Ρουμανία Salsa, φιλίες, εκδρομές και ιστορίες! (Ρουμανία)

[underwater]

Λυπάμαι έφερα μόνο μία! Και η οποία κάπου κρέμεται στην κοκκινωπή κούζινα μου πολύ κοντά σε κάτι σετ από μαχαίρια!

Τι να κάνω, θα το δεχτώ κι αυτό το χτύπημα!
Κάποια στιγμή όμως, μια τέτοια κούπα θα γίνει δικιά μου!
(Νομίζω στο σκηνικό θα πρέπει να προστεθούν και μερικά καρφιά, κατά προτίμηση ασημένια, από τα οποία θα κρέμονται σκελίδες σκόρδο!)

 

[zmaria]

Το βαρύ Βουκουρέστι, η ακεφιά των γενεθλίων κι η μίνι έκπληξη χωρίς έκπληξη.

Στον δρόμο προς το Βουκουρέστι ο Μορφέας γίνεται λαθρεπιβάτης και παρασέρνει μέχρι και εμένα. Δεν καταφέρνω όμως να κοιμηθώ πολύ, το κινητό μου χτυπά συνέχεια για ευχές. Εχμμ, δεν είναι και πολύ καλή ιδέα να έχεις γενέθλια και να είσαι στο εξωτερικό. Ειδικά αν είσαι με κάρτα. Απορώ πως δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Μια από τις πρώτες εικόνες όταν φθάνουμε στο Παρίσι των Βαλκανίων είναι η αψίδα του Θριάμβου, αντίγραφο του γαλλικού μνημείου. Οι υπόλοιπες μαρτυράνε κίνηση, νέφος, πολυκοσμία και βαβούρα. Συνηθισμένη τόσες μέρες στην αταραξία της επαρχίας, νιώθω ήδη έξω από τα νερά μου.

Ο Ioan μας αφήνει πολύ κοντά στο διαμέρισμα που έχουμε κάνει κράτηση και τον αποχαιρετούμε ευχαριστώντας τον θερμά για όλα. Χα! Νόμιζε πως είχε ξεμπερδέψει μαζί μας όταν μετά από λίγο αναγκάζεται να γυρίσει πίσω. Η Έφη έχει ξεχάσει στο αμάξι του ένα από τα πολλά τσαντάκια της. Αυτό το κορίτσι είναι πιο αφηρημένο κι από μένα.

Στο μεταξύ χτυπάμε το κουδούνι στο διαμέρισμα μας και δεν απαντά κανείς. Ο Δημήτρης τηλεφωνεί στον ιδιοκτήτη και δεν απαντά επίσης. Έχουμε αρχίσει να εκνευριζόμαστε. Κάνει φριχτή ζέστη και η έτσι κι αλλιώς κούραση μας ενισχύεται από την υγρασία.

Είμαστε κακήν κακώς αραγμένοι με τα μπαγκάζια έξω από το διαμέρισμα και ενοχλούμε την πεζοδρομιακή κυκλοφορία.Τα μάτια μας είναι 14 με τα πράγματα μας, είμαστε πιο προσεχτικοί σε σχέση με την επαρχία. Ξεγελάμε την πείνα μας με κάτι αφράτα κουλούρια που αγοράζουμε από έναν φούρνο-τρύπα. Η γιαγιά υπάλληλος δεν ξέρει ούτε το οκ να λέει στα αγγλικά.

Μετά από έναν σύντομο αιώνα ο ιδιοκτήτης απαντά στο τηλέφωνο, όμως για κάποιον λόγο αγνώστων στοιχείων, νόμιζε πως θα κάναμε check in στις 8 το βράδυ. Και τώρα είναι 4 το μεσημέρι! Θα προσπαθήσει να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί, όμως δεν μπορεί να κάνει λιγότερο από 1,5 ώρα.

Πολύ ωραία. Κολλάμε από την ζέστη και χρειαζόμαστε επειγόντως μπάνιο. Το χειρότερο όμως είναι πως έχουμε ένα 24ωρο μόνο στην διάθεση μας για το Βουκουρέστι και κάθε ώρα που περνάει είναι πολύτιμη. Μας έσκισε!

Τα αγόρια τσεκάρουν τι βρίσκεται εκεί κοντά για να κάτσουμε να φάμε. Πάνε τα σχέδια μου για μια μπίρα στην θρυλική μπιραρία Caru cu berre. Το να πας Βουκουρέστι και να μην κάνεις ένα πέρασμα από εκεί θεωρείται ταξιδιωτικό ατόπημα, αφού το συστήνουν ΟΛΟΙ οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Κυρίως για την ατμόσφαιρα, όχι τόσο για το φαγητό. Βρίσκεται κοντά στην εκκλησία της Σταυρουπόλεως η οποία παρεμπιπτόντως είναι προστατευόμενο μνημείο της Unesko και χτισμένη από Έλληνα μοναχό. Δεν βρίσκεται πολύ μακριά, όμως τα μπαγκάζια μας είναι βαριά κι ογκώδη.

http://www.carucubere.ro/en/

Χαράμι επίσης οι σημειώσεις μου και οι ώωωρες που έψαχνα για να γευματίσουμε κάπου όμορφα. Σήμερα θα φάμε στην τύχη. Βρίσκουμε ένα εστιατόριο σε μια πλατεία ακριβώς απέναντι και χυνόμαστε στις καρέκλες σαν ασήκωτα ψοφίμια.

Η πρώτη μου επαφή με τον ψυχρό σερβιτόρο δεν είναι καθόλου φιλική. Τον ρωτάω αν έχουν τσιγάρα και κάτι μου απαντάει ανέκφραστος. Βλέπει ότι δεν καταλαβαίνω τι μου λέει και δεν κάνει καμιά προσπάθεια να με βοηθήσει. Αυτό στην επαρχία δεν έγινε ούτε μια φορά (τον χαβά μου εγώ). Αγοράζω τελικά από ένα μικρομάγαζο λίγο πιο πέρα.

Βγάζω ένα μπουκάλι νερό από την τσάντα μου κι ίσα που προλαβαίνω να βρέξω τα χείλια μου όταν ο ίδιος σερβιτόρος με ενημερώνει αγέλαστα πως δεν επιτρέπεται η κατανάλωση ειδών που δεν ανήκουν στο εστιατόριο. Σιγά το πολυτελές μαγαζί ρε μεγάλε που σε πείραξε το νεράκι μου!!!

