Ισλανδία Takk Fyrir Ísland ή αλλιώς… Σε ευχαριστούμε Ισλανδία

[gioske]

2630. Ένας αριθμός σαν όλους τους άλλους, συνηθισμένος, χωρίς καμία ιδιαίτερη αξία. Τον προσπερνάς στο μέτρημα χωρίς δεύτερη σκέψη και δισταγμό. Δεν είναι μέρος κανενός περίφημου θεωρήματος ή κάποιας διάσημης ακολουθίας. Ακόμα και ο Πυθαγόρας που πίστευε ότι οι αριθμοί έκρυβαν το μυστικό του σύμπαντος και την ουσία του κόσμου, δεύτερη ματιά δεν θα του έριχνε. Και όμως, για μας απέκτησε σχεδόν μαγικές ιδιότητες όταν τον είδαμε να σχηματίζεται στον χιλιομετρητή του αυτοκινήτου μας, λίγο πριν το παραδώσουμε. Όταν η μηχανή έσβησε, συνεχίσαμε να κοιτάμε αποσβολωμένοι το παρμπρίζ μέχρι που ένα δροσερό αεράκι μας συνέφερε. Όλο το ταξίδι περνούσε ξανά μπροστά από τα μάτια μας αλλά τώρα πια δεν οδηγούσαμε το υπέροχο βανάκι μας. Τώρα ήμασταν πάνω σε ένα μαγικό χαλί και ως άλλοι Αλαντίν και πριγκίπισσα Γιασμίν πετούσαμε σαν αερικά πάνω από το νησί. Σχεδόν αγγίζαμε τις ακόμα χιονισμένες βουνοκορφές, γλιστρούσαμε στις πλαγιές των παγετώνων, διασχίζαμε αστραπιαία σεληνιακές εκτάσεις παγωμένης λάβας και φυλακίζαμε στις χούφτες μας λίγη μαύρη άμμο από τις απέραντες ακτές. Διατρέξαμε όλη τη διαδρομή που κάναμε τις τελευταίες δέκα ημέρες πριν προσγειωθούμε απότομα από ένα χτύπο στο παράθυρο του αυτοκινήτου. Ήταν η κοπέλα από την εταιρεία ενοικίασης και μας χαμογελούσε συγκαταβατικά, σαν να κατάλαβε ότι για κάποια δευτερόλεπτα…απλά δεν ήμασταν εκεί.

Ουσιαστικά μας πήρε από το χέρι, μας βοήθησε να ξεφορτώσουμε τις αποσκευές και μας οδήγησε στο γραφείο της εταιρείας. Πάλι μετά από πέντε λεπτά και ελάχιστα διαδικαστικά, και εμείς ακόμα σαν υπνωτισμένοι, ξαναφορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο που θα μας πήγαινε στο σταθμό των λεωφορείων, όπερ και εγένετο. Μετά από ένα δεκάλεπτο φθάσαμε στο σταθμό και όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε την Τσέχα κοπέλα που απλά μετέφερε τους πελάτες εντός της πόλης και από και προς το αεροδρόμιο, καταρρεύσαμε συγκινημένοι στην αγκαλιά της. Με βουρκωμένα μάτια χαιρετηθήκαμε, ανταλλάξαμε τα γνωστά ευχολόγια περί επανασύνδεσης για κάποια στιγμή στο μέλλον (σ.σ. πόσο εύχομαι αυτή η ταξιδιωτική ευχή να βγει αληθινή και ας μην πραγματοποιηθεί καμία άλλη) και αποσβολωμένοι, παρακολουθούσαμε το αυτοκίνητο να ξεμακραίνει. Αντιληφθήκαμε πια την οριστικότητα της στιγμής. Το ποτάμι του χωροχρόνου που μας εναπόθεσε στις σκοτεινές τούτες ακτές, τώρα φούσκωνε ξανά για να μας πάρει πίσω στην πατρίδα και στα παιδιά μας. Και επίσημα, η απίστευτη ισλανδική μας περιπέτεια είχε φθάσει στο τέλος της και η εξιστόρησή της μόλις που άρχιζε…

