Καλησπέρα ταξιδευτές τις ψυχής .
Δυστυχώς αλλά ο χρόνος μου είναι περιορισμένος λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων για να μπορέσω να διηγηθώ όλες μου τις ιστορίες , παράταυτα εμπειρίες υπάρχουνε αρκετές και εύχομε να διηγηθώ όσες περισσότερες μπορώ .
Ήτανε μεγάλη Πέμπτη του 2010 και μάλιστα πρωταπριλιά , οπού μαζί με το φιλαράκι τον Κώστα ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε για ένα ακομη ταξίδι . Στο πρωινό μου ξύπνημα σκιάχτηκα λίγο , και αγριεύτηκα , βρε μπας και μου κάνουνε πλακά και δεν πάμε ? αναρωτήθηκα . Αλλά γύρω στις 9 το πρωί που βρεθήκαμε ειχανε εξαλειφτεί όλες η υποψίες μου.
Γύρω στις μια το μεσημερι πετούσαμε από το Βενιζέλος και χωρίς καλα να το καταλάβουμε είχαμε φτάσει στο αεροδρόμιο του Καΐρου .
Χωρίς απρόοπτα και με μικρά μικρή καθυστέρηση από τους μποτιλιαρισμένους δρόμους του Καΐρου φτάσαμε στο ξενοδοχειο μας Ramses Hilton .
Δεν λέω και η Μπανγκόκ είναι πολύβουη αλλά το Καΐρο είναι το απόλυτο
χάος , κυριολεκτικά είναι η βασίλισσα τις ηχορύπανσης με τα εκαντονταδες κορναρίσματα , λες και ειχανε μια δικιά τους ακαταλαβιστικη για εμάς γλωσσα επικοινωνιας . Το μονό σίγουρο είναι πως βρίσκομαι επιτελούς στην πολη με τους χιλίους μιναρέδες .
Η πρωτη μου εντύπωση ητανε ανάμικτη , μου θύμισε το δικό μας Hilton εδώ στην Αθηνά , είχε φασαρία και επικρατούσε ένας χαμός , αλλά ήμασταν μια ανάσα δρόμο από το μουσείο , την παλιά πολη και στα 200 μετρά έβλεπες τον Νείλο οπού με τα χιλιάδες φωτάκια του από τα διαφορά πλοιάρια έλαμπε μεγαλεπήβολα από τον 24ο όροφο .
Ήτανε μια μικρή απατή που έκανα στην ρεσεψιον για μια ποιο ευνοϊκή μεταχείριση , χμχμχμχμ απλά τους είπα πως είμαι ο αρχηγός του γκρουπ ( 5 άτομα ) και θέλω ένα καλό δωμάτιο με καλή θεά … τυχαίο που μένω και Καλλιθέα ? δεν νομίζω ¨ . Ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν θέλω να χάσω τις λιγοστές ώρες που απομείνανε , υπήρχε μια ελαφριά ταλαιπωρία αλλά δεν έλεγα όχι να φάω σε ένα τοπικό εστιατόριο με αρνίσιες λιχουδιές ζαλαμπια (λουκουμάδες) για επιδόρπιο και μια χορταστική σισά (ναργιλές) να μου χαλαρωσει ολη την ταλαιπωρία τις ημέρας , αν και δεν καπνίζω το τελευταίο έτος , αλλά δεν λέω ποτέ όχι στο μεθυστικό άρωμα των δυο μηλών ενός ναργιλέ
Καταλήξαμε να πάμε μια απογευματινή βόλτα με πλωτό εστιατόριο στον Νείλο και να απολαύσουμε το πρώτο γεύμα μας υπό την συντροφιά του belly dance αλλά και του ωραίου ποτού στο κατάστρωμα με θεά το ποτάμι και τα χιλιάδες λαμπιόνια .
Μεγαλη παρασκευη και είχε πλέον ξημερώσει , βγήκα στο μπαλκόνι μου να δω την θεά και να απολαύσω την βαβούρα αυτής τις πόλης , πω πω πω τι χαμός ! Όχι από την βαβούρα γιατι ητανε περιορισμένη σε σύγκριση με το χτεσινό βραδινό αλλά από την υγρασία και την άμμο , ξέρετε αυτή την βρωμιάρα που οπότε έρχεται εν Αθηναίς μας κάνει τα αυτοκίνητα χαλί μαύρο . Το ξενοδοχειο είχε απλά ενα τέλειο πρωινό με απίστευτη ποικιλία , που μαζί με ένα γεύμα μας πρόσφερε και αρκετό γέλιο , διότι όλοι οι σάτυροι τρώγανε μαζί , και καλα τι εννοω τώρα , λοιπόν λοιπόν . Είχαμε τριπλό Πάσχα χριστιανοί καθολικοί Αρμένοι όλοι μαζί με μια φωνή , και πως γίνεται Μεγάλη παρασκευή να τρώνε το 80% στο πρωινό στρωσεις από μπέικον αυγά λουκάνικα , λες και έβλεπα το μεγάλο φαγοπότι με τον μαρτσελο μαστρογιαννη , με σοκάρισε λίγο αλλά είπα χαλάλι , είναι όλοι τους οδοιπόροι και έχουνε άφεση αμαρτιών Καιρός να βγούμε παραέξω μπας και δούμε τίποτε σημαντικό .
Μια βόλτα στο ισλαμικό καιρό ητανε ότι πρέπει για την πρωτη μέρα περιοδείας , πηγάμε στην ακρόπολη του Σαλαντίν
ένα από τα ισχυρότερα κάστρα των πρώτων ισλαμικών χρονών που περικλείεται από τα τείχη του Ελ-Αζαμπ και το Ελ-Ανκισσαριγια οπού μέσα σε αυτόν τον υπέροχο χώρο τις Σιντατελλας βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα τζαμιά , το οποίο δε είναι φημισμένο και για την υπεροχή ροκοκό αρχιτεκτονική του το τζαμι του Μωχαμετ Αλί ( λίγο αργότερα να κάνω μια παράθεση για αυτόν ) .
Είχε παρά πολύ κόσμο , και κύριως παιδιά από σχολεία ,
εκατοντάδες πρόσωπα που έλαμπαν από ένα πηγαίο χαμόγελο και μια δασκάλα που η λάμψη τις ητανε ένας καλός λόγος να μου μείνει αξέχαστη.
Το δε τζαμι επιβλητικό και η θεά τις πόλης μοναδική , με ένα μοναδικό ανατολίτικο πάντρεμα χρωμάτων και αντιθέσεων . Δεν το χόρταινες , όσο και να καθόσουνα . Μου αρέσει να φωτογραφίζω τις μαντηλοφορουσες αλλά και γενικά την κουλτούρα ενός λαού , που ίσως να είναι και η μοναδικη γλυκεια αναμνηση μετά από 20 – 30 χρονιά (αν είμαι όρθιος) .
Καιρός να πάμε παρακάτω στην αρχαία πρωτεύουσα τις Αιγύπτου την Μέμφιδα και την Σακκαρα με την πρωτη κλιμακωτή πυραμίδα του Ζοσερ.
Και εμείς έχουμε κατι παρόμοιο , κρυμμένο στην αρχαία Θήβα αλλά δυστυχώς παραμένει κρυμμένο
Σε όλοι την διαδρομή έβλεπα ανθρώπους που πραγματικά ζούνε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και η φτώχια να είναι διάχυτη σε όλους τους μαχαλάδες , οποίο καλντερίμι και να διαβείς έβλεπες την εξαθλίωση χωρίς να φαίνονται σημαδια μελλοντικης ανακαμψης. Είχε βρωμιά ομόλογω και μια μεγάλη μερίδα είχε τσακωθεί με την λέξη καθαριότητα , ίσως και να μην έχουνε άλλη επιλογή ίσως και να είναι ο τρόπος ζώης τους .
Έχει πάει πέντε το απόγευμα και ακούω γουργουρητά , όσο και να θέλω να παλέψω την πεινά μου δεν μπορώ , μια βόλτα στην παλιά πολη και ένα γεύμα στο παραδοσιακό εστιατόριο φαλαφελ ητανε η μέγιστη αποζημίωση , αν και Μεγάλη παρασκευή προείπαμε πως ανήκω και εγώ στο γκρουπ τον οδοιπόρων , και στο γεμάτο τραπέζι από κολοκυθοκεφτεδες και ντοματοκεφτες διαδεχτεί μια πιατέλα με κρεατικά , τι πάρτυ έκανα ! Και μάλιστα εις βάρος του συνταξιδεύτη μου Κώστα που για μια πολλοστή φορα ήμουνα ο βάρβαρος κρεατοφάγος , και δεν άφησα τίποτε όρθιο από το υπέροχο αυτό φαγητό , ο χώρος δε , ητανε πολύ ζεστός και φιλικός με μια υπεροχή μινιατούρα στην γωνια , λοφάκια και καταρράχτες , τρεχούμενα νερά να σου γαργαλάνε τα αυτιά και μια αισθηση ηρεμιας και γαληνης εκανε το φαγητό σου λουκουλιο γεύμα .
Είδα και αποείδα να περάσω έναν δρόμο απέναντι , Είχε πολύ πλακά και σου ανέβαζε την αδρεναλίνη , θυμήθηκα τα παιδικά μου χρονιά που προσπαθούσα να περάσω απέναντι την πανεπιστήμιου με διαφόρους ελιγμούς ανάμεσα από τα κινούμενα αυτοκίνητα . Μην με ρωτάτε αλλά δεν υπήρχε πουθενά φανάρι , καμιά δεκαριά στο κέντρο τις πόλης αλλά και που υπήρχανε και δεν υπήρχανε το ένα και το αυτό .Ο δε τροχονομος ητανε απλά διακοσμητικο στοιχειο χωρίς καποιος οδηγος να του δινει σημασεια , είχε πάντως την χάρη του και αυτό . Δεν έχω ζήσει αυτήν την εποχή αλλά την λησμονώ , Αθηνά , δεκαετία εξήντα που υπήρχε παρά πολύς κόσμος στο κέντρο , με τα ατελείωτα κορναρίσματα , με τις παραδοσιακές μας μούντζες (αυτές τις πρόλαβα ) , βλέπεται και εμείς περάσαμε από αυτό το στάδιο οπού μας προδίδει πως είμαστε πιο ανατολίτικος λαός παρά ευρωπαϊκός , αλλάζουνε η καιροί και αλλάζουνε προς το χειρότερο την κουλτούρα του πολίτη Έλληνα , πάει η μουτζα , πάει το σπλιναντερο , και έτσι όπως πάμε θα χασουμε και τα τσιπουραδικα μας . Ρεαλιστικά πάντα , όλοι το βλέπετε και όλοι το βιώνετε , αλλά δυστυχώς στην προκειμένη το ποτάμι δεν πάει πίσω .
