Ελλάδα 29 μέρες σε μια σκηνή οροφής

[Giwrgos10]

Η αλήθεια είναι ότι θέλω πολύ να γράφω τις ιστορίες από τα ταξίδια μας αλλά η συνεχής αναβολή στο τέλος σε-με κάνει να έχω γράψει στα 10 χρόνια παρουσίας εδώ μέσα 3-4 μόνο ιστορίες.
Λέω λοιπον να ξεκινήσω την μοναδική καλοκαιρινή εμπειρία που είχαμε ελπίζοντας να την ολοκληρώσω.

Για να σας βάλω λοιπόν στο κλίμα, τον περασμένο Απρίλιο αγοράσαμε μια σκηνή οροφής για το αυτοκίνητο μας. Είχαμε βάλει στόχο-σκοπό-όνειρο όπως θέλετε πείτε το, να γυρίσουμε ένα μήνα την Ελλάδα με την σκηνή οροφής.

Μόνοι μας, εγώ, η 8 μηνών έγκυος Γιώτα και η 6 χρονών Αναστασία. Με ψησταριά, ντουζιέρα, παγούρια με πόσιμο νερό και νερό για το μπάνιο μας, ψυγείο, καρέκλες, τραπέζια κτλ κτλ. Με διανυκτερεύσεις(όπως κι έγινε) σε ορεινά χωριά, σε ποτάμια, σε μοναχικές ακτές. Αφου λοιπόν τα τακτοποιήσαμε όλα ξεκινήσαμε. Το καημένο το opel αν έιχε στόμα θα μας έβριζε αλλά ευτυχώς δεν το έκανε. Ηθελε κι αυτό περιπέτεια μάλλον...Τετάρτη 10 Ιουλίου και ξεκινάμε...

Μέρα 1η: Στην Αετομηλίτσα, το ψηλότερο κατοικίσιμο χωριό της Eλλάδας
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Τετάρτη 10 Ιουλίου. Η καλοκαιρινή μου άδεια έχει ξεκινήσει, η Γιώτα στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης, η Αναστασία χαρούμενη που θα κοιμόμαστε για 30 μέρες πάνω στο αυτοκίνητο. Ξυπνάμε νωρίς, κι αφού μας παίρνει αρκετό χρόνο να τακτοποιήσουμε τα πράγματα, γύρω στις 09:00 ξεκινάμε από Θεσσαλονίκη με πρώτο προορισμό την Αετομηλίτσα Ιωαννίνων.

Η Αετομηλίτσα είναι ένα ορεινό χωριό του Νομού Ιωαννίνων, ανήκει στο Δήμο Κόνιτσας και βρίσκεται μια ανάσα από τα Αλβανικά σύνορα. Φωλιασμένο στις νότιες πλαγιές του Γράμμου έχει ζωή 5 μήνες το χρόνο.

Το υπόλοιπο διάστημα στο χωριό κατοικούν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κάποιοι πρέπει να προσέχουν τα σπίτια όσων απουσιάζουν… Ο λόγος που η Αετομηλίτσα ερημώνει δεν είναι άλλος από τον πολύ βαρύ χειμώνα που πλήττει την περιοχή. Που αναγκάζει τους κτηνοτρόφους να μετακινούνται με τα ζώα τους σε Μακεδόνια ή Θεσσαλία και την άνοιξη επιστρέφουν.

Επίσης να τονίσω πως η Αετομηλίτσα είναι το ψηλότερο κατοικίσιμο χωριό στην Ελλάδα. Έχει υψόμετρο 1520 μέτρα και μάλλον κερδίζει την πρωτιά μιας άτυπης μάχης με το χωριό Σαμαρίνα στα Γρεβενά.

Η διαδρομή που πήραμε ήταν η παραπάνω. Βγήκαμε προς Σιάτιστα από Εγνατία οδό όπου και συναντηθήκαμε με μια πολύ καλή φίλη από το Νεπάλ, τη Βίκυ.

Ακολουθήσαμε το δρόμο προς Νεάπολη-Τσοτύλι, Πεντάλοφο, Βαθύ, Επταχώρι.

