Italitsa
Member
- Μηνύματα
- 839
- Likes
- 917
- Επόμενο Ταξίδι
- Γύρος Αυστρίας
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Μμμμ το μόνο ταξίδι στο οποίο είχαμε απρόοπτα, παρ’ όλα αυτά ένα ακόμη ταξίδι στην Ιταλία μου, το οποίο με έκανε να γνωρίσω την πόλη που αγάπησα όσο και τη Ρώμη… Και αυτή δεν είναι άλλη από τη Σιένα!!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πρόκειται για μια μικρή, χειμωνιάτικη απόδραση, διάρκειας 3ημέρου, προσωπικό μου δώρο για τα 24 γενέθλιά μου… Με την παρέα μου έχουμε συμφωνήσει να νοικιάσουμε αυτοκίνητο από το Fiumicino της Ρώμης και στη διαδρομή μέχρι τη Φλωρεντία που ήταν ο πρώτος προορισμός μας, έχουμε προγραμματίσει μια στάση στο Montelpuciano…Γενικά είχαμε βάλει χωριουδάκια προς επίσκεψη στο πρόγραμμά μας, γιατί καλή η πρωτεύουσα αλλά η ομορφιά της Τοσκάνης βρίσκεται στους λόφους και στα χωριουδάκια της…
Κάπου εκεί στη Ρώμη όμως, τα σχέδια μας αλλάζουν άρδην!! Πάμε με χαρά και εμείς να νοικιάσουμε αμαξάκι και μένουμε με τη χαρά…
Γιατί βλέπετε απαιτείται πιστωτική κάρτα, αλλά μόνο αυτή με τα ανάγλυφα γραμματάκια… Εμείς δεν είμαστε και πολύ φαν της πιστωτικής, η δική μου κάρτα πέρα από αναληπτική έχει και πιστωτικό όριο, αλλά δεν έχει ανάγλυφα γραμματάκια, δεν είχε τύχει κιόλας ποτέ να ακούσουμε-διαβάσουμε γι’αυτή την λεπτομέρεια, ε, με τα πολλά και τα λίγα μένουμε χωρίς αυτοκίνητο!! Όπως καταλαβαίνετε, όλα τα χωριά που θέλαμε να δούμε πήγαν περίπατο… Αλλά εμείς δεν ξενερώνουμε ποτέ, είμαστε στην Ιταλία ωρέ!! 
Πάμε γρήγορα στις αποβάθρες των τρένων και παίρνουμε το τρένο προς Termini. Εκεί θα βλέπαμε τί δρομολόγια υπάρχουν προς και από Φλωρεντία και θα οργανώναμε εκ νέου το πρόγραμμά μας. Ευτυχώς η πτήση μας από Αθήνα ήταν πολύ πρωινή, αξημέρωτη, και έτσι δε χάσαμε πολύ χρόνο από την ημέρα μας. Σταθήκαμε και τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, καθώς περιμέναμε ελάχιστα το επόμενο τρένο per Firenze… Έτσι λοιπόν, γύρω στις 11:00, αποβιβαζόμαστε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φλωρεντίας, Santa Maria Novella. Το ξενοδοχείο μας, Machiavelli Palace, via Nazionale 10, ήταν πολύ κοντά στο σταθμό και σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλό (εξαρτάται πάντα από το τι ζητάει ο καθένας)… Αφήνουμε λοιπόν γρήγορα τις βαλίτσες και η περιήγηση στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, στην Φλωρεντία του Leonardo Da Vinci και του Galileo, στην γενέτειρα του Botticelli, στην “έδρα” του Michelangelo, στην εμπνεύστρια του Dante, στην Φλωρεντία που καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε τόσες φορές, μόλις ξεκινάει…
Υ/Γ: Ελπίζω να ευχαριστηθείτε μαζί μου αυτό το ταξίδι και να μην κουραστείτε από κάποια ιστορικά στοιχεία που θα παραθέσω…Δεν το κάνω για κάποιον άλλο λόγο, απλά στην Φλωρεντία πρέπει να πάει κανείς καλά “διαβασμένος”!!
Firenze
Έχω δει φωτογραφίες, έχω ακούσει, έχω διαβάσει γι’αυτό το Duomo di Firenze και δεν κρατιέμαι σας λέω!! Απέχει και ελάχιστα λεπτά από το ξενοδοχείο, οπότε είναι και πρώτο πράγμα που αποφασίζουμε να επισκεφθούμε… Φτάνουμε μέσα σε 7-8 λεπτά και το παράδοξο είναι πως περισσότερη ώρα μας πήρε να κάνουμε τον γύρο του Duomo παρά να φτάσουμε ως εκεί!! Είναι τεράστιος!! Αφιερωμένος στη Santa Maria del Fiore και χαρακτηριστικό δείγμα ιταλικής γοτθικής αρχιτεκτονικής, πρόκειται για σχέδιο του Arnolfo di Cambio. Μέσα στο ναό, πέρα από τα γλυπτά του αρχιτέκτονα, υπάρχουν και πολλά άλλα σημαντικά έργα τέχνης, όπως τα δύο affresco που βρίσκονται στο δεξί μας χέρι και απεικονίζουν τους στρατηγούς condottieri Paolo Uccello και Andrea del Castagno. Αυτό που σε μαγεύει όμως είναι ο τρούλος, la cupola… H κατασκευή του οφείλεται στον Filippo Brunelleschi, ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από τις γνωστές έως τότε τεχνικές, ενώ η διακόσμησή του στους Giorgio Vasari και Federico Zuccari, οι οποίοι σχεδίασαν το μεγαλύτερο affresco που έχει υπάρξει ποτέ (επιφάνεια 3.600τ.μ. νομίζω), το οποίο αναπαριστά την Δευτέρα Παρουσία… Ο τρούλος αυτός, αποτελεί το “σήμα κατατεθέν” του ουρανού της Φλωρεντίας…
::: 
::: 
Επιλέξαμε να μην κάνουμε από τόσο νωρίς την επίσκεψη μας στον τρούλο, αλλά να τον αφήσουμε για το τέλος που θα έχουμε δει και την υπόλοιπη πόλη και θα είναι πιο όμορφα να αναγνωρίζουμε αυτά που βλέπουμε… Οπότε στον Duomo και τον τρούλο του θα επανέλθω…
Σειρά είχε το Campanile di Giotto που στην ουσία αποτελεί το καμπαναριό της Santa Maria del Fiore (του Duomo δλδ)… Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, πρόκειται για έργο του αρχιτέκτονα και ζωγράφου Giotto, ο οποίος όμως δυστυχώς πέθανε πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του… Για να φτάσεις στο ψηλότερο σημείο του, απαιτείται να ανέβεις τα …υπέροχα 414 σκαλοπάτια του!! Αλλά αυτό είναι κάτι που εμείς δεν κάναμε, αφού είχαμε επιλέξει να ανέβουμε στον τρούλο…Πόσες αναβάσεις πια να αντέξουν τα ταλαίπωρα κορμιά μας?? Χαχα!! Η πανοραμική θέα του Duomo όμως που μπορείς να έχεις, είναι ένα καλό κίνητρο για να ανέβεις και εκεί!!
Ώρα για μια επίσκεψη και στο Battistero, ακριβώς απέναντι από τον Duomo… Πρόκειται για ένα κτίριο με απόλυτες, ευθείες γραμμές, οι οποίες σχηματίζουν ένα τέλειο οκτάγωνο… Αυτή η οκταγωνική δομή του συμβολίζει την όγδοη μέρα, μια μέρα δηλαδή που στην δική μας πραγματικότητα δεν υπάρχει, αλλά κατά την οποία ο Χριστός ανέρχεται και ζει αιώνια… Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν όμως και οι πόρτες του… Η πρώτη πόρτα, η νότια, του AndreaPisani παρουσιάζει κυρίως σκηνές από τη γέννηση, τη ζωή και τη δράση του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η δεύτερη, η βόρεια, του Lorenzo Ghiberti, απεικονίζει κυρίως σκηνές από την ζωή του Ιησού ενώ η τρίτη, στα ανατολικά, επίσης του Lorenzo Ghiberti, γνωστή ως PortadelParadiso (Πόρτα του Παραδείσου), απεικονίζει σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη… Πολύ όμορφη πάντως αυτή η τελευταία, της οποίας τα αυθεντικά κομμάτια εκτίθενται στο Museodell’OperadiDuomo… Στο εσωτερικό τώρα του Battistero ξεχωρίζει χωρίς δεύτερη σκέψη ο υπέροχος τρούλος…Στο ένα τμήμα του, παρουσιάζεται ο Ιησούς κατά την Ημέρα της Κρίσης, με την ανάσταση των νεκρών να βρίσκεται κάτω από τα πόδια του, τους σωστούς και δίκαιους στα δεξιά του να λαμβάνονται εις τους ουρανούς, ενώ από την άλλη, στα αριστερά του βρίσκεται η Κόλαση και οι δαίμονές της…
Santa Maria del Fiore, λοιπόν, Campanile di Giotto και Battistero, και όλα αυτά στην Piazza del Duomo, με ελάχιστα μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο!! Ικανά πάντως να σου κλέψουν ένα ολόκληρο πρωινό όπως συνέβη και σε εμάς… Έχει ήδη μεσημεριάσει όταν τελειώνουμε και με την επίσκεψη στο Battistero και είπαμε να πάμε προς την Piazza della Repubblica, για να πιούμε (ή μήπως φάμε;
μια ζεστή ιταλική σοκολάτα αλλά και να τσιμπήσουμε κάτι στο γνωστό Caffè Pasticceria Gilli… Και λέω γνωστό γιατί εκεί έχουν καθίσει και συζητήσει πολύ σημαντικά πρόσωπα, όπως ο Curtatone και ο Montanara, καθώς και καλλιτέχνες όπως ο Doni, ο Ferroni και ο Pucci… Επίσης μπροστά από το συγκεκριμένο καφέ, έχει τραβηχτεί μια πολύ διάσημη φωτογραφία του Ruth Orkin, με τίτλο American girl in Italy 1951, η οποία δείχνει ένα όμορφο κορίτσι να περπατά στο πεζοδρόμιο και οι νεαροί να το θαυμάζουν και να μην μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω του… Ακόμα ένα πολύ γνωστό καφέ στην πλατεία αυτή είναι και το Caffè Paszkowski… Οι τιμές είναι βεβαίως τσιμπημένες αλλά σε αυτά τα μέρη πας για την ιστορία τους… Η Piazza della Repubblica ήταν ανέκαθεν ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, αποτελώντας άλλοτε αγορά (Mercato Vecchio) και άλλοτε γκέτο (Il ghetto), το οποίο όμως εξαλείφθηκε κατά την περίοδο του Risanamento, όταν η Φλωρεντία αποτέλεσε την πρωτεύουσα της ενωμένης Ιταλίας. Από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατά της (εκτός των καφέ), είναι η μεγάλη αψίδα γνωστή ως Arcone, καθώς και η Colonna dell’Abbondanza. To αυθεντικό άγαλμα που παρουσιάζει την Abbondanza, την αφθονία δηλαδή, βρίσκεται στο Palazzo della Cassa di Risparmio, ενώ αυτό που υπάρχει στην πλατεία αποτελεί αντίγραφο.
