Η ιστορία μου όσον αφορά την Κούβα ξεκίνησε το 2005, όταν πρωτογνώρισα έναν κουβανό στο Μοναστηράκι και στη συνέχεια έτυχε να γνωρίσω την θεία του την Zenaida σε ένα λάτιν μαγαζί. Για καλή μου τύχη μιλούσα ισπανικά. Αυτή η γυναίκα ήταν μόνο ένα μήνα στην Ελλάδα και ένιωθε πολύ φοβισμένη. Στα μάτια της θα μπορούσες να διακρίνεις μία μελαγχολία γι' αυτά που άφησε πίσω της..
Τότε ξεκίνησε να μου μιλάει για την Κούβα και να μου διηγείται ιστορίες οι οποίες μου φαίνονταν εξωπραγματικές. Ε, αυτό ήταν!! Έπρεπε να πάω στην Κούβα και να δω αν όλα αυτά που μου έλεγε ήταν πραγματικότητα.. Γίναμε οι καλύτερες φίλες. Μου πήρε βέβαια πέντε χρόνια για να πάω εκεί αλλά τα κατάφερα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Τον περασμένο Φεβρουάριο έκλεισα τα εισιτήρια για την Κούβα και ταξίδεψα τον Σεπτέμβριο. Βρήκα καλή τιμή. 720 ευρώ πήγαινε-έλα. Τον τελευταίο χρόνο πριν φύγω για Κούβα, δούλευα σε μία ψησταριά στα Εξάρχεια στις τηλεφωνικές παραγγελίες. Πάντα είχα μαζί μου έναν ταξιδιωτικό οδηγό της Κούβας, με αποτέλεσμα να είμαι διαρκώς αφηρημένη και να στέλνω αλλού γι' αλλού τις παραγγελίες. Ευτυχώς μου δείξανε κατανόηση εκεί πέρα και δεν με απέλυσαν. Το θέμα είναι πως είχα αρρωστήσει με την Κούβα, διότι είχα μπροστά μου 7 μήνες και συνέχεια την έβλεπα στο όνειρό μου. Δεν υπήρχε ούτε μία μέρα που να μην σκέφτομαι αυτό το ταξίδι.
Επιτέλους η πολυπόθητη μέρα έφτασε. Το Σάββατο στις 14 Σεπτεμβρίου, ξεκίνησα με έναν συνάδελφό μου για το μεγάλο ταξίδι.. Ο πρώτος μας προορισμός ήταν το Λονδίνο, όπου καθίσαμε ένα βράδυ στο αεροδρόμιο. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο της Αθήνας. Ξέχασα να σας αναφέρω μία μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Το σκυλί μου, μου είχε δαγκώσει το διαβατήριο και είχε σκιστεί λίγο η σελίδα που είναι η φωτογραφία. Η υπεύθυνη στον έλεγχο των εισιτηρίων μου είπε πως είναι 50% αν θα πάω Κούβα διότι μπορεί να μην με αφήσουν από Λονδίνο. Εννοείται πως το ρίσκαρα. Την επόμενη μέρα πάμε για έλεγχο εισιτηρίων στο Λονδίνο. Καθώς έφτανε η σειρά μου ίδρωνα και ξε-ίδρωνα. Παρόλο που οι Άγγλοι θεωρούνται πιο τυπικοί με αφήσανε και μου είπαν μάλιστα πως δεν θα συναντούσα κανένα πρόβλημα στην Μαδρίτη. Έτσι έφυγα καθησυχασμένη για την Μαδρίτη. Κάτσαμε 2 ώρες στο αεροδρόμιο ώσπου ήρθε η καταραμένη ώρα για τον έλεγχο τον εισιτηρίων... Ενώ κανένας μα κανένας δεν είχε πρόβλημα με το διαβατήριο, εμφανίζεται ένας security από του πουθενά, ένα βήμα πριν το αεροπλάνο και μου λέει πως δεν μπορώ να ταξιδέψω στην Κούβα. Ένιωσα να διαλύεται όλος ο κόσμος μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.. Τον παρακάλαγα μία ώρα, έκλαιγα, έπεσα στα πατώματα αλλά αυτός απτόητος. Μην σας πω ότι το διασκέδαζε κιόλας..
Μου είπε πως θα πρέπει να πάω στην ελληνική πρεσβεία της Μαδρίτης και να φτιάξω τα χαρτιά μου. Η επόμενη πτήση ήταν μετά από τρεις μέρες. Είχα φρικάρει.. Μετά με στείλανε στην πύλη να παραλάβω τις αποσκευές μου. Βλέπω έναν νεαρό να περιμένει και αυτός τα πράγματά του κλαίγοντας. Κατάλαβα πως ούτε κι αυτός είχε ταξιδέψει. Στη συνέχεια διαπιστώσαμε πως ο ίδιος απτόητος άνθρωπος ήταν εκείνος που δεν μας άφησε να ταξιδέψουμε. Ο νεαρός αυτός ήταν Κουβανός ο οποίος πήγαινε στο Miami αλλά κάτι έγινε με την βίζα του και δεν τον αφήσανε. Περιμέναμε σχεδόν δύο ώρες για τις αποσκευές μας. Πήγαμε στο γραφείο χαμένων αποσκευών, όπου ο Κουβανός παρέλαβε τις βαλίτσες του, αλλά οι δικές μου ήταν ήδη στο αεροπλάνο. Πραγματικά ένιωθα σαν χαμένη. Άρχισα να καπνίζω σαν μανιακή και να πίνω συνέχεια μπύρες. Ο Enrique (Κουβανός) με καθησύχασε και μου είπε να πάμε σε ένα hostel να κοιμηθούμε καλύτερα και από την επόμενη μέρα θα αρχίζαμε τα τρεχάματα με τις πρεσβείες. Ευτυχώς που είχα και αυτόν..
Καταλήγουμε σε μια περιοχή που λέγεται Σολ=Ήλιος. Μόνο ήλιος δεν ήταν. Για την ακρίβεια ήταν χειρότερα και από την Ομόνοια. Μπαίνουμε τυχαία στο πρώτο hostel. Αφού πληρώσαμε για το δωμάτιο, ξαφνικά βλέπω πίσω από τον ρεσεψιονίστα μία κορνίζα που έγραφε top rated gay hostel. Μένω κάγκελο και σκουντάω τον Enrique. Βάλαμε τα γέλια. Το δωμάτιο μες την βρωμιά. Εννοείται πως φύγαμε την επόμενη μέρα. Πήγαμε πρώτα στην αμερικάνικη πρεσβεία για να φτιάξει αυτός την βίζα του και μετά στην ελληνική. Εκεί μου έδωσαν ένα χαρτί πιστοποίησης. Στη συνέχεια βρήκαμε άλλο hostel με υπέροχο προσωπικό και φυσιολογικές συνθήκες. Ξέχασα να πω ότι όσο καιρό ήμουν Μαδρίτη πήγαινα κάθε μέρα στο αεροδρόμιο για να διαβεβαιωθώ ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα αυτή τη φορά.
Την επόμενη μέρα ο Enrique έφυγε από την Μαδρίτη διότι του είπαν πως θα πάρει απάντηση για την βίζα του σε 2 βδομάδες. Εγώ άλλαξα hostel γιατί δεν με έπαιρνε οικονομικά και πήγα σε ένα άλλο εκεί κοντά που λεγόταν MUSES. Με το που μπαίνω μέσα, βλέπω δύο εμφανίσιμους βραζιλιάνους να μαγειρεύουν. “Αυτά είναι!!” λέω από μέσα μου. Έμεινα σε ένα δωμάτιο με 8 κρεβάτια μόνο για γυναίκες και τυχαίνει η μία από αυτές να είναι Ελληνίδα η οποία έμενε μόνιμα Γερμανία και μου θύμισε πάρα πολύ την πρωταγωνίστρια από το “Γάμος αλά ελληνικά” όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε τα ελληνικά. Μέσα σε 20 λεπτά είχα γνωρίσει σχεδόν όλο το hostel. Αρχίζω τα ξίδια με τους βραζιλιάνους και την Ελληνίδα και στο τέλος καταλήγουμε 12-15 άτομα από διάφορες χώρες (Αυστραλία, Βραζιλία, Ταϊλάνδη, Λετονία ..) να στεκόμαστε έξω από το hostel και να συζητάμε μια ώρα για το που θα πάμε λες και ξέραμε την Μαδρίτη. Τελικά πήγαμε σε τρία μπαράκια και φύγαμε όλοι γκολ!!
Ευτυχώς την επόμενη μέρα κατάφερα να ξυπνήσω νωρίς για να πάω στο αεροδρόμιο. Μαζί μου ήρθαν και οι δύο βραζιλιάνοι οι οποίοι έφευγαν με την ίδια εταιρία, την ίδια ώρα μόνο που πήγαιναν Βαρκελώνη. Για να μην τα πολυλογώ, φτάνουμε στο αεροδρόμιο, όλα ωραία και καλά ώσπου συναντάω εκείνον τον μη συμπαθή security που μου λέει πάλι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω. Ως εδώ ήταν!!! Η μητέρα μου τηλεφώνησε στην ελληνική πρεσβεία της Μαδρίτης διότι αυτή τη φορά ήταν δικό τους το φταίξιμο και τους τα' πε ένα ωραίο χεράκι.. Οπότε αυτοί μετά κάνανε τα αδύνατα δυνατά για να ταξιδέψω και τελικά κατάφερα και πήρα ειδική άδεια από τον πρέσβη της Κούβας.. Μέχρι να φτάσει αυτή η στιγμή έχασα τα μισά μου χρόνια. Όταν μου είπαν ότι φεύγω, έβαλα τα κλάματα από την χαρά μου!! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Όταν με άφησε αυτός ο τύπος να περάσω ήμουν έτοιμη να τον φτύσω κατάμουτρα αλλά λέω άστο καλύτερα μην έχουμε άλλα μετά.
Το ταξίδι δεν το κατάλαβα καθόλου. Δίπλα μου καθόταν ένας Κουβανός ο οποίος έκανε περιοδεία με το συγκρότημά του το οποίο λέγεται “Los septetos Santiageros” ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Ο Chicho (τραγουδιστής) μου είπε πως ο μόνος τρόπος για να ταξιδέψει ένας Κουβανός είναι να είναι σε καλό συγκρότημα ή να παντρευτεί Ευρωπαίο, ειδάλλως είναι πολύ δύσκολο. Για μένα προσωπικά το να μην έχεις ελευθερία είναι ότι χειρότερο...
Τελοσπάντων, μετά από 10 ώρες ταξίδι φτάνω στην πολυπόθητη Αβάνα. Το αεροδρόμιο εκεί έχει όλες τις σημαίες του κόσμου. Μικρό αλλά χαριτωμένο αεροδρόμιο. Πήγα κατευθείαν σε cadecas για να πάρω CUC. Τα pesos cubanos όπως είδα στην πορεία μου δεν μου χρησίμευαν και πολύ. Στην συνέχεια πήρα ταξί και πήγα στο Luyano όπου έμενε η οικογένεια της Zenaida. Τα λεωφορεία εδώ έρχονται όποτε να' ναι και δεν είχα την υπομονή να περιμένω. Το Luyano είναι ένα προάστιο της Αβάνας όπου απέχει 20 λεπτά από το κέντρο και συνήθως εκεί μένουν οι φτωχότεροι άνθρωποι. Η οικογένειά της με περίμενε έξω από το σπίτι. Κατευθείαν έπεσα στην αγκαλιά της αδερφής της και της μαμάς της χωρίς να τις έχω ξαναδεί από κοντά, αλλά τόσα χρόνια που μου μιλάει για την οικογένειά της είναι σαν να τους ξέρω όλους. Ειδικά την κόρη της, της οποίας της είχα ιδιαίτερη αδυναμία γιατί μου θύμιζε πολύ την φίλη μου. Συνέχεια τα παιδιά με ρωτάγανε για την μαμά τους και πότε θα τα πάρει επιτέλους από εδώ. Ένιωσα πολύ άσχημα γιατί δεν ήξερα τι να τους πω. Ναι μεν οι συνθήκες είναι άθλιες. Δεν είχαν καν ντουζιέρα. Με κατσαρόλες κάνανε μπάνιο και συνέχεια γινόταν διακοπή του ρεύματος. Σε κάποια φάση την ώρα που γίνεται διακοπή του ρεύματος έρχεται ένας φίλος τους και μου λέει: “Μάλλον είναι η ώρα που συνδέουν τον Φιντέλ”. Έριξα πολύ γέλιο και ήμουν έτοιμη να το φωνάξω το αστείο αλλά μου έκαναν νόημα να το κάνω μόκο διότι απαγορεύεται να μιλάς για τον Φιντέλ. Αν τυχόν πιάσουν κανέναν τουρίστα να μιλάει για τον Φιντέλ, τον πάνε επιτόπου στο αεροδρόμιο και μπαίνει στην λεγόμενη “μαύρη λίστα”. Γυρνάει στην χώρα του και δεν έχει δικαίωμα να ξαναπατήσει στην Κούβα. Οι δε Κουβανοί μπορεί να πάνε και 60 χρόνια φυλακή. Δεν είναι για να παίζεις με αυτά. Απ' ότι άκουσα τα τελευταία 10 χρόνια έχουν γίνει 600 επιθέσεις εναντίον του Φιντέλ. Εμένα πάντως το σύστημά τους εκεί μου θυμίζει χούντα και ο Φιντέλ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας χουντικός μ..........ς! Συγγνώμη, αν προσβάλλω κάποιον αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, διότι δεν είναι δυνατόν ο περισσότερος λαός να πεινάει και οι προνομιούχοι του κράτους αυτού να είναι μόνο οι φιντελιστές. Σε οποιοδήποτε casas particulares, θα δείτε κάτι από Φιντέλ. Δεν υπάρχει περίπτωση. Για μένα αυτό είναι αδικία και δεν έχει άδικο ο κόσμος που τον κατηγορεί.
Οι δε τιμές στα ξενοδοχεία είναι απλησίαστες!! Καλύτερα να πάτε σε casas particulares όπου ζουν κουβάνεζικες οικογένειες και βλέπεις πάνω κάτω πως είναι η ζωή τους. Πλήρωνα σχεδόν 10 ? την βραδιά. Casas particulares μπορείτε να βρείτε στο www.hostelbookers.com. Την επόμενη μέρα πήραμε taxi particular και πήγαμε στην Havana Vieja. Ενώ ήταν το όνειρό μου να πάω εκεί απογοητεύτηκα πολύ. Πολύ μιζέρια, πολλοί “πεσάκηδες” οι οποίοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σου πάρουν 1 CUC. Βέβαια οι πιο πολλοί έχουν το εξής κόλπο. Θα έρθει ένα ζευγαράκι να σου πιάσει την συζήτηση και μετά θα σου πουν ότι έχουν επέτειο ή γενέθλια και δεν έχουν λεφτά να το γιορτάσουν. Μέσα σε 20 λεπτά συνάντησα τρία τέτοια ζευγάρια. Δεν έδωσα σε κανέναν λεφτά διότι η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει. Η Αβάνα το μόνο καλό που έχει είναι αυτό που λέμε Α-Β-Α-Ν-Α, τα αυτοκίνητα της δεκαετίας του '50 και ο παλιός ρομαντισμός. Ειδάλλως, αυτά που λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί ότι χορεύουν στους δρόμους και υπάρχει μουσική παντού δεν ισχύει σε καμία περίπτωση εκτός άμα δεις υπαλλήλους του κράτους να το κάνουν αυτό που και πάλι είναι σπάνιο.
Πήγα και στο μουσείο να δω την περιβόητη “GRANMA” (είναι του πλοιάριο που χρησιμοποίησαν οι αντάρτες της κουβανικής επανάστασης για να μεταφερθούν από το Μεξικό όπου βρίσκονταν εξόριστοι για να πάνε στην Κούβα και να ξεκινήσουν εκεί τον ανταρτοπόλεμο κατά της δικτατορίας του Μπατίστα). Δυστυχώς το έχουν σε βιτρίνα και δεν μπορείς να μπεις μέσα να το δεις καθαρά. Άσε που είναι το μοναδικό μουσείο που έχει διαφορετικές τιμές ανάλογα με τα μνημεία που θα δεις και επίσης σε χρεώνουν extra για να τραβήξεις μερικές φωτογραφίες. Τελοσπάντων..
