Γαλλία «Vous etes en pays Cathare»…

[Italitsa]

Αυτή ήταν η ταμπέλα που μας υποδέχθηκε καθώς κατευθυνόμασταν προς Carcassonne από το αεροδρόμιο Toulouse Blagnac… Αυτή ήταν η ταμπέλα που με έπεισε ότι η απόφαση μου να συμμετάσχω σε αυτό το ταξίδι ήταν κάτι παραπάνω από σωστή… Επειδή στην πορεία της ιστορίας μου θα διαβάσετε πολλά και …διάφορα, ξεκαθαρίζω πως δεν είμαι φιλό-αιρετική απλά ιστορίες, μύθοι, γεγονότα τέτοιας φύσης με τραβούν σαν μαγνήτης και με κάνουν να θέλω να ασχοληθώ λίιιιγο παραπάνω μαζί τους… C’est moi!! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Όταν μου έγινε η πρόταση για ένα ταξίδι στο αγαπημένο πλέον Languedoc, η αλήθεια είναι ότι «τσίνισα» λίγο… Ήθελα ένα ταξιδάκι σαν τρελή αλλά όλοι ξέρουμε (ή καταλαβαίνουμε) σε ποια χώρα το ήθελα… «Ψήθηκα» όταν μου παρουσιάστηκε ένα πρόγραμμα με αρκετούς ενδιαφέροντες προορισμούς που περιλάμβαναν διασκέδαση αλλά και επιμόρφωση… Τα εισιτήρια κλείστηκαν (με ενδιάμεση στάση στη Ρώμη, για να μην ξεχνιόμαστε) και η αντίστροφη μέτρησή μου πλέον είχε ξεκινήσει…

Παρασκευή, 07/12/2012 και ώρα 13:10 το αεροσκάφος απογειώνεται χωρίς καμιά καθυστέρηση. Οι δυο ώρες που μας χώριζαν από τη Ρώμη πέρασαν σα νεράκι με εμένα να ακούω την 15η μουσική επιλογή της Alitalia που δεν ήταν άλλη από το προτελευταίο cd των Negramaro, Casa 69… Φτάνουμε στην ώρα μας στη Ρώμη, τρέχουμε άλλοι για pizza και παγωτάκι SanCrispino (βλέπε Italitsa) και άλλοι για τσιγάρο (βλέπε υπόλοιποι). Η αναμονή μας είναι πολύ μικρή (δυστυχώς) και έτσι σε λίγο βρισκόμαστε στην πύλη, έτοιμοι να επιβιβαστούμε στο αεροσκάφος για Toulouse… Η πτήση μας μέχρι την Toulouse το ίδιο ήρεμη και γύρω στις 17:00 πατούσαμε σε γαλλικό έδαφος… Μια χαμένη βαλίτσα (για να προλάβω τους «κακούς» οι άλλες 3 έφτασαν κανονικά στον προορισμό τους, 3 στις 4 είναι καλό ποσοστό, δε βρίσκετε;;) μας καθυστέρησε λιγάκι, όμως οι διαδικασίες με την παραλαβή του αυτοκινήτου ήταν ταχύτατες, μιας και είχε προηγηθεί κράτηση μέσω Ίντερνετ. Και κάπως έτσι παίρνουμε θέσεις, φοράμε ζώνες και ξεκινάμε την εξερεύνηση της περιοχής των Cathars…

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fenia42]

Τρελαινομαι να διαβαζω γαλλικα απο την ιταλιτσα
Alors, allons-y !!

 

[Italitsa]

Πρώτος προορισμός : Carcassonne

Είναι κάπου εδώ που συναντάμε την πινακίδα για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω… Μα ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι «Cathars», που το διατυμπανίζουν τόσο ότι βρισκόμαστε σε εδάφη τους;; Και πως μπορεί μια αίρεση να είναι τόσο αποδεκτή από τους κατοίκους αυτών των περιοχών;; Πρόκειται λοιπόν για μια αίρεση που έδρασε το 13ο αιώνα, σύμφωνα με την οποία η κόλαση είναι εδώ στη Γη και θα έπρεπε να είσαι εντελώς αντί-υλιστής για να μπορέσεις να πας στον παράδεισο, αλλιώς θα ξαναγεννιόσουν στη Γη. Δεν είχαν ιδιοκτησία, απαγορευόταν κάθε είδους δραστηριότητα καθώς και το σεξ shock:) γιατί θεωρούσαν κατάρα να φέρεις έναν απόγονο στην κόλαση. Σε ελάχιστες περιπτώσεις επιτρεπόταν και μόνο στα «υψηλά στελέχη»!! Καθαρος δεν γινόσουν, γεννιόσουν… Και όσοι ασπάζονταν την αίρεση, γίνονταν απλά βοηθοί των ήδη Καθαρών σε αυτή τη ζωή και στην επόμενη θα γεννιούνταν Καθαροί… Χαμός!! Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι δεν ονόμαζαν αυτοί τους εαυτούς τους «Καθαρους» αλλά αυτό φαίνεται να ήταν το παρατσούκλι που τους είχε προσδώσει η καθολική εκκλησία και στην ουσία σήμαινε στα πρωσικα(??) να υποθέσω:roll: «αυτοί που φιλούν τον (να το πω κομψά) πισινό της γάτας», καθώς τους κατηγορούσαν για τέτοιου είδους πρακτικές στις τελετές τους… Κρίνοντας σήμερα από τις γερμανικές λέξεις katze που είναι η γάτα και arsch που είναι τα…οπίσθια, φαίνεται να υπάρχει μια κάποια σύνδεση… Οι ίδιοι πάντως θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλούς χριστιανούς, κυκλοφορούσαν σε όλη την περιοχή του Languedoc και δίδασκαν στους χωρικούς την πίστη τους αλλά φαίνεται να επεκτάθηκαν και στη Βόρεια Γαλλία αλλά και στην Ιταλία. Η εκκλησία αποφάσισε τον αφανισμό τους και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωστή Albigensian Crusade, με τον κόμη της Τουλούζης να τάσσεται υπέρ των Σταυροφόρων και να καταλαμβάνει την Beziers και την Carcassonne προτού η Σταυροφορία συνεχιστεί αποκτώντας πλέον χαρακτήρα επεκτατικού πολέμου για το Στέμμα της Γαλλίας. Σύμφωνα με θρύλους πάντως, πριν το θάνατο των τελευταίων 200 Καθαρών, 4 κατάφεραν να δραπετεύσουν με το θησαυρό τους, που άλλοι λένε ότι ήταν χρήματα, άλλοι το Άγιο Δισκοπότηρο (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) και άλλοι ιερά έγγραφα που θα έθεταν στο περιθώριο την εκκλησία… Ό, τι και να ήταν, θάφτηκε κάπου στην περιοχή ώσπου τελικά έφτασε στην κατοχή των Ναϊτών ιπποτών αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος… ακόμη!!

