτθικός ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου δεσπόζει περιτριγυρισμένος από ένα κοιμητήριο-μνημείο για την πόλη, το Σλαβίν. Η είσοδός του είναι στο πίσω μέρος του ναού και δεν πρέπει να παραλείψετε μια περιήγηση στα μνήματα με τα περίτεχνα αγάλματα και τις μαρμάρινες αναθηματικές πλάκες. Στο αριστερό πίσω μέρος του κοιμητηρίου, κοντά στο ναό, υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές μνημείο για τις προσωπικότητες του πολιτισμού της χώρας που βρίσκονται θαμμένες εκεί.
Δυο λόγια μόνο για την κάθε μία από τις κλασικές περιοχές της πόλης:
η Παλιά Πόλη με την πλατεία, την Παναγία του Τιν με τους πύργους της να ξεπροβάλλουν πάνω από τα υπόλοιπα κτίρια, την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, τον πύργο του Παλιού Δημαρχείου, το ρολόι, το μνημείο του Γιαν Χους, το μέγαρο της Πέτρινης Καμπάνας, την εκκλησία του Αγίου Ιακώβου με το μύθο του ταριχευμένου χεριού πάνω από την πόρτα, τους τουρίστες να συνωστίζονται για μια φωτογραφία των αποστόλων που εμφανίζονται κάθε ώρα πάνω από το ρολόι,
η Γέφυρα του Καρόλου, με τους δυο της πύργους και τις τριάντα πέτρινες μορφές των αγίων, το Σταυρό της Λορένης, τον Εσταυρωμένο με την μπρούτζινη εβραϊκή επιγραφή, την κόκκινη αγιογραφία της Παναγίας στο κτίριο με το αναμμένο φανάρι στο μπαλκόνι (ο μύθος λέει ότι όποιος δει να σβήνει το φως θα πεθάνει σύντομα),
το Μικρό Μέρος με κορυφαία την οδό Nerudova με τα διάφορα περίεργα οικόσημα πάνω από τις πόρτες των παλιών αρχοντικών, το καταπράσινο νησί Κάμπα που προσφέρει την καλύτερη θέα στη γέφυρα του Καρόλου, την πλατεία του Μικρού Μέρους με τα κτίρια της σημερινής βουλής και το μέγαρο Βάλενστάιν με τον κήπο του να αποτελεί must, την πλατεία Μάλτας με τα μπαρόκ αρχοντικά,
το Χραντσκάνι με το Λορέτο (η Σάντα Κάζα στο μέσον της εσωτερικής αυλής του υποτίθεται ότι είναι το πιο πιστό αντίγραφο της Αγίας Οικίας της Ναζαρέτ και φιλοξενεί το θαυματουργό άγαλμα της Παναγίας), το Ανάκτορο Τσερμίν που στεγάζει το υπουργείο Εξωτερικών, και την περιοχή του Νέου Κόσμου με τα γραφικά του σπίτια
το Κάστρο με την τιτανομαχία στις πύλες, τον εντυπωσιακό καθεδρικό του Αγίου Βίτου, το Παλιό ανάκτορο, το Χρυσό σοκάκι, τον Πύργο Νταλιμπόρκα, τα τεράστια προαύλια με τα γλυπτά και τα σιντριβάνια
ο λόφος Πέτρζιν, με το μοναστήρι Στράχοβ (ένα δρομάκι στο πίσω μέρος του προσφέρει απίστευτη θέα της πόλης), τον Πύργο παρατήρησης που αποτελεί πιστό αντίγραφο του πύργου του Άιφελ (αν αντέχετε, αξίζει τον κόπο να ανεβείτε τα 300 περίπου σκαλιά. Οι φωτογραφίες που θα τραβήξετε θα είναι, καιρού επιτρέποντος, εφάμιλλες καρτ ποστάλ), τον ξύλινο Ναό του Αγίου Μιχαήλ, το Λαβύρινθο των καθρεφτών, το υπέροχο δάσος με τα φιδωτά μονοπάτια που προσφέρει μια ανεπανάληπτη εικόνα της πόλης μέσα από τα κλαδιά και τα φύλλα των δέντρων στην κατάβαση προς το Μικρό Μέρος,
η Εβραϊκή συνοικία (Josefov) με τις διάφορες συναγωγές, το παλιό εβραϊκό κοιμητήριο, το μοναστήρι της Αγίας Αγνής με τα υπέροχα εκθέματα,
δεν σ' αφήνουν να κατεβάσεις το κεφάλι και τα μάτια στο έδαφος και σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή.
Πριν κλείσω, μερικές πρόσθετες πληροφορίες.
Αυτήν την εποχή, σε ένα μεγάλο μέρος της γέφυρας του Καρόλου, από τη δεξιά πλευρά καθώς περπατάς προς το Μικρό Μέρος, γίνονται έργα, κάτι που αλλοιώνει λίγο τη ρομαντική ατμόσφαιρα της βόλτας. Επίσης, επειδή την επισκεφθήκαμε περισσότερες από μία φορές, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, η καλύτερη ώρα να την επισκεφθεί κανείς παραμένει νωρίς το πρωί (πριν τις 9). Από τις δέκα περίπου και μετά γίνεται το αδιαχώρητο, γεμίζει γιαπωνέζους τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές σαν παπαράτσι και, λόγω των έργων, η βόλτα γίνεται μαρτύριο.