Ένα γρήγορο ντους στο ξενοδοχειο και δρόμο για μια βόλτα στα γραφικά στενάκια τις παλιάς πόλης , δεν ψάχνουμε κατι συγκεκριμένο απλά θέλαμε κατι τοπικό κατι το παραδοσιακό , απλό λιτό και φιλικό . Γυρίζοντας βρήκαμε το κατάλληλο νεανικό καφενείο που μαζί με τους καφέδες και τον ναργιλέ μας πρόσφερε τραπέζι σε τέσσερις δρόμους και με θεά το πέρασμα εκατοντάδων ντόπιων .
Ωραίο βραδύ , Είχε πολύ πλακά , δεν ήμασταν δυο άτομα αλλά πέντε , εγώ , ο Κώστας ένας καλός φιλικός και άκρος χαβαλεδιαρης κυριος γύρω στα εξήντα πέντε ο κυρ γρήγορης και ένα ζευγάρι . Τώρα θα μου πεις τι μας νοιάζουνε αυτοί , αλλά όπως και να εχει προσθέσανε μια πινελιά στο να έχουμε ένα ευχαριστο βραδυνό καφε . Ο κύριος Γρήγορης ητανε ο γκεστ σταρ , είχε έρθει μονός του για τρίτη φορα στο Καΐρο , παντρεμένος μεν χωρισμένος δε , τα Είχε βάλει με όλες τις θηλυκές υπάρξεις , μας αφηγήθηκε ατελείωτες ιστορίες γυναικείας τρέλας από την προσωπική του ζωή αλλά και άλλες διαφορές από τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες . Αδράξαμε στον χρόνο και σχεδόν είχε πάει μια τα μεσάνυχτα , αλλά δεν τρομάξαμε μιας και το ξενοδοχειο απείχε σχεδόν ένα χιλιόμετρο . Μια μικρή ταλαιπωρία από όλοι την κούραση τις ημέρας , φαινότανε στα πρόσωπα μας , αλλά είχαμε τον κυρ γρήγορη που με το έτσι θέλω έπρεπε να μάθουμε τους αριθμούς τις αραβικής γραφής , κάθε αμάξι που βρίσκαμε παρκαρισμένο μας έλεγε και την πινακίδα του , πω πω πω τι δράμα περνούσα , έκανα τα πάντα να του αποσπάσω την προσοχή από τις πινακίδες . Μαύρα μεσάνυχτα και το Καΐρο δεν ησυχαζε , υπερβολικός κόσμος στην παλιά πολη και παρακολουθούσα άναυδος . όλα τα εμπορικά μαγαζιά ήσαντε ανοιχτά και χιλιάδες από κόσμο να ψωνίζει !!! σοκαριστικα ομολογώ πως δεν το έχω ξαναδεί αυτό σε μουσουλμανικό κράτος από αυτά που έχω επισκέφτει . Τελικά είναι αλήθεια , πως οι φτωχοί περνάνε καλυτέρα και είναι περισσότερο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι από μια δήθεν πολιτισμένη κοινωνία που φοράει την πλαστική μάσκα τις υποκρισίας και του νεοπλουτισμού !
Ηρθέ η μέρα για την μεγάλη βόλτα , μια βόλτα στην ιστορική για όλους εμάς πολη τις Αλεξάνδρειας , δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να κάνω ιστορική αναδρομή αλλά σίγουρα θα εξιστορήσω την όμορφη βόλτα που είχα στα αξιοθέατα τις .
Ο δρόμος ητανε πολύ καλός , και αν δεν με γελάει η μνήμη μου είναι μια απόσταση γύρω στα 220 χιλιόμετρα .Είχε μια δικιά του , ξεχωριστή ομορφιά , ητανε ένας δρόμος που πάντρευε την έρημο με την πράσινο και τους κόκκους άμμου με τις μπανανιές . Μια σταση στην μέση τις διαδρομής για έναν γρήγορο καφε και μερικά φωτογραφικά κλικ στις συμπαθέστατες κυρίες που φτιάχνανε αραβικό ψωμί που ητανε πεντανοστιμο οπού και αν έφαγα στην Αίγυπτο .
Το highlight τις διαδρομής που είδα ητανε τα διόδια τις Αλεξάνδρειας , με τις κολώνες δωρικου τύπου για να σου θυμίζουνε πως η πολη αυτή εχει ελληνικές ρίζες , και είναι δημιούργημα του πολιτισμού μας . Μια πρωτη ματιά στην Αλεξάνδρεια και δεν αποτύπωσα τόσο θετικές εικόνες , είχε πολλή βρωμιά , ακομη μεγαλύτερη και από το Καΐρο ενώ δε ο κάτοικος τις ητανε πολύ φτωχος και οι πολυάριθμες πολυκατοικίες τύπου εργατικές , σου ανέτρεπε όλα τα σχεδία που έπλασες στο μυαλό σου για μια πιο καλοδιατηρημένη και τουριστικη πολη . Πρώτη σταση στις ρωμαϊκές κατακόμβες ‘Κόμ Ελ Σουκαφα’ η οποίες ειχανε μια ξεχωριστή ομορφιά , διότι ηταν λαξευμένες στον βράχο σε τρία επίπεδα , πολύ δουλειά ρίξανε οι καλλιτέχνες. Είχε πολλά να δεις αλλά και να φωτογραφίσεις , αλλά τι κακό και αυτό δεν σε αφήνουνε να φωτογραφίσεις ότι είναι μπουντρουμιασμενο δεν είναι για φωτο , μάλιστα σου κρατάνε και τα σύνεργα στην είσοδο . Καλά και εδώ το ίδιο είναι , έχω τσακωθεί με τους μίσους συνοδούς σπηλαίων για μια φωτογραφία , και όλοι μου λένε να πάω να αγοράσω το DVD από την είσοδο ! Όλα στον βωμό του χρήματος Όλα .
Επόμενη σταση ο κύριος Καβάφης , για να χαζέψουμε τα λιγοστά γνησία αντικείμενα και το απλό πλην ζεστό σπίτι αυτού του μεγάλου αλεξανδρινού ποιητή . Δεν συγκλονίζεσαι κιόλας αλλά λες , ηρθα που ηρθα έως εδώ ας περάσω και μια βόλτα . Η αποκαρδιωτική εικόνα τις πόλης γίνεται λίγο ποιο φιλική και ζεστή όσο μυρίζει θάλασσα , αλλά μια γρήγορη σταση στο άγαλμα του μωχαμέτη αλί ,
μου δημιούργησε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το αντίστοιχο του μέγα Αλεξάνδρου που είδα αργότερα . Γιατί ? όμως γιατι ? Η καταγωγή μου είναι από Καβάλα , στην παλιά πολη τις Καβάλας , και κοντά στην εκκλησιά τις πανάγιας βρίσκεται το σπίτι και το άγαλμα του μεχμετ αλη , που έχει αφήσει ιστορία στην πολη με τα έως σήμερα διατηρητέα μνημεία του . Οπως το Ιμαρετ , που ητανε στο ξεκίνημα του ιεροδιδασκαλείο και μετέπειτα φιλανθρωπικό ίδρυμα , το σπίτι του , αγαλμα κτλ . Γεννηθείς στην Καβάλα ο ιδρυτής τις δυναστείας και αποθανών στην Αλεξάνδρεια σε ηλικία 80 ετών .
Φυσικά δεν θα έλλειπε μια επίσκεψη στο πατριαρχείο Αλεξάνδρειας και πάσης Αφρικής , μεγάλο Σάββατο , μεγάλη ημέρα τις ορθοδοξίας που σαν αντάλλαγμα είδαμε και την λειτουργία και φυσικά τον πατριάρχη.
Η εικόνα πλέον έχει αλλάξει ολακερα , πιάσαμε θάλασσα και μου έρχονται γνώριμες εικόνες κατά νου . Λίγο γεύση από Σμύρνη μια μυρωδιά από Θεσσαλονίκη , είναι ο παραλιακός δρόμος τις Αλεξάνδρειας οπού κάπου στην μέση είχε το φημισμένο εστιατόριο Αθηναίος και λίγο παρακάτω σε ένα τοιχείο με μεγάλα επιβλητικά γράμματα το όνομα ALEX . Κόσμος πολύς και προσεγμένος καλοντυμένος και γελαστός , καφετερίες πολλές και παραλίες γεμάτες με λουόμενους κάθε καρυδιάς , από παιδάκια να παίζουνε , σωματαραδες να φιγουράρουνε τα μούσκουλα τους και φυσικά δεν λείπανε οι μουσουλμάνες κυρίες , μαμάδες κτλ που μπαινοβγαίνανε στην θάλασσα λες και πάνε στο παζάρι .
Έχω ένα μεγάλο φετίχ … μου αρέσει να φωτογραφίζω μαντηλοφορουσες,
τωρα θα μου πεις τι βιτσιο είναι αυτό ? εεε τον καθένα κάπου τον βαράει , ίσως μια μέρα να καταφέρω να βγάλω μια φώτο σαν εκείνη που δεσπόζει στο national geographic , ξέρετε την κοπέλα από το αφγανισταν με τα ωραία ματιά. Έχω τον κατάλληλο φακό και είμαι στο κατάλληλο μέρος . Βιβλιοθήκη τις Αλεξάνδρειας , προέχει ομως μια επίσκεψη στον έσω χώρο και μετά θα επανέλθω με τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες . Ομολογώ πως ητανε πανέμορφη , άρτια σχεδιασμένη και παρά πολύ προσεγμένη , αρκετά επίπεδα πολύ υλικό αλλά και διαφορές εκθέσεις σε άλλους χώρους τις βιβλιοθήκης . Σχεδόν ροκάνισα μια και ώρα , χαζεύοντας διαφορά και περίεργα καλούδια . Ο Κώστας δεν ήθελε να μπει μέσα και προτείχισε να κάνει μερικά τσιγαράκια και φυσικά να αποθανατίσει το άγαλμα του μεγάλου .
Κάπου εκεί έξω ητανε οπού ανταμώσαμε για ένα φωτογραφικό σαφάρι εκτος βιβλιοθήκης . Αρκετά κλικ αλλά λίγες καλές , είμαι δυστυχώς και λίγο διακριτικός και δεν μπορώ να σηκώσω μια κάμερα και να φωτογραφίζω κάποιον-α από κοντα χωρίς την συγκατάθεση του , και εγώ ο ίδιος ίσως να δυσανασχετούσα αν μου συνέβαινε .
Πάντως η Αλεξανδρεια μου συμπλήρωσε το παζλ κενό από το Καΐρο , έβλεπα και εδω πρόσωπα ανθρώπων που με μια χαρωπή έκφραση αλλά και η θετική τους ενεργεία σε κανανε κομμάτι τις πόλης . Δεν είδα αυτή την θλιμμένη μιζέρια η την κατιφια , που δυστυχώς τον τελευταίο καιρό χτύπησε και την δικιά μας πόρτα λόγω οικονομικών και καλα προβλημάτων . είμαστε ποιο κοντά στους αραβικούς λαούς παρά στην Ευρώπη και όταν λέω Ευρώπη εννοώ ποιο βόρεια και όχι μεσόγεια . Γιατι και εμείς είμαστε ο χαρούμενος ο φιλόξενος και γενικά ο έξω καρδιά λαός , που ένα χαμόγελο και ένα κρασί με την παρέα διώχνει έστω και προσωρινά την τελευταία καθημερινή ρουτινα αλλά και εσωστρέφεια . Βρε αστά να πάνε , τι τα σκαλίζω και χαλιέμαι !!!
