Ψηφιακός νομάς

[Φώτης/Ταξιδιωτης]

Αν ζώ το πιο πιθανό όπως ελπίζω (δηλαδή γλυτώσω απο....... μεταστάσεις} μια και οι γιατροί είναι αισιόδοξοι αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις σκοπεύω να κάνω 3 υπερ παραγωγές. Δηλαδή να ζήσω έξω ας πούμε σε κάθε κύκλο 8 με 12 μήνες εκτός Ελλάδας ,με φτηνή επιπλωμένη στέγαση και παράλληλα τις δουλειές μου που έχω μέσω υπολογιστή.
Παράλληλα θα μπορούσα εύκολα να ενοικιάσω και την εξοχική μου κατοικία εδώ στην Ελλάδα.

Παράδειγμα στο προσεχές{?} διάστημα (α κύκλος} να πάω ας πούμε Ταϋλάνδη να ζήσω 8 με 12 μήνες ,να εργαστώ και συνάμα να ταξιδέψω και να γνωρίσω και τις γύρω χώρες{Βιρμανία,Λαος,Καμπότζη,Βιετνάμ}.

Στο δεύτερο κύκλο αρκετά αργότερα να ξεκινήσω απο Κάϊρο και να πάω οδικώς στο Κέιπ Ταουν. Διάρκεια 8 με 12 μήνες. Ακόμα είναι νωρίς για αυτό εικάζω οτι θα μείνω απο 1 τρίμηνο στη Κένυα και Κεϊπ Ταουν,Το υπόλοιπο στο δρόμο.Οι μεταφορές με αυτοκίνητο,τρένο και κυρίως λεωφορείο.

Στο τρίτο μου κύκλο αν ζώ μετά από τα 60 μου να πάω είτε Σαντιάγκο{Χιλή} είτε κάπου στο Περού να ζήσω 1 χρόνο και να παράλληλα με βάση τον τόπο διαμονή και εργασίας μου ταξιδέψω στη υπόλοιπη Νότια Αμερική.

Ταϋλάνδη {Μπανκόγκ/ Τσιανγκ Μαι} έχω βρεί μικρά επιπλωμένα διαμερίσματα με πολύ καλό δίκτυο Εναλλακτική επιλογή μπορεί να αποτελέσει το Ανόι {Βιετνάμ} ή θα το ήθελα πολύ Λουάν Πραπανγκ {Λάος}

Εχει δοκιμάσει κανείς σας να ζήσει την εμπειρία του ψηφιακού νομά ή κάποιος γνωστός σας και ειδικότερα στην Ασία?

 

[makisg]

@Φώτης/Ταξιδιωτης σου εύχομαι να είσαι γερός και να κάνεις όλα αυτά που περιγράφεις πραγματικότητα.
Επίσης εύχομαι να ζω και εγώ ( γιατί τώρα είμαι 68) μέχρι να τα πραγματοποιήσεις για να τα γράψεις εδώ και να τα διαβάσω.

 

[LULLU]

Ευχομαι τα καλυτερα και με υγεια...
δες το vito που αγκαλια με το λαπ ταξιδευει για μεγαλα χρονικα διαστηματα..

 

[poised]

Ακούγεται πολύ θελκτικό αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Κατ' αρχάς στις περισσότερες χώρες μπορείς να μείνεις μέχρι 30 ημέρες. Εκτός και αν εξασφαλίσεις εργασιακή ή άλλη μακροχρόνια βίζα με πολλαπλές εισόδους (δύσκολο) δε θα μπορείς να μείνεις σε ένα μέρος για πολύ, ίσως με εξαίρεση το Βιετνάμ.