Basta όμως με την ιστορία και τους θρύλους και πάμε λιγάκι να δούμε την Carcassonne, αυτή την πανέμορφη καστρούπολη, με τα πλακόστρωτα σοκάκια της, τα όμορφα μαγαζάκια της και την όμορφη μεσαιωνική ατμόσφαιρά της… Δε νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη οπτική επαφή μου με την Carcassonne… Ήταν ήδη βραδάκι και αυτή φωτισμένη, απλά υπέροχη… Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, από μικρή έρωτα τρελό με τα κάστρα… Το ξενοδοχείο μας ήταν έξω από τα τείχη αλλά σε απόσταση 2 λεπτών από το κάστρο οπότε αφήσαμε τις βαλίτσες και να που σε λίγο περνούσαμε την κύρια πύλη του κάστρου…

Τον κυρίως φωτισμό συνόδευαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και όλα ήταν τόσο όμορφα και γλυκά… όλα εκτός από το κρύο!! Η πόλη μέσα σχεδόν έρημη, κάποια λίγα μαγαζάκια ανοιχτά και έτσι τρυπώνουμε σε ένα μαγαζάκι να φάμε κάτι που μας είχε σκίσει η πείνα και να ζεσταθούμε λιγάκι… Διαλέγουμε το LeTrouvere αφενός γιατί δεν είχαμε και πολλές επιλογές αφετέρου γιατί είχε μέσα αρκετό κόσμο ο οποίος έδειχνε να περνάει καλά… Εντυπωσιάστηκα από το ντεκόρ του μαγαζιού, το οποίο μεταξύ άλλων περιελάμβανε τη σημαία των Καθαρών ενώ στο τραπέζι και στις καρέκλες υπήρχε πάλι ο σταυρός τους.

Άρχισαν να με πιάνουν πάλι οι ανησυχίες και οι αναζητήσεις μου αλλά ένα ωραιότατο λουκάνικο Τουλούζης, συνοδευμένο με κρασάκι με έβαλε στη θέση μου!! Δοκίμασα και cassoulet που παρήγγειλε ένα παιδί απ’την παρέα και για πρώτη φορά μου άρεσε, βέβαια δεν είχα δοκιμάσει ακόμη το θεϊκό που έφαγα στην Τουλούζ και δεν ήξερα… Τώρα που ξέρω όμως (τρομάρα μου!!), θα το χαρακτήριζα κατώτερο του άλλου στην Τουλούζ παρ’όλα αυτά καλό… Πολύ γέλιο και χαλάρωση και έτσι όμορφα πήγαμε για νανάκια…

Το πρωί με τις κότες στο πόδι για να μπορέσουμε να κάνουμε μια βολτίτσα πριν ξεκινήσει ο χαμός στην πόλη και να βρούμε ένα όμορφο μέρος για πρωινό… Και στο φως της ημέρας η Carcassonne μου είναι μαγεία… Είχαμε βέβαια να «αντιμετωπίσουμε» τον αέρα αλλά να είσαι σε κάστρο χωρίς να δίνεις κάποια «μάχη» τί να πω, cassouletχωρίς πάπια!! Βρήκαμε ένα όμορφο μέρος για πρωινό, φάγαμε τα κρουασάν μας, ήπιαμε τους καφέδες μας και συνεχίσαμε τη βόλτα στον Καθεδρικό, στο μαγαζί-κόλαση που είχα σταμπάρει από το βράδυ και βεβαίως βεβαίως να μην πάρω ακόμη ένα μαγνητάκι για το ψυγείο;; (Να δω όταν επιτέλους πάρω το αγαπημένο μου smegμε την ιταλική σημαία που θα βάλω τόσα μαγνητάκια…) Μια μικρούλα αλλά συμπαθητική χριστουγεννιάτικη αγορά εκπλήρωσε το σκοπό της και μου έφαγε μερικά ευρώ ακόμη και όλα κύλησαν τόσο όμορφα στην αγαπημένη Carcassonne…

 

[panpan]

Μια χαμένη βαλίτσα (για να προλάβω τους «κακούς» οι άλλες 3 έφτασαν κανονικά στον προορισμό τους, 3 στις 4 είναι καλό ποσοστό, δε βρίσκετε;

:roll: Ποιά αεροπορική;

το σάββατο εκεί θα είμαι

 

[Italitsa]

Alet les Bains

Πρόκειται για ένα όμορφο χωριουδάκι, με το ποταμάκι του, τα τραπεζάκια πικ-νικ και τα μπάρμπεκιου στις όχθες του… Ένας μισοκατεστραμένος καθεδρικός που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα, κάνει αισθητή την παρουσία του και την ηλικία του… Επίσης, στο χωριό αυτό βρίσκονται θερμές πηγές οι οποίες ανακαλύφθηκαν από τους Ρωμαίους πάνω από 2000 χρόνια πριν… Σχετικά με το Alet les bainsκαι το νερό να σημειώσω ότι το νερό του συγκεκριμένου χωριού είναι ένα από τα παλαιότερα μεταλλικά νερά, με χρονολογία πρώτης εμφιάλωσης περί τα 120 χρόνια πριν.

