Αυτή η ιστορία , μπορεί να μην το πιστέψετε αλλά δεν ξεκινάει εδώ αλλά 2 μέρες πριν. Γιατί τόσες είναι οι μέρες που προσπαθώ να γράψω 2 αράδες και κάθε φορά το απόλυτο κενό. Μάλλον θα φταίει που αυτή είναι και η πρώτη απόπειρα συγγραφής μιας ιστορίας στο φόρουμ. Ως νέα και άπειρη ,διαβάζω χρόνια τις ιστορίες σας και πολύ ζήλευα που δεν είχα γράψει ποτέ καμία. Πριν 3 μήνες κλείσαμε με τους γονείς μου το ταξίδι στο "εξωτικό" Ντουμπάι και είπα να η μεγάλη ευκαιρία να δοκιμαστώ. Είπα θα γράψω κι εγώ και ήταν μακράν πιο δύσκολο από ότι περίμενα.Επίσης θέλω να προσθέσω το εξής .Γνωρίζω ότι το Ντουμπάι δεν είναι από τους αγαπημένους προορισμούς του φόρουμ αλλά για μας ήταν εξωπραγματικό και φάνταζε απίθανο το γεγονός ότι θα ξεμυτίζαμε για πρώτη φορά από την άνεση της Ευρώπης , την ασφάλεια της Ρωσίας και την χλιδή της Αμερικής .Το ταξίδι δεν ήταν η επιτομή της περιπέτειας αλλά είχε κάτι μαγικό ,μας έβαλε ομαλά και όμορφα σε έναν άλλο κόσμο , κάτι λίγο διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Γι'αυτό θα χαρώ πολύ να σας δείξω έστω και μέσα από την κλειδαρότρυπα αυτό που βίωσα σ'αυτό το ταξίδι. Βάλτε ζώνες , αφήστε πίσω προκαταλήψεις και φόβους και πάμε να βουτήξουμε στα νερά του Εμιράτου.
Βράδυ Πέμπτης ώρα 20.00 και εμείς ως τρεις σωματοφύλακες τριγυρίζουμε έξω από το αεροδρόμιο απολαμβάνοντας τα τελευταία τσιγάρα πριν την πτήση τα όποια σημειωτέον με έχουν κάνει ρεζίλι απ'άκρη σ'άκρη σε ολάκερη την Ευρώπη καθώς τυγχάνει να είμαι αντικαπνίστρια με 2 γονείς φουγάρα . Για να μην τα πολυλογώ όμως φτάνει 23.00 και αφού έχουμε περάσει όλους τους ελέγχους τσουπ μέσα στο αεροπλάνο και απογείωση . Εγώ από μέσα μου ως άλλη Σεχραζάτ ζω ήδη από την Αθήνα τις Χίλιες και μία Νύχτες .Παρόλο που δυστυχώς ανήκω στην κατηγορία αυτών που ψιλοφοβούνται τα αεροπλάνα η emirates πραγματικά με αποστόμωσε και κατευχαριστήθηκα το ταξίδι .Τα χαράματα λοιπόν προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι το όποιο τυγχαίνει να είναι τρομακτικά μεγάλο. Το πρώτο σοκ έρχεται όταν συνειδητοποιούμε ότι έχει περπάτημα ατελείωτο για να φτάσουμε στις πολυπόθητες βαλίτσες. 4.30 ώρα 3 κουρασμένα και άυπνα κορμιά μαζί με άλλους πόσους ανυποψίαστους περπατόυν, περπατούν και ποτέ δεν φτάνουν ενώ παράλληλα να περνούν από δίπλα μας ντόπιοι με αυτοκινητάκια χασκογελώντας με το θέαμα. Κάποια στιγμή καταλήγουμε να παίρνουμε καταιδρωμένοι τις βαλιτσούλες μας και να κατευθυνόμαστε προς τον έλεγχο και την έξοδο .Εκεί λοιπόν το δεύτερο σοκ . Πρωινή προσευχή . Ο ιμάμης στα μεγάφωνα να καλεί τους πιστούς σε προσευχή και κόσμος να πηγαίνει προς τα δωμάτια προσευχής του αεροδρομίου . Μετά βγαίνουμε επιτέλους και ερχόμαστε αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τη ζέστη της χώρας .Παρένθεση μετά από αυτό το ταξίδι δεν θα ξαναγκρινιάξω ποτέ για τη ζέστη της Ελλαδίτσας ,το υπόσχομαι. Μπαίνουμε σε πούλμαν και πάμε στο ξενοδοχείο , τρώμε κατατίς και πέφτουμε για ύπνο.
