LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.595
- Likes
- 8.124
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΙΣΜΟ ΤΟΥ1999
Ήμουν σε δίλημμα να το ανεβασω η όχι.. πολλοι θανατοι, πολυς θυμός πικρα..οργη..Στο τελος αποφασισα να το ανεβασω ως ένα μικρο μνημοσυνο για όλους του νεκρους όλων των καταστροφων..
Ο πρόσφατος σεισμός στη Τουρκία των 7,8 ρίχτερ οι αναφορές για τη κρατική οργάνωση και ετοιμότητα, η συρρέουσα αλληλεγγύη , οι τραγικές εικόνες των ερειπωμένων πόλεων, ο πόνος στα πρόσωπα των πολιτών η απόγνωση η χαμένη ελπίδα, η εκμετάλλευση και ένα τηλεφώνημα ετοιμότητάς από την οργάνωση , με έκαναν να ανοίξω το ημερολόγιο μου να ανατρέξω στις σελίδες του για να ξαναδώ το πως διαχειρίστηκα και διαχειριστήκαμε τις ανάλογες καταστάσεις σε εκείνη την αποστολή στη Γιαλοβα το 1999..
Ταράχτηκα όχι τόσο γιατί οι συνθήκες ήταν πράγματι δύσκολες αλλά γιατί δεν μπόρεσα να θυμηθώ αρκετά πρόσωπα και πολλές στιγμές που μοιράστηκα και έζησα κοντά έντονα.. Διαβάζοντας το τι κατέγραψα τότε , σκέψεις, απορίες, απόδοση ευθυνών, σκληρή κριτική, πολλές φορές γεμάτη απογοήτευση ως προς την οργανωτική πλευρά της οργάνωσης ,έχω την υποχρέωση να επισημάνω ότι τότε ολοι είμασταν νέοι εθελοντές χωρίς ιδιαίτερη σπουδή, εμπειρία που ριχτήκαμε με ενθουσιασμό και χωρίς μέσα και μεγάλα κονδύλια( πολλές φορές καλύπταμε οι ιδιοι τα έξοδα μας) στο πεδίο της αλληλεγγύης…έκτοτε έχουν περάσει χρόνια πολλά, οι οργανώσεις έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο από εκεινο το ερασιτεχνικό-εθελοντικό, στο επαγγελματικό εθελοντικό.. που σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αλλα όπως και ναχει αφού διαχειρίζονται κονδύλια και επιχορηγήσεις οφείλουν να είναι ακριβείς επαγγελματίες καλοί διαχειριστές και να αποδίδουν άριστο έργο …
Λίγα στατιστικά εκείνου του σεισμού στο Ιζμιτ . Στις 17 Αυγούστου 99 σεισμός 7,6 ρίχτερ 37 δευτερολέπτων διάρκειας ταρακούνησε την επαρχία Κοτζαελι με επίκεντρο το Ιζμιτ και με το εστιακό βάθος 15 χιλ άφησε πισω του 17 χιλιάδες νεκρούς ( αλλοι λενε 35 χιλ) και με τεράστιες καταστροφές σε δημοσία κτίρια και υποδομές. Ολοι θα παραδεχτούν ότι εκείνος ο σεισμός έστρωσε το πολιτικό δρόμο του Ερτογαν προς την εξουσία…ποιος φανταζόταν εκείνος δε λιγότερο από όλους πως μια ιδια καταστροφή μπορεί να του στερήσει την απολυταρχία που έχτισε τοσα χρόνια..
Πίσω στις σελίδες του ημερολογίου…
18 Αυγούστου 1999.. μια μέρα με τρέξιμο ταλαιπωρία και άγχος..η μητέρα της κολλητής μου μετα το χειρουργείο παραμένει στη ΜΕΘ με σήψη και δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης. .Επιστρέφω σπίτι .. στον καναπέ μου προσπαθώ να δροσιστώ με τον ανεμιστήρα στο φούλ( τότε ούτε συζήτηση για κλιματιστικό!) και το ντρινγκ του τηλεφώνου έρχεται να αναστατώσει και παλι το ρυθμό της ζωής μου..
-Φεύγεις για Τουρκία ??? Ρωτουν από τους ΜDM..
-Ε ναι.. απαντώ χωρίς πολλές πολλές σκέψεις.. Μια μέρα εχω στη διάθεση μου να ετοιμαστώ και να καταθέσω αδεια…ω ρε γλέντια πάλι ο διευθυντής μου….
Σε μια βαλίτσα ρίχνω τα ρούχα αποστολών .. θα είναι μια καινούργια εμπειρία ψυχοβγαλτική και συνάμα τρομακτική[Μ1] γυρνώντας μέσα στα ερείπια , να μυρίζεις το θάνατο σε κάθε ανάσα και να βλέπεις πτώματα σε κάθε σου βήμα..
Το βράδυ φεύγω με τη τελευταία πτήση της ΟΑ που ευτυχώς ήταν στην ώρα της.. Για άλλη μια φορά φιλοξενούμε από το ξάδελφο μου Γιώργο( τώρα διάσημος κιθαρίστας και τοχω καμάρι) που δεν χάνει ευκαιρία να μου τα ψάλει και πάλι.. αναλύσεις, ψυχαναλύσεις , ότι δεν ψάχνω βαθιά μέσα μου να δω τι θέλω , να γνωρίσω τον εαυτό μου και καταφεύγω σε τεχνάσματα για να αποφύγω τη σύγκρουση του εγώ κτλ.. λέξη δεν κατάλαβα και ουτε το ήθελα …. Με ένα αμπελοφιλοσοφίες παλι λές, του είπα και έφυγα για υπνο..
20/8/1999 το πρωί στα καινούργια γραφεία της οργάνωσης γνώρισα και τα υπόλοιπα παιδιά που θα φεύγαμε μαζί.. στην ουσία ένα καινούργιο μέλος γνώρισα γιατι όλοι οι άλλοι είμασταν γνωστοί από τα παλια..σε αυτή την αποστολή θα έλθουν και μέλη του ΔΣ για να ασχοληθούν με τα γραφειοκρατικά πράγμα που γνωρίζουν πολύ καλα η Ηρώ και ο Νικήτας.
Στην Ελευσίνα κάτω από μια αφόρητη ζέστη φορτώνουμε τα πράγματα μας σε ένα C130 και το ταξιδι στη Πόλη ξεκινά.. Παρέα μια δημοσιογράφος που θα έλθει ως το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης κάνοντας λέει ρεπορτάζ με θέμα ΄΄οι Έλληνες και οι τούρκοι που βρίσκονται πολιτικά στα μαχαίρια τώρα αλληλοβοηθιούνται..’’ ,,θα το διατυπώσει φαντάζομαι αλλιώς. αλλά το ζουμί είναι αυτό..
Α βρε καλή μου που θα βρεις το χρόνο. το χώρο να δεις το τι κάνουν και τι προφέρουν οι Έλληνες?? Με 4 ερωτήσεις που μας κάνεις και που βαριόμαστε να σου απαντήσουμε και γιατι δεν θέλουμε, αλλά και γιατί δεν ξέρουμε τι θα βρούμε που θα πάμε εσυ θα κάνεις ρεπορτάζ?? Δυο λόγια συμπόνιας και 3 δάκρυα νομίζεις ότι θα είσαι ακριβής, αντικειμενική ?? Φαντάζομαι δεν θα διεκδικήσεις Pulitzer..
Στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης μας υποδέχονται εγκάρδια ..σε ένα τραπέζι υπάρχει άφθονος ζεστός καφές, νερό, τυρόπιτες σάντουιτς …Πριν προλάβω να ακουμπήσω το καφέ σκάνε διπλα μου καμμιά 30ρια Γιαπωνέζοι διασωστες ..( που ως γνωστό δεν τα πάω καλά με το έθνος αυτό ) …έπεσαν σαν ακρίδες στο τραπέζι..( τοχω ξαναδεί τόσες φορες σε συνέδρια και άλλες συναντήσεις..)
Οι Τούρκοι συμπαθείς ευγενέστατοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τη πραγματικά μεγάλη βοήθεια που εχει έλθει..
Σε μια γωνία της αίθουσα υποδοχής υπάρχει ένα γραφείο του UN που εχει αναλάβει το κομμάτι του συντονισμού…Με το που φτάνεις δηλώνεις την ιδιότητα σου και από που έρχεσαι , σου διαθέτουν ένα φορτηγό αν έχεις υλικό, φάρμακα, μηχανήματα κτλ , ένα διερμηνέα και με συνοδεία της αστυνομίας φεύγεις για τη τοποθεσία που σου έχει ανατεθεί..
Εμεις τις διαδικασίες τις τελειώσαμε νωρις γύρω στις 5,30 αλλά τα παιδιά με την κινητή μονάδα που έρχονται οδικώς δεν έχουν φτάσει , οπότε τους περιμένουμε.. Σε όλη αυτή την πολύωρη αναμονή καφές, νερο αναψυκτικά ήταν πάντα άφθονα και διαθέσιμα.
Κάποια στιγμή γέμισε ο τόπος με εκατοντάδες στρατιώτες από Αίγυπτο, Αλγερία και Ισραήλ… ,δεκάδες διασωστικές ομάδες με εκπαιδευμένα σκυλιά, με σύγχρονα μηχανήματα περίμεναν την σειρά τους να φύγουν για όπου το συντονιστικό γραφείο τους ανέθετε,,.
Οι ώρες περνούσαν και τα δικά μας παιδιά άφαντα.. ,μια ανησυχία άρχισε να μας καταβάλει μιας και τα τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν.. ..ευτυχώς κατά τα μεσάνυχτα έφτασαν. Φύγαμε με συνοδεία αστυνομίας ως το ferryboat που θα μας έβγαζε στη Υalova.. Η Υalova είναι μια ιστορική πόλη και λιμάνι της νότια του κολπου της Νικομήδειας στη θάλασσα του Μαρμαρά που υπέστη τις μεγαλύτερες συνέπειες αυτού του καταστροφικού σεισμού. ..
Όλα φαίνονται υπο έλεγχο και καλα διοργανωμένα με συντονισμό…ασθενοφόρα, ελικόπτερα, γιατροί, νοσηλευτές δουλεύουν ασταμάτητα…
Στο στάδιο έχουν στηθεί σκηνές, εχει δημιουργηθεί ένα ελικοδρόμιο, ένα συσσίτιο και ένα ιατρείο
. Πρωτη μας δουλεια να βρούμε το συντονιστικό γραφείο εδώ .. Βρίσκουμε το desk σε μια γωνιά του γηπέδου βρήκαμε και τον συντονιστή αλλά μαντέψτε τι?? ….μας στέλνει σε άλλον ,,,και ο άλλος σε άλλον και να που εδώ τελειώνει ο καλός συντονισμός …απογοήτευση…κάτι που ξέρουμε… τελικά ότι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας ..Ενας από τους πολλούς επικεφαλής μας λυπήθηκε και μας στέλνει σε μια άλλη πόλη το Golcuk που βρίσκεται στη περιοχή Kocaeli στο κόλπο Izmit….
.Μιας και η κούραση και η νύχτα μας ειχε καταβάλει κάναμε μια στάση για να ξεκουραστούμε και μόλις χάραξε φεύγουμε για Golcuk.. Φτάσαμε ..ήλιος ζέστη αφόρητη και εμείς μπαίνουμε σε μια πόλη εντελώς κατεστραμμένη .. ερείπια, πολυκατοικίες κατεδαφισμένες ,χαλάσματα παντού, μυρωδιά θανάτου παντού.. μάλλον εδώ είναι το επίκεντρο του σεισμού …Κάποιος πάλι υπεύθυνος μας στέλνει σε ένα σχολείο οπου μπορούμε να στήσουμε τις σκηνές μας στη αυλή.. Το σχολείο όμως είναι πολύ μακριά από την περιοχή των πληγέντων που έπρεπε να βοηθήσουμε, δεν θα μπορούσαν να προσεγγίσουν το ιατρείο μας αν επιλέγαμε τη αυλη του σχολείου ως βάση..
Η Ηρώ επέστρεψε στη πολη Golcut να ζητήσει από τον υπεύθυνο να μείνουμε στη βάση( στρατιωτική) και εγω με το Σπύρο το Χρήστο τον Αποστόλη ενσωματωθήκαμε με διασωστες σε μια προσπάθεια ανεύρεσης ζωής…αλλά από τα χαλάσματα ανασύραμε ένα νεκρό παιδι. .
.στα διπλανά ερείπια η γερμανική ομάδα έχοντας στη διάθεση της μικρόφωνα, μηχανήματα, κάμερες, έψαχναν για σημάδια ζωής…τίποτα.. πόνος και δάκρυα σε κάθε νεκρο που βγαίνει από τα χαλάσματα. .απογοήτευση.. ο κόσμος παρακολουθεί κάθε προσπάθεια διάσωσης με βλέμμα κενο .. τα δάκρυα στέρεψαν και δεν έχουν πια ουτε φωνή ..
Η Ηρω επιστρέφει με κακά νέα.. δεν μπορούμε να μείνουμε στη βάση.. και λογικό μου φαίνεται….Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε Yalova , ετσι κινητή μονάδα, το βαν και το τεράστιο φορτηγό με τα φάρμακα παίρνουμε το δρομο επιστροφής..
Ξανα στο στάδιο όπου δεκάδες ελικόπτερα πανε και έρχονται, δεκάδες ασθενοφόρα, ,μια σκονη παντού και τονοι σκουπίδια συμπληρώνουν το πρώτο καταυλισμό στο στάδιο..
Νερό πουθενά, τουαλέτες επίσης πουθενά…χανόμαστε και χάνονται οι άνθρωποι σε ένα άσκοπο πήγανε ελα… ωρες ατέλειωτες να ψάχνεις να βρεις που επιτέλους θα δουλέψεις και πως..
Η σκόνη και η βρώμα εχει γίνει το νέο δερμα μας , έχουμε 2 μέρες να κοιμηθούμε να πλυθούμε να αλλάξουμε ρούχα..
Στους δρομους τα σωστικά συνεργεία σκάβουν ανασύροντας νεκρούς κάθε λεπτό κάθε ώρα που περνά μειώνει την ελπίδα να βρεθούν ακόμη ζωντανοί.. Μετα απο διάφορες συσκέψεις των συσκέψεων( θαυμάζω την Ηρω με την υπομονη της) που ακόμη δεν εχουμε μια τελικη πρόταση, αποφασίζουμε να παμε στην αυλη του νοσοκομείου να στήσουμε τις σκηνές τουλαχιστον να κοιμηθούμε… Πέρα από τη κούραση μας, το ξενύχτι μας τη πείνα μας, η ολη φάση του στησίματος των σκηνών κάτω από τα δένδρα στο προαύλιο μπροστά από το μισογκρεμισμένο τοιχο του μικροβιολογικού, μας προκάλεσε γελια αλλά στέφθηκε με επιτυχία ..πηρε μπρος και η γεννήτρια μας για λιγο φως αλλα και να δουλέψει το μικρο ψυγειακι με τα φάρμακα..Οτι και καθίσαμε και ειχαμε τους πρώτους επισκέπτες. .τους κύπριους γιατρούς του κόσμου που έχουν βγει και αυτοί στη γυρα να βρουν που να πάνε και τι να κάνουν..
Οι μισοί μείναμε να φυλάμε τα πράγματα και οι άλλοι έφυγαν για ανεύρεση φαγητού… Ψωμί ,ελιές και μπισκότα θα είναι το φαγητό μας απόψε και πολύ φοβάμαι και για τις επόμενες μέρες…
Το βράδυ πέφτει πολύ γέλιο γιατί όλοι με κοροϊδεύουν με το ημερολόγιο που γράφω και θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές με πρώτο και καλύτερο το Νικήτα με τις ατάκες και τα ανέκδοτα του..
Ο ύπνος βάρυνε τα βλέφαρα μας και παρ όλο το θόρυβο των αεροπλάνων των ασθενοφόρων , εγω ξεράθηκα μέσα στο υπνόσακο.
Το πρωί μετα το καφέ πήραμε δραστικές αποφάσεις. Τα παιδιά πήραν τα εργαλεία τους και πάνε με τους διασωστες να βοήσουν, η Ηρω συνεντευξιάζεται μιλώντας στα κανάλια που την έχουν τρελάνει και τίποτα δεν γίνεται και εμείς αποφασίζουμε να σκληρύνουμε τη στάση μας ,πιέζοντας τον επικεφαλής να μας δώσει επιτέλους ένα χώρο που να μπορέσουμε να στήσουμε ιατρείο.. και ευτυχώς ειχε απόδοση η επιμονή μας.. Μας πρότειναν το Cinarcik 12 χιλιόμετρα από τη Yalova που είναι ένα παραθεριστικό θέρετρο της περιοχής, που καμμιά διασωστική ομάδα δεν έχει πάει…
Πολλά κτίρια παραμένουν όρθια σημάδι καλής κατασκευής, αλλά και παρα πολλά έχουν γινει ερείπια…Βρήκαμε τον υπεύθυνο του κέντρου υγείας που μας συνόδεψε στη πρώτη μας αναγνωριστική επίσκεψη ανάμεσα από τα χαλάσματα και τα ερείπια.. όλος ο κόσμος είναι έξω είτε στους δρόμους ψάχνοντας κάτω από τα χαλάσματα…, είτε στη παραλία και στο γήπεδο.. Στη πλαγιά του βουνού έχουν στηθεί αρκετές σκηνές , άλλες έχουν στηθεί κοντά σε μεγάλα ανοίγματα δίπλα στα γκρεμισμένα σπίτια τους , κοντά στα πράγματα τους η σε ότι έχει μείνει από το βιος τους..άλλοι κοιμούνται στο δρόμο ..
Τα σπίτια χάσκουν οι κουρτίνες ανεμίζουν από τους ανοικτούς τοίχους , σεντόνια δεμένα στα μπαλκόνια που χρησίμευσαν ως σχοινιά για να φτάσουν στο έδαφος οι άνθρωποι ..
Γυρίσαμε Yalova ψάχνοντας να βρούμε τα παιδιά ..Οι Γάλλοι διασωστες είχαν καταφέρει να διασώσουν 3 άτομα, αλλα ο αριθμός νεκρών όλο και αυξάνεται.. συναντήσαμε την ΕΜΑΚ που εκείνη την ώρα έδιναν συνέντευξη σε ελληνικό κανάλι….
Ζέστη αφόρητη, σκόνη παντού στον αερα, στο εξω μας και στο μέσα μας..αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτήν την πτωμαιλα που διαπερνά κάθε κύτταρο και πόρο γίνεται ένα με την ανάσα σου τον ιδρώτα σου το είναι σου..
Επιστρέφουμε στο προαύλιο του νοσοκομείου που είναι η στέγη μας….Κόρνες φωνές και φτάνει ένα Datsun που από την καρότσα κατεβάζουνε ένα ανδρα με ανακοπή…για πότε βγήκαν τα emergency kt , ambu, οι γιατροί για πότε δια σωληνώθηκε ο ασθενής….χρόνος ρεκόρ. .μπράβο τους και κάτω από τέτοιες συνθήκες..ομως δυστυχώς για τον άνδρα κατέληξε…
Αυτό που μου κάνει εντύπωση πέρα από τα εκατοντάδες ασθενοφόρα τελευταίας τεχνολογίας και άριστου εξοπλισμού που τριγυρνούν στα χαλασματα, στους καταυλισμούς στα γήπεδα ,είναι το προσωπικό που έχει έλθει από όλη τη χώρα , από τις γύρω περιοχές να βοηθήσει, είναι οι εκατοντάδες εθελοντές που μας πλησιάζουν ζητώντας να δουλέψουν μαζί μας ως μεταφραστές χωρίς αμοιβη.. άφησαν τις δουλειές τους . τα σπίτια τους και προσφέρουν ότι μπορούν…Μένουν μαζι μας στο προαύλιο, μοιράζονται ψωμι με ελιες μοιράζονται την ανυπλησια μας , μας βοηθούν στη μετάφραση, μας φυλάνε τα πράγματα, μας βοηθούν στο στήσιμο σκηνών, στα φορτώματα και ξεφορτώματα.. αλλά κυρίως είναι φιλικοί και ευγενικοί..
Πήραμε τα φορτηγά μαζι με το δεύτερο που έφερε ορούς και κουβέρτες και φύγαμε για
Cinarcik όπου θα είναι τελικά το πεδίο δράσης μας…
Ο γιατρός του νοσοκομείου μας περίμενε και εμεις ξεφορτώσαμε στην αποθήκη τα φάρμακα, ορους , τα νερα τα κρεββάτια και φύγαμε για το γήπεδο όπου εκει θα στήναμε το μεγάλη σκηνή- ιατρείο ..
Ήταν ήδη αργά και έπρεπε να λύσουμε και το πρόβλημα του φορτηγατζή που επιμένει να γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη απόψε έχοντας μαζί του τον Αποστόλη που πρέπει να γυρίσει Ελλάδα και για τον οποίο η κ Ειρήνη στα κεντρικά δεν έκανε καμμιά προσπάθεια να βρεί τρόπο επιστροφής του, ενώ απο το πρωί που την είχαμε ενημερώσει ..μόνο υστερίες και κλάματα και στην ουσία αρνήθηκε να ασχοληθεί… οπότε ο φορτηγατζής μας ήλθε γενικώς γάντι..
Ξεφορτώσαμε στη μέση του σταδίου τα πράγματα , τα σκεπάσαμε με ένα χοντρό μουσαμά και βρήκαμε φαντάρους και κατοίκους που θα τα προσέχουν,.. οι ίδιοι το πρότειναν..αυριο με το καλό με το φως της ημέρας θα αρχίσουμε το στήσιμο..
Σε όλο το γυρισμό πίσω στη βάση μας( αυλή του νοσοκομείου Yalova) κάναμε σχέδια για το πως θα κάνουμε ένα ντουζ και που.. ποιος θα φυλάει τσίλιες ποιος θα εφοδιάζει με νερό..
Με το που μπήκα στο προαύλιο πήρα νερό και τα ρούχα μου και τράβηξα προς το μπάνιο που ειχα ανακαλύψει από χθες.. Με το φακό στο ένα χέρι και το μπουκάλι του νερού στο άλλο κατάφερα να βγάλω λίγη βρώμα από πάνω μου. .Περισσότερο καθαρή πλησιάζω τη παρέα κάτω από τα δένδρα της αυλής που όλο και μεγαλώνει ., παρα του ότι ο Αποστόλης έφυγε με το φορτηγό παρέα με μια νεαρή Τουρκάλα που πρέπει να επιστρέψει και εκεινη και που δείχνει παραπάνω ενδιαφέρον για το συνοδό της.. τα κουτσομπολιά , τα γέλια και οι ατάκες του Νικήτα μας χαλαρώνουν..ασε που επιμένει ο Νικήτας να τα γράψω κατά λέξη στο ημερολόγιο μου..
22 Αυγούστου το πρωι ημέρα Κυριακή εγερτήριο 7 το πρωι. Πλύσιμο οπου μπορει ο κάθε ένας , καφες κατω από το υπόστεγο του μισογκρεμισμένου μικροβιολογικού, που οποτε γίνεται μετασεισμός πεταγόμαστε μακρια μη φάμε κανένα κεραμίδι ….
Φύγαμε για Cinarcik.. ακόμη σκάβουν νύκτα-μέρα στα ερείπια για τυχόν ζωντανούς ..ευτυχώς το χωριό έχει ηλεκτρισμό και από ότι λέει ο δήμαρχος σήμερα θα αποκατασταθεί και η παροχή νερού..
Άρχισε ο Γολγοθάς του στησίματος της μεγάλης σκηνής.. ολόκληρο μηχανοστάσιο , σιδεριές, σχοινιά, στειλιάρια ..βαλε και το ότι κανένας μας δεν έχει εμπειρία κατασκηνωτή..
Μας έφαγε μας έψησε και ο ήλιος που όλη μέρα μας τσουρούφλιζε κάθε κύτταρο.. και τελικά με την βοήθεια των Τούρκων καταφέραμε να στήσουμε τη σκηνή.. Εδώ ο κάθε ένας στο εργο του…και η Ηρώ στο δικό της που το κάνει και καλά.. συνομιλίες , επαφές με τους αρμόδιους, τους επικεφαλής .. τωρα συνομιλεί με την Καρχιμάκη να κάνουμε γνωστή τη παρουσία μας εδώ , έχουμε ανάγκη την όποια ενίσχυση από τους συμπολίτες μας, και ας μην έχουμε ακόμη μια σταθερή βάση ,πράγμα που σήμερα θα ολοκληρωθεί.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ( σκάει μύτη ως κομήτης) ο κ Ξ,,ΑΑ ο υποπρόξενος με τα κανάλια και κανα δυο ακόμη παρέα, γραβατοφορεμένους , σένιους , πεντακάθαρους με τη μάσκα στα μούτρα μην πάθουν τίποτα και αρχίζουν το αιώνιο μπλα-μπλα.. ενας Σωκράτης νομίζω λεγόταν , σκούρος μελαχρινός στιλάτος όλο και μουρμούραγε όλο και κάτι ρωτούσε αλλά εμείς είχαμε δουλειά και δεν δίναμε σημασία.. κοινώς τον γράφαμε.. και ενώ λέγαμε άντε να τελειώνει αυτή η παράσταση , νασου και ο πρέσβης που δεν θυμάμαι το όνομα του, αθλητικότατος με το τζινάκι του το τιμπερλαντ υπόδημα και το κροκοδιλι πουκαμισακι και ευτυχώς η Ηρώ έχει αναλάβει ξενάγηση, συνέντευξη κτλ.. αφήνοντας εμάς στην ησυχία μας να κοπανάμε τα στηρίγματα της σκηνής ..που εκείνη την ώρα ευχαρίστως θα αντικαταστούσα τα στειλιάρια με κάποιων τα κεφάλια….. Ο Χρήστος και ο Σπύρος μούσκεμα στον ιδρώτα και τη βρώμα προσπαθούσαν να δώσουν ρυθμό ..ευτυχώς στήθηκε η σκηνή που όμως μέσα έκανε αφόρητη ζέστη.. Μαζέψαμε νερό καταβρέξαμε το χώμα μεταφέραμε τα εξεταστηρια, τα φάρμακα και τις υπόλοιπες σκηνές…Και πανω που είπαμε όλα καλά, ο καταψύκτης αρνείται να πάρει μπρος, ενώ η γεννήτρια δουλεύει μια χαρά για το ρανταρ και το δορυφορικό τηλέφωνο.... Ο Νικήτας κατάφερε να λειτουργήσει τέλεια το δορυφορικό κερδίζοντας ένα στοίχημα μαζι μου, που μην έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητες του είχα πει ΄΄αν το κάνεις να δουλέψει να με φτύσεις!!!!!΄΄ευτυχώς εκείνη την ώρα εξέταζα μια ασθενή οπότε γλύτωσα το φτύσιμο…
Ο κόσμος άρχισε να έρχεται στο ιατρείο μας με μικρά καθημερινά προβλήματα για την ώρα , τίποτα το σοβαρό ευτυχώς, μόνο η αφόρητη ζέστη μας ταλαιπωρεί. Τι να σου κάνει η μεγάλη ομπρέλα που αγοράσαμε και τη στήσαμε στην είσοδο .. κλιματιστικό θέλουμε..
Διάλειμμα …μια ανασα καθισμένοι γύρω από το μεγάλο πλαστικό τραπέζι που μας δώρισε ένας ταβερνιάρης απολαμβάνοντας ένα δροσερό αριαν( γιαουρτι) που η Σταυρούλα Ελληνίδα φοιτήτρια εδώ, κατάφερε να βρει ..ευτυχώς που δεν εκτιμήθηκε από όλους , εγω το ευχαριστήθηκα , ενώ ο Χρήστος ονειρεύεται κεμπάπ…
Δουλέψαμε ως 8 το βράδυ και μετα ξεχυθήκαμε να βρούμε κανένα εστιατόριο που να εχει μείνειhttps://www.travelstories.gr/community/#_edn1 όρθιο από το σεισμό αλλά να λειτουργεί κιόλας.. και όπως λένε.. ρωτώντας πας στη Πόλη, έτσι και εμείς ανεβήκαμε το βουνό και βρήκαμε μια κρεατοταβέρνα ανοικτή…σε διαφορετικά επίπεδα κάτω από τα δένδρα τα τραπέζια, λαμπιόνια στα κλαδιά και φανάρια τίποτα δεν θύμιζε τις εικόνες της καταστροφής λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω…Φάγαμε του σκασμού, ξεδώσαμε διώξαμε για λίγο τις μαύρες εικόνες , το πόνο την απόγνωση και παραδοθήκαμε στις ατάκες του Νικήτα και τις ιστορίες του.. Μεσάνυχτα φύγαμε ψάχνοντας για το ξενοδοχείο medussa που μάθαμε ότι μπορούμε να κάνουμε ένα ανθρώπινό μπάνιο στα άδεια δωμάτια του …Ο κάθε ένας πήγε και σε ένα δωμάτιο που είχε εγκαταλειφτεί γρήγορα από τους ενοίκους… Πλυθήκαμε επιτέλους καλά και ευχαριστηθήκαμε το ζεστό τσάι και την εγκάρδια κουβέντα που μας πρόσφεραν οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου.. Άρχισε να βρέχει και σκεφτόμαστε πως θα βρούμε το πρωί το ιατρείο,, Ο δρόμος επιστροφής προς Yalova γλιστερός και επικίνδυνος..
Βγαίνοντας από μια στροφή βλέπουμε ένα φορτηγό με φαντάρους να εχει τουμπάρει σε ένα χαντάκι.. τρέχουμε για βοήθεια.. με φακούς.. δυό φαντάροι τραυματίες. .πλησιάζουμε το έναν ο οποίος έντρομος αρνείται κάθε βοήθεια..Λεω δεν πειράζει πάμε στον άλλον , ο οποίος μιλούσε αγγλικά και αφέθηκε στα χέρια μας.. υπο το φως των φακών βάλαμε φλεβοκαθετηρες ακινητοποιήσαμε τα κατάγματα του περιμένοντας τα ασθενοφόρα.. ο πρώτος φαντάρος συνήλθε από το αρχικό σοκ ( ειδε και αγνώστους να είναι από πανω του) και ζήτησε συγνώμη και δέχτηκε τις ενέργειες μας..
Ήλθε το ασθενοφόρο και τους παρέλαβε .. εμείς αισθανθήκαμε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί…
Πίσω στο προαύλιο του νοσοκομείου.. που όρεξη για ύπνο.. πολλές εικόνες και αισθήματα που έπρεπε να αναλυθούν να καταγραφούν να συζητηθούν..
23 Αυγούστου. .Πρωινό ξύπνημα ασε που δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα.. Σήμερα ο καιρός δεν είναι καλός , λιγη δροσιά την έχουμε ανάγκη αλήθεια είναι, αλλά τα μαύρα και πυκνά σύννεφα δηλώνουν βροχή..
Στο ιατρείο του Cinarcik μας περιμένει πολύς κόσμος… άρχισαν οι διάρροιες και τα εμπύρετα πλάκωσαν και οι ψείρες και ήλθε και έδεσε το όλο κάδρο των συνεπειών΄΄μετα σεισμού’’
Παρέα με το Σπύρο και τον Μπουλεν τον μεταφραστή μας πήραμε το βάν και πάμε πρώτα στην αποθήκη να πάρουμε φάρμακα και μετα στο δημαρχείο για διοικητικές δουλειές( που όντως δεν θυμάμαι γιατι δεν πήγε η Ηρω).. Όση ώρα περιμέναμε να τελειώσουμε με τα χαρτιά και τις σφραγίδες , μας ετοίμασαν κάτι τεράστια σάντουιτς( πηχαμετρα όπως ελεγε ο επιμελητής μου Ραίτσος).. Γυρίσαμε στον καταυλισμό .. η ζωή φαίνεται ότι παίρνει το γνώριμο ρυθμό της, όμως το αίσθημα της απώλειας , ο πόνος έχει στεριώσει στο βλέμμα στο πρόσωπο τους.. , το βλέπεις παντού σε κάθε κίνηση σε κάθε χαιρετισμό και σφίξιμο του χεριού.. εμείς επιτέλους μετα από 3 μέρες συνεχούς τρεχάματος βρήκαμε το σημείο δράσης μας και είμαστε ικανοποιημένοι.., τουλαχιστον τώρα θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά το κόσμο αν και εμεις αντιμετωπίζουμε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αποδώσουμε το 100% ..
Κάποια στιγμή σκάει μύτη η υπεύθυνη του υγειονομικού της περιοχής, μια γυναίκα , φώκια στην κυριολεξία και θέλει ντε και καλά να επιτάξει την κινητή μονάδα και να κάνει περιοδεία στα γύρω χωριά.. Εγώ ήμουν στη πόλη ψάχνοντας φαγητό .οταν ο Νικήτας έντρομος μου τηλεφωνεί να γυρίσω γρήγορα στο καταυλισμό και να αφήσουμε οτι κάνουμε.... Μαύρα φίδια με εζωσαν..,.. μας την έπεσαν?? Μας απειλούν με όπλα? Και θυμήθηκα τον Κελάρη που έζησε κατι ανάλογο.. Μπήκα στη βάση και επικρατούσε ηρεμία… όλα είχαν λυθεί…αλλά εγω ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω στο Νικήτα γιατί ειχε πάει η ψυχή μου στη κουλουρη..
Στο ιατρείο βρήκα και μια Ελληνίδα της ομάδας διάσωσης που μόνη της ,μπράβο κουράγιο κοπέλα μου, είχε έλθει από τη Πόλη.. μας έψαξε, ρωτώντας παντού, την βοήθησαν ναυτικοί, ταξιτζήδες, απλός κόσμος, λεωφορεία και στο τέλος ήλθε στη βαση μας.. και χωρίς να πληρώσει πουθενά τίποτα.. και αυτό είναι κάτι που θα το διηγούμαι παντού και πάντα.. τέτοια βοήθεια, τέτοια ανιδιοτέλεια τέτοια αλληλεγγύη δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει ουτε και μέσα στον κόσμο των υπέρτατων όντων,,, στο κόσμο των θεών..
Η επισκεψιμότητα του ιατρείου μειώθηκε στις 6,30 το απόγευμα. .αλήθεια είναι πως ιδιαίτερες σοβαρές ανάγκες δεν έχουμε αντιμετωπίσει ακόμη και εδώ θα πρέπει να τα βάλουμε κάτω να δούμε αν πραγματικά είμαστε χρήσιμοι….
Βγήκα για να καταγράψω και με τη δικη μου μηχανή τις εικόνες που βλέπω κάθε μέρα.., Περνώντας ανάμεσα στα χαλάσματα μου, έρχεται στο νου η Αγγελική που ζήσαμε μαζι στη Σομαλία στιγμές δύσκολες και επικίνδυνες που ως φωτογράφος κατέγραφε τα παντα…αν το μάθει πως είμαι εδώ και δεν της είπα τίποτα θα μου σύρει τα εξ αμάξης.. Αρχισε να ψιλοβρέχει ..φεύγουμε για φαγητό και επιλέγουμε το ίδιο εστιατόριο ψηλα στο λόφο που πήγαμε και χθές.... δεν ειχαμε καθήσει καλα καλα και ανοιξαν οι ουρανοί.. Μια βροχή μα τι βροχή,, γίναμε λούτσα μέχρι να σηκωθούμε και να μπούμε μέσα.. Ευτυχώς μέσα άναψαν το μεγάλο στρογγυλό κεντρικο τζάκι που υπήρχε στη μέση της αίθουσας , που χρησίμεψε και για το ψήσιμο του κρέατος ( αντικριστό το λεμε εμεις εδω).. Ειναι η μόνη φορα που δεν ενοχλήθηκα καθόλου απο τη κάπνα η τζακομυρωδια.. το φαγητο υπέροχο ... ειναι η δεύτερη φορα που τρωμε καλα και στη συνέχεια παλι φιλοξενηθήκαμε απο το ξενοδοχείο medusa για ενα ακομη ντουζ...μονο που αυτη τη φορα μας ειχαν ετοιμάσει και ζεστό νερο.. το ήξεραν οτι θα τους επισκεφτούμε ξανα.. εκτος απο ζεστό νερο μας πρόσφεραν σαπούνι, καθαρή πετσέτα ..
Το δωματιο του οποίου επέλεξα το μπανιο ειναι στο 3 οροφο.... μπαίνοντας μεσα βλέπω τα μισογεμάτα και μισοσπασμένα ποτήρια και πιάτα ένδειξη μιας γρήγορης φυγής.... κανείς δεν έχει τολμήσει να βγει και να καθαρίσει η να εκτιμήσει ζημιες.. ελπιζω να μην αρχισει να κουνιέται η γη την ωρα που θα ειμαστε μεσα στα μπανια...εγω η ατρόμητη ( χαζη~!!!!) κλείδωσα και τη πόρτα του μπανιου, περισσότερο απο το σεισμο φοβήθηκα τα τυχον αστεία η την καζούρα των άλλων παράλληλα σκέφτηκα πως αν γκρεμιστεί το medusa ο τριτος οροφος θα γινει ισογειο και μπορει να τη γλιτώσω....
Τι άλλο να ζητήσει κανείς μετα απο ενα ζεστιο ντουζ?? να ενα ζεστο τσαι ..και οντως μας περιμενε το πιο νοστιμο τσαι στη ρεσεψιον ενω η βροχη δεν εχει σταματημό
Μια ανησυχία για τι μπορει να συμβει στα πραγματα μας και στο γηπεδο αλλα και στο προαυλιο του νοσοκομείου μας διακατέχει..
Ευτυχως στη Υalova δεν ειχε βρέξει πολυ και βρήκαμε τις σκηνές στεγνές ..Με το που ξαπλώνουμε άνοιξαν οι ουρανοί ....μας ακολουθεί η μπορα.. Πεντε το πρωι και η Σταυρούλα φωνάζει οτι η σκηνή της εχει πλημμυρισει .Ξυπνούμε όλοι και ελέγχουμε τα πραγματα μας.. ευτυχως η σκληρη βαλίτσα εσωσε τα ρουχα μου αλλα δεν γινόταν να μείνουμε αλλο στις σκηνές.. Μπαίνουμε στο βάν οπου βρίσκουμε την Ηρω και την Αλικη να εχουν φωλιάσει γιατι ειχαν πλημμυρίσει νωρίτερα οι δικες τους σκηνες.. Πως να χωρέσουν τοσοι άνθρωποι σε ενα βαν??
Στριμωγμένη πανω σε σκοινιά ορειβασίας, κράνη, κούτες με κονσέρβες ειχα γινει ενα τελικό σίγμα..το δε κρύο να διαπερνά καθε κύτταρο..Εριξα πανω μου και τα βρεγμένα ρουχα της Αλικης .. ποτε θα ξημερώσει θεε μου.. Επιτέλους εφεξε , σηκωθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα της νεροποντής..
Η Σταυρούλα γυρνα σπίτι της να μαζέψει ρουχα και τη συνοδεύουμε στο λιμανι να παρει το φερυ ..και επειδη η καλη μερα απο το πρωι φαινεται μας επιασε και λαστιχο.... Βρίσκουμε ενα βουλκανιζατερ μας εφτιαξαν το λαστιχο και παλι δεν πληρώσαμε τίποτα.. Στα ευχαριστω μας, μας απάντησαν ευγενικα ‘’εσεις τοσα κάνετε για εμας! Δεν νομίζω οτι αν συμβει κατι στη χωρα μου θα υπαρξει μια τετοια αντιμετώπιση( και το ειδαμε μετα σχεδον απο ενα μηνα στο σεισμο Ρικομεξ)..
Μας πηρε μια ωρα να φτάσουμε στο cinarcik γιατι οι δρόμοι έχουν κλείσει απο τα πολλά φορτηγά που μεταφέρουν μπαζα ενω οι οι μπουλντόζες συνεχίζουν το σκάψιμο..
Φτάνουμε στο στάδιο που ο Νικήτας και ο Σπύρος απολαμβάνουν το πρωινό τους ..εκεινοι είχαν περάσει τη νυχτα τους ήσυχα καθαρά και στεγνά..
Μέσα το ιατρείο ήταν μέσα στη λάσπη..με ξυλινες ταβλες καναμε περασμα. Αλλιως βουλιαζαμε...
Ο κόσμος σήμερα λιγότερος αλλα είχαμε απώλειες απο εμας.. Ο Χρήστος αρχισε εμμετο , διάρροια και πυρετό....Λήφθηκε αποφαση να φύγει την επόμενη μαζι με το Σπύρο.. Ενω πάλευα με τις λάσπες με φωνάζουν να γυρίσω στη σκηνή . Εφεραν ενα μικρο παιδί που είχε καταναλώσει πολλα απο τα υπνωτικά φάρμακα της μητέρας του..Μεσα στη σκοτεινή σκηνη υπάρχει κόσμος πολυς Ζητώ φως και καποιος μου δινει φως απο μεγάλη φωτεινή πηγή.. Βρίσκω τα υλικα που χρειαζόμουν για πλύσεις στομάχου, ενω η Ηρω τοποθέτησε φλεβα .Το παιδι να ουρλιάζει να παλεύει, δεν ειναι και εύκολο να σου χώσουν σωληνάκι στη μυτη και να σε γεμίζουν υγρά οι συγγενείς τρομοκρατημένοι, η μετάφραση γινοταν με καθυστέρηση και με φωνές .. γενικώς πολυ φασαρία... Σίγουρα και εγω ολο και κάποιο μπινελίκι θα ειπα... Σταθεροποιήθηκε το παιδι και το μεταφέρουμε στο νοσοκομειο με την κινητη μονάδα..Οταν ηρέμησαν τα πράγματα και πήραμε βαθιές ανάσες, ο Νικήτας μου ανακοίνωσε οτι αυτη η φωτεινή πηγη που με βοήθησε στη σκηνη, ηταν απο το συνεργείο της ΕΡΤ που εκείνη την ωρα ηλθαν για ρεπορτάζ και συνέντευξη.. Μπράβο στα παιδιά έφυγαν όπως ήλθαν δεν μίλησαν σε κανένα δεν ενόχλησαν..Μονο παρακαλώ το ύψιστο να κόψουν στο μοντάζ τα μπινελίκια μου και να αποφύγω το ρεζίλι και αν η μάνα μου αν παρακολουθεί, δεν γλυτώνει το εγκεφαλικό γιατι δεν γνωρίζει οτι είμαι εδω..
Μια ησυχία επικρατεί ευτυχώς ..ο καιρός όμως παραμένει μουντός κρύος και βροχερός..Τα ρούχα μας δεν έχουν στεγνώσει και απόψε δεν ξέρουμε που θα κοιμηθούμε.... στο προαύλιο του νοσοκομείου ουτε λόγος.. οι σκηνές επιπλέουν.
Ετσι αποφασίζουμε να κοιμηθούμε στο γήπεδο.. μοιραστήκαμε.. εγώ και ο Σπύρος στη μονάδα, η Ηρω και η Αλικη μεσα στο ιατρείο , ο Νικητας και ο Μπουλεν στο βαν..Ο Χρήστος και αλλος Σπυρος ειναι στο δρόμο της επιστροφής ενω η Σταυρουλα σπιτι της και θα γυρισει αυριο..
25/Αυγούστου επιτελους ο ηλιος λάμπει.. ειχαμε την αναγκη του τη ζεστασιάς του.. να στεγνώσει το χώμα ...Σύννεφα ομως γεμίζουν παλι τον ουρανό..
Ενα κοριτσάκι μεταφέρετε στο ιατρειο πάλι με κατανάλωση υπνωτικών .... πάλι πλυσεις παλι levin παλι εμετούς,, φωνες πιεση αγχος.. έφτασα πολυ κοντα να κανω και εγω εμετό φαντάσου οι υπόλοιποι της ομάδας..
Τα δυό αδέλφια της διπλανής σκηνής ηλθαν για βοήθεια.. δυο πανέμορφα παλικάρια που παντα ειναι πρόθυμοι να βοηθήσουν..
Δεν είχαμε τελειώσει με τη μικρή και η νεροποντή κάνει δυναμικά την εμφάνιση της..μεσα σε 2 λεπτά εγινε λίμνη η σκηνή.. Ο κ Γιώργος ο Θεσσαλονικιός, που κατά τύχη βρήκαμε στο δρόμο μας στη Yalova προτείνει και πολύ σωστα να σκάψουμε βαθιά αυλάκια γύρω από τη σκηνή.. αυτό έπρεπε να είχε γίνει απο την αρχή πριν καν βρέξει. .αλλά είπαμε δεν είμαστε της κατασκήνωσης ουτε πρόσκοποι υπήρξαμε. Απο τους γειτονικές σκηνές δανειστήκαμε σκαλιδια, τσάπες ήλθαν και οι γείτονες να βοηθήσουν.. Με την Αλίκη πιάσαμε τη τσάπα ο Σπύρος επίσης μονο ο Νικήτας που δεν μπορεί αυτές τις εργασίες ανέλαβε το έργο του καφετζή...... .. βαρέθηκε να φτιάχνει καφέδες..
Κάποια στιγμή και ενώ εμείς ιδροκοπούσαμε σκάβοντας, εμφανίζεται το συνεργείο του cnn με το δημοσιογράφο να μου λέει ΄΄ελπίζω να είσαι πιο μαλακή με τους ασθενείς σου’’
δεν μας αφήνουν σε ησυχία να τελειώσουμε επιτέλους το χαντάκι η εμφάνιση και άλλων ελληνικών αυτή τη φορά καναλιών , δημοσιογράφοι, επιστήμονες, σεισμολόγοι.. αυτός ο σεισμός έχει σπείρει εκτός από θάνατο , ένα κύμα αλληλεγγύης από πολλές χώρες και ένα μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον..
Εμείς τελειώσαμε το χαντάκι και οι φαντάροι έχουν αναλάβει να στρώσουν με χοντρό χαλίκι που έφερε ένα φορτηγό, το εσωτερικό της σκηνής .. πάνω σε νέες παλέτες επανατοποθετούμε τα φάρμακα και τα υλικά..
Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε και μπορέσαμε να ανοίξουμε το μεγάλο τραπέζι και όλοι μαζι μοιραστήκαμε ζεστό τσάι, μπισκότα και ένα πρόχειρο φαγητό που η Ηρώ κατάφερε να βρει στην αγορά.. αυτές οι στιγμές της επικοινωνίας, της συνεργασίας με ανθρώπους, που κάποιοι χρόνια τώρα μας ωθούν να απωθούμε να μην εμπιστευόμαστε, να τους κρατάμε σε απόσταση , πρέπει να καταγραφούν και καταγράφονται στο βίντεο της οργάνωσης. .σήμερα νιώθουμε να γιορτάζουμε , την ανθρωπιά, τον άνθρωπο, τη φιλία.. και είναι κάτι που πρέπει να φωλιάζει στις καρδιές όλων μας, στις πράξεις μας, στη συμπεριφορά μας.. και είναι τόσες πολλές οι στιγμές που η ζωή μας, έτσι που εξελίσσεται , μας προσκαλεί να πράξουμε με ανθρωπιά ….
Το πώς βιώνουμε εδώ αυτές τις ημέρες, το πως βρισκόμαστε μέσα σε ένα φιλικό κλίμα πως συμπόνια ,απλότητα, ευγένεια, ανιδιοτέλεια είναι τα χαρακτηριστικά των Τούρκων το ζούμε το βιώνουμε το καταγράφουμε το μαρτυρούμε σε κάθε δήλωση και κατάθεση μας…
Επειδή σήμερα η λάσπη έγινε 2 δέρμα μου , αποφάσισα να πάω σε μια άδεια σκηνή και να προσπαθήσω να πλυθώ... έστι πατώντας πάνω σε παλέτες και σε πλαστικά τραπέζια κατάφερα ( έστω και σταγόνα σταγόνα που πέφτει το νερό,) να βγάλω τη λάσπη από πάνω μου…. Βράχηκαν τα παπούτσια μου και κυκλοφορώ με σαγιονάρες …
Το ιατρείο επιτέλους πήρε την επιθυμητή μορφή και κτιριακά και λειτουργικά ,είμαι πεπεισμένη, πως τα τρία νέα μέλη που θα έλθουν να μας αντικαταστήσουν ισως αποχωρήσουν νωρίς, γιατί και είναι η πρώτη τους αποστολή και γιατί δεν εχει εξασφαλιστεί ακόμη η στέγαση και η σίτιση.. ελπίζω μέχρι να έλθουν, να έχουμε μπορέσει να εξασφαλίσουμε και αυτά.. έτσι γίνεται με τη πρώτη αποστολή που έχει και διερευνητικό χώρο. Πρέπει ο υπεύθυνος να βρει και να εξασφαλίσει τα προς τη διαβίωση και εργασία της επόμενης αποστολής..
Το βράδυ νόμιζα πως θα έπεφτα ξερή από τη κούραση .. τι πλάνη οικτρή
Ευτυχώς ο κ Γιώργος έφυγε και υπήρχε διαθέσιμος περισσότερος χώρος στη κινητή μονάδα.. , εγώ μέσα στον υπνόσακο να μην μπορώ να βρω ησυχία ..ήταν και το ροχαλητό του Σπύρου αλλά και ένα κρύο να με περονιάζει. Φόρεσα ότι είχα και δεν είχα, μπουφάν, μπλούζες, έριξα κουβέρτες, αλλά και πάλι έτριζαν τα δόντια μου από το κρύο..
Δυο φορές θυμάμαι να έχω νιώσει τόσο κρύο, η μια αυτή η νύκτα στη Τουρκία και η άλλη στο Poon Hil στο Νεπάλ, πού ακόμη και μόνο στη θύμηση τους τρέμω.. Ξημέρωσε επιτέλους, βγήκα από τη μονάδα και βρήκα τους 2 νέους μεταφραστές μας τον Τaso και Giuret να μοιραστούμε ζεστό καφέ…..Ο κόσμος άρχισε να έρχεται ..εγώ μόνη μου όση ώρα η Ηρώ ασχολείται με τα διοικητικά ενώ ο Νικήτας και λόγω ειδικότητας (οδοντίατρος ) δεν έχει δουλειά πέρα από το να εξασφαλίζει ψωμί μας, καφέ και τη διασκέδαση μας..(στα ανέκδοτα είναι πρώτος). Σήμερα μας επισκέφτηκε η τουρκική tv και ζήτησαν να μιλήσω.. έσκασε και η πολιτική ερώτηση για την αιώνια έχθρα μας , τις πολιτικές διαφορές μας αλλα η διπλωματική απάντηση μου ‘’ας αφήσουμε τα πολιτικά παιχνίδια σε αυτούς που τα δημιουργούν και τα παίζουν και εμεις να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο’’ άρεσε και σε αυτούς αλλά και στον πρέσβη μας, που πήρε τηλ (όταν είδε στις ειδήσεις), να συγχαρεί για τη στάση και την ευθύτητα τα μελών της οργάνωσης…
Ξάφνου η πλαστική καρέκλα που καθόταν ο Νικήτας βουλιάζει μέσα στη λάσπη και εκείνος πέφτει πίσω και έχει άμεση ανάγκη διάσωσης,, εντάξει το γέλιο,,,, Λίγη ξεκούραση το μεσημέρι γύρω από το μεγάλο τραπέζι και κουβεντούλα με τους γείτονες ..
Με το Σπύρο συνοδέψαμε τον Μπουλέν στο λιμάνι,που φεύγει σήμερα για την Πόλη. Δώσαμε υπόσχεση να συναντηθούμε μαζί του στην επιστροφή μας και πήραμε το δρόμο του γυρισμού στο καταυλισμό και είχαμε την καλύτερη συνοδεία, το αυγουστιάτικο φεγγάρι να φέγγει το δρόμο μας..
Κουβεντούλα έξω απολαμβάνοντας τον αερα και το ψεκαστικό.. ’έχουν αρχίζει να ψεκάζουν για τις επιδημίες, μολύνσεις και τη μυρωδιά..
9.30 επιστρέφουμε Yalova να παραλάβουμε τα τρία νέα μέλη που τελικά φτάνουν απόψε..ενα γιατρό- βουλευτή Mustafa, ένα Χρήστο και ένα παιδίατρο, που ειλικρινά όσο και αν πιέζω τη μνήμη μου δεν μπορω να βρω ιχνος τους..
Το καταμαράν έφτασε με καθυστέρηση και γυρίσαμε 11 και κάτι στη βάση μας. Άρχισαν οι συστάσεις, οι παραδόσεις και τα συνηθισμένα διαδικαστικά…
Ο Χρήστος( που ειχε φύγει άρρωστος) πήρε τηλ από Πάτρα και ειπε ότι έφυγαν με τον Αποστόλη από τη Πόλη, με πρωτοβουλία των UN που τους βρήκαν θέση στις τούρκικες αερογραμμές δωρεάν και στη πρώτη θέση. .μπράβο και στους τούρκους και στo UN , ενώ αγανάκτηση νιώθω για τα γραφεία μας στη Αθήνα, που άφησαν ένα άρρωστο παιδί μόνο δυο μέρες στη Πόλη, χωρίς να είναι ικανοί να διασφαλίσουν την επιστροφή του.. Αλλά ούτε και για την αναχώρηση του Αποστόλη , ο οποίος αν και είχε ενημερώσει την ΕΟΔ την ομάδα που ανήκει ότι η άδεια του λήγει , δούλεψε το σπασμένο τηλέφωνο και δεν ενημερωθήκαμε οπότε μείναμε μείον 2 άτομα …Εντάξει. .δεν χάλασε και ο κόσμος , τα πράγματα έχουν μπει σε μια τροχιά...
Δίνω χρόνο , καλυτέρα αναβάλλω τις όποιες εκτιμήσεις για την αποτελεσματικότητα της δράσης μας, για το που βρίσκομαι μέσα σε αυτή την ομάδα, είμαστε νεοι και άπειροι .. ,,ελπίζω να μεγαλώσουμε μαζί ( πράγμα που έγινε.. έχουν περάσει 33 χρόνια με συγκρούσεις, με τα πάνω και τα κάτω μας, αλλά ακόμη είμαι σε αυτήν που θεωρώ οικογένεια μου)
Νύχτωσε και παρέα με την Αλίκη, Σπύρο και Νικήτα ξεκινήσαμε μια βόλτα προς την παραλία…Το Cinarcik ήταν ένα θέρετρο και τώρα είναι μια πόλη φάντασμα …Τα μπουφάν και τα γιλέκα μας προφυλάσσουν από το κρύο , δεν μας προφυλάσσει από τη μυρωδιά της θάλασσας που είναι ανακατεμένη με τη μυρωδιά των πτωμάτων, τη μυρωδιά από τα χαλάσματα , των ψεκασμών..
ο ουρανός σκεπασμένος από ένα νέφος, ο κόσμος στις σκηνές, η παραλία , οι σκοτεινοί δρόμοι περιπολούνται από φαντάρους .. το πλιάτσικο έχει αρχίσει ..και αλλοίμονο αν συλληφθούν οι πλιατσικολόγοι…έχουμε δει τη λαϊκή οργή, την αυτοχειρία, το ξυλοδαρμό.. Δυο κουλούρια κάλυψαν τις βραδινές θερμιδικές ανάγκες και γυρίσαμε πίσω..
Εφοδιάστηκα και με δεύτερη κουβέρτα γιατι χθες βράδυ τίναξα τα πέταλα και επεσα για ύπνο πάνω στο εξεταστικό κρεββάτι της κινητής μονάδας, ενώ ο Σπύρος στα καθίσματα..,, το τικ τακ του ρολογιού του ταμπλό μου έσπασε τα νεύρα ….και μετά …, μετά καταιγίδα κεραυνοί … έγινε η νύκτα μέρα και νόμιζα πως θα γίνουμε ψητοί αν πέσει πάνω μας ενας από τους πολλούς κεραυνούς....
Πλησιάζω το τζάμι και προσπαθώ να δω τι γίνεται έξω.. νομίζω πως η σκηνή των μεταφραστών έχει εξαφανιστεί.. ελπίζω να πρόλαβαν τα παιδιά να μπουν στο βαν η στη μεγάλη σκηνή που φαίνεται να αντέχει. .όλη νύκτα νεροποντή , η μονάδα πήγαινε πέρα δώθε και αποφασίζω να πατήσω το πόδι μου στις λάσπες για να πάω στη χημική τουαλέτα που είναι λίγο μακριά στην άλλη γωνιά του γηπέδου, ,.. Είδα τους μεταφραστές να κοιτούν αποσβολωμένοι , αυτό το χαλασμό…Ο ζεστός καφές έρχεται να τονώσει λίγο και να μου δώσει δυνάμεις.. Η βροχή συνεχίζεται και εγώ ετοιμάζομαι να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να γυρίσω στα Χανιά.. παρέδωσα στους νεοφερμένους , πρέπει να τους δώσουμε χώρο να μείνουν να εργαστούν.., οι πρωινοί που λέμε να φεύγουν,,,..
Επιστρέφω σπίτι μου, στο κρεββάτι μου στο μπάνιο μου στη καθημερινότητα μου στο καθαρό νερό, στους φίλους μου , αλλά λυπάμαι πάρα πολύ που αφήνω πίσω μου το έργο που για 5 μέρες προσπαθούσα να στήσω και δεν το δούλεψα αρκετο καιρό όπως ήθελα, .. η σκέψη μου και τα συναισθήματα μου κοντά στους ανθρώπους που βιώνουν τόσο πόνο …Αφήνω την Αλίκη το Σπύρο και όλους τους ανθρώπους που μας βοήθησαν μας αγκάλιασαν μας έδειξαν αγάπη εμπιστοσύνη.. Οι εμπειρίες μοναδικές , η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων , η ανάπτυξη φιλίας είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που με κυρίεψε και με ακολουθεί.. ..
Πήραμε το καταμαράν με την Ηρώ και τον Νικήτα.. Εγώ με κλειστά μάτια για όση ώρα ήταν η διάρκεια ταξιδιού .. το στομάχι μου δεν αντέχει τα κύματα και τις φουρτούνες …Κατεβαίνω από το καταμαράν και ένας κύριος με πλησιάζει μου αρπάζει τη βαλίτσα και με οδηγεί στο απέναντι πεζοδρόμιο ..Με δάκρυα στα μάτια μου λέει ‘’ευχαριστώ που μας βοηθήσατε..¨¨Μα πως ήξερε ?? μόνο τα διακριτικά της οργάνωσης στο μπουφάν και στο σακίδιο δηλώνουν ποια είμαι και τι έκανε εκεί.. και μάλλον το γνώριζε. .είχε δει ειδήσεις..
Ένα ταξί με φέρνει στο ξενοδοχείο Macka.. εκεί κατοικοεδρεύουν όλοι οι φορείς, η ECHO , αντιπροσωπείες πρεσβειών, ο RED CROSS και οι αρμόδιοι που πρέπει να δούμε και να καταθέσουμε το πλάνο που έχουμε για το Cinarcik.. για το λόγο αυτό έχει οργανωθεί meeting το βράδυ..
Για την ώρα μούλιασα στο μπάνιο μου, μέχρι δέρμα άλλαξα .. Ανανεωμένη έφυγα για τα γραφεία της Ολυμπιακής να πάρω το εισιτήριο μου … εκείνη την εποχη email , on line check-in δεν υπήρχε οπότε έπρεπε να πάω στο γραφείο..
Ο Μπουλέν μας περίμενε για αυτή τη περιβόητη βόλτα στο Βοσπορο..τι εικόνες, τι δροσιά, τι μαγεία.. Σε ένα εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα γευτήκαμε θαλασσινά και τα τσούξαμε με αρακ, όλα κερασμένα από τον Μπουλεν,,,το τούρκο φίλο και συνεργάτη μας..
Επιστροφή στο ξενοδοχείο ..αφήνω το Νικήτα και Ηρώ να συναντήσουν τους υπουργούς και πήγα για ύπνο..
Πρωινό ξύπνημα και με ταξί βρίσκομαι στο αεροδρόμιο. ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν στη Πόλη και η διαδρομή μου φάνηκε όμορφη και γραφική. .Δεν μοιάζει να είναι παραδομένη στο σκληρό Ισλάμ, περισσότερο δυτικη ματιά έχει…παρά το άγρυπνο μάτι του Κεμάλ που οι αφίσες του είναι κρεμασμένες παντού..
Η ΟΑ για τους επιβάτες 1 θέσης( ακόμη δεν μπορώ να θυμηθώ πως κατέληξα με χαρτάκι 1 θέσης, ισως το τούρκικο υπουργείο μας έκλεισε θέσεις ) προσφέρουν soft drinks στην αίθουσα Βόσπορο στο αεροδρόμιο. .κάθισα αναπαυτικά στο καναπέ απολαμβάνοντας cappuccino και όταν ήλθε η ώρα σύρθηκα ως τη πύλη 105..Εκει συνάντησα την Κaterina Lo… .γνωστή από την αποστολή στο Monte Negro που για κάποιο λόγο την είχα στείλει πίσω πακέτο ( και που ακόμη τωρα δεν μπορώ να θυμηθώ ) ..Αυτή και η ομάδα της δούλεψαν λέει σε καταυλισμό στη Πόλη και έμεναν στο Macka …. Πω πω.. ταλαιπωρία…. Τι να πω ..σας συμπονώ.. κρατήθηκα ..ευγενικα..΄η κυρία ανήκει στην ελιτίστικη παρέα εθελοντών.. καταφτάνουν σένιοι, με πολλά λεφτά και κάνουν έργο δημοσιογραφικό και ελιτίστικο ..και διηγούνται παραμύθια …. είναι από αυτούς που δεν λερώνονται αλλά πείθουν δυστυχώς….
Ας είναι έχω τη συνείδηση μου ήσυχη καθαρή και γύρισα πίσω γεμάτη με εμπειρίες και εικόνες που θα με συνοδεύουν μια ζωή …
Ε.Μ
Ήμουν σε δίλημμα να το ανεβασω η όχι.. πολλοι θανατοι, πολυς θυμός πικρα..οργη..Στο τελος αποφασισα να το ανεβασω ως ένα μικρο μνημοσυνο για όλους του νεκρους όλων των καταστροφων..
Ο πρόσφατος σεισμός στη Τουρκία των 7,8 ρίχτερ οι αναφορές για τη κρατική οργάνωση και ετοιμότητα, η συρρέουσα αλληλεγγύη , οι τραγικές εικόνες των ερειπωμένων πόλεων, ο πόνος στα πρόσωπα των πολιτών η απόγνωση η χαμένη ελπίδα, η εκμετάλλευση και ένα τηλεφώνημα ετοιμότητάς από την οργάνωση , με έκαναν να ανοίξω το ημερολόγιο μου να ανατρέξω στις σελίδες του για να ξαναδώ το πως διαχειρίστηκα και διαχειριστήκαμε τις ανάλογες καταστάσεις σε εκείνη την αποστολή στη Γιαλοβα το 1999..
Ταράχτηκα όχι τόσο γιατί οι συνθήκες ήταν πράγματι δύσκολες αλλά γιατί δεν μπόρεσα να θυμηθώ αρκετά πρόσωπα και πολλές στιγμές που μοιράστηκα και έζησα κοντά έντονα.. Διαβάζοντας το τι κατέγραψα τότε , σκέψεις, απορίες, απόδοση ευθυνών, σκληρή κριτική, πολλές φορές γεμάτη απογοήτευση ως προς την οργανωτική πλευρά της οργάνωσης ,έχω την υποχρέωση να επισημάνω ότι τότε ολοι είμασταν νέοι εθελοντές χωρίς ιδιαίτερη σπουδή, εμπειρία που ριχτήκαμε με ενθουσιασμό και χωρίς μέσα και μεγάλα κονδύλια( πολλές φορές καλύπταμε οι ιδιοι τα έξοδα μας) στο πεδίο της αλληλεγγύης…έκτοτε έχουν περάσει χρόνια πολλά, οι οργανώσεις έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο από εκεινο το ερασιτεχνικό-εθελοντικό, στο επαγγελματικό εθελοντικό.. που σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αλλα όπως και ναχει αφού διαχειρίζονται κονδύλια και επιχορηγήσεις οφείλουν να είναι ακριβείς επαγγελματίες καλοί διαχειριστές και να αποδίδουν άριστο έργο …
Λίγα στατιστικά εκείνου του σεισμού στο Ιζμιτ . Στις 17 Αυγούστου 99 σεισμός 7,6 ρίχτερ 37 δευτερολέπτων διάρκειας ταρακούνησε την επαρχία Κοτζαελι με επίκεντρο το Ιζμιτ και με το εστιακό βάθος 15 χιλ άφησε πισω του 17 χιλιάδες νεκρούς ( αλλοι λενε 35 χιλ) και με τεράστιες καταστροφές σε δημοσία κτίρια και υποδομές. Ολοι θα παραδεχτούν ότι εκείνος ο σεισμός έστρωσε το πολιτικό δρόμο του Ερτογαν προς την εξουσία…ποιος φανταζόταν εκείνος δε λιγότερο από όλους πως μια ιδια καταστροφή μπορεί να του στερήσει την απολυταρχία που έχτισε τοσα χρόνια..
Πίσω στις σελίδες του ημερολογίου…
18 Αυγούστου 1999.. μια μέρα με τρέξιμο ταλαιπωρία και άγχος..η μητέρα της κολλητής μου μετα το χειρουργείο παραμένει στη ΜΕΘ με σήψη και δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης. .Επιστρέφω σπίτι .. στον καναπέ μου προσπαθώ να δροσιστώ με τον ανεμιστήρα στο φούλ( τότε ούτε συζήτηση για κλιματιστικό!) και το ντρινγκ του τηλεφώνου έρχεται να αναστατώσει και παλι το ρυθμό της ζωής μου..
-Φεύγεις για Τουρκία ??? Ρωτουν από τους ΜDM..
-Ε ναι.. απαντώ χωρίς πολλές πολλές σκέψεις.. Μια μέρα εχω στη διάθεση μου να ετοιμαστώ και να καταθέσω αδεια…ω ρε γλέντια πάλι ο διευθυντής μου….
Σε μια βαλίτσα ρίχνω τα ρούχα αποστολών .. θα είναι μια καινούργια εμπειρία ψυχοβγαλτική και συνάμα τρομακτική[Μ1] γυρνώντας μέσα στα ερείπια , να μυρίζεις το θάνατο σε κάθε ανάσα και να βλέπεις πτώματα σε κάθε σου βήμα..
Το βράδυ φεύγω με τη τελευταία πτήση της ΟΑ που ευτυχώς ήταν στην ώρα της.. Για άλλη μια φορά φιλοξενούμε από το ξάδελφο μου Γιώργο( τώρα διάσημος κιθαρίστας και τοχω καμάρι) που δεν χάνει ευκαιρία να μου τα ψάλει και πάλι.. αναλύσεις, ψυχαναλύσεις , ότι δεν ψάχνω βαθιά μέσα μου να δω τι θέλω , να γνωρίσω τον εαυτό μου και καταφεύγω σε τεχνάσματα για να αποφύγω τη σύγκρουση του εγώ κτλ.. λέξη δεν κατάλαβα και ουτε το ήθελα …. Με ένα αμπελοφιλοσοφίες παλι λές, του είπα και έφυγα για υπνο..
20/8/1999 το πρωί στα καινούργια γραφεία της οργάνωσης γνώρισα και τα υπόλοιπα παιδιά που θα φεύγαμε μαζί.. στην ουσία ένα καινούργιο μέλος γνώρισα γιατι όλοι οι άλλοι είμασταν γνωστοί από τα παλια..σε αυτή την αποστολή θα έλθουν και μέλη του ΔΣ για να ασχοληθούν με τα γραφειοκρατικά πράγμα που γνωρίζουν πολύ καλα η Ηρώ και ο Νικήτας.
Στην Ελευσίνα κάτω από μια αφόρητη ζέστη φορτώνουμε τα πράγματα μας σε ένα C130 και το ταξιδι στη Πόλη ξεκινά.. Παρέα μια δημοσιογράφος που θα έλθει ως το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης κάνοντας λέει ρεπορτάζ με θέμα ΄΄οι Έλληνες και οι τούρκοι που βρίσκονται πολιτικά στα μαχαίρια τώρα αλληλοβοηθιούνται..’’ ,,θα το διατυπώσει φαντάζομαι αλλιώς. αλλά το ζουμί είναι αυτό..
Α βρε καλή μου που θα βρεις το χρόνο. το χώρο να δεις το τι κάνουν και τι προφέρουν οι Έλληνες?? Με 4 ερωτήσεις που μας κάνεις και που βαριόμαστε να σου απαντήσουμε και γιατι δεν θέλουμε, αλλά και γιατί δεν ξέρουμε τι θα βρούμε που θα πάμε εσυ θα κάνεις ρεπορτάζ?? Δυο λόγια συμπόνιας και 3 δάκρυα νομίζεις ότι θα είσαι ακριβής, αντικειμενική ?? Φαντάζομαι δεν θα διεκδικήσεις Pulitzer..
Στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης μας υποδέχονται εγκάρδια ..σε ένα τραπέζι υπάρχει άφθονος ζεστός καφές, νερό, τυρόπιτες σάντουιτς …Πριν προλάβω να ακουμπήσω το καφέ σκάνε διπλα μου καμμιά 30ρια Γιαπωνέζοι διασωστες ..( που ως γνωστό δεν τα πάω καλά με το έθνος αυτό ) …έπεσαν σαν ακρίδες στο τραπέζι..( τοχω ξαναδεί τόσες φορες σε συνέδρια και άλλες συναντήσεις..)
Οι Τούρκοι συμπαθείς ευγενέστατοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τη πραγματικά μεγάλη βοήθεια που εχει έλθει..
Σε μια γωνία της αίθουσα υποδοχής υπάρχει ένα γραφείο του UN που εχει αναλάβει το κομμάτι του συντονισμού…Με το που φτάνεις δηλώνεις την ιδιότητα σου και από που έρχεσαι , σου διαθέτουν ένα φορτηγό αν έχεις υλικό, φάρμακα, μηχανήματα κτλ , ένα διερμηνέα και με συνοδεία της αστυνομίας φεύγεις για τη τοποθεσία που σου έχει ανατεθεί..
Εμεις τις διαδικασίες τις τελειώσαμε νωρις γύρω στις 5,30 αλλά τα παιδιά με την κινητή μονάδα που έρχονται οδικώς δεν έχουν φτάσει , οπότε τους περιμένουμε.. Σε όλη αυτή την πολύωρη αναμονή καφές, νερο αναψυκτικά ήταν πάντα άφθονα και διαθέσιμα.
Κάποια στιγμή γέμισε ο τόπος με εκατοντάδες στρατιώτες από Αίγυπτο, Αλγερία και Ισραήλ… ,δεκάδες διασωστικές ομάδες με εκπαιδευμένα σκυλιά, με σύγχρονα μηχανήματα περίμεναν την σειρά τους να φύγουν για όπου το συντονιστικό γραφείο τους ανέθετε,,.
Οι ώρες περνούσαν και τα δικά μας παιδιά άφαντα.. ,μια ανησυχία άρχισε να μας καταβάλει μιας και τα τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν.. ..ευτυχώς κατά τα μεσάνυχτα έφτασαν. Φύγαμε με συνοδεία αστυνομίας ως το ferryboat που θα μας έβγαζε στη Υalova.. Η Υalova είναι μια ιστορική πόλη και λιμάνι της νότια του κολπου της Νικομήδειας στη θάλασσα του Μαρμαρά που υπέστη τις μεγαλύτερες συνέπειες αυτού του καταστροφικού σεισμού. ..
Όλα φαίνονται υπο έλεγχο και καλα διοργανωμένα με συντονισμό…ασθενοφόρα, ελικόπτερα, γιατροί, νοσηλευτές δουλεύουν ασταμάτητα…
Στο στάδιο έχουν στηθεί σκηνές, εχει δημιουργηθεί ένα ελικοδρόμιο, ένα συσσίτιο και ένα ιατρείο
. Πρωτη μας δουλεια να βρούμε το συντονιστικό γραφείο εδώ .. Βρίσκουμε το desk σε μια γωνιά του γηπέδου βρήκαμε και τον συντονιστή αλλά μαντέψτε τι?? ….μας στέλνει σε άλλον ,,,και ο άλλος σε άλλον και να που εδώ τελειώνει ο καλός συντονισμός …απογοήτευση…κάτι που ξέρουμε… τελικά ότι κάνουμε το κάνουμε μόνοι μας ..Ενας από τους πολλούς επικεφαλής μας λυπήθηκε και μας στέλνει σε μια άλλη πόλη το Golcuk που βρίσκεται στη περιοχή Kocaeli στο κόλπο Izmit….
.Μιας και η κούραση και η νύχτα μας ειχε καταβάλει κάναμε μια στάση για να ξεκουραστούμε και μόλις χάραξε φεύγουμε για Golcuk.. Φτάσαμε ..ήλιος ζέστη αφόρητη και εμείς μπαίνουμε σε μια πόλη εντελώς κατεστραμμένη .. ερείπια, πολυκατοικίες κατεδαφισμένες ,χαλάσματα παντού, μυρωδιά θανάτου παντού.. μάλλον εδώ είναι το επίκεντρο του σεισμού …Κάποιος πάλι υπεύθυνος μας στέλνει σε ένα σχολείο οπου μπορούμε να στήσουμε τις σκηνές μας στη αυλή.. Το σχολείο όμως είναι πολύ μακριά από την περιοχή των πληγέντων που έπρεπε να βοηθήσουμε, δεν θα μπορούσαν να προσεγγίσουν το ιατρείο μας αν επιλέγαμε τη αυλη του σχολείου ως βάση..
Η Ηρώ επέστρεψε στη πολη Golcut να ζητήσει από τον υπεύθυνο να μείνουμε στη βάση( στρατιωτική) και εγω με το Σπύρο το Χρήστο τον Αποστόλη ενσωματωθήκαμε με διασωστες σε μια προσπάθεια ανεύρεσης ζωής…αλλά από τα χαλάσματα ανασύραμε ένα νεκρό παιδι. .
Η Ηρω επιστρέφει με κακά νέα.. δεν μπορούμε να μείνουμε στη βάση.. και λογικό μου φαίνεται….Αποφασίζουμε να επιστρέψουμε Yalova , ετσι κινητή μονάδα, το βαν και το τεράστιο φορτηγό με τα φάρμακα παίρνουμε το δρομο επιστροφής..
Ξανα στο στάδιο όπου δεκάδες ελικόπτερα πανε και έρχονται, δεκάδες ασθενοφόρα, ,μια σκονη παντού και τονοι σκουπίδια συμπληρώνουν το πρώτο καταυλισμό στο στάδιο..
Νερό πουθενά, τουαλέτες επίσης πουθενά…χανόμαστε και χάνονται οι άνθρωποι σε ένα άσκοπο πήγανε ελα… ωρες ατέλειωτες να ψάχνεις να βρεις που επιτέλους θα δουλέψεις και πως..
Η σκόνη και η βρώμα εχει γίνει το νέο δερμα μας , έχουμε 2 μέρες να κοιμηθούμε να πλυθούμε να αλλάξουμε ρούχα..
Στους δρομους τα σωστικά συνεργεία σκάβουν ανασύροντας νεκρούς κάθε λεπτό κάθε ώρα που περνά μειώνει την ελπίδα να βρεθούν ακόμη ζωντανοί.. Μετα απο διάφορες συσκέψεις των συσκέψεων( θαυμάζω την Ηρω με την υπομονη της) που ακόμη δεν εχουμε μια τελικη πρόταση, αποφασίζουμε να παμε στην αυλη του νοσοκομείου να στήσουμε τις σκηνές τουλαχιστον να κοιμηθούμε… Πέρα από τη κούραση μας, το ξενύχτι μας τη πείνα μας, η ολη φάση του στησίματος των σκηνών κάτω από τα δένδρα στο προαύλιο μπροστά από το μισογκρεμισμένο τοιχο του μικροβιολογικού, μας προκάλεσε γελια αλλά στέφθηκε με επιτυχία ..πηρε μπρος και η γεννήτρια μας για λιγο φως αλλα και να δουλέψει το μικρο ψυγειακι με τα φάρμακα..Οτι και καθίσαμε και ειχαμε τους πρώτους επισκέπτες. .τους κύπριους γιατρούς του κόσμου που έχουν βγει και αυτοί στη γυρα να βρουν που να πάνε και τι να κάνουν..
Οι μισοί μείναμε να φυλάμε τα πράγματα και οι άλλοι έφυγαν για ανεύρεση φαγητού… Ψωμί ,ελιές και μπισκότα θα είναι το φαγητό μας απόψε και πολύ φοβάμαι και για τις επόμενες μέρες…
Το βράδυ πέφτει πολύ γέλιο γιατί όλοι με κοροϊδεύουν με το ημερολόγιο που γράφω και θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές με πρώτο και καλύτερο το Νικήτα με τις ατάκες και τα ανέκδοτα του..
Ο ύπνος βάρυνε τα βλέφαρα μας και παρ όλο το θόρυβο των αεροπλάνων των ασθενοφόρων , εγω ξεράθηκα μέσα στο υπνόσακο.
Το πρωί μετα το καφέ πήραμε δραστικές αποφάσεις. Τα παιδιά πήραν τα εργαλεία τους και πάνε με τους διασωστες να βοήσουν, η Ηρω συνεντευξιάζεται μιλώντας στα κανάλια που την έχουν τρελάνει και τίποτα δεν γίνεται και εμείς αποφασίζουμε να σκληρύνουμε τη στάση μας ,πιέζοντας τον επικεφαλής να μας δώσει επιτέλους ένα χώρο που να μπορέσουμε να στήσουμε ιατρείο.. και ευτυχώς ειχε απόδοση η επιμονή μας.. Μας πρότειναν το Cinarcik 12 χιλιόμετρα από τη Yalova που είναι ένα παραθεριστικό θέρετρο της περιοχής, που καμμιά διασωστική ομάδα δεν έχει πάει…
Πολλά κτίρια παραμένουν όρθια σημάδι καλής κατασκευής, αλλά και παρα πολλά έχουν γινει ερείπια…Βρήκαμε τον υπεύθυνο του κέντρου υγείας που μας συνόδεψε στη πρώτη μας αναγνωριστική επίσκεψη ανάμεσα από τα χαλάσματα και τα ερείπια.. όλος ο κόσμος είναι έξω είτε στους δρόμους ψάχνοντας κάτω από τα χαλάσματα…, είτε στη παραλία και στο γήπεδο.. Στη πλαγιά του βουνού έχουν στηθεί αρκετές σκηνές , άλλες έχουν στηθεί κοντά σε μεγάλα ανοίγματα δίπλα στα γκρεμισμένα σπίτια τους , κοντά στα πράγματα τους η σε ότι έχει μείνει από το βιος τους..άλλοι κοιμούνται στο δρόμο ..
Τα σπίτια χάσκουν οι κουρτίνες ανεμίζουν από τους ανοικτούς τοίχους , σεντόνια δεμένα στα μπαλκόνια που χρησίμευσαν ως σχοινιά για να φτάσουν στο έδαφος οι άνθρωποι ..
Γυρίσαμε Yalova ψάχνοντας να βρούμε τα παιδιά ..Οι Γάλλοι διασωστες είχαν καταφέρει να διασώσουν 3 άτομα, αλλα ο αριθμός νεκρών όλο και αυξάνεται.. συναντήσαμε την ΕΜΑΚ που εκείνη την ώρα έδιναν συνέντευξη σε ελληνικό κανάλι….
Ζέστη αφόρητη, σκόνη παντού στον αερα, στο εξω μας και στο μέσα μας..αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτήν την πτωμαιλα που διαπερνά κάθε κύτταρο και πόρο γίνεται ένα με την ανάσα σου τον ιδρώτα σου το είναι σου..
Επιστρέφουμε στο προαύλιο του νοσοκομείου που είναι η στέγη μας….Κόρνες φωνές και φτάνει ένα Datsun που από την καρότσα κατεβάζουνε ένα ανδρα με ανακοπή…για πότε βγήκαν τα emergency kt , ambu, οι γιατροί για πότε δια σωληνώθηκε ο ασθενής….χρόνος ρεκόρ. .μπράβο τους και κάτω από τέτοιες συνθήκες..ομως δυστυχώς για τον άνδρα κατέληξε…
Αυτό που μου κάνει εντύπωση πέρα από τα εκατοντάδες ασθενοφόρα τελευταίας τεχνολογίας και άριστου εξοπλισμού που τριγυρνούν στα χαλασματα, στους καταυλισμούς στα γήπεδα ,είναι το προσωπικό που έχει έλθει από όλη τη χώρα , από τις γύρω περιοχές να βοηθήσει, είναι οι εκατοντάδες εθελοντές που μας πλησιάζουν ζητώντας να δουλέψουν μαζί μας ως μεταφραστές χωρίς αμοιβη.. άφησαν τις δουλειές τους . τα σπίτια τους και προσφέρουν ότι μπορούν…Μένουν μαζι μας στο προαύλιο, μοιράζονται ψωμι με ελιες μοιράζονται την ανυπλησια μας , μας βοηθούν στη μετάφραση, μας φυλάνε τα πράγματα, μας βοηθούν στο στήσιμο σκηνών, στα φορτώματα και ξεφορτώματα.. αλλά κυρίως είναι φιλικοί και ευγενικοί..
Πήραμε τα φορτηγά μαζι με το δεύτερο που έφερε ορούς και κουβέρτες και φύγαμε για
Cinarcik όπου θα είναι τελικά το πεδίο δράσης μας…
Ο γιατρός του νοσοκομείου μας περίμενε και εμεις ξεφορτώσαμε στην αποθήκη τα φάρμακα, ορους , τα νερα τα κρεββάτια και φύγαμε για το γήπεδο όπου εκει θα στήναμε το μεγάλη σκηνή- ιατρείο ..
Ήταν ήδη αργά και έπρεπε να λύσουμε και το πρόβλημα του φορτηγατζή που επιμένει να γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη απόψε έχοντας μαζί του τον Αποστόλη που πρέπει να γυρίσει Ελλάδα και για τον οποίο η κ Ειρήνη στα κεντρικά δεν έκανε καμμιά προσπάθεια να βρεί τρόπο επιστροφής του, ενώ απο το πρωί που την είχαμε ενημερώσει ..μόνο υστερίες και κλάματα και στην ουσία αρνήθηκε να ασχοληθεί… οπότε ο φορτηγατζής μας ήλθε γενικώς γάντι..
Ξεφορτώσαμε στη μέση του σταδίου τα πράγματα , τα σκεπάσαμε με ένα χοντρό μουσαμά και βρήκαμε φαντάρους και κατοίκους που θα τα προσέχουν,.. οι ίδιοι το πρότειναν..αυριο με το καλό με το φως της ημέρας θα αρχίσουμε το στήσιμο..
Σε όλο το γυρισμό πίσω στη βάση μας( αυλή του νοσοκομείου Yalova) κάναμε σχέδια για το πως θα κάνουμε ένα ντουζ και που.. ποιος θα φυλάει τσίλιες ποιος θα εφοδιάζει με νερό..
Με το που μπήκα στο προαύλιο πήρα νερό και τα ρούχα μου και τράβηξα προς το μπάνιο που ειχα ανακαλύψει από χθες.. Με το φακό στο ένα χέρι και το μπουκάλι του νερού στο άλλο κατάφερα να βγάλω λίγη βρώμα από πάνω μου. .Περισσότερο καθαρή πλησιάζω τη παρέα κάτω από τα δένδρα της αυλής που όλο και μεγαλώνει ., παρα του ότι ο Αποστόλης έφυγε με το φορτηγό παρέα με μια νεαρή Τουρκάλα που πρέπει να επιστρέψει και εκεινη και που δείχνει παραπάνω ενδιαφέρον για το συνοδό της.. τα κουτσομπολιά , τα γέλια και οι ατάκες του Νικήτα μας χαλαρώνουν..ασε που επιμένει ο Νικήτας να τα γράψω κατά λέξη στο ημερολόγιο μου..
22 Αυγούστου το πρωι ημέρα Κυριακή εγερτήριο 7 το πρωι. Πλύσιμο οπου μπορει ο κάθε ένας , καφες κατω από το υπόστεγο του μισογκρεμισμένου μικροβιολογικού, που οποτε γίνεται μετασεισμός πεταγόμαστε μακρια μη φάμε κανένα κεραμίδι ….
Φύγαμε για Cinarcik.. ακόμη σκάβουν νύκτα-μέρα στα ερείπια για τυχόν ζωντανούς ..ευτυχώς το χωριό έχει ηλεκτρισμό και από ότι λέει ο δήμαρχος σήμερα θα αποκατασταθεί και η παροχή νερού..
Άρχισε ο Γολγοθάς του στησίματος της μεγάλης σκηνής.. ολόκληρο μηχανοστάσιο , σιδεριές, σχοινιά, στειλιάρια ..βαλε και το ότι κανένας μας δεν έχει εμπειρία κατασκηνωτή..
Μας έφαγε μας έψησε και ο ήλιος που όλη μέρα μας τσουρούφλιζε κάθε κύτταρο.. και τελικά με την βοήθεια των Τούρκων καταφέραμε να στήσουμε τη σκηνή.. Εδώ ο κάθε ένας στο εργο του…και η Ηρώ στο δικό της που το κάνει και καλά.. συνομιλίες , επαφές με τους αρμόδιους, τους επικεφαλής .. τωρα συνομιλεί με την Καρχιμάκη να κάνουμε γνωστή τη παρουσία μας εδώ , έχουμε ανάγκη την όποια ενίσχυση από τους συμπολίτες μας, και ας μην έχουμε ακόμη μια σταθερή βάση ,πράγμα που σήμερα θα ολοκληρωθεί.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ( σκάει μύτη ως κομήτης) ο κ Ξ,,ΑΑ ο υποπρόξενος με τα κανάλια και κανα δυο ακόμη παρέα, γραβατοφορεμένους , σένιους , πεντακάθαρους με τη μάσκα στα μούτρα μην πάθουν τίποτα και αρχίζουν το αιώνιο μπλα-μπλα.. ενας Σωκράτης νομίζω λεγόταν , σκούρος μελαχρινός στιλάτος όλο και μουρμούραγε όλο και κάτι ρωτούσε αλλά εμείς είχαμε δουλειά και δεν δίναμε σημασία.. κοινώς τον γράφαμε.. και ενώ λέγαμε άντε να τελειώνει αυτή η παράσταση , νασου και ο πρέσβης που δεν θυμάμαι το όνομα του, αθλητικότατος με το τζινάκι του το τιμπερλαντ υπόδημα και το κροκοδιλι πουκαμισακι και ευτυχώς η Ηρώ έχει αναλάβει ξενάγηση, συνέντευξη κτλ.. αφήνοντας εμάς στην ησυχία μας να κοπανάμε τα στηρίγματα της σκηνής ..που εκείνη την ώρα ευχαρίστως θα αντικαταστούσα τα στειλιάρια με κάποιων τα κεφάλια….. Ο Χρήστος και ο Σπύρος μούσκεμα στον ιδρώτα και τη βρώμα προσπαθούσαν να δώσουν ρυθμό ..ευτυχώς στήθηκε η σκηνή που όμως μέσα έκανε αφόρητη ζέστη.. Μαζέψαμε νερό καταβρέξαμε το χώμα μεταφέραμε τα εξεταστηρια, τα φάρμακα και τις υπόλοιπες σκηνές…Και πανω που είπαμε όλα καλά, ο καταψύκτης αρνείται να πάρει μπρος, ενώ η γεννήτρια δουλεύει μια χαρά για το ρανταρ και το δορυφορικό τηλέφωνο.... Ο Νικήτας κατάφερε να λειτουργήσει τέλεια το δορυφορικό κερδίζοντας ένα στοίχημα μαζι μου, που μην έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητες του είχα πει ΄΄αν το κάνεις να δουλέψει να με φτύσεις!!!!!΄΄ευτυχώς εκείνη την ώρα εξέταζα μια ασθενή οπότε γλύτωσα το φτύσιμο…
Ο κόσμος άρχισε να έρχεται στο ιατρείο μας με μικρά καθημερινά προβλήματα για την ώρα , τίποτα το σοβαρό ευτυχώς, μόνο η αφόρητη ζέστη μας ταλαιπωρεί. Τι να σου κάνει η μεγάλη ομπρέλα που αγοράσαμε και τη στήσαμε στην είσοδο .. κλιματιστικό θέλουμε..
Διάλειμμα …μια ανασα καθισμένοι γύρω από το μεγάλο πλαστικό τραπέζι που μας δώρισε ένας ταβερνιάρης απολαμβάνοντας ένα δροσερό αριαν( γιαουρτι) που η Σταυρούλα Ελληνίδα φοιτήτρια εδώ, κατάφερε να βρει ..ευτυχώς που δεν εκτιμήθηκε από όλους , εγω το ευχαριστήθηκα , ενώ ο Χρήστος ονειρεύεται κεμπάπ…
Δουλέψαμε ως 8 το βράδυ και μετα ξεχυθήκαμε να βρούμε κανένα εστιατόριο που να εχει μείνειhttps://www.travelstories.gr/community/#_edn1 όρθιο από το σεισμό αλλά να λειτουργεί κιόλας.. και όπως λένε.. ρωτώντας πας στη Πόλη, έτσι και εμείς ανεβήκαμε το βουνό και βρήκαμε μια κρεατοταβέρνα ανοικτή…σε διαφορετικά επίπεδα κάτω από τα δένδρα τα τραπέζια, λαμπιόνια στα κλαδιά και φανάρια τίποτα δεν θύμιζε τις εικόνες της καταστροφής λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω…Φάγαμε του σκασμού, ξεδώσαμε διώξαμε για λίγο τις μαύρες εικόνες , το πόνο την απόγνωση και παραδοθήκαμε στις ατάκες του Νικήτα και τις ιστορίες του.. Μεσάνυχτα φύγαμε ψάχνοντας για το ξενοδοχείο medussa που μάθαμε ότι μπορούμε να κάνουμε ένα ανθρώπινό μπάνιο στα άδεια δωμάτια του …Ο κάθε ένας πήγε και σε ένα δωμάτιο που είχε εγκαταλειφτεί γρήγορα από τους ενοίκους… Πλυθήκαμε επιτέλους καλά και ευχαριστηθήκαμε το ζεστό τσάι και την εγκάρδια κουβέντα που μας πρόσφεραν οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου.. Άρχισε να βρέχει και σκεφτόμαστε πως θα βρούμε το πρωί το ιατρείο,, Ο δρόμος επιστροφής προς Yalova γλιστερός και επικίνδυνος..
Βγαίνοντας από μια στροφή βλέπουμε ένα φορτηγό με φαντάρους να εχει τουμπάρει σε ένα χαντάκι.. τρέχουμε για βοήθεια.. με φακούς.. δυό φαντάροι τραυματίες. .πλησιάζουμε το έναν ο οποίος έντρομος αρνείται κάθε βοήθεια..Λεω δεν πειράζει πάμε στον άλλον , ο οποίος μιλούσε αγγλικά και αφέθηκε στα χέρια μας.. υπο το φως των φακών βάλαμε φλεβοκαθετηρες ακινητοποιήσαμε τα κατάγματα του περιμένοντας τα ασθενοφόρα.. ο πρώτος φαντάρος συνήλθε από το αρχικό σοκ ( ειδε και αγνώστους να είναι από πανω του) και ζήτησε συγνώμη και δέχτηκε τις ενέργειες μας..
Ήλθε το ασθενοφόρο και τους παρέλαβε .. εμείς αισθανθήκαμε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί…
Πίσω στο προαύλιο του νοσοκομείου.. που όρεξη για ύπνο.. πολλές εικόνες και αισθήματα που έπρεπε να αναλυθούν να καταγραφούν να συζητηθούν..
23 Αυγούστου. .Πρωινό ξύπνημα ασε που δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα.. Σήμερα ο καιρός δεν είναι καλός , λιγη δροσιά την έχουμε ανάγκη αλήθεια είναι, αλλά τα μαύρα και πυκνά σύννεφα δηλώνουν βροχή..
Στο ιατρείο του Cinarcik μας περιμένει πολύς κόσμος… άρχισαν οι διάρροιες και τα εμπύρετα πλάκωσαν και οι ψείρες και ήλθε και έδεσε το όλο κάδρο των συνεπειών΄΄μετα σεισμού’’
Παρέα με το Σπύρο και τον Μπουλεν τον μεταφραστή μας πήραμε το βάν και πάμε πρώτα στην αποθήκη να πάρουμε φάρμακα και μετα στο δημαρχείο για διοικητικές δουλειές( που όντως δεν θυμάμαι γιατι δεν πήγε η Ηρω).. Όση ώρα περιμέναμε να τελειώσουμε με τα χαρτιά και τις σφραγίδες , μας ετοίμασαν κάτι τεράστια σάντουιτς( πηχαμετρα όπως ελεγε ο επιμελητής μου Ραίτσος).. Γυρίσαμε στον καταυλισμό .. η ζωή φαίνεται ότι παίρνει το γνώριμο ρυθμό της, όμως το αίσθημα της απώλειας , ο πόνος έχει στεριώσει στο βλέμμα στο πρόσωπο τους.. , το βλέπεις παντού σε κάθε κίνηση σε κάθε χαιρετισμό και σφίξιμο του χεριού.. εμείς επιτέλους μετα από 3 μέρες συνεχούς τρεχάματος βρήκαμε το σημείο δράσης μας και είμαστε ικανοποιημένοι.., τουλαχιστον τώρα θα προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά το κόσμο αν και εμεις αντιμετωπίζουμε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αποδώσουμε το 100% ..
Κάποια στιγμή σκάει μύτη η υπεύθυνη του υγειονομικού της περιοχής, μια γυναίκα , φώκια στην κυριολεξία και θέλει ντε και καλά να επιτάξει την κινητή μονάδα και να κάνει περιοδεία στα γύρω χωριά.. Εγώ ήμουν στη πόλη ψάχνοντας φαγητό .οταν ο Νικήτας έντρομος μου τηλεφωνεί να γυρίσω γρήγορα στο καταυλισμό και να αφήσουμε οτι κάνουμε.... Μαύρα φίδια με εζωσαν..,.. μας την έπεσαν?? Μας απειλούν με όπλα? Και θυμήθηκα τον Κελάρη που έζησε κατι ανάλογο.. Μπήκα στη βάση και επικρατούσε ηρεμία… όλα είχαν λυθεί…αλλά εγω ξέσπασα τα νεύρα μου πάνω στο Νικήτα γιατί ειχε πάει η ψυχή μου στη κουλουρη..
Στο ιατρείο βρήκα και μια Ελληνίδα της ομάδας διάσωσης που μόνη της ,μπράβο κουράγιο κοπέλα μου, είχε έλθει από τη Πόλη.. μας έψαξε, ρωτώντας παντού, την βοήθησαν ναυτικοί, ταξιτζήδες, απλός κόσμος, λεωφορεία και στο τέλος ήλθε στη βαση μας.. και χωρίς να πληρώσει πουθενά τίποτα.. και αυτό είναι κάτι που θα το διηγούμαι παντού και πάντα.. τέτοια βοήθεια, τέτοια ανιδιοτέλεια τέτοια αλληλεγγύη δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει ουτε και μέσα στον κόσμο των υπέρτατων όντων,,, στο κόσμο των θεών..
Η επισκεψιμότητα του ιατρείου μειώθηκε στις 6,30 το απόγευμα. .αλήθεια είναι πως ιδιαίτερες σοβαρές ανάγκες δεν έχουμε αντιμετωπίσει ακόμη και εδώ θα πρέπει να τα βάλουμε κάτω να δούμε αν πραγματικά είμαστε χρήσιμοι….
Βγήκα για να καταγράψω και με τη δικη μου μηχανή τις εικόνες που βλέπω κάθε μέρα.., Περνώντας ανάμεσα στα χαλάσματα μου, έρχεται στο νου η Αγγελική που ζήσαμε μαζι στη Σομαλία στιγμές δύσκολες και επικίνδυνες που ως φωτογράφος κατέγραφε τα παντα…αν το μάθει πως είμαι εδώ και δεν της είπα τίποτα θα μου σύρει τα εξ αμάξης.. Αρχισε να ψιλοβρέχει ..φεύγουμε για φαγητό και επιλέγουμε το ίδιο εστιατόριο ψηλα στο λόφο που πήγαμε και χθές.... δεν ειχαμε καθήσει καλα καλα και ανοιξαν οι ουρανοί.. Μια βροχή μα τι βροχή,, γίναμε λούτσα μέχρι να σηκωθούμε και να μπούμε μέσα.. Ευτυχώς μέσα άναψαν το μεγάλο στρογγυλό κεντρικο τζάκι που υπήρχε στη μέση της αίθουσας , που χρησίμεψε και για το ψήσιμο του κρέατος ( αντικριστό το λεμε εμεις εδω).. Ειναι η μόνη φορα που δεν ενοχλήθηκα καθόλου απο τη κάπνα η τζακομυρωδια.. το φαγητο υπέροχο ... ειναι η δεύτερη φορα που τρωμε καλα και στη συνέχεια παλι φιλοξενηθήκαμε απο το ξενοδοχείο medusa για ενα ακομη ντουζ...μονο που αυτη τη φορα μας ειχαν ετοιμάσει και ζεστό νερο.. το ήξεραν οτι θα τους επισκεφτούμε ξανα.. εκτος απο ζεστό νερο μας πρόσφεραν σαπούνι, καθαρή πετσέτα ..
Το δωματιο του οποίου επέλεξα το μπανιο ειναι στο 3 οροφο.... μπαίνοντας μεσα βλέπω τα μισογεμάτα και μισοσπασμένα ποτήρια και πιάτα ένδειξη μιας γρήγορης φυγής.... κανείς δεν έχει τολμήσει να βγει και να καθαρίσει η να εκτιμήσει ζημιες.. ελπιζω να μην αρχισει να κουνιέται η γη την ωρα που θα ειμαστε μεσα στα μπανια...εγω η ατρόμητη ( χαζη~!!!!) κλείδωσα και τη πόρτα του μπανιου, περισσότερο απο το σεισμο φοβήθηκα τα τυχον αστεία η την καζούρα των άλλων παράλληλα σκέφτηκα πως αν γκρεμιστεί το medusa ο τριτος οροφος θα γινει ισογειο και μπορει να τη γλιτώσω....
Τι άλλο να ζητήσει κανείς μετα απο ενα ζεστιο ντουζ?? να ενα ζεστο τσαι ..και οντως μας περιμενε το πιο νοστιμο τσαι στη ρεσεψιον ενω η βροχη δεν εχει σταματημό
Μια ανησυχία για τι μπορει να συμβει στα πραγματα μας και στο γηπεδο αλλα και στο προαυλιο του νοσοκομείου μας διακατέχει..
Ευτυχως στη Υalova δεν ειχε βρέξει πολυ και βρήκαμε τις σκηνές στεγνές ..Με το που ξαπλώνουμε άνοιξαν οι ουρανοί ....μας ακολουθεί η μπορα.. Πεντε το πρωι και η Σταυρούλα φωνάζει οτι η σκηνή της εχει πλημμυρισει .Ξυπνούμε όλοι και ελέγχουμε τα πραγματα μας.. ευτυχως η σκληρη βαλίτσα εσωσε τα ρουχα μου αλλα δεν γινόταν να μείνουμε αλλο στις σκηνές.. Μπαίνουμε στο βάν οπου βρίσκουμε την Ηρω και την Αλικη να εχουν φωλιάσει γιατι ειχαν πλημμυρίσει νωρίτερα οι δικες τους σκηνες.. Πως να χωρέσουν τοσοι άνθρωποι σε ενα βαν??
Στριμωγμένη πανω σε σκοινιά ορειβασίας, κράνη, κούτες με κονσέρβες ειχα γινει ενα τελικό σίγμα..το δε κρύο να διαπερνά καθε κύτταρο..Εριξα πανω μου και τα βρεγμένα ρουχα της Αλικης .. ποτε θα ξημερώσει θεε μου.. Επιτέλους εφεξε , σηκωθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα της νεροποντής..
Η Σταυρούλα γυρνα σπίτι της να μαζέψει ρουχα και τη συνοδεύουμε στο λιμανι να παρει το φερυ ..και επειδη η καλη μερα απο το πρωι φαινεται μας επιασε και λαστιχο.... Βρίσκουμε ενα βουλκανιζατερ μας εφτιαξαν το λαστιχο και παλι δεν πληρώσαμε τίποτα.. Στα ευχαριστω μας, μας απάντησαν ευγενικα ‘’εσεις τοσα κάνετε για εμας! Δεν νομίζω οτι αν συμβει κατι στη χωρα μου θα υπαρξει μια τετοια αντιμετώπιση( και το ειδαμε μετα σχεδον απο ενα μηνα στο σεισμο Ρικομεξ)..
Μας πηρε μια ωρα να φτάσουμε στο cinarcik γιατι οι δρόμοι έχουν κλείσει απο τα πολλά φορτηγά που μεταφέρουν μπαζα ενω οι οι μπουλντόζες συνεχίζουν το σκάψιμο..
Φτάνουμε στο στάδιο που ο Νικήτας και ο Σπύρος απολαμβάνουν το πρωινό τους ..εκεινοι είχαν περάσει τη νυχτα τους ήσυχα καθαρά και στεγνά..
Μέσα το ιατρείο ήταν μέσα στη λάσπη..με ξυλινες ταβλες καναμε περασμα. Αλλιως βουλιαζαμε...
Ο κόσμος σήμερα λιγότερος αλλα είχαμε απώλειες απο εμας.. Ο Χρήστος αρχισε εμμετο , διάρροια και πυρετό....Λήφθηκε αποφαση να φύγει την επόμενη μαζι με το Σπύρο.. Ενω πάλευα με τις λάσπες με φωνάζουν να γυρίσω στη σκηνή . Εφεραν ενα μικρο παιδί που είχε καταναλώσει πολλα απο τα υπνωτικά φάρμακα της μητέρας του..Μεσα στη σκοτεινή σκηνη υπάρχει κόσμος πολυς Ζητώ φως και καποιος μου δινει φως απο μεγάλη φωτεινή πηγή.. Βρίσκω τα υλικα που χρειαζόμουν για πλύσεις στομάχου, ενω η Ηρω τοποθέτησε φλεβα .Το παιδι να ουρλιάζει να παλεύει, δεν ειναι και εύκολο να σου χώσουν σωληνάκι στη μυτη και να σε γεμίζουν υγρά οι συγγενείς τρομοκρατημένοι, η μετάφραση γινοταν με καθυστέρηση και με φωνές .. γενικώς πολυ φασαρία... Σίγουρα και εγω ολο και κάποιο μπινελίκι θα ειπα... Σταθεροποιήθηκε το παιδι και το μεταφέρουμε στο νοσοκομειο με την κινητη μονάδα..Οταν ηρέμησαν τα πράγματα και πήραμε βαθιές ανάσες, ο Νικήτας μου ανακοίνωσε οτι αυτη η φωτεινή πηγη που με βοήθησε στη σκηνη, ηταν απο το συνεργείο της ΕΡΤ που εκείνη την ωρα ηλθαν για ρεπορτάζ και συνέντευξη.. Μπράβο στα παιδιά έφυγαν όπως ήλθαν δεν μίλησαν σε κανένα δεν ενόχλησαν..Μονο παρακαλώ το ύψιστο να κόψουν στο μοντάζ τα μπινελίκια μου και να αποφύγω το ρεζίλι και αν η μάνα μου αν παρακολουθεί, δεν γλυτώνει το εγκεφαλικό γιατι δεν γνωρίζει οτι είμαι εδω..
Μια ησυχία επικρατεί ευτυχώς ..ο καιρός όμως παραμένει μουντός κρύος και βροχερός..Τα ρούχα μας δεν έχουν στεγνώσει και απόψε δεν ξέρουμε που θα κοιμηθούμε.... στο προαύλιο του νοσοκομείου ουτε λόγος.. οι σκηνές επιπλέουν.
Ετσι αποφασίζουμε να κοιμηθούμε στο γήπεδο.. μοιραστήκαμε.. εγώ και ο Σπύρος στη μονάδα, η Ηρω και η Αλικη μεσα στο ιατρείο , ο Νικητας και ο Μπουλεν στο βαν..Ο Χρήστος και αλλος Σπυρος ειναι στο δρόμο της επιστροφής ενω η Σταυρουλα σπιτι της και θα γυρισει αυριο..
25/Αυγούστου επιτελους ο ηλιος λάμπει.. ειχαμε την αναγκη του τη ζεστασιάς του.. να στεγνώσει το χώμα ...Σύννεφα ομως γεμίζουν παλι τον ουρανό..
Ενα κοριτσάκι μεταφέρετε στο ιατρειο πάλι με κατανάλωση υπνωτικών .... πάλι πλυσεις παλι levin παλι εμετούς,, φωνες πιεση αγχος.. έφτασα πολυ κοντα να κανω και εγω εμετό φαντάσου οι υπόλοιποι της ομάδας..
Τα δυό αδέλφια της διπλανής σκηνής ηλθαν για βοήθεια.. δυο πανέμορφα παλικάρια που παντα ειναι πρόθυμοι να βοηθήσουν..
Δεν είχαμε τελειώσει με τη μικρή και η νεροποντή κάνει δυναμικά την εμφάνιση της..μεσα σε 2 λεπτά εγινε λίμνη η σκηνή.. Ο κ Γιώργος ο Θεσσαλονικιός, που κατά τύχη βρήκαμε στο δρόμο μας στη Yalova προτείνει και πολύ σωστα να σκάψουμε βαθιά αυλάκια γύρω από τη σκηνή.. αυτό έπρεπε να είχε γίνει απο την αρχή πριν καν βρέξει. .αλλά είπαμε δεν είμαστε της κατασκήνωσης ουτε πρόσκοποι υπήρξαμε. Απο τους γειτονικές σκηνές δανειστήκαμε σκαλιδια, τσάπες ήλθαν και οι γείτονες να βοηθήσουν.. Με την Αλίκη πιάσαμε τη τσάπα ο Σπύρος επίσης μονο ο Νικήτας που δεν μπορεί αυτές τις εργασίες ανέλαβε το έργο του καφετζή...... .. βαρέθηκε να φτιάχνει καφέδες..
Κάποια στιγμή και ενώ εμείς ιδροκοπούσαμε σκάβοντας, εμφανίζεται το συνεργείο του cnn με το δημοσιογράφο να μου λέει ΄΄ελπίζω να είσαι πιο μαλακή με τους ασθενείς σου’’
δεν μας αφήνουν σε ησυχία να τελειώσουμε επιτέλους το χαντάκι η εμφάνιση και άλλων ελληνικών αυτή τη φορά καναλιών , δημοσιογράφοι, επιστήμονες, σεισμολόγοι.. αυτός ο σεισμός έχει σπείρει εκτός από θάνατο , ένα κύμα αλληλεγγύης από πολλές χώρες και ένα μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον..
Εμείς τελειώσαμε το χαντάκι και οι φαντάροι έχουν αναλάβει να στρώσουν με χοντρό χαλίκι που έφερε ένα φορτηγό, το εσωτερικό της σκηνής .. πάνω σε νέες παλέτες επανατοποθετούμε τα φάρμακα και τα υλικά..
Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε και μπορέσαμε να ανοίξουμε το μεγάλο τραπέζι και όλοι μαζι μοιραστήκαμε ζεστό τσάι, μπισκότα και ένα πρόχειρο φαγητό που η Ηρώ κατάφερε να βρει στην αγορά.. αυτές οι στιγμές της επικοινωνίας, της συνεργασίας με ανθρώπους, που κάποιοι χρόνια τώρα μας ωθούν να απωθούμε να μην εμπιστευόμαστε, να τους κρατάμε σε απόσταση , πρέπει να καταγραφούν και καταγράφονται στο βίντεο της οργάνωσης. .σήμερα νιώθουμε να γιορτάζουμε , την ανθρωπιά, τον άνθρωπο, τη φιλία.. και είναι κάτι που πρέπει να φωλιάζει στις καρδιές όλων μας, στις πράξεις μας, στη συμπεριφορά μας.. και είναι τόσες πολλές οι στιγμές που η ζωή μας, έτσι που εξελίσσεται , μας προσκαλεί να πράξουμε με ανθρωπιά ….
Το πώς βιώνουμε εδώ αυτές τις ημέρες, το πως βρισκόμαστε μέσα σε ένα φιλικό κλίμα πως συμπόνια ,απλότητα, ευγένεια, ανιδιοτέλεια είναι τα χαρακτηριστικά των Τούρκων το ζούμε το βιώνουμε το καταγράφουμε το μαρτυρούμε σε κάθε δήλωση και κατάθεση μας…
Επειδή σήμερα η λάσπη έγινε 2 δέρμα μου , αποφάσισα να πάω σε μια άδεια σκηνή και να προσπαθήσω να πλυθώ... έστι πατώντας πάνω σε παλέτες και σε πλαστικά τραπέζια κατάφερα ( έστω και σταγόνα σταγόνα που πέφτει το νερό,) να βγάλω τη λάσπη από πάνω μου…. Βράχηκαν τα παπούτσια μου και κυκλοφορώ με σαγιονάρες …
Το ιατρείο επιτέλους πήρε την επιθυμητή μορφή και κτιριακά και λειτουργικά ,είμαι πεπεισμένη, πως τα τρία νέα μέλη που θα έλθουν να μας αντικαταστήσουν ισως αποχωρήσουν νωρίς, γιατί και είναι η πρώτη τους αποστολή και γιατί δεν εχει εξασφαλιστεί ακόμη η στέγαση και η σίτιση.. ελπίζω μέχρι να έλθουν, να έχουμε μπορέσει να εξασφαλίσουμε και αυτά.. έτσι γίνεται με τη πρώτη αποστολή που έχει και διερευνητικό χώρο. Πρέπει ο υπεύθυνος να βρει και να εξασφαλίσει τα προς τη διαβίωση και εργασία της επόμενης αποστολής..
Το βράδυ νόμιζα πως θα έπεφτα ξερή από τη κούραση .. τι πλάνη οικτρή
Ευτυχώς ο κ Γιώργος έφυγε και υπήρχε διαθέσιμος περισσότερος χώρος στη κινητή μονάδα.. , εγώ μέσα στον υπνόσακο να μην μπορώ να βρω ησυχία ..ήταν και το ροχαλητό του Σπύρου αλλά και ένα κρύο να με περονιάζει. Φόρεσα ότι είχα και δεν είχα, μπουφάν, μπλούζες, έριξα κουβέρτες, αλλά και πάλι έτριζαν τα δόντια μου από το κρύο..
Δυο φορές θυμάμαι να έχω νιώσει τόσο κρύο, η μια αυτή η νύκτα στη Τουρκία και η άλλη στο Poon Hil στο Νεπάλ, πού ακόμη και μόνο στη θύμηση τους τρέμω.. Ξημέρωσε επιτέλους, βγήκα από τη μονάδα και βρήκα τους 2 νέους μεταφραστές μας τον Τaso και Giuret να μοιραστούμε ζεστό καφέ…..Ο κόσμος άρχισε να έρχεται ..εγώ μόνη μου όση ώρα η Ηρώ ασχολείται με τα διοικητικά ενώ ο Νικήτας και λόγω ειδικότητας (οδοντίατρος ) δεν έχει δουλειά πέρα από το να εξασφαλίζει ψωμί μας, καφέ και τη διασκέδαση μας..(στα ανέκδοτα είναι πρώτος). Σήμερα μας επισκέφτηκε η τουρκική tv και ζήτησαν να μιλήσω.. έσκασε και η πολιτική ερώτηση για την αιώνια έχθρα μας , τις πολιτικές διαφορές μας αλλα η διπλωματική απάντηση μου ‘’ας αφήσουμε τα πολιτικά παιχνίδια σε αυτούς που τα δημιουργούν και τα παίζουν και εμεις να ασχοληθούμε με τον άνθρωπο’’ άρεσε και σε αυτούς αλλά και στον πρέσβη μας, που πήρε τηλ (όταν είδε στις ειδήσεις), να συγχαρεί για τη στάση και την ευθύτητα τα μελών της οργάνωσης…
Ξάφνου η πλαστική καρέκλα που καθόταν ο Νικήτας βουλιάζει μέσα στη λάσπη και εκείνος πέφτει πίσω και έχει άμεση ανάγκη διάσωσης,, εντάξει το γέλιο,,,, Λίγη ξεκούραση το μεσημέρι γύρω από το μεγάλο τραπέζι και κουβεντούλα με τους γείτονες ..
Με το Σπύρο συνοδέψαμε τον Μπουλέν στο λιμάνι,που φεύγει σήμερα για την Πόλη. Δώσαμε υπόσχεση να συναντηθούμε μαζί του στην επιστροφή μας και πήραμε το δρόμο του γυρισμού στο καταυλισμό και είχαμε την καλύτερη συνοδεία, το αυγουστιάτικο φεγγάρι να φέγγει το δρόμο μας..
Κουβεντούλα έξω απολαμβάνοντας τον αερα και το ψεκαστικό.. ’έχουν αρχίζει να ψεκάζουν για τις επιδημίες, μολύνσεις και τη μυρωδιά..
9.30 επιστρέφουμε Yalova να παραλάβουμε τα τρία νέα μέλη που τελικά φτάνουν απόψε..ενα γιατρό- βουλευτή Mustafa, ένα Χρήστο και ένα παιδίατρο, που ειλικρινά όσο και αν πιέζω τη μνήμη μου δεν μπορω να βρω ιχνος τους..
Το καταμαράν έφτασε με καθυστέρηση και γυρίσαμε 11 και κάτι στη βάση μας. Άρχισαν οι συστάσεις, οι παραδόσεις και τα συνηθισμένα διαδικαστικά…
Ο Χρήστος( που ειχε φύγει άρρωστος) πήρε τηλ από Πάτρα και ειπε ότι έφυγαν με τον Αποστόλη από τη Πόλη, με πρωτοβουλία των UN που τους βρήκαν θέση στις τούρκικες αερογραμμές δωρεάν και στη πρώτη θέση. .μπράβο και στους τούρκους και στo UN , ενώ αγανάκτηση νιώθω για τα γραφεία μας στη Αθήνα, που άφησαν ένα άρρωστο παιδί μόνο δυο μέρες στη Πόλη, χωρίς να είναι ικανοί να διασφαλίσουν την επιστροφή του.. Αλλά ούτε και για την αναχώρηση του Αποστόλη , ο οποίος αν και είχε ενημερώσει την ΕΟΔ την ομάδα που ανήκει ότι η άδεια του λήγει , δούλεψε το σπασμένο τηλέφωνο και δεν ενημερωθήκαμε οπότε μείναμε μείον 2 άτομα …Εντάξει. .δεν χάλασε και ο κόσμος , τα πράγματα έχουν μπει σε μια τροχιά...
Δίνω χρόνο , καλυτέρα αναβάλλω τις όποιες εκτιμήσεις για την αποτελεσματικότητα της δράσης μας, για το που βρίσκομαι μέσα σε αυτή την ομάδα, είμαστε νεοι και άπειροι .. ,,ελπίζω να μεγαλώσουμε μαζί ( πράγμα που έγινε.. έχουν περάσει 33 χρόνια με συγκρούσεις, με τα πάνω και τα κάτω μας, αλλά ακόμη είμαι σε αυτήν που θεωρώ οικογένεια μου)
Νύχτωσε και παρέα με την Αλίκη, Σπύρο και Νικήτα ξεκινήσαμε μια βόλτα προς την παραλία…Το Cinarcik ήταν ένα θέρετρο και τώρα είναι μια πόλη φάντασμα …Τα μπουφάν και τα γιλέκα μας προφυλάσσουν από το κρύο , δεν μας προφυλάσσει από τη μυρωδιά της θάλασσας που είναι ανακατεμένη με τη μυρωδιά των πτωμάτων, τη μυρωδιά από τα χαλάσματα , των ψεκασμών..
Εφοδιάστηκα και με δεύτερη κουβέρτα γιατι χθες βράδυ τίναξα τα πέταλα και επεσα για ύπνο πάνω στο εξεταστικό κρεββάτι της κινητής μονάδας, ενώ ο Σπύρος στα καθίσματα..,, το τικ τακ του ρολογιού του ταμπλό μου έσπασε τα νεύρα ….και μετά …, μετά καταιγίδα κεραυνοί … έγινε η νύκτα μέρα και νόμιζα πως θα γίνουμε ψητοί αν πέσει πάνω μας ενας από τους πολλούς κεραυνούς....
Πλησιάζω το τζάμι και προσπαθώ να δω τι γίνεται έξω.. νομίζω πως η σκηνή των μεταφραστών έχει εξαφανιστεί.. ελπίζω να πρόλαβαν τα παιδιά να μπουν στο βαν η στη μεγάλη σκηνή που φαίνεται να αντέχει. .όλη νύκτα νεροποντή , η μονάδα πήγαινε πέρα δώθε και αποφασίζω να πατήσω το πόδι μου στις λάσπες για να πάω στη χημική τουαλέτα που είναι λίγο μακριά στην άλλη γωνιά του γηπέδου, ,.. Είδα τους μεταφραστές να κοιτούν αποσβολωμένοι , αυτό το χαλασμό…Ο ζεστός καφές έρχεται να τονώσει λίγο και να μου δώσει δυνάμεις.. Η βροχή συνεχίζεται και εγώ ετοιμάζομαι να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να γυρίσω στα Χανιά.. παρέδωσα στους νεοφερμένους , πρέπει να τους δώσουμε χώρο να μείνουν να εργαστούν.., οι πρωινοί που λέμε να φεύγουν,,,..
Επιστρέφω σπίτι μου, στο κρεββάτι μου στο μπάνιο μου στη καθημερινότητα μου στο καθαρό νερό, στους φίλους μου , αλλά λυπάμαι πάρα πολύ που αφήνω πίσω μου το έργο που για 5 μέρες προσπαθούσα να στήσω και δεν το δούλεψα αρκετο καιρό όπως ήθελα, .. η σκέψη μου και τα συναισθήματα μου κοντά στους ανθρώπους που βιώνουν τόσο πόνο …Αφήνω την Αλίκη το Σπύρο και όλους τους ανθρώπους που μας βοήθησαν μας αγκάλιασαν μας έδειξαν αγάπη εμπιστοσύνη.. Οι εμπειρίες μοναδικές , η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων , η ανάπτυξη φιλίας είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που με κυρίεψε και με ακολουθεί.. ..
Πήραμε το καταμαράν με την Ηρώ και τον Νικήτα.. Εγώ με κλειστά μάτια για όση ώρα ήταν η διάρκεια ταξιδιού .. το στομάχι μου δεν αντέχει τα κύματα και τις φουρτούνες …Κατεβαίνω από το καταμαράν και ένας κύριος με πλησιάζει μου αρπάζει τη βαλίτσα και με οδηγεί στο απέναντι πεζοδρόμιο ..Με δάκρυα στα μάτια μου λέει ‘’ευχαριστώ που μας βοηθήσατε..¨¨Μα πως ήξερε ?? μόνο τα διακριτικά της οργάνωσης στο μπουφάν και στο σακίδιο δηλώνουν ποια είμαι και τι έκανε εκεί.. και μάλλον το γνώριζε. .είχε δει ειδήσεις..
Ένα ταξί με φέρνει στο ξενοδοχείο Macka.. εκεί κατοικοεδρεύουν όλοι οι φορείς, η ECHO , αντιπροσωπείες πρεσβειών, ο RED CROSS και οι αρμόδιοι που πρέπει να δούμε και να καταθέσουμε το πλάνο που έχουμε για το Cinarcik.. για το λόγο αυτό έχει οργανωθεί meeting το βράδυ..
Για την ώρα μούλιασα στο μπάνιο μου, μέχρι δέρμα άλλαξα .. Ανανεωμένη έφυγα για τα γραφεία της Ολυμπιακής να πάρω το εισιτήριο μου … εκείνη την εποχη email , on line check-in δεν υπήρχε οπότε έπρεπε να πάω στο γραφείο..
Ο Μπουλέν μας περίμενε για αυτή τη περιβόητη βόλτα στο Βοσπορο..τι εικόνες, τι δροσιά, τι μαγεία.. Σε ένα εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα γευτήκαμε θαλασσινά και τα τσούξαμε με αρακ, όλα κερασμένα από τον Μπουλεν,,,το τούρκο φίλο και συνεργάτη μας..
Επιστροφή στο ξενοδοχείο ..αφήνω το Νικήτα και Ηρώ να συναντήσουν τους υπουργούς και πήγα για ύπνο..
Πρωινό ξύπνημα και με ταξί βρίσκομαι στο αεροδρόμιο. ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν στη Πόλη και η διαδρομή μου φάνηκε όμορφη και γραφική. .Δεν μοιάζει να είναι παραδομένη στο σκληρό Ισλάμ, περισσότερο δυτικη ματιά έχει…παρά το άγρυπνο μάτι του Κεμάλ που οι αφίσες του είναι κρεμασμένες παντού..
Η ΟΑ για τους επιβάτες 1 θέσης( ακόμη δεν μπορώ να θυμηθώ πως κατέληξα με χαρτάκι 1 θέσης, ισως το τούρκικο υπουργείο μας έκλεισε θέσεις ) προσφέρουν soft drinks στην αίθουσα Βόσπορο στο αεροδρόμιο. .κάθισα αναπαυτικά στο καναπέ απολαμβάνοντας cappuccino και όταν ήλθε η ώρα σύρθηκα ως τη πύλη 105..Εκει συνάντησα την Κaterina Lo… .γνωστή από την αποστολή στο Monte Negro που για κάποιο λόγο την είχα στείλει πίσω πακέτο ( και που ακόμη τωρα δεν μπορώ να θυμηθώ ) ..Αυτή και η ομάδα της δούλεψαν λέει σε καταυλισμό στη Πόλη και έμεναν στο Macka …. Πω πω.. ταλαιπωρία…. Τι να πω ..σας συμπονώ.. κρατήθηκα ..ευγενικα..΄η κυρία ανήκει στην ελιτίστικη παρέα εθελοντών.. καταφτάνουν σένιοι, με πολλά λεφτά και κάνουν έργο δημοσιογραφικό και ελιτίστικο ..και διηγούνται παραμύθια …. είναι από αυτούς που δεν λερώνονται αλλά πείθουν δυστυχώς….
Ας είναι έχω τη συνείδηση μου ήσυχη καθαρή και γύρισα πίσω γεμάτη με εμπειρίες και εικόνες που θα με συνοδεύουν μια ζωή …
Ε.Μ