Ο Νίκος με τον Δημήτρη τζανκφουντιάζουν πάλι με πίτσα και μακαρονάδα κι εγώ με την Έφη παραγγέλνουμε σαλάτες. Νιώθω ήδη δυσφορία από την ζέστη και δεν θα άντεχα επιπλέον το στομάχι μου φουσκωμένο. Μέχρι και την σαλάτα την τσιμπάω ανόρεχτα.

Η παρέα μου αφού τρώει επιδίδεται στο διαδικτυακό σερφάρισμα κι εγώ δεν έχω τι να κάνω. Δεν έχω ίντερνετ στο κινητό, από επιλογή. Καίω σχετικά πολλά εγκεφαλικά κύτταρα, οπότε όταν είμαι εκτός δουλειάς-σπιτιού, προτιμώ να καίγομαι από τους ανθρώπους δίπλα μου. Για να περάσει η ώρα μου επιδίδομαι στο αγαπημένο μου σπορ όταν είμαι στο εξωτερικό. Το "people watching".

Χαζεύω τον κόσμο που κινείται βιαστικός όπως σε κάθε μεγαλούπολη. Τουρίστες σαν του λόγου μας δεν βλέπω πολλούς, αντίθετα τσιγγάνοι κυκλοφορούν αθρόως και πολλοί απο αυτούς ζητιανεύουν. Υπάρχουν αρκετοί που ξεφεύγουν από την κλισέ εικόνα των αθίγγανων και μοιάζουν με φυσιολογικές οικογένειες, που μόνο το ιδιαίτερο μελαμψό χρώμα προδίδει την καταγωγή τους.

Οι γυναίκες 40-50 χρονών φαίνονται πολύ κοκέτες, κυκλοφορούν περιποιημένες με ταγέρ, «σέξι» συνολάκια και τακούνια, άσχετα που η εικόνα τους κιτσίζει λίγο και μου θυμίζει την μόδα των ‘80s. Τις νεαρές ρουμάνες δεν τις λες όμορφες, στο σώμα τα πάνε καλύτερα από το πρόσωπο, οι περισσότερες είναι ψηλόλιγνες. Οι άντρες? Όχι, σίγουρα οι άντρες δεν μας ενθουσιάζουν.

Απέναντι μου κάθονται δυο παλικάρια, μάλλον φίλοι και μάλλον ροκάδες. Δίπλα από αυτούς μια γοητευτική νεαρά φοράει ένα εξώπλατο μακρύ φόρεμα χωρίς στηθόδεσμο και υποδέχεται την φίλη της εμφανώς χαρούμενη.

Παρατηρώ τον σερβιτόρο. Εδώ και μια-δυο ώρες δεν έχει χαραχτεί υποψία χαμόγελου στο σοβαρό του πρόσωπο. Απορώ πως επιβιώνει εργασιακά ειδικά σε ένα τέτοια επικοινωνιακό επάγγελμα. Περισσότερο αναρωτιέμαι πως είναι να ζει κανείς χωρίς να χαμογελά ποτέ, όταν επιτέλους μας τηλεφωνούν πως μπορούμε να πάμε στο διαμέρισμά μας, . Αλληλούια.

Στην είσοδο μας υποδέχεται η σύζυγος του ιδιοκτήτη μαζί με τον γιο τους, έναν δεκαπεντάχρονο μικρό και παχουλό κύριο. Παρά το νεαρό της ηλικίας του μας αντιμετωπίζει με περίσσιο επαγγελματισμό, τόσο στην συνομιλία μας όσο και στην σοβαρή χειραψία που ανταλλάσσουμε. Τον κύριο λόγο τον έχει αυτός, όχι η μητέρα του κι αυτό με εντυπωσιάζει.

Το διαμέρισμα βρίσκεται στον 2ο όροφο μιας παλιάς, βρώμικης πολυκατοικίας. Ευτυχώς, όπως και στο Brasov, το εσωτερικό δεν έχει καμία σχέση με το εξωτερικό φαίνεσθαι. Το Studio Monica Victoriei είναι ένα καθαρό, άνετο διαμέρισμα με 2 κρεβατοκάμαρες, μπάνιο και εξοπλισμένη κουζίνα με ψυγείο, εστίες μαγειρέματος κι όλα τα απαραίτητα κατσαρολικά είδη. Έχουν προσπαθήσει να δώσουν μια μοντέρνα νότα διακόσμησης που εμένα μου φαίνεται συμπαθητική όμως τα υπόλοιπα παιδιά την κοροϊδεύουν με πρωτοστάτη την Έφη. Εντάξει, τα ψεύτικα λουλούδια δεν είναι ότι πιο σικ.

http://www.cleartrip.com/hotels/info/studio-monika-victoriei-690763
(Το στούντιο δεν υπάρχει πλέον στο booking. Αν μπείτε στο site και δείτε τις φώτος, στην θέση του καναπέ είχαν βάλει ένα μεγάλο κρεβάτι όπου κοιμόμασταν τα κορίτσια)

Το δωμάτιο είναι κεντρικό και μας κόστισε μόνο 45 ευρώ. Τα αγόρια έχουν πλέον συνηθίσει να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι οπότε όλα οκ. Ένα ντουζάκι και φύγαμε γρήγορα για σουρτούκεμα στην πόλη.

Θέλω πολύ να πάμε στο πάρκο Herestrau, βασικά είναι στα must μου, όμως η παρέα μετά από μια σύντομη περιήγηση έχει διάθεση για ψώνια. Η αγορά είναι φθηνή και θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να ανανεώσουν την γκαρνταρόμπα τους. Εγώ πάλι το βρίσκω χάσιμο χρόνου όμως τους ακολουθώ γιατί το να περιπλανηθώ σε αξιοθέατα μόνη μου το βρίσκω ανούσιο. Και βαριέμαι και δεν το ευχαριστιέμαι. Γιατί να πάω, για να πω πως πήγα?

Ο εκ φύσεως απροσανατολισμός μου έχει βαρέσει κόκκινο λαμπάκι κι ο Νικ δεν χάνει την ευκαιρία να με πειράξει. Πάλι.

Μπαίνουμε σε διάφορα μαγαζιά αντρικών και γυναικείων ρούχων, αλυσίδες και μη. Έχει ομολογουμένως ωραία πραγματάκια κι όλοι ψωνίζουν αβέρτα, όμως εγώ δεν βρίσκω τίποτα για μένα. Δεν είναι μερικές μέρες που μπορείς να ψωνίσεις τα πάντα και άλλες που δεν σου κάνει κλικ τίποτα? Ε, σήμερα μου συμβαίνει το δεύτερο. Μόνο κάτι δώρα καταφέρνω να πάρω.