Καιρός για την τελευταία επίσκεψη στην Αλεξάνδρεια στους βασιλικούς κήπους Μονταζα και σιγά σιγά πίσω στο Κάιρο , έχουμε και ανάσταση μην το ξεχνάμε.
Τελικά ητανε όμορφη η Αλεξάνδρεια παρά την πρωτη αρνητική εικόνα , αλλά θα ήμουνα ακομη ποιο χαρούμενος αν έβλεπα και τον κατεστραμμένο από σεισμούς και ένα από τα επτά αρχαία θαύματα , φάρο τις Αλεξάνδρειας .
Ο χρόνος είναι πολύτιμος και ηδη οκτώ το απόγευμα , εχουμε συγκέντρωσει όλες τις πληροφορίες , για το πώς θα πάμε αλλά και σε ποια εκκλησιά θα γιορτάσουμε την ανάσταση , στο Αι Γιώργη στο δρόμο γκαλα …
Ένα ντουζακι ένα πουκάμισο ένα μπλουτζίν ητανε αρκετό για να γιορτάσουμε την ανάσταση , σαν ευπρεπείς τουρίστες χωρίς να θέλουμε να τραβήξουμε τα βλέμματα το χριστιανών κοπτών .Στο ξενοδοχειο κατέφτασε και ένας ακομη Έλληνας , νεαρός γύρω στα 30 νησιώτης και μονός , μας ρώτησε αν μπορούσε να προσκολλήσει στην παρέα μας και φυσικά εμείς δεν του το αρνηθήκαμε . Εφ εξής θα τον αποκαλώ Αλέκο , το όνομα του είναι διαφορετικό αλλά για δεοντολογικούς λογούς και προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν θα αναφερθώ στο πραγματικό του όνομα .
Ένας καφές στο μπαρ του Hilton και ένα τοστ ητανε αρκετά για να συνεχίσουμε το υπόλοιπο τις βραδιάς . Είμαστε έτοιμοι , μαζευτήκαμε όλοι , εγώ , ο Κώστας , το φιλικό ζευγαράκι που γνωρίσαμε εχτές και φυσικά ο Αλέκος .
Δέκα το βραδύ και ξεκινάμε σιγά σιγά , είχα κάνει συμφωνία με τον Κώστα από νωρίς , και το έβλεπα άδωρον να κουβαλάμε δυο dslr μηχανές με όλων τον εξοπλισμό και έτσι μοιραστήκαμε το ζόρι , εγώ κουβαλούσα τον τρίποδα μου σε ειδική συσκευασία που κανένας δεν ήξερε τι κουβαλούσα . Ο Κώστας είχε την τσάντα με τα αξεσουαρ και φυσικά την μηχανή του . Το ζευγαράκι έναν χάρτη οπού θα ασκούσανε και χρέη πλοηγών , και ο Αλέκος μια Nikon dslr μηχανή με 90mm φακό . Ξεκινάμε … άντε και καλό μας ταξίδι !!!
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται όπως λέει ο σοφός λαός μας .
Στα πρώτα εκατό μετρά έκανα την πρωτη παρατηρήσει , ο Αλέκος ητανε ντυμένος λες και πήγαινε παραλία , σόρτσακι , σαγιονάρα και αμανικό μπλουζάκι τύπου φανέλα συνταξιούχου , εεε και φυσικα έβγαινε η τρίχα του αντρα βαρβατίλα έξω . Το ξανασκέφτηκα και λέω τι σε νοιάζει , αυτός είναι ο κυρίαρχος του εαυτού του και δεν σου πέφτει λόγος , άσε τις παραξενιές jοhnpro και περπάταγε . Είχαμε πιάσει τα πρώτα 500 μετρά αλλά κατι με ενοχλούσε , όχι δεν είναι η ηχορύπανση από τα αυτοκίνητα στο κέντρο του Καΐρου αλλά ο Αλέκος , ητανε καλός γνωστής τις ελληνικής μουσικής και ήξερε πολλά τραγουδάκια αλλά δεν τα τραγουδούσε με λόγια , τα τραγουδουσε με το μαγικό του σφύριγμα ! Αμάν λέω τι έπαθα , μέχρι να φτάσω στον Αι Γιώργη θα εχω πονοκέφαλο , ημικρανίες και όλα τα σχετικά . Τους άφησα να περπατήσουνε λίγο μπροστά μπας και έχω μονό το βουητό τις πόλης . Ίδη έχουμε διανύσει την απόσταση του ενός χιλιομέτρου και δεν βρήκαμε τον δρόμο γκαλα ( gala street η με διπλό έλ , δεν έχω μπροστα τον χάρτη ) , παράταυτα το ζευγάρι των πλοηγών με καθησύχασε και μου είπε πως φτάνουμε , είμαστε μερικά στενά μακριά .Ο παράξενος (εγώ είμαι αυτός) πάλι έκανε μια παρατήρηση , ο Αλέκος ητανε ένας δεινός φωτογράφος που μέσα σε απόσταση χιλίων μέτρων είχε κάνει πάνω από 150 κλικ στην μηχανή του , ο ύψιστε τι άλλο θα μου συμβεί ? και αυτός μου απάντησε κάτσε κάτσε τίποτε δεν ειδές ακομη. Ο Αλέκος αποθανάτισε ότι έβλεπε ότι του γυάλιζε και φυσικά αν έβλεπε άλλους να βγάζουνε φωτογραφίες , έκανε και αυτός μερικά κλικ και ας μην ήξερε τι αποθανάτιζαν οι άλλοι ! Φυσικά με την ταχύτητα που φωτογράφιζε και με εχθρό το σκοτάδι τις νύχτας , το μονό αποτέλεσμα που θα είχε ητανε μια καλοκουνημένη αχρηστη φωτογραφία 
. Δεν υπάρχει περίπτωση πρέπει να χάνει λαδιά από κάπου ο τύπος , για να δούμε ! Τι να δούμε τι να δούμε στο επόμενο δεκάλεπτο είχαμε τα πρώτα άσχημα κρούσματα , βάλανε χέρι του Αλέκου ! Ο ατελείωτος τύπος φωτογράφιζε έναν πυροσβεστικό σταθμό και φυσικά βρήκανε και του φωνάζανε , και στο καπάκι σκαρφαλώνει πάνω σε ένα παλιό πολεμικό κανόνι για να αυτοφωτογραφηθεί … άλλος χαμός επικράτησε !!! άρχισα να σπάζομαι από αυτά και αυτά αλλά για καλή μου τύχη ητανε 11:10 και μπροστά μας είχαμε τον δρόμο γκαλα , κουράγιο λέω μακεδονομάχε και φτάσαμε , φωτάκια δεξιά μαγαζιά αριστερά γινότανε χαμός πολύ κίνηση και πολύ βαβούρα στον δρόμο , ητανε όμορφα ητανε μια νυχτερινή ανατολική βραδιά , αλλά η τύχη μας έπαιξε ύπουλο παιχνίδι τερματίσαμε όλο το δρόμο γκαλα αλλά πουθενά δεν είχαμε βρει μια εκκλησιά , ας ητανε και καθολική πάλι θα καθόμασταν μια και είχαμε Πάσχα την ιδία ημέρα . Δεν θέλω να πω ψέμα αλλά με στεναχώρησε αυτό που έγινε , και πως δεν βρήκαμε την εκκλησιά , βλέπεις είναι σαν να πεις σε εμάς ραντεβού στην οδό Βενιζέλου και αντί να πας Καλλιθέα να βρεθείς νέα Σμύρνη , αυτό ακριβώς επάθαμε … και μάθαμε . Ήμουνα σε μια φάση αμηχανίας για τα υπόλοιπα λίγα λεπτά , εως ότου άκουσα φωνές γινότανε φασαρία (λογομαχεια) , δεν κατάλαβα και πολλά αλλά είδα εξαγριωμένα άτομα που να βγαίνουνε από έναν παραδοσιακό καφενέ και να φωνάζουνε , όχι λέω πάλι έγινε το θαύμα !!! Ο Αλέκος ήθελε να φωτογράφηση ένα underground παραδοσιακό καφενέ και μαζί και τα πρόσωπα τον ανθρώπων με ριπή φωτογραφιών !!! Τέλος λέω Τέλος , ευτηχώς ημουνα καμιά 10αρια μετρά μακριά και θα απείχα από τυχόν θερμό επεισόδιο . Τελικά δεν είχα άδικο ο τύπος έχανε λαδιά τα πατούσε γλιστρούσε έπεφτε κατω σηκωνότανε και ξανά τα ιδία , έλεος νισάφι πια . Ούτε μια καμπάνα δεν ακούσαμε γιατι εκεί που ήμασταν τελικά , ητανε η καρδιά του εμπορικού μουσουλμανικού Καΐρου , δε λέω , είχε πολλά καλούδια από τεράστιες αρμάδες με σκόρδα , από ρέγγες σε ρεγγοκασελα , μαγαζιά με λουκουμάδες και καφε έως και μουσικά όργανα . Τελειώσανε και αυτά και μετά περπατούσαμε σε ερήμους ανηφορικούς δρόμους , που μονό αυτοκίνητα βλέπαμε και μετρικούς ρακένδυτους φτωχούς ανθρώπους . Μας ειχανε φύγει τα ποδιά από τον ποδαρόδρομο αλλά αποζημιωθήκαμε από μια ωραία θεά , ένα πανέμορφο τζαμι με ωραίο φωτισμό και το φεγγάρι να γυρίζει σαν δείκτης ρολογιού ανάμεσα στους μιναρέδες του .
Καιρός για δράση , έξω ο τρίποδας έξω η μηχανή και ετοιμαζόμαστε για την νυχτερινή μας φωτογράφηση , το θέαμα είναι τέλειο και είχε έναν δροσερό αέρα που δεν θέλαμε να φύγουμε . Μετά από μερικα κλικ , ετοιμαστήκανε για τον δρόμο του γυρισμού .
Ο ξεχασμένος Αλέκος , Έλα Αλεκοοοο , είχε λάβει το μνήμα πως είναι πλέον ανεπιθύμητος στην παρέα , προηγήθηκε η μεταξύ μας λογομαχία μετά το καφενείο και φυσικά δεν έλειψαν και οι προηγούμενες επιπλήξεις μου . Το μονό που του εξήγησα είναι πως πρέπει να σέβεται την παρέα του να είναι διακριτικός αλλα και φυσικά να μην δημιουργεί προβλήματα με την όλη σταση του και συμπεριφορά του .