Περπατώντας κοντά στο παλιό λιμάνι, δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις το μπρούντζινο άγαλμα του Ινγκόλφουρ Άρναρσον, του πρώτου Σκανδιναβού εποίκου που έφτασε στις καπνισμένες ακτές τις Ισλανδίας το 874 μ.Χ. και μαζί με την γυναίκα του ίδρυσαν και θεμελίωσαν το Ρέικιαβικ. Αν κάνεις τον κόπο και παρατηρήσεις για λίγα λεπτά το άγαλμα θα δεις πως δεν κοιτάζει ακριβώς ευθεία αλλά μάλλον λοξά. Αν ακολουθήσεις την νοητή προέκταση του βλέμματος θα σταματήσεις σε ένα κτίριο το οποίο μοιάζει με μεταμοντέρνο κάστρο: είναι η Κεντρική Τράπεζα της Ισλανδίας. Τυχαία παρατηρώντας την σκηνή, θυμήθηκα πώς αυτή η μικρή χώρα έδωσε για πρώτη φορά το στίγμα της στο ραντάρ μου. Θυμήθηκα ότι τον Οκτώβριο του 2008 αυτή η χώρα των ψαράδων βρέθηκε στο μάτι ενός χρηματοπιστωτικού κυκλώνα που απείλησε την ίδια την υπόστασή τους σαν έθνος αλλά κοίταξαν και αυτοί αγέρωχα προς το τραπεζικό λόμπι και αρνήθηκαν να υποκύψουν στις ορέξεις του. Βγήκαν πολλαπλά τραυματισμένοι από αυτή την σύγκρουση αλλά πλέον επανακάμπτουν συνεχώς. Είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία για να διαβάσει κανείς και ένα μάθημα για το πώς ένας λαός πρέπει να παίρνει την τύχη του στα χέρια του. Και βέβαια, οι συγκρίσεις με τον τρόπο που ένας άλλος γνώριμος λαός (ναι, σε εμάς αναφέρομαι!) σε παρόμοια οικονομική κρίση επέλεξε να πορευτεί, είναι αναπόφευκτες.

Η δεύτερη συγκυρία κατά την οποία το βλέμμα μου εστίασε πάνω στο νησί ήταν το σωτήριο έτος 2010, όταν η φύση αποφάσισε να δοκιμάσει τις αντοχές και…την υπομονή όλης της Ευρώπης. Η ηφαιστειακή στάχτη έκλεισε τον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο και όλη η Γηραιά Ήπειρος έμεινε να κοιτά αποσβολωμένη. «Αυτή η μικρή χώρα δεν είναι με τα καλά της», σκέφτηκα και έπεισα τον εαυτό μου να διερευνήσει έτι περαιτέρω, τι συμβαίνει με αυτόν τον ανεμοδαρμένο τόπο, στη μέση του Ατλαντικού. Το ¨κακό¨ τρίτωσε όταν ήρθα σε επαφή με τις περιγραφές των συνφορουμιτών του Travelstories.gr, που είχαν ήδη επισκεφθεί την χώρα και αφηγούνται εκπληκτικά πράγματα για αυτό το εξωτικό μέρος. Η Ισλανδία μπήκε με μεγάλες αξιώσεις στην bucketlist μου και τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο συλλογής όλο και περισσότερων πληροφοριών. Δεν θα χρησιμοποιήσω εκφράσεις του στυλ «Ήταν ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε» ή «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα σαν όνειρο να πάω στην Ισλανδία». Θα έδινε σίγουρα έμφαση αλλά θα ήταν πολύ πομπώδες για τις συνήθειές μου. Η πραγματικότητα ήταν αρκετά πιο πεζή και εκπορεύθηκε από μια μοναδικά ανθρώπινη ιδιότητα: την περιέργεια...

 

[giannismits]

Εξαιρετική αρχή.
Αναμένω αριστουργηματικές φωτογραφίες όπως και στην ιστορία της Νορβηγίας για το βόρειο σέλας!

 

[gioske]

Εξαιρετική αρχή.
Αναμένω αριστουργηματικές φωτογραφίες όπως και στην ιστορία της Νορβηγίας για το βόρειο σέλας!

Ναι, με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι η φωτογραφική σοδειά ήταν εξαιρετική και σε αυτό το ταξίδι

 

[hydronetta]

1. Mετά από αυτή την εισαγωγή, άντε να ξαναγράψω ιστορία
2. Ιστορίες από την Ισλανδία πλαισιωμένες πάντα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό είναι πάντα καλοδεχούμενες. Τι κι αν έχουμε πάει πλέον αρκετοί εξ'ημών. Πάντα μας δημιουργεί μια νοσταλγία
3. Περιμένω μια πανδαισία φωτογραφική και ξέρεις πολύ καλά το λόγο. Μη κάνεις σκόντο. Δεν ρωτώ τι έγραψε το κοντέρ της μηχανής…

 

[giannismits]

1. Mετά από αυτή την εισαγωγή, άντε να ξαναγράψω ιστορία
2. Ιστορίες από την Ισλανδία πλαισιωμένες πάντα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό είναι πάντα καλοδεχούμενες. Τι κι αν έχουμε πάει πλέον αρκετοί εξ'ημών. Πάντα μας δημιουργεί μια νοσταλγία
3. Περιμένω μια πανδαισία φωτογραφική και ξέρεις πολύ καλά το λόγο. Μη κάνεις σκόντο. Δεν ρωτώ τι έγραψε το κοντέρ της μηχανής…

Μου φαίνεται θες παινέματα! Τέλος πάντων!
Οποιαδήποτε ταξιδιωτική ιστορία, απλή ή σύνθετη είναι καλοδεχούμενη.
Με φωτό, χωρίς φωτό, για γνωστούς προορισμούς, απίθανούς ή σπάνιους, τουριστικές ή ταξιδιωτκές, προσωπικές ή γενικές!
Και μόνο που ο καθένας μπαίνει στη διαδικασία να γράψει (όπως και να γράφει) είναι σημαντικό για το φόρουμ.

