ΕΡΣΗ
Member
Ημέρα Πρώτη: Ημέρα των Νεκρών
Ξεκινήστε την ημέρα σας από τις κατακόμβες:
Les Catacombes de Paris ή Ossuaire Municipale: Catacombs of Paris Museum
1, Avenue of Colonel Henri Rol-Tanguy, αριστερή όχθη
Καταρχήν να εξηγήσω ότι το υπέδαφος του Παρισιού είναι εντελώς διάτρητο. Όλων των ειδών τα τούνελ και τα κανάλια το διαπερνούν σχηματίζοντας ένα δίκτυο το οποίο διατρέχει την πόλη υπογείως. Ο χώρος που βρίσκονται οι κατακόμβες ήταν τμήμα ενός εγκαταλελειμμένου ορυχείου. Μέχρι το 1785 οι τεθνεώτες Παριζιάνοι θάβονταν στους αυλόγυρους των εκκλησιών (και οι πιο περιώνυμοι μέσα στις εκκλησίες). Κάποια στιγμή ήρθαν και μπούκωσαν οι εκκλησίες. Πλέον ήταν κίνδυνος για την δημόσια υγεία. Αποφασίστηκε λοιπόν να μεταφερθούν τα οστά τους σε αυτών τον χώρο. Έτσι προέκυψαν οι κατακόμβες του Παρισιού οι οποίες δεν έχουν σχέση με την προστασία των Χριστιανών κατά τις περιόδους των διωγμών τους. Ενδεχομένως οι Γάλλοι χρησιμοποιούν καταχρηστικά τον όρο, ενώ ο επίσημος είναι «δημοτικό οστεοφυλάκιο». Η μεταφορά των οστών κράτησε περίπου 15 μήνες και γινόταν κάθε βράδυ: κάρα γεμάτα οστά τυλιγμένα σε μαύρα σεντόνια συνοδευόμενα από ιερείς με πυρσούς οι οποίοι έψαλλαν τη νεκρώσιμοι ακολουθία διέσχιζαν τους δρόμους του Παρισιού. Έτσι στοιβάχτηκαν τα οστά έξι εκατομμυρίων Παριζιάνων δίπλα δίπλα. Διάσημοι δίπλα σε άσημους και εγκληματίες: μια δημοκρατία θανάτου. Κάπου εκεί είναι τα οστά του Ρακίνα, του Μοντεσκιέ, του Πασκάλ, μαζί με τα οστά των εκτελεσμένων Ροβεσπιέρου, Δαντόν και Μαρά, Σαρλότ Κορνταί. Λαβουαζιέ κλπ. Στην είσοδο υπάρχει μια επιγραφή που λέει «Σταμάτα! Εδώ είναι η αυτοκρατορία του θανάτου!». Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής του Παρισιού εδώ υπήρξε η έδρα της γαλλικής αντίστασης, η οποία εκμεταλλευόταν το υπόγειο δίκτυο για να επικοινωνεί χωρίς τον φόβο των περιπόλων και για να αποθηκεύει και να διακινεί παράνομο υλικό και πολεμοφόδια. Παράλληλα και οι Γερμανοί κάποια στιγμή το ανακάλυψαν και έφτιαξαν ένα μπούνκερ. Μετά όταν ήρθε η ειρήνη, κατά τη διάρκεια της εκπληκτικής δεκαετίας του 1960, οι φοιτητές ανακάλυψαν τις κατακόμβες- έμπαιναν συνήθως από κάποια περάσματα των Σχολών τους και οργάνωναν μεγαλειώδη πάρτι με rock and roll live με κιθάρες και σαξόφωνα. Η ερμητική ακουστική εγγυάται ότι κανείς δε θα τους πάρει χαμπάρι. Αναφορά στις κατακό0μβες του Παρισιού γίνεται από το Βίκτορα Ουγκώ στο έργο του «οι Άθλιοι». Και από τον Ουμπέρτο Έκο στο «Εκκρεμές του Φουκώ».
