flying Doc
Member
- Μηνύματα
- 200
- Likes
- 378
Απρίλιος 2012, ώρα 18:36. Το Α330 της Swiss με registration HB-JHD αφήνει τον 22R του αεροδρομίου Kennedy της Νεας Υορκης. Εγώ, καθισμένος στην 7Α, μ' ενα ποτήρι Glevinet Single Malt 12 ετών στο χέρι, αναπολώ τις 5 σχεδόν, καταπληκτικές μέρες που ξανάζησα στην Πόλη που ποτέ δεν κοιμάται. Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω και κάνω σπονδή, χύνοντας λίγο από το ποτό μου στη μοκέτα της Bussines Class....
Όλα ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 2012, όταν προέκυψε επαγγελματικό ταξίδι στη Νεα Υόρκη. Αυτή τη φορά θα πήγαινα μόνος, αφού η σύζυγος είχε σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις, οπότε διαμόρφωσα ένα πρόγραμμα εντατικής περιήγησης, ώστε να ξαναδώ κάποια πράγματα, αλλά κυρίως να δω καινούρια. Οι πτήσεις έκλεισαν, το ίδιο και το ξενοδοχείο και η μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.
28/3/2012 LX 1851 SKG-ZRH, A321-111 HB-IOK "Les Sommetres", Seat 10B (Economy Class)
28/3/2012 LX 16 ZRH-JFK, A330-343HB-JHC "Bellizona", Seat 42K (Economy Class)
1/4/2012 LX 17 JFK-ZRH, A330-343HB-JHD "St. Gallen" Seat 7K (Bussines Class)
2/4/2012 LX 1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz", Seat 1A (Business Class)
Ξενοδοχειο : Millenium UN Plaza
Πιστός στις αρχές μου να μην χρησιμοποιώ ταξί, ΟΥΤΕ για το αεροδρόμιο, έφτασα στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 4 ώρες πριν την αναχώρηση, έχοντας κάνει web check-in και για τις δυο πτήσεις. Στην κλασσική μου θέση στο Goodbye, πέρασα την ώρα μου χάρη στο δωρεάν WiFi, έχοντας για συντροφιά ένα ΒD-100 που περνούσε κι αυτό τη νύχτα του στο apron. Όταν άνοιξε το check in ξανατύπωσα τα boarding passes για το αρχείο κι έδωσα τα "σπιτικά" στις πτήσεις (όπως κάνω πάντα) και τελικά βολεύτηκα στην 10Β, που στο 321 έχει το χαρακτηριστικό να είναι exit row χωρις την 10Α. Μια τέλεια απογειωση από τον 34 στις 4:59 και προσγείωση στον 34 του Kloten 135 λεπτά αργότερα, αφού είχε προηγηθεί το "πρωϊνό", αποτελούμενο από ένα γιαούρτι φρούτων κι ένα muffin καρότου. Το γιαούρτι φαγώθηκε εν πτήση και το muffin εν spotting.
Έχοντας περίπου 3 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, ξεκίνησα μια συνεδρία planespotting από τα Parkings P3 & P6, μέχρι που έφτασε η ώρα να πάρω το airtrain από το Terminal A για το E, απ' όπου αναχωρούν τα heavies. Το spotting συνεχίστηκε μέχρι την επιβίβαση και μιας και ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο, ξεφόρτωσα τη θέση μου από τα περιττά βάρη (κουβέρτα, μαξιλάρι, safety) που όλως περιέργως τα βρήκα στην τσάντα μου, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο. Απορώ ποιος κακοήθης τα έβαλε εκεί μέσα...
Η Bellizona ξεκόλλησε από την πύλη Ε52 στις 9:56 και 14 λεπτά αργότερα άφηνε το ελβετικό έδαφος. Την ηπειρωτική Ευρώπη την αφήσαμε πάνω από τη Βρέστη, οπότε και σερβιρίστηκε το φαγητό (αφού είχε προηγηθεί το snack με pretzels & κρασί). Το γεύμα (κοτόπουλο με σπαγγέτι αλα pesto, μπρόκολο το αεριογόνο, σαλάτα και μηλόπιτα) ήταν νοστιμότατο και η ώρα πέρασε βλέποντας το J. Edgar και το The adventures of Tintin. Περίπου 2 ώρες πριν την προσγείωση, σερβιρίστηκε το snack (πιτσα και παγωτό) εξίσου νόστιμα με το φαγητό και τελικά μετά από 474 λεπτά πτήσης ο 22L υποδέχτηκε το κουρασμένο 330.
Τη μεταφορά, από και πρός το ξενοδοχείο ανέλαβε η Airlink (36$ r/t σε shared van. Σαφώς φτηνότερη από το ταριφάτο (45$ ο/w + taxes + tip + tolls) και μόλις 10$ ακριβότερη από την επιλογή Airtrain + Subway αλλά με ταλαιπωρία που τσακίζει κόκκαλα). Το ξενοδοχείο βρίσκεται απέναντι από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών, με απίθανη θέα τοσο προς τον Hudson, όσο και προς το skyline της πόλης (ή και προς τα δυο, ανάλογα με το δωμάτιο). Η πιο κοντινή στάση του Subway είναι ο Grand Central, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια, ενω στα 5 λεπτά περίπου βρίσκονται 2 Starbucks κι ένα Le pain Quatidien, χρησιμότατες επιλογές για πρωϊνό και δωρεάν WiFi. Το δωμάτιό μου βρισκόταν στον 32ο όροφο, λίγο πιο πάνω από την επικλινή "στέγη", ήταν ΜΕΓΑΛΟ και άνετο και είχε καταπληκτική θέα τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα (κυρίως). Για άλλη μια φορά κοιμήθηκα σε ξενοδοχείο χωρίς να τραβήξω τις κουρτίνες. Μετά τις πρώτες βοήθειες (τσισάκια, κακάκι, μπάνιο και ποτάκι με θέα τους ουρανοξύστες) ξεκίνησα τη βόλτα. Πρώτη στάση, τα Brooklyn Heights απ' όπου έχει κανείς πανοραμική θέα στις γέφυρες Brooklyn & Manhattan καθώς και στο skyline του Manhattan. To σούρουπο έπεφτε καθως το Staten Island Ferry έσχιζε νωχελικά τα νερά του Hudson κι αφού είχα ξεκουραστεί αρκετά είχε έρθει η ώρα να γεμίσω καύσιμα. Αυτό έγινε, με το νοστιμότερο burger που έφαγα ποτέ (να είναι καλά ο Mernion που με είχε κατατοπίσει πριν το ταξίδι) στο Shake Shack και συγκεκριμένα στο κατάστημα της Times Square. Περιττό να σας πω ότι ήταν η μόνη μου τροφή τις επόμενες ημέρες (εκτός από το κινέζικο της 2ης μέρας) όπως επίσης, ότι στο συγκεκριμένο κατάστημα γινόταν το αδιαχώρητο κι έφαγα στο όρθιο, στριμωγμένος σε μια γωνιά). Χορτασμένος (κάπως) συνέχισα με μια περιήγηση στην πλατεία και τους γύρω δρόμους μέχρις ότου η κούραση κι η αυπνία έκαναν απειλιτικά την εμφάνισή τους. Με μια τελευταία προσπάθεια περπατήματος (το μετρό το χρησιμοποίησα λίγο σ' αυτό το ταξίδι, αν κι εβγαλα το 7-days pass με 29$) εφτασα στο ζεστό κρεβατάκι μου με τα φώτα της πόλης να με νανουρίζουν...