 

[Italitsa]

Σπήλαιο Niaux


Ή αλλιώς η πρώτη επαφή με τον «γαλλικό σωβινισμό»… Και η ερώτηση μου είναι η εξής : Υπάρχει ένα σπήλαιο με προϊστορικές ζωγραφιές κτλ, προστατευόμενο μνημείο της Unesco, οπότε αυτόματα γνωστό όχι μόνο στους Γάλλους και μου έχεις μόνο έναν ξεναγό ο οποίος μιλάει μόνο γαλλικά;; Θα μου πεις, δεν ήξερες, δεν ρώταγες;; Και βέβαια ρώτησα και βέβαια ήξερα ότι ειδικά την εποχή που πήγαμε εμείς δεν έπαιζε ξενάγηση στα αγγλικά, ήμουν προετοιμασμένη γι’αυτό… Αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένη για την τέρμα προκλητική συμπεριφορά του ξεναγού… Γιατί και η κοπελίτσα στο μαγαζί με τις σοκολάτες στην Carcassonne δε μιλούσε γρι αγγλικά, όμως φαινόταν ότι ήθελε να βοηθήσει, ήταν χαμογελαστή και πραγματικά έκανε προσπάθεια… Ο φίλος μας εδώ όμως, εκτός του ότι δεν προσπάθησε ούτε μισή φορά να μας εξηγήσει κάτι (όπως μπορούσε, με τα χέρια, με τα πόδια, δε με πολυενδιαφέρει με ποιο τρόπο), έκανε αστειάκια εις βάρος των Ελλήνων που ήρθαν και δε μιλούν γαλλικά, τα οποία σαφώς και ήμασταν σε θέση να καταλάβουμε, άσχετα αν δεν μπορούσαμε να του απαντήσουμε κατάλληλα… Ή μάλλον μπορούσαμε αλλά θα ρίχναμε πολύ το επίπεδο!! Το αποκορύφωμα όλων ήταν αφού τέλειωσε η «ξενάγηση», η ατάκα του «Καλά, στην Ελλάδα δε μαθαίνετε γαλλικά;;» Μου ‘ρθε να τον βουτήξω!! Πραγματικά όμως… Πωπω τα θυμάμαι και συγχύζομαι πάλι…

Ας πούμε όμως δυο λόγια για το σπήλαιο μπας και ηρεμήσω… Λοιπόν, το σπήλαιο Niaux ανακαλύφθηκε επισήμως τον 20ο αιώνα, αν και μέσα στο σπήλαιο υπάρχουν ημερομηνίες από τον 17ο αιώνα, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι το είχαν ανακαλύψει από πιο νωρίς... Από τα 17 του χιλιόμετρα, το κοινό μπορεί να επισκεφθεί μόλις το ένα, με το αποκορύφωμα της ξενάγησης να βρίσκεται εκεί στο τέλος του χιλιομέτρου, στο «Μεγάλο σαλόνι»… Οι τοιχογραφίες χρονολογούνται έως και 15.000 χρόνια πριν και αναπαριστούν κυρίως ζώα… Το σπήλαιο δε θεωρήθηκε ποτέ τόπος διαμονής κάποιων φύλων αλλά «πέρασμα» και εικάζεται πως οι ζωγραφιές αυτές χρησίμευαν για να δείχνουν στους περαστικούς κυνηγούς τα θηράματα της περιοχής… Στο σπήλαιο τώρα συναντούμε τοιχογραφίες από Πυγμαίους αλλά και από άλλους του γένους homo, για να καταλήξουμε σε αυτές των homo sapiens sapiens… Τα χρώματα που χρησιμοποιούσαν ήταν μαύρο, μπλε και κόκκινο που προέρχονταν από μέταλλα της περιοχής, ενώ οι ζωγραφιές στο «Μεγάλο Σαλόνι» αποδίδονται σε 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους… Παρατηρούμε πως αρχικά το στοιχείο στο οποίο έδιναν σημασία (άρα και ζωγράφιζαν) ήταν το σχήμα των ζώων, στη δεύτερη φάση λεπτομέρειες όπως το δέρμα αλλά και η δύναμη την οποία απέδιδαν με γραμμές και στην τρίτη πλέον φάση βλέπουμε ακριβείς αναπαραστάσεις των ζώων… Σαν εμπειρία είναι μοναδική όπως και να έχει, γι’ αυτό και εις γνώσιν μας είχαμε κλείσει το tour και ας ήταν στα γαλλικά, αλλά ο φιλαράκος μας το χάλασε με τη συμπεριφορά του… Δεν πειράζει, του εύχομαι αν έρθει στην Ελλάδα να του γίνει ξενάγηση στην Ακρόπολη στα αρχαία ελληνικά…

 

[Italitsa]

Tarascon sur Ariege


Επιστροφή στο χωριουδάκι που θα μας φιλοξενούσε αυτό το δεύτερο βράδυ… Έχω τόσα νεύρα με τον κυριούλη (στον οποίο δε ξέρω κ εγώ τι του έχω σούρει μέχρι να κατέβουμε στο χωριό), οπότε για να ηρεμήσω χρειάζομαι επειγόντως κάτι γλυκό!! Η απάντηση έρχεται από μια patisserieαπέναντι σχεδόν από το ξενοδοχείο μας… Παρασύρω και τους υπόλοιπους (μεταξύ μας, δεν ήταν και πολύ δύσκολο) και εκεί που περιμένω να χαλαρώσω λιγάκι, τσιτώνω περισσότερο!! Η τύπισσα στο κατά τ’άλλα συμπαθητικό μαγαζάκι είναι μια αγενέστατη κυρία γύρω στα 40, κακομούτσουνη και στριμμένη (πήγε να βουτήξει ένα μικρό αγοράκι επειδή απλά ακούμπησε με το δαχτυλάκι του τη βιτρίνα με τα γλυκά για να δείξει στον μπαμπά του τι ήθελε!!) Α οκ, λέω, μάλλον εδώ στην περιοχή είναι λίγο πειραγμένοι, δεν εξηγείται αλλιώς!! Τέλος πάντων τρώμε κάτι τάρτες και την κάνουμε για το ξενοδοχείο… Επιτέλους συναντάμε έναν ευγενικό άνθρωπο…όλε!!! Ξεφορτώνουμε τα πράγματα από το αυτοκίνητο, πίνουμε και ένα καφεδάκι και είμαστε έτοιμοι για βόλτες… Το χωριουδάκι είναι πολύ όμορφο, με όμορφη θέα στα όρη, στ’άγρια βουνά που είναι και χιονισμένα, με τη συμβολή των δυο ποταμών του, γραφικότατο!! Κάνουμε μια βόλτα μέχρι την eglise Sainte-Quitterie και στη συνέχεια πάμε στην διπλανή πόλη Foix για φαγητό και βολτίτσα… Στο Tarascon θα επιστρέφαμε το βραδάκι για ένα ποτό σε ένα όμορφο μπαράκι που είχαμε δει πιο πριν και νάνι…

