Γαλλία 48 ώρες στο Παρίσι...

[MARCANGELO]

Η βόμβα στα γραφεία της εταιρείας είχε μόλις σκάσει....Επαγγελματικό μίτιγκ στι Παρίσι σε πέντε μόλις μέρες κι εγώ μέσα. Δεν είχα πάει ποτέ μου, έβλεπα, άκουγα, διάβαζα τόσα χρόνια αλλά να πάω ποτέ. Ξάφνου ένας ...μύθος μπροστά μου τόσο απτός αλλά και τόσο άγνωστος συνάμα, ένα ταξιδιωτικό δέος, μία πρόκληση αρχίζει να με συνεπαίρνει να το γνωρίσω κι όλα αυτά βέβαια υπό την προυπόθεση ότι πρώτιστα πήγαινα για δουλειά κι όχι για τουρισμό...
Τα κορίτσια στην εταιρεία ψάχνουν για δωμάτιο και βρίσκουν τιμές πάνω από 200 ευρώ οπότε αναλαμβάνω με μία μικρή δόση ...ειρωνίας το ψάξιμο για καλύτερη τιμή. Μάταιο, δε το πίστευα, όλα πανάκριβα, όλα κλεισμένα κι όλα στο 200άρι με το ελαφρυντικό βέβαια ότι σεπέντε μόλις μέρες ταξιδεύαμε. Αφού γίνoνται σκόνη και φτερό το booking το expedia και το trip advisor κι ύστερα από απανωτές πόρτες κλείνουμε στο Citadines Tour Εiffel άρον άρον με 217 ευρώ το δίκλινο χωρίς πρωινό παρακαλώ (άλλη παριζιάνικη μόδα κι αυτή, η έξτρα χρέωση πρωινού) γιατί κινδυνεύαμε ή να μείνουμε στο δρόμο ή να μείνουμε πολύ μακριά από το κέντρο...

1η ΗΜΕΡΑ

Ύστερα από τρεις ώρες και δέκα λεπτά με την Aegean φτάνουμε στο terminal 1 του Charles de Gaulle στο Παρίσι. Οι κυλιόμενες σκάλες των διαδρόμων σε ένα αίθριο καλύπτονται από γυαλί και σχεδόν διασταυρώνονται δίνοντας μια high tech ψαρωτική αισθητική και σε λίγα λεπτά με τις βαλίτσες στο χέρι ψάχνουμε για τη γραμμή RER, αυτή που θα μας πήγανε στην πόλη. Εκεί και για να μεταφερθούμε από terminal σε terminal όπου υπήρχε η εν λόγω γραμμή πέρνουμε ένα πολύ μικρό τρενάκι για μία εσωτερική δε, πολύ μεγάλη όμως για εσωτερική διαδρομή απόσταση και στην ουσία συνειδητοποιούμε το μέγεθος αυτού του αεροδρομίου.
Το τρένο είναι και η πρώτη...ψυχρολουσία. Κακοσμία, βρωμιά κι underground αισθητική του κόσμου.
Σε 45 λεπτά παίρνουμε τη γραμμή 6 του μετρό αφού έχουμε ανεβοκατέβει σκάλες με τις αποσκευές ανά χείρας και διερωτόμενοι τι να γίνεται άραγε για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δε λέω, οι περισσότεροι σταθμοί έχουν κατασκευαστεί 50-60 χρόνια πιο παλιά με άλλες φυσικά προδιαγραφές, αλλά η λέξη εκσυχρονισμός υπάρχει για να θυμίζει την αναγκαιότητα εξέλιξης....
Στο ξενοδοχείο τα γαλλοαγγλικά των ρεσεπσιονίστ δίνουν και πέρνουν, το χαμόγελο του καλοσωρίσματος υπό εξαφάνιση κι η μόνη τους μέριμνα να μας ζητήσουν να τους προπληρώσουμε... Ελαφρώς πικαρισμένοι από αυτή τη στάση κι αφού προεξοφλήσαμε το...χρέος μας πάμε για το 612 δωμάτιο. Αξιοπρεπές, καθαρό και σχετικά ευρύχωρο αλλά για 217 ευρώ το λες καθαρά κλοπή, αλλά τι να κάνουμε.
Κι εκεί που έχω αρχίσει να τα βλέπω όλα μαύρα κι άραχνα κατευθύνομαι προς το παράθυρο και τι να δω....ο Πύργος του Άιφελ. Τα λόγια περιττεύουν και το μυαλό αδειάζει. Κάθομαι για κανένα δεκάλεπτο εκεί στην άκρη του παραθύρου και τον αγναντεύω μη πιστεύοντας ότι ένα από τα ονομαστότερα αξιοθέατα του πλανήτη στέκεται εκεί μπροστά μου, ολόχρυσος φωτισμένος, επιβλητικός μ' ένα διπλό προβολέα στην κορυφή του να φέγγει στο απέραντο της παριζιάνικης νύχτας. Έντεκα παρά ένα το βράδυ κι ετοιμαζόμαστε να τον επισκεφτούμε από κοντά, ώσπου σε λίγο ο συνάδελφός μου με παροτρύνει αιφνιδιασμένος να ξανακοιτάξω από το παράθυρο. Κάθε έξήντα λεπτά και για ένα δεκάλεπτο, χιλιάδες λαμπιόνια αναβοσβήνουν σαν τρελλά πάνω στο πύργο δίνοντάς του μία ακόμη πιο διασκεδαστική, φαντασμαγορική θα 'λεγα διάθεση. Το βλέμμα ασυναίσθητα αιχμαλωτίζεται, η φωτογραφική αρχίζει να κλικάρει από μόνη της....

