MaryLy
Member
- Μηνύματα
- 22
- Likes
- 106
- Επόμενο Ταξίδι
- Το μελετάω ακόμα...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Hawaii-Whitsunday Islands
Χαιρετώ την όμορφη ταξιδιωτική οικογένεια 
! Επιτέλους ναιιιι αποφάσισα μετά από αρκετούς μήνες να γράψω το ταξίδι μου στην ΑΜΕΡΙΚΗ για το οποίο εύχομαι να μπορέσω να θυμηθώ όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ αφού λόγω της αναβλητικότητάς μου έχουν χαθεί αρκετές πληροφορίες από τη μνήμη μου! I'm sorry… 
Πρώτο ερώτημα: Πως προέκυψε το ταξίδι;
Νιώθοντας ένα κενό και μια αδράνεια μετά από όλο αυτό που είχαμε τραβήξει τα 2 χρόνια του κορονοϊού έπρεπε να πάρω τα πάνω μου και να δραστηριοποιηθώ. Ο τρόπος που βιώνει και εκδηλώνει κανείς το «κενό» μέσα του είναι τελείως υποκειμενικό. Οπότε το πρώτο ερώτημα που όφειλα να κάνω στον εαυτό μου ήταν «τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο σε αυτή τη ζωή?» Ναι τα ΤΑΞΙΔΙΑ λοιπόν αυτά με κάνουν ευτυχισμένη.
Δεύτερο ερώτημα: Πως πήρα την απόφαση και ποιον είχα συνταξιδιώτη;
Η απόφαση επάρθει σχεδόν μέσα σε μια νύχτα κυριολεκτικά
. Το μόνο που έψαξα ήταν το χρονικό διάστημα που θα πήγαινα και με ποιους? Μόνη μου θα έκανα το ταξίδι μέχρι τον προορισμό όπου θα πήγαινα να συναντήσω τους θείους μου με τους οποίους έχουμε πολύ μικρή ηλικιακή διαφορά. Οι θείοι μου είναι γεννημένοι στην Αμερική ενώ οι γονείς τους Έλληνες μετανάστες.
Τρίτο ερώτημα: Πότε θα πήγαινα και ποια η διάρκεια του ταξιδιού;
Το ταξίδι το προγραμμάτισα 6 μήνες πριν. Δηλαδή τα εισιτήρια κλείστηκαν αρχές Μαρτίου του 2022 και η πτήση ήταν για 1 Σεπτεμβρίου 2022 με επιστροφή 21 Σεπτεμβρίου 2022. Ενδιάμεσα είχα προγραμματίσει και άλλες πτήσεις εντός των Η.Π.Α. τις οποίες θα τις δούμε στη συνέχεια
.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η οργάνωση δε με δυσκόλεψε ιδιαίτερα αφού ήξερα το που θα πάω και ότι θα ήμουν σχεδόν σαν τηλεκατευθυνόμενο
. Το διαβατήριό μου ήταν ενεργό οπότε αυτό το κομμάτι το παρέκαμψα .
1ο Στάδιο: Οι πτήσεις έχουν ως εξής:
1. Αθήνα - Detroit (Michigan) / Detroit - Αθήνα (847,50€) στην τιμή περιλαμβάνεται η τιμή 23kg βαλίτσα και 10kg χειραποσκευή.
2. Detroit - New York / New York - Detroit (145€) χωρίς αποσκευή μόνο backpack.
3. Detroit - Fort Lauderdale (Florida) / Fort Lauderdale - Detroit (151€) χωρίς αποσκευή μόνο backpack.
2ο Στάδιο: Έκδοση visas. Επειδή δεν το ανέφερα νωρίτερα, η πτήση μου για Detroit θα γινόταν με την AirCanada με μια και μοναδική ενδιάμεση στάση το Montreal. Αυτό σήμαινε και ΠΡΟΣΟΧΗ (1)
γιατί το έψαξα και δεν ήθελα να βρεθώ προ εκπλήξεων, χρειαζόταν να βγάλω visa και για τις δύο χώρες (Καναδά και Αμερική). Και για τις 2 χώρες, visa έβγαλα αρχές Αυγούστου. ΠΡΟΣΟΧΗ (2) 
στα sites τα οποία μπορούν να σου προμηθεύσουν visa. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστοσελίδες που χωρίς να δώσεις σημασία σε παραπέμπουν με λιγότερα βήματα να βγάλεις visa, τα οποία όμως κρατάνε μεγάλες προμήθειες. Οπότε μπείτε στα επίσημα site είτε για να βγάλετε ESTA (Αμερικάνικη visa) περίπου στα 22€, η οποία μου εγκρίθηκε εντός 24ωρών, είτε ETA (Καναδική visa) περίπου στα 6€, η οποία εγκρίθηκε στα επόμενα δευτερόλεπτα. 3ο Στάδιο: Ταξιδιωτική ασφάλιση. Γιατί ως γνωστόν εάν σου συμβεί κάτι στην Αμερική δίνεις τουλάχιστον νεφρό 
. Οπότε μέσω της interamerican βρήκα ένα καλό ταξιδιωτικό πακέτο που περιλάμβανε και τυχόν απώλεια αποσκευών αλλά και θέματα υγείας με κόστος πακέτου στα 100€. 4ο Στάδιο: Συνάλλαγμα. Μέσω της ONExchange έκανα ένα σεβαστό ποσό σε αμερικάνικα δολάρια και κάποια απαραίτητα σε καναδικά γιατί είχα αναμονή πτήσεων (ειδικά στην επιστροφή).
Ξεκινάμε! Πτήση από Αθήνα για Montreal. Ξεκινάμε είπα? Όοοοχι βέβαια!
Θα ήθελα! Τα προβλήματα των πτήσεων φυσικά και δε θα σταματήσουν ποτέ είτε πρόκειται για Ευρώπη είτε για άλλες ηπείρους! Και κάπου εκεί έρχεται μια ωραιότατη ειδοποίηση καθυστέρησης 1 ώρας. Ο κρύος ιδρώτας άρχιζε να με κατακλύζει αφού η ενδιάμεση πτήση ήταν με αναμονή 2 ωρών. Μετά από αυτό είχα ΜΟΝΟ 1 ώρα. 
Φτάνοντας στο gate για το check-in χωρίς να μου τσεκάρουν τίποτα (εννοώ visa για Αμερική και Καναδά ) απλά με ρώτησαν αν έχω βγάλει! Προς έκπληξή μου τσεκάρουν το πιστοποιητικό εμβολιασμού! (τότε που πήγα στις περισσότερες χώρες είχε καταργηθεί αλλά τα πράγματα γενικά είχαν απρόβλεπτες εξελίξεις). Εμένα το άγχος μου ήταν για την ανταπόκριση μου για το οποίο η ίδια η υπάλληλος για κάποιο λόγο μου είπε ότι αν δεν προλάβω θα με μεταφέρουν σε άλλη πτήση! Πήγα να της πω! Τι λες μανδάμ;; Βέβαια ως πολιτισμένος άνθρωπος κράτησα την ευγένεια και την ψυχραιμία μου! Άντε λέω ας δούμε πως θα πάει και αυτό! Ρε παιδιά ειλικρινά ο κόσμος στο gate δεν υπήρχε! Το χάος το ίδιο! Λέω δεν παίζει να χωράμε κάποιοι θα κρεμαστούν στα φτερά! Η πτήση δύσκολη μόνο και μόνο από άποψη ωρών… ατελείωτες (10 ώρες)! Όσοι έχουν κάνει μεγάλα ταξίδια ίσως μπορούν να καταλάβουν και δεν έχει να κάνει εάν ταξιδεύεις μόνος σου (και καλά ότι δεν έχεις να μιλήσεις με κάποιον) αλλά με τη σωματική κούραση… τι να λέμε τώρα ότι μουδιάζει ολόκληρο το σώμα; Πόνοι στα γόνατα, ουρίτσα, μέση, πλευρά και ότι άλλο έχει απομείνει! 
Με το που προσγειώνεται το αεροπλάνο στο Montreal και πριν καν ανοίξουν οι πόρτες εξόδου με τα φτωχά αγγλοελληνικά μου και μέσα στο άγχος μου φώναξα: Κάντε στην άκρη, I have connection… Φυσικά και οι περισσότεροι ως ελληνοκαναδοί γέλασαν αλλά κανείς δε σπαράχτηκε να κουνηθεί. Οπότε λέω Μαίρη αποδέξου τη μοίρα σου! 
Βγαίνοντας τελικά από το αεροπλάνο έριξα 100αρη ακολουθώντας πινακίδες connection αφού το boarding ήταν σε περίπου 40 λεπτά! Και που έτρεξα τι; Φράκαρα σε μια ουρά ανταποκρίσεων προς τον έλεγχο και ο λόγος; Φυσικά το ότι υπήρχαν μόνο 2 υπάλληλοι! Ναι φίλοι μου δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα τέτοια προβλήματα. Απλά σκέφτηκα ότι χάθηκε και η τελευταία ελπίδα που είχα… μπας και προλάβω! 
Αφού ήρθε η σειρά μου για τον έλεγχο των αποσκευών όλα good (τσέκαραν το backpack και ελαφρώς σωματικά) ήρθε και ο έλεγχος του Ελληνάρα πολίτη που τόλμησε να πατήσει το πόδι του εδώ! Οκ διαδικασία κλασική! Έλεγχος καναδικής βίζας (ασχέτως που δεν θα έμενα εκεί, δεν έχει σημασία), δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφιούλα και εννοείται με ρώτησαν... κοπελιά που πας; Ρε αγάπη κουβέντα θα πιάσουμε καίγομαι χάνω την πτήση σε 5 φεύγει… αλλά είπαμε έχουμε και κάποιο επίπεδο! Φεύγω ελπίζοντας πως η πτήση θα είχε καθυστέρηση αφού δεν είχα ενημερωθεί από πουθενά!!! Και λέω, δε ρίχνω άλλο ένα 100αρη; Φτάνοντας στην πύλη μου και με κατεβασμένο κεφάλι ψυχολογικά έτοιμη να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω (αφού ήμουν πεπεισμένη ότι θα αφήσω τα κοκαλάκια μου στο αεροδρόμιο) μου λέει η κοπέλα στο boarding ότι έχει μισή ώρα καθυστέρηση! ΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ! 
