Επικη αποστολη στον Ολυμπο!

[nefelh55]

Το παρακατω δεν ειναι σαν τις αλλες ιστοριες αλλα ειναι μια φανταστικη ιστορια πλεγμενη με πραγματικοτητες που εμπνευστηκα απο την αναβαση μου στο Ολυμπο. Ειναι αρκετα αστειο (και ισως παιδικο) το υφος της θα ελεγα εμπευσμενο απο ιστοριες τυπου αρχοντα των δαχτυλιδιων. Πιστευω οτι εφοσον εχει πραγματικα στοιχεια και εμπνευστηκε απο ταξιδι αρμοζει να την βαλω εδω και να την μοιραστω. Την εχω βαλει και στο μπλογκ μου. Μην κοροιδεψετε πολυ!!

O καυτός ήλιος εκπέμπει θερμότητα και κάτι μυστήριο κινείται στον αέρα. Το μωβ φτερό που γράφω στάζει αίμα. Η αποστολή στο Λιτόχωρο ολοκληρώθηκε επιτυχώς χωρίς ιδιαίτερες απώλειες και άμαχο πληθυσμό. Κατακτήσαμε τον Όλυμπο και εναγκαλιαστήκαμε με γοργό ρυθμό. Την πρώτη μέρα της αποστολής το χλωμό πέπλο του Ποσειδώνα αιωρούνταν γύρω μας με σκοπό να μας θολώσει τα μάτια με νεφέλες και παγίδες. Δεν βλέπαμε μακρύτερα από τα 10 μέτρα αλλά δεν πτοηθήκαμε. Συνεχίσαμε το δρόμο μας, αφήνοντας πίσω μας τον εκδικητικό θεό. Οι εγωιστικές του ορέξεις θα κουράζονταν κάποια στιγμή.

Έξι σύντροφοι ήμασταν και περπατούσαμε στη σειρά με επιφυλακή γιατί δεν ξέραμε πόσο κοντά θα μπορούσε να είναι ο εχθρός. Γύρω μας τοπία εκπληκτικής ομορφιάς και σαγήνης εκτυλίσσονταν σε ένα ομιχλώδες παρασκήνιο. Τα μάτια γουρλωμένα και η θέληση σκληρη, να μην ενδώσει στις απόκοσμες ομορφιές και ξεφύγει από το στόχο της. Ο γραφιάς-ιστορικός μας δεν ήταν σε σωματική φόρμα και πήγαινε με αργότερο ρυθμό που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Όμως ήταν απαραίτητος για την αποστολή αν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το αρχαίο κειμήλιο που στοίχειωνε τον Όλυμπο εδώ και αιώνες. Ένας άλλος μισθοφόρος της συντροφιάς που προσλάβαμε για προστασία ήταν μάλλον των επιδόσεων και όχι της αντοχής. Ο αρχηγός της ομάδας , ένας ντόπιος της περιοχής, ήξερε καλά τα κρυμμένα μυστικά των τοπίων γύρω μςα και μας καθοδηγούσε με ασφάλεια. Το αποφασιστικό του βλέμμα που αγνάντευε τον ορίζοντα με σαγήνευε αλλά έπρεπε να συγκεντρωθώ στην αποστολή μου. Η έμπιστη μου μάγισσα που κάλεσα στο όλο εγχείρημα θα βοηθούσε στην διαλεύκανση των μαγικών υποθεσεων. Πολλές φορές θα έβγαιναν άγνωστες απόκοσμες λέξεις απ' το στόμα της πιθανόν προστατευτικά ξόρκια. Τη συντροφιά συμπλήρωνε ένας απλός ιπποκόμος (.....λογοκρίνω τον ευατό μου) Τέλος εγώ θα αναλάμβανα τη σημαντική αποστολή ενός απλού και ταπεινού μεταφορέα. Θα μετέφερα το ιερό μυστικό, την "ιερή λέξη" του Ολύμπου, αφού την κατακτούσα από τα ανέμια και τα ανεμοστοιχειά στην κορυφή του θρόνου του Δία. Η όλη κατάκτηση ήταν ένα μυστήριο για μένα, ήταν κάτι που έπρεπε να το βρω μέσα μου.

