Άγιος Δομήνικος Άγιος Δομήνικος, κάπου κοντά στον παράδεισο...!

[Marlin]

Γαμήλιο ταξίδι…. Που? Αναρωτιόμασταν πριν 3 μήνες με το αμόρε.. Ψάξαμε από δω, ψάξαμε από κει, ρωτήσαμε σε γραφεία, ξοδέψαμε ατελείωτες ώρες έρευνας στο ιντερνετ. Αρχικά έπρεπε να αποφασίσουμε προορισμό και μετά το πώς θα πάμε. Πέσανε πολλά στο τραπέζι, Koh Samui το επικρατέστερο, και Άγιος Δομήνικος, το άπιαστο όνειρο…!

Από την αρχή γλυκό-κοιτούσαμε τα πακέτα των μεγάλων και παγκοσμίων Tour Operators όπου οι τιμές ήταν πολύ χαμηλότερες από ένα ταξίδι custom made, αλλά είχαμε κάποιους ενδοιασμούς, όσον αφορά το ταξίδι σαν εμπειρία γενικώς. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα εστιατόριο, κάθεσαι στην καρέκλα, και σου σερβίρουν ότι θέλουν εκείνοι.. σου παρέχουν τα πάντα, μα τα πάντα, στο πιάτο σου. Έτοιμα, και το μόνο που μένει να κάνεις είναι να πέσεις με τα μούτρα στο φαΐ, σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει. Δεν σου δίνεται η δυνατότητα να το παραγγείλεις, να το μαγειρέψεις λίγο όπως γουστάρεις, να το φέρεις στα μέτρα σου…

Στραφήκαμε στο custom made για λίγο διάστημα. Το Budget?? Στο διάστημα κι αυτό! Πίσω πάλι από την αρχή… και άλλες ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή. Για να μην σας κουράσω άλλο, το τολμήσαμε τελικά και κάναμε το τελικό κλικ που μας εξασφάλιζε μια θέση στο airbus της Thomson από Manchester για Punta Cana στις 10 Ιουνίου 2014. Το απόγευμα της προηγούμενης μέρας, πετάξαμε για Manchester, μείναμε μόνο λίγες ώρες γιατί το πρωί η πτήση μας έφευγε στις 10:00 και έπρεπε να είμαστε εκεί 3 ώρες πριν.

Στο αεροπλάνο ήμασταν 8,5 ώρες.. αλλά μπορώ να πω ότι πέρασαν σχετικά γρήγορα. Εγώ σ’ όλη τη διάρκεια κρύωνα, ζήτησα μια κουβέρτα και μου είπαν ότι δεν έχουν μείνει από την πρώτη θέση. Αυτό ήταν το μόνο φάουλ. Κατά τα άλλα, το αεροπλάνο ήταν τελευταίας τεχνολογίας, πολύ μεγάλο και αθόρυβο, με ατομική οθόνη (ναι ναι, ήταν το πρώτο μας υπερατλαντικό, και δεν είχαμε ξαναμπεί σε τέτοιο) όπου προσφερόταν ακουστικά, και μπορούσες να απολαύσεις μεγάλη γκάμα καινούργιων ταινιών, παιχνιδιών, τηλεοπτικών σειρών, ντοκιμαντέρ, αλλά και πολλά είδη μουσικής. Ότι πρέπει δηλαδή για αποβλάκωση.

Μετά από 8,5 ώρες λοιπόν, το αεροπλάνο μας προσγειώθηκε στην Punta Cana, τοπική ώρα 14:30. Ο ήλιος έκαιγε, με 35Ο και απίστευτη υγρασία, η ζέστη ήταν αποπνικτική. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, οδηγείσαι στο γκισέ όπου πληρώνεις ένα φόρο εισόδου στη χώρα στα 20$ το άτομο. Ισχύει για όλους, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Θησαυρίζουν με το συγκεκριμένο σύστημα. Υπάρχουν άνθρωποι του γραφείου μας στο αεροδρόμιο που καθοδηγούν τον κόσμο στο λεωφορείο του. Βρίσκουμε στο parking το δικό μας και μπαίνουμε μέσα!! Το air-condition στην ψύξη (τύπου 15ο) μας τσίτωσε στιγμιαία. Μετά από μια διαδρομή 20 λεπτών και χαζεύοντας χαμογελώντας χαζά, θες από την αποβλάκωση, τα διαφορετικά τοπία, με φοίνικες παντού και φυτείες ζάχαρης, φτάσαμε στο http://www.cataloniabavarohotel.com/ όπου και θα μέναμε τις επόμενες 2 εβδομάδες. Η χαρά μου δεν περιγράφεται.. Γιούπι εντελώς όμως!! Το ξενοδοχείο μας ήταν στην περιοχή Bavaro της Punta Cana, κατάφυτο όπως όλη η περιοχή εξάλλου, γεμάτο με φοινικόδεντρα, και άλλα εξωτικά δέντρα που πρώτη μου φορά έβλεπα. Η reception και το lobby βρισκόταν σε εξωτερικό χώρο, με πολυτελή μάρμαρα, και φυτά σε μεγάλες γλάστρες. Υπήρχε μια ψηλή ξύλινη κατασκευή για σκέπαστρο, και όλο το υπόλοιπο ήταν openair. Κάναμε check in και με το αυτοκινητάκι του golf, πήγαμε στο δωμάτιο. Στη διαδρομή, μιλούσαμε με Ελλάδα στο skype, και είχε πολύ πλάκα, εκεί ήταν 21:00 το βράδυ! Αφήσαμε τις αποσκευές, μαγιό check, αντηλιακό check, and go TO THE BEACH!!! Στη διαδρομή προς την παραλία δε χόρταινα να βλέπω τους κήπους και τα περίεργα φυτά που κατέκλυζαν τον εξωτερικό διάκοσμο, που σε συνδυασμό με τα εξωτικά πουλιά δημιουργούσαν την αίσθηση πως βρίσκομαι στον κήπο της Εδέμ.

Πλησιάζοντας στην παραλία, τα πόδια μας χώθηκαν ζεστά και μαλακά στην πλούσια και λευκή άμμο, και μετά από μερικά ακόμη βήματα, το έντονο και ανοιχτό τιρκουάζ χρώμα της θάλασσας γέμισε τα μάτια μας. Δεν αντισταθήκαμε στιγμή, και βουτήξαμε μέσα της… Αμέσως κοιταχτήκαμε με απορία: Ποιος άναψε το θερμοσίφωνα ρε παιδιά…? Όπως καταλάβατε το νερό ήταν απίστευτα ζεστό! Σε έκανε να νιώθεις ότι είσαι σε μπανιέρα, αφού επίσης ήταν και πολύ ρηχά.. Δεν μας απογοήτευσε όμως, ήταν κάτι το διαφορετικό, που θέλαμε να ζήσουμε περισσότερο.

