galateia
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 168
Μια ολιγοήμερη προσφορά της Aegean και ένα κουπόνι για το Booking που μας είχε ξεμείνει ήταν αρκετά για να πάρουμε μέσα σε 2-3 μέρες την απόφαση να κλείσουμε το ταξίδι μας στο Παρίσι. Μέχρι στιγμής κινούμασταν σε πιο εναλλακτικούς (και κακά τα ψέματα πιο οικονομικούς) προορισμούς στην Ευρώπη, όμως αφού μας δόθηκε η ευκαιρία ήταν αδύνατον να πούμε όχι σε τέτοιο ταξίδι.
Το Παρίσι είναι απίστευτα πλούσια πόλη σε αξιοθέατα, σε μουσεία, σε φαγητό, σε γειτονιές, οπότε τον καιρό που πλησίαζε το ταξίδι έπρεπε να σηκώσουμε μανίκια και να κάνουμε έρευνα, πρόγραμμα και τις απαραίτητες προκρατήσεις.
Day 1 – Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2023
Τα αεροπορικά εισιτήρια μας κόστισαν 118€ με την έκπτωση, και η πτήση μας έφτανε και αναχωρούσε από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle.
Την ημέρα που φτάσαμε πέσαμε σε έργα της γραμμής του τρένου που συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο, όμως είχαμε διαβάσει για αυτό πριν ταξιδέψουμε και δεν πιαστήκαμε απροετοίμαστοι.
Για τις μετακινήσεις μας με τα μέσα μεταφοράς εκδώσαμε σε γκισέ στο αεροδρόμιο την κάρτα Navigo Easy Pass. Η έκδοσή της κοστίζει 2€ και μπορείς να τη φορτίσεις είτε με μεμονωμένα εισιτήρια μίας διαδρομής είτε με ημερήσια εισιτήρια. Για νέους 18-26 ετών υπάρχει και το Navigo Jeunes Weekend Pass, το οποίο κόστιζε 9€ και έχει ισχύ και για τις 5 ζώνες της πόλης του Παρισιού (συμπεριλαμβάνεται και το αεροδρόμιο Charles de Gaulle) οπότε για την πρώτη μας μέρα επιλέξαμε αυτό.
(Σημείωση: έπειτα από μικρή έρευνα είδα πως οι τιμές των εισιτηρίων έχουν ανέβει κατά κάποια ευρώ μέσα στο 2023 σε σχέση με αυτές που αναφέρω στην ιστορία)
Η γραμμή του τρένου είχε αντικατασταθεί από λεωφορείο το οποίο ήταν απόλυτα συνεπές και τηρούσε τα ίδια δρομολόγια. Μας άφησε λίγο έξω από το κέντρο, πήραμε ένα τρένο για λίγες στάσεις μέχρι τον σταθμό Gare de l’Est και από εκεί περπατήσαμε ως το ξενοδοχείο μας.
Για τη διαμονή μας είχαμε επιλέξει το Hôtel De Bordeaux, ένα μικρό ξενοδοχειάκι στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού σε μια ζωντανή γειτονιά με πολλά μαγαζάκια και με άμεση πρόσβαση σε σταθμούς μετρό. Το δίκλινο δωμάτιο που κλείσαμε μας κόστισε 230€ για τρία βράδια, ήταν λίγο στενόχωρο όμως μας βόλεψε μια χαρά και άξιζε τα χρήματά του. Είχε και ένα μικρό μπαλκονάκι με θέα στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς το οποίο κάθε πρωί μας έφτιαχνε τη διάθεση.
Το πραγματικό highlight της διαμονής μας όμως ήταν ο ρεσεψιονίστ μας, ο Γιαζ, ο οποίος όταν μας καλωσόρισε μας έκανε να νιώσουμε σαν παλιοί φίλοι, κάθε φορά που επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο μας υποδεχόταν με τον πιο θερμό τρόπο και ήταν πολύτιμος βοηθός μας σε ό,τι χρειαζόμασταν.
Πρώτη στάση του ταξιδιού μας, μιας και η μέρα ήταν πανέμορφη, ήταν οι Κήποι του Λουξεμβούργου. Πήραμε το μετρό από τον κοντινό μας σταθμό Château d΄ Eau και πολύ γρήγορα φτάσαμε στη νότια όχθη του Σηκουάνα, στο 6ο Διαμέρισμα. Οι κήποι ήταν πανέμορφοι, καταπράσινοι, και η ηλιόλουστη μέρα μας βοήθησε να τους χαρούμε.
Από εκεί σιγά σιγά ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το επόμενο αξιοθέατο, το Μέγαρο των Απομάχων, και πήραμε μια πρώτη γεύση από τον αέρα του Παρισιού. Η πόλη αποπνέει έντονα αίσθηση μεγαλοπρέπειας, όμως οι πολλές χρωματιστές της γωνίτσες και η κινητικότητα του κόσμου της δίνουν γερή δόση ζωηράδας.
,
Καθώς φτάναμε, το είδαμε να ξεπροβάλει από μακριά και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, είναι ένα να εντυπωσιακό οικοδόμημα, με χρυσές λεπτομέρειες κα μεγάλο σε μέγεθος.
Θέλαμε από την πρώτη κιόλας μέρα να μπούμε σε πλήρως παριζιάνικη διάθεση, και ο ιδανικός τρόπος για να το κάνουμε αυτό ήταν φυσικά πηγαίνοντας στον Πύργο του Άιφελ. Τον προσεγγίσαμε με τα πόδια, από την πίσω πλευρά του, όπου εκτείνετε ένα μεγάλο πάρκο. Όσο πλησιάζαμε συνειδητοποιούσαμε ότι το πραγματικό του μέγεθος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φανταζόμαστε βλέποντας τις φωτογραφίες. Είχαμε σχεδιάσει να φτάσουμε εκεί την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και τα χρώματα ήταν πανέμορφα.
Σαν σωστά τουριστάκια, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, θαυμάσαμε τον Πύργο, και φτάσαμε ως την όχθη του Σηκουάνα.
Από εκεί περάσαμε απέναντι, για να φτάσουμε στην Πλατεία του Τροκαντερό, το πιο κλασικό σημείο για φωτογραφίες με θέα στον Πύργο του Άιφελ. Μέχρι να φτάσουμε εκεί είχε σχεδόν βραδιάσει, οπότε μέσα σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε καταφέρει να τον δούμε και υπό το φως του ήλιου, και φωταγωγημένο. Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο, κι έτσι κι εμείς στριμωχτήκαμε και αγωνιστήκαμε για μια καλή θέση για την τέλεια φωτογραφία με το πιο σημαντικό αξιοθέατο του Παρισιού.
Η ώρα είχε περάσει και είχαμε πεινάσει, και οι καντίνες που βρίσκονταν στην πλατεία μας έδωσαν τη λύση. Μοιραστήκαμε μία γαλλική κρεπούλα (με αυγό) για να μαζέψουμε δυνάμεις μέχρι το βραδινό.
Μετά το τσίμπημα πήραμε το μετρό (το οποίο όπως σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις είναι συνεπέστατο και σε πάει πραγματικά παντού) για μερικές στάσεις, γιατί τα ποδαράκια μας δεν άντεχαν άλλο, και φτάσαμε στην Αψίδα του Θριάμβου. Η είσοδος ήταν δωρεάν για νέους 18-25 ετών, οπότε το εκμεταλλευτήκαμε για να δούμε το εσωτερικό της Αψίδας αλλά κυρίως για να απολαύσουμε τη θέα που είχαμε ακούσει ότι έχει από την κορυφή της.