Στόχος το πανδοχείο στην άκρη της κοιλάδας των Μουσών, εκπληκτικά σαγηνευτικά πλάσματα, πανεύκολο να σε παραπλανήσουν και να σε μπλέξουν στο σκοτεινό πέπλο τους για πάντα! (μου χαχαχα) Πετούσαν σαν αιθερικά πλάσματα πάνω απ' την κοιλάδα λυγίζοντας και την πιο αλύγιστη θέληση! Πανέμορφα και πανούργα πλάσματα με ρεύματα λευκής και μαύρης μαγείας ταυτόχρονα, όπως επιβεβαίωσε και αργότερα η μάγισσα. Το πανδοχείο ήταν άγνωστη περιοχή για τους κοινούς θνητούς, και μόνο μέλη της κάστας ή άτομα που είχαν χρυσοστεφανωθεί με ένα σκοπό ιερό θα αξιώνονταν να το αντικρίσουν. Το ίδιο και οι ευλογημένοι καβαλάρηδες ή αλλιώς φύλακες του βουνού που διάλεξαν την αθανασία με τίμημα την αιώνια προστασία. Δεν τους βλέπαμε αλλά καμιά φορά νιώθαμε την παρουσία τους σαν μια ζεστασιά μέσα μας ή σαν μια περίεργη ακτινοβολία που γινόταν ένα με τη φύση.

Το πρώτο μέρος της διαδρομής ήταν ένας λόφος που έπλεκε τα σταυροδρόμια του σε υφαντό περίτεχνο με κλωστές ανήσυχα δέντρα και αεικίνητους θάμνους. Ευθύς μαγευτήκαμε από τη ζωντάνια της φύσης σ' εκείνο το σημείο ενώ εγώ παράλληλα κοιτούσα με κρυφό θαυμασμό τις δροσοσταλίδες στην κόμη του οδηγού με το αγέρωχο περπάτημα. Παρ' όλη την ομορφιά της φύσης, ξέραμε όλοι καταβάθος ότι ήμασταν σε δυσμένεια. Παράξενα βλέμματα, παρασιτικά, παρακολουθούσαν από τις πιο σκιερές και υγρές περιοχές του δάσους. Σατανικά πλάσμα που είχαν έρθει από το πάτο της αβύσσου δεν σταματούσαν να στοιχειώνουν σκέψη μας και να γεμίζουν με ένταση καταστροφική τη συντροφιά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά όλοι γνωρίζαμε και κατανοήσαμε πως ο ξιπασμένος Ποσειδώνας, που μισούσε τους δικαιούχους του ιερού Ολύμπου είχε φυσήξει παγωμένο αέρα, φορτισμένο με κακία για να δυσκολέψει τη διαδρομή μας. Δεν είχε μείνει όμως μόνο σε αυτο! Μαυρα σύννεφα, θεόσταλτα, μας τύλιξαν, γεμίζοντας φόβο και ανασφάλεια τη διαδρομή μας. Αυτή η κακεντρεχής ομίχλη που θόλωνε τον ορίζοντά και, ρίζωνε στα σωθικά μας θολώνοντας και το μυαλό μας επίσης. Ήταν σαν την ίδια την πύλη του Πανδαιμόνιουμ, που έμπλεκε χέρια με την ομίχλη και χόρευε αποκοσμους χορούς.

 

• 1
• 2

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 2

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

H περιγραφή σου είναι πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα! Μου αρέσει πολύ! Ο Όλυμπος είναι στις δόξες του αυτή την περίοδο στο travelstories...

 

[Borealis]

Πιστεύω ότι είναι ένα πολυ αξιόλογο λογοτεχνικό πόνημα και οποιοδήποτε άλλο σχόλιο θα ήταν κακεντρεχή.

 

[Pandora]

Πολύ όμορφη αφήγηση ! Σε ακολουθώ με ενδιαφέρον...

 

[nefelh55]

Συνέχεια...