Στη συνέχεια πήραμε το VIAZUL για Santiago. Από Αβάνα κάναμε 16 ώρες να φτάσουμε Σαντιάγο και το θέμα είναι πως τα air-condition του λεωφορείου είναι στο φουλ πάντα και δεν κλείνουν με τίποτα. Πρέπει να είσαι καλά οργανωμένος όταν ταξιδεύεις με το λεωφορείο και να μην σε επηρεάζει ο καιρός διότι η θερμοκρασία του λεωφορείου είναι σαν τον Βόρειο Πόλο. Το Σαντιάγο ήταν πιο ωραίο από την Αβάνα και πιο ανθρώπινες οι συνθήκες. Θυμάμαι στην Αβάνα αν έπαιρνες να φας κάτι απ' έξω, π.χ ρύζι με φασόλια, δεν είχαν καν σερβίτσιο και έπρεπε να φτιάξεις δικό σου από χαρτόνι διότι ούτε στα σούπερ μάρκετ μπορούσες να βρεις. Σιγά σιγά με όλα αυτά που έβλεπα άρχισα να εκτιμώ λίγο την Ελλάδα αν και έτσι όπως το πάμε, σαν την Κούβα θα γίνουμε. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλοί ζητιάνοι και μπορούσες να περπατάς ανενόχλητος στους δρόμους. Την πρώτη νύχτα πήγαμε στο Casa De La Trova. Είναι ένα μπαράκι στο οποίο παίζουνε διαφορετικά γκρουπ κάθε φορά παραδοσιακή μουσική. Είχαν σηκωθεί σχεδόν όλοι και χόρευαν. Τα ζευγάρια πάντα ήταν ανάμεικτα. Δηλαδή πάντα έβλεπες έναν Κουβανό με τουρίστρια και το αντίστροφο. Λίγους Κουβανούς είδα να χορεύουν μαζί. Στο μεταξύ την ώρα που έπινα το mojito μου, ήρθε ένας κουβανός και μου έδωσε το σκίτσο μου χωρίς να πάρω είδηση ότι με ζωγράφιζε. Φυσικά μου ζήτησε χρήματα αλλά δεν είχα πάνω μου εκείνη τη στιγμή άλλα χρήματα και έτσι του πρόσφερα τσιγάρα. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω.
Στο τέλος έπιασα φιλίες με τον τραγουδιστή και με ξενάγησε λίγο στην πόλη. Πήγαμε στο δημαρχείο όπου ο Φιντέλ ανακοίνωσε για πρώτη φορά ότι ο Μπατίστα έφυγε από την χώρα. Είχα ανατριχιάσει καθώς σκεφτόμουν τα πρόσωπα εκείνων που πίστεψαν και πάλεψαν μέχρι θανάτου για αυτή την επανάσταση και ιδού το αποτέλεσμα.. Δεν πιστεύω πως ο Che πάλεψε για μία τέτοια Κούβα. Να βλέπεις 13χρονα κοριτσάκια να ξεπουλιούνται για λίγα CUC και να μην έχει ο κόσμος να φάει ούτε τα βασικά. Ύστερα όταν φύγαμε από το δημαρχείο, ακούγαμε κάποιον να τραγουδάει. Ακολουθήσαμε την φωνή του και βρεθήκαμε σε μία λέσχη μουσικών (η οποία ήταν ένα καταγώγι) που έτυχε να είναι ανοιχτή επειδή κάποιος από τους μουσικούς είχε γενέθλια. Μας προσέφεραν ρούμι. Ήταν ευγενέστατοι. Παίξανε και flamenco μουσική. Είχα μείνει άναυδη. Στην συνέχεια δώσανε την κιθάρα στον τραγουδιστή ο οποίος έπαιζε πολύ ωραία boleros. Είχε απίστευτη φωνή και αυτός. Αυτοί ήταν οι γνήσιοι κουβανοί και δεν ξαναπέτυχα παρόμοια φάση στο ταξίδι μου.
Την επόμενη μέρα φύγαμε για Μπαρακόα. Η Μπαρακόα είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στην Κούβα και μάλιστα εκεί μπορείς να δεις και το πρώτο σπίτι που χτίστηκε ποτέ στην Κούβα. Είναι εντυπωσιακό και καλοδιατηρημένο. Το κλίμα είναι τροπικό. Υπάρχουν πολλές λίμνες και φοίνικες. Η παραλία είναι έτσι κι έτσι αλλά τουλάχιστον μπορείς να κάνεις μπάνιο. Στο βουνό υπάρχουν καταρράκτες τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω. Γενικότερα η Κούβα έχει πολύ ωραία φύση αρκεί να έχεις χρόνο και χρήμα. Την πρώτη μέρα δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Παρακολουθήσαμε μια εκκλησιαστική λειτουργία που έγινε στην κεντρική πλατεία, διότι η εκκλησία για κάποιο λόγο ήταν γκρεμισμένη. Δεν ήταν κάτι το συναρπαστικό για μένα διότι για να λέμε την αλήθεια δεν είμαι και πολύ fan της εκκλησίας γενικότερα. Παρόλα αυτά πάντα ενθουσιάζομαι όταν ακούω τον ιμάμη να ψέλνει. Αυτό είναι άλλο θέμα.
Την δεύτερη μέρα ξύπνησα από την μουσική στους δρόμους. Ήταν μια εθνική εορτή για την επανάσταση όπου γινόταν τρελό πανηγύρι. Κάθε τετράγωνο μαγείρευε στο δρόμο και σου προσέφεραν φαγητό χωρίς να ζητήσουν λεφτά ή κάποιο άλλο αντάλλαγμα. Εγώ από το πρωί κυκλοφορούσα με ένα ρούμι στο χέρι και όποιος ήθελε έπινε. Στη συνέχεια πήγα στην παραλία και έκανα το πρώτο μου μπάνιο στον ατλαντικό. Χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε λίγα λεπτά είχα βρεθεί στα πολύ βαθιά. Τα κύματα εκεί σε παρασύρουν χωρίς να το συνειδητοποιήσεις. Το βράδυ η γιορτή άρχισε να αγριεύει. Με την καλή έννοια πάντα. Βλέπουμε ένα τσούρμο από άντρες να παίζουνε κόνγκας και σε κλάσματα δευτερολέπτου μαζευόμαστε γύρω στα 100-150 άτομα δίπλα τους και αρχίζουμε να χορεύουμε έναν αφρο-κουβανέζικο χορό. Περπατάγαμε ας πούμε χορεύοντας σχεδόν 4 ώρες. Περάσαμε σχεδόν από όλες τις γειτονιές ώσπου φτάσαμε και στο τελευταίο σπίτι που βρίσκεται στο βουνό. Μέσα σε όλο τον πανικό γνώρισα τον Kiko, τον Pequeno και τον Aldain. Με τους δύο πρώτους κάναμε πολύ παρέα τις επόμενες μέρες. Στο τέλος της βραδιάς καταλήξαμε σε μία γειτονιά, όπου έπαιζε hip hop και είχανε άφθονη σούπα και ρούμι. Στη συνέχεια πήγα για ύπνο, ενώ ο Γιώργος (συνάδελφος) πήγε και συνέχισε το ρούμι μαζί με τους υπόλοιπους στην παραλία. Η μαγεία εκεί είναι πως η τεχνολογία είναι σχεδόν ανύπαρκτη οπότε όταν κανονίζαμε μια συνάντηση, έπρεπε να πάμε οπωσδήποτε και δεν μπορούσαμε να το ακυρώσουμε, όπως κάνουμε τώρα με τα κινητά σαν εύκολη λύση.
Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε με τον Pequeno, ο οποίος μας σύστησε σε έναν νεαρό που κάνει τατουάζ, τον Guilian. Ο Γιώργος και' γω το' χαμε βάλει στόχο να κάνουμε το πρώτο μας τατουάζ στην Κούβα. Οπότε πήγαμε στο σπίτι του Pequeno (διότι στο συγκεκριμένο μέρος δεν παίζουνε μαγαζιά με τατουάζ) και κάναμε εκεί το τατουάζ. Ο Γιώργος ξεκίνησε πρώτος. Έκανε την τίγρη από την PUMA και' γω έγραψα το όνομα του σκυλιού μου Celia. Μέχρι πρόσφατα πίστευα πως το όνομα αυτό ήταν κουβανέζικο διότι την ονόμασα έτσι από την Celia Sanchez. Όταν όμως ήμουν στο hostel με τον βραζιλιάνο και χάζευα το διαβατήριό του, είδα ότι την μαμά του την λένε Celia.. Έμεινα κάγκελο.. Μου είπε πως το όνομά της προέρχεται από την Βραζιλία και όχι από την Κούβα. Βέβαια άμα ρωτούσα έναν κουβανό, θα μου έλεγε πως το όνομα είναι κουβανέζικο. Τελοσπάντων.. O Guilian έκανε πολύ καλή δουλειά και δώσαμε ραντεβού για την επομένη, όπου θα έκανα τον Che Guevarra πάνω από τον αστράγαλο. Το βράδυ πήγαμε σ' ένα πάρτι γενεθλίων ενός φίλου των παιδιών, του Guata. Με το που μπήκαμε στην αυλή μας καλωσόρισαν όλοι πολύ θερμά. Φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε. Ήταν και δύο μικρά κοριτσάκια. Η Lena που είναι 7 χρονών, ήρθε και έκατσε στα πόδια μου. Μιλάγαμε όλη την ώρα και μου έλεγε πως περνάει στο σχολείο. Επίσης γνώρισα την Kleisset με την οποία γίναμε πολύ καλές φίλες. Μου είπε πως το όνειρό της είναι να παντρευτεί έναν βραζιλιάνο σε αντίθεση με κάτι άλλες που μου λένε ότι θέλουν σόι και καλά Ευρωπαίο. Τελοσπάντων, για να μην μακρηγορώ μας κάλεσε στο σπίτι της το επόμενο απόγευμα.
Έτσι την τέταρτη μέρα, μετά από το χθεσινό hang over περίμενα έξω από το σπίτι του Pequeno τον Guilian. Ο δε Pequeno για κάποιο λόγο ήταν απών. Ο Guilian μου είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι μπορούμε να μπούμε στο σπίτι του χωρίς να είναι ο ίδιος. Αυτή η ελευθερία και η εμπιστοσύνη που είχαν μεταξύ τους μου άρεσε πολύ.. Μακάρι να ήταν έτσι και στην Ελλάδα.. Μπαίνουμε τελικά μέσα στο σπίτι του Pequeno όπου ήταν η αδερφή του και η μαμά του. Πήγαν μέσα και μας άφησαν μόνους. Οπότε τώρα δεν θα ντρεπόμουν να ουρλιάξω από τους πόνους, διότι την προηγούμενη μέρα μαζεύτηκε το μισό χωριό για να καμαρώσει την τουρίστρια που κάνει το τατουάζ. Σφιγγόμουν τόσο πολύ για να μην κάνω ούτε έναν μορφασμό πόνου. Ντρεπόμουν βλέπετε.. Ο δε Guilian προσπαθούσε να με ηρεμήσει με διάφορους τρόπους αλλά δεν.. Με πόνεσε πιο πολύ από χθες διότι είχε πολύ γέμισμα. Μου τον έκανε αγριωπό. Όπως ακριβώς ήθελα.. Γιατί πάνω κάτω όλοι ξέρουμε ποιος τον πρόδωσε.. Πριν το ξεκινήσει, με ρώτησε ποια είναι η γνώμη μου για τον Che και τον Fidel, και έτσι βάση της γνώμης μου και της φαντασίας του μου τον σχεδίασε. Ήθελε να κάνει περισσότερες σκιές αλλά η αλήθεια είναι πως δεν άντεξα παραπάνω. Μου πήρε μόνο 25 ευρώ!!! Μην το πεις ούτε του παπά. Βέβαια οι συνθήκες υγιεινής δεν έχουν καμία σχέση με της Ελλάδας αλλά τουλάχιστον οι βελόνες ήταν αποστειρωμένες. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. Τα ράφια του φαρμακείου είναι πάντα άδεια οπότε αντί για χρήματα το καλύτερο που μπορείτε να τους προσφέρετε είναι depon και διάφορα άλλα καταπραϋντικά. Αφού τελειώσαμε και με το τατουάζ και πήγα να τον αποχαιρετήσω μου είπε πως κανόνισε με τους υπόλοιπους να βρεθούμε όλοι μαζί το βράδυ στη πλατεία. Στο μεταξύ ήρθε και ο Pequeno στο σπίτι και κανονίσαμε την ώρα που θα βρισκόμασταν όλοι μαζί. Το απόγευμα πήγα με τον Γιώργο στο σπίτι της Kleisset και ήταν εκεί επίσης εκτός από έναν νεαρό τον Javiel που γνώρισα την προηγούμενη μέρα και η μικρή Lena. Ε, αυτό ήταν!! Ήρθε στην αγκαλιά μου και μετά την πήρε ο ύπνος. Συγκινήθηκα πολύ διότι πρώτη φορά κοιμόταν ένα παιδί στην αγκαλιά μου. Η δε μάνα της ήταν εξαφανισμένη. Τριγυρνούσε από εδώ και από εκεί. Το πρόσεχε η Kleisset. Μακάρι να μπορούσα να το πάρω μαζί μου και να της προσφέρω τα πάντα.. Αφού βάλαμε την μικρή στο δωμάτιο, αρχίσαμε να πίνουμε ρούμι και να τρώμε φρούτα. Απ' ότι είδα, σε σχέση με την Αβάνα, ενώ υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι εδώ στην Μπαρακόα, έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής και δείχνουν ευτυχισμένοι. Καμία σχέση με την μιζέρια της Αβάνας. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν θέλουν με τίποτα να αφήσουν αυτό το παραδεισένιο μέρος. Ούτε εγώ θα ήθελα αλλά έπρεπε.. Στη συνέχεια άρχισε να ψιλοβρέχει. Πόσο ωραία ήταν.. Και αυτή η μυρωδιά της βροχής είναι το κάτι άλλο... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια. Το βράδυ καθώς περπατούσαμε από το σπίτι της Kleisset για να πάμε στη πλατεία, περνάμε έξω από ένα ανοιχτό cafe-bar που είχε live και αμέσως μετά βλέπω ένα χέρι να μας κάνει νόημα από μακριά. Ήταν ο Pequeno μαζί με κάτι άλλους. O Kiko και ο Guilian δεν ήταν πουθενά. Τουλάχιστον ήξερα πως τον Kiko θα τον βλέπαμε αύριο αλλά τον Guilian δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξαναδώ και ήμουνα λίγο στις μαύρες μου. Ούτε ο Γιώργος ήθελε να φύγουμε για προσωπικούς του λόγους αλλά όπως και να' χε έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Δυστυχώς έφτασε η τελευταία μέρα. Είχαμε κλείσει εισιτήρια με το απογευματινό λεωφορείο για Bayamo. Μαζέψαμε τα πράγματά μας από το casa particular. Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε κανένα παράπονο αν εξαιρέσεις την μάνα του ιδιοκτήτη η οποία ήθελε σόι και καλά με κάθε τρόπο να μου πάρει την ομπρέλα μου και να μου δώσει μία χαλασμένη. Λες και είχα την πολυτέλεια να αγοράσω άλλη ομπρέλα. Εννοείται πως δεν την έδωσα για κανένα λόγο. Σίγουρα θα μου το κρατάει ακόμα απωθημένο. Η καλύτερη απ' όλους εκεί μέσα ήταν η σύζυγός του την οποία ποτέ δεν την είδαμε να μιλάει με την “καλή” πεθερά της ή την κουνιάδα της. Περιττό να πω ότι μάνα και κόρη ήταν ίδιες. Με την κακή έννοια. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πώς είναι δυνατόν να μην μιλιούνται καθόλου, μα ΚΑΘΟΛΟΥ όμως, και να μένουνε κάτω από την ίδια στέγη. Τι να πω.. Βγήκαμε με τον Γιώργο για να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη πλατεία. Την ώρα που χάζευα κάτι ωραία χειροποίητα διακοσμητικά, ξαφνικά ακούω από πίσω μου το απότομο φρενάρισμα ενός ποδηλάτου. Γυρνάω και βλέπω τον Guilian. Του σκάω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και πέφτω στην αγκαλιά του. Αυτός ήταν συγκρατημένος όπως και τις προηγούμενες φορές. Δεν είναι όπως οι κλασσικοί κουβανοί που είναι ενθουσιώδεις, πάντα μεσ' την τρελή χαρά και ομιλητικότατοι. Ίσως αυτό ήταν που με τράβηξε τόσο πολύ σε αυτόν. Μου ζήτησε να τον περιμένω 5 λεπτά για να πεταχτεί σπίτι και να μου φέρει κάτι. Στο μεταξύ καθόμουν και έγραφα κάρτες για να στείλω στην οικογένειά μου και στους φίλους (παρεμπιπτόντως δεν τις λάβανε ποτέ). 5 λεπτά αργότερα, εμφανίζεται ο Guilian με το ποδήλατό του, τα walkman του και με ένα ωραίο καπέλο. Αρχίζει και σιγο-βρέχει. Βγάζει από την τσάντα του ένα μαύρο κουτάκι. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα. Το ανοίγει σιγά-σιγά. Το εσωτερικό του κουτιού ήταν κόκκινο. Η αγωνία μου όλο και μεγάλωνε. Ξαφνικά βλέπω ένα στρογγυλό (σαν νόμισμα), μπρούτζινο μετάλλιο όπου είχε χαραγμένο τον Che Guevarra. Μου δείχνει και την πίσω μεριά και έλεγε ότι είναι από την 30η επέτειο της Ένωσης των Εργατών της Κούβας. Συγκινήθηκα πολύ. Τον ρώτησα αν ήθελε χρήματα για να βεβαιωθώ ότι είναι δώρο. Μου είπε πως ήταν ένα δώρο για να τον θυμάμαι. Μα πώς θα μπορούσα να τον ξεχάσω; Ήμουν έτοιμη να κάτσω μία βδομάδα ακόμα Μπαρακόα και να τον παντρευτώ αλλά έπρεπε εδώ να βάλω την λογική και όχι το συναίσθημα. Βγάλαμε μια τελευταία φωτογραφία. Η πλήρης αντίθεση. Εγώ φαίνομαι μέσα στην τρελή χαρά ενώ εκείνος έτοιμος να κλάψει να το πω..ή σαν να του σκοτώσαμε την μάνα.. κάτι τέτοιο τελοσπάντων! Ο Γιώργος με τράβαγε να φύγουμε γιατί θα χάναμε το λεωφορείο. Έσφιξα τον Guilian για τελευταία φορά στην αγκαλιά μου και έφυγα χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω πίσω. Με το που φτάνουμε στο σπίτι για να μαζέψουμε τα πράγματα, έρχεται ο Kiko για να μας αποχαιρετήσει. Είπαμε ότι θα είμαστε σε συχνή επικοινωνία αλλά όλοι ξέραμε καταβάθος ότι θα αργούσαμε πάρα πολύ να επικοινωνήσουμε διότι το internet εκεί είναι πανάκριβο. Σχεδόν 5 ευρώ την ώρα.. Πήγαμε με στο σταθμό με ποδήλατο- ταξί. Είχαμε που είχαμε και' μεις τον πόνο μας, είχαμε και τον τραγουδιστή να μας τραγουδάει για 10 ολόκληρα λεπτά τον δικό του πόνο. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Στο σταθμό μας περίμενε η Kleisset μαζί με την Lena. Στο ενδιάμεσο ήρθε και ο Pequeno και τον είδα για λίγο. Αφού φτάσαμε έγκαιρα στο σταθμό, πήρα την Lena για μία μικρή τελευταία βόλτα στη Malecon (παραλιακός δρόμος). Η Κleisset έμεινε με τον Γιώργο. Όταν γυρίσαμε από την βόλτα, είχε έρθει και ο Javiel μ' έναν φίλο του. Τους αποχαιρετήσαμε όλους και υποσχεθήκαμε πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στην Κούβα. Τώρα πότε ένας Θεός ξέρει μόνο..