Στην Ταϊλάνδη μπαίνεις ως 30 ημέρες με δωρεάν βίζα exception αλλά ως δύο φορές τον χρόνο αν μπαίνεις οδικώς ή χωρίς περιορισμό αν μπαίνεις αεροπορικώς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις ένα visa run κάθε 30 ημέρες και αν το κάνεις αρκετές φορές αρχίζει και μαζεύεται το κόστος και η ταλαιπωρία. Στην Ινδονησία μπορείς να μπεις για 30 ημέρες δωρεάν μία φορά ή για 30+30 με πληρωμή. Στη Καμπότζη και Λάος ως 30 ημέρες επί πληρωμή. Στη Σιγκαπούρη δωρεάν για 30 ημέρες. Το Βιετνάμ δεν έχει δωρεάν βίζες (με την εξαίρεση το phu quoc) αλλά παρέχει σχετικά εύκολα βίζα 3 μηνών με πολλαπλές εισόδους επί πληρωμή, η οποία μπορεί υπό περιπτώσεις να γίνει 6μηνη ή να βγει νέα 3μηνη με έξοδο από την χώρα (visa run). Όλα αυτά βέβαια υποθέτωντας ότι οι χώρες θα επιστρέψουν σε προ κόβιντ βίζες εντός των επόμενων μηνών, γιατί δεν ισχύει αυτή τη στιγμή για όλες.

Στο Βιετνάμ τα επιπλωμένα σπίτια που νοικιάζονται για ξένους δεν είναι φτηνά. Γενικά στις πόλεις τα νοίκια είναι ακριβά και για τους ντόπιους γιατί υπάρχει μεγάλη έλλειψη στέγασης. Αν θες να μένεις γύρω από τις περιοχές που γίνονται πράγματα να περιμένεις μηνιαία 300-500 δολάρια με όλα τα έξοδα όπως ρεύμα και ιντερνετ για κάτι τύπου ευρύχωρου φοιτητικού στούντιο ή μικρό δυάρι με τα βασικά, χωρίς πολυτέλειες. Νοικιάζονται και μόνο δωμάτια με κοινόχρηστο μπάνιο, ίσως και χωρίς παράθυρο με πολύ μικρότερο κόστος, αλλά είναι προσωπικό ζήτημα το αν το σηκώνει κάποιος αυτό και ειδικά μακροχρόνια.

Επίσης κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστείς μεταφορικό (μηχανάκι) που μπορείς να νοικιάσεις με το μήνα και ασφάλιση υγείας γιατί σε όλες αυτές τις χώρες δημόσια (δωρεάν) υγεία πρακτικά δεν υπάρχει.

Το καθημερινό κόστος ζωής (εκτός Σιγκαπούρης) δεν είναι μεγάλο. Αν τρως όπου τρώνε οι ντόπιοι μιλάμε για 1-2 ευρώ το γεύμα, δε χρειάζεται να μαγειρεύεις για να γλιτώσεις λεφτά. Οι περισσότεροι τα πίνουν τα λεφτά τους αντί να τα τρώνε.

Θα έλεγα ότι υπάρχουν δύο ειδών ψηφιακοί νομάδες. Αυτοί που δουλεύουν full time, μένουν στο ίδιο μέρος σχετικά μακροχρόνια χωρίς να μπορούν να γυρίσουν πολύ (η δουλειά είναι πάντα δουλειά), βγάζουν λεφτά, ζούνε άνετα (μερικές φορές επιλέγουν να ζουν με πολυτέλεια) και χρησιμοποιούν την άδειά τους για να ταξιδέψουν στα πέριξ. Η άλλη κατηγορία κατά βάση τρώει από τα έτοιμα, κάνει βραχυπρόθεσμες δουλειές του ποδαριού ίσα ίσα να βγαίνει κάνα ψιλό και ταξιδεύει πολύ αλλά φτηνά και χωρίς ανέσεις (στυλ backpacker).

 

[mikrh tsopana]

Αν ζώ το πιο πιθανό όπως ελπίζω (δηλαδή γλυτώσω απο....... μεταστάσεις} μια και οι γιατροί είναι αισιόδοξοι αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις σκοπεύω να κάνω 3 υπερ παραγωγές. Δηλαδή να ζήσω έξω ας πούμε σε κάθε κύκλο 8 με 12 μήνες εκτός Ελλάδας ,με φτηνή επιπλωμένη στέγαση και παράλληλα τις δουλειές μου που έχω μέσω υπολογιστή.
Παράλληλα θα μπορούσα εύκολα να ενοικιάσω και την εξοχική μου κατοικία εδώ στην Ελλάδα.

