Malamatenia
Member
- Μηνύματα
- 17
- Likes
- 10
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γαλλική Πολυνησία
Πάνω στο κίτρινο ποδήλατο τρέχω και νιώθω την ευτυχία και την ανεμελιά του Άμστερνταμ.Αριστερά μου ένα απο τα πολυάριθμα κανάλια γύρω μου χρυσαφιά φθινοπορινά δέντρα ,που και που ακούω ένα «σκρατς» απο πεσμένα φύλλα,το προσωπό μου ξυπνάει απο το κρύο αεράκι και την γλυκιά υγρασία.Η παρέα μου μπροστα φωνάζει ευχάρηστα και παρασήρετε απο την ιρεμία της πόλης,την ταχύτητα του ποδηλάτου και κυρίως απο την ελευθερία του να κάνει κανεις ποδήλατο με ευκολία σε μια Πρωτεύουσα! Όλα επίπεδα η προσπάθεια μας περιορίζεται στα αμέτρητα ήπια ανιφορικα πέτρινα γεφυρακια.Φανάρι ποδηλάτου κόκκινο :στοπ.. πράσινο: και βουρ για την περιπλάνηση μας....
Η ιστορία μου έχει να κάνει κυρίως με αισθήσεις οπτικές, γευστικες κλπ...δεν θα αναφέρω ονόματα δρόμων και καναλιων κυρίως γιατι έχω μια δυσκολια μνήμης σε τετοια πραγματα αλλα και γιατι θεωρω οτι αυτα βρήσκοντε στον οποιοδήποτε οδηγο.Επίσης θέλω να ζητήσω συγνώμη για τα πολυάριθμα ορθογραφικά λάθη.
Στενα δρομακια με ελάχιστη κήνηση , ποδήλατα διπλάσια του πληθησμου ,ποδήλατα παντου, λιγα αυτοκίνητα και τράμ που περνάνε απο κάθε δρόμο.Γυναίκες με ταγιέρ πανε στη δουλέια τους με το ποδήλατο. Καθοντας σε ένα γεφυράκι αγναντεύω το κανάλι και γύρω μου ορθώνεται σκηνικο θεάτρου ίσως και κουκλοθεάτρου , στενά γραφικά σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο θαρείς και φοβούντε μην πέσουν στο κανάλι.Γκρίζος φθινωπορινός θόλος και ένας ήλιος σαν μικρό πορτατίφ που φοτίζει πίσω απο σεντόνι.Και ναι λοιπόν σε αυτά τα κουκλοσπιτα με τους γάτζους πάνω στη καμπυλωτη και μυτερι οροφούλα με το κεντιτο περίβλημα, μένουν άνθρωποι, άνθρωποι που συνηθίζουν να ζούν χωρις κουρτίνες και με ελάχιστα πράγματα για έπιπλα και διακοσμιτικα.Κάπου μέσα στα γραφικά σπιτακια και σοκάκια εκει που δεν το περήμενα , υψωθηκε μπροστά μου ο γοτθικός ναος της ουντε κέρκ απόπνεε επιβλήτική ιερότητα , αισθηση αντίθετη απο το γύρω μαζεμένο τοπίο. Μια άλλη υπέροχη και ξεχοριστή εκκλησία είναι αυτή του Αγιου Νικολάου απέναντι απο το τεράστιο και περίτεχνο κόκκινο κτίριο του κεντρικού σταθμου.
Και η ανέμελη βόλτα συνεχίζεται μεταξύ των γκίζων καναλιών με τις γυάλινες βάρκες να πηγαινοέρχονται και τις γλυκιάς ομορφίας που ξεπρόβαλε όπου και να έστρεφες το βλέμα σου.Ωραιο το φθινόπορο στο άμστερνταμ σκεφτόμουν συχνα...Μια στάση στην αγορα των λουλουδιών με τα υπέροχα χρώμματα απο τα ανθισμένα μπουκετα να δίνουν αυθάδεις και ελκυστικες πινελιες στο γκριζο της ατμόσφαιρας.Κοιτώντας καλύτερα απο την πίσω πλευρα στο κανάλι παρατήρησα οτι τα λουλουδιαστά μαγαζάκια ειναι πλωτα! Όπως και κάπια σπίτια και ξενοδοχεία ανθρώπων και ενα, ζώων, που έτυχε να δω.
