Vito
Member
- Μηνύματα
- 746
- Likes
- 1.019
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8496d1310661558-%EF-vito-%F3%F4%EF-%EC%DC%F4%E9-%F4%EF%F5-%EA%F5%EA%EB%FE%ED%E1-dsc_0097-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8496d1310661558t-%EF-vito-%F3%F4%EF-%EC%DC%F4%E9-%F4%EF%F5-%EA%F5%EA%EB%FE%ED%E1-dsc_0097-jpg[/IMG][/URL] :: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8497d1310661658-%EF-vito-%F3%F4%EF-%EC%DC%F4%E9-%F4%EF%F5-%EA%F5%EA%EB%FE%ED%E1-dsc_0099-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8497d1310661658t-%EF-vito-%F3%F4%EF-%EC%DC%F4%E9-%F4%EF%F5-%EA%F5%EA%EB%FE%ED%E1-dsc_0099-jpg[/IMG][/URL] :: [URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8498d1310661958-%EF-vito-%F3%F4%EF-%EC%DC%F4%E9-%F4%EF%F5-%EA%F5%EA%EB%FE%ED%E1-dsc_0111-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/8498d1310661958t-%EF-vito-%F3%F4%EF-%EC%DC%F4%E9-%F4%EF%F5-%EA%F5%EA%EB%FE%ED%E1-dsc_0111-jpg[/IMG][/URL
Έχει περάσει αρκετό διάστημα που δεν έχουμε κάνει κάποια εξόρμηση από τα Χανιά σε άγνωστο μέρος. Τα διαφορετικά ωράρια, η πίεση του χρόνου τους τελευταίους 2 μήνες, μας βρίσκουν σύμφωνους (Vito και Vitoula) για ένα Παρασκευοσάββατο (συγκεκριμένα την προηγούμενη εβδομάδα) στα νότια της Κρήτης. Μετά από ψάξιμο, μαθαίνω για μία «άγνωστη στον πολύ κόσμο» παραλία, στην ευρύτερη περιοχή του Ροδάκινου, στα σύνορα του νομού Ρεθύμνου με το νομό Χανίων. Η παραλία είχε αυτά που ζητούσαμε, σύμφωνα με τις περιγραφές: λίγο κόσμο, φιλική για ελεύθερο κάμπινγκ, σημεία με σκιά και ένα ταβερνάκι, δηλαδή ένα μικρό δείγμα πολιτισμού.
Έτσι, Παρασκευή πρωί φορτώνουμε σε σημείο υπερβολής το αμάξι με ότι είχαμε: το πάπλωμα αντί για υπόστρωμα, το μεγάλο ξύλινο τάβλι με τα καλά πούλια για να ακούγεται ο σωστός, βαρύς χτύπος την ώρα που παίζουμε, την κατσαρόλα, το κατσαρολάκι, κ.α. Μετά από κανά 2ωρο βρισκόμαστε στο Φραγκοκάστελο, όπου αρχίζουμε να ρωτάμε τον κόσμο για το πώς θα πάμε στην παραλία. Κανένας δεν ήξερε για ποια αναφερόμαστε. Ευτυχώς, οι λίγες περιγραφές που είχαμε από το Internet βοηθούν ώστε να μας εξηγήσουν τουλάχιστον, την διασταύρωση από όπου θα στρίψουμε. Μετά από ένα μισάωρο σε χωματόδρομο όχι και τόσο βατό, αντικρίζουμε την παραλία μας. Από την πρώτη ματιά, φαίνεται αρκετά ειδυλλιακή.
Είναι μια μακρόστενη παραλία, που την περιτριγυρίζουν ψηλά βουνά και λόφοι με δέντρα και καλλιέργειες. Η παραλία έχει ψηλό βότσαλο, σε ένα σημείο είναι βραχώδης ενώ μετά, συνεχίζει παραλία σε πιο μικρή έκταση, επίσης, με ψιλό βότσαλο έως το σημείο όπου ορθώνονται ψηλά βράχια μέχρι τη θάλασσα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της παραλίας είναι τα διάσπαρτα χαρουπόδεντρα και τα διάφορα άλλα δέντρα στην ακτή, καθώς επίσης, το ταβερνάκι-καντίνα που βρίσκεται σχεδόν, στο τέλος της παραλίας. Το σκηνικό είναι βγαλμένο από πλάνο του Αγγελόπουλου: ξύλινα τραπέζια και καρέκλες κάτω από τις χαρουπιές και στο βάθος η γαλάζια θάλασσα με τα απότομα βράχια.