Έτσι στις 30/09 φύγαμε από την υπέροχη Baracoa. Με τον Γιώργο δεν μιλήσαμε καθόλου σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Εγώ καθόμουν στο παράθυρο και παρατηρούσα τις σταγόνες της βροχής που πέφτανε στους φοίνικες. Όταν το λεωφορείο έκανε στάσεις, έβγαιναν ξυπόλυτες γυναίκες και άντρες από τα σπίτια τους για να μας πουλήσουν μπανάνες και σοκολάτες. Εγώ δεν κουνήθηκα από την θέση μου. Είχα κουλουριαστεί στην θέση μου και άκουγα μουσική και σκεφτόμουν ότι άφησα στην Μπαρακόα. Μετά από λίγες ώρες φτάνουμε στο Σαντιάγο και από εκεί αλλάξαμε λεωφορείο για Bayamo. Δεν ενθουσιαστήκαμε και τόσο.. Ίσως να είμασταν επηρεασμένοι από την Μπαρακόα. Το δε σπίτι που μέναμε ήταν... Ένα θα σας πω. Το δωμάτιο ήταν 1Χ1 και δεν είχε καν παράθυρα. Το μόνο ωραίο που είχε αυτό το σπίτι ήταν η κουζίνα, η οποία ήταν μεγάλη και είχε θέα το ποτάμι και την Sierra Maestra. Είχανε και ένα σκυλί, την Ρόζα με την οποία έπαιζα όλη την ώρα. O Γιώργος ασχολιόταν με τον παπαγάλο τους ο οποίος επαναλάμβανε το ίδιο σφύριγμα μετά τον Γιώργο. Ρίξαμε πολύ γέλιο. Όση ώρα ασχολιόμασταν με τα ζωάκια, η ιδιοκτήτρια μας μαγείρευε. Όσο τέλειος ήταν ο χυμός που ήπιαμε τόσο απαίσιο ήταν το φαγητό. Τηγανητό χοιρινό με ρύζι.. Δεν το σχολιάσαμε καν.. Αφού φάγαμε, ο ιδιοκτήτης παίρνει το περίσσευμα επί τόπου με τα χέρια του και κάνει νόημα στο σκυλί να τον ακολουθήσει στο δωμάτιό μας. Ο Γιώργος παθαίνει ένα σοκ και φωνάζει “όχι” και' γω είχα βάλει τα γέλια. Φανταζόμουν τον τύπο να πετάει το κόκαλο του κρέατος στο κρεββάτι του Γιώργου. Εκεί θα ήταν και το τελειωτικό του χτύπημα και ο Γιώργος θα είχε φύγει από το Bayamo μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τελικά το σκυλί το' βγαλε έξω από το δωμάτιό μας. Ο Γιώργος ήταν πολύ φρικαρισμένος με όλη την κατάσταση. Σε σχέση με τον παράδεισο που είμασταν πριν, τώρα βρισκόμασταν στην κόλαση. Δεν θυμάμαι να κάναμε κάτι ιδιαίτερο στο Bayamo. Το Bayamo είναι η δεύτερη πόλη που ιδρύθηκε στην Κούβα, το 1513 και αρχικά λεγόταν San Salvador. Επισκεφθήκαμε το Bayamo Cathedral το οποίο ήταν πολύ εντυπωσιακό και ομολογώ πως βρισκόταν στην καλύτερη τοποθεσία του Bayamo, ειδάλλως το Bayamo σαν πόλη δεν λέει και πολλά. Στη συνέχεια πήγαμε σ' ένα μπαράκι στο El Patio που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το Cathedral, για να πιούμε ένα mojito. Πλέον το mojito για μας είχε γίνει τρόπο ζωής.
Την επόμενη μέρα φύγαμε για Camaguey. Μας σύστησε η ιδιοκτήτρια που ήταν στο Bayamo, για να μείνουμε σε μία ξαδέρφη της που είναι στο Camaguey. Με τον Γιώργο προσευχόμασταν να μην είναι το σπίτι τόσο άθλιο όσο εκείνο.
Τελικά μετά από 7 ώρες φτάνουμε στο Camaguey. Τελικά ήταν τα δύο αντίθετα. Το σπίτι στο Camaguey ήταν το καλύτερο απ' όσα άλλα έχουμε επισκεφθεί μέχρι στιγμής και η ιδιοκτήτρια ήταν πολύ εντάξει μαζί μας. Ήταν αυτό που λέμε κυρία!! Κάτσαμε μόνο ένα βράδυ εκεί. Δεν προλάβαμε να δούμε και πολλά. Επισκεφθήκαμε την Inglesia de Soledad (εκκλησία της μοναξιάς). Ίσως να ήταν και από τα λίγα αξιοθέατα που υπήρχαν εκεί πέρα. Το βράδυ πήγαμε σε ένα cafe που είχε όλων των ειδών καφέ από όλες τις χώρες. Ήταν πολύ εντυπωσιακό μαγαζί. Είχε ασπρόμαυρες φωτογραφίες που καλύπτανε ολόκληρο τον τοίχο και δείχνανε την Κούβα πώς ήταν το 1920. Την τελευταία μέρα στο Camaguey είχαμε σχεδόν όλη την μέρα δικιά μας διότι φεύγαμε στις 2 το βράδυ. Τριγυρνάγαμε στους δρόμους. Στο τέλος πήγα μόνη μου σ' ένα μπαράκι και έπινα cuba libre. Μου πιάνει την κουβέντα ένας τύπος που ήταν μισός Κουβανός μισός Τζαμαϊκανός και όταν του είπα πως είμαι Ελληνίδα, άρχισε να λέει ότι ελληνικά ξέρει. Σε κάποια φάση μου πετάει και το εξής άκυρο όνομα: “Σωτήρης”. Είναι το μοναδικό όνομα που δεν ήθελα να ακούσω κατά τη διάρκεια της εκδρομής μου. Τότε τον ρωτάω έκπληκτη, στα ελληνικά όμως: “Ξέρεις και' συ τον Σωτήρη;” Και μου απαντάει: “Si si”.. Έριξα πολύ γέλιο.
Το βράδυ φύγαμε για Trinidad. Ταξιδεύαμε σχεδόν όλη την νύχτα. Φτάσαμε γύρω στις 7 το πρωί. Κοιμηθήκαμε λίγο στο Casa Particulare, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν άψογο με όλη την έννοια της λέξεως και στη συνέχεια βολτάραμε στο Trinidad. Δεν λέω, είναι υπέροχη και γραφική πόλη αλλά αυτοί πλακόστρωτοι δρόμοι δυσκολεύουν πολύ το περπάτημα, ειδικά αν φοράς σανδάλια. Άσε που γλιστράνε κιόλας. Εν τω μεταξύ είναι μία από τις πιο ζεστές πόλεις της Κούβας και δεν σου πάει καρδιά να φορέσεις αθλητικά. Καθώς χανόμασταν στα στενάκια του Trinidad, παρατήρησα πολλά κανονάκια στα πεζοδρόμια. Ένας ντόπιος μου εξήγησε πως αυτά υπάρχουν από την εποχή των πειρατών και πως το Trinidad είναι η καλύτερη πόλη για να κρυφτεί κάποιος επειδή έχει άπειρα σοκάκια. Επίσης, είναι μία τις πιο τουριστικές πόλεις της Κούβας και γίνεται πανικός από τουρίστες. Δεν είναι και ότι καλύτερο.. Ένας λόγος παραπάνω για τον οποίο μου άρεσε η Baracoa ήταν ότι δεν είχε πολλούς τουρίστες.
Την επόμενη μέρα, ο ίδιος ντόπιος που ανέφερα και πριν μας ξενάγησε λίγο στο Trinidad. Μας πήγε στην Iglesia de la Santisima Trinidad όπου πάθαμε πλάκα με τα γλυπτά και την θολωτή οροφή. Στη συνέχεια μας πήγε στο σπίτι της γιαγιάς του, η οποία απ' ότι κατάλαβα το αναστηλώνει και θα το κάνει Casa Particulare. Το σπίτι της ήταν φτιαγμένο από πέτρα, αρκετά μεγάλο και με τεράστια αυλή. Ίσως να είναι και το πιο ωραίο σπίτι που έχω δει. Ο δε ντόπιος στη συνέχεια άρχισε να κοκορεύεται για τα λεφτά που έχει, για τα πανάκριβα ρούχα του και ότι τον Δεκέμβριο θα πάει να ζήσει Ιταλία με τις αδερφές του οι οποίες μάλιστα έχουν και bodyguard. Κατά τη διάρκεια που μας έλεγε τις ιστορίες του, έκανα νόημα στον Γιώργο να προσέξει τα παπούτσια του. Ήταν ένα από τα πιο απαίσια παπούτσια που έχω δει στην ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή παρακαλούσα τον Θεό να μην κοκορευτεί για τα παπούτσια του, διότι θα με έπιαναν τα γέλια μπροστά του. Τότε όλο το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μου, και άρχισε να μας επιδεικνύει τα “ωραία” του παπούτσια. Ο Γιώργος με σκούνταγε για να μην γελάσω, γιατί με είδε που έκανα κάτι περίεργους μορφασμούς, ώσπου μπαίνει και το κερασάκι στην τούρτα και μας λέει αυτός ότι είναι LIMITED EDITION. Δεν είχα καμιά αμφιβολία πως αυτά τα παπούτσια είναι LIMITED EDITION, αφού οι μόνοι που θα τα αγοράζανε θα ήταν αυτός και ο Ρακιτζής. Κανένας άλλος!!! Στη συνέχεια κάτσαμε για λίγο στο Casa de la Trova που είχε live μουσική αλλά μετά από 10 λεπτά φύγαμε διότι είχε πάρα πολύ κόσμο και δεν αντέχω την πολυκοσμία γενικότερα. Το βράδυ έβρεξε πάρα πολύ οπότε δεν βγήκαμε.
Την επόμενη μέρα στις 6/10 πήγαμε στην υπαίθρια ανοιχτή αγορά για να αγοράσουμε souvenirs. Γνωρίσαμε τον πιο απίστευτο χαβαλετζή πλανόδιο, τον Yordani. Εγώ και ο Γιώργος είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια. Κανένας άλλος από τους υπόλοιπους πλανόδιους δεν ήταν έτσι. Το βράδυ πήγαμε και κάτσαμε στο Artex το οποίο δεν ήταν και τόσο τουριστικό και ακούσαμε μουσική με την ησυχία μας. Ο barman με έμαθε να φτιάχνω ένα ωραίο γνήσιο κοκτέιλ που λέγεται cubata. Λίγο πριν φύγουμε, πιάσαμε κουβέντα στον μπασίστα, διότι ο Γιώργος ήθελε να αγοράσει έναν λευκό μπερέ σαν κι αυτό που φόραγαν σχεδόν όλοι οι μουσικοί εκεί πέρα. Μας είπε να περάσουμε την επόμενη μέρα το πρωί από εκεί.
Έτσι την επόμενη μέρα ξαναπάμε στο Artex, όπου ο μπασίστας του πούλησε για 16 CUC τον μπερέ του αν και δεν το παραδεχόταν ο ίδιος ότι ήταν δικός του. Ήταν όμως προφανές, αφού έλειπε ο μπερές από το κεφάλι του και ο συγκεκριμένος μπερές δεν ήταν ας πούμε τόσο καθαρός. Έτσι είναι οι Κουβανοί. Προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από παντού, όπως και οι Έλληνες άλλωστε. Στη συνέχεια πήγαμε να βρούμε τον Yordani. Του είπα πως ήθελα να αγοράσω κάποια από τα μαγνητάκια του και αυτός μου είπε πως τα πούλησε όλα χθες και δεν έχει ούτε για δείγμα. Στεναχωρήθηκα και για 20 λεπτά με άφησε να πιστεύω πως δεν έχει, ώσπου μετά με κοιτάζει μ' ένα πονηρό χαμόγελο και μου εμφανίζει ένα κουτί γεμάτο μαγνητάκια. Πραγματικά ήθελα να τον πνίξω εκείνη τη στιγμή.. Στη συνέχεια μας είπε να πάμε σε μία ωραία παραλία που λέγεται Ancon. Πλάκα πλάκα μόνο ένα μπάνιο είχαμε κάνει οπότε το κανονίσαμε για την επόμενη μέρα. Το βράδυ πήγαμε στο Casa de la Musica. Εκεί και αν είχε κόσμο, αλλά τουλάχιστον ήταν υπαίθριος χώρος. Παράλληλα με την μουσική είχε και ένα σοκαριστικό θεατρικό. Ήταν μια ομάδα 4 ανδρών οι οποίοι έκαναν απίστευτα πράγματα. Ο ένας έτρωγε σπασμένα μπουκάλια μπύρας, ένας άλλος σήκωσε με τα δόντια του ένα τραπέζι πάνω στο οποίο καθόταν ένας άλλος με καρέκλα κιόλας. Κάνανε διάφορα. Στη συνέχεια έπαιξε ένα group αφρο-κουβανέζικη μουσική. Ήταν από τα πιο ωραία συγκροτήματα που έχω δει μέχρι στιγμής. Εν τω μεταξύ ήταν και ένας κοντούλης αλλά απίστευτος χορευτής που είχε ίδιο πρόσωπο με τον Roberto Benigni. Στο τέλος της συναυλίας πιάσαμε κουβέντα με τον Yosvany, τον τραγουδιστή του συγκροτήματος. Είναι ο δεύτερος Κουβανός που γνώρισα, που έχει ταξιδέψει σε 8 χώρες. Μου είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα που μου είχε πει ο Chicho στο αεροπλάνο. Μόνο οι μουσικοί μπορούν να ταξιδεύουν άνετα. Κανονίσαμε με τον Yosvany για το επόμενο βράδυ να βρεθούμε και να ανταλλάξουμε μουσική.