Οι πρώτοι δύο όροφοι έχουν μετατραπεί σε μουσείο, οπού μπορέσαμε να μάθουμε κάποια ιστορικά στοιχεία για την Αψίδα, και χωρίς να χάσουμε χρόνο, ανεβήκαμε τα σκαλιά για να φτάσουμε στην κορυφή. Ο Πύργος του του Άιφελ φυσικά έκλεβε την παράσταση, αλλά και η λεωφόρος Champs Elysees, παρ΄ ότι ήταν ακόμη Νοέμβριος, ήταν πολύ γιορτινή και στολισμένη.
Κάπου εδώ η εξερεύνηση έλαβε τέλος για την ημέρα, είχε έρθει η ώρα να απολαύσουμε το πρώτο μας γεύμα στην πόλη. Όπως το Λονδίνο, έτσι και το Παρίσι έχει αμέτρητες γαστρονομικές επιλογές σε όλες τις γειτονιές του, οπότε μας ήταν πολύ δύσκολο να χωρέσουμε μέσα σε τέσσερις μέρες όλα όσα θέλαμε να δοκιμάσουμε.
Για αρχή, είχαμε βάλει στο μάτι το ιταλικό εστιατόριο “Pizzeria Popolare” στο 2ο Διαμέρισμα. Ωστόσο, δεν είχαμε προνοήσει κάνοντας κράτηση, κι έτσι όπως ήταν φυσικό φάγαμε πόρτα. Αυτό ισχύει και για τα περισσότερα εστιατόρια της πόλης, όμως εμείς μάλλον παραήμασταν αισιόδοξοι. Τελικά όμως, δεν ήμασταν τόσο άτυχοι, αφού στην ίδια γειτονιά συναντήσαμε το ιταλικό “La Piazetta” ένα μικρό μαγαζάκι με ζεστή ατμόσφαιρα, ωραίο φαγητό και καλές τιμές. Για μία πίτσα και μία μακαρονάδα δώσαμε 30€.
Αφού απολαύσαμε το φαγάκι μας, κάναμε μία μικρή βραδινή βόλτα με ένα παγωτάκι στο χέρι στη γειτονιά Le Marais, που ήταν γεμάτη μαγαζάκια, τραπεζάκια στο δρόμο και κόσμο, παρά το περασμένο της ώρας, και φτάσαμε μέχρι το εμπορικό κέντρο Les Halles, το οποίο αν και άδειο ήταν όμορφα χριστουγεννιάτικα στολισμένο.
Χορτασμένοι και κυριολεκτικά και μεταφορικά από όσα είδαμε αυτή την τόσο μεγάλη μέρα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Day 2 – Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2022
Η δεύτερη μέρα ήταν ημέρα Disneyland!
Ο καημένος ο Κώστας έπρεπε να με ανεχτεί να τσιρίζω σαν παιδάκι και να τον τραβολογάω στα παιχνίδια για μία ολόκληρη μέρα γιατί ως τεράστια φαν της Disney από μωρό και ξέροντας όλες τις ταινίες απ’ έξω δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε στο Παρίσι και να χάσουμε τη Disneyland.
Είχαμε προαγοράσει τα εισιτήριά μας online περίπου έναν μήνα νωρίτερα και μας κόστισαν 62€ ανά άτομο με ολοήμερη πρόσβαση σε ένα από τα δύο πάρκα (είτε το Disneyland Park είτε το Walt Disney Studios Park).
Πριν ξεκινήσουμε εξοπλιστήκαμε με προμήθειες από τον κοντινό μας φούρνο “Le Pain des Copains” (με το θεϊκό croque monsieur και τα αφράτα κρουασάν), για να μην χρειαστεί να φάμε το πανάκριβο και μέτριο φαγητό της Disneyland.
Η πρόσβαση στην Disneyland είναι πολύ εύκολη παρά τη σχετικά μεγάλη απόσταση. Η γραμμή RER A του τρένου συνδέει απευθείας το κέντρο του Παρισιού με την Disneyland, επομένως φορτίσαμε τις κάρτες μας με το ημερήσιο εισιτήριο που καλύπτει και τις πέντε ζώνες της πόλης (18€ ανά άτομο), πήραμε το μετρό ως τον σταθμό Les Halles από όπου περνάει το συγκεκριμένο τρένο, και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας, που διήρκησε περίπου 40 λεπτά.
Βγαίνοντας από τον σταθμό του τρένου πέσαμε ακριβώς πάνω στην είσοδο του πάρκου και μπήκαμε αμέσως στο κλίμα.
Περάσαμε από τον έλεγχο των εισιτηρίων πολύ γρήγορα και μπαίνοντας βρεθήκαμε αμέσως στην Κεντρική Λεωφόρο του Disneyland Park με τα μαγαζάκια, σε στυλ Αμερικάνικης κωμόπολης της δεκαετίας του '50.
Από τα ηχεία έπαιζε το “Tale as Old as Time” από την Πεντάμορφη και το Τέρας, και σε συνδυασμό με τον πανέμορφο χώρο το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο, νιώσαμε πως μπαίναμε πραγματικά σε μια άλλη, μαγική χώρα. Η χριστουγεννιάτικη διάθεση ήταν έντονη, με ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην αρχή της λεωφόρου, και στο βάθος ξεπρόβαλε και το κλασικό κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης.
Η μέρα ήταν λίγο βροχερή, όμως η δομή του πάρκου είναι τέτοια που ο καιρός δεν στάθηκε εμπόδιο για να ευχαριστηθούμε την εμπειρία. Το πάρκο είχε πάρα πολύ κόσμο, και ίσως σε κάποιες στιγμές να κατέληγε αποπνικτικό, όμως η όμορφη και ζωντανή ατμόσφαιρα σίγουρα το αντιστάθμιζε αυτό.
Τα παιχνίδια
Το πάρκο και τα παιχνίδια του είναι χωρισμένα σε περιοχές με βάση τη θεματική ενότητα (Discoveryland, Fantasyland, Adventuland και Frontierland).
Εμείς καταφέραμε να επισκεφθούμε τα παρακάτω παιχνίδια:
Ήταν όλα εξαιρετικά, αφάνταστα διασκεδαστικά και πολύ καλοφτιαγμένα, αν και λίγο σύντομα σε διάρκεια. Από αυτά ξεχωρίσαμε και σίγουρα προτείνουμε το Starwars Hyperspace Mountain και το Big Thunder Mountain, δύο από τα πιο ακραία τρενάκια που έχουμε κάνει ποτέ.
Ο μέσος χρόνος αναμονής στα δημοφιλή παιχνίδια ήταν περίπου 30-40 λεπτά, όμως με την παρέα και την αγωνία περνούσε πολύ γρήγορα.
Γενικά, πολύ χρήσιμος βοηθός κατά την επίσκεψη στην Disneyland ήταν το Disneyland App, το οποίο έκανε τη ζωή μας πιο εύκολη καθώς μέσω του χάρτη μπορούσαμε να δούμε ποια παιχνίδια βρίσκονταν κοντά μας, πως να μεταφερθούμε από το ένα σημείο στο άλλο, και να ενημερωθούμε για τους χρόνους αναμονής.
Οι παρελάσεις
Οι βασικές παρελάσεις στην Disneyland είναι δύο ανά ημέρα, μία το μεσημέρι και μία το απόγευμα, όμως στη διάρκεια της ημέρας γίνονται κάποιες ακόμη συμπληρωματικές με μικρότερη έκταση. Για τις ώρες των παρελάσεων ενημερωνόμασταν επίσης μέσω της εφαρμογής.