Παράδειγμα στο προσεχές{?} διάστημα (α κύκλος} να πάω ας πούμε Ταϋλάνδη να ζήσω 8 με 12 μήνες ,να εργαστώ και συνάμα να ταξιδέψω και να γνωρίσω και τις γύρω χώρες{Βιρμανία,Λαος,Καμπότζη,Βιετνάμ}.

Στο δεύτερο κύκλο αρκετά αργότερα να ξεκινήσω απο Κάϊρο και να πάω οδικώς στο Κέιπ Ταουν. Διάρκεια 8 με 12 μήνες. Ακόμα είναι νωρίς για αυτό εικάζω οτι θα μείνω απο 1 τρίμηνο στη Κένυα και Κεϊπ Ταουν,Το υπόλοιπο στο δρόμο.Οι μεταφορές με αυτοκίνητο,τρένο και κυρίως λεωφορείο.

Στο τρίτο μου κύκλο αν ζώ μετά από τα 60 μου να πάω είτε Σαντιάγκο{Χιλή} είτε κάπου στο Περού να ζήσω 1 χρόνο και να παράλληλα με βάση τον τόπο διαμονή και εργασίας μου ταξιδέψω στη υπόλοιπη Νότια Αμερική.

Ταϋλάνδη {Μπανκόγκ/ Τσιανγκ Μαι} έχω βρεί μικρά επιπλωμένα διαμερίσματα με πολύ καλό δίκτυο Εναλλακτική επιλογή μπορεί να αποτελέσει το Ανόι {Βιετνάμ} ή θα το ήθελα πολύ Λουάν Πραπανγκ {Λάος}

Εχει δοκιμάσει κανείς σας να ζήσει την εμπειρία του ψηφιακού νομά ή κάποιος γνωστός σας και ειδικότερα στην Ασία?

Γερός και σιδερένιος, εύχομαι να πάνε όλα καλά!

 

[Señor_Nada]

Ακούγεται πολύ θελκτικό αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Κατ' αρχάς στις περισσότερες χώρες μπορείς να μείνεις μέχρι 30 ημέρες. Εκτός και αν εξασφαλίσεις εργασιακή ή άλλη μακροχρόνια βίζα με πολλαπλές εισόδους (δύσκολο) δε θα μπορείς να μείνεις σε ένα μέρος για πολύ, ίσως με εξαίρεση το Βιετνάμ.

Στην Ταϊλάνδη μπαίνεις ως 30 ημέρες με δωρεάν βίζα exception αλλά ως δύο φορές τον χρόνο αν μπαίνεις οδικώς ή χωρίς περιορισμό αν μπαίνεις αεροπορικώς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις ένα visa run κάθε 30 ημέρες και αν το κάνεις αρκετές φορές αρχίζει και μαζεύεται το κόστος και η ταλαιπωρία. Στην Ινδονησία μπορείς να μπεις για 30 ημέρες δωρεάν μία φορά ή για 30+30 με πληρωμή. Στη Καμπότζη και Λάος ως 30 ημέρες επί πληρωμή. Στη Σιγκαπούρη δωρεάν για 30 ημέρες. Το Βιετνάμ δεν έχει δωρεάν βίζες (με την εξαίρεση το phu quoc) αλλά παρέχει σχετικά εύκολα βίζα 3 μηνών με πολλαπλές εισόδους επί πληρωμή, η οποία μπορεί υπό περιπτώσεις να γίνει 6μηνη ή να βγει νέα 3μηνη με έξοδο από την χώρα (visa run). Όλα αυτά βέβαια υποθέτωντας ότι οι χώρες θα επιστρέψουν σε προ κόβιντ βίζες εντός των επόμενων μηνών, γιατί δεν ισχύει αυτή τη στιγμή για όλες.