Foix

Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο parcking και η βόλτα μας στη Foix ξεκινάει με πολύ καλές εντυπώσεις!! Περνάμε από μια σκεπαστή αγορά η οποία θυμίζει κάπως την Piazza del Mercato στη Σιένα και αυτό μου αρέσει!! Αρχίζουμε να μπαίνουμε προς το centre ville και τα στενά δρομάκια της, οι πεζόδρομοι, οι μικρές πλατείες είναι όλα πολύ γραφικά και όμορφα…Τις εντυπώσεις βέβαια κλέβει το κάστρο το οποίο είναι φωτισμένο μιας και είχε σουρουπώσει για τα καλά!! Φυσικά δε μπορούμε να το επισκεφθούμε τέτοια ώρα γι’αυτό κατηφορίζουμε πάλι προς το κέντρο… Μπαίνουμε σε ένα μικρό αλλά όμορφο μαγαζάκι στο οποίο επικρατεί ο κακός χαμός λόγω ενός αγώνα rugby που παρακολουθούσαν οι θαμώνες!! Εκεί απολαμβάνουμε μια πολύ νόστιμη σοκολάτα, γινόμαστε «γαλλάκια» και υποστηρίζουμε την ομάδα που υποστήριζαν όλοι (μη φάμε και ξύλο!!) και όλα αυτά πριν βγούμε πάλι στο κρύο μας (που είχαμε αρχίσει να το συνηθίζουμε) προς αναζήτηση βρώσης… Αφού τσιμπήσαμε πάλι το κατιτίς μας (να σημειωθεί ότι σ’αυτό το ταξίδι όλο τρώγαμε και πίναμε καφέδες, δε ξέρω πως συνέβη αυτό, το κρύο μάλλον:roll, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το Tarascon… Ένα γρήγορο μπανάκι και έτοιμοι όλοι για ποτάκι…δηλαδή σχεδόν όλοι, είχαμε και μια παράπλευρη απώλεια… Απολαύσαμε το κρασάκι μου εγώ, τις μπύρες τους οι «άντρες μου» σε ένα ήσυχο μπαράκι με θέα στο ποτάμι… Σαν σε όνειρο… να μη μου είχαν χαλάσει τη διάθεση οι δυο «παλιογάλλοι» και θα ήταν μια σούπερ ημέρα…Τέλος πάντων το όμορφο κλείσιμο της βραδιάς με αποζημίωσε…

 

[North66]

Αν τους μιλήσεις στη γλώσσα τους γίνονται πιο ευγενικοί.

 

[Italitsa]

Rennes le Chateau


Ξημερώνει η μέρα, πηγαίνω στο παράθυρο και κοιτάζω απ’ τη μια το ποτάμι και απ’την άλλη τις χιονισμένες κορφές των Πυρηναίων… Γαλήνη!! Σήμερα η μέρα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα… Κάποιοι (εγώ και ο φίλος μου) την περιμέναμε πως και πως!! Επίσκεψη λοιπόν στο Rennes le Chateau, το μέρος για το οποίο και αν υπάρχουν θρύλοι και θεωρίες!! Εντύπωση μου κάνει που το παιδί στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου (στην οποία ρεσεψιόν υπήρχε και η σημαία των «Καθαρών», έεεετσι!!) δεν το ήξερε καν το χωριουδάκι και αντίστοιχα σε αυτόν έκανε εντύπωση που μια παρέα Ελλήνων ήρθε στη Γαλλία με σκοπό να το επισκεφθεί… Περιττολογώ όμως και βιάζομαι να σας πω όλα αυτά που λέγονται για το χωριό και συγκεκριμένα για το εκκλησάκι του, του οποίου η ιστορία με εξιτάρει αφάνταστα πολύ!!

Η όλη συζήτηση σχετικά με το μυστήριο του Rennes le Chateau ξεκινάει πολύ πριν από οποιαδήποτε σταυροφορία, από οποιαδήποτε αίρεση και κυρίως πολύ πριν την επίσημη εμφάνιση του Χριστιανισμού ως θρησκεία. Συγκεκριμένα η ιστορία του χωριού και της αιρετικής επαρχίας Languedoc ξεκινάει από την εποχή του Χριστού, το σημείο μηδέν στην θρησκευτική ιστορία της Δύσης. Τα μυθιστορήματα του Dan Brown, άλλα λιγότερο γνωστά μυθιστορήματα, ντοκυμαντέρ και θεωρίες, τα οποία εμφανίστηκαν τα τελευταία 80 χρόνια προσπαθούν να αποδείξουν μια νέα θεωρία σχετικά με την ζωή και το έργο του Χριστού. Αλλά ας μην βιαζόμαστε. Ας δούμε η επίσημη ιστορία ποια είναι.

