flying Doc
Member
- Μηνύματα
- 200
- Likes
- 378
Αυτή τη φορά, είπα να πρωτοτυπήσω ως προς τη συγγραφή του report και να το γράφω εν τη εξελίξει του ταξιδιού και όχι μετά την ολοκλήρωσή του. Έτσι, καθισμένος «αναπαυτικά» στη θέση 24Α του Α330-300 D-AIKF της Lufthansa, γυρίζω πίσω στον Γενάρη του 2009 οπότε συζητήθηκε σοβαρά η πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού. Αφορμή ήταν το DDW (Digestive Diseases Week), το μεγάλο παναμερικανικό συνέδριο που αφορά γαστρεντερολόγους και χειρουργούς και ενδιέφερε εξίσου τη σύζυγό μου κι εμένα.
Την περίοδο εκείνη άρχισαν να βγαίνουν οι προσφορές των περισσότερων αεροπορικών εταιριών για φτηνά διηπειρωτικά ταξίδια. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η ΒΑ έδινε το LHR-ORD ? 270, το ίδιο και η Virgin Atlantic. Μετά από πολύ ψάξιμο και αμφιταλάντευση αποφάσισα να κλείσω με Air Canada LHR-YYZ-ORD στα ? 330 με όλους τους φόρους (το SKG-LHR θα καλύπτονταν με τα τελευταία Μ&Μ μίλια) αφού έπαιζε με 777-300ER με την καινούρια καμπίνα. Μόλις λοιπόν ολοκλήρωσα την κράτηση και ΕΚΤΥΠΩΣΑ τις αποδείξεις, χτύπησε το τηλέφωνο :
- (Ελένη) : Έλα, δεν πιστεύω να έκλεισες αεροπορικό
- (Σωτήρης): Μόλις τώρα
- (Ε) : Ε, δε σε πιστεύω. Βιαστικός όπως πάντα
- (Σ) : Γιατί ?
- (Ε) : Γιατί κανόνισα τα πάντα, αεροπορικά, διαμονή και εγγραφή και για τους δυο μας.
Μετά από ένα ολοσωματικό μούδιασμα, ψέλλισα ένα «καλά, θα δω τι θα κάνω», έκλεισα το τηλέφωνο και βρίζοντας λιμανίσια, ξαναμπήκα στην ιστοσελίδα της Air Canada προσπαθώντας να ακυρώσω τις κρατήσεις. Φαίνεται πως ο καλός Θεός, λυπήθηκε τη βλακεία μου και όλα έληξαν αισίως : οι κρατήσεις ακυρώθηκαν, η κάρτα δε χρεώθηκε και οι σφυγμοί μου έγιναν και πάλι φυσιολογικοί. Έμεινε λοιπόν η απορία για το ποια εταιρεία θα αναλάμβανε το πέρασμα μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μιας και το ταξίδι ήταν κανονισμένο από άλλους και θα γινόταν ομαδικές κρατήσεις (32 γιατροί) δε θα μπορούσα να παρέμβω ως προς την επιλογή της αεροπορικής εταιρείας. Πίστευα πως θα ήταν κάποια αμερικάνικη, πόνταρα δε, στην Continental (το 767-400 της είναι σαφώς καλύτερο από το 300άρι της Delta και της US Airways). Ώσπου ήρθε η πλήρης διάψευση. Το ταξιδιωτικό γραφείο που ανέλαβε το ταξίδι με πληροφόρησε πως θα μας κουβαλούσε η Μητέρα Όλων Των Εταιρειών, η Lufthansa.
Μιας και οι Γερμανοί δε φημίζονται για το service τους στις long haul πτήσεις έλπιζα σε καλό αεροπλάνο. Μιας και δεν ήξερα ακόμα το connection, έπαιζε 340-600 από MUC, 330-300 ή 747-400 από FRA και η ανάλογη επιστροφή. Μέσα μου παρακαλούσα για το 600άρι (άνεση, τεράστιο PTV & AVOD και πρώτη μου πτήση με το «μακρυνάρι» της Airbus). Οι ερωταπαντήσεις στο forum έδιναν κι έπερναν, μέχρι που ένα e-mail από το πρακτορείο έδωσε τέλος στη φημολογία: ATH-FRA (321), FRA-ORD (333), ORD-FRA (744), FRA-ATH (321), τα ,δε, σκέλη Θεσσαλονίκη-Αθήνα με Aegean.
Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στη σημερινή ημέρα, να βρίσκομαι 38000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό και να γράφω αυτές τις γραμμές. Πάμε λοιπόν, να δούμε πως έφτασα μέχρι εδώ.
29.4.2009 SKG-ATH A3109 SX-DVQ A320-232 (cn: 3526) SEAT 10A
Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 10:30 (επιτέλους, μια φορά που δε θα έκανα το γαλατά ). Η συννεφιά και η βροχή που άρχισε να πέφτει δεν ήταν ικανές να μας χαλάσουν τη διάθεση. Παραδώσαμε τα τέκνα στους παππούδες και κεφάτοι αναχωρήσαμε για το hyper-hub της Θεσσαλονίκης. Άγχος δεν υπήρχε καθώς είχαμε κάνει web check in από το προηγούμενο βράδυ. Η πτήση καθ’ όλα τυπική και έτσι σε 37 λεπτά ακουμπούσαμε στον 03L του ΕΛ.ΒΕΝ. Παραλαβή αποσκευών και μετατροπή αυτών σε σαντουιτσάκι με την υπέροχη ζελατίνα αποτροπής φθορών και κλοπών.
Το web check in της LH είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς η exit row στο σκέλος ATH-FRA και η μικρή «καμπίνα» της economy στο Α330 δε δίνονταν από το σύστημα. Έτσι, πρώτη μου δουλειά ήταν να κατευθυνθώ στο Business Class Counter της LH ώστε να παραδώσω αποσκευές και να αλλάξω, ει δυνατόν τις θέσεις. Αυτό το πέτυχα κατά το ήμισυ καθώς οι 24AB (exit row στ ο Α321 ήταν ήδη πιασμένες και έτσι παρέμεινα στις 25ΑΒ) αλλά κατάφερα να εξασφαλίσω τις 24ΑC στο Α330, στην πτήση για Σικάγο (τέλεια, όπως θα δείτε παρακάτω).