Στο Βιετνάμ τα επιπλωμένα σπίτια που νοικιάζονται για ξένους δεν είναι φτηνά. Γενικά στις πόλεις τα νοίκια είναι ακριβά και για τους ντόπιους γιατί υπάρχει μεγάλη έλλειψη στέγασης. Αν θες να μένεις γύρω από τις περιοχές που γίνονται πράγματα να περιμένεις μηνιαία 300-500 δολάρια με όλα τα έξοδα όπως ρεύμα και ιντερνετ για κάτι τύπου ευρύχωρου φοιτητικού στούντιο ή μικρό δυάρι με τα βασικά, χωρίς πολυτέλειες. Νοικιάζονται και μόνο δωμάτια με κοινόχρηστο μπάνιο, ίσως και χωρίς παράθυρο με πολύ μικρότερο κόστος, αλλά είναι προσωπικό ζήτημα το αν το σηκώνει κάποιος αυτό και ειδικά μακροχρόνια.

Επίσης κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστείς μεταφορικό (μηχανάκι) που μπορείς να νοικιάσεις με το μήνα και ασφάλιση υγείας γιατί σε όλες αυτές τις χώρες δημόσια (δωρεάν) υγεία πρακτικά δεν υπάρχει.

Το καθημερινό κόστος ζωής (εκτός Σιγκαπούρης) δεν είναι μεγάλο. Αν τρως όπου τρώνε οι ντόπιοι μιλάμε για 1-2 ευρώ το γεύμα, δε χρειάζεται να μαγειρεύεις για να γλιτώσεις λεφτά. Οι περισσότεροι τα πίνουν τα λεφτά τους αντί να τα τρώνε.

Θα έλεγα ότι υπάρχουν δύο ειδών ψηφιακοί νομάδες. Αυτοί που δουλεύουν full time, μένουν στο ίδιο μέρος σχετικά μακροχρόνια χωρίς να μπορούν να γυρίσουν πολύ (η δουλειά είναι πάντα δουλειά), βγάζουν λεφτά, ζούνε άνετα (μερικές φορές επιλέγουν να ζουν με πολυτέλεια) και χρησιμοποιούν την άδειά τους για να ταξιδέψουν στα πέριξ. Η άλλη κατηγορία κατά βάση τρώει από τα έτοιμα, κάνει βραχυπρόθεσμες δουλειές του ποδαριού ίσα ίσα να βγαίνει κάνα ψιλό και ταξιδεύει πολύ αλλά φτηνά και χωρίς ανέσεις (στυλ backpacker).

Θα είχε ενδιαφέρον να μας γράψεις και πόσο εύκολο είναι να κοινωνικοποιηθεί κάποιος σ'αυτές τις χώρες, ειδικά αν δουλεύει απ'το σπίτι του.

 

[Delmem38110]

αν γύριζα τον χρόνο πίσω πολύ θα ήθελα να το κάνω.

 

[delmem2233]

Συνεχίζοντας από εκεί που τελείωσε ο poised, καθοριστικό ρόλο παίζει το πόσο χρόνο πρέπει να περνάς καθημερινά στο ίντερνετ, αν έχεις deadlines που είσαι υποχρεωμένος καθημερινά ( ; ) να meet, τι τύπου είναι αυτές οι “δουλειές μέσω υπολογιστή”. Προφανώς, άλλο είναι να δουλεύεις εφτά μέρες την εβδομάδα και να έχεις καθημερινά να meet deadlines, κι άλλο είναι να ασχολείσαι... ένα δίωρο την ημέρα, κι ίσως ούτε καν καθημερινά. Αν ζούσαμε λοιπόν στην ίδια πόλη και καθόμασταν από κοντά να τα πούμε, να σου πω πώς ήταν η δική μου εμπειρία και ποια λάθη δικά μου θα μπορούσες να αποφύγεις, το πρώτο που θα σε ρωτούσα θα ήταν “πόσες ώρες πρέπει να είσαι στο ίντερνετ την ημέρα/εβδομάδα”, και αν έχεις deadlines που έχει θέσει εκείνος για τον οποίο δουλεύεις, ή αν... αφεντικό τού εαυτού σου είσαι εσύ ο ίδιος, και δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.