Από το Κεφαλοχώρι στρίψαμε δεξιά προς Αετομηλίτσα. 17 χλμ με λίγα κομμάτια βατού χωματόδρομου.

Ήταν η πρώτη φορά που διασχίζαμε αυτόν το δρόμο και ομολογώ ότι μας άρεσε πολύ. Όταν κινείσαι σε επαρχιακούς δρόμους αργείς περισσότερο αλλά βλέπεις περισσότερα και γνωρίζεις χωριά και ανθρώπους από πιο κοντινή οπτική γωνία. Το τέμπο μας ήταν αργό καθώς θέλαμε να απολαύσουμε κάθε σπιθαμή της διαδρομής, οπότε αργήσαμε κάπως να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ήμασταν τελικά στη πλατεία της Αετομηλίτσας γύρω στις 16:00.

Το χωριό

Μπαίνοντας στο χωριό συναντήσαμε τους πρώτους κατοίκους. Ήταν η ιδιοκτήτρια του καφέ της πλατείας που μας ρώτησε αν θέλαμε να ανοίξει το μαγαζί της για να πιούμε καφέ. Την είπαμε να ξεκουραστεί και να έρθει λίγο αργότερα καθώς η πείνα που είχαμε εκείνη τη στιγμή επισκίαζε τα πάντα!

Έτσι παρκάραμε στην πλατεία, βγάλαμε ότι φαγώσιμο είχαμε μαζί μας και “γιατρέψαμε” κατά κάποιο τρόπο την πείνα μας. Γεμίσαμε τα παγούρια μας από το παγωμένο, τρεχούμενο νερό της βρύσης και απολαύσαμε την ηρεμία και τη δροσιά που μας προσέφερε ένα τόσο όμορφο, ορεινό και ήσυχο χωριό.

Σήμερα στο Ντένισκο(η Αετομηλίτσα στα βλάχικα που σημαίνει προσήλιο) λειτουργούν ένα καφέ και μια ταβέρνα, ενώ ο ξενώνας και το καταφύγιο έχουν δώσει άλλη πνοή στην περιοχή λόγω των πολλών ορειβατών-επισκεπτών σε όλη τη διάρκεια του χρόνου ακόμη και στη διάρκεια του βαρύ χειμώνα. Στη πλατεία βρίσκεται επίσης εδώ και χρόνια Κέντρο Εξυπηρέτησης Πελατών που παράλληλα λειτουργεί κι ώς κοινότητα.

Λίμνη Μουτσιάλια και η περιπέτεια που είχαμε

Είχα διαβάσει για μια λίμνη που βρίσκεται κοντά στην Αετομηλίτσα. Το όνομα της Μουτσάλια( ή Αρρένες). Ρωτήσαμε έναν ντόπιο μπάρμπα αν μπορούμε να πάμε με συμβατικό αυτοκίνητο και μας έδωσε το οκ. Η ταμπέλα έλεγε 12 χλμ.

Σκοπός μας ήταν να βρούμε τη λίμνη και να κάνουμε εκεί την πρώτη μας διανυκτέρευση. Στην ηρεμία, στη φύση, δίπλα στο νερό, σκεφτόμουν πως θα ήταν το ιδανικό ξεκίνημα ενός τέτοιου ταξιδιού. Πάμε λοιπόν…και πάμε, πάμε, 1 ώρα χωματόδρομο. Λίμνη όμως πουθενά. Ακόμη δε κατάλαβα τι κάναμε λάθος. Το αμάξι είχε αναστενάξει για τα καλά από τις αμέτρητες λακούβες. Άρχισε να σουρουπώνει, η Γιώτα αν και 8 μηνών τα κατάφερνε μια χαρά αλλά σιγά σιγά ήταν και η κούραση του ταξιδιού, παραδώσαμε τα όπλα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στεναχωρημένος εγώ που δε βρήκαμε την Αλπική για τα σάιτ λίμνη, λέω τη Γιωτα να πάμε στον ξενώνα για μια μπύρα να χαλαρώσουμε. Η κυρία Χρύσα ήταν φοβερή οικοδέσποινα.