::: 
Και μιας και πήραμε φόρα με τις πλατείες, η επόμενη ήταν η PiazzadellaSignoria, η πλατεία όπου βρίσκεται το PalazzoVecchioπου αποτελεί και το δημαρχείο της πόλης, το συντριβάνι του Ποσειδώνα (FontanadiNettuno) έργο του BartolomeoAmmanati, ο Δαβίδ του Michelangelo(αντίγραφο πάντα) και τόσα ακόμη αγάλματα… Το PalazzoVecchioείναι επισκέψιμο, εμείς όμως δεν το επισκεφθήκαμε γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο και ξέραμε ότι θα τρώγαμε πολύ χρόνο μετά, στη GalleriadegliUffizi… Πρόκειται για ένα ασύλληπτο μουσείο (μαζί με του Βατικανού ίσως είναι τα καλύτερα της Ιταλίας), που περιλαμβάνει χιλιάδες έργα τέχνης, από ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά μέχρι αναγεννησιακούς και μπαρόκ πίνακες, πολλών και διάφορων καλλιτεχνών όπως Botticelli, Giotto, LeonardoDaVinci, Michelangelo, Raphael, Caravaggioκαι η λίστα με τα ονόματα συνεχίζεται επ’άπειρον… Μην παραλείψετε τον διάδρομο του Vasari, ο οποίος περνάει πάνω από το PonteVecchioκαι συνδέει την GalleriadegliUffizi με το PalazzoPitti, ενώ κατά μήκος του εκτίθενται μερικές από τις πιο σημαντικές αυτοπροσωπογραφίες στον κόσμο… Προσοχή όμως γιατί χρειάζεται ξεχωριστό εισιτήριο… Πραγματικά, όποιος πάει Φλωρεντία και δεν επισκεφθεί αυτό το μουσείο έχει χάσει ένα πολύ μεγάλο και αναντικατάστατο κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Τι να σας πω, είναι τόσο mustόσο και τoPonteVecchio!!
::: 
Δε θα έλεγα το ίδιο πάντως και για την Galleria dell’Academia… Αν έχετε χρόνο στη διάθεσή σας επισκεφθείτε τη, διαφορετικά το μόνο που θα έχετε χάσει θα είναι τρία έργα του Michelangelo? ο αυθεντικός Δαβίδ, Οι τέσσερις φυλακισμένοι και η Pietà da Palestina… Κατά τ’ άλλα δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, πιο πολύ τσαντίστηκα που έχασα πολύτιμο χρόνο… Αυτή όμως ήταν μια μικρή παρένθεση, ξαναπιάνω ευθύς αμέσως την ιστορία από ‘κει που την είχα αφήσει…
Φεύγουμε λοιπόν καταγοητευμένοι από την Galleria degli Uffizi, για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, το Ponte Vecchio… Ακόμα ένα “σήμα κατατεθέν” της Φλωρεντίας, η “Παλιά Γέφυρα” αποτελεί την παλιότερη από τις 6 γέφυρες της πόλης (εξ’ ου και τ’ όνομα)…Χρονολογείται από τα Ρωμαϊκά χρόνια, το 1333 (εύκολη χρονολογία, δε μπορείτε να πείτε) καταστράφηκε από μια πολύ άσχημη πλημμύρα που έπληξε την περιοχή αλλά ανακατασκευάστηκε και ενώ αρχικά τα καταστήματά της ήταν οπωροπωλεία, κρεοπωλεία και ψαράδικα, αργότερα πιθανότατα λόγω κακής οσμής, αντικαταστάθηκαν από χρυσοχοεία και κοσμηματοπωλεία. Να σημειωθεί πως αυτή η γέφυρα ήταν η μόνη που δεν κατέστρεψαν οι Γερμανοί, όταν κατά την αποχώρησή τους από την πόλη ανατίναξαν τα πάντα… Διαβείτε την, θαυμάστε την υπέροχη θέα που προσφέρει στον Άρνο μα πάνω απ’ όλα ζήστε την…Μην βγάλετε απλά δυο φωτογραφίες και φύγετε…Σταθείτε λίγο παραπάνω και δώστε της τη σημασία που της πρέπει… Εμείς εκεί απολαύσαμε και ένα πολύ νόστιμο παγωτό καρπούζι,
λίγο ακριβούτσικο όμως…
::: 
Αφού κάναμε και μια passeggiata κατά μήκος του Άρνου και είδαμε το Ponte Vecchio φωτισμένο μιας και άρχιζε να βραδιάζει, κάτσαμε για φαγητό σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, το Golden View Open Bar, via de Bardi 58 r. Βρήκαμε τραπέζι με θέα στο ποτάμι και τη γέφυρα και απλά ήταν τέλεια!! Φάγαμε pizza, bistecca fiorentina, σαλάτα, ήπιαμε από ένα ποτηράκι Chianti, δώσαμε τα 110κάτι ευρουλάκια μας (αυτό πόνεσε λίγο) αλλά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι… Πολύ ωραίο φαγητό, πολύ ωραία μουσική, πολύ ευγενικό προσωπικό, άριστη εξυπηρέτηση και φυσικά ανεπανάληπτη θέα… Στην Αθήνα πληρώνεις τόσα και περισσότερα και σου παρέχεται το 1/3 όλων αυτών…
Χορτάτοι και με όμορφες εικόνες και μια γλυκιά κούραση, πήραμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε… Την επόμενη μέρα θα έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς γιατί το πρόγραμμα είχε Σιένα!! Φλωρεντία θα επιστρέφαμε ξανά την μεθεπόμενη μέρα…
Siena…il mio destino
Ξυπνάμε γεμάτοι ανυπομονησία για τη μέρα που μόλις ξεκινούσε…Απολαμβάνουμε το πρωινό μας, χαιρετάμε το όμορφο ξενοδοχειάκι μας και πάμε προς το σταθμό για να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε στη Σιένα… Μετά από μιάμιση ώρα έχουμε φτάσει στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιένα, ο οποίος όμως βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης και ως εκ τούτου απέχει αρκετά από το ιστορικό κέντρο γι’αυτό και στη συνέχεια πήραμε ένα autobus (σαν το δικό μας αστικό ένα πράγμα). Αρχίζουμε να μπαίνουμε ουσιαστικά στη Σιένα, αρχίζω και εγώ να παθαίνω μια ταραχή… Κατεβαίνουμε (από λάθος) μια στάση πριν την πλατεία που τερματίζουν τα λεωφορεία οπότε κάνουμε αυτό το κομμάτι με τα πόδια… Ρωτάμε και έναν περαστικό αν πάμε καλά και αφού μας επιβεβαιώνει και μας δίνει και περαιτέρω οδηγίες (τόσο καλοί είναι οι άνθρωποι στη Σιένα μου) φτάνουμε στην Piazza San Domenico… Κάπου εκεί σύμφωνα με το χάρτη και τις οδηγίες μου, θα έπρεπε να βρίσκεται το ξενοδοχείο… Αφού προσανατολίστηκα πάμε προς τα εκεί αλλά ο δρόμος είναι κλειστός γιατί το ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ κοντά στο στάδιο comunale της Σιένα και το απόγευμα είχε αγώνα Σιένα-Νάπολι (για την ιστορία ήρθε 1-1) οπότε είχαν ήδη παρθεί μέτρα ασφαλείας… Ρωτάω σε άπταιστα ιταλικά (έτσι, έτσι) έναν poliziotto εάν μπορούμε να περάσουμε και μου απαντάει πολύ ευγενικά ότι θα πρέπει να κάνουμε έναν μικρό γύρο και να πάμε από την κάτω μεριά… Του δείχνω τις βαλίτσες και του εξηγώ ότι μόλις φτάσαμε και δε γνωρίζουμε τους δρόμους και αφού τσεκάρει τη διεύθυνση του ξενοδοχείου ακριβώς και διαπιστώνει ότι βρίσκεται εντός του κομματιού που έχουν κλείσει μας αφήνει να περάσουμε και μας ζητάει συγνώμη… Εντοπίζουμε λοιπόν το ξενοδοχείο, Ηotel Chiusarelli, viale Curtatone 15, και μπαίνοντας διαπιστώνω ότι η επιλογή μου ήταν κάτι παραπάνω από καλή… Στη ρεσεψιόν βρίσκεται η Barbara, ευγενικότατη, χαμογελαστή και πίσω από τη Barbara το βιβλίο που με έκανε να κανονίσω στην ουσία αυτό το ταξίδι σε διάφορες εκδόσεις και γλώσσες. Δεν το αναφέρω για να μην θεωρηθεί διαφήμιση, πάντως πρόκειται για μυθιστόρημα και στον τίτλο του στα ελληνικά περιλαμβάνεται το όνομα της Σιένα, ενώ στα ιταλικά και στα αγγλικά ο τίτλος του είναι εντελώς διαφορετικός (τώρα σας φώτισα, το ξέρω!!). Λέω στην Barbara ότι το έχω διαβάσει και ότι ήταν ο λόγος που αποφάσισα αυτό το ταξίδι και συμφωνεί μαζί μου ότι πρόκειται για ένα πολύ όμορφο βιβλίο… Όμως η ώρα περνάει και έχω μόνο κάτι λιγότερο από μια μέρα για να μπορέσω να περπατήσω στα σοκάκια της Σιένα, να θαυμάσω την κάθε πτυχή αυτής της πόλης και να κάνω ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, κάπου στο 1340 μ.Χ., στην εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας... Θα μου πείτε τώρα τί σχέση έχει ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα με τη Σιένα;; Ίσως όση σχέση έχουν και με τη Βερόνα...καμμία!! Όπως και να’ χει το πράγμα όμως, εγώ στη Σιένα έχω έρθει με τέρμα ρομαντική διάθεση και η λογική είναι κάτι που δε χωράει στις επόμενες ώρες μου εδώ...