Ένα απο τα βράδια μας κατέλυξε σε ένα παλιό καφε απο σκούρο ξύλο με στασιδια εκκλησίας(Ηoppe) και υπεροχες μπίρες ( η Αμστελ ήταν πολυ καλύτερη απο αυτες εδω).Οι άνθρωποι μου έκαναν εντύπωση με την γλυκύτητα και την ευγένια τους.Η πόλη έχει μια υπέροχη νεανικη ενέργεια μέχρι αργά το βράδυ σε αντίθεση με αλλες ευρωπαικες πόλεις. Όπου και άν πας ο αέρας σου φέρνει μυρωδιες απο γευστικότατες τηγανητες πατάτες στο χαρτί με μαγιονέζα.Επίσεις ο αέρας πολλες φορές γινετε σκανταλιαρης και αναδίδει μυρωδιες απο χασισι εξαιτίας των αμέτρητων κοφι σοπ, δεν μπήκα καν στον κόπο να δόκιμάσω τόσο γιατι ήταν η τελευταία μας προτεραιώτητα και δεν προλαβαμε όσο και για το ότι μύριζε πολυ πιο άσχημα απο ότι περίμενα...Η περιοχή της ρεντ λαιτ ντιστρικτ ήταν για μένα πέρα απο την φήμη της, μια πολυ γραφικη και όμορφη περιοχή με ενα υπεροχο κανάλι με κύκνους και γεφυράκια με κεντιμένα καγκελα που τα πλαισίωναν μεγάλα φθινωπορινα δέντρα .Όσο αναφορά τους άλλους τους ‘αμαρτωλούς’ κύκνους μερικοί απο αυτους ήταν τόσο όμορφοι που απορούσα τι δουλειά ειχαν πίσω απο τις φανταχτερες βιτρίνες .Όμολογω οτι άν και γυναίκα το θέμα αυτης της νόμιμης, προσεγμένης και απενεχοποιημένης δουλείας δεν με σόκαρε.Kαπου εκεί κόντα σε ένα υμιυπόγειο πνιγμένο απο τα καρυκέυματα και τον κόσμο μέρος έφαγα το καλύτερο ταυλανδέζικο που έχω φάει ποτε (bird).
Η ευκολία του να κηνήσε στην καθημέρινότητα χωρίς άγχος σε συνδιασμό με την ιρεμία η οποία δεν έκλεβε τίποτα απο την νεανική ενέργεια και ανεμελειά με κατάπληξε.(5 μέρες ακούσαμε μόνο μια κόρνα...κατα ταλλα διακριτικα και χαρητομένα «ντριν ντριν» ποδηλάτων) Αυτοι η διαφορετικοί ρυθμοι ζωής καθώς και η διαφορετικη ποιότητα ζωής καθρεφτίζονται και στα πρόσωπα των Ολλανδών οπου η έκφρασή τους διαφέρει παρα σάγκας απο τα δικά μας αγχομένα και μουρτζουφλικα «Δευτεροπρωινιάτικα» πρόσωπα.
Το μουσείο το Van gogh ήταν για μένα υπέροχο, τόσο για τη λατρεία μου στο ζωγράφο όσο και για το οτι ήρθα σε επαφή μέσω της τέχνης με μια άλλη ,αγροτική Ολλανδία χαμένη σαν σε όνειρο σε φλεγόμενα σταχυα του ηλιοβασιλέματως και σε εξοχικά σπιτακια στη μέση κάπιου λιβαδιου.
Και κάπως έτσι θέλωντας να δώ και κάπια άλλη Ολλανδια πορέυτικα στα ψαροχώρια μάρκεμ και βόλενταμ... ξύλινα ονειρικά σπιτάκια,παραθυράκια με μικρά μπιμπελο και αυλες τόσο περιποιημένες με αγαλματακια, λουλούδια , καλητεχνικα δουλεμενα παγκακια.Στο βόλενταμ γέυτικα υπέροχο μπακαλιάρο με πατάτες και ένα « γεμάτο» παγωτο βανίλια βλέπωντας τον αδύναμο ήλιο να δύει και να χρωματίζει τα ξύλινα ψαραδικα σπίτια που κοιτουν περήφανα το λιμανάκι μαζι με το άγαλμα της παναγίας που προσέυχετε για τους ψαράδες.