Η Ισλανδία πάντως τείνει να γίνει ένα must για τα μέλη του φόρουμ. Πιο πολλoί έχουν πάει Ισλανδία παρά Κρήτη
Εγώ όπως πάντα δηλώνω παρόν σε κάθε ιστορία από Iceland και θα αναμένω τα επόμενα κεφάλαια του gioske.

 

[gioske]

1. Mετά από αυτή την εισαγωγή, άντε να ξαναγράψω ιστορία
2. Ιστορίες από την Ισλανδία πλαισιωμένες πάντα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό είναι πάντα καλοδεχούμενες. Τι κι αν έχουμε πάει πλέον αρκετοί εξ'ημών. Πάντα μας δημιουργεί μια νοσταλγία
3. Περιμένω μια πανδαισία φωτογραφική και ξέρεις πολύ καλά το λόγο. Μη κάνεις σκόντο. Δεν ρωτώ τι έγραψε το κοντέρ της μηχανής…

Ένας καλός λόγος από τον μαιτρ του είδους είναι παραπάνω από καλοδεχούμενος. Όσο για τις φωτογραφίες, τι να πώ; Πάρα πολλές αλλά το ζητούμενο ,εκτός από τα άπειρα φωτογραφικά θέματα, για μένα ήταν να φωτογραφίσω και επιλεγμένες τοποθεσίες με τον ιδανικό (όσο γινόταν) φωτισμό. Και πιστεύω πως τα κατάφερα. Αλλά για περισσότερες λεπτομέρειες στην συνέχεια, έτσι για την αγωνία!!

 

[gioske]

Μου φαίνεται θες παινέματα! Τέλος πάντων!
Οποιαδήποτε ταξιδιωτική ιστορία, απλή ή σύνθετη είναι καλοδεχούμενη.
Με φωτό, χωρίς φωτό, για γνωστούς προορισμούς, απίθανούς ή σπάνιους, τουριστικές ή ταξιδιωτκές, προσωπικές ή γενικές!
Και μόνο που ο καθένας μπαίνει στη διαδικασία να γράψει (όπως και να γράφει) είναι σημαντικό για το φόρουμ.

Η Ισλανδία πάντως τείνει να γίνει ένα must για τα μέλη του φόρουμ. Πιο πολλoί έχουν πάει Ισλανδία παρά Κρήτη
Εγώ όπως πάντα δηλώνω παρόν σε κάθε ιστορία από Iceland και θα αναμένω τα επόμενα κεφάλαια του gioske.

Τώρα που και εγώ μπήκα στο club των "Ισλανδόπληκτων", προσπαθώ να πείσω γνωστούς και φίλους (που τους αρέσει να ταξιδεύουν) ότι ένα-δυο ταξίδια ακόμη στην Ευρώπη δεν θα προσφέρουν και πάρα πολλά. Ένα όμως ταξίδι στην Ισλανδία, ίσως τα πάντα

 

[gioske]

Ημέρα 1η (05-07-2016)

Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 12:40 μ.μ. και θα φθάναμε στο Ρέικιαβικ, μέσω Όσλο, στις 17:30. Αν εξαιρέσεις μία ωρίτσα καθυστέρηση στο ενδιάμεσο, όλα κύλησαν ομαλά. Ευτυχώς είχαμε ξηρά τροφή για το ταξίδι γιατί αν περιμέναμε από την SAS, θα λιμοκτονούσαμε. Εν πάση περιπτώσει, είχαμε καλές πτήσεις και οι εικόνες που αντικρίσαμε από το αεροπλάνο όπως προσεγγίσαμε τις ανατολικές ακτές ήταν πολλά υποσχόμενες. Έτσι όπως σχηματίζονταν αμέτρητα δέλτα ποταμιών που εκβάλανε στον ωκεανό, που μοιάζανε με τις ζωοδότριες φλέβες αυτής της οργισμένης γης συνειδητοποίησα τον πραγματικό λόγο που με έφερε εδώ, στη μέση του ωκεανού.

Ήταν οι εικόνες αυτής της χώρας, το φυσικό της κάλλος και οι αμέτρητες εναλλαγές τοπίων που έπρεπε να απαθανατίσω στις φωτογραφίες μου. Όπως έχω αναφέρει και σε παλιότερες ιστορίες, μια αγαπημένη μου ενασχόληση είναι η ταξιδιωτική φωτογραφία. Μια ενασχόληση που δυστυχώς δεν εξασκώ όσο συχνά θα ήθελα. Κάθε φορά λοιπόν που ξεφύλλιζα ηλεκτρονικά κάποιο portfolio ταξιδιωτικής ή φωτογραφίας τοπίου, ήταν βέβαιο ότι θα συναντούσα φωτογραφίες από τα ισλανδικά τοπία. Η συχνότητα έβαινε αυξανόμενη με τον καιρό, σε σημείο που κατάντησε ρουτίνα. Η Ισλανδία ήταν και είναι καυτός φωτογραφικός προορισμός, αμέτρητα φωτογραφικά workshops διοργανώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, δυστυχώς όμως είναι πανάκριβα. Και εγώ, προκειμένου να πάρω μια μικρή γεύση από αυτά τα τοπία, δεν θα μπορούσα να λείψω.