Η μιάμιση ώρα της αναμονής πέρασε ευχάριστα καθώς συναντηθήκαμε για καφέ στην ΕΛΙΑ με ένα εξέχον μέλος του forum, με έφεση στην φωτογράφηση ερωτικών σύννεφων. Αφού δώσαμε ραντεβού για φαγητοκαικαφέκιότιπροκύψει (πείτε το με μια ανάσα) στη Συμπρωτεύουσα και αφού του υποσχέθηκα safety cards από όλα τα αεροπλάνα, ξεκινήσαμε για την Β09 όπου είχαμε ραντεβού με το Α321-131 D-AIRP που θα εκτελούσε την LH3381 για Φρανκφούρτη. Στην αναμονή για επιβίβαση χάζεψα λίγη από την κίνηση του 03R.
Aeroflot Rotating
GULF AIR Landing
29.4.2009 ATH-FRA LH3381 A321-131 D-AIRP (cn:564) “Loneburg”
SEAT 25A
Η επιβίβαση στο 14χρονο Airbus έγινε με σειρά προτεραιότητας (C-Class, Rows 24-31) κι έτσι ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο. Η θέση δεν προσφέρονταν για ψηλά αγόρια το δε IFE ήταν τέλειο, απλά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Ευτυχώς είχα γεμάτο ΜΡ3, περιοδικά και καλή διάθεση. Απογείωση από τον 03R, μετά από έναν χοντρό Καναδό και πριν το νεότερο μέλος της Αστροσυμμαχίας, στροφή πάνω από τη Ραφήνα και βουρ για Ιόνιο, Αδριατική και ηπειρωτική Ευρώπη. Τη φωνούλα του κυβερνήτη μας την ακούσαμε καθώς πετούσαμε πάνω από τον ισθμό της Κορίνθου, για να μας πει τι ακριβώς βλέπαμε και μετά μεταμορφώθηκε στη «Μαρία της Σιωπής». Δεν ξανακούστηκε μέχρι την αποβίβαση στη Φρανκφούρτη.
Περίπου στα 45 λεπτά πτήσης σερβιρίστηκε το φαγητό, μια μικροσκοπική μερίδα μακαρόνια με σάλτσα (νοστιμότατα παρά το μικρόν της μερίδος) που εξαφανίστηκε σε χρόνο που θα ζήλευε πορτοφολάς της Ομόνοιας. Ο συγχρονισμός του πληρώματος που μοίραζε το φαγητό-ποτό ήταν κα-τα-πλη-κτι-κός, καθώς απόλαυσα την μπύρα μου, την ώρα που τα μακαρόνια όδευαν προς την έξοδο κινδύνου μου (ΑΧΑΧΧΑ). Η υπόλοιπη πτήση πέρασε με χαλαρωτική μουσικήhttp://i266.photobucket.com/albums/ii244/drsotos/CHICAGO 2009/IMG_0038-1.jpg και διάβασμα ώσπου φτάσαμε στο hyper-hub της Lufthansa. Ομαλή προσγείωση στον 07L, όμορφες χανούμισες κατά την τροχοδρόμηση και γρήγορο βήμα προς την Α56, καθώς είχαμε μόνο 45 λεπτά για την αναχώρηση. Εκεί μας περίμενε υπομονετικά το Α330-343 D-AIKF για να μας μεταφέρει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
29.5.2009 FRA-ORD LH432 A330-343 D-AIKF "Witter"
Στις 17:14 το tow track έπιασε δουλειά και το αεροπλάνο μας ξεκόλλησε μαλακά από τη φυσούνα αποχεραιτώντας το σκανδιναβό γείτονα, το μεγάλο αδερφό και το νεότερο μέλος της αστροσυμμαχίας, οδεύοντας αργά προς τον 07L απ' όπου ξεκινούσε ένας σαμουράι, ακολουθούμενος από έναν cowboy. Πίσω μας περίμεναν τη σειρά τους ένας χαμαλης της Lufthansa και ένας νεαρός Καναδός.
Στις 17:42 το A330 άφησε τo διάδρομο για το φυσικό του χώρο με μια αριστερή στροφή πάνω από τη Φρανκφούρτη με κατεύθυνση το Η.Β και την Ιρλανδία απ' όπου και θα έπαιρνε το clearence του Ατλαντικού. Μόλις το σήμα για τις ζώνες έσβησε, η καμπίνα απέκτησε ζωή με όλους να προετοιμάζονται για τις υπόλοιπες 8 ώρες πτήσης. Αφού έκανα μια αναγνωριστική βόλτα στην καμπίνα επέστρεψα στη θέση μου (οι πρωτες αριστερά στο bulkhead) κι άρχισα να παίζω με το IFE που δεν είχε και σπουδαία πράγματα συγκρινόμενο με το αντίστοιχο της AF που δοκίμασα 2 χρόνια πρίν.
Το φαγητό σερβιρίστηκε στα 40 λεπτά πτήσης και υπήρχε επιλογή ανάμεσα σε μοσχάρι (εγώ) και κοτόπουλο ( η Ελένη) συνοδεία ερυθρού οίνου και για το τελείωμα brandy και καφές. Αφού μαζεύτηκαν οι δίσκοι πέρασε το πλήρωμα για το duty free και ξεκίνησαν οι βόλτες στο galley για νερό, χυμούς και snacks. H ώρα πέρασε ευχάριστα και ξεκούραστα χάρη στο άνετο seat pitch. Πάνω από το Μοντρεαλ μοιράστοικαν οι κάρτες εισόδου στις ΗΠΑ και τελικά άρχισε η κάθοδος προς το O' Hare με το Σικάγο να αχνοφαίνεται από κάτω μας. Τελικά, 524 λεπτά αφότου αφήσαμε το γερμανικό έδαφος ακοyμπούσαμε στον 14R με τα reverse να ουρλιάζουν και τα αερόφρενα να προσπαθούν να επιβραδύνουν το θηρίο.
Μετά από ένα μακρύ taxi και αφού συναντήσαμε εκπροσώπους από τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική σταματήσαμε επιτέλους και άρχισε η αποβίβαση για να ακολουθήσει ο σπαστικός έλεγχος διαβατηρίων με λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφίας που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ μιας και η πτήση μας ήταν η μόνη που έφτασε εκείνη την ώρα (Δε ξεχνώ τη μια ώρα που έκανα να φτάσω από τη φυσούνα στον έλεγχο πριν 2 χρόνια στο Μοντρεάλ, καθώς είχαν φτάσει ταυτόχρονα τρεις πτήσεις από ευρώπη). Αφού συγκεντρωθήκαμε και πήραμε μια πρώτη μυρωδια από Αμερική (κυριολεκτικά καθώς οι φριτέζες του McDonald's είχαν πάρει φωτιά) ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, όπου με περίμενε ο εφιάλτης του jet lag, απ' το οποίο συνήλθα τελικά μετά από 2 μέρες.