Η μία παρέλαση που παρακολουθήσαμε ήταν η κλασική με τους ήρωες και τα άρματα από όλες τις δημοφιλείς ταινίες, και η δεύτερη είχε χριστουγεννιάτικο θέμα. Για κάποιον που αγαπά πολύ την Disney, ανεξαρτήτως ηλικίας, οι παρελάσεις είναι πολύ όμορφη εμπειρία. Το μόνο αρνητικό είναι ο πολύς κόσμος και το στριμωξίδι για μια καλή θέση.
Τα μαγαζιά
Όλο το πάρκο είναι γεμάτο με μαγαζάκια όλων των ειδών, με βιβλία, με λούτρινα, με κοσμήματα, με ρούχα, και πολλά ακόμη, τα οποία πουλάνε σουβενίρ και merchandise της Disney. Κι εγώ λοιπόν ήμουν προετοιμασμένη να χαλάσω όσα χρήματα χρειαστεί για να πάρω σουβενίρ με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες τόσο για μένα όσο και για φίλους. Δυστυχώς όμως σε αυτό το κομμάτι απογοητεύτηκα. Τα μαγαζιά δεν είχαν καθόλου μεγάλη ποικιλία, τα προϊόντα δεν ήταν ευφάνταστα ούτε αισθητικά όμορφα και οι τιμές ήταν παράλογα υψηλές. Οριακά στο Nerdom στην Αθήνα έχω βρει καλύτερο merchandise της Disney. Φαγητό από το πάρκο δεν καταναλώσαμε αλλά οι τιμές που είδαμε ήταν σίγουρα πολύ υψηλές.
Μετά από περίπου εφτά ώρες στο πάρκο φύγαμε κατανεθουσιασμένοι με την εμπειρία μας και επιστρέψαμε με το τρένο στο κέντρο για το βραδινό μας.
Πήγαμε για ένα μπεργκεράκι στο “Meating Corner” στο 4ο Διαμέρισμα, στην περιοχή Le Marais, λίγο μικρούλι αλλά πολύ νόστιμο, περίπου στα 15€ ανά άτομο.
Κάναμε και πάλι βόλτα σε αυτή τη ζωηρή συνοικία, περάσαμε και από το Κέντρο Πομπιντού, και κατηφορίσαμε μέχρι τον Σηκουάνα και το Île de la Cité (το μικρό νησάκι που βρίσκεται στη μέση του ποταμού). Εκεί, είδαμε για πρώτη φορά την φωτισμένη Παναγία των Παρισίων, που μας εντυπωσίασε πολύ με τη ομορφιά και τη μεγαλοπρέπειά της, όμως ταυτόχρονα μας άφησε και μια πικρή γεύση, με τις σκαλωσιές που την περιβάλαν λόγω των έργων αναστήλωσης μετά την πρόσφατη πυρκαγιά.
Μετά λοιπόν κατεβήκαμε στη νότια όχθη του Σηκουάνα για να δούμε το Quartier Latin, τη δημοφιλή και ζωντανή γειτονιά της πόλης με τα πολλά μαγαζάκια και φαγάδικα. Η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά τουριστική, όμως χαρήκαμε τη βολτίτσα μας και κλείσαμε τη βραδιά μας μία κρεπούλα στο χέρι.
Day 3 – Τρίτη 22 Νοεμβρίου
Η ημέρα μας ξεκίνησε με επίσκεψη στο Sainte Chapelle, το παρεκκλήσι που βρίσκεται στο Île de la Cité.
Για την ημέρα φορτίσαμε την κάρτα μας με το ημερήσιο εισιτήριο των 7,5€ που καλύπτει τις Ζώνες 1 & 2, αφού θα κινούμασταν μόνο στο κέντρο.
Κάναμε κράτηση τα εισιτήρια μας για το Sainte Chapelle το προηγούμενο βράδυ γιατί μας είχε διαφύγει κατά την προετοιμασία του ταξιδιού, όμως ευτυχώς δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε διαθεσιμότητα. Για νέους 18-25 ετών η είσοδος είναι δωρεάν.
Τα time slots στα οποία αντιστοιχούσαν τα εισητήρια δεν ήταν συνεπή, υπήρχε αρκετή αναμονή κατά την είσοδο, όμως αυτό που είδαμε μας αποζημίωσε. Ο χώρος ήταν σχετικά μικρός και σε όλη την περίμετρό του υπήρχαν παράθυρα βιτρό από τα οποία περνούσε το φως και χρωμάτιζε τον χώρο. Τριγύρω, υπερυψωμένα βρίσκονταν και τα αγάλματα των Δώδεκα Αποστόλων. Αφού δεν καταφέραμε να δούμε εσωτερικά την Παναγία των Παρισίων, τουλάχιστον απολαύσαμε αυτή την εξίσου εκθαμβωτική εκκλησία.
Φεύγοντας, δίπλα ακριβώς στο παρεκκλήσι είδαμε και το Μέγαρο της Δικαιοσύνης.
Αφού βρισκόμασταν ήδη στο Île de la Cité, δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε μία ακόμη επίσκεψη στην Παναγία των Παρισίων, αυτή τη φορά πρωί. Υπό το φως του ήλιου ο ναός αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο, μπορέσαμε να δούμε με λεπτομέρεια όλα τα gargoyle και τα αγάλματα που τον διακοσμούν, αν και δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε πολύ λόγω της περίφραξης.
Μετά, κάναμε βόλτα στα γραφικά στενάκια του Île de la Cité αλλά και στο διπλανό μικρότερο νησάκι Île de Saint Louis και ψωνίσαμε κάποια σουβενίρ. Αναζητήσαμε και το γνωστό παγωτατζίδικο Bethillon στο Île de Saint Louis όμως ανακαλύψαμε πως τις Τρίτες είναι κλειστό.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τα πόδια την ανηφορική (και ομολογουμένως λίγο κουραστική) διαδρομή από εκεί μέχρι το Πάνθεον στο 6ο Διαμέρισμα.
Είναι ένα μεγαλοπρεπές μνημείο που βρίσκετε σε μια ευρύχωρη πλατεία, απέναντί του το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Επιστρέψαμε και πάλι μέχρι το Quartier Latin και τον Σηκουάνα για να περάσουμε από το “Shakespeare and Company”, το διάσημο αγγλόφωνο βιβλιοπωλείο όπου στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σύχναζαν επιφανείς συγγραφείς.
Κάνοντας βόλτα εκεί συναντήσαμε το ζαχαροπλαστείο “Odette” το οποίο προσφέρει γεμιστά σουδάκια με αμέτρητες επιλογές στη γεύση της γέμισης (2€ το κομμάτι).
Από εκεί με λεωφορείο φτάσαμε ως την Πλατεία της Βαστίλης, με τη Στήλη του Ιουλίου.
Και στη συνέχεια πήγαμε στο κοντινό ζαχαροπλαστείο Lenôtre, για να δοκιμάσουμε το πιο διάσημο εκλαίρ της πόλης, και πράγματι δεν μας απογοήτευσε (5€ το κόμμάτι).
Εκεί κοντά βρισκόταν η Πλατεία των Βοσγίων, η παλαιότερη πλατεία της πόλης με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική: είναι τετράγωνη, περιφραγμένη και τριγύρω περιβάλλεται από κτήρια.
Χαλαρώσαμε λίγο στα παγκάκια της πλατείας και πήραμε το μετρό για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση.
Επόμενη στο πρόγραμμα ήταν η Όπερα Γκαρνιέ στο 9ο Διαμέρισμα και φυσικά το πολυκατάστημα Galerie Lafayette που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση.
