Ισπανία ¿Donde esta el sol? – Καλοκαιρινό Οδοιπορικό στην Κεντρική Ισπανία

[pattyyy]

Παρασκευή και 13! Τέλειο! Πολύ ωραία η περιπετειά σας και με υπέροχο φινάλε! Γευστικό!

 

[vasso]

αν και εμας δεν μας οδηγησε το ενστικτό μας αλλά ο υπάλληλος του ξενοδοχείου που μέναμε στη Βαλένθια όταν του ζητήσαμε ενα μαγαζί για αυθεντική παέγια, φαγαμε στο Εl Rall!
Δοκιμάσαμε παέγια με λαχανικά και ήταν υπέροχη!!!!
Η μικρή της παρεας έφαγε σε αυτό το μαγαζί μια μοσχαρίσια μπριζόλα που ήταν η πιο μαλακή,η πιο ζουμερή και πιο ωραία μοσχαρίσια που έχουμε δοκιμάσει!
Θα τα περιγράψω και στη συνέχεια της ιστορίας μου (αν και η βαλένθια αργει λίγο)!
Ηταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το ό,τι φάγαμε τυχαια στο ίδιο μαγαζί!

 

[anny]

αν και εμας δεν μας οδηγησε το ενστικτό μας αλλά ο υπάλληλος του ξενοδοχείου που μέναμε στη Βαλένθια όταν του ζητήσαμε ενα μαγαζί για αυθεντική παέγια, φαγαμε στο Εl Rall!
Δοκιμάσαμε παέγια με λαχανικά και ήταν υπέροχη!!!!
Η μικρή της παρεας έφαγε σε αυτό το μαγαζί μια μοσχαρίσια μπριζόλα που ήταν η πιο μαλακή,η πιο ζουμερή και πιο ωραία μοσχαρίσια που έχουμε δοκιμάσει!
Θα τα περιγράψω και στη συνέχεια της ιστορίας μου (αν και η βαλένθια αργει λίγο)!
Ηταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το ό,τι φάγαμε τυχαια στο ίδιο μαγαζί!

Ωραία, σύμπτωση!!

Εσείς με τοπικές οδηγίες, εμείς με το μάτι και φαίνεται ότι όντως δοκιμάσαμε καλή παέγια. Δεν ήταν τελικά μόνο η ιδέα μας!!

Παρακολουθώ την ιστορία σου, κυρίως για τα μέρη που επιλέξαμε να μην πάμε αυτή τη φορά. Θα τα πούμε και εκεί στη συνέχεια.

 

[anny]

Βαλένθια

Τί ευτυχία!!! Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη. Αυτή θα ήταν η δεύτερη μέρα στην Ισπανία που θα είχαμε πραγματικό ήλιο. Και ειδικά μετά την ταλαιπωρία μας στην Κουένκα, η απόλαυση θα ήταν σίγουρα πιο έντονη.

Όπως ανέφερα και στην αρχή της ιστορίας, ο κύριος λόγος που η Βαλένθια μπήκε στο πρόγραμμα της εκδρομής ήταν το ωκεανογραφικό της, το οποίο είναι μέρος της «Ciudad de las artes y las ciencias» (Πόλη των τεχνών και επιστημών) City of Arts and Sciences of Valencia. Μια μεγάλη έκταση με φουτουριστικά κτίρια, σχεδιασμένα από το Santiago Calatrava, ο οποίος κατάγεται από τη Βαλένθια και με τη δημιουργία αυτού του συμπλέγματος, κατάφερε να βάλει δυνατά στο τουριστικό παιχνίδι τη γενέτειρά του. Και μόνο για τα κτίρια αυτά, αξίζει μια επίσκεψη στην περιοχή.



Στη Βαλένθια θα βρισκόμασταν Σάββατο και Κυριακή, οπότε είχαμε επιλέξει εξ’αρχής να αφιερώσουμε την πρώτη μέρα στο ωκεανογραφικό, έτσι ώστε να αποφύγουμε την Κυριακή όπου ο κόσμος θα ήταν σαφώς περισσότερος. Πήραμε το λεωφορείο Νο 35 από την αφετηρία πολύ κοντά στο ξενοδοχείο και μετά από μεγάλη δυσκολία, καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε με τον οδηγό τη σωστή στάση που θα κατεβαίναμε. ‘Ηταν ο μοναδικός άνθρωπος που δεν μπόρεσα να καταλάβω τί μου έλεγε. Τα ισπανικά μου δεν είναι και τα καλύτερα, αλλά τουλάχιστον καταλάβαινα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τί μου έλεγαν. Με αυτόν δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Προφανώς γιατί δε μίλαγε καστεγιάνικα.