Ο poised ήταν right on target και στο θέμα τού πόσο μπορείς να μείνεις σε κάθε χώρα, και πόσο μαζεύονται τα έξοδα αν κάνεις visa runs για να κάνεις απλά visa runs, όχι για... τη χαρά τής εκδρομής. Για παράδειγμα, ένας από τους λόγους που εγώ διάλεξα Ασουνσιόν το 2018 στην αρχή ενός 14μηνου στη Νότια Αμερική, ήταν επειδή ήξερα πως την 89η-90ή μέρα, για να μηδένιζα το κοντέρ, το μόνο που θα είχα να κάνω ήταν να πάρω ένα αστικό – ουσιαστικά – λεωφορείο μέχρι τα σύνορα με Αργεντινή, να κάνω μία βόλτα στη μικρή πόλη στην αργεντίνικη πλευρά, και να επιστρέψω στη βάση μου με το ίδιο λεωφορείο, ξοδεύοντας ψίχουλα.

Όσο για εκείνο που ανέφερε ο Señor_Nada, η δική μου εμπειρία λέει ότι το να “δουλεύεις από το σπίτι σου” δεν αποτελεί πρόβλημα αν κάνεις κέφι να βρεις παρέα. Είσαι καινούργιος σε μία πόλη, μέσω ίντερνετ – προφανώς όχι μόνο – βρίσκεις ένα γκρουπ ατόμων που είναι στην ίδια θέση με σένα, πηγαίνεις σε ένα meeting, από τα 10-15 άτομα που συναντάς “κολλάς” με δύο-τρία, εκείνοι σε συστήνουν σε άλλους, και πριν το καταλάβεις έχεις ήδη έναν κύκλο γνωριμιών, που – αν θέλεις – μόνο μεγαλώνει κάθε βδομάδα. Αν αυτή είναι η ΔΙΚΗ μου εμπειρία (μοναχικός κι εσωστρεφής από τη φύση μου, προτιμώντας συνήθως να αφήνομαι στην ησυχία μου παρά να συναντάω κόσμο), φαντάζομαι πόσο πιο εύκολα “κοινωνικοποιούνται” άλλοι που είναι εξωστρεφείς και “της παρέας”. Για να το κλείσω, πρόβλημα για μένα τα δέκα χρόνια που πέρασα ταξιδεύοντας δεν ήταν ποτέ να βρω παρέα (όταν και αν το ήθελα), πρόβλημα ενίοτε ήταν οι αποχαιρετισμοί, το να έρχεται η ώρα να “μετακομίσεις” κάπου αλλού για τρεις μήνες, να αφήσεις μία πόλη στην οποία έχεις βρει παρέα με την οποία έχεις κάνει τέλειο “κλικ”, και να φθάνεις σε μία καινούργια πόλη στην οποία πρέπει να... αρχίσεις από το μηδέν, όχι μόνο για να... μάθεις τα κατατόπια, αλλά ΚΑΙ να βρεις παρέα που να σε ικανοποιεί. Αυτή η διαρκώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία – μπορεί να – είναι ψυχοφθόρα.

Aaaanyway… Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα-τρίτα... Υγεία σού εύχομαι πρώτα, κι όλα τ’ άλλα... τακτοποιούνται.

 

[poised]

Θα είχε ενδιαφέρον να μας γράψεις και πόσο εύκολο είναι να κοινωνικοποιηθεί κάποιος σ'αυτές τις χώρες, ειδικά αν δουλεύει απ'το σπίτι του.

Προφανώς εξαρτάται από τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Γενικά μεταξύ ξένων σε μία ξένη χώρα η κοινωνικοποίηση είναι εύκολη, οι συνθήκες ευνοούν το να γνωρίσεις και να κάνεις παρέα με άλλους στην ίδια κατάσταση με εσένα, παρόλο που σε άλλες συνθήκες θα έβρισκες ότι δεν υπάρχουν πολλά κοινά.