Το πλάνο σύμφωνα με το οποίο θα κινούμασταν στην άγνωστη (αλλά τόσο οικεία όπως αποδείχθηκε) αυτή χώρα ήταν ένα διαρκές project που κράτησε τουλάχιστον δύο χρόνια. Εμπλουτίστηκε, τροποποιήθηκε και ¨κουρεύτηκε¨ πολλές φορές μέχρι να πάρει την τελική του μορφή περίπου 5 μήνες πριν. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό, προβλεπόταν η ενοικίαση ενός camper van από την Snail.is το οποίο θα αναλάμβανε να μας κοιμίσει για 8 βράδια στις ερημιές της χώρας και να μας οδηγήσει ακούραστα στις απέραντες διαδρομές της. Καταλήξαμε σε αυτό το μέσο μετακίνησης και διαμονής γιατί απλά…ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει. Συλλέγοντας πληροφορίες κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Ισλανδία είναι μια απόλυτα ασφαλής χώρα για να τριγυρνάς στις ερημιές, όπως και διαθέτει πολλές υποδομές για camping, ουσιαστικά σε κάθε χωριουδάκι. Άρα όπου θέλαμε να σταματήσουμε, θα μπορούσαμε και δεν θα περιοριζόμαστε από ωράρια ξενοδοχείων κλπ. Και, πραγματικά αυτή η ελευθερία που νιώσαμε ήταν ίσως το highlight του ταξιδιού.

Φθάνοντας λοιπόν στο αεροδρόμιο Keflavik και αφού παρατηρήσαμε έκπληκτοι τα γεμάτα με αλκοόλ καρότσια των duty free (βλέπεις, το αλκοόλ στα συμβατικά μαγαζιά είναι πανάκριβο), συναντήσαμε την Γιάνα, την μικρή Τσέχα που θα μας πήγαινε στο κατάλυμά μας, για την πρώτη νύχτα. Η συμφωνία με το γραφείο ήταν μεταφορά από το αεροδρόμιο, το 1ο βράδυ διαμονή σε δικό τους Bed& Breakfast, ενοικίαση αυτοκινήτου για τις επόμενες 8 ημέρες και επιστροφή του στις 14-07 το πρωί. Η διαδρομή μέχρι το Ρέικιαβικ κράτησε περίπου 35 λεπτά και περνούσε μέσα από ένα άγριο τοπίο αποξηραμένης λάβας. Συζητώντας με την Γιάνα στο αυτοκίνητο, μάθαμε πως κάνει αυτή τη δουλειά κάθε καλοκαίρι για τα τελευταία τρία χρόνια και είναι πολύ ευχαριστημένη από τα αφεντικά της. Μας έδωσε κάποιες πρακτικές κυκλοφορίες για τα όρια οδήγησης (πως δηλαδή να μην τα ξεπερνάμε για κανένα λόγο), για τον καιρό (πως αν δεν μας αρέσει, απλά να περιμένουμε πέντε λεπτά) και για το κόστος ζωής (απλά να ξεχάσουμε ότι ξέραμε μέχρι τώρα περί ακρίβειας, τώρα θα ξεκινούσε ο πραγματικός πόνος). Φθάνοντας στο δωμάτιο, ξεφορτώσαμε γρήγορα τα υποζύγια (κάπως έτσι νιώσαμε ζωσμένοι με τα backpack και τα σακίδια), πήραμε τους σχετικούς χάρτες και σπεύσαμε για το κέντρο της πόλης. Είχαμε και ένα ραντεβού να προλάβουμε.

**Λεπτομέρειες για το κόστος εισιτηρίων, διαμονής κλπ. όπως και πρακτικές πληροφορίες θα παραθέσω στο τέλος της ιστορίας, σε ξεχωριστό κεφάλαιο**


