Σήκωσα την κουκούλα τού παλτού μου. Το κρύο τσουχτερό, αν καί ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός. Αιτία, τα πρώτα χιόνια, πού ήταν εμφανή στίς κορυφογραμμές τού Πιρίν. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα πού πήρα, από ένα ταξίδι στην νότια Βουλγαρία. Ενα ταξίδι πού μού χάρισε εικόνες άλλων εποχών, χρώματα τού φθινοπώρου απερίγραπτα, φύση πού δεν την χόρταινες , σκηνές βουκολικές.
«Κανένα οικονομικό ταξιδάκι μπορείς να μας οργανώσεις»? Ρώτησαν οι φίλες μους. Καί επειδή στούς φίλους χατίρι δεν χαλάμε καί επειδή κι’εγώ την σκούφια μου πετάω, έκλεισα ένα συμπαθέστατο διαμερισματάκι γιά τέσσερις, στο Μπάνσκο (ενενήντα ευρώ την εβδομάδα), βγάλαμε καί εισιτήρια με τον ΟΣΕ (αδιόρθωτα τα χάλια του αλλά μας βόλευε το νυχτερινό ταξίδι, πού εξελίχθηκε σε απερίγραπτο χαβαλέ) καί το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 2010 βρεθήκαμε να τεντώνουμε τα κόκκαλα μας γιά να ξεπιαστούμε, στις αποβάθρες τού σταθμού στο Μπλαγκόεβγκραντ.
Παραλάβαμε το αυτοκίνητο πού είχαμε κλείσει ήδη πρό ημερών, διαπιστώσαμε ότι ήταν «καρούλι» αλλά τελικά μας εβγαλε ασπροπρόσωπες.
Ετσι για χαβαλέ ξεκινήσαμε, γιά να ξεφύγουμε καί να χαλαρώσουμε γιά μια βδομάδα, αλλά τελικά βγήκε ένα ταξιδάκι σκέτη απόλαυση.
Τί μας άρεσε
- Το ιστορικό κέντρο τού Μπάνσκο, με τα πανέμορφα δρομάκια του καί τα γραφικά κτήρια του. Τα ταβερνάκια του με υπέροχο φαγητό, όμορφο παραδοσιακό διάκοσμο καί ζωντανή μουσική. Το ρεπερτόριο ξεκίνησε με ελληνικά τραγούδια.
- Το Εθνικό Πάρκο Πιρίν, σε απόσταση αναπνοής από το Μπάνσκο, με το χιονοδρομικό (ακόμη δεν λειτουργούσε, αλλά το ετοίμαζαν) καί η θέα τού ποταμού από το γεφυράκι .
- Τα χρώματα τού φθινοπώρου σε όλες τις διαδρομές πού κάναμε, να εναλλάσσονται από το κίτρινο στο πορτοκαλί καί από το κόκκινο στο καφέ καί το πράσινο. Το φθινόπωρο πράγματι δίνει μιά άλλη διάσταση στην φύση.
- Το μοναδικό Μοναστήρι της Ρίλα, με τις εξαίσιες τοιχογραφίες καί το υπέροχο τέμπλο. Την υποβλητική φύση γύρω του, καθώς είναι φωλιασμένο μέσα στην οργιώδη βλάστηση τού Εθνικού πάρκου της Ρίλα. Την συγκίνηση πού νοιώσαμε, όταν μπαίνοντας ακούσαμε την Θεία Λειτουργία στα Ελληνικά. Γιορτή τού Αγίου Ιωάννη της Ρίλα καί υπήρχε συλείτουργο Ελλήνων καί Βούλγαρων ιερέων.
- Οί πέστροφες πού φάγαμε, στον δρόμο της επιστροφής, σε γραφική «μεχάνα» της περιοχής, δίπλα στο ποτάμι.