Ήμασταν ιδη 3-4 χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχειο και δυστυχώς για του άλλους , εμένα και του Κώστα μας αρέσουνε τα δύσκολα … επιστροφή από άλλο δρόμο μπας και δούμε κατι νέο , δεν μας αρέσει να προσφεύγουμε στην εύκολη λύση του ταξί , άσε δε που ητανε και το βραδύ τις αναστάσεως και δεν μας κόλλαγε και ύπνος . Περπατάγαμε και τελικά βρήκαμε κατι μνήματα … πω πω μακάβριο ένα αρκετά μεγάλο νεκροταφείο με μήκος 3-4 φορές μεγαλυτερο από το πρώτο τις Αθηνάς . Ο Κώστας έκανε το λάθος και έβαλε μακρυμανικο μπλουζάκι , εγώ το τραγικό λάθος να φοράω timberland μποτακια , και ένιωθα ότι οι πατούσες μου έχουνε πυρώσει , το ζευγαράκι καταβεβλημένο αλλά ταυτόχρονα και ένοχο γιατι ητανε αυτοί οι πλοηγείς μιας άστοχης οδικής βραδιάς , χμχμχμχμ όχι εδώ είναι ακομη ο Αλέκος και το μονό που ψιθυρίζει στο ζευγαράκι είναι πως ψάχνει ταξί για να γυρίσει πίσω , ερημιά και μια περιφερειακή οδός χωρίς ενδιαφέρον για φωτογραφίες αλλά και με ηθικό μειωμένο . Είναι ιδη 02:30 και οι τέσσερεις μας περπατάμε ασταμάτητα , αλλά βάσει χάρτη ήμασταν σε καλό δρόμο αλλά δεν ξέραμε ποσό μακριά ήμασταν , περνούσε η ώρα και αρχίσανε οι γκρίνιες όλοι ήμασταν ξεποδαριασμένοι αλλά δεν το βάζουμε κατω , και τελικά βρήκαμε τον Νείλο και στο βάθος το χαρακτηριστικά ψηλό ξενοδοχειο μας . Περάσαμε την πόρτα στις 04:30 και αποχαιρετίσαμε το ζευγάρι , εμείς όμως είχαμε μια λιγούρα , έλεος τόσες θερμίδες κάψαμε πρέπει κατι να φάμε ,δεν αντέχαμε να περιμένουμε το πρωινό στις 6 το πρωί , ευτυχώς ειχανε 24ωρο σέρβις στο ξενοδοχειο και έτσι φάγαμε ένα βρωμερό αλλά οριτζιναλ ψωμομπιφτεκο . Έτσι για την ιστορία υπολογίσαμε στην Αθηνά την διαδρομή και είχαμε περπατήσει 12 + χιλιόμετρα , εξημιση ώρες περπάτημα , φύγαμε από το Χίλτον πηγαμε στην μουσουλμανική πλευρά , φωτογραφίσαμε νύχτα το τζαμι του μωχαμέτ αλί , περπατάγαμε στους προποδες του κάστρου Σαλαντίν ! Δεν θα μου πω περαστικά μου , γιατι το έργο επαναλαμβάνεται σε μελλοντική φρέσκια ιστορία .
Κουράγιο μια μέρα ακομη έμεινε , για εσάς που διαβάζετε και όχι για εμένα .
Τώρα στην πατρίδα θα ψήνουνε τον οβελία , θα έχουνε στήσει κρασοκαταστασεις και εμείς κάνουμε βόλτες στην Αίγυπτο
Είναι Κυριακή του Πάσχα και παρόλο την νυχτερινή μας ταλαιπωρία παύλα γυμναστική πρέπει να δούμε τις περιβόητες πυραμίδες τις Γκίζας
ένα από τα επτά θαυματα του κοσμου και αυτές , είναι παντως ωραιο να βρισκεσαι σε λαους που εχουνε κοινο πολιτισμο με την ελλαδα , όπως και να το κανεις δεν ειμαστε σαξωνες που σκαρφαλώνανε στα δεντρα .
Νιωθεις ένα δεος όταν φτανεις στις πυραμιδες τις γκιζας ,
και το μονο που μπορει να σε χαλασει είναι οι χιλιαδες κοσμου και οι ατελιωτη ουρα , ειμασταν τυχεροι όταν μπήκαμε μέσα στην πυραμίδα δεν είχε πολύ μεγάλη ουρα από κόσμο και έτσι ξεμπερδέψαμε γρήγορα , έξω γινότανε χαμός από κόσμο αλλά ευτυχώς που οι πυραμιδες είναι ψηλές και δεν είχαμε πρόβλημα στις φωτογραφίες μας ,
δεκάδες τα κλικ μια και βρισκόμασταν στο highlight τις Αιγύπτου αλλά και τις ανθρωπότητας . Πυραμίδα του Χέοπα άκουγα στην ζωή μου και δεν έβλεπα , αλλά για κακή τύχη είναι μια ιδέα πλέον κοντύτερη από την πυραμίδα του Χεφρηνου μια και έχει χάσει κομμάτι από την κορυφή , όπως και να έχει είναι πανέμορφες και οι τρεις . Η ομορφιά είναι η μυστηριώδης και αινιγματική σφίγγα που πάντα έψαχνα έναν λόγω για να την φιλήσω , ναι το έκανα … και η σφίγγα φιλούσε υπέροχα !
Το μονο λυπηρό στην ιστορία είναι πως για να γίνουνε αυτά τα ιστορικά μνημεία χιλιαδες άνθρωποι για δεκάδες χρονιά θυσιαστήκανε αλλά τελικά αφήσανε κληρονομιά και ιστορία .
Καιρός να πάμε για φαγητό σε ένα ωραίο πλωτό εστιατόριο 300 μετρά από το ξενοδοχειο μας , μιας και το Ράμσης Χίλτον είναι διπλά στον Νείλο , πολύ καλή κουζίνα και πολύ καλό φαγητό το όνομα αυτού le pacha 1901 .
Συνεχεία το πολυφημισμενο και ξακουστο μουσείο του Καΐρου
με τα χιλιαδες φαραωνικά ευρήματα αμύθητης αξίας . Οπού και να μπω οπού και να πάω no camera , πω πω πω , μην νομίζετε τα ιδία κάνανε και εδώ με το μουσείο τις ακρόπολης , ευτυχός έχω βγάλει φωτογραφίες απο πιο παλιά . Εδώ και αν γίνεται χαμός , εκατοντάδες κοσμου στην είσοδο και το αδιαχώρητο μέσα για να δεις κατι έπρεπε να φύγουνε τα δεκάδες κεφαλιά που ητανε Ίδη πάνω από το έκθεμα και το χαζεύανε . Ναι οκ ητανε τέλειο ητανε φανταστικό τρεις ώρες Ήμουνα μέσα και ιδη ένιωθα πως ζαλίζομαι , λίγο αέρα , έχει τα πάντα βλέπεις τα πάντα χιλιαδες πολλές χιλιαδες ευρήματα , μπιχλιμπίδια , απολυόμενα ζώα και φυσικά ο ειδικά εχτρέ πληρωτέος χώρος με τις μούμιες . Δεν υπήρχε περίπτωση , πήγα εκεί και δεν θα δω τον Ραμψη Β’ με τα 100 παιδιά και την ξακουστή κυρία Νεφερτίτη . Ήτανε πολύ ενδιαφέρον η είσοδος μας στον χώρο με τις μούμιες αλλά και τα εχτρα 10-20 ευρώ ποσά δώσαμε δεν θυμάμαι , εεε δεν ητανε και λίγα , αλλά άξιζε ο κόπος . Σαν επίλογος του μουσείου να ξέρετε , όσοι δεν εχεται παει πως θέλεις παρά πολλές ώρες για να δεις όλα τα εκθέματα και ατέλειωτη υπομονή , προσωπικά ημουνα τρεις ώρες και είδα το μισό . Πάντως σαν ξαναβρεθώ στην Αίγυπτο σίγουρα θα ματαπερασω για μια δεύτερη ματιά .
Μια ακομη απογευματινή βόλτα για να κλείσουμε τα highlights του Καΐρου , το πολυτραγουδισμενο Χαν ελ Χαλιλη το παραδοσιακό ανατολίτικο παζάρι στην μουσουλμανική πλευρά τις πόλης ,
και για έναν γρήγορο καφε με κάρδαμο στο fishawi που η σισα θα συμπλήρωνε την απογευματινή μας βόλτα . Έχει μια ξεχωριστή αίσθηση ανατολής αφού απολαμβάνεις τον καφε σου και ακούς την τέταρτη προσευχή από τον χότζα . Το παζάρι ητανε ωραία αλλά αντικειμενικά προσωπικά μου αρέσει πιο πολλή τις Κωνσταντινούπολης (καπαλι τσαρσι κτλ) , νύχτωσε για τα καλα μέχρι που ακούσαμε και την πέμπτη τελευταία προσευχή και φύγαμε για το ξενοδοχείο .Τελευταίο βραδύ και ξανά πίσω στην καθημερινότητα μας , είχε λίγο φασαρία στο μπαρ του ξενοδοχείου και έτσι ακολουθήσαμε την βαβούρα , είχε ζωντανή αραβική μουσική , αρκετό κόσμο και ένα ελεύθερο τραπεζάκι μας περίμενε για μια κραιπάλη φαγητού και μπύρας , λίγες ώρες μας χωρίζανε πριν το τελευταίο αντίο .
Ήτανε μια πολύ καλή βόλτα στο πολύβουο Κάιρο
και όχι μονο , περάσαμε υπέροχα και σίγουρα στο μέλλον θα το ξαναεπισκευτω . Είναι χαοτικό μιας και έχει 21 εκατομμύρια πληθυσμό με όλους τους λαθραίους αλλά και τους μπες βγες τύπους σαν εμένα , έχει πολλά να δεις και να κανεις , πιστεύω πως είναι η πολη βασίλισσα του αραβικού κοσμου και αντικατοπτρίζει την αραβική κουλτούρα
και τον αραβικό τρόπο ζώης . Είναι το απόλυτο πάντρεμα τις βαβούρας , του πλούτου , τις φτώχιας , του πολιτισμού αλλά την συμβίωση διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων που ζούνε αρμονικά και ειρηνικά .
Σε εσάς όλους που δεν έχει τύχη να επισκευτείτε την Αιγυπτο , μην διστάζετε είναι 100 % σίγουρο πως θα το απολαύσετε , και φυσικα θα γεμίσετε το τσουβάλι των ταξιδιωτικων σας εμπειριών .
Κάποιους ασχέτους σχολιασμούς που κάνω είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις και δεν θέλω να έρθω μέσα από αυτή την ιστορία σε αντιπαράθεση με κάποιον συνφορουμιτη η συνφορουμιτισα .
Η φωτογραφιες ειναι απο τις δικες μας καλλιτεχνικες ανησυχιες και μονο δικες μας .
Ευχαριστώ όλους εσάς που είχατε το κουράγιο να διαβάζετε την ιστορία μου ! καλα ταξίδια και καλό καλοκαίρι
, ραντεβού a.s.a.p. .