Μετά από λίγο ψάξιμο, βρίσκουμε και το τέλειο σημείο για να στήσουμε…. Κάτω από 2 χαρουπιές, όπου ούτε μια ακτίνα του ηλίου δεν θα μπορούσε να χτυπήσει τη σκηνή. Επίσης, η επόμενη σκηνή βρίσκεται αρκετά μέτρα παραπέρα. Νιώθουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της παραλίας είναι δικό μας. Έχουμε την αποκλειστικότητα.
Όλη τη μέρα τη βγάζουμε μέσα και έξω από την θάλασσα. Έχει άπνοια και η θάλασσα είναι λάδι.. Ωστόσο, κάποια στιγμή το απόγευμα βγάζει αεράκι.. Και ο αέρας δυναμώνει όλο και πιο πολύ και εμείς θέλουμε να μαγειρέψουμε.. Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες σε διάφορα σημεία, αποφασίζουμε να μαγειρέψουμε μέσα στη σκηνή.. Το μενού περιλαμβάνει κοκκινιστό κρέας (μαγειρεμένο ήδη από το σπίτι) μαζί με ρύζι που θα κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Βάζουμε το τάβλι για να ‘ναι επίπεδα και από πάνω το γκαζάκι με την κατσαρόλα.
Μόλις τελείωσε το μαγείρεμα είχε νυχτώσει. Ανάβουμε την λάμπα υγραερίου και στήνουμε το «σερβίτσιο» μας. Η πείνα έχει φτάσει στα όρια.. Κάθομαι μπροστά από τη σκηνή, ενώ η Vitoula βρίσκεται 2-3 μέτρα παραπέρα για να πλύνει μια ντομάτα. Και εκείνη τη στιγμή…. Πιάνει ένα δυνατό αέρα από πίσω μας. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου νιώθω μια τρομερή πίεση από πίσω μου ενώ ακούγεται ένα τρομακτικό βουητό… Βλέπω τα πάντα να στροβιλίζονται γύρω μου. Με το ζόρι κρατιέμαι από κάπου ενώ αισθάνομαι ένα απίστευτο βάρος στην πλάτη… Τα πάντα είναι ασαφή μπροστά μου… Σαν να βλέπω έναν αφηρημένο πίνακα από κίτρινες γραμμές (η λάμπα που είχαμε αναμμένη τα έδειχνε κίτρινα). Νομίζω ότι όλο αυτό είναι μία πλάνη, ένα όνειρο. Σαν να βλέπω το τέλος να έρχεται… Κάποια στιγμή μέσα στον πανικό βλέπω στην κατεύθυνση της Vitoulas ένα μαύρο πράγμα, απροσδιορίστου σχήματος, να το παίρνει ο αέρας και να πετάει… Νομίζω ότι είναι η Vitoula. Αρχίζω να την φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση. Κάποια στιγμή την βλέπω να προσπαθεί να σηκωθεί αλλά ξανά πέφτει κάτω.. Στη συνέχεια, ακούγεται ένας κρότος και όλα μαυρίζουν μπροστά μου..
Δεν ξέρω πόσο διήρκησε ο ανεμοστρόβιλος πάντως εμάς μας φάνηκε αιώνας. Μέσα στο σκοτάδι προσπαθούμε να συνέλθουμε. Βλέπεις, ήμασταν τόσο οργανωμένοι που ξεχάσαμε να πάρουμε φακό. Ευτυχώς, έχουμε βάλει δίπλα το αμάξι, οπότε ανάβουμε τους προβολείς… Και οι ζημιές αρκετές: το βάρος που ένιωθα στην πλάτη μου ήταν η σκηνή, η οποία είχε πάρει το σχήμα φυσαρμόνικας. Οι μπανέλες είχαν μετατραπεί σε κρόσια πλαστικού και μετάλλου. Η λάμπα υγραερίου έσπασε ενώ εξαφανίστηκαν τελείως, το καπάκι από το ψυγειάκι και το τάβλι! Επίσης, τραυματίστηκε η Vitoula, της οποίας το πόδι βρισκόταν μέσα στα αίματα. Το πιο τρομακτικό όμως, από όλα ήταν εκείνο το μαύρο πράγμα που αιωρούταν (πιθανότατα το τάβλι) που πέρασε πάνω από το κεφάλι της Vitoulas. Φανταστείτε τι μπορεί να είχε συμβεί εάν την είχε χτυπήσει..