Τα είπαμε για αρκετή ώρα. Τη ρωτήσαμε αν μπορούμε να παρκάρουμε κάπου το αυτοκίνητο για να βγάλουμε το πρώτο μας βράδυ. Το καταφύγιο ήταν κλειστό ακόμη, οπότε το αφήσαμε μπροστά του και ήμασταν προστατευμένοι κατά τα 3/4. Αφού κάναμε μια υπέροχη μακαρονάδα στη ψησταριά αερίου που είχαμε αγοράσει, με τη βοήθεια της Αναστασίας, ανοίξαμε τη σκηνή και ξαπλώσαμε χαρούμενοι.

Η ώρα ήταν κοντά 00:00. Γύρω στις 01:00 ξυπνάω από τις βροντές και τη δυνατή βροχή. Έρχεται και το χαλάζι. Και δυνατός αέρας. Για μια ώρα εγώ και η Γιώτα δε κλείνουμε μάτι. Η Αναστασία κοιμάται χωρίς να έχει καταλάβει τι γίνεται. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως ο αέρας θα μας σηκώσει μαζί με τη σκηνή. Σκεφτόμουν διάφορα. Από τη μια έλεγα “ωραία ξεκινήσαμε το ταξίδι” κι απ’ την άλλη έλεγα “κι αν ήμασταν τώρα στη λίμνη μόνοι μας με τέτοιο τρελόκαιρο σε ανοιχτωσιά τι θα μπορούσε να είχε συμβεί;” Ήταν το βράδυ που στη Χαλκιδική έγινε ο κακός χαμός…. Η παροιμία “κάθε εμπόδιο σε καλό” βρήκε άψογη εφαρμογή στη περίπτωση μας. Τελικά όλα πήγαν καλά και η πρώτη μας μέρα αν και περιπετειώδης, είχε αίσιο τέλος. Έτσι για να μη βαριόμαστε βρε αδερφάκι μου!!!

Eντυπώσεις

Κάπως έτσι πέρασε η 1η μας μέρα στο δρόμο. Με 270 περίπου χλμ, με μια διαδρομή κουραστική αλλά όμορφη, με ένα Βλάχικο χωριό όπως ακριβώς το περιμέναμε. Κρύο αλλά και φιλόξενο. Καληνύχτα Αετομηλίτσα. Καλημέρα Πυρσόγιαννη.

Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε

 

[KonstantinosAlyona]

Εεεπ!!!
Αν και ξέρω πλέον πάνω κάτω ετούτες τις περιπέτειες, με χαρά τις διαβάζω και πάλι!
Άντε με το καλό να τις εκατοστήσετε, τις διανυκτερεύσεις στην οροφοσκηνή

 

[Giwrgos10]

Εεεπ!!!
Αν και ξέρω πλέον πάνω κάτω ετούτες τις περιπέτειες, με χαρά τις διαβάζω και πάλι!
Άντε με το καλό να τις εκατοστήσετε, τις διανυκτερεύσεις στην οροφοσκηνή

Να σαι καλά Κώστα. Κι εσείς το ίδιο

 

[Smaragda53]

Τέλεια! Μπράβο σας! Φαντάζομαι ότι τώρα πια κρατάτε και το δεύτερο παιδάκι σας αγκαλιά, οπότε ο μπαμπάς θα πρέπει να φροντίσει για λίγο μεγαλύτερη σκηνή!

 

[Giwrgos10]

Τέλεια! Μπράβο σας! Φαντάζομαι ότι τώρα πια κρατάτε και το δεύτερο παιδάκι σας αγκαλιά, οπότε ο μπαμπάς θα πρέπει να φροντίσει για λίγο μεγαλύτερη σκηνή!

Να σαι καλά Σμαράγδα. Εγινε ήδη 5.5 μηνών. Την εγκαινιάσαμε όλοι παρέα όταν έγινε 2. Μια χαρά ήμασταν μπορώ να πω. Και να θέλαμε μεγαλύτερη δεν έχει οποτε θα προσαρμοστούμε σ αυτήν.