Για εμένα η επιθυμητή κοινωνικοποίηση αφορά τους ντόπιους. Στην ΝΑ Ασία σε γενικές γραμμές έχω δει ότι στις χώρες που ο πολιτισμός έχει επηρεαστεί από τον σινικό (Κίνα, Κορέα, Βιετνάμ, Ιαπωνία) οι άνθρωποι φαίνονται αρχικά πιο "δύσκολοι". Δε χαμογελάνε σε άτομα που δεν είναι γνωστά τους, μιλάνε ελάχιστα και κρατάνε απόσταση στις πρώτες επαφές καθώς αυτό στην κουλτούρα τους δείχνει συγκρότηση και σοβαρότητα. Παραγγέλνεις και ο άλλος δεν κάνει ούτε νεύμα, απλά εξαφανίζεται, αργότερα σου φέρνει αμίλητος τον καφέ και εξαφανίζεται και πάλι, γιατί αυτό τον κάνει διακριτικό και σωστό. Στις χώρες που η κοινωνική αμηχανία λύνεται με χαμόγελο (Ταυλάνδη, Καμπότζη, Λάος), νιώθεις πιο άνετα και πιο καλοδεχούμενος, αλλά στην πράξη δεν αλλάζει κάτι γιατί και πάλι το χαμόγελο δεν είναι αποδοχή ή πρόσκληση για συνομιλία.

Βέβαια οι άνθρωποι παντού ίδιοι είναι και είναι κυρίως στο χέρι σου να κατανοήσεις και γεφυρώσεις την απόσταση που δημιουργείται από το ότι σε βλέπουν και τους βλέπεις διαφορετικά. Υπάρχει μία κυρίαρχη προκατάληψη ότι οι ξένοι (==δυτικοί) είναι ό,τι να 'ναι, με μηδέν αξίες, χαλαρές οικογενειακές σχέσεις και πολλά λεφτά με τα οποία κάνουν ότι θέλουν, οπότε καλό είναι να μην μπλέκεις μαζί τους. Και σε μεγάλο βαθμό ισχύει καθώς από την μια υπάρχουν πολλοί που εκμεταλλευόμενοι το καλύτερο οικονομικό στάτους τους συμπεριφέρονται σαν "πληρώνω και γαμάω" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια κατανόησης της διαφορετικότητας της κοινωνίας που ζουν. Άλλες φορές πράγματα που μπορεί να είναι "φυσιολογικά" για εμάς είναι κοινωνικά κατακριτέα για τους ντόπιους. Αλλά και ευαίσθητος άνθρωπος να είσαι που τα λαμβάνει υπόψη αυτά είναι πολύ δύσκολο να μην προσβάλλεις κάποια στιγμή άθελά σου τον άλλο γιατί το "να κρατάς το πρόσωπό σου" όπως το ονομάζουν είναι δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε πως λειτουργεί.

Το πρόβλημα της γλώσσας είναι για εμένα το μεγαλύτερο φράγμα σε κάθε προσπάθεια κοινωνικοποίησης, εκτός της Σιγκαπούρης και μερών της Μαλαισίας που μπορείς ίσως να τα βγάλεις κάπως πέρα με τους ντόπιους μόνο με αγγλικά και αυτό αφού συντονιστεί το αυτί.