Όταν κάποιος ξυπνάει μ' αυτήν την εικόνα, η όρεξή του για φαγητό είναι πολύ μεγαλύτερη. Ξεκίνησα λοιπόν για τον Grand Central, για να πάρω το μετρό για το δοκιμασμένο Ellen's Stardust Diner, του οποίου η κύρια ατραξιόν είναι οι τραγουδιστές σερβιτόροι. Ακριβώς πίσω από το σταθμό βρίσκεται το εν λόγω κτήριο, που οι γνώστες της αεροπορίας ξέρουν τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του...
Οι σερβιτόροι είναι μαθητές ή απόφοιτοι σχολών θεάτρου, τραγουδιού , χορού και προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να εντυπωσιάσουν κάποιον ατζέντη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα μιας από τις κοπέλες που δουλεύουν εκεί, την περασμένη χρονιά , 12 συνάδελφοί της βρήκαν δουλειά σε θέατρα και shows στη Ν.Υ, το Las Vegas κι αλλού. Σίγουρα οι τιμές είναι τσιμπημένες, αλλά το φαγητό είναι νόστιμο και χορταστικό κι εξάλλου κάποιος πάει εκεί για το θέαμα.
Αφού απόλαυσα πρωϊνό, χορό και μουσική (μιλάμε για 8 το πρωϊ), κατηφόρισα την Broadway μέχρι την 23η οδό, όπου βρίσκεται το Flatiron Building με την ομολογουμένως μοναδική αρχιτεκτονική του (ειδικά για το 1902 που άρχισε η κατασκευή του). Από τη γειτονική στάση του μετρό, έφτασα στο άκρο του Manhattan για να πάρω το Staten Island Ferry. Είναι ο πιο εύκολος και φτηνός (ΔΩΡΕΑΝ) τρόπος να δει κάποιος το skyline και το άγαλμα της Ελευθερίας. Η διαδρομή κρατάει μισή ώρα περίπου και δίνει πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες. Μόλις ξαναγύρισα στο Manhattan ξεκίνησα για τον μαραθώνιο περπατήματος και φωτογραφιών. Συνοπτικά, περπάτησα ως το Ground Zero κι από εκεί στο South Street Seaport, με τα πόδια στην Chinatown κι από κει στο ξενοδοχείο για ολιγόλεπτη ανάπαυση ώσπου να ξαναβγώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες. Πάρτε ένα χάρτη, δείτε τη διαδρομή και θα καταλάβετε γιατί τα πόδια μου ακόμα πονάνε. Ας τα δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά.
Η βόλτα ξεκίνησε από τοVietnam Veterans Memorial και περπατώντας παραλιακά έφτασα στο South Street Seaport και τον Pier 17, απ΄όπου έχει κανείς την ευκαιρία να ρεμβάσει όρθιος ή καθιστός το Brooklyn,τις γέφυρες και τα καράβια - μουσεία. Πριν ξεκινήσω το ταξιδι, είχα προγραμματίσει την επίσκεψή μου στο 9/11 Memorial που βρίσκεται στο Ground Zero, ανάμεσα στους πύργους του καινούριου World Trade Center. Η επίσκεψη στο μνημείο είναι δωρεάν, αλλά πρέπει κανείς να κλείσει από πριν, μέσω του site , το εισητήριό του. Από τον Pier 17, ο δρόμος για το μνημείο σε φέρνει στην Wall Street, την Trinity Church και το νεκροταφείο της. Το μνημείο αποτελείται από δύο μεγάλα συντριβάνια να τα πω (North & South Pool) που έχουν γραμμένα περιμετρικά τα ονόματα όλων των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου ενώ συμβολική αξία αποκτά το Survivor Tree, το μοναδικό δένδρο που διασώθηκε ζωντανό από τα συντρήμια, συντηρήθηκε κι επαναφυτεύτηκε στο μνημείο. Αφού απέτησα φόρο τιμής στους νεκρούς, ξεκίνησα για την Chinatown όπου είχα προγραμματίσει να κάνω στάση για φαγητό στο Great New York Noodletown, το Prosperity Dumplings και το Vannesa's Dumplings. Η Chinatown είναι πραγματικά ένας άλλος κόσμος μέσα στην πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης. Συναντάς εικόνες κι ανθρώπους μοναδικές, παππούδες που δεν ξέρουν λέξη αγγλικά, μυρωδιές και ήχους από άλλο κόσμο.
Πρώτη στάση για ανάκτηση δυνάμεων το Great New York Noodletown, όπου με 4,5 $ απόλαυσα μια πάπια με ρύζι και λάχανο και έμαθα να μην βάζω στο πιάτο καρυκεύματα που δεν ξέρω ΠΟΣΟ καίνε... (Με κέρασαν 3 ποτήρια τσάι για να μου φύγει το κάψιμο και τα δάκρυα). Εχοντας χορτάσει και ...ζεσταθεί ξεκίνησα τις βόλτες στα στενά της Chinatown μεχρις ότου έφτασα στο Prosperity Dumplings, όπου με 1$ απόλαυσα 5 γευστικότατα Dumplings χοιρινού και chive (σχινόπρασσο ελληνιστί). Επειδή όμως ήθελα να έχω ολοκληρωμένη εικόνα, έπρεπε να φάω και στην ανταγωνίστρια Vannesa, όπου με 1$ παίρνεις 4 dumplings. Νικητής σε ποιότητα και ποσότητα το Prosperity. Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι και τα 3 μαγαζιά τα διάλεξα μετά από πολύ διάβασμα blogs και οδηγών της πόλης. Φτάνει μόνο να σας πω, ότι το Prosperity, ειναι μια τρύπα 2χ3 μέτρα, χωράει ισα ισα 3 άτομα να φαν και να παραγγείλουν και η ουρά απ' έξω έφτανε τα 10 μέτρα... Σιγουρη επιλογή ΚΑΙ για την επόμενη φορά. Τα πονεμένα πόδια μου, μ' ανάγκασαν να πάρω το μετρό για το ξενοδοχείο, αφού πρώτα έκανα μια στάση στο Rockefeller Center και στο γειτονικό του Magnolia Bakery με τα θεϊκά cupcakes, τα οποία απόλαυσα χαζεύοντας το παγοδρόμιο στη βάση του Rockefeller.