Αισίως, βρήκαμε τη σωστή στάση και πλησιάζοντας στην «πόλη» μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Γενικά τα πολύ μοντέρνα και φουτουριστικά κτίρια δεν με ενθουσιάζουν, αλλά αυτά είναι πράγματι καταπληκτικά.

Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να ψιλομαζεύεται. Ευτυχώς, είχαμε κάνει κράτηση των εισιτηρίων από το ίντερνετ και επιπλέον, φροντίσαμε να φτάσουμε λίγο μετά το άνοιγμα. Η απόφαση αυτή ήταν σοφή, γιατί έτσι αποφύγαμε τις ουρές και ξεμπερδέψαμε πολύ γρήγορα. Βέβαια, οι μεγάλες ουρές δεν είναι τόσο στην έκδοση των εισιτηρίων, όσο στον έλεγχο εισόδου. Γι’αυτό και είναι προτιμότερο να φτάνει κανείς νωρίς.

Πήραμε τα επιμέρους κτίρια του ωκεανογραφικού με τη σειρά. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο πιο όμορφο, μεγαλύτερο και διαφορετικό είναι από τα υπόλοιπα ενυδρεία που έχουμε έως τώρα επισκεφθεί. Φιλοξενεί ψάρια και άλλα θαλάσσια ζώα από όλες τις περιοχές της γης, σε χώρους μοναδικούς. Το καλύτερο σημείο του, το μήκους 30 μέτρων διάφανο τούνελ όπου διάφορα ψάρια μικρά και μεγάλα κολυμπούν δίπλα σου και από πάνω σου.



Πολύ καλό ήταν και το σόου στο δελφινάριο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παρακολουθήσει άλλο σόου με δελφίνια, αλλά αυτό μου άρεσε πολύ. Για όποιον βρεθεί εκεί και ενδιαφέρεται να το παρακολουθήσει, καλό είναι να ενημερωθεί κατά την άφιξή του για τις ώρες των παραστάσεων, έτσι ώστε να κανονίσει ανάλογα και το πρόγραμμά του.

Μετά από αρκετές ώρες παραμονής στο ωκεανογραφικό (τις οποίες ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασαν), γυρίσαμε στην πόλη. Η διαδρομή με το λεωφορείο ήταν σύντομη και είχαμε και την ευκαιρία να δούμε και μέρος της νέας πόλης. Η δε τρομερή λιακάδα που επιτέλους μας έκανε, μας είχε ανεβάσει πολύ τη διάθεση.

Το προηγούμενο βράδυ, όπως κάναμε τη βόλτα μας και πριν καταλήξουμε στο El Rall με την υπέροχη παέγια, είχαμε προσέξει ένα tapas bar, μεγάλο μεν, αλλά με πολύ ωραίο περιβάλλον, πολύ κόσμο μέσα και έξω από το μαγαζί και άπειρες πιατέλες γεμάτες τάπας πάνω στην τεράστια ξύλινη μπάρα του. Το όνομα Sagardi κάτι μου θύμιζε. Ήμουν σίγουρη ότι κάποιος από το forum το είχε αναφέρει, αλλά εγώ δεν το είχα στις σημειώσεις μου για τη Βαλένθια. Εκ των υστέρων, ανακάλυψα ότι η πρόταση ήταν για το «αδερφάκι» του στη Βαρκελώνη. Sagardi - Basado en las sidrer?as y tabernas del pa?s vasco

Ήταν ήδη απόγευμα, άρα σίγουρα καλή ώρα για να το πετύχουμε με νορμάλ κόσμο. Πράγματι, μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στο Νο 6 της οδού San Vicente Martir και είδαμε τα «ταπάκια»πάνω στη μπάρα να μας χαμογελούν. Το συγκεκριμένο μαγαζί δεν είναι μόνο «ορθάδικο» (σε αντίθεση με αυτό της Βαρκελώνης). Εχει μερικά χαμηλά και ψηλά τραπέζια, το οποία είναι ό,τι πρέπει για τους κουρασμένους τουρίστες σαν κι εμάς.