Δυστυχώς αλλά ο χρόνος μου είναι περιορισμένος λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων για να μπορέσω να διηγηθώ όλες μου τις ιστορίες , παράταυτα εμπειρίες υπάρχουνε αρκετές και εύχομε να διηγηθώ όσες περισσότερες μπορώ .
Ήτανε μεγάλη Πέμπτη του 2010 και μάλιστα πρωταπριλιά , οπού μαζί με το φιλαράκι τον Κώστα ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε για ένα ακομη ταξίδι . Στο πρωινό μου ξύπνημα σκιάχτηκα λίγο , και αγριεύτηκα , βρε μπας και μου κάνουνε πλακά και δεν πάμε ? αναρωτήθηκα . Αλλά γύρω στις 9 το πρωί που βρεθήκαμε ειχανε εξαλειφτεί όλες η υποψίες μου.
Γύρω στις μια το μεσημερι πετούσαμε από το Βενιζέλος και χωρίς καλα να το καταλάβουμε είχαμε φτάσει στο αεροδρόμιο του Καΐρου .
Χωρίς απρόοπτα και με μικρά μικρή καθυστέρηση από τους μποτιλιαρισμένους δρόμους του Καΐρου φτάσαμε στο ξενοδοχειο μας Ramses Hilton .
Δεν λέω και η Μπανγκόκ είναι πολύβουη αλλά το Καΐρο είναι το απόλυτο
χάος , κυριολεκτικά είναι η βασίλισσα τις ηχορύπανσης με τα εκαντονταδες κορναρίσματα , λες και ειχανε μια δικιά τους ακαταλαβιστικη για εμάς γλωσσα επικοινωνιας . Το μονό σίγουρο είναι πως βρίσκομαι επιτελούς στην πολη με τους χιλίους μιναρέδες .
Η πρωτη μου εντύπωση ητανε ανάμικτη , μου θύμισε το δικό μας Hilton εδώ στην Αθηνά , είχε φασαρία και επικρατούσε ένας χαμός , αλλά ήμασταν μια ανάσα δρόμο από το μουσείο , την παλιά πολη και στα 200 μετρά έβλεπες τον Νείλο οπού με τα χιλιάδες φωτάκια του από τα διαφορά πλοιάρια έλαμπε μεγαλεπήβολα από τον 24ο όροφο .
Ήτανε μια μικρή απατή που έκανα στην ρεσεψιον για μια ποιο ευνοϊκή μεταχείριση , χμχμχμχμ απλά τους είπα πως είμαι ο αρχηγός του γκρουπ ( 5 άτομα ) και θέλω ένα καλό δωμάτιο με καλή θεά … τυχαίο που μένω και Καλλιθέα ? δεν νομίζω ¨
. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν θέλω να χάσω τις λιγοστές ώρες που απομείνανε , υπήρχε μια ελαφριά ταλαιπωρία αλλά δεν έλεγα όχι να φάω σε ένα τοπικό εστιατόριο με αρνίσιες λιχουδιές ζαλαμπια (λουκουμάδες) για επιδόρπιο και μια χορταστική σισά (ναργιλές) να μου χαλαρωσει ολη την ταλαιπωρία τις ημέρας , αν και δεν καπνίζω το τελευταίο έτος , αλλά δεν λέω ποτέ όχι στο μεθυστικό άρωμα των δυο μηλών ενός ναργιλέ Καταλήξαμε να πάμε μια απογευματινή βόλτα με πλωτό εστιατόριο στον Νείλο και να απολαύσουμε το πρώτο γεύμα μας υπό την συντροφιά του belly dance αλλά και του ωραίου ποτού στο κατάστρωμα με θεά το ποτάμι και τα χιλιάδες λαμπιόνια .
Μεγαλη παρασκευη και είχε πλέον ξημερώσει , βγήκα στο μπαλκόνι μου να δω την θεά και να απολαύσω την βαβούρα αυτής τις πόλης , πω πω πω τι χαμός ! Όχι από την βαβούρα γιατι ητανε περιορισμένη σε σύγκριση με το χτεσινό βραδινό αλλά από την υγρασία και την άμμο , ξέρετε αυτή την βρωμιάρα που οπότε έρχεται εν Αθηναίς μας κάνει τα αυτοκίνητα χαλί μαύρο . Το ξενοδοχειο είχε απλά ενα τέλειο πρωινό με απίστευτη ποικιλία , που μαζί με ένα γεύμα μας πρόσφερε και αρκετό γέλιο , διότι όλοι οι σάτυροι τρώγανε μαζί , και καλα τι εννοω τώρα , λοιπόν λοιπόν . Είχαμε τριπλό Πάσχα χριστιανοί καθολικοί Αρμένοι όλοι μαζί με μια φωνή , και πως γίνεται Μεγάλη παρασκευή να τρώνε το 80% στο πρωινό στρωσεις από μπέικον αυγά λουκάνικα , λες και έβλεπα το μεγάλο φαγοπότι με τον μαρτσελο μαστρογιαννη , με σοκάρισε λίγο αλλά είπα χαλάλι , είναι όλοι τους οδοιπόροι και έχουνε άφεση αμαρτιών
Καιρός να βγούμε παραέξω μπας και δούμε τίποτε σημαντικό . Μια βόλτα στο ισλαμικό καιρό ητανε ότι πρέπει για την πρωτη μέρα περιοδείας , πηγάμε στην ακρόπολη του Σαλαντίν
ένα από τα ισχυρότερα κάστρα των πρώτων ισλαμικών χρονών που περικλείεται από τα τείχη του Ελ-Αζαμπ και το Ελ-Ανκισσαριγια οπού μέσα σε αυτόν τον υπέροχο χώρο τις Σιντατελλας βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα τζαμιά , το οποίο δε είναι φημισμένο και για την υπεροχή ροκοκό αρχιτεκτονική του το τζαμι του Μωχαμετ Αλί ( λίγο αργότερα να κάνω μια παράθεση για αυτόν
) .Είχε παρά πολύ κόσμο , και κύριως παιδιά από σχολεία ,
εκατοντάδες πρόσωπα που έλαμπαν από ένα πηγαίο χαμόγελο και μια δασκάλα που η λάμψη τις ητανε ένας καλός λόγος να μου μείνει αξέχαστη.
Το δε τζαμι επιβλητικό και η θεά τις πόλης μοναδική , με ένα μοναδικό ανατολίτικο πάντρεμα χρωμάτων και αντιθέσεων . Δεν το χόρταινες , όσο και να καθόσουνα . Μου αρέσει να φωτογραφίζω τις μαντηλοφορουσες αλλά και γενικά την κουλτούρα ενός λαού , που ίσως να είναι και η μοναδικη γλυκεια αναμνηση μετά από 20 – 30 χρονιά (αν είμαι όρθιος) .
Καιρός να πάμε παρακάτω στην αρχαία πρωτεύουσα τις Αιγύπτου την Μέμφιδα και την Σακκαρα με την πρωτη κλιμακωτή πυραμίδα του Ζοσερ.
Και εμείς έχουμε κατι παρόμοιο , κρυμμένο στην αρχαία Θήβα αλλά δυστυχώς παραμένει κρυμμένο
Σε όλοι την διαδρομή έβλεπα ανθρώπους που πραγματικά ζούνε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και η φτώχια να είναι διάχυτη σε όλους τους μαχαλάδες , οποίο καλντερίμι και να διαβείς έβλεπες την εξαθλίωση χωρίς να φαίνονται σημαδια μελλοντικης ανακαμψης. Είχε βρωμιά ομόλογω και μια μεγάλη μερίδα είχε τσακωθεί με την λέξη καθαριότητα , ίσως και να μην έχουνε άλλη επιλογή ίσως και να είναι ο τρόπος ζώης τους .
Έχει πάει πέντε το απόγευμα και ακούω γουργουρητά , όσο και να θέλω να παλέψω την πεινά μου δεν μπορώ , μια βόλτα στην παλιά πολη και ένα γεύμα στο παραδοσιακό εστιατόριο φαλαφελ ητανε η μέγιστη αποζημίωση , αν και Μεγάλη παρασκευή προείπαμε πως ανήκω και εγώ στο γκρουπ τον οδοιπόρων , και στο γεμάτο τραπέζι από κολοκυθοκεφτεδες και ντοματοκεφτες διαδεχτεί μια πιατέλα με κρεατικά , τι πάρτυ έκανα
! Και μάλιστα εις βάρος του συνταξιδεύτη μου Κώστα που για μια πολλοστή φορα ήμουνα ο βάρβαρος κρεατοφάγος , και δεν άφησα τίποτε όρθιο από το υπέροχο αυτό φαγητό , ο χώρος δε , ητανε πολύ ζεστός και φιλικός με μια υπεροχή μινιατούρα στην γωνια , λοφάκια και καταρράχτες , τρεχούμενα νερά να σου γαργαλάνε τα αυτιά και μια αισθηση ηρεμιας και γαληνης εκανε το φαγητό σου λουκουλιο γεύμα .Είδα και αποείδα να περάσω έναν δρόμο απέναντι , Είχε πολύ πλακά και σου ανέβαζε την αδρεναλίνη , θυμήθηκα τα παιδικά μου χρονιά που προσπαθούσα να περάσω απέναντι την πανεπιστήμιου με διαφόρους ελιγμούς ανάμεσα από τα κινούμενα αυτοκίνητα . Μην με ρωτάτε αλλά δεν υπήρχε πουθενά φανάρι , καμιά δεκαριά στο κέντρο τις πόλης αλλά και που υπήρχανε και δεν υπήρχανε το ένα και το αυτό .Ο δε τροχονομος ητανε απλά διακοσμητικο στοιχειο χωρίς καποιος οδηγος να του δινει σημασεια , είχε πάντως την χάρη του και αυτό
. Δεν έχω ζήσει αυτήν την εποχή αλλά την λησμονώ , Αθηνά , δεκαετία εξήντα που υπήρχε παρά πολύς κόσμος στο κέντρο , με τα ατελείωτα κορναρίσματα , με τις παραδοσιακές μας μούντζες (αυτές τις πρόλαβα ) , βλέπεται και εμείς περάσαμε από αυτό το στάδιο οπού μας προδίδει πως είμαστε πιο ανατολίτικος λαός παρά ευρωπαϊκός , αλλάζουνε η καιροί και αλλάζουνε προς το χειρότερο την κουλτούρα του πολίτη Έλληνα , πάει η μουτζα , πάει το σπλιναντερο , και έτσι όπως πάμε θα χασουμε και τα τσιπουραδικα μας . Ρεαλιστικά πάντα , όλοι το βλέπετε και όλοι το βιώνετε , αλλά δυστυχώς στην προκειμένη το ποτάμι δεν πάει πίσω . Ένα γρήγορο ντους στο ξενοδοχειο και δρόμο για μια βόλτα στα γραφικά στενάκια τις παλιάς πόλης , δεν ψάχνουμε κατι συγκεκριμένο απλά θέλαμε κατι τοπικό κατι το παραδοσιακό , απλό λιτό και φιλικό . Γυρίζοντας βρήκαμε το κατάλληλο νεανικό καφενείο που μαζί με τους καφέδες και τον ναργιλέ μας πρόσφερε τραπέζι σε τέσσερις δρόμους και με θεά το πέρασμα εκατοντάδων ντόπιων .