Εξαντλημένος, αλλά γευστικά σε άλλο κόσμο, άπλωσα για λίγο το κορμάκι μου στο κρεβάτι, τόσο όσο να πάρω δυνάμεις να ξανακατεβώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες των πλοίων, του Manhattan, της Brooklyn Bridge και του Pier 17. Μη έχοντας άλλες δυνάμεις, σύρθηκα κυριολεκτικά ως την κοντινή στάση του μετρό και με όση δύναμη μου είχε απομείνει περπάτησα ως το ξενοδοχείο, αφού προηγουμένως έκανα μια στάση στο γειτονικό Drugstore-Super Market, ανοικτό 24/7 για να προμηθευτώ τις απαραίτητες ποσότητεσ bandaids για τα πόδια μου...
Μετά τον μαραθώνιο περπατήματος της προηγούμενης ημέρας, το σκεφτόμουν πάρα πολύ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Eκανα την καρδια μου πέτρα, θωράκισα τα πόδια μου με bandaids, καλημέρισα το απαστράπτον υπό τον πρωϊνό ήλιο Chrysler και ξεκίνησα για το γειτονικό Starbucks για πρωϊνό, σερφάρισμα στο internet και Skype με την οικογένεια. Το 2010 είχα ανέβει στο Top of the Rock (το παρατηρητήριο στον 70ο όροφο του Rockefeller) νύχτα για να δω την πόλη φωτισμένη. Αυτή τη φορά, λόγω του πολύ καλού καιρού ήρθε η ώρα να δω το μεγαλείο της Νέας Υόρκης υπό το φως της ημέρας. Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο trip report, αν κάποιος έχει να διαλέξει μεταξύ Empire και Rockefeller, συνιστώ το δεύτερο. Ο κόσμος είναι λιγότερος και το αποτέλεσμα το ίδιο αν όχι και καλύτερο...
Το αντίπαλο δέος ξεχώριζε άνετα μέσα στο δάσος των ουρανοξυστών, τα καράβια για τα Liberty & Ellis Islands κουβαλούσαν τους πρωϊνούς επισκέπτες, ενώ δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στο μοναδικό Intrepid και το Concord που σαν συνταξιούχοι πλέον, ρουφούσαν τον πρωϊνό ήλιο. Αφού φωτογράφησα ό,τι ήταν να φωτογραφίσω, ανηφόρισα σιγά σιγά ως το Upper East Side για να θαυμάσω το μοναδικό έργο του Frank Lloyd Wright στη Ν.Υ, το Guggenheim Museum και τη μοναδική σχεδιαστικά σπειροειδή ράμπα που ενώνει τους ορόφους. Αν και είμαι λάτρης της τέχνης, μοντέρνας και κλασσικής, ομολογώ ότι το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον, εκτός του ίδιου του κτηρίου φυσικά, ήταν η συλλογή των έργων του Wassily Kadinsky, ενός από τους προτεργάτες του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού και κύριου εκπροσώπου της σχολής του Bauhaus. Αν δεν σας ενδιαφέρει η μοντέρνα τέχνη και θέλετε να φωτογραφήσετε τη σπείρα και την οροφή, μπορέιτε να το κάνετε χωρίς να πληρώσετε εισητήριο (όπως την έπαθα εγώ...).
Η ώρα ήταν περασμένη, οπότε σιγά σιγά κατηφόρησα ως το κοντινό Shake Shack της 86ης οδού για το καθιερωμένολιτό (double cheese & double shack) γεύμα της ημέρας. Το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως κι αυτό του Madisson Park, τα θεωρώ ως τα πιο όμορφα και άνετα για φαγητό, λόγω των μεγάλων υπαίθριων χώρων που διαθέτουν. Ανανεωμένος πλέον, περπάτησα κατα μήκος της 5ης Λεωφόρου, περιμετρικά του Central Park, αποτυπονωντας σε μυαλό και κάρτες μνήμης την ομολογουμένως όμορφη αρχιτεκτονική του Upper East Side με σκοπό να φτάσω στο ΜοΜΑ, που κάθε Παρασκευή απόγευμα (όπως στη δική μου περίπτωση) έχει δωρεάν είσοδο και φυσικά γίνεται το έλα να δεις. Η αρχιτεκτονική της 5th Avenue από το Central Park και κάτω, αλλάζει δραματικά όπως στην περίπταση του Trump Tower (ενός από τους πολλούς) ενώ φυσικά αλλάζουν και τα καταστήματα που από μικρά "οικογενειακά" μαγαζιά γίνονται βαρύγδουπα ονόματα πολλών εκατομμυρίων (Prada, Cartier, Tiffanys, Van Cleef & Arpell, Gucci , Pucci και το κακό συναπάντημα...). Το ΜοΜΑ αξίζει την επίσκεψη, έμεινα για πάρα πολύ ώρα εκστατικός μπροστά στον αγαπημένο μου Jackson Pollock, ενώ τα έργα των Mark Rothko, Picasso, Brack, Backon και όλων των άλλων Ιερών Τεράτων της μοντέρνας τέχνης έκαναν την ώρα να περάσει ευχάριστα.
Η ολιγόωρη ανάπαυση ήταν επιβεβλημένη πριν ξεκινήσω για τα Brooklyn Heights, νύχτα αυτή τη φορά, περνώντας με τα πόδια την ομώνυμη γέφυρα. Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό και αποζημιώνει στο έπακρο την όποια ταλαιπωρία. Η είσοδος στη γέφυρα γίνεται λίγο μετά το Δημαρχείο, και όσο προχωράει κανείς το μάτι παίζει συνέχεια ψάχνοντας τα κατάλληλα σημεία να στήσει τη μηχανή για να αποτυπώσει τον καταιγισμό χρωμάτων που το περιβάλλει. Το Manhattan είναι ενυπωσιακό τη νύχτα, το ίδιο και η ίδια η γέφυρα αλλά και άλλες γωνιές που προσφέρονται για τέχνες. Χωρίς να το καταλάβω, η ώρα ήταν ΠΟΛΥ περασμένη για το μέρος όπου βρισκόμουν και μη θέλοντας να εκτεθώ σε περιττούς κινδύνους γύρισα στην ασφάλεια του δωματίου μου. Άλλη μια μέρα ΓΕΜΑΤΗ με εικόνες, ήχους και μυρωδιές είχε φτάσει στο τέλος της...