Ας πάμε τώρα σε ένα κανονικό νεκροταφείο: Μια και είστε κοντά ας ξεκινήσουμε με το νεκροταφείο του Μονπαρνάς: 3, Blvrd Edgar Quinet Montparnasse cemetery – Paris.fr που δεν έχει τη φήμη του PereLachaise, αλλά εδώ αναπαύθηκαν πολλές προσωπικότητες της αριστερής όχθης: Ζαν Πολ Σαρτρ και Σιμόν Μποβουάρ διάσημο ζευγάρι υπαρξιστών, μαζί στη ζωή και μαζί στο θάνατο. Σε αυτό το νεκροταφείο βρίσκεται ο τάφος του Αδαμάντιου Κοραή. Άλλος διάσημος έλληνας που βρήκε εκεί την τελευταία του ανάπαυση είναι ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Επίσης ένας φιλέλληνας με μυθιστορηματική ζωή βρίσκεται εδώ: ο Francois Pouqueville. Αυτός ο κύριος ακολούθησε την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και στο γυρισμό του αιχμαλωτίστηκε από πειρατές. Αφού αλλάζει διάφορους κυρίους από τον Πασά της Τριπολιτσάς στον Σουλτάνο, ελευθερώνεται, γυρνά στην Γαλλία και αργότερα επανέρχεται στα Ιωάννινα ως πρόξενος της Γαλλίας στον Αλί Πασά των Ιωαννίνων. Μετά την πτώση του Αλί Πασά θα βρεθεί πρόξενος στην Πάτρα όπου θα τον βρει το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κρατά ημερολόγια τα οποία τα εκδίδει στη Γαλλία και τα οποία συντέλεσαν πάρα πολύ στη διάδοση του φιλελληνισμού. Ως μυθιστορηματική προσωπικότητα έκανε την εμφάνισή του στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του Αλεξάνδρου Δουμά : «ο κόμης Μοντεχρήστος». Άλλοι διάσημοι που βρήκαν ως τόπο αναπαύσεως αυτό το νεκροταφείο είναι :οι Μποντλέρ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Τρίσταν Τζάρα, Μαν Ρέη, Γκυ ντε Μοπασάν, Μπρανκούζι, Ντυράς, ο Μπελμοντό και η υπέροχη Τζιν Σίμπεργκ.
Θα συγκινηθείτε με το όμορφο μπρούτζινο γλυπτό που αναπαριστά έναν μελαγχολικό άγγελο ο οποίος συμβολίζει τον Αιώνιο Ύπνο και βρίσκεται στο κέντρο του νεκροταφείου. Επίσης ένα πολύ συγκινητικό μαρμάρινο γλυπτό είναι «ο χωρισμός του ζεύγους» το οποίο αναπαριστά έναν άνδρα να κλαίει ενώ τον αποχαιρετά η γυναίκα του η οποία εξαφανίζεται μέσα στον τάφο. Μη ψάχνετε να βρείτε ποια τραγική ιστορία κρύβεται: Το γλυπτό αυτό δεν αφορά κάποιο μνήμα. Μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο, το 1965, από τους Κήπους του Λουξεμβούργου, όπου μέχρι τότε βρισκόταν γιατί θεωρήθηκε σκοτεινό.
Μια και παλαιότερα πριν γίνει νεκροταφείο στο μέρος αυτό υπήρχαν αγροκτήματα θα δείτε να έχει σωθεί και ένας πύργος, ότι απέμεινε δηλαδή από έναν ανεμόμυλο του 17ου αιώνα.
Το πιο παλιό, μεγάλο και όμορφο νεκροταφείο είναι το Pere Lachaise www.Pere-Lachaise.com | Visite virtuelle du Cimetiere | Cemetery’s virtualtour | Cimetiere du Pere Lachaise | Edith Piaf | Paris | Ballade | Plan PereLachaise | Tombe Jim Morrison | Jim Morisson το οποίο βρίσκεται στην δεξιά όχθη. Σχεδιάστηκε ως αγγλικός κήπος, δηλαδή είναι γεμάτο αλέες που τις σκιάζουν όμορφα ψηλά δένδρα διαφορετικών ειδών. Τα φυτά καλλιεργούνται ανακατεμένα προκειμένου το αποτέλεσμα να φαίνεται πιο «φυσικό», σε αντίθεση με τους γαλλικούς κήπους όπου προτιμάται η γεωμετρική αυστηρότητα και τα χαμηλά δένδρα. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1804 μετά από διαταγή του Ναπολέοντα. Όμως στην αρχή δεν είχε επιτυχία, για κάποιον λόγο κανείς δεν ήθελε να θαφτεί εκεί. Το 1812 μόλις 800 περίπου άνθρωποι το είχαν καταδεχθεί. Τι να κάνουν λοιπόν οι αρχές, σκέφτηκαν κάτι έξυπνο: Το 1817 μετέφεραν τα οστά του Αβελάρδου και της Ελοίζας (διάσημο και δυστυχές ζεύγος εραστών του Μεσαίωνα), του Μολιέρου και του Λαφονταίν και σε χρόνο μηδέν το νεκροταφείο αυτό έγινε grandchic. Το 1830 οι τάφοι είχαν γίνει κιόλας 33.000. Ας μη σχολιάσω την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Το 1871 το κοιμητήριο αυτό έγινε θέατρο βίας: στον μαντρότοιχο του νεκροταφείου εκτελέστηκαν οι κομμουνάριοι επαναστάτες από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στην επέτειο αυτού του γεγονότος γίνονται επιμνημόσυνες εκδηλώσεις τόσο από τα σοσιαλιστικά και κομουνιστικά καθώς και από τους ελευθεροτέκτονες της Γαλλίας. Στο διάβα του χρόνου πάρα πολύ διάσημοι θάφτηκαν εκεί: Προυστ, Ουάιλντ, Σιμόν Σινιορέ και Υβ Μοντάν, Σάρα Μπερνάρ και Ισιδώρα Ντάνκαν, Σοπέν και Ζερικό, Ντελακρουά, Εντίθ Πιαφ, Απολιναίρ, Μπαλζάκ, Μαξ Ερνστ, Μοντιλιάνι, Πολ Ελυάρ, Γιλμάζ Γκιουνέι. Στο κοιμητήριο αυτό βρισκόταν και η τέφρα της Μαρίας Κάλας μέχρι που ρίχτηκε στο Αιγαίο Πέλαγος. Πάντως το πιο διάσημο μνήμα εξαιτίας του οποίου δέχεται τόσες επισκέψεις ετησίως το νεκροταφεία αυτό είναι εκείνο του Τζιμ Μόρισον. Ο τάφος του είναι απλός και σεμνός με μια ελληνική επιγραφή πάνω στην ταφόπλακα: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Ο τάφος έχει μόνιμα λουλούδια και συνηθίζουν οι θαυμαστές του, όποτε μπορούν, να κάνουν πάρτι εκεί με συνέπεια τώρα πια ο χώρος να φυλάσσεται: οι συγγενείς των γειτόνων του Τζίμ δεν τα κάναν κέφι τα τρελά πάρτι και διαμαρτυρήθηκαν.
