O μαρκήσιος έχει δίκιο. Η είσοδος γίνεται με γκρουπ συγκεκριμένου αριθμού ατόμων κάθε φορά και υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να μείνεις απ'έξω. Μία φορά μπήκα και μία άλλη όχι. Αν δεν έχεις πάει, καλύτερα μην το ρισκάρεις, γιατί τα γλυπτά είναι ανεπανάληπτα.
Τώρα πρόσεξα το σχόλιό σου. Συμφωνώ και επαυξάνω ότι η Λισσαβώνα δεν είναι μεσογειακή πόλη. Το γράφω στην ιστορία μου κι εγώ. Αυτή η ανεξήγητη προέλευσή της, η καταγωγή της είναι intriguing.;)
Ο φύλακας με πήρε από το χέρι και με οδήγησε μαζί με τον τεχνίτη στο υπόγειο του μουσείου, εκεί όπου διεκπεραιώνεται η συντήρηση των έργων και κατασκευάζονται ορισμένα καινούρια. Βρισκόμουν στα απόκρυφα του εθνικού μουσείου αζουλέζου και ένιωθα πραγματικά σκανταλιάρης. Με άφησαν να αγγίξω ό,τι...
Η Λισσαβώνα μου έδινε την εντύπωση μιας πόλης ξεχασμένης. Κάποιος την είχε ξεχάσει, τη Λισσαβώνα… Όλος ο κόσμος προχωρούσε, αλλά η Λισσαβώνα παρέμενε εκεί… ξεχασμένη. Μετά από μέρες, η πόλη εξακολουθούσε να φαντάζει ανοίκεια. Η Λισσαβώνα ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Μου δημιουργούσε συνεχώς...
Το επόμενο πρωί, η ημικρανία ήρθε για να μου θυμίσει ότι κάθε πράξη έχει και συνέπειες. Το πρωινό στο ξενοδοχείο ήταν κι αυτό γλυκό, με μπόλικα φρέσκα κρουασάν και Danish pastries και φρέσκο χυμό πορτοκάλι: τα πρώτα μου πορτοκάλια στη Λισσαβώνα.
Έξω από το ξενοδοχείο, ο ουρανός ήταν τόσο...
Από τις πρώτες ώρες κιόλας, είχε γίνει σαφές σε όλους ότι δεν θα έφευγα από τη Λισσαβώνα, δίχως να αγοράσω πλακάκια. Προσποιούμουν ότι αναζητούσα κάποιο αυθεντικό ταβερνάκι, για να τους κατευνάσω, όμως στην πραγματικότητα βρισκόμουν σε απόλυτη εγρήγορση: έπρεπε να εντοπίσω όσο το δυνατόν...