Το τελεφερίκ που ανεβαίνει από το Μικρό Μέρος στο λόφο Πέτρζιν δε λειτουργεί, επ' αόριστον. Ρωτήσαμε πότε θα ανοίξει αλλά δεν ήξεραν να μας πουν.
Δεν μπορέσαμε να δούμε από μέσα όλες τις συναγωγές γιατί ήταν κλειστές στις 21 και 22 Οκτωβρίου λόγω κάποιας εβραϊκής εορτής.
Αν σας αρέσει η μαύρη μπίρα δοκιμάστε οπωσδήποτε την Kozel. Εγώ τη λάτρεψα. Για όσους προτιμούν τις pilsner δοκιμάστε την Urquell.
Σε όλα τα καφέ, σου φέρνουν το λογαριασμό και σου λένε ευθέως "service is not included", τουτέστιν "θέλω το πουρμπουάρ στο χέρι". Παρατήρησα ότι ανάλογα με το μαγαζί και το ύψος του λογαριασμού, ευχαριστιούνται αν τους αφήσεις από 30 μέχρι 70 κορώνες επιπλέον. Γενικώς, στρογγυλοποιούσα το ποσό προς τα επάνω.
Προτεινόμενα καφέ και εστιατόρια
Klub Architektu, Betlemske Namesti 5 (Πλατεία Βηθλεέμ), δίπλα από έναν ναό. Εστιατόριο. Κατεβαίνεις σε ένα κελάρι που αναπαλαιώθηκε για να στεγάσει το εστιατόριο και μια γκαλερί. Στα κλου ο φωτισμός που είναι χαμηλός με πολλά κεριά. Το φαγητό είναι αρκετά καλό και οι τιμές κανονικές έως σχετικά υψηλές σε σχέση με άλλα εστιατόρια της πόλης. Πληρώσαμε κάπου 600 κορώνες για δύο μερίδες και ένα λίτρο μπίρα. Αξίζει λόγω ατμόσφαιρας. Υποτίθεται ότι θέλει κράτηση, αλλά εμείς πήγαμε χωρίς πρόγραμμα και δεν είχαν πρόβλημα. Ήταν βέβαια σχετικά νωρίς.
Καφέ Franz Kafka, οδός Siroka 12 στην Εβραϊκή Συνοικία (κάθετη στην Parizska). Ξύλινα διαχωριστικά ανάμεσα στα τραπέζια, σκούρα πράσινη μπογιά, αποφθέγματα και φωτογραφίες του συγγραφέα στους τοίχους, ευγενικοί σερβιτόροι, κανονικές τιμές. Έχει και φαγητό. Τη δεύτερη φορά που πήγαμε δίπλα μας καθόταν ένας Τσέχος με ρεπούμπλικα που έπινε ήσυχα μαύρο τσάι σε γυάλινο ποτήρι και διάβαζε Φραντς Κάφκα. Αξέχαστη εικόνα.
U Havrana, οδός Halkova 6, στη στάση της κόκκινης γραμμής του μετρό I. P. Pavlova. Το όνομά του σημαίνει "το κοράκι" και το ανακαλύψαμε τυχαία, σε μια βόλτα. Γεμάτο καπνό και απλό στη διαρρύθμισή του, σερβίρει τυπικά πιάτα και τεράστια ποτήρια μπίρας σε τιμές εξευτελιστικές σε σχέση με την Ελλάδα. Και τις δυο φορές που πήγαμε ήπιαμε από ένα λίτρο μπίρας ο καθένας, φάγαμε από ένα κυρίως πιάτο και ένα κοινό πιάτο. Ο λογαριασμός δεν ξεπέρασε τις 400 κορώνες. Κάπου 16-17 ευρώ δηλαδή. Μισό λίτρο μπίρα κοστίζει 30 κορώνες, κάτι παραπάνω από 1 ευρώ δηλαδή.
Επειδή οι ιστορίες των μελών του φόρουμ με βοήθησαν πολύ, αποφάσισα να γράψω και τη δική μου με όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ, για πάσα χρήση από μελλοντικούς επισκέπτες της Πράγας.
Αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε στην Πράγα το μήνα Οκτώβριο για να αποφύγουμε την κοσμοσυρροή του καλοκαιριού. Δεν το μετανιώσαμε. Όπως μάθαμε, η πόλη δέχεται μεν επισκέπτες ολόκληρο το χρόνο, αλλά από το Σεπτέμβριο και μετά ο αριθμός τους μειώνεται δραματικά για να ανέβει και πάλι όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Γενικά
Συνάλλαγμα κάναμε στην Ελλάδα και η τιμή που πήραμε ήταν ένα ευρώ για 25 κορώνες. Ταξιδέψαμε με τις τσέχικες αερογραμμές. Η απευθείας πτήση από τη Θεσσαλονίκη διήρκεσε δύο ώρες περίπου. Μόλις φτάσεις στην Πράγα πηγαίνεις το ρολόι σου μια ώρα πίσω.