Μετά την σταύρωση και την ανάσταση του Κυρίου, η Μαρία Μαγδαληνή έφυγε από την Ιουδαία και με πλοίο (και ενδιάμεσο προορισμό την Ελλάδα) έφτασε στην Μασσαλία. Στην περιοχή έζησε μέχρι και τον θάνατό της όπου και θάφτηκε (χαρακτηριζόμενη ως πρώην πόρνη και δεν αγιοποιήθηκε παρά μόνο μερικές δεκαετίες πίσω όπου αναγκαστικά το Βατικανό ζήτησε συγγνώμη και αγιοποίησε την Μαρία – που ήταν και απόστολος του Κυρίου). Μερικά από τα λείψανα της βρίσκονται στην Aix-en-Provence. Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οδήγησε στον Μεσαίωνα και πολλές βαρβαρικές φυλές ξεκίνησαν επεκτατικούς πολέμους . Μια Φράγκικη φυλή, οι Μεροβίγκιοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και ξεκίνησαν την δυναστεία τους. Τα χρόνια πέρασαν, οι Καθαροί ήρθαν, οι Ναΐτες Ιππότες ήρθαν επίσης και μύθοι χτίζονταν στην συγκεκριμένη περιοχή για θαμμένους θησαυρούς.

Το 1885 ο Francois Berenger Sauniere, ένας μικρός απλός παπάς τοποθετήθηκε στην εκκλησία του Rennes le Chateau και ξεκίνησε σιγά σιγά να προσπαθεί να φτιάξει την διαλυμένη εκκλησία. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά καθώς ένας απλός παπάς (με μισθό κληρικού) κατάφερε όχι μόνο να τελειοποιήσει την εκκλησία αλλά να χτίσει πύργους και άλλα κτήρια γύρω από το χωριό. Και εκεί που τελειώνει η ιστορία, ξεκινάει το μυστήριο.

Καθώς ο Sauniere (Sauniere λέγανε και έναν από τους πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα Κώδικας Ντα Βίντσι) έσκαβε κάτω από την εκκλησία ανακάλυψε αρχεία τα οποία δείχνανε τα μυστικά δωμάτια της εκκλησίας. Η θεωρία αυτή του μυστηρίου θεωρείται σωστή καθώς πίσω από το αβαείο της εκκλησίας και τους πίνακες στην απέναντι πλευρά υπάρχουν πράγματι μυστικά δωμάτια (το ένα μάλιστα με ματάκι). Ακόμα βέβαια δεν έχουμε πει σχεδόν τίποτα. Σύμφωνα με τις θεωρίες ο Sauniere σε μία από τις μυστικές κρύπτες ανακάλυψε και αρχαία/μεσαιωνικά έγγραφα κειμένου, τα οποία πήρε και πήγε στο Παρίσι (στην Μασονική εκκλησία Αγίου Σουλπικίου και για πολλούς αρχηγείο του Κοινού της Σιών) για αποκρυπτογράφηση. Υποθετικά ένα από τα έγγραφα αναδείκνυε δύο γενεαλογικά δέντρα μεταξύ του 1244-1644. Πριν φύγει ο Sauniere από το Παρίσι αγόρασε και τρεις πίνακες: Et in Arcadia Ego, Pope Celestine V και έναν άλλον που δεν έχουμε τον τίτλο του. Στην επιστροφή του Sauniere, οι κάτοικοι τον έβλεπαν πλέον να εργάζεται μόνο νύχτα και μάλιστα ένας αυτόπτης μάρτυρας τον είχε δει να ανοίγει τον τάφο της Μαρίας ντε Νέγκρι, κόμισσας του Blanchefort (η οποία πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 1781). Ο παπάς ξεκίνησε να ανοίγει τραπεζικούς λογαριασμούς στο Παρίσι και σε άλλες χώρες, κάτι που σημαίνει ότι ο παπάς έπαιρνε χορηγήσεις από τρίτα πρόσωπα ή οργανισμούς για να συνεχίσει το έργο του. Εκτός από την εκκλησία ο παπάς έφτιαξε και τον Μάγκδαλα Πύργο καθώς και ένα συντριβάνι στον κήπο. Επίσης έφτιαξε και την βίλλα Μπεθάνια καθώς και έναν νερόμυλο στο χωριό με δωμάτια για γραφεία από πάνω… Το 1897 άνοιξε η νέα εκκλησία και ο παπάς ενός διπλανού χωριού σοκαρίστηκε από το θέαμα και απείλησε τον Sauniere ότι θα τον καταδώσει. Τέσσερις μέρες μετά, ο παπάς αυτός (Γκελίς) βρέθηκε νεκρός. Το 1914 ένας άλλος παπάς, ύστερα από ιστορίες που άκουσε για την εκκλησία, πήγε να ερευνήσει αλλά το ίδιο βράδυ βρέθηκε και αυτός νεκρός.

Ο Sauniere πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 1917, αφού πρώτα ο παπάς που πήγε να τον εξομολογήσει πριν τον θάνατο του έφυγε από το δωμάτιο αρνούμενος να το κάνει και σε κατάσταση σοκ από τα πράγματα που είχε ακούσει.
Αυτός είναι ο κύριος Sauniere αυτοπροσώπως...για την ακρίβεια το κέρινο ομοίωμα του που βρίσκεται στο μουσειάκι του χωριού...

Ας μπούμε να δούμε λίγο την περίφημη εκκλησία αφιερωμένη στην Μαρία την Μαγδαληνή.

Κοιτώντας την είσοδο, το πρώτο πράγμα που πιάνει το μάτι σου είναι η λατινική επιγραφή Terribilis est locus iste (Terrible is this place). Το κείμενο αυτό είναι παρμένο από την Βίβλο, σύμφωνα με την οποία ο Ιακώβ είδε ένα όνειρο στο οποίο άγγελοι ανεβοκατέβαιναν μια σκάλα ( η σκάλα εκτός από την βίβλο χρησιμοποιείται και στην Καμπάλα ως το δέντρο της ζωής, όμως και οι Μασόνοι χρησιμοποιούσαν το σύμβολο της σκάλας ως έναν τρόπο μύησης νέων μελών καθώς έπρεπε να ανέβουν την σκάλα για να δουν ένα ρόδο).