Λίγους μήνες πριν είχαμε γνωριστεί διαδικτυακά μέσω γνωστών με έναν Έλληνα που ζούσε και εργαζόταν στο Ρέικιαβικ τα τελευταία 5 χρόνια. Αναγκάστηκε, όπως χιλιάδες συμπατριώτες μας, να ξενιτευτεί για αναζήτηση καλύτερης τύχης και απ’ ότι μας είπε στην συνέχεια, ο άνθρωπος τη βρήκε και με το παραπάνω και δεν σκέφτεται να γυρίσει πίσω. Παντρεύτηκε μια κοπέλα από την Πολωνία και όλη η οικογένεια του από την Ελλάδα έχει μετακομίσει και εργάζεται στην Ισλανδία. Δύσκολα στην αρχή, αλλά τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα. Και το κυριότερο, στην καθημερινότητά του επανήλθε η ηρεμία και το άγχος λιγόστεψε αισθητά και ατενίζει το μέλλον του ξανά με αισιοδοξία. Βρεθήκαμε μπροστά στο Harpa, στο αντίστοιχο Μέγαρο Μουσικής του Ρέικιαβικ. Επιβλητικό κτίριο, εμπνευσμένο από τα κομμάτια πάγου που σπάνε από τους παγετώνες και ξεκινούν το μοιραίο ταξίδι τους. Πανέμορφο επίσης ήταν και το εσωτερικό του, με τα πολλά επίπεδα και τις εντυπωσιακές γυάλινες επιφάνειες.

Μετά από λίγη ώρα κατέφθασαν και τα παιδιά. Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και ξεκινήσαμε πεζοί για την βόλτα μας στην πόλη. Σαν γνήσιοι Έλληνες, μιλούσαμε σχεδόν φωνάζοντας και ξεσπούσαμε κάθε τόσο σε δυνατά γέλια. Με μισά ελληνικά και μισά αγγλικά για να συμμετέχει και η Αγκνέσκα, η Πολωνέζα σύζυγος, περπατήσαμε με ένα καφέ στο χέρι μέσα στους δρόμους της πόλης για ώρες, χωρίς αίσθηση της κούρασης από το ταξίδι. Όμορφη πόλη, με ωραίους πεζοδρόμους και χαμηλά κτίρια που δεν σε ψυχοπλακώνουν και από ότι μας έλεγε και ο Δημήτρης, με έντονη νυχτερινή ζωή για τα γεωγραφικά δεδομένα της. Μας είπε για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των κατοίκων που αναπτύχθηκαν σαν ένα αντίμετρο στην σκοτεινιά του αρκτικού χειμώνα και ότι αναλογικά με τον πληθυσμό έχουν τους περισσότερους καλλιτέχνες στον κόσμο. Μας είπε ότι από μικροί εδώ σκληραγωγούνται και μαθαίνουν να είναι ανεξάρτητοι και φυσικά δεν ανέχονται διαφθορά από τους ηγέτες τους. Πριν λίγο καιρό, όταν ο Πρωθυπουργός τους βρέθηκε στο επίκεντρο ενός σκανδάλου με κρυφούς λογαριασμούς σε off shore , την επόμενη μέρα αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπό την πίεση της λαϊκής κατακραυγής. Περήφανοι και ωραίοι άνθρωποι, ωραία πόλη για να ζει κανείς. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε ένα ξένο τόπο αποφεύγω τις συγκρίσεις με τα δικά μας, όλο όμως το μυαλό επανέρχεται και η ψυχή σφίγγεται όταν συνειδητοποιείς πώς οι άλλοι βελτιώνουν την ζωή τους και εμείς ακόμα το συζητάμε.

Η ώρα περνούσε, είχε φθάσει πια 11 το βράδυ αλλά μόνο βράδυ δεν ήταν. Ο ήλιος μόλις που έπαιρνε να δύει όταν φτάσαμε στον φάρο της Grotta. Ένα παραλιακό μέρος που προτιμούσαν οι ντόπιοι για να απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα και το Βόρειο Σέλας τους χειμωνιάτικους μήνες. Ήδη είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος, σύμφωνα με τον Δημήτρη όσες φορές και αν είχαν δει σε αυτό το μέρος τον ήλιο να δύει ποτέ δεν θα ήταν αρκετές. Πραγματικά ήταν πανέμορφα. Είχα ακούσει και διαβάσει πολλά για τον Ήλιο του Μεσονυκτίου αλλά αυτό που αντίκριζα δεν χωρούσε σε καμία περιγραφή. Ενστικτωδώς έψαξα το χέρι της Λίνας, ήθελα να μοιραστώ όλη αυτή την κοσμική ενέργεια που δεχόμουν με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Ο ήλιος έμεινε μετέωρος, σαν να μην ήταν σίγουρος τί έπρεπε να κάνει. Να κρυφτεί πίσω από τον ορίζοντα για να σουρουπώσει επιτέλους ή να συνεχίσει να φωτίζει αυτόν τον τόπο που τόση ανάγκη το έχει; Οι επόμενες στιγμές κράτησαν παραπάνω από ότι συνήθως. Δεν άκουγα πια κανέναν ήχο, όλες μου οι αισθήσεις είχαν εστιάσει σε αυτό το δεδομένο χρονικό σημείο. Ήταν απόλυτα οξυμένες όταν μια μοναδική σκέψη ήρθε σχεδόν από το πουθενά. Ήταν τα λόγια του γλάρου Ιωναθαν, του Richard Bach που όταν τα είχα πρωτοδιαβάσει δεν σήμαιναν κάτι αλλά τώρα δεν θα μπορούσα να βρω πιο ταιριαστά: "...Αν ξεπεράσουμε το χώρο θα μας απομένει μόνο το Εδώ, αν ξεπεράσουμε τον χρόνο θα μας απομένει μόνο το Τώρα..."