Ξυπνάμε νιώθοντας μία κακουχία αλλά όντας ορεξάτοι για την πρώτη πρώτη εξόρμηση ,αυτή στην έρημο.Μας φωνάζουν λοιπόν στην ρεσεψιόν ,μας χωρίζουν σε ομάδες των 7 ατόμων και μας χώνουν μέσα σε τζιπ 4χ4 κλειστού τύπου και μας λένε 'Πάμε Ομάν για σαφάρι , θα περάσετε τέλεια' .Οι υπόλοιποι δυστυχώς το πίστεψαν και κάθησαν αμέριμνοι στη θέση τους χαζεύοντας το τοπίο έξω από τα παράθυρα.Εγώ όμως πήγαινα υποψιασμένη κάθως είχα διαβάσει πολλά για αυτά τα σαφάρι. Όντας μάλιστα και ένας άνθρωπος που στη ζωή του δεν έχει μπει ποτέ σε τρενάκι τρόμου και τη δεδομένη χρονική στιγμή βρισκόταν στριμωγμένος στο πίσω πίσω κάθισμα χαμηλοτάβανου τζιπ με κλειστά τζάμια, ζώνη και μπάρες πάνω από το κεφάλι ένιωθα κάπως άβολα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βλέποντας πως οδηγεί ο κατά τα άλλα αξιαγάπητος κύριος ρωτάω η καημένη (που να 'ξερα) ''αν δεν θέλω να το κάνω μπορείτε να με κατεβάσετε? '' για να λάβω το εξής χαριτωμένο σχόλιο ''χαχχαχ όχι δεν γίνεται γιατί μετά σας πάμε σε camp βεδουίνων για δείπνο.Μη φοβάσαι ,μπορεί και να σ'αρέσει ''.Εμένα εκέι με ζώνουν τα φίδια αλλά αφού δεν έχω άλλη επιλογή το παίρνω απόφαση και κάθομαι αμίλητη στην υπόλοιπη διαδρομή ενώ ταυτόχρονα οι γονείς με κοιτούν με ένα ύφος ''τι είναι αυτά που λες, πως κάνεις έτσι και τα συναφή''.Φτάνουμε λοιπόν στο camp ,αγοράζω προφανώς ό,τι βλέπω μπροστά μου και έρχομαι σε επαφή με γεράκι που πολύ το αγάπησα. Και να σου το κάλεσμα για να μπούμε στο τζιπ ,ψυχραιμία λοιπόν και αρχίζουμε. Με την πρώτη γκαζιά τα είδα όλα και λέω ωραιά δεν θα δεις τίποτα θα είσαι όλη την ώρα με κλείστα μάτια .Παρόλα αυτά μετά από 2 με 3 λεπτά επειδή όλο αυτό που ζούσα μου φαινόταν απίστευτα υπερβολικό , σκάω στα γέλια και σταματάω μόλις μας κατέβασαν από το τζιπ .Ήταν ό,τι πιο τραγικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό πράγμα που έχω κάνει και πέρασα τελικά τέλεια. Η μαμά μου από την άλλη χρησιμοποίησε τις σακουλίτσες που μας έδωσαν στην αρχή ,μπορείτε εσείς να φανταστείτε το γιατί, ίσα με 10 φορές και από την άλλη ο μπαμπάς ,που ήταν σε άλλο αυτοκίνητο κατέβηκε σε έξαλλη κατάσταση και έχοντας χάσει 10 χρόνια από τη ζωή του. Εγώ , η μόνη ευτυχής αυτής της οικογένειας, και ενώ όλοι συζητούσαν τι ήταν αυτό που τους βρήκε, έβγαλα φωτογραφίες μοναδικές .Στη δύση του ηλίου ,έκατσα κάτω και παρακολουθούσα με δέος την έρημο ,τα χρώματά της, τον ήλιο που έπεφτε και γενικά ήταν συγκλονιστική η όλη εμπειρία.Στη συνέχεια,μπήκαμε στα τζιπ και κατευθυνθήκαμε στη σκηνή των βεδουίνων όπου και φάγαμε βραδινό παρακολουθώντας σόου από δερβίση και χορό της κοιλιάς.Έχω να πω ότι ο χορός της κοιλιάς μέσα στη μέση της ερήμου, τη ζέστη και την γνωστή σαγηνευτική μουσική δημιουργούσαν πραγματικά ένα παραμυθένιο σκηνικό που διαβάζουμε στα βιβλία και βλέπουμε στις ταινίες.Έτσι επεισοδιακά λοιπόν κλείνει η πρώτη μέρα στο Ντουμπάι με εμένα τουλάχιστον εξουθενωμένη και εντυπωσιασμένη με όσα είδα και όσα πρόκειται να δω.