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[MARCANGELO]

Σε 5-6 λεπτά περπάτημα είμαστε στο πίσω μέρος της Στατιωτικής Σχολής, ο Πύργος του Άιφελ και το Πεδίο του Άρεως μπροστά μας. Το συναίσθημα ετερόκλητο, από τη μία η ματιά να αιχμαλωτίζεται στο ολόχρυσο στολίδι που μέτρο με το μέτρο γιγαντώνεται κι από την άλλη ένας τεράστιος κήπος όπως είναι το Πεδίο του Άρεως παραδομένο στα σκουπίδια από τις ορδές των χιλιάδων τουριστών που ακόμη κι εκείνη τη στιγμή το κατακλύζουν.
Ξεχνιέμαι και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει ένα ζευγαράκι πιο κάτω να δίνει ένα παθισμένο φιλί με φόντο το Πύργο....Ζήλεψα....Άραγε πόσο όμορφα πρέπει να αισθάνονται;
Παραπέρα η μάχη για την καλύτερη νυχτερινή φώτο του Πύργου δίνει και παίρνει, τα φλας αναβοσβήνουν και συνήθως αποδεικνύονται πολύ λίγα για να αποθανατίσουν το οπτικό αυτό υπερθέαμα, είναι τέτοια δε η λάμψη και η φωτεινότητά του, που οι φώτο μου χωρίς τη χρήση φλας δείχνουν μια χαρά..
Η αλήθεια είναι πως όσο πλησιάζω στον Πύργο ολοένα και δείχνει πάρα πολύ μεγάλος, το πραγματικό του μέγεθος όμως το αντιλαμβάνεσαι όταν βρίσκεσαι ακριβώς από κάτω, στο κέντρο του ανάμεσα στις τέσσερις τεράστιες κολώνες. Τι κατασκευή θεέ μου, τι επινόησε κι υλοποίησε ο ανθρώπινος νους και μάλιστα εν έτει 1889;
Εν μέσω σκουπιδιών και κιγκλιδωμάτων που οριοθετούν την πρόσβαση των τουριστών στα ταμεία του Πύργου οδεύω προς το Σηκουάνα για τη φημισμένη ρομαντζάδα με τα πλοιάρια. Μάταια, το πρόγραμμα των μπατώ δε προβλέπει μεταμεσονύκτιες ρομαντζάδες και μας παραπέμπει για την επομένη....Μία βόλτα που τελικά δεν έγινε ποτέ....

 

[pattyyy]

Παρίσι, τέλεια! Ετοιμάζομαι να σας ακολουθήσω στις βόλτες σας!

 

[vpg]

Φεύγουμε την Κυριακή και ανυπομονώ για την συνέχεια της ιστορίας σου!
Υποθέτω ότι πήρες τη γραμμή 6 του μετρό απο το σταθμό Denfert Rocherau. Και δεν έχει κυλιόμενες ή ανσανσέρ;;;
Θα πρέπει ν' αλλάξουμε 2 μετρό για να πάμε στο ξενοδοχείο και σκεφτόμουν την πρώτη αλλαγή να την κάνουμε σε αυτό το σταθμό.
Αν είναι έτσι πρέπει να αναθεωρήσω...

 

[MARCANGELO]

Πολύ καλά υπέθεσες, πουθενά κυλιόμενες κι ασανσέρ....και το συγκεκριμένο μετρό ανοίγει χειροκίνητα με λαβή στο πορτάκι...