Η τελευταία ημέρα παραμονής στη Νέα Υόρκη, ξημέρωσε συννεφιασμένη, συμβαδίζοντας με τη διάθεσή μου. Αν και είχα σκοπό να πάω για spotting στο KLGA, ο καιρός είχε άλλα σχέδια οπότε έκανα μια τελευταία μεγάλη βόλτα στην πόλη. Starbucks για πρωίνό και internet και μετρό για την 14th Street όπου βρίσκεται η είσοδος του High Line Park. Πρόκειται για μια εγκαταλελημένη, υπερυψωμένη γραμμή τρένου, που εξυπηρετούσε το λιμάνι και την εμποροβιομηχανική περιοχή και η οποία μετατράπηκε σε ακόμα μια νησίδα πράσινου (μετά το Central Park). Ξεκινάει από την Gasnevoort Street (λίγο πιο κάτω από την 14η οδό) και φτάνει ως την 30η οδό, διασχίζοντας το Lower West Side με υπέροχες εικόνες των χαρακτηριστικών τούβλινων και μη κτηρίων, των αρχών του αιώνα. Η βόλτα είναι πραγματικά ένα χάδι στις αισθήσεις. Βρισκόμενος σχετικά κοντά, ΕΠΡΕΠΕ να περάσω από το INTREPID (αν και δεν το επισκέφτηκα αυτή τη φορά, καθώς ο καιρός δεν επέτρεπε ποιοτικές φωτογραφίες των εκθεμάτων). Διασχίζοντας το West Side, έφτασα περπατώντας, στο ξενοδοχείο μέσω της Times Square.
Μετά την ολιγόωρη ανάπαυση και ενώ είχε φτάσει το βράδυ, βγήκα για μια αποχαιρετηστήρια νυχτερινή βόλτα. Ξεκίνησα ξανά από την περιοχή του Flatiron, για ενα τελευταίο burger στο Shake Shack του Madison Park, με το Εmpire State Building να έχει μια απόκοσμη σιλουέτα χάρη στην αντανάκλαση των φώτων στο πέπλο της ομίχλης που σκέπαζε τη Ν.Υ. Με βαριά βήματα, οδηγήθηκα προς το ψηλότερο κτήριο του Manhattan κι από κει στον Grand Central για μερικά ακόμα παιχνίδια με το φως.
Κάθε όμορφο πράγμα στη ζωή, δυστυχώς τελειώνει κι έτσι ξημέρωσε η Κυριακή 1 Απριλίου. Όντως, σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα μου φαινόταν ότι θα έφευγα. Ένα απολαυστικό πρωϊνό στο κοντινό Le Pain Quatidiaine, τόνωσε τη διάθεσή μου και μετά από μια τελευταία βόλτα στην φρεσκοξυπνημένη μεγαλούπολη, επέστρεψα στο ξενοδοχείο για μάζεμα της βαλίτσας, ώστε να ξεκινήσει το πιο γλυκό κομμάτι ενός ταξιδιού, η πτήση... Το ραντεβού με την Airlink είχε κλειστεί, με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσω όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο στο αεροδρόμιο και πιο συγκεκριμένα στο lounge της Swiss. Oι 4 ώρες αναμονής πέρασαν ευχάριστα με καλό φαγητό. μπάνιο και άφθονο spotting μεσα από τα παράθυρα του lounge προς το apron και τους διαδρόμους.
Η επιβίβαση στον Άγιο Γαληνό (St. Gallen) έγινε στην ώρα της και απροβλημάτιστα κι έτσι βολεύτηκα στην γνωστή 7Κ με ένα ποτήρι malt στο χέρι. Τριάντα δύο (32) λετπα μετά το Push back, το 330 ξεκινούσε το take off roll στον βρεγμένο 22R και ξεκολλώντας μαλακά από το διάδρομο, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του για τη Γηραιά Ήπειρο. Στο IFE διάλεξα το The Big Year (το οποίο έχει ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ομοιότητες με το αγαπημένο μου hobby) κι ένα δεύτερο ποτήρι Glenlivet 12 Years Old, άνοιξε το δρόμο για το δείπνο που ακολούθησε. Φυσικά διάλεξα το πιάτο του chef Frank Oerthle, που ήταν ένα τέλεια ψημένο Beef Filet, Με σάλτσα μανιταριών, ταλιατέλλες, baby carrots και σπαράγγια, συνοδεία μερικών ποτηριών Chateu Pontet Fumet. Το δείπνο έκλεισε γλυκά με την πανακόττα με κομπόστα φράουλας και ραβεντιού, συνοδεία του κλασικού Νiepoort Tawny Port της Swiss. Μετατροπή της πολυθρόνας σε κρεββάτι και απολαυστικός ύπνος 5 ωρών σε FL390 μέχρι την ώρα του πρωϊνού.
Η πτήση έληξε 435 λεπτά μετά την απογείωσή μας από τη Νέα Υόρκη, με το μαλακό φρενάρισμα στον 14 του Kloten. O ήλιος έλμαπε κι ο καταγάλανος ουρανός προμήνυε μια θαυμάσια spotter-ικά ημέρα στο ανακαινισμένο Observation Deck B. Mιας και το deck ανοίγει στις 9:00, ένα πέρασμα από το lounge για φρεσκάρισμα και πρωϊνό ήταν απαραίτητο και τελικά στις 9:00 ακριβώς, περνούσα πρώτος την πόρτα του Deck. To τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Επί 8 ώρες φωτογράφιζα οτιδήποτε τροχοδρομούσε ή απογειώνονταν. Mόνο όταν ο ήλιος έκανε την ποιοτική φωτογράφιση αδύνατη (μιας και είχα στείλει το τρίποδο στη βαλίτσα), αποφάσισα να επιστρέψω στη ζέστη του lounge για χαλάρωση με μπάνιο και φαγητό.
Το 321 "St. Moritz" έφτασε με μικρή καθυστέρηση από το Παρίσι και τελικά βρέθηκα να κάθομαι αναπαυτικά στην 1Α, αφού είχα πιάσει μια μικρή κουβέντα με το πλήρωμα και κυρίως με τον ευγενικότατο Captain, που πήρε πρόθυμα το logbook μου για τις απαραίτητες υπογραφές.Με πλήρη στοιχεία στους κινητήρες, αφήσαμε τον 32 για τη Θεσσαλονίκη. Για δείπνο, επέλεξα κάτι ελαφρύ (ραβιόλια με χορταρικά), η σοκολατένια pana cotta ήταν βγαλμένη από τον Παράδεισο κι έτσι το ταξίδι τελείωσε γλυκά στις 1:47 με τα φρένα να στριγγλίζουν στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...