Σουρούπωσε πια για τα καλά και επιστρέψαμε στο δωμάτιο για μπανάκι και χαλάρωση και στη συνέχεια βγήκαμε από το δωμάτιο για φαγητό και εξερεύνηση. Το ξενοδοχείο είχε ένα κεντρικό εστιατόριο όπου υπήρχε μπουφές, ένα δεύτερο κοντά στην παραλία, πιο casual για μεσημεριανό, και πέντε ακόμη θεματικά εστιατόρια τα οποία ήταν alacarte και λειτουργούσαν μόνο για βραδινό. Επιλέξαμε τον μπουφέ για πρώτη μέρα. Οι επιλογές ήταν απεριόριστες, τα φαγητά που προσφερόταν ήταν ευρωπαϊκά και διεθνή αλλά υπήρχαν και τοπικές σπεσιαλιτέ, καθώς επίσης πολλά εξωτικά φρούτα. Είχε έναν εσωτερικό πολύ μεγάλο χώρο κλιματιζόμενο που ήταν όλο μπουφές, και στον εξωτερικό χώρο μια μεγάλη βεράντα με τραπέζια πάνω από μια λίμνη με φλαμίνγκο και άλλα περίεργα πουλιά.

Το service πολύ καλό, και οι σερβιτόροι ευγενικοί και φιλικοί. Μετά το φαγητό κατευθυνθήκαμε στο κεντρικό μπαρ για ποτό. Το μπαρ ήταν τεράστιο, και το «σαλόνι» του απαρτιζόταν από καλόγουστα μπαμπού σαλονάκια, ακουγόταν παντού merengue και κάποιοι από το προσωπικό σιγοτραγουδούσαν. Ήθελα να μείνω εκεί και να πίνω μέχρι τα ξημερώματα, αλλά είχε αρχίσει να μας πιάνει το jetlag (είχαμε 7 ώρες διαφορά με την Ελλάδα απ όπου ξεκινήσαμε 2 μέρες πριν) και τα βλέφαρα άρχισαν να χαμηλώνουν. Κατά τις 22:00 πήγαμε για ύπνο σέρνοντας τα πόδια μας στα ξύλινα deck, στην Ελλάδα θα ξημέρωνε σε λίγο. ..

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Αφήσαμε τις αποσκευές, μαγιό check, αντηλιακό check, and go TO THE BEACH!!! .

Αυτά είναι!!
Επιτέλους κάποιος μας γράφει ιστορία από Δομηνικανή δημοκρατία Πληζ λεπτομέρειες και καμιά φωτο αν μπορείς να ανεβάσεις..ευχαριστούμε

 

[Marlin]

Θα κάνω ότι μπορώ! Ότι και να περιγράφεις... χωρίς φώτο, δεν!!!

 

[Marlin]

Πρώτη μέρα στον Άγιο Δομήνικο. Ξυπνήσαμε από τις 06:30..! Στριφογυρνώντας στο κρεβάτι τίναξα τον ύπνο από πάνω μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Μου έκανε εντύπωση ότι η θερμοκρασία και η υγρασία ήταν στα ίδια επίπεδα, με εκείνα του μεσημεριού. Δεν υπήρχε μεταβολή. Παρ ‘ότι τα πουλάκια κελαηδούσαν χαρούμενα και τα πάντα θύμιζαν το χάραμα, εκείνο απουσίαζε από το σκηνικό.. Και ήταν μόλις 06:30..! Αφού πέρασε καμιά ώρα στην αιώρα του μπαλκονιού, μιλώντας με Ελλάδα στο internet και facetime, ήρθε η ώρα του πρωινού. Κατόπιν πήγαμε στην παραλία όπου περάσαμε όλο το πρωί απολαμβάνοντας την αμμουδιά, την αραιή σκιά των φοινίκων, την τοπική μουσική, την πανέμορφη και δροσερή πλέον θάλασσα, αλλά και τα παγωμένα κοκτέιλ του beachbar. Τελικά, σκεφτήκαμε, σαν την Χαλκιδική…. Έχει! Έστω και χωρίς freddoespresso.. !

Γενικώς η ατμόσφαιρα στο hotel ήταν πολύ χαρούμενη και relaxed. Οι διαμένοντες ήταν κυρίως Αμερικάνοι (Νότιοι και Βόρειοι) κατά πλειοψηφία, αλλά υπήρχαν και Άγγλοι, Ρώσοι, Γάλλοι και 2 Έλληνες. Πηγαίνοντας προς την πισίνα το μεσημεράκι για μια βουτιά, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχαν πολλά παιδάκια, κάτι που μας χαροποίησε ιδιαίτερα (χωρίς παρεξήγηση, κατά βάθος τα λατρεύουμε, απλά στη δεδομένη φάση μας άρεσε που ήταν λίγα και ως τέτοια, ανίκανα να μας αναστατώσουν, και δυστυχώς, δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να πάμε σε adultsonly ξενοδοχείο). Το bar της πισίνας ήταν swimin, τα ποτά του δε, απερίγραπτα! Με την καλή έννοια, μας έφτιαχναν Caipirinha που όμοιά της δεν έχω ξανά πιεί. Σκέτη απόλαυση.

Τελικά η μέρα κύλισε με ακόμη λίγο μπάνιο στην πισίνα, λίγο φαγητό και ποτό ακόμη, και ξανά φαγητό. Παρακολουθήσαμε ένα live συγκρότημα της salsa – merengue μετά το δείπνο όπου 5-6 χορευτές έδειχναν τα βήματα στους χαρούμενους θαμώνες του bar. Οι Λατίνοι γενικώς το είχαν με τον χορό, οι Ευρωπαίοι δε, είμαστε λίγο αγγούρια μπροστά τους..!! Μετά από αυτό, γι ‘άλλη μια μέρα πήγαμε για ύπνο από τις 22:30, κάνοντας 8άρια ανάμεσα σε φλαμίνγκο και πουλιά Cacatua…

Η επόμενη μέρα ήταν copypaste της προηγούμενης. Μια ξενοιασιά που τόσο είχαμε ανάγκη.. Συμπλήρωσε την μέρα μας το snorkeling στην παραλία, ο μακρύς περίπατος κατά μήκος της ακτής, η πυκνή βλάστηση που συναντήσαμε, και ένα ζευγάρι Ελλήνων που βρέθηκε στο διάβα μας! Τελικά ήμασταν 4 οι Έλληνες!