Το Jet Lag κατάφερε να με νικήσει την πρώτη νύχτα (και την επόμενη βεβαίως βεβαίως) κι έτσι στις 5 το πρωϊ με το μάτι γαρίδα αποφάσισα να μη τυραννιέμαι άλλο και να ξεκινήσω τη μέρα μου με ένα μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου. Το Omni Hotel Chicago είναι ένα all suites hotel εβρισκόμενο επί της N. Michigan Avenue ή αλλιώς Magnifficent Mile. H N. Michigan είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης με επώνυμα καταστήματα του στυλ Cartier, Van Cleefs, Boss, Armani κλπ.
Τα δωμάτια του ξενοδοχείου ήταν πολύ άνετα (ακόμα και τα μικρότερα όπως το δικό μας) ενώ η θεση του έδινε εύκολη πρόσβαση σε πολλά αξιοθέατα και ΜΜΜ ( τα οποία παρεπιπτόντως για πρώτη φορά δεν τίμησα, με μόνη εξαίρεση το ταξί 1-2 φορές). Ακούγεται περίεργο αλλά η πόλη περπατιέται άνετα καθώς τα περισσότερα μουσεία και αξιοθέατα βρίσκονται εκατέροθεν της N. Michigan και της προέκτασής της S. Michigan με ελάχιστές εξαιρέσεις.
Μετά το γενναίο πρωϊνό ξεκίνησε η περιήγηση με πρώτη στάση στο John Hancock Center ή αλλιώς "Big John" με μια μικρή στάση στο Water Tower ένα από τα λίγα κτήρια που γλίτωσαν από την καταστροφική πυρκαγιά του 1871. Ο Big John είναι ένας 100-όροφος ουρανοξύστης 343 μέτρων όπου με $15 λιγότερα και σε 40 sec φτάνεις στο παρατηρητήριο του 94ου ορόφου για να απολαύσεις μια πανοραμική άποψη της πόλης και των περιχώρω ( καιρού επιτρέποντος). Από κει πάνω έχει κανείς μια καλή άποψη του ύψους αλλά μπορεί να απολαύσει ολόκληρο το Navy Pier και το Sears Tower (ο μαύρος ουρανοξύστης στο βάθος) ο οποίος με τα 527 μέτρα του ήταν μέχρι την κατασκευή του Taipei 101, το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο.
Η N. Michigan διασταυρώνεται με το Chicago River στις όχθες του οποίου βρίσκονται ορισμένα από τα πιο χαρακτηρηστικά οικοδομήματα της πόλης όπως το Wringley Building, το Tribune Tower (έδρα της εφημερίδας Chicago Tribune) στους εξωτερικούς τοίχους του οποίου είναι ενσωματωμένα θραύσματα από διάφορα μνημεία του κόσμου όπως της Απαγορευμένης Πόλης, του Παρθενώνα αλλά και μια πέτρα από τη Σελήνη. Μπροστά από το Tribune Tower βρίσκεται ένα από τα εκατοντάδες γλυπτά που είναι διάσπαρτα στην πόλη, μια μεγέθυνση του γνωστού American Gothic που εκτίθεται στο Art Institute of Chicago. Όπως καταλαβαίνετε, το γλυπτό είναι σημείο φωτογράφησης και αναλόγως της ώρας μπορεί να χρειαστεί να περιμένετε αρκετά για να έρθει η σειρά σας. Ένα άλλο κτήριο που δεσπόζει στην περιοχή είναι ο Tramp Tower που καθρεφτίζει πάνω του τη γύρω αρχιτεκτονική.
Από το Chicago river ξεκινούν τα water taxies που με ένα αντίτιμο 3-10$ (αναλογα με τη διαδρομή) σε μεταφέρουν σε διάφορα σημεία της πόλης όπως Navy Pier, Sears Tower, Shedd's Aquarium ή απλά σε κάνουν μια βόλτα στη λίμνη Michigan.
H μέρα έκλεισε σ' ένα από τα πιο γνωστά Jazz Clubs του Σικάγο όπου απόλαυσα το 12oz stake μου συνοδεία καλής μουσικής και άφθονης μπύρας.
Το Σικάγο είναι χτισμένο κατά μήκος της λίμνης Michigan, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη πάμπολλων παράκτιων χώρων αναψυχής για τους κατοίκους. Ο σπουδαιότερος, που αποτελεί κι έναν μεγάλο πνεύμονα πράσινου για την πόλη είναι το Millenium Park και τα γειτονικά (και επικοινωνούντα μεταξύ τους Grant Park, Burnham Park & Jackson Park). Ρίξτε μια ματιά στο Google Maps για να καταλάβετε την έκταση πρασίνου που έχει αυτή η πόλη σε σύγκριση με τις Ελληνικές τσιμεντουπόλεις. Η βόλτα μας ξεκίνησε από το Millenium Park με τα χαρακτηρηστικά γλυπτά του. Επίσημη "είσοδος" του πάρκου θεωρείται η Cloud Gate ή "το Φασόλι". Είναι ένας εντυπωσιακά μεγάλος καθρέφτης, ιδανικός δια τη σύζυγο (που να ψάχνει την... τσάντα-βαλίτσα-μα που το' βαλα τώρα το καθρεφτάκι). Εκείνη τη στιγμή ένας θόρυβος από ψηλά μου έφερε στο μυαλό εικόνες που δε θα θελα να ξαναδώ.
Επόμενη στάση ήταν στο Crown Fountain, ένα συντριβάνι-video wall που πρόβαλλε φάτσες κατοίκων της πόλης που κάποια στιγμή ξεχνούσαν τους καλούς τους τρόπους κι άρχιζαν το κατάβρεγμα, ενώ αμέσως μετά ένα ειδυλιακό τοπίο χαλάρωνε τα νεύρα. Όπως καταλαβένετε, κάθε σύγκριση με τα δικά μας συντριβάνια-ξεβράκωτα αγοράκια περιττεύει. Πρέπει να ομολογήσω ότι βλέποντάς το μου ήρθε στο μυαλό μια πιο kinky εκδοχή αλλά αμά την περιγράψω θα με κλείσουν μέσα.
Σιγά-σιγά ο δρόμος μας έβγαλε στο Grant Park όπου δεσπόζει το Buckinham Fountain γνωστό από τον Αλ Μπάντυ .Το συντριβάνι αυτό μάλλον σπούδασε στο conservatoir καθώς κάθε ώρα αρχίζει να παίζει μουσική. Με το τέλος της παράστασης πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνωντας ένα διάλλειμα στο Jay Pritzker Pavillion, συναυλιακό χώρο εν μέσω Millenium Park.