Γενικά... δεν ξέρω.. μ έχει πιάσει κάτι, δεν ξέρω τι... απροσδιόριστο. Μια ανορεξιά, ένα κατσούφιασμα κάτι.. δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, πάντως είμαι εντελώς άκεφη.

Μου λείπει ήδη η πολύχρωμη ύπαιθρος, τα καταπράσινα τοπία και τα χαμόγελα των χωριατών. Νοσταλγώ τους αργούς ρυθμούς της επαρχίας. Το Βουκουρέστι μου κάθεται βαρύ και άχρωμο αυτήν την στιγμή, νομίζω δεν το θέλω καθόλου ούτε και θα προλάβω να συγχρονιστώ με τους ρυθμούς του μέσα σε μόνο 24 ώρες. Άλλη φάση η πόλη, για άλλη στιγμή ίσως.

Νιώθω και λίγο περίεργα που έχω γενέθλια και δεν είμαι σπίτι μου. Ανεξάρτητη γυναίκα και κουραφέξαλα. Σε κάποια πράγματα ξεχειλίζω συντηρητισμό. Και τέλος πάντων, είναι λίγες οι ώρες που θα είμαστε εδώ, τι στο καλό γυρεύουμε στα εμπορικά μαγαζιά? Για να μην επαναφέρω τον αριθμό 33 που στον λαιμό μου κάθεται.

Τα παιδιά με ρωτάνε τι δώρο θέλω να μου πάρουν και νιώθω ακόμα χειρότερα, σαν το κακομαθημένο παιδάκι που έχει βγει με τους νονούς του και είναι μουτρωμένο. Η Έφη επιμένει κι εγώ πεισμώνω ακόμα περισσότερο αρνούμενη να απαντήσω. Τόσο σκατόπαιδο! Τελικά μπαίνουμε σε ένα (ακόμα) μαγαζί και διακριτικά πηγαίνει στο ταμείο με μια τσαντάρα ΝΑ με το συμπάθειο, ενώ ξέρω ότι η ίδια είναι υπερπλήρης από τσάντες. Ορίστε το δώρο μου λοιπόν. Μια μεγάλη τσάντα τυρκουάζ με κίτρινα λουράκια. Ωραία είναι, με γεια μου.

Ο Δημήτρης ανακαλύπτει τον ενδυματολογικό του παράδεισο όσο αφορά φεστιβαλιακές σαλσοεμφανίσεις. Τρελές ποικιλίες από σακάκια και παπιγιόν.

Πλανόδιοι καλλιτέχνες με αποσπούν από την ακατανόητη κατήφεια μου.

Σε κάποιους μίμους η αστυνομία κάνει έλεγχο στα χαρτιά τους. Ελπίζω να μην τους έφερα κακοτυχία.

Επιτέλους τελειώνουν τα ψώνια τους, όχι ότι ήθελαν, αλλά έχει πάει 9 και ω, τι κρίμα, τα μαγαζιά κλείνουν. Τους λέω να σταματήσουμε σε ένα ζαχαροπλαστείο για να πάρω μια μικρή τούρτα. Η Έφη μου απαντάει με ένα αδιάφορο, γεμάτο bitchiness «έλα μωρέ τώρα, τι τούρτα, σιγά» λες και εγώ δεν ξέρω πως αποκλείεται να απαντούσε έτσι η ευαίσθητη Έφη.

Μετά από σιγοψιθυρίσματα και την απόφαση των αγοριών να πάνε «να πάρουν κάτι από το σούπερ μάρκετ που ξέχασαν» καταλαβαίνω πως θέλουν να μου πάρουν αυτοί την τούρτα και σταματάω να ψάχνω για ζαχαροπλαστείο, δεν θέλω να τους χαλάσω την έκπληξη. Οι φίλοι μου θέλουν να με ευχαριστήσουν κι εγώ με θυμώνω που είμαι μουντρούχω τόση ώρα. «Ένα μπανάκι και ίσιωσα», υπόσχομαι μέσα μου.

Κάνουμε μπάνιο, έρχονται τα αγόρια και μπανιαρίζονται κι αυτά. Είμαι ξάπλα με την Έφη στην κρεβατάρα μας, όταν ο Νικ είναι για ώρα στην κουζίνα και βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον Δημήτρη να ψάχνει κάπου να στήσει το κινητό του. Κρυφοχαμογελάω και περιμένω το σουπρίζ μου προσηλωμένη σε κάτι που και καλά διαβάζω.

Σε λίγο βγαίνει ο Νίκος με την τούρτα ανά χείρας, μου τραγουδάνε χαρωπά το γνωστό τραγουδάκι και μαζί με το δωράκι μου εισπράττω πάλι αγκαλίτσες και ασπασμούς. Η τούρτα που μου πήραν είναι γεμάτη κολασμένη σοκολάτα, ακριβώς όπως την θέλω. Με κουτάλια κάνουμε μαζική επίθεση. Και είναι πεντανόστιμη.

Να 'ναι καλά τα ρουμαναράκια μου. Τα ευχαριστώ για όλα, από καρδιάς.

 

[zmaria]

Ξέρει κανείς κάτι γι αυτό το άγαλμα?

 

[varioAthens]

Ξέρει κανείς κάτι γι αυτό το άγαλμα?

Μου θυμιζει τον Ρωμυλο και τον Ρεμο (οχι τον Αντωνη )

 

[giannismits]

Kατ αρχήν τα λες εξαιρετικά
Το άγαλμα είναι ίδιο με το Lupa Capitolina της Ρώμης το χάλκινο γλυπτό μιας λύκαινας που θηλάζει δίδυμα βρέφη, εμπνευσμένο από το θρύλο της ίδρυσης της Ρώμης. Τώρα τι σχέση έχει με την Ρουμανία δεν ξέρω!

Επίσης μια χαρά είναι ο αριθμός 33

 

[villi]

Kατ αρχήν τα λες εξαιρετικά
Το άγαλμα είναι ίδιο με το Lupa Capitolina της Ρώμης το χάλκινο γλυπτό μιας λύκαινας που θηλάζει δίδυμα βρέφη, εμπνευσμένο από το θρύλο της ίδρυσης της Ρώμης. Τώρα τι σχέση έχει με την Ρουμανία δεν ξέρω!

Επίσης μια χαρά είναι ο αριθμός 33

Ακριβώς αυτό είναι,δηλαδή αντίγραφο του αυθεντικού.Βρίσκεται στην Bratianu αν δεν κάνω λάθος,στη διασταύρωση με τη lipscani στην παλιά πόλη.Δόθηκε ως δώρο απο τη Ρώμη στη Ρουμανία για τα 40 χρόνια της στέψης του Βασιλιά Καρόλου Ά το 1904.