Next station Detroit… USA… I'm coming! Αφού μετά από όλο αυτό η 1,5 ώρα πτήση φάνταζε παιχνιδάκι και ήταν! Λοιπόν φτάνοντας στο αεροδρόμιο το μόνο που έκανα ξέρετε πιο ήταν; Απλά να ακολουθήσω την πινακίδα baggage claim και ΤΕΛΟΣ! Τίποτα μα τίποτα άλλο! Δεν πέρασα κανένα έλεγχο, κανένας δεν κοίταξε κανένα έγγραφο, κανένα διαβατήριο και δε με ρώτησε κανείς τίποτα! Και η βαλίτσα μου αντί να την περιμένω με περίμενε αυτή! That's all! Welcome to the USA!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ INTERNET / ΤΗΛΕΦΩΝΟ
: Να σημειώσω ότι όσες μέρες ήμουν Αμερική σε οποιαδήποτε πολιτεία και αν πήγα δεν έβαλα τοπική κάρτα sim και λειτουργούσα μόνο με wifi. Δεν ήταν έξυπνο αυτό και δεν το προτείνω. Τώρα μη με ρωτήσετε γιατί! Ακόμα αναρωτιέμαι κι εγώ, γιατί το ρίσκαρα έτσι 
! Κάτι με την ανασφάλεια επειδή θα επικοινωνούσα με viber και whatsapp κάτι ότι έπρεπε να ξανακατεβάσω εφαρμογές (όλα αυτά μπορεί να είναι και μπούρδες) αλλά το πιο σημαντικό μάλλον ήταν ότι είχα διαβάσει κάτι πάρα πολύ βοηθητικό από τον συμφορουμίτη @polkan ο οποίος σε αντίστοιχο ταξίδι ανέφερε πως: «Ένας τρόπος να ελέγξετε αν το κινητό σας έχει προσβασιμότητα στο αμερικανικό δίκτυο είναι ο εξής: Βρίσκετε το ΙΜΕΙ της συσκευής σας (Το γράφει πάνω στο κουτί του κινητού ή εναλλακτικά πληκτρολογείτε *#06# και εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού σας), στη συνέχεια επισκέπτεστε τη σελίδα της T-Mobile (η οποία είναι από τις καλύτερες τοπικές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας) στο σύνδεσμο https://www.t-mobile.com/resources/bring-your-own-phone, βάζετε το IMEI στο αντίστοιχο κουτάκι και ελέγχετε αν έχει προσβασιμότητα ή όχι.» ΛΟΙΠΟΝ: Έχω να δηλώσω πως μετά το βίωμά μου στην Αμερική ειλικρινά παίζει να μη λειτουργεί - να μην υποστηρίζει το αμερικάνικο δίκτυο άλλη συσκευή πέρα από συσκευές iphone 
. Άρα στην ουσία πρέπει να έχει κάποιος πέρα από το κινητό του ένα δεύτερο να είναι iphone και να βάλει τοπική κάρτα για να είναι safe. (Αι καλά κρασιά που λεν και στο χωριό μου). Αν και χρήστης iphone δεν έκανα τίποτα και ήμουν με wifi.
Για να συνεχίσω ήρθε και με παρέλαβε
ο θείος μου (τον οποίο με τα βίας γνώρισα αφού είχα να τον δω καμιά 10αριά χρόνια). Είχε ήδη βραδιάσει οπότε καλά μου έκατσε που θα έπεφτα για ύπνο (έτσι νόμιζα δηλαδή). Και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι τους 
το οποίο ήταν σχεδόν 1 ώρα απόσταση. Θα έμενα στο Rochester το οποίο είναι μια πόλη στην κομητεία Oakland στην πολιτεία Michigan με πληθυσμό κάτι παραπάνω από 13.500.
1η ΜΕΡΑ (Michigan)
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε πολύ χαλαρά τίποτα γενικά το τρελό αφού και αυτός ήταν ο σκοπός μου (μετά από λάθη που έχω κάνει σε προηγούμενα ταξίδια και διδάχτηκα μέσα από αυτά)! Κυρίως όταν αποφασίζω πλέον να πάω κάπου ζω περισσότερο τον πολιτισμό και την κουλτούρα! Όχι να σκοτωθώ και να κάνω όσα πιο πολλά μπορώ γιατί χάνεται και η μαγεία! Ότι προλάβω και Όσο μπορέσω! Και αφού όπως είπα ήρθα σε συγγενείς θα απολαύσω τη δίκη τους καθημερινότητα! Ξύπνημα το πρωί (ειλικρινά δε θυμάμαι αν κοιμήθηκα γιατί το jet lag ήταν σε άλλη διάσταση) και μια μικρή βόλτα στο εμπορικό χωριό του Rochester "The Village Of Rochester Hills" φάγαμε το παγωτάκι μας χαζεύοντας λίγο τα μαγαζιά και ΟΧΙ δεν ήταν κατάλληλα μαγαζιά για ψώνια. Λίγο πίσω στη μόδα και πολύ πολύ ακριβά! Λόγω του ότι ακόμα είχε αρκετή ζέστη αποφασίσαμε μαζί με τη θεία μου και τα δύο της από τα 3 παιδιά της να πάμε σε μια ιδιωτική πισίνα στη γειτονιά να χαλαρώσουμε... Νωρίς το βραδάκι ήπιαμε και τα cocktailάκια μας στο κέντρο της πόλης, σε ένα ιδιαίτερο μαγαζί το "Baus Barber" που είχε διπλή ιδιότητα δηλαδή ήταν κομμωτήριο και μπαρ μαζί. Και έτσι για να αρχίσω να ενημερώνω και λίγο για τις τιμές, το δικό μου cocktail κόστισε 16$.
2η ΜΕΡΑ (Michigan)
Σάββατο σήμερα και ξημέρωσε μια μέρα ΕΚΠΛΗΞΗ! Μου τη φύλαγαν οι γλυκούληδες!!! Full Day λοιπόν με όλη την οικογένεια αλλά και φίλοι των θείων μου ελληνοαμερικάνοι και αυτοί. Είχαν οργανώσει ημερήσιο road trip. ΠΟΥ ΟΜΩΣ???? Βουρ… για South Haven αν και κάτι παραπάνω από 3 ώρες απόσταση η πόλη ανήκει στην πολιτεία του Μίσιγκαν. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρίσκεται στην κομητεία Van Buren και ένα μικρό τμήμα εκτείνεται στην κομητεία Allegan. Το South Haven χαρακτηρίζεται ως πόλη λιμάνι. Και για να μη μακρηγορώ καθώς ανέβαζα στο instagram τα αλλεπάλληλα stories μου που οι φίλοι μου με έβριζαν (φυσικά γιατί ζήλευαν) η κύρια ερώτηση ήταν? Κολύμπησες στη λίμνη
? ΝΑΙΙΙ βεβαίως και κολύμπησα. Δοκίμασες το νερό??? Βεβαίως και είχα τέτοιες ερωτήσεις! Αλλά τι να δοκιμάσω μάνα μου? Πήγαμε στη south haven beach 
μια από τις δύο κύριες εμβληματικές παραλίες της πόλης, ακριβώς νότια του καναλιού του Black River. Έτυχε και είχε απίστευτη ζέστη εκείνη τη μέρα και αρκετό κόσμο με αποτέλεσμα να υπάρχει και μεγάλη δυσκολία στο παρκάρισμα που εννοείται πως δε θυμάμαι να υπήρχε free parking. Όπου και να το άφηνες έπεφτε 10δόλαρο. Κάναμε μια βόλτα περιμετρικά της λίμνης όπου υπήρχαν πολλά μαγαζάκια για junk food αλλά και souvenir shops. Στη συνέχεια πήγαμε μέσα στην πόλη γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να φάμε! Να πω ότι η πόλη ήταν πανέμορφη με ωραία vibes και ως λάτρης του υγρού στοιχείου σα να ψιλο ερωτεύτηκα το μέρος. Κατευθυνθήκαμε προς το "Admiral Jack's Bar & Grill" ένα μαγαζί σχεδόν πάνω στην προβλήτα της λίμνης. Φυσικά ένα τέτοιο μέρος θα είχε αναμονή ΑΛΛΑ το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι! Όσο λοιπόν περιμέναμε χτυπήσαμε τις cocktailάρες μας ομαδικώς και το κέφι άρχιζε να ανεβαίνει. Ήπιαμε ήπιαμε ήπιαμε με την υπέροχη θέα της δύσης του ηλίου και καταλήξαμε να τρώμε τα υπέροχα αυθεντικά αμερικάνικα burger. Τώρα για τιμές δεν πολυθυμάμαι νομίζω το κάθε ποτό ήταν περίπου στα 10$ (στο πλαστικό) και το burger 16$ - 17$ 
. Η αλήθεια είναι ότι μας διακατείχε όλους μια τρέλα που ακόμα και το ενδεχόμενο να πηγαίναμε Σικάγο σκεφτήκαμε αφού ήμασταν το λιγότερο 2 ώρες μακριά. Εντάξει ήταν στιγμιαία η σκέψη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής αφού για αυθημερόν τέτοια διαδρομή ήταν ήδη υπερβολική.