Όλα ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 2012, όταν προέκυψε επαγγελματικό ταξίδι στη Νεα Υόρκη. Αυτή τη φορά θα πήγαινα μόνος, αφού η σύζυγος είχε σοβαρές επαγγελματικές υποχρεώσεις, οπότε διαμόρφωσα ένα πρόγραμμα εντατικής περιήγησης, ώστε να ξαναδώ κάποια πράγματα, αλλά κυρίως να δω καινούρια. Οι πτήσεις έκλεισαν, το ίδιο και το ξενοδοχείο και η μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.
28/3/2012 LX 1851 SKG-ZRH, A321-111 HB-IOK "Les Sommetres", Seat 10B (Economy Class)
28/3/2012 LX 16 ZRH-JFK, A330-343HB-JHC "Bellizona", Seat 42K (Economy Class)
1/4/2012 LX 17 JFK-ZRH, A330-343HB-JHD "St. Gallen" Seat 7K (Bussines Class)
2/4/2012 LX 1850 ZRH-SKG, A321-111 HB-IOC "St. Moritz", Seat 1A (Business Class)
Ξενοδοχειο : Millenium UN Plaza
Πιστός στις αρχές μου να μην χρησιμοποιώ ταξί, ΟΥΤΕ για το αεροδρόμιο, έφτασα στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 4 ώρες πριν την αναχώρηση, έχοντας κάνει web check-in και για τις δυο πτήσεις. Στην κλασσική μου θέση στο Goodbye, πέρασα την ώρα μου χάρη στο δωρεάν WiFi, έχοντας για συντροφιά ένα ΒD-100 που περνούσε κι αυτό τη νύχτα του στο apron. Όταν άνοιξε το check in ξανατύπωσα τα boarding passes για το αρχείο κι έδωσα τα "σπιτικά" στις πτήσεις (όπως κάνω πάντα) και τελικά βολεύτηκα στην 10Β, που στο 321 έχει το χαρακτηριστικό να είναι exit row χωρις την 10Α. Μια τέλεια απογειωση από τον 34 στις 4:59 και προσγείωση στον 34 του Kloten 135 λεπτά αργότερα, αφού είχε προηγηθεί το "πρωϊνό", αποτελούμενο από ένα γιαούρτι φρούτων κι ένα muffin καρότου. Το γιαούρτι φαγώθηκε εν πτήση και το muffin εν spotting.
Έχοντας περίπου 3 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση, ξεκίνησα μια συνεδρία planespotting από τα Parkings P3 & P6, μέχρι που έφτασε η ώρα να πάρω το airtrain από το Terminal A για το E, απ' όπου αναχωρούν τα heavies. Το spotting συνεχίστηκε μέχρι την επιβίβαση και μιας και ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν στο αεροπλάνο, ξεφόρτωσα τη θέση μου από τα περιττά βάρη (κουβέρτα, μαξιλάρι, safety) που όλως περιέργως τα βρήκα στην τσάντα μου, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο. Απορώ ποιος κακοήθης τα έβαλε εκεί μέσα...
Η Bellizona ξεκόλλησε από την πύλη Ε52 στις 9:56 και 14 λεπτά αργότερα άφηνε το ελβετικό έδαφος. Την ηπειρωτική Ευρώπη την αφήσαμε πάνω από τη Βρέστη, οπότε και σερβιρίστηκε το φαγητό (αφού είχε προηγηθεί το snack με pretzels & κρασί). Το γεύμα (κοτόπουλο με σπαγγέτι αλα pesto, μπρόκολο το αεριογόνο, σαλάτα και μηλόπιτα) ήταν νοστιμότατο και η ώρα πέρασε βλέποντας το J. Edgar και το The adventures of Tintin. Περίπου 2 ώρες πριν την προσγείωση, σερβιρίστηκε το snack (πιτσα και παγωτό) εξίσου νόστιμα με το φαγητό και τελικά μετά από 474 λεπτά πτήσης ο 22L υποδέχτηκε το κουρασμένο 330.
Τη μεταφορά, από και πρός το ξενοδοχείο ανέλαβε η Airlink (36$ r/t σε shared van. Σαφώς φτηνότερη από το ταριφάτο (45$ ο/w + taxes + tip + tolls) και μόλις 10$ ακριβότερη από την επιλογή Airtrain + Subway αλλά με ταλαιπωρία που τσακίζει κόκκαλα). Το ξενοδοχείο βρίσκεται απέναντι από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών, με απίθανη θέα τοσο προς τον Hudson, όσο και προς το skyline της πόλης (ή και προς τα δυο, ανάλογα με το δωμάτιο). Η πιο κοντινή στάση του Subway είναι ο Grand Central, περίπου 10 λεπτά με τα πόδια, ενω στα 5 λεπτά περίπου βρίσκονται 2 Starbucks κι ένα Le pain Quatidien, χρησιμότατες επιλογές για πρωϊνό και δωρεάν WiFi. Το δωμάτιό μου βρισκόταν στον 32ο όροφο, λίγο πιο πάνω από την επικλινή "στέγη", ήταν ΜΕΓΑΛΟ και άνετο και είχε καταπληκτική θέα τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα (κυρίως). Για άλλη μια φορά κοιμήθηκα σε ξενοδοχείο χωρίς να τραβήξω τις κουρτίνες. Μετά τις πρώτες βοήθειες (τσισάκια, κακάκι, μπάνιο και ποτάκι με θέα τους ουρανοξύστες) ξεκίνησα τη βόλτα. Πρώτη στάση, τα Brooklyn Heights απ' όπου έχει κανείς πανοραμική θέα στις γέφυρες Brooklyn & Manhattan καθώς και στο skyline του Manhattan. To σούρουπο έπεφτε καθως το Staten Island Ferry έσχιζε νωχελικά τα νερά του Hudson κι αφού είχα ξεκουραστεί αρκετά είχε έρθει η ώρα να γεμίσω καύσιμα. Αυτό έγινε, με το νοστιμότερο burger που έφαγα ποτέ (να είναι καλά ο Mernion που με είχε κατατοπίσει πριν το ταξίδι) στο Shake Shack και συγκεκριμένα στο κατάστημα της Times Square. Περιττό να σας πω ότι ήταν η μόνη μου τροφή τις επόμενες ημέρες (εκτός από το κινέζικο της 2ης μέρας) όπως επίσης, ότι στο συγκεκριμένο κατάστημα γινόταν το αδιαχώρητο κι έφαγα στο όρθιο, στριμωγμένος σε μια γωνιά). Χορτασμένος (κάπως) συνέχισα με μια περιήγηση στην πλατεία και τους γύρω δρόμους μέχρις ότου η κούραση κι η αυπνία έκαναν απειλιτικά την εμφάνισή τους. Με μια τελευταία προσπάθεια περπατήματος (το μετρό το χρησιμοποίησα λίγο σ' αυτό το ταξίδι, αν κι εβγαλα το 7-days pass με 29$) εφτασα στο ζεστό κρεβατάκι μου με τα φώτα της πόλης να με νανουρίζουν...
