Το 1991 ήταν χρονιά ορόσημο στην ιστορία της Ερυθραίας. Αυτή η πρώην Ιταλική αποικία, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μετατράπηκε σε βόρειο κομμάτι της Αιθιοπίας, κερδίζει την ανεξαρτησία της και η πρωτεύουσα Ασμάρα, χάρη στο μοναδικό αρχιτεκτονικό της στυλ κάνει δειλά- δειλά την θριαμβευτική επανεμφάνιση της στα τουριστικά δρώμενα.
Ο Μπενίτο Μουσολίνι, τις αρχές της δεκαετίες του 1930, αποφάσισε να επιβάλει την σκληρή φουτουριστική αισθητική του Φασισμού στην αποικία του, μετατρέποντας την απλή επαρχιακή πόλη της Ασμάρα σε ένα φυτώριο ριζοσπαστικών αρχιτεκτονικών καινοτομιών. Μεταφέρει εποίκους, αλλάζοντας την πληθυσμιακή σύσταση της πόλης, μια που σύμφωνα με την απογραφή του 1939 οι 53.000 από τους 98.000 κατοίκους είναι Ιταλοί, κατασκευάζει δημόσια κτίρια, πλατείες, ξενοδοχεία, κινηματογράφους ακόμα και βενζινάδικα, όλα στο ιδιότυπο στυλ του μοντερνισμού, χτίζοντας ουσιαστικά μια νέα κοσμοπολίτικη πόλη, που δίκαια ονομάζονταν «Μικρή Ρώμη». Πραγματικά, η Ασμάρα, χάρη σε όλες αυτές τις παρεμβάσεις της δεκαετίας του 1930, απέκτησε μια πρωτόγνωρη αρχιτεκτονική καινοτομία, που όμοια της δύσκολα συναντάς οπουδήποτε στον κόσμο.
Το 1941 όμως το Φασιστικό καθεστώς σιγά-σιγά καταρρέει, οι Ιταλοί φεύγουν και έρχονται οι Άγγλοι, που μετά τον πόλεμο ενσωματώνουν την αποικία στην Αιθιοπία. Η Ασμάρα γνωρίζει την εγκατάλειψη και την παρακμή μέχρι το σωτήριο 1991, που η χώρα ανακτά την ανεξαρτησία της και η πόλη γίνεται η πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους. Οι αρχές της χώρας κατανοούν την τεράστια σημασία των αρχιτεκτονημάτων της δεκαετίας του 1930 και αργά αλλά σταθερά αρχίζουν να τα ανακαινίζουν ενώ συγχρόνως κάνουν τουριστικά ανοίγματα προσπαθώντας να αναβιώσουν την τότε ατμόσφαιρα της πόλης. Οι προσπάθειες αποδίδουν, το μικρό ταξιδιωτικό μυστικό διαρρέει και οι τουρίστες, κυρίως Ιταλοί, επιστρέφουν όχι σαν κατακτητές πια αλλά σαν επισκέπτες, απολαμβάνοντας την γοητεία μιας από τις συναρπαστικότερες πόλεις της μαύρης ηπείρου.