Ωραίο βραδύ , Είχε πολύ πλακά , δεν ήμασταν δυο άτομα αλλά πέντε , εγώ , ο Κώστας ένας καλός φιλικός και άκρος χαβαλεδιαρης κυριος γύρω στα εξήντα πέντε ο κυρ γρήγορης και ένα ζευγάρι . Τώρα θα μου πεις τι μας νοιάζουνε αυτοί , αλλά όπως και να εχει προσθέσανε μια πινελιά στο να έχουμε ένα ευχαριστο βραδυνό καφε . Ο κύριος Γρήγορης ητανε ο γκεστ σταρ , είχε έρθει μονός του για τρίτη φορα στο Καΐρο , παντρεμένος μεν χωρισμένος δε , τα Είχε βάλει με όλες τις θηλυκές υπάρξεις , μας αφηγήθηκε ατελείωτες ιστορίες γυναικείας τρέλας από την προσωπική του ζωή αλλά και άλλες διαφορές από τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες . Αδράξαμε στον χρόνο και σχεδόν είχε πάει μια τα μεσάνυχτα , αλλά δεν τρομάξαμε μιας και το ξενοδοχειο απείχε σχεδόν ένα χιλιόμετρο . Μια μικρή ταλαιπωρία από όλοι την κούραση τις ημέρας , φαινότανε στα πρόσωπα μας , αλλά είχαμε τον κυρ γρήγορη που με το έτσι θέλω έπρεπε να μάθουμε τους αριθμούς τις αραβικής γραφής , κάθε αμάξι που βρίσκαμε παρκαρισμένο μας έλεγε και την πινακίδα του , πω πω πω τι δράμα περνούσα , έκανα τα πάντα να του αποσπάσω την προσοχή από τις πινακίδες
. Μαύρα μεσάνυχτα και το Καΐρο δεν ησυχαζε , υπερβολικός κόσμος στην παλιά πολη και παρακολουθούσα άναυδος . όλα τα εμπορικά μαγαζιά ήσαντε ανοιχτά και χιλιάδες από κόσμο να ψωνίζει !!! σοκαριστικα ομολογώ πως δεν το έχω ξαναδεί αυτό σε μουσουλμανικό κράτος από αυτά που έχω επισκέφτει . Τελικά είναι αλήθεια , πως οι φτωχοί περνάνε καλυτέρα και είναι περισσότερο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι από μια δήθεν πολιτισμένη κοινωνία που φοράει την πλαστική μάσκα τις υποκρισίας και του νεοπλουτισμού !Ηρθέ η μέρα για την μεγάλη βόλτα , μια βόλτα στην ιστορική για όλους εμάς πολη τις Αλεξάνδρειας , δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να κάνω ιστορική αναδρομή αλλά σίγουρα θα εξιστορήσω την όμορφη βόλτα που είχα στα αξιοθέατα τις .
Ο δρόμος ητανε πολύ καλός , και αν δεν με γελάει η μνήμη μου είναι μια απόσταση γύρω στα 220 χιλιόμετρα .Είχε μια δικιά του , ξεχωριστή ομορφιά , ητανε ένας δρόμος που πάντρευε την έρημο με την πράσινο και τους κόκκους άμμου με τις μπανανιές . Μια σταση στην μέση τις διαδρομής για έναν γρήγορο καφε και μερικά φωτογραφικά κλικ στις συμπαθέστατες κυρίες που φτιάχνανε αραβικό ψωμί που ητανε πεντανοστιμο οπού και αν έφαγα στην Αίγυπτο .
Το highlight τις διαδρομής που είδα ητανε τα διόδια τις Αλεξάνδρειας , με τις κολώνες δωρικου τύπου για να σου θυμίζουνε πως η πολη αυτή εχει ελληνικές ρίζες , και είναι δημιούργημα του πολιτισμού μας . Μια πρωτη ματιά στην Αλεξάνδρεια και δεν αποτύπωσα τόσο θετικές εικόνες , είχε πολλή βρωμιά , ακομη μεγαλύτερη και από το Καΐρο ενώ δε ο κάτοικος τις ητανε πολύ φτωχος και οι πολυάριθμες πολυκατοικίες τύπου εργατικές , σου ανέτρεπε όλα τα σχεδία που έπλασες στο μυαλό σου για μια πιο καλοδιατηρημένη και τουριστικη πολη . Πρώτη σταση στις ρωμαϊκές κατακόμβες ‘Κόμ Ελ Σουκαφα’ η οποίες ειχανε μια ξεχωριστή ομορφιά , διότι ηταν λαξευμένες στον βράχο σε τρία επίπεδα , πολύ δουλειά ρίξανε οι καλλιτέχνες
. Είχε πολλά να δεις αλλά και να φωτογραφίσεις , αλλά τι κακό και αυτό δεν σε αφήνουνε να φωτογραφίσεις ότι είναι μπουντρουμιασμενο δεν είναι για φωτο , μάλιστα σου κρατάνε και τα σύνεργα στην είσοδο . Καλά και εδώ το ίδιο είναι , έχω τσακωθεί με τους μίσους συνοδούς σπηλαίων για μια φωτογραφία , και όλοι μου λένε να πάω να αγοράσω το DVD από την είσοδο ! Όλα στον βωμό του χρήματος Όλα . Επόμενη σταση ο κύριος Καβάφης , για να χαζέψουμε τα λιγοστά γνησία αντικείμενα και το απλό πλην ζεστό σπίτι αυτού του μεγάλου αλεξανδρινού ποιητή . Δεν συγκλονίζεσαι κιόλας αλλά λες , ηρθα που ηρθα έως εδώ ας περάσω και μια βόλτα .
Η αποκαρδιωτική εικόνα τις πόλης γίνεται λίγο ποιο φιλική και ζεστή όσο μυρίζει θάλασσα , αλλά μια γρήγορη σταση στο άγαλμα του μωχαμέτη αλί ,μου δημιούργησε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το αντίστοιχο του μέγα Αλεξάνδρου που είδα αργότερα . Γιατί ? όμως γιατι ?
Η καταγωγή μου είναι από Καβάλα , στην παλιά πολη τις Καβάλας , και κοντά στην εκκλησιά τις πανάγιας βρίσκεται το σπίτι και το άγαλμα του μεχμετ αλη , που έχει αφήσει ιστορία στην πολη με τα έως σήμερα διατηρητέα μνημεία του . Οπως το Ιμαρετ , που ητανε στο ξεκίνημα του ιεροδιδασκαλείο και μετέπειτα φιλανθρωπικό ίδρυμα , το σπίτι του , αγαλμα κτλ . Γεννηθείς στην Καβάλα ο ιδρυτής τις δυναστείας και αποθανών στην Αλεξάνδρεια σε ηλικία 80 ετών . Φυσικά δεν θα έλλειπε μια επίσκεψη στο πατριαρχείο Αλεξάνδρειας και πάσης Αφρικής , μεγάλο Σάββατο , μεγάλη ημέρα τις ορθοδοξίας που σαν αντάλλαγμα είδαμε και την λειτουργία και φυσικά τον πατριάρχη.
Η εικόνα πλέον έχει αλλάξει ολακερα , πιάσαμε θάλασσα και μου έρχονται γνώριμες εικόνες κατά νου . Λίγο γεύση από Σμύρνη μια μυρωδιά από Θεσσαλονίκη , είναι ο παραλιακός δρόμος τις Αλεξάνδρειας οπού κάπου στην μέση είχε το φημισμένο εστιατόριο Αθηναίος και λίγο παρακάτω σε ένα τοιχείο με μεγάλα επιβλητικά γράμματα το όνομα ALEX . Κόσμος πολύς και προσεγμένος καλοντυμένος και γελαστός , καφετερίες πολλές και παραλίες γεμάτες με λουόμενους κάθε καρυδιάς , από παιδάκια να παίζουνε , σωματαραδες να φιγουράρουνε τα μούσκουλα τους και φυσικά δεν λείπανε οι μουσουλμάνες κυρίες , μαμάδες κτλ που μπαινοβγαίνανε στην θάλασσα λες και πάνε στο παζάρι .
Έχω ένα μεγάλο φετίχ …
μου αρέσει να φωτογραφίζω μαντηλοφορουσες,τωρα θα μου πεις τι βιτσιο είναι αυτό ? εεε τον καθένα κάπου τον βαράει , ίσως μια μέρα να καταφέρω να βγάλω μια φώτο σαν εκείνη που δεσπόζει στο national geographic , ξέρετε την κοπέλα από το αφγανισταν με τα ωραία ματιά
. Έχω τον κατάλληλο φακό και είμαι στο κατάλληλο μέρος . Βιβλιοθήκη τις Αλεξάνδρειας , προέχει ομως μια επίσκεψη στον έσω χώρο και μετά θα επανέλθω με τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες . Ομολογώ πως ητανε πανέμορφη , άρτια σχεδιασμένη και παρά πολύ προσεγμένη , αρκετά επίπεδα πολύ υλικό αλλά και διαφορές εκθέσεις σε άλλους χώρους τις βιβλιοθήκης . Σχεδόν ροκάνισα μια και ώρα , χαζεύοντας διαφορά και περίεργα καλούδια . Ο Κώστας δεν ήθελε να μπει μέσα και προτείχισε να κάνει μερικά τσιγαράκια και φυσικά να αποθανατίσει το άγαλμα του μεγάλου . Κάπου εκεί έξω ητανε οπού ανταμώσαμε για ένα φωτογραφικό σαφάρι εκτος βιβλιοθήκης . Αρκετά κλικ αλλά λίγες καλές , είμαι δυστυχώς και λίγο διακριτικός και δεν μπορώ να σηκώσω μια κάμερα και να φωτογραφίζω κάποιον-α από κοντα χωρίς την συγκατάθεση του , και εγώ ο ίδιος ίσως να δυσανασχετούσα αν μου συνέβαινε .
Πάντως η Αλεξανδρεια μου συμπλήρωσε το παζλ κενό από το Καΐρο , έβλεπα και εδω πρόσωπα ανθρώπων που με μια χαρωπή έκφραση αλλά και η θετική τους ενεργεία σε κανανε κομμάτι τις πόλης . Δεν είδα αυτή την θλιμμένη μιζέρια η την κατιφια , που δυστυχώς τον τελευταίο καιρό χτύπησε και την δικιά μας πόρτα λόγω οικονομικών και καλα προβλημάτων .
