georgetrips
Member
- Μηνύματα
- 30
- Likes
- 55
- Επόμενο Ταξίδι
- ΣΙΚΕΛΙΑ !
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΟΛΑ
2008-ΓΥΡΟΣ ΑΙΓΑΙΟΥ-ΤΟΥΡΚΙΑ-ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη είχε γίνει το 2006 απ’ την ΛΕ.Μ.ΕΘΕΛ όμως τότε ήμουν σ’ εφαρμογή του προγράμματος για το TRIP στο NORD-CAPP και έτσι δεν ακολούθησα γιατί θα ξέφευγα οικονομικά. Τώρα όμως ήταν η ευκαιρία. Η φίλη μου η Αναστασία θα με ακολουθούσε, αφού ξετρελάθηκε στην ιδέα, αν και ήταν το πρώτο της ταξίδι με μηχανή(οι αντοχές της πριν το ταξίδι ήταν ένα ερωτηματικό, όμως αποδείχτηκε θηρίο αντοχής). Βαφτίσαμε το ταξίδι... «Ο Γύρος του Αιγαίου»... και ΦΥΓΑΜΕ!!!
Από Πειραιά-Χίο και διαμονή 2 ημερών, αφού η Αναστασία έχει σπίτι εκεί, βόλτα στις παραλίες στα Καρδάμυλα & Λαγκάδα και ταβερνάκι στον Καρφά.
Από Χίο, πρωινό καραβάκι-FERRY για Τσεσμέ σε διαδρομή 45 λεπτών. Συνεπιβάτες είχαμε ένα ζευγάρι Τούρκων απ’ την Κων/πολη όπου με ένα TDM-850 κάνανε ακριβώς το αντίθετο δρομολόγιο(Κων/πολη, Θεσ/νίκη, Αθήνα, Πάρο, Μύκονο, Χίο).
Ο Μουράτ και η Σιγκντέμ, μας βοήθησαν ευγενικά στην διεκπεραίωση του τελωνιακού ελέγχου στο Τσεσμέ, περιμένοντας μας αν και μπορούσαν να είχαν φύγει, και στην συνέχεια μας κέρασαν πρωινό αλλά και παραδοσιακό τσάι. Ο Μουράτ , εντυπωσιασμένος απ’ το ταξίδι μου στο NORD-CAPP, μου έδωσε σωτήριες, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, πληροφορίες για το οδικό δίκτυο, το οποίο είναι επιεικώς απαράδεκτο.
Μετά τον έλεγχο και σε διαδρομή μιας ώρας, μπήκαμε στην παραλιακή Σμύρνη, τεράστια πυκνοκατοικημένη πόλη που πρέπει να ζούνε περίπου 3 με 4 εκατομμύρια!!! Βρήκαμε αμέσως HOTEL με 60? την βραδιά με πρωινό και ξαμοληθήκαμε για να γνωρίσουμε το μέρος. Βρήκαμε ένα ΤΖΑΜΊ, το ICAR, όπου για μπούμε μέσα, έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας(πάλι καλά που δεν φόραγα τρύπια κάλτσα, ε
, ενώ η Αναστασία φόρεσε μια μαντίλα που την προσφέρανε. Ξαφνικά έγινε... ΑΕΚ, χανουμάκι δηλαδή!!! Ακολούθησε αγορά SOUVENIR και δοκιμή το τοπικό...κοκορέτσ!!! Έτσι το λένε και είναι το γνωστό GREEK- μπινελικάκι που γαργαλάει τους ουρανίσκους, το ατιμούτσικο. Φοβερή γεύση! Χαρήκανε πολύ που μας άρεσε αλλά σε εμάς άρεσε περισσότερο που το τρώγαμε!
Στην συνέχεια βρήκαμε το... ΑΣΑΝΣΕΡ, ένα πύργο σκαρφαλωμένο στην παλιά πόλη με ασανσέρ γαλλικής προέλευσης που βοηθούσε τον κόσμο να ανεβαίνει από την παραλία στην πάνω πόλη. Εκεί έχει μια φανταστική πανοραμική θέα και εντυπωσιασμένοι, το επισκεφτήκαμε 3 φορές! Η Σμύρνη έχει φοβερή παραλία για βόλτα(μια τεράστια Θεσ/νίκη φαντάσου) με καφετέριες, καροτσάκια με πωλητές που πουλάνε από καφέ, μπύρες και κουλούρια έως και...κοκορετσ! Επίσης βρήκαμε και ήπιαμε ΦΡΑΠΕ! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τις εξορμήσεις προς το AUDIN(Αηδήνι) 170 χλμ ανατολικά της Σμύρνης απ’ όπου κατάγεται ο παππούς της Αναστασίας και θέλαμε να δούμε το μέρος, το οποίο είναι μια απρόσωπη πόλη, όπου φάγαμε όμως ωραίο παγωτό χωνάκι και κάναμε ΑΜΑΝ να συνεννοηθούμε για να πιούμε ένα παγωμένο τσάι(το βρήκα τελικά μόνος μου σε ένα ψυγείο)μιας και οι Τούρκοι γενικώς μιλάνε μόνο τούρκικα και είτε τους μιλάς, είτε τους κάνεις νοήματα, το ίδιο είναι. Πληρώσαμε και 2 λίρες(1?) για πάρκινγκ της μηχανής σε έναν υπάλληλο του δήμου που κωφαλάλαγε...(είπαμε, με νοηματική συνεννοηθήκαμε) και ξεκινήσαμε για την Εφεσσό όπου δεσπόζει το αρχαίο θέατρο(παρόμοιο της Επιδαύρου), η αρχαία αγορά και έξω απ’ τον αρχαιολογικό χώρο ένα μικρό παζάρι που πουλάνε σουβενίρ και φαγητό. Στην συνέχεια ξεκινήσαμε για το φημισμένο παραλιακό θέρετρο, το Κουσάντασι. Μια νεόκτιστη εμπορική πολη που φαίνεται εντυπωσιακή μπαίνοντας σ’ αυτή, με πολλά μαγαζιά, δωμάτια-HOTELS με πισίνες & πολλούς τουρίστες να περιφέρονται μέσα στην καλοκαιρινή βαβούρα και ίσως να έψαχναν καμία παραλία της προκοπής μιας και η Λούτσα, αλήθεια σας λέω, είναι 10 κλάσεις καλύτερη απ’ αυτές στο Κουσάντασι. Αστυνομία παντού, με σορτσάκια στις παραλίες και με VARADERO 1000 H BMW 1200 GS στους δρόμους και δικάβαλο. Αφού δεν ενθουσιαστήκαμε ούτε από τα τεράστια κρουαζιερόπλοια στο λιμάνι, ούτε απ’ το φαγητό, ούτε φυσικά από την θάλασσα (αλλιώς τα περιμέναμε) πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για Σμύρνη όπου το βράδυ ήπιαμε ποτάκι στο ΑΣΑΝΣΕΡ, αγναντεύοντας πανοραμικά την πόλη την νύχτα. Την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στο χιλιοτραγουδισμένο Αϊβαλί.
Μετά το απαραίτητο πρωινό στο HOTEL ξεκινήσαμε, και προηγουμένως θα περνούσαμε απ’ την Πέργαμο για να θαυμάσουμε τα αρχαία που υπάρχουν στην πόλη. Αρχαίο όμως ήταν και το οδικό δίκτυο που διασχίσαμε και μας έκανε να νοσταλγήσουμε το δικό μας που θύμιζε Ευρώπη, με τις καλοσχεδιασμένες και όμορφες λακκούβες στο οδόστρωμα και όχι σαν των Τούρκων που είναι λες και ανακάλυψαν την άσφαλτο χθες και ρίχνουν και χαλικάκι για γαρνιτούρα(είπα γαρνιτούρα και πείνασα, τι ώρα θα φάμε κανά...κοκορέτς!
Μπαίνουμε λοιπόν στην Πέργαμο και στο βάθος της πόλης δεσπόζει πάνω σ’ ένα λόφο η ΑΚΡΟΠΟΛΗ! Με λαχτάρα φτάνουμε στο πάρκινγκ του αρχαιολογικού χώρου όπου οι πωλητές στα σουβενίρ, όλοι τους φιλικοί και ευγενικοί, βλέποντας τα ελληνικά σημαιάκια στην μηχανή μου, και αφού επιβεβαίωσαν πως είμαι ΓΙΟΥΝΑΝ(Έλληνας), άρχισαν τα επιφωνήματα... ΜΠΑΤΖΑΝΑΚ!!! ΓΚΙΟΡΓΚΟΣ! Βρήκανε και τ’ όνομά μου ή εδώ έρχονται μόνο Γιώργηδες; Το συγκινητικό ήταν πως μερικοί από αυτούς είχαν παππούδες στην Θεσ/νίκη και την Καβάλα και λέγοντας τους η Αναστασία ότι είχε παππού στο ΑΪΔΗΝΙ, ένοιωθες πως κάτι ανθρώπινο μας ένωνε. Ένας απ’ αυτούς μου έβαλε μια χάντρα για το μάτι στην μηχανή χτυπώντας με φιλικά με το χέρι στον ώμο λέγοντάς μου... «πολύ ωραία!!!» δείχνοντας την μηχανή. Ένα κοριτσάκι, 10 χρονών περίπου μαζί με τον αδερφάκι της που τα βγάλαμε φωτογραφία ήρθε και μας έδωσε την διεύθυνσή της για να της στείλουμε την φωτογραφία.[περισοτερες φωτογραφιες μπορειτε να δειτε,στο www.georgetrips.gr] Επίσης ένας Κούρδος, που πούλαγε χαλιά, μας χαιρέτησε και μας κάλεσε για τσάι, προς μεγάλη μας έκπληξη, με άπταιστα ελληνικά! Κάπως έτσι συμπληρώθηκε αυτό το θερμό και, παράλληλα, συγκινητικό κλίμα που μας περιέβαλε.
Όσο για τα αρχαία; Ήταν λες και βρισκόσουν στην Ακρόπολη της Αθήνας! Όλα ήταν εντυπωσιακότατα! Τα μάρμαρα; το αρχαίο θέατρο; ο βωμός της Αθηνάς; Όλα σε έκαναν να φουσκώνεις από υπερηφάνεια που είσαι Έλληνας, ειδικά όταν βλέπεις όλους τους άλλους, ντόπιους και ξένους τουρίστες, να μένουν εντυπωσιασμένοι. Aν και οι Τούρκοι τα υποβαθμίζουν όλα αυτά, δεν μπορούν να τα εξαφανίσουν, και όλοι καταλαβαίνουν τι εστί αρχαίος ελληνικός πολιτισμός!
Αφήνοντας πίσω την Πέργαμο, φτάνουμε στο ΑΪΒΑΛΙ και λίγα χλμ πιο κάτω μένουμε στα Μοσχονήσια που ενώνονται με μια γέφυρα με το Αϊβαλί. Μπανάκι στην θάλασσα(που δεν έλεγε), βουτιά στην πισίνα(που έλεγε!) και βόλτα στην πόλη. Ακολουθώντας, πάντα, το ένστικτο της «ΜΑΣΑ-ΜΠΟΥΚΑΣ», καταλήξαμε σε ένα γυράδικο να τρώμε, ίσως, το καλύτερο γεύμα του ταξιδιού με ντονέρ, λεχματζούν και πίτες με καυτερή σάλτσα, ακούγοντας παρακαλώ GEORGE NTALARAS, stereo, απ’ το ΡΑΔΙΟ-ΜΥΤΙΛΗΝΗ! Ο ουρανίσκος σε πλήρη οργασμό, ένα πάθος που καταλάγιαζε πίνοντας παγωμένη μπύρα... ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ(σιγά μην είχαν AMSTEL). Θεσμός είχε γίνει και το εκάστοτε τοπικό γλυκάκι. Αν χάσατε κανά κιλό... το βρήκαμε εμείς!!!
NEXT DAY…. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ! Ενθουσιασμός μεγάλος, λαχτάρα και το μόνο που σκεφτόμουν απ’ την προηγούμενη μέρα ήταν η πρώτη επαφή με την Αγιά Σοφιά. Αφήνουμε το Αϊβαλί και μετά από 200 μαρτυρικά χιλιόμετρα με χαλικόδρομο και επικίνδυνους οδηγούς φορτηγών και Ι.Χ., φτάνουμε στην BANDIRM(κατόπιν οδηγιών του φίλου Μουράτ) και από κει με FERRY σε 2 ώρες στην ΠΟΛΗ! Εκεί ένα ζευγάρι Τούρκων μοτοσικλετιστών μας «σπρώχνει» ακριβώς στην Αγιά Σοφιά, που ξεπροβάλει εντυπωσιακά μπροστά μας! Ότι και να πω είναι λίγο! Κάνοντας σαν μωρά(αν και είμαστε λίγο μεγαλύτεροι) βγάλαμε ο ένας τον άλλο τις πρώτες φωτογραφίες με φόντο την εκκλησία. Αφού συνήλθαμε, βρήκαμε ξενοδοχείο μόλις 100 μέτρα μακριά. Απέναντι δεσπόζει το επίσης εντυπωσιακό ΜΠΛΕ ΤΖΑΜΊ που το έφτιαξαν οι Τούρκοι ελπίζοντας να υποσκιάσουν την ομορφιά της Αγίας Σοφιάς. Α ρε …γειτονάκια!...
Στο HOTEL μας; Είχε ταράτσα(όπως και τα περισσότερα)με πανοραμική θέα προς τον εντυπωσιακό Βόσπορο με την απίστευτα μεγάλη ακτοπλοϊκή κίνηση, σκέτο μποτιλιάρισμα. Κίνηση είχε παντού μια και μιλάμε για μια πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων. Κάναμε βόλτα στην παραλία έξω απ’ τα τείχη της Πόλης όπου νιώθεις ένα γλυκό και ρομαντικό δέος όπου φυσικά, δεν είναι καλό να είσαι μόνος. Ευχαριστώ Αναστασία! Το βράδυ, όπως και κάθε βράδυ την «πέφταμε» σ’ ένα σουβλατζίδικο-εστιατόριο, με ντονέρ-πατάτες-πίττες και άλλα ανθυγιεινά με τον ιδιοκτήτη τον Ισμέτ να δίνει ρεσιτάλ χαβαλέ προσπαθώντας να μας πείσει ότι Έλληνες και Τούρκοι είμαστε αδέρφια! Ρε τον μπαγάσα!
Η επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά(5? η είσοδος) ήταν κάτι το εκπληκτικό, ότι και να πω είναι λίγο γι’ αυτό το μόνο που θα κάνω είναι να παροτρύνω τον οποιοδήποτε έχει ενδοιασμούς για να την επισκεφτεί, να το κάνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Στο μπλε τζαμί δεν μπήκαμε καθώς ήταν ώρα προσευχής και η είσοδος επιτρεπόταν μόνο σε μουσουλμάνους αλλά επισκεφτήκαμε το ΤΟΠ-ΚΑΠΙ(το παλάτι)με τους διαφόρους θησαυρούς, την αίθουσα που συνεδρίαζαν οι αγάδες και το εντυπωσιακό κρεβάτι του...χαρεμιού, χωρητικότητας 10 τουλάχιστον ατόμων(έχει τέτοια το ΙΚΕΑ!
Το απόγευμα κάναμε μία ριψοκίνδυνη βόλτα με την μηχανή, προσπαθώντας να περάσουμε την μεγάλη γέφυρα που ενώνει την ΑΣΙΑ με την Ευρωπαϊκή Τουρκία και αφού πατήσαμε ΑΣΙΑ, γυρίσαμε πίσω βιαστικά μια και η οδήγηση στην Πόλη ισοδυναμεί με προσπάθεια αυτοκτονίας. Περνώντας την γέφυρα προς την Τουρκία είχε μια πινακίδα που έλεγε «WELCOME TO EUROPE»
Την τελευταία μέρα, αντί βόλτας στα Πριγκηπονήσια, αποφασίσαμε να «χαθούμε» μέσα στην πόλη και παίρνοντας το ΤΡΑΜ και το μετρό φτάσαμε στην πλατεία TAXIM(το σύνταγμα της πόλης) που είναι γνωστή ως εφαλτήριο για συλλαλητήρια και πολιτικές συγκεντρώσεις, απ’ όπου ξεκινήσαμε μια ατελείωτη βόλτα στα σοκάκια, τρώγοντας εκπληκτικά γλυκά στο φημισμένο ζαχαροπλαστείο ΣΑΡΑΥ, βλέποντας το βαγονάκι του Τραμ ν’ ανεβοκατεβαίνει κάθε λίγο, χαζεύοντας βιτρίνες με ρούχα ή φαγητά σ’ εστιατόρια, τρώγοντας «βρόμικο» με ντονέρ και καταλήγοντας στην Γέφυρα του Γαλατά όπου από κάτω έχει καφετέριες και διάφορα μαγαζιά, «χτυπώντας» την γνωστή και παγωμένη ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ για δροσιά! Θαυμάσαμε και φωτογραφήσαμε ένα φορτηγάκι να έχει παρκάρει πάνω στην γραμμή του Τραμ και τον οδηγό του Τραμ να κορνάρει επί 10 λεπτά για να φύγει επιτέλους το φορτηγάκι.
Αργότερα καταλήξαμε στην Ταράτσα-Εστιατόριο του διπλανού HOTEL απ’ το δικό μας όπου ήρθε και μας βρήκε η νέα φίλη μας η Τουρκάλα, η Σιγκντέμ(ο Μουράτ δεν μπόρεσε) όπου αρχικά εμείς την κεράσαμε... ρακί και εκείνη μας έκανε το τραπέζι στο γνωστό γυράδικο του VES-MEN, ΙΣΜΕΤ, όπου όλοι, μια μεγάλη παρέα δίναμε ρεσιτάλ με INTERNATIONAL ατάκες και τον Ισμέτ να σκορπά γέλιο με την απλοχερία του μια και 3 μέρες τώρα κέρναγε την...μουστάρδα! «MOUSTARDA MY FRIEND?»
Ευχαριστημένοι απ’ την παραμονή μας στην Πόλη(3 μέρες), μια πόλη που μένεις όσο θέλεις χωρίς να βαρεθείς, ξεκινήσαμε για το…YUNANISTAN, περνώντας παραλιακά την θάλασσα του Μαρμαρά με τα καλοκαιρινά θέρετρα, κάνοντας 320 χλμ με πολύ δυνατό αέρα, σε όχι καλό δρόμο μπήκαμε στην αγαπημένη μας ΕΛΛΑΔΑΡΑΑΑ! Και στήσαμε χώρο φωτογραφιών επάνω στην γέφυρα του Έβρου, το φυσικό σύνορο των 2 χωρών, αποχαιρετώντας τους γείτονες όπου θέλουν, αλλά δεν έχουν την δυνατότητα, να δουν άσπρη μέρα. GIOULE-GIOULE!!!
Με χαρά μπήκαμε στην Αλεξανδρούπολη και αφού πέσαμε πάνω στο στρατόπεδο «ΚΑΝΔΗΛΑΠΤΗΣ», όπου υπηρέτησα πριν 834 χρόνια, έβγαλα συγκινημένος φωτογραφίες και μετά βουρ στο λιμάνι για να πάρουμε το καράβι για ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ αφού «ο γύρος του Αιγαίου» συνεχίζεται στην Ελλάδα. ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, ένα φοβερό νησί, κυρίως για ήσυχες διακοπές, καλό φαΐ(ΜΠΕΕΕ!!!), γλυκά και 2 όμορφες, κυρίως, παραλίες και πολλές άλλες μικρές αλλά και μπάνιο στις βάθρες(κάτι για το οποίο φημίζεται το νησί), την Γριά Βάθρα και τον Χείμαρρο Φονιά. Εδώ ρηλαξάραμε(που λέει ο λόγος δηλαδή) για 4 μέρες και φχαριστηθήκαμε ελληνικό ήλιο(πιστέψτε με, είναι διαφορετικός), θάλασσα αλλά και... ΦΡΑΠΕ που τόσο μας έλειψε. Την επόμενη, καράβι για Αλεξ/πολη και από κει Ξάνθη, επίσκεψη στο αθλητικό κέντρο της SKODA ΞΑΝΘΗΣ και μετά γλυκάκια και καφέ στο κέντρο της πόλης, πέρασμα από Καβάλα και άφιξη στην Αρναία της Χαλκιδικής όπου ο φίλος μου ο Κώστας(γνωστός παλιός διεθνής χαβαλές) είναι μάστορας και αυθεντία στο καλύτερο πεϊνιρλί της Ελλάδος και μας περίμενε να μας φιλοξενήσει με την καλή του διάθεση από καρδιάς μαζί με την Ελένη, την φίλη του. Έτσι περάσαμε καταπληκτικά με την GREEK πια παρέα με τις ατάκες της οποίας, παίζουμε τσάμπιονς-λιγκ!!! Ημερήσιες βόλτες στον «Αρμενιστή», το πιο οργανωμένο κάμπινγκ της Χαλκιδικής με τα τιρκουάζ νερά, αλλά και βόλτα για μπάνιο στην Νήσο Αμμουλιανή(απέναντι απ’ την Ουρανούπολη) ήταν ότι καλύτερο για τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Μια διανυκτέρευση στην Θεσ/νίκη στον παλιό συμπολεμιστή μου, Γιάννη και την φίλη του Έυα(επιβάλλεται) όπου απολαύσαμε ένα καταπληκτικό σουφλέ αλλά και παραλιακό παγωτάκι στην Περαία.
Ο δρόμος της επιστροφής συνοδεύτηκε απ’ τα 500 τελευταία χλμ και το μπανάκι-διάλειμμα στον Αγ. Κωνσταντίνο και έκλεισε με γεύμα στην Αθήνα αφήνοντας μας μια ικανοποίηση για την όμορφη κατάληξη του ταξιδιού. Η συνταξιδιώτισσα μου, Αναστασία, άντεξε 2.700 χλμ του ταξιδιού κάνοντάς το με την παρουσία της απλά όμορφο... Ευχαριστώ Αναστασία!!!
Έτσι, μετά τον Βορρά(NORD-CAPPE) με Transalp-άκι μου καταλάβαμε και την Ανατολή!!! WHAT IS NEXT???
…ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Υ.Γ. Το ταξίδι αφιερώνω στον θείο μου, Γιάννη, που «έφυγε» πρόωρα, και την φίλη μου, Αναστασία
Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη είχε γίνει το 2006 απ’ την ΛΕ.Μ.ΕΘΕΛ όμως τότε ήμουν σ’ εφαρμογή του προγράμματος για το TRIP στο NORD-CAPP και έτσι δεν ακολούθησα γιατί θα ξέφευγα οικονομικά. Τώρα όμως ήταν η ευκαιρία. Η φίλη μου η Αναστασία θα με ακολουθούσε, αφού ξετρελάθηκε στην ιδέα, αν και ήταν το πρώτο της ταξίδι με μηχανή(οι αντοχές της πριν το ταξίδι ήταν ένα ερωτηματικό, όμως αποδείχτηκε θηρίο αντοχής). Βαφτίσαμε το ταξίδι... «Ο Γύρος του Αιγαίου»... και ΦΥΓΑΜΕ!!!
Από Πειραιά-Χίο και διαμονή 2 ημερών, αφού η Αναστασία έχει σπίτι εκεί, βόλτα στις παραλίες στα Καρδάμυλα & Λαγκάδα και ταβερνάκι στον Καρφά.
Από Χίο, πρωινό καραβάκι-FERRY για Τσεσμέ σε διαδρομή 45 λεπτών. Συνεπιβάτες είχαμε ένα ζευγάρι Τούρκων απ’ την Κων/πολη όπου με ένα TDM-850 κάνανε ακριβώς το αντίθετο δρομολόγιο(Κων/πολη, Θεσ/νίκη, Αθήνα, Πάρο, Μύκονο, Χίο).
Ο Μουράτ και η Σιγκντέμ, μας βοήθησαν ευγενικά στην διεκπεραίωση του τελωνιακού ελέγχου στο Τσεσμέ, περιμένοντας μας αν και μπορούσαν να είχαν φύγει, και στην συνέχεια μας κέρασαν πρωινό αλλά και παραδοσιακό τσάι. Ο Μουράτ , εντυπωσιασμένος απ’ το ταξίδι μου στο NORD-CAPP, μου έδωσε σωτήριες, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, πληροφορίες για το οδικό δίκτυο, το οποίο είναι επιεικώς απαράδεκτο.
Μετά τον έλεγχο και σε διαδρομή μιας ώρας, μπήκαμε στην παραλιακή Σμύρνη, τεράστια πυκνοκατοικημένη πόλη που πρέπει να ζούνε περίπου 3 με 4 εκατομμύρια!!! Βρήκαμε αμέσως HOTEL με 60? την βραδιά με πρωινό και ξαμοληθήκαμε για να γνωρίσουμε το μέρος. Βρήκαμε ένα ΤΖΑΜΊ, το ICAR, όπου για μπούμε μέσα, έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας(πάλι καλά που δεν φόραγα τρύπια κάλτσα, ε
, ενώ η Αναστασία φόρεσε μια μαντίλα που την προσφέρανε. Ξαφνικά έγινε... ΑΕΚ, χανουμάκι δηλαδή!!! Ακολούθησε αγορά SOUVENIR και δοκιμή το τοπικό...κοκορέτσ!!! Έτσι το λένε και είναι το γνωστό GREEK- μπινελικάκι που γαργαλάει τους ουρανίσκους, το ατιμούτσικο. Φοβερή γεύση! Χαρήκανε πολύ που μας άρεσε αλλά σε εμάς άρεσε περισσότερο που το τρώγαμε!Στην συνέχεια βρήκαμε το... ΑΣΑΝΣΕΡ, ένα πύργο σκαρφαλωμένο στην παλιά πόλη με ασανσέρ γαλλικής προέλευσης που βοηθούσε τον κόσμο να ανεβαίνει από την παραλία στην πάνω πόλη. Εκεί έχει μια φανταστική πανοραμική θέα και εντυπωσιασμένοι, το επισκεφτήκαμε 3 φορές! Η Σμύρνη έχει φοβερή παραλία για βόλτα(μια τεράστια Θεσ/νίκη φαντάσου) με καφετέριες, καροτσάκια με πωλητές που πουλάνε από καφέ, μπύρες και κουλούρια έως και...κοκορετσ! Επίσης βρήκαμε και ήπιαμε ΦΡΑΠΕ! Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τις εξορμήσεις προς το AUDIN(Αηδήνι) 170 χλμ ανατολικά της Σμύρνης απ’ όπου κατάγεται ο παππούς της Αναστασίας και θέλαμε να δούμε το μέρος, το οποίο είναι μια απρόσωπη πόλη, όπου φάγαμε όμως ωραίο παγωτό χωνάκι και κάναμε ΑΜΑΝ να συνεννοηθούμε για να πιούμε ένα παγωμένο τσάι(το βρήκα τελικά μόνος μου σε ένα ψυγείο)μιας και οι Τούρκοι γενικώς μιλάνε μόνο τούρκικα και είτε τους μιλάς, είτε τους κάνεις νοήματα, το ίδιο είναι. Πληρώσαμε και 2 λίρες(1?) για πάρκινγκ της μηχανής σε έναν υπάλληλο του δήμου που κωφαλάλαγε...(είπαμε, με νοηματική συνεννοηθήκαμε) και ξεκινήσαμε για την Εφεσσό όπου δεσπόζει το αρχαίο θέατρο(παρόμοιο της Επιδαύρου), η αρχαία αγορά και έξω απ’ τον αρχαιολογικό χώρο ένα μικρό παζάρι που πουλάνε σουβενίρ και φαγητό. Στην συνέχεια ξεκινήσαμε για το φημισμένο παραλιακό θέρετρο, το Κουσάντασι. Μια νεόκτιστη εμπορική πολη που φαίνεται εντυπωσιακή μπαίνοντας σ’ αυτή, με πολλά μαγαζιά, δωμάτια-HOTELS με πισίνες & πολλούς τουρίστες να περιφέρονται μέσα στην καλοκαιρινή βαβούρα και ίσως να έψαχναν καμία παραλία της προκοπής μιας και η Λούτσα, αλήθεια σας λέω, είναι 10 κλάσεις καλύτερη απ’ αυτές στο Κουσάντασι. Αστυνομία παντού, με σορτσάκια στις παραλίες και με VARADERO 1000 H BMW 1200 GS στους δρόμους και δικάβαλο. Αφού δεν ενθουσιαστήκαμε ούτε από τα τεράστια κρουαζιερόπλοια στο λιμάνι, ούτε απ’ το φαγητό, ούτε φυσικά από την θάλασσα (αλλιώς τα περιμέναμε) πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για Σμύρνη όπου το βράδυ ήπιαμε ποτάκι στο ΑΣΑΝΣΕΡ, αγναντεύοντας πανοραμικά την πόλη την νύχτα. Την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στο χιλιοτραγουδισμένο Αϊβαλί.
Μετά το απαραίτητο πρωινό στο HOTEL ξεκινήσαμε, και προηγουμένως θα περνούσαμε απ’ την Πέργαμο για να θαυμάσουμε τα αρχαία που υπάρχουν στην πόλη. Αρχαίο όμως ήταν και το οδικό δίκτυο που διασχίσαμε και μας έκανε να νοσταλγήσουμε το δικό μας που θύμιζε Ευρώπη, με τις καλοσχεδιασμένες και όμορφες λακκούβες στο οδόστρωμα και όχι σαν των Τούρκων που είναι λες και ανακάλυψαν την άσφαλτο χθες και ρίχνουν και χαλικάκι για γαρνιτούρα(είπα γαρνιτούρα και πείνασα, τι ώρα θα φάμε κανά...κοκορέτς
!Μπαίνουμε λοιπόν στην Πέργαμο και στο βάθος της πόλης δεσπόζει πάνω σ’ ένα λόφο η ΑΚΡΟΠΟΛΗ! Με λαχτάρα φτάνουμε στο πάρκινγκ του αρχαιολογικού χώρου όπου οι πωλητές στα σουβενίρ, όλοι τους φιλικοί και ευγενικοί, βλέποντας τα ελληνικά σημαιάκια στην μηχανή μου, και αφού επιβεβαίωσαν πως είμαι ΓΙΟΥΝΑΝ(Έλληνας), άρχισαν τα επιφωνήματα... ΜΠΑΤΖΑΝΑΚ!!! ΓΚΙΟΡΓΚΟΣ! Βρήκανε και τ’ όνομά μου ή εδώ έρχονται μόνο Γιώργηδες; Το συγκινητικό ήταν πως μερικοί από αυτούς είχαν παππούδες στην Θεσ/νίκη και την Καβάλα και λέγοντας τους η Αναστασία ότι είχε παππού στο ΑΪΔΗΝΙ, ένοιωθες πως κάτι ανθρώπινο μας ένωνε. Ένας απ’ αυτούς μου έβαλε μια χάντρα για το μάτι στην μηχανή χτυπώντας με φιλικά με το χέρι στον ώμο λέγοντάς μου... «πολύ ωραία!!!» δείχνοντας την μηχανή. Ένα κοριτσάκι, 10 χρονών περίπου μαζί με τον αδερφάκι της που τα βγάλαμε φωτογραφία ήρθε και μας έδωσε την διεύθυνσή της για να της στείλουμε την φωτογραφία.[περισοτερες φωτογραφιες μπορειτε να δειτε,στο www.georgetrips.gr] Επίσης ένας Κούρδος, που πούλαγε χαλιά, μας χαιρέτησε και μας κάλεσε για τσάι, προς μεγάλη μας έκπληξη, με άπταιστα ελληνικά! Κάπως έτσι συμπληρώθηκε αυτό το θερμό και, παράλληλα, συγκινητικό κλίμα που μας περιέβαλε.
Όσο για τα αρχαία; Ήταν λες και βρισκόσουν στην Ακρόπολη της Αθήνας! Όλα ήταν εντυπωσιακότατα! Τα μάρμαρα; το αρχαίο θέατρο; ο βωμός της Αθηνάς; Όλα σε έκαναν να φουσκώνεις από υπερηφάνεια που είσαι Έλληνας, ειδικά όταν βλέπεις όλους τους άλλους, ντόπιους και ξένους τουρίστες, να μένουν εντυπωσιασμένοι. Aν και οι Τούρκοι τα υποβαθμίζουν όλα αυτά, δεν μπορούν να τα εξαφανίσουν, και όλοι καταλαβαίνουν τι εστί αρχαίος ελληνικός πολιτισμός!
Αφήνοντας πίσω την Πέργαμο, φτάνουμε στο ΑΪΒΑΛΙ και λίγα χλμ πιο κάτω μένουμε στα Μοσχονήσια που ενώνονται με μια γέφυρα με το Αϊβαλί. Μπανάκι στην θάλασσα(που δεν έλεγε), βουτιά στην πισίνα(που έλεγε!) και βόλτα στην πόλη. Ακολουθώντας, πάντα, το ένστικτο της «ΜΑΣΑ-ΜΠΟΥΚΑΣ», καταλήξαμε σε ένα γυράδικο να τρώμε, ίσως, το καλύτερο γεύμα του ταξιδιού με ντονέρ, λεχματζούν και πίτες με καυτερή σάλτσα, ακούγοντας παρακαλώ GEORGE NTALARAS, stereo, απ’ το ΡΑΔΙΟ-ΜΥΤΙΛΗΝΗ! Ο ουρανίσκος σε πλήρη οργασμό, ένα πάθος που καταλάγιαζε πίνοντας παγωμένη μπύρα... ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ(σιγά μην είχαν AMSTEL). Θεσμός είχε γίνει και το εκάστοτε τοπικό γλυκάκι. Αν χάσατε κανά κιλό... το βρήκαμε εμείς!!!
NEXT DAY…. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ! Ενθουσιασμός μεγάλος, λαχτάρα και το μόνο που σκεφτόμουν απ’ την προηγούμενη μέρα ήταν η πρώτη επαφή με την Αγιά Σοφιά. Αφήνουμε το Αϊβαλί και μετά από 200 μαρτυρικά χιλιόμετρα με χαλικόδρομο και επικίνδυνους οδηγούς φορτηγών και Ι.Χ., φτάνουμε στην BANDIRM(κατόπιν οδηγιών του φίλου Μουράτ) και από κει με FERRY σε 2 ώρες στην ΠΟΛΗ! Εκεί ένα ζευγάρι Τούρκων μοτοσικλετιστών μας «σπρώχνει» ακριβώς στην Αγιά Σοφιά, που ξεπροβάλει εντυπωσιακά μπροστά μας! Ότι και να πω είναι λίγο! Κάνοντας σαν μωρά(αν και είμαστε λίγο μεγαλύτεροι) βγάλαμε ο ένας τον άλλο τις πρώτες φωτογραφίες με φόντο την εκκλησία. Αφού συνήλθαμε, βρήκαμε ξενοδοχείο μόλις 100 μέτρα μακριά. Απέναντι δεσπόζει το επίσης εντυπωσιακό ΜΠΛΕ ΤΖΑΜΊ που το έφτιαξαν οι Τούρκοι ελπίζοντας να υποσκιάσουν την ομορφιά της Αγίας Σοφιάς. Α ρε …γειτονάκια!...
Στο HOTEL μας; Είχε ταράτσα(όπως και τα περισσότερα)με πανοραμική θέα προς τον εντυπωσιακό Βόσπορο με την απίστευτα μεγάλη ακτοπλοϊκή κίνηση, σκέτο μποτιλιάρισμα. Κίνηση είχε παντού μια και μιλάμε για μια πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων. Κάναμε βόλτα στην παραλία έξω απ’ τα τείχη της Πόλης όπου νιώθεις ένα γλυκό και ρομαντικό δέος όπου φυσικά, δεν είναι καλό να είσαι μόνος. Ευχαριστώ Αναστασία! Το βράδυ, όπως και κάθε βράδυ την «πέφταμε» σ’ ένα σουβλατζίδικο-εστιατόριο, με ντονέρ-πατάτες-πίττες και άλλα ανθυγιεινά με τον ιδιοκτήτη τον Ισμέτ να δίνει ρεσιτάλ χαβαλέ προσπαθώντας να μας πείσει ότι Έλληνες και Τούρκοι είμαστε αδέρφια! Ρε τον μπαγάσα!
Η επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά(5? η είσοδος) ήταν κάτι το εκπληκτικό, ότι και να πω είναι λίγο γι’ αυτό το μόνο που θα κάνω είναι να παροτρύνω τον οποιοδήποτε έχει ενδοιασμούς για να την επισκεφτεί, να το κάνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Στο μπλε τζαμί δεν μπήκαμε καθώς ήταν ώρα προσευχής και η είσοδος επιτρεπόταν μόνο σε μουσουλμάνους αλλά επισκεφτήκαμε το ΤΟΠ-ΚΑΠΙ(το παλάτι)με τους διαφόρους θησαυρούς, την αίθουσα που συνεδρίαζαν οι αγάδες και το εντυπωσιακό κρεβάτι του...χαρεμιού, χωρητικότητας 10 τουλάχιστον ατόμων(έχει τέτοια το ΙΚΕΑ
!Το απόγευμα κάναμε μία ριψοκίνδυνη βόλτα με την μηχανή, προσπαθώντας να περάσουμε την μεγάλη γέφυρα που ενώνει την ΑΣΙΑ με την Ευρωπαϊκή Τουρκία και αφού πατήσαμε ΑΣΙΑ, γυρίσαμε πίσω βιαστικά μια και η οδήγηση στην Πόλη ισοδυναμεί με προσπάθεια αυτοκτονίας. Περνώντας την γέφυρα προς την Τουρκία είχε μια πινακίδα που έλεγε «WELCOME TO EUROPE»
Την τελευταία μέρα, αντί βόλτας στα Πριγκηπονήσια, αποφασίσαμε να «χαθούμε» μέσα στην πόλη και παίρνοντας το ΤΡΑΜ και το μετρό φτάσαμε στην πλατεία TAXIM(το σύνταγμα της πόλης) που είναι γνωστή ως εφαλτήριο για συλλαλητήρια και πολιτικές συγκεντρώσεις, απ’ όπου ξεκινήσαμε μια ατελείωτη βόλτα στα σοκάκια, τρώγοντας εκπληκτικά γλυκά στο φημισμένο ζαχαροπλαστείο ΣΑΡΑΥ, βλέποντας το βαγονάκι του Τραμ ν’ ανεβοκατεβαίνει κάθε λίγο, χαζεύοντας βιτρίνες με ρούχα ή φαγητά σ’ εστιατόρια, τρώγοντας «βρόμικο» με ντονέρ και καταλήγοντας στην Γέφυρα του Γαλατά όπου από κάτω έχει καφετέριες και διάφορα μαγαζιά, «χτυπώντας» την γνωστή και παγωμένη ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ για δροσιά! Θαυμάσαμε και φωτογραφήσαμε ένα φορτηγάκι να έχει παρκάρει πάνω στην γραμμή του Τραμ και τον οδηγό του Τραμ να κορνάρει επί 10 λεπτά για να φύγει επιτέλους το φορτηγάκι.
Αργότερα καταλήξαμε στην Ταράτσα-Εστιατόριο του διπλανού HOTEL απ’ το δικό μας όπου ήρθε και μας βρήκε η νέα φίλη μας η Τουρκάλα, η Σιγκντέμ(ο Μουράτ δεν μπόρεσε) όπου αρχικά εμείς την κεράσαμε... ρακί και εκείνη μας έκανε το τραπέζι στο γνωστό γυράδικο του VES-MEN, ΙΣΜΕΤ, όπου όλοι, μια μεγάλη παρέα δίναμε ρεσιτάλ με INTERNATIONAL ατάκες και τον Ισμέτ να σκορπά γέλιο με την απλοχερία του μια και 3 μέρες τώρα κέρναγε την...μουστάρδα! «MOUSTARDA MY FRIEND?»
Ευχαριστημένοι απ’ την παραμονή μας στην Πόλη(3 μέρες), μια πόλη που μένεις όσο θέλεις χωρίς να βαρεθείς, ξεκινήσαμε για το…YUNANISTAN, περνώντας παραλιακά την θάλασσα του Μαρμαρά με τα καλοκαιρινά θέρετρα, κάνοντας 320 χλμ με πολύ δυνατό αέρα, σε όχι καλό δρόμο μπήκαμε στην αγαπημένη μας ΕΛΛΑΔΑΡΑΑΑ! Και στήσαμε χώρο φωτογραφιών επάνω στην γέφυρα του Έβρου, το φυσικό σύνορο των 2 χωρών, αποχαιρετώντας τους γείτονες όπου θέλουν, αλλά δεν έχουν την δυνατότητα, να δουν άσπρη μέρα. GIOULE-GIOULE!!!
Με χαρά μπήκαμε στην Αλεξανδρούπολη και αφού πέσαμε πάνω στο στρατόπεδο «ΚΑΝΔΗΛΑΠΤΗΣ», όπου υπηρέτησα πριν 834 χρόνια, έβγαλα συγκινημένος φωτογραφίες και μετά βουρ στο λιμάνι για να πάρουμε το καράβι για ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ αφού «ο γύρος του Αιγαίου» συνεχίζεται στην Ελλάδα. ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ, ένα φοβερό νησί, κυρίως για ήσυχες διακοπές, καλό φαΐ(ΜΠΕΕΕ!!!), γλυκά και 2 όμορφες, κυρίως, παραλίες και πολλές άλλες μικρές αλλά και μπάνιο στις βάθρες(κάτι για το οποίο φημίζεται το νησί), την Γριά Βάθρα και τον Χείμαρρο Φονιά. Εδώ ρηλαξάραμε(που λέει ο λόγος δηλαδή) για 4 μέρες και φχαριστηθήκαμε ελληνικό ήλιο(πιστέψτε με, είναι διαφορετικός), θάλασσα αλλά και... ΦΡΑΠΕ που τόσο μας έλειψε. Την επόμενη, καράβι για Αλεξ/πολη και από κει Ξάνθη, επίσκεψη στο αθλητικό κέντρο της SKODA ΞΑΝΘΗΣ και μετά γλυκάκια και καφέ στο κέντρο της πόλης, πέρασμα από Καβάλα και άφιξη στην Αρναία της Χαλκιδικής όπου ο φίλος μου ο Κώστας(γνωστός παλιός διεθνής χαβαλές) είναι μάστορας και αυθεντία στο καλύτερο πεϊνιρλί της Ελλάδος και μας περίμενε να μας φιλοξενήσει με την καλή του διάθεση από καρδιάς μαζί με την Ελένη, την φίλη του. Έτσι περάσαμε καταπληκτικά με την GREEK πια παρέα με τις ατάκες της οποίας, παίζουμε τσάμπιονς-λιγκ!!! Ημερήσιες βόλτες στον «Αρμενιστή», το πιο οργανωμένο κάμπινγκ της Χαλκιδικής με τα τιρκουάζ νερά, αλλά και βόλτα για μπάνιο στην Νήσο Αμμουλιανή(απέναντι απ’ την Ουρανούπολη) ήταν ότι καλύτερο για τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Μια διανυκτέρευση στην Θεσ/νίκη στον παλιό συμπολεμιστή μου, Γιάννη και την φίλη του Έυα(επιβάλλεται) όπου απολαύσαμε ένα καταπληκτικό σουφλέ αλλά και παραλιακό παγωτάκι στην Περαία.
Ο δρόμος της επιστροφής συνοδεύτηκε απ’ τα 500 τελευταία χλμ και το μπανάκι-διάλειμμα στον Αγ. Κωνσταντίνο και έκλεισε με γεύμα στην Αθήνα αφήνοντας μας μια ικανοποίηση για την όμορφη κατάληξη του ταξιδιού. Η συνταξιδιώτισσα μου, Αναστασία, άντεξε 2.700 χλμ του ταξιδιού κάνοντάς το με την παρουσία της απλά όμορφο... Ευχαριστώ Αναστασία!!!
Έτσι, μετά τον Βορρά(NORD-CAPPE) με Transalp-άκι μου καταλάβαμε και την Ανατολή!!! WHAT IS NEXT???
…ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Υ.Γ. Το ταξίδι αφιερώνω στον θείο μου, Γιάννη, που «έφυγε» πρόωρα, και την φίλη μου, Αναστασία