Μετάβαση από το αεροδρόμιο προς στην πόλη
Έπειτα από συμβουλή φίλων που είχαν ταξιδέψει πρόσφατα στη χώρα, δε χρησιμοποιήσαμε ταξί για τη μετάβασή μας στο ξενοδοχείο, χρησιμοποιήσαμε τις δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες λειτουργούν άψογα. Βγαίνοντας από την πύλη των αφίξεων (Τέρμιναλ 1 ή 2), περνάς απέναντι σε μια νησίδα όπου βρίσκονται οι στάσεις του λεωφορείου. Από εκεί παίρνεις το λεωφορείο αριθμός 119, το οποίο σε μεταφέρει στον τερματικό σταθμό του μετρό Dejvická της πράσινης γραμμής (γραμμή Α). Μια οθόνη πάνω από την πινακίδα της στάσης σε πληροφορεί για το χρόνο που απομένει έως την άφιξη του επόμενου λεωφορείου. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το λεωφορείο 119 περνάει κατά μέσο όρο κάθε 15 λεπτά. Η διαδρομή διαρκεί κάπου 20-25 λεπτά. Εισιτήριο αγοράζεις από τον οδηγό, 30 κορώνες (υποτίθεται ότι μπορείς να το αγοράσεις και στην κανονική τιμή των 26 κορωνών από μηχανήματα αυτόματης πώλησης ή από συγκεκριμένα γραφεία μέσα στο αεροδρόμιο). Με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να συνεχίσεις μέχρι τον προορισμό σου με το μετρό μιας και έχει ισχύ για 75 λεπτά. Περισσότερες πληροφορίες για τα λεωφορεία μπορεί κανείς να βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση DopravnΓ podnik hlavnΓho mΔsta Prahy.
Η διαδρομή από τη στάση Dejvická του μετρό μέχρι το ιστορικό κέντρο διαρκεί πολύ λίγο, το πολύ πέντε λεπτά. Εξαρτάται βέβαια και από το πού πας: για την περιοχή ψηλά στο κάστρο (Hradcany) κατεβαίνεις μια στάση μετά, στη Hradcanská, για την περιοχή κάτω από το κάστρο και για το Μικρό μέρος (Mala Strana) κατεβαίνεις δυο στάσεις μετά, στη Malostranská, για την παλιά πόλη (Stare Mesto) στη στάση Staromestská (πιο κοντά στη γέφυρα του Καρόλου και την πλατεία παλιάς πόλης) ή και στη στάση Mustek (π.χ., χαμηλά στην πλατεία Βέντσεσλας και τις κάθετες σε αυτήν οδούς Na Prikope και 28 fijna) ενώ η στάση Muzeum βρίσκεται ψηλά στην πλατεία Βέντσεσλας (Εθνικό μουσείο) ακριβώς στο άγαλμα του Αγίου Βέντσεσλας. Εφόσον χρειάζεται, υπάρχουν σταθμοί που συνδέουν τις γραμμές μεταξύ τους. Η στάση Mustek συνδέει την πράσινη (Α) με την κίτρινη γραμμή (Β) και η στάση Muzeum την πράσινη με την κόκκινη (C) γραμμή.
Κάθε στάση ανακοινώνεται στα τσέχικα μέσα στο τρένο (Příští stanice [πρίστιι στανίτσε, επόμενη στάση]: Muzeum) και, εκτός από τον κλασικό χάρτη των γραμμών του μετρό πάνω από κάθε πόρτα, υπάρχουν και μια δυο οθόνες στο βαγόνι που σε πληροφορούν σχετικά. Το μήνυμα που ακούγεται σε κάθε στάση πριν κλείσουν οι πόρτες (Ukončete prosím výstup a nástup, dveře se zavírají [ουκόντσετε προσίμ βίστουπ ανάστουπ, ντβέρεσε ζαβίραιι]) σημαίνει "ολοκληρώστε την επιβίβαση και την αποβίβαση από το τρένο, οι πόρτες κλείνουν".
Χάρτη του μετρό θα βρείτε στη διεύθυνση http://subway.umka.org/maps/prague.gif
Ξενοδοχείο
Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν το Barceló Praha, μακριά από το κέντρο μεν, πάρα πολύ καλή η τιμή δε. Πληρώσαμε 207 Ευρώ για τέσσερις διανυκτερεύσεις σε δίκλινο, κάπου 52 ευρώ η βραδιά δηλαδή (περίπου 26 ευρώ το άτομο). Την κράτηση την κάναμε ηλεκτρονικά, στο δικτυακό τόπο του ξενοδοχείου και τη συγκεκριμένη τιμή την πήραμε επειδή κλείσαμε το δωμάτιο περισσότερο από δυο μήνες νωρίτερα. Για να μπορέσεις να κάνεις την κράτηση χρειάζεται να έχεις πιστωτική κάρτα. Δεν πληρώνεις μέσω της πιστωτικής, θέλουν τον αριθμό ως εξασφάλιση του ότι θα πας και για να σε χρεώσουν σε περίπτωση μη εμφάνισης. Εμείς πληρώσαμε μετρητοίς την ημέρα της αναχώρησής μας από το ξενοδοχείο.
Από άποψη απόστασης βρίσκεται πέντε στάσεις από τη στάση Muzeum της κόκκινης γραμμής του μετρό (γραμμή Α), στη στάση Budejovická (Μπουντεϊοβιτσκά). Συνολικά, ο χρόνος που χρειαζόμασταν για να βρεθούμε στο κέντρο ήταν περίπου 15 λεπτά. Πέντε λεπτά περπάτημα από το ξενοδοχείο έως το σταθμό του μετρό και δέκα λεπτά μέσα στο τρένο έως το κέντρο.