είμαστε ποιο κοντά στους αραβικούς λαούς παρά στην Ευρώπη και όταν λέω Ευρώπη εννοώ ποιο βόρεια και όχι μεσόγεια . Γιατι και εμείς είμαστε ο χαρούμενος ο φιλόξενος και γενικά ο έξω καρδιά λαός , που ένα χαμόγελο και ένα κρασί με την παρέα διώχνει έστω και προσωρινά την τελευταία καθημερινή ρουτινα αλλά και εσωστρέφεια . Βρε αστά να πάνε , τι τα σκαλίζω και χαλιέμαι !!!Καιρός για την τελευταία επίσκεψη στην Αλεξάνδρεια στους βασιλικούς κήπους Μονταζα και σιγά σιγά πίσω στο Κάιρο , έχουμε και ανάσταση μην το ξεχνάμε.
Τελικά ητανε όμορφη η Αλεξάνδρεια παρά την πρωτη αρνητική εικόνα , αλλά θα ήμουνα ακομη ποιο χαρούμενος αν έβλεπα και τον κατεστραμμένο από σεισμούς και ένα από τα επτά αρχαία θαύματα , φάρο τις Αλεξάνδρειας .
Ο χρόνος είναι πολύτιμος και ηδη οκτώ το απόγευμα , εχουμε συγκέντρωσει όλες τις πληροφορίες , για το πώς θα πάμε αλλά και σε ποια εκκλησιά θα γιορτάσουμε την ανάσταση , στο Αι Γιώργη στο δρόμο γκαλα …
Ένα ντουζακι ένα πουκάμισο ένα μπλουτζίν ητανε αρκετό για να γιορτάσουμε την ανάσταση , σαν ευπρεπείς τουρίστες χωρίς να θέλουμε να τραβήξουμε τα βλέμματα το χριστιανών κοπτών .Στο ξενοδοχειο κατέφτασε και ένας ακομη Έλληνας , νεαρός γύρω στα 30 νησιώτης και μονός , μας ρώτησε αν μπορούσε να προσκολλήσει στην παρέα μας και φυσικά εμείς δεν του το αρνηθήκαμε . Εφ εξής θα τον αποκαλώ Αλέκο , το όνομα του είναι διαφορετικό αλλά για δεοντολογικούς λογούς και προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν θα αναφερθώ στο πραγματικό του όνομα .
Ένας καφές στο μπαρ του Hilton και ένα τοστ ητανε αρκετά για να συνεχίσουμε το υπόλοιπο τις βραδιάς . Είμαστε έτοιμοι , μαζευτήκαμε όλοι , εγώ , ο Κώστας , το φιλικό ζευγαράκι που γνωρίσαμε εχτές και φυσικά ο Αλέκος .
Δέκα το βραδύ και ξεκινάμε σιγά σιγά , είχα κάνει συμφωνία με τον Κώστα από νωρίς , και το έβλεπα άδωρον να κουβαλάμε δυο dslr μηχανές με όλων τον εξοπλισμό και έτσι μοιραστήκαμε το ζόρι , εγώ κουβαλούσα τον τρίποδα μου σε ειδική συσκευασία που κανένας δεν ήξερε τι κουβαλούσα
. Ο Κώστας είχε την τσάντα με τα αξεσουαρ και φυσικά την μηχανή του . Το ζευγαράκι έναν χάρτη οπού θα ασκούσανε και χρέη πλοηγών , και ο Αλέκος μια Nikon dslr μηχανή με 90mm φακό . Ξεκινάμε … άντε και καλό μας ταξίδι !!! Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται όπως λέει ο σοφός λαός μας .
Στα πρώτα εκατό μετρά έκανα την πρωτη παρατηρήσει , ο Αλέκος ητανε ντυμένος λες και πήγαινε παραλία , σόρτσακι , σαγιονάρα και αμανικό μπλουζάκι τύπου φανέλα συνταξιούχου , εεε και φυσικα έβγαινε η τρίχα του αντρα βαρβατίλα έξω . Το ξανασκέφτηκα και λέω τι σε νοιάζει , αυτός είναι ο κυρίαρχος του εαυτού του και δεν σου πέφτει λόγος , άσε τις παραξενιές jοhnpro και περπάταγε . Είχαμε πιάσει τα πρώτα 500 μετρά αλλά κατι με ενοχλούσε , όχι δεν είναι η ηχορύπανση από τα αυτοκίνητα στο κέντρο του Καΐρου αλλά ο Αλέκος , ητανε καλός γνωστής τις ελληνικής μουσικής και ήξερε πολλά τραγουδάκια αλλά δεν τα τραγουδούσε με λόγια , τα τραγουδουσε με το μαγικό του σφύριγμα ! Αμάν λέω τι έπαθα , μέχρι να φτάσω στον Αι Γιώργη θα εχω πονοκέφαλο , ημικρανίες και όλα τα σχετικά . Τους άφησα να περπατήσουνε λίγο μπροστά μπας και έχω μονό το βουητό τις πόλης . Ίδη έχουμε διανύσει την απόσταση του ενός χιλιομέτρου και δεν βρήκαμε τον δρόμο γκαλα ( gala street η με διπλό έλ , δεν έχω μπροστα τον χάρτη ) , παράταυτα το ζευγάρι των πλοηγών με καθησύχασε και μου είπε πως φτάνουμε , είμαστε μερικά στενά μακριά .Ο παράξενος (εγώ είμαι αυτός) πάλι έκανε μια παρατήρηση , ο Αλέκος ητανε ένας δεινός φωτογράφος που μέσα σε απόσταση χιλίων μέτρων είχε κάνει πάνω από 150 κλικ στην μηχανή του , ο ύψιστε τι άλλο θα μου συμβεί ? και αυτός μου απάντησε κάτσε κάτσε τίποτε δεν ειδές ακομη
. Ο Αλέκος αποθανάτισε ότι έβλεπε ότι του γυάλιζε και φυσικά αν έβλεπε άλλους να βγάζουνε φωτογραφίες , έκανε και αυτός μερικά κλικ και ας μην ήξερε τι αποθανάτιζαν οι άλλοι ! Φυσικά με την ταχύτητα που φωτογράφιζε και με εχθρό το σκοτάδι τις νύχτας , το μονό αποτέλεσμα που θα είχε ητανε μια καλοκουνημένη αχρηστη φωτογραφία . Δεν υπάρχει περίπτωση πρέπει να χάνει λαδιά από κάπου ο τύπος , για να δούμε ! Τι να δούμε τι να δούμε στο επόμενο δεκάλεπτο είχαμε τα πρώτα άσχημα κρούσματα , βάλανε χέρι του Αλέκου ! Ο ατελείωτος τύπος φωτογράφιζε έναν πυροσβεστικό σταθμό και φυσικά βρήκανε και του φωνάζανε , και στο καπάκι σκαρφαλώνει πάνω σε ένα παλιό πολεμικό κανόνι για να αυτοφωτογραφηθεί … άλλος χαμός επικράτησε !!! άρχισα να σπάζομαι από αυτά και αυτά αλλά για καλή μου τύχη ητανε 11:10 και μπροστά μας είχαμε τον δρόμο γκαλα , κουράγιο λέω μακεδονομάχε και φτάσαμε , φωτάκια δεξιά μαγαζιά αριστερά γινότανε χαμός πολύ κίνηση και πολύ βαβούρα στον δρόμο , ητανε όμορφα ητανε μια νυχτερινή ανατολική βραδιά , αλλά η τύχη μας έπαιξε ύπουλο παιχνίδι τερματίσαμε όλο το δρόμο γκαλα αλλά πουθενά δεν είχαμε βρει μια εκκλησιά , ας ητανε και καθολική πάλι θα καθόμασταν μια και είχαμε Πάσχα την ιδία ημέρα . Δεν θέλω να πω ψέμα αλλά με στεναχώρησε αυτό που έγινε , και πως δεν βρήκαμε την εκκλησιά , βλέπεις είναι σαν να πεις σε εμάς ραντεβού στην οδό Βενιζέλου και αντί να πας Καλλιθέα να βρεθείς νέα Σμύρνη , αυτό ακριβώς επάθαμε … και μάθαμε . Ήμουνα σε μια φάση αμηχανίας για τα υπόλοιπα λίγα λεπτά , εως ότου άκουσα φωνές γινότανε φασαρία (λογομαχεια) , δεν κατάλαβα και πολλά αλλά είδα εξαγριωμένα άτομα που να βγαίνουνε από έναν παραδοσιακό καφενέ και να φωνάζουνε , όχι λέω πάλι έγινε το θαύμα !!! Ο Αλέκος ήθελε να φωτογράφηση ένα underground παραδοσιακό καφενέ και μαζί και τα πρόσωπα τον ανθρώπων με ριπή φωτογραφιών !!! Τέλος λέω Τέλος , ευτηχώς ημουνα καμιά 10αρια μετρά μακριά και θα απείχα από τυχόν θερμό επεισόδιο . Τελικά δεν είχα άδικο ο τύπος έχανε λαδιά τα πατούσε γλιστρούσε έπεφτε κατω σηκωνότανε και ξανά τα ιδία , έλεος νισάφι πια . Ούτε μια καμπάνα δεν ακούσαμε γιατι εκεί που ήμασταν τελικά , ητανε η καρδιά του εμπορικού μουσουλμανικού Καΐρου , δε λέω , είχε πολλά καλούδια από τεράστιες αρμάδες με σκόρδα , από ρέγγες σε ρεγγοκασελα , μαγαζιά με λουκουμάδες και καφε έως και μουσικά όργανα . Τελειώσανε και αυτά και μετά περπατούσαμε σε ερήμους ανηφορικούς δρόμους , που μονό αυτοκίνητα βλέπαμε και μετρικούς ρακένδυτους φτωχούς ανθρώπους . Μας ειχανε φύγει τα ποδιά από τον ποδαρόδρομο αλλά αποζημιωθήκαμε από μια ωραία θεά , ένα πανέμορφο τζαμι με ωραίο φωτισμό και το φεγγάρι να γυρίζει σαν δείκτης ρολογιού ανάμεσα στους μιναρέδες του . Καιρός για δράση , έξω ο τρίποδας έξω η μηχανή και ετοιμαζόμαστε για την νυχτερινή μας φωτογράφηση , το θέαμα είναι τέλειο και είχε έναν δροσερό αέρα που δεν θέλαμε να φύγουμε . Μετά από μερικα κλικ , ετοιμαστήκανε για τον δρόμο του γυρισμού .
Ο ξεχασμένος Αλέκος , Έλα Αλεκοοοο , είχε λάβει το μνήμα πως είναι πλέον ανεπιθύμητος στην παρέα , προηγήθηκε η μεταξύ μας λογομαχία μετά το καφενείο και φυσικά δεν έλειψαν και οι προηγούμενες επιπλήξεις μου . Το μονό που του εξήγησα είναι πως πρέπει να σέβεται την παρέα του να είναι διακριτικός αλλα και φυσικά να μην δημιουργεί προβλήματα με την όλη σταση του και συμπεριφορά του .
