Το κτίριο των παλαιών φυλακών στα Τρίκαλα μετουσιώθηκε σε ένα σύγχρονο και άκρως ενδιαφέρον μουσείο, αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του αξεπέραστου Βασίλη Τσιτσάνη, αντάξιο της ποιότητας και της διαχρονικότητας του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη.
Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 18 Ιανουαρίου το 1915. Τον Μάρτιο του 2017 στο κτίριο των παλιών φυλακών της πόλης και πάνω από τα παλιά οθωμανικά λουτρά παραδίνεται ένας νέος χώρος ο οποίος συνενώνει στοιχεία διαφορετικών πολιτιστικών και κοινωνικών διαδρομών.
Μιλάμε ουσιαστικά για έναν “πολυχωρό” που γεμίζει μνήμες και ιστοριές απο τη ζωή των φυλακών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου και της Δικτατορίας, μας “μεταφέρει” για λίγο στο σκηνικό των χαμάμ και φυσικά, μας μαθαίνει τα πάντα για την καλλιτεχνική κληρονομιά του Βασίλη Τσιτσάνη. Όπως αναφέρει και η επίσημη σελίδα του μουσείου: “Από χαμάμ σε φυλακή και από χαρά σε λύπη, η μουσική έρχεται πλέον να απλώσει τη δική της νότα και να δημιουργήσει μια ποικιλία συναισθημάτων”
Μπαίνοντας στην πρώτη αίθουσα του μουσείου αντικρίζουμε μία μεγάλη φωτογραφία του Τσιτσάνη με την ορχήστρα του και την Μαρίκα Νίνου και μπροστά ακριβώς δύο καρέκλες, με ένα μπουζούκι. Δέος και συγκίνηση για ένα φωτογραφικό στιγμαιότυπο που “εμπεριέχει” μέσα του όλη την πορεία της χώρας, τους καημούς και του αγώνες της, τις χαρές και τα ξεφαντώματά της.
Προχωρώντας βαθύτερα στο μουσείο βρίσκουμε δίσκους γραμμοφώνου, σαρανταπεντάρια, φωτογραφίες, αντικείμενα και πολλές πληροφορίες γύρω από τη ζωή του Τσιτσάνη, τις συνεργασίες του με τη Νίνου, την Μπέλλου, τον Μπιθικώτση κ.ά. Στη δεύτερη αίθουσα, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο έχει “μεταφερθεί” από την Αθήνα η έκθεση που είχε επιμεληθεί ο Κώστας Χατζηδουλής για τα 25 χρόνια από τον θάνατο του δημιουργού. Εκεί έρχομαστε σε επαφή με σπάνια ντοκουμέντα και μπορούμε να ακούσουμε παλιές, αυθεντικές εκτελέσεις των μεγάλων επιτυχιών του Τσιτσάνη.
Αυτό που τελικά σε κερδίζει στο μουσείο του Τσιτσάνη στα Τρίκαλα είναι η προσπάθεια που έχει γίνει -με μεγάλη ευστοχία- οι επισκέπτες να διαδρούν και να επικοινωνούν με το “υλικό” του μουσείου, η παιδική περιέργεια και φιλομάθεια να αφυπνίζονται και φεύγοντας να σιγοτραγουδάς “Στα Τρίκαλα στα δυο στενά….”