Βράδυ Πέμπτης ώρα 20.00 και εμείς ως τρεις σωματοφύλακες τριγυρίζουμε έξω από το αεροδρόμιο απολαμβάνοντας τα τελευταία τσιγάρα πριν την πτήση τα όποια σημειωτέον με έχουν κάνει ρεζίλι απ'άκρη σ'άκρη σε ολάκερη την Ευρώπη καθώς τυγχάνει να είμαι αντικαπνίστρια με 2 γονείς φουγάρα . Για να μην τα πολυλογώ όμως φτάνει 23.00 και αφού έχουμε περάσει όλους τους ελέγχους τσουπ μέσα στο αεροπλάνο και απογείωση . Εγώ από μέσα μου ως άλλη Σεχραζάτ ζω ήδη από την Αθήνα τις Χίλιες και μία Νύχτες .Παρόλο που δυστυχώς ανήκω στην κατηγορία αυτών που ψιλοφοβούνται τα αεροπλάνα η emirates πραγματικά με αποστόμωσε και κατευχαριστήθηκα το ταξίδι .Τα χαράματα λοιπόν προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι το όποιο τυγχαίνει να είναι τρομακτικά μεγάλο. Το πρώτο σοκ έρχεται όταν συνειδητοποιούμε ότι έχει περπάτημα ατελείωτο για να φτάσουμε στις πολυπόθητες βαλίτσες. 4.30 ώρα 3 κουρασμένα και άυπνα κορμιά μαζί με άλλους πόσους ανυποψίαστους περπατόυν, περπατούν και ποτέ δεν φτάνουν ενώ παράλληλα να περνούν από δίπλα μας ντόπιοι με αυτοκινητάκια χασκογελώντας με το θέαμα. Κάποια στιγμή καταλήγουμε να παίρνουμε καταιδρωμένοι τις βαλιτσούλες μας και να κατευθυνόμαστε προς τον έλεγχο και την έξοδο .Εκεί λοιπόν το δεύτερο σοκ . Πρωινή προσευχή . Ο ιμάμης στα μεγάφωνα να καλεί τους πιστούς σε προσευχή και κόσμος να πηγαίνει προς τα δωμάτια προσευχής του αεροδρομίου . Μετά βγαίνουμε επιτέλους και ερχόμαστε αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τη ζέστη της χώρας .Παρένθεση μετά από αυτό το ταξίδι δεν θα ξαναγκρινιάξω ποτέ για τη ζέστη της Ελλαδίτσας ,το υπόσχομαι. Μπαίνουμε σε πούλμαν και πάμε στο ξενοδοχείο , τρώμε κατατίς και πέφτουμε για ύπνο.