Ήμασταν ιδη 3-4 χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχειο και δυστυχώς για του άλλους , εμένα και του Κώστα μας αρέσουνε τα δύσκολα … επιστροφή από άλλο δρόμο μπας και δούμε κατι νέο , δεν μας αρέσει να προσφεύγουμε στην εύκολη λύση του ταξί , άσε δε που ητανε και το βραδύ τις αναστάσεως και δεν μας κόλλαγε και ύπνος . Περπατάγαμε και τελικά βρήκαμε κατι μνήματα … πω πω μακάβριο ένα αρκετά μεγάλο νεκροταφείο με μήκος 3-4 φορές μεγαλυτερο από το πρώτο τις Αθηνάς . Ο Κώστας έκανε το λάθος και έβαλε μακρυμανικο μπλουζάκι , εγώ το τραγικό λάθος να φοράω timberland μποτακια , και ένιωθα ότι οι πατούσες μου έχουνε πυρώσει , το ζευγαράκι καταβεβλημένο αλλά ταυτόχρονα και ένοχο γιατι ητανε αυτοί οι πλοηγείς μιας άστοχης οδικής βραδιάς , χμχμχμχμ όχι εδώ είναι ακομη ο Αλέκος και το μονό που ψιθυρίζει στο ζευγαράκι είναι πως ψάχνει ταξί για να γυρίσει πίσω , ερημιά και μια περιφερειακή οδός χωρίς ενδιαφέρον για φωτογραφίες αλλά και με ηθικό μειωμένο . Είναι ιδη 02:30 και οι τέσσερεις μας περπατάμε ασταμάτητα , αλλά βάσει χάρτη ήμασταν σε καλό δρόμο αλλά δεν ξέραμε ποσό μακριά ήμασταν , περνούσε η ώρα και αρχίσανε οι γκρίνιες όλοι ήμασταν ξεποδαριασμένοι αλλά δεν το βάζουμε κατω , και τελικά βρήκαμε τον Νείλο και στο βάθος το χαρακτηριστικά ψηλό ξενοδοχειο μας . Περάσαμε την πόρτα στις 04:30 και αποχαιρετίσαμε το ζευγάρι , εμείς όμως είχαμε μια λιγούρα , έλεος τόσες θερμίδες κάψαμε πρέπει κατι να φάμε ,δεν αντέχαμε να περιμένουμε το πρωινό στις 6 το πρωί , ευτυχώς ειχανε 24ωρο σέρβις στο ξενοδοχειο και έτσι φάγαμε ένα βρωμερό αλλά οριτζιναλ ψωμομπιφτεκο . Έτσι για την ιστορία υπολογίσαμε στην Αθηνά την διαδρομή και είχαμε περπατήσει 12 + χιλιόμετρα , εξημιση ώρες περπάτημα , φύγαμε από το Χίλτον πηγαμε στην μουσουλμανική πλευρά , φωτογραφίσαμε νύχτα το τζαμι του μωχαμέτ αλί , περπατάγαμε στους προποδες του κάστρου Σαλαντίν ! Δεν θα μου πω περαστικά μου , γιατι το έργο επαναλαμβάνεται σε μελλοντική φρέσκια ιστορία .
Κουράγιο μια μέρα ακομη έμεινε , για εσάς που διαβάζετε και όχι για εμένα .
Τώρα στην πατρίδα θα ψήνουνε τον οβελία , θα έχουνε στήσει κρασοκαταστασεις και εμείς κάνουμε βόλτες στην Αίγυπτο
Είναι Κυριακή του Πάσχα και παρόλο την νυχτερινή μας ταλαιπωρία παύλα γυμναστική πρέπει να δούμε τις περιβόητες πυραμίδες τις Γκίζας
ένα από τα επτά θαυματα του κοσμου και αυτές , είναι παντως ωραιο να βρισκεσαι σε λαους που εχουνε κοινο πολιτισμο με την ελλαδα , όπως και να το κανεις δεν ειμαστε σαξωνες που σκαρφαλώνανε στα δεντρα .
Νιωθεις ένα δεος όταν φτανεις στις πυραμιδες τις γκιζας ,
και το μονο που μπορει να σε χαλασει είναι οι χιλιαδες κοσμου και οι ατελιωτη ουρα , ειμασταν τυχεροι όταν μπήκαμε μέσα στην πυραμίδα δεν είχε πολύ μεγάλη ουρα από κόσμο και έτσι ξεμπερδέψαμε γρήγορα , έξω γινότανε χαμός από κόσμο αλλά ευτυχώς που οι πυραμιδες είναι ψηλές και δεν είχαμε πρόβλημα στις φωτογραφίες μας
,δεκάδες τα κλικ μια και βρισκόμασταν στο highlight τις Αιγύπτου αλλά και τις ανθρωπότητας . Πυραμίδα του Χέοπα άκουγα στην ζωή μου και δεν έβλεπα , αλλά για κακή τύχη είναι μια ιδέα πλέον κοντύτερη από την πυραμίδα του Χεφρηνου μια και έχει χάσει κομμάτι από την κορυφή , όπως και να έχει είναι πανέμορφες και οι τρεις . Η ομορφιά είναι η μυστηριώδης και αινιγματική σφίγγα που πάντα έψαχνα έναν λόγω για να την φιλήσω , ναι το έκανα … και η σφίγγα φιλούσε υπέροχα !
Το μονο λυπηρό στην ιστορία είναι πως για να γίνουνε αυτά τα ιστορικά μνημεία χιλιαδες άνθρωποι για δεκάδες χρονιά θυσιαστήκανε αλλά τελικά αφήσανε κληρονομιά και ιστορία .
Καιρός να πάμε για φαγητό σε ένα ωραίο πλωτό εστιατόριο 300 μετρά από το ξενοδοχειο μας , μιας και το Ράμσης Χίλτον είναι διπλά στον Νείλο , πολύ καλή κουζίνα και πολύ καλό φαγητό το όνομα αυτού le pacha 1901 .
Συνεχεία το πολυφημισμενο και ξακουστο μουσείο του Καΐρου
με τα χιλιαδες φαραωνικά ευρήματα αμύθητης αξίας . Οπού και να μπω οπού και να πάω no camera , πω πω πω , μην νομίζετε τα ιδία κάνανε και εδώ με το μουσείο τις ακρόπολης , ευτυχός έχω βγάλει φωτογραφίες απο πιο παλιά . Εδώ και αν γίνεται χαμός , εκατοντάδες κοσμου στην είσοδο και το αδιαχώρητο μέσα για να δεις κατι έπρεπε να φύγουνε τα δεκάδες κεφαλιά που ητανε Ίδη πάνω από το έκθεμα και το χαζεύανε . Ναι οκ ητανε τέλειο ητανε φανταστικό τρεις ώρες Ήμουνα μέσα και ιδη ένιωθα πως ζαλίζομαι , λίγο αέρα , έχει τα πάντα βλέπεις τα πάντα χιλιαδες πολλές χιλιαδες ευρήματα , μπιχλιμπίδια , απολυόμενα ζώα και φυσικά ο ειδικά εχτρέ πληρωτέος χώρος με τις μούμιες . Δεν υπήρχε περίπτωση , πήγα εκεί και δεν θα δω τον Ραμψη Β’ με τα 100 παιδιά και την ξακουστή κυρία Νεφερτίτη . Ήτανε πολύ ενδιαφέρον η είσοδος μας στον χώρο με τις μούμιες αλλά και τα εχτρα 10-20 ευρώ ποσά δώσαμε δεν θυμάμαι , εεε δεν ητανε και λίγα , αλλά άξιζε ο κόπος . Σαν επίλογος του μουσείου να ξέρετε , όσοι δεν εχεται παει πως θέλεις παρά πολλές ώρες για να δεις όλα τα εκθέματα και ατέλειωτη υπομονή , προσωπικά ημουνα τρεις ώρες και είδα το μισό . Πάντως σαν ξαναβρεθώ στην Αίγυπτο σίγουρα θα ματαπερασω για μια δεύτερη ματιά .
Μια ακομη απογευματινή βόλτα για να κλείσουμε τα highlights του Καΐρου , το πολυτραγουδισμενο Χαν ελ Χαλιλη το παραδοσιακό ανατολίτικο παζάρι στην μουσουλμανική πλευρά τις πόλης ,
και για έναν γρήγορο καφε με κάρδαμο στο fishawi που η σισα θα συμπλήρωνε την απογευματινή μας βόλτα . Έχει μια ξεχωριστή αίσθηση ανατολής αφού απολαμβάνεις τον καφε σου και ακούς την τέταρτη προσευχή από τον χότζα . Το παζάρι ητανε ωραία αλλά αντικειμενικά προσωπικά μου αρέσει πιο πολλή τις Κωνσταντινούπολης (καπαλι τσαρσι κτλ) , νύχτωσε για τα καλα μέχρι που ακούσαμε και την πέμπτη τελευταία προσευχή και φύγαμε για το ξενοδοχείο .Τελευταίο βραδύ και ξανά πίσω στην καθημερινότητα μας , είχε λίγο φασαρία στο μπαρ του ξενοδοχείου και έτσι ακολουθήσαμε την βαβούρα , είχε ζωντανή αραβική μουσική , αρκετό κόσμο και ένα ελεύθερο τραπεζάκι μας περίμενε για μια κραιπάλη φαγητού και μπύρας , λίγες ώρες μας χωρίζανε πριν το τελευταίο αντίο .
Ήτανε μια πολύ καλή βόλτα στο πολύβουο Κάιρο
και όχι μονο , περάσαμε υπέροχα και σίγουρα στο μέλλον θα το ξαναεπισκευτω . Είναι χαοτικό μιας και έχει 21 εκατομμύρια πληθυσμό με όλους τους λαθραίους αλλά και τους μπες βγες τύπους σαν εμένα , έχει πολλά να δεις και να κανεις , πιστεύω πως είναι η πολη βασίλισσα του αραβικού κοσμου και αντικατοπτρίζει την αραβική κουλτούρα
και τον αραβικό τρόπο ζώης . Είναι το απόλυτο πάντρεμα τις βαβούρας , του πλούτου , τις φτώχιας , του πολιτισμού αλλά την συμβίωση διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων που ζούνε αρμονικά και ειρηνικά .
Σε εσάς όλους που δεν έχει τύχη να επισκευτείτε την Αιγυπτο , μην διστάζετε είναι 100 % σίγουρο πως θα το απολαύσετε , και φυσικα θα γεμίσετε το τσουβάλι των ταξιδιωτικων σας εμπειριών .
Κάποιους ασχέτους σχολιασμούς που κάνω είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις και δεν θέλω να έρθω μέσα από αυτή την ιστορία σε αντιπαράθεση με κάποιον συνφορουμιτη η συνφορουμιτισα .
Η φωτογραφιες ειναι απο τις δικες μας καλλιτεχνικες ανησυχιες και μονο δικες μας .
Ευχαριστώ όλους εσάς που είχατε το κουράγιο να διαβάζετε την ιστορία μου ! καλα ταξίδια και καλό καλοκαίρι
, ραντεβού a.s.a.p. . 