 

[Dina Z]

Οι φωτογραφίες σου είναι πολύ όμορφες αλλά κι αν δεν υπήρχαν θα μπορούσα να "δω" τα τοπία μέσα από την γλαφυρή περιγραφή σου.
Περιμένω την συνέχεια με ανυπομονησία.

 

[gioske]

Οι φωτογραφίες σου είναι πολύ όμορφες αλλά κι αν δεν υπήρχαν θα μπορούσα να "δω" τα τοπία μέσα από την γλαφυρή περιγραφή σου.
Περιμένω την συνέχεια με ανυπομονησία.

Μοναδικής ομορφιάς τοπία, τα οποία μεταμορφώνονταν κάτω από το γλυκό αρκτικό φως αυτού του υπέροχου τόπου

 

[gioske]

Ημέρα 2η (06-07-2016)

Ο ήχος του ξυπνητηριού διέκοψε απότομα τον πιο γλυκό ύπνο, μετά από μια κουραστική ημέρα. Ήταν 8 το πρωί και έπρεπε να ετοιμαστούμε τάχιστα. Η Γιάνα θα μας μετέφερε στις εγκαταστάσεις της εταιρείας για να πάρουμε πρωινό και να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Ανοίξαμε ράθυμα τις κουρτίνες, ευγνωμονώντας αυτόν που τις εφηύρε. Χωρίς αυτές και με τόσο φως στην ατμόσφαιρα όλο το βράδυ, θα ήταν αδύνατο να κοιμηθούμε ανθρώπινα. Ευτυχώς δεν είχαμε πολλά πράγματα να μαζέψουμε οπότε σε δέκα λεπτά είμαστε κάτω στην είσοδο. Πήραμε μαζί και τα ατομικά παπλώματα τα οποία θα είχαμε μαζί μας και στο αυτοκίνητο, μαζί με δύο υπνόσακους που μας εφοδίασαν στην συνέχεια. Φθάνοντας στις εγκαταστάσεις πήραμε πρωινό και περιμέναμε το αφεντικό να έρθει από το αεροδρόμιο. Απολαμβάναμε τον καφέ μας όταν εμφανίστηκε στην κουζίνα η Sigrun, η γυναίκα του ιδιοκτήτη. Με αυτήν είχαμε επικοινωνία όλο αυτόν τον καιρό μέσω e-mail και ήταν πάντα πρόθυμη να απαντήσει στις απορίες μας. Συζητήσαμε τις λεπτομέρειες της ενοικίασης από τις οποίες προέκυψαν τα εξής:

- Τα όρια ταχύτητας στην χώρα δεν είναι διακοσμητικά και τα πρόστιμα δεν είναι ¨διαπραγματεύσιμα¨.

- Εφοδιαστήκαμε με επιπλέον ασφάλεια ash & gravel protection (για γρατσουνιές από πέτρες κλπ) και με ένα φορητό 3Gspot έναντι 5€ /ημέρα έκαστο (η ασφάλεια δεν χρειάστηκε τελικά να ενεργοποιηθεί αλλά το φορητό 3G αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο).

- Πιάτα, μαχαιροπίρουνα, υγρό καθαρισμού και μια μικρή στόφα αεριού για μαγείρεμα περιλαμβάνονταν.

- Εφοδιαστήκαμε με χάρτες για τα αξιοθέατα κατά μήκος της κυκλικής διαδρομής καθώς και με χάρτη για τα camping, τις πισίνες και τις θερμές πηγές.

- Μας συνέστησε την προσοχή για το που θα μέναμε τα βράδια (να μην καταλήξουμε σε ιδιωτική περιοχή ή κάπου που απαγορευόταν)

- Να μην οδηγήσουμε σε F-Roads, γιατί ήταν παράνομο να το κάνεις με συμβατικό αυτοκίνητο.

- Γενικά, μας προέτρεψε να κινούμαστε με βάση την απλή οδηγική λογική


Φορτώσαμε λοιπόν το βιός μας στο βανάκι, βάλαμε μουσική και ξεκινήσαμε για να κάνουμε τον λεγόμενο Χρυσό Κύκλο (Golden Circle), που περιλαμβάνει τρία κύρια αξιοθέατα (και δεκάδες άλλα): Το εθνικό πάρκο Þingvellir ή Thingvellir, τον θερμοπίδακα Geysir και τον καταρράκτη Gulfoss. Μέχρι να βγούμε από τον αστικό ιστό της πόλης βρήκαμε αρκετή κίνηση και με τα χαμηλά όρια ταχύτητας (80-90 χ.α.ω.) κάναμε καμιά ώρα μέχρι να φθάσουμε στο πάρκινγκ του Thingvellir National Park. Όμορφη διαδρομή και με ωραία vista points κατά μήκος της ώστε να θαυμάζεις το τοπίο χωρίς τον κίνδυνο να σταματάς στο πλάι του δρόμου.