Όταν κάποιος ξυπνάει μ' αυτήν την εικόνα, η όρεξή του για φαγητό είναι πολύ μεγαλύτερη. Ξεκίνησα λοιπόν για τον Grand Central, για να πάρω το μετρό για το δοκιμασμένο Ellen's Stardust Diner, του οποίου η κύρια ατραξιόν είναι οι τραγουδιστές σερβιτόροι. Ακριβώς πίσω από το σταθμό βρίσκεται το εν λόγω κτήριο, που οι γνώστες της αεροπορίας ξέρουν τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του...
Οι σερβιτόροι είναι μαθητές ή απόφοιτοι σχολών θεάτρου, τραγουδιού , χορού και προσπαθούν μ' αυτόν τον τρόπο να εντυπωσιάσουν κάποιον ατζέντη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα μιας από τις κοπέλες που δουλεύουν εκεί, την περασμένη χρονιά , 12 συνάδελφοί της βρήκαν δουλειά σε θέατρα και shows στη Ν.Υ, το Las Vegas κι αλλού. Σίγουρα οι τιμές είναι τσιμπημένες, αλλά το φαγητό είναι νόστιμο και χορταστικό κι εξάλλου κάποιος πάει εκεί για το θέαμα.
Αφού απόλαυσα πρωϊνό, χορό και μουσική (μιλάμε για 8 το πρωϊ), κατηφόρισα την Broadway μέχρι την 23η οδό, όπου βρίσκεται το Flatiron Building με την ομολογουμένως μοναδική αρχιτεκτονική του (ειδικά για το 1902 που άρχισε η κατασκευή του). Από τη γειτονική στάση του μετρό, έφτασα στο άκρο του Manhattan για να πάρω το Staten Island Ferry. Είναι ο πιο εύκολος και φτηνός (ΔΩΡΕΑΝ) τρόπος να δει κάποιος το skyline και το άγαλμα της Ελευθερίας. Η διαδρομή κρατάει μισή ώρα περίπου και δίνει πολλές ευκαιρίες για φωτογραφίες. Μόλις ξαναγύρισα στο Manhattan ξεκίνησα για τον μαραθώνιο περπατήματος και φωτογραφιών. Συνοπτικά, περπάτησα ως το Ground Zero κι από εκεί στο South Street Seaport, με τα πόδια στην Chinatown κι από κει στο ξενοδοχείο για ολιγόλεπτη ανάπαυση ώσπου να ξαναβγώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες. Πάρτε ένα χάρτη, δείτε τη διαδρομή και θα καταλάβετε γιατί τα πόδια μου ακόμα πονάνε. Ας τα δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά.
Η βόλτα ξεκίνησε από τοVietnam Veterans Memorial και περπατώντας παραλιακά έφτασα στο South Street Seaport και τον Pier 17, απ΄όπου έχει κανείς την ευκαιρία να ρεμβάσει όρθιος ή καθιστός το Brooklyn,τις γέφυρες και τα καράβια - μουσεία. Πριν ξεκινήσω το ταξιδι, είχα προγραμματίσει την επίσκεψή μου στο 9/11 Memorial που βρίσκεται στο Ground Zero, ανάμεσα στους πύργους του καινούριου World Trade Center. Η επίσκεψη στο μνημείο είναι δωρεάν, αλλά πρέπει κανείς να κλείσει από πριν, μέσω του site , το εισητήριό του. Από τον Pier 17, ο δρόμος για το μνημείο σε φέρνει στην Wall Street, την Trinity Church και το νεκροταφείο της. Το μνημείο αποτελείται από δύο μεγάλα συντριβάνια να τα πω (North & South Pool) που έχουν γραμμένα περιμετρικά τα ονόματα όλων των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου ενώ συμβολική αξία αποκτά το Survivor Tree, το μοναδικό δένδρο που διασώθηκε ζωντανό από τα συντρήμια, συντηρήθηκε κι επαναφυτεύτηκε στο μνημείο. Αφού απέτησα φόρο τιμής στους νεκρούς, ξεκίνησα για την Chinatown όπου είχα προγραμματίσει να κάνω στάση για φαγητό στο Great New York Noodletown, το Prosperity Dumplings και το Vannesa's Dumplings. Η Chinatown είναι πραγματικά ένας άλλος κόσμος μέσα στην πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης. Συναντάς εικόνες κι ανθρώπους μοναδικές, παππούδες που δεν ξέρουν λέξη αγγλικά, μυρωδιές και ήχους από άλλο κόσμο.
Πρώτη στάση για ανάκτηση δυνάμεων το Great New York Noodletown, όπου με 4,5 $ απόλαυσα μια πάπια με ρύζι και λάχανο και έμαθα να μην βάζω στο πιάτο καρυκεύματα που δεν ξέρω ΠΟΣΟ καίνε... (Με κέρασαν 3 ποτήρια τσάι για να μου φύγει το κάψιμο και τα δάκρυα). Εχοντας χορτάσει και ...ζεσταθεί ξεκίνησα τις βόλτες στα στενά της Chinatown μεχρις ότου έφτασα στο Prosperity Dumplings, όπου με 1$ απόλαυσα 5 γευστικότατα Dumplings χοιρινού και chive (σχινόπρασσο ελληνιστί). Επειδή όμως ήθελα να έχω ολοκληρωμένη εικόνα, έπρεπε να φάω και στην ανταγωνίστρια Vannesa, όπου με 1$ παίρνεις 4 dumplings. Νικητής σε ποιότητα και ποσότητα το Prosperity. Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι και τα 3 μαγαζιά τα διάλεξα μετά από πολύ διάβασμα blogs και οδηγών της πόλης. Φτάνει μόνο να σας πω, ότι το Prosperity, ειναι μια τρύπα 2χ3 μέτρα, χωράει ισα ισα 3 άτομα να φαν και να παραγγείλουν και η ουρά απ' έξω έφτανε τα 10 μέτρα... Σιγουρη επιλογή ΚΑΙ για την επόμενη φορά. Τα πονεμένα πόδια μου, μ' ανάγκασαν να πάρω το μετρό για το ξενοδοχείο, αφού πρώτα έκανα μια στάση στο Rockefeller Center και στο γειτονικό του Magnolia Bakery με τα θεϊκά cupcakes, τα οποία απόλαυσα χαζεύοντας το παγοδρόμιο στη βάση του Rockefeller.