Ακόμη και αν προσπαθήσεις είναι πολύ δύσκολο να μάθεις τις τοπικές γλώσσες γρήγορα εκτός αν έχεις ήδη πρότερη επαφή με τονικές - αναλυτικές γλώσσες και τις συντακτικές τους ιδιαιτερότητες (που τελικά όταν "κάτσουν" στο μυαλό διαπιστώνει κανείς ότι είναι πολύ πιο εύκολες από τις δυτικές). Εξαιρούνται τα μπαχάσα που είναι συνθετική γλώσσα και μου λένε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να τα μάθεις. Όμως η προφορά στις περισσότερες είναι πολύ διαφορετική απ' ότι έχουμε συνηθίσει με διαφορετικά σημεία εκφοράς και θέσεις της γλώσσας. Αυτό το κάνει πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι ακούς και αντίστοιχα να το προφέρεις πίσω, ακόμα και αν μπορείς να διαβάσεις την λέξη από την τοπική γραφή. Χοντρικά πιστεύω χρειάζεται 3πλάσιος ως ίσως 10πλάσιος χρόνος για να φτάσει κάποιος το ίδιο επίπεδο που θα έφτανε μαθαίνοντας μία νέα δυτική γλώσσα και στο τέλος πάλι κατά πάσα πιθανότητα θα ακούγεσαι έτσι. Το ίδιο πρόβλημα έχουν και αυτοί στο ανάποδο με τα αγγλικά, είναι τρομερά διαφορετικά και για τους περισσότερους είναι πολύ δύσκολο να μπουν στο νόημα και να τα μιλήσουν και προφέρουν σωστά.

Το συμπέρασμα είναι ότι στην πλειάδα των περιπτώσεων καταλήγεις να κάνεις παρέα με άλλους ξένους και τις παρέες τους, πολλές από τις οποίες μπορεί να είναι εκ του συμφέροντος και βγαίνεις σε μέρη για ξένους ή τουρίστες. Όχι ότι δεν περνάς ωραία ή ότι πάνω κάτω δεν γίνονται τα ίδια και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, απλά για εμένα το "ζω" σε ένα μέρος περιλαμβάνει περισσότερα από αυτό.

 

[Señor_Nada]

Προφανώς εξαρτάται από τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Γενικά μεταξύ ξένων σε μία ξένη χώρα η κοινωνικοποίηση είναι εύκολη, οι συνθήκες ευνοούν το να γνωρίσεις και να κάνεις παρέα με άλλους στην ίδια κατάσταση με εσένα, παρόλο που σε άλλες συνθήκες θα έβρισκες ότι δεν υπάρχουν πολλά κοινά.

Για εμένα η επιθυμητή κοινωνικοποίηση αφορά τους ντόπιους. Στην ΝΑ Ασία σε γενικές γραμμές έχω δει ότι στις χώρες που ο πολιτισμός έχει επηρεαστεί από τον σινικό (Κίνα, Κορέα, Βιετνάμ, Ιαπωνία) οι άνθρωποι φαίνονται αρχικά πιο "δύσκολοι". Δε χαμογελάνε σε άτομα που δεν είναι γνωστά τους, μιλάνε ελάχιστα και κρατάνε απόσταση στις πρώτες επαφές καθώς αυτό στην κουλτούρα τους δείχνει συγκρότηση και σοβαρότητα. Παραγγέλνεις και ο άλλος δεν κάνει ούτε νεύμα, απλά εξαφανίζεται, αργότερα σου φέρνει αμίλητος τον καφέ και εξαφανίζεται και πάλι, γιατί αυτό τον κάνει διακριτικό και σωστό. Στις χώρες που η κοινωνική αμηχανία λύνεται με χαμόγελο (Ταυλάνδη, Καμπότζη, Λάος), νιώθεις πιο άνετα και πιο καλοδεχούμενος, αλλά στην πράξη δεν αλλάζει κάτι γιατί και πάλι το χαμόγελο δεν είναι αποδοχή ή πρόσκληση για συνομιλία.