 

[orck]

Αδικία για το αγέννητο μέλος.

 

[Giwrgos10]

Δε ξέρω αν είναι αδικία αυτό που ξέρω είναι ότι όταν είναι βόλτες είναι άλλο μωρό . Σουρτουκι που λένε στο χωριό μου

 

[Giwrgos10]

Συνεχίζω με τη 2η μέρα του καλοκαιρινού μας road trip. Ξημερώνει 12 Ιουλίου. Για πάμε.....

Mέρα 2η: Στην Πυρσόγιαννη, την πατρίδα των μαστόρων

Το ξημέρωμα στην Αετομηλίτσα μας βρίσκει πλέον ήρεμους, με έναν λαμπερό ήλιο να ξεπροβάλλει δειλά δειλά πίσω από την οροσειρά του Γράμμου. Η βραδινή περιπέτεια αποτελεί ήδη παρελθόν. Η κυρία Χρύσα μας έχει υποσχεθεί πρωινό. Περιμένουμε την Αναστασία να ξυπνήσει και γύρω στις 09:00 πάμε στον ξενώνα για να φάμε. Η κυρία Χρύσα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, φιλόξενος όσο λίγοι, έχει περάσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας αλλά και πάλι είναι εκεί όλη μέρα, κάθε μέρα, να σε εξυπηρετήσει σε ότι χρειαστείς. Συζητάμε διάφορα, της λέμε για το πλάνο του ταξιδιού μας, μας λέει μυστικά της ζωής της και η ώρα περνάει τόσο γρήγορα. Δεν έχουμε θέμα χρόνου αλλά η ανυπομονησία μας να γνωρίσουμε κι άλλα χωριά του Δήμου Κόνιτσας είναι ο λόγος που φεύγουμε πριν μεσημεριάσει. Βγάλαμε τις αναμνηστικές μας φωτογραφίες φυσικά και με την κ. Χρύσα, συμμαζέψαμε τα συμπράγκαλά μας και αναχωρήσαμε.

Η Αετομηλίτσα σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη για πολλούς λόγους. Γιατί ήταν η πρώτη διανυκτέρευση του ταξιδιού μας, για την περιπέτεια που είχαμε, για τους υπέροχους ανθρώπους που γνωρίσαμε….εις το επανιδείν αγαπημένη.

Διαδρομή
​

Η διαδρομή για την Πυρσόγιαννη ήταν σύντομη και ξεκούραστη. Ούτε μια ώρα οδήγησης σε ένα καταπράσινο τοπίο.

Μαστοροχώρια
​

Τα Μαστοροχώρια είναι ομάδα ορεινών οικισμών στο βορειοανατολικό άκρο του νομού Ιωαννίνων, βόρεια της Κόνιτσας. Χτισμένα αριστερά και δεξιά του Σαραντάπορου ποταμού φτάνουν μέχρι τις παρυφές του Γράμμου στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Οι κάτοικοι των χωριών αυτών ασχολούνταν από τον 17ο ως και τις αρχές του 20ου αιώνα με την τέχνη της πέτρας. Ήταν από τους πιο φημισμένους μαστόρους στον κόσμο και γι’ αυτό δώσαν το όνομα τους στα χωριά τους. Εργάζονταν σε ομάδες τις επονομαζόμενες “παρέες” ή “μπουλούκια” απουσιάζοντας για πολλούς μήνες κάθε χρόνο από τα σπίτια τους. Είχαν τη δικιά τους συντεχνιακή διάλεκτο, τα “κουδαρίτικα”(κούδα=πέτρα, κούδαρης= μάστορας) που μόνο αυτοί ήξεραν για να συνεννοούνται μεταξύ τους χωρίς να τους καταλαβαίνει ο εκάστοτε εργοδότης. Ιστορικά, η περιοχή των Μαστοροχωρίων απελευθερώθηκε από την Οθωμανική κυριαρχία το 1913, κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Αργότερα υπήρξε από τα κυριότερα θέατρα των μαχών της Μάχης της Πίνδου κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 αλλά και του Ελληνικού Εμφυλίου ’46-’49. Σήμερα τα Μαστοροχώρια ανήκουν στον Δήμο Κόνιτσας.