Βέβαια, να αναφέρω ότι το ίδιο απόγευμα, με τους πρώτους αέρηδες, είχαμε αντικρίσει έναν ανεμοστρόβιλο μέσα στη θάλασσα, ο οποίος κατέληξε στην άλλη άκρη της παραλίας, αλλά δεν δώσαμε σημασία.
Μετά από το πρώτο σοκ, αποφασίζουμε να τα μαζέψουμε άρον – άρον και να κατευθυνθούμε προς το ταβερνάκι. Εντωμεταξύ, κάθε φορά που δυναμώνει ο αέρας, μας τρέχει κρύος ιδρώτας από τον φόβο. Μετά από μερικά μπιράκια και αφού έχουμε χαλαρώσει κάπως, τα παιδιά από το ταβερνάκι μας προτείνουν να κοιμηθούμε μπροστά από το μαγαζί. Έλα όμως, που οι αναποδιές δεν έχουν τελειώσει ακόμα… Ξυπνάμε πρωί και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι μια Vitoula με ένα μάτι τούμπανο! Μη ξέροντας τι να κάνουμε, περιμένουμε να ανοίξει το μαγαζί, για να δούμε μήπως έχει χαμομήλι (είναι το καλύτερο καταπραϋντικό σε αυτές τις περιπτώσεις). Αναμονή τζίφος! Ωστόσο, στήνεται ολόκληρη επιχείρηση. Μετά από μια ώρα μας φέρνουν χαμομήλι πάνω από το χωριό (σκεφτείτε ότι το χωριό βρίσκεται κανά 40λεπτο από την παραλία και ο δρόμος είναι απότομος με στροφές). Το μάτι ξεπρίζεται κάπως, κάνουμε καμιά βουτιά να δροσιστούμε και κατευθυνόμαστε στον τόπο της καταστροφής για να βρούμε το τάβλι. Όμως το τάβλι δεν βρίσκεται πουθενά. Κάποια στιγμή, παρατηρώ μέσα στη θάλασσα, στην άκρη της ακτής 2-3 πούλια. Σιγά-σιγά, κάποια από τα υπόλοιπα πούλια που βρίσκουμε μας μαρτυρούν την πορεία του ανεμοστρόβιλου που κατέληξε μέσα στην θάλασσα. Το μοναδικό μέρος του τάβλι που εντοπίζουμε είναι 2 κομματάκια ξύλο από τα πλαϊνά του.
Τελικά, η χαλαρότητα του μέρους δεν είναι ικάνη για να υπερινικήσει την ένταση που υπάρχει, με αποτέλεσμα να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Ωστόσο, ένα ωραίο μέρος σε αυτή την εκδρομή ήταν ο δρόμος της επιστροφής μέσα από φαράγγια και ορεινά χωριά του νομού Ρεθύμνου.
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω σ’αυτή τη μαγευτική τοποθεσία, όπου όλα θα’ναι κάτω από καλύτερες συνθήκες...
Υ.Γ. Θα ανεβάσω κάποιες φώτο στο τέλος της εβδομάδας επειδή βρίσκομαι Αθήνα..
Έτσι, Παρασκευή πρωί φορτώνουμε σε σημείο υπερβολής το αμάξι με ότι είχαμε: το πάπλωμα αντί για υπόστρωμα, το μεγάλο ξύλινο τάβλι με τα καλά πούλια για να ακούγεται ο σωστός, βαρύς χτύπος την ώρα που παίζουμε, την κατσαρόλα, το κατσαρολάκι, κ.α. Μετά από κανά 2ωρο βρισκόμαστε στο Φραγκοκάστελο, όπου αρχίζουμε να ρωτάμε τον κόσμο για το πώς θα πάμε στην παραλία. Κανένας δεν ήξερε για ποια αναφερόμαστε. Ευτυχώς, οι λίγες περιγραφές που είχαμε από το Internet βοηθούν ώστε να μας εξηγήσουν τουλάχιστον, την διασταύρωση από όπου θα στρίψουμε. Μετά από ένα μισάωρο σε χωματόδρομο όχι και τόσο βατό, αντικρίζουμε την παραλία μας. Από την πρώτη ματιά, φαίνεται αρκετά ειδυλλιακή.