Τι έχουνε τα 33?18 χρόνια ηλιακά και 15 εμπειρία!!!Τόσα έχω κι εγώ στην πλάτη μου σε νιώθω

 

[zmaria]

Να γιατί αγαπώ το travel stories, έχεις μια απορία και τσουπ! στην λύνουν άμεσα!

Όσο για τα 33 κανένα πρόβλημα βασικά, στα 30s οι γυναίκες είναι στα καλύτερα τους, από πολλές απόψεις! Απλά να, θα προτιμούσα να έρχονται κι όχι να φεύγουν

 

[zmaria]

Salsa στο Βουκουρέστι.

Ξέρω πως ως σοβαρό ταξιδιάρικο ον θα έπρεπε σήμερα να εξερευνήσω τα νυχτερινά τερτίπια του Βουκουρεστίου, αφού αν μη τι άλλο θα είμαστε μονάχα ένα βράδυ εδώ. Όμως εμείς θέλουμε να δούμε πως κινείται ο σαλσόκοσμος στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Ο Florin μας έχει συστήσει ένα καλό salsa party στο οποίο παίζει «καταπληκτική μουσική ένας φίλος μου dj».

Και γιατί πάνω από όλα:
«Ιt’ s MY party and I’ ll do what I want to.»

Σήμερα που έχουμε γενέθλια θέλουμε να ντυθούμε λιγότερο casual από τις προηγούμενες μέρες. Φοράμε τα little black dress μας και τα αγόρια τις πουκαμισιές τους. Αποφασίζουμε να μην πάρουμε ταξί και ας είναι μακριά και αλάργα. Αφού δεν θα νυχτοπερπατήσουμε τουλάχιστον ας περπατήσουμε λιγάκι την πόλη. Τα αγόρια έχουν προσανατολιστεί πλήρως κι απορώ πως τα καταφέρνουν.

Η διαδρομή φαντάζει ατέλειωτη, περνάει αρκετή ώρα μέχρι την έλευση μας στο πάρτι. Δεν είναι μαγαζί, ούτε μπαρ. Κάτι σαν ειδικά διαμορφωμένος χώρος με πίστα θα το έλεγα. Είμαστε πιο επίσημα ντυμένοι από αυτούς. Ο Δημήτρης φοράει και σακάκι, ευτυχώς που τελευταία στιγμή παρέλειψε να φορέσει παπιγιόν.

Οι παρευρισκόμενοι κοιτάζουν καλά καλά τους άγνωστους εισβολείς. Οι θαμώνες σε αυτά τα πάρτι γνωρίζονται μεταξύ τους, γενικά ο χορός είναι ένας μικρόκοσμος, πάνω κάτω γνωρίζονται όλοι. Οπότε είναι απορίας τους άξιο τι στο καλό γυρεύουμε εκεί. Και στο δικό μας πάρτι αν βλέπαμε ξαφνικά 4 άγνωστους και μάλιστα αλλοδαπούς θα δημιουργόταν σούσουρο. Αυτό συμβαίνει τώρα κι εδώ.

Προς το παρόν γίνεται ερασιτεχνικός διαγωνισμός kizomba και δεν μπορούμε να χορέψουμε ακόμα. Χαζεύουμε τις χορογραφίες πίνοντας τα ποτά μας στην υγειά μου. "Σήμερα ότι πιούμε θα είναι κερασμένο από μένα." δηλώνω ως σωστό birthday girl. Τα ποτά κοστίζουν 3-4 ευρώ το καθένα. Φθηνά θα την βγάλω!

Με το που σταματάει ο διαγωνισμός ευθύς αμέσως σηκωνόμαστε για να χορέψουμε. Ξελιγωμένα. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως έχει γίνει εθισμός πια, ίσως να έχω πρόβλημα τελικά και να μην το ξέρω. Μετά το ξανασκέφτομαι καλύτερα, ας μου πει κάποιος μια πιο υγιής εξάρτηση κι εγώ θα πάω για απεξάρτηση.

Το σούσουρο μεγαλώνει. Όχι μόνο εισέβαλλαν 4 άγνωστοι ξένοι στο πάρτι τους, ξέρουν και να χορεύουν! Δεν καθόμαστε στιγμή. Μας ζητάνε συνέχεια για χορό και εμάς και τα αγόρια. Ο πρώτος καβαλιέρος που μου απλώνει το χέρι είναι ένας γελαστός ασιάτης.

Είναι πάντα ωραίο σε ένα πάρτι οι καινούριες παρουσίες, είναι πάντα πολύ όμορφο να χορεύεις με άτομα διαφορετικής εθνικότητας, ειδικά όταν σκάνε από το πουθενά. Το χορευτικό επίπεδο είναι ικανοποιητικό και το ευχαριστιόμαστε εξίσου. Ο χώρος δεν έχει καλό εξαερισμό, κάνει πολύ ζέστη κι ο ιδρώτας στάζει πάνω μας, λες κι είμαστε σε σάουνα εδώ και ώρα.

Βγαίνουμε στο διάδρομο με την Έφη, για να κάνουμε ένα τσιγάρο. Την ίδια στιγμή περικυκλωνόμαστε από άντρες που βρήκανε την ευκαιρία, στο λεπτό που αποχωριστήκαμε τους συνοδούς μας. Ο παρουσιαστής του διαγωνισμού και ιδιοκτήτης μιας σχολής χορού φαίνεται πως καψουρεύεται την Έφη επιτόπου. Την κοιτάζει σαν ξερολούκουμο.

Το ότι την περνάει καμιά εικοσαριά χρόνια και εν δυνάμει θα μπορούσε να είναι πατέρας της, δεν φαίνεται να έχει καμία σημασία. Κουτσοδόντης και γλοιώδης, no no no, καμιά συμπάθεια από πλευρά μου.

Ένας άλλος ψηλός μου πιάνει την κουβέντα και στα πολλά μου λέει πως θα έπρεπε κανονικά να κοιμάται γιατί δουλεύει αύριο και πως εμείς φταίμε που είναι ακόμα εδώ. Δεν ήταν να έρθει στο πάρτι όμως έμαθε πως ήρθαν 2 πολύ καλές χορεύτριες και δεν γινόταν να το χάσει αυτό!

Α ρε κόλακες άντρες!