• Τα μαστοροχώρια της Κόνιτσας είναι 27: Η Πυρσόγιαννη, η Βούρμπιανη, η Καστάνιανη, το Πληκάτι, οι Χιονιάδες, το Ασημοχώρι (Λισκάτσι), ο Γοργοπόταμος (Τούρνοβο), η Οξυά (Σέλτση), η Λυκόραχη (Λούψικο), η Θεοτόκος (Φετόκο), η Δροσοπηγή (Κάντσικο), η Λαγκάδα (Μπλίζγιανη), η Πλαγιά (Ζέρμα), ο Πύργος (Στράτσιανη), η Αγία Παρασκευή (Κεράσοβο), ο Αμάραντος (Ίσβορος), η Πουρνιά (Σταρίτσανη), το Γαναδιό, η Μόλιστα (Μεσαριά), το Μοναστήρι (Μποτσιφάρι), η Αγία Βαρβάρα (Πλάβαλη), Εξοχή (Ζέλιστα), η Πυξαριά (Μπλιθούκι), η Τράπεζα (Βράνιστα), ο Νικάνορας (Κορτίνιστα), η Πηγή (Πεκλάρι) και το Ελεύθερο (Γκριζμπάνι).
• Να προσθέσουμε και το χωριό Φούρκα, βλαχοχώρι και κυρίως κτηνοτροφικό χωριό, που όμως έβγαλε και περιορισμένο αριθμό μαστόρων.
• Τα 12 από αυτά τα χωριά αποτέλεσαν το Δήμο Μαστοροχωρίων από το 1999-2010, με το ν. Καποδίστριας και με έδρα την Πυρσόγιαννη.

Πυρσόγιαννη

​

Για να είμαι ειλικρινής τη Πυρσόγιαννη δε τη γνώριζα. Την έμαθα λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι από έναν φίλο μοτοσυκλετιστή, τον Στέλιο. Μου είχε πει πως αξίζει να την επισκεφτούμε, πως όλα τα σπίτια είναι από πέτρα, πως δικαιούται μια διανυκτέρευση.

Οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε, μας έδειξαν ακριβώς αυτό. Ένα χωριό ζωντανό, χτισμένο αμφιθεατρικά που από μακριά φαινόταν σα μια γκρι κουκκίδα μέσα στο απέραντο πράσινο του τόπου. Ένα χωριό που ζωντανεύει το καλοκαίρι αλλά ερημώνει το χειμώνα καθώς οι μόνιμοι κάτοικοι του δε ξεπερνούν τους 40.

Μια πρώτη στάση αξίζει στο καφενεδάκι που θα συναντήσετε στον κάτω μαχαλά μπαίνοντας στην Πυρσόγιαννη. Ανηφορίζοντας προς τη πλατεία αντικρίζετε τον φούρνο του χωριού(απίστευτο ψωμί!) ο οποίος διαθέτει τα πάντα και με το φορτηγάκι του προμηθεύει με άρτο και γαλακτομικά όλα τα τριγύρω χωριά. Λίγα μέτρα πιο πάνω ο Γκουμπές, η κεντρική βρύση που ρέει ασταμάτητα. Απέναντι υπάρχει η πλατεία της Κόκα Καρυάς με το ομώνυμο καφενείο-ουζερί. Όμορφο και δροσερό μέρος. Ανηφορίζοντας το καλντερίμι φτάνουμε στον υπεραιωνόβιο πλάτανο που στη σκιά του φιλοξενεί το εστιατόριο “Αρμολόι” και από πάνω τον ξενώνα του. Εδώ θα βρείτε ντόπια φαγητά και ζεστή φιλοξενία.