Η Galerie Lafayette ήταν πολύ εντυπωσιακά στολισμένη με χριστουγεννιάτικα φωτάκια, και στο εσωτερικό της στεκόταν ένα τεράστιο, πολύχρωμο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Χαζέψαμε για λίγο στα μαγαζιά, όμως αφού φυσικά δεν είχαμε πρόθεση να ψωνίσουμε, δεν χάσαμε χρόνο και ανεβήκαμε στην ταράτσα του κτηρίου για να απολαύσουμε τη θέα.
Επιστρέψαμε για λίγο στο ξενοδοχείο για να γεμίσουμε μπαταρίες και βγήκαμε ξανά για τη βραδινή μας βόλτα.
Με το μετρό φτάσαμε ως την Πλατεία Κονκορντ με τον Αιγυπτιακό Οβελίσκο.
Από εκεί περπατήσαμε στη λεωφόρο Champs-Élysées, με τα γιορτινά φωτισμένα δεντράκια της.
Αποτελείται από ένα πρώτο τμήμα το οποίο προορίζεται κυρίως για περπάτημα και τρέξιμο, στη συνέχεια ακολουθεί το γνωστό κομμάτι με τα μεγάλα μαγαζιά και τις βιτρίνες και στο βάθος φαίνεται η Αψίδα του Θριάμβου. Αν και η ώρα είχε περάσει, η λεωφόρος και τα μαγαζιά έσφυζαν από κόσμο.
Στον σταθμό Franklin Roosvelt πήραμε ξανά το μετρό για να πάμε στο Pigalle, την περιοχή με τα καμπαρέ και την έντονη νυχτερινή ζωή. Χαζέψαμε στις βιτρίνες των άπειρων Sex Shop που βρίσκονταν εκεί,
φωτογραφίσαμε το πιο διάσημο καμπαρέ, το Moulin Rouge, και αρχίσαμε να αναζητάμε το βραδινό μας.
Στην περιοχή υπήρχαν αρκετά μεξικάνικα εστιατόρια που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον, κι έτσι επιλέξαμε το “ACA”. Είχε αρκετή ώρα αναμονή, όμως τα mexican bowls που δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμα και η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη οπότε δεν το λυπηθήκαμε: δύο κυρίως, ένα ορεκτικό και ποτά στο ACA μας κόστισαν 45€.
Day 4 – Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022
Η Τετάρτη και τελευταία μας μέρα στο Παρίσι ξημέρωσε αρκετά βροχερή, και αν και δεν μας χάλασε τα σχέδια, μας έκανε τη ζωή λίγο δύσκολη.
Εφοδιαστήκαμε για πρωινό από τον καθιερωμένο μας πια φουρνο “Le pain des copains” και αφήσαμε το δωμάτιο. Φυσικά ο αγαπημένος μας Γιαζ από το ξενοδοχείο προσφέρθηκε να κρατήσει τις αποσκευές μας μέχρι να φύγουμε.
Πήγαμε λοιπόν με το μετρό μέχρι την Μονμάρτη και ανεβήκαμε στην εκκλησία Sacré-Cœur. H μουντάδα του ουρανού δεν έδινε στην εκκλησία τη λάμψη που τις αρμόζει: οι Γάλλοι την αποκαλούν ζαχαρένια λόγω της λάμψης του λευκού χρώματός της όταν τη λούζει ο ήλιος.
Από τον λόφο που βρισκόταν η εκκλησία είδαμε τη θέα στην βροχερή πόλη και μπήκαμε και στο εσωτερικό της εκκλησίας. Η βροχή μας απέτρεψε από το να κάνουμε βολτίτσα στα γραφηκά στενά της Μονμάρτης.
Πριν φύγουμε από την περιοχή, είδαμε τον Τοίχο με τα Σ΄αγαπώ και συνεχίσαμε για το κέντρο, για να πιούμε έναν καφέ και να ζεσταθούμε μέχρι να έρθει η ώρα να πάμε στο Λούβρο.
Σκεφτόμασταν να πάμε στο “Angelina”, το καφέ που είναι γνωστό για την εξαιρετική ζεστή σοκολάτα που προσφέρει, όμως η τεράστια ουρά μας απέτρεψε. Έτσι πήγαμε στο κοντινό “Café Carousel”, ένα καφέ με αριστοκρατικό αέρα, φάγαμε ένα γλυκάκι,
και συνεχίσαμε για το Λούβρο με τα πόδια, περνώντας και από τον Κήπο Καρουζέλ.
Εξωτερικά του μουσείου είδαμε και την γνωστή γυάλινη Πυραμίδα.
Για το Μουσείο του Λούβρου είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήριά μας ηλεκτρονικά περίπου έναν μήνα πριν. Για νέους 18-25 ετών είναι δωρεάν. Το time slot που είχαμε επιλέξει με το εισιτήριό μας τηρήθηκε με συνέπεια, δεν είχαμε καθόλου αναμονή. Όπως όλα τα μεγάλα μουσεία, έτσι και το Λούβρο απαιτεί να διαθέσεις αρκετό χρόνο, και πάλι είναι αδύνατον να περιηγηθείς από όλα τα εκθέματα σε μία επίσκεψη. Έτσι επικεντρωθήκαμε στα βασικά, μιας και ήταν η πρώτη μας φορά.
Είδαμε την Αφροδίτη της Μήλου,
τη Νίκη της Σαμοθράκης,
την "Ελευθερία που οδηγεί τον λαό" του Delacroix,
φυσικά τη Mona Lisa του Leonardo da Vinci
και πολλά πολλά ακόμη.
Φύγαμε από το Λούβρο πολύ γεμάτοι και εντυπωσιασμένοι, και πήγαμε στον κοντινό Κήπο του Κεραμεικού, όπου είχε στηθεί χριστουγεννιάτικη αγορά. Είχε πολλούς πάγκους με λαχταριστές επιλογές σε φαγητό, όμως οι τιμές ήταν τσιμπημένες και δεν το επιλέξαμε. Επειδή δεν μας είχε μείνει πολύς διαθέσιμος χρόνος, αποφασίσαμε να φάμε κάτι κοντά στο ξενοδοχείο για να είμαστε σε ετοιμότητα.
Επιστρέψαμε στη γειτονιά μας και βρήκαμε το ιταλικό εστιατόριο “Sette”, απ’ όπου πήραμε πακέτο μία πολύ νόστιμη και ιδιαίτερη πίτσα με 17€ και την απολαύσαμε στο παρκάκι απέναντι από το ξενοδοχείο μας.
Είχε έρθει πια η ώρα για να αποχωριστούμε αυτή την πανέμορφη πόλη. Από τον σταθμό Les Halles πήραμε τη γραμμή RER B του τρένου που συνδέει το κέντρο της πόλης με το αεροδρόμιο Charles de Gaulle και πολύ κουρασμένοι αλλά και γεμάτοι πήραμε την πτήση μας.
Μία επίσκεψη ποτέ δεν είναι αρκετή για μια πόλη σαν το Παρίσι. Αυτή η πρώτη γνωριμία με την πόλη μας γέμισε με νέες εικόνες και μας άφησε ενθουσιασμένους. Την πρώτη φορά που πηγαίνεις νομίζω επιβάλλεται να ζήσεις την εμπειρία του Παρισιού σαν τουρίστας, να δεις τον Πύργο του Άιφελ και την Παναγία, να κάνεις βόλτα στο Pigalle και το Quartier Latin, να φας κρέπες και εκλαίρ, έχει και αυτό τη γλύκα του.
Όμως σίγουρα περιμένουμε την επόμενη επίσκεψή μας για να το ζήσουμε περισσότερο σαν ντόπιοι, να γνωρίσουμε την πόλη βαθύτερα και να την απολαύσουμε πιο χαλαρά.