Η ποικιλία των ζεστών και κρύων tapas ήταν μεγάλη και τρομερά ευφάνταστη. Απλό jamon, κροκέτες με διάφορες γεμίσεις (μπακαλιάρου, μανιταριών, γαρίδας, τυριού κλπ), απλούς και σύνθετους θαλασσομεζέδες και πολλά πολλά άλλα. Το highlight για μένα ήταν το λουκανικάκι chorizo, το οποίο δεν ήταν μόνιμα σε πιατέλα πάνω στην μπάρα, αλλά πότε πότε «κυκλοφορούσε» με το σερβιτόρο. Το σύστημα και εδώ, είναι όπως και σε άλλα τέτοιου τύπου μαγαζιά. Παίρνεις όσα tapas θέλεις και στο τέλος μετράνε τις οδοντογλυφίδες που έχεις στο πιάτο σου, για να βγάλουν το λογαριασμό. Όταν δε ο πελάτης έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες, τότε το μέτρημα των οδοντογλυφίδων παίρνει άλλη διάσταση...!!! Περιττό να αναφέρω ότι έγινε η απόλυτη σφαγή, με συνοδεία αρκετών ποτηριών κρύας μπύρας.

Συρθήκαμε μέχρι το ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε, με σκοπό το βραδάκι να δούμε κάτι ακόμα από την πόλη. Αλλάξαμε όμως πολύ εύκολα τα σχέδιά μας, γιατί θέλαμε να ξαναδούμε τα κτίρια στην «πόλη των τεχνών και των επιστημών», αυτή τη φορά φωτισμένα το βράδυ. Άρα, τελικά ξανά λεωφορείο και χάζεμα και φωτογραφίες στο σύμπλεγμα των κτιρίων με τα περίεργα σχέδια και έναν τρομερό σχεδόν απόκοσμο σκούρο βυσσινί ουρανό με ωραία σύννεφα από πάνω τους.

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ξανά ψιλοσυννεφιασμένη. Μα καλά, αναρωτηθήκαμε, δεν έχουν ήλιο το καλοκαίρι σ’αυτή τη χώρα?

Είμασταν ήδη στη δεύτερη και τελευταία μέρα μας στη Βαλένθια και στην ουσία δεν είχαμε δει ακόμα σχεδόν τίποτα από την πόλη. Χωρίς πολλές λοιπόν καθυστερήσεις, ξεκινήσαμε να τη γνωρίσουμε. Έστω και συννεφιασμένη. Τον πολύ ωραίο σιδηροδρομικό σταθμό ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο, καθώς και το διπλανό κτίριο της αρένας, τα είχαμε δει αρκετές φορές. Προχωρήσαμε προς την πλατεία του Δημαρχείου (Plaza del Ayuntamiento) και συνεχίσαμε προς το Palacio Marques de Dos Aguas, στο οποίο βρίσκεται το μουσείο κεραμικών. Εμείς όμως δεν πήγαμε για το μουσείο, αλλά για την περίεργη μπαρόκ είσοδό του. Palacio del Marqu?s de Dos Aguas - Wikipedia, la enciclopedia libre

Περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια προχωρώντας προς την κεντρική πλατεία Plaza de la Reina και τον Καθεδρικό Ναό. Συνεχίσαμε στην Plaza de la Virgen και τους γύρω δρόμους και φτάσαμε μεχρι τον Torres de Serranos. Στρίψαμε και μπήκαμε στο πιο παλιό κομμάτι της πόλης, την περιοχή Carmen. Χαθήκαμε στα μικρά στενά και πολύχρωμα δρομάκια της, κάναμε μια στάση για υγρά καύσιμα Estrella σε ένα συμπαθέστατο μικρό μαγαζάκι κοντα στην Iglesia del Carmen και συνεχίσαμε.