Μετά από ένα γενναίο φρεσκαρισμα στο ξενοδοχείο ( όπως είπα και στην αρχή της αφήγησης, όλες οι διαδρομές έγιναν ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ, εκτός της επίσκεψης στο Museum of Science and Industry που βρίσκεται στου διαόλου τον κ.........ο) για ν' ακολουθήσει ένα υπέροχο δείπνο στο εστιατόριο Cite, ευρισκόμενο στον 70ο όροφο ενός χαμόσπιτου με εκπληκτική θέα στο κατάφωτο Σικάγο. Με το στομάχι γεμάτο φαγητό και τον εγκέφαλο πλήρους εικόνων και οίνου, παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα, απαλλαγμένος επιτέλους από το Jet-Lag, για 10 συνεχόμενες ώρες.
Καθώς η μέρα προβλέπονταν βροχερή, αποφασίστηκε αποβραδύς ν' αφιερωθεί σε επίσκεψη μουσείων και συγκεκριμένα στο Art Institute of Chicago το πρωι και το Museum of Science and Industry αμέσως μετά.
Tο Art Institute of Chicago περιέχει συλλογές από πολλές περιόδους της Ιστορίας (Μεσσοποταμία, Αρχαία Αίγυπτος κλπ μέχρι μοντέρνα ζωγραφική και γλυπτική έως τα μέσα του περασμένου αιώνα). Η περιήγηση ήταν σχετικά γρήγορη καθώς εστίασα περισσότερο σε συγκεκριμένους πίνακες (American Gothic, Nighthawks και πίνακες των Jackson Pollock & Mark Rothko.
To Museum of Science and Industry βρίσκεται αρκετά μακρυά από το κέντρο της πόλης (προτιμήστε ταξί για την επίσκεψή σας αν και εξυπηρετείται κι από αστικό λεωφορείο) και περιέχει εκθέματα που καλύπτουν τις μεταφορές, τη βιομηχανία, το διάστημα κ.α. Έτσι, κάποιος μπορεί να μεταμορφοθεί σε Μπαρμπαστάθη, καπετάν Αντρέα Ζέπο, ή αστροναύτη. Το σημαντικότερο έκθεμα του μουσείου (κατά τη γνώμη μου) είναι το U-505, το μοναδικό γερμανικό υποβρύχιο που έπεσε σε συμμαχικά χέρια άθικτο. Το έκθεμα καταλαμβάνει μια ολόκληρη αίθουσα και είναι επισκέψιμο με ένα 15λεπτο tour όπου αναπαριστόνται ακριβώς οι συνθήκες διαβίωσης και μάχης μέσα σ' αυτό. Αφού περάσαμε ένα ευχάριστο απόγευμα απιστρέψαμε στο ξενοδοχείο εν μέσω κατακλυσμού με αποκορύφωμα χαλάζι για να ετοιμαστούμε για τη βραδυνή κρεπάλη.
Δύο άλλα μουσεία που αξίζουν της προσοχής σας είναι το Field Museum (Φυσικής Ιστορίας) με κύριο έκθεμα την Sue, τον πιο καλοδιατηρημένο σκελετό T.Rex παγκοσμίως και το Shedd's Aquarium με κύριο εξιοθέατο το show που δίνουν τα δελφίνια και οι φάλενες Belluga. Δυστυχώς λόγω στενότητας χρόνου, δεν κάθησα να δω τα κήτη να χορεύουν. Τα δυο κτήρια βρίσκονται δίπλα δίπλα κι έτσι με μια βόλτα τα επισκέπτεστε και τα δύο. Επίσης, προσφέρουν μια καταπληκτική θέα στο skyline του Σικαγο. Οι υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού πέρασαν με επιστημονική επιμόρφωση και βόλτες στο Downtown κάτω από τις γραμμές του El (elevated train) και στον Union Station όπου γυρίστηκε η περίφημη σκηνή της σκάλας στους "The Untouchables".
M' αυτά και μ' αυτά έφτασε η ημέρα της επιστροφής. Το O'Hare είναι το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Αμερικής με 5 Terminals (το T5 ειναι το International που εξυπηρετεί την star Alliance). Είναι αεροδρόμιο που βοηθάει το planespotting καθώς έχει μεγάλα παράθυρα, ενίοτε καθαρά (ζητώ συγγνώμη που δεν παραθέτω φωτογραφίες).
4.6.2009 ORD-FRA LH431 B747-430 D-ABVB "Bonn"
To γερασμένο 744 μας περίμενε υπομονετικά στην Β17. Το load factor πλησίαζε το 100% με τους περισσότερους επιβάτες να είναι ινδοπακιστανικής καταγωγής. Δυστυχώς η προσπάθεια μου για e-check in δεν ήταν τυχερή αυτή τη φορά καθώς το σύστημα έδινε ελεύθερες μόνο τις 39BC. Στην Α στρογγυλοκάθησε ένας νεαρός Ινδός που επέμενε να έχει κλειστό το σκιάδιο του παραθύρου κι εγώ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ το ανέβαζα συνεχώς. Τελικά πείστηκε να το αφήσει ανοικτό μιας και η μόνη εναλλακτική του λύση ήταν να πάρει το διάδρομο (πράγμα που δε δέχτηκε). Δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς ανθρώπους. Αφού δε θέλουν παράθυρο, γιατί δεν το δίνουν σ' αυτούς που το επιθυμούν.
Το αεροσκάφος έδειχνε καθαρά την ηλικία του, με τα φαγωμένα καθίσματα, την έλλειψη PTV και τη στενότητά του που τη μετρίαζε η θέση μου στο διάδρομο. Κάποια στιγμή μοιράστηκε το φαγητό (χοιρινό με ρύζι, σαλάτα και γλυκό). Αποφασισμένος να κοιμηθώ ήπια δυο ποτήρια κρασί και ένα 5αρι Stilnox και ξεράθηκα μέχρι την ώρα του breakfast, περίπου 1 ώρα πριν φτάσουμε Φρανκφούρτη.
Έχοντας περίπου 2 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, αποφάσισαμε να συνέλθουμε μ' ενα καυτο μπάνιο στο Admnirals Lounge (χάρη στο Priority Pass). Το μόνο κακό είναι ότι του lounge βρίσκεται landside, άρα έπρεπε να βγούμε, να πλυθούμε και να ξαναπεράσουμε security check. Η αίσθηση καθαριότητας όμως μας αποζημίωσε.