 

[MARCANGELO]

2η ΗΜΕΡΑ

Η υπερένταση του ταξιδιού με κάνει να κοιμηθώ στις 04:00, πάραυτα 07:30 έχω σηκωθεί , δε ξέρω πως...Το μίτινγκ είναι στις 10:30 σέ ξενοδοχείο δίπλα στην Όπερα οπότε το...κόβουμε περπατητί κι όσο φτάσει. Σε πέντε λεπτά βρισκόμαστε έξω από το κτήριο της Unesco, παντελώς αδιάφορο και μόνο η αίσθηση ότι βρισκόμαστε έξω από την έδρα ενός τόσο σημαντικού οργανισμού μας παρηγορεί. Λίγα μέτρα πιο κάτω η Στρατιωτική Σχολή με το πιο όμορφο φόντο που δεν είναι άλλος από τον Πύργο του Άιφελ.Κυριλέ περιβάλλον, άλλοι κάνουν ιππασία, άλλοι τρέχουν γύρω στο στίβο κι εντύπωση προκαλεί ότι δεν υπάρχει καν πύλη για να τους φτάσεις...Ας λείπει το βύσσινο, προτιμώ να τους χαζεύω και να λοξοκοιτώ το Μέγαρο των Απομάχων πιο κάτω. Είναι ακόμη πρωί, ερμητικά κλειστό, μεγαλοπρεπές, με τον χρυσό τρούλο της Ντόμ να φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά. Και μόνο να το γυροφέρουμε είναι κουραστικό, φανταστείτε μέγαρο με 200 μέτρα πλάτος, δεν είναι και λίγο. Φώτο σε ότι τέλος πάντων μπορεί να πιάσει ο ευρυγώνιος φακός της κάμερας, κήποι , κανόνια να το περιβάλλουν και μία όμορφη λεωφόρος η Marechal Gallieni να σ' οδηγεί ευθεία ακριβώς στο Σηκουάνα και την πιο όμορφη γέφυρά του την Pont Alexandre III. Όντως έχουν δίκιο εκείνοι που τη θεωρούν την πιο εντυπωσιακή του Παρισιού, αρτ νουβό τεχνοτροπίας, χρυσοσκάλιστα γλυπτά αγγέλων και μία επιγραφή να μας θυμίζει ότι είναι του 1900. Μία τελευταία ματιά πίσω και το Μέγαρο των Απομάχων δείχνει ακόμη πιο μεγαλοπρεπές ενώ μπροστά μας πλέον τα δύο παλάτια, το μικρό και το μεγάλο (Petit και Grande) σημαίνοντες εκθεσιακοί χώροι, αλλά για να είμαι ειλικρινής έχοντας δει τους Απομάχους δε μου κάνουν και τόσο εντύπωση.
Φανάρι, βουή, αυτοκίνητα, κόσμος, βρισκόμαστε πλέον στη Champs Elysses και σε απόλυτη ευθεία η Αψίδα του Θριάμβου, η Αψίδα της Defense και η μικρότερη Αψίδα μπροστά από το Λούβρο. Η σύγκριση κι η ματιά βγάζει καθαρά νικήτρια αυτή του Θριάμβου, ενώ αυτή καθ' αυτή η λεωφόρος δε μου προξενεί την παραμικρή αίσθηση, ακόμη και σαν ιδέα....
Στην πλατεία Κονκόρτ μπροστά από τον αιγυπτιακό οβελίσκο έχει στηθεί μία ακαλαίσθητη εξέδρα εκδηλώσεων που βάλει να χαλάσει την ομορφιά ενός τοπίου που ταυτόχρονα σου χαρίζει θέα στο Κοινοβούλιο, το μουσείο Ορσέ που δε δέησα να επισκεφτώ και το Πύργο του Άιφελ. Πίσω μου ακριβώς το ξενοδοχείο Crillon, το ακριβότερο του Παρισιού , κάτι σα τη δική μας Μεγάλη Βρεττάνια και σιγά σιγά ανηφορίζουμε για την Όπερα...Λίγη ώρα μας έχει μείνει ακόμη, στροφή στη Saint Honore με τα στυλιζαρισμένα καταστήματα,μεταξύ των οποίων ποζάρει κι αυτού του δικού μας Ilias Lalaunis όπως έγραφε η επιγραφή και στρίβοντας αριστερά η πολυδιαφημισμένη πλατεία Βαντόμ με μία τεράστια κολώνα στο κέντρο της που στη κορυφή της φιλοξενεί το άγαλμα του Ναπολέοντα. Τα γύρω κοσμηματοπωλεία δεν έχουν ανοίξει ακόμη(μετά τις 10:30), ενώ το διασημότερο ξενοδοχείο του κόσμου το Ritz δεσπόζει να μας θυμίζει κάτι από τη ζωή της πριγκίππισσας Νταιάνα.
Ο πρωινός περίπατος τείνει να εξελιχθεί σε μέγιστη κούραση κι η Όπερα που ξετυλίγεται μπροστά μας περισσότερο σα τερματικός σταθμός αυτού του πρωινού μας... ταξιδιού. Η Όπερα , τεράστια, εμβληματική, παντρεύει πάνω της μιά μεγάλη γκάμα από αρχιτεκτονικά στυλ από κλασικό έως και μπαρόκ, για πάρα πολλούς σημείο συνάντησης για τα ραντεβού, για άλλους τυχερούς θαυμαστός χώρος παρακολούθησης παραστάσεων υπερπαραγωγών κι από την άλλη εγώ εναγωνίως να ψάχνω να βρω σημάδια του μυθικού Φαντάσματος που την περιδιαβαίνει....μάταια....
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που φιλοξενεί το μίτινγκ....Επιτέλους ώρα για δουλειά ή ώρα για ξεκούραση, όπως θέλει το πέρνει κανείς....