Την επόμενη μέρα, αποφασίσαμε να βγούμε εκτός ξενοδοχείου. Πρωί πρωί, βγήκαμε στον κεντρικό και περιμέναμε το δωρεάν βανάκι που σε πάει plazzaBavaro και από κει θα παίρναμε άλλο λεωφορείο για PuntaCanaVillage. Αφού είχαμε προσφορές να μας πάνε διάφοροι περαστικοί, με το αζημίωτο βέβαια των 30, 25, και 20$ πέρασε κάποια στιγμή το λεωφορείο, το οποίο όμως δεν μας πήρε επειδή του είπαμε ότι πάμε PuntaCana και δεν θα μέναμε BavaroPlazza (και ως συνέπεια να αγοράσουμε πράγματα από κει). Οπότε χωρίς να καταλάβουμε αρχικά τον λόγο, μας άφησε στα καυτά του δρόμου (και όχι στα κρύα του λουτρού) – τρελή ζέστη μιλάμε, και αποπνικτική υγρασία!! Ευτυχώς χρησιμοποιώντας τα λιγοστά μου ισπανικά (γιούπιιι δεν τα ξέχασα τελείως τελικά) μας εξασφάλισα transfer απ ‘ευθείας στον προορισμό μας με 10$ (που πάλι πολλά ήταν, αλλά τέλος πάντων). Μας είχανε προειδοποιήσει για το PuntaCanaVillage.. «τι να πάτε να κάνετε εκεί, δεν έχει τίποτα, θα βαρεθείτε στο πρώτο μισάωρο..» κτλ εμείς δεν ξέρω κι εγώ τι είχαμε στο μυαλό μας και θέλαμε να πάμε, να δούμε! Village λέμε, θα έχει κάτι το γραφικό. Μια πλατεία, ένα καφενείο, παιδάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί.. λίγη κουλτούρα ρε παιδάκι μου! Αλλά, τίποτε απ’ όλα αυτά δε συναντήσαμε εκεί. Πολυτελής, άψυχες κατοικίες, προφανώς οι άνθρωποι δούλευαν εκείνη την ώρα, έρημοι δρόμοι, κλειστά τα ελάχιστα μαγαζιά, λες και ήμασταν σε πόλη φάντασμα. Πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Πήγαμε παρ όλα αυτά στο σούπερ μάρκετ , το μοναδικό ανοιχτό κατάστημα της περιοχής, και πήραμε μερικά χρήσιμα πραγματάκια. Όπως aftersunlotion και άλλα είδη προσωπικής υγιεινής, καθώς το μίνι μάρκετ του ξενοδοχείου ήταν απλησίαστο. Στην επιστροφή κάναμε ωτοστόπ και μετά από 3 ενδιάμεσους σταθμούς φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Πρώτα μπήκαμε σε ένα περαστικό φορτηγάκι, το οποίο μας πήγε με 10$ στο Plazza Bavaro, μείναμε εκεί κανένα μισάωρο, όπου μας ζαλίσανε οι δεκάδες των πωλητών οι οποίοι μας παρακαλούσαν να μπούμε στο μαγαζί τους έστω για μια ματιά. Ακόμη και να ήθελες κάτι να αγοράσεις, φοβόσουν να μπεις έτσι πως έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι.. Anyway… αγοράσαμε πούρα και dulce de Leche, ένα γλυκό από ζαχαρούχο γάλα, σαν τις μαλακές γαλατένιες καραμέλες «κοκος» που τρώγαμε παιδιά. Από κει πήραμε ένα λεωφορείο που μας είπαν ότι πάει προς τα κεί που θέλαμε να πάμε, και το οποίο μετά από 10 λεπτά σταμάτησε σε ένα travelstop και δεν μας έλεγε κανείς πότε θα συνεχίσει ή αν πρέπει να πάρουμε άλλο. Με τα πολλά βρήκα έναν τύπο εκεί, και ρωτώντας τον σε σπαστά ισπανικά, που είναι η στάση του λεωφορείου για το Bavaro, έλαβα μια απάντηση από ένα κατεβατό ισπανικής λογοδιάρροιας σε συνδυασμό με αποδιοργανωμένη τυρόπιτα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου, την οποία εκείνη την ώρα έτρωγε.. (μπλιαχ…!) και τελικά κατάλαβα ότι ο άνθρωπος προσφέρονταν να μας πάει στην πόρτα του ξενοδοχείου μας με το highlux Toyota φορτηγάκι του αφού πρώτα πηγαίναμε να μας δείξει το εστιατόριό του που βρισκόταν πολύ κοντά στο resort μας. Με δυο άντρες των 100 κιλών στην μικρή μας παρέα, μπήκαμε στο αμάξι, μην χρονοτριβώντας, εξηγώντας του ότι οκ, να το δούμε αλλά μετά «θα μας πάτε στο Catalonia οκ» ?? Πράγματι, ο καλός αυτός άνθρωπος μας πήγε στο μαγαζάκι του μπροστά στο κύμα δίπλα στο dolphin explorer. Είχαν φρέσκα ψάρια και λαχταριστούς αστακούς, οπότε υποσχεθήκαμε ότι μια μέρα θα περάσουμε ευχαρίστως για φαγητό. Αμέσως ξαναμπήκαμε στο highlux και επιστροφή στο ξενοδοχείο.


Η μέρα από κει και μετά κύλισε στο ξενοδοχείο με ηλιοθεραπεία, εξωτικά κοκτέιλ και παιχνίδι στην πισίνα. Είχαμε κάνει και γνωριμίες με κάτι λατινοαμερικάνους οπότε παίζαμε μαζί τους pool – volley που και πού. Πίναμε παγωμένα κοκτέιλ μέσα στο νερό, παρακολουθώντας τα διάφορα παιχνίδια, και χορευτικά που λάμβαναν χώρα συχνά, ανανεώνοντας το αντηλιακό μας, κάθε τόσο.

Λίγο πολύ, κάπως έτσι την περνούσαμε τις περισσότερες μέρες. Η απόλυτη ξεγνοιασιά.

 

[Marlin]

Μια Κυριακή πήγαμε στο νησί Saona. Υπήρχε οργανωμένη εκδρομή η οποία κόστιζε 165$ το άτομο και μπορούσες να το κλείσεις από τους rep (representatives) των γραφείων που ήταν δίπλα στη reception η κάποιον από τους τοπικούς. Η τιμή ήταν ίδια, επομένως το κλείσαμε από έναν τοπικό, να ενισχύσουμε λίγο την οικονομία τους.

Ήρθε το λεωφορείο στην ώρα του μπροστά από την υποδοχή του ξενοδοχείου, και μας παρέλαβε. Προορισμός μας, το χωριό Bayahibe απ’οπου θα παίρναμε το καταμαράν για την IslaSaona. Ο συνοδός του λεωφορείου, έχοντας να μεταφράζει αυτά τα οποία έλεγε, ήταν κάτι παραπάνω από λαλίστατος, μιλούσε άπταιστα και αλάθητα 3 γλώσσες (!!!) ισπανικά, γαλλικά και αγγλικά, και μάλιστα να υπερπηδάει με μεγάλη άνεση από την μια στην άλλη χωρίς να κομπιάζει λεπτό. Πραγματικά αξιέπαινος επαγγελματίας, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή! Φτάνουμε μετά από περίπου 45 λεπτά.

Γραφικότατο το Bayahibe, με τις βαρκούλες και τα καραβάκια και με τα ταβερνάκια του. Αλλά και υπερ – πλήθες.. με το που κατεβαίνεις από το λεωφορείο, δέχεσαι ισχυρή και άδικη επίθεση από δεκάδες διάφορους, που πουλάνε επίσης διάφορα. Καπέλα, μαγιό, παρεό, κοσμήματα με τον ημιπολύτιμο λίθο Larimar, ελληνιστί Δελφινόπετρα , που είναι και το εθνικό πέτρωμα της χώρας του Άγιου Δομίνικου. Το Larimar είναι ένα είδος Πεκτόλιθου, που στο συγκεκριμένο σημείο της γης, βγαίνει σε αυτό το ανοιχτό τιρκουάζ χρώμα, που αντιπροσωπεύει το χρώμα της θάλασσας της Καραϊβικής. Και όχι άδικα. Το χρώμα της θάλασσας είναι ακριβώς αυτό.. Ένα φωτεινό γαλαζοπράσινο, που σε συνδυασμό με τη λευκή άμμο, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είσαι στον παράδεισο, και μια φωνή μέσα σου να απαντάει «ΝΑΙ»..!!!