Στις 8/10 εκεί που περιμέναμε το πρωινό τρένο για να πάμε στην παραλία, βλέπουμε τον Yosvany καλοντυμένο να πηγαίνει σ' ένα cafe-bar για να τραγουδήσει. Χάρηκε πολύ που μας είδε. Κανόνισε με τον Γιώργο να του πουλήσει μία τρομπέτα. Με το τρένο κάναμε 1 ώρα σχεδόν για να πάμε στη παραλία ενώ με αμάξι είναι ζήτημα τα 15 λεπτά. Πήγαινε εκνευριστικά αργά. Όταν κατεβήκαμε από το τρένο και περπατάγαμε προς την παραλία γνωρίσαμε κάτι ιταλούς και μου λέει ο ένας: “I remember you from yesterday”. Και πετάγεται ο Γιώργος στα ελληνικά.. “Και ποιος δεν την θυμάται.” Και λέει ο ιταλός: “Pardon?”. Και βάζουμε τα γέλια. Άντε να του μεταφράσω τώρα. Επιτέλους φτάνουμε στην Ancon. Πάθαμε πλάκα με την παραλία. Άσπρη άμμος, γαλάζια θάλασσα, κοχύλια, φοίνικες και λίγοι τουρίστες. Στην άμμο έπρεπε να περπατάμε προσεκτικά, διότι παντού έβλεπες άσπρα καβουράκια. Την θάλασσα δεν την χορταίναμε!! Φύγαμε το απόγευμα από εκεί. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να αποχαιρετήσουμε τον Yordani. Στη συνέχεια πήγαμε στο σπίτι για ένα γρήγορο ντουζ και το βράδυ βρεθήκαμε με τον Υosvany. Πήγαμε στο σπίτι ενός φίλου του μουσικού για να του πουλήσουν την τρομπέτα αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που έψαχνε ο Γιώργος. Οι άλλοι δύο απογοητευτήκανε και για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα από τον Yosvany αυτό το πράγμα. Το βραδάκι πήγαμε στο Casa de la Trova. O Yosbany κατάλαβε τι βλακεία πήγε να κάνει και προσπαθούσε να επανορθώσει. Εκεί που έπαιζε live ένα συγκρότημα και έκανε διάλειμμα, πήγε ο Yosvany και τραγούδησε ένα bolero για μένα. Πολύ ωραίο κομμάτι. Κάπου έγραψε τον τίτλο του αλλά πρέπει να το έχασα το χαρτί. Τελοσπάντων.. Μας έδωσε δώρο και 2 χειροποίητα τασσάκια που είχαν την μορφή Ινδιάνου. Τα είχε φτιάξει ο αδερφός του, ο Οsbany ο οποίος είναι και καλός τατουατζής. Ο Γιώργος ήθελε να συμπληρώσει σκιές στη τίγρη. Του είπαμε πότε θα είμασταν Santa Clara, γιατί εκεί μένει ο αδερφός του, οπότε κανονίσαμε μετά από 4 μέρες, πως θα τον συναντούσαμε στην κεντρική πλατεία, σ' ένα άγαλμα όπου είναι ένα παιδάκι που κρατάει μία τρύπια μπότα. Είναι το σημείο κατατεθέν της Santa Clara. Έτσι αποχαιρετήσαμε τον Yosvany τα ξημερώματα.
Πρωί-πρωί ξεκινήσαμε για Cienfuegos. Μου θύμισε Καλιφόρνια φάση. Παραλιακός δρόμος με φοίνικες και όλο ντυμένοι στην τρίχα αλλά αμερικλανιά στυλ. Οι δε άνδρες βγάζουν τα φρύδια τους γιατί λένε πως στην Αμερική αυτό είναι μόδα. Ότι να' ναι.. Πολλά ψώνια μαζεμένα εκεί πέρα. Εν τω μεταξύ σαν σήμερα στις 9/10/1967 , πέθανε ο Che και δεν κάνανε ούτε μια γιορτή για να τον τιμήσουν. Έτσι πήγα σε έναν κινηματογράφο και με 0,30 cents είδα ένα ντοκιματέρ για την ζωή του. Με συγκίνησε πολύ η μαμά του, με τον τρόπο που κοίταξε τον Che, αμέσως μετά αφού κέρδισαν την επανάσταση. Την επόμενη μέρα το πρωί κάναμε βόλτα στα πέριξ. Έκατσα με κάτι ντόπιους και έμαθα να παίζω domino. Επιτέλους έμαθα να παίζω αυτό το παιχνίδι, αλλά ακόμα δεν έμαθα να χορεύω salsa. Το ξέρω ότι είμαι απαράδεκτη.. Πήγαμε στο κλασσικό μνημείο Castillo de Nuestra Senora de los Angeles de Jagua. To βράδυ έγινε και συναυλία εκεί πέρα αλλά την προλάβαμε στο τέλος της. Από το πουθενά γνωρίσαμε 2 νεαρούς πάνω σ' ένα ποδήλατο, οι οποίοι σταματήσανε επί τόπου όταν μας είδαν. Ο ένας ήταν σαξοφωνίστας και ο άλλος τραγουδιστής. Πήγαμε σ' ένα ωραίο στέκι εκεί στο κέντρο και ακούσαμε live. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν μία παρέα που έμοιαζαν με έλληνες και μάλιστα θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι τους έχω πετύχει και στην Αμοργό... Τελικά καμία σχέση. Ήταν από Honduras και σπουδάζουνε ιατρική στην Κούβα. Κράτησα επαφή με τον Juan ο οποίος με προσκάλεσε Honduras και θα με φιλοξενήσει απ' ότι είπε. Πολύ δελεαστική πρόταση... Θα δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός...
Την επομένη στις 11/10, φύγαμε για την πόλη του Che. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Έμεινα άναυδη όταν είδα την πόλη, διότι πολλές φορές είχα δει στον ύπνο μου την Κούβα πριν πάω, και συνεχώς έβλεπα ένα συγκεκριμένο μέρος χωρίς να ξέρω ποιο είναι. Τελικά ήταν η Santa Clara. Ένοιωθα σαν να το ξέρω. Μου ήταν πολύ οικείο. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να βολτάρουμε πολύ λόγω βροχής. Την ώρα που πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ακούμε μέσα από ένα ανακαινισμένο κτίριο, ροκ μουσική. Από το παράθυρο μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο νεαρούς που κάνανε πρόβα. Μας είπαν πως σε 20 λεπτά θα ξεκινούσε η συναυλία. Η αλήθεια είναι πως μας είχε λείψει πολύ αυτή η μουσική διότι στην Κούβα μόνο latin ακούγαμε (αναμενόμενο ήταν). Έτσι πήγαμε στη συναυλία και τα παιδιά τα έδωσαν όλα!! Ήταν φοβεροί. Προς το τέλος, όταν είπε ο τραγουδιστής ότι είναι το τελευταίο κομμάτι, ήμουν η μόνη που φώναξε ΌΧΙ και όλοι γελάγανε. Τελικά τελείωσαν και στη συνέχεια γνωρίσαμε τον τραγουδιστή. Μου είπε πως θα πήγαιναν να αράζανε όλοι μαζί στην πλατεία. Εγώ ακολούθησα αλλά ο Γιώργος πήγε σπίτι για ύπνο. Είπα στον Mitchel (τραγουδιστή) ότι θέλω να αγοράσω το cd τους. Πήγα να τον πληρώσω και μου είπε αντί για λεφτά καλύτερα να τους αγοράσω ρούμι και κόκα κόλα για να πιούμε όλοι μαζί. Και έτσι κι έγινε. Μαζευτήκαμε γύρω στα 15 άτομα. Παίζανε κιθάρες, τραγουδούσανε και όσοι δεν είχανε μουσικά όργανα παίζανε με ότι βρίσκανε μπροστά τους. Οι άνθρωποι έχουν τον ρυθμό μέσα τους. Πάει και τελείωσε. Μακάρι να ήμασταν και' μεις έτσι. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Καθώς περπάταγα με τον Mitchel προς το σπίτι, τον έπιασε πονοκέφαλος και του έδωσα ένα depon. Το ήπιε σκέτο χωρίς νερό και πνίγηκε. Μπαίνουμε σε ένα άκυρο σπίτι, όπου ήταν κάτι κοπέλες ημίγυμνες που μελετούσαν μουσική. Ήταν πολύ φιλικές. Αφού συνήλθε και ο Mitchel, με πήγε ως το σπίτι και αποχαιρετιστήκαμε.
Στις 12/10 στις 11:00 π.μ πήγαμε στην πλατεία για να συναντήσουμε τον Osbany. Φτάσαμε στο άγαλμα και περιμέναμε. Ξαφνικά βλέπω έναν νεαρό ίδιο με τον Yosvany να μας πλησιάζει χαμογελώντας. Λες και ήταν δίδυμοι. Ξαφνικά βλέπω και το τατουάζ του σκορπιού στον λαιμό του και συνειδητοποιούμε ότι είναι ο ίδιος ο Υοsvany. Μας είχε κάνει έκπληξη!!! Ο αδερφός του ήταν λίγο πιο πέρα. Φιλικότατος τύπος όπως και ο Yosvany άλλωστε. Πήγαμε στο σπίτι του. Μείναμε άναυδοι με τα έργα του. Ο Osbany έχει τελειώσει την Σχολή Καλών Τεχνών με ειδικότητα στην γλυπτική. Αν βρισκόταν στην Ευρώπη θα είχε βγάλει πολλά λεφτά. Είναι κρίμα να χαραμίζονται τέτοια ταλέντα.. Τελοσπάντων, συμπλήρωσε τις σκιές στον Γιώργο και με τα πολλά πολλά πείσανε και μένα να βάλω μερικές σκιές. Μας πήρε μόνο 7 ευρώ. Οπότε σας συνιστώ αν πάτε Κούβα και θέλετε κάποια στιγμή να κάνετε τατουάζ να το κάνετε εκεί. Συμφέρει πολύ. Στη συνέχεια πήγαμε και φάγαμε κάτι πρόχειρο και πήγαμε στο Μουσείο του Che. Ενώ η είσοδος είναι ελεύθερη, δεν επιτρέπονται η φωτογραφικές μηχανές και μέσα στο μουσείο υπάρχουν παντού φύλακες σε περίπτωση που επιχειρήσει κάποιος να φωτογραφήσει στα κρυφά. Το μουσείο ήταν πολύ εντυπωσιακό. Εκτίθενται φωτογραφίες του Che και της οικογένειάς του όπως και πολύ προσωπικά του αντικείμενα. Είναι πολύ εντυπωσιακό και αξίζει να πάτε να το δείτε.. Και αν καταφέρετε να τραβήξετε κάποια φωτογραφία θα σας είμαι ευγνώμων!!! Το απόγευμα που ήμασταν στο σπίτι ο Γιώργος μου δείχνει κάποιες φωτογραφίες του Che που τράβηξε από το μουσείο. Κατενθουσιάστηκα, ώσπου βγαίνω έξω στην αυλή να μιλήσω με την ιδιοκτήτρια και κατά τύχη το μάτι μου πέφτει σε αυτούς τους δύο πίνακες του Che που τράβηξε ο Γιώργος ΚΑΙ ΚΑΛΑ στο μουσείο. Δεν σας λέω τι έγινε στη συνέχεια.. Η μέρα μας έκλεισε σ' ένα εστιατόριο με τον Υοsvany και τον Osbany όπου τους αποχαιρετήσαμε κιόλας. Πολύ καλά και σεμνά παιδιά. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ..
Την επόμενη μέρα πρωί-πρωί φύγαμε για Ηavana με ταξί. Μας πήρε 100 CUC σύνολο. Είναι 3 ώρες διαδρομή. Μας βόλεψε διότι μας άφησε ακριβώς έξω από το casa particulare. Το ίδιο απόγευμα πήγα στο Luyano για να δω τα παιδιά. Είχε έρθει και η φίλη μου η Zenaida. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πως επιτέλους είμαστε μαζί στην Κούβα μετά από 5 χρόνια.
Τις υπόλοιπες μέρες κοιμήθηκα στην Zenaida παρόλο που νοίκιασα casa particulare. Η δε κόρη της ήθελε να κοιμόμαστε μαζί. Το πρωί την πήγαινα εγώ σχολείο αλλά δεν μπορούσα να μπω μέσα διότι δεν επιτρέπεται η είσοδος σε ξένους. Πάντως όλα τα παιδάκια φοράνε άσπρο πουκάμισο και κόκκινο παντελόνι/φούστα. Ένα βράδυ διάβαζα την Samantha (την ανιψιά της Zenaida) και απ' ότι είδα στα βιβλία, τους κάνουν πλύση εγκεφάλου. Στις 15/10 , εκεί που βολτάραμε στο καπιτόλιο με τον Γιώργο, ξαφνικά ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. Γυρνάω και βλέπω τον Yordani. Με τον Γιώργο μείναμε άναυδοι. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Κανονίσαμε με τον Yordani να βρεθούμε το απόγευμα και να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα γενέθλιά μου στο σπίτι της Zenaida. Τελικά δεν ήρθε αλλά παρ' όλα αυτά περάσαμε πολύ ωραία με τα παιδάκια. Ήρθαν και κάποιοι φίλοι της Zenaida εκ των οποίων ο ένας ήταν Έλληνας. Ο Γιώργος χάρηκε πάρα πολύ που συνάντησε Έλληνα μετά από τόσο καιρό.
Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στην ελληνική πρεσβεία της Κούβας για να φτιάξω το διαβατήριό μου. Μου έβγαλαν την πίστη βέβαια αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Επιτέλους θα ταξίδευα ασφαλής στην Ελλάδα. Στη συνέχεια πήγα να βολτάρω στην Havana Vieja και εκεί που είμαι χαμένη στα σοκάκια, νιώθω ένα βλέμμα έντονο να με τραβάει. Ήταν μία σαντερία. Με έπιασε πονοκέφαλος. Δεν μπορούσα να την κοιτάζω γιατί ζαλιζόμουν. Το τελευταίο βράδυ στην Havana, καθώς καθόμουν με την μαμά της Zenaida έξω στην αυλή ακούω αφρο-κουβανέζικη μουσική από το απέναντι σπίτι. Ήθελα τόσο πολύ να πάω αλλά μου είπε πως είναι ιδιαίτερα αυστηροί και δεν επιτρέπονται οι μηχανές. Τελευταία μέρα δεν ήθελα να είχα τίποτα περίεργα σκηνικά οπότε έκατσα στο σπίτι.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα πρωί πρωί για να πάω στο casa particulare και να ετοιμάσω τα πράγματά μου για το ταξίδι. Δεν ήθελα να φύγω αλλά από την άλλη ανυπομονούσα να δω τους δικούς μου και φυσικά την Celia. Έτσι αποχαιρέτησα την οικογένειά μου από την Κούβα, τους οποίους ευελπιστώ να τους δω όλους μαζί στην Αθήνα τον Δεκέμβριο. Καθώς ήμασταν στο ταξί με τον Γιώργο, σκεφτόμασταν τα πρόσωπα που αφήσαμε πίσω και αναρωτιόμασταν αν θα τους ξαναβλέπαμε ποτέ. Είμαι σίγουρη πως κάποια μέρα θα επιστρέψω πίσω σε αυτόν τον τόπο. Εδώ τελειώνει και το ταξίδι. Συνεχίζεται..