Μπαίνοντας στην είσοδο βλέπουμε το άγαλμα ενός δαίμονα (που συμβολίζει την αμαρτωλή γη) να κρατάει ένα μπολ με άγιο νερό. Ο δαίμονας είναι ο Ασμόδεος (ή Ταλμούδ) τον οποίο είχε «προσλάβει» ο Σολομώντας για να φτιάξει τον ναό του. Η εικόνα του διαβόλου είναι η ανάποδη εικόνα του Χριστού που βαφτίζεται, η οποία βρίσκεται στην άλλη άκρη της εκκλησίας (στην Καμπάλα και στην Μασονία χρησιμοποιείται η δυαδικότητα μεταξύ καλού και κακού που στην σύγχρονη εποχή παρουσιάζεται ως γιν-γιανκ, άσπρο μαύρο). Πάνω από το διαολάκο υπάρχουν δύο σαλαμάνδρες (που είναι το σύμβολο της φωτιάς) ενώ εκεί συναντάμε και την γαλλική επιγραφή Par ce signet u le vaincras, που σημαίνει «με αυτό το σημάδι θα κατακτήσεις». Πάνω από την επιγραφή αυτή βρίσκονται τέσσερις άγγελοι που συμβολίζουν τον αέρα. Η γαλλική αυτή έκφραση προέρχεται από το όραμα του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Α’, πριν την μάχη στις 28/10/312, τότε που ο Χριστός εμφανίστηκε και του είπε να προσθέσει στην εμφάνισή του τον σταυρό (το οποίο το βλέπουμε στους Σταυροφόρους). Επίσης το τάγμα των Ροδόσταυρων (οι πρόγονοι του Κοινού της Σιών για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα) χρησιμοποιούσε στην Καμπαλιστική Σκάλα της ζωής την ίδια φράση δείχνοντας τα τέσσερα βασικά στοιχεία των αλχημιστών (αέρα, γη, φωτιά και νερό). Τέλος η φράση περιέχει 22 ακριβώς γράμματα, το οποίο συσχετίζεται με το δέντρο της ζωής το οποίο έχει 22 μονοπάτια που αντιστοιχούν στα 22 γράμματα του Εβραϊκού αλφάβητου.

Το δάπεδο της εκκλησίας αποτελείται από λευκά και μαύρα πλακάκια τα οποία σχηματίζουν επίπεδο σκακιού. Πάλι βλέπουμε την δυαδικότητα, αλλά το σκάκι επίσης έχει χρησιμοποιηθεί ως αποκωδικοποιητής σε κάποια παλιά έγγραφα που βρέθηκαν το 1960. Όταν οδηγούσες ένα πιόνι ιππότη με τέτοιες κινήσεις ώστε να καταλήγει κάθε φορά σε διαφορετικό σημείο εμφανίζονταν κρυφά μηνύματα.

Περιμετρικά στους τοίχους της Εκκλησίας, υπάρχουν οι 14 στιγμές του Σταυρού ( οι 14 σταθμοί του Χριστού από την εκδίκαση έως και την ταφή του). Αυτοί οι μικροί πίνακες υπάρχουν και σε άλλες εκκλησίες, αλλά εδώ παρατηρούμε κάποια στοιχεία αξιοσημείωτα.

1 (Ο Χριστός καταδικάζεται από τον Πόντιο Πιλάτο). Εδώ ο Πιλάτος έχει κόκκινα μαλλιά και συνοδεύεται από ένα μαύρο παιδί. Επίσης εμφανίζονται ένας αετός (συμβολίζει δύναμη) και ένα λιοντάρι (συμβολίζει κουράγιο). Στον μεσαίωνα ο αετός και το λιοντάρι συμβόλιζαν δυαδικότητα καλού και κακού. Το χρυσό λιοντάρι δίπλα στο μαύρο παιδάκι, συμβολίζει και την διαδικασία των αλχημιστών για την δημιουργία του χρυσού. Επίσης το μαύρο (negro) μπορεί να είναι και συσχετισμός για την οικογένεια Νέγκρι (της οποίας ο Sauniere έσκαβε τον τάφο) που κατοικούσαν στην γύρω περιοχή του Rennes le Chateau.

O 4ος σταθμός (Ο Χριστός συναντάει την μητέρα του) εμφανίζει κάτω από την εικόνα (αν και δεν φαίνεται σε αυτή την φωτογραφία) ένα μαύρο σημείο (το μόνο σε όλες τις εικόνες) που θεωρείται σημάδι για τα έγγραφα που βρέθηκαν κάτω από την εκκλησία, καθώς και την οικογένεια Νέγκρι.

Στον 8ο σταθμό ( ο Χριστός μιλάει στις κόρες της Ιερουσαλήμ), η γυναίκα με το παιδί θεωρείται ως η Μαρία Μαγδαλήνη που κρατάει το παιδί του Ιησού.

Στον 10ο σταθμό (Ο Χριστός απαλλάσσεται από τα ρούχα του) οι στρατιώτες παίζουν στα ζάρια τα ρούχα του Χριστού με το ζάρι να δείχνει το 3 και το 4 σε διπλανές πλευρές, πράγμα που δεν γίνεται καθώς σχηματίζουν το 7, ένα αποτέλεσμα που σ’ ένα πραγματικό ζάρι εμφανίζουν μόνο οι αριθμοί σε αντίθετες πλευρές. Επίσης τα νούμερα 3 και 4 είναι Πυθαγόρεια νούμερα.

Στον 14ο σταθμό (ο Χριστός μπαίνει στον τάφο) Το περίεργο είναι ότι στην εικόνα η διαδικασία γίνεται την νύχτα. Αυτό θεωρείται στοιχείο ότι ο Χριστός επέζησε από τον σταυρό (καθώς οι Εβραϊκοί νόμοι επιτάσσανε οι ταφές να γίνονται πριν νυχτώσει) και μάλλον αυτό που απεικονίζεται είναι η μεταφορά του ημιλιπόθυμου Χριστού προς το μέρος διαφυγής του. Ο Ιησούς πέθανε Παρασκευή βράδυ και σύμφωνα με τον νόμο απαγορευόταν να πιάσει ζωντανός νεκρό πτώμα την νύχτα πριν το Σάββατο. Με λίγα λόγια η εικόνα δείχνει ότι ο Χριστός ήταν ζωντανός.