Υπέρ: το δωμάτιο και το μπάνιο του ήταν καθαρά και ευρύχωρα, η θερμοκρασία κανονική (σε άλλα ξενοδοχεία, και ειδικά από τετράστερα και πάνω, κάνουν τα δωμάτια καμίνια), τα κρεβάτια και τα μαξιλάρια άνετα, τα σεντόνια τριζάτα, είχε χρηματοκιβώτιο στη ντουλάπα για τα πολύτιμα αντικείμενα. Στο μπάνιο το νερό έτρεχε καυτό μόλις άνοιγες τη βρύση και η πίεση ήταν εξαιρετική για τον ένατο όροφο όπου βρισκόταν το δωμάτιό μας.
Κατά: το πρωινό δεν ήταν κατ' εμέ αντίστοιχο ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων. Δεν μιλάω για την ποσότητα, διότι ποικιλία υπήρχε. Η ποιότητα ήταν μέτρια. Οτιδήποτε είχε να κάνει με ψωμί (κρουασάν, γλυκίσματα, ψωμάκια, κ.λπ.) ήταν σχετικά μπαγιάτικο όλες τις μέρες που μείναμε. Υπήρχε ένα βουνό μπέικον και τηγανητών αβγών, τα οποία δεν με ενέπνευσαν να τα δοκιμάσω, από το στερεοποιημένο βούτυρο στην επιφάνειά τους όμως ήταν εμφανές ότι ήταν κρύα. Προσωπικά, αρκούμουν σε μερικά (μικροσκοπικά για τα δικά μου γράδα) φλιτζάνια καφέ και δυο φέτες τοστ με βούτυρο και μέλι. Ωστόσο, το ζήτημα του πρωινού είναι καθαρά ζήτημα γούστου, κάποιος άλλος μπορεί να μείνει απόλυτα ευχαριστημένος. Εκτός από αυτά που ανέφερα, είχε φρουτοχυμούς, γιαούρτια, τυριά, αλλαντικά, βραστά λαχανικά, γάλα, τσάι, μαρμελάδες, λουκάνικα...
Εκείνο που μ' ενόχλησε ιδιαίτερα πάντως και θέλω να αναφέρω, ήταν η συμπεριφορά του προσωπικού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου αντιμετώπιζαν τους πελάτες με σχεδόν συγκαταβατικό τρόπο, λες και είχαν να κάνουν με μπαμπουΐνους που δεν επρόκειτο να αντιληφθούν με την πρώτη αυτό που θα τους έλεγαν. Στο πρόσωπό τους είχαν συνεχώς ζωγραφισμένη μια έκφραση κούρασης και ανυπομονησίας μαζί, σαν να σου έλεγαν "δεν μου αρέσει που πρέπει ν' ασχοληθώ μαζί σου, θέλω να τελειώνω για να πάω σπίτι μου". Οι χειρότερες από άποψη αγένειας ήταν οι κοπέλες στην τραπεζαρία του πρωινού. Δεύτεροι έρχονταν οι υπάλληλοι της ρεσεψιόν. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν όλοι οι Τσέχοι είναι ψυχροί και λιγόλογοι και δεν μου αρέσει να κάνω γενικεύσεις. Μέσα σε πέντε ημέρες δε συγχρωτίστηκα και με τόσους ντόπιους για να εξάγω κάποιο συμπέρασμα. Σε κάθε περίπτωση όμως θεωρώ ότι όταν εργάζεσαι στον τομέα της φιλοξενίας οφείλεις να έχεις και την αντίστοιχη συμπεριφορά.
Γενικά πάντως, επειδή με την ηλεκτρονική κάρτα που σου δίνουν για το δωμάτιο αντί για το παραδοσιακό κλειδί, δεν έχεις και πολλά-πολλά με το προσωπικό στη ρεσεψιόν (εκτός από το check in και το check out), το συγκεκριμένο ξενοδοχείο το προτείνω λόγω της τιμής: τετράστερο ξενοδοχείο με 52 ευρώ τη βραδιά. Ούτε πανσιόν δε βρίσκεις σε άλλες χώρες με αυτά τα λεφτά. Για όσους βέβαια δεν έχουν πρόβλημα και με την απόσταση από το κέντρο. Αν θέλεις να μείνεις έξω μέχρι αργά δεν μπορείς να επιστρέψεις με το μετρό διότι λειτουργεί μόνο μέχρι τις 12 το βράδυ. Περισσότερες πληροφορίες στο δικτυακό τόπο του ξενοδοχείου Hotel Barcel
Μιας και οι περισσότερες ταξιδιωτικές ιστορίες που έχουν αναρτηθεί επικεντρώνονται στην Παλιά Πόλη, το Κάστρο και το Μικρό Μέρος, θα μιλήσω για την περιήγησή μου στις υπόλοιπες περιοχές της πόλης.
Βόλτα στη Νέα Πόλη (Nove Mesto)
Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στην πόλη νωρίς το πρωί του Σαββάτου από την πλατεία Βέντσεσλας. Το επιβλητικό άγαλμα του ομώνυμου αγίου προστάτη της Βοημίας (ήταν πρίγκιπας που διαδέχτηκε στην εξουσία τον παππού του Μποριβόι, δολοφονήθηκε από τον αδερφό του και αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος) είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις βγαίνοντας από το μετρό και μπροστά σου απλώνεται ολόκληρη η πλατεία. Λίγο παρακάτω βρίσκεται μια πλάκα-φόρος τιμής για τα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος. Γυρνώντας για να δεις το άγαλμα από μπροστά μένεις με το στόμα ανοιχτό γιατί πίσω από τον καβαλάρη άγιο ορθώνεται επιβλητικό το νεο-αναγεννησιακό κτίριο του εθνικού μουσείου.