5.6.2009 FRA-ATH LH 3880 A321-131 D-AIRF "Kempten" και ATH-SKG A3116 A320-232 SX-DVJ "Exelixis"
Η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών δεν άφησαν περιθώριο για spotterικες αναζητήσεις. Μηχανική κατανάλωση του κρύου πιάτου της LH (χωρίς φωτογραφία, μπορεί και να πήρα δε θυμάμαι) , ύπνος μέχρι την Αθήνα, ΚΑΦΕΣ ΦΡΑΠΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΑΓΑΚΙΑ στον ΕΛ. ΜΠΕΝ και άφιξη στη Σαλονίκη.
Την περίοδο εκείνη άρχισαν να βγαίνουν οι προσφορές των περισσότερων αεροπορικών εταιριών για φτηνά διηπειρωτικά ταξίδια. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η ΒΑ έδινε το LHR-ORD ? 270, το ίδιο και η Virgin Atlantic. Μετά από πολύ ψάξιμο και αμφιταλάντευση αποφάσισα να κλείσω με Air Canada LHR-YYZ-ORD στα ? 330 με όλους τους φόρους (το SKG-LHR θα καλύπτονταν με τα τελευταία Μ&Μ μίλια) αφού έπαιζε με 777-300ER με την καινούρια καμπίνα. Μόλις λοιπόν ολοκλήρωσα την κράτηση και ΕΚΤΥΠΩΣΑ τις αποδείξεις, χτύπησε το τηλέφωνο :
- (Ελένη) : Έλα, δεν πιστεύω να έκλεισες αεροπορικό
- (Σωτήρης): Μόλις τώρα
- (Ε) : Ε, δε σε πιστεύω. Βιαστικός όπως πάντα
- (Σ) : Γιατί ?
- (Ε) : Γιατί κανόνισα τα πάντα, αεροπορικά, διαμονή και εγγραφή και για τους δυο μας.
Μετά από ένα ολοσωματικό μούδιασμα, ψέλλισα ένα «καλά, θα δω τι θα κάνω», έκλεισα το τηλέφωνο και βρίζοντας λιμανίσια, ξαναμπήκα στην ιστοσελίδα της Air Canada προσπαθώντας να ακυρώσω τις κρατήσεις. Φαίνεται πως ο καλός Θεός, λυπήθηκε τη βλακεία μου και όλα έληξαν αισίως : οι κρατήσεις ακυρώθηκαν, η κάρτα δε χρεώθηκε και οι σφυγμοί μου έγιναν και πάλι φυσιολογικοί. Έμεινε λοιπόν η απορία για το ποια εταιρεία θα αναλάμβανε το πέρασμα μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μιας και το ταξίδι ήταν κανονισμένο από άλλους και θα γινόταν ομαδικές κρατήσεις (32 γιατροί) δε θα μπορούσα να παρέμβω ως προς την επιλογή της αεροπορικής εταιρείας. Πίστευα πως θα ήταν κάποια αμερικάνικη, πόνταρα δε, στην Continental (το 767-400 της είναι σαφώς καλύτερο από το 300άρι της Delta και της US Airways). Ώσπου ήρθε η πλήρης διάψευση. Το ταξιδιωτικό γραφείο που ανέλαβε το ταξίδι με πληροφόρησε πως θα μας κουβαλούσε η Μητέρα Όλων Των Εταιρειών, η Lufthansa.
Μιας και οι Γερμανοί δε φημίζονται για το service τους στις long haul πτήσεις έλπιζα σε καλό αεροπλάνο. Μιας και δεν ήξερα ακόμα το connection, έπαιζε 340-600 από MUC, 330-300 ή 747-400 από FRA και η ανάλογη επιστροφή. Μέσα μου παρακαλούσα για το 600άρι (άνεση, τεράστιο PTV & AVOD και πρώτη μου πτήση με το «μακρυνάρι» της Airbus). Οι ερωταπαντήσεις στο forum έδιναν κι έπερναν, μέχρι που ένα e-mail από το πρακτορείο έδωσε τέλος στη φημολογία: ATH-FRA (321), FRA-ORD (333), ORD-FRA (744), FRA-ATH (321), τα ,δε, σκέλη Θεσσαλονίκη-Αθήνα με Aegean.
Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στη σημερινή ημέρα, να βρίσκομαι 38000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό και να γράφω αυτές τις γραμμές. Πάμε λοιπόν, να δούμε πως έφτασα μέχρι εδώ.
29.4.2009 SKG-ATH A3109 SX-DVQ A320-232 (cn: 3526) SEAT 10A
Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 10:30 (επιτέλους, μια φορά που δε θα έκανα το γαλατά ). Η συννεφιά και η βροχή που άρχισε να πέφτει δεν ήταν ικανές να μας χαλάσουν τη διάθεση. Παραδώσαμε τα τέκνα στους παππούδες και κεφάτοι αναχωρήσαμε για το hyper-hub της Θεσσαλονίκης. Άγχος δεν υπήρχε καθώς είχαμε κάνει web check in από το προηγούμενο βράδυ. Η πτήση καθ’ όλα τυπική και έτσι σε 37 λεπτά ακουμπούσαμε στον 03L του ΕΛ.ΒΕΝ. Παραλαβή αποσκευών και μετατροπή αυτών σε σαντουιτσάκι με την υπέροχη ζελατίνα αποτροπής φθορών και κλοπών.
Το web check in της LH είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς η exit row στο σκέλος ATH-FRA και η μικρή «καμπίνα» της economy στο Α330 δε δίνονταν από το σύστημα. Έτσι, πρώτη μου δουλειά ήταν να κατευθυνθώ στο Business Class Counter της LH ώστε να παραδώσω αποσκευές και να αλλάξω, ει δυνατόν τις θέσεις. Αυτό το πέτυχα κατά το ήμισυ καθώς οι 24AB (exit row στ ο Α321 ήταν ήδη πιασμένες και έτσι παρέμεινα στις 25ΑΒ) αλλά κατάφερα να εξασφαλίσω τις 24ΑC στο Α330, στην πτήση για Σικάγο (τέλεια, όπως θα δείτε παρακάτω).
Η μιάμιση ώρα της αναμονής πέρασε ευχάριστα καθώς συναντηθήκαμε για καφέ στην ΕΛΙΑ με ένα εξέχον μέλος του forum, με έφεση στην φωτογράφηση ερωτικών σύννεφων. Αφού δώσαμε ραντεβού για φαγητοκαικαφέκιότιπροκύψει (πείτε το με μια ανάσα) στη Συμπρωτεύουσα και αφού του υποσχέθηκα safety cards από όλα τα αεροπλάνα, ξεκινήσαμε για την Β09 όπου είχαμε ραντεβού με το Α321-131 D-AIRP που θα εκτελούσε την LH3381 για Φρανκφούρτη. Στην αναμονή για επιβίβαση χάζεψα λίγη από την κίνηση του 03R.