Τότε ξεκίνησε να μου μιλάει για την Κούβα και να μου διηγείται ιστορίες οι οποίες μου φαίνονταν εξωπραγματικές. Ε, αυτό ήταν!! Έπρεπε να πάω στην Κούβα και να δω αν όλα αυτά που μου έλεγε ήταν πραγματικότητα.. Γίναμε οι καλύτερες φίλες. Μου πήρε βέβαια πέντε χρόνια για να πάω εκεί αλλά τα κατάφερα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Τον περασμένο Φεβρουάριο έκλεισα τα εισιτήρια για την Κούβα και ταξίδεψα τον Σεπτέμβριο. Βρήκα καλή τιμή. 720 ευρώ πήγαινε-έλα. Τον τελευταίο χρόνο πριν φύγω για Κούβα, δούλευα σε μία ψησταριά στα Εξάρχεια στις τηλεφωνικές παραγγελίες. Πάντα είχα μαζί μου έναν ταξιδιωτικό οδηγό της Κούβας, με αποτέλεσμα να είμαι διαρκώς αφηρημένη και να στέλνω αλλού γι' αλλού τις παραγγελίες. Ευτυχώς μου δείξανε κατανόηση εκεί πέρα και δεν με απέλυσαν. Το θέμα είναι πως είχα αρρωστήσει με την Κούβα, διότι είχα μπροστά μου 7 μήνες και συνέχεια την έβλεπα στο όνειρό μου. Δεν υπήρχε ούτε μία μέρα που να μην σκέφτομαι αυτό το ταξίδι.
Επιτέλους η πολυπόθητη μέρα έφτασε. Το Σάββατο στις 14 Σεπτεμβρίου, ξεκίνησα με έναν συνάδελφό μου για το μεγάλο ταξίδι.. Ο πρώτος μας προορισμός ήταν το Λονδίνο, όπου καθίσαμε ένα βράδυ στο αεροδρόμιο. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο της Αθήνας. Ξέχασα να σας αναφέρω μία μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Το σκυλί μου, μου είχε δαγκώσει το διαβατήριο και είχε σκιστεί λίγο η σελίδα που είναι η φωτογραφία. Η υπεύθυνη στον έλεγχο των εισιτηρίων μου είπε πως είναι 50% αν θα πάω Κούβα διότι μπορεί να μην με αφήσουν από Λονδίνο. Εννοείται πως το ρίσκαρα. Την επόμενη μέρα πάμε για έλεγχο εισιτηρίων στο Λονδίνο. Καθώς έφτανε η σειρά μου ίδρωνα και ξε-ίδρωνα. Παρόλο που οι Άγγλοι θεωρούνται πιο τυπικοί με αφήσανε και μου είπαν μάλιστα πως δεν θα συναντούσα κανένα πρόβλημα στην Μαδρίτη. Έτσι έφυγα καθησυχασμένη για την Μαδρίτη. Κάτσαμε 2 ώρες στο αεροδρόμιο ώσπου ήρθε η καταραμένη ώρα για τον έλεγχο τον εισιτηρίων... Ενώ κανένας μα κανένας δεν είχε πρόβλημα με το διαβατήριο, εμφανίζεται ένας security από του πουθενά, ένα βήμα πριν το αεροπλάνο και μου λέει πως δεν μπορώ να ταξιδέψω στην Κούβα. Ένιωσα να διαλύεται όλος ο κόσμος μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.. Τον παρακάλαγα μία ώρα, έκλαιγα, έπεσα στα πατώματα αλλά αυτός απτόητος. Μην σας πω ότι το διασκέδαζε κιόλας..
Μου είπε πως θα πρέπει να πάω στην ελληνική πρεσβεία της Μαδρίτης και να φτιάξω τα χαρτιά μου. Η επόμενη πτήση ήταν μετά από τρεις μέρες. Είχα φρικάρει.. Μετά με στείλανε στην πύλη να παραλάβω τις αποσκευές μου. Βλέπω έναν νεαρό να περιμένει και αυτός τα πράγματά του κλαίγοντας. Κατάλαβα πως ούτε κι αυτός είχε ταξιδέψει. Στη συνέχεια διαπιστώσαμε πως ο ίδιος απτόητος άνθρωπος ήταν εκείνος που δεν μας άφησε να ταξιδέψουμε. Ο νεαρός αυτός ήταν Κουβανός ο οποίος πήγαινε στο Miami αλλά κάτι έγινε με την βίζα του και δεν τον αφήσανε. Περιμέναμε σχεδόν δύο ώρες για τις αποσκευές μας. Πήγαμε στο γραφείο χαμένων αποσκευών, όπου ο Κουβανός παρέλαβε τις βαλίτσες του, αλλά οι δικές μου ήταν ήδη στο αεροπλάνο. Πραγματικά ένιωθα σαν χαμένη. Άρχισα να καπνίζω σαν μανιακή και να πίνω συνέχεια μπύρες. Ο Enrique (Κουβανός) με καθησύχασε και μου είπε να πάμε σε ένα hostel να κοιμηθούμε καλύτερα και από την επόμενη μέρα θα αρχίζαμε τα τρεχάματα με τις πρεσβείες. Ευτυχώς που είχα και αυτόν..
Καταλήγουμε σε μια περιοχή που λέγεται Σολ=Ήλιος. Μόνο ήλιος δεν ήταν. Για την ακρίβεια ήταν χειρότερα και από την Ομόνοια. Μπαίνουμε τυχαία στο πρώτο hostel. Αφού πληρώσαμε για το δωμάτιο, ξαφνικά βλέπω πίσω από τον ρεσεψιονίστα μία κορνίζα που έγραφε top rated gay hostel. Μένω κάγκελο και σκουντάω τον Enrique. Βάλαμε τα γέλια. Το δωμάτιο μες την βρωμιά. Εννοείται πως φύγαμε την επόμενη μέρα. Πήγαμε πρώτα στην αμερικάνικη πρεσβεία για να φτιάξει αυτός την βίζα του και μετά στην ελληνική. Εκεί μου έδωσαν ένα χαρτί πιστοποίησης. Στη συνέχεια βρήκαμε άλλο hostel με υπέροχο προσωπικό και φυσιολογικές συνθήκες. Ξέχασα να πω ότι όσο καιρό ήμουν Μαδρίτη πήγαινα κάθε μέρα στο αεροδρόμιο για να διαβεβαιωθώ ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα αυτή τη φορά.
Την επόμενη μέρα ο Enrique έφυγε από την Μαδρίτη διότι του είπαν πως θα πάρει απάντηση για την βίζα του σε 2 βδομάδες. Εγώ άλλαξα hostel γιατί δεν με έπαιρνε οικονομικά και πήγα σε ένα άλλο εκεί κοντά που λεγόταν MUSES. Με το που μπαίνω μέσα, βλέπω δύο εμφανίσιμους βραζιλιάνους να μαγειρεύουν. “Αυτά είναι!!” λέω από μέσα μου. Έμεινα σε ένα δωμάτιο με 8 κρεβάτια μόνο για γυναίκες και τυχαίνει η μία από αυτές να είναι Ελληνίδα η οποία έμενε μόνιμα Γερμανία και μου θύμισε πάρα πολύ την πρωταγωνίστρια από το “Γάμος αλά ελληνικά” όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε τα ελληνικά. Μέσα σε 20 λεπτά είχα γνωρίσει σχεδόν όλο το hostel. Αρχίζω τα ξίδια με τους βραζιλιάνους και την Ελληνίδα και στο τέλος καταλήγουμε 12-15 άτομα από διάφορες χώρες (Αυστραλία, Βραζιλία, Ταϊλάνδη, Λετονία ..) να στεκόμαστε έξω από το hostel και να συζητάμε μια ώρα για το που θα πάμε λες και ξέραμε την Μαδρίτη. Τελικά πήγαμε σε τρία μπαράκια και φύγαμε όλοι γκολ!!
Ευτυχώς την επόμενη μέρα κατάφερα να ξυπνήσω νωρίς για να πάω στο αεροδρόμιο. Μαζί μου ήρθαν και οι δύο βραζιλιάνοι οι οποίοι έφευγαν με την ίδια εταιρία, την ίδια ώρα μόνο που πήγαιναν Βαρκελώνη. Για να μην τα πολυλογώ, φτάνουμε στο αεροδρόμιο, όλα ωραία και καλά ώσπου συναντάω εκείνον τον μη συμπαθή security που μου λέει πάλι ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω. Ως εδώ ήταν!!! Η μητέρα μου τηλεφώνησε στην ελληνική πρεσβεία της Μαδρίτης διότι αυτή τη φορά ήταν δικό τους το φταίξιμο και τους τα' πε ένα ωραίο χεράκι.. Οπότε αυτοί μετά κάνανε τα αδύνατα δυνατά για να ταξιδέψω και τελικά κατάφερα και πήρα ειδική άδεια από τον πρέσβη της Κούβας.. Μέχρι να φτάσει αυτή η στιγμή έχασα τα μισά μου χρόνια. Όταν μου είπαν ότι φεύγω, έβαλα τα κλάματα από την χαρά μου!! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Όταν με άφησε αυτός ο τύπος να περάσω ήμουν έτοιμη να τον φτύσω κατάμουτρα αλλά λέω άστο καλύτερα μην έχουμε άλλα μετά.
Το ταξίδι δεν το κατάλαβα καθόλου. Δίπλα μου καθόταν ένας Κουβανός ο οποίος έκανε περιοδεία με το συγκρότημά του το οποίο λέγεται “Los septetos Santiageros” ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Ο Chicho (τραγουδιστής) μου είπε πως ο μόνος τρόπος για να ταξιδέψει ένας Κουβανός είναι να είναι σε καλό συγκρότημα ή να παντρευτεί Ευρωπαίο, ειδάλλως είναι πολύ δύσκολο. Για μένα προσωπικά το να μην έχεις ελευθερία είναι ότι χειρότερο...
Τελοσπάντων, μετά από 10 ώρες ταξίδι φτάνω στην πολυπόθητη Αβάνα. Το αεροδρόμιο εκεί έχει όλες τις σημαίες του κόσμου. Μικρό αλλά χαριτωμένο αεροδρόμιο. Πήγα κατευθείαν σε cadecas για να πάρω CUC. Τα pesos cubanos όπως είδα στην πορεία μου δεν μου χρησίμευαν και πολύ. Στην συνέχεια πήρα ταξί και πήγα στο Luyano όπου έμενε η οικογένεια της Zenaida. Τα λεωφορεία εδώ έρχονται όποτε να' ναι και δεν είχα την υπομονή να περιμένω. Το Luyano είναι ένα προάστιο της Αβάνας όπου απέχει 20 λεπτά από το κέντρο και συνήθως εκεί μένουν οι φτωχότεροι άνθρωποι. Η οικογένειά της με περίμενε έξω από το σπίτι. Κατευθείαν έπεσα στην αγκαλιά της αδερφής της και της μαμάς της χωρίς να τις έχω ξαναδεί από κοντά, αλλά τόσα χρόνια που μου μιλάει για την οικογένειά της είναι σαν να τους ξέρω όλους. Ειδικά την κόρη της, της οποίας της είχα ιδιαίτερη αδυναμία γιατί μου θύμιζε πολύ την φίλη μου. Συνέχεια τα παιδιά με ρωτάγανε για την μαμά τους και πότε θα τα πάρει επιτέλους από εδώ. Ένιωσα πολύ άσχημα γιατί δεν ήξερα τι να τους πω. Ναι μεν οι συνθήκες είναι άθλιες. Δεν είχαν καν ντουζιέρα. Με κατσαρόλες κάνανε μπάνιο και συνέχεια γινόταν διακοπή του ρεύματος. Σε κάποια φάση την ώρα που γίνεται διακοπή του ρεύματος έρχεται ένας φίλος τους και μου λέει: “Μάλλον είναι η ώρα που συνδέουν τον Φιντέλ”. Έριξα πολύ γέλιο και ήμουν έτοιμη να το φωνάξω το αστείο αλλά μου έκαναν νόημα να το κάνω μόκο διότι απαγορεύεται να μιλάς για τον Φιντέλ. Αν τυχόν πιάσουν κανέναν τουρίστα να μιλάει για τον Φιντέλ, τον πάνε επιτόπου στο αεροδρόμιο και μπαίνει στην λεγόμενη “μαύρη λίστα”. Γυρνάει στην χώρα του και δεν έχει δικαίωμα να ξαναπατήσει στην Κούβα. Οι δε Κουβανοί μπορεί να πάνε και 60 χρόνια φυλακή. Δεν είναι για να παίζεις με αυτά. Απ' ότι άκουσα τα τελευταία 10 χρόνια έχουν γίνει 600 επιθέσεις εναντίον του Φιντέλ. Εμένα πάντως το σύστημά τους εκεί μου θυμίζει χούντα και ο Φιντέλ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας χουντικός μ..........ς! Συγγνώμη, αν προσβάλλω κάποιον αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, διότι δεν είναι δυνατόν ο περισσότερος λαός να πεινάει και οι προνομιούχοι του κράτους αυτού να είναι μόνο οι φιντελιστές. Σε οποιοδήποτε casas particulares, θα δείτε κάτι από Φιντέλ. Δεν υπάρχει περίπτωση. Για μένα αυτό είναι αδικία και δεν έχει άδικο ο κόσμος που τον κατηγορεί.
Οι δε τιμές στα ξενοδοχεία είναι απλησίαστες!! Καλύτερα να πάτε σε casas particulares όπου ζουν κουβάνεζικες οικογένειες και βλέπεις πάνω κάτω πως είναι η ζωή τους. Πλήρωνα σχεδόν 10 ? την βραδιά. Casas particulares μπορείτε να βρείτε στο www.hostelbookers.com. Την επόμενη μέρα πήραμε taxi particular και πήγαμε στην Havana Vieja. Ενώ ήταν το όνειρό μου να πάω εκεί απογοητεύτηκα πολύ. Πολύ μιζέρια, πολλοί “πεσάκηδες” οι οποίοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σου πάρουν 1 CUC. Βέβαια οι πιο πολλοί έχουν το εξής κόλπο. Θα έρθει ένα ζευγαράκι να σου πιάσει την συζήτηση και μετά θα σου πουν ότι έχουν επέτειο ή γενέθλια και δεν έχουν λεφτά να το γιορτάσουν. Μέσα σε 20 λεπτά συνάντησα τρία τέτοια ζευγάρια. Δεν έδωσα σε κανέναν λεφτά διότι η φίλη μου με είχε προειδοποιήσει. Η Αβάνα το μόνο καλό που έχει είναι αυτό που λέμε Α-Β-Α-Ν-Α, τα αυτοκίνητα της δεκαετίας του '50 και ο παλιός ρομαντισμός. Ειδάλλως, αυτά που λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί ότι χορεύουν στους δρόμους και υπάρχει μουσική παντού δεν ισχύει σε καμία περίπτωση εκτός άμα δεις υπαλλήλους του κράτους να το κάνουν αυτό που και πάλι είναι σπάνιο.
Πήγα και στο μουσείο να δω την περιβόητη “GRANMA” (είναι του πλοιάριο που χρησιμοποίησαν οι αντάρτες της κουβανικής επανάστασης για να μεταφερθούν από το Μεξικό όπου βρίσκονταν εξόριστοι για να πάνε στην Κούβα και να ξεκινήσουν εκεί τον ανταρτοπόλεμο κατά της δικτατορίας του Μπατίστα). Δυστυχώς το έχουν σε βιτρίνα και δεν μπορείς να μπεις μέσα να το δεις καθαρά. Άσε που είναι το μοναδικό μουσείο που έχει διαφορετικές τιμές ανάλογα με τα μνημεία που θα δεις και επίσης σε χρεώνουν extra για να τραβήξεις μερικές φωτογραφίες. Τελοσπάντων..
