Πιστεύετε στον έρωτα με την πρώτη ματιά, πόσο μάλλον στον έρωτα με μια πόλη;
Καταρχάς, οφείλω να ομολογήσω πως ήμουν προκατειλημμένη: είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν αγαπούν τις μεγαλουπόλεις, που η θέα των επιβλητικών ουρανοξυστών δε με συγκινεί, που οι γρήγοροι ρυθμοί με αποστρέφουν.
Κι όμως, η Σιγκαπούρη κατάφερε να ανατρέψει μέσα μου κάθε στερεότυπο, να με κερδίσει, να ανακαλύψω σε αυτήν στοιχεία καινοτόμα, που δεν είχα ξανασυναντήσει πουθενά, κι εν τέλει, να την ερωτευτώ. Όχι κατόπιν ωρίμου σκέψεως αλλά κεραυνοβόλα, ακαριαία μα και βαθιά.
Αξημέρωτα φτάσαμε στο αχανές αεροδρόμιό της το οποίο από μόνο του είναι ικανό να σε προκαταβάλει θετικά για το τί έχεις να αντικρίσεις, αφού πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επιβλητικά αεροδρόμια του κόσμου. Ακόμα και stop over να έχεις στη Σιγκαπούρη, είναι σίγουρο πως δε θα βαρεθείς κάνοντας βόλτες στο αχανές και πλήρως εξοπλισμένο αεροδρόμιο Changi.
Πήραμε αμέσως ταξί για το ξενοδοχείο μας, προκειμένου να ξεκουραστούμε και να ανακτήσουμε δυνάμεις. Αυτή τη φορά στη διηπειρωτική μου εξόρμηση δεν ήμουν μόνη. Συνεργό στο έγκλημα έχρισα τη δεκατετράχρονη κορούλα μου η οποία εκδήλωσε για πρώτη φορά ενδιαφέρον να βρεθεί εκτός Ευρώπης.
Σηκωθήκαμε λίγες ώρες αργότερα και βγήκαμε έξω για εξερεύνηση. Η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά αποπνικτική, με υψηλές θερμοκρασίες, χωρίς ίχνος από κάποιο δροσιστικό αεράκι, με μοναδική ελπίδα λίγα σύννεφα που παρείχαν πρόσκαιρη λυτρωτική σκιά. Οι συνθήκες αυτές όμως δεν ήταν ικανές να μας στερήσουν τη βόλτα μας ή να μας πτοήσουν στο ελάχιστο. Η Σιγκαπούρη έχει ούτε λίγο ούτε πολύ 55 περίπου χρόνια που είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη και είναι από τις ελάχιστες εναπομείνασες πόλεις- κράτη. Υπήρξε διαδοχικά υπό αγγλική, ιαπωνική και μαλαισιανή κατοχή ενώ κάθε μία χώρα από αυτές έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της. Οι Σιγκαπουρέζοι είναι κινεζικής καταγωγής, ωστόσο μιλούν άπταιστα τα αγγλικά και τα συγκαταλέγουν στις επίσημες γλώσσες τους, θυμίζουν πολύ Ευρωπαίους στη συμπεριφορά και την τάξη, είναι φιλικοί και εξυπηρετικοί ενώ δε τσιγκουνεύονται το χαμόγελο.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση με τους περίφημους κήπους Gardens By The Bay, το τεράστιο αυτό καταπράσινο πάρκο με τους τρεις βασικούς κήπους. Εκεί αντιλήφθηκα για πρώτη φορά το μεγαλείο της λιλιπούτειας μα τόσο ενδιαφέρουσας αυτής χώρας: οι κάτοικοι της Σιγκαπούρης έχουν επιτύχει να συνδυάσουν άρρηκτα το μοντέρνο με το παραδοσιακό, το υπερσύγχρονο με το οικολογικό, την παρέμβαση στη φύση με τον ει δυνατόν φυσικότερο τρόπο. Έξω από τους κήπους υπήρχε εμπορικό κέντρο που απευθυνόταν σε κατόχους φορτωμένων πορτοφολιών. Δε καταναλώσαμε χρόνο σε πράγματα που δε μας γοητεύουν, έτσι βγήκαμε αμέσως για βόλτα στους κήπους, οι οποίοι παρείχαν όαση δροσιάς τις δύσκολες εκείνες ώρες. Είναι μαγευτικό το γεγονός ότι έχουν επενδύσει το ψυχρό κι άχρωμο τσιμέντο με όλων των λογιών τα λουλούδια, προσδίδοντας έτσι ένα μοναδικό αποτέλεσμα.
Στους κήπους υπήρχαν αμέτρητα δέντρα που μας δρόσιζαν με τη σκιά τους. Δεν είχαμε μόνο εμείς την ιδέα να τους επισκεφθούμε. Πλήθος ντόπιων έκανε δίπλα μας τη βόλτα του με τα παιδιά του, αναζητώντας επίσης λίγη δροσιά. Οι κήποι διαθέτουν παιχνίδια λούνα παρκ, αμέτρητα πάρκα διακοσμημένα με αγάλματα, λίμνες, ενυδρεία.
Μεγάλο είναι το ποσοστό των Ινδών που κατοικεί στη χώρα κι έχει δημιουργήσει τη συνοικία της Μικρής Ινδίας, μια πανέμορφη λιλιπούτεια συνοικία με ινδουιστικούς ναούς και πολύχρωμα κτήρια, τα οποία διασχίζεις νιώθοντας σα να βρίσκεσαι προς στιγμήν στην Ινδία, πλημμυρισμένος από μυρωδιές σανταλόξυλου και κάρι, ανάμεσα σε αγάλματα του θεού Γκανέσα και του Σίβα.