Aeroflot Rotating
GULF AIR Landing
29.4.2009 ATH-FRA LH3381 A321-131 D-AIRP (cn:564) “Loneburg”
SEAT 25A
Η επιβίβαση στο 14χρονο Airbus έγινε με σειρά προτεραιότητας (C-Class, Rows 24-31) κι έτσι ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο. Η θέση δεν προσφέρονταν για ψηλά αγόρια το δε IFE ήταν τέλειο, απλά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Ευτυχώς είχα γεμάτο ΜΡ3, περιοδικά και καλή διάθεση. Απογείωση από τον 03R, μετά από έναν χοντρό Καναδό και πριν το νεότερο μέλος της Αστροσυμμαχίας, στροφή πάνω από τη Ραφήνα και βουρ για Ιόνιο, Αδριατική και ηπειρωτική Ευρώπη. Τη φωνούλα του κυβερνήτη μας την ακούσαμε καθώς πετούσαμε πάνω από τον ισθμό της Κορίνθου, για να μας πει τι ακριβώς βλέπαμε και μετά μεταμορφώθηκε στη «Μαρία της Σιωπής». Δεν ξανακούστηκε μέχρι την αποβίβαση στη Φρανκφούρτη.
Περίπου στα 45 λεπτά πτήσης σερβιρίστηκε το φαγητό, μια μικροσκοπική μερίδα μακαρόνια με σάλτσα (νοστιμότατα παρά το μικρόν της μερίδος) που εξαφανίστηκε σε χρόνο που θα ζήλευε πορτοφολάς της Ομόνοιας. Ο συγχρονισμός του πληρώματος που μοίραζε το φαγητό-ποτό ήταν κα-τα-πλη-κτι-κός, καθώς απόλαυσα την μπύρα μου, την ώρα που τα μακαρόνια όδευαν προς την έξοδο κινδύνου μου (ΑΧΑΧΧΑ). Η υπόλοιπη πτήση πέρασε με χαλαρωτική μουσικήhttp://i266.photobucket.com/albums/ii244/drsotos/CHICAGO 2009/IMG_0038-1.jpg και διάβασμα ώσπου φτάσαμε στο hyper-hub της Lufthansa. Ομαλή προσγείωση στον 07L, όμορφες χανούμισες κατά την τροχοδρόμηση και γρήγορο βήμα προς την Α56, καθώς είχαμε μόνο 45 λεπτά για την αναχώρηση. Εκεί μας περίμενε υπομονετικά το Α330-343 D-AIKF για να μας μεταφέρει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
29.5.2009 FRA-ORD LH432 A330-343 D-AIKF "Witter"
Στις 17:14 το tow track έπιασε δουλειά και το αεροπλάνο μας ξεκόλλησε μαλακά από τη φυσούνα αποχεραιτώντας το σκανδιναβό γείτονα, το μεγάλο αδερφό και το νεότερο μέλος της αστροσυμμαχίας, οδεύοντας αργά προς τον 07L απ' όπου ξεκινούσε ένας σαμουράι, ακολουθούμενος από έναν cowboy. Πίσω μας περίμεναν τη σειρά τους ένας χαμαλης της Lufthansa και ένας νεαρός Καναδός.
Στις 17:42 το A330 άφησε τo διάδρομο για το φυσικό του χώρο με μια αριστερή στροφή πάνω από τη Φρανκφούρτη με κατεύθυνση το Η.Β και την Ιρλανδία απ' όπου και θα έπαιρνε το clearence του Ατλαντικού. Μόλις το σήμα για τις ζώνες έσβησε, η καμπίνα απέκτησε ζωή με όλους να προετοιμάζονται για τις υπόλοιπες 8 ώρες πτήσης. Αφού έκανα μια αναγνωριστική βόλτα στην καμπίνα επέστρεψα στη θέση μου (οι πρωτες αριστερά στο bulkhead) κι άρχισα να παίζω με το IFE που δεν είχε και σπουδαία πράγματα συγκρινόμενο με το αντίστοιχο της AF που δοκίμασα 2 χρόνια πρίν.
Το φαγητό σερβιρίστηκε στα 40 λεπτά πτήσης και υπήρχε επιλογή ανάμεσα σε μοσχάρι (εγώ) και κοτόπουλο ( η Ελένη) συνοδεία ερυθρού οίνου και για το τελείωμα brandy και καφές. Αφού μαζεύτηκαν οι δίσκοι πέρασε το πλήρωμα για το duty free και ξεκίνησαν οι βόλτες στο galley για νερό, χυμούς και snacks. H ώρα πέρασε ευχάριστα και ξεκούραστα χάρη στο άνετο seat pitch. Πάνω από το Μοντρεαλ μοιράστοικαν οι κάρτες εισόδου στις ΗΠΑ και τελικά άρχισε η κάθοδος προς το O' Hare με το Σικάγο να αχνοφαίνεται από κάτω μας. Τελικά, 524 λεπτά αφότου αφήσαμε το γερμανικό έδαφος ακοyμπούσαμε στον 14R με τα reverse να ουρλιάζουν και τα αερόφρενα να προσπαθούν να επιβραδύνουν το θηρίο.
Μετά από ένα μακρύ taxi και αφού συναντήσαμε εκπροσώπους από τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική σταματήσαμε επιτέλους και άρχισε η αποβίβαση για να ακολουθήσει ο σπαστικός έλεγχος διαβατηρίων με λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων και φωτογραφίας που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ μιας και η πτήση μας ήταν η μόνη που έφτασε εκείνη την ώρα (Δε ξεχνώ τη μια ώρα που έκανα να φτάσω από τη φυσούνα στον έλεγχο πριν 2 χρόνια στο Μοντρεάλ, καθώς είχαν φτάσει ταυτόχρονα τρεις πτήσεις από ευρώπη). Αφού συγκεντρωθήκαμε και πήραμε μια πρώτη μυρωδια από Αμερική (κυριολεκτικά καθώς οι φριτέζες του McDonald's είχαν πάρει φωτιά) ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, όπου με περίμενε ο εφιάλτης του jet lag, απ' το οποίο συνήλθα τελικά μετά από 2 μέρες.
Το Jet Lag κατάφερε να με νικήσει την πρώτη νύχτα (και την επόμενη βεβαίως βεβαίως) κι έτσι στις 5 το πρωϊ με το μάτι γαρίδα αποφάσισα να μη τυραννιέμαι άλλο και να ξεκινήσω τη μέρα μου με ένα μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου. Το Omni Hotel Chicago είναι ένα all suites hotel εβρισκόμενο επί της N. Michigan Avenue ή αλλιώς Magnifficent Mile. H N. Michigan είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης με επώνυμα καταστήματα του στυλ Cartier, Van Cleefs, Boss, Armani κλπ.