Έχω αρχίσει να το διασκεδάζω. «Καλά που το 'μαθες?» ρωτώ. «Να, ήμουν στο σπίτι ενός φίλου, 10 λεπτά μακριά, με πήραν τηλέφωνο και ήρθα αμέσως.» Κοίτα που λέει αλήθεια, είναι ντυμένος με βερμούδα και αθλητικά, όχι ότι πιο σύνηθες ντύσιμο για μια βραδιά salsa. Βρε μέχρι που έφτασε η χάρη μας. Πήγε όντως μακριά το σούσουρο!

Γνωρίζουμε έναν άλλον επίσης μεγαλύτερο κύριο και διοργανωτή του σημερινού πάρτι που οι φίλοι του τον παρουσιάζουν ως τον βασιλιά της bachata. Μας λένε πως αυτός πρωτοέφερε την bachata στην Ρουμανία. Δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύει, όμως αργότερα που χορεύουμε αποδεικνύει πως το έχει και το παραέχει. Η Έφη απορεί που με χόρεψε αφού η συνοδός του δεν τον άφηνε στιγμή μόνο του.

Όλοι προσπαθούν να μας πείσουν να μείνουμε άλλες λίγες μέρες. Μας υπόσχονται ξεναγήσεις, βόλτες, χορούς, τα πάντα. Έχει και ένα φεστιβάλ το Σαββατόκυριακο, μα πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να κάτσουμε. Ααααχ και να μπορούσαμε, αυτούς θα περιμέναμε!

Επιστρέφουμε στην αίθουσα και συνεχίζουμε να χορεύουμε ασταμάτητα. Πλέον έχουμε γίνει όλοι μια παρέα. Η αίθουσα σιγά σιγά αδειάζει και τα αγόρια μας λένε να φύγουμε 2-3 φορές. Σαν να τσαντίζονται όταν δεν κάνουμε κίνηση και συνεχίζουμε να μιλάμε με τους Ρουμάνους. Όπα οι συνοδοί! Υπάκουα πλέον σηκωνόμαστε και χαιρετάμε όσους έχουν απομείνει.

Ο μπάρμαν αρχίζει έναν ατελείωτο καταιγισμό κατηγοριών για τους αθίγγανους. Μιλάει με πάθος, φτύνει μέσα από τα δόντια του. Κι ήταν τόσο γλυκός και ήσυχος πριν! Μας λέει τα μελλοντικά του σχέδια φυγής από την χώρα. Θα πάει να ζήσει στη Νέα Υόρκη, δεν κρατιέται κι ο κυριότερος λόγος είναι οι τσιγγάνοι, δεν τους αντέχει άλλο. Με κούφανε!!

Κάτι μου λέει πως πολλοί Ρουμάνοι τελικά, έχουν εμπάθεια με τους τσιγγάνους.

Τα πόδια μου καίνε από τον πολύ χορό, φοράω τακούνια και μου φαίνεται βουνό η διαδρομή μέχρι το διαμέρισμα. Είναι ΠΟΛΥ μακριά! Τότε κάνω κάτι ανεκδίηγητο, πολύ περίεργο για την ιδιοσυγκρασία μου. Βγάζω τα τακούνια και τα κουβαλώ ανά χείρας, γνωρίζοντας πως θα βρωμίσω όσο δεν πάει το χορευτικό μου καλσόν. Δεν πειράζει, όλα θα πάνε για πλύσιμο έτσι κι αλλιώς.

Η Κλαίρη θα ήταν «περήφανη» με την ξυπόλυτη εικόνα μου, τα κάνει κάτι τέτοια μποέμικα.

Στην επιστροφή έχουμε έντονη διαφωνία με τα αγόρια όσο αφορά την κοινωνικότητα μας. Εκπλήσσομαι από το Νίκο που μέχρι τώρα δεν είχα δει ποτέ την συντηρητική του πλευρά. Τον περισσότερο εξάψαλμο τον τρώει η Έφη. Δεν καταλαβαίνει την επίδραση που έχει στους άντρες, τόσο πολύ που καμιά φορά αναρωτιέμαι. Είναι δυνατόν να είναι τόσο αθώα?

Ως ευπρεπείς νυχτοπερπατητές αγοράζουμε να φάμε σφολιάτες από ένα ξενυχτάδικο τυροπιτάδικο που βρίσκουμε στον δρόμο. Επιτέλους φθάνουμε στο διαμέρισμα και ξαπλώνουμε αποκαμωμένοι.

Η Έφη αποκοιμιέται σε στάση εμβρύου, με μαζεμένα τα γόνατα στην αγκαλιά της. Την στεναχωρήσαμε την νεράιδα μας.

 

[zmaria]

Τσαουσέσκου ο ψυχάκιας.

Το πρωί σηκωνόμαστε με το ζόρι. ΠΑΛΙ. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας και τα αφήνουμε στο διαμέρισμα. Έχουμε συνεννοηθεί με τους ιδιοκτήτες να τα φυλάξουν εκεί μέχρι τις 17.00 που θα επιστρέψουμε από την τελευταία βόλτα για να μας πάνε οι ίδιοι στο αεροδρόμιο.

Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε και πολλά, όμως έχουμε συμφωνήσει πως στο παλάτι του Λαού θέλουμε να πάμε οπωσδήποτε. Η βόλτα στην πόλη μέχρι να φθάσουμε εκεί έχει και πάλι την μουντάδα της παρόλο που ο ήλιος βρίσκεται στην θέση του, κυβερνήτης στον ουρανό. Το νέφος όμως και η κίνηση με κάποιον τρόπο επηρεάζουν την ηλιόλουστη μέρα.

Το Βουκουρέστι μου μοιάζει ως μια συνηθισμένη ευρωπαϊκή πόλη με τις παλιές πολυκατοικίες, τα απομείνοντα αριστοκρατικά σπίτια, τα μουσεία, τα αγάλματα στους δρόμους και τις μεγάλες λεωφόρους. Είναι σαφώς λιγότερο γραφική από όσες έχω περπατήσει στην κεντρική Ευρώπη -τουλάχιστον κατά την κλασσική έννοια- και φαίνεται φτωχική, κατάλοιπο προφανώς του πρόσφατου σαρωτικού καθεστώς.

Ένας μύθος λέει πως η πόλη πήρε το όνομα της από ένα βοσκό, το όνομα του οποίου ήταν Βουκούρ (vucurie=χαρά στα ρουμάνικα). Διασκέδαζε τους ντόπιους εμπόρους και τους κερνούσε κρασί από τους αμπελώνες καθώς έβοσκε το κοπάδι του δίπλα από τον ποταμό Ντιμπρόβιτα, όπου και ιδρύθηκε η πόλη. Οι ντόπιοι για να τον τιμήσουν, της έδωσαν το όνομά του.