- Η γραφικότατη συνοικία Βαρόσα, στο Μπλαγκόεβγραντ, με τα πανέμορφα αναπαλαιωμένα κτήρια καί η γύρω περιοχή με τις γέφυρες πάνω από το ποτάμι. Τον συμπαθέστατο ηλικιωμένο ξυλογλύπτη καί κατασκευαστή μουσικών οργάνων, πού μας έπαιξε λύρα καί μας τραγούδησε όμορφα παραδοσιακά τραγούδια.
- Η πολύ αξιόλογη εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, στο Ντόμπαρτσκο, με εξαιρετικές νωπογραφίες .
- Το «πάρκο της αρκούδας πού χορεύει», στην Μπέλιτσα. Αρκούδες πού ήταν σε αιχμαλωσία από τούς λεγόμενους «αρκουδιάρηδες» βρίσκονται τώρα εδώ, στο φυσικό τους περιβάλλον, μέσα στο αχανές πάρκο. Κάποιες από αυτές, δυστυχώς, έχουν υποστεί μεγάλη κακοποίηση καί έχουν γνωρίσει όλη την αγριότητα καί σκληρότητα τού ανθρώπου. Αυτές βρίσκονται σε χωριστό χώρο, γιά προστασία. Είδαμε αρκούδες τυφλές, πού γύριζαν προς τον ήχο της φωνής μας τα άδεια τους μάτια.
Αρκούδες πού τούς είχαν αφαιρέσει τα δόντια καί άλλες πού έκαναν συνέχεια τον μονότονο βηματισμό τού «χορού» τους. Λιγώθηκε η καρδιά μας καί ντραπήκαμε πού είμαστε άνθρωποι.
- Η υπέροχη Κοβατσέβιτσα. Διατηρητέος οικισμός, σκαρφαλωμένος στις πλαγιές της Δυτικής Ροδόπης. Το τσιμπούσι πού κάναμε στην μεχάνα, στο έμπα τού χωριού καί η γλυκύτατη νεαρή ιδιοκτήτρια. Το τεράστιο φρέσκο μανιτάρι, με κεφάλι σαν μικρό ταψί. Το υπέροχο σπιτικό γλυκό πού μας κέρασε στο τέλος.
- Το πανέμορφο χωριό Λέστεν, στο δρόμο γιά την Κοβατσέβιτσα, με το καταπληκτικό πλινθόκτιστο σπίτι στην κορυφή τού λόφου, με την αλησμόνητη θέα.
- Η χλιδάτη περιοχή τού ολοκαίνουργιου γκόλφ, κοντά στο Ράζλογκ. Μιά ολόκληρη συνοικία, χτισμένη σε αγγλικά καί αυστριακά πρότυπα τουριστικών χωριών, με σαλέ, βίλες, πισίνες, λίμνούλες, καταστήματα, συντριβάνια καί πανέμορφη θέα στα Πιρίν.
- Η συνοικία Τσέπινο, στο Βέλιγκραντ, με το καταπράσινο πάρκο, με την λιμνούλα, τούς υπαίθριους φούρνους , τα αναρίθμητα μανιτάρια καί τα σπά.
- Η πεζοπορία μας προς τα σπήλαια της Λεπένιτσα, κοντά στο Βέλιγκραντ.
- Τα γραφικά Πομακοχώρια, με τούς μιναρέδες να κυριαρχούν πάνω από τις στέγες.
- Οι συμπαθέστατες αγρότισσες, με τίς αυτοσχέδιες καλύβες καί τούς πάγκους με τα προϊόντα τους, κατά μήκος των δρόμων. Αγνά τοπικά προϊόντα. Βούτυρο πού μύριζε βούτυρο, ντομάτα πού μύριζε ντομάτα, γλυκά καί μαρμελάδες από φρούτα τού δάσους, αγριοφράουλες καί κράνια. Τυροκομικά προϊόντα, πού τα διατηρούσαν στα παγωμένα νερά της πηγής.
- Οί ξυλοκόποι, οί περισσότεροι με τσεκούρια, πού φρόντιζαν γιά τις προμήθεις τού επερχόμενου χειμώνα.