Οι υπέροχες αρ νουβό προσόψεις των κτιρίων των αρχών του 20ου αιώνα είναι ανεπανάληπτες, με κορυφαία αυτήν του Grand Hotel Evropa. Στο ισόγειο του ξενοδοχείου αυτού υπάρχει ένα καφέ, το οποίο αξίζει τον κόπο να επισκεφθεί κανείς αργά το απόγευμα για να δει αναμμένους τους πολυελαίους και ν' ακούσει τον γηραιό πιανίστα να παίζει ζωντανά κλασική μουσική. Η αίσθηση που είχα ήταν αυτή των περασμένων μεγαλείων: επένδυση από σκούρο ξύλο και φθαρμένο καθρέφτη στους τοίχους, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, στρογγυλά τραπέζια με μπρούτζινο πόδι, βαριά κρυστάλλινα σταχτοδοχεία... Πίνεις τον καφέ σου και σκέφτεσαι πόσοι έχουν περάσει από την ίδια καρέκλα με σένα όλες αυτές τις δεκαετίες λειτουργίας του. Αυτήν την αίγλη της ιστορίας του και της πορείας του μέσα στα χρόνια δεν την έχει χάσει.
Κατεβαίνοντας την πλατεία αριστερά, στην οδό Stepanska, υπάρχει ένα περίεργο λαβυρινθώδες κτίριο, το ανάκτορο Λουτσέρνα, το οποίο φιλοξενεί διάφορα καταστήματα, καφέ και κινηματογράφους. Μπαίνοντας μέσα βλέπεις κρεμασμένο από την οροφή το άγαλμα ενός ανορθόδοξου αναβάτη, του Άγιου Βενγκέσλαου. Το ανορθόδοξο του πράγματος έγκειται στο ότι καβαλάει το άλογο ανάποδα. Τα πόδια του αλόγου είναι προς τα πάνω και το κεφάλι, με τη γλώσσα να κρέμεται, είναι προς τα κάτω. Ο άγιος κάθεται στην κοιλιά του. Το θέαμα του ανάποδου αναβάτη με τις βιτρίνες των καταστημάτων να το περιτριγυρίζουν είναι τόσο περίεργο που αξίζει τον κόπο να λοξοδρομήσει κανείς μέχρι εκεί.
Φτάνοντας στο κάτω μέρος της πλατείας και πριν στρίψουμε δεξιά στην οδό Na Prikope, γυρίσαμε να ρίξουμε μια ακόμα ματιά στην πλατεία που υπήρξε μάρτυρας των πανηγυρισμών του κόσμου για την πτώση του κομμουνισμού το 1989.
Η οδός Na Prikope είναι ένας πλακόστρωτος εμπορικός δρόμος που στον πρώτο όροφο του αριθμού 10 (μέσα στη στοά) φιλοξενεί το μουσείο κομμουνισμού. Αν και υποτίθεται ότι σκοπός του μουσείου είναι να δώσει στον επισκέπτη μια αίσθηση της ζωής των Τσεχοσλοβάκων κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου, προσωπικά τα εκθέματα μου φάνηκαν λίγο κιτς και γενικώς προχειροφτιαγμένο. Κάθε μεγέθους προτομές κι αγάλματα του Λένιν, του Μαρξ, του Στάλιν και άλλων κομμουνιστών ηγετών βρίσκονται ατάκτως ερριμμένα σε κάθε σχεδόν γωνιά του χώρου, κόκκινες σημαίες, στρατιωτικές στολές και στολές αστροναυτών, αφίσες από τις Σπαρτακιάδες της δεκαετίας του '60, μια απομίμηση των ανακριτικών γραφείων του καθεστώτος, ένα τσέχικο μπακάλικο με κονσέρβες από παστά, μια σχολική αίθουσα, μερικοί ζωγραφικοί πίνακες σοσιαλιστικού ρεαλισμού, όλα φύρδην-μίγδην αραδιασμένα σε έναν σχετικά μικρό χώρο δείχνουν ακόμα και στον πιο άπειρο επισκέπτη ότι το μουσείο φτιάχτηκε εκ των ενόντων. Στην είσοδο από το δρόμο βρίσκεται κι ένα φαστφουντάδικο (δεν θυμάμαι καλά, μάλλον Μακ Ντόναλντς), ενώ την εσωτερική είσοδο υπάρχει κι ένα καζίνο. Αριστερά το μουσείο, δεξιά το καζίνο! Η είσοδος είναι 180 κορώνες το άτομο και στο εισιτήριο απεικονίζεται ο Στάλιν. Όποιος ενδιαφέρεται για μια εικονική ξενάγηση στο μουσείο, υπάρχει και σχετικός δικτυακός τόπος: Museum of Communism
Στο τέρμα της οδού Na Prikope βρίσκεται η Πλατεία Δημοκρατίας (Namesti Republiky) με κύριο αξιοθέατο τον καπνισμένο Πύργο της Πυρίτιδας, νεογοτθικού ρυθμού. Η είσοδος βρίσκεται σε μια μικροσκοπική ξύλινη πόρτα που βγάζει σε μια απότομη πέτρινη σκάλα. Στα μισά της διαδρομής (στον πρώτο όροφο σα να λέμε) βρίσκεται και το ταμείο, όπου πληρώνεις για να ανέβεις παραπάνω. Η απότομη και ασφυκτικά στενή σκάλα συνεχίζεται και οδηγεί στην κορυφή του πύργου απ' όπου μπορείς να θαυμάσεις τη θέα στην πόλη. Το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι το κτίριο της Εθνικής τράπεζας, το Δημοτικό Μέγαρο και λίγο πιο κει το κτίριο του θεάτρου Hybernska. Κατεβαίνοντας, καθίσαμε στο βιεννέζικου στιλ καφέ του Δημοτικού Μεγάρου για καφέ και γλυκό.