Είναι μια μακρόστενη παραλία, που την περιτριγυρίζουν ψηλά βουνά και λόφοι με δέντρα και καλλιέργειες. Η παραλία έχει ψηλό βότσαλο, σε ένα σημείο είναι βραχώδης ενώ μετά, συνεχίζει παραλία σε πιο μικρή έκταση, επίσης, με ψιλό βότσαλο έως το σημείο όπου ορθώνονται ψηλά βράχια μέχρι τη θάλασσα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της παραλίας είναι τα διάσπαρτα χαρουπόδεντρα και τα διάφορα άλλα δέντρα στην ακτή, καθώς επίσης, το ταβερνάκι-καντίνα που βρίσκεται σχεδόν, στο τέλος της παραλίας. Το σκηνικό είναι βγαλμένο από πλάνο του Αγγελόπουλου: ξύλινα τραπέζια και καρέκλες κάτω από τις χαρουπιές και στο βάθος η γαλάζια θάλασσα με τα απότομα βράχια.
Μετά από λίγο ψάξιμο, βρίσκουμε και το τέλειο σημείο για να στήσουμε…. Κάτω από 2 χαρουπιές, όπου ούτε μια ακτίνα του ηλίου δεν θα μπορούσε να χτυπήσει τη σκηνή. Επίσης, η επόμενη σκηνή βρίσκεται αρκετά μέτρα παραπέρα. Νιώθουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της παραλίας είναι δικό μας. Έχουμε την αποκλειστικότητα.
Όλη τη μέρα τη βγάζουμε μέσα και έξω από την θάλασσα. Έχει άπνοια και η θάλασσα είναι λάδι.. Ωστόσο, κάποια στιγμή το απόγευμα βγάζει αεράκι.. Και ο αέρας δυναμώνει όλο και πιο πολύ και εμείς θέλουμε να μαγειρέψουμε.. Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες σε διάφορα σημεία, αποφασίζουμε να μαγειρέψουμε μέσα στη σκηνή.. Το μενού περιλαμβάνει κοκκινιστό κρέας (μαγειρεμένο ήδη από το σπίτι) μαζί με ρύζι που θα κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Βάζουμε το τάβλι για να ‘ναι επίπεδα και από πάνω το γκαζάκι με την κατσαρόλα.
Μόλις τελείωσε το μαγείρεμα είχε νυχτώσει. Ανάβουμε την λάμπα υγραερίου και στήνουμε το «σερβίτσιο» μας. Η πείνα έχει φτάσει στα όρια.. Κάθομαι μπροστά από τη σκηνή, ενώ η Vitoula βρίσκεται 2-3 μέτρα παραπέρα για να πλύνει μια ντομάτα. Και εκείνη τη στιγμή…. Πιάνει ένα δυνατό αέρα από πίσω μας. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου νιώθω μια τρομερή πίεση από πίσω μου ενώ ακούγεται ένα τρομακτικό βουητό… Βλέπω τα πάντα να στροβιλίζονται γύρω μου. Με το ζόρι κρατιέμαι από κάπου ενώ αισθάνομαι ένα απίστευτο βάρος στην πλάτη… Τα πάντα είναι ασαφή μπροστά μου… Σαν να βλέπω έναν αφηρημένο πίνακα από κίτρινες γραμμές (η λάμπα που είχαμε αναμμένη τα έδειχνε κίτρινα). Νομίζω ότι όλο αυτό είναι μία πλάνη, ένα όνειρο. Σαν να βλέπω το τέλος να έρχεται… Κάποια στιγμή μέσα στον πανικό βλέπω στην κατεύθυνση της Vitoulas ένα μαύρο πράγμα, απροσδιορίστου σχήματος, να το παίρνει ο αέρας και να πετάει… Νομίζω ότι είναι η Vitoula. Αρχίζω να την φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση. Κάποια στιγμή την βλέπω να προσπαθεί να σηκωθεί αλλά ξανά πέφτει κάτω.. Στη συνέχεια, ακούγεται ένας κρότος και όλα μαυρίζουν μπροστά μου..