Ξυπνάμε νιώθοντας μία κακουχία αλλά όντας ορεξάτοι για την πρώτη πρώτη εξόρμηση ,αυτή στην έρημο.Μας φωνάζουν λοιπόν στην ρεσεψιόν ,μας χωρίζουν σε ομάδες των 7 ατόμων και μας χώνουν μέσα σε τζιπ 4χ4 κλειστού τύπου και μας λένε 'Πάμε Ομάν για σαφάρι , θα περάσετε τέλεια' .Οι υπόλοιποι δυστυχώς το πίστεψαν και κάθησαν αμέριμνοι στη θέση τους χαζεύοντας το τοπίο έξω από τα παράθυρα.Εγώ όμως πήγαινα υποψιασμένη κάθως είχα διαβάσει πολλά για αυτά τα σαφάρι. Όντας μάλιστα και ένας άνθρωπος που στη ζωή του δεν έχει μπει ποτέ σε τρενάκι τρόμου και τη δεδομένη χρονική στιγμή βρισκόταν στριμωγμένος στο πίσω πίσω κάθισμα χαμηλοτάβανου τζιπ με κλειστά τζάμια, ζώνη και μπάρες πάνω από το κεφάλι ένιωθα κάπως άβολα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής βλέποντας πως οδηγεί ο κατά τα άλλα αξιαγάπητος κύριος ρωτάω η καημένη (που να 'ξερα) ''αν δεν θέλω να το κάνω μπορείτε να με κατεβάσετε? '' για να λάβω το εξής χαριτωμένο σχόλιο ''χαχχαχ όχι δεν γίνεται γιατί μετά σας πάμε σε camp βεδουίνων για δείπνο.Μη φοβάσαι ,μπορεί και να σ'αρέσει ''.Εμένα εκέι με ζώνουν τα φίδια αλλά αφού δεν έχω άλλη επιλογή το παίρνω απόφαση και κάθομαι αμίλητη στην υπόλοιπη διαδρομή ενώ ταυτόχρονα οι γονείς με κοιτούν με ένα ύφος ''τι είναι αυτά που λες, πως κάνεις έτσι και τα συναφή''.Φτάνουμε λοιπόν στο camp ,αγοράζω προφανώς ό,τι βλέπω μπροστά μου και έρχομαι σε επαφή με γεράκι που πολύ το αγάπησα. Και να σου το κάλεσμα για να μπούμε στο τζιπ ,ψυχραιμία λοιπόν και αρχίζουμε. Με την πρώτη γκαζιά τα είδα όλα και λέω ωραιά δεν θα δεις τίποτα θα είσαι όλη την ώρα με κλείστα μάτια .Παρόλα αυτά μετά από 2 με 3 λεπτά επειδή όλο αυτό που ζούσα μου φαινόταν απίστευτα υπερβολικό , σκάω στα γέλια και σταματάω μόλις μας κατέβασαν από το τζιπ .Ήταν ό,τι πιο τραγικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό πράγμα που έχω κάνει και πέρασα τελικά τέλεια. Η μαμά μου από την άλλη χρησιμοποίησε τις σακουλίτσες που μας έδωσαν στην αρχή ,μπορείτε εσείς να φανταστείτε το γιατί, ίσα με 10 φορές και από την άλλη ο μπαμπάς ,που ήταν σε άλλο αυτοκίνητο κατέβηκε σε έξαλλη κατάσταση και έχοντας χάσει 10 χρόνια από τη ζωή του. Εγώ , η μόνη ευτυχής αυτής της οικογένειας, και ενώ όλοι συζητούσαν τι ήταν αυτό που τους βρήκε, έβγαλα φωτογραφίες μοναδικές .Στη δύση του ηλίου ,έκατσα κάτω και παρακολουθούσα με δέος την έρημο ,τα χρώματά της, τον ήλιο που έπεφτε και γενικά ήταν συγκλονιστική η όλη εμπειρία.Στη συνέχεια,μπήκαμε στα τζιπ και κατευθυνθήκαμε στη σκηνή των βεδουίνων όπου και φάγαμε βραδινό παρακολουθώντας σόου από δερβίση και χορό της κοιλιάς.Έχω να πω ότι ο χορός της κοιλιάς μέσα στη μέση της ερήμου, τη ζέστη και την γνωστή σαγηνευτική μουσική δημιουργούσαν πραγματικά ένα παραμυθένιο σκηνικό που διαβάζουμε στα βιβλία και βλέπουμε στις ταινίες.Έτσι επεισοδιακά λοιπόν κλείνει η πρώτη μέρα στο Ντουμπάι με εμένα τουλάχιστον εξουθενωμένη και εντυπωσιασμένη με όσα είδα και όσα πρόκειται να δω.