Πέρα από την πλατεία Βέντσεσλας και την Πλατεία Δημοκρατίας, στη νέα πόλη αξίζει να επισκεφτεί κανείς την πλατεία Καρόλου (Karlovo Namesti) για να δει το κτίριο του Δημαρχείου Νέας Πόλης με το γοτθικό του πύργο, την εκκλησία των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στην οδό Resslova, καθώς και το Σλαβονικό Μοναστήρι, προς το ποτάμι, κατεβαίνοντας την οδό Na Morani, στην πλατεία Palackeho. Περπατώντας δίπλα στο ποτάμι στην οδό Masarykovo, προς την παλιά πόλη συναντάς και το κτίριο του Χορού, στη γωνία με την οδό Resslova, απέναντι από τη γέφυρα Jiraskuv. Χάρη στην περίεργη αρχιτεκτονική του έχει πάρει και το όνομα Fred & Ginger, γιατί υποτίθεται ότι θυμίζει χορευτική φιγούρα του Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς. Συνεχίζοντας παρόχθια στην οδό Masarykovo συναντάς τη γέφυρα Legii. Απέναντί της δεσπόζει το κτίριο του Εθνικού θεάτρου, στη γωνία με την οδό Narodni. Επί της ίδιας οδού, δίπλα από το θέατρο βρίσκεται και το κτίριο του πασίγνωστου πλέον θεάματος Laterna magika. Σχετικά ψηλά στην οδό Narodni, στον αριθμό 20, βρίσκεται και το νοσταλγικό Cafe Louvre, που έχει αναφερθεί και από άλλα μέλη του φόρουμ. Το φως στην αίθουσα του καφέ είναι εντυπωσιακό.
Η βόλτα στη Νέα Πόλη έχει κι αυτή τις χάρες της, βλέπεις και μια άλλη άποψη της πόλης, αντιλαμβάνεσαι ότι η ιστορία της είναι σκορπισμένη σε μια ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από το κλασικό τρίγωνο Hradcany-Mala Strana-Stare Mesto.
Βόλτα στο Βίσεχραντ (Vysehrad)
Ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσεις στην περιοχή Βίσεχραντ είναι με την κόκκινη γραμμή του μετρό, στην ομώνυμη στάση (δύο στάσεις από τη στάση Μuzeum). Το πρώτο πράγμα που βλέπεις βγαίνοντας από το μετρό είναι το ξενοδοχείο Corinthia Towers, το οποίο μοιάζει με ουρανοξύστη μεγαλούπολης των Η.Π.Α. Ένα μακρινάρι από μπετόν με παράθυρα αραδιασμένα ανά τακτά διαστήματα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς το δρόμο, αντικρίζεις το Συνεδριακό Κέντρο, Μέγαρο του Πολιτισμού επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Κι αυτό ακαλαίσθητο, σαν τουβλάκια από λέγκο, ένα τεράστιο κουτί από μπετόν δίπλα σε μια αερογέφυρα, όπου περνούν εκατοντάδες αυτοκίνητα με μεγάλη ταχύτητα. Η πρώτη απογοητευτική εντύπωση αρχίζει να αλλάζει από τη θέα που σου προσφέρει ο στρωμένος με μαρμάρινες πλάκες προαύλιος χώρος του συνεδριακού κέντρου. Η πόλη από την άλλη πλευρά, όμορφη όπως πάντα. Ψάχνοντας το δρόμο σου προς την εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, κύριο αξιοθέατο στην περιοχή αυτή, κατεβαίνεις κάτι σκαλιά και βρίσκεσαι σε έναν ήσυχο δρομάκο γεμάτο πράσινο και μονοκατοικίες, την οδό Na Bucance. Μου φαινόταν απίστευτο το ότι μέσα σε δυο λεπτά βρέθηκα από τον πολύβουο αυτοκινητόδρομο σε αυτό το τόσο ήσυχο μέρος. Στα κενά μεταξύ των σπιτιών η θέα στην απέναντι όχθη και το κάστρο ήταν μαγευτική. Δεν μπόρεσα να μη ζηλέψω τους ανθρώπους που μένουν σ' αυτά τα σπίτια. Δίπατες μονοκατοικίες με τέτοια θέα! Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τέτοια σπίτια στην Πράγα. Στις περιοχές στις παρυφές της παλιάς και της νέας πόλης, καθώς και μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι από το κάστρο, ακόμα και στην περιοχή που βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, έβλεπες παντού τα ορθογώνια παραλληλόγραμμα μπλοκ διαμερισμάτων, απομεινάρια του κομμουνιστικού καθεστώτος. Σαν τις εργατικές κατοικίες στην Ελλάδα. Προχωρώντας συναντάς την πύλη Τάμπορ με τις οχυρώσεις του κάστρου του Βίσεχραντ εκατέρωθέν της και μπαίνεις σε ένα υπέροχο πάρκο, που λόγω εποχής είναι απόλαυση για όλες τις αισθήσεις. Τα ξερά κίτρινα φύλα, το πράσινο περιποιημένο γρασίδι, τα