 

[MARCANGELO]

Τέσσερις το μεσημέρι κι επιστροφή στο ξενοδοχείο για αλλαγή ένδυσης κι υπόδησης. Η λογική επιβάλλει μεσημεριανή ξεκούραση, μη πω υπνάκο, το συναίσθημα όμως λέει παρίπατο, αναζήτηση και νέες εικόνες.... Περιττό να σας πω ποιο υπερίσχυσε.... Σέ ένα δεκάλεπτο έχουμε πάρει το μετρό για τη Αψίδα του Θριάμβου και λίγο αργότερα τη βλέπουμε να ξεπροβάλει, ανεβαίνοντας και τα τελευταία σκαλία της Charles de Gaulle Etoile(έτσι λέγεται εκεί ο σταθμός του μετρό, καμία σχέση με το αεροδρόμιο). Η εικόνα μου φαίνεται τόσο οικεία με αυτή της τηλεόρασης όσο κανενός άλλου μνημείου στο Παρίσι, νοιώθω μία απίστευτη εξικοίωση με το χώρο λες κι ήμουν κάθε μέρα εδώ...Απέναντι δε πήγα να την ανέβω, θα με πατούσαν τ' αυτοκίνητα.....ψέματα υπάρχει κι υπόγεια διάβαση αλλά δεν...κι εκείνη την ώρα μου περνά μια αρρωστημένη σκέψη....αντίστοιχη πλατεία που να καταλήγουν δώδεκα παρακαλώ λεωφόροι με χιλιάδες αυτοκίνητα εν Ελλάδι.....φανταστείτε τι είχε να γίνει.....Γυροφέρνουμε περιμετρικά την πλατεία έως τη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων την οποία αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, έτσι απλά να λέμε ότι περπατήσαμε κι εκεί αλλά μετά από καμιά διακοσαριά μέτρα αδιάφορες καφετέριες και σινεμά γυρίσαμε πάλι πίσω στο μετρό με μόνη στάση στη μπουτίκ του Cartier να χαζέψουμε που σκορπά ο ...πολύς ο κόσμος τα χρήματά του.
Στάση Anvers κι ο συμπαθής πλανόδιος εξ Ανατολίας μας καθοδηγεί προς Μονμάρτη μεριά. Επιτέλους μένουμε Ελλάδα, ή αλλιώς εικόνες από μοναστηράκι με τα τσολιαδάκια και τους μαίανδρους να δίνουν τη θέση τους σε μινιατούρες του Πύργου του Άιφελ και τα i love Greece μπλουζάκια σε i love Paris. Τα υπόλοιπα γνωστά....μαιμού αρώματα, βραχιολάκια, πεδιλάκια και τα συναφή. Μετά από καμιά εκατοστή μέτρα ανήφορο μπροστά μας ψηλά η Sacre-Coeur να δεσπόζει στο ψηλότερο σημείο του Παρισιού. Με το ίδιο εισιτήριο του μετρό ο νέος οδοντωτός μας ανεβάζει επάνω στην πλατεία της κι εδώ ξεκινά η πίκρα.... Η εικόνα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου και περίμενα,ήταν κάτι πολύ ρομαντικό με πλανόδιους ζωγράφους και καλλιτέχνες να δίνουν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά εμπνευσμένοι από τη μαγεία του τοπίου... Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα χώρο όχι πολύ μεγάλο,χωρισμένο σε τρία επίπεδα ως το ναό με απίστευτο κόσμο, ο ένας πάνω στον άλλο, ξάπλα όλοι στα σκαιλά να πίνουν μπύρα απογευματιάτικα, μπουκάλια και σκουπίδια παντού κι ο χώρος να κινηθείς ελάχιστος... Καλλιτέχνες πουθενά, μόνο Πακιστανοί να πωλούν μπύρες κι όσο για τη θέα, ε δε τρελλάθηκα κιόλας, ενα τσιμεντένιο μωσαικό και που και που να ξεπροβάλει κανένας τρούλος, τίποτα το ιδιαίτερο σας λέω. Το δε κερασάκι στην τούρτα ήταν η επίσκεψή μου μέσα στο ναό. Μα καλά βίντεο γουόλ και μάλιστα δύο μέσα σε ναό έχετε δει πουθενά; Πάει πέριπατο κι η κατάνυξη πάν ε κι όλα...Τα ρεσώ αντί για κεράκια δύο ευρώ παρακαλώ, τζάμπα πράμα, ενώ αν ήταν μέσα σε ένα κινέζικο γυάλινο έφταναν στο δεκάρικο, ευτυχώς πιστωτικές δε γίνονται δεκτές, μόνο μετρητά και σα να μην έφτανε αυτό μηανήματα μέσα στο ναό πωλούσαν έναντι δίευρου αναμνηστικά μετάλλια σε διάφορα σχέδια, μπορούσες να κάνεις και συλλογή....
Έλεος, όπου φύγει φύγει μέσα από τα γραφικά σοκάκια της Μονμάρτης και περίπατος στην Πιγκάλ, την πάλαι ποτέ μητρόπολη του σεξ στο Παρίσι.
Ακόμη λειτουργούν περίεργα μαγαζιά γύρω, όχι τόσα πολλά κι από ένα μία...κυρία ακόμη με κυνηγά έως τη μέση του δρόμου για να το ...επισκεφτώ. Δεν ξέρω, δεν είδα, δε γνωρίζω και να μαστε έξω από το περιβόητο Μουλέν Ρούζ ή αλλιώς Κόκκινος Μύλος. Το περίμενα τεράστιο, δεν ήταν, τουλάχιστον εξωτερικά, τεράστια όμως ήταν η ουρά που περίμενε για το μαγικό χαρτάκι μίας παράστασης έξω από τα εκδοτήρια...