3η ΜΕΡΑ (Michigan)
Κυριακούλα σήμερα και είχαμε αποφασίσει από νωρίς πως τη σημερινή μέρα θα την ονομάζαμε free day
! Δηλαδή ο καθένας να πάρει το χρόνο του και να κινηθεί όπως νομίζει ή και να μην κινηθεί και καθόλου! Χαλαρά λοιπόν στο μοναδικό αυτό μικρό σπίτι στο λιβάδι ! Η θεία μου κι εγώ κάποια στιγμή είπαμε να πάμε για ένα πραγματικό καφέ που είχε στο κέντρο της πόλης! Μου εγγυήθηκε πως θα πιούμε επιτέλους σωστό ευρωπαϊκό καφέ γιατί ως γνωστόν (όσοι έχουν πάει) στην Αμερική σωστός καφές δεν υπάρχει 
! Καλά μην το πάμε και πολύ μακριά γιατί κάτι σε Freddo δε θα βρεις που να χτυπιέσαι . Όλοι ξέρουμε πως είναι ελληνική πατέντα. Οπότε αρκέστηκα σε ένα παραδόξως πάρα πολύ καλό καπουτσίνο 
στο "Dessert Oasis Coffee Roasters"! Ο καφές πως πίνεται;;;;; Αργααααα κι έτσι κάναμε με πολύωρη συζήτηση! Προς ενημέρωση ο καφές είχε κόστος 5$. Τουλάχιστον εδώ δεν είναι όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη που σε διώχνουν! Cool! Βολτάραμε λίγο στην αγορά αφού ήμασταν κέντρο και that's it! Επιστροφή στο σπίτι για φαγητό. Πραγματικά αφού ο καιρός γενικά ευνοούσε πέρα του ότι τραβούσε κι αυτός φουλ τις κυκλοθυμίες του, ήθελα τόσο πολύ να ανακαλύψω τη γειτονιά αφού μου προκαλούσε αυτό το συναίσθημα και τη φαντασία του ότι έπαιζα σε ταινία. Την ένιωθες την αμερικανιά ρε παιδί μου στο πετσί σου. Και έτσι έγινε μια υπέροχη αλλά γρήγορη ξενάγηση σε αυτή την υπέροχη περιοχή!
4η ΜΕΡΑ (Michigan)
Μια καινούρια μέρα ξεκίνησε για την οποία μου φύλαγαν άλλη μια έκπληξη. ZIP LINE DAY! Ήμασταν έτοιμοι για το κάτι διαφορετικό, αφού μου εκμυστηρεύτηκαν πως κανένας τους δεν είχε ξανά κάνει κάτι αντίστοιχο 
! Όλη η οικογένεια από το πρωί είχαμε κάνει reservation στο "TreeRunner West Bloomfield Adventure Park"! Επειδή μπορεί κάποιοι να αναρωτιέστε για το κόστος του κάθε ατόμου ήταν 60$. Δε χρειάζεται να πω και πολλά. Μόνο που αυτή την εμπειρία την έζησα στην Αμερική καταλαβαίνεται ότι μιλάμε για υπερθέαμα πιστών. Η εμπειρία μοναδική αξέχαστη με πολλές φωτογραφίες στο κινητό αλλά κυρίως στο μυαλό! Κουρασμένοι μετά από 3 ώρες σκαρφαλώματος (γέροι άνθρωποι 
) πήγαμε σε οικογενειακό τραπέζι. Περιττό να σας πω, πως ένιωσα σαν Έλληνας μετανάστης. (λόγω της κουλτούρας που έχουν οι ελληνοαμερικάνικοι όταν μαζεύονται σε οικογενειακά τραπέζια). Γυρίζοντας από τη γεμάτη μέρα και μετά από μικρή ξεκούραση η ιδέα για ένα νυχτερινό περίπατο εδώ στη γειτονιά δεν άργησε να έρθει και φυσικά τη δέχτηκα! Βραδινό εξερευνητικό περίπατο με φακό στην ήσυχη γειτονιά λοιπόν 
!
5η ΜΕΡΑ (Michigan)
Next day λοιπόν! Νομίζω ήρθε η ώρα να τιμήσουμε αλλά αμερικάνικα το καθιερωμένο πλέον brunch
για την Ελλάδα. Αλλά από τώρα θα σας το πω φίλοι μου… Σαν την Ελλάδα ΔΕΝ ΕΧΕΙ! Μέτρια ποιότητα φαγητού (χάλια καφές) και υψηλές τιμές 
. Πήγαμε στο "The Bread and Yolk" το οποίο είναι από τα καλύτερα στην περιοχή. Πάντα προς ενημέρωσή σας, δύο πιάτα αλμυρού τύπου και ένα γλυκό στη μέση περίπου στα 50$. Εφόσον υπήρχε αρκετός χρόνος σήμερα είχα την ευκαιρία να πάω για shopping. Έτσι η θεία μου με πήγε σε ένα πολύ μεγάλο εμπορικό outlet. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην προλάβαινα να ξαναπάω για ψώνια ΑΛΛΑ που να ήξερα ότι οι Αμερικάνοι είναι άρρωστοι με τα εμπορικά; Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να γράψω για τον τρόπο πληρωμής όταν αφορά διάφορες “κοινωνικές δραστηριότητες”. Εδώ στο Ελλάδα βγαίνεις για ένα φαγητό και στο τέλος σε ρωτάνε « Πως θα πληρώσετε; Με μετρητά ή καρτούλα;» ας μείνουμε λοιπόν κυρίως στο κεφάλαιο καρτούλα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ "ΚΑΡΤΟΥΛΑ"
ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΡΟΠΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ:
Την επόμενη μέρα και γενικά επειδή ξυπνούσα πάρα πολύ νωρίς έκανα παρέα στους θείους μου που ετοίμαζαν τα παιδιά και τα πηγαίναμε όλοι μαζί σχολείο. Λάτρεψα αυτή τη διαδρομή γιατί όσο περίεργο και αν σας φαίνεται η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή που τα χρώματα στον ουρανό αυτή την ώρα ήταν ένα όνειρο. Κάπου στις 12:00 ακούω από τους θείους μου « Δεν πάμε για lunch πριν σχολάσουν τα παιδιά?». WHATTTT? Λέω και κλαίω!
Ας το κάνω κι αυτό, ας ακολουθήσω την Αμερικάνικη νοοτροπία. Πήγαμε στο Apollo Coney Island το οποίο είναι πολλών ετών ελληνικό εστιατόριο και τώρα έφτασε στα χέρια του Νίκου Βλασσόπουλου γιο και εγγονό του ιδρυτή. Το μαγαζί διατηρεί πάρα πολύ παραδοσιακό ύφος με σχεδόν καμία αλλαγή στο μαγαζί το οποίο βρίσκεται στη γειτονιά Riverland Shopping Center προς Detroit! Φάγαμε παραδοσιακό hot dog και σαλάτες που είχαν Αμερικανικές και Ελληνικές γεύσεις μαζί! 
Τώρα αν κάποιος αναρωτιέται το 70$ έφυγε αέρα! Το απογευματάκι ο θείος μου μου έκανε την πρόταση να με ξεναγήσει λίγο καλύτερα στην περιοχή και ως γνωστή φυσιολάτρης με πήγε στο Rochester Municipal Park 
. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα δημοτικά πάρκα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω κάθε φορά πως νιώθω όταν περπατάω και απολαμβάνω τη φύση και πόσο μάλλον όταν περιτριγυρίζομαι από άγνωστο περιβάλλον το οποίο μου δίνεται η ευκαιρία να το ανακαλύψω και να το γνωρίσω. Λίμνες, μονοπάτια, υπαίθρια καταφύγια, πλακόστρωτα μονοπάτια και όλα όσα θα ήθελε να έχει η κάθε γειτονιά. Και κάπως έτσι τελείωσε άλλη μια μέρα χωρίς να καταλάβω!
7η ΜΕΡΑ (Michigan)
Άλλη μια ηλιόλουστη μέρα ξημέρωσε (γενικά ο καιρός ήταν αρκετά ευνοϊκός) με μια τρομερή επιθυμία που έτεινε να εξαφανιστεί από το πετσί μου. ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΡΥΟ ΚΑΦΕ ΒΡΕ ΑΔΕΛΦΕδηλαδή πραγματικά οκ Ελληνική εφεύρεση αλλά τόσοι Έλληνες κατοικούν εκεί που έχουν ανοίξει καταστήματα, ένας δε βρέθηκε να το εντάξει μέσα στον κατάλογο του μαγαζιού του; Και μου λέει η Θεία - Ξαδέλφη εεελα μην απογοητεύεσαι καφεδάκι κρύο δε θα βρούμε αλλά θα πιούμε ένα ποιοτικό ρόφημα που θα λατρέψεις και θα σε συνοδεύει αναζητώντας το για την υπόλοιπη διαμονή σου στο Αμέρικα. Έτσι και πήγαμε στο Somerset Collection. Ένα από τα μεγαλύτερα luxury εμπορικά κέντρα της περιοχής το οποίο διαθέτει 3 πατώματα. Αλλά όπου luxury και όπου φύγει φύγει... Εμείς για ένα "καφέ" πήγαμε 
! Και ναι όντως το ρόφημα όπου θα με συνόδευε από δω και πέρα ήταν το vegan chai latte. Καλά δεν ήταν και για χόρταση γιατί 6$ take away ότι και να λέμε πονάει 
. Με το chai μας στο χέρι σαν κιουρίες γυρίσαμε όσο μπορούσαμε και εννοείται φίλοι μου σιγά μην έφευγα χωρίς να επισκεφτώ τα κορίτσια μου Chanel, Gucci, Prada αααα και εννοείται την κολλητή μου Louis Vuitton και χωρίς να το καταλάβουμε φάγαμε το διωράκι μας αφού είχαμε καιρό να πούμε τα νέα μας . Επιστροφή λοιπόν για απόλαυση οικογενειακών στιγμών! Νωρίς το απόγευμα βγήκαμε μια βόλτα με τα ποδήλατα στη γειτονιά. Αυτό το πράγμα δεν μπορούσα να το χορτάσω. Αυτή η ηρεμία της γειτονιάς ο καθαρός αέρας, το πράσινο που προσφέρει η φύση, η φροντίδα των κατοίκων για να συντηρήσουν καθαρή την περιοχή σε ανταμείβει στο έπακρο. Look forward to the next day...