δέντρα στις διάφορες αποχρώσεις του καφέ, οι κοκκινωποί θάμνοι, η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος και του πατημένου χορταριού, η πρωινή ψύχρα στο πρόσωπο... Μνημεία και αγάλματα είναι σκορπισμένα σε όλες τις γωνίες του πανέμορφου αυτού μέρους, δρομάκια σε οδηγούν ψηλά στα τείχη, όπου μπορείς να απολαύσεις με την ησυχία σου τη θέα στο Μολδάβα, καθώς η συγκεκριμένη περιοχή δεν είναι πολύ δημοφιλής στα γκρουπ των τουριστών. Λίγο πριν στρίψεις για το ναό συναντάς τη Ροτόντα του Αγίου Μαρτίνου, ένα παρεκκλήσι του 11ου αιώνα, πιθανότατα το παλαιότερο χριστιανικό μνημείο της Τσεχίας. Ο νεογοτθικός ναός των Αγίων Πέτρου και Παύλου δεσπόζει περιτριγυρισμένος από ένα κοιμητήριο-μνημείο για την πόλη, το Σλαβίν. Η είσοδός του είναι στο πίσω μέρος του ναού και δεν πρέπει να παραλείψετε μια περιήγηση στα μνήματα με τα περίτεχνα αγάλματα και τις μαρμάρινες αναθηματικές πλάκες. Στο αριστερό πίσω μέρος του κοιμητηρίου, κοντά στο ναό, υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές μνημείο για τις προσωπικότητες του πολιτισμού της χώρας που βρίσκονται θαμμένες εκεί.
Δυο λόγια μόνο για την κάθε μία από τις κλασικές περιοχές της πόλης:
η Παλιά Πόλη με την πλατεία, την Παναγία του Τιν με τους πύργους της να ξεπροβάλλουν πάνω από τα υπόλοιπα κτίρια, την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, τον πύργο του Παλιού Δημαρχείου, το ρολόι, το μνημείο του Γιαν Χους, το μέγαρο της Πέτρινης Καμπάνας, την εκκλησία του Αγίου Ιακώβου με το μύθο του ταριχευμένου χεριού πάνω από την πόρτα, τους τουρίστες να συνωστίζονται για μια φωτογραφία των αποστόλων που εμφανίζονται κάθε ώρα πάνω από το ρολόι,
η Γέφυρα του Καρόλου, με τους δυο της πύργους και τις τριάντα πέτρινες μορφές των αγίων, το Σταυρό της Λορένης, τον Εσταυρωμένο με την μπρούτζινη εβραϊκή επιγραφή, την κόκκινη αγιογραφία της Παναγίας στο κτίριο με το αναμμένο φανάρι στο μπαλκόνι (ο μύθος λέει ότι όποιος δει να σβήνει το φως θα πεθάνει σύντομα),
το Μικρό Μέρος με κορυφαία την οδό Nerudova με τα διάφορα περίεργα οικόσημα πάνω από τις πόρτες των παλιών αρχοντικών, το καταπράσινο νησί Κάμπα που προσφέρει την καλύτερη θέα στη γέφυρα του Καρόλου, την πλατεία του Μικρού Μέρους με τα κτίρια της σημερινής βουλής και το μέγαρο Βάλενστάιν με τον κήπο του να αποτελεί must, την πλατεία Μάλτας με τα μπαρόκ αρχοντικά,
το Χραντσκάνι με το Λορέτο (η Σάντα Κάζα στο μέσον της εσωτερικής αυλής του υποτίθεται ότι είναι το πιο πιστό αντίγραφο της Αγίας Οικίας της Ναζαρέτ και φιλοξενεί το θαυματουργό άγαλμα της Παναγίας), το Ανάκτορο Τσερμίν που στεγάζει το υπουργείο Εξωτερικών, και την περιοχή του Νέου Κόσμου με τα γραφικά του σπίτια
το Κάστρο με την τιτανομαχία στις πύλες, τον εντυπωσιακό καθεδρικό του Αγίου Βίτου, το Παλιό ανάκτορο, το Χρυσό σοκάκι, τον Πύργο Νταλιμπόρκα, τα τεράστια προαύλια με τα γλυπτά και τα σιντριβάνια
ο λόφος Πέτρζιν, με το μοναστήρι Στράχοβ (ένα δρομάκι στο πίσω μέρος του προσφέρει απίστευτη θέα της πόλης), τον Πύργο παρατήρησης που αποτελεί πιστό αντίγραφο του πύργου του Άιφελ (αν αντέχετε, αξίζει τον κόπο να ανεβείτε τα 300 περίπου σκαλιά. Οι φωτογραφίες που θα τραβήξετε θα είναι, καιρού επιτρέποντος, εφάμιλλες καρτ ποστάλ), τον ξύλινο Ναό του Αγίου Μιχαήλ, το Λαβύρινθο των καθρεφτών, το υπέροχο δάσος με τα φιδωτά μονοπάτια που προσφέρει μια ανεπανάληπτη εικόνα της πόλης μέσα από τα κλαδιά και τα φύλλα των δέντρων στην κατάβαση προς το Μικρό Μέρος,
η Εβραϊκή συνοικία (Josefov) με τις διάφορες συναγωγές, το παλιό εβραϊκό κοιμητήριο, το μοναστήρι της Αγίας Αγνής με τα υπέροχα εκθέματα,
δεν σ' αφήνουν να κατεβάσεις το κεφάλι και τα μάτια στο έδαφος και σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή.