 

[MARCANGELO]

H διαδρομή για την Όπερα όπου και το επαγγελματικό δείπνο δε φαίνεται μεγάλη, κατήφορος μπροστά μας οπότε λέμε να το πάρομε ποδαράτο...Τι το θέλαμε; βουνό μας φάνηκε η κατηφόρα και με μόνη αξιοθέατη στάση την Πλατεία Trinite με την ομώνυμη εκκλησία, κατάκοποι την πέφτουμε για απογευματινό δροσιστικό ποτάκι το οποίο ως συνοδευτικό είχε αφράτες τηγανιτές πατάτες παρακαλώ...Μπροστά μας μία από τις πάμπολλες στάσεις ενοικίασηςποδηλάτων που έχει δημιουργήσει ο Δήμος του Παρισιού.Ποδήλατα παρκαρισμένα σε μία κάτι σα μαγνητική μπάρα που με τη χρήση κάποιας κάρτας απελευθερωνόταν και σας πληροφορώ ότι όση ώρα κάθησα εκεί πάμπολλοι έπαιρναν ή άφηναν τα εν λόγω δίτροχα και δε σας κρύβω ότι πολύ μετάνοιωσα τελικά που δε το είχα ψάξει να βρω τον τρόπο χρήσης αυτού του μέτρου καθότι ...έλειωσα στον ποδαρόδρομο... Αφού κινδυνέψαμε να μη βρουμε το εστιατόριο έχοντας ξεχάσει τη διεύθυνση στο ξενοδοχείο ( διαισθητικά τελικά το ανακαλύψαμε) και μετά από ένα μέτριο τυπικό γαλλικό δείπνο αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για Λούβρο.
Η πρώτη γνωριμία του κλειστού τέτοια ώρα μεγαλύτερου μουσείου του κόσμου ψαρωτική. Τεράστιος σα μέγεθος αρχοντικός χώρος, η ματιά κουράζεται και μόνο να περιδιαβεί από τη μία γωνιά στην άλλη το σε σχήμα Π μεγαλοπρεπές κτίριο κι αναρωτιέμαι εύλογα πόσο χρόνο χρειάζεται άραγε κανείς να το περπατήσει και να το απολαύσει. Η φωτιζόμενη πυραμίδα , είσοδος των εκδοτηρίων στη μέση της πλατείας χωρίς τις ουρές αναμονής δεκαδων μέτρων τέτοια ώρα,μαγική, μοντέρνα, από όποια μεριά και να τη φωτογραφίσεις είναι πανέμορφη κι ας λένε μερικοί μερικοί ότι δε ταιριάζει με το χώρο. Εμένα αυτή καθεαυτή η αντίθεση με εντυπωσίασε κι αυτό μου φτάνει.
Επιτέλους βολτάρουμε δίπλα στο Σηκουάνα. Τα μπατώ μεταφέρουν τα τελευταία καραβάνια τουριστών, παντού νεολαία, παντού δυσοσμία λες και τα τειχία του ποταμού είναι δημόσιες τουαλέτες. Κάτω στις όχθες του έχει στηθεί ένα τεράστιο πάρτυ...Παρέες των πέντε δέκα ατόμων γελάνε, ονειρεύονται, τραγουδούν γύρω από ένα κιθαρωδό, αγκαλιάζονται είτε μεταξύ τους είτε με μία μπύρα στο χέρι ενώ πιο πέρα σε ένα αγκυροβολημένο κλαμπ-πλοιάριο εκατοντάδες νέοι λικνίζονται σε dance μοντέρνους ρυθμούς.
Ήδη περπατώ στην Pont Neuf, την πιο φωτισμένη και μεγαλοπρεπή γέφυρα που οδηγεί στο νησί Ill de la Cite' . Aλήθεια μπορεί να μου πει κανείς γιατί νόμιζα ότι είναι μικρό και πεζοδρομημένο μόνο; Λυπάμαι έχασα, αρχοντικά και μεγαλοπρεπή τόσο το Palais de Justice που φιλοξενεί την πιο όμορφη εκκλησία του Παρισιού την Σεν Σαπέλ(οπωσδήποτε θα την επισκεφτώ την επόμενη φορά) όσο και το κτήριο της Κονσιερζερί, παλιά φυλακή του δεκτου τετάρτού αιώνα. Δύο τετράγωνα πιο κάτω η μεγάλη ...ντίβα της πόλης η Νοτρ Νταμ, γνωστή κι ως Παναγία των Παρισίων. Δε με μάγεψε, δε με κράτησε πάνω από πέντε λεπτά, εξάλλου είχα σκοπό να την ξαναεπισκεφτώ την επομένη για re ματι control (δικό μου, μη το ψάχνετε...).
Τελευταία στάση η καρδιά της ζωής το Saint Germain ακριβώς απέναντι κι η οδός Rue de la Huchette με τα ελληνικά εστιατόρια-ψητοπωλεία. Αφού πρόλαβα να φωτογραφίσω το maison de gyros!!!!!!, διαπιστώνω ότι η περιοχή διαθέτει πάμπολλα.... κολαστήρια για την πιτσιρικαρία που περιμένει ουρά κοιτώντας στα μάτια το φουσκωτό πορτιέρη για ένα νεύμα εισόδου προς τον παράδεισο της τεχνιτής κάπνας και της εκωφαντικής μουσικής. Ένας ...μοντέλος φορώντας μόνο πηλίκιο, αρβύλλες και λαμέ μαύρο μποξεράκι πετάγεται ένα λέπτο έξω για λίγη δόση οξυγόνου. Το παρτυ έχει μόλις αρχίσει κι εμείς την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για ένα μοχίτο στην πιο ήσυχη Saint-Michel.
Οι δυνάμεις μας υπό το βάρος του ποδαρόδρομου και των αμέτρητων εικόνων που κουβαλάμε από όλη τη μέρα μας εγκαταλείπουν...Ταξάκι, διαδρομή ταχύτατη παραπλεύρως του Σηκουάνα και ξενοδοχείο. Καλή σας νύχτα, δε περιγράφω άλλο...., αύριο πάλι.

 

[anny]

Δύο τετράγωνα πιο κάτω η μεγάλη ...ντίβα της πόλης η Νοτρ Νταμ, γνωστή κι ως Παναγία των Παρισίων. Δε με μάγεψε, δε με κράτησε πάνω από πέντε λεπτά, εξάλλου είχα σκοπό να την ξαναεπισκεφτώ την επομένη για re ματι control (δικό μου, μη το ψάχνετε...).

Η αλήθεια είναι ότι η μπροστινή της πλευρά (που ούτε εμένα μου άρεσε), δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την πλαϊνή και την πίσω.
Ελπίζω την επομένη να ξαναπήγες και να της έδωσες μια ευκαιρία ακόμα να σε κερδίσει.