Πριν μπεις στο καταμαράν σε βγάζουν και μια φωτογραφία με φόντο τις βαρκούλες. Στο καταμαράν, με το που ξεκινάμε ξεκινάει και ένα μίνι πάρτι. Σου σερβίρουν μαύρο σπιτικό ρούμι με cola, τι κι αν είναι μόλις 10:00 το πρωί, ας πιούμε να το γιορτάσουμε!! Η ατμόσφαιρα είναι εορταστική και άκρως χορευτική! Δυο κοπέλες Δομινικανές, η μια με παραδοσιακή στολή, χορεύουν παρασέρνοντας δίπλα τους όλους τους φιλόδοξους χορευτές σε ξένοιαστα λικνίσματα. Το θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπο, οι ήχοι από τις μουσικές και το μεθυστικό ρούμι, ήταν αρκετά για να μας κάνουν να νιώσουμε σαν κατακτητές της καραϊβικής.

Περνώντας από απίθανα μέρη, χαζεύοντας την ακτογραμμή με το γαλαζοπράσινο νερό και κάποιες πολυτελής κατοικίες εδώ κι εκεί, στην κυριολεξία χωμένες στο πράσινο, άγριο τοπίο της τροπικής βλάστησης, φτάσαμε μετά από 1,5 ώρα περίπου στη Saona. Το πανέμορφο και καταπράσινο αυτό νησί της Καραϊβικής θάλασσας, που θεωρείται Εθνικό Πάρκο, λόγω της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας, και μάλιστα προβάλλεται σαν το νησί το οποίο αποτυπώνεται στην συσκευασία και τις διαφημίσεις της σοκολάτας Bounty. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αληθεύει. Αλλά το τοπίο που βλέπω, σίγουρα μοιάζει πολύ.

Φτάνοντας εκεί, βλέπουμε την πανέμορφη παραλία μπροστά μας, με ξαπλώστρες και αιώρες εδώ κι εκεί να μας περιμένει. Η πλούσια σκιά από τα ψηλά δέντρα σε προστατεύει από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού, και το μπαράκι δίπλα, έτοιμο να σε ξεδιψάσει με μπίρες, χυμούς, αναψυκτικά και κοκτέιλ. Μια όαση, ομορφιά και ηρεμία απερίγραπτη. Υπήρχαν και εκεί μικροπωλητές, φυσικά, αλλά γενικώς δεν ήταν ενοχλητικοί. Πουλούσαν μεταξύ άλλων και καρύδες, που τις έκοβαν με μια χατζάρα σαν σαμουράι σε δευτερόλεπτα, σου έβαζαν το καλαμάκι και έτοιμο προς κατανάλωση το γάλα καρύδας. Η θάλασσα δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε.. γενικώς ήταν ρηχά και είχε φύκια σε κοντινή απόσταση από την ακτή, επομένως δεν μπορούσες να ανοιχτείς ιδιαίτερα για να κολυμπήσεις. Υπάρχει πάντα και ο φόβος για θαλάσσιους κινδύνους, οπότε φυλάγεσαι λιγάκι. Τεσπα, μετά από λίγο πλατσούρισμα στα ρηχά, και υπο τους ήχους μερέγκε μουσικής, στήθηκε και το barbeque κάτω από ένα κιόσκι, μας πήραν οι μυρωδιές από τα ολόφρεσκα ψητά ψάρια, και το ρίξαμε στο φαγητό και στο ποτό.

Κατά το απογευματάκι πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτή τη φορά με speedboat που πήγαινε πράγματι πολύ γρήγορα. Φτάσαμε κάποια στιγμή σε ένα σημείο που το λένε pool γιατί είναι όντως σαν πισίνα με λευκή άμμο κάτω και τιρκουάζ νερά, μέχρι το στήθος περίπου, και εκεί υπήρχαν πανέμορφοι και περίεργοι αστερίες. Καμιά σχέση με τους δικούς μας αστερίες, που είναι χρυσοί – καφέ και μαλακοί με λεπτά άκρα. Εκείνοι ήταν χοντροί, με πετρώδες, σκληρό κέλυφος και χρωματιστοί. Ήταν πολύ ωραίο να τους αγγίζεις και να βλέπεις αυτό το περίεργο πλάσμα της φύσης. Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να υπάρχει ζωή μέσα σ’ αυτό το πετρώδες σώμα.. Λες και βγήκε από εργοστάσιο, τόσο ομοιόμορφο και ζωηρόχρωμο. Αφού πιάσαμε με πολύ προσοχή μερικούς, τους χαϊδέψαμε, τους φιλήσαμε, τους επεξεργαστήκαμε, τους φωτογραφήσαμε, πάντα προσεκτικά, τους αφήσαμε πάλι μέσα και ήπιαμε ένα cubelibre πριν συνεχίσουμε προς Bayahibe. Φτάνοντας εκεί, και πάλι μας πλησίασαν πωλητές για να αγοράσουμε πούρα κοσμήματα, καπέλα κτλ. Πήραμε δυο κουτιά πούρα, με λίγο παζάρι σε γελοία τιμή. Μπαίνοντας στο λεωφορείο ρωτήσαμε τον ξεναγό, αν είναι ψεύτικα τα πούρα που πουλάνε εδώ και η απάντηση του ήταν «φυσικά!».

Στο λεωφορείο πριν ξεκινήσουμε μας φέρανε ένα μπουκάλι ρούμι, αν θέλαμε να αγοράσουμε προς 15$ και στην ετικέτα ήμασταν εμείς (!!!) Η φωτογραφία που μας είχαν τραβήξει πριν μπούμε στο καταμαράν, κοσμούσε τη φιάλη με το ρούμι που μας πουλούσαν, σαν αναμνηστικό της εκδρομής. Δεν το αγοράσαμε.. (έλεος δλδ, τι άλλο θα σκεφτεί ο κόσμος).

Μια άλλη μέρα νοικιάσαμε αυτοκίνητο και πήγαμε στο SantoDomingo. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, οπότε τι καλύτερο από μια εκδρομή στην πόλη του Δομίνικου. Η διαδρομή είναι μέσω της καινούριας Εθνικής οδού, η οποία πρέπει να πούμε ότι ήταν σε άριστη κατάσταση, μεγάλος δρόμος και φωτισμένος πολύ καλά σχεδόν σε όλα τα σημεία. Οδηγώντας για κανένα 3ωρο, φτάνουμε στην πόλη των ενάμιση εκατομμυρίου κατοίκων, αντικρίζοντας τα ψηλά κτίρια, μια γέφυρα που διασχίζει την πόλη, ένα συνδυασμό από το υπανάπτυκτο και το σύγχρονο, ένα κράμα σύγχρονου πολιτισμού και κουλτούρας παλαιών εποχών, ένα συγκεχυμένο τοπίο δίπλα στη θάλασσα, που προσπαθεί να αναδειχτεί, να υψωθεί περήφανα, με την ομορφιά της όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, αυτή η πόλη με τα τόσα διαφορετικά στοιχεία. Σταματήσαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, αναζητώντας ασφαλές παρκινγκ για το αυτοκίνητο καθώς και λίγη δροσιά και φαγητό πριν συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας.