Αυτή η περιοχή της πόλης μου άρεσε πολύ. Γενικά η Βαλένθια μου άρεσε πολύ. Μου άρεσαν τα κτίρια, τα δρομάκια της, οι φοίνικές της, το φαγητό της, ο αποικιακός χαρακτήρας που απέπνεε. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη της εκδρομής και χάρηκα πολύ που τελικά την επιλέξαμε.



Φύγαμε από την Carmen και κατευθυνθήκαμε προς τη Lonja de la Seda και την κεντρική αγορά (Mercado Central). Οι αγορές στις πόλεις της Ισπανίας αποτελούν αξιοθέατα. Πολλά μικρά μαγαζάκια, φορτωμένα με κάθε λογής καλούδια, όλα μαζεμένα σε μεγάλα και συνήθως ενδιαφέροντα κτίρια.
Ήταν ήδη μεσημέρι, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε στάση για φαγητό. Τί καλύτερο από ένα μικρό γωνιακό, χαριτωμένο μαγαζάκι με λίγα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, απέναντι από την αγορά. Ευχαριστηθήκαμε τηγανητές γαριδούλες (gambas fritas) και επίσης τηγανητό ψιλό ψαράκι (pescaditos fritos), συνοδεία ψωμιού με ντομάτα (tomato pan) και φυσικά κρύας ισπανικής μπύρας.

Η βόλτα μας συνεχίστηκε με αρκετό ακόμα περπάτημα, φωτογραφίες και χάζεμα πριν καταλήξουμε στο ξενοδοχείο για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας (και της φωτογραφικής μηχανής μας).

Αργά το απόγευμα, ξεκινήσαμε για την τελευταία μας βόλτα σε αυτή την ξεχωριστή πόλη. Ξαναπεράσαμε από πολλά μέρη που είδαμε και το πρωί και αποκαμωμένοι και σχεδόν κυνηγημένοι από τη βροχή που μας απειλούσε, καταλήξαμε κοντά στο ξενοδοχείο για μια δεύτερη δοκιμή παέγιας. Δυστυχώς, αυτή τη φορά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας. Το περιβάλλον του εστιατορίου Baldo όπου καθήσαμε μας άρεσε. Σε αντίθεση με την παέγια του ,η οποία δεν ήταν καθόλου καλή. (Και Dafni, ούτε η ιδέα σου ήταν, ούτε έτυχε μόνο σε εσένα. Η παέγια του είναι μάλλον πάντα «λύσσα» στο αλάτι. Μας βοήθησε λίγο το λεμόνι για να μπορέσουμε να τη φάμε).

Η τελευταία αυτή «ατυχία», δεν ήταν φυσικά αρκετή για να αλλάξει τη γνώμη μας για την πόλη. Σίγουρα θα την αναπολούμε ευχάριστα για πολύ καιρό.

 

[Dafni]

χαιρομαι που σου άρεσε η Βαλενθια...και γω την ιδια ακριβως γνωμη έχω για αυτη την πολη...πάντως κι εμεις στο Baldo ειχαμε καθισει γιατι μας άρεσε το μαγαζι ...παντως απο οτι καταλαβα δεν ειναι ευκολο να φας καλη παεγια στην Ισπανια....εγώ οπου πηγαιναμε παεγια ετρωγα στην Ισπανια και μονο μια φορα μπορω να πω οτι μου άρεσε ...
πολυ ωραιες οι περιγραφες σου

 

[pattyyy]

Aχ, τι μου θύμησες! Την όμορφη Βαλένθια! Υπέροχη η περιγραφή σου Anny και οι φωτογραφίες με τα tapas πειρασμός!

 

[anny]

Βαρκελώνη

Την επόμενη μέρα, αφού ήπιαμε ένα γρήγορο καφεδάκι, αποχαιρετήσαμε τη νέα μας αγαπημένη και ξεκινήσαμε για τη Βαρκελώνη. Από την αρχή του ταξιδιού, είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να τη δω. Όλος αυτός ο παροξυσμός και η υστερία των τελευταίων ετών για τη Βαρκελώνη, μπορώ να πω ότι αρχικά, σχεδόν με απωθούσε από το να την επισκεφθώ. Οι δε φωτογραφίες που κατά καιρούς χάζευα, δεν ήταν ικανές να μου δώσουν την ώθηση για το ταξίδι. Αφού όμως θα είμασταν στην Ισπανία, δε γινόταν να μη δούμε και τη Βαρκελώνη. ‘Επρεπε να έχουμε τη δική μας γνώμη. Όποια κι αν θα ήταν τελικά αυτή.