Φθάνοντας στο πάρκο, ένα σύννεφο από μυγάκια μας επιτέθηκε όταν ανοίξαμε τις πόρτες του αυτοκινήτου. Πληρώσαμε γρήγορα το εισιτήριο για την στάθμευση (3,75€/όχημα) και απομακρυνθήκαμε για να γλυτώσουμε! Πρώτη στάση ο καταρράκτης Oxararfoss.

Στην συνέχεια, περπατώντας ανάμεσα στο φαράγγι που δημιουργήθηκε μεταξύ της Βορειοαμερικανικής και Ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας, φθάσαμε στο Lodberg ή αλλιώς LawRock. Ήταν ένας βράχος που από το 930 μ.Χ. ο εκάστοτε γνώστης των τοπικών νόμων μιλούσε στους παρευρισκόμενους, στα πλαίσια του Althing, του πρώτου κοινοβουλίου στον κόσμο. Ακολουθώντας ελαφρώς ανηφορική διαδρομή φθάσαμε στο Visitor Center από όπου είχε κανείς πανοραμική άποψη της πεδιάδας και της φυσικής λίμνης Þingvallavatn, την μεγαλύτερη της χώρας.

Κατηφορίσαμε προς την εκκλησία και τα υπόλοιπα κτίρια που αποτελούν την θερινή κατοικία του προέδρου της χώρας περνώντας από το στενό υδάτινο άνοιγμα μεταξύ των πλακών, το λεγόμενο Sifra Fissure στο οποίο μπορείς να κολυμπήσεις με την συνοδεία ειδικού εξοπλισμού. Στην συνέχεια επισκεφθήκαμε και την εκκλησία του πάρκου πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας για τους θερμοπίδακες.

Συνεχίζοντας βόρεια στον ίδιο δρόμο (εννοείται η σήμανση είναι άψογη και πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να χάσεις το δρόμο σου) για περίπου μία ώρα ακόμη, φθάσαμε στην περιοχή των πιδάκων. Εκεί βρίσκεται ο μεγάλος Geysir προς τιμή του οποίου δημιουργήθηκε μια ολόκληρη κατηγορία από θερμοπίδακες ανά τον κόσμο. Επειδή όμως τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητά του έχει μειωθεί, ευτυχώς για τους δύσμοιρους τουρίστες που παραδίπλα υπάρχει ο μικρότερος Strokkur που είναι αξιόπιστος σαν ελβετικό ρολόι και εκρήγνυται κάθε 8-10 λεπτά.

Για να κλείσει ο Χρυσός Κύκλος, η διασημότερη διαδρομή μεταξύ των επισκεπτών της Ισλανδίας σειρά είχε ο Gulfoss, oπρώτος εντυπωσιακός καταρράκτης του οδοιπορικού μας. Φυσική απόληξη του ποταμού Hvítá, κυλάει όμορφα σε δύο επίπεδα με το μεγαλύτερο να είναι 21 μέτρα και χάνεται σε ένα χάσμα 32 μέτρων. Πριν αντικρίσεις το εντυπωσιακό θέαμα ακούς την ορμή του νερού και αισθάνεσαι τους υδρατμούς. Έχει ενδιαφέρον η πρόσφατη ιστορία του εν λόγω καταρράκτη. Οι ιδιοκτήτες του (ναι, καλά ακούσατε!) τον νοίκιασαν σε επενδυτές με την προοπτική να γίνει μέρος κάποιου υδροηλεκτρικού έργου. Η επιμονή της κόρης του ιδιοκτήτη (απείλησε μάλιστα να πνιγεί στα νερά του καταρράκτη) αφενός και η έλλειψη χρημάτων των επενδυτών αφετέρου, ματαίωσαν τα σχέδια της μη φυσικής του εκμετάλλευσης και έκτοτε ανήκει στο κράτος.

Κατηφορίσαμε στον δρόμο υπ. Αριθ. 30 μέχρι το Fludir για να ανακαλύψουμε την μυστική λίμνη ή αλλιώς Gamla Laugin. Πρόκειται για μια φυσική πισίνα με ζεστό νερό (άπειρες τέτοιες υπάρχουν παντού στη χώρα) και διόλου μυστική αφού όταν φθάσαμε ήταν γεμάτη κόσμο. Δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας (συν του ότι η είσοδος ήταν γύρω στα 21€ το άτομο) και προτιμήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και να συνεχίσουμε για το Minilik, ένα αιθιοπικό εστιατόριο εκεί κοντά.