Όσο ανεβαίναμε για τον δεύτερο και μεγαλύτερα λόφο, νιώθαμε το κρύο πιο τσουχτερό και την ομίχλη πιο πυκνή να μπαίνει στο πετσί μας. Παρόλ' αυτά όλοι νιώθαμε καταβάθος την δύναμη του Ποσειδώνα να εξασθενεί σε αυτά τα θεία ύψη, σαν να τέντωνε τα χέρια του για να φτάσει, αλλά δεν είχε αρκετή θάλασσα για να φτιάξει υδάτινα χέρια. Μπορεί λοιπόν να είχαμε περάσει την πρώτη δοκιμασία αλλά είχαν πολλά να ακολουθήσουν. Το μονοπάτι πάντως γινόταν κάπως -πως να το πω- πιο αέρινο, πιο μαγεμένο, λες και παρμένο από παραμύθι. Οι αντοχές του ιστορικού άρχισαν να τον εγκαταλείπουν, δεν ήταν άλλωστε συνηθισμένος σε τέτοια.[ Ο άχρηστος.] Δεν παρέλειπε όμως να μας επιδεικνύει τις άχρηστες ιστορικές του γνώσεις για την περιοχή, προσπαθώντας να ανέβει λίγο στα μάτια μας. Συχνά πυκνά όταν ένα κλαδί που έσπαγε ή ένας θάμνος που κουνιόταν μας έκαναν να καρδιοχτυπήσουμε, ο μισθοφόρος πήγαινε να το ελέγξει. Σε όλη τη διάρκεια της ανάβασης δεν μας έτυχε κάποιο περιστατικό, αλλά αυτό οφειλόταν τελικά στο ότι ο εχθρός χρησιμοποίησε πιο ύπουλα μέσα.

Ο οδηγός, ή αλλιώς γητειοδιώκτης και φτεροπερπατητής, πορευτόταν μπροστά όπου υπήρχε ανάγκη. Που και που τα βλέμματα μας συναντιόνταν αλλά έστρεφα αλλού το βλέμμα και συνέχιζα το περπάτημα. Όταν αφήσαμε πίσω μας τα δασικά μονοπάτια, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μια περίεργη πλαγιά, λες και στρωμένη με χαλίκια που γλιστρούσαν κάτω από τα πόδια μας επίτηδες. Μια πλαγιά που πιστεύαμε ότι ήταν το τέλος του λόφου. Όμως αλίμονο!! Πέσαμε σε παραίσθηση του εχθρού με φανερό συνένοχο την ομίχλη και η πλάνη αυτή μας εξουθένωσε, καθώς περπατούσαμε σε μια ατελείωτη διαδρομή με πολλές ψεύτικες ελπίδες για το τέλος. Μια πλάνη, ο λοφίσκος, φωνές ακούγονται από μακριά, άνθρωπο και μη στροβιλίζονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, άραγε στ' αλήθεια;

Οι παραισθήσεις του εχθρού λύθηκαν επιτέλους και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την ραχοκοκκαλιά του πεπρωμένου, ή αλλιώς Spine of destiny. Δεξιά και αριστερά γκρεμός, μονος δρόμος ευθεία μπροστά, μοναχικοί οδοιπόροι στο κατακρέμνι [λεξη δικιας μου επινοησης] της ελπίδας. Επικίνδυνος ο δρόμος μας κι ευλογημένος, έψαλνε μια φωνή στον αέρα που μαστίγωνε τις απόκρημνες επιθυμίες μας σαν με λύσσα σαδιστική. Η ραχοκοκκαλιά γέμιζε το είναι μας με κτητικό τρόπο ώστε να μην μπορούμε να επιδοθούμε σε άλλες σκέψεις ανίερες. Στο τέλος της είδαμε ένα πλάσμα προστατευμένο από το βουνό -της Αρτεμιδος ιερό ελάφι χωρίς αμφιβολία- που μας κοιτούσε με μάτια γεμάτα κατανυκτική προσμονή. Στο τέλος της ραχοκοκκαλιάς θα ανακαλύπταμε το υψίπεδο που θα μας οδηγούσε στον τελικό προορισμό. Ηδονικά σχεδόν συνέχισα την πορεία μου, αν και δεν ήταν όλοι που μοιράζονταν την προσμονή μου. Αλίμονο- δύσκολο είναι να αντεχθεί αυτός ο αέρας- τόσο βαρύς για το πνεύμα...