Αρκετά με τα νεκροταφεία. Η μέρα των νεκρών όμως ακόμη δεν τελείωσε. Ας δείξουμε ένα ενδιαφέρον για τους τελευταίους απόλυτους μονάρχες της Γαλλίας: τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ και τη Μαρία Αντουανέτα. Όταν οι επαναστάτες εκτέλεσαν τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ βρέθηκαν προ ενός προβλήματος που δεν είχαν σκεφθεί :τι θα κάνουν με το βασιλικό σώμα. Οι μοναρχικοί ζητούσαν να ταφεί στην εκκλησία Saint Denis όπου είναι θαμμένοι όλοι οι βασιλείς της Γαλλίας. Οι επαναστάτες φοβήθηκαν μήπως δημιουργηθεί κάποιος χώρος λατρείας του εκτελεσμένου βασιλιά και δεν έδωσαν την άδεια: είπαν ότι οφείλει να ταφεί σαν κοινός θνητός στο πλησιέστερο νεκροταφείο που ήταν αυτό της Madeleine. Μετά την παλινόρθωση τα οστά του τον Λουδοβίκο ΙΣΤ και της Μαρίας Αντουανέτας μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Saint Denis. Στον χώρο του τάφου τους υψώθηκε ένα «παρεκκλήσι εξιλασμού» – Chapelle expiatoire (29, rue Pasquier) με διαταγή του Λουδοβίκου ΙΗ΄, αδελφού του εκτελεσμένου Λουδοβίκου ΙΣΤ. Το κτίσμα θεωρείται ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Προσοχή είναι ανοικτό στο κοινό μόνο Πέμπτη Παρασκευή και Σάββατο από τις 13.00 έως τις 17.00 Chapelle expiatoire – Centre des monuments nationaux
Ημέρα Δεύτερη
Ας συνεχίσουμε την εξερεύνηση του υπόγειου Παρισιού. Αυτή τη φορά δεν έχει πεθαμένους έχει όμως οσμές: Θα επισκεφτούμε το μουσείο των υπονόμων του Παρισιού. Visite publique des égouts de Paris – Paris.fr
Το σημείο εισόδου είναι κοντά στον πύργο του Άιφελ και στο νούμερο 93 του Quai dʼ Orsay στο ύψος του Pont dʼ Alma. Το υπόγειο δίκτυο καναλιών του Παρισιού είναι από τα μεγαλύτερα του κόσμου και στην πραγματικότητα χρειάστηκαν αιώνες για να φτάσει στο σημερινό του μέγεθος. Πάντως ησυχάστε: η επίσκεψη δε θα είναι hardcore, δε θα σας πάνε στα πολύ βρωμερά και άραχνα μέρη. Πάντως θα καταλάβετε τι τιτάνιο και πολύπλοκο έργο είναι αυτό.
Αρκετά όμως με τη βρώμα και τη δυσωδία. Σας προτείνω να προχωρήσουμε ανατολικά πάλι στην αριστερή όχθη και να βρεθούμε στην περιοχή του Ινστιτούτου του Αραβικού Κόσμου. (ο οριενταλισμός μου ώρες ώρες είναι ανυπόφορος, αλλά θα κάνετε λίγο υπομονή). Πίσω ακριβώς από τον Βοτανικό Κήπο (Jardins des Plantes) Εκεί θα βρούμε το Μεγάλο Τζαμί του Παρισιού το οποίο ξεκίνησε να κτίζεται το 1922 σε ισπανικομαυριτάνικο ρυθμό μια και κυρίως εξυπηρετούσε τις ανάγκες της μουσουλμανικής κοινότητας που προερχόταν από τη βόρεια Αφρική. La Grande Mosquée de Paris. Στο σύμπλεγμα του τζαμιού υπάρχει και ένα ινστιτούτο. Επισκέψεις και μάλιστα με ξεναγό γίνονται καθημερινά, αλλά είναι σωστό να μπούμε σε ιερό χώρο βρωμισμένοι από τους υπονόμους; Υπάρχει λύση: Χαμάμ και μάλιστα αυθεντικό και υπέροχο! Και σουκ δίπλα και εστιατόριο καθώς και τεϊοποτείο. Οπότε πλένεστε, επισκέπτεστε το τζαμί, τρώτε στο εστιατόριο, χαζεύετε το σουκ και γενικά χαλαρώνετε. La Mosquée de Paris
Προσοχή μόνο: δεν υπάρχει bainmixtes στο χαμάμ. Αν είστε ζευγάρι κάποιος θα παραμείνει βρομύλος….Τώρα καθαροί και ωραίοι σας προτείνω να βρεθείτε στα όρια του Παρισιού στα νότια για επισκεφθούμε την τόσο ιδιαίτερη Πανεπιστημιούπολη. La Cit.