Η ώρα όμως περνούσε και η κοιλιά μας άρχισε να διαμαρτύρεται. Σειρά δεν είχε άλλη από την κινεζική συνοικία, την China Town, που φημίζεται για το υψηλής ποιότητας φαγητό της. Εμείς διαλέξαμε το πλέον φημισμένο εστιατόριο Hawker Chan Soya Sauce Chicken rice and noodle, όπως είναι το πλήρες όνομά του. Το εστιατόριο που είναι ευρέως γνωστό ως το φθηνότερο εστιατόριο με αστέρι Michelin, και κάπως έτσι απολαύσαμε τα καλύτερα νουντλς με κοτόπουλο της ζωής μας.
Στην China Town θα βρείτε και μεγάλη ποικιλία από σουβενίρ στις καλύτερες τιμές. Μετά το λουκούλλειο γεύμα μας συνεχίσαμε τη βόλτα μας θαυμάζοντας την κινεζική αρχιτεκτονική που ερχόταν σε αντίθεση με την επιβλητική αρχιτεκτονική της Σιγκαπούρης.
Κάποια στιγμή ανταμώσαμε κι ένα βουδιστικό ναό και παρακολουθήσαμε για λίγο τη «λειτουργία». Είναι μοναδικό το πώς η Σιγκαπούρη αποτελεί χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, το πώς συμπορεύονται τόσες διαφορετικές θρησκείες μαζί. Είδαμε βουδιστικούς ναούς πλάι σε ινδουιστικούς, τζαμιά πλάι σε εκκλησίες, ενώ ο κόσμος δείχνει να αφομοιώνει και να αποδέχεται πλήρως τη διαφορετικότητα τους διπλανού του. Η Σιγκαπούρη αποτελεί χώρα – πρότυπο σε αυτόν τον τομέα. Η Σιγκαπούρη σε κάθε γωνιά κρύβει και μια έκπληξη, έτσι αποφασίσαμε για το τέλος της έντονης αυτής ημέρας να επιστρέψουμε σε χαλαρό τέμπο προς το ξενοδοχείο μας, θαυμάζοντας παράλληλα τα κτήρια, την αρχιτεκτονική, τους ανθρώπους στην τυχαία βόλτα μας.
To ξενοδοχείο μας ήταν στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσε, δίπλα στο ποτάμι, στη συνοικία Clark Quay, έτσι την επομένη την περάσαμε στη γειτονιά μας η οποία είναι γεμάτη όχι μόνο από γραφικά bar-restaurants με θέα το ποτάμι αλλά και σημαντικά αξιοθέατα. Περάσαμε όλη τη μέρα μας εκεί, με μοναδική στάση ακόμα μια φορά την China Town η οποία απείχε λιγότερο από χιλιόμετρο αι στην οποία σπεύσαμε για ένα ακόμα απολαυστικό γεύμα.
Η θέα παραποταμίως είναι μαγευτική από όποια πλευρά κι αν βρίσκεσαι. Οι ουρανοξύστες είναι επιβλητικοί, οι γέφυρες φωτισμένες με διάφορα χρώματα δίνουν μια παιχνιδιάρικη νότα στο τοπίο, το ποτάμι αποπνέει φοβερή ηρεμία και τα μαγαζιά γύρω γύρω μας πρόσφεραν λίγη από τη δροσιά τους, μιας και τα τιμήσαμε τόσο για τον καφέ μας το πρωί όσο και για ένα δροσιστικό τσάι την ώρα του ηλιοβασιλέματος αλλά και του βραδινού γεύματος υπό το μαγικό φως των φωτισμένων ουρανοξυστών.
Στο ποτάμι μπορεί κανείς να κάνει και μίνι κρουαζιέρα. Εμείς αρκεστήκαμε απλά να περπατούμε γύρω από την όχθη του και να αντλούμε λίγη από την ηρεμία της πόλης. Κατά τη μαγική στιγμή του ηλιοβασιλέματος είδαμε πολλούς expats να τρέχουν ολόγυρα φορώντας τα αθλητικά τους ενώ μια μεγάλη μάζα ανθρώπων ήταν στημένοι γύρω από μια εξέδρα και γυμνάζονταν στο ρυθμό της Zumba. Ναι, η Σιγκαπούρη έχει αξιοζήλευτη ποιότητα ζωής, κι εγώ ένιωθα ένα ελαφρύ τσίμπημα ζήλιας μέσα μου. Ήμουν ερωτευμένη με τη Σιγκαπούρη κι επιθυμούσα να την κατακτήσω, όχι για λίγες μέρες μα για μεγαλύτερο διάστημα, ίσως και για πάντα αν υπάρχει η λέξη αυτή. Ήταν η ερωμένη που δε μπορούσα να κατακτήσω και ήξερα καλά πλέον πως είχα δημιουργήσει μέσα μου ένα απωθημένο. Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια μου και το έκρυψα εντέχνως από την κορούλα μου, δεν ήθελα να της εξηγήσω.
Την επομένη επιβιβαζόμασταν σε ένα αεροπλάνο για το Μπαλί, με την ψυχή όμως ξεχασμένη στη Σιγκαπούρη και σε αυτά που άφηνα πίσω μου.