Μια άλλη μοναδική εκτός πόλης εμπειρία ήταν κοντα στο Αμστερνταμ στο Ζανσταακ (η καπως έτσι
) οπου επιτέλους έιδα παραδοσιακούς ξύλινους ολλανδικούς ανεμόμυλους να ζωγραφίζονται μπροστα στον ορίζοντα και να γίνοντε το βασικό θέμα πινακα έτοιμου να μείνει στην αιωνιότητα. Ο ήλιος είχε μώλις δύσει,Στεκόμουν ασάλευτη μπροστα απο το γκριζογάλανο μουντο νερό που γινόταν ένα με τον ουρανο και φωτιζόταν αχνά σχεδόν ελάχιστα απο την ανταυγεια της μικρής κωμόπολης ,πίσω μου τα ξύλινα σπιτάκια φωτισμένα με κερια μερικά απο αυτά,τα αγγάλιαζαν σοκάκια , αυλίτσες λες και τις είχαν φτιάξει για κάπιο τρυφερό παιδικό ανιμέισιον ,γεφυρες και παπάκια μέσα στη λεπτη λορίδα νερου που εκανε μικρόυς στροβιλισμούς απο κάτω. Απεναντί μου τρέις μεγαλοι ξύλινοι ανεμόμυλοι στέκονταν ασάλευτοι, ο ένας μπρόστα επιδικνύωντας μου την σοβαρη ομορφιά του , ο άλλος πιο πίσω αχνότερος αλλα με έντονο το σκουρο καφετί του χρώμα και ο αλλος παραπίσω με απροσδιόριστα όρια απο το γκριζο και το σκοτάδι φάνταζε σαν μια μικρότερη σκια.Εκεί σε αυτό το ίρεμο μέρος που το μόνο που ακουγόταν ήταν το απαλο πηγαινε ελα του νερου και τα μπασα τσιρίγματα απο τις παπιες ,ανάμεσα μερα και νύχτα ,ένιωσα σαν να ήμουν για μια στιγμη στον παράδεισο (Οχι δεν είχα καπνισει τιποτα..) απιροελάχιστη στιγμή που τη διαδέχθηκε η μελαγχολία και εκανε την εικόνα αγαπημένο καρτ ποσταλ μες την ψυχή μου , ταξιδιου μοναδικου μές το χρόνο όπως και όλα τα ταξίδια της ζωής μας.
Η ιστορία μου έχει να κάνει κυρίως με αισθήσεις οπτικές, γευστικες κλπ...δεν θα αναφέρω ονόματα δρόμων και καναλιων κυρίως γιατι έχω μια δυσκολια μνήμης σε τετοια πραγματα αλλα και γιατι θεωρω οτι αυτα βρήσκοντε στον οποιοδήποτε οδηγο.Επίσης θέλω να ζητήσω συγνώμη για τα πολυάριθμα ορθογραφικά λάθη.
Στενα δρομακια με ελάχιστη κήνηση , ποδήλατα διπλάσια του πληθησμου ,ποδήλατα παντου, λιγα αυτοκίνητα και τράμ που περνάνε απο κάθε δρόμο.Γυναίκες με ταγιέρ πανε στη δουλέια τους με το ποδήλατο. Καθοντας σε ένα γεφυράκι αγναντεύω το κανάλι και γύρω μου ορθώνεται σκηνικο θεάτρου ίσως και κουκλοθεάτρου , στενά γραφικά σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο θαρείς και φοβούντε μην πέσουν στο κανάλι.Γκρίζος φθινωπορινός θόλος και ένας ήλιος σαν μικρό πορτατίφ που φοτίζει πίσω απο σεντόνι.Και ναι λοιπόν σε αυτά τα κουκλοσπιτα με τους γάτζους πάνω στη καμπυλωτη και μυτερι οροφούλα με το κεντιτο περίβλημα, μένουν άνθρωποι, άνθρωποι που συνηθίζουν να ζούν χωρις κουρτίνες και με ελάχιστα πράγματα για έπιπλα και διακοσμιτικα.Κάπου μέσα στα γραφικά σπιτακια και σοκάκια εκει που δεν το περήμενα , υψωθηκε μπροστά μου ο γοτθικός ναος της ουντε κέρκ απόπνεε επιβλήτική ιερότητα , αισθηση αντίθετη απο το γύρω μαζεμένο τοπίο. Μια άλλη υπέροχη και ξεχοριστή εκκλησία είναι αυτή του Αγιου Νικολάου απέναντι απο το τεράστιο και περίτεχνο κόκκινο κτίριο του κεντρικού σταθμου.
Και η ανέμελη βόλτα συνεχίζεται μεταξύ των γκίζων καναλιών με τις γυάλινες βάρκες να πηγαινοέρχονται και τις γλυκιάς ομορφίας που ξεπρόβαλε όπου και να έστρεφες το βλέμα σου.Ωραιο το φθινόπορο στο άμστερνταμ σκεφτόμουν συχνα...Μια στάση στην αγορα των λουλουδιών με τα υπέροχα χρώμματα απο τα ανθισμένα μπουκετα να δίνουν αυθάδεις και ελκυστικες πινελιες στο γκριζο της ατμόσφαιρας.Κοιτώντας καλύτερα απο την πίσω πλευρα στο κανάλι παρατήρησα οτι τα λουλουδιαστά μαγαζάκια ειναι πλωτα! Όπως και κάπια σπίτια και ξενοδοχεία ανθρώπων και ενα, ζώων, που έτυχε να δω.
Ένα απο τα βράδια μας κατέλυξε σε ένα παλιό καφε απο σκούρο ξύλο με στασιδια εκκλησίας(Ηoppe) και υπεροχες μπίρες ( η Αμστελ ήταν πολυ καλύτερη απο αυτες εδω).Οι άνθρωποι μου έκαναν εντύπωση με την γλυκύτητα και την ευγένια τους.Η πόλη έχει μια υπέροχη νεανικη ενέργεια μέχρι αργά το βράδυ σε αντίθεση με αλλες ευρωπαικες πόλεις. Όπου και άν πας ο αέρας σου φέρνει μυρωδιες απο γευστικότατες τηγανητες πατάτες στο χαρτί με μαγιονέζα.Επίσεις ο αέρας πολλες φορές γινετε σκανταλιαρης και αναδίδει μυρωδιες απο χασισι εξαιτίας των αμέτρητων κοφι σοπ, δεν μπήκα καν στον κόπο να δόκιμάσω τόσο γιατι ήταν η τελευταία μας προτεραιώτητα και δεν προλαβαμε όσο και για το ότι μύριζε πολυ πιο άσχημα απο ότι περίμενα...Η περιοχή της ρεντ λαιτ ντιστρικτ ήταν για μένα πέρα απο την φήμη της, μια πολυ γραφικη και όμορφη περιοχή με ενα υπεροχο κανάλι με κύκνους και γεφυράκια με κεντιμένα καγκελα που τα πλαισίωναν μεγάλα φθινωπορινα δέντρα .Όσο αναφορά τους άλλους τους ‘αμαρτωλούς’ κύκνους μερικοί απο αυτους ήταν τόσο όμορφοι που απορούσα τι δουλειά ειχαν πίσω απο τις φανταχτερες βιτρίνες .Όμολογω οτι άν και γυναίκα το θέμα αυτης της νόμιμης, προσεγμένης και απενεχοποιημένης δουλείας δεν με σόκαρε.Kαπου εκεί κόντα σε ένα υμιυπόγειο πνιγμένο απο τα καρυκέυματα και τον κόσμο μέρος έφαγα το καλύτερο ταυλανδέζικο που έχω φάει ποτε (bird).
Η ευκολία του να κηνήσε στην καθημέρινότητα χωρίς άγχος σε συνδιασμό με την ιρεμία η οποία δεν έκλεβε τίποτα απο την νεανική ενέργεια και ανεμελειά με κατάπληξε.(5 μέρες ακούσαμε μόνο μια κόρνα...κατα ταλλα διακριτικα και χαρητομένα «ντριν ντριν» ποδηλάτων) Αυτοι η διαφορετικοί ρυθμοι ζωής καθώς και η διαφορετικη ποιότητα ζωής καθρεφτίζονται και στα πρόσωπα των Ολλανδών οπου η έκφρασή τους διαφέρει παρα σάγκας απο τα δικά μας αγχομένα και μουρτζουφλικα «Δευτεροπρωινιάτικα» πρόσωπα.
Το μουσείο το Van gogh ήταν για μένα υπέροχο, τόσο για τη λατρεία μου στο ζωγράφο όσο και για το οτι ήρθα σε επαφή μέσω της τέχνης με μια άλλη ,αγροτική Ολλανδία χαμένη σαν σε όνειρο σε φλεγόμενα σταχυα του ηλιοβασιλέματως και σε εξοχικά σπιτακια στη μέση κάπιου λιβαδιου.
Και κάπως έτσι θέλωντας να δώ και κάπια άλλη Ολλανδια πορέυτικα στα ψαροχώρια μάρκεμ και βόλενταμ... ξύλινα ονειρικά σπιτάκια,παραθυράκια με μικρά μπιμπελο και αυλες τόσο περιποιημένες με αγαλματακια, λουλούδια , καλητεχνικα δουλεμενα παγκακια.Στο βόλενταμ γέυτικα υπέροχο μπακαλιάρο με πατάτες και ένα « γεμάτο» παγωτο βανίλια βλέπωντας τον αδύναμο ήλιο να δύει και να χρωματίζει τα ξύλινα ψαραδικα σπίτια που κοιτουν περήφανα το λιμανάκι μαζι με το άγαλμα της παναγίας που προσέυχετε για τους ψαράδες.
Μια άλλη μοναδική εκτός πόλης εμπειρία ήταν κοντα στο Αμστερνταμ στο Ζανσταακ (η καπως έτσι
) οπου επιτέλους έιδα παραδοσιακούς ξύλινους ολλανδικούς ανεμόμυλους να ζωγραφίζονται μπροστα στον ορίζοντα και να γίνοντε το βασικό θέμα πινακα έτοιμου να μείνει στην αιωνιότητα. Ο ήλιος είχε μώλις δύσει,Στεκόμουν ασάλευτη μπροστα απο το γκριζογάλανο μουντο νερό που γινόταν ένα με τον ουρανο και φωτιζόταν αχνά σχεδόν ελάχιστα απο την ανταυγεια της μικρής κωμόπολης ,πίσω μου τα ξύλινα σπιτάκια φωτισμένα με κερια μερικά απο αυτά,τα αγγάλιαζαν σοκάκια , αυλίτσες λες και τις είχαν φτιάξει για κάπιο τρυφερό παιδικό ανιμέισιον ,γεφυρες και παπάκια μέσα στη λεπτη λορίδα νερου που εκανε μικρόυς στροβιλισμούς απο κάτω. Απεναντί μου τρέις μεγαλοι ξύλινοι ανεμόμυλοι στέκονταν ασάλευτοι, ο ένας μπρόστα επιδικνύωντας μου την σοβαρη ομορφιά του , ο άλλος πιο πίσω αχνότερος αλλα με έντονο το σκουρο καφετί του χρώμα και ο αλλος παραπίσω με απροσδιόριστα όρια απο το γκριζο και το σκοτάδι φάνταζε σαν μια μικρότερη σκια.Εκεί σε αυτό το ίρεμο μέρος που το μόνο που ακουγόταν ήταν το απαλο πηγαινε ελα του νερου και τα μπασα τσιρίγματα απο τις παπιες ,ανάμεσα μερα και νύχτα ,ένιωσα σαν να ήμουν για μια στιγμη στον παράδεισο (Οχι δεν είχα καπνισει τιποτα..) απιροελάχιστη στιγμή που τη διαδέχθηκε η μελαγχολία και εκανε την εικόνα αγαπημένο καρτ ποσταλ μες την ψυχή μου , ταξιδιου μοναδικου μές το χρόνο όπως και όλα τα ταξίδια της ζωής μας.