 

[MARCANGELO]

Τελευταία μέρα στο Παρίσι κι ο συνάδελφός μου επιστρέφει εσπευσμένα Αθήνα από το μεσημέρι μετά το νέο μίτινγκ, οπότε για κανένα δεκάωρο το παίζω Alone i Paris ή αλλιώς η χαρά του ποδαρόδρομου. Πρώτη στάση το πολυκατάστημα Printemps, υπερπολυτελές σε ισόγειο και πρώτο όροφο, παραπάνω αδιάφορο έως την κορυφή με εστιατόριο με θέα. Σε ένα δίλεπτο στέκομαι έξω από τη δωρικού ρυθμού εκκλησία της Μαντελέν, μία εκκλησία που μοιάζει περισσότερο σε αρχαιοελληνικό ναό με όμορφη πινελιά τα ολάνθιστα παρτέρια του κήπου πριν την είσοδο.
Πλέον βολτάρω σε κήπους και τι κήπους, τη Jardin des Tuileries και λέω να τους περπατήσω έσωθεν....τι το θελα; Το πρότυπο των γαλλικών κήπων εκτός από συντριβάνια κι αγάλματα προβλέπει και τεράστιες επιφάνειες πατημένου χώματος, έλα όμως που δεν είναι και τόσο πατημένο οπότε το παπούτσιμου αρχίζει σταδιακά να ασπρίζει από το χώμα, ε αρχίζει να φυσά και έντονα και με τις πρώτες ριπές του ανέμου καταλήγω αλευρομένος.....όπου φύγει φύγει. Αφήνω πίσω μου στον ίδιο χώρο κι ένα ακαλαίσθητο λούνα παρκ το οποίο όμως θα αποτελεί σίγουρα όαση για οικογένειες με παιδιά, ρίχνω μία κλεφτή ματιά στο Λούβρο που μέρα δε με εντυπωσιάζει και τόσο κι οδεύω προς Μαραί.
Ενδιάμεσα περνώ από το Palais Royal που δε με θαμπώνει( εθισμένος πλέον στα παλάτια) και από τη Bourse du Commerce, κάτι σαν κέντρο χονδρεμπορίου με ένα κυκλικό ζωγραφισμένο περίτεχνα θόλο. Περισσότερη ώρα για να είμαι ειλικρινής κοντοστάθηκα στην εκκλησία St-Eustache, μεγαλοπρεπής ναός από τους ωραιότερους που είδα στο Παρίσι. Μπροστά από το ναό το φημισμένο εμπορικό κέντρο Chatelet Les Halles, ανάξιο της προσοχής σας, σκοτεινό, δαιδαλώδες, χαμηλού επιπέδου καταστήματα ενώ και εξωτερικά δεν έχουν άδικο εκείνοι που το θεωρούν κακάσχημο.
Η περιοχή προφανώς συναγωνίζεται στα άσχημα κτήρα γιατί λίγο πιο πέρα κάποιος εμπνευσμένος έστησε το Centre Georges Pompidou. Δε ξέρω αν ο συγκεκριμένος χώρος έχει χτιστεί βάσει εξειδικευμένης αρχιτεκτονικής μελέτης και δεν αντιλέγω ότι εσωτερικά οι εκθέσεις που φιλοξενεί είναι πολύ σημαντικές. απλόχερα όμως μπορώ να δηλώσω ότι κατ εμέ (υποκειμενική άποψη πάντα) , αποτελεί αισθητικό ατόπημα, μη πω χειρότερη λέξη (έκτρωμα)και καμία μα καμία απολύτως αίσθηση δε μου έκανε όυτε η φιδωτή κυλιόμενη εξωτερική σκάλα που οδηγεί στην κορυφή, ούτε οι τεράστιοι σωλήνες που βρίσκοται στην περίμετρου ενός κτίσματος που παραπέμπει περισσότερο σε εργοστάσιο.