Το Παρίσι είναι απίστευτα πλούσια πόλη σε αξιοθέατα, σε μουσεία, σε φαγητό, σε γειτονιές, οπότε τον καιρό που πλησίαζε το ταξίδι έπρεπε να σηκώσουμε μανίκια και να κάνουμε έρευνα, πρόγραμμα και τις απαραίτητες προκρατήσεις.
Day 1 – Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2023
Τα αεροπορικά εισιτήρια μας κόστισαν 118€ με την έκπτωση, και η πτήση μας έφτανε και αναχωρούσε από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle.
Την ημέρα που φτάσαμε πέσαμε σε έργα της γραμμής του τρένου που συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο, όμως είχαμε διαβάσει για αυτό πριν ταξιδέψουμε και δεν πιαστήκαμε απροετοίμαστοι.
Για τις μετακινήσεις μας με τα μέσα μεταφοράς εκδώσαμε σε γκισέ στο αεροδρόμιο την κάρτα Navigo Easy Pass. Η έκδοσή της κοστίζει 2€ και μπορείς να τη φορτίσεις είτε με μεμονωμένα εισιτήρια μίας διαδρομής είτε με ημερήσια εισιτήρια. Για νέους 18-26 ετών υπάρχει και το Navigo Jeunes Weekend Pass, το οποίο κόστιζε 9€ και έχει ισχύ και για τις 5 ζώνες της πόλης του Παρισιού (συμπεριλαμβάνεται και το αεροδρόμιο Charles de Gaulle) οπότε για την πρώτη μας μέρα επιλέξαμε αυτό.
(Σημείωση: έπειτα από μικρή έρευνα είδα πως οι τιμές των εισιτηρίων έχουν ανέβει κατά κάποια ευρώ μέσα στο 2023 σε σχέση με αυτές που αναφέρω στην ιστορία)
Η γραμμή του τρένου είχε αντικατασταθεί από λεωφορείο το οποίο ήταν απόλυτα συνεπές και τηρούσε τα ίδια δρομολόγια. Μας άφησε λίγο έξω από το κέντρο, πήραμε ένα τρένο για λίγες στάσεις μέχρι τον σταθμό Gare de l’Est και από εκεί περπατήσαμε ως το ξενοδοχείο μας.
Για τη διαμονή μας είχαμε επιλέξει το Hôtel De Bordeaux, ένα μικρό ξενοδοχειάκι στο 10ο διαμέρισμα του Παρισιού σε μια ζωντανή γειτονιά με πολλά μαγαζάκια και με άμεση πρόσβαση σε σταθμούς μετρό. Το δίκλινο δωμάτιο που κλείσαμε μας κόστισε 230€ για τρία βράδια, ήταν λίγο στενόχωρο όμως μας βόλεψε μια χαρά και άξιζε τα χρήματά του. Είχε και ένα μικρό μπαλκονάκι με θέα στον κεντρικό δρόμο της γειτονιάς το οποίο κάθε πρωί μας έφτιαχνε τη διάθεση.
Το πραγματικό highlight της διαμονής μας όμως ήταν ο ρεσεψιονίστ μας, ο Γιαζ, ο οποίος όταν μας καλωσόρισε μας έκανε να νιώσουμε σαν παλιοί φίλοι, κάθε φορά που επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο μας υποδεχόταν με τον πιο θερμό τρόπο και ήταν πολύτιμος βοηθός μας σε ό,τι χρειαζόμασταν.
Πρώτη στάση του ταξιδιού μας, μιας και η μέρα ήταν πανέμορφη, ήταν οι Κήποι του Λουξεμβούργου. Πήραμε το μετρό από τον κοντινό μας σταθμό Château d΄ Eau και πολύ γρήγορα φτάσαμε στη νότια όχθη του Σηκουάνα, στο 6ο Διαμέρισμα. Οι κήποι ήταν πανέμορφοι, καταπράσινοι, και η ηλιόλουστη μέρα μας βοήθησε να τους χαρούμε.
Από εκεί σιγά σιγά ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το επόμενο αξιοθέατο, το Μέγαρο των Απομάχων, και πήραμε μια πρώτη γεύση από τον αέρα του Παρισιού. Η πόλη αποπνέει έντονα αίσθηση μεγαλοπρέπειας, όμως οι πολλές χρωματιστές της γωνίτσες και η κινητικότητα του κόσμου της δίνουν γερή δόση ζωηράδας.
Καθώς φτάναμε, το είδαμε να ξεπροβάλει από μακριά και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, είναι ένα να εντυπωσιακό οικοδόμημα, με χρυσές λεπτομέρειες κα μεγάλο σε μέγεθος.
Θέλαμε από την πρώτη κιόλας μέρα να μπούμε σε πλήρως παριζιάνικη διάθεση, και ο ιδανικός τρόπος για να το κάνουμε αυτό ήταν φυσικά πηγαίνοντας στον Πύργο του Άιφελ. Τον προσεγγίσαμε με τα πόδια, από την πίσω πλευρά του, όπου εκτείνετε ένα μεγάλο πάρκο. Όσο πλησιάζαμε συνειδητοποιούσαμε ότι το πραγματικό του μέγεθος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που φανταζόμαστε βλέποντας τις φωτογραφίες. Είχαμε σχεδιάσει να φτάσουμε εκεί την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και τα χρώματα ήταν πανέμορφα.
Σαν σωστά τουριστάκια, βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες, θαυμάσαμε τον Πύργο, και φτάσαμε ως την όχθη του Σηκουάνα.
Από εκεί περάσαμε απέναντι, για να φτάσουμε στην Πλατεία του Τροκαντερό, το πιο κλασικό σημείο για φωτογραφίες με θέα στον Πύργο του Άιφελ. Μέχρι να φτάσουμε εκεί είχε σχεδόν βραδιάσει, οπότε μέσα σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε καταφέρει να τον δούμε και υπό το φως του ήλιου, και φωταγωγημένο. Η πλατεία ήταν ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο, κι έτσι κι εμείς στριμωχτήκαμε και αγωνιστήκαμε για μια καλή θέση για την τέλεια φωτογραφία με το πιο σημαντικό αξιοθέατο του Παρισιού.
Η ώρα είχε περάσει και είχαμε πεινάσει, και οι καντίνες που βρίσκονταν στην πλατεία μας έδωσαν τη λύση. Μοιραστήκαμε μία γαλλική κρεπούλα (με αυγό) για να μαζέψουμε δυνάμεις μέχρι το βραδινό.
Μετά το τσίμπημα πήραμε το μετρό (το οποίο όπως σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις είναι συνεπέστατο και σε πάει πραγματικά παντού) για μερικές στάσεις, γιατί τα ποδαράκια μας δεν άντεχαν άλλο, και φτάσαμε στην Αψίδα του Θριάμβου. Η είσοδος ήταν δωρεάν για νέους 18-25 ετών, οπότε το εκμεταλλευτήκαμε για να δούμε το εσωτερικό της Αψίδας αλλά κυρίως για να απολαύσουμε τη θέα που είχαμε ακούσει ότι έχει από την κορυφή της.
Οι πρώτοι δύο όροφοι έχουν μετατραπεί σε μουσείο, οπού μπορέσαμε να μάθουμε κάποια ιστορικά στοιχεία για την Αψίδα, και χωρίς να χάσουμε χρόνο, ανεβήκαμε τα σκαλιά για να φτάσουμε στην κορυφή. Ο Πύργος του του Άιφελ φυσικά έκλεβε την παράσταση, αλλά και η λεωφόρος Champs Elysees, παρ΄ ότι ήταν ακόμη Νοέμβριος, ήταν πολύ γιορτινή και στολισμένη.