Λίγα λόγια για τη Σιένα όμως πρώτα... Πρόκειται για μια πόλη χτισμένη σε υψόμετρο 322 μέτρων, γνωστή σε όλο τον κόσμο για την πολιτισμική της κληρονομιά αλλά και το περίφημο Palio… Είναι χωρισμένη σε 17 contrade (γειτονιές ας πούμε), που η καθεμιά τους έχει το όνομα ενός ζώου συνήθως ή πράγματος... Αυτές είναι : 1) του αετού (Aquila), 2) της κάμπιας (Bruco), 3) του σαλιγκαριού (Chiocciola), 4) της κουκουβάγιας (Civetta), 5) του δράκου (Drago), 6) της καμηλοπάρδαλης (Giraffa), 7) του ακανθόχοιρου (Istrice), 8) του μονόκερου (Leocorno), 9) της λύκαινας (Lupa), 10) του κοχυλιού (Nicchio), 11) της χήνας (Oca), 12) του κύματος (Onda), 13) του πάνθηρα (Pantera), 14) του δάσους (Selva), 15) της χελώνας (Tartuca), 16) του πύργου (Torre), και τέλος 17) του κριαριού (Valdimontone)!! Μπορείς πάντα να καταλάβεις σε ποιά contrada βρίσκεσαι, καθώς και τα σύνορα της μιας από την άλλη, χάρη στις μικρές πινακίδες που υπάρχουν στους τοίχους...Ειδικά όταν πρόκειται για σύνορα, θα δεις στον ένα τοίχο το έμβλημα της μιας και στον κάθετό του το έμβλημα της άλλης contrada... Στο Palio, το οποίο γίνεται δυο φορές το χρόνο, κάθε 2 Ιουλίου και κάθε 16 Αυγούστου στην Piazza del Campo, συμμετέχουν οι 10 από τις 17 contrade? οι 7 που δεν πήραν μέρος στους αγώνες του προηγούμενου έτους και οι άλλες 3 προκύπτουν με κλήρωση ανάμεσα στις υπόλοιπες δέκα. Τρέχουν πάνω σε άλογα χωρίς σέλα και στόχος φυσικά είναι η κατάκτηση του τροπαίου που δεν είναι άλλο από ένα ζωγραφισμένο πανί (ή αλλιώς Πάλιο) που φέρει την εικόνα της Παναγίας... Αυτές οι πραγματικά ιστορικές ιπποδρομίες, είναι το πιο σημαντικό γεγονός της πόλης και έχουν τις ρίζες τους πολύ παλιά, στα μεσαιωνικά χρόνια... Κάθε χρόνο, πλήθος κόσμου συρρέι στην πόλη αυτές τις μέρες για να παρακολουθήσει τους αγώνες... Η Piazza del Campo, στρώνεται με άμμο και μεταμορφώνεται σε μια αρένα, με τον κόσμο συγκεντρωμένο στο μέσο της πλατείας αλλά και περιμετρικά...
Ένα επίσης σημαντικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε για τη Σιένα είναι πως το 1348 μια επιδημία (peste nera), η οποία έπληξε όλη την Ευρώπη, είχε σαν αποτέλεσμα να αποδεκατιστεί όλη η πόλη... Έγιναν προσπάθειες για να ξανασταθεί στα πόδια της οικονομικά μιας και μέχρι τότε επρόκειτο για μια πολύ δυνατή πόλη σε αυτόν τον τομέα (η Φλωρεντία και το Μιλάνο απλά δεν υπήρχαν όταν η Σιένα έλυνε και έδενε οικονομικά)… Μετά την πανώλη όμως ήταν πολύ δύσκολο να ανακάμψει λόγω του ότι δεν είχε λιμάνι και βρισκόταν βαθιά στην ενδοχώρα, οπότε κάπως έτσι πέρασε σιγά σιγά υπό τον έλεγχο της Φλωρεντίας… Πλέον, από το 1995 το ιστορικό της κέντρο αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και ένα ταξίδι στη Σιένα, είναι ένα ταξίδι στο μεσαίωνα, ένα ταξίδι στο παραμύθι... Αιώνια αντίπαλος της Πόλης των Μεδίκων, μιας και φημολογείται πως είναι παλαιότερη της Φλωρεντίας, η Σιένα αντιστέκεται σθεναρά στο χρόνο και περιμένει να την εξερευνήσουμε...
Το δικό μας ταξίδι στο παραμύθι λοιπόν, ξεκινά από την BasilicaCaterinianaSanDomenico. Πρόκειται για μια πανέμορφη, γοτθικού στυλ εκκλησία, μέσα στην οποία υπάρχει σχεδόν αναλλοίωτο το «Άγιο Κεφάλι», lasacratesta, της Αγίας Αικατερίνης, η οποία έζησε μεγάλο μέρος της μυστικής ζωής της σε αυτή τη βασιλική. Λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται και το σπίτι της.
Προχωρώντας και πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ στο κέντρο δεν έχω πια καμμιά αμφιβολία ότι αυτό είναι το μέρος που θέλω να ζήσω για πάντα... Επόμενη στάση είναι η PiazzadelDuomo… Αποφεύγω επίτηδες να περάσω από την PiazzadelCampo, γιατί για μένα από κει θα ξεκινήσει ένα διαφορετικό ταξίδι και θέλω πρώτα να έχω τελειώσει με τα υπόλοιπα μνημεία... Με το που φτάνουμε στην PiazzadelDuomo, μας πλησιάζει ένας κύριος και μας δίνει ένα φυλλάδιο με τίτλο OPASIPASSAllinclusive…Opaλέω και εγώ, εδώ είμαστε!! Για να μην τα πολυλογώ, με 10 ευρώ το άτομο μπορούσαμε να επισκεφθούμε τον Cattedrale, το Battistero, το OratoriodiSanBernardino, την Cripta, το Museodell’Opera και το Facciatone... Παίρνουμε γρήγορα τα εισιτήρια μας και ξεκινάμε από τον καθεδρικό, την SantaMariaAssunta... Πολύ εντυπωσιακός εξωτερικά, σε ρωμαϊκό-γοτθικό στυλ, όλος από άσπρο και μαύρο μάρμαρο σε εναλλασόμενες ρίγες (τα 2 αυτά χρώματα έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς είναι τα συμβολικά χρώματα της πόλης), με κάποιες κόκκινες πινελιές στην πρόσοψη την οποία αρχικά επιμελήθηκε ο Giovanni Pisano, ανυπομονώ να τον δω και εσωτερικά... Ένα αριστούργημα!! Ένας από τους πιο όμορφους καθεδρικούς!! Επαναλαμβάνονται και εδώ τα ίδια χρώματα, άσπρο και μάυρο ενώ πολύ εντυπωσιακά είναι και τα βιτρώ του Duccio στα παράθυρα... Με έργα των Michelangelo, Donatello, Bernini, Pinturicchioκαι ένα υπέροχο πάτωμα... Πολλά από τα έργα τέχνης και έπιπλα του καθεδρικού έχουν αφαιρεθεί και εκτίθενται στο Museo dell'Opera del Duomo.
::: 
::: 
Πολύ εντυπωσιακή ήταν και η Κρύπτη... Όμορφη, σκοτεινή,με τα σχέδια στους τοίχους σε πολύ καλή κατάσταση, αν αναλογιστεί κανείς και πόσους αιώνες έμεινε κρυφή ένα δέος σε πιάνει... Όμορφα ήταν επίσης και στο Battistero με την πλούσια αναγεννησιακή διακόσμηση και τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες του Pinturicchio … Εκεί μπορείς να θαυμάσεις την υπέροχη Fonte Battesimale των Donatello, Ghiberti και Jacopo della Quercia...
Όμως η μεγάλη ανυπομονησία και των δυο μας είναι το Facciatone!! Θέλουμε οπωσδήποτε να ανέβουμε και να δούμε την όμορφη Σιένα πανοραμικά!! Το Facciatone έχει δυο επίπεδα που μπορείς να θαυμάσεις την θέα, με πιο εντυπωσιακό φυσικά να είναι το δεύτερο, μια στενόμακρη ταράτσα που σου προσφέρει θέα στην πανέμορφη πόλη, στην - σε σχήμα κοχυλιού - Piazza del Campo από όπου μπορείς να πάρεις μια ιδέα της (για πολλούς) πιο όμορφης πλατείας της Ιταλίας, αλλά και στην εξοχή της Τοσκάνης!! Τί όμορφες εικόνες!! Μα μπορεί μια πόλη να είναι τόσο όμορφη;;; Μόνο οι ιππότες λείπουν για να πεισθώ ότι βρίσκομαι σε μια άλλη εποχή.... Είναι και αυτό το χρώμα που έχουν τα κτίρια και οι στέγες των σπιτιών... Έζησα μαγικές στιγμές εκεί πάνω... Όμως έπρεπε να κατέβουμε γιατί ανέβαινε κι άλλος κόσμος και όσο να ΄ναι δεν χωρούσε και πολλούς...
::: 
::: 
Και έφτασε η ώρα να πατήσουμε και εμείς επιτέλους τα πόδια μας στην Piazza del Campo!! Είναι πια απογευματάκι και δεν έχει πάρα πολύ κόσμο, οπότε η βόλτα μας είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική... Κάποιες παρέες που βρίσκονται ήδη εκεί είναι καθισμένες κάτω και αυτή η εικόνα μου φαίνεται για κάποιο λόγο τόσο οικεία... Αφήνω όμως αυτές τις σκέψεις και πάμε προς το Palazzo Pubblico και τον Torre del Mangia που αν ανέβετε τα 300 σκαλιά του έχετε και από ‘κει μια πάρα πολύ όμορφη θέα και επίσης μια πανοραμική άποψη της πλατείας... Εμείς δεν ανεβήκαμε γιατί ήδη η προηγούμενη ανάβαση μας είχε ανοίξει κάπως την όρεξη και έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα από τα μαγαζιά που υπάρχουν εκεί... Επιλέξαμε την Osteria del Bigelli, όπου φάγαμε παραδοσιακά pizza και ήπιαμε ένα ποτηράκι brunello... Εξαιρετικό!! Αφού χαλαρώσαμε καμμιά ωρίτσα εκεί, σηκωθήκαμε να κάνουμε άλλη μια βόλτα στην πλατεία πριν πάρουμε κάποιο από τα στενάκια… Φεύγοντας σταθήκαμε να θαυμάσουμε την Fonte Gaia (Πηγή της χαράς), ένα μαρμάρινο συντριβάνι διακοσμημένο με διάφορα ανάγλυφα που αναπαριστούν την Παναγία.
::: 
Πίσω από το Palazzo Pubblico βρίσκεται η Piazza del Mercato, μια πολύ σημαντική πλατεία μα όχι και τόσο γνωστή... Είναι πολύ πιο παλιά από την Piazza del Campo και όντως όταν η Piazza del Mercato αποτελούσε ήδη έδρα της αγοράς της πόλης και του Νομισματοκοπείου της Σιενέζικης Δημοκρατίας, η Piazza del Campo ήταν ένα αναξιοποίητο κομμάτι γης που μόνο σκοπό είχε να διώχνει τα νερά στην κοντινότερη κοιλάδα... Σήμερα βέβαια, λειτουργεί περισσότερο σαν πάρκιν, υπάρχουν όμως και διάφορα μαγαζιά που μπορείς να φας και στα οποία συχνάζουν περισσότεροι ντόπιοι...