Αριστερά βρίσκεται ο Ναός του Αγίου Νικολάου με το πυργοειδές καμπαναριό και τη μεγάλη του αυλή. Πιο πάνω ακόμη, βρίσκεται ο δεύτερος ναός της Πυρσόγιαννης αυτός του Αγίου Γεωργίου. Εκεί κοντά, κάναμε τη 2η μας διανυκτέρευση. Ακριβώς δίπλα μας και πίσω από την εκκλησία βρίσκεται το πανέμορφο, πέτρινο δημοτικό σχολείο το οποίο όμως παραμένει κλειστό από το 1986 λόγω έλλειψης παιδιών. Ο χώρος θα φιλοξενήσει πολύ σύντομα το Μουσείο των Ηπειρωτών Μαστόρων.

Πως περάσαμε
​

Περπατήσαμε σχεδόν όλα τα σοκάκια του χωριού. Είδαμε αρκετά σπίτια εγκαταλειμμένα. Είδαμε όλα όσα προανέφερα. Στον πάνω μαχαλά που διανυκτερεύσαμε η κατάσταση ήταν πολύ πολύ ήρεμη. Μαγειρέψαμε με την ησυχία μας, ήπιαμε τον καφέ μας το πρωί της Παρασκευής χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς. Ήπιαμε τη μπίρα μας στο Αρμολόι, το ένα από τα δυο ταβερνάκια του χωριού, μαζί με 5-6 ηλικιωμένους που σκότωναν την ώρα τους σε παραδιπλανό τραπέζι όχι και τόσο αθόρυβα!

Το είχαμε πει από την αρχή πως πριν βρούμε κάποιο μέρος για να κοιμηθούμε το βράδυ, θα ήταν καλό να μιλήσουμε με κάποιον ντόπιο, να μας προτείνει αλλά και να μας πει τι κατάσταση επικρατεί στα μέρη του. Έτσι κι εδώ το μέρος που μείναμε μας το πρότειναν οι γυναίκες(μαμά και κόρη) οι οποίες έχουν πάρει εδώ και 2 χρόνια την ιδιοκτησία του ξενώνα-ταβέρνας Αρμολόι.

Η Πυρσόγιαννη απέχει μόλις 27 χλμ από την Κόνιτσα και αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη αν ποτέ βρεθείτε προς τα εκεί. Δεν επισκεφτήκαμε κάποιο άλλο Μαστοροχώρι αλλά από όσα μας είπαν το Πληκάτι άξιζε κι αυτό μια μικρή βόλτα.

Ύπνος

Σε αντίθεση με το πρώτο μας περιπετειώδες βράδυ, αυτό ήταν το πλέον ήρεμο. Δροσιά, απόλυτη ησυχία και ξύπνημα με τόσο γαλήνια θεα. όλα πλέον κυλούσαν ομαλά.

 

[Giwrgos10]

Μέρα 3η: Kόνιτσα, Πηγές Βελλάς και τελικά…Κήποι

Ξημέρωμα στη Πυρσόγιαννη

Το ξημέρωμα της Παρασκευής μας βρίσκει σε μια ερημική γωνιά της Πυρσόγιαννης, να έχουμε κάνει έναν υπέροχο, δροσερό και πολύ safe ύπνο. Ο γραφών ξυπνάει όπως πάντα αρκετά νωρίς (οι επαγγελματικές συνήθειες δύσκολα κόβονται), παίρνει τη φωτογραφική του μηχανή και ξεχύνεται στα στενά του χωριού να αποτυπώσει εικόνες. Περπατώντας στα πέτρινα καλντερίμια, ελάχιστους ανθρώπους αντίκρισα, κάτι ηλικιωμένους μόνο που δε τους πιάνει ο ύπνος σα και του λόγου μου. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βρω τον περιβόητο φούρνο. Ψωμί ζυμωτό, με γύρισε χρόνια πίσω, όταν η γιαγιά μου ακόμη ζύμωνε στο χωριό και μοσχομύριζε το σπίτι όλο. Συνέχισα την εξερεύνηση και μετά από αρκετά κλικ επέστρεψα στη βάση. Αφού ξύπνησαν και οι υπόλοιποι, ένας ελληνικός καφές ήταν απαραίτητος. Πήραμε το πρωινό μας, λιαστήκαμε στον ήλιο που τόσο αγαπιέται όταν έχει δροσιά, συμμαζευτήκαμε και ξεκινήσαμε για μια βόλτα στη Κόνιτσα.