Πριν κλείσω, μερικές πρόσθετες πληροφορίες.
Αυτήν την εποχή, σε ένα μεγάλο μέρος της γέφυρας του Καρόλου, από τη δεξιά πλευρά καθώς περπατάς προς το Μικρό Μέρος, γίνονται έργα, κάτι που αλλοιώνει λίγο τη ρομαντική ατμόσφαιρα της βόλτας. Επίσης, επειδή την επισκεφθήκαμε περισσότερες από μία φορές, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, η καλύτερη ώρα να την επισκεφθεί κανείς παραμένει νωρίς το πρωί (πριν τις 9). Από τις δέκα περίπου και μετά γίνεται το αδιαχώρητο, γεμίζει γιαπωνέζους τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές σαν παπαράτσι και, λόγω των έργων, η βόλτα γίνεται μαρτύριο.
Το τελεφερίκ που ανεβαίνει από το Μικρό Μέρος στο λόφο Πέτρζιν δε λειτουργεί, επ' αόριστον. Ρωτήσαμε πότε θα ανοίξει αλλά δεν ήξεραν να μας πουν.
Δεν μπορέσαμε να δούμε από μέσα όλες τις συναγωγές γιατί ήταν κλειστές στις 21 και 22 Οκτωβρίου λόγω κάποιας εβραϊκής εορτής.
Αν σας αρέσει η μαύρη μπίρα δοκιμάστε οπωσδήποτε την Kozel. Εγώ τη λάτρεψα. Για όσους προτιμούν τις pilsner δοκιμάστε την Urquell.
Σε όλα τα καφέ, σου φέρνουν το λογαριασμό και σου λένε ευθέως "service is not included", τουτέστιν "θέλω το πουρμπουάρ στο χέρι". Παρατήρησα ότι ανάλογα με το μαγαζί και το ύψος του λογαριασμού, ευχαριστιούνται αν τους αφήσεις από 30 μέχρι 70 κορώνες επιπλέον. Γενικώς, στρογγυλοποιούσα το ποσό προς τα επάνω.
Προτεινόμενα καφέ και εστιατόρια
Klub Architektu, Betlemske Namesti 5 (Πλατεία Βηθλεέμ), δίπλα από έναν ναό. Εστιατόριο. Κατεβαίνεις σε ένα κελάρι που αναπαλαιώθηκε για να στεγάσει το εστιατόριο και μια γκαλερί. Στα κλου ο φωτισμός που είναι χαμηλός με πολλά κεριά. Το φαγητό είναι αρκετά καλό και οι τιμές κανονικές έως σχετικά υψηλές σε σχέση με άλλα εστιατόρια της πόλης. Πληρώσαμε κάπου 600 κορώνες για δύο μερίδες και ένα λίτρο μπίρα. Αξίζει λόγω ατμόσφαιρας. Υποτίθεται ότι θέλει κράτηση, αλλά εμείς πήγαμε χωρίς πρόγραμμα και δεν είχαν πρόβλημα. Ήταν βέβαια σχετικά νωρίς.
Καφέ Franz Kafka, οδός Siroka 12 στην Εβραϊκή Συνοικία (κάθετη στην Parizska). Ξύλινα διαχωριστικά ανάμεσα στα τραπέζια, σκούρα πράσινη μπογιά, αποφθέγματα και φωτογραφίες του συγγραφέα στους τοίχους, ευγενικοί σερβιτόροι, κανονικές τιμές. Έχει και φαγητό. Τη δεύτερη φορά που πήγαμε δίπλα μας καθόταν ένας Τσέχος με ρεπούμπλικα που έπινε ήσυχα μαύρο τσάι σε γυάλινο ποτήρι και διάβαζε Φραντς Κάφκα. Αξέχαστη εικόνα.
U Havrana, οδός Halkova 6, στη στάση της κόκκινης γραμμής του μετρό I. P. Pavlova. Το όνομά του σημαίνει "το κοράκι" και το ανακαλύψαμε τυχαία, σε μια βόλτα. Γεμάτο καπνό και απλό στη διαρρύθμισή του, σερβίρει τυπικά πιάτα και τεράστια ποτήρια μπίρας σε τιμές εξευτελιστικές σε σχέση με την Ελλάδα. Και τις δυο φορές που πήγαμε ήπιαμε από ένα λίτρο μπίρας ο καθένας, φάγαμε από ένα κυρίως πιάτο και ένα κοινό πιάτο. Ο λογαριασμός δεν ξεπέρασε τις 400 κορώνες. Κάπου 16-17 ευρώ δηλαδή. Μισό λίτρο μπίρα κοστίζει 30 κορώνες, κάτι παραπάνω από 1 ευρώ δηλαδή.