Εξαντλημένος, αλλά γευστικά σε άλλο κόσμο, άπλωσα για λίγο το κορμάκι μου στο κρεβάτι, τόσο όσο να πάρω δυνάμεις να ξανακατεβώ στο South Street Seaport για νυχτερινές φωτογραφίες των πλοίων, του Manhattan, της Brooklyn Bridge και του Pier 17. Μη έχοντας άλλες δυνάμεις, σύρθηκα κυριολεκτικά ως την κοντινή στάση του μετρό και με όση δύναμη μου είχε απομείνει περπάτησα ως το ξενοδοχείο, αφού προηγουμένως έκανα μια στάση στο γειτονικό Drugstore-Super Market, ανοικτό 24/7 για να προμηθευτώ τις απαραίτητες ποσότητεσ bandaids για τα πόδια μου...
Μετά τον μαραθώνιο περπατήματος της προηγούμενης ημέρας, το σκεφτόμουν πάρα πολύ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Eκανα την καρδια μου πέτρα, θωράκισα τα πόδια μου με bandaids, καλημέρισα το απαστράπτον υπό τον πρωϊνό ήλιο Chrysler και ξεκίνησα για το γειτονικό Starbucks για πρωϊνό, σερφάρισμα στο internet και Skype με την οικογένεια. Το 2010 είχα ανέβει στο Top of the Rock (το παρατηρητήριο στον 70ο όροφο του Rockefeller) νύχτα για να δω την πόλη φωτισμένη. Αυτή τη φορά, λόγω του πολύ καλού καιρού ήρθε η ώρα να δω το μεγαλείο της Νέας Υόρκης υπό το φως της ημέρας. Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο trip report, αν κάποιος έχει να διαλέξει μεταξύ Empire και Rockefeller, συνιστώ το δεύτερο. Ο κόσμος είναι λιγότερος και το αποτέλεσμα το ίδιο αν όχι και καλύτερο...
Το αντίπαλο δέος ξεχώριζε άνετα μέσα στο δάσος των ουρανοξυστών, τα καράβια για τα Liberty & Ellis Islands κουβαλούσαν τους πρωϊνούς επισκέπτες, ενώ δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στο μοναδικό Intrepid και το Concord που σαν συνταξιούχοι πλέον, ρουφούσαν τον πρωϊνό ήλιο. Αφού φωτογράφησα ό,τι ήταν να φωτογραφίσω, ανηφόρισα σιγά σιγά ως το Upper East Side για να θαυμάσω το μοναδικό έργο του Frank Lloyd Wright στη Ν.Υ, το Guggenheim Museum και τη μοναδική σχεδιαστικά σπειροειδή ράμπα που ενώνει τους ορόφους. Αν και είμαι λάτρης της τέχνης, μοντέρνας και κλασσικής, ομολογώ ότι το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον, εκτός του ίδιου του κτηρίου φυσικά, ήταν η συλλογή των έργων του Wassily Kadinsky, ενός από τους προτεργάτες του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού και κύριου εκπροσώπου της σχολής του Bauhaus. Αν δεν σας ενδιαφέρει η μοντέρνα τέχνη και θέλετε να φωτογραφήσετε τη σπείρα και την οροφή, μπορέιτε να το κάνετε χωρίς να πληρώσετε εισητήριο (όπως την έπαθα εγώ...).
Η ώρα ήταν περασμένη, οπότε σιγά σιγά κατηφόρησα ως το κοντινό Shake Shack της 86ης οδού για το καθιερωμένολιτό (double cheese & double shack) γεύμα της ημέρας. Το συγκεκριμένο κατάστημα, όπως κι αυτό του Madisson Park, τα θεωρώ ως τα πιο όμορφα και άνετα για φαγητό, λόγω των μεγάλων υπαίθριων χώρων που διαθέτουν. Ανανεωμένος πλέον, περπάτησα κατα μήκος της 5ης Λεωφόρου, περιμετρικά του Central Park, αποτυπονωντας σε μυαλό και κάρτες μνήμης την ομολογουμένως όμορφη αρχιτεκτονική του Upper East Side με σκοπό να φτάσω στο ΜοΜΑ, που κάθε Παρασκευή απόγευμα (όπως στη δική μου περίπτωση) έχει δωρεάν είσοδο και φυσικά γίνεται το έλα να δεις. Η αρχιτεκτονική της 5th Avenue από το Central Park και κάτω, αλλάζει δραματικά όπως στην περίπταση του Trump Tower (ενός από τους πολλούς) ενώ φυσικά αλλάζουν και τα καταστήματα που από μικρά "οικογενειακά" μαγαζιά γίνονται βαρύγδουπα ονόματα πολλών εκατομμυρίων (Prada, Cartier, Tiffanys, Van Cleef & Arpell, Gucci , Pucci και το κακό συναπάντημα...). Το ΜοΜΑ αξίζει την επίσκεψη, έμεινα για πάρα πολύ ώρα εκστατικός μπροστά στον αγαπημένο μου Jackson Pollock, ενώ τα έργα των Mark Rothko, Picasso, Brack, Backon και όλων των άλλων Ιερών Τεράτων της μοντέρνας τέχνης έκαναν την ώρα να περάσει ευχάριστα.
Η ολιγόωρη ανάπαυση ήταν επιβεβλημένη πριν ξεκινήσω για τα Brooklyn Heights, νύχτα αυτή τη φορά, περνώντας με τα πόδια την ομώνυμη γέφυρα. Το θέαμα είναι όντως εντυπωσιακό και αποζημιώνει στο έπακρο την όποια ταλαιπωρία. Η είσοδος στη γέφυρα γίνεται λίγο μετά το Δημαρχείο, και όσο προχωράει κανείς το μάτι παίζει συνέχεια ψάχνοντας τα κατάλληλα σημεία να στήσει τη μηχανή για να αποτυπώσει τον καταιγισμό χρωμάτων που το περιβάλλει. Το Manhattan είναι ενυπωσιακό τη νύχτα, το ίδιο και η ίδια η γέφυρα αλλά και άλλες γωνιές που προσφέρονται για τέχνες. Χωρίς να το καταλάβω, η ώρα ήταν ΠΟΛΥ περασμένη για το μέρος όπου βρισκόμουν και μη θέλοντας να εκτεθώ σε περιττούς κινδύνους γύρισα στην ασφάλεια του δωματίου μου. Άλλη μια μέρα ΓΕΜΑΤΗ με εικόνες, ήχους και μυρωδιές είχε φτάσει στο τέλος της...