- Τα άλογα, πού έσερναν το βαρύ φορτίο των κομμένων κορμών.
- Το κοπάδια με τα άγρια άλογα καί τα πουλάρια τους, πού εμφανίστηκαν ξαφνικά στα ριζά τού βουνού, μέσα στο δάσος, στον δρόμο γιά τα Σπήλαια στην Λεπένιτσα.
- Οί γυναίκες πού έκαναν μπουγάδα, ανασκουμπωμένες, στις δημόσιες πέτρινες γούρνες.
Τί δεν μας άρεσε
- Οι πολύ κακοί έπαρχιακοί δρόμοι, γεμάτοι λακκούβες, να σε αναγκάζουν σε ένα ατελείωτο ζικ-ζάκ. Εδώ ο χρόνος, δεν είναι σε συνάρτηση με τις χιλιομετρικές αποστάσεις αλλά με την κατάσταση τού δρόμου. Παράδειγμα, γιά να διανύσουμε μία απόσταση δέκα χιλιομέτρων από την Μπέλιτσα μέχρι το πάρκο της αρκούδας, χρειαστήκαμε μία ώρα.
- Ο φόβος μήπως μάς γράψει αναίτια η τροχαία. Εδώ τα πρόστιμα είναι τσουχτερά καί τα μπλόκα συχνά. Ευτυχώς, το αποφύγαμε, είτε γιατί κινηθήκαμε σε επαρχιακούς δρόμους, είτε γιατί το αυτοκίνητο είχε βουλγάρικες πινακίδες. Γεγονός πάντως είναι, ότι κυνηγάνε τις ξένες πινακίδες.
- Οί πινακίδες στα κυριλλικά. Καλό είναι να ρίξετε μιά ματιά στο κυριλλικό αλφάβητο, πρίν ξεκινήσετε. Δεν είναι δύσκολο, μιάς καί τα περισσότερα γράμματα μοιάζουν με τα ελληνικά.
- Οί ανακοινώσεις στον σιδηροδρομικό σταθμό, γίνονται μόνο στα βουλγαρικά. Εχετε το νού σας, γιατι εύκολα μπορεί να μπερδευτείτε, ακόμη καί να χάσετε το τρένο.
«Κανένα οικονομικό ταξιδάκι μπορείς να μας οργανώσεις»? Ρώτησαν οι φίλες μους. Καί επειδή στούς φίλους χατίρι δεν χαλάμε καί επειδή κι’εγώ την σκούφια μου πετάω, έκλεισα ένα συμπαθέστατο διαμερισματάκι γιά τέσσερις, στο Μπάνσκο (ενενήντα ευρώ την εβδομάδα), βγάλαμε καί εισιτήρια με τον ΟΣΕ (αδιόρθωτα τα χάλια του αλλά μας βόλευε το νυχτερινό ταξίδι, πού εξελίχθηκε σε απερίγραπτο χαβαλέ) καί το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 2010 βρεθήκαμε να τεντώνουμε τα κόκκαλα μας γιά να ξεπιαστούμε, στις αποβάθρες τού σταθμού στο Μπλαγκόεβγκραντ.
Παραλάβαμε το αυτοκίνητο πού είχαμε κλείσει ήδη πρό ημερών, διαπιστώσαμε ότι ήταν «καρούλι» αλλά τελικά μας εβγαλε ασπροπρόσωπες.
Ετσι για χαβαλέ ξεκινήσαμε, γιά να ξεφύγουμε καί να χαλαρώσουμε γιά μια βδομάδα, αλλά τελικά βγήκε ένα ταξιδάκι σκέτη απόλαυση.
Τί μας άρεσε
- Το ιστορικό κέντρο τού Μπάνσκο, με τα πανέμορφα δρομάκια του καί τα γραφικά κτήρια του. Τα ταβερνάκια του με υπέροχο φαγητό, όμορφο παραδοσιακό διάκοσμο καί ζωντανή μουσική. Το ρεπερτόριο ξεκίνησε με ελληνικά τραγούδια.