Στην εκκλησία υπάρχουν επίσης κάποια αγάλματα τοποθετημένα με κυκλική πορεία, των οποίων οι επιγραφές είναι στα αγγλικά. Αυτά είναι του Germaine, Roch ( ο οποίος πέθανε στις 17 Ιανουαρίου και θεωρείται ο άγιος των χαμένων θησαυρών. Σηκώνει το ρούχο του έως το γόνατο, σημάδι γνωστό για αναγνώριση των Μασόνων) και του Anthony, Anthony of Padua and Luke. Παίρνοντας τα πρώτα γράμματα σχηματίζεται η λέξη GRAAL που στα γαλλικά σημαίνει δισκοπότηρο. Στο κέντρο αυτών βρίσκεται το άγαλμα της Μαρίας της Μαγδαληνής - δισκοπότηρο που έχει για σημάδι το γράμμα Μ. Το άγαλμά της εμπεριέχει ένα κρανίο και ένα βιβλίο που είναι σύμβολα που όταν χρησιμοποιούνται μαζί στην Μασονία δείχνουν την ύπαρξη ενός πτώματος στην γύρω περιοχή.

Τα αγάλματα της Παναγιάς Παρθένας και του Αγίου Ιωσήφ που κρατάνε παιδιά πιθανόν δείχνουν ότι ο Χριστός είχε δίδυμο αδερφό ( Η εκκλησία θεωρεί ότι ο Χριστός είχε ετεροθαλή αδέρφια καθώς ο Ιωσήφ είχε παντρευτεί πιο πριν – αλλά όχι ότι ο Χριστός είχε αδερφό γιατί σε αυτή την περίπτωση η θεϊκή του φύση θα συνέχιζε μέσω του αδερφού του).

Ο πίνακας στο πίσω μέρος της εκκλησίας δείχνει τον Χριστό να μιλάει στον κόσμο. Αριστερά φαίνεται ξεκάθαρα το Rennes le Chateau και στο χώμα τα λουλούδια της περιοχής που ονομάζονται και σφραγίδες του Σολομώντα. Επίσης βλέπουμε και ένα πουγκί με χρυσό που υποδυκνύει θησαυρό ενώ όλη η γη είναι καλυμμένα με ρόδα.

Το αβαείο δείχνει την Μαρία την Μαγδαληνή να γονατίζει σε μια σπηλιά δίπλα σε κάτι κλαδιά που σχηματίζουν τον σταυρό. Ένα από τα κλαδιά καταλήγει σε 2 παρακλάδια που υπονοεί την ύπαρξη απογόνων μεταξύ του Χριστού και της Μαρίας της Μαγδαληνής. Η σπηλιά είναι ολόιδια με μια σπηλιά απέναντι από το Rennes le Chateau που ονομάζεται Magdalene Grotto. Η Μαρία έχει τα δάχτυλά της σταυρωμένα (σύμβολο των Ροδόσταυρων). Η ύπαρξη ενός κρανίου και του σταυρού συμβολίζει πάλι την ύπαρξη ενός τάφου στην περιοχή ( άρα 2 μέχρι στιγμής).

Τα παράθυρα της εκκλησίας είναι φτιαγμένα έτσι ώστε κάθε 17 Ιανουαρίου το μεσημέρι, το φως σχηματίζει στο πάτωμα της εκκλησίας μπλε μήλα (μασονικό σύμβολο αναγνωρισιμότητας).

Ένα από τα μυστικά δωμάτια είναι μικρό και άδειο με μία μόνο επιγραφή VITRIUM (Visita Interiora Terrae Rectificando Invenies Occultum Lapidem= Επισκεφθείτε το εσωτερικό της γης, η οποία αγιοποιείται από την κρυμμένη πέτρα). Μια πρόσφατη τσιμεντένια πόρτα φράζει την συνέχεια του δωματίου όπου κάποτε υπήρχαν σκαλιά (αξίζει να σημειωθεί ότι το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Γαλλίας, δεν αποδέχεται την έγκριση αδειών για ανασκαφές στο Rennes le Chateau ενώ η Μοσάντ (Ισραηλινή μυστική υπηρεσία) έχει πραγματοποιήσει έρευνες στην περιοχή χωρίς να εξηγήσει τον λόγο). Το Κοινό της Σιών έχει αποδείξεις για την παρουσία 2 σημαντικών αντικειμένων στην άλλη πλευρά της τσιμεντένιας πόρτας.

Εκτός από την εκκλησία, να σημειώσουμε ότι ο πύργος Μάγκδαλα = Tower Magdala πήρε το όνομά του από την πόλη που η Μαρία η Μαγδαληνή πήρε το όνομά της (Μigdal) που σημαίνει πύργος οπότε το όνομα του πύργου είναι Πύργος Πύργος (δυαδικότητα). Στον μικρό κήπο υπάρχουν 2 ελληνικά γράμματα το Ά και το Ω αλλά ανάποδα ενώ στην βάση είναι και η λέξη Mission. Κάτω από την βίλλα Μπεθάνια έχει ανακαλυφθεί ένα υπόγειο σύστημα διαδρόμων.

Η σημασία της ημερομηνίας 17 Ιανουαρίου ακόμα μελετάται καθώς έχει βρεθεί σε πολλά απόκρυφα έγγραφα καθώς και σε άλλα ιστορικά γεγονότα.