Μην απογοητεύεστε όμως, όσο άσχημο είναι το Πομπιντού, τόσο ξεχωριστό και πρωτότυπο είναι το συντριβάνι του Στραβίνσκι έξω από αυτό με τις πολύχρωμες , εντυπωσιακές φιγούρες να περιστρέφονται μέσα. Επιτέλους χρώμα, επιτέλους χαρά. Εκεί κάπου, ένας ζωγράφος του δρόμου ή μάλλον ένας ζωγράφος του ..πεζοδρομίου ζωγραφίζει τι άλλο; τον πεζόδρομο σε μία επιφάνεια πέντε επί πέντε με φοβερή λεπτομέρεια. Τα λίγα κέρματα που του αφήνουν οι εντυπωσιασμένοι περίοικοι του δίνουν δύναμη να συνεχίσει...
Επιτέλους έφτασα στο Μαραί, ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν, πιο προσεγμένα ντυσίματα, πιο κουκλίστικα μαγαζιά, πιο καθαροί κι ήσυχοι δρόμοι, πιο, πιο πιο, όλα πιο.
Μου αρέσει, ηρεμώ και χαζεύω τα πάντα γύρω μου έως την Place de Vosges την ωραιότερη για πολλούς πλατεία της πόλης, περιστοιχισμένη από κτήρια με καμάρες τα οποία στην προκειμένη περίπτωση λειτουργούν προστατευτικά στο ψιλόβροχοπο έχει πιάσει. Τα ατελιέ μοντέρνας τέχνης και ζωγραφικής διαδέχονται το ένα το άλλο στο πίσω μέρος της πλατείας, πρωτότυπες δημιουργίες κεντρίζουν το φακό της μηχανής μου κι η βροχή δε λέει να σταματήσει. Ευτυχώς η ιστορική πλατεία της Βαστίλης είναι πάρα πολύ κοντά οπότε μικρό το κακό, στην προκειμένη το βρέξιμο. Ο ύψους 52 μέτρων στύλος στο κέντρο της σε συνδυασμό με την νέα κι από ότι λένε μεγαλύτερη όπερα του κόσμου που δεσπόζει ακριβώς δίπλα δημιουργούν ένα παράταιρο και συνάμα αδιάφορο σκηνικό που δε με κρατά.
Μου είναι αδύνατο να μη χρησιμοποιήσω για λίγο μετρό, έχω λιώσει... Να λοιπόν και μία ευχάριστη έκπληξη, η γραμμή νούμερο ένα με μοντέρνους σταθμούς όπου οι συρμοί ανοίγουν τις πόρτες τους ακριβώς στα αντίστοιχα σημεία εισόδου που επιτρέπει το γυάλινο τείχος σε κάθε αποβάθρα.
Δύο σταθμοί πιο κάτω το μεγαλοπρεπέστατο δημαρχείο της πόλης το περίφημο Ηotel de Ville και φύγαμε για τη Νότρ Νταμ ξανά, σας το είχα υποσχεθεί εξάλλου. Έλα όμως που την ίδια σκέψη με μένα είχαν κάνει εκατοντάδες ακόμη τουρίστες που στωικά περίμεναν σε μία τεράστια ουρά για να εισέλθουν στο ναό. Η υπομονή αλλά και οι φυσικές μου δυνάμεις για να περιμένω έχουν ήδη εξαντληθεί οπότε άδοξα λήγει κι η δεύτερη επίσκεψή μου στο Ile de la Cite'.