Η τελευταία ημέρα παραμονής στη Νέα Υόρκη, ξημέρωσε συννεφιασμένη, συμβαδίζοντας με τη διάθεσή μου. Αν και είχα σκοπό να πάω για spotting στο KLGA, ο καιρός είχε άλλα σχέδια οπότε έκανα μια τελευταία μεγάλη βόλτα στην πόλη. Starbucks για πρωίνό και internet και μετρό για την 14th Street όπου βρίσκεται η είσοδος του High Line Park. Πρόκειται για μια εγκαταλελημένη, υπερυψωμένη γραμμή τρένου, που εξυπηρετούσε το λιμάνι και την εμποροβιομηχανική περιοχή και η οποία μετατράπηκε σε ακόμα μια νησίδα πράσινου (μετά το Central Park). Ξεκινάει από την Gasnevoort Street (λίγο πιο κάτω από την 14η οδό) και φτάνει ως την 30η οδό, διασχίζοντας το Lower West Side με υπέροχες εικόνες των χαρακτηριστικών τούβλινων και μη κτηρίων, των αρχών του αιώνα. Η βόλτα είναι πραγματικά ένα χάδι στις αισθήσεις. Βρισκόμενος σχετικά κοντά, ΕΠΡΕΠΕ να περάσω από το INTREPID (αν και δεν το επισκέφτηκα αυτή τη φορά, καθώς ο καιρός δεν επέτρεπε ποιοτικές φωτογραφίες των εκθεμάτων). Διασχίζοντας το West Side, έφτασα περπατώντας, στο ξενοδοχείο μέσω της Times Square.
Μετά την ολιγόωρη ανάπαυση και ενώ είχε φτάσει το βράδυ, βγήκα για μια αποχαιρετηστήρια νυχτερινή βόλτα. Ξεκίνησα ξανά από την περιοχή του Flatiron, για ενα τελευταίο burger στο Shake Shack του Madison Park, με το Εmpire State Building να έχει μια απόκοσμη σιλουέτα χάρη στην αντανάκλαση των φώτων στο πέπλο της ομίχλης που σκέπαζε τη Ν.Υ. Με βαριά βήματα, οδηγήθηκα προς το ψηλότερο κτήριο του Manhattan κι από κει στον Grand Central για μερικά ακόμα παιχνίδια με το φως.
Κάθε όμορφο πράγμα στη ζωή, δυστυχώς τελειώνει κι έτσι ξημέρωσε η Κυριακή 1 Απριλίου. Όντως, σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα μου φαινόταν ότι θα έφευγα. Ένα απολαυστικό πρωϊνό στο κοντινό Le Pain Quatidiaine, τόνωσε τη διάθεσή μου και μετά από μια τελευταία βόλτα στην φρεσκοξυπνημένη μεγαλούπολη, επέστρεψα στο ξενοδοχείο για μάζεμα της βαλίτσας, ώστε να ξεκινήσει το πιο γλυκό κομμάτι ενός ταξιδιού, η πτήση... Το ραντεβού με την Airlink είχε κλειστεί, με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσω όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο στο αεροδρόμιο και πιο συγκεκριμένα στο lounge της Swiss. Oι 4 ώρες αναμονής πέρασαν ευχάριστα με καλό φαγητό. μπάνιο και άφθονο spotting μεσα από τα παράθυρα του lounge προς το apron και τους διαδρόμους.
Η επιβίβαση στον Άγιο Γαληνό (St. Gallen) έγινε στην ώρα της και απροβλημάτιστα κι έτσι βολεύτηκα στην γνωστή 7Κ με ένα ποτήρι malt στο χέρι. Τριάντα δύο (32) λετπα μετά το Push back, το 330 ξεκινούσε το take off roll στον βρεγμένο 22R και ξεκολλώντας μαλακά από το διάδρομο, ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του για τη Γηραιά Ήπειρο. Στο IFE διάλεξα το The Big Year (το οποίο έχει ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ομοιότητες με το αγαπημένο μου hobby) κι ένα δεύτερο ποτήρι Glenlivet 12 Years Old, άνοιξε το δρόμο για το δείπνο που ακολούθησε. Φυσικά διάλεξα το πιάτο του chef Frank Oerthle, που ήταν ένα τέλεια ψημένο Beef Filet, Με σάλτσα μανιταριών, ταλιατέλλες, baby carrots και σπαράγγια, συνοδεία μερικών ποτηριών Chateu Pontet Fumet. Το δείπνο έκλεισε γλυκά με την πανακόττα με κομπόστα φράουλας και ραβεντιού, συνοδεία του κλασικού Νiepoort Tawny Port της Swiss. Μετατροπή της πολυθρόνας σε κρεββάτι και απολαυστικός ύπνος 5 ωρών σε FL390 μέχρι την ώρα του πρωϊνού.
Η πτήση έληξε 435 λεπτά μετά την απογείωσή μας από τη Νέα Υόρκη, με το μαλακό φρενάρισμα στον 14 του Kloten. O ήλιος έλμαπε κι ο καταγάλανος ουρανός προμήνυε μια θαυμάσια spotter-ικά ημέρα στο ανακαινισμένο Observation Deck B. Mιας και το deck ανοίγει στις 9:00, ένα πέρασμα από το lounge για φρεσκάρισμα και πρωϊνό ήταν απαραίτητο και τελικά στις 9:00 ακριβώς, περνούσα πρώτος την πόρτα του Deck. To τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Επί 8 ώρες φωτογράφιζα οτιδήποτε τροχοδρομούσε ή απογειώνονταν. Mόνο όταν ο ήλιος έκανε την ποιοτική φωτογράφιση αδύνατη (μιας και είχα στείλει το τρίποδο στη βαλίτσα), αποφάσισα να επιστρέψω στη ζέστη του lounge για χαλάρωση με μπάνιο και φαγητό.
Το 321 "St. Moritz" έφτασε με μικρή καθυστέρηση από το Παρίσι και τελικά βρέθηκα να κάθομαι αναπαυτικά στην 1Α, αφού είχα πιάσει μια μικρή κουβέντα με το πλήρωμα και κυρίως με τον ευγενικότατο Captain, που πήρε πρόθυμα το logbook μου για τις απαραίτητες υπογραφές.Με πλήρη στοιχεία στους κινητήρες, αφήσαμε τον 32 για τη Θεσσαλονίκη. Για δείπνο, επέλεξα κάτι ελαφρύ (ραβιόλια με χορταρικά), η σοκολατένια pana cotta ήταν βγαλμένη από τον Παράδεισο κι έτσι το ταξίδι τελείωσε γλυκά στις 1:47 με τα φρένα να στριγγλίζουν στον 16 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...