Τι είναι εξαιρετικό σε αυτήν: Κτίστηκε κυρίως σε δύο φάσεις: μια προπολεμική τη δεκαετία του 30 και μια μεταπολεμική τη δεκαετία του 50. Υπάρχουν σαράντα περίπου κτίρια τα οποία περιβάλλονται από πανέμορφα πάρκα. Τα κτίρια αυτά κτίστηκαν με έξοδα ξένων κρατών σε χώρο που παραχώρησε το γαλλικό κράτος για στεγάσουν τους φοιτητές τους που σπουδάζουν στο Παρίσι. Συνήθως ανέθεσαν το σχεδιασμό και το κτίσιμο σε ταλαντούχους αρχιτέκτονες με αποτέλεσμα τα κτίρια που έχουν προκύψει να είναι άκρως ενδιαφέροντα από αρχιτεκτονική σκοπιά. Σας διαβεβαιώνω ότι το ελληνικό είναι πανέμορφο σε αυστηρό κλασικό ρυθμό. Κτίστηκε τη δεκαετία του τριάντα με συνεισφορές κυρίως των Ελλήνων της διασποράς. Από τα πολύ όμορφα κτίρια είναι της Αρμενίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, της Ισπανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, το College Francobritanique, το Ile de Brehat και πολλά πολλά άλλα.
Ημέρα Τρίτη
Σήμερα προτείνω να ξεκινήσει η ημέρα με την ξενάγηση στην Opera Garnier, Opéra national de Paris. Η Όπερα αυτή κτίστηκε από τον Garnier, νεαρό και άσημο αρχιτέκτονα της εποχής, ο οποίος ανέμειξε όλους τους προϋπάρχοντες ρυθμούς δημιουργώντας τον εκλεκτικισμό. Πρόκειται για ένα πραγματικό παλάτι της όπερας, μεγαλοπρεπές και εκθαμβωτικό. Το κεντρικό κλιμακοστάσιο με τη διπλή σκάλα και το φουαγιέ είναι βγαλμένα σαν από παραμύθι. Είναι κτισμένη πάνω από μια υπόγεια λίμνη, η οποία ενέπνευσε τον Gaston Leroux να γράψει το Φάντασμα της Όπερας. Η σκηνή της υπήρξε η μεγαλύτερη της εποχής της. Στην κεντρική αίθουσα υπάρχει μια ψευδοροφή η οποία ζωγραφίστηκε από τον Chagal και αναπαριστά διάφορες σκηνές από μπαλέτα καθώς και ο κρυστάλλινος πολυέλαιος που κατά το μυθιστόρημα και το μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber έπεσε στη κατάμεστη πλατεία. Συνήθως στην Όπερα Garnier είναι λαμβάνει χώρα μπαλέτο, ενώ στην μοντέρνας αρχιτεκτονικής Όπερας της Βαστίλης λαμβάνει χώρα η Όπερα.
Στη συνέχεια σας προτείνω μια πλεύση στο κανάλι Saint Martin Canauxrama
Θα περνάτε κάτω από όμορφες μεταλλικές γέφυρες και θα βλέπετε τα δένδρα να σκύβουν πάνω από το νερό. Μετά από δυόμισι περίπου ώρες θα φτάσετε στο πάρκο της Villette, La Villette – Accueil όπου παλιά υπήρχαν τα σφαγεία. Τη δεκαετία του 1980 δημιουργήθηκε αυτό το πάρκο με τα μουσεία του, τους εκθεσιακούς χώρους, τους συναυλιακούς χώρους, τους χώρους του περίφημου Conservatoire de Paris και την εκπληκτική Geode. Εδώ ότι σας τραβά η ψυχή μπορείτε να κάνετε: από το να δείτε μια ταινία στην εκπληκτική οθόνη ΙΜΑΧ της Geode, La Géode – Accueil, να επισκεφθείτε την Πόλη των Επιστημών, Expositions scientifiques – Cin όπου παρουσιάζονται με εκπληκτικά εύληπτο τρόπο όλες οι θετικές επιστήμες (είπαμε οι Γάλλοι είναι εκπληκτικοί στη μουσειολογία). Στη La Villette μπορείτε να περάσετε όσες ώρες τραβά η ψυχή σας. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τόσο θεάματα στο πάρκο, συναυλίες στη Cite de la Musique Page d’accueil – Cité de la musique. Πρόκειται δηλαδή για έναν πολυχώρο πολύ ενδιαφέροντα.
Ξεκινήστε την ημέρα σας από τις κατακόμβες:
Les Catacombes de Paris ή Ossuaire Municipale: Catacombs of Paris Museum
1, Avenue of Colonel Henri Rol-Tanguy, αριστερή όχθη
Καταρχήν να εξηγήσω ότι το υπέδαφος του Παρισιού είναι εντελώς διάτρητο. Όλων των ειδών τα τούνελ και τα κανάλια το διαπερνούν σχηματίζοντας ένα δίκτυο το οποίο διατρέχει την πόλη υπογείως. Ο χώρος που βρίσκονται οι κατακόμβες ήταν τμήμα ενός εγκαταλελειμμένου ορυχείου. Μέχρι το 1785 οι τεθνεώτες Παριζιάνοι θάβονταν στους αυλόγυρους των εκκλησιών (και οι πιο περιώνυμοι μέσα στις εκκλησίες). Κάποια στιγμή ήρθαν και μπούκωσαν οι εκκλησίες. Πλέον ήταν κίνδυνος για την δημόσια υγεία. Αποφασίστηκε λοιπόν να μεταφερθούν τα οστά τους σε αυτών τον χώρο. Έτσι προέκυψαν οι κατακόμβες του Παρισιού οι οποίες δεν έχουν σχέση με την προστασία των Χριστιανών κατά τις περιόδους των διωγμών τους. Ενδεχομένως οι Γάλλοι χρησιμοποιούν καταχρηστικά τον όρο, ενώ ο επίσημος είναι «δημοτικό οστεοφυλάκιο». Η μεταφορά των οστών κράτησε περίπου 15 μήνες και γινόταν κάθε βράδυ: κάρα γεμάτα οστά τυλιγμένα σε μαύρα σεντόνια συνοδευόμενα από ιερείς με πυρσούς οι οποίοι έψαλλαν τη νεκρώσιμοι ακολουθία διέσχιζαν τους δρόμους του Παρισιού. Έτσι στοιβάχτηκαν τα οστά έξι εκατομμυρίων Παριζιάνων δίπλα δίπλα. Διάσημοι δίπλα σε άσημους και εγκληματίες: μια δημοκρατία θανάτου. Κάπου εκεί είναι τα οστά του Ρακίνα, του Μοντεσκιέ, του Πασκάλ, μαζί με τα οστά των εκτελεσμένων Ροβεσπιέρου, Δαντόν και Μαρά, Σαρλότ Κορνταί. Λαβουαζιέ κλπ. Στην είσοδο υπάρχει μια επιγραφή που λέει «Σταμάτα! Εδώ είναι η αυτοκρατορία του θανάτου!». Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής του Παρισιού εδώ υπήρξε η έδρα της γαλλικής αντίστασης, η οποία εκμεταλλευόταν το υπόγειο δίκτυο για να επικοινωνεί χωρίς τον φόβο των περιπόλων και για να αποθηκεύει και να διακινεί παράνομο υλικό και πολεμοφόδια. Παράλληλα και οι Γερμανοί κάποια στιγμή το ανακάλυψαν και έφτιαξαν ένα μπούνκερ. Μετά όταν ήρθε η ειρήνη, κατά τη διάρκεια της εκπληκτικής δεκαετίας του 1960, οι φοιτητές ανακάλυψαν τις κατακόμβες- έμπαιναν συνήθως από κάποια περάσματα των Σχολών τους και οργάνωναν μεγαλειώδη πάρτι με rock and roll live με κιθάρες και σαξόφωνα. Η ερμητική ακουστική εγγυάται ότι κανείς δε θα τους πάρει χαμπάρι. Αναφορά στις κατακό0μβες του Παρισιού γίνεται από το Βίκτορα Ουγκώ στο έργο του «οι Άθλιοι». Και από τον Ουμπέρτο Έκο στο «Εκκρεμές του Φουκώ».
Ας πάμε τώρα σε ένα κανονικό νεκροταφείο: Μια και είστε κοντά ας ξεκινήσουμε με το νεκροταφείο του Μονπαρνάς: 3, Blvrd Edgar Quinet Montparnasse cemetery – Paris.fr που δεν έχει τη φήμη του PereLachaise, αλλά εδώ αναπαύθηκαν πολλές προσωπικότητες της αριστερής όχθης: Ζαν Πολ Σαρτρ και Σιμόν Μποβουάρ διάσημο ζευγάρι υπαρξιστών, μαζί στη ζωή και μαζί στο θάνατο. Σε αυτό το νεκροταφείο βρίσκεται ο τάφος του Αδαμάντιου Κοραή. Άλλος διάσημος έλληνας που βρήκε εκεί την τελευταία του ανάπαυση είναι ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Επίσης ένας φιλέλληνας με μυθιστορηματική ζωή βρίσκεται εδώ: ο Francois Pouqueville. Αυτός ο κύριος ακολούθησε την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και στο γυρισμό του αιχμαλωτίστηκε από πειρατές. Αφού αλλάζει διάφορους κυρίους από τον Πασά της Τριπολιτσάς στον Σουλτάνο, ελευθερώνεται, γυρνά στην Γαλλία και αργότερα επανέρχεται στα Ιωάννινα ως πρόξενος της Γαλλίας στον Αλί Πασά των Ιωαννίνων. Μετά την πτώση του Αλί Πασά θα βρεθεί πρόξενος στην Πάτρα όπου θα τον βρει το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κρατά ημερολόγια τα οποία τα εκδίδει στη Γαλλία και τα οποία συντέλεσαν πάρα πολύ στη διάδοση του φιλελληνισμού. Ως μυθιστορηματική προσωπικότητα έκανε την εμφάνισή του στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του Αλεξάνδρου Δουμά : «ο κόμης Μοντεχρήστος». Άλλοι διάσημοι που βρήκαν ως τόπο αναπαύσεως αυτό το νεκροταφείο είναι :οι Μποντλέρ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Τρίσταν Τζάρα, Μαν Ρέη, Γκυ ντε Μοπασάν, Μπρανκούζι, Ντυράς, ο Μπελμοντό και η υπέροχη Τζιν Σίμπεργκ.
Θα συγκινηθείτε με το όμορφο μπρούτζινο γλυπτό που αναπαριστά έναν μελαγχολικό άγγελο ο οποίος συμβολίζει τον Αιώνιο Ύπνο και βρίσκεται στο κέντρο του νεκροταφείου. Επίσης ένα πολύ συγκινητικό μαρμάρινο γλυπτό είναι «ο χωρισμός του ζεύγους» το οποίο αναπαριστά έναν άνδρα να κλαίει ενώ τον αποχαιρετά η γυναίκα του η οποία εξαφανίζεται μέσα στον τάφο. Μη ψάχνετε να βρείτε ποια τραγική ιστορία κρύβεται: Το γλυπτό αυτό δεν αφορά κάποιο μνήμα. Μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο, το 1965, από τους Κήπους του Λουξεμβούργου, όπου μέχρι τότε βρισκόταν γιατί θεωρήθηκε σκοτεινό.
Μια και παλαιότερα πριν γίνει νεκροταφείο στο μέρος αυτό υπήρχαν αγροκτήματα θα δείτε να έχει σωθεί και ένας πύργος, ότι απέμεινε δηλαδή από έναν ανεμόμυλο του 17ου αιώνα.
Το πιο παλιό, μεγάλο και όμορφο νεκροταφείο είναι το Pere Lachaise www.Pere-Lachaise.com | Visite virtuelle du Cimetiere | Cemetery’s virtualtour | Cimetiere du Pere Lachaise | Edith Piaf | Paris | Ballade | Plan PereLachaise | Tombe Jim Morrison | Jim Morisson το οποίο βρίσκεται στην δεξιά όχθη. Σχεδιάστηκε ως αγγλικός κήπος, δηλαδή είναι γεμάτο αλέες που τις σκιάζουν όμορφα ψηλά δένδρα διαφορετικών ειδών. Τα φυτά καλλιεργούνται ανακατεμένα προκειμένου το αποτέλεσμα να φαίνεται πιο «φυσικό», σε αντίθεση με τους γαλλικούς κήπους όπου προτιμάται η γεωμετρική αυστηρότητα και τα χαμηλά δένδρα. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1804 μετά από διαταγή του Ναπολέοντα. Όμως στην αρχή δεν είχε επιτυχία, για κάποιον λόγο κανείς δεν ήθελε να θαφτεί εκεί. Το 1812 μόλις 800 περίπου άνθρωποι το είχαν καταδεχθεί. Τι να κάνουν λοιπόν οι αρχές, σκέφτηκαν κάτι έξυπνο: Το 1817 μετέφεραν τα οστά του Αβελάρδου και της Ελοίζας (διάσημο και δυστυχές ζεύγος εραστών του Μεσαίωνα), του Μολιέρου και του Λαφονταίν και σε χρόνο μηδέν το νεκροταφείο αυτό έγινε grandchic. Το 1830 οι τάφοι είχαν γίνει κιόλας 33.000. Ας μη σχολιάσω την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Το 1871 το κοιμητήριο αυτό έγινε θέατρο βίας: στον μαντρότοιχο του νεκροταφείου εκτελέστηκαν οι κομμουνάριοι επαναστάτες από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στην επέτειο αυτού του γεγονότος γίνονται επιμνημόσυνες εκδηλώσεις τόσο από τα σοσιαλιστικά και κομουνιστικά καθώς και από τους ελευθεροτέκτονες της Γαλλίας. Στο διάβα του χρόνου πάρα πολύ διάσημοι θάφτηκαν εκεί: Προυστ, Ουάιλντ, Σιμόν Σινιορέ και Υβ Μοντάν, Σάρα Μπερνάρ και Ισιδώρα Ντάνκαν, Σοπέν και Ζερικό, Ντελακρουά, Εντίθ Πιαφ, Απολιναίρ, Μπαλζάκ, Μαξ Ερνστ, Μοντιλιάνι, Πολ Ελυάρ, Γιλμάζ Γκιουνέι. Στο κοιμητήριο αυτό βρισκόταν και η τέφρα της Μαρίας Κάλας μέχρι που ρίχτηκε στο Αιγαίο Πέλαγος. Πάντως το πιο διάσημο μνήμα εξαιτίας του οποίου δέχεται τόσες επισκέψεις ετησίως το νεκροταφεία αυτό είναι εκείνο του Τζιμ Μόρισον. Ο τάφος του είναι απλός και σεμνός με μια ελληνική επιγραφή πάνω στην ταφόπλακα: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Ο τάφος έχει μόνιμα λουλούδια και συνηθίζουν οι θαυμαστές του, όποτε μπορούν, να κάνουν πάρτι εκεί με συνέπεια τώρα πια ο χώρος να φυλάσσεται: οι συγγενείς των γειτόνων του Τζίμ δεν τα κάναν κέφι τα τρελά πάρτι και διαμαρτυρήθηκαν.
Αρκετά με τα νεκροταφεία. Η μέρα των νεκρών όμως ακόμη δεν τελείωσε. Ας δείξουμε ένα ενδιαφέρον για τους τελευταίους απόλυτους μονάρχες της Γαλλίας: τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ και τη Μαρία Αντουανέτα. Όταν οι επαναστάτες εκτέλεσαν τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ βρέθηκαν προ ενός προβλήματος που δεν είχαν σκεφθεί :τι θα κάνουν με το βασιλικό σώμα. Οι μοναρχικοί ζητούσαν να ταφεί στην εκκλησία Saint Denis όπου είναι θαμμένοι όλοι οι βασιλείς της Γαλλίας. Οι επαναστάτες φοβήθηκαν μήπως δημιουργηθεί κάποιος χώρος λατρείας του εκτελεσμένου βασιλιά και δεν έδωσαν την άδεια: είπαν ότι οφείλει να ταφεί σαν κοινός θνητός στο πλησιέστερο νεκροταφείο που ήταν αυτό της Madeleine. Μετά την παλινόρθωση τα οστά του τον Λουδοβίκο ΙΣΤ και της Μαρίας Αντουανέτας μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Saint Denis. Στον χώρο του τάφου τους υψώθηκε ένα «παρεκκλήσι εξιλασμού» – Chapelle expiatoire (29, rue Pasquier) με διαταγή του Λουδοβίκου ΙΗ΄, αδελφού του εκτελεσμένου Λουδοβίκου ΙΣΤ. Το κτίσμα θεωρείται ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Προσοχή είναι ανοικτό στο κοινό μόνο Πέμπτη Παρασκευή και Σάββατο από τις 13.00 έως τις 17.00 Chapelle expiatoire – Centre des monuments nationaux
Ημέρα Δεύτερη
Ας συνεχίσουμε την εξερεύνηση του υπόγειου Παρισιού. Αυτή τη φορά δεν έχει πεθαμένους έχει όμως οσμές: Θα επισκεφτούμε το μουσείο των υπονόμων του Παρισιού. Visite publique des égouts de Paris – Paris.fr
Το σημείο εισόδου είναι κοντά στον πύργο του Άιφελ και στο νούμερο 93 του Quai dʼ Orsay στο ύψος του Pont dʼ Alma. Το υπόγειο δίκτυο καναλιών του Παρισιού είναι από τα μεγαλύτερα του κόσμου και στην πραγματικότητα χρειάστηκαν αιώνες για να φτάσει στο σημερινό του μέγεθος. Πάντως ησυχάστε: η επίσκεψη δε θα είναι hardcore, δε θα σας πάνε στα πολύ βρωμερά και άραχνα μέρη. Πάντως θα καταλάβετε τι τιτάνιο και πολύπλοκο έργο είναι αυτό.
Αρκετά όμως με τη βρώμα και τη δυσωδία. Σας προτείνω να προχωρήσουμε ανατολικά πάλι στην αριστερή όχθη και να βρεθούμε στην περιοχή του Ινστιτούτου του Αραβικού Κόσμου. (ο οριενταλισμός μου ώρες ώρες είναι ανυπόφορος, αλλά θα κάνετε λίγο υπομονή). Πίσω ακριβώς από τον Βοτανικό Κήπο (Jardins des Plantes) Εκεί θα βρούμε το Μεγάλο Τζαμί του Παρισιού το οποίο ξεκίνησε να κτίζεται το 1922 σε ισπανικομαυριτάνικο ρυθμό μια και κυρίως εξυπηρετούσε τις ανάγκες της μουσουλμανικής κοινότητας που προερχόταν από τη βόρεια Αφρική. La Grande Mosquée de Paris. Στο σύμπλεγμα του τζαμιού υπάρχει και ένα ινστιτούτο. Επισκέψεις και μάλιστα με ξεναγό γίνονται καθημερινά, αλλά είναι σωστό να μπούμε σε ιερό χώρο βρωμισμένοι από τους υπονόμους; Υπάρχει λύση: Χαμάμ και μάλιστα αυθεντικό και υπέροχο! Και σουκ δίπλα και εστιατόριο καθώς και τεϊοποτείο. Οπότε πλένεστε, επισκέπτεστε το τζαμί, τρώτε στο εστιατόριο, χαζεύετε το σουκ και γενικά χαλαρώνετε. La Mosquée de Paris
Προσοχή μόνο: δεν υπάρχει bainmixtes στο χαμάμ. Αν είστε ζευγάρι κάποιος θα παραμείνει βρομύλος….Τώρα καθαροί και ωραίοι σας προτείνω να βρεθείτε στα όρια του Παρισιού στα νότια για επισκεφθούμε την τόσο ιδιαίτερη Πανεπιστημιούπολη. La Cit.
Τι είναι εξαιρετικό σε αυτήν: Κτίστηκε κυρίως σε δύο φάσεις: μια προπολεμική τη δεκαετία του 30 και μια μεταπολεμική τη δεκαετία του 50. Υπάρχουν σαράντα περίπου κτίρια τα οποία περιβάλλονται από πανέμορφα πάρκα. Τα κτίρια αυτά κτίστηκαν με έξοδα ξένων κρατών σε χώρο που παραχώρησε το γαλλικό κράτος για στεγάσουν τους φοιτητές τους που σπουδάζουν στο Παρίσι. Συνήθως ανέθεσαν το σχεδιασμό και το κτίσιμο σε ταλαντούχους αρχιτέκτονες με αποτέλεσμα τα κτίρια που έχουν προκύψει να είναι άκρως ενδιαφέροντα από αρχιτεκτονική σκοπιά. Σας διαβεβαιώνω ότι το ελληνικό είναι πανέμορφο σε αυστηρό κλασικό ρυθμό. Κτίστηκε τη δεκαετία του τριάντα με συνεισφορές κυρίως των Ελλήνων της διασποράς. Από τα πολύ όμορφα κτίρια είναι της Αρμενίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, της Ισπανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, το College Francobritanique, το Ile de Brehat και πολλά πολλά άλλα.
Ημέρα Τρίτη
Σήμερα προτείνω να ξεκινήσει η ημέρα με την ξενάγηση στην Opera Garnier, Opéra national de Paris. Η Όπερα αυτή κτίστηκε από τον Garnier, νεαρό και άσημο αρχιτέκτονα της εποχής, ο οποίος ανέμειξε όλους τους προϋπάρχοντες ρυθμούς δημιουργώντας τον εκλεκτικισμό. Πρόκειται για ένα πραγματικό παλάτι της όπερας, μεγαλοπρεπές και εκθαμβωτικό. Το κεντρικό κλιμακοστάσιο με τη διπλή σκάλα και το φουαγιέ είναι βγαλμένα σαν από παραμύθι. Είναι κτισμένη πάνω από μια υπόγεια λίμνη, η οποία ενέπνευσε τον Gaston Leroux να γράψει το Φάντασμα της Όπερας. Η σκηνή της υπήρξε η μεγαλύτερη της εποχής της. Στην κεντρική αίθουσα υπάρχει μια ψευδοροφή η οποία ζωγραφίστηκε από τον Chagal και αναπαριστά διάφορες σκηνές από μπαλέτα καθώς και ο κρυστάλλινος πολυέλαιος που κατά το μυθιστόρημα και το μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber έπεσε στη κατάμεστη πλατεία. Συνήθως στην Όπερα Garnier είναι λαμβάνει χώρα μπαλέτο, ενώ στην μοντέρνας αρχιτεκτονικής Όπερας της Βαστίλης λαμβάνει χώρα η Όπερα.
Στη συνέχεια σας προτείνω μια πλεύση στο κανάλι Saint Martin Canauxrama
Θα περνάτε κάτω από όμορφες μεταλλικές γέφυρες και θα βλέπετε τα δένδρα να σκύβουν πάνω από το νερό. Μετά από δυόμισι περίπου ώρες θα φτάσετε στο πάρκο της Villette, La Villette – Accueil όπου παλιά υπήρχαν τα σφαγεία. Τη δεκαετία του 1980 δημιουργήθηκε αυτό το πάρκο με τα μουσεία του, τους εκθεσιακούς χώρους, τους συναυλιακούς χώρους, τους χώρους του περίφημου Conservatoire de Paris και την εκπληκτική Geode. Εδώ ότι σας τραβά η ψυχή μπορείτε να κάνετε: από το να δείτε μια ταινία στην εκπληκτική οθόνη ΙΜΑΧ της Geode, La Géode – Accueil, να επισκεφθείτε την Πόλη των Επιστημών, Expositions scientifiques – Cin όπου παρουσιάζονται με εκπληκτικά εύληπτο τρόπο όλες οι θετικές επιστήμες (είπαμε οι Γάλλοι είναι εκπληκτικοί στη μουσειολογία). Στη La Villette μπορείτε να περάσετε όσες ώρες τραβά η ψυχή σας. Μπορείτε να παρακολουθήσετε τόσο θεάματα στο πάρκο, συναυλίες στη Cite de la Musique Page d’accueil – Cité de la musique. Πρόκειται δηλαδή για έναν πολυχώρο πολύ ενδιαφέροντα.
Attachments
Last edited by a moderator:
