Συνέχεια…3o και τελευταίο
7η ημέρα και χαράματα ξεκινάμε από το Σεράγεβο. Η πρωινή δροσιά ήταν πιο έντονη από ότι περιμέναμε και ανεβαίνοντας στα βουνά η θερμοκρασία όλο και έπεφτε ενώ από το πουθενά εμφανίστηκε ξαφνικά μια ομίχλη που κάλυπτε τα πάντα !
Η θερμοκρασία να συνεχίζει να πέφτει και κάποια στιγμή βλέπω στο θερμόμετρο του αυτοκινήτου 13 βαθμούς την στιγμή που όλες τις προηγούμενες ημέρες ήμασταν παντού και πάντα πάνω από τους 30 !!!
Από το air condition γυρνάμε για λίγο στο καλοριφέρ και η διαδρομή συνεχίζει. Πρώτος στόχος το συνοριακό πέρασμα στο Βίσενγκραντ και η διαδρομή μέχρι εκεί απλά απίστευτη. Συνεχώς δίπλα σε ποτάμια, στενά τούνελ (κάποια πολύ στενά και χωρίς καθόλου φωτισμό σε βαθμό που τρομάζεις αν τυχόν έρχεται κάποιος από το απέναντι ρεύμα ) αλλά χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και παρ’ όλη την μια λωρίδα του δρόμου κρατάς εύκολα τα 80-100 χιλιόμετρα.
Φθάνοντας στην πόλη του Βισενγκαντ φουλάρουμε σε βενζίνη στα μόλις 1,54€ και μερικά χιλιόμετρα μετά αντικρίζουμε τα σύνορα της Σερβίας. Σχεδόν χωρίς να σταματήσουμε περνάμε χαλαρά Σερβία για να μας ξανασταματήσουν 300-400 μέτρα μετά για να πληρώσουμε φόρο εισόδου στην χώρα !!! Πρώτη φορά μου έτυχε αυτό. Ευτυχώς δέχονταν πιστωτική γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε δηνάρια και δεν έπαιρναν ευρώ… Αν θυμάμαι καλά 1 ευρώ και κάτι ήταν ο φόρος…
Λίγο μετά τα σύνορα μας υποδέχεται ένα μαγευτικό μέρος , το Mokra Gora. Απ’όσο ξέρω είναι η περιοχή καταγωγής του Εμιλ Κουστουρίτσα και εκεί έχουν δημιουργήσει πολλά ξεχωριστά μικρά θεματικά χωριά το καθένα εμπνευσμένο από διαφορετική ταινία του Χόλυγουντ. Όλα πηγμένα στο πράσινο και πανέμορφα. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να τα γνωρίσουμε καλύτερα αλλά μπροστά μας είχαμε καμιά +400αριά χιλιόμετρα ακόμα και δεν μας έπαιρνε για πολλά – πολλά. Γρήγορες μικρές στάσεις για φωτό και συνεχίζουμε….
Η διαδρομή κατηφορίζει προς την 1η μεγάλη Σερβική πόλη την Ούζιτσε μέσα από όμορφα τοπία με προσεγμένα και καλαίσθητα σπιτάκια. Ο δρόμος στα πρώτα χιλιόμετρα χιλιομπαλωμένος και στενός αλλά όταν μπαίνουμε στον κυρίως επαρχιακό παραμένει στενός αλλά τουλάχιστον με φρέσκο και άψογο οδόστρωμα.
Πλησιάζοντας σε κάθε πόλη η κίνηση σφίγγει αρκετά αλλά χωρίς μποτιλιαρίσματα και μεγάλες καθυστερήσεις. Απλά από τα 70-80-90 για 2-3 χιλιόμετρα πέφτεις στα 30-50 μέχρι να περάσεις τους κυκλικούς κόμβους και να ξανανέβεις μετά στα κανονικά.
Πάντως από ένα σημείο και μετά η διαδρομή που μας οδηγούσε το gps μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη. Μπορεί να ήταν η συντομότερη αλλά σε κάποια κομμάτια ένοιωσα ότι οδηγούσα σε αγροτικό δρόμο σε βαθμό που σχεδόν σταμάταγα στην άκρη για να σιγουρευτώ ότι θα χωρέσει το αντίθετα ερχόμενο όχημα. Δεν μπορεί να ήταν αυτός ο κυρίως δρόμος – κάποιος παράδρομος θα ήταν, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να το ψάξω όσο έβλεπα ότι η γενική κατεύθυνση ήταν σωστή… Ευτυχώς σχετικά σύντομα επανήλθαμε σε “κανονικό επαρχιακό” δρόμο, πάντα με μια λωρίδα αλλά τουλάχιστον πηγαίναμε άνετα.