Κάπου εδώ η εξερεύνηση έλαβε τέλος για την ημέρα, είχε έρθει η ώρα να απολαύσουμε το πρώτο μας γεύμα στην πόλη. Όπως το Λονδίνο, έτσι και το Παρίσι έχει αμέτρητες γαστρονομικές επιλογές σε όλες τις γειτονιές του, οπότε μας ήταν πολύ δύσκολο να χωρέσουμε μέσα σε τέσσερις μέρες όλα όσα θέλαμε να δοκιμάσουμε.
Για αρχή, είχαμε βάλει στο μάτι το ιταλικό εστιατόριο “Pizzeria Popolare” στο 2ο Διαμέρισμα. Ωστόσο, δεν είχαμε προνοήσει κάνοντας κράτηση, κι έτσι όπως ήταν φυσικό φάγαμε πόρτα. Αυτό ισχύει και για τα περισσότερα εστιατόρια της πόλης, όμως εμείς μάλλον παραήμασταν αισιόδοξοι. Τελικά όμως, δεν ήμασταν τόσο άτυχοι, αφού στην ίδια γειτονιά συναντήσαμε το ιταλικό “La Piazetta” ένα μικρό μαγαζάκι με ζεστή ατμόσφαιρα, ωραίο φαγητό και καλές τιμές. Για μία πίτσα και μία μακαρονάδα δώσαμε 30€.
Αφού απολαύσαμε το φαγάκι μας, κάναμε μία μικρή βραδινή βόλτα με ένα παγωτάκι στο χέρι στη γειτονιά Le Marais, που ήταν γεμάτη μαγαζάκια, τραπεζάκια στο δρόμο και κόσμο, παρά το περασμένο της ώρας, και φτάσαμε μέχρι το εμπορικό κέντρο Les Halles, το οποίο αν και άδειο ήταν όμορφα χριστουγεννιάτικα στολισμένο.
Χορτασμένοι και κυριολεκτικά και μεταφορικά από όσα είδαμε αυτή την τόσο μεγάλη μέρα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
Day 2 – Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2022
Η δεύτερη μέρα ήταν ημέρα Disneyland!
Ο καημένος ο Κώστας έπρεπε να με ανεχτεί να τσιρίζω σαν παιδάκι και να τον τραβολογάω στα παιχνίδια για μία ολόκληρη μέρα γιατί ως τεράστια φαν της Disney από μωρό και ξέροντας όλες τις ταινίες απ’ έξω δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε στο Παρίσι και να χάσουμε τη Disneyland.
Είχαμε προαγοράσει τα εισιτήριά μας online περίπου έναν μήνα νωρίτερα και μας κόστισαν 62€ ανά άτομο με ολοήμερη πρόσβαση σε ένα από τα δύο πάρκα (είτε το Disneyland Park είτε το Walt Disney Studios Park).
Πριν ξεκινήσουμε εξοπλιστήκαμε με προμήθειες από τον κοντινό μας φούρνο “Le Pain des Copains” (με το θεϊκό croque monsieur και τα αφράτα κρουασάν), για να μην χρειαστεί να φάμε το πανάκριβο και μέτριο φαγητό της Disneyland.
Η πρόσβαση στην Disneyland είναι πολύ εύκολη παρά τη σχετικά μεγάλη απόσταση. Η γραμμή RER A του τρένου συνδέει απευθείας το κέντρο του Παρισιού με την Disneyland, επομένως φορτίσαμε τις κάρτες μας με το ημερήσιο εισιτήριο που καλύπτει και τις πέντε ζώνες της πόλης (18€ ανά άτομο), πήραμε το μετρό ως τον σταθμό Les Halles από όπου περνάει το συγκεκριμένο τρένο, και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας, που διήρκησε περίπου 40 λεπτά.
Βγαίνοντας από τον σταθμό του τρένου πέσαμε ακριβώς πάνω στην είσοδο του πάρκου και μπήκαμε αμέσως στο κλίμα.
Περάσαμε από τον έλεγχο των εισιτηρίων πολύ γρήγορα και μπαίνοντας βρεθήκαμε αμέσως στην Κεντρική Λεωφόρο του Disneyland Park με τα μαγαζάκια, σε στυλ Αμερικάνικης κωμόπολης της δεκαετίας του '50.
Από τα ηχεία έπαιζε το “Tale as Old as Time” από την Πεντάμορφη και το Τέρας, και σε συνδυασμό με τον πανέμορφο χώρο το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο, νιώσαμε πως μπαίναμε πραγματικά σε μια άλλη, μαγική χώρα. Η χριστουγεννιάτικη διάθεση ήταν έντονη, με ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην αρχή της λεωφόρου, και στο βάθος ξεπρόβαλε και το κλασικό κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης.
Η μέρα ήταν λίγο βροχερή, όμως η δομή του πάρκου είναι τέτοια που ο καιρός δεν στάθηκε εμπόδιο για να ευχαριστηθούμε την εμπειρία. Το πάρκο είχε πάρα πολύ κόσμο, και ίσως σε κάποιες στιγμές να κατέληγε αποπνικτικό, όμως η όμορφη και ζωντανή ατμόσφαιρα σίγουρα το αντιστάθμιζε αυτό.
Τα παιχνίδια
Το πάρκο και τα παιχνίδια του είναι χωρισμένα σε περιοχές με βάση τη θεματική ενότητα (Discoveryland, Fantasyland, Adventuland και Frontierland).
Εμείς καταφέραμε να επισκεφθούμε τα παρακάτω παιχνίδια:
- Mad Hatter’s teacups – Fantasyland
- Le passage enchanté d’ Aladdin – Fantasyland
- Phantom Manor – Frontierland
- Big Thunder Mountain – Frontierland
- Starwars Hyperspace Mountain – Discoveryland
- Pirates of the Carribean – Adventureland
Ήταν όλα εξαιρετικά, αφάνταστα διασκεδαστικά και πολύ καλοφτιαγμένα, αν και λίγο σύντομα σε διάρκεια. Από αυτά ξεχωρίσαμε και σίγουρα προτείνουμε το Starwars Hyperspace Mountain και το Big Thunder Mountain, δύο από τα πιο ακραία τρενάκια που έχουμε κάνει ποτέ.
Ο μέσος χρόνος αναμονής στα δημοφιλή παιχνίδια ήταν περίπου 30-40 λεπτά, όμως με την παρέα και την αγωνία περνούσε πολύ γρήγορα.
Γενικά, πολύ χρήσιμος βοηθός κατά την επίσκεψη στην Disneyland ήταν το Disneyland App, το οποίο έκανε τη ζωή μας πιο εύκολη καθώς μέσω του χάρτη μπορούσαμε να δούμε ποια παιχνίδια βρίσκονταν κοντά μας, πως να μεταφερθούμε από το ένα σημείο στο άλλο, και να ενημερωθούμε για τους χρόνους αναμονής.
Οι παρελάσεις
Οι βασικές παρελάσεις στην Disneyland είναι δύο ανά ημέρα, μία το μεσημέρι και μία το απόγευμα, όμως στη διάρκεια της ημέρας γίνονται κάποιες ακόμη συμπληρωματικές με μικρότερη έκταση. Για τις ώρες των παρελάσεων ενημερωνόμασταν επίσης μέσω της εφαρμογής.