Το εμπορικό κέντρο Sambil ήταν η πρώτη μας στάση. Ένα σύγχρονο εμπορικό κέντρο, με πολυτελή μαγαζιά, κλιματισμό, κυλιόμενες σκάλες, άνετο υπόγειο παρκινγκ, εστιατόρια, καφέ κτλ. Φάγαμε κάτι, και αφήνοντας εκεί το αυτοκίνητο πήγαμε στην πλησιέστερη στάση μετρό για να πάμε πιο κεντρικά. Μας εξήγησαν ότι έπρεπε να πάμε στην άλλη στάση και ένας τύπος προσφέρθηκε να μας πάει ως εκεί. Φτάνοντας μάλιστα, ερχόταν και το μετρό και είπε στην security να μας αφήσει να περάσουμε χωρίς εισιτήριο για να μην το χάσουμε και να πάμε μαζί του. Και αυτή μας άνοιξε πρόθυμα, λέγοντας «περάστε περάστε γρήγορα» Ο άνθρωπος μας οδήγησε μέχρι τον προορισμό μας, και δεν ζήτησε τίποτε για αντάλλαγμα. Μάλιστα μας είπε ότι αν μείνουμε καμιά ωρίτσα, θα μπορούσε να έρθει να μας βρει και να πιούμε κάτι μαζί. Του είπαμε όμως ότι θα φεύγαμε οπότε και μας αποχαιρέτησε ευγενικά και εμείς τον ευχαριστήσαμε θερμά. Κάναμε μια βόλτα, περάσαμε και από το γνωστό AgoraMall όπου κάναμε μια βόλτα, και ήπιαμε κι ένα γρήγορο καφεδάκι. Συνεχίσαμε περπατώντας σε κάποιες κεντρικές οδούς με λίγα μαγαζιά, και παρατηρούσαμε τον τρόπο που οδηγάνε (που είδαμε και όταν φτάναμε στην πόλη) ο οποίος είναι απερίγραπτος. Τα μηχανάκια είναι αμέτρητα, και επικίνδυνα, πολύ επικίνδυνα. Τα ταξί δε.. απερίγραπτα. Παμπάλαια αυτοκίνητα, για απόσυρση, σακαράκες, με κάτι σκουριασμένες λαμαρίνες, χωρίς καθρέφτες, παρμπρίζ, φανάρια φυσικά σπασμένα μπροστά και πίσω, βαμμένα με ότι να ‘ναι χρώματα, να κρέμονται προφυλακτήρες, και εξατμίσεις, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Τι φάση, γιατί τόσο παλιά αυτοκίνητα.. προφανώς αγοράζουν ένα χρέπι και το κάνουν ταξί. Δεν εξηγείται αλλιώς. Και στοιβάζονται 6 άτομα μέσα, και η κίνηση τρελή! Κολλημένοι για ώρα στο ίδιο φανάρι, να χώνονται και να περνάνε ο ένας ξυστά δίπλα στον άλλο… Μια τρέλα. Και μέσα σε όλα και τα μηχανάκια να σφηνώνονται και να κορνάρουν συνεχώς. Ούφ.. αγχώθηκα!

Επιστροφή με το μετρό στο εμπορικό Sambil από όπου πήραμε το αμάξι και φύγαμε για CiudadColonial. Για να πάμε προς τα κεί, μπλέξαμε και εμείς στην κίνηση, όπως ήταν φυσικό. Μια λάθος στροφή μας οδήγησε σε μια φτωχογειτονιά της πόλης. Το αυτοκίνητο κινούνταν σε ένα δρόμο, όπου μόλις είχε κλείσει κάποια λαϊκή υπαίθρια αγορά, με τα σκουπίδια δεξιά και αριστερά και ανθρώπους να ψάχνουν για χρήσιμα στα πεταμένα, να περπατάνε ξυπόλυτοι με παλιά, σκισμένα ρούχα, τα σπίτια ήταν σαν φρούρια με κάγκελα από πάνω ως κάτω, οι βεράντες τους σα κλουβιά πουλιών, με τις κουνιστές πολυθρόνες, και που και που έβλεπες και κανέναν να κάθεται έξω. Σκιαχτήκαμε ολίγον τι, έτσι όπως είδαμε αυτές τις εικόνες, και κλειδωθήκαμε μέσα στο αμάξι κάνοντας παράλληλα μεταβολή, συμβουλευόμενοι το GPS του κινητού μας. Φτάνοντας από την παραλία στην ciudad Colonial τα τείχη που την περιβάλλουν ακολουθούσαν την πορεία μας και μας έκαναν να θέλουμε να δούμε τι κρύβεται μέσα τους. Φτάσαμε σε ένα σημείο κοντά στην πλατεία όπου παρκάραμε και μόλις βγαίνουμε, να ‘σου δυο τύποι – τύπου προστάτες των τουριστών – να μας ενημερώσουν ότι «εδώ γράφουν κλήσεις οι αστυνομικοί και θα πληρώσετε πρόστιμο, μην το αφήσετε εδώ, έχουμε εμείς ένα καλό μέρος για να μη σας γράψουν, και είναι για τουρίστες» Οκ, αμέσως το πιάσαμε το υπονοούμενο «θέλουμε να μας δώσετε κατιτίς για να σας προσέχουμε το αμάξι σας» διότι επρόκειτο για τρίχες, αφού σε εκείνο τον δρόμο είχε παρκαρισμένα ένα σωρό ενοικιαζόμενα και όχι μόνο. Σκεφτήκαμε όμως μήπως στραβώσουν μαζί μας και φωνάξουν οι ίδιοι την αστυνομία να μας γράψει, και λέμε, ας είναι.. κάναμε και συμφωνία από πριν ότι θα πάρουν 1 δολάριο και όλα καλά.

Η πλατεία του Κολόμβου, «Parque Colon» περιτριγυρισμένη από τα γραφικά κτίρια του 16ου αιώνα, με τα λιθόστρωτα δρομάκια, και μερικά καφέ τριγύρω, γεμάτη με τουρίστες κάθε εθνικότητας, είχε ένα άρωμα άλλης εποχής. Ο σαξοφωνίστας κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, έδινε στην ατμόσφαιρα μια ρομαντική, νοσταλγική νότα. Ήταν ώρα για μια ανάπαυλα, οπότε απολαύσαμε μια margarita σε μια από τις καφετέριες, απολαμβάνοντας την πρωτόγνωρη πραγματικότητα.

Ακολούθησε σύντομη βόλτα στα μαγαζιά της οδού Calle El Conte με τον απόηχο του σαξοφώνου να σβήνει απαλά από τα αυτιά μας.. Ναι ήταν πολύ όμορφα!!!