Φυσικά διαλέξαμε να κινηθούμε στην autopista. Τα διόδια ήταν αρκετά τσουχτερά, αλλά θα γλιτώναμε αρκετό χρόνο. Επίσης, η έρευνά μας έλεγε ότι τα παραλιακά μέρη μεταξύ των δύο πόλεων δεν είχαν να μας προσφέρουν κάτι, γιατί φαίνονταν τουριστικά εντελώς «κατεστραμμένα». Παρόλα αυτά, είχαμε αποφασίσει να κάνουμε δύο σύντομες στάσεις. Μία στην Peniscola και μια στο Sitges.

Ο δρόμος αν και με αρκετές στροφές, ήταν εξαιρετικός. Όλες οι προηγούμενες διαδρομές που είχαμε κάνει έως εκείνη τη στιγμή στη χώρα, ήταν ως επί το πλείστον σε δρόμους που οι ευθείες ήταν όσο πήγαινε το μάτι. Tο τοπίο γύρω μας πλέον ήταν διαφορετικό. Θύμιζε αρκετά Ελλάδα. Για μεγάλο διάστημα δεξιά μας στο βάθος είχαμε τη θάλασσα και τις παράξενες πολύ κοντές πορτοκαλιές και αριστερά μας, μικρά και μεγαλύτερα λοφάκια και βουνά.

Φτάσαμε στην Peniscola με προοπτική να πιούμε ένα καφεδάκι και να ξεπιαστούμε. Μπήκαμε όμως στην πόλη και φύγαμε κατευθείαν. Οι πολυκατοικίες των παραθεριστών μας θύμισαν κάποια ελληνικά «θλιβερά» θέρετρα περασμένων δεκαετιών. Κόσμος πολύς κατευθυνόταν στην παραλία και δε βρίσκαμε κανένα λόγο να είμαστε εκεί. Κάναμε αναστροφή και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Επόμενη στάση το Sitges, το οποίο έχει ένα-δυό γραφικά σημεία και ένα μακρύ παραλιακό δρόμο με μεγάλη περατζάδα για τους τουρίστες. Φυσικά, ξέραμε τη φήμη του πριν πάμε. Όμως, καμία σχέση με αυτό που φανταζόμασταν. Ο χαρακτηρισμός του στους ταξιδιωτικούς οδηγούς είναι γκέι φρέντλι, αλλά δε νομίζω να παραθερίζει και κανένας άλλος εκεί.

Συνεχίσαμε το ταξίδι μας και σε σαράντα περίπου λεπτάκια φτάσαμε στον προορισμό μας. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο στα γραφεία της europcar χωρίς κανένα απρόοπτο και μετά από λίγα τετράγωνα περπάτημα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, πολύ κοντά στον καθεδρικό ναό, στη γοτθική συνοικία. Το ξενοδοχείο μέτριο, αλλά σε εξαιρετικό σημείο. Ήταν πολύ κεντρικό, χωρίς ταυτόχρονα να είναι πάνω στον πανικό, πολύ κοντά στο σταθμό του μετρό Jaume και το κυριότερο, με λίγο περπάτημα μπορούσαμε να πάμε παντού.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για τη Βαρκελώνη και οι περισσότεροι τη γνωρίζουν ήδη αρκετά καλά. Οπότε, θα αναφέρω κάποια από τα μέρη και τα εστιατόρια που πήγαμε και τη γεύση που τελικά μας άφησε η πόλη στις τρεισίμισι μέρες που περάσαμε εκεί.

Η περιοχή που μας άρεσε περισσότερο ήταν φυσικά η γοτθική συνοικία. Περπατήσαμε και ξαναπερπατήσαμε σχεδόν κάθε δρομάκι της και το αγαπημένο μας σημείο έγινε η «κρυμμένη» από τον πολύ κόσμο πλατειούλα St.Felip Neri.



Η Rambla, την οποία φανταζόμασταν κάπως αλλιώς, μας «κούρασε» και όπως ήταν τελικά αναμενόμενο δεν μας είπε και πολλά. Αντιθέτως, η περιοχή Born, καθώς και τα στενά της Barceloneta είχαν μια ιδιαίτερη γλύκα. Το λιμάνι με τις περατζάδες του, επίσης μας άρεσε. Η παραλία που ο κόσμος έκανε μπάνιο, αν ήταν έρημη θα ήταν καλύτερη. Με τον κόσμο δε μας συγκίνησε καθόλου. Κάτι σαν τον Άλιμο Κυριακή μεσημέρι και κατακαλόκαιρο. Άπειρα λαδωμένα κορμιά, προσπαθούσαν να βρουν χώρο να απλώσουν την πετσετούλα ή την καρεκλίτσα τους.

Σε όλα αυτά βρεθήκαμε διάφορες ώρες της ημέρας. Αλλοτε πρωί, άλλοτε μεσημέρι και άλλοτε βράδι.

Επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό Ναό, τη Sagrada Familia, την Casa Batlo και φυσικά το Camp Nou. Πήγαμε και στο Park Guell για το οποίο πολλά θετικά σχόλια είχαμε ακούσει. Μας άρεσε, αλλά δεν ξετρελαθήκαμε κιόλας.
Για αυτό το τελευταίο, για όσους δε το γνωρίζουν και θέλουν να αποφύγουν την τεράστια και αρκετά δύσκολη ανηφόρα που οδηγεί στην κεντρική είσοδο, υπάρχει και η πλαϊνή είσοδος, την οποία προσεγγίζεις ευκολότερα και πιο ξεκούραστα, με τις κυλιόμενες σκάλες από την οδό Avinguda del Santuari de Sant Josep De la Muntanya.

Στο ενυδρείο επιλέξαμε να μην πάμε. Μετά τη Βαλένθια, θα ήταν πολύ «λίγο».

Πήγαμε και στη Boqueria, αλλά και στη λιγότερο τουριστική αγορά της Santa Caterina και αυτή της Barceloneta. Από τη Santa Caterina αγοράσαμε chorizo και jamon, για να συνοδεύσουν τις αφηγήσεις των εντυπώσεών μας στους φίλους μας στην Αθήνα. Όπως και σε όλες τις αγορές των πόλεων που πήγαμε, λόγω της εποχής (Αύγουστος), πολλά μαγαζάκια ήταν κλειστά λόγω διακοπών, όμως αυτό δεν ήταν ικανό να τις κάνει λιγότερο όμορφες.

Τα εστιατόρια και τα μπαράκια ήταν γενικά πιο προσεγμένα και σοφιστικέ σε σχέση με αυτά που είδαμε στις υπόλοιπες πόλεις της Ισπανίας. Αν και η Βαρκελώνη είναι εξαιρετικά τουριστική, δεν κακοπέσαμε στις επιλογές που κάναμε για φαγητό. Δοκιμάσαμε διάφορα. Tapas στο αδερφάκι του Sagardi, Orio, καθώς και στο Txapela. Διάφορα μεζεδάκια στο Taller de Tapas, απλά αλλά πολύ συμπαθητικά πιατάκια θαλασσινών σε ένα «κουτούκι» στην carrer de milans, νοστιμότατη πάπια δίπλα στον καθεδρικό και μια πολύ ωραία σουπίτσα με ρυζάκι και γαρίδες στο Tasca i Vins, απέναντι από το estacio de franca.

Ο καιρός για άλλη μια φορά δεν ήταν σύμμαχός μας. Οι συννεφιές και το ψιλόβροχο ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των ημερών, με αποκορύφωμα το τελευταίο βράδι της Πέμπτης που μετά από μια ενδιαφέρουσα βόλτα στις τοπικές γιορτές της περιοχής Gracia (La Festa Major de Gracia), άνοιξαν οι ουρανοί και δεν έλεγαν να σταματήσουν με τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην καταφέρουμε να δούμε τα μαγικά συντριβάνια του Montjuic που λειτουργούσαν Πέμπτη με Κυριακή.