Βέβαια οι άνθρωποι παντού ίδιοι είναι και είναι κυρίως στο χέρι σου να κατανοήσεις και γεφυρώσεις την απόσταση που δημιουργείται από το ότι σε βλέπουν και τους βλέπεις διαφορετικά. Υπάρχει μία κυρίαρχη προκατάληψη ότι οι ξένοι (==δυτικοί) είναι ό,τι να 'ναι, με μηδέν αξίες, χαλαρές οικογενειακές σχέσεις και πολλά λεφτά με τα οποία κάνουν ότι θέλουν, οπότε καλό είναι να μην μπλέκεις μαζί τους. Και σε μεγάλο βαθμό ισχύει καθώς από την μια υπάρχουν πολλοί που εκμεταλλευόμενοι το καλύτερο οικονομικό στάτους τους συμπεριφέρονται σαν "πληρώνω και γαμάω" (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια κατανόησης της διαφορετικότητας της κοινωνίας που ζουν. Άλλες φορές πράγματα που μπορεί να είναι "φυσιολογικά" για εμάς είναι κοινωνικά κατακριτέα για τους ντόπιους. Αλλά και ευαίσθητος άνθρωπος να είσαι που τα λαμβάνει υπόψη αυτά είναι πολύ δύσκολο να μην προσβάλλεις κάποια στιγμή άθελά σου τον άλλο γιατί το "να κρατάς το πρόσωπό σου" όπως το ονομάζουν είναι δύσκολο για εμάς να καταλάβουμε πως λειτουργεί.

Το πρόβλημα της γλώσσας είναι για εμένα το μεγαλύτερο φράγμα σε κάθε προσπάθεια κοινωνικοποίησης, εκτός της Σιγκαπούρης και μερών της Μαλαισίας που μπορείς ίσως να τα βγάλεις κάπως πέρα με τους ντόπιους μόνο με αγγλικά και αυτό αφού συντονιστεί το αυτί.

Ακόμη και αν προσπαθήσεις είναι πολύ δύσκολο να μάθεις τις τοπικές γλώσσες γρήγορα εκτός αν έχεις ήδη πρότερη επαφή με τονικές - αναλυτικές γλώσσες και τις συντακτικές τους ιδιαιτερότητες (που τελικά όταν "κάτσουν" στο μυαλό διαπιστώνει κανείς ότι είναι πολύ πιο εύκολες από τις δυτικές). Εξαιρούνται τα μπαχάσα που είναι συνθετική γλώσσα και μου λένε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να τα μάθεις. Όμως η προφορά στις περισσότερες είναι πολύ διαφορετική απ' ότι έχουμε συνηθίσει με διαφορετικά σημεία εκφοράς και θέσεις της γλώσσας. Αυτό το κάνει πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι ακούς και αντίστοιχα να το προφέρεις πίσω, ακόμα και αν μπορείς να διαβάσεις την λέξη από την τοπική γραφή. Χοντρικά πιστεύω χρειάζεται 3πλάσιος ως ίσως 10πλάσιος χρόνος για να φτάσει κάποιος το ίδιο επίπεδο που θα έφτανε μαθαίνοντας μία νέα δυτική γλώσσα και στο τέλος πάλι κατά πάσα πιθανότητα θα ακούγεσαι έτσι. Το ίδιο πρόβλημα έχουν και αυτοί στο ανάποδο με τα αγγλικά, είναι τρομερά διαφορετικά και για τους περισσότερους είναι πολύ δύσκολο να μπουν στο νόημα και να τα μιλήσουν και προφέρουν σωστά.

Το συμπέρασμα είναι ότι στην πλειάδα των περιπτώσεων καταλήγεις να κάνεις παρέα με άλλους ξένους και τις παρέες τους, πολλές από τις οποίες μπορεί να είναι εκ του συμφέροντος και βγαίνεις σε μέρη για ξένους ή τουρίστες. Όχι ότι δεν περνάς ωραία ή ότι πάνω κάτω δεν γίνονται τα ίδια και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, απλά για εμένα το "ζω" σε ένα μέρος περιλαμβάνει περισσότερα από αυτό.

Γι'αυτό ρώτησα, επειδή είχα την εντύπωση ότι είναι πιο κλειστοί άνθρωποι και με αρκετά διαφορετική κουλτούρα από την Ευρώπη. Με το να κάνεις παρέα μόνο με ξένους πέρα απ'το ότι χάνεις πολλά απ'το μέρος πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε φορά για αποχαιρετισμούς. Ο @10900km