Στη συνέχεια πήραμε το VIAZUL για Santiago. Από Αβάνα κάναμε 16 ώρες να φτάσουμε Σαντιάγο και το θέμα είναι πως τα air-condition του λεωφορείου είναι στο φουλ πάντα και δεν κλείνουν με τίποτα. Πρέπει να είσαι καλά οργανωμένος όταν ταξιδεύεις με το λεωφορείο και να μην σε επηρεάζει ο καιρός διότι η θερμοκρασία του λεωφορείου είναι σαν τον Βόρειο Πόλο. Το Σαντιάγο ήταν πιο ωραίο από την Αβάνα και πιο ανθρώπινες οι συνθήκες. Θυμάμαι στην Αβάνα αν έπαιρνες να φας κάτι απ' έξω, π.χ ρύζι με φασόλια, δεν είχαν καν σερβίτσιο και έπρεπε να φτιάξεις δικό σου από χαρτόνι διότι ούτε στα σούπερ μάρκετ μπορούσες να βρεις. Σιγά σιγά με όλα αυτά που έβλεπα άρχισα να εκτιμώ λίγο την Ελλάδα αν και έτσι όπως το πάμε, σαν την Κούβα θα γίνουμε. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλοί ζητιάνοι και μπορούσες να περπατάς ανενόχλητος στους δρόμους. Την πρώτη νύχτα πήγαμε στο Casa De La Trova. Είναι ένα μπαράκι στο οποίο παίζουνε διαφορετικά γκρουπ κάθε φορά παραδοσιακή μουσική. Είχαν σηκωθεί σχεδόν όλοι και χόρευαν. Τα ζευγάρια πάντα ήταν ανάμεικτα. Δηλαδή πάντα έβλεπες έναν Κουβανό με τουρίστρια και το αντίστροφο. Λίγους Κουβανούς είδα να χορεύουν μαζί. Στο μεταξύ την ώρα που έπινα το mojito μου, ήρθε ένας κουβανός και μου έδωσε το σκίτσο μου χωρίς να πάρω είδηση ότι με ζωγράφιζε. Φυσικά μου ζήτησε χρήματα αλλά δεν είχα πάνω μου εκείνη τη στιγμή άλλα χρήματα και έτσι του πρόσφερα τσιγάρα. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω.
Στο τέλος έπιασα φιλίες με τον τραγουδιστή και με ξενάγησε λίγο στην πόλη. Πήγαμε στο δημαρχείο όπου ο Φιντέλ ανακοίνωσε για πρώτη φορά ότι ο Μπατίστα έφυγε από την χώρα. Είχα ανατριχιάσει καθώς σκεφτόμουν τα πρόσωπα εκείνων που πίστεψαν και πάλεψαν μέχρι θανάτου για αυτή την επανάσταση και ιδού το αποτέλεσμα.. Δεν πιστεύω πως ο Che πάλεψε για μία τέτοια Κούβα. Να βλέπεις 13χρονα κοριτσάκια να ξεπουλιούνται για λίγα CUC και να μην έχει ο κόσμος να φάει ούτε τα βασικά. Ύστερα όταν φύγαμε από το δημαρχείο, ακούγαμε κάποιον να τραγουδάει. Ακολουθήσαμε την φωνή του και βρεθήκαμε σε μία λέσχη μουσικών (η οποία ήταν ένα καταγώγι) που έτυχε να είναι ανοιχτή επειδή κάποιος από τους μουσικούς είχε γενέθλια. Μας προσέφεραν ρούμι. Ήταν ευγενέστατοι. Παίξανε και flamenco μουσική. Είχα μείνει άναυδη. Στην συνέχεια δώσανε την κιθάρα στον τραγουδιστή ο οποίος έπαιζε πολύ ωραία boleros. Είχε απίστευτη φωνή και αυτός. Αυτοί ήταν οι γνήσιοι κουβανοί και δεν ξαναπέτυχα παρόμοια φάση στο ταξίδι μου.
Την επόμενη μέρα φύγαμε για Μπαρακόα. Η Μπαρακόα είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στην Κούβα και μάλιστα εκεί μπορείς να δεις και το πρώτο σπίτι που χτίστηκε ποτέ στην Κούβα. Είναι εντυπωσιακό και καλοδιατηρημένο. Το κλίμα είναι τροπικό. Υπάρχουν πολλές λίμνες και φοίνικες. Η παραλία είναι έτσι κι έτσι αλλά τουλάχιστον μπορείς να κάνεις μπάνιο. Στο βουνό υπάρχουν καταρράκτες τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω. Γενικότερα η Κούβα έχει πολύ ωραία φύση αρκεί να έχεις χρόνο και χρήμα. Την πρώτη μέρα δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Παρακολουθήσαμε μια εκκλησιαστική λειτουργία που έγινε στην κεντρική πλατεία, διότι η εκκλησία για κάποιο λόγο ήταν γκρεμισμένη. Δεν ήταν κάτι το συναρπαστικό για μένα διότι για να λέμε την αλήθεια δεν είμαι και πολύ fan της εκκλησίας γενικότερα. Παρόλα αυτά πάντα ενθουσιάζομαι όταν ακούω τον ιμάμη να ψέλνει. Αυτό είναι άλλο θέμα.
Την δεύτερη μέρα ξύπνησα από την μουσική στους δρόμους. Ήταν μια εθνική εορτή για την επανάσταση όπου γινόταν τρελό πανηγύρι. Κάθε τετράγωνο μαγείρευε στο δρόμο και σου προσέφεραν φαγητό χωρίς να ζητήσουν λεφτά ή κάποιο άλλο αντάλλαγμα. Εγώ από το πρωί κυκλοφορούσα με ένα ρούμι στο χέρι και όποιος ήθελε έπινε. Στη συνέχεια πήγα στην παραλία και έκανα το πρώτο μου μπάνιο στον ατλαντικό. Χωρίς να το καταλάβω, μέσα σε λίγα λεπτά είχα βρεθεί στα πολύ βαθιά. Τα κύματα εκεί σε παρασύρουν χωρίς να το συνειδητοποιήσεις. Το βράδυ η γιορτή άρχισε να αγριεύει. Με την καλή έννοια πάντα. Βλέπουμε ένα τσούρμο από άντρες να παίζουνε κόνγκας και σε κλάσματα δευτερολέπτου μαζευόμαστε γύρω στα 100-150 άτομα δίπλα τους και αρχίζουμε να χορεύουμε έναν αφρο-κουβανέζικο χορό. Περπατάγαμε ας πούμε χορεύοντας σχεδόν 4 ώρες. Περάσαμε σχεδόν από όλες τις γειτονιές ώσπου φτάσαμε και στο τελευταίο σπίτι που βρίσκεται στο βουνό. Μέσα σε όλο τον πανικό γνώρισα τον Kiko, τον Pequeno και τον Aldain. Με τους δύο πρώτους κάναμε πολύ παρέα τις επόμενες μέρες. Στο τέλος της βραδιάς καταλήξαμε σε μία γειτονιά, όπου έπαιζε hip hop και είχανε άφθονη σούπα και ρούμι. Στη συνέχεια πήγα για ύπνο, ενώ ο Γιώργος (συνάδελφος) πήγε και συνέχισε το ρούμι μαζί με τους υπόλοιπους στην παραλία. Η μαγεία εκεί είναι πως η τεχνολογία είναι σχεδόν ανύπαρκτη οπότε όταν κανονίζαμε μια συνάντηση, έπρεπε να πάμε οπωσδήποτε και δεν μπορούσαμε να το ακυρώσουμε, όπως κάνουμε τώρα με τα κινητά σαν εύκολη λύση.
Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε με τον Pequeno, ο οποίος μας σύστησε σε έναν νεαρό που κάνει τατουάζ, τον Guilian. Ο Γιώργος και' γω το' χαμε βάλει στόχο να κάνουμε το πρώτο μας τατουάζ στην Κούβα. Οπότε πήγαμε στο σπίτι του Pequeno (διότι στο συγκεκριμένο μέρος δεν παίζουνε μαγαζιά με τατουάζ) και κάναμε εκεί το τατουάζ. Ο Γιώργος ξεκίνησε πρώτος. Έκανε την τίγρη από την PUMA και' γω έγραψα το όνομα του σκυλιού μου Celia. Μέχρι πρόσφατα πίστευα πως το όνομα αυτό ήταν κουβανέζικο διότι την ονόμασα έτσι από την Celia Sanchez. Όταν όμως ήμουν στο hostel με τον βραζιλιάνο και χάζευα το διαβατήριό του, είδα ότι την μαμά του την λένε Celia.. Έμεινα κάγκελο.. Μου είπε πως το όνομά της προέρχεται από την Βραζιλία και όχι από την Κούβα. Βέβαια άμα ρωτούσα έναν κουβανό, θα μου έλεγε πως το όνομα είναι κουβανέζικο. Τελοσπάντων.. O Guilian έκανε πολύ καλή δουλειά και δώσαμε ραντεβού για την επομένη, όπου θα έκανα τον Che Guevarra πάνω από τον αστράγαλο. Το βράδυ πήγαμε σ' ένα πάρτι γενεθλίων ενός φίλου των παιδιών, του Guata. Με το που μπήκαμε στην αυλή μας καλωσόρισαν όλοι πολύ θερμά. Φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε. Ήταν και δύο μικρά κοριτσάκια. Η Lena που είναι 7 χρονών, ήρθε και έκατσε στα πόδια μου. Μιλάγαμε όλη την ώρα και μου έλεγε πως περνάει στο σχολείο. Επίσης γνώρισα την Kleisset με την οποία γίναμε πολύ καλές φίλες. Μου είπε πως το όνειρό της είναι να παντρευτεί έναν βραζιλιάνο σε αντίθεση με κάτι άλλες που μου λένε ότι θέλουν σόι και καλά Ευρωπαίο. Τελοσπάντων, για να μην μακρηγορώ μας κάλεσε στο σπίτι της το επόμενο απόγευμα.
Έτσι την τέταρτη μέρα, μετά από το χθεσινό hang over περίμενα έξω από το σπίτι του Pequeno τον Guilian. Ο δε Pequeno για κάποιο λόγο ήταν απών. Ο Guilian μου είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι μπορούμε να μπούμε στο σπίτι του χωρίς να είναι ο ίδιος. Αυτή η ελευθερία και η εμπιστοσύνη που είχαν μεταξύ τους μου άρεσε πολύ.. Μακάρι να ήταν έτσι και στην Ελλάδα.. Μπαίνουμε τελικά μέσα στο σπίτι του Pequeno όπου ήταν η αδερφή του και η μαμά του. Πήγαν μέσα και μας άφησαν μόνους. Οπότε τώρα δεν θα ντρεπόμουν να ουρλιάξω από τους πόνους, διότι την προηγούμενη μέρα μαζεύτηκε το μισό χωριό για να καμαρώσει την τουρίστρια που κάνει το τατουάζ. Σφιγγόμουν τόσο πολύ για να μην κάνω ούτε έναν μορφασμό πόνου. Ντρεπόμουν βλέπετε.. Ο δε Guilian προσπαθούσε να με ηρεμήσει με διάφορους τρόπους αλλά δεν.. Με πόνεσε πιο πολύ από χθες διότι είχε πολύ γέμισμα. Μου τον έκανε αγριωπό. Όπως ακριβώς ήθελα.. Γιατί πάνω κάτω όλοι ξέρουμε ποιος τον πρόδωσε.. Πριν το ξεκινήσει, με ρώτησε ποια είναι η γνώμη μου για τον Che και τον Fidel, και έτσι βάση της γνώμης μου και της φαντασίας του μου τον σχεδίασε. Ήθελε να κάνει περισσότερες σκιές αλλά η αλήθεια είναι πως δεν άντεξα παραπάνω. Μου πήρε μόνο 25 ευρώ!!! Μην το πεις ούτε του παπά. Βέβαια οι συνθήκες υγιεινής δεν έχουν καμία σχέση με της Ελλάδας αλλά τουλάχιστον οι βελόνες ήταν αποστειρωμένες. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. Τα ράφια του φαρμακείου είναι πάντα άδεια οπότε αντί για χρήματα το καλύτερο που μπορείτε να τους προσφέρετε είναι depon και διάφορα άλλα καταπραϋντικά. Αφού τελειώσαμε και με το τατουάζ και πήγα να τον αποχαιρετήσω μου είπε πως κανόνισε με τους υπόλοιπους να βρεθούμε όλοι μαζί το βράδυ στη πλατεία. Στο μεταξύ ήρθε και ο Pequeno στο σπίτι και κανονίσαμε την ώρα που θα βρισκόμασταν όλοι μαζί. Το απόγευμα πήγα με τον Γιώργο στο σπίτι της Kleisset και ήταν εκεί επίσης εκτός από έναν νεαρό τον Javiel που γνώρισα την προηγούμενη μέρα και η μικρή Lena. Ε, αυτό ήταν!! Ήρθε στην αγκαλιά μου και μετά την πήρε ο ύπνος. Συγκινήθηκα πολύ διότι πρώτη φορά κοιμόταν ένα παιδί στην αγκαλιά μου. Η δε μάνα της ήταν εξαφανισμένη. Τριγυρνούσε από εδώ και από εκεί. Το πρόσεχε η Kleisset. Μακάρι να μπορούσα να το πάρω μαζί μου και να της προσφέρω τα πάντα.. Αφού βάλαμε την μικρή στο δωμάτιο, αρχίσαμε να πίνουμε ρούμι και να τρώμε φρούτα. Απ' ότι είδα, σε σχέση με την Αβάνα, ενώ υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι εδώ στην Μπαρακόα, έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής και δείχνουν ευτυχισμένοι. Καμία σχέση με την μιζέρια της Αβάνας. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν θέλουν με τίποτα να αφήσουν αυτό το παραδεισένιο μέρος. Ούτε εγώ θα ήθελα αλλά έπρεπε.. Στη συνέχεια άρχισε να ψιλοβρέχει. Πόσο ωραία ήταν.. Και αυτή η μυρωδιά της βροχής είναι το κάτι άλλο... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια. Το βράδυ καθώς περπατούσαμε από το σπίτι της Kleisset για να πάμε στη πλατεία, περνάμε έξω από ένα ανοιχτό cafe-bar που είχε live και αμέσως μετά βλέπω ένα χέρι να μας κάνει νόημα από μακριά. Ήταν ο Pequeno μαζί με κάτι άλλους. O Kiko και ο Guilian δεν ήταν πουθενά. Τουλάχιστον ήξερα πως τον Kiko θα τον βλέπαμε αύριο αλλά τον Guilian δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξαναδώ και ήμουνα λίγο στις μαύρες μου. Ούτε ο Γιώργος ήθελε να φύγουμε για προσωπικούς του λόγους αλλά όπως και να' χε έπρεπε να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Δυστυχώς έφτασε η τελευταία μέρα. Είχαμε κλείσει εισιτήρια με το απογευματινό λεωφορείο για Bayamo. Μαζέψαμε τα πράγματά μας από το casa particular. Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε κανένα παράπονο αν εξαιρέσεις την μάνα του ιδιοκτήτη η οποία ήθελε σόι και καλά με κάθε τρόπο να μου πάρει την ομπρέλα μου και να μου δώσει μία χαλασμένη. Λες και είχα την πολυτέλεια να αγοράσω άλλη ομπρέλα. Εννοείται πως δεν την έδωσα για κανένα λόγο. Σίγουρα θα μου το κρατάει ακόμα απωθημένο. Η καλύτερη απ' όλους εκεί μέσα ήταν η σύζυγός του την οποία ποτέ δεν την είδαμε να μιλάει με την “καλή” πεθερά της ή την κουνιάδα της. Περιττό να πω ότι μάνα και κόρη ήταν ίδιες. Με την κακή έννοια. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πώς είναι δυνατόν να μην μιλιούνται καθόλου, μα ΚΑΘΟΛΟΥ όμως, και να μένουνε κάτω από την ίδια στέγη. Τι να πω.. Βγήκαμε με τον Γιώργο για να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη πλατεία. Την ώρα που χάζευα κάτι ωραία χειροποίητα διακοσμητικά, ξαφνικά ακούω από πίσω μου το απότομο φρενάρισμα ενός ποδηλάτου. Γυρνάω και βλέπω τον Guilian. Του σκάω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και πέφτω στην αγκαλιά του. Αυτός ήταν συγκρατημένος όπως και τις προηγούμενες φορές. Δεν είναι όπως οι κλασσικοί κουβανοί που είναι ενθουσιώδεις, πάντα μεσ' την τρελή χαρά και ομιλητικότατοι. Ίσως αυτό ήταν που με τράβηξε τόσο πολύ σε αυτόν. Μου ζήτησε να τον περιμένω 5 λεπτά για να πεταχτεί σπίτι και να μου φέρει κάτι. Στο μεταξύ καθόμουν και έγραφα κάρτες για να στείλω στην οικογένειά μου και στους φίλους (παρεμπιπτόντως δεν τις λάβανε ποτέ). 5 λεπτά αργότερα, εμφανίζεται ο Guilian με το ποδήλατό του, τα walkman του και με ένα ωραίο καπέλο. Αρχίζει και σιγο-βρέχει. Βγάζει από την τσάντα του ένα μαύρο κουτάκι. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα. Το ανοίγει σιγά-σιγά. Το εσωτερικό του κουτιού ήταν κόκκινο. Η αγωνία μου όλο και μεγάλωνε. Ξαφνικά βλέπω ένα στρογγυλό (σαν νόμισμα), μπρούτζινο μετάλλιο όπου είχε χαραγμένο τον Che Guevarra. Μου δείχνει και την πίσω μεριά και έλεγε ότι είναι από την 30η επέτειο της Ένωσης των Εργατών της Κούβας. Συγκινήθηκα πολύ. Τον ρώτησα αν ήθελε χρήματα για να βεβαιωθώ ότι είναι δώρο. Μου είπε πως ήταν ένα δώρο για να τον θυμάμαι. Μα πώς θα μπορούσα να τον ξεχάσω; Ήμουν έτοιμη να κάτσω μία βδομάδα ακόμα Μπαρακόα και να τον παντρευτώ αλλά έπρεπε εδώ να βάλω την λογική και όχι το συναίσθημα. Βγάλαμε μια τελευταία φωτογραφία. Η πλήρης αντίθεση. Εγώ φαίνομαι μέσα στην τρελή χαρά ενώ εκείνος έτοιμος να κλάψει να το πω..ή σαν να του σκοτώσαμε την μάνα.. κάτι τέτοιο τελοσπάντων! Ο Γιώργος με τράβαγε να φύγουμε γιατί θα χάναμε το λεωφορείο. Έσφιξα τον Guilian για τελευταία φορά στην αγκαλιά μου και έφυγα χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω πίσω. Με το που φτάνουμε στο σπίτι για να μαζέψουμε τα πράγματα, έρχεται ο Kiko για να μας αποχαιρετήσει. Είπαμε ότι θα είμαστε σε συχνή επικοινωνία αλλά όλοι ξέραμε καταβάθος ότι θα αργούσαμε πάρα πολύ να επικοινωνήσουμε διότι το internet εκεί είναι πανάκριβο. Σχεδόν 5 ευρώ την ώρα.. Πήγαμε με στο σταθμό με ποδήλατο- ταξί. Είχαμε που είχαμε και' μεις τον πόνο μας, είχαμε και τον τραγουδιστή να μας τραγουδάει για 10 ολόκληρα λεπτά τον δικό του πόνο. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Στο σταθμό μας περίμενε η Kleisset μαζί με την Lena. Στο ενδιάμεσο ήρθε και ο Pequeno και τον είδα για λίγο. Αφού φτάσαμε έγκαιρα στο σταθμό, πήρα την Lena για μία μικρή τελευταία βόλτα στη Malecon (παραλιακός δρόμος). Η Κleisset έμεινε με τον Γιώργο. Όταν γυρίσαμε από την βόλτα, είχε έρθει και ο Javiel μ' έναν φίλο του. Τους αποχαιρετήσαμε όλους και υποσχεθήκαμε πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στην Κούβα. Τώρα πότε ένας Θεός ξέρει μόνο..