Κάπου κοντά στο Κραγκουγιεβιτς συναντάμε τον αυτοκινητόδρομο που έρχεται από το Βελιγράδι και από εκεί και μετά τα πράγματα απλοποιούνται. Σταθερά στα 130-140 και η Νις πλέον είναι λίγο πάνω από μια ώρα μακριά.
Με μια ενδιάμεση στάση για ξεμούδιασμα, αναψυκτικό και κανένα σαντουιτσάκι φθάνουμε στην Νις μεσημέρι μεν αλλά λίγο νωρίτερα από ότι υπολόγιζα. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο, ξεκουραζόμαστε λίγο, ένα ντουζάκι, και απόγευμα πια ξεκινάμε ποδαράτοι να εξερευνήσουμε και τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας.
Για την Νις δεν ήξερα τίποτα. Η διανυκτέρευση εκεί κλείστηκε αναγκαστικά σαν ενδιάμεσος σταθμός γιατί αλλιώς δεν έβγαιναν τα χιλιόμετρα της επιστροφής. Παρ’ όλα αυτά αποδείχτηκε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού. Χωρίς σαν πόλη να είναι εντυπωσιακή ή κάτι το ιδιαίτερο, τα δυνατά της σημεία είναι το πάρκο-φρούριο πάνω από το ποτάμι και ο μεγάλος πεζόδρομος στον οποίο βρίσκονται μαζεμένα όλα τα μαγαζιά εστίασης και η εμπορική κίνηση της πόλης. Ενδιάμεσα τα χωρίζει μια μεγάλη πλατεία με το άγαλμα του ελευθερωτή της πόλης (μην με ρωτάτε το όνομά του…), πεζούλια και σιντριβάνια, πλωτό εστιατόριο, και η κεντρική γέφυρα που διασχίζει το ποτάμι και σε οδηγεί μέσα στο παλιό κάστρο-πάρκο. Όλος ο κόσμος μαζεμένος εκεί, διάφορα happening από παραδοσιακούς χορούς μέχρι έκθεση κλασσικών αυτοκινήτων και ροκ συναυλία, και γενικά μια πόλη με χαρούμενο κλίμα και ευτυχισμένη “αύρα”. Περπατήσαμε πάνω-κάτω όλη αυτή την διαδρομή και βλέπαμε χαρούμενους ανθρώπους όλων των ηλικιών να το διασκεδάζουν.
Για το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας θέλαμε κάτι παραπάνω από γρήγορο φαγητό τύπου doner ή pizza και ρωτώντας καταλήξαμε μετά από αρκετό περπάτημα περιμετρικά του κάστρου σε “κυριλέ” εστιατόριο με το όνομα…”Alexis”…
Αν και ήταν σχεδόν γεμάτο (Σαββατόβραδο γαρ) και φυσικά δεν είχαμε κάνει κράτηση, κάναν ότι καλύτερο να μας βολέψουν. Το μαγαζί διέθετε και ζωντανή μουσική παρακαλώ και προς έκπληξή μας ακούσαμε αρκετά Ελληνικά τραγούδια με σερβικό στίχο. Το κλού όμως ήταν ότι κάποια στιγμή τραγούδησαν και στα Ελληνικά !!! Ο Νταλάρας φαίνεται ότι έχει σουξέ στην Σερβία…
Το φαί δεν έλεγε σπουδαία πράγματα αλλά περάσαμε καλά και με 2 τεράστιες μερίδες + σαλάτα + εμφιαλωμένο κρασί τα 34€ του λογαριασμού τα λες και φθηνά για ένα υποτίθεται ακριβούτσικο μαγαζί. Γενικά σχηματίσαμε την εντύπωση ότι η Nis είναι αρκετά φθηνή πόλη τουλάχιστον όσο αφορά φαί, καφέ, διασκέδαση.
Η επόμενη ημέρα ήταν καθαρά μέρα επιστροφής. Πολύ νωρίς το πρωινό στο ξενοδοχείο και πριν τις 8.00 ήμασταν στον δρόμο. Αυτοκινητόδρομος πια και τα χιλιόμετρα αν και μπόλικα φεύγουν γρήγορα. Σε λιγότερο από 2 ώρες και με κόστος διοδίων το 1/3 για τα αντίστοιχα χιλιόμετρα στην Ελλάδα φθάνουμε στα σύνορα των Σκοπίων, όπου εκεί για πρώτη και μοναδική φορά μας ζήτησαν και την πράσινη κάρτα ασφάλισης του αυτοκινήτου. Κανένα πρόβλημα φυσικά, και με μόνο 15 λεπτά καθυστέρησης βρισκόμαστε πια στα Σκόπια με επόμενο στόχο τα Ελληνικά σύνορα.
Η διαδρομή στα Σκόπια είναι κι αυτή αυτοκινητόδρομος αν και χαμηλότερων προδιαγραφών. Εκεί για πρώτη φορά είδαμε και μπλόκα με ραντάρ στημένα σε κάποια σημεία και μάλιστα έναν Γερμαναρά που ενώ πήγαινα με 110-120 με πέρασε με +40 τον πετύχαμε σταματημένο πιο κάτω σε ένα από αυτά. Πως το λένε ? Karma is a bitch…
Μιας και τα Σκόπια διαθέτουν την πιο φθηνή βενζίνη από όλες τις χώρες που περάσαμε, μερικά χιλιόμετρα πριν τα σύνορα φουλάρω ασφυκτικά με 1,44€. Πλησιάζοντας τα Ελληνικά σύνορα βλέπουμε την κίνηση να αυξάνεται και με ζώνουν τα μαύρα φίδια. Και δεν είχα άδικο…
2-3 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα σταματάμε και αρχίζει το μαρτύριο. Μια ατελείωτη ουρά χιλιομέτρων που να κινείται εξαιρετικά αργά ενίοτε και καθόλου. Με την θερμοκρασία στους 34 βαθμούς, κάτω από τον καυτό ήλιο, σχεδόν ακινητοποιημένοι, και αυτό το μαρτύριο κράτησε πάνω από 3 ώρες !!! Αυτό το Ελληνικό κράτος πάντα βρίσκει τρόπο να μας κάνει να ντρεπόμαστε για την χώρα που ζούμε… 5 χώρες περάσαμε τέτοιο χάλι πουθενά. Αν είναι δυνατόν μια Ευρωπαική χώρα, που ξέρει εκ των προτέρων ότι θα υποδεχθεί 30+ μύρια τουρίστες (και άρα 5-6 μύρια από αυτούς οδικώς), να μην έχει κάνει καμία πρόβλεψη για να αντιμετωπίσει την κίνηση στην κύρια εισοδό της από Βορρά και να αφήνει χιλιάδες κόσμο να σιγοψήνεται μέσα στα αυτοκίνητα επί ατελείωτες ώρες…
Ντροπή και μόνο ντροπή, και πάλι ντροπή… Τους το είπα κιόλας στα σύνορα – όχι ότι ίδρωσε το αυτί τους αλλά λέμε τώρα…
Έχοντας ξεφύγει από κάθε χρονικό όριο καθυστέρησης, με τα νεύρα φυτίλια, και βλέποντας ότι είμαι εντελώς οριακά από χρόνο για να προλάβω το φέρρυ των 18.00 από Γλύφα σε Αγιόκαμπο για να περάσω στην Εύβοια, αμέσως μετά τα σύνορα πλακώνομαι στα 160-170 μπας και καταφέρω να το προλάβω αλλιώς θα έτρωγα στο κεφάλι ακόμα 2 ώρες καθυστέρησης μέχρι το επόμενο (και τελευταίο της ημέρας) φερρυ. Κάτι που ακόμα παραμίλαγα από τα νεύρα μου, κάτι τα πολλά χιλιόμετρα, χάνω την έξοδο προς Κατερίνη και κατευθύνομαι προς Θεσσαλονίκη… Σύγχυση στο πως θα καταφέρω να κάνω αναστροφή, και όλα πήγαν στραβά. Κόντεψα να φτάσω Γιαννιτσά για να καταφέρω να γυρίσω… Και φυσικά με αυτή την καθυστέρηση ήταν πια μάταιη κάθε προσπάθεια να προλάβω. Αποδεχόμενος ότι θα φτάσω αργά το βράδυ στην Εύβοια το πήρα χαλαρά μέχρι τέλους…
Αυτό ήταν το ταξίδι μου στα Βαλκάνια.
Μερικά συγκεντρωτικά στοιχεία…
Σύνολο χιλιομέτρων (από Αθήνα σε Αθήνα) 2.780 χλμ
Μέση κατανάλωση όλου του ταξιδιού 6,75 λιτ/100χλμ.
Θα μπορούσε να ήταν 2-3 δέκατα καλύτερη αλλά τα 3+ωρα μποτιλιαρίσματα σε Αλβανία και Ελ. Σύνορα ανέβασαν τον μέσο όρο. Επιμέρους πάντως στο επαρχιακό Βοζνίας, Μαυροβουνίου κλπ έβλεπα εξαιρετικά χαμηλές καταναλώσεις που δεν είχα δει ποτέ πριν – μιλάμε για μέχρι και 5,5 λ/100χλμ !!! Το να σέρνεσαι με ξεχασμένες 5η-6η και 60-90 χιλιόμετρα έχει και τα καλά του.
Βάζοντας βενζίνη σχεδόν σε όλες τις χώρες με διαφορετικές τιμές, η μέση τιμή του λίτρου που πλήρωσα πρέπει να μου βγήκε γύρω στα 1,70. Άρα το συνολικό κόστος σε βενζίνη πρέπει να έπαιξε γύρω στα 320,00 €
To computer του αυτοκινήτου στο τέλος έδειξε συνολικά 47 ώρες οδήγησης - αν και το νούμερο είναι λίγο πλασματικό αφού περίπου οι 7 από αυτές ήταν με το αυτοκίνητο σχεδόν ακινητοποιημένο στα 2,5 μποτιλιαρίσματα που φάγαμε. Γύρω στις 40 ώρες ήταν το τελικό "καθαρό" νούμερο οδήγησης.
Διόδια πρακτικά δεν υπάρχουν. Ελάχιστα ευρώ μόνο στην Σερβία και στα Σκόπια και αυτά με κόστος ανά χιλιόμετρο 2 και 3 φορές φθηνότερα από ότι τα Ελληνικά – άλλη μια απόδειξη του πόσο κορόιδο μας πιάνουν τα Ελληνικά μονοπώλια με τις ευλογίες του κράτους.
Η οδηγική συμπεριφορά στους δρόμους των Βαλκανίων προς έκπληξη μου ήταν σκάλες ανώτερη από τα χάλια που βλέπουμε στην Ελλάδα καθημερινά. Πειθαρχημένη κίνηση στον δρόμο, οδήγηση δεξιά, με σχετικό σεβασμό στα (πιο ρεαλιστικά από τα δικά μας) όρια ταχύτητας και στο που επιτρέπονται οι προσπεράσεις, φλάς πάντα, και όπου μπορούν να διευκολύνουν προσπέραση ή να προειδοποιήσουν για μπλόκο θα το κάνουν. Και εννοείται ότι θα κοκαλώσουν μόλις δουν πεζό να θέλει να διασχίσει τον δρόμο όπως και σε όλη την Ευρώπη. Τόσες μέρες και τόσα χιλιόμετρα δεν πετύχαμε πουθενά τον κλασικό κάγκουρα και ποτέ και πουθενά δεν ένοιωσα ότι κινδυνεύω από τους υπόλοιπους οδηγούς στον δρόμο. Λίγη περισσότερη προσοχή μόνο στην Αλβανία και αυτό όχι τόσο από τα αυτοκίνητα όσο από πεζούς, ποδήλατα, κάρα κλπ που περιέργως νομίζουν ότι μπορούν να περάσουν απέναντι τον δρόμο από οπουδήποτε.
Θα το ξανάκανα ? ΣΗΜΕΡΑ κιόλας…
Τι θα άλλαζα αν το ξεκίναγα πάλι αύριο ? Ελάχιστα πράγματα. Η σχεδίαση που είχα κάνει (πάντα λαμβάνοντας υπ' όψιν τους περιορισμούς που είχα) ήταν σε γενικές γραμμές άψογη. Εκ των υστέρων και αν είχα την δυνατότητα θα πρόσθετα μια ακόμα μέρα στο Σεράγεβο και μια στην Mokra Gora. Αλλά το κυριότερο είναι ότι αν μπορούσα (που δεν μπορώ...) θα επέλεγα να το κάνω Ιούνιο ή Σεπτέμβριο. Νομίζω ότι τότε θα ήταν ιδανικά από όλες τις απόψεις.
Το πρόβλημα των τηλεφώνων είναι πράγματι ενοχλητικό. Είχα κάνει μεν προετοιμασία όσο αφορά το gps και δεν είχα σοβαρό πρόβλημα αλλά το να ζητάς το WiFi σε όποιο μαγαζί κάθεσαι είναι λίγο σπαστικό (αν και πολλά αναγράφουν το password στον κατάλογό τους). Το να δώσω όμως τα τόσα πολλά χρήματα που μου ζητάγανε στην εδώ Vodafone για την περιαγωγή στις κλήσεις και κυρίως για τα ελάχιστα data (μόνο 100ΜΒ ημερησίως με τρελή χρέωση για από εκεί και πάνω) το θεωρώ καθαρή κλοπή και δεν τους κάνω την χάρη.
Όσο αφορά νομίσματα και συναλλαγές δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οι Ελληνικές κάρτες δουλεύουν παντού και επίσης το ευρώ έχει γίνει πια ντεφάκτο παράλληλο νόμισμα σε όλες αυτές τις χώρες. Παντού το δέχονται και μάλιστα στα πιο τουριστικά μέρη σου δίνουν και ρέστα σε ευρώ. Αν χρειαστεί να πάρεις ρέστα από ευρώ σε τοπικό νόμισμα συνήθως είναι πολύ μικρά ποσά που θα τα ξοδέψεις εύκολα στο επόμενο παγωτό ή σουβενίρ-μαγνητάκι που θα πάρεις…
Ελπίζω να φάνηκα χρήσιμος
7η ημέρα και χαράματα ξεκινάμε από το Σεράγεβο. Η πρωινή δροσιά ήταν πιο έντονη από ότι περιμέναμε και ανεβαίνοντας στα βουνά η θερμοκρασία όλο και έπεφτε ενώ από το πουθενά εμφανίστηκε ξαφνικά μια ομίχλη που κάλυπτε τα πάντα !
Η θερμοκρασία να συνεχίζει να πέφτει και κάποια στιγμή βλέπω στο θερμόμετρο του αυτοκινήτου 13 βαθμούς την στιγμή που όλες τις προηγούμενες ημέρες ήμασταν παντού και πάντα πάνω από τους 30 !!!
Από το air condition γυρνάμε για λίγο στο καλοριφέρ και η διαδρομή συνεχίζει. Πρώτος στόχος το συνοριακό πέρασμα στο Βίσενγκραντ και η διαδρομή μέχρι εκεί απλά απίστευτη. Συνεχώς δίπλα σε ποτάμια, στενά τούνελ (κάποια πολύ στενά και χωρίς καθόλου φωτισμό σε βαθμό που τρομάζεις αν τυχόν έρχεται κάποιος από το απέναντι ρεύμα ) αλλά χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και παρ’ όλη την μια λωρίδα του δρόμου κρατάς εύκολα τα 80-100 χιλιόμετρα.
Φθάνοντας στην πόλη του Βισενγκαντ φουλάρουμε σε βενζίνη στα μόλις 1,54€ και μερικά χιλιόμετρα μετά αντικρίζουμε τα σύνορα της Σερβίας. Σχεδόν χωρίς να σταματήσουμε περνάμε χαλαρά Σερβία για να μας ξανασταματήσουν 300-400 μέτρα μετά για να πληρώσουμε φόρο εισόδου στην χώρα !!! Πρώτη φορά μου έτυχε αυτό. Ευτυχώς δέχονταν πιστωτική γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε δηνάρια και δεν έπαιρναν ευρώ… Αν θυμάμαι καλά 1 ευρώ και κάτι ήταν ο φόρος…
Λίγο μετά τα σύνορα μας υποδέχεται ένα μαγευτικό μέρος , το Mokra Gora. Απ’όσο ξέρω είναι η περιοχή καταγωγής του Εμιλ Κουστουρίτσα και εκεί έχουν δημιουργήσει πολλά ξεχωριστά μικρά θεματικά χωριά το καθένα εμπνευσμένο από διαφορετική ταινία του Χόλυγουντ. Όλα πηγμένα στο πράσινο και πανέμορφα. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να τα γνωρίσουμε καλύτερα αλλά μπροστά μας είχαμε καμιά +400αριά χιλιόμετρα ακόμα και δεν μας έπαιρνε για πολλά – πολλά. Γρήγορες μικρές στάσεις για φωτό και συνεχίζουμε….
Η διαδρομή κατηφορίζει προς την 1η μεγάλη Σερβική πόλη την Ούζιτσε μέσα από όμορφα τοπία με προσεγμένα και καλαίσθητα σπιτάκια. Ο δρόμος στα πρώτα χιλιόμετρα χιλιομπαλωμένος και στενός αλλά όταν μπαίνουμε στον κυρίως επαρχιακό παραμένει στενός αλλά τουλάχιστον με φρέσκο και άψογο οδόστρωμα.
Πλησιάζοντας σε κάθε πόλη η κίνηση σφίγγει αρκετά αλλά χωρίς μποτιλιαρίσματα και μεγάλες καθυστερήσεις. Απλά από τα 70-80-90 για 2-3 χιλιόμετρα πέφτεις στα 30-50 μέχρι να περάσεις τους κυκλικούς κόμβους και να ξανανέβεις μετά στα κανονικά.
Πάντως από ένα σημείο και μετά η διαδρομή που μας οδηγούσε το gps μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη. Μπορεί να ήταν η συντομότερη αλλά σε κάποια κομμάτια ένοιωσα ότι οδηγούσα σε αγροτικό δρόμο σε βαθμό που σχεδόν σταμάταγα στην άκρη για να σιγουρευτώ ότι θα χωρέσει το αντίθετα ερχόμενο όχημα. Δεν μπορεί να ήταν αυτός ο κυρίως δρόμος – κάποιος παράδρομος θα ήταν, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να το ψάξω όσο έβλεπα ότι η γενική κατεύθυνση ήταν σωστή… Ευτυχώς σχετικά σύντομα επανήλθαμε σε “κανονικό επαρχιακό” δρόμο, πάντα με μια λωρίδα αλλά τουλάχιστον πηγαίναμε άνετα.
Κάπου κοντά στο Κραγκουγιεβιτς συναντάμε τον αυτοκινητόδρομο που έρχεται από το Βελιγράδι και από εκεί και μετά τα πράγματα απλοποιούνται. Σταθερά στα 130-140 και η Νις πλέον είναι λίγο πάνω από μια ώρα μακριά.
Με μια ενδιάμεση στάση για ξεμούδιασμα, αναψυκτικό και κανένα σαντουιτσάκι φθάνουμε στην Νις μεσημέρι μεν αλλά λίγο νωρίτερα από ότι υπολόγιζα. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο, ξεκουραζόμαστε λίγο, ένα ντουζάκι, και απόγευμα πια ξεκινάμε ποδαράτοι να εξερευνήσουμε και τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας.
Για την Νις δεν ήξερα τίποτα. Η διανυκτέρευση εκεί κλείστηκε αναγκαστικά σαν ενδιάμεσος σταθμός γιατί αλλιώς δεν έβγαιναν τα χιλιόμετρα της επιστροφής. Παρ’ όλα αυτά αποδείχτηκε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του ταξιδιού. Χωρίς σαν πόλη να είναι εντυπωσιακή ή κάτι το ιδιαίτερο, τα δυνατά της σημεία είναι το πάρκο-φρούριο πάνω από το ποτάμι και ο μεγάλος πεζόδρομος στον οποίο βρίσκονται μαζεμένα όλα τα μαγαζιά εστίασης και η εμπορική κίνηση της πόλης. Ενδιάμεσα τα χωρίζει μια μεγάλη πλατεία με το άγαλμα του ελευθερωτή της πόλης (μην με ρωτάτε το όνομά του…), πεζούλια και σιντριβάνια, πλωτό εστιατόριο, και η κεντρική γέφυρα που διασχίζει το ποτάμι και σε οδηγεί μέσα στο παλιό κάστρο-πάρκο. Όλος ο κόσμος μαζεμένος εκεί, διάφορα happening από παραδοσιακούς χορούς μέχρι έκθεση κλασσικών αυτοκινήτων και ροκ συναυλία, και γενικά μια πόλη με χαρούμενο κλίμα και ευτυχισμένη “αύρα”. Περπατήσαμε πάνω-κάτω όλη αυτή την διαδρομή και βλέπαμε χαρούμενους ανθρώπους όλων των ηλικιών να το διασκεδάζουν.
Για το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας θέλαμε κάτι παραπάνω από γρήγορο φαγητό τύπου doner ή pizza και ρωτώντας καταλήξαμε μετά από αρκετό περπάτημα περιμετρικά του κάστρου σε “κυριλέ” εστιατόριο με το όνομα…”Alexis”…
Αν και ήταν σχεδόν γεμάτο (Σαββατόβραδο γαρ) και φυσικά δεν είχαμε κάνει κράτηση, κάναν ότι καλύτερο να μας βολέψουν. Το μαγαζί διέθετε και ζωντανή μουσική παρακαλώ και προς έκπληξή μας ακούσαμε αρκετά Ελληνικά τραγούδια με σερβικό στίχο. Το κλού όμως ήταν ότι κάποια στιγμή τραγούδησαν και στα Ελληνικά !!! Ο Νταλάρας φαίνεται ότι έχει σουξέ στην Σερβία…
Το φαί δεν έλεγε σπουδαία πράγματα αλλά περάσαμε καλά και με 2 τεράστιες μερίδες + σαλάτα + εμφιαλωμένο κρασί τα 34€ του λογαριασμού τα λες και φθηνά για ένα υποτίθεται ακριβούτσικο μαγαζί. Γενικά σχηματίσαμε την εντύπωση ότι η Nis είναι αρκετά φθηνή πόλη τουλάχιστον όσο αφορά φαί, καφέ, διασκέδαση.Η επόμενη ημέρα ήταν καθαρά μέρα επιστροφής. Πολύ νωρίς το πρωινό στο ξενοδοχείο και πριν τις 8.00 ήμασταν στον δρόμο. Αυτοκινητόδρομος πια και τα χιλιόμετρα αν και μπόλικα φεύγουν γρήγορα. Σε λιγότερο από 2 ώρες και με κόστος διοδίων το 1/3 για τα αντίστοιχα χιλιόμετρα στην Ελλάδα φθάνουμε στα σύνορα των Σκοπίων, όπου εκεί για πρώτη και μοναδική φορά μας ζήτησαν και την πράσινη κάρτα ασφάλισης του αυτοκινήτου. Κανένα πρόβλημα φυσικά, και με μόνο 15 λεπτά καθυστέρησης βρισκόμαστε πια στα Σκόπια με επόμενο στόχο τα Ελληνικά σύνορα.
Η διαδρομή στα Σκόπια είναι κι αυτή αυτοκινητόδρομος αν και χαμηλότερων προδιαγραφών. Εκεί για πρώτη φορά είδαμε και μπλόκα με ραντάρ στημένα σε κάποια σημεία και μάλιστα έναν Γερμαναρά που ενώ πήγαινα με 110-120 με πέρασε με +40 τον πετύχαμε σταματημένο πιο κάτω σε ένα από αυτά. Πως το λένε ? Karma is a bitch…
Μιας και τα Σκόπια διαθέτουν την πιο φθηνή βενζίνη από όλες τις χώρες που περάσαμε, μερικά χιλιόμετρα πριν τα σύνορα φουλάρω ασφυκτικά με 1,44€. Πλησιάζοντας τα Ελληνικά σύνορα βλέπουμε την κίνηση να αυξάνεται και με ζώνουν τα μαύρα φίδια. Και δεν είχα άδικο…
2-3 χιλιόμετρα πριν τα σύνορα σταματάμε και αρχίζει το μαρτύριο. Μια ατελείωτη ουρά χιλιομέτρων που να κινείται εξαιρετικά αργά ενίοτε και καθόλου. Με την θερμοκρασία στους 34 βαθμούς, κάτω από τον καυτό ήλιο, σχεδόν ακινητοποιημένοι, και αυτό το μαρτύριο κράτησε πάνω από 3 ώρες !!! Αυτό το Ελληνικό κράτος πάντα βρίσκει τρόπο να μας κάνει να ντρεπόμαστε για την χώρα που ζούμε… 5 χώρες περάσαμε τέτοιο χάλι πουθενά. Αν είναι δυνατόν μια Ευρωπαική χώρα, που ξέρει εκ των προτέρων ότι θα υποδεχθεί 30+ μύρια τουρίστες (και άρα 5-6 μύρια από αυτούς οδικώς), να μην έχει κάνει καμία πρόβλεψη για να αντιμετωπίσει την κίνηση στην κύρια εισοδό της από Βορρά και να αφήνει χιλιάδες κόσμο να σιγοψήνεται μέσα στα αυτοκίνητα επί ατελείωτες ώρες…
Ντροπή και μόνο ντροπή, και πάλι ντροπή… Τους το είπα κιόλας στα σύνορα – όχι ότι ίδρωσε το αυτί τους αλλά λέμε τώρα…
Έχοντας ξεφύγει από κάθε χρονικό όριο καθυστέρησης, με τα νεύρα φυτίλια, και βλέποντας ότι είμαι εντελώς οριακά από χρόνο για να προλάβω το φέρρυ των 18.00 από Γλύφα σε Αγιόκαμπο για να περάσω στην Εύβοια, αμέσως μετά τα σύνορα πλακώνομαι στα 160-170 μπας και καταφέρω να το προλάβω αλλιώς θα έτρωγα στο κεφάλι ακόμα 2 ώρες καθυστέρησης μέχρι το επόμενο (και τελευταίο της ημέρας) φερρυ. Κάτι που ακόμα παραμίλαγα από τα νεύρα μου, κάτι τα πολλά χιλιόμετρα, χάνω την έξοδο προς Κατερίνη και κατευθύνομαι προς Θεσσαλονίκη… Σύγχυση στο πως θα καταφέρω να κάνω αναστροφή, και όλα πήγαν στραβά. Κόντεψα να φτάσω Γιαννιτσά για να καταφέρω να γυρίσω… Και φυσικά με αυτή την καθυστέρηση ήταν πια μάταιη κάθε προσπάθεια να προλάβω. Αποδεχόμενος ότι θα φτάσω αργά το βράδυ στην Εύβοια το πήρα χαλαρά μέχρι τέλους…
Αυτό ήταν το ταξίδι μου στα Βαλκάνια.
Μερικά συγκεντρωτικά στοιχεία…
Σύνολο χιλιομέτρων (από Αθήνα σε Αθήνα) 2.780 χλμ
Μέση κατανάλωση όλου του ταξιδιού 6,75 λιτ/100χλμ.
Θα μπορούσε να ήταν 2-3 δέκατα καλύτερη αλλά τα 3+ωρα μποτιλιαρίσματα σε Αλβανία και Ελ. Σύνορα ανέβασαν τον μέσο όρο. Επιμέρους πάντως στο επαρχιακό Βοζνίας, Μαυροβουνίου κλπ έβλεπα εξαιρετικά χαμηλές καταναλώσεις που δεν είχα δει ποτέ πριν – μιλάμε για μέχρι και 5,5 λ/100χλμ !!! Το να σέρνεσαι με ξεχασμένες 5η-6η και 60-90 χιλιόμετρα έχει και τα καλά του.