Είχαμε ακούσει πολύ καλά λόγια για τα φαγητά του και δεν μπορούσαμε πια να αγνοήσουμε την πείνα μας. Το εστιατόριο ανήκει σε ένα ζευγάρι, ο κύριος είναι ο μαιτρ και γκαρσόνι του μαγαζιού και η κυρία του (με ρίζες προφανώς από την Αιθιοπία) η μαγείρισσα και ενίοτε βοηθά και στο σερβίρισμα. Ευτυχώς όταν πήγαμε ήταν σχεδόν άδειο γιατί μετά από μας ερχόταν και έφευγε κόσμος γιατί δεν είχε που να κάτσει. Το φαγητό ήταν πίτες από ψωμί με προζύμι και αρνίσιος κιμάς με μυρωδικά και μπαχάρια (35€ για δύο άτομα), ενδιαφέρον αλλά και βαρύ για το στομάχι. Στην συνέχεια κάνοντας σχεδόν κύκλο βρήκαμε πάλι τον δρόμο 35 και μετά από 50 περίπου χιλιόμετρα φθάσαμε στον 6.500 ετών κρατήρα Kerid (ώρα της ημέρας. Είναι μία όμορφη στάση λίγο πριν το τελείωμα της γραφικής διαδρομής. Επειδή είναι ιδιωτικός χώρος πληρώνεις εισιτήριο (5,88€/2 άτομα) και κατεβαίνεις περίπου 55 μέτρα στην καλντέρα μέχρι την όχθη της λίμνης.

Επόμενη στάση ήταν το σούπερ μάρκετ Netto στην πόλη Selfoss, πάνω στον δρόμο 1. Το πρωί που αναχωρήσαμε από το Ρέικιαβικ, για να κερδίσουμε χρόνο δεν είχαμε εφοδιαστεί με τα απαραίτητα για το ταξίδι. Επειδή η ώρα πλησίαζε 7 το απόγευμα και οι αγορές θα έκλειναν, έπρεπε να προμηθευτούμε με τρόφιμα και σνακ για το πρωινό και όχι μόνο. Ψάξαμε για την φίρμα Bonus (που έχει την φήμη της φθηνότερης) αλλά δεν βρήκαμε κάτι οπότε αρκεστήκαμε στο Netto. Στα 20 περίπου χιλιόμετρα βρήκαμε άλλον ένα καταρράκτη, τον Urridafoss, ο οποίος έδειχνε όμορφος κάτω από το απογευματινό φως.

Η ώρα περνούσε και έπρεπε να οριστικοποιήσουμε τα σχέδιά μας για το που θα περνούσαμε την βραδιά. Εν μέρει λόγω του ενθουσιασμού και εν μέρει λόγω του άπλετου φωτός στην ατμόσφαιρα, δεν μας είχε ακόμη απασχολήσει το ζήτημα του βραδινού μας ύπνου. Επειδή όμως η αυριανή μέρα θα ήταν η πιο δύσκολη από όλες όσες θα ακολουθούσαν, έπρεπε να ξεκουραστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Το αρχικό πλάνο ήταν να ψάξουμε για campingκοντά στην Hella ή στο Hvolsvöllur (η χρήση των άρθρων είναι αυθαίρετη απλά έτσι μου ακούγεται καλύτερα!).

Την τελική ωστόσο επιλογή, την διαμόρφωσε η επιθυμία να φωτογραφίσω ένα πανέμορφο μέρος σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ημέρας. Οδηγήσαμε για άλλα 55 χλμ. και φθάσαμε στον υπέροχο Seljalandsfoss, την ώρα που λουζόταν από το φως του ήλιου που βασίλευε. Κανείς, μένει έκπληκτος με την ομορφιά της τοποθεσίας, πριν ξεκινήσει τα απανωτά φωτογραφικά κλικ από κάθε πιθανή και απίθανη οπτική γωνία (ακόμα και πίσω από τον καταρράκτη)! Όλοι προσπαθούσαμε να πάρουμε την καλύτερη θέση και να προλάβουμε το χρυσό φως του απογεύματος και ο ήλιος που κατέβαινε αργά δεν άφησε κανένα απογοητευμένο.

Η πρώτη μέρα στο δρόμο δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Ο καιρός ήταν υπέροχος, τα μέρη που συναντήσαμε πανέμορφα και το πρόγραμμα (με ελάχιστες παραλείψεις που δεν ενόχλησαν) βγήκε πολύ ομαλά. Το campingπου μας φιλοξένησε ήταν 1 χιλιόμετρο βόρεια του καταρράκτη και όταν είχε ησυχία μπορούσες να ακούσεις τον παφλασμό του νερού που έπεφτε από ύψος 60 μέτρων. Παρκάραμε το αυτοκίνητο, τακτοποιήσαμε τους υπνόσακους και κλείσαμε τις κουρτίνες. Χαμηλώσαμε την ένταση των εικόνων που αντικρίσαμε την ημέρα που μας άφηνε και με μια γλύκα απερίγραπτη σαν συναίσθημα, παραδοθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα...

 

[isabelle]

Όλα πανέμορφα, αλλά οι εικόνες του Seljalandsfoss απλά δεν παίζονται! Κορυφαίες λέμε!