- Το Εθνικό Πάρκο Πιρίν, σε απόσταση αναπνοής από το Μπάνσκο, με το χιονοδρομικό (ακόμη δεν λειτουργούσε, αλλά το ετοίμαζαν) καί η θέα τού ποταμού από το γεφυράκι .
- Τα χρώματα τού φθινοπώρου σε όλες τις διαδρομές πού κάναμε, να εναλλάσσονται από το κίτρινο στο πορτοκαλί καί από το κόκκινο στο καφέ καί το πράσινο. Το φθινόπωρο πράγματι δίνει μιά άλλη διάσταση στην φύση.
- Το μοναδικό Μοναστήρι της Ρίλα, με τις εξαίσιες τοιχογραφίες καί το υπέροχο τέμπλο. Την υποβλητική φύση γύρω του, καθώς είναι φωλιασμένο μέσα στην οργιώδη βλάστηση τού Εθνικού πάρκου της Ρίλα. Την συγκίνηση πού νοιώσαμε, όταν μπαίνοντας ακούσαμε την Θεία Λειτουργία στα Ελληνικά. Γιορτή τού Αγίου Ιωάννη της Ρίλα καί υπήρχε συλείτουργο Ελλήνων καί Βούλγαρων ιερέων.
- Οί πέστροφες πού φάγαμε, στον δρόμο της επιστροφής, σε γραφική «μεχάνα» της περιοχής, δίπλα στο ποτάμι.
- Η γραφικότατη συνοικία Βαρόσα, στο Μπλαγκόεβγραντ, με τα πανέμορφα αναπαλαιωμένα κτήρια καί η γύρω περιοχή με τις γέφυρες πάνω από το ποτάμι. Τον συμπαθέστατο ηλικιωμένο ξυλογλύπτη καί κατασκευαστή μουσικών οργάνων, πού μας έπαιξε λύρα καί μας τραγούδησε όμορφα παραδοσιακά τραγούδια.
- Η πολύ αξιόλογη εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, στο Ντόμπαρτσκο, με εξαιρετικές νωπογραφίες .
- Το «πάρκο της αρκούδας πού χορεύει», στην Μπέλιτσα. Αρκούδες πού ήταν σε αιχμαλωσία από τούς λεγόμενους «αρκουδιάρηδες» βρίσκονται τώρα εδώ, στο φυσικό τους περιβάλλον, μέσα στο αχανές πάρκο. Κάποιες από αυτές, δυστυχώς, έχουν υποστεί μεγάλη κακοποίηση καί έχουν γνωρίσει όλη την αγριότητα καί σκληρότητα τού ανθρώπου. Αυτές βρίσκονται σε χωριστό χώρο, γιά προστασία. Είδαμε αρκούδες τυφλές, πού γύριζαν προς τον ήχο της φωνής μας τα άδεια τους μάτια.
Αρκούδες πού τούς είχαν αφαιρέσει τα δόντια καί άλλες πού έκαναν συνέχεια τον μονότονο βηματισμό τού «χορού» τους. Λιγώθηκε η καρδιά μας καί ντραπήκαμε πού είμαστε άνθρωποι.
- Η υπέροχη Κοβατσέβιτσα. Διατηρητέος οικισμός, σκαρφαλωμένος στις πλαγιές της Δυτικής Ροδόπης. Το τσιμπούσι πού κάναμε στην μεχάνα, στο έμπα τού χωριού καί η γλυκύτατη νεαρή ιδιοκτήτρια. Το τεράστιο φρέσκο μανιτάρι, με κεφάλι σαν μικρό ταψί. Το υπέροχο σπιτικό γλυκό πού μας κέρασε στο τέλος.
- Το πανέμορφο χωριό Λέστεν, στο δρόμο γιά την Κοβατσέβιτσα, με το καταπληκτικό πλινθόκτιστο σπίτι στην κορυφή τού λόφου, με την αλησμόνητη θέα.