Το 1862 έγινε η πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Εκείνο τον καιρό ήταν μια από τις πλουσιότερες πόλεις της Ευρώπης, ξέπεσε όμως αρκετά μετά τους βομβαρδισμούς του Β΄παγκόσμιου πολέμου. Τώρα είναι το σημαντικότερο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Εργασίες εκτελούνται ακατάπαυστα παντού και ενισχύουν την ήδη βεβαρημένη ηχορύπανση της πόλης.

Φθάνουμε στο επιβλητικό Παλάτι του Λαού, με την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική. Βγάζουμε εισιτήρια για την ωριαία ξενάγηση και αφήνουμε ενέχυρο την ταυτότητα μας. Η Ρουμανία είναι πλέον μέλος της Ε.Ε. οπότε το διαβατήριο δεν μας ήταν απαραίτητο για να ταξιδέψουμε. Τα αγόρια δεν μπορούν να βγάλουν φοιτητικό, υπάρχει όριο ηλικίας. Το δοκιμάζουν κάνοντας τους ανήξερους, όμως η υπάλληλος είναι όσο τυπική οφείλει και εισπράττε 25 lei από τον καθένα μας.

Λίγο πριν την είσοδο έχει ένα αυτόματο μηχάνημα καφέ κι αγοράζουμε επιτόπου μπας και ανοίξει καμιά φορά το μάτι μας. Μας ενημερώνουν ότι απαγορεύεται να τον έχουμε μαζί μας στην ξενάγηση. "Τότε τι στο καλό τον έχουν εκεί?" διερωτιόμαστε, όσο τον πίνουμε σφηνάκι.

Η ξεναγός είναι μια μικροκαμωμένη, όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμη 20 something κοπελίτσα που από την αρχή ως το τέλος της ξενάγησης, δεν σταματά να είναι φιλική, ολοπρόθυμη, διαβασμένη και με συγκρατημένες δόσεις χιούμορ. Επιτέλους ένας άνθρωπος στην σωστή θέση! Την έχω συνέχεια από κοντά, ως γνήσιο τουριστοnerd. Πρώτη φορά επισκέπτομαι παλάτι τόσο πρόσφατα κατασκευασμένο.

Αν θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες υπάρχει έξτρα χρέωση και ούτε καν το σκεφτόμαστε. Μπορείς και στα κρυφά χωρίς –πιστεύω- πρόβλημα. Εμείς βγάζουμε μια-δυο ομαδικές selfie και κανείς δεν μας δίνει σημασία.

Το μεγαλοπρεπές Παλάτι του Λαού χτίστηκε την δεκαετία του ’80. Είναι το μεγαλύτερο κτίριο της Ευρώπης και το 2ο σε επιφάνεια οικοδόμημα στον κόσμο μετά το Πεντάγωνο των ΗΠΑ. Αποτελείται από 14 ορόφους, 3200 δωμάτια, 60 διαδρόμους, 60 αίθουσες υποδοχής (ήμαρτον) και ένα τεράστιο αντιπυρηνικό καταφύγιο 20 μέτρα κάτω από την γη. Για όλα αυτά απασχολήθηκαν 20000 εργάτες και 700 αρχιτέκτονες.

Όλα τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του παλατιού είναι προμηθευμένα από διάφορες περιοχές της Ρουμανίας και ΜΟΝΟ. Πολυτελή μάρμαρα, φύλλα χρυσού, τεράστιες βαριές κουρτίνες και 4500 πολυέλαιοι κοσμούν το εσωτερικό, ανάμεσα τους ο μεγαλύτερος στον κόσμο βάρους 1,5 τόνο. Για να....αλλάξεις τις λάμπες έχει από πάνω του ολόκληρο δωμάτιο!

Οι ιστορίες που μας περιγράφει γλαφυρά η ξεναγός για τον Τσαουσέσκου είναι πολλές και εντυπωσιακές. Σίγουρα πρέπει να επισκεφτείς το παλάτι αν θέλεις να καταλάβεις περισσότερα για την πρόσφατη ιστορία της πόλης και το τρομακτικό καθεστώς. Εμείς αν και μερικώς ενημερωμένοι, το στόμα μας ανοίγει απορημένα κάθε τρεις και λίγο.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Νικολάε Αντρούτα Τσαουσέσκου γεννήθηκε το 1918 σε ένα χωριό και 11 χρονών μετακόμισε με την οικογένεια του στο Βουκουρέστι. Εκεί εκτέλεσε χρέη μαθητευόμενου δίπλα σε έναν τσαγκάρη. Σε ηλικία μόλις 14 χρόνων γράφτηκε στο παράνομο τότε κομμουνιστικό κόμμα Ρουμανίας και τα επόμενα χρόνια είχε τραβήγματα με την αστυνομία, ως καθοδηγητής απεργιών και διαδηλώσεων.

Το 1936 φυλακίστηκε τελικά με την κατηγορία του αντιφασιστικού ακτιβισμού. Μετά την φυλακή γνώρισε την αμόρφωτη τότε επαρχιωτοπούλα Έλενα Πετρέσκου που μοιράζονταν όμως τον ίδιο ενθουσιασμό στις πολιτικές τους ιδέες. Την παντρεύτηκε το 1946. Στο μεσοδιάστημα συλλήφθηκε και φυλακίστηκε ξανά.

Τότε γνώρισε τον Gheorghe Gheorghiu-Dej και έγινε προστατευόμενος του. Όταν η Ρουμανία πέρασε στον έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης εκτέλεσε χρέη γραμματέα στην Κομμουνιστική Νεολαία κι όταν οι κομμουνιστές πήραν τελικά την εξουσία το 1947 με κυβερνήτη τον Gheorghe Gheorghiu-Dej , υπηρέτησε ως υπουργός Γεωργίας και αργότερα ως Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Gheorghe Gheorghiu-Dej το 1965, έγινε γενικός γραμματέας του ρουμάνικου εργατικού κόμματος και το μετανόμασε σε «Κομμουνιστικό κόμμα Ρουμανίας» και την χώρα «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας» αντί για Λαϊκή Δημοκρατία της Ρουμανίας που ονομαζόταν μέχρι τότε. Το 1974 αυτοανακυρήχθηκε Πρόεδρος της Ρουμανίας ενώ η Έλενα αυτοδιορίστηκε Πρώτη Αναπληρώτρια του Προέδρου, δηλαδή ο 2ος ισχυρότερος άνθρωπος της χώρας μετά τον «συμπαθητικό» της σύζυγο.