Ξέχασα να σας πω​

….(ίσως επειδή δεν ήταν κάτι σοβαρό τελικά) πως την πρώτη μέρα του ταξιδιού, κι ενώ οδηγούσαμε στο χωματόδρομο για τη λίμνη Μουτσιάλια, κρέμασε η προστατευτική ποδιά του κινητήρα. Είχε πάρει πέτρες και χαλίκια λόγω του δύσβατου δρόμου, έκατσε από το βάρος, κι εγώ νόμιζα ότι έσπασε!! Επομένως βάλαμε την Κόνιτσα στο πρόγραμμα για να επισκεφτώ συνεργείο, να δει το πρόβλημα μας. Τελικά η ανησυχία μας ξεπεράστηκε γρήγορα καθώς δεν υπήρχε κάποιο θέμα και όλα ήταν μια χαρά. Από το βάρος η ποδιά είχε κάνει κοιλιά και έβρισκε στο έδαφος αλλά πλέον με λίγη προσοχή σε κακοτράχαλους δρόμους μπορούσαμε να συνεχίσουμε κανονικά. Ανησυχία για το τίποτα αλλά δε μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι. Ξένοιαστοι πλέον ακολουθούμε το αρχικό μας πλάνο…

27 χλμ πανέμορφης και γεμάτης φυσικού κάλλους ομορφιάς διαδρομή, αυτή που διανύσαμε από Πυρσόγιαννη ως την Κόνιτσα. Αν ποτέ βρεθείτε προς τα εδώ αξίζει να την οδηγήσετε

Διαδρομή

​

Η διαδρομή μας αρχικά προέβλεπε επίσκεψη στην Κόνιτσα. Μετά την Κόνιτσα και 30′ επιπλέον οδήγησης, το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη για καφέ στις Πηγές Βελλάς που μας πρότεινε ο Γιαννιώτης φίλος μας Βασίλης. Εκεί με τη βοήθεια των κοριτσιών που εργάζονταν στο χώρο επιλέξαμε τους Κήπους ως το μέρος της επόμενής μας διανυκτέρευσης. Συνολικά κοντά στα 100 χλμ και περίπου 1:30 οδήγησης την 3η μέρα του ταξιδιού. Μια χαρά!

Κόνιτσα

Η Κόνιτσα είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις ωραιότερες ακριτικές περιοχές όχι μόνο της Ηπείρου αλλά και της Ελλάδος γενικότερα. Είναι μια πόλη 4000 κατοίκων χτισμένη σε υψόμετρο 600 περίπου μέτρων ενώ το στολίδι της περιοχής είναι το ψηλότερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων χτισμένο το 1869 από Πυρσογιαννίτη πρωτομάστορα. Ο ποταμός Αώος που ρέει κάτω από το γεφύρι δίνει στη περιοχή μια ξεχωριστή βιοποικιλότητα.

Αφού λοιπόν κάναμε τον απαραίτητο ανεφοδιασμό σε φρούτα και φαγώσιμα, περπατήσαμε και χαλαρώσαμε στην όμορφη πλατεία και επισκεφτήκαμε το περιβόητο γεφύρι της Κόνιτσας. Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Μέρος για να μη σταματάς να φωτογραφίζεις. Περάσαμε στην απέναντι όχθη, πήραμε μια δόση δροσιάς στα κρύα νερά του ποταμού και συνεχίσαμε τη πορεία μας για τις Πηγές Βελλάς.

Πηγές Βελλάς

Oι Πηγές Βελλάς είναι ομώνυμο καφέ-ψησταριά, σε μικρή απόσταση από την Κόνιτσα, στο δρόμο προς Ιωάννινα σε ένα υπέροχο περιβάλλον. Αφού περάσετε το χωριό Καλπάκι που αποτελεί σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο της περιοχής, στρίβετε δεξιά(στο ύψος της πολεμικής αεροπορίας) και σε 1-2 χλμ φτάνετε στις Πηγές. Το μαγαζί πήρε το όνομα του από τις πηγές του ποταμού Καλαμά(μεγαλύτερου ποταμού της Ηπείρου) που αναβλύζουν κυριολεκτικά μέσα από τα σπλάχνα των βράχων.