Έτσι στις 30/09 φύγαμε από την υπέροχη Baracoa. Με τον Γιώργο δεν μιλήσαμε καθόλου σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Εγώ καθόμουν στο παράθυρο και παρατηρούσα τις σταγόνες της βροχής που πέφτανε στους φοίνικες. Όταν το λεωφορείο έκανε στάσεις, έβγαιναν ξυπόλυτες γυναίκες και άντρες από τα σπίτια τους για να μας πουλήσουν μπανάνες και σοκολάτες. Εγώ δεν κουνήθηκα από την θέση μου. Είχα κουλουριαστεί στην θέση μου και άκουγα μουσική και σκεφτόμουν ότι άφησα στην Μπαρακόα. Μετά από λίγες ώρες φτάνουμε στο Σαντιάγο και από εκεί αλλάξαμε λεωφορείο για Bayamo. Δεν ενθουσιαστήκαμε και τόσο.. Ίσως να είμασταν επηρεασμένοι από την Μπαρακόα. Το δε σπίτι που μέναμε ήταν... Ένα θα σας πω. Το δωμάτιο ήταν 1Χ1 και δεν είχε καν παράθυρα. Το μόνο ωραίο που είχε αυτό το σπίτι ήταν η κουζίνα, η οποία ήταν μεγάλη και είχε θέα το ποτάμι και την Sierra Maestra. Είχανε και ένα σκυλί, την Ρόζα με την οποία έπαιζα όλη την ώρα. O Γιώργος ασχολιόταν με τον παπαγάλο τους ο οποίος επαναλάμβανε το ίδιο σφύριγμα μετά τον Γιώργο. Ρίξαμε πολύ γέλιο. Όση ώρα ασχολιόμασταν με τα ζωάκια, η ιδιοκτήτρια μας μαγείρευε. Όσο τέλειος ήταν ο χυμός που ήπιαμε τόσο απαίσιο ήταν το φαγητό. Τηγανητό χοιρινό με ρύζι.. Δεν το σχολιάσαμε καν.. Αφού φάγαμε, ο ιδιοκτήτης παίρνει το περίσσευμα επί τόπου με τα χέρια του και κάνει νόημα στο σκυλί να τον ακολουθήσει στο δωμάτιό μας. Ο Γιώργος παθαίνει ένα σοκ και φωνάζει “όχι” και' γω είχα βάλει τα γέλια. Φανταζόμουν τον τύπο να πετάει το κόκαλο του κρέατος στο κρεββάτι του Γιώργου. Εκεί θα ήταν και το τελειωτικό του χτύπημα και ο Γιώργος θα είχε φύγει από το Bayamo μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τελικά το σκυλί το' βγαλε έξω από το δωμάτιό μας. Ο Γιώργος ήταν πολύ φρικαρισμένος με όλη την κατάσταση. Σε σχέση με τον παράδεισο που είμασταν πριν, τώρα βρισκόμασταν στην κόλαση. Δεν θυμάμαι να κάναμε κάτι ιδιαίτερο στο Bayamo. Το Bayamo είναι η δεύτερη πόλη που ιδρύθηκε στην Κούβα, το 1513 και αρχικά λεγόταν San Salvador. Επισκεφθήκαμε το Bayamo Cathedral το οποίο ήταν πολύ εντυπωσιακό και ομολογώ πως βρισκόταν στην καλύτερη τοποθεσία του Bayamo, ειδάλλως το Bayamo σαν πόλη δεν λέει και πολλά. Στη συνέχεια πήγαμε σ' ένα μπαράκι στο El Patio που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το Cathedral, για να πιούμε ένα mojito. Πλέον το mojito για μας είχε γίνει τρόπο ζωής.
Την επόμενη μέρα φύγαμε για Camaguey. Μας σύστησε η ιδιοκτήτρια που ήταν στο Bayamo, για να μείνουμε σε μία ξαδέρφη της που είναι στο Camaguey. Με τον Γιώργο προσευχόμασταν να μην είναι το σπίτι τόσο άθλιο όσο εκείνο.
Τελικά μετά από 7 ώρες φτάνουμε στο Camaguey. Τελικά ήταν τα δύο αντίθετα. Το σπίτι στο Camaguey ήταν το καλύτερο απ' όσα άλλα έχουμε επισκεφθεί μέχρι στιγμής και η ιδιοκτήτρια ήταν πολύ εντάξει μαζί μας. Ήταν αυτό που λέμε κυρία!! Κάτσαμε μόνο ένα βράδυ εκεί. Δεν προλάβαμε να δούμε και πολλά. Επισκεφθήκαμε την Inglesia de Soledad (εκκλησία της μοναξιάς). Ίσως να ήταν και από τα λίγα αξιοθέατα που υπήρχαν εκεί πέρα. Το βράδυ πήγαμε σε ένα cafe που είχε όλων των ειδών καφέ από όλες τις χώρες. Ήταν πολύ εντυπωσιακό μαγαζί. Είχε ασπρόμαυρες φωτογραφίες που καλύπτανε ολόκληρο τον τοίχο και δείχνανε την Κούβα πώς ήταν το 1920. Την τελευταία μέρα στο Camaguey είχαμε σχεδόν όλη την μέρα δικιά μας διότι φεύγαμε στις 2 το βράδυ. Τριγυρνάγαμε στους δρόμους. Στο τέλος πήγα μόνη μου σ' ένα μπαράκι και έπινα cuba libre. Μου πιάνει την κουβέντα ένας τύπος που ήταν μισός Κουβανός μισός Τζαμαϊκανός και όταν του είπα πως είμαι Ελληνίδα, άρχισε να λέει ότι ελληνικά ξέρει. Σε κάποια φάση μου πετάει και το εξής άκυρο όνομα: “Σωτήρης”. Είναι το μοναδικό όνομα που δεν ήθελα να ακούσω κατά τη διάρκεια της εκδρομής μου. Τότε τον ρωτάω έκπληκτη, στα ελληνικά όμως: “Ξέρεις και' συ τον Σωτήρη;” Και μου απαντάει: “Si si”.. Έριξα πολύ γέλιο.
Το βράδυ φύγαμε για Trinidad. Ταξιδεύαμε σχεδόν όλη την νύχτα. Φτάσαμε γύρω στις 7 το πρωί. Κοιμηθήκαμε λίγο στο Casa Particulare, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν άψογο με όλη την έννοια της λέξεως και στη συνέχεια βολτάραμε στο Trinidad. Δεν λέω, είναι υπέροχη και γραφική πόλη αλλά αυτοί πλακόστρωτοι δρόμοι δυσκολεύουν πολύ το περπάτημα, ειδικά αν φοράς σανδάλια. Άσε που γλιστράνε κιόλας. Εν τω μεταξύ είναι μία από τις πιο ζεστές πόλεις της Κούβας και δεν σου πάει καρδιά να φορέσεις αθλητικά. Καθώς χανόμασταν στα στενάκια του Trinidad, παρατήρησα πολλά κανονάκια στα πεζοδρόμια. Ένας ντόπιος μου εξήγησε πως αυτά υπάρχουν από την εποχή των πειρατών και πως το Trinidad είναι η καλύτερη πόλη για να κρυφτεί κάποιος επειδή έχει άπειρα σοκάκια. Επίσης, είναι μία τις πιο τουριστικές πόλεις της Κούβας και γίνεται πανικός από τουρίστες. Δεν είναι και ότι καλύτερο.. Ένας λόγος παραπάνω για τον οποίο μου άρεσε η Baracoa ήταν ότι δεν είχε πολλούς τουρίστες.
Την επόμενη μέρα, ο ίδιος ντόπιος που ανέφερα και πριν μας ξενάγησε λίγο στο Trinidad. Μας πήγε στην Iglesia de la Santisima Trinidad όπου πάθαμε πλάκα με τα γλυπτά και την θολωτή οροφή. Στη συνέχεια μας πήγε στο σπίτι της γιαγιάς του, η οποία απ' ότι κατάλαβα το αναστηλώνει και θα το κάνει Casa Particulare. Το σπίτι της ήταν φτιαγμένο από πέτρα, αρκετά μεγάλο και με τεράστια αυλή. Ίσως να είναι και το πιο ωραίο σπίτι που έχω δει. Ο δε ντόπιος στη συνέχεια άρχισε να κοκορεύεται για τα λεφτά που έχει, για τα πανάκριβα ρούχα του και ότι τον Δεκέμβριο θα πάει να ζήσει Ιταλία με τις αδερφές του οι οποίες μάλιστα έχουν και bodyguard. Κατά τη διάρκεια που μας έλεγε τις ιστορίες του, έκανα νόημα στον Γιώργο να προσέξει τα παπούτσια του. Ήταν ένα από τα πιο απαίσια παπούτσια που έχω δει στην ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή παρακαλούσα τον Θεό να μην κοκορευτεί για τα παπούτσια του, διότι θα με έπιαναν τα γέλια μπροστά του. Τότε όλο το σύμπαν συνωμότησε εναντίον μου, και άρχισε να μας επιδεικνύει τα “ωραία” του παπούτσια. Ο Γιώργος με σκούνταγε για να μην γελάσω, γιατί με είδε που έκανα κάτι περίεργους μορφασμούς, ώσπου μπαίνει και το κερασάκι στην τούρτα και μας λέει αυτός ότι είναι LIMITED EDITION. Δεν είχα καμιά αμφιβολία πως αυτά τα παπούτσια είναι LIMITED EDITION, αφού οι μόνοι που θα τα αγοράζανε θα ήταν αυτός και ο Ρακιτζής. Κανένας άλλος!!! Στη συνέχεια κάτσαμε για λίγο στο Casa de la Trova που είχε live μουσική αλλά μετά από 10 λεπτά φύγαμε διότι είχε πάρα πολύ κόσμο και δεν αντέχω την πολυκοσμία γενικότερα. Το βράδυ έβρεξε πάρα πολύ οπότε δεν βγήκαμε.
Την επόμενη μέρα στις 6/10 πήγαμε στην υπαίθρια ανοιχτή αγορά για να αγοράσουμε souvenirs. Γνωρίσαμε τον πιο απίστευτο χαβαλετζή πλανόδιο, τον Yordani. Εγώ και ο Γιώργος είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια. Κανένας άλλος από τους υπόλοιπους πλανόδιους δεν ήταν έτσι. Το βράδυ πήγαμε και κάτσαμε στο Artex το οποίο δεν ήταν και τόσο τουριστικό και ακούσαμε μουσική με την ησυχία μας. Ο barman με έμαθε να φτιάχνω ένα ωραίο γνήσιο κοκτέιλ που λέγεται cubata. Λίγο πριν φύγουμε, πιάσαμε κουβέντα στον μπασίστα, διότι ο Γιώργος ήθελε να αγοράσει έναν λευκό μπερέ σαν κι αυτό που φόραγαν σχεδόν όλοι οι μουσικοί εκεί πέρα. Μας είπε να περάσουμε την επόμενη μέρα το πρωί από εκεί.
Έτσι την επόμενη μέρα ξαναπάμε στο Artex, όπου ο μπασίστας του πούλησε για 16 CUC τον μπερέ του αν και δεν το παραδεχόταν ο ίδιος ότι ήταν δικός του. Ήταν όμως προφανές, αφού έλειπε ο μπερές από το κεφάλι του και ο συγκεκριμένος μπερές δεν ήταν ας πούμε τόσο καθαρός. Έτσι είναι οι Κουβανοί. Προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από παντού, όπως και οι Έλληνες άλλωστε. Στη συνέχεια πήγαμε να βρούμε τον Yordani. Του είπα πως ήθελα να αγοράσω κάποια από τα μαγνητάκια του και αυτός μου είπε πως τα πούλησε όλα χθες και δεν έχει ούτε για δείγμα. Στεναχωρήθηκα και για 20 λεπτά με άφησε να πιστεύω πως δεν έχει, ώσπου μετά με κοιτάζει μ' ένα πονηρό χαμόγελο και μου εμφανίζει ένα κουτί γεμάτο μαγνητάκια. Πραγματικά ήθελα να τον πνίξω εκείνη τη στιγμή.. Στη συνέχεια μας είπε να πάμε σε μία ωραία παραλία που λέγεται Ancon. Πλάκα πλάκα μόνο ένα μπάνιο είχαμε κάνει οπότε το κανονίσαμε για την επόμενη μέρα. Το βράδυ πήγαμε στο Casa de la Musica. Εκεί και αν είχε κόσμο, αλλά τουλάχιστον ήταν υπαίθριος χώρος. Παράλληλα με την μουσική είχε και ένα σοκαριστικό θεατρικό. Ήταν μια ομάδα 4 ανδρών οι οποίοι έκαναν απίστευτα πράγματα. Ο ένας έτρωγε σπασμένα μπουκάλια μπύρας, ένας άλλος σήκωσε με τα δόντια του ένα τραπέζι πάνω στο οποίο καθόταν ένας άλλος με καρέκλα κιόλας. Κάνανε διάφορα. Στη συνέχεια έπαιξε ένα group αφρο-κουβανέζικη μουσική. Ήταν από τα πιο ωραία συγκροτήματα που έχω δει μέχρι στιγμής. Εν τω μεταξύ ήταν και ένας κοντούλης αλλά απίστευτος χορευτής που είχε ίδιο πρόσωπο με τον Roberto Benigni. Στο τέλος της συναυλίας πιάσαμε κουβέντα με τον Yosvany, τον τραγουδιστή του συγκροτήματος. Είναι ο δεύτερος Κουβανός που γνώρισα, που έχει ταξιδέψει σε 8 χώρες. Μου είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα που μου είχε πει ο Chicho στο αεροπλάνο. Μόνο οι μουσικοί μπορούν να ταξιδεύουν άνετα. Κανονίσαμε με τον Yosvany για το επόμενο βράδυ να βρεθούμε και να ανταλλάξουμε μουσική.