Και αφού είδαμε και αυτή την πλατεία, ήρθε η ώρα που περίμενα... Η ώρα που θα ξεκινούσε το παραμύθι... Πρώτος σταθμός αυτού του παραμυθιού ήταν το PalazzoChigi-Saracini, πιο γνωστό ίσως με το παλιό του όνομα, PalazzoMarescotti... Και αν μέχρι τώρα δε μπορείτε να φανταστείτε τί σχέση μπορεί να έχει αυτό το κτίριο με ένα παραμύθι, σας εξηγώ αμέσως... Σύμφωνα με μια παλιότερη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, η ιστορία τους δε διαδραματίστηκε στη Βερόνα αλλά εδώ, στη Σιένα. Συνεπώς σε αυτή την παλιότερη εκδοχή δε συμφωνούν ούτε τα επίθετα των ηρώων του έργου με αυτά που τους έχει δώσει ο Σαίξπηρ... Ο μεν Ρωμαίος ονομαζόταν Μαρεσκότι, η δε Ιουλιέτα, Τολομέι... Και ο κακός ήρωας που ήθελε να παντρευτεί με το ζόρι την Ιουλιέτα ονομαζόταν Σαλιμπένι... Μαρεσκότι, Τολομέι και Σαλιμπένι λοιπόν, ή αλλιώς τρία πολύ γνωστά κτίρια σε τρεις πολύ γνωστες πλατείες της Σιένα και φυσικά σε τρεις διαφορετικές contrade... Και ίσως όλο το κακό οφείλεται σε αυτό το τελευταίο, γιατί απαγορεύονταν ρητά οι οποιεσδήποτε σχέσεις ανάμεσα σε άτομα από αντίπαλες contrade, πόσο μάλλον οι ερωτικές... Και δυστυχώς ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα προέρχονταν όχι μόνο από διαφορετικές αλλά και από αντίπαλες... Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο σπίτι του Ρωμαίου, στην contrada του Αετού και νομίζω πως δικαιούμαι κάποια λεπτά ονειροπόλησης...
::: 
Το μυαλό μου ταξιδεύει στην εποχή εκείνη που ο Ρωμαίος έφευγε κρυφά από αυτό το palazzoγια να πάει να συναντήσει την Ιουλιέτα στο Palazzoτων Tolomei… Και έτσι τα πόδια μου σιγά σιγά με οδηγούν στη viadiCittà και στη συνέχεια στη viaBanchidiSopra, στην contrada της Κουκουβάγιας και στο σπίτι της Ιουλιέτας... Πρόκειται για ένα εξίσου εντυπωσιακό κτίριο, που όμως δεν έχει μπαλκόνι... Και ο Ρωμαίος που πετούσε τις πέτρες;; Στο παράθυρο ίσως...
::: 
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα… Ας της πει κάποιος να ξυπνήσει και ότι είμαστε στο 2012 αλλά πραγματικά επειδή είμαστε σε αυτήν την …αχαρακτήριστη εποχή, νιώθω την ανάγκη περισσότερο από ποτέ να πιαστώ-εις γνώσιν μου-από αυτό το παραμύθι, από το να κατεβάζω αμάσητα τα παραμύθια που μας πουλάνε τόσα χρόνια άλλοι… Παρένθεση ήταν αυτό...
Οπότε συνεχίζω με κατεύθυνση προς την Piazza Salimbeni… Μου φαίνεται πως είναι η πιο εντυπωσιακή από τις άλλες… Ίσως σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι έχει βραδιάσει για τα καλά και είναι φωτισμένη αλλά και ότι το άλλοτε palazzo των Salimbeni αποτελεί την κεντρική έδρα μιας από τις παλαιότερες τράπεζες, της Monte dei Paschi di Siena…
Αν βρεθείτε στη Σιένα, σίγουρα θα σας σαγηνεύσει και θα σας αιχμαλωτίσει αυτή η άλλης εποχής ατμόσφαιρα που αποπνέει, και αν έχετε στο νου σας αυτή την ιστορία για το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα σίγουρα οι πιο ρομαντικοί θα παρασυρθείτε σε ένα ανάλογο ταξίδι στο χρόνο…
Λυπάμαι που έχει νυχτώσει και δεν προλαβαίνω να κάνω ένα περίπατο και στις υπόλοιπες contrade… Πάω να πνίξω την λύπη μου σε ένα από τα πιο παλιά και διάσημα καφέ-ζαχαροπλαστείο της Σιένα, το Caffè Nannini… Τεράστια ουρά, πανικός από κόσμο, απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα… Αλλά δεν την προτιμώ αυτή την πραγματικότητα… Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο… Ανοίγω τη βαλίτσα και παίρνω το βιβλίο μου… Θέλω για λίγες στιγμές πριν κοιμηθώ να ξαναζήσω το παραμύθι όπως το διηγείται η συγγραφέας… Το μάτι μου πέφτει σ’ένα όνομα, ξενοδοχείο Κιουζαρέλι… Μα είναι δυνατόν;; Σας ορκίζομαι πως όταν έκανα κράτηση σε αυτό το ξενοδοχείο, δε θυμόμουν την αναφορά του στο βιβλίο… Πέφτω για ύπνο παρακαλώντας ο δρόμος μου να με βγάλει σύντομα (και για πάντα αν γίνεται) ξανά εδώ, στη Σιένα…
Το πρωί ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα και με πυρετό… Δεν μπορώ να αντέξω τον αποχωρισμό… Η ψυχή μου δεν το βαστάει…
Il ritorno…
Έχει φτάσει η ώρα που πρέπει (κυριολεκτικά) να μαζέψω τα κομμάτια μου και να αποχαιρετίσουμε τη Σιένα… Μας περιμένει μισή ακόμα μέρα στη Φλωρεντία… Και αν σας πω ότι δεν μου κάνει πλέον καμία αίσθηση… Τέλος πάντων, αφού έτσι λέει το πρόγραμμα δε μπορώ να κάνω αλλιώς… Στον πυρετό έχει προστεθεί και βήχας οπότε δεν είμαι για να φέρνω και πολλές αντιστάσεις… Φτάνουμε λοιπόν στην Φλωρεντία ξανά (δε γινόταν να ξαναεπιστρέφαμε στη Σιένα;, και αφού αφήνουμε τις βαλίτσες στο ειδικό γραφείο φύλαξης αποσκευών που λειτουργεί (επί πληρωμή) στον σταθμό, προσπαθούμε να προλάβουμε ότι μπορούμε από τις εκκρεμότητες που είχαμε αφήσει… Αυτό που θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε είναι να ανέβουμε στον τρούλο, να δούμε την Santa Croce και να κάνουμε μια βόλτα ως την Piazzale Michelangelo, στην άλλη μεριά του Άρνου (Oltrarno)… Και ξεκινάω άρρωστη γυναίκα να ανεβαίνω τα πόσα σκαλιά του τρούλου… Σιγά μη μασήσω σκέφτομαι, εδώ έχω ανέβει Άγιο Πέτρο, τι να μου πει τώρα αυτός ο τρούλος που έχει και καμιά εκατοστή λιγότερα σκαλοπάτια…;; Μου είπε βέβαια πολλά, και από άποψη κούρασης και από άποψη θέας… Εντάξει βέβαια δεν συγκρίνεται αυτή η θέα με της Ρώμης, αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις τη Φλωρεντία πιάτο… Αναγνωρίσαμε κιόλας τα μέρη που είχαμε επισκεφθεί πριν 2 μέρες και έχει μείνει σαν μια γλυκιά και ευχάριστη ανάμνηση…
::: 
Θα ομολογήσω όμως ότι περισσότερο μου άρεσε η θέα από την Piazzale Michelangelo, η οποία είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, το top σημείο αν θέλεις πανοραμική θέα της Φλωρεντίας, καθώς σου προσφέρει καλύτερη άποψη του Άρνου με όλα τα σημαντικά αξιοθέατα να υποκλίνονται στα πόδια σου… Εκεί μπορείς να φτάσεις και με συγκοινωνία μιας και η ανηφόρα είναι λίγο βαρβάτη... Βέβαια η δικιά μου παρέα είχε όρεξη για περπάτημα, για να με κουράσει τόσο μάλλον ώστε να μη σκέφτομαι τη Σιένα, δεν εξηγείται αλλιώς… Με τα πολλά και τα λίγα, και με κάμποσες στάσεις στο ενδιάμεσο κατάφερα και ανέβηκα στην πλατεία… Πάρα πολύ όμορφη, διακοσμημένη με έργα του Michelangelo και τον περίφημο Δαβίδ του (σε μπρούτζινη έκδοση αυτή τη φορά) να δεσπόζει και εκεί… Η επίσκεψη σε αυτήν την πλατεία είναι ακόμη ένα πράγμα που επιβάλλεται στη Φλωρεντία…
Αφού τελειώσαμε και από κει, πριν πάμε στην Santa Croce και μετά στο σταθμό, κάτσαμε για ένα τελευταίο ιταλικό παγωτάκι στην Ponte Vecchio…. (Ναι, ναι… όταν έχω βήχα και πονόλαιμο το καλύτερο φάρμακο είναι ένα παγωτό… Αντιθεραπεία… Συνήθως πιάνει, εκείνη την ημέρα όμως όχι…
) Χαιρετήσαμε λοιπόν και εκείνο το κομμάτι της Φλωρεντίας και αφού βρεθήκαμε από την άλλη μεριά του ποταμού τραβήξαμε γραμμή προς την Santa Croce, το μεγαλύτερο ναό του τάγματος των Φραγκισκανών, χτισμένη το 1294, στην ομώνυμη πλατεία. Πρόκειται για ένα κτίριο γοτθικής αρχιτεκτονικής που περιέχει τους τάφους των Michelangelo, Machiavelli, Galileo και Rossini, νωπογραφίες του Giotto και πολλά ακόμη έργα τέχνης…
Και κάπως έτσι, με εμάς να κατευθυνόμαστε προς τον σταθμό για να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε στη Ρώμη, έκλεισε ένα ακόμη ταξίδι στην Ιταλία… Ένα ταξίδι με τρελή αναποδιά (βλ. αυτοκίνητο που τελικά δε νοικιάσαμε και ως εκ τούτου αλλαγή όλου του ταξιδιού), ένα ταξίδι με προσωπική ατυχία (βλ. αρρώστια μου, η οποία κράτησε και την επόμενη μέρα και έτσι δε μπόρεσα να γιορτάσω τα γενέθλιά μου), αλλά και ένα ταξίδι που με έφερε έστω και για λίγες ώρες στην πόλη της καρδιάς μου, τη Σιένα και μου χάρισε όμορφες εικόνες και αναμνήσεις και από τις 2 πόλεις που επισκέφθηκα… Ένα ταξίδι που θέλω πολύ να ξανακάνω με το σωστό τρόπο αυτή τη φορά… οδικώς μέσα στις πλαγιές και τους λόφους της Τοσκάνης και με πολύ περισσότερες διανυκτερεύσεις στη Σιένα, την μαγική-ονειρική-παραμυθένια-ξεχασμένη απ’ το χρόνο Σιένα….
