Λούβρο
Ενα ακόμη παράδειγμα για το τι σημαίνουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην «πολιτιστική» τους εκδοχή έρχεται από τη Γαλλία, όπου χτες τα μεγαλύτερα μουσεία του Παρισιού έκλεισαν, λόγω της απεργίας των εργαζομένων σε αυτά, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τη μείωση του προϋπολογισμού, την οποία θεωρούν «απειλή για την τέχνη».
Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Λούβρο «άνοιξε με περισσότερο από μία ώρα καθυστέρηση, αφού το προσωπικό του είχε συγκεντρωθεί μπροστά στις διάσημες γυάλινες πυραμίδες του μουσείου για να συζητήσει την πορεία των απεργιακών κινητοποιήσεων». Το Μουσείο «Ορσέ» παρέμεινε κλειστό όλη την ημέρα, ενώ το προσωπικό του αποφασίζει σήμερα για τις επόμενες κινήσεις του μετά τη χτεσινή συνάντηση με τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού, Φρεντερίκ Μιτεράν. Το μουσείο «Ροντέν» παρέμεινε επίσης κλειστό, όπως και το «Κέντρο Πομπιντού», το προσωπικό του οποίου απεργεί από την προηγούμενη βδομάδα.
Αυτό που εμφανίζεται ως «αναδιαμόρφωση του πολιτιστικού τομέα» είναι μέρος «των γενικότερων μειώσεων στον προϋπολογισμό που επιχειρεί η γαλλική κυβέρνηση». Αυτό στην πράξη οδηγεί, μεταξύ άλλων, στην απόφαση της κυβέρνησης να καλύψει μόνο τις μισές από τις κενές θέσεις μετά τη συνταξιοδότηση υπαλλήλων. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται επίσης γιατί «δίνεται όλο και μεγαλύτερη έμφαση στην αύξηση των εσόδων από την πώληση εισιτηρίων και τη μείωση του προϋπολογισμού και όχι στην ποιότητα των εκθέσεων των μουσείων».
Ολα τα παραπάνω δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της διαδικασίας πλήρους εμπορευματοποίησης του πολιτισμού, ως στρατηγικού στόχου του κεφαλαίου που αντιμετωπίζει τον πολιτιστικό τομέα ως ένα ακόμη πεδίο αύξησης της κερδοφορίας του. Σε αυτό το πλαίσιο τα μουσεία αποτελούν το κατ' εξοχήν «φιλέτο» για το κεφάλαιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που το Λούβρο «αποψιλώνεται» από τους εργαζομένους του, ξεκίνησε διαδικασία επέκτασής του με τη λογική των «παραρτημάτων» σε Αίγυπτο και Αμπου Ντάμπι, λειτουργώντας ακριβώς ως μία ακόμη πολυεθνική. Αυτό το «μοντέλο» επιχειρείται να επιβληθεί και στην Ελλάδα και η πρώτη κρούση έγινε με τη θεσμοθέτηση του νέου Μουσείου Ακρόπολης ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, αποκομμένου από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ώστε να «απελευθερωθεί» από κάθε δημόσιο έλεγχο και να λειτουργήσει με ιδιωτικοοικονομικούς όρους.
Ενα ακόμη παράδειγμα για το τι σημαίνουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην «πολιτιστική» τους εκδοχή έρχεται από τη Γαλλία, όπου χτες τα μεγαλύτερα μουσεία του Παρισιού έκλεισαν, λόγω της απεργίας των εργαζομένων σε αυτά, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τη μείωση του προϋπολογισμού, την οποία θεωρούν «απειλή για την τέχνη».
Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Λούβρο «άνοιξε με περισσότερο από μία ώρα καθυστέρηση, αφού το προσωπικό του είχε συγκεντρωθεί μπροστά στις διάσημες γυάλινες πυραμίδες του μουσείου για να συζητήσει την πορεία των απεργιακών κινητοποιήσεων». Το Μουσείο «Ορσέ» παρέμεινε κλειστό όλη την ημέρα, ενώ το προσωπικό του αποφασίζει σήμερα για τις επόμενες κινήσεις του μετά τη χτεσινή συνάντηση με τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού, Φρεντερίκ Μιτεράν. Το μουσείο «Ροντέν» παρέμεινε επίσης κλειστό, όπως και το «Κέντρο Πομπιντού», το προσωπικό του οποίου απεργεί από την προηγούμενη βδομάδα.
Αυτό που εμφανίζεται ως «αναδιαμόρφωση του πολιτιστικού τομέα» είναι μέρος «των γενικότερων μειώσεων στον προϋπολογισμό που επιχειρεί η γαλλική κυβέρνηση». Αυτό στην πράξη οδηγεί, μεταξύ άλλων, στην απόφαση της κυβέρνησης να καλύψει μόνο τις μισές από τις κενές θέσεις μετά τη συνταξιοδότηση υπαλλήλων. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται επίσης γιατί «δίνεται όλο και μεγαλύτερη έμφαση στην αύξηση των εσόδων από την πώληση εισιτηρίων και τη μείωση του προϋπολογισμού και όχι στην ποιότητα των εκθέσεων των μουσείων».
Ολα τα παραπάνω δεν είναι παρά τα αποτελέσματα της διαδικασίας πλήρους εμπορευματοποίησης του πολιτισμού, ως στρατηγικού στόχου του κεφαλαίου που αντιμετωπίζει τον πολιτιστικό τομέα ως ένα ακόμη πεδίο αύξησης της κερδοφορίας του. Σε αυτό το πλαίσιο τα μουσεία αποτελούν το κατ' εξοχήν «φιλέτο» για το κεφάλαιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που το Λούβρο «αποψιλώνεται» από τους εργαζομένους του, ξεκίνησε διαδικασία επέκτασής του με τη λογική των «παραρτημάτων» σε Αίγυπτο και Αμπου Ντάμπι, λειτουργώντας ακριβώς ως μία ακόμη πολυεθνική. Αυτό το «μοντέλο» επιχειρείται να επιβληθεί και στην Ελλάδα και η πρώτη κρούση έγινε με τη θεσμοθέτηση του νέου Μουσείου Ακρόπολης ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, αποκομμένου από την Αρχαιολογική Υπηρεσία ώστε να «απελευθερωθεί» από κάθε δημόσιο έλεγχο και να λειτουργήσει με ιδιωτικοοικονομικούς όρους.