Το τελικό συμπέρασμα λοιπόν για τη Βαρκελώνη βγήκε. Είναι μια πόλη με τεράστιο τουριστικό ρεύμα τα τελευταία χρόνια. Οι τουρίστες που κυκλοφορούν στους δρόμους της είναι πάρα πολλοί. Σε σημείο που η τόση πολυκοσμία να με ενοχλεί, να με κάνει πιο επιφυλακτική, να με έχει συνέχεια «στην τσίτα» και να μου δημιουργεί μια έντονη ανασφάλεια. Όμως, σιγουρα είναι μια πόλη που μόνο βαρετή δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις. Έχει γραφικά σημεία, έχει ενδιαφέροντα σημεία, έχει μουσεία, έχει θάλασσα, έχει ωραίους δρόμους και μεγάλα πεζοδρόμια, έχει καλές συγκοινωνίες, έχει το Camp Nou, έχει ωραία εστιατόρια και μπαράκια, δηλαδή έχει όλο το πακέτο για να είναι μια πολύ ωραία πόλη για να ζεις. Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω την υστερία και τη Βαρκελωνομανία που έχει κυριεύσει μεγάλο μέρος των τουριστών, αλλά τελικά χάρηκα πολύ που την είδα.

 

[pattyyy]

Πολύ όμορφη η περιγραφή της Bαρκελώνης Anny! Μου θυμίζει το πρόσφατο ταξίδι μου εκεί...Η πλατείτσα του St. Felip είναι πραγματικά μια κρυμμένη όαση μέσα στην ούτως ή άλλως γοητευτική, γοτθική συνοικία!

 

[anny]

Σχόλια

Για όσους δε γνωρίζουν καθόλου ισπανικά, η συννενόηση είναι σίγουρα σημαντικό πρόβλημα, αφού οι περισσότεροι Ισπανοί δε γνωρίζουν αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πέραν της ισπανικής.

Τα ισπανικά που είχα κάνει πριν δεκαοκτώ περίπου χρόνια και δε χρησιμοποίησα σχεδόν ποτέ μου, μας έσωσαν. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα σοβαρό θέμα συνεννόησης. Βέβαια, οι νέοι κυρίως άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν στα ξενοδοχεία και σε άλλα πολύ τουριστικά σημεία, γνωρίζουν πλέον κάποια αγγλικά. Άλλοι καλύτερα, άλλοι χειρότερα. Το ποσοστό των αγγλομαθών, φάνηκε να είναι μεγαλύτερο στη Βαρκελώνη που είναι και πιο τουριστική.

Γενικά οι Ισπανοί μου φάνηκαν πολύ ευγενικοί, χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί.

Και στην Ισπανία, όπως και στις περισσότερες χώρες που έχουμε ταξιδέψει έως τώρα, νόμιζαν ότι είμαστε Ισπανοί. Μόλις μιλούσαμε και καταλάβαιναν ότι δυσκολευόμασταν στα καστεγιάνικα, μας πέρναγαν για .....τους άλλους Ισπανούς.

Τα φαγητά τους είναι πολύ κοντά στα δικά μας και δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να βρει δυσκολίες στο θέμα διατροφής. Το ίδιο και στις ώρες που τα εστιατόρια σερβίρουν. Είναι ό,τι πρέπει για τις δικές μας συνήθειες.

Επίσης, σε γενικές γραμμές σερβίρουν και καλό καφέ. Αν τον καφέ σας τον πίνετε με λίγο γάλα, μη ζητήσετε café con leche (καφέ με γάλα), γιατί είναι κυρίως γάλα με λίγο καφέ. Προτιμήστε καλύτερα τον café cortado.

Οι αυτοκινητόδρομοι είναι πάρα πολύ καλοί. Τα όρια ταχύτητας είναι 100-120 χλμ. Σε πολλά σημεία υπάρχουν κάμερες, γι’αυτό και πρέπει να ακολουθούνται πιστά. Στα μέρη που εμείς κινηθήκαμε, οι τεράστιες ευθείες ήταν το κύριο χαρακτηριστικό, εκτός από το δρόμο που συνδέει τη Βαλένθια με τη Βαρκελώνη, ο οποίος ήταν πιο «στριφογυριστός».