Ο Τσαουσέσκου ήταν όντως συμπαθής αρχικά στον λαό εξαιτίας της ανεξάρτητης στάσης του απέναντι στην Σοβιετική Ένωση αλλά και στην αντίρρηση και αποχή του από την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Προσπάθησε να μεσολαβήσει σε Ισραήλ και Παλαιστίνη και να βοηθήσει φτωχές χώρες της Αφρικής στις οποίες όταν επισκεπτόταν, τον υποδέχονταν ως ήρωα.

Με την πλήρη πια εξουσία στα χέρια του και μετά τις επισκέψεις του στην Κίνα του Μαο και την Βόρεια Κορέα του Κιμ προφανώς επηρεάστηκε πατόκορφα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η πολιτικά τραγική ιστορία της Ρουμανίας.

Το Παλάτι του Λαού θέλησε να το χτίσει για να μπορεί να μένει η αφεντιά του στο μεγαλύτερο κτίριο της Ευρώπης, κάπου ίδια και πιο εντυπωσιακά από τα Ηλίσια Πεδία του Παρισιού. Για να το πετύχει αυτό χρειάσθηκε να καταστραφεί το 20% του Ιστορικού κέντρου της πόλης, αρχαία μνημεία, 12 εκκλησίες και περίπου 7000 σπίτια αφήνοντας έτσι τον λαό στο έλεος του θεού. Τώρα χτίζονται 10 εκκλησίες τον χρόνο.

Ήταν πολύ αυστηρός και απαιτητικός με τις εργασίες και την κάθε κατασκευή στην τελική της μορφή. Τα χαλιά και το πάτωμα, ήθελε να είναι σε πλήρη αρμονία με το ταβάνι, σαν το ταβάνι να καθρεφτίζεται από το πάτωμα και αντίστοιχα. Όταν δεν του άρεσε κάτι απλά διέταζε να τα ξηλώσουν όλα και να τα ξαναφτιάξουν από την αρχή. Όπως πχ κάποιες αντικριστές σκάλες σε μια αίθουσα υποδοχής. Εξηγεί η ξεναγός:

"Όταν κατεβαίνουμε σκάλες πάντα κοιτάζουμε ενστικτωδώς κάτω για να μην πέσουμε. Αυτός ήθελε τα σκαλιά να είναι τόσο χαμηλά ώστε χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζει κάτω να κατεβαίνει τα σκαλιά αγέρωχος. Από την μια σκάλα αυτός κι από την απέναντι η Έλενα για να εντυπωσιάζουν και να υποδέχονται τους καλεσμένους τους. Για να πετύχουν το ακριβές ύψος των σκαλιών τα ξήλωσαν και τα κατασκεύασαν πολλάκις. Για όλα αυτά τα γκρεμίσματα δεν μπορεί να υπολογιστεί πόσο ήταν τελικά το συνολικό κόστος του παλατιού."

Στα ταβάνια πάνω υπήρχαν τρύπες και λειτουργούσε καλός εξαερισμός. Φοβόταν απόπειρες δολοφονίας με δηλητηριώδη αέρια. Για τον ίδιο λόγο δεν υπήρχε κλιματισμός. Οι αίθουσες που έβγαζε λόγους ήταν ειδικά διαμορφωμένες ώστε να υπάρχει έντονα το φαινόμενο της ηχώς. Ήθελε να ακούει τα χειροκροτήματα πολλαπλασιασμένα.

.......

Άλαλα τα χείλη μπροστά στον τιτανοτεράστιο.

Απαγόρευσε στον λαό την αντισύλληψη αλλά και τις εκτρώσεις, κάτι που μας είχε αναφέρει κι ο Ioan εξηγώντας πως για αυτόν τον λόγο η γενιά του ήταν πολυάριθμη. Επίσης επιβάρυνε φορολογικά όσους πολίτες παράμεναν άτεκνοι μετά τα 25. Τα παιδιά γεννιόντουσαν σωρηδόν χωρίς να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις με αποτέλεσμα να καταλήγουν πολλά άστεγα και να ξεφυτρώνουν ορφανοτροφεία με δραματικές συνθήκες επιβίωσης.

Εξάλειψε το δημόσιο χρέος μέσω εξαγωγών, βυθίζοντας όμως έτσι τον λαό σε οικονομική εξαθλίωση. Τα ψυγεία των πολιτών ήταν άχρηστα αφού δεν προλάβαιναν να συντηρήσουν τα τρόφιμα. Όχι ότι υπήρχαν και πολλά, αφού λόγω των εξαγωγών η έλλειψη τροφίμων έφθανε σε κατάσταση λιμοκτονίας. Το ψωμί μοιραζόταν με δελτία και ατελείωτες ουρές κόσμου περίμεναν με το ρίσκο πως δεν θα φτάσει για όλους.

Οι διακοπές φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού ήταν πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η υγεία των ρουμάνων αντιμετώπισε μεγάλο πλήγμα αφού οι διακοπές ρεύματος διέκοπταν στα νοσοκομεία χειρουργικές επεμβάσεις και μηχανήματα υποστήριξης. Λόγω έλλειψης καυσίμων τα ασθενοφόρα δεν ανταποκρίνονταν σε κλήσεις ασθενών μεγαλύτερων των 70 ετών. .

Όλα αυτά, σε πλήρη αντίθεση με τον πολυτελέστατο βίο του «κομμουνιστικού» ζεύγους.

Η Μυστική Αστυνομία, γνωστή ως securitate τρομοκρατούσε τον λαό με παρακολουθήσεις, λογοκρισία και συλλήψεις άνευ δικαστηρίων σε πολίτες που θεωρούνταν ύποπτοι ως εχθροί της κυβέρνησης. Ο λαός δεν ήξερε τι σημαίνει προσωπική ζωή. Η securitate δημιούργησε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου υποχρέωνε φυλακισμένους να δουλεύουν αδιάκοπα κάτω από τραγικές συνθήκες με συχνή μοίρα τον θάνατο από την εξαντλητική εργασία.

Η ουγγρική μειονότητα δεν την γλίτωσε φυσικά. Τους απαγορεύτηκε να μιλάνε την γλώσσα τους με απειλές ξύλου και φυλάκισης, τα σχολεία τους έκλεισαν ενώ ουγγρικά χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς, αναγκάζοντας τους να προσφύγουν σε άλλα μέρη της χώρας.