Είχε πια νυχτώσει όταν δίναμε το δολάριο που τάξαμε στον φύλακα του αυτοκινήτου μας και παίρναμε το δρόμο της επιστροφής. Στο δρόμο τα μηχανάκια πήγαιναν κι ερχόταν σαν τρελά, χωρίς φώτα, ή στην καλύτερη περίπτωση είχαν δεμένο μπροστά ένα φακό, αυτοσχέδιο φανάρι, η οτιδήποτε, και φυσικά οι οδηγοί τους χωρίς κράνος.. Ήταν άξιο απορίας, γιατί σε δρόμους σκοτεινούς, άντε να μην φοβούνται τα διερχόμενα αυτοκίνητα, αλλά που βλέπεις Χριστιανέ μου που να πας? Χαντάκι από δω, μπάρες από κει. Τι να πω.. Πραγματικά περίεργο. . Ρωτώντας ένα Δομηνικανό στο βενζινάδικο που σταματήσαμε για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και τόσο πολύ κοστίζει να φτιάξεις το φως στο μηχανάκι δηλαδή, μου απάντησε οτι όχι, καθόλου ακριβό δεν είναι, απλώς έτσι είμαστε εδώ.. απλά δεν το φτιάχνουν.

 

[Marlin]

Την δεύτερη φορά που νοικιάσαμε αυτοκίνητο, είπαμε να εξορμήσουμε στις γειτονικές παραλίες. Μια από αυτές, breathtaking πραγματικά, ήταν η MacaoBeach. Μια απέραντη παραλία με σκούρα χρυσή άμμο. Μπροστά μας το απέραντο γαλαζοτιρκουάζ και πίσω μας πολλές σειρές από ψηλούς φοίνικες να πλαισιώνουν την αμμουδιά δημιουργώντας ένα απίθανο σκηνικό. Μερικοί σέρφερ στην άλλη άκρη της παραλίας, έκαναν φιγούρες με τη σανίδα τους, και 2-3 πλανόδιοι πωλητές είχαν απλώσει σε πάγκο τα καλούδια τους. Κοσμήματα από ξύλο, χάντρες και πέτρες, μαγνητάκια, πέτρινα αγαλματίδια. Ελάχιστοι άνθρωποι υπήρχαν σε κείνη την παραδεισένια παραλία. Ακόμα καλύτερα!!! Η πρώτη μας σκέψη ήταν να τρέξουμε μέσα στη θάλασσα, πράγμα το οποίο κάναμε πετώντας όπως όπως τα ρούχα από πάνω μας. Η θάλασσα ήταν ρηχή και το κύμα έσκαγε για περίπου 50 μέτρα. Για να μπεις να κολυμπήσεις έπρεπε να ανοιχτείς πολύ, αλλά σε τόσο ανοιχτό ωκεανό που έβλεπες σε έπιανε ένα δέος – και ένας μικρός φόβος. Παρ όλα αυτά, βουτήξαμε και αρχίσαμε να κολυμπάμε ανέμελα. Μέχρι τη στιγμή που πέρασε από δίπλα μου ένα τεράστιο (στα μάτια μου) ψάρι στο μισό μέτρο μήκος, και παχουλό, γκρίζου χρώματος που έμοιαζε με τσιπούρα. Με το που το είδα, λέω «τσιπούρα ξετσιπούρα έκανα ένα sprind κολύμβησης μέχρι έξω, το οποίο αν ήμουν σε αγώνες την 1η θέση την είχα σίγουρη.

Εκείνη τη μέρα πήγαμε και στο Higuey. Η διαδρομή σε έβγαζε μέσα από μικρά χωριουδάκια, με πολύχρωμα σπίτια, με υποτυπώδεις ανέσεις, κουφώματα και εγκαταστάσεις τριτοκοσμικές, αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο, δεν σου έβγαζε μιζέρια.. αντίθετα μια ανεμελιά θα έλεγα. Γυναίκες με πολύχρωμα φουστάνια, καθόταν στις αυλές τους, απλώνοντας ή πλένοντας ρούχα, τριγύρω μερικά κουτσούβελα καθόταν κάτω στην αυλή τους, παίζοντας με τα χώματα. Έχω την εντύπωση ότι οι Δομινικανοί, αν και φτωχοί, ξέρουν πώς να την περνάνε όμορφα.

Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο πήγαμε και από τον φίλο μας με το εστιατόριο και τσακίσαμε αστακό μέχρι τελικής πτώσεως.... Δεν έχω φάει ποτέ άλλοτε αστακό, και συνεπώς για μένα ήταν ο νοστιμότερος ever. Αλλά το ίδιο άκουσα και από εκείνους που είχανε ξαναφάει. Τους εμπιστεύομαι.

 

[Marlin]

Μια άλλη μέρα πήγαμε εκδρομή στην Χερσόνησο Σαμανά. Το λεωφορείο μας περίμενε έξω από το ξενοδοχείο, αμέσως μόλις φάγαμε το πρωινό μας φύγαμε για αεροδρόμιο. Εκεί μετά από πολύ σύντομες διαδικασίες μπήκαμε στο 8θέσιο αεροπλανάκι που μας μετέφερε στην χερσόνησο Σαμανά. Η πτήση διήρκησε 35 λεπτά, ήταν χαμηλή και μπορούσες να δεις ολοκάθαρα, την ακτογραμμή, την πλούσια βλάστηση, τις λευκές αμμουδιές και τα μικρά χωριουδάκια..

Το αεροπλάνο μας διέσχιζε αραιά λευκά σύννεφα, μας τύλιγαν για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξαναβγαίναμε στο καθαρό ουρανό, βλέποντας την απόσταση που είχαμε διανύσει στο μεταξύ. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Σαμανά «El Portillo» πήραμε λεωφορείο ανοιχτού τύπου, το οποίο θα μας μετέφερε σε μια βιοτεχνία παραγωγής κακάο και πούρων στην περιοχή El Limon. Το group μας αποτελούνταν από 4 Ρώσους, 3 Αμερικάνους, 2 Αυστριακούς και 2 Έλληνες. Μας καλωσόρισε onboard ένας 2γλωσσος Δομινικανός, που με τα Ρώσικα και τα Αγγλικά του, κάλυψε τις ανάγκες επικοινωνίας της μικρής μας ομάδας. Με περισσή ευγένεια μας υποδέχτηκε και μας μίλησε για τον Άγιο Δομίνικο, λέγοντας μας πράγματα για την ιστορία τους, για την καθημερινή τους ζωή, για την θέση των γυναικών, για την οικονομία και την πολιτική τους. Τα βρήκα όλα πολύ ενδιαφέροντα. Η χώρα τους μας είπε, γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι δυστυχώς πολύ πίσω σε κάποια θέματα, όπως για παράδειγμα στους νόμους, στην ασφάλεια.. σχεδόν δεν υπάρχουν αυτά. Μας εξήγησε τις συνθήκες ζωής, και το κόστος. Οι Δομινικανοί που δουλεύουν σε ξενοδοχεία, είναι σε πολύ καλή μοίρα, μας εξήγησε. Τους παρέχεται στέγη και φαγητό, παίρνουν μισθό και βγάζουν tips. Οι άλλοι, κάνουν ευκαιριακές δουλειές, ψάρεμα, γεωργία, οικοδομικά κτλ, αλλά είναι πολύ φτωχοί. Στην πόλη μας είπε ότι υπάρχει τρομερή φτώχεια. Στα χωριά ζούνε καλύτερα. Έτσι όπως και στην Ελλάδα με λίγα λόγια, απλώς όχι τόσο ακραία. Μάθαμε ότι οι γυναίκες δεν ζούνε χωρίς beautySalon, ακόμη και οι φτωχότερες. Κοστίζει περίπου 40$ το μήνα. Όταν κυοφορούν, παίρνουν 3 μήνες άδεια πληρωμένη από το κράτος. Μετά γυρνάνε κανονικά στη δουλειά τους. Σύνταξη και ταμείο ανεργίας φυσικά δεν υπάρχουν, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνουν πολλά παιδιά. Πρώτον για να βοηθούν ο ένας τον άλλο, και δεύτερον, να έχουν βοήθεια και οι ίδιοι στα γεράματα. Εάν κάνουν μόνο ένα παιδί μας είπε ότι μπορεί να είναι «κακό» και να μην τους κοιτάξει όταν γεράσουν. Οπότε δεν το ρισκάρουν, και κάνουν 3-4 για να είναι σίγουροι ότι θα έχουν κάποιον να τους φροντίσει (χωρίς πλάκα, έτσι μας το έθεσε). Η Εγκληματικότητα, παρατηρείται κυρίως στην πόλη και παρά την μεγάλη φτώχεια, είναι σε χαμηλά επίπεδα – δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά αυτό μας είπε, και μπορώ να πω ότι αυτή την εντύπωση αποκομίσαμε κι εμείς!

