Ο Πόλεμος των Θεών

[Defkalion]

Αντιγράφω από το blog μου:

Ο Πόλεμος των Θεών

[imga="left"]http://www.protoporia.gr/protoporia/assets/books/9604361198.jpg[/imga]Περίληψη:


"Όταν πεθαίνει η πίστη σ\' ένα Θεό, πεθαίνει κι ο ίδιος ο Θεός".

Ο Σάντοου είχε ένα και μόνο όνειρο: να βγεί από τη φυλακή και να αρχίσει μια νέα ζωή. Όμως μία μέρα πριν την αποφυλάκισή του, η γυναίκα του και ο καλύτερός του φίλος σκοτώνονται σε ένα δυστύχημα.
Καθ\' οδόν προς την κηδεία, ο Σάντοου γνωρίζει έναν αινιγματικό ξένο, τον κ. Γουένσντεϊ, που ξέρει τα πάντα γι\' αυτόν και του προτείνει να γίνει ο σωματοφύλακάς του.
Όμως οι δραστηριότητες του κ. Γουένσντεϊ είναι πολύ πιο σκοτεινές απ\' ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί ο Σάντοου. Κι ο ρόλος του σε αυτές πολύ πιο επικίνδυνος. Γιατί κάτω από την αδιατάρακτη επιφάνεια της καθημερινότητας, μαίνεται ο πόλεμος των θεών, και ο νικητής θα κερδίσει την ίδια την ψυχή της Αμερικής.

Σχόλια:

Μια διαδρομή στις αχανείς εκτάσεις της Βόρειας Αμερικής, από τα χρόνια που οι θεοί λατρεύονταν ως πραγματικοί θεοί από τους ανθρώπους, μέχρι το σήμερα που οι θεοί παλεύουν να μείνουν ζωντανοί στις μνήμες των ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία.


Διαβάζοντας το βιβλίο το οποίο με απορρόφησε απίστευτα, θυμήθηκα μια φράση του Tim Robbins στην ταινιάρα του Darabont “The Shawshank Redemption”, ο οποίος σκέφτεται φωναχτά ότι “Ο Ατλαντικός είναι ένα τέρας που δεν έχει μνήμη”. Έτσι και στην πορεία των αιώνων κατά την εκδοχή του Gaiman, οι Μεγάλοι Παλαιοί Θεοί της Αφρικής και της Ευρώπης, πάλεψαν σκληρά για να διασχίσουν νοητά τον Ατλαντικό και να εγκατασταθούν και στις καρδιές των ανθρώπων της Αμερικής. Η Αμερική όμως δεν είναι μέρος για θεούς. Τους εξυψώνει και τους ξεχνάει με ρυθμό που αυτοί εξαντλούνται, ξεχνιούνται, εξαφανίζονται, χάνουν το λόγο ύπαρξής τους. Όσοι θεοί ξεχάστηκαν, απλώς πέθαναν. Αυτοί που έχουν απομείνει βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα παιχνίδι divine διαστάσεων, με πρωταγωνιστές τους ίδιους και κάποιον ακόμη που κινεί τα νήματα σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει την ψυχή της Αμερικής.


Η γραφή του Gaiman είναι πολύ απλή και δεν κουράζει καθόλου, και αφηγείται την -ομολογουμένως πολύ ιδιαίτερη και εξαιρετικά παράξενη- ιστορία με εντυπωσιακά απλό τρόπο, γεγονός που αναδεικνύει και το ταλέντο του στο storytelling. Τα flashback που γίνονται κατά τη διάρκεια της αφήγησης μπορεί να φανούν σε κάποιους άσχετα, όμως εξυπηρετούν άρτια στη βύθιση του αναγνώστη σε μια ατμόσφαιρα εντελώς spiritual, λες και προσπαθεί να τον μυήσει στο βιβλίο και τις ιδέες του.


All in all? Ένα βιβλίο που δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσει ασυγκίνητους, εκτός αν είστε εντελώς αντι-fan του είδους. Σε διαφορετική περίπτωση ξεκινήστε το… χτες.