Βάζοντας βενζίνη σχεδόν σε όλες τις χώρες με διαφορετικές τιμές, η μέση τιμή του λίτρου που πλήρωσα πρέπει να μου βγήκε γύρω στα 1,70. Άρα το συνολικό κόστος σε βενζίνη πρέπει να έπαιξε γύρω στα 320,00 €
To computer του αυτοκινήτου στο τέλος έδειξε συνολικά 47 ώρες οδήγησης - αν και το νούμερο είναι λίγο πλασματικό αφού περίπου οι 7 από αυτές ήταν με το αυτοκίνητο σχεδόν ακινητοποιημένο στα 2,5 μποτιλιαρίσματα που φάγαμε. Γύρω στις 40 ώρες ήταν το τελικό "καθαρό" νούμερο οδήγησης.
Διόδια πρακτικά δεν υπάρχουν. Ελάχιστα ευρώ μόνο στην Σερβία και στα Σκόπια και αυτά με κόστος ανά χιλιόμετρο 2 και 3 φορές φθηνότερα από ότι τα Ελληνικά – άλλη μια απόδειξη του πόσο κορόιδο μας πιάνουν τα Ελληνικά μονοπώλια με τις ευλογίες του κράτους.
Η οδηγική συμπεριφορά στους δρόμους των Βαλκανίων προς έκπληξη μου ήταν σκάλες ανώτερη από τα χάλια που βλέπουμε στην Ελλάδα καθημερινά. Πειθαρχημένη κίνηση στον δρόμο, οδήγηση δεξιά, με σχετικό σεβασμό στα (πιο ρεαλιστικά από τα δικά μας) όρια ταχύτητας και στο που επιτρέπονται οι προσπεράσεις, φλάς πάντα, και όπου μπορούν να διευκολύνουν προσπέραση ή να προειδοποιήσουν για μπλόκο θα το κάνουν. Και εννοείται ότι θα κοκαλώσουν μόλις δουν πεζό να θέλει να διασχίσει τον δρόμο όπως και σε όλη την Ευρώπη. Τόσες μέρες και τόσα χιλιόμετρα δεν πετύχαμε πουθενά τον κλασικό κάγκουρα και ποτέ και πουθενά δεν ένοιωσα ότι κινδυνεύω από τους υπόλοιπους οδηγούς στον δρόμο. Λίγη περισσότερη προσοχή μόνο στην Αλβανία και αυτό όχι τόσο από τα αυτοκίνητα όσο από πεζούς, ποδήλατα, κάρα κλπ που περιέργως νομίζουν ότι μπορούν να περάσουν απέναντι τον δρόμο από οπουδήποτε.
Θα το ξανάκανα ? ΣΗΜΕΡΑ κιόλας…
Τι θα άλλαζα αν το ξεκίναγα πάλι αύριο ? Ελάχιστα πράγματα. Η σχεδίαση που είχα κάνει (πάντα λαμβάνοντας υπ' όψιν τους περιορισμούς που είχα) ήταν σε γενικές γραμμές άψογη. Εκ των υστέρων και αν είχα την δυνατότητα θα πρόσθετα μια ακόμα μέρα στο Σεράγεβο και μια στην Mokra Gora. Αλλά το κυριότερο είναι ότι αν μπορούσα (που δεν μπορώ...
) θα επέλεγα να το κάνω Ιούνιο ή Σεπτέμβριο. Νομίζω ότι τότε θα ήταν ιδανικά από όλες τις απόψεις.Το πρόβλημα των τηλεφώνων είναι πράγματι ενοχλητικό. Είχα κάνει μεν προετοιμασία όσο αφορά το gps και δεν είχα σοβαρό πρόβλημα αλλά το να ζητάς το WiFi σε όποιο μαγαζί κάθεσαι είναι λίγο σπαστικό (αν και πολλά αναγράφουν το password στον κατάλογό τους). Το να δώσω όμως τα τόσα πολλά χρήματα που μου ζητάγανε στην εδώ Vodafone για την περιαγωγή στις κλήσεις και κυρίως για τα ελάχιστα data (μόνο 100ΜΒ ημερησίως με τρελή χρέωση για από εκεί και πάνω) το θεωρώ καθαρή κλοπή και δεν τους κάνω την χάρη.
Όσο αφορά νομίσματα και συναλλαγές δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οι Ελληνικές κάρτες δουλεύουν παντού και επίσης το ευρώ έχει γίνει πια ντεφάκτο παράλληλο νόμισμα σε όλες αυτές τις χώρες. Παντού το δέχονται και μάλιστα στα πιο τουριστικά μέρη σου δίνουν και ρέστα σε ευρώ. Αν χρειαστεί να πάρεις ρέστα από ευρώ σε τοπικό νόμισμα συνήθως είναι πολύ μικρά ποσά που θα τα ξοδέψεις εύκολα στο επόμενο παγωτό ή σουβενίρ-μαγνητάκι που θα πάρεις…
Ελπίζω να φάνηκα χρήσιμος
Last edited:
. 