Όταν έφτασε το λεωφορείο μας στον προορισμό μας, ήταν γύρω στις 10:00 το πρωί. Μας εξήγησαν τον τρόπο που παρασκευάζονται τα πούρα, το κακάο, ο καφές, το Mama-Joanna το εθνικό ποτό τους που γίνεται από κρασί, μέλι, ρούμι και κάτι περίεργα βότανα. Ταυτόχρονα δοκιμάζαμε τα πάντα, και κάποιοι από μας έκαναν τις αγορές τους. Μόλις τελείωσε το μάθημα, μας προμήθευσαν με γαλότσες και βουρ στ’ άλογα! Ήμασταν ένα κομβόι γύρω στα 20 άλογα. Κάναμε μια 40λεπτη διαδρομή μέσα σε πολύ πλούσια βλάστηση, με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, με πέτρες και λάσπη, δίπλα στο ποτάμι, το οποίο ήταν άλλοτε στενό και άλλοτε φάρδαινε. Τα δέντρα ψηλά και πυκνά, δημιουργούσαν πλούσια σκιά, και υπήρχε στην ατμόσφαιρα πολύ υγρασία. Άκουγες μόνο τα πουλιά, και τα χλιμιντρίσματα των αλόγων.

Το κάθε άλογο, συνοδεύονταν και από έναν πεζό Δομινικανό, που το χειριζόταν, βοηθώντας τον άπειρο αναβάτη σε κάθε δυσκολία. Το δικό μου άλογο ήταν ο “Paranoum”, ένα πολύ μεγάλο, καφετί και χαρούμενο ζώο, το οποίο σε κάθε ευκαιρία άρχιζε να τρέχει σαν τρελό… (!!!) Είχα φρικάρει κάπως, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινα σε άλογο, ενώ ο δομινικανός έτρεχε από πίσω μας, φωνάζοντας μου να μη φοβάμαι!!! Εγώ να λέω στο άλογο να μείνει ήρεμο, δεν ήξερα και ποια γλώσσα καταλάβαινε. Easy, tranquillo, σιγά σιγά, λάου λάου… όλα τα έλεγα, αλλά ετούτο δω, δε χαμπάριαζε από τέτοια…! Η αδρεναλίνη μου κατέβηκε, όταν κατέβηκα κι εγώ από το άλογο, και μαζί με τους υπόλοιπους πήραμε να κατεβούμε 200-300 μέτρα με σκαλοπάτια που θα μας οδηγούσαν στον καταρράκτη. Πλησιάζοντας, άκουγες το βόμβο του όγκου του νερού που έπεφτε από ύψος 40 μέτρων σε μια φυσική λίμνη πριν συνεχίσει το ταξίδι του προς την θάλασσα.

Μερικοί άνθρωποι κολυμπούσαν γελώντας, έτσι κι εμείς, μπήκαμε με ανακούφιση στα κρύα νερά του ποταμού, χαλαρώνοντας μετά από την ίππευση, και την ζεστή και υγρή ζούγκλα. Σε μια περίπου ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο Paranoum αυτή τη φορά κάπως κουρασμένος, δεν άρχιζε τα τρεξίματα, και μπόρεσα χαλαρή πια, να απολαύσω περισσότερο τη διαδρομή. Συζητούσαμε λίγο και με τον Δομινικανό, ήταν πολύ ευγενικός, σεμνός, και πολύ γυμνασμένος. Έχει γυναίκα, 3 παιδιά και τον Paranoum. Ζει από τα tips των τουριστών. Του έδωσα 10$.

Στην σκεπαστή με κλήμα αυλή της βιοτεχνίας μας περίμενε ένας μπουφές μεσημεριανού, με σαλάτες, φρούτα, ρύζι, ψάρι και άλλα. Και φυσικά μαύρο ρούμι με cola. Αφού φάγαμε καλά, παρακολουθώντας μια κότα που περνούσε ανάμεσα στα πόδια μας, ψάχνοντας για μεζεδάκια, μπήκαμε στο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για το λιμάνι της Samana απ’ όπου θα παίρναμε speed boat για Bacardi Island. Το λιμάνι με τα πολύχρωμα κτίρια είχε παραδοθεί στην ησυχία του μεσημεριού. Η θάλασσα λάδι, άκουγες μόνο κάποιους γλάρους εδώ κι εκεί. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα.

Αφήναμε πίσω μας την Santa Barbara de Samana, που είναι γνωστή απλά ως Samaná, και η οποία ανακαλύφθηκε από τον Κολόμβο στο πρώτο ταξίδι του στο Νέο Κόσμο. Τα κυριότερα σημεία περιλαμβάνουν την Malecon, από την οποία τα σκάφη και εκδρομές αναχωρούν για παρατήρηση φαλαινών. Σχεδόν όλα τα σκάφη κάνουν μια στάση στο νησί Cayo Levantado. Τα δύο άλλα νησιά, Cayo Linares και Cayo Vigia, είναι συνδεδεμένα με την ηπειρωτική χώρα με την ερειπωμένη "Bridge to Nowhere", ένα αποτυχημένο έργο του πρώην ισχυρού άνδρα Δομινικανού προέδρου Joaquin Balaguer, ο οποίος διέταξε την κατασκευή της γέφυρας στην προσπάθειά του να εξωραΐσει την πόλη μετά από πυρκαγιά που κατέστρεψε τα περισσότερα κτίρια στην περιοχή.

Μάλιστα όταν ο αρχιτέκτονας που ανέλαβε το έργο είπε στον Πρόεδρο «με συγχωρείτε, αλλά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνουμε εδώ..» εκείνος του απάντησε «shut up and just do it».

 

[Marlin]

Πλησιάζοντας στο Cayo Levantado, οι εικόνες ήταν μαγικές. Οι φοίνικες, με τη λευκή άμμο, και τα γαλαζοπράσινα νερά, ήταν μια εικόνα καρτ ποστάλ, που δε χόρταινα να φωτογραφίζω..