- Η χλιδάτη περιοχή τού ολοκαίνουργιου γκόλφ, κοντά στο Ράζλογκ. Μιά ολόκληρη συνοικία, χτισμένη σε αγγλικά καί αυστριακά πρότυπα τουριστικών χωριών, με σαλέ, βίλες, πισίνες, λίμνούλες, καταστήματα, συντριβάνια καί πανέμορφη θέα στα Πιρίν.
- Η συνοικία Τσέπινο, στο Βέλιγκραντ, με το καταπράσινο πάρκο, με την λιμνούλα, τούς υπαίθριους φούρνους , τα αναρίθμητα μανιτάρια καί τα σπά.
- Η πεζοπορία μας προς τα σπήλαια της Λεπένιτσα, κοντά στο Βέλιγκραντ.
- Τα γραφικά Πομακοχώρια, με τούς μιναρέδες να κυριαρχούν πάνω από τις στέγες.
- Οι συμπαθέστατες αγρότισσες, με τίς αυτοσχέδιες καλύβες καί τούς πάγκους με τα προϊόντα τους, κατά μήκος των δρόμων. Αγνά τοπικά προϊόντα. Βούτυρο πού μύριζε βούτυρο, ντομάτα πού μύριζε ντομάτα, γλυκά καί μαρμελάδες από φρούτα τού δάσους, αγριοφράουλες καί κράνια. Τυροκομικά προϊόντα, πού τα διατηρούσαν στα παγωμένα νερά της πηγής.
- Οί ξυλοκόποι, οί περισσότεροι με τσεκούρια, πού φρόντιζαν γιά τις προμήθεις τού επερχόμενου χειμώνα.
- Τα άλογα, πού έσερναν το βαρύ φορτίο των κομμένων κορμών.
- Το κοπάδια με τα άγρια άλογα καί τα πουλάρια τους, πού εμφανίστηκαν ξαφνικά στα ριζά τού βουνού, μέσα στο δάσος, στον δρόμο γιά τα Σπήλαια στην Λεπένιτσα.
- Οί γυναίκες πού έκαναν μπουγάδα, ανασκουμπωμένες, στις δημόσιες πέτρινες γούρνες.
Τί δεν μας άρεσε
- Οι πολύ κακοί έπαρχιακοί δρόμοι, γεμάτοι λακκούβες, να σε αναγκάζουν σε ένα ατελείωτο ζικ-ζάκ. Εδώ ο χρόνος, δεν είναι σε συνάρτηση με τις χιλιομετρικές αποστάσεις αλλά με την κατάσταση τού δρόμου. Παράδειγμα, γιά να διανύσουμε μία απόσταση δέκα χιλιομέτρων από την Μπέλιτσα μέχρι το πάρκο της αρκούδας, χρειαστήκαμε μία ώρα.
- Ο φόβος μήπως μάς γράψει αναίτια η τροχαία. Εδώ τα πρόστιμα είναι τσουχτερά καί τα μπλόκα συχνά. Ευτυχώς, το αποφύγαμε, είτε γιατί κινηθήκαμε σε επαρχιακούς δρόμους, είτε γιατί το αυτοκίνητο είχε βουλγάρικες πινακίδες. Γεγονός πάντως είναι, ότι κυνηγάνε τις ξένες πινακίδες.
- Οί πινακίδες στα κυριλλικά. Καλό είναι να ρίξετε μιά ματιά στο κυριλλικό αλφάβητο, πρίν ξεκινήσετε. Δεν είναι δύσκολο, μιάς καί τα περισσότερα γράμματα μοιάζουν με τα ελληνικά.
- Οί ανακοινώσεις στον σιδηροδρομικό σταθμό, γίνονται μόνο στα βουλγαρικά. Εχετε το νού σας, γιατι εύκολα μπορεί να μπερδευτείτε, ακόμη καί να χάσετε το τρένο.