Υπάρχει η autovia και η autopista. Διόδια έχει μόνο στην autopista, τα οποία είναι και αρκετά τσιμπημένα. Τις περισσότερες φορές (εκτός κάποιων εξαιρέσεων), παίρνεις χαρτάκι από μηχάνημα κατά την είσοδο στην autopista ή λίγο πιο μετά και πληρώνεις το ποσό που αντιστοιχεί στα χιλιόμετρα που κάλυψες, κατά την έξοδο. Η πληρωμή γίνεται σε γκισέ διοδίων με υπάλληλο και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για το αν θα καταλάβεις το ακριβές ποσό που θα σου πει σε άπταιστα ισπανικά ο υπάλληλος ότι πρέπει να πληρώσεις, γιατί αυτό εμφανίζεται σε μια μικρή οθόνη κάτω από το παράθυρο των διοδίων, αμέσως μόλις δώσεις το χαρτάκι.

Η βενζίνη ήταν αρκετά φθηνότερη από τα δικά μας πρατήρια και οι χρεώσεις στα πάρκινγκ ήταν σε αρκετές περιπτώσεις τσιμπημένες.

Το φαγητό γενικά σε λογικές τιμές και ο καφές φθηνός. Υπάρχουν και διαφορετικές χρεώσεις όταν πας σε κάποιο μαγαζί για φαγητό ή καφέ. Αν πιεις τον καφέ σου ή φας στη μπάρα έχει μια «χ» τιμή. Αν τον ίδιο καφέ ή φαγητό σου τα σερβίρουν στα τραπεζάκια μέσα στο μαγαζί, η τιμή ανεβαίνει λίγο. Και αν το μαγαζί έχει τραπεζάκια έξω, τότε η τιμή ανεβαίνει ακόμα περισσότερο.

Οι τιμές των εισιτηρίων για τα περισσότερα μουσεία και αξιοθέατα, κυρίως αυτά της Βαρκελώνης, είναι κατά τη γνώμη μου ακριβά.

Στη Μαδρίτη, αλλά οπωσδήποτε στη Βαρκελώνη, στα πολύ τουριστικά σημεία και στο μετρό, πρέπει να έχει κανείς τα μάτια του κάτι παραπάνω από δεκατέσσερα. Αυτό βέβαια είναι κανόνας για οποιοδήποτε τουριστικό μέρος. Νομίζω όμως, ότι ειδικά στη Βαρκελώνη, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν μας έτυχε κάποιο περιστατικό, αλλά μόνο ο τεράστιος όγκος του κόσμου που κυκλοφορεί γύρω σου, σου δημιουργεί αυτόματα ανασφάλεια. Και μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι υπάλληλοι των ξενοδοχείων αλλά και αυτοί του μετρό, σε συμβουλεύουν πώς να αποφύγεις το τεράστιο όπως οι ίδιοι λένε, πρόβλημα των μικροκλοπών στο δρόμο.

Το μόνο μας παράπονο ήταν ο καιρός. Ένας από τους λόγους που τελικά επιλέξαμε την Ισπανία, ήταν ότι έχει πραγματικό καλοκαίρι. Ήλιο και ζέστη. Και τελικά η χώρα που συγκατελέγεται σε αυτές με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια στην Ευρώπη, κατέληξε να είναι συννεφιασμένη και μουντή κατά το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών μας.

Αλλά δεν πειράζει. Ακόμα και έτσι, η Ισπανία είχε αρκετά να μας προσφέρει.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[rumi]

υπεροχη περιγραφη!!!!!!!!!!!!μπραβο σου anny!!!!!!!!!!!σε λιγεσ μερες πηγαινω μαδριτη και στη γυρω περιοχη,με βοηθησες αφανταστα.σ`ευχαριστω

 

[anny]

υπεροχη περιγραφη!!!!!!!!!!!!μπραβο σου anny!!!!!!!!!!!σε λιγεσ μερες πηγαινω μαδριτη και στη γυρω περιοχη,με βοηθησες αφανταστα.σ`ευχαριστω

Χαίρομαι που η ιστορία μου σε βοήθησε.
Σου εύχομαι να περάσεις όσο καλά πέρασα κι εγώ και ακόμα καλύτερα.
Buen viaje!