Τα δωμάτια του ξενοδοχείου ήταν πολύ άνετα (ακόμα και τα μικρότερα όπως το δικό μας) ενώ η θεση του έδινε εύκολη πρόσβαση σε πολλά αξιοθέατα και ΜΜΜ ( τα οποία παρεπιπτόντως για πρώτη φορά δεν τίμησα, με μόνη εξαίρεση το ταξί 1-2 φορές). Ακούγεται περίεργο αλλά η πόλη περπατιέται άνετα καθώς τα περισσότερα μουσεία και αξιοθέατα βρίσκονται εκατέροθεν της N. Michigan και της προέκτασής της S. Michigan με ελάχιστές εξαιρέσεις.
Μετά το γενναίο πρωϊνό ξεκίνησε η περιήγηση με πρώτη στάση στο John Hancock Center ή αλλιώς "Big John" με μια μικρή στάση στο Water Tower ένα από τα λίγα κτήρια που γλίτωσαν από την καταστροφική πυρκαγιά του 1871. Ο Big John είναι ένας 100-όροφος ουρανοξύστης 343 μέτρων όπου με $15 λιγότερα και σε 40 sec φτάνεις στο παρατηρητήριο του 94ου ορόφου για να απολαύσεις μια πανοραμική άποψη της πόλης και των περιχώρω ( καιρού επιτρέποντος). Από κει πάνω έχει κανείς μια καλή άποψη του ύψους αλλά μπορεί να απολαύσει ολόκληρο το Navy Pier και το Sears Tower (ο μαύρος ουρανοξύστης στο βάθος) ο οποίος με τα 527 μέτρα του ήταν μέχρι την κατασκευή του Taipei 101, το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο.
Η N. Michigan διασταυρώνεται με το Chicago River στις όχθες του οποίου βρίσκονται ορισμένα από τα πιο χαρακτηρηστικά οικοδομήματα της πόλης όπως το Wringley Building, το Tribune Tower (έδρα της εφημερίδας Chicago Tribune) στους εξωτερικούς τοίχους του οποίου είναι ενσωματωμένα θραύσματα από διάφορα μνημεία του κόσμου όπως της Απαγορευμένης Πόλης, του Παρθενώνα αλλά και μια πέτρα από τη Σελήνη. Μπροστά από το Tribune Tower βρίσκεται ένα από τα εκατοντάδες γλυπτά που είναι διάσπαρτα στην πόλη, μια μεγέθυνση του γνωστού American Gothic που εκτίθεται στο Art Institute of Chicago. Όπως καταλαβαίνετε, το γλυπτό είναι σημείο φωτογράφησης και αναλόγως της ώρας μπορεί να χρειαστεί να περιμένετε αρκετά για να έρθει η σειρά σας. Ένα άλλο κτήριο που δεσπόζει στην περιοχή είναι ο Tramp Tower που καθρεφτίζει πάνω του τη γύρω αρχιτεκτονική.
Από το Chicago river ξεκινούν τα water taxies που με ένα αντίτιμο 3-10$ (αναλογα με τη διαδρομή) σε μεταφέρουν σε διάφορα σημεία της πόλης όπως Navy Pier, Sears Tower, Shedd's Aquarium ή απλά σε κάνουν μια βόλτα στη λίμνη Michigan.
H μέρα έκλεισε σ' ένα από τα πιο γνωστά Jazz Clubs του Σικάγο όπου απόλαυσα το 12oz stake μου συνοδεία καλής μουσικής και άφθονης μπύρας.
Το Σικάγο είναι χτισμένο κατά μήκος της λίμνης Michigan, επιτρέποντας έτσι την ανάπτυξη πάμπολλων παράκτιων χώρων αναψυχής για τους κατοίκους. Ο σπουδαιότερος, που αποτελεί κι έναν μεγάλο πνεύμονα πράσινου για την πόλη είναι το Millenium Park και τα γειτονικά (και επικοινωνούντα μεταξύ τους Grant Park, Burnham Park & Jackson Park). Ρίξτε μια ματιά στο Google Maps για να καταλάβετε την έκταση πρασίνου που έχει αυτή η πόλη σε σύγκριση με τις Ελληνικές τσιμεντουπόλεις. Η βόλτα μας ξεκίνησε από το Millenium Park με τα χαρακτηρηστικά γλυπτά του. Επίσημη "είσοδος" του πάρκου θεωρείται η Cloud Gate ή "το Φασόλι". Είναι ένας εντυπωσιακά μεγάλος καθρέφτης, ιδανικός δια τη σύζυγο (που να ψάχνει την... τσάντα-βαλίτσα-μα που το' βαλα τώρα το καθρεφτάκι). Εκείνη τη στιγμή ένας θόρυβος από ψηλά μου έφερε στο μυαλό εικόνες που δε θα θελα να ξαναδώ.
Επόμενη στάση ήταν στο Crown Fountain, ένα συντριβάνι-video wall που πρόβαλλε φάτσες κατοίκων της πόλης που κάποια στιγμή ξεχνούσαν τους καλούς τους τρόπους κι άρχιζαν το κατάβρεγμα, ενώ αμέσως μετά ένα ειδυλιακό τοπίο χαλάρωνε τα νεύρα. Όπως καταλαβένετε, κάθε σύγκριση με τα δικά μας συντριβάνια-ξεβράκωτα αγοράκια περιττεύει. Πρέπει να ομολογήσω ότι βλέποντάς το μου ήρθε στο μυαλό μια πιο kinky εκδοχή αλλά αμά την περιγράψω θα με κλείσουν μέσα.
Σιγά-σιγά ο δρόμος μας έβγαλε στο Grant Park όπου δεσπόζει το Buckinham Fountain γνωστό από τον Αλ Μπάντυ .Το συντριβάνι αυτό μάλλον σπούδασε στο conservatoir καθώς κάθε ώρα αρχίζει να παίζει μουσική. Με το τέλος της παράστασης πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνωντας ένα διάλλειμα στο Jay Pritzker Pavillion, συναυλιακό χώρο εν μέσω Millenium Park.
Μετά από ένα γενναίο φρεσκαρισμα στο ξενοδοχείο ( όπως είπα και στην αρχή της αφήγησης, όλες οι διαδρομές έγιναν ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ, εκτός της επίσκεψης στο Museum of Science and Industry που βρίσκεται στου διαόλου τον κ.........ο) για ν' ακολουθήσει ένα υπέροχο δείπνο στο εστιατόριο Cite, ευρισκόμενο στον 70ο όροφο ενός χαμόσπιτου με εκπληκτική θέα στο κατάφωτο Σικάγο. Με το στομάχι γεμάτο φαγητό και τον εγκέφαλο πλήρους εικόνων και οίνου, παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα, απαλλαγμένος επιτέλους από το Jet-Lag, για 10 συνεχόμενες ώρες.