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πρόκειται για μια μικρή, χειμωνιάτικη απόδραση, διάρκειας 3ημέρου, προσωπικό μου δώρο για τα 24 γενέθλιά μου… Με την παρέα μου έχουμε συμφωνήσει να νοικιάσουμε αυτοκίνητο από το Fiumicino της Ρώμης και στη διαδρομή μέχρι τη Φλωρεντία που ήταν ο πρώτος προορισμός μας, έχουμε προγραμματίσει μια στάση στο Montelpuciano…Γενικά είχαμε βάλει χωριουδάκια προς επίσκεψη στο πρόγραμμά μας, γιατί καλή η πρωτεύουσα αλλά η ομορφιά της Τοσκάνης βρίσκεται στους λόφους και στα χωριουδάκια της…
Κάπου εκεί στη Ρώμη όμως, τα σχέδια μας αλλάζουν άρδην!! Πάμε με χαρά και εμείς να νοικιάσουμε αμαξάκι και μένουμε με τη χαρά…
Γιατί βλέπετε απαιτείται πιστωτική κάρτα, αλλά μόνο αυτή με τα ανάγλυφα γραμματάκια… Εμείς δεν είμαστε και πολύ φαν της πιστωτικής, η δική μου κάρτα πέρα από αναληπτική έχει και πιστωτικό όριο, αλλά δεν έχει ανάγλυφα γραμματάκια, δεν είχε τύχει κιόλας ποτέ να ακούσουμε-διαβάσουμε γι’αυτή την λεπτομέρεια, ε, με τα πολλά και τα λίγα μένουμε χωρίς αυτοκίνητο!! Όπως καταλαβαίνετε, όλα τα χωριά που θέλαμε να δούμε πήγαν περίπατο… Αλλά εμείς δεν ξενερώνουμε ποτέ, είμαστε στην Ιταλία ωρέ!! Πάμε γρήγορα στις αποβάθρες των τρένων και παίρνουμε το τρένο προς Termini. Εκεί θα βλέπαμε τί δρομολόγια υπάρχουν προς και από Φλωρεντία και θα οργανώναμε εκ νέου το πρόγραμμά μας. Ευτυχώς η πτήση μας από Αθήνα ήταν πολύ πρωινή, αξημέρωτη, και έτσι δε χάσαμε πολύ χρόνο από την ημέρα μας. Σταθήκαμε και τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, καθώς περιμέναμε ελάχιστα το επόμενο τρένο per Firenze… Έτσι λοιπόν, γύρω στις 11:00, αποβιβαζόμαστε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φλωρεντίας, Santa Maria Novella. Το ξενοδοχείο μας, Machiavelli Palace, via Nazionale 10, ήταν πολύ κοντά στο σταθμό και σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλό (εξαρτάται πάντα από το τι ζητάει ο καθένας)… Αφήνουμε λοιπόν γρήγορα τις βαλίτσες και η περιήγηση στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, στην Φλωρεντία του Leonardo Da Vinci και του Galileo, στην γενέτειρα του Botticelli, στην “έδρα” του Michelangelo, στην εμπνεύστρια του Dante, στην Φλωρεντία που καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε τόσες φορές, μόλις ξεκινάει…
Υ/Γ: Ελπίζω να ευχαριστηθείτε μαζί μου αυτό το ταξίδι και να μην κουραστείτε από κάποια ιστορικά στοιχεία που θα παραθέσω…Δεν το κάνω για κάποιον άλλο λόγο, απλά στην Φλωρεντία πρέπει να πάει κανείς καλά “διαβασμένος”!!
Firenze
Έχω δει φωτογραφίες, έχω ακούσει, έχω διαβάσει γι’αυτό το Duomo di Firenze και δεν κρατιέμαι σας λέω!! Απέχει και ελάχιστα λεπτά από το ξενοδοχείο, οπότε είναι και πρώτο πράγμα που αποφασίζουμε να επισκεφθούμε… Φτάνουμε μέσα σε 7-8 λεπτά και το παράδοξο είναι πως περισσότερη ώρα μας πήρε να κάνουμε τον γύρο του Duomo παρά να φτάσουμε ως εκεί!! Είναι τεράστιος!! Αφιερωμένος στη Santa Maria del Fiore και χαρακτηριστικό δείγμα ιταλικής γοτθικής αρχιτεκτονικής, πρόκειται για σχέδιο του Arnolfo di Cambio. Μέσα στο ναό, πέρα από τα γλυπτά του αρχιτέκτονα, υπάρχουν και πολλά άλλα σημαντικά έργα τέχνης, όπως τα δύο affresco που βρίσκονται στο δεξί μας χέρι και απεικονίζουν τους στρατηγούς condottieri Paolo Uccello και Andrea del Castagno. Αυτό που σε μαγεύει όμως είναι ο τρούλος, la cupola… H κατασκευή του οφείλεται στον Filippo Brunelleschi, ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από τις γνωστές έως τότε τεχνικές, ενώ η διακόσμησή του στους Giorgio Vasari και Federico Zuccari, οι οποίοι σχεδίασαν το μεγαλύτερο affresco που έχει υπάρξει ποτέ (επιφάνεια 3.600τ.μ. νομίζω), το οποίο αναπαριστά την Δευτέρα Παρουσία… Ο τρούλος αυτός, αποτελεί το “σήμα κατατεθέν” του ουρανού της Φλωρεντίας…
::: ::: Επιλέξαμε να μην κάνουμε από τόσο νωρίς την επίσκεψη μας στον τρούλο, αλλά να τον αφήσουμε για το τέλος που θα έχουμε δει και την υπόλοιπη πόλη και θα είναι πιο όμορφα να αναγνωρίζουμε αυτά που βλέπουμε… Οπότε στον Duomo και τον τρούλο του θα επανέλθω…
Σειρά είχε το Campanile di Giotto που στην ουσία αποτελεί το καμπαναριό της Santa Maria del Fiore (του Duomo δλδ)… Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, πρόκειται για έργο του αρχιτέκτονα και ζωγράφου Giotto, ο οποίος όμως δυστυχώς πέθανε πριν προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του… Για να φτάσεις στο ψηλότερο σημείο του, απαιτείται να ανέβεις τα …υπέροχα 414 σκαλοπάτια του!! Αλλά αυτό είναι κάτι που εμείς δεν κάναμε, αφού είχαμε επιλέξει να ανέβουμε στον τρούλο…Πόσες αναβάσεις πια να αντέξουν τα ταλαίπωρα κορμιά μας?? Χαχα!! Η πανοραμική θέα του Duomo όμως που μπορείς να έχεις, είναι ένα καλό κίνητρο για να ανέβεις και εκεί!!
Ώρα για μια επίσκεψη και στο Battistero, ακριβώς απέναντι από τον Duomo… Πρόκειται για ένα κτίριο με απόλυτες, ευθείες γραμμές, οι οποίες σχηματίζουν ένα τέλειο οκτάγωνο… Αυτή η οκταγωνική δομή του συμβολίζει την όγδοη μέρα, μια μέρα δηλαδή που στην δική μας πραγματικότητα δεν υπάρχει, αλλά κατά την οποία ο Χριστός ανέρχεται και ζει αιώνια… Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν όμως και οι πόρτες του… Η πρώτη πόρτα, η νότια, του AndreaPisani παρουσιάζει κυρίως σκηνές από τη γέννηση, τη ζωή και τη δράση του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η δεύτερη, η βόρεια, του Lorenzo Ghiberti, απεικονίζει κυρίως σκηνές από την ζωή του Ιησού ενώ η τρίτη, στα ανατολικά, επίσης του Lorenzo Ghiberti, γνωστή ως PortadelParadiso (Πόρτα του Παραδείσου), απεικονίζει σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη… Πολύ όμορφη πάντως αυτή η τελευταία, της οποίας τα αυθεντικά κομμάτια εκτίθενται στο Museodell’OperadiDuomo… Στο εσωτερικό τώρα του Battistero ξεχωρίζει χωρίς δεύτερη σκέψη ο υπέροχος τρούλος…Στο ένα τμήμα του, παρουσιάζεται ο Ιησούς κατά την Ημέρα της Κρίσης, με την ανάσταση των νεκρών να βρίσκεται κάτω από τα πόδια του, τους σωστούς και δίκαιους στα δεξιά του να λαμβάνονται εις τους ουρανούς, ενώ από την άλλη, στα αριστερά του βρίσκεται η Κόλαση και οι δαίμονές της…
Santa Maria del Fiore, λοιπόν, Campanile di Giotto και Battistero, και όλα αυτά στην Piazza del Duomo, με ελάχιστα μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο!!
Ικανά πάντως να σου κλέψουν ένα ολόκληρο πρωινό όπως συνέβη και σε εμάς… Έχει ήδη μεσημεριάσει όταν τελειώνουμε και με την επίσκεψη στο Battistero και είπαμε να πάμε προς την Piazza della Repubblica, για να πιούμε (ή μήπως φάμε; μια ζεστή ιταλική σοκολάτα αλλά και να τσιμπήσουμε κάτι στο γνωστό Caffè Pasticceria Gilli… Και λέω γνωστό γιατί εκεί έχουν καθίσει και συζητήσει πολύ σημαντικά πρόσωπα, όπως ο Curtatone και ο Montanara, καθώς και καλλιτέχνες όπως ο Doni, ο Ferroni και ο Pucci… Επίσης μπροστά από το συγκεκριμένο καφέ, έχει τραβηχτεί μια πολύ διάσημη φωτογραφία του Ruth Orkin, με τίτλο American girl in Italy 1951, η οποία δείχνει ένα όμορφο κορίτσι να περπατά στο πεζοδρόμιο και οι νεαροί να το θαυμάζουν και να μην μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω του… Ακόμα ένα πολύ γνωστό καφέ στην πλατεία αυτή είναι και το Caffè Paszkowski… Οι τιμές είναι βεβαίως τσιμπημένες αλλά σε αυτά τα μέρη πας για την ιστορία τους… Η Piazza della Repubblica ήταν ανέκαθεν ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, αποτελώντας άλλοτε αγορά (Mercato Vecchio) και άλλοτε γκέτο (Il ghetto), το οποίο όμως εξαλείφθηκε κατά την περίοδο του Risanamento, όταν η Φλωρεντία αποτέλεσε την πρωτεύουσα της ενωμένης Ιταλίας. Από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατά της (εκτός των καφέ), είναι η μεγάλη αψίδα γνωστή ως Arcone, καθώς και η Colonna dell’Abbondanza. To αυθεντικό άγαλμα που παρουσιάζει την Abbondanza, την αφθονία δηλαδή, βρίσκεται στο Palazzo della Cassa di Risparmio, ενώ αυτό που υπάρχει στην πλατεία αποτελεί αντίγραφο. ::: Και μιας και πήραμε φόρα με τις πλατείες, η επόμενη ήταν η PiazzadellaSignoria, η πλατεία όπου βρίσκεται το PalazzoVecchioπου αποτελεί και το δημαρχείο της πόλης, το συντριβάνι του Ποσειδώνα (FontanadiNettuno) έργο του BartolomeoAmmanati, ο Δαβίδ του Michelangelo(αντίγραφο πάντα) και τόσα ακόμη αγάλματα… Το PalazzoVecchioείναι επισκέψιμο, εμείς όμως δεν το επισκεφθήκαμε γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο και ξέραμε ότι θα τρώγαμε πολύ χρόνο μετά, στη GalleriadegliUffizi… Πρόκειται για ένα ασύλληπτο μουσείο (μαζί με του Βατικανού ίσως είναι τα καλύτερα της Ιταλίας), που περιλαμβάνει χιλιάδες έργα τέχνης, από ελληνικά και ρωμαϊκά γλυπτά μέχρι αναγεννησιακούς και μπαρόκ πίνακες, πολλών και διάφορων καλλιτεχνών όπως Botticelli, Giotto, LeonardoDaVinci, Michelangelo, Raphael, Caravaggioκαι η λίστα με τα ονόματα συνεχίζεται επ’άπειρον… Μην παραλείψετε τον διάδρομο του Vasari, ο οποίος περνάει πάνω από το PonteVecchioκαι συνδέει την GalleriadegliUffizi με το PalazzoPitti, ενώ κατά μήκος του εκτίθενται μερικές από τις πιο σημαντικές αυτοπροσωπογραφίες στον κόσμο… Προσοχή όμως γιατί χρειάζεται ξεχωριστό εισιτήριο… Πραγματικά, όποιος πάει Φλωρεντία και δεν επισκεφθεί αυτό το μουσείο έχει χάσει ένα πολύ μεγάλο και αναντικατάστατο κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Τι να σας πω, είναι τόσο mustόσο και τoPonteVecchio!!
::: Δε θα έλεγα το ίδιο πάντως και για την Galleria dell’Academia… Αν έχετε χρόνο στη διάθεσή σας επισκεφθείτε τη, διαφορετικά το μόνο που θα έχετε χάσει θα είναι τρία έργα του Michelangelo? ο αυθεντικός Δαβίδ, Οι τέσσερις φυλακισμένοι και η Pietà da Palestina… Κατά τ’ άλλα δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, πιο πολύ τσαντίστηκα που έχασα πολύτιμο χρόνο… Αυτή όμως ήταν μια μικρή παρένθεση, ξαναπιάνω ευθύς αμέσως την ιστορία από ‘κει που την είχα αφήσει…
Φεύγουμε λοιπόν καταγοητευμένοι από την Galleria degli Uffizi, για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, το Ponte Vecchio… Ακόμα ένα “σήμα κατατεθέν” της Φλωρεντίας, η “Παλιά Γέφυρα” αποτελεί την παλιότερη από τις 6 γέφυρες της πόλης (εξ’ ου και τ’ όνομα)…Χρονολογείται από τα Ρωμαϊκά χρόνια, το 1333 (εύκολη χρονολογία, δε μπορείτε να πείτε) καταστράφηκε από μια πολύ άσχημη πλημμύρα που έπληξε την περιοχή αλλά ανακατασκευάστηκε και ενώ αρχικά τα καταστήματά της ήταν οπωροπωλεία, κρεοπωλεία και ψαράδικα, αργότερα πιθανότατα λόγω κακής οσμής, αντικαταστάθηκαν από χρυσοχοεία και κοσμηματοπωλεία. Να σημειωθεί πως αυτή η γέφυρα ήταν η μόνη που δεν κατέστρεψαν οι Γερμανοί, όταν κατά την αποχώρησή τους από την πόλη ανατίναξαν τα πάντα… Διαβείτε την, θαυμάστε την υπέροχη θέα που προσφέρει στον Άρνο μα πάνω απ’ όλα ζήστε την…Μην βγάλετε απλά δυο φωτογραφίες και φύγετε…Σταθείτε λίγο παραπάνω και δώστε της τη σημασία που της πρέπει… Εμείς εκεί απολαύσαμε και ένα πολύ νόστιμο παγωτό καρπούζι,
λίγο ακριβούτσικο όμως… ::: Αφού κάναμε και μια passeggiata κατά μήκος του Άρνου και είδαμε το Ponte Vecchio φωτισμένο μιας και άρχιζε να βραδιάζει, κάτσαμε για φαγητό σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, το Golden View Open Bar, via de Bardi 58 r. Βρήκαμε τραπέζι με θέα στο ποτάμι και τη γέφυρα και απλά ήταν τέλεια!! Φάγαμε pizza, bistecca fiorentina, σαλάτα, ήπιαμε από ένα ποτηράκι Chianti, δώσαμε τα 110κάτι ευρουλάκια μας (αυτό πόνεσε λίγο) αλλά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι… Πολύ ωραίο φαγητό, πολύ ωραία μουσική, πολύ ευγενικό προσωπικό, άριστη εξυπηρέτηση και φυσικά ανεπανάληπτη θέα… Στην Αθήνα πληρώνεις τόσα και περισσότερα και σου παρέχεται το 1/3 όλων αυτών…
Χορτάτοι και με όμορφες εικόνες και μια γλυκιά κούραση, πήραμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε… Την επόμενη μέρα θα έπρεπε να σηκωθούμε νωρίς γιατί το πρόγραμμα είχε Σιένα!! Φλωρεντία θα επιστρέφαμε ξανά την μεθεπόμενη μέρα…
Siena…il mio destino
Ξυπνάμε γεμάτοι ανυπομονησία για τη μέρα που μόλις ξεκινούσε…Απολαμβάνουμε το πρωινό μας, χαιρετάμε το όμορφο ξενοδοχειάκι μας και πάμε προς το σταθμό για να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε στη Σιένα… Μετά από μιάμιση ώρα έχουμε φτάσει στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιένα, ο οποίος όμως βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης και ως εκ τούτου απέχει αρκετά από το ιστορικό κέντρο γι’αυτό και στη συνέχεια πήραμε ένα autobus (σαν το δικό μας αστικό ένα πράγμα). Αρχίζουμε να μπαίνουμε ουσιαστικά στη Σιένα, αρχίζω και εγώ να παθαίνω μια ταραχή… Κατεβαίνουμε (από λάθος) μια στάση πριν την πλατεία που τερματίζουν τα λεωφορεία οπότε κάνουμε αυτό το κομμάτι με τα πόδια… Ρωτάμε και έναν περαστικό αν πάμε καλά και αφού μας επιβεβαιώνει και μας δίνει και περαιτέρω οδηγίες (τόσο καλοί είναι οι άνθρωποι στη Σιένα μου
) φτάνουμε στην Piazza San Domenico… Κάπου εκεί σύμφωνα με το χάρτη και τις οδηγίες μου, θα έπρεπε να βρίσκεται το ξενοδοχείο… Αφού προσανατολίστηκα πάμε προς τα εκεί αλλά ο δρόμος είναι κλειστός γιατί το ξενοδοχείο βρίσκεται πολύ κοντά στο στάδιο comunale της Σιένα και το απόγευμα είχε αγώνα Σιένα-Νάπολι (για την ιστορία ήρθε 1-1) οπότε είχαν ήδη παρθεί μέτρα ασφαλείας… Ρωτάω σε άπταιστα ιταλικά (έτσι, έτσι) έναν poliziotto εάν μπορούμε να περάσουμε και μου απαντάει πολύ ευγενικά ότι θα πρέπει να κάνουμε έναν μικρό γύρο και να πάμε από την κάτω μεριά… Του δείχνω τις βαλίτσες και του εξηγώ ότι μόλις φτάσαμε και δε γνωρίζουμε τους δρόμους και αφού τσεκάρει τη διεύθυνση του ξενοδοχείου ακριβώς και διαπιστώνει ότι βρίσκεται εντός του κομματιού που έχουν κλείσει μας αφήνει να περάσουμε και μας ζητάει συγνώμη… Εντοπίζουμε λοιπόν το ξενοδοχείο, Ηotel Chiusarelli, viale Curtatone 15, και μπαίνοντας διαπιστώνω ότι η επιλογή μου ήταν κάτι παραπάνω από καλή… Στη ρεσεψιόν βρίσκεται η Barbara, ευγενικότατη, χαμογελαστή και πίσω από τη Barbara το βιβλίο που με έκανε να κανονίσω στην ουσία αυτό το ταξίδι σε διάφορες εκδόσεις και γλώσσες. Δεν το αναφέρω για να μην θεωρηθεί διαφήμιση, πάντως πρόκειται για μυθιστόρημα και στον τίτλο του στα ελληνικά περιλαμβάνεται το όνομα της Σιένα, ενώ στα ιταλικά και στα αγγλικά ο τίτλος του είναι εντελώς διαφορετικός (τώρα σας φώτισα, το ξέρω!!). Λέω στην Barbara ότι το έχω διαβάσει και ότι ήταν ο λόγος που αποφάσισα αυτό το ταξίδι και συμφωνεί μαζί μου ότι πρόκειται για ένα πολύ όμορφο βιβλίο… Όμως η ώρα περνάει και έχω μόνο κάτι λιγότερο από μια μέρα για να μπορέσω να περπατήσω στα σοκάκια της Σιένα, να θαυμάσω την κάθε πτυχή αυτής της πόλης και να κάνω ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, κάπου στο 1340 μ.Χ., στην εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας... Θα μου πείτε τώρα τί σχέση έχει ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα με τη Σιένα;; Ίσως όση σχέση έχουν και με τη Βερόνα...καμμία!! Όπως και να’ χει το πράγμα όμως, εγώ στη Σιένα έχω έρθει με τέρμα ρομαντική διάθεση και η λογική είναι κάτι που δε χωράει στις επόμενες ώρες μου εδώ... Λίγα λόγια για τη Σιένα όμως πρώτα... Πρόκειται για μια πόλη χτισμένη σε υψόμετρο 322 μέτρων, γνωστή σε όλο τον κόσμο για την πολιτισμική της κληρονομιά αλλά και το περίφημο Palio… Είναι χωρισμένη σε 17 contrade (γειτονιές ας πούμε), που η καθεμιά τους έχει το όνομα ενός ζώου συνήθως ή πράγματος... Αυτές είναι : 1) του αετού (Aquila), 2) της κάμπιας (Bruco), 3) του σαλιγκαριού (Chiocciola), 4) της κουκουβάγιας (Civetta), 5) του δράκου (Drago), 6) της καμηλοπάρδαλης (Giraffa), 7) του ακανθόχοιρου (Istrice), 8) του μονόκερου (Leocorno), 9) της λύκαινας (Lupa), 10) του κοχυλιού (Nicchio), 11) της χήνας (Oca), 12) του κύματος (Onda), 13) του πάνθηρα (Pantera), 14) του δάσους (Selva), 15) της χελώνας (Tartuca), 16) του πύργου (Torre), και τέλος 17) του κριαριού (Valdimontone)!! Μπορείς πάντα να καταλάβεις σε ποιά contrada βρίσκεσαι, καθώς και τα σύνορα της μιας από την άλλη, χάρη στις μικρές πινακίδες που υπάρχουν στους τοίχους...Ειδικά όταν πρόκειται για σύνορα, θα δεις στον ένα τοίχο το έμβλημα της μιας και στον κάθετό του το έμβλημα της άλλης contrada... Στο Palio, το οποίο γίνεται δυο φορές το χρόνο, κάθε 2 Ιουλίου και κάθε 16 Αυγούστου στην Piazza del Campo, συμμετέχουν οι 10 από τις 17 contrade? οι 7 που δεν πήραν μέρος στους αγώνες του προηγούμενου έτους και οι άλλες 3 προκύπτουν με κλήρωση ανάμεσα στις υπόλοιπες δέκα. Τρέχουν πάνω σε άλογα χωρίς σέλα και στόχος φυσικά είναι η κατάκτηση του τροπαίου που δεν είναι άλλο από ένα ζωγραφισμένο πανί (ή αλλιώς Πάλιο) που φέρει την εικόνα της Παναγίας... Αυτές οι πραγματικά ιστορικές ιπποδρομίες, είναι το πιο σημαντικό γεγονός της πόλης και έχουν τις ρίζες τους πολύ παλιά, στα μεσαιωνικά χρόνια... Κάθε χρόνο, πλήθος κόσμου συρρέι στην πόλη αυτές τις μέρες για να παρακολουθήσει τους αγώνες... Η Piazza del Campo, στρώνεται με άμμο και μεταμορφώνεται σε μια αρένα, με τον κόσμο συγκεντρωμένο στο μέσο της πλατείας αλλά και περιμετρικά...
Ένα επίσης σημαντικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε για τη Σιένα είναι πως το 1348 μια επιδημία (peste nera), η οποία έπληξε όλη την Ευρώπη, είχε σαν αποτέλεσμα να αποδεκατιστεί όλη η πόλη... Έγιναν προσπάθειες για να ξανασταθεί στα πόδια της οικονομικά μιας και μέχρι τότε επρόκειτο για μια πολύ δυνατή πόλη σε αυτόν τον τομέα (η Φλωρεντία και το Μιλάνο απλά δεν υπήρχαν όταν η Σιένα έλυνε και έδενε οικονομικά)… Μετά την πανώλη όμως ήταν πολύ δύσκολο να ανακάμψει λόγω του ότι δεν είχε λιμάνι και βρισκόταν βαθιά στην ενδοχώρα, οπότε κάπως έτσι πέρασε σιγά σιγά υπό τον έλεγχο της Φλωρεντίας… Πλέον, από το 1995 το ιστορικό της κέντρο αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και ένα ταξίδι στη Σιένα, είναι ένα ταξίδι στο μεσαίωνα, ένα ταξίδι στο παραμύθι... Αιώνια αντίπαλος της Πόλης των Μεδίκων, μιας και φημολογείται πως είναι παλαιότερη της Φλωρεντίας, η Σιένα αντιστέκεται σθεναρά στο χρόνο και περιμένει να την εξερευνήσουμε...
Το δικό μας ταξίδι στο παραμύθι λοιπόν, ξεκινά από την BasilicaCaterinianaSanDomenico. Πρόκειται για μια πανέμορφη, γοτθικού στυλ εκκλησία, μέσα στην οποία υπάρχει σχεδόν αναλλοίωτο το «Άγιο Κεφάλι», lasacratesta, της Αγίας Αικατερίνης, η οποία έζησε μεγάλο μέρος της μυστικής ζωής της σε αυτή τη βασιλική. Λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται και το σπίτι της.
Προχωρώντας και πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ στο κέντρο δεν έχω πια καμμιά αμφιβολία ότι αυτό είναι το μέρος που θέλω να ζήσω για πάντα... Επόμενη στάση είναι η PiazzadelDuomo… Αποφεύγω επίτηδες να περάσω από την PiazzadelCampo, γιατί για μένα από κει θα ξεκινήσει ένα διαφορετικό ταξίδι και θέλω πρώτα να έχω τελειώσει με τα υπόλοιπα μνημεία... Με το που φτάνουμε στην PiazzadelDuomo, μας πλησιάζει ένας κύριος και μας δίνει ένα φυλλάδιο με τίτλο OPASIPASSAllinclusive…Opaλέω και εγώ, εδώ είμαστε!!
Για να μην τα πολυλογώ, με 10 ευρώ το άτομο μπορούσαμε να επισκεφθούμε τον Cattedrale, το Battistero, το OratoriodiSanBernardino, την Cripta, το Museodell’Opera και το Facciatone... Παίρνουμε γρήγορα τα εισιτήρια μας και ξεκινάμε από τον καθεδρικό, την SantaMariaAssunta... Πολύ εντυπωσιακός εξωτερικά, σε ρωμαϊκό-γοτθικό στυλ, όλος από άσπρο και μαύρο μάρμαρο σε εναλλασόμενες ρίγες (τα 2 αυτά χρώματα έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς είναι τα συμβολικά χρώματα της πόλης), με κάποιες κόκκινες πινελιές στην πρόσοψη την οποία αρχικά επιμελήθηκε ο Giovanni Pisano, ανυπομονώ να τον δω και εσωτερικά... Ένα αριστούργημα!! Ένας από τους πιο όμορφους καθεδρικούς!! Επαναλαμβάνονται και εδώ τα ίδια χρώματα, άσπρο και μάυρο ενώ πολύ εντυπωσιακά είναι και τα βιτρώ του Duccio στα παράθυρα... Με έργα των Michelangelo, Donatello, Bernini, Pinturicchioκαι ένα υπέροχο πάτωμα... Πολλά από τα έργα τέχνης και έπιπλα του καθεδρικού έχουν αφαιρεθεί και εκτίθενται στο Museo dell'Opera del Duomo. ::: ::: Πολύ εντυπωσιακή ήταν και η Κρύπτη... Όμορφη, σκοτεινή,με τα σχέδια στους τοίχους σε πολύ καλή κατάσταση, αν αναλογιστεί κανείς και πόσους αιώνες έμεινε κρυφή ένα δέος σε πιάνει... Όμορφα ήταν επίσης και στο Battistero με την πλούσια αναγεννησιακή διακόσμηση και τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες του Pinturicchio … Εκεί μπορείς να θαυμάσεις την υπέροχη Fonte Battesimale των Donatello, Ghiberti και Jacopo della Quercia...
Όμως η μεγάλη ανυπομονησία και των δυο μας είναι το Facciatone!!
Θέλουμε οπωσδήποτε να ανέβουμε και να δούμε την όμορφη Σιένα πανοραμικά!! Το Facciatone έχει δυο επίπεδα που μπορείς να θαυμάσεις την θέα, με πιο εντυπωσιακό φυσικά να είναι το δεύτερο, μια στενόμακρη ταράτσα που σου προσφέρει θέα στην πανέμορφη πόλη, στην - σε σχήμα κοχυλιού - Piazza del Campo από όπου μπορείς να πάρεις μια ιδέα της (για πολλούς) πιο όμορφης πλατείας της Ιταλίας, αλλά και στην εξοχή της Τοσκάνης!! Τί όμορφες εικόνες!! Μα μπορεί μια πόλη να είναι τόσο όμορφη;;; Μόνο οι ιππότες λείπουν για να πεισθώ ότι βρίσκομαι σε μια άλλη εποχή.... Είναι και αυτό το χρώμα που έχουν τα κτίρια και οι στέγες των σπιτιών... Έζησα μαγικές στιγμές εκεί πάνω... Όμως έπρεπε να κατέβουμε γιατί ανέβαινε κι άλλος κόσμος και όσο να ΄ναι δεν χωρούσε και πολλούς... ::: ::: Και έφτασε η ώρα να πατήσουμε και εμείς επιτέλους τα πόδια μας στην Piazza del Campo!! Είναι πια απογευματάκι και δεν έχει πάρα πολύ κόσμο, οπότε η βόλτα μας είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική... Κάποιες παρέες που βρίσκονται ήδη εκεί είναι καθισμένες κάτω και αυτή η εικόνα μου φαίνεται για κάποιο λόγο τόσο οικεία... Αφήνω όμως αυτές τις σκέψεις και πάμε προς το Palazzo Pubblico και τον Torre del Mangia που αν ανέβετε τα 300 σκαλιά του έχετε και από ‘κει μια πάρα πολύ όμορφη θέα και επίσης μια πανοραμική άποψη της πλατείας... Εμείς δεν ανεβήκαμε γιατί ήδη η προηγούμενη ανάβαση μας είχε ανοίξει κάπως την όρεξη και έτσι αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα από τα μαγαζιά που υπάρχουν εκεί... Επιλέξαμε την Osteria del Bigelli, όπου φάγαμε παραδοσιακά pizza και ήπιαμε ένα ποτηράκι brunello... Εξαιρετικό!! Αφού χαλαρώσαμε καμμιά ωρίτσα εκεί, σηκωθήκαμε να κάνουμε άλλη μια βόλτα στην πλατεία πριν πάρουμε κάποιο από τα στενάκια… Φεύγοντας σταθήκαμε να θαυμάσουμε την Fonte Gaia (Πηγή της χαράς), ένα μαρμάρινο συντριβάνι διακοσμημένο με διάφορα ανάγλυφα που αναπαριστούν την Παναγία.
::: Πίσω από το Palazzo Pubblico βρίσκεται η Piazza del Mercato, μια πολύ σημαντική πλατεία μα όχι και τόσο γνωστή... Είναι πολύ πιο παλιά από την Piazza del Campo και όντως όταν η Piazza del Mercato αποτελούσε ήδη έδρα της αγοράς της πόλης και του Νομισματοκοπείου της Σιενέζικης Δημοκρατίας, η Piazza del Campo ήταν ένα αναξιοποίητο κομμάτι γης που μόνο σκοπό είχε να διώχνει τα νερά στην κοντινότερη κοιλάδα... Σήμερα βέβαια, λειτουργεί περισσότερο σαν πάρκιν, υπάρχουν όμως και διάφορα μαγαζιά που μπορείς να φας και στα οποία συχνάζουν περισσότεροι ντόπιοι...
Και αφού είδαμε και αυτή την πλατεία, ήρθε η ώρα που περίμενα... Η ώρα που θα ξεκινούσε το παραμύθι... Πρώτος σταθμός αυτού του παραμυθιού ήταν το PalazzoChigi-Saracini, πιο γνωστό ίσως με το παλιό του όνομα, PalazzoMarescotti... Και αν μέχρι τώρα δε μπορείτε να φανταστείτε τί σχέση μπορεί να έχει αυτό το κτίριο με ένα παραμύθι, σας εξηγώ αμέσως... Σύμφωνα με μια παλιότερη εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, η ιστορία τους δε διαδραματίστηκε στη Βερόνα αλλά εδώ, στη Σιένα. Συνεπώς σε αυτή την παλιότερη εκδοχή δε συμφωνούν ούτε τα επίθετα των ηρώων του έργου με αυτά που τους έχει δώσει ο Σαίξπηρ... Ο μεν Ρωμαίος ονομαζόταν Μαρεσκότι, η δε Ιουλιέτα, Τολομέι... Και ο κακός ήρωας που ήθελε να παντρευτεί με το ζόρι την Ιουλιέτα ονομαζόταν Σαλιμπένι... Μαρεσκότι, Τολομέι και Σαλιμπένι λοιπόν, ή αλλιώς τρία πολύ γνωστά κτίρια σε τρεις πολύ γνωστες πλατείες της Σιένα και φυσικά σε τρεις διαφορετικές contrade... Και ίσως όλο το κακό οφείλεται σε αυτό το τελευταίο, γιατί απαγορεύονταν ρητά οι οποιεσδήποτε σχέσεις ανάμεσα σε άτομα από αντίπαλες contrade, πόσο μάλλον οι ερωτικές... Και δυστυχώς ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα προέρχονταν όχι μόνο από διαφορετικές αλλά και από αντίπαλες... Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο σπίτι του Ρωμαίου, στην contrada του Αετού και νομίζω πως δικαιούμαι κάποια λεπτά ονειροπόλησης...
::: Το μυαλό μου ταξιδεύει στην εποχή εκείνη που ο Ρωμαίος έφευγε κρυφά από αυτό το palazzoγια να πάει να συναντήσει την Ιουλιέτα στο Palazzoτων Tolomei… Και έτσι τα πόδια μου σιγά σιγά με οδηγούν στη viadiCittà και στη συνέχεια στη viaBanchidiSopra, στην contrada της Κουκουβάγιας και στο σπίτι της Ιουλιέτας... Πρόκειται για ένα εξίσου εντυπωσιακό κτίριο, που όμως δεν έχει μπαλκόνι... Και ο Ρωμαίος που πετούσε τις πέτρες;; Στο παράθυρο ίσως...
::: Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα… Ας της πει κάποιος να ξυπνήσει και ότι είμαστε στο 2012 αλλά πραγματικά επειδή είμαστε σε αυτήν την …αχαρακτήριστη εποχή, νιώθω την ανάγκη περισσότερο από ποτέ να πιαστώ-εις γνώσιν μου-από αυτό το παραμύθι, από το να κατεβάζω αμάσητα τα παραμύθια που μας πουλάνε τόσα χρόνια άλλοι… Παρένθεση ήταν αυτό...
Οπότε συνεχίζω με κατεύθυνση προς την Piazza Salimbeni… Μου φαίνεται πως είναι η πιο εντυπωσιακή από τις άλλες… Ίσως σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι έχει βραδιάσει για τα καλά και είναι φωτισμένη αλλά και ότι το άλλοτε palazzo των Salimbeni αποτελεί την κεντρική έδρα μιας από τις παλαιότερες τράπεζες, της Monte dei Paschi di Siena…
Αν βρεθείτε στη Σιένα, σίγουρα θα σας σαγηνεύσει και θα σας αιχμαλωτίσει αυτή η άλλης εποχής ατμόσφαιρα που αποπνέει, και αν έχετε στο νου σας αυτή την ιστορία για το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα σίγουρα οι πιο ρομαντικοί θα παρασυρθείτε σε ένα ανάλογο ταξίδι στο χρόνο…
Λυπάμαι που έχει νυχτώσει και δεν προλαβαίνω να κάνω ένα περίπατο και στις υπόλοιπες contrade… Πάω να πνίξω την λύπη μου σε ένα από τα πιο παλιά και διάσημα καφέ-ζαχαροπλαστείο της Σιένα, το Caffè Nannini… Τεράστια ουρά, πανικός από κόσμο, απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα… Αλλά δεν την προτιμώ αυτή την πραγματικότητα… Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο… Ανοίγω τη βαλίτσα και παίρνω το βιβλίο μου… Θέλω για λίγες στιγμές πριν κοιμηθώ να ξαναζήσω το παραμύθι όπως το διηγείται η συγγραφέας… Το μάτι μου πέφτει σ’ένα όνομα, ξενοδοχείο Κιουζαρέλι… Μα είναι δυνατόν;; Σας ορκίζομαι πως όταν έκανα κράτηση σε αυτό το ξενοδοχείο, δε θυμόμουν την αναφορά του στο βιβλίο… Πέφτω για ύπνο παρακαλώντας ο δρόμος μου να με βγάλει σύντομα (και για πάντα αν γίνεται) ξανά εδώ, στη Σιένα…
Το πρωί ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα και με πυρετό… Δεν μπορώ να αντέξω τον αποχωρισμό… Η ψυχή μου δεν το βαστάει…
Il ritorno…
Έχει φτάσει η ώρα που πρέπει (κυριολεκτικά) να μαζέψω τα κομμάτια μου και να αποχαιρετίσουμε τη Σιένα… Μας περιμένει μισή ακόμα μέρα στη Φλωρεντία… Και αν σας πω ότι δεν μου κάνει πλέον καμία αίσθηση… Τέλος πάντων, αφού έτσι λέει το πρόγραμμα δε μπορώ να κάνω αλλιώς… Στον πυρετό έχει προστεθεί και βήχας οπότε δεν είμαι για να φέρνω και πολλές αντιστάσεις… Φτάνουμε λοιπόν στην Φλωρεντία ξανά (δε γινόταν να ξαναεπιστρέφαμε στη Σιένα;
, και αφού αφήνουμε τις βαλίτσες στο ειδικό γραφείο φύλαξης αποσκευών που λειτουργεί (επί πληρωμή) στον σταθμό, προσπαθούμε να προλάβουμε ότι μπορούμε από τις εκκρεμότητες που είχαμε αφήσει… Αυτό που θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε είναι να ανέβουμε στον τρούλο, να δούμε την Santa Croce και να κάνουμε μια βόλτα ως την Piazzale Michelangelo, στην άλλη μεριά του Άρνου (Oltrarno)… Και ξεκινάω άρρωστη γυναίκα να ανεβαίνω τα πόσα σκαλιά του τρούλου… Σιγά μη μασήσω σκέφτομαι, εδώ έχω ανέβει Άγιο Πέτρο, τι να μου πει τώρα αυτός ο τρούλος που έχει και καμιά εκατοστή λιγότερα σκαλοπάτια…;; Μου είπε βέβαια πολλά, και από άποψη κούρασης και από άποψη θέας… Εντάξει βέβαια δεν συγκρίνεται αυτή η θέα με της Ρώμης, αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις τη Φλωρεντία πιάτο… Αναγνωρίσαμε κιόλας τα μέρη που είχαμε επισκεφθεί πριν 2 μέρες και έχει μείνει σαν μια γλυκιά και ευχάριστη ανάμνηση… ::: Θα ομολογήσω όμως ότι περισσότερο μου άρεσε η θέα από την Piazzale Michelangelo, η οποία είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, το top σημείο αν θέλεις πανοραμική θέα της Φλωρεντίας, καθώς σου προσφέρει καλύτερη άποψη του Άρνου με όλα τα σημαντικά αξιοθέατα να υποκλίνονται στα πόδια σου… Εκεί μπορείς να φτάσεις και με συγκοινωνία μιας και η ανηφόρα είναι λίγο βαρβάτη... Βέβαια η δικιά μου παρέα είχε όρεξη για περπάτημα, για να με κουράσει τόσο μάλλον ώστε να μη σκέφτομαι τη Σιένα, δεν εξηγείται αλλιώς… Με τα πολλά και τα λίγα, και με κάμποσες στάσεις στο ενδιάμεσο κατάφερα και ανέβηκα στην πλατεία… Πάρα πολύ όμορφη, διακοσμημένη με έργα του Michelangelo και τον περίφημο Δαβίδ του (σε μπρούτζινη έκδοση αυτή τη φορά) να δεσπόζει και εκεί… Η επίσκεψη σε αυτήν την πλατεία είναι ακόμη ένα πράγμα που επιβάλλεται στη Φλωρεντία…
Αφού τελειώσαμε και από κει, πριν πάμε στην Santa Croce και μετά στο σταθμό, κάτσαμε για ένα τελευταίο ιταλικό παγωτάκι στην Ponte Vecchio…. (Ναι, ναι… όταν έχω βήχα και πονόλαιμο το καλύτερο φάρμακο είναι ένα παγωτό… Αντιθεραπεία… Συνήθως πιάνει, εκείνη την ημέρα όμως όχι…
) Χαιρετήσαμε λοιπόν και εκείνο το κομμάτι της Φλωρεντίας και αφού βρεθήκαμε από την άλλη μεριά του ποταμού τραβήξαμε γραμμή προς την Santa Croce, το μεγαλύτερο ναό του τάγματος των Φραγκισκανών, χτισμένη το 1294, στην ομώνυμη πλατεία. Πρόκειται για ένα κτίριο γοτθικής αρχιτεκτονικής που περιέχει τους τάφους των Michelangelo, Machiavelli, Galileo και Rossini, νωπογραφίες του Giotto και πολλά ακόμη έργα τέχνης…Και κάπως έτσι, με εμάς να κατευθυνόμαστε προς τον σταθμό για να πάρουμε το τρένο που θα μας πήγαινε στη Ρώμη, έκλεισε ένα ακόμη ταξίδι στην Ιταλία… Ένα ταξίδι με τρελή αναποδιά (βλ. αυτοκίνητο που τελικά δε νοικιάσαμε και ως εκ τούτου αλλαγή όλου του ταξιδιού), ένα ταξίδι με προσωπική ατυχία (βλ. αρρώστια μου, η οποία κράτησε και την επόμενη μέρα και έτσι δε μπόρεσα να γιορτάσω τα γενέθλιά μου), αλλά και ένα ταξίδι που με έφερε έστω και για λίγες ώρες στην πόλη της καρδιάς μου, τη Σιένα και μου χάρισε όμορφες εικόνες και αναμνήσεις και από τις 2 πόλεις που επισκέφθηκα… Ένα ταξίδι που θέλω πολύ να ξανακάνω με το σωστό τρόπο αυτή τη φορά… οδικώς μέσα στις πλαγιές και τους λόφους της Τοσκάνης και με πολύ περισσότερες διανυκτερεύσεις στη Σιένα, την μαγική-ονειρική-παραμυθένια-ξεχασμένη απ’ το χρόνο Σιένα….