Η μία παρέλαση που παρακολουθήσαμε ήταν η κλασική με τους ήρωες και τα άρματα από όλες τις δημοφιλείς ταινίες, και η δεύτερη είχε χριστουγεννιάτικο θέμα. Για κάποιον που αγαπά πολύ την Disney, ανεξαρτήτως ηλικίας, οι παρελάσεις είναι πολύ όμορφη εμπειρία. Το μόνο αρνητικό είναι ο πολύς κόσμος και το στριμωξίδι για μια καλή θέση.
Τα μαγαζιά
Όλο το πάρκο είναι γεμάτο με μαγαζάκια όλων των ειδών, με βιβλία, με λούτρινα, με κοσμήματα, με ρούχα, και πολλά ακόμη, τα οποία πουλάνε σουβενίρ και merchandise της Disney. Κι εγώ λοιπόν ήμουν προετοιμασμένη να χαλάσω όσα χρήματα χρειαστεί για να πάρω σουβενίρ με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες τόσο για μένα όσο και για φίλους. Δυστυχώς όμως σε αυτό το κομμάτι απογοητεύτηκα. Τα μαγαζιά δεν είχαν καθόλου μεγάλη ποικιλία, τα προϊόντα δεν ήταν ευφάνταστα ούτε αισθητικά όμορφα και οι τιμές ήταν παράλογα υψηλές. Οριακά στο Nerdom στην Αθήνα έχω βρει καλύτερο merchandise της Disney. Φαγητό από το πάρκο δεν καταναλώσαμε αλλά οι τιμές που είδαμε ήταν σίγουρα πολύ υψηλές.
Μετά από περίπου εφτά ώρες στο πάρκο φύγαμε κατανεθουσιασμένοι με την εμπειρία μας και επιστρέψαμε με το τρένο στο κέντρο για το βραδινό μας.
Πήγαμε για ένα μπεργκεράκι στο “Meating Corner” στο 4ο Διαμέρισμα, στην περιοχή Le Marais, λίγο μικρούλι αλλά πολύ νόστιμο, περίπου στα 15€ ανά άτομο.
Κάναμε και πάλι βόλτα σε αυτή τη ζωηρή συνοικία, περάσαμε και από το Κέντρο Πομπιντού, και κατηφορίσαμε μέχρι τον Σηκουάνα και το Île de la Cité (το μικρό νησάκι που βρίσκεται στη μέση του ποταμού). Εκεί, είδαμε για πρώτη φορά την φωτισμένη Παναγία των Παρισίων, που μας εντυπωσίασε πολύ με τη ομορφιά και τη μεγαλοπρέπειά της, όμως ταυτόχρονα μας άφησε και μια πικρή γεύση, με τις σκαλωσιές που την περιβάλαν λόγω των έργων αναστήλωσης μετά την πρόσφατη πυρκαγιά.
Μετά λοιπόν κατεβήκαμε στη νότια όχθη του Σηκουάνα για να δούμε το Quartier Latin, τη δημοφιλή και ζωντανή γειτονιά της πόλης με τα πολλά μαγαζάκια και φαγάδικα. Η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά τουριστική, όμως χαρήκαμε τη βολτίτσα μας και κλείσαμε τη βραδιά μας μία κρεπούλα στο χέρι.
Day 3 – Τρίτη 22 Νοεμβρίου
Η ημέρα μας ξεκίνησε με επίσκεψη στο Sainte Chapelle, το παρεκκλήσι που βρίσκεται στο Île de la Cité.
Για την ημέρα φορτίσαμε την κάρτα μας με το ημερήσιο εισιτήριο των 7,5€ που καλύπτει τις Ζώνες 1 & 2, αφού θα κινούμασταν μόνο στο κέντρο.
Κάναμε κράτηση τα εισιτήρια μας για το Sainte Chapelle το προηγούμενο βράδυ γιατί μας είχε διαφύγει κατά την προετοιμασία του ταξιδιού, όμως ευτυχώς δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε διαθεσιμότητα. Για νέους 18-25 ετών η είσοδος είναι δωρεάν.
Τα time slots στα οποία αντιστοιχούσαν τα εισητήρια δεν ήταν συνεπή, υπήρχε αρκετή αναμονή κατά την είσοδο, όμως αυτό που είδαμε μας αποζημίωσε. Ο χώρος ήταν σχετικά μικρός και σε όλη την περίμετρό του υπήρχαν παράθυρα βιτρό από τα οποία περνούσε το φως και χρωμάτιζε τον χώρο. Τριγύρω, υπερυψωμένα βρίσκονταν και τα αγάλματα των Δώδεκα Αποστόλων. Αφού δεν καταφέραμε να δούμε εσωτερικά την Παναγία των Παρισίων, τουλάχιστον απολαύσαμε αυτή την εξίσου εκθαμβωτική εκκλησία.
Φεύγοντας, δίπλα ακριβώς στο παρεκκλήσι είδαμε και το Μέγαρο της Δικαιοσύνης.
Αφού βρισκόμασταν ήδη στο Île de la Cité, δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε μία ακόμη επίσκεψη στην Παναγία των Παρισίων, αυτή τη φορά πρωί. Υπό το φως του ήλιου ο ναός αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο, μπορέσαμε να δούμε με λεπτομέρεια όλα τα gargoyle και τα αγάλματα που τον διακοσμούν, αν και δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε πολύ λόγω της περίφραξης.
Μετά, κάναμε βόλτα στα γραφικά στενάκια του Île de la Cité αλλά και στο διπλανό μικρότερο νησάκι Île de Saint Louis και ψωνίσαμε κάποια σουβενίρ. Αναζητήσαμε και το γνωστό παγωτατζίδικο Bethillon στο Île de Saint Louis όμως ανακαλύψαμε πως τις Τρίτες είναι κλειστό.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με τα πόδια την ανηφορική (και ομολογουμένως λίγο κουραστική) διαδρομή από εκεί μέχρι το Πάνθεον στο 6ο Διαμέρισμα.
Είναι ένα μεγαλοπρεπές μνημείο που βρίσκετε σε μια ευρύχωρη πλατεία, απέναντί του το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Επιστρέψαμε και πάλι μέχρι το Quartier Latin και τον Σηκουάνα για να περάσουμε από το “Shakespeare and Company”, το διάσημο αγγλόφωνο βιβλιοπωλείο όπου στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σύχναζαν επιφανείς συγγραφείς.
Κάνοντας βόλτα εκεί συναντήσαμε το ζαχαροπλαστείο “Odette” το οποίο προσφέρει γεμιστά σουδάκια με αμέτρητες επιλογές στη γεύση της γέμισης (2€ το κομμάτι).
Από εκεί με λεωφορείο φτάσαμε ως την Πλατεία της Βαστίλης, με τη Στήλη του Ιουλίου.
Και στη συνέχεια πήγαμε στο κοντινό ζαχαροπλαστείο Lenôtre, για να δοκιμάσουμε το πιο διάσημο εκλαίρ της πόλης, και πράγματι δεν μας απογοήτευσε (5€ το κόμμάτι).
Εκεί κοντά βρισκόταν η Πλατεία των Βοσγίων, η παλαιότερη πλατεία της πόλης με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική: είναι τετράγωνη, περιφραγμένη και τριγύρω περιβάλλεται από κτήρια.
Χαλαρώσαμε λίγο στα παγκάκια της πλατείας και πήραμε το μετρό για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση.
Επόμενη στο πρόγραμμα ήταν η Όπερα Γκαρνιέ στο 9ο Διαμέρισμα και φυσικά το πολυκατάστημα Galerie Lafayette που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση.