8η ΜΕΡΑ (Michigan)
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε αρκετά πρωί όπως και κάθε μέρα αφού ξυπνούσα σχεδόν καθημερινά στις 6:30 γιατί η αλήθεια είναι ότι υπέφερα από την υγρασία και ένιωθα πως είχα ανάγκη από ύπνο. Αφού πήγαμε τα παιδιά στο σχολείο (κλασική πλέον συνοδός εγώ) δε γυρίσαμε σπίτι αλλά πήγαμε για brekfastάρα στο Rochester Brunch House. Μέχρι στιγμής ίσως ήταν αυτό που απόλαυσα περισσότερο. Ένα μαγαζί που βρίσκεται στην καρδιά του κέντρου/περιοχής με υπέροχη ατμόσφαιρα και εξαιρετική εξυπηρέτηση. Τι πιο όμορφο να σε χτυπάει ο ήλιος και να εισχωρεί μέσα σου η βιταμίνη D ακούγοντας τα πουλιά να τιτιβίζουν
. Και ας πάμε για ακόμα μια φορά εκεί που πονάει (στην τσέπη δηλαδή) 2 τέλεια καπουτσίνο και για τη μέση ένα pancake
(συμπεριλαμβανομένου τα tips) περίπου 36$ (
34€). Και η μέρα κύλισε οικογενειακά αφού είχε γενέθλια ο μεγάλος γιος της Θείας μου και πριν την επιστροφή των παιδιών στο σπίτι. Φροντίσαμε να πάρουμε τα απολύτως απαραίτητα για ένα mini party 
που θα κάναμε στο σπίτι. Μπαλόνια, κορδέλες και τούρτα ήταν αρκετά. Αφού σβήσαμε τα 14 πανέμορφα χρόνια του Χρήστου μας πήγαμε οικογενειακώς σε ένα festival του δήμου "The Art & Apples Festival" ενός περιφερειακού, μη κερδοσκοπικού κέντρου τέχνης που βρίσκεται στο κέντρο του Rochester και είναι ο ετήσιος έρανος του καλλιτεχνικού οργανισμού. Επιστροφή μπας και κοιμηθούμε κάάάποτε.
9η ΜΕΡΑ (Michigan)
Πρωινό ξύπνημα και πάμε λοιπόν να αδράξουμε τη μέρα! Αφού σήμερα ένιωσα ελαφρώς Αμερικανίδα με αυτοπεποίθηση είπα να κάνω εγώ τα ψώνια του σπιτιού. Άντε τυχεροί... ποιος ξέρει τι θα φάτε? Αφού με αέρα σχεδόν Sex and the City επιστρέφω στο σπίτι με σακούλες και η θεία μου γεμάτη σιγουριά για τις επιλογές μου χωρίς καν να ελέγξει το εσωτερικό των σακουλών με σηκώνει άρον άρον για να πάμε σε ένα αγώνα αμερικανικού football
όπου ήταν η μικρή της κόρη Cheerleader 
. Το Cheerleading στην Αμερική είναι ένα από τα ευρέως γνωστά αθλήματα που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα δεν το συναντάμε συχνά. Ωστόσο για εμένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και ως προς το αμερικανικό football αλλά και στις γυμναστικές επιδείξεις των μαζορετών. Και ενώ έβλεπα κατά τα άλλα αγώνα ανηλίκων θαύμαζα τα γήπεδά τους που το συγκεκριμένο άνηκε απλά σε ένα Λύκειο 
. Αργότερα το απόγευμα αποφασίσαμε να κάνουμε μια έκπληξη στο Χρήστο (λόγω των χθεσινών γενεθλίων του) αφού τώρα για ένα έφηβο όσο ολιγαρκής και αν είναι πάντα θα χαρεί αν του προσφέρεις κάτι παραπάνω. Οπότε μαζί με κάποια πολύ αγαπημένα του πρόσωπα (συμπεριλαμβανομένων κάποιων φίλων του) πήγαμε στο Hibachi House Grill & Bar σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο μιας και λατρεύει αυτή την κουζίνα. Τα γεύματα ετοιμαζόταν μπροστά μας από τον σεφ απολαμβάνοντας το σόου μαγειρικής. Διασκεδάσαμε μικροί και μεγάλοι!!! Επιστροφηηηη γιατί είχαμε να μαζέψουμε τα backpack μας για την πρωινή μας αναχώρηση.
10η ΜΕΡΑ (New York)
Αχχχ ξημέρωσε αυτή η μέρα!!! Αυτή την αγωνία εύχομαι να την έχουμε όλοι μας για πάντα. Μόνο τέτοιες αγωνίες θέλουμε στη ζωή μας! Ξέχασα να αναφέρω ότι στο ταξίδι είμασταν μόνο οι θείοι μου κι εγώ (αdults οnly). Τα παιδιά τα αφήσαμε ευγενικά στους παππούδες τους. 
Η πτήση κύλισε ομαλά χωρίς προβλήματα και καθυστερήσεις και η διάρκειά της ήταν κάτι λιγότερο από 2 ώρες. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης καταλάβαινες τι πρόκειται να ακολουθήσει από την πολυκοσμία. Με το που βγήκαμε αναζητήσαμε ταξί 
και ο λόγος ήταν ότι το αεροδρόμιο δεν συνδεόταν με κάποια γραμμή του μετρό ή λεωφορείο. Υπήρχε μια "πιάτσα" όπου ήταν ένας υπεύθυνος και μας ταξινομούσε με σειρά προτεραιότητας για να μπεις στο ταξί είτε τύπου βαν ή κανονικού για όσους είχαν backpack 
(όπως εμείς). Καλά πολιτισμικό σοκ δεν έπαθα γιατί όσοι ζουν στην Αθήνα ξέρουν. Η αφόρητη κίνηση στους δρόμους ήταν το ίδιο εκνευριστική. Πιο πολύ σοκαρίστηκαν οι θείοι μου αφού έχουν συνηθίσει την ηρεμία του "χωριού" 
. Μια απόσταση γύρω στα 25χλμ κόστισε σχεδόν 46,00$.
Welcome to New York!!!
Είχαμε κλείσει να μείνουμε στη SoHo μια γειτονιά χαμηλά στο Manhattan. Μια γειτονιά που θεωρείται η κορυφαία της μόδας λόγω του ότι βρίσκονται οι περισσότερες μπουτίκ σχεδιαστών, αλυσίδες καταστημάτων και γκαλερί τέχνης υψηλής ποιότητας. Επειδή είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς και δεν είχε ανοίξει ακόμα το check in του δωματίου είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να περπατήσουμε τη γειτονιά πριν καν ανοίξει η αγορά. Με μια πρώτη ματιά δεν τρελάθηκα γιατί αντίκρισα τη βρώμα από το προηγούμενο βράδυ. Όμως κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει και να ξεχωρίσει και τις ιδιαιτερότητες της γειτονιάς. Κομψές προσόψεις από σίδηρο και τα πλακόστρωτα δρομάκια την έκαναν αυτόματα τόσο ατμοσφαιρική που ακόμα και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω! Και όχι δεν είμαι υπερβολική!!
Μια απλή βόλτα στη γειτονιά δεν έφτανε αφού είχαμε άπλετο χρόνο ακόμα πήραμε την απόφαση και περπατήσαμε πολύ πάάάρα πολύ!
Περάσαμε από το Εθνικό Μουσείο και Μνημείο 11ης Σεπτεμβρίου που βρίσκεται στο χώρο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, την πρώην τοποθεσία των Δίδυμων Πύργων που καταστράφηκαν κατά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν το επισκεφτήκαμε απλά σταθήκαμε εκεί. Μου προκάλεσε άσχημες εικόνες και απέραντη θλίψη. Έχει μεγάλη αξία να διαβάσει κάποιος (για όσους δεν ξέρουν) πως σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε αυτή η βαριά κατασκευή του μνημείου και του μουσείου. Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε προς το Battery Park City μια όμορφη γειτονιά της νέας Υόρκης στις όχθες του ποταμού Χάντσον (Hudson). Η ιδιαιτερότητα αυτής της περιοχής είναι ότι περισσότερο από το ένα τρίτο της είναι πάρκα, καθώς η περιοχή δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1970. Από εκεί είχες τη δυνατότητα να πας προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης και να επισκεφτείς το Άγαλμα της Ελευθερίας
που δεσπόζει τη νησίδα Λίμπερτυ Άιλαντ (Liberty Island). Ο πολύς τουρισμός όμως και οι ατελείωτες ουρές για να πάρεις το καραβάκι σε έκανε να το σκεφτείς πολλές φορές αν είχε αξία. ΔΕΝ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΠΟΤΕ!! Όμως η εικόνα του αγάλματος αποτυπώθηκε στη μνήμη μου αφού είχα οπτική επαφή με το κολοσσιαίο άγαλμα .
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ + ΦΩΤΟ…)
! Επιτέλους ναιιιι αποφάσισα μετά από αρκετούς μήνες να γράψω το ταξίδι μου στην ΑΜΕΡΙΚΗ για το οποίο εύχομαι να μπορέσω να θυμηθώ όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ αφού λόγω της αναβλητικότητάς μου έχουν χαθεί αρκετές πληροφορίες από τη μνήμη μου! I'm sorry… Πρώτο ερώτημα: Πως προέκυψε το ταξίδι;
Νιώθοντας ένα κενό και μια αδράνεια μετά από όλο αυτό που είχαμε τραβήξει τα 2 χρόνια του κορονοϊού έπρεπε να πάρω τα πάνω μου και να δραστηριοποιηθώ. Ο τρόπος που βιώνει και εκδηλώνει κανείς το «κενό» μέσα του είναι τελείως υποκειμενικό. Οπότε το πρώτο ερώτημα που όφειλα να κάνω στον εαυτό μου ήταν «τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο σε αυτή τη ζωή?» Ναι τα ΤΑΞΙΔΙΑ λοιπόν αυτά με κάνουν ευτυχισμένη.
Δεύτερο ερώτημα: Πως πήρα την απόφαση και ποιον είχα συνταξιδιώτη;
Η απόφαση επάρθει σχεδόν μέσα σε μια νύχτα κυριολεκτικά
. Το μόνο που έψαξα ήταν το χρονικό διάστημα που θα πήγαινα και με ποιους? Μόνη μου θα έκανα το ταξίδι μέχρι τον προορισμό όπου θα πήγαινα να συναντήσω τους θείους μου με τους οποίους έχουμε πολύ μικρή ηλικιακή διαφορά. Οι θείοι μου είναι γεννημένοι στην Αμερική ενώ οι γονείς τους Έλληνες μετανάστες.Τρίτο ερώτημα: Πότε θα πήγαινα και ποια η διάρκεια του ταξιδιού;
Το ταξίδι το προγραμμάτισα 6 μήνες πριν. Δηλαδή τα εισιτήρια κλείστηκαν αρχές Μαρτίου του 2022 και η πτήση ήταν για 1 Σεπτεμβρίου 2022 με επιστροφή 21 Σεπτεμβρίου 2022. Ενδιάμεσα είχα προγραμματίσει και άλλες πτήσεις εντός των Η.Π.Α. τις οποίες θα τις δούμε στη συνέχεια
.ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η οργάνωση δε με δυσκόλεψε ιδιαίτερα αφού ήξερα το που θα πάω και ότι θα ήμουν σχεδόν σαν τηλεκατευθυνόμενο
. Το διαβατήριό μου ήταν ενεργό οπότε αυτό το κομμάτι το παρέκαμψα .1ο Στάδιο: Οι πτήσεις έχουν ως εξής:
1. Αθήνα - Detroit (Michigan) / Detroit - Αθήνα (847,50€) στην τιμή περιλαμβάνεται η τιμή 23kg βαλίτσα και 10kg χειραποσκευή.
2. Detroit - New York / New York - Detroit (145€) χωρίς αποσκευή μόνο backpack.
3. Detroit - Fort Lauderdale (Florida) / Fort Lauderdale - Detroit (151€) χωρίς αποσκευή μόνο backpack.
2ο Στάδιο: Έκδοση visas. Επειδή δεν το ανέφερα νωρίτερα, η πτήση μου για Detroit θα γινόταν με την AirCanada με μια και μοναδική ενδιάμεση στάση το Montreal. Αυτό σήμαινε και ΠΡΟΣΟΧΗ (1)
γιατί το έψαξα και δεν ήθελα να βρεθώ προ εκπλήξεων, χρειαζόταν να βγάλω visa και για τις δύο χώρες (Καναδά και Αμερική). Και για τις 2 χώρες, visa έβγαλα αρχές Αυγούστου. ΠΡΟΣΟΧΗ (2) στα sites τα οποία μπορούν να σου προμηθεύσουν visa. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστοσελίδες που χωρίς να δώσεις σημασία σε παραπέμπουν με λιγότερα βήματα να βγάλεις visa, τα οποία όμως κρατάνε μεγάλες προμήθειες. Οπότε μπείτε στα επίσημα site είτε για να βγάλετε ESTA (Αμερικάνικη visa) περίπου στα 22€, η οποία μου εγκρίθηκε εντός 24ωρών, είτε ETA (Καναδική visa) περίπου στα 6€, η οποία εγκρίθηκε στα επόμενα δευτερόλεπτα. 3ο Στάδιο: Ταξιδιωτική ασφάλιση. Γιατί ως γνωστόν εάν σου συμβεί κάτι στην Αμερική δίνεις τουλάχιστον νεφρό . Οπότε μέσω της interamerican βρήκα ένα καλό ταξιδιωτικό πακέτο που περιλάμβανε και τυχόν απώλεια αποσκευών αλλά και θέματα υγείας με κόστος πακέτου στα 100€. 4ο Στάδιο: Συνάλλαγμα. Μέσω της ONExchange έκανα ένα σεβαστό ποσό σε αμερικάνικα δολάρια και κάποια απαραίτητα σε καναδικά γιατί είχα αναμονή πτήσεων (ειδικά στην επιστροφή).Ξεκινάμε! Πτήση από Αθήνα για Montreal. Ξεκινάμε είπα? Όοοοχι βέβαια!
Θα ήθελα! Τα προβλήματα των πτήσεων φυσικά και δε θα σταματήσουν ποτέ είτε πρόκειται για Ευρώπη είτε για άλλες ηπείρους! Και κάπου εκεί έρχεται μια ωραιότατη ειδοποίηση καθυστέρησης 1 ώρας. Ο κρύος ιδρώτας άρχιζε να με κατακλύζει αφού η ενδιάμεση πτήση ήταν με αναμονή 2 ωρών. Μετά από αυτό είχα ΜΟΝΟ 1 ώρα. Φτάνοντας στο gate για το check-in χωρίς να μου τσεκάρουν τίποτα (εννοώ visa για Αμερική και Καναδά ) απλά με ρώτησαν αν έχω βγάλει! Προς έκπληξή μου τσεκάρουν το πιστοποιητικό εμβολιασμού! (τότε που πήγα στις περισσότερες χώρες είχε καταργηθεί αλλά τα πράγματα γενικά είχαν απρόβλεπτες εξελίξεις). Εμένα το άγχος μου ήταν για την ανταπόκριση μου για το οποίο η ίδια η υπάλληλος για κάποιο λόγο μου είπε ότι αν δεν προλάβω θα με μεταφέρουν σε άλλη πτήση! Πήγα να της πω! Τι λες μανδάμ;; Βέβαια ως πολιτισμένος άνθρωπος κράτησα την ευγένεια και την ψυχραιμία μου! Άντε λέω ας δούμε πως θα πάει και αυτό! Ρε παιδιά ειλικρινά ο κόσμος στο gate δεν υπήρχε! Το χάος το ίδιο! Λέω δεν παίζει να χωράμε κάποιοι θα κρεμαστούν στα φτερά! Η πτήση δύσκολη μόνο και μόνο από άποψη ωρών… ατελείωτες (10 ώρες)! Όσοι έχουν κάνει μεγάλα ταξίδια ίσως μπορούν να καταλάβουν και δεν έχει να κάνει εάν ταξιδεύεις μόνος σου (και καλά ότι δεν έχεις να μιλήσεις με κάποιον) αλλά με τη σωματική κούραση… τι να λέμε τώρα ότι μουδιάζει ολόκληρο το σώμα; Πόνοι στα γόνατα, ουρίτσα, μέση, πλευρά και ότι άλλο έχει απομείνει! Με το που προσγειώνεται το αεροπλάνο στο Montreal και πριν καν ανοίξουν οι πόρτες εξόδου με τα φτωχά αγγλοελληνικά μου και μέσα στο άγχος μου φώναξα: Κάντε στην άκρη, I have connection…
Φυσικά και οι περισσότεροι ως ελληνοκαναδοί γέλασαν αλλά κανείς δε σπαράχτηκε να κουνηθεί. Οπότε λέω Μαίρη αποδέξου τη μοίρα σου! Βγαίνοντας τελικά από το αεροπλάνο έριξα 100αρη ακολουθώντας πινακίδες connection αφού το boarding ήταν σε περίπου 40 λεπτά! Και που έτρεξα τι; Φράκαρα σε μια ουρά ανταποκρίσεων προς τον έλεγχο και ο λόγος; Φυσικά το ότι υπήρχαν μόνο 2 υπάλληλοι! Ναι φίλοι μου δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα τέτοια προβλήματα. Απλά σκέφτηκα ότι χάθηκε και η τελευταία ελπίδα που είχα… μπας και προλάβω! Αφού ήρθε η σειρά μου για τον έλεγχο των αποσκευών όλα good (τσέκαραν το backpack και ελαφρώς σωματικά) ήρθε και ο έλεγχος του Ελληνάρα πολίτη που τόλμησε να πατήσει το πόδι του εδώ! Οκ διαδικασία κλασική! Έλεγχος καναδικής βίζας (ασχέτως που δεν θα έμενα εκεί, δεν έχει σημασία), δακτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφιούλα και εννοείται με ρώτησαν... κοπελιά που πας; Ρε αγάπη κουβέντα θα πιάσουμε καίγομαι χάνω την πτήση σε 5 φεύγει… αλλά είπαμε έχουμε και κάποιο επίπεδο! Φεύγω ελπίζοντας πως η πτήση θα είχε καθυστέρηση αφού δεν είχα ενημερωθεί από πουθενά!!! Και λέω, δε ρίχνω άλλο ένα 100αρη; Φτάνοντας στην πύλη μου και με κατεβασμένο κεφάλι ψυχολογικά έτοιμη να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω (αφού ήμουν πεπεισμένη ότι θα αφήσω τα κοκαλάκια μου στο αεροδρόμιο) μου λέει η κοπέλα στο boarding ότι έχει μισή ώρα καθυστέρηση! ΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ! Next station Detroit… USA… I'm coming! Αφού μετά από όλο αυτό η 1,5 ώρα πτήση φάνταζε παιχνιδάκι και ήταν! Λοιπόν φτάνοντας στο αεροδρόμιο το μόνο που έκανα ξέρετε πιο ήταν; Απλά να ακολουθήσω την πινακίδα baggage claim και ΤΕΛΟΣ! Τίποτα μα τίποτα άλλο! Δεν πέρασα κανένα έλεγχο, κανένας δεν κοίταξε κανένα έγγραφο, κανένα διαβατήριο και δε με ρώτησε κανείς τίποτα! Και η βαλίτσα μου αντί να την περιμένω με περίμενε αυτή! That's all! Welcome to the USA!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ INTERNET / ΤΗΛΕΦΩΝΟ
: Να σημειώσω ότι όσες μέρες ήμουν Αμερική σε οποιαδήποτε πολιτεία και αν πήγα δεν έβαλα τοπική κάρτα sim και λειτουργούσα μόνο με wifi. Δεν ήταν έξυπνο αυτό και δεν το προτείνω. Τώρα μη με ρωτήσετε γιατί! Ακόμα αναρωτιέμαι κι εγώ, γιατί το ρίσκαρα έτσι ! Κάτι με την ανασφάλεια επειδή θα επικοινωνούσα με viber και whatsapp κάτι ότι έπρεπε να ξανακατεβάσω εφαρμογές (όλα αυτά μπορεί να είναι και μπούρδες) αλλά το πιο σημαντικό μάλλον ήταν ότι είχα διαβάσει κάτι πάρα πολύ βοηθητικό από τον συμφορουμίτη @polkan ο οποίος σε αντίστοιχο ταξίδι ανέφερε πως: «Ένας τρόπος να ελέγξετε αν το κινητό σας έχει προσβασιμότητα στο αμερικανικό δίκτυο είναι ο εξής: Βρίσκετε το ΙΜΕΙ της συσκευής σας (Το γράφει πάνω στο κουτί του κινητού ή εναλλακτικά πληκτρολογείτε *#06# και εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού σας), στη συνέχεια επισκέπτεστε τη σελίδα της T-Mobile (η οποία είναι από τις καλύτερες τοπικές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας) στο σύνδεσμο https://www.t-mobile.com/resources/bring-your-own-phone, βάζετε το IMEI στο αντίστοιχο κουτάκι και ελέγχετε αν έχει προσβασιμότητα ή όχι.» ΛΟΙΠΟΝ: Έχω να δηλώσω πως μετά το βίωμά μου στην Αμερική ειλικρινά παίζει να μη λειτουργεί - να μην υποστηρίζει το αμερικάνικο δίκτυο άλλη συσκευή πέρα από συσκευές iphone . Άρα στην ουσία πρέπει να έχει κάποιος πέρα από το κινητό του ένα δεύτερο να είναι iphone και να βάλει τοπική κάρτα για να είναι safe. (Αι καλά κρασιά που λεν και στο χωριό μου). Αν και χρήστης iphone δεν έκανα τίποτα και ήμουν με wifi.Για να συνεχίσω ήρθε και με παρέλαβε
ο θείος μου (τον οποίο με τα βίας γνώρισα αφού είχα να τον δω καμιά 10αριά χρόνια). Είχε ήδη βραδιάσει οπότε καλά μου έκατσε που θα έπεφτα για ύπνο (έτσι νόμιζα δηλαδή). Και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι τους το οποίο ήταν σχεδόν 1 ώρα απόσταση. Θα έμενα στο Rochester το οποίο είναι μια πόλη στην κομητεία Oakland στην πολιτεία Michigan με πληθυσμό κάτι παραπάνω από 13.500.1η ΜΕΡΑ (Michigan)
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε πολύ χαλαρά τίποτα γενικά το τρελό αφού και αυτός ήταν ο σκοπός μου (μετά από λάθη που έχω κάνει σε προηγούμενα ταξίδια και διδάχτηκα μέσα από αυτά)! Κυρίως όταν αποφασίζω πλέον να πάω κάπου ζω περισσότερο τον πολιτισμό και την κουλτούρα! Όχι να σκοτωθώ και να κάνω όσα πιο πολλά μπορώ γιατί χάνεται και η μαγεία! Ότι προλάβω και Όσο μπορέσω! Και αφού όπως είπα ήρθα σε συγγενείς θα απολαύσω τη δίκη τους καθημερινότητα! Ξύπνημα το πρωί (ειλικρινά δε θυμάμαι αν κοιμήθηκα γιατί το jet lag ήταν σε άλλη διάσταση) και μια μικρή βόλτα στο εμπορικό χωριό του Rochester "The Village Of Rochester Hills" φάγαμε το παγωτάκι μας χαζεύοντας λίγο τα μαγαζιά και ΟΧΙ δεν ήταν κατάλληλα μαγαζιά για ψώνια. Λίγο πίσω στη μόδα και πολύ πολύ ακριβά! Λόγω του ότι ακόμα είχε αρκετή ζέστη αποφασίσαμε μαζί με τη θεία μου και τα δύο της από τα 3 παιδιά της να πάμε σε μια ιδιωτική πισίνα στη γειτονιά να χαλαρώσουμε... Νωρίς το βραδάκι ήπιαμε και τα cocktailάκια μας στο κέντρο της πόλης, σε ένα ιδιαίτερο μαγαζί το "Baus Barber" που είχε διπλή ιδιότητα δηλαδή ήταν κομμωτήριο και μπαρ μαζί. Και έτσι για να αρχίσω να ενημερώνω και λίγο για τις τιμές, το δικό μου cocktail κόστισε 16$.
2η ΜΕΡΑ (Michigan)
Σάββατο σήμερα και ξημέρωσε μια μέρα ΕΚΠΛΗΞΗ! Μου τη φύλαγαν οι γλυκούληδες!!! Full Day λοιπόν με όλη την οικογένεια αλλά και φίλοι των θείων μου ελληνοαμερικάνοι και αυτοί. Είχαν οργανώσει ημερήσιο road trip. ΠΟΥ ΟΜΩΣ???? Βουρ… για South Haven αν και κάτι παραπάνω από 3 ώρες απόσταση η πόλη ανήκει στην πολιτεία του Μίσιγκαν. Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης βρίσκεται στην κομητεία Van Buren και ένα μικρό τμήμα εκτείνεται στην κομητεία Allegan. Το South Haven χαρακτηρίζεται ως πόλη λιμάνι. Και για να μη μακρηγορώ καθώς ανέβαζα στο instagram τα αλλεπάλληλα stories μου που οι φίλοι μου με έβριζαν (φυσικά γιατί ζήλευαν) η κύρια ερώτηση ήταν? Κολύμπησες στη λίμνη
? ΝΑΙΙΙ βεβαίως και κολύμπησα. Δοκίμασες το νερό??? Βεβαίως και είχα τέτοιες ερωτήσεις! Αλλά τι να δοκιμάσω μάνα μου? Πήγαμε στη south haven beach μια από τις δύο κύριες εμβληματικές παραλίες της πόλης, ακριβώς νότια του καναλιού του Black River. Έτυχε και είχε απίστευτη ζέστη εκείνη τη μέρα και αρκετό κόσμο με αποτέλεσμα να υπάρχει και μεγάλη δυσκολία στο παρκάρισμα που εννοείται πως δε θυμάμαι να υπήρχε free parking. Όπου και να το άφηνες έπεφτε 10δόλαρο. Κάναμε μια βόλτα περιμετρικά της λίμνης όπου υπήρχαν πολλά μαγαζάκια για junk food αλλά και souvenir shops. Στη συνέχεια πήγαμε μέσα στην πόλη γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να φάμε! Να πω ότι η πόλη ήταν πανέμορφη με ωραία vibes και ως λάτρης του υγρού στοιχείου σα να ψιλο ερωτεύτηκα το μέρος. Κατευθυνθήκαμε προς το "Admiral Jack's Bar & Grill" ένα μαγαζί σχεδόν πάνω στην προβλήτα της λίμνης. Φυσικά ένα τέτοιο μέρος θα είχε αναμονή ΑΛΛΑ το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι! Όσο λοιπόν περιμέναμε χτυπήσαμε τις cocktailάρες μας ομαδικώς και το κέφι άρχιζε να ανεβαίνει. Ήπιαμε ήπιαμε ήπιαμε με την υπέροχη θέα της δύσης του ηλίου και καταλήξαμε να τρώμε τα υπέροχα αυθεντικά αμερικάνικα burger. Τώρα για τιμές δεν πολυθυμάμαι νομίζω το κάθε ποτό ήταν περίπου στα 10$ (στο πλαστικό) και το burger 16$ - 17$ . Η αλήθεια είναι ότι μας διακατείχε όλους μια τρέλα που ακόμα και το ενδεχόμενο να πηγαίναμε Σικάγο σκεφτήκαμε αφού ήμασταν το λιγότερο 2 ώρες μακριά. Εντάξει ήταν στιγμιαία η σκέψη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής αφού για αυθημερόν τέτοια διαδρομή ήταν ήδη υπερβολική.3η ΜΕΡΑ (Michigan)
Κυριακούλα σήμερα και είχαμε αποφασίσει από νωρίς πως τη σημερινή μέρα θα την ονομάζαμε free day
! Δηλαδή ο καθένας να πάρει το χρόνο του και να κινηθεί όπως νομίζει ή και να μην κινηθεί και καθόλου! Χαλαρά λοιπόν στο μοναδικό αυτό μικρό σπίτι στο λιβάδι ! Η θεία μου κι εγώ κάποια στιγμή είπαμε να πάμε για ένα πραγματικό καφέ που είχε στο κέντρο της πόλης! Μου εγγυήθηκε πως θα πιούμε επιτέλους σωστό ευρωπαϊκό καφέ γιατί ως γνωστόν (όσοι έχουν πάει) στην Αμερική σωστός καφές δεν υπάρχει ! Καλά μην το πάμε και πολύ μακριά γιατί κάτι σε Freddo δε θα βρεις που να χτυπιέσαι . Όλοι ξέρουμε πως είναι ελληνική πατέντα. Οπότε αρκέστηκα σε ένα παραδόξως πάρα πολύ καλό καπουτσίνο στο "Dessert Oasis Coffee Roasters"! Ο καφές πως πίνεται;;;;; Αργααααα κι έτσι κάναμε με πολύωρη συζήτηση! Προς ενημέρωση ο καφές είχε κόστος 5$. Τουλάχιστον εδώ δεν είναι όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη που σε διώχνουν! Cool! Βολτάραμε λίγο στην αγορά αφού ήμασταν κέντρο και that's it! Επιστροφή στο σπίτι για φαγητό. Πραγματικά αφού ο καιρός γενικά ευνοούσε πέρα του ότι τραβούσε κι αυτός φουλ τις κυκλοθυμίες του, ήθελα τόσο πολύ να ανακαλύψω τη γειτονιά αφού μου προκαλούσε αυτό το συναίσθημα και τη φαντασία του ότι έπαιζα σε ταινία. Την ένιωθες την αμερικανιά ρε παιδί μου στο πετσί σου. Και έτσι έγινε μια υπέροχη αλλά γρήγορη ξενάγηση σε αυτή την υπέροχη περιοχή!4η ΜΕΡΑ (Michigan)
Μια καινούρια μέρα ξεκίνησε για την οποία μου φύλαγαν άλλη μια έκπληξη
. ZIP LINE DAY! Ήμασταν έτοιμοι για το κάτι διαφορετικό, αφού μου εκμυστηρεύτηκαν πως κανένας τους δεν είχε ξανά κάνει κάτι αντίστοιχο ! Όλη η οικογένεια από το πρωί είχαμε κάνει reservation στο "TreeRunner West Bloomfield Adventure Park"! Επειδή μπορεί κάποιοι να αναρωτιέστε για το κόστος του κάθε ατόμου ήταν 60$. Δε χρειάζεται να πω και πολλά. Μόνο που αυτή την εμπειρία την έζησα στην Αμερική καταλαβαίνεται ότι μιλάμε για υπερθέαμα πιστών. Η εμπειρία μοναδική αξέχαστη με πολλές φωτογραφίες στο κινητό αλλά κυρίως στο μυαλό! Κουρασμένοι μετά από 3 ώρες σκαρφαλώματος (γέροι άνθρωποι ) πήγαμε σε οικογενειακό τραπέζι. Περιττό να σας πω, πως ένιωσα σαν Έλληνας μετανάστης. (λόγω της κουλτούρας που έχουν οι ελληνοαμερικάνικοι όταν μαζεύονται σε οικογενειακά τραπέζια). Γυρίζοντας από τη γεμάτη μέρα και μετά από μικρή ξεκούραση η ιδέα για ένα νυχτερινό περίπατο εδώ στη γειτονιά δεν άργησε να έρθει και φυσικά τη δέχτηκα! Βραδινό εξερευνητικό περίπατο με φακό στην ήσυχη γειτονιά λοιπόν !5η ΜΕΡΑ (Michigan)
Next day λοιπόν! Νομίζω ήρθε η ώρα να τιμήσουμε αλλά αμερικάνικα το καθιερωμένο πλέον brunch
για την Ελλάδα. Αλλά από τώρα θα σας το πω φίλοι μου… Σαν την Ελλάδα ΔΕΝ ΕΧΕΙ! Μέτρια ποιότητα φαγητού (χάλια καφές) και υψηλές τιμές . Πήγαμε στο "The Bread and Yolk" το οποίο είναι από τα καλύτερα στην περιοχή. Πάντα προς ενημέρωσή σας, δύο πιάτα αλμυρού τύπου και ένα γλυκό στη μέση περίπου στα 50$. Εφόσον υπήρχε αρκετός χρόνος σήμερα είχα την ευκαιρία να πάω για shopping. Έτσι η θεία μου με πήγε σε ένα πολύ μεγάλο εμπορικό outlet. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην προλάβαινα να ξαναπάω για ψώνια ΑΛΛΑ που να ήξερα ότι οι Αμερικάνοι είναι άρρωστοι με τα εμπορικά; Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να γράψω για τον τρόπο πληρωμής όταν αφορά διάφορες “κοινωνικές δραστηριότητες”. Εδώ στο Ελλάδα βγαίνεις για ένα φαγητό και στο τέλος σε ρωτάνε « Πως θα πληρώσετε; Με μετρητά ή καρτούλα;» ας μείνουμε λοιπόν κυρίως στο κεφάλαιο καρτούλα.ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ "ΚΑΡΤΟΥΛΑ"
ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΡΟΠΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ:- Πήρες την απόφαση να πληρώσεις με κάρτα; Μάθε λοιπόν τα νέα δεδομένα και αν έχεις περαιτέρω απορίες ρώτησε με ότι θες στα σχόλια έρχεται ο λογαριασμός (απόδειξη) δίνεις πίσω την απόδειξη με την κάρτα σου (δεν έχω ιδέα τι κάνουν). Σου επιστρέφεται η κάρτα και η απόδειξη (όπου υπάρχουν 2 είδη αποδείξεων και τώρα μιλάω για το 1ο είδος). Αυτό το είδος απόδειξης αφού όπως προανέφερα στην επιστρέφουν μαζί με ένα στυλό γιατί κάτω από το μηχανογραφημένο ποσό υπάρχει ένα κενό για το ποσό που θα αφήσεις στα tips. Εεεε ναι! Ήρθε η ώρα να ξεδιπλώσεις το μαθηματικό σου ταλέντο
. Γράψε λοιπόν σαν καλός μαθητής σε δολάρια
το ποσό που αντιστοιχεί στο ποσοστό των tips (συνήθως είναι από 15% -20% του συνολικού ποσού) και στη συνέχεια πρόσθεσε και το καθαρό ποσό που κατανάλωσες και γράψτους το σύνολο. ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ; - To 2o είδος απόδειξης είναι πιο απλό. Δε χρειάζεται να ξέρεις μαθηματικά αρκεί να έχεις λεφτά στην κάρτα και όλα θα πάνε καλά
. Αυτό που αλλάζει είναι ότι αναγράφονται όλα μηχανογραφημένα πάνω στην απόδειξη. Σε αυτή την περίπτωση είδα να έχεις επιλογή και μικρότερο ποσοστό tips. Αν θυμάμαι καλά ξεκινούσαν από 5% - 25%. Οπότε εκεί ενημέρωνες το σερβιτόρο το ποσοστό που ήθελες να κρατήσει. ΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ σε καμία περίπτωση δε χρειάστηκε να βάλω pin να περάσω την κάρτα σε pos και τα συναφή. 
Υ.Γ.: Μην ξεχνάτε ότι η επιλογή της πληρωμής με κάρτα έχει και μια προμήθεια της αντίστοιχης ελληνικής τράπεζας περίπου 3,5%. Βέβαια αυτό δεν είναι σταθερό αλλά κάπου εκεί υπολογίζεται. - Εάν αποφασίσεις να πληρώσεις με μετρητά εννοείται οτι γλυτώνεις την ταλαιπωρία του "1ου είδους κάρτας" και στην περίπτωση των tips αφήνεις όσο θέλεις. Όχι ούτε καν μη σου περνάει από το μυαλό να μην αφήσεις τίποτα Ναι φίλοι μου ακόμα και στα take away. Βηχαλάκι και δολαριάκι.
- Όσον αφορά αγορές από supermarkets ή γενικά όοοοτι θες να αγοράσεις (δεν βάζω μέσα όταν πας σε κάποιο μαγαζί όπως ανέφερα και παραπάνω γιατί εκεί το βλέπεις πάνω στην τελική απόδειξη το ποσό) δεν αναγράφεται το ποσό που πληρώνεις. Βασικά θα το θέσω με παράδειγμα. Είσαι supermarket και βλέπεις ένα προϊόν με 10$ όταν πας ταμείο θα πληρώσεις 10$ + 6% ( που είναι ο φόρος ) στην ουσία όλα τα προϊόντα αναγράφουν την καθαρή αξία τους. WTF!
Την επόμενη μέρα και γενικά επειδή ξυπνούσα πάρα πολύ νωρίς έκανα παρέα στους θείους μου που ετοίμαζαν τα παιδιά και τα πηγαίναμε όλοι μαζί σχολείο. Λάτρεψα αυτή τη διαδρομή γιατί όσο περίεργο και αν σας φαίνεται η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή που τα χρώματα στον ουρανό αυτή την ώρα ήταν ένα όνειρο. Κάπου στις 12:00 ακούω από τους θείους μου « Δεν πάμε για lunch πριν σχολάσουν τα παιδιά?». WHATTTT? Λέω και κλαίω!
Ας το κάνω κι αυτό, ας ακολουθήσω την Αμερικάνικη νοοτροπία. Πήγαμε στο Apollo Coney Island το οποίο είναι πολλών ετών ελληνικό εστιατόριο και τώρα έφτασε στα χέρια του Νίκου Βλασσόπουλου γιο και εγγονό του ιδρυτή. Το μαγαζί διατηρεί πάρα πολύ παραδοσιακό ύφος με σχεδόν καμία αλλαγή στο μαγαζί το οποίο βρίσκεται στη γειτονιά Riverland Shopping Center προς Detroit! Φάγαμε παραδοσιακό hot dog και σαλάτες που είχαν Αμερικανικές και Ελληνικές γεύσεις μαζί! Τώρα αν κάποιος αναρωτιέται το 70$ έφυγε αέρα! Το απογευματάκι ο θείος μου μου έκανε την πρόταση να με ξεναγήσει λίγο καλύτερα στην περιοχή και ως γνωστή φυσιολάτρης με πήγε στο Rochester Municipal Park . Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα δημοτικά πάρκα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω κάθε φορά πως νιώθω όταν περπατάω και απολαμβάνω τη φύση και πόσο μάλλον όταν περιτριγυρίζομαι από άγνωστο περιβάλλον το οποίο μου δίνεται η ευκαιρία να το ανακαλύψω και να το γνωρίσω. Λίμνες, μονοπάτια, υπαίθρια καταφύγια, πλακόστρωτα μονοπάτια και όλα όσα θα ήθελε να έχει η κάθε γειτονιά. Και κάπως έτσι τελείωσε άλλη μια μέρα χωρίς να καταλάβω! 7η ΜΕΡΑ (Michigan)
Άλλη μια ηλιόλουστη μέρα ξημέρωσε (γενικά ο καιρός ήταν αρκετά ευνοϊκός) με μια τρομερή επιθυμία που έτεινε να εξαφανιστεί από το πετσί μου. ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΡΥΟ ΚΑΦΕ ΒΡΕ ΑΔΕΛΦΕ
δηλαδή πραγματικά οκ Ελληνική εφεύρεση αλλά τόσοι Έλληνες κατοικούν εκεί που έχουν ανοίξει καταστήματα, ένας δε βρέθηκε να το εντάξει μέσα στον κατάλογο του μαγαζιού του; Και μου λέει η Θεία - Ξαδέλφη εεελα μην απογοητεύεσαι καφεδάκι κρύο δε θα βρούμε αλλά θα πιούμε ένα ποιοτικό ρόφημα που θα λατρέψεις και θα σε συνοδεύει αναζητώντας το για την υπόλοιπη διαμονή σου στο Αμέρικα. Έτσι και πήγαμε στο Somerset Collection. Ένα από τα μεγαλύτερα luxury εμπορικά κέντρα της περιοχής το οποίο διαθέτει 3 πατώματα. Αλλά όπου luxury και όπου φύγει φύγει... Εμείς για ένα "καφέ" πήγαμε ! Και ναι όντως το ρόφημα όπου θα με συνόδευε από δω και πέρα ήταν το vegan chai latte. Καλά δεν ήταν και για χόρταση γιατί 6$ take away ότι και να λέμε πονάει . Με το chai μας στο χέρι σαν κιουρίες γυρίσαμε όσο μπορούσαμε και εννοείται φίλοι μου σιγά μην έφευγα χωρίς να επισκεφτώ τα κορίτσια μου Chanel, Gucci, Prada αααα και εννοείται την κολλητή μου Louis Vuitton και χωρίς να το καταλάβουμε φάγαμε το διωράκι μας αφού είχαμε καιρό να πούμε τα νέα μας . Επιστροφή λοιπόν για απόλαυση οικογενειακών στιγμών! Νωρίς το απόγευμα βγήκαμε μια βόλτα με τα ποδήλατα στη γειτονιά. Αυτό το πράγμα δεν μπορούσα να το χορτάσω. Αυτή η ηρεμία της γειτονιάς ο καθαρός αέρας, το πράσινο που προσφέρει η φύση, η φροντίδα των κατοίκων για να συντηρήσουν καθαρή την περιοχή σε ανταμείβει στο έπακρο. Look forward to the next day...8η ΜΕΡΑ (Michigan)
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε αρκετά πρωί όπως και κάθε μέρα αφού ξυπνούσα σχεδόν καθημερινά στις 6:30 γιατί η αλήθεια είναι ότι υπέφερα από την υγρασία και ένιωθα πως είχα ανάγκη από ύπνο. Αφού πήγαμε τα παιδιά στο σχολείο (κλασική πλέον συνοδός εγώ) δε γυρίσαμε σπίτι αλλά πήγαμε για brekfastάρα στο Rochester Brunch House. Μέχρι στιγμής ίσως ήταν αυτό που απόλαυσα περισσότερο. Ένα μαγαζί που βρίσκεται στην καρδιά του κέντρου/περιοχής με υπέροχη ατμόσφαιρα και εξαιρετική εξυπηρέτηση. Τι πιο όμορφο να σε χτυπάει ο ήλιος και να εισχωρεί μέσα σου η βιταμίνη D ακούγοντας τα πουλιά να τιτιβίζουν
. Και ας πάμε για ακόμα μια φορά εκεί που πονάει (στην τσέπη δηλαδή) 2 τέλεια καπουτσίνο και για τη μέση ένα pancake (συμπεριλαμβανομένου τα tips) περίπου 36$ (
που θα κάναμε στο σπίτι. Μπαλόνια, κορδέλες και τούρτα ήταν αρκετά. Αφού σβήσαμε τα 14 πανέμορφα χρόνια του Χρήστου μας πήγαμε οικογενειακώς σε ένα festival του δήμου "The Art & Apples Festival" ενός περιφερειακού, μη κερδοσκοπικού κέντρου τέχνης που βρίσκεται στο κέντρο του Rochester και είναι ο ετήσιος έρανος του καλλιτεχνικού οργανισμού. Επιστροφή μπας και κοιμηθούμε κάάάποτε.9η ΜΕΡΑ (Michigan)
Πρωινό ξύπνημα και πάμε λοιπόν να αδράξουμε τη μέρα! Αφού σήμερα ένιωσα ελαφρώς Αμερικανίδα με αυτοπεποίθηση είπα να κάνω εγώ τα ψώνια του σπιτιού. Άντε τυχεροί... ποιος ξέρει τι θα φάτε? Αφού με αέρα σχεδόν Sex and the City επιστρέφω στο σπίτι με σακούλες και η θεία μου γεμάτη σιγουριά για τις επιλογές μου χωρίς καν να ελέγξει το εσωτερικό των σακουλών με σηκώνει άρον άρον για να πάμε σε ένα αγώνα αμερικανικού football
όπου ήταν η μικρή της κόρη Cheerleader . Το Cheerleading στην Αμερική είναι ένα από τα ευρέως γνωστά αθλήματα που δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα δεν το συναντάμε συχνά. Ωστόσο για εμένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία και ως προς το αμερικανικό football αλλά και στις γυμναστικές επιδείξεις των μαζορετών. Και ενώ έβλεπα κατά τα άλλα αγώνα ανηλίκων θαύμαζα τα γήπεδά τους που το συγκεκριμένο άνηκε απλά σε ένα Λύκειο . Αργότερα το απόγευμα αποφασίσαμε να κάνουμε μια έκπληξη στο Χρήστο (λόγω των χθεσινών γενεθλίων του) αφού τώρα για ένα έφηβο όσο ολιγαρκής και αν είναι πάντα θα χαρεί αν του προσφέρεις κάτι παραπάνω. Οπότε μαζί με κάποια πολύ αγαπημένα του πρόσωπα (συμπεριλαμβανομένων κάποιων φίλων του) πήγαμε στο Hibachi House Grill & Bar σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο μιας και λατρεύει αυτή την κουζίνα. Τα γεύματα ετοιμαζόταν μπροστά μας από τον σεφ απολαμβάνοντας το σόου μαγειρικής. Διασκεδάσαμε μικροί και μεγάλοι!!! Επιστροφηηηη γιατί είχαμε να μαζέψουμε τα backpack μας για την πρωινή μας αναχώρηση.10η ΜΕΡΑ (New York)
Αχχχ ξημέρωσε αυτή η μέρα!!! Αυτή την αγωνία εύχομαι να την έχουμε όλοι μας για πάντα. Μόνο τέτοιες αγωνίες θέλουμε στη ζωή μας
! Ξέχασα να αναφέρω ότι στο ταξίδι είμασταν μόνο οι θείοι μου κι εγώ (αdults οnly). Τα παιδιά τα αφήσαμε ευγενικά στους παππούδες τους. Η πτήση κύλισε ομαλά χωρίς προβλήματα και καθυστερήσεις και η διάρκειά της ήταν κάτι λιγότερο από 2 ώρες. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης καταλάβαινες τι πρόκειται να ακολουθήσει από την πολυκοσμία. Με το που βγήκαμε αναζητήσαμε ταξί και ο λόγος ήταν ότι το αεροδρόμιο δεν συνδεόταν με κάποια γραμμή του μετρό ή λεωφορείο. Υπήρχε μια "πιάτσα" όπου ήταν ένας υπεύθυνος και μας ταξινομούσε με σειρά προτεραιότητας για να μπεις στο ταξί είτε τύπου βαν ή κανονικού για όσους είχαν backpack (όπως εμείς). Καλά πολιτισμικό σοκ δεν έπαθα γιατί όσοι ζουν στην Αθήνα ξέρουν. Η αφόρητη κίνηση στους δρόμους ήταν το ίδιο εκνευριστική. Πιο πολύ σοκαρίστηκαν οι θείοι μου αφού έχουν συνηθίσει την ηρεμία του "χωριού" . Μια απόσταση γύρω στα 25χλμ κόστισε σχεδόν 46,00$.Welcome to New York!!!
Είχαμε κλείσει να μείνουμε στη SoHo μια γειτονιά χαμηλά στο Manhattan. Μια γειτονιά που θεωρείται η κορυφαία της μόδας λόγω του ότι βρίσκονται οι περισσότερες μπουτίκ σχεδιαστών, αλυσίδες καταστημάτων και γκαλερί τέχνης υψηλής ποιότητας. Επειδή είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς και δεν είχε ανοίξει ακόμα το check in του δωματίου είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να περπατήσουμε τη γειτονιά πριν καν ανοίξει η αγορά. Με μια πρώτη ματιά δεν τρελάθηκα γιατί αντίκρισα τη βρώμα από το προηγούμενο βράδυ. Όμως κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει και να ξεχωρίσει και τις ιδιαιτερότητες της γειτονιάς. Κομψές προσόψεις από σίδηρο και τα πλακόστρωτα δρομάκια την έκαναν αυτόματα τόσο ατμοσφαιρική που ακόμα και τώρα που το γράφω ανατριχιάζω! Και όχι δεν είμαι υπερβολική!!
Μια απλή βόλτα στη γειτονιά δεν έφτανε αφού είχαμε άπλετο χρόνο ακόμα πήραμε την απόφαση και περπατήσαμε πολύ πάάάρα πολύ!Περάσαμε από το Εθνικό Μουσείο και Μνημείο 11ης Σεπτεμβρίου που βρίσκεται στο χώρο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, την πρώην τοποθεσία των Δίδυμων Πύργων που καταστράφηκαν κατά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν το επισκεφτήκαμε απλά σταθήκαμε εκεί. Μου προκάλεσε άσχημες εικόνες και απέραντη θλίψη. Έχει μεγάλη αξία να διαβάσει κάποιος (για όσους δεν ξέρουν) πως σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε αυτή η βαριά κατασκευή του μνημείου και του μουσείου. Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε προς το Battery Park City μια όμορφη γειτονιά της νέας Υόρκης στις όχθες του ποταμού Χάντσον (Hudson). Η ιδιαιτερότητα αυτής της περιοχής είναι ότι περισσότερο από το ένα τρίτο της είναι πάρκα, καθώς η περιοχή δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1970. Από εκεί είχες τη δυνατότητα να πας προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης και να επισκεφτείς το Άγαλμα της Ελευθερίας
που δεσπόζει τη νησίδα Λίμπερτυ Άιλαντ (Liberty Island). Ο πολύς τουρισμός όμως και οι ατελείωτες ουρές για να πάρεις το καραβάκι σε έκανε να το σκεφτείς πολλές φορές αν είχε αξία. ΔΕΝ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΠΟΤΕ!! Όμως η εικόνα του αγάλματος αποτυπώθηκε στη μνήμη μου αφού είχα οπτική επαφή με το κολοσσιαίο άγαλμα .(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ + ΦΩΤΟ…)
Last edited:
Στο 20 θα είχε φτάσει η αρτηριακή μου πίεση από το άγχος (χώρια τη σωματική καταπόνηση)