Δεν ξέρω πόσο διήρκησε ο ανεμοστρόβιλος πάντως εμάς μας φάνηκε αιώνας. Μέσα στο σκοτάδι προσπαθούμε να συνέλθουμε. Βλέπεις, ήμασταν τόσο οργανωμένοι που ξεχάσαμε να πάρουμε φακό. Ευτυχώς, έχουμε βάλει δίπλα το αμάξι, οπότε ανάβουμε τους προβολείς… Και οι ζημιές αρκετές: το βάρος που ένιωθα στην πλάτη μου ήταν η σκηνή, η οποία είχε πάρει το σχήμα φυσαρμόνικας. Οι μπανέλες είχαν μετατραπεί σε κρόσια πλαστικού και μετάλλου. Η λάμπα υγραερίου έσπασε ενώ εξαφανίστηκαν τελείως, το καπάκι από το ψυγειάκι και το τάβλι! Επίσης, τραυματίστηκε η Vitoula, της οποίας το πόδι βρισκόταν μέσα στα αίματα. Το πιο τρομακτικό όμως, από όλα ήταν εκείνο το μαύρο πράγμα που αιωρούταν (πιθανότατα το τάβλι) που πέρασε πάνω από το κεφάλι της Vitoulas. Φανταστείτε τι μπορεί να είχε συμβεί εάν την είχε χτυπήσει..
Βέβαια, να αναφέρω ότι το ίδιο απόγευμα, με τους πρώτους αέρηδες, είχαμε αντικρίσει έναν ανεμοστρόβιλο μέσα στη θάλασσα, ο οποίος κατέληξε στην άλλη άκρη της παραλίας, αλλά δεν δώσαμε σημασία.
Μετά από το πρώτο σοκ, αποφασίζουμε να τα μαζέψουμε άρον – άρον και να κατευθυνθούμε προς το ταβερνάκι. Εντωμεταξύ, κάθε φορά που δυναμώνει ο αέρας, μας τρέχει κρύος ιδρώτας από τον φόβο. Μετά από μερικά μπιράκια και αφού έχουμε χαλαρώσει κάπως, τα παιδιά από το ταβερνάκι μας προτείνουν να κοιμηθούμε μπροστά από το μαγαζί. Έλα όμως, που οι αναποδιές δεν έχουν τελειώσει ακόμα… Ξυπνάμε πρωί και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι μια Vitoula με ένα μάτι τούμπανο! Μη ξέροντας τι να κάνουμε, περιμένουμε να ανοίξει το μαγαζί, για να δούμε μήπως έχει χαμομήλι (είναι το καλύτερο καταπραϋντικό σε αυτές τις περιπτώσεις). Αναμονή τζίφος! Ωστόσο, στήνεται ολόκληρη επιχείρηση. Μετά από μια ώρα μας φέρνουν χαμομήλι πάνω από το χωριό (σκεφτείτε ότι το χωριό βρίσκεται κανά 40λεπτο από την παραλία και ο δρόμος είναι απότομος με στροφές). Το μάτι ξεπρίζεται κάπως, κάνουμε καμιά βουτιά να δροσιστούμε και κατευθυνόμαστε στον τόπο της καταστροφής για να βρούμε το τάβλι. Όμως το τάβλι δεν βρίσκεται πουθενά. Κάποια στιγμή, παρατηρώ μέσα στη θάλασσα, στην άκρη της ακτής 2-3 πούλια. Σιγά-σιγά, κάποια από τα υπόλοιπα πούλια που βρίσκουμε μας μαρτυρούν την πορεία του ανεμοστρόβιλου που κατέληξε μέσα στην θάλασσα. Το μοναδικό μέρος του τάβλι που εντοπίζουμε είναι 2 κομματάκια ξύλο από τα πλαϊνά του.
Τελικά, η χαλαρότητα του μέρους δεν είναι ικάνη για να υπερινικήσει την ένταση που υπάρχει, με αποτέλεσμα να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Ωστόσο, ένα ωραίο μέρος σε αυτή την εκδρομή ήταν ο δρόμος της επιστροφής μέσα από φαράγγια και ορεινά χωριά του νομού Ρεθύμνου.
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω σ’αυτή τη μαγευτική τοποθεσία, όπου όλα θα’ναι κάτω από καλύτερες συνθήκες...
Υ.Γ. Θα ανεβάσω κάποιες φώτο στο τέλος της εβδομάδας επειδή βρίσκομαι Αθήνα..