Να σημειώσουμε ότι το Κοινό της Σιών είναι μια μυστική και αόρατη οργάνωση η οποία προστατεύει το μυστικό το οποίο θα καταστρέψει συθέμελα την άποψη που έχουμε για τον Χριστιανισμό και θα εξοντώσει την εκκλησία. Η παρουσία του κοινού της Σιών είναι αποδεδειγμένη καθώς ερευνητές έχουν έρθει σε επαφή μαζί τους χωρίς να βλέπουμε ονόματα και πρόσωπα, ενώ έγγραφα έχουν έρθει στην επιφάνεια με σφραγίδες της Σιών καθώς και μερικά περιοδικά που χρησιμοποιούσε για να επικοινωνήσει με τα μέλη της. Μερικά από τα φερόμενα μέλη της ήταν και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Νεύτωνας. Οι αποδείξεις ότι ο Χριστός δεν πέθανε στον Σταυρό αλλά έφυγε στην Γαλλία, παντρεύτηκε και έκανε απογόνους, τους Μερεβίγκιους (που προστατεύονται από το Κοινό ως γνήσιοι βασιλιάδες της ανθρωπότητας) και ότι πέθανε στην περιοχή του Languedoc και θάφτηκε σε έναν υπόγειο ναό (που πολλοί καθηγητές αρχαιολογίας πιστεύουν ότι υπάρχει στην περιοχή και έχει όγκο όσο ο ναός του Σολομώντα) είναι ένα μυστικό το οποίο μπορεί πράγματι να καταστρέψει την εκκλησία.

Η συζήτηση αυτή βέβαια είναι μεγάλη και δεν μπορεί να γίνει τώρα. Θα ξεφύγει και το νόημα της ιστορίας μου… Απλά σας περιέγραψα λίγο τι είδα στην περιοχή εκείνη και τι σήμαινε για εμένα αυτό το ταξίδι… Ήταν πολύ σημαντικό που μπόρεσα να δω από κοντά πράγματα για τα οποία έχω ξενυχτήσει διαβάζοντας τα… Να σημειώσω ότι τα παραπάνω στοιχεία που ανέφερα είναι παρμένα από διάφορα βιβλία που έχω διαβάσει (όποιος θέλει να διαβάσει σχετικά μπορεί να μου στείλει προσωπικό μήνυμα).

 

[Italitsa]

Rennes les Bains

Πρόκειται για ένα χωριό που συνδέεται «νοηματικά» άμεσα με το Rennes le Chateau… Η αλήθεια είναι πως ο μόνος λόγος που το επισκεφθήκαμε ήταν η λεγόμενη «Καρέκλα του Διαβόλου» και από εκεί και πέρα δεν καθίσαμε παραπάνω ώστε να το γυρίσουμε… Τουλάχιστον το κέντρο του γιατί το υπόλοιπο μάλλον το γυρίσαμε αρκετά μέχρι να βρούμε την εν λόγω Καρέκλα… Να ‘ναι καλά οι οδηγίες που είχαν τα βιβλία σχετικά με την τοποθεσία της γιατί διαφορετικά σήμανση δεν υπήρχε, εκτός από μια ταμπέλα τόσο μικρή και στα γαλλικά πάντα, την οποία είδαμε όταν πλέον ήμασταν έτοιμοι να τα παρατήσουμε… Όμως και από εκεί και πέρα δεν αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση η εύρεσή της… Περαιτέρω σήμανση δεν υπήρχε, ούτε κάποιο χαραγμένο μονοπάτι… Κυριολεκτικά σκαρφαλώσαμε σε μια βουνοπλαγιά αλλά όπως πάντα έτσι και σε αυτήν την περίπτωση ,οι επιμένοντες νίκησαν!!

Λίγα λόγια όμως για την Devil’s Armchair ή γαλλιστί “Le Fauteuil du Diable” (η τοποθεσία είναι επίσης γνωστή ως Source du Cercle)… Η Καρέκλα του διαβόλου χρησιμοποιούταν για εκατοντάδες χρόνια από τους Μασόνους για να βαφτίσουν τα νέα μέλη τους, τα οποία έπρεπε να πράξουν τους 14 σταθμούς του Χριστού μέσα από τις 13 εισόδους του υπόγειου ναού όπου είναι θεωρητικά κρυμμένος ο τάφος + 1 σταθμός η βάφτισή τους με το αίμα της καρέκλας, το οποίο ουσιαστικά είναι νερό με κόκκινο χρώμα, λόγω ύπαρξης μεταλλευμάτων σιδήρου στο βουνό. Στην διπλανή καρέκλα καθόταν ο Μέγας Μάγιστρος που παρακολουθούσε την διαδικασία ενώ το ανάγλυφο του σταυρού στην καρέκλα είναι Ροδόσταυρο σημάδι. Η δυσκολία πρόσβασης στο σημείο προξενεί σκέψεις (μη αξιοποίηση ενός αρχαίου χώρου τελετών από τους κατοίκους του χωριού.

Kαι μια άποψη του χωριού...

 

[Italitsa]

Lagrasse


Το Lagrasse ανήκει στη λίστα με τα πιο όμορφα χωριά της Γαλλίας και σίγουρα αξίζει τη θέση του εκεί… Δεν ξέρω τι να πω γι’αυτό το χωριό, είναι από τα μέρη που τα λόγια είναι περιττά και μέχρι τη στιγμή που το επισκεφθήκαμε η δεύτερή μου αγάπη μετά την Carcassone… Όλο πέτρινο, σπιτάκια υπέροχα και πέτρινα, στενά δρομάκια πλακόστρωτα, γέφυρες πέτρινες, ποτάμι, πράσινο… Από ιστορία θαρρώ πως δεν έχει να επιδείξει κάτι, στην ουσία χρονολογείται απ’ όταν χτίστηκε η μονή, για την οποία η άδεια δόθηκε το 783 από τον Καρλομάγνο.. Δυστυχώς φτάσαμε βράδυ εκεί και οι φωτογραφίες δεν μπορούν να περιγράψουν τόσο καλά την ομορφιά του… Αλλά οι όμορφες εικόνες είναι για να τις ζεις περισσότερο…

 

[taver]

Τον κυρίως φωτισμό συνόδευαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και όλα ήταν τόσο όμορφα και γλυκά…

Ελπίζω να καταφέρατε να αναγνωρίσετε τη γλώσσα στην οποία σας ευχόντουσαν καλές γιορτές τα λαμπάκια της φωτογραφίας.... (Όχι, δεν είναι Γαλλικά).