Πλησιάζαμε μια μικρή ξύλινη προβλήτα για την αποβίβαση. Πάνω στο νησί, υπήρχε μόνο ένα ξενοδοχείο. Κανένας μόνιμος κάτοικος. Υπήρχε ένας δρόμος των τριάντα μέτρων με μαγαζάκια που πουλούσαν σουβενίρ, πολύ περιποιημένα μαγαζάκια (μάλλον ήταν του ξενοδοχείου), ένα μικρό άλσος από φοίνικες, και στο βάθος φαινόταν η παραλία. Ένα beach bar στην παραλία, πρόσφερε pina colada σε πραγματικό ανανά, και Coco Loco σε καρύδα με μόλις 5$. Η κατηφορική αμμουδιά, έκανε τη θάλασσα να βαθαίνει απότομα. Ήταν στ’ αλήθεια ένας μικρός εξωτικός παράδεισος. Μείναμε εκεί για 2 ώρες περίπου, κολυμπώντας στα βαθιά μπλε νερά, ξαπλώνοντας στην ψιλή λευκή άμμο και πίνοντας κοκτέιλ. Μαζευτήκαμε για την επιστροφή και πάλι στην μικρή προβλήτα, αφού περάσαμε από τα μαγαζάκια και αγοράσαμε πέτρινα αγαλματίδια.

Στο γυρισμό, είχε λίγο κυματάκι και το σκάφος μας έσκιζε τόσο γρήγορα το νερό που τα μεγάλα κύματα μπαίνανε μέσα, και μας έκαναν μούσκεμα. Γελάσαμε πολύ, γιατί όντως ήταν λες και κάναμε μπάνιο με τα ρούχα, τόσο μουσκίδι γίναμε. Δεν είχαμε κανένα τρόπο να προφυλάξουμε τα προσωπικά μας είδη. Αυτό το τελευταίο δεν ήταν για γέλια πάντως.


Το ταξιδάκι μας τελείωσε με την πτήση της επιστροφής και προσγείωση στο αεροδρόμιο της PuntaCana. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να κρυώνω γιατί τόσο νερό που φάγαμε σήμερα, ήταν κομματάκι λογικό. Την ώρα που περιμέναμε να κατέβει και το δεύτερο αεροπλάνο για να πάρουμε το λεωφορείο για Bavaro, πατάει και μια βροχή και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Το αεροδρόμιο ήταν ως επί το πλείστον ανοιχτό, οι χώροι υπαίθριοι, και η αίθουσα αναμονής των domestic πτήσεων το ίδιο. Η τροπική βροχή, που πρώτη φορά έβλεπα, μου έκανε τρομερή εντύπωση. Λες κι έχεις το ντους από πάνω σου, μικρές μικρές σταγόνες, ελαφριές σαν πούπουλα. Το παραμικρό φύσημα του αέρα μεταφέρει σύννεφα βροχούλας δεξιά, αριστερά, σαν μουσώνας σε light έκδοση. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι υπαίθριοι χώροι με σκέπαστρο, έχουν και πλαϊνά προστατευτικά, τα οποία τα κατεβάζουν (σαν ρολό) όταν βρέχει επειδή η βροχή δεν έρχεται μόνο από πάνω αλλά και από το πλάι. Η βροχή πάντα κρατούσε λίγο, μισή με μία ώρα. Και μετά από 15 λεπτά, στέγνωναν τα πάντα, λες και δεν είχε βρέξει ποτέ.. απίστευτο το πόσο διψούσε αυτό το έδαφος.


Οι γενικές εντυπώσεις που αποκόμισα και περιγράφω παραπάνω, είναι πολύ καλές και συστήνω αυτό το ταξίδι σε όποιον το σκέφτεται. Αν υπάρχει η δυνατότητα για μεμονωμένο, ακόμη καλύτερα, αλλά ακόμη και με αυτόν τον τρόπο, αξίζει η εμπειρία.


Οι άνθρωποι είναι πολύ ταπεινοί και περήφανοι. Οι περισσότεροι είναι τρομερά εξυπηρετικοί, σε σημείο να σε σκλαβώνουν. Θέλουν να σε βοηθήσουν σε ότι χρειάζεσαι, και δεν ζητάνε κάτι για αντάλλαγμα. Στα πρόσωπά τους βλέπεις χαμόγελα, αληθινά, ζεστά, εγκάρδια. Γελάνε και τα μάτια, όχι μόνο τα χείλη. Και το νιώθεις. Φιλοξενία. Νιώθαμε παντού ασφάλεια και αν και μειονότητα (ως λευκοί) δεν νιώσαμε στιγμή ότι θα μας πειράξει κάποιος ή ότι θα μας εκμεταλλευτούν. Πήγαμε σε club – όχι τουριστικό – γεμάτο με ντόπιους, και ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα ότι με κοιτάνε παράξενα, ή ότι θα με πειράξει κάποιος. Έβλεπα παντού χαρούμενα πρόσωπα, να χορεύουν τις μερέγκες τους ανέμελα γελώντας με τις παρέες τους. Σημασία δεν μας έδωσαν. Οι άνδρες δε, τόσο προστατευτικοί με τις γυναίκες, πραγματικοί ιππότες. Δεν ένιωθες στιγμή να σε κοιτάζει κάποιος πονηρά. Μοιραία η σύγκριση, σκεφτείτε σε εμάς, να μπει ένα ζευγάρι μαύρων μέσα σε ένα γεμάτο club πως θα κοιτάνε όλοι (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) από περιέργεια. Ε αυτό εκεί δεν υπάρχει. Στην αρχή είναι η αλήθεια, ήμασταν επιφυλακτικοί. Από προκατάληψη για τους έγχρωμους ανθρώπους? Από τις αμερικάνικες ταινίες που θέλουν τους μαύρους εγκληματίες, του ghetto και των ναρκωτικών με την επαναστατική R&B .. δεν ξέρω.. Ίσως είναι στο DNA μας η ξενοφοβία, κάποιο βαθύτερο ένστικτο που θέλει άσκοπα να σε προστατεύσει από το διαφορετικό. Το ξεπεράσαμε όμως πολύ γρήγορα, γιατί αυτούς τους ανθρώπους τους συμπαθήσαμε αμέσως, συνειδητοποιώντας παράλληλα, ότι δεν υπήρχε λόγος να είμαστε μαζεμένοι, γιατί στα πρόσωπά τους έβλεπες αθωότητα, σεβασμό, και ευγένεια. Ναι, έτσι μας αντιμετώπισαν. Έτσι το ζήσαμε…!


End of story

 

[go2dbeach]

Περάσατε πολύ ωραία λοιπόν και σε ευχαριστούμε που μας έγραψες για το ταξίδι σου
Πάντα τέτοια εύχομαι!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Κεντρική & Νότια Αμερική.

 

[KIKI]

Σε ευχαριστουμε πολύ για την ωραία ιστορία σου και τις ομορφες φωτογραφιες .

 

[demie]

Πολύ ωραία η ιστορία σου, όπως επίσης κ οι φωτογραφίες!!!

Ευχαριστούμε!