Η τοποθεσία είναι μια όαση δροσιάς, ένα μέρος υπέροχο με εύκολη πρόσβαση και διαθέσιμο χώρο πάρκινγκ. Ήπιαμε τον καφέ μας, βουτήξαμε τα πόδια στα παγωμένα νερά(για τις εγκύους μεγάλη ανακούφιση!!) και γενικά η πρόταση του Βασίλη ήταν εξαιρετική και σας τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Κήποι-Ζαγοροχώρια

Ωραίο το καφεδάκι αλλά η ώρα περνάει και πρέπει να βρούμε το μέρος που θα κοιμηθούμε. Θέλουμε να διανυκτερεύσουμε σε κάποιο Ζαγοροχώρι αλλά όχι στα πολύ τουριστικά (βλ. Πάπιγκο, Τσεπέλοβο, Αρίστη κτλ.). Είχα ακούσει καλά λόγια για το χωριό Κήποι. Ξεκινήσαμε λοιπόν για εκεί.

Μια στάση για φωτογράφηση του πολύ γνωστού γεφυριού του Κόκκορου ή Κόκκορη ήταν “υποχρεωτική”.

Άφιξη στον προορισμό μας. Το χωριό Κήποι είναι αμφιθεατρικά χτισμένο σε υψόμετρο 800μ, απέχει 39 χλμ από τα Ιωάννινα και ανήκει στο Δήμο Ζαγορίου. Μπροστά του απλώνεται μία κοιλάδα που την διασχίζουν δύο μικροί ποταμοί στις όχθες των οποίων είναι χτισμένα περίτεχνα τοξωτά γεφύρια.

Κάναμε μια βόλτα στο χωριό μήπως και βρούμε κάποιο μέρος για να διανυκτερεύσουμε αλλά τίποτα. Βλέπουμε μια πινακίδα στον κεντρικό δρόμο “Γεφύρι Μύλου-Νερόμυλος”. Μπαίνουμε στο χωματόδρομο και αυτό ήταν. Ένα υπέροχο μέρος στο οποίο περάσαμε μια από τις ωραιότερες μας βραδιές. Ησυχία, φύση, ένα μικρό πέτρινο γεφύρι κι ένας ποταμός(Μπαγιώτικος) με χαμηλή στάθμη νερού λόγω καλοκαιριού αλλά αρκετή για να δροσιστούμε, να πλένουμε πιάτα αλλά και να πλυθούμε το επόμενο πρωί.

Ανοίγουμε τη σκηνή και βάζουμε γρήγορα μπρος για μαγείρεμα. Η ψησταριά αερίου( το είπα και το ξαναλέω) ήταν μια από τις πιο τίμιες αγορές που κάναμε. Έβγαλε τα λεφτά της και με το παραπάνω. Πατάτες με λουκάνικα(μιαμ μιαμ), μια λαχαριστή ντοματοσαλάτα και κόκκινο παγωμένο κρασί ήταν το καλύτερο κλείσιμο μιας πολύ γεμάτης και υπέροχης μέρας, της 3ης μας στους δρόμους. Κι ακόμη χωρίς μπάνιο ε…

 

[Sassenach77]

Το ταξίδι σας σε αυτά τα μέρη μου θυμίζει τα δικά μου οικογενειακά εκεί, όταν ήμουν μικρή (λίγο μεγαλύτερη από την Αναστασία )... Ήταν τόσο όμορφα!!!

 

[Dina Z]

Σας χαίρομαι!

 

[skoumpi]

Ερώτηση οχι τόσο ταξιδιωτική .... Οι σκηνές οροφής χρειάζονται κάποια άδεια (ισως ΚΤΕΟ ή απο καπου αλλού) ???? Και κόστος περίπου 1500-2000 ???