Η ξεναγός μας λέει πως κυκλοφορούν πολλά αστεία για την Έλενα και την ομορφιά της. Πχ για έναν πίνακα που φαίνεται η πλάτη μιας γυναίκας φημολογείται πως είναι η Έλενα και λόγω της ασχήμιας της δεν ήθελαν να φαίνεται το πρόσωπο της. Μετά από γκουκλάρισμα διαπιστώνουμε πως όντως δεν την έλεγες και καλλονή, όμως ο Τσαουσέσκου ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της και την ζήλευε.

Όμως, όμως οι κακόμοιροι ταπεινοί μας ηγέτες δεν πρόλαβαν να χαρούν την τελειοποίηση του παλατιού τους. Τους πρόλαβε η επανάσταση. Τον Δεκέμβριο του 1989 ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον διαδηλωτών στην πόλη Τιμισοάρα. Η κρατική τηλεόραση έκρυβε τα επεισόδια, όμως ο λαός ενημερώθηκε από στόμα σε στόμα κι από ξένα μέσα ενημέρωσης.

Έτσι όταν οι αρχές οργάνωσαν διαδήλωση συμπαράστασης , ο λαός γιούχαρε μαζικά το ζεύγος που την επόμενη μέρα φυγαδεύτηκε με ελικόπτερο. Τελικά συνελήφθησαν από την αστυνομία, παραδόθηκαν στο στρατό που εναντιώθηκε πλέον στην πιστή securitate, πέρασαν από στρατοδικείο και καταδικάστηκαν για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της πατρίδας τους.

Αρνούμενοι να πιστέψουν αυτό που τους συμβαίνει δεν συνεργάστηκαν ποτέ ούτε και έδειξαν την οποιαδήποτε μεταμέλεια απέναντι στους δικαστές, τους οποίους παρεμπιπτόντως αντιμετώπισαν υπεροπτικά σε όλη την διάρκεια της δίκης. Όχι μόνο δεν δέχτηκαν τις συμβουλές του δικηγόρου τους να επικαλεστούν παράνοια, αντίθετα προσβλήθηκαν και τον αγνόησαν. Η 24ετής διακυβέρνηση τους έληξε άδοξα ανήμερα Χριστουγέννων όπου και εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες κάνοντας τρισευτυχισμένο τον πλέον δικαιωμένο ρουμάνικο λαό.

Ήταν το πιο γενναιόδωρο ίσως χριστουγεννιάτικο δώρο που του δόθηκε ποτέ.

Την στιγμή που τους οδηγούσαν στον χώρο εκτέλεσης τους, ουρλιάζανε «να πάρετε τα χέρια σας από πάνω μας, μην μας αγγίζετε», νομίζω δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως το εννοούσαν, πίστευαν πως η ταλαιπωρία τους σύντομα θα τελείωνε, μέχρι που έφαγαν τελικά τις σφαίρες. Η φωτογραφία του εκτελεσμένου ζεύγους κυκλοφορούσε ως πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα λειτουργεί εδώ η Γερουσία και η Βουλή. Κάποιες αίθουσες χρησιμοποιούνται για διεθνή συνέδρια, δεξιώσεις, ακόμα και φωτογραφίσεις. Η ταλαντούχα Κομανέτσι έκανε τιμητικά την δεξίωση του γάμου της, ίσως για να ξορκίσει όλο το κακό που υπέστη εδώ μέσα. Λένε πως την χρησιμοποίησε ο Τσαουσέσκου για ερωμένη του γιου του Νίκου και πως κακοποιήθηκε από την οικογένεια επανειλημμένως. Της απαγορεύτηκαν τα ταξίδια εκτός χώρας όταν ήταν στα high της η καριέρα της (σε όλους, πόσο μάλλον σε εκείνη), μέχρι που το 1989 κατάφερε να διαφύγει μέσω της αμερικάνικης πρεσβείας της Αυστρίας στις ΗΠΑ. Η ίδια δεν έχει παραδεχτεί ποτέ ανοιχτά την όποια σχέση της με το Νίκου.

Λίγο πριν τελειώσουμε την ξενάγηση απολαμβάνουμε την πανοραμική θέα του Βουκουρεστίου από την βεράντα της αίθουσας Alexandru Ioan Cuza. Είναι πανέμορφα εδώ κι επιτέλους βγάζουμε μπόλικες φωτογραφίες, κάτι που παραδόξως έχω αμελήσει από την ώρα που φθάσαμε στο Βουκουρέστι. Ούτε μια δεν βγάλαμε χθες το βράδυ. Κάποτε εδώ στην βεράντα, ο μακαρίτης Michael Jackson ως επίτιμος καλεσμένος βγήκε να χαιρετήσει το κοινό που αλαφρονούσε από κάτω και είπε το θεϊκό «Hello Vudapest!»

Τράτζικ!

Στην βεράντα Alexandru Ioan Cuza

Και η θέα της!

Η συμπαθητική ξεναγός μας ευχαριστεί για την υπομονή και μας ενημερώνει πως μέσα σε μια ώρα καταφέραμε να επισκεφθούμε μόνο το 2% (!!!!) του κτιρίου.

Συγκλονιστική προσωπικότητα ο Τσαουσέσκου, δικαίως ο ρουμάνικος λαός αποκαλεί το Παλάτι και ως «Casa Nebunului», δηλαδή, «Το σπίτι του Τρελού».
Μεγάλος παράφρονας ο τύπος!

 

[giannismits]

Μπράβο Μαρία πολύ καλό το αφιέρωμα για τον τρελό!
Να μου επιτρέψεις να παραθέσω δύο πολύ ενδιαφέροντα βίντεο. Το ένα για τη ζωή του μέχρι το δικαστήριο και την εκτέλεση, ουσιαστικά όλα αυτά που μας εγραψες και ένα μετά το τέλος εποχής τις πρώτες μέρες μετά την πτώση του καθεστώτος.

 

[zmaria]

Όσα γράφω είναι από την στενή παρακολούθηση της ξεναγού και σχολαστικής έρευνας στο ίντερνετ. Με εντυπωσίασαν τόσο πολύ όλα αυτά που έλεγε η ξεναγός που όταν γυρίσαμε έψαχνα με τις ώρες πληροφορίες! Γράφω τα μισά από όσα είπε και πάλι το πλάτιασα!

Ήθελα κι εγώ να βάλω βιντεάκια, αλλά με υπερκάλυψες, ευχαριστώ!!!

(Επίσης έψαχνα, έψαχνα την εκτέλεση live, τίποτα ρε γαμώτο! )

 

[katkats]

(Επίσης έψαχνα, έψαχνα την εκτέλεση live, τίποτα ρε γαμώτο! )

είπαμε: πλήρης ιστορία αλλά καλύτερα να μην είναι τοοοσο πλήρης