 

[MARCANGELO]

Η ζωή τραβά την ανηφόρα κι εγώ τη δική μου για τους δύο τελευταίους προορισμούς τη Σορβόννη και το Πάνθεον. Έτσι είναι φίλοι μου, άλλοι λένε ότι σπούδασαν στη Σορβόννη κι άλλοι ότι...πέρασαν από έξω( ε κάτι είναι κι αυτό). Επόμενη στάση Πάνθεον, τερματικός σταθμός ταξιδιού. Δε λέω μεγαλοπρεπέστατο, παραπέμπει πολύ στο συνονόματό του της Ρώμης αλλά η κούραση είναι τέτοια που δε μου επιτρέπει να το θαυμάσω για πολύ.
Από εδώ και πέρα τα υπόλοιπα λίγο πολύ γνωστά, ξενοδοχείο, αποσκευές και με shuttle bus από Όπερα πίσω στο αεροδρόμιο, το οποίο και βρήκα πιο ενδιαφέρον μέσο προσέγγισης της πόλης σε σχέση με το τρένο(RER).
Η αίσθηση σφαιρικά που μου άφησε το Παρίσι είναι ότι πρόκειται για μία αρχοντική-αριστοκρατική πόλη με άπειρα πράγματα να δει κανείς, ιδίως αν είναι λάτρης των μουσείων, μία πόλη παραδομένη στις ορδές των τουριστών και σε ότι αφήνουν πίσω τους, μία πόλη με όχι και τόσο πρόσχαρους ανθρώπους και μέτρια για τα δικά μας γούστα κουζίνα.
Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω τους λάτρεις της οι οποίοι προφανώς κι είναι πάρα πολλοί, αλλά προσωπικά δε μου άφησε εκείνη τη γλυκιά ρομαντική αίσθηση που περίμενα. Από την άλλη το Παρίσι δεν παύει να είναι Παρίσι κι έστω για μία φορά αξίζει οπωσδήποτε κανείς να το επισκεφτεί, τώρα για πιο πολλές, εξαρτάται στον άνθρωπο και τα θέλω του...

 

[pattyyy]

Αν και σύντομη η επίσκεψή σας, ήταν πλούσια σε εικόνες και εμπειρίες! Ευχαριστούμε για την ιστορία!