Στο μεταξύ εγώ προσπαθούσα να συλλογιστώ πως θα αποσπάσω από τα στοιχειά την ιερή λέξη και συγκεντρωνόμουν για να συνδεθώ με τις αερικά, να αντιληφθούν την νόησή μου, αλλά το μόνο που λάμβανα ήταν ένας χαοτικός αλαλαγμός. Κάτι εμπόδισε τη νόησή μου να φτάσει σε υψηλότερες συχνότητες. Η ένταση στη συντροφιά ήταν πλέον εμφανής. Τα κόλπα του εχθρού επιτίθονταν σε άτομα με μικρή πνευματική κράση, και σε λίγο κατάλαβα το σχέδιο. Σχεδίαζαν να σπείρουν διχόνοια και να σπάσουν την δύναμη μας καθιστώντας μας αδύναμους και μόνους. Ακόμα και η μάγισσα έπεσε θύμα αυτών και η υστερική της κραυγή ακούστηκε από της μούσες και περιγελάστηκε. Μόνο ο οδηγός έστεκε με σθεναρή βούληση κερδίζοντας τον θαυμασμό μου. Αυτό φυσικά δυσκόλευε το έργο μου αλλά ήταν μια πρόκληση που έπρεπε να κερδίσω. Προσπάθησα να επανασυντάξω τις φωνές μέσα μου, φιλτράροντας αυτή που θα μου έδινε την πολυπόθητη λέξη. Ξαφνικά διαισθάνθηκα ότι οι Μούσες ήταν κοντά, και ξετυλίχθηκε μπρος μου η κοιλά

Καθώς έβλεπα την κοιλάδα να ανοίγει την αγκαλιά της στις τριγύρω κορυφές, έτσι άνοιξε και το μυαλό μου και χύθηκαν μέσα μου συνειδητές σκέψεις, το ξεχείλισαν και το προσπερνούσαν. Άλλα δεν ήταν αρκετό για το στόχο μου. To πανδοχείο ήδη αχνοφαινόταν αλλά άφησα τους άλλους να προπορευτούν και κατευθύνθηκα στο λοφίσκο δίπλα για να διαλογιστώ και να βρω την ιερή λέξη μέσα μου. Ήξερα πως οι γητειές του εχθρού δεν μπορούσαν πια να με βλάψουν στο σημείο που είχα φτάσει και πως η λέξη λαχταρούσε να ανακαλυφθεί. Έμεινα ακίνητη και προσπάθησα να ξεδιαλύνω το μυστήριο, όμως όσο πιο πολύ προσπαθούσα τόσο πιο πολύ έφευγε από μένα. Μετά από μία ώρα στον παγωμένο αέρα αρχισα να απελπίζομαι και όταν πλέον δεν ένιωθα το πρόσωπό μου, μπόρεσα να ακούσω την παγωνιά να μου ψιθυρίζει. Ήταν αλλόκοτα τα λόγια της και με τρόμαξαν, όμως άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι ήθελε να εννοήσει και τι μου υποδείκνυε. Και τοτε..καταλαβα, η μαγική λέξη ήταν εκεί δίπλα μου από τη αρχή μόνο που αρνιόμουν να τη δω, αυτή που έτρεφε τις ψευδαισθήσεις μου ήμουν η ίδια ψάχνοντας κάτι πιο περίπλοκο και χανοντας το νόημα. Δεν καταλάβαινα τη μεγαλοσύνη της απλότητάς της. Στη συνειδητοποίηση αισθάνθηκα λυτρωτικά και ολοκληρωμένη και φώναξα τη λέξη με όλη μου τη δύναμη στο οροπέδιο με μάρτυρες τις Μούσες! Και ο Όλυμπος τραντάχτηκε και η λέξη εξαπλώθηκε με γοργό ρυθμό σε κάθε ζωντανό ον, και δεν κρύφτηκε ποτέ ξανά πια στις παρυφές του Ολύμπου...

 

[pattyyy]

Eίναι πολύ όμορφη η περιγραφή σου Νεφέλη και οι φωτογραφίες σου υπέροχες! Έχω την τύχη αυτή την στιγμή να απολαμβάνω το χιόνι που πέφτει έξω από το παραθυρό μου κι αυτό σε συνδυασμό με τις χιονισμένες βουνοκορφές από τις φωτογραφίες σου μου δημιουργεί υπέροχη διάθεση!

 

[nefelh55]

σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια πατυ και υπολοιποι. να ειστε καλα