Καθώς η μέρα προβλέπονταν βροχερή, αποφασίστηκε αποβραδύς ν' αφιερωθεί σε επίσκεψη μουσείων και συγκεκριμένα στο Art Institute of Chicago το πρωι και το Museum of Science and Industry αμέσως μετά.
Tο Art Institute of Chicago περιέχει συλλογές από πολλές περιόδους της Ιστορίας (Μεσσοποταμία, Αρχαία Αίγυπτος κλπ μέχρι μοντέρνα ζωγραφική και γλυπτική έως τα μέσα του περασμένου αιώνα). Η περιήγηση ήταν σχετικά γρήγορη καθώς εστίασα περισσότερο σε συγκεκριμένους πίνακες (American Gothic, Nighthawks και πίνακες των Jackson Pollock & Mark Rothko.
To Museum of Science and Industry βρίσκεται αρκετά μακρυά από το κέντρο της πόλης (προτιμήστε ταξί για την επίσκεψή σας αν και εξυπηρετείται κι από αστικό λεωφορείο) και περιέχει εκθέματα που καλύπτουν τις μεταφορές, τη βιομηχανία, το διάστημα κ.α. Έτσι, κάποιος μπορεί να μεταμορφοθεί σε Μπαρμπαστάθη, καπετάν Αντρέα Ζέπο, ή αστροναύτη. Το σημαντικότερο έκθεμα του μουσείου (κατά τη γνώμη μου) είναι το U-505, το μοναδικό γερμανικό υποβρύχιο που έπεσε σε συμμαχικά χέρια άθικτο. Το έκθεμα καταλαμβάνει μια ολόκληρη αίθουσα και είναι επισκέψιμο με ένα 15λεπτο tour όπου αναπαριστόνται ακριβώς οι συνθήκες διαβίωσης και μάχης μέσα σ' αυτό. Αφού περάσαμε ένα ευχάριστο απόγευμα απιστρέψαμε στο ξενοδοχείο εν μέσω κατακλυσμού με αποκορύφωμα χαλάζι για να ετοιμαστούμε για τη βραδυνή κρεπάλη.
Δύο άλλα μουσεία που αξίζουν της προσοχής σας είναι το Field Museum (Φυσικής Ιστορίας) με κύριο έκθεμα την Sue, τον πιο καλοδιατηρημένο σκελετό T.Rex παγκοσμίως και το Shedd's Aquarium με κύριο εξιοθέατο το show που δίνουν τα δελφίνια και οι φάλενες Belluga. Δυστυχώς λόγω στενότητας χρόνου, δεν κάθησα να δω τα κήτη να χορεύουν. Τα δυο κτήρια βρίσκονται δίπλα δίπλα κι έτσι με μια βόλτα τα επισκέπτεστε και τα δύο. Επίσης, προσφέρουν μια καταπληκτική θέα στο skyline του Σικαγο. Οι υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού πέρασαν με επιστημονική επιμόρφωση και βόλτες στο Downtown κάτω από τις γραμμές του El (elevated train) και στον Union Station όπου γυρίστηκε η περίφημη σκηνή της σκάλας στους "The Untouchables".
M' αυτά και μ' αυτά έφτασε η ημέρα της επιστροφής. Το O'Hare είναι το πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Αμερικής με 5 Terminals (το T5 ειναι το International που εξυπηρετεί την star Alliance). Είναι αεροδρόμιο που βοηθάει το planespotting καθώς έχει μεγάλα παράθυρα, ενίοτε καθαρά (ζητώ συγγνώμη που δεν παραθέτω φωτογραφίες).
4.6.2009 ORD-FRA LH431 B747-430 D-ABVB "Bonn"
To γερασμένο 744 μας περίμενε υπομονετικά στην Β17. Το load factor πλησίαζε το 100% με τους περισσότερους επιβάτες να είναι ινδοπακιστανικής καταγωγής. Δυστυχώς η προσπάθεια μου για e-check in δεν ήταν τυχερή αυτή τη φορά καθώς το σύστημα έδινε ελεύθερες μόνο τις 39BC. Στην Α στρογγυλοκάθησε ένας νεαρός Ινδός που επέμενε να έχει κλειστό το σκιάδιο του παραθύρου κι εγώ ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ το ανέβαζα συνεχώς. Τελικά πείστηκε να το αφήσει ανοικτό μιας και η μόνη εναλλακτική του λύση ήταν να πάρει το διάδρομο (πράγμα που δε δέχτηκε). Δεν μπορώ να καταλάβω μερικούς ανθρώπους. Αφού δε θέλουν παράθυρο, γιατί δεν το δίνουν σ' αυτούς που το επιθυμούν.
Το αεροσκάφος έδειχνε καθαρά την ηλικία του, με τα φαγωμένα καθίσματα, την έλλειψη PTV και τη στενότητά του που τη μετρίαζε η θέση μου στο διάδρομο. Κάποια στιγμή μοιράστηκε το φαγητό (χοιρινό με ρύζι, σαλάτα και γλυκό). Αποφασισμένος να κοιμηθώ ήπια δυο ποτήρια κρασί και ένα 5αρι Stilnox και ξεράθηκα μέχρι την ώρα του breakfast, περίπου 1 ώρα πριν φτάσουμε Φρανκφούρτη.
Έχοντας περίπου 2 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, αποφάσισαμε να συνέλθουμε μ' ενα καυτο μπάνιο στο Admnirals Lounge (χάρη στο Priority Pass). Το μόνο κακό είναι ότι του lounge βρίσκεται landside, άρα έπρεπε να βγούμε, να πλυθούμε και να ξαναπεράσουμε security check. Η αίσθηση καθαριότητας όμως μας αποζημίωσε.
5.6.2009 FRA-ATH LH 3880 A321-131 D-AIRF "Kempten" και ATH-SKG A3116 A320-232 SX-DVJ "Exelixis"
Η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών δεν άφησαν περιθώριο για spotterικες αναζητήσεις. Μηχανική κατανάλωση του κρύου πιάτου της LH (χωρίς φωτογραφία, μπορεί και να πήρα δε θυμάμαι) , ύπνος μέχρι την Αθήνα, ΚΑΦΕΣ ΦΡΑΠΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΠΑΓΑΚΙΑ στον ΕΛ. ΜΠΕΝ και άφιξη στη Σαλονίκη.