Στις 8/10 εκεί που περιμέναμε το πρωινό τρένο για να πάμε στην παραλία, βλέπουμε τον Yosvany καλοντυμένο να πηγαίνει σ' ένα cafe-bar για να τραγουδήσει. Χάρηκε πολύ που μας είδε. Κανόνισε με τον Γιώργο να του πουλήσει μία τρομπέτα. Με το τρένο κάναμε 1 ώρα σχεδόν για να πάμε στη παραλία ενώ με αμάξι είναι ζήτημα τα 15 λεπτά. Πήγαινε εκνευριστικά αργά. Όταν κατεβήκαμε από το τρένο και περπατάγαμε προς την παραλία γνωρίσαμε κάτι ιταλούς και μου λέει ο ένας: “I remember you from yesterday”. Και πετάγεται ο Γιώργος στα ελληνικά.. “Και ποιος δεν την θυμάται.” Και λέει ο ιταλός: “Pardon?”. Και βάζουμε τα γέλια. Άντε να του μεταφράσω τώρα. Επιτέλους φτάνουμε στην Ancon. Πάθαμε πλάκα με την παραλία. Άσπρη άμμος, γαλάζια θάλασσα, κοχύλια, φοίνικες και λίγοι τουρίστες. Στην άμμο έπρεπε να περπατάμε προσεκτικά, διότι παντού έβλεπες άσπρα καβουράκια. Την θάλασσα δεν την χορταίναμε!! Φύγαμε το απόγευμα από εκεί. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να αποχαιρετήσουμε τον Yordani. Στη συνέχεια πήγαμε στο σπίτι για ένα γρήγορο ντουζ και το βράδυ βρεθήκαμε με τον Υosvany. Πήγαμε στο σπίτι ενός φίλου του μουσικού για να του πουλήσουν την τρομπέτα αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που έψαχνε ο Γιώργος. Οι άλλοι δύο απογοητευτήκανε και για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα από τον Yosvany αυτό το πράγμα. Το βραδάκι πήγαμε στο Casa de la Trova. O Yosbany κατάλαβε τι βλακεία πήγε να κάνει και προσπαθούσε να επανορθώσει. Εκεί που έπαιζε live ένα συγκρότημα και έκανε διάλειμμα, πήγε ο Yosvany και τραγούδησε ένα bolero για μένα. Πολύ ωραίο κομμάτι. Κάπου έγραψε τον τίτλο του αλλά πρέπει να το έχασα το χαρτί. Τελοσπάντων.. Μας έδωσε δώρο και 2 χειροποίητα τασσάκια που είχαν την μορφή Ινδιάνου. Τα είχε φτιάξει ο αδερφός του, ο Οsbany ο οποίος είναι και καλός τατουατζής. Ο Γιώργος ήθελε να συμπληρώσει σκιές στη τίγρη. Του είπαμε πότε θα είμασταν Santa Clara, γιατί εκεί μένει ο αδερφός του, οπότε κανονίσαμε μετά από 4 μέρες, πως θα τον συναντούσαμε στην κεντρική πλατεία, σ' ένα άγαλμα όπου είναι ένα παιδάκι που κρατάει μία τρύπια μπότα. Είναι το σημείο κατατεθέν της Santa Clara. Έτσι αποχαιρετήσαμε τον Yosvany τα ξημερώματα.
Πρωί-πρωί ξεκινήσαμε για Cienfuegos. Μου θύμισε Καλιφόρνια φάση. Παραλιακός δρόμος με φοίνικες και όλο ντυμένοι στην τρίχα αλλά αμερικλανιά στυλ. Οι δε άνδρες βγάζουν τα φρύδια τους γιατί λένε πως στην Αμερική αυτό είναι μόδα. Ότι να' ναι.. Πολλά ψώνια μαζεμένα εκεί πέρα. Εν τω μεταξύ σαν σήμερα στις 9/10/1967 , πέθανε ο Che και δεν κάνανε ούτε μια γιορτή για να τον τιμήσουν. Έτσι πήγα σε έναν κινηματογράφο και με 0,30 cents είδα ένα ντοκιματέρ για την ζωή του. Με συγκίνησε πολύ η μαμά του, με τον τρόπο που κοίταξε τον Che, αμέσως μετά αφού κέρδισαν την επανάσταση. Την επόμενη μέρα το πρωί κάναμε βόλτα στα πέριξ. Έκατσα με κάτι ντόπιους και έμαθα να παίζω domino. Επιτέλους έμαθα να παίζω αυτό το παιχνίδι, αλλά ακόμα δεν έμαθα να χορεύω salsa. Το ξέρω ότι είμαι απαράδεκτη.. Πήγαμε στο κλασσικό μνημείο Castillo de Nuestra Senora de los Angeles de Jagua. To βράδυ έγινε και συναυλία εκεί πέρα αλλά την προλάβαμε στο τέλος της. Από το πουθενά γνωρίσαμε 2 νεαρούς πάνω σ' ένα ποδήλατο, οι οποίοι σταματήσανε επί τόπου όταν μας είδαν. Ο ένας ήταν σαξοφωνίστας και ο άλλος τραγουδιστής. Πήγαμε σ' ένα ωραίο στέκι εκεί στο κέντρο και ακούσαμε live. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν μία παρέα που έμοιαζαν με έλληνες και μάλιστα θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι τους έχω πετύχει και στην Αμοργό... Τελικά καμία σχέση. Ήταν από Honduras και σπουδάζουνε ιατρική στην Κούβα. Κράτησα επαφή με τον Juan ο οποίος με προσκάλεσε Honduras και θα με φιλοξενήσει απ' ότι είπε. Πολύ δελεαστική πρόταση... Θα δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός...
Την επομένη στις 11/10, φύγαμε για την πόλη του Che. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Έμεινα άναυδη όταν είδα την πόλη, διότι πολλές φορές είχα δει στον ύπνο μου την Κούβα πριν πάω, και συνεχώς έβλεπα ένα συγκεκριμένο μέρος χωρίς να ξέρω ποιο είναι. Τελικά ήταν η Santa Clara. Ένοιωθα σαν να το ξέρω. Μου ήταν πολύ οικείο. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να βολτάρουμε πολύ λόγω βροχής. Την ώρα που πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ακούμε μέσα από ένα ανακαινισμένο κτίριο, ροκ μουσική. Από το παράθυρο μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο νεαρούς που κάνανε πρόβα. Μας είπαν πως σε 20 λεπτά θα ξεκινούσε η συναυλία. Η αλήθεια είναι πως μας είχε λείψει πολύ αυτή η μουσική διότι στην Κούβα μόνο latin ακούγαμε (αναμενόμενο ήταν). Έτσι πήγαμε στη συναυλία και τα παιδιά τα έδωσαν όλα!! Ήταν φοβεροί. Προς το τέλος, όταν είπε ο τραγουδιστής ότι είναι το τελευταίο κομμάτι, ήμουν η μόνη που φώναξε ΌΧΙ και όλοι γελάγανε. Τελικά τελείωσαν και στη συνέχεια γνωρίσαμε τον τραγουδιστή. Μου είπε πως θα πήγαιναν να αράζανε όλοι μαζί στην πλατεία. Εγώ ακολούθησα αλλά ο Γιώργος πήγε σπίτι για ύπνο. Είπα στον Mitchel (τραγουδιστή) ότι θέλω να αγοράσω το cd τους. Πήγα να τον πληρώσω και μου είπε αντί για λεφτά καλύτερα να τους αγοράσω ρούμι και κόκα κόλα για να πιούμε όλοι μαζί. Και έτσι κι έγινε. Μαζευτήκαμε γύρω στα 15 άτομα. Παίζανε κιθάρες, τραγουδούσανε και όσοι δεν είχανε μουσικά όργανα παίζανε με ότι βρίσκανε μπροστά τους. Οι άνθρωποι έχουν τον ρυθμό μέσα τους. Πάει και τελείωσε. Μακάρι να ήμασταν και' μεις έτσι. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Καθώς περπάταγα με τον Mitchel προς το σπίτι, τον έπιασε πονοκέφαλος και του έδωσα ένα depon. Το ήπιε σκέτο χωρίς νερό και πνίγηκε. Μπαίνουμε σε ένα άκυρο σπίτι, όπου ήταν κάτι κοπέλες ημίγυμνες που μελετούσαν μουσική. Ήταν πολύ φιλικές. Αφού συνήλθε και ο Mitchel, με πήγε ως το σπίτι και αποχαιρετιστήκαμε.
Στις 12/10 στις 11:00 π.μ πήγαμε στην πλατεία για να συναντήσουμε τον Osbany. Φτάσαμε στο άγαλμα και περιμέναμε. Ξαφνικά βλέπω έναν νεαρό ίδιο με τον Yosvany να μας πλησιάζει χαμογελώντας. Λες και ήταν δίδυμοι. Ξαφνικά βλέπω και το τατουάζ του σκορπιού στον λαιμό του και συνειδητοποιούμε ότι είναι ο ίδιος ο Υοsvany. Μας είχε κάνει έκπληξη!!! Ο αδερφός του ήταν λίγο πιο πέρα. Φιλικότατος τύπος όπως και ο Yosvany άλλωστε. Πήγαμε στο σπίτι του. Μείναμε άναυδοι με τα έργα του. Ο Osbany έχει τελειώσει την Σχολή Καλών Τεχνών με ειδικότητα στην γλυπτική. Αν βρισκόταν στην Ευρώπη θα είχε βγάλει πολλά λεφτά. Είναι κρίμα να χαραμίζονται τέτοια ταλέντα.. Τελοσπάντων, συμπλήρωσε τις σκιές στον Γιώργο και με τα πολλά πολλά πείσανε και μένα να βάλω μερικές σκιές. Μας πήρε μόνο 7 ευρώ. Οπότε σας συνιστώ αν πάτε Κούβα και θέλετε κάποια στιγμή να κάνετε τατουάζ να το κάνετε εκεί. Συμφέρει πολύ. Στη συνέχεια πήγαμε και φάγαμε κάτι πρόχειρο και πήγαμε στο Μουσείο του Che. Ενώ η είσοδος είναι ελεύθερη, δεν επιτρέπονται η φωτογραφικές μηχανές και μέσα στο μουσείο υπάρχουν παντού φύλακες σε περίπτωση που επιχειρήσει κάποιος να φωτογραφήσει στα κρυφά. Το μουσείο ήταν πολύ εντυπωσιακό. Εκτίθενται φωτογραφίες του Che και της οικογένειάς του όπως και πολύ προσωπικά του αντικείμενα. Είναι πολύ εντυπωσιακό και αξίζει να πάτε να το δείτε.. Και αν καταφέρετε να τραβήξετε κάποια φωτογραφία θα σας είμαι ευγνώμων!!! Το απόγευμα που ήμασταν στο σπίτι ο Γιώργος μου δείχνει κάποιες φωτογραφίες του Che που τράβηξε από το μουσείο. Κατενθουσιάστηκα, ώσπου βγαίνω έξω στην αυλή να μιλήσω με την ιδιοκτήτρια και κατά τύχη το μάτι μου πέφτει σε αυτούς τους δύο πίνακες του Che που τράβηξε ο Γιώργος ΚΑΙ ΚΑΛΑ στο μουσείο. Δεν σας λέω τι έγινε στη συνέχεια.. Η μέρα μας έκλεισε σ' ένα εστιατόριο με τον Υοsvany και τον Osbany όπου τους αποχαιρετήσαμε κιόλας. Πολύ καλά και σεμνά παιδιά. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ..
Την επόμενη μέρα πρωί-πρωί φύγαμε για Ηavana με ταξί. Μας πήρε 100 CUC σύνολο. Είναι 3 ώρες διαδρομή. Μας βόλεψε διότι μας άφησε ακριβώς έξω από το casa particulare. Το ίδιο απόγευμα πήγα στο Luyano για να δω τα παιδιά. Είχε έρθει και η φίλη μου η Zenaida. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πως επιτέλους είμαστε μαζί στην Κούβα μετά από 5 χρόνια.
Τις υπόλοιπες μέρες κοιμήθηκα στην Zenaida παρόλο που νοίκιασα casa particulare. Η δε κόρη της ήθελε να κοιμόμαστε μαζί. Το πρωί την πήγαινα εγώ σχολείο αλλά δεν μπορούσα να μπω μέσα διότι δεν επιτρέπεται η είσοδος σε ξένους. Πάντως όλα τα παιδάκια φοράνε άσπρο πουκάμισο και κόκκινο παντελόνι/φούστα. Ένα βράδυ διάβαζα την Samantha (την ανιψιά της Zenaida) και απ' ότι είδα στα βιβλία, τους κάνουν πλύση εγκεφάλου. Στις 15/10 , εκεί που βολτάραμε στο καπιτόλιο με τον Γιώργο, ξαφνικά ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομά μου. Γυρνάω και βλέπω τον Yordani. Με τον Γιώργο μείναμε άναυδοι. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Κανονίσαμε με τον Yordani να βρεθούμε το απόγευμα και να γιορτάσουμε όλοι μαζί τα γενέθλιά μου στο σπίτι της Zenaida. Τελικά δεν ήρθε αλλά παρ' όλα αυτά περάσαμε πολύ ωραία με τα παιδάκια. Ήρθαν και κάποιοι φίλοι της Zenaida εκ των οποίων ο ένας ήταν Έλληνας. Ο Γιώργος χάρηκε πάρα πολύ που συνάντησε Έλληνα μετά από τόσο καιρό.
Την επόμενη μέρα το πρωί πήγα στην ελληνική πρεσβεία της Κούβας για να φτιάξω το διαβατήριό μου. Μου έβγαλαν την πίστη βέβαια αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Επιτέλους θα ταξίδευα ασφαλής στην Ελλάδα. Στη συνέχεια πήγα να βολτάρω στην Havana Vieja και εκεί που είμαι χαμένη στα σοκάκια, νιώθω ένα βλέμμα έντονο να με τραβάει. Ήταν μία σαντερία. Με έπιασε πονοκέφαλος. Δεν μπορούσα να την κοιτάζω γιατί ζαλιζόμουν. Το τελευταίο βράδυ στην Havana, καθώς καθόμουν με την μαμά της Zenaida έξω στην αυλή ακούω αφρο-κουβανέζικη μουσική από το απέναντι σπίτι. Ήθελα τόσο πολύ να πάω αλλά μου είπε πως είναι ιδιαίτερα αυστηροί και δεν επιτρέπονται οι μηχανές. Τελευταία μέρα δεν ήθελα να είχα τίποτα περίεργα σκηνικά οπότε έκατσα στο σπίτι.
Την επόμενη μέρα ξύπνησα πρωί πρωί για να πάω στο casa particulare και να ετοιμάσω τα πράγματά μου για το ταξίδι. Δεν ήθελα να φύγω αλλά από την άλλη ανυπομονούσα να δω τους δικούς μου και φυσικά την Celia. Έτσι αποχαιρέτησα την οικογένειά μου από την Κούβα, τους οποίους ευελπιστώ να τους δω όλους μαζί στην Αθήνα τον Δεκέμβριο. Καθώς ήμασταν στο ταξί με τον Γιώργο, σκεφτόμασταν τα πρόσωπα που αφήσαμε πίσω και αναρωτιόμασταν αν θα τους ξαναβλέπαμε ποτέ. Είμαι σίγουρη πως κάποια μέρα θα επιστρέψω πίσω σε αυτόν τον τόπο. Εδώ τελειώνει και το ταξίδι. Συνεχίζεται..