Η Galerie Lafayette ήταν πολύ εντυπωσιακά στολισμένη με χριστουγεννιάτικα φωτάκια, και στο εσωτερικό της στεκόταν ένα τεράστιο, πολύχρωμο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Χαζέψαμε για λίγο στα μαγαζιά, όμως αφού φυσικά δεν είχαμε πρόθεση να ψωνίσουμε, δεν χάσαμε χρόνο και ανεβήκαμε στην ταράτσα του κτηρίου για να απολαύσουμε τη θέα.
Επιστρέψαμε για λίγο στο ξενοδοχείο για να γεμίσουμε μπαταρίες και βγήκαμε ξανά για τη βραδινή μας βόλτα.
Με το μετρό φτάσαμε ως την Πλατεία Κονκορντ με τον Αιγυπτιακό Οβελίσκο.
Από εκεί περπατήσαμε στη λεωφόρο Champs-Élysées, με τα γιορτινά φωτισμένα δεντράκια της.
Αποτελείται από ένα πρώτο τμήμα το οποίο προορίζεται κυρίως για περπάτημα και τρέξιμο, στη συνέχεια ακολουθεί το γνωστό κομμάτι με τα μεγάλα μαγαζιά και τις βιτρίνες και στο βάθος φαίνεται η Αψίδα του Θριάμβου. Αν και η ώρα είχε περάσει, η λεωφόρος και τα μαγαζιά έσφυζαν από κόσμο.
Στον σταθμό Franklin Roosvelt πήραμε ξανά το μετρό για να πάμε στο Pigalle, την περιοχή με τα καμπαρέ και την έντονη νυχτερινή ζωή. Χαζέψαμε στις βιτρίνες των άπειρων Sex Shop που βρίσκονταν εκεί,
φωτογραφίσαμε το πιο διάσημο καμπαρέ, το Moulin Rouge, και αρχίσαμε να αναζητάμε το βραδινό μας.
Στην περιοχή υπήρχαν αρκετά μεξικάνικα εστιατόρια που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον, κι έτσι επιλέξαμε το “ACA”. Είχε αρκετή ώρα αναμονή, όμως τα mexican bowls που δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμα και η ατμόσφαιρα πολύ ζεστή. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη οπότε δεν το λυπηθήκαμε: δύο κυρίως, ένα ορεκτικό και ποτά στο ACA μας κόστισαν 45€.
Day 4 – Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022
Η Τετάρτη και τελευταία μας μέρα στο Παρίσι ξημέρωσε αρκετά βροχερή, και αν και δεν μας χάλασε τα σχέδια, μας έκανε τη ζωή λίγο δύσκολη.
Εφοδιαστήκαμε για πρωινό από τον καθιερωμένο μας πια φουρνο “Le pain des copains” και αφήσαμε το δωμάτιο. Φυσικά ο αγαπημένος μας Γιαζ από το ξενοδοχείο προσφέρθηκε να κρατήσει τις αποσκευές μας μέχρι να φύγουμε.
Πήγαμε λοιπόν με το μετρό μέχρι την Μονμάρτη και ανεβήκαμε στην εκκλησία Sacré-Cœur. H μουντάδα του ουρανού δεν έδινε στην εκκλησία τη λάμψη που τις αρμόζει: οι Γάλλοι την αποκαλούν ζαχαρένια λόγω της λάμψης του λευκού χρώματός της όταν τη λούζει ο ήλιος.
Από τον λόφο που βρισκόταν η εκκλησία είδαμε τη θέα στην βροχερή πόλη και μπήκαμε και στο εσωτερικό της εκκλησίας. Η βροχή μας απέτρεψε από το να κάνουμε βολτίτσα στα γραφηκά στενά της Μονμάρτης.
Πριν φύγουμε από την περιοχή, είδαμε τον Τοίχο με τα Σ΄αγαπώ και συνεχίσαμε για το κέντρο, για να πιούμε έναν καφέ και να ζεσταθούμε μέχρι να έρθει η ώρα να πάμε στο Λούβρο.
Σκεφτόμασταν να πάμε στο “Angelina”, το καφέ που είναι γνωστό για την εξαιρετική ζεστή σοκολάτα που προσφέρει, όμως η τεράστια ουρά μας απέτρεψε. Έτσι πήγαμε στο κοντινό “Café Carousel”, ένα καφέ με αριστοκρατικό αέρα, φάγαμε ένα γλυκάκι,
και συνεχίσαμε για το Λούβρο με τα πόδια, περνώντας και από τον Κήπο Καρουζέλ.
Εξωτερικά του μουσείου είδαμε και την γνωστή γυάλινη Πυραμίδα.
Για το Μουσείο του Λούβρου είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήριά μας ηλεκτρονικά περίπου έναν μήνα πριν. Για νέους 18-25 ετών είναι δωρεάν. Το time slot που είχαμε επιλέξει με το εισιτήριό μας τηρήθηκε με συνέπεια, δεν είχαμε καθόλου αναμονή. Όπως όλα τα μεγάλα μουσεία, έτσι και το Λούβρο απαιτεί να διαθέσεις αρκετό χρόνο, και πάλι είναι αδύνατον να περιηγηθείς από όλα τα εκθέματα σε μία επίσκεψη. Έτσι επικεντρωθήκαμε στα βασικά, μιας και ήταν η πρώτη μας φορά.
Είδαμε την Αφροδίτη της Μήλου,
τη Νίκη της Σαμοθράκης,
την "Ελευθερία που οδηγεί τον λαό" του Delacroix,
φυσικά τη Mona Lisa του Leonardo da Vinci
και πολλά πολλά ακόμη.
Φύγαμε από το Λούβρο πολύ γεμάτοι και εντυπωσιασμένοι, και πήγαμε στον κοντινό Κήπο του Κεραμεικού, όπου είχε στηθεί χριστουγεννιάτικη αγορά. Είχε πολλούς πάγκους με λαχταριστές επιλογές σε φαγητό, όμως οι τιμές ήταν τσιμπημένες και δεν το επιλέξαμε. Επειδή δεν μας είχε μείνει πολύς διαθέσιμος χρόνος, αποφασίσαμε να φάμε κάτι κοντά στο ξενοδοχείο για να είμαστε σε ετοιμότητα.
Επιστρέψαμε στη γειτονιά μας και βρήκαμε το ιταλικό εστιατόριο “Sette”, απ’ όπου πήραμε πακέτο μία πολύ νόστιμη και ιδιαίτερη πίτσα με 17€ και την απολαύσαμε στο παρκάκι απέναντι από το ξενοδοχείο μας.
Είχε έρθει πια η ώρα για να αποχωριστούμε αυτή την πανέμορφη πόλη. Από τον σταθμό Les Halles πήραμε τη γραμμή RER B του τρένου που συνδέει το κέντρο της πόλης με το αεροδρόμιο Charles de Gaulle και πολύ κουρασμένοι αλλά και γεμάτοι πήραμε την πτήση μας.
Μία επίσκεψη ποτέ δεν είναι αρκετή για μια πόλη σαν το Παρίσι. Αυτή η πρώτη γνωριμία με την πόλη μας γέμισε με νέες εικόνες και μας άφησε ενθουσιασμένους. Την πρώτη φορά που πηγαίνεις νομίζω επιβάλλεται να ζήσεις την εμπειρία του Παρισιού σαν τουρίστας, να δεις τον Πύργο του Άιφελ και την Παναγία, να κάνεις βόλτα στο Pigalle και το Quartier Latin, να φας κρέπες και εκλαίρ, έχει και αυτό τη γλύκα του.
Όμως σίγουρα περιμένουμε την επόμενη επίσκεψή μας για να το ζήσουμε περισσότερο σαν ντόπιοι, να γνωρίσουμε την πόλη βαθύτερα και να την απολαύσουμε πιο χαλαρά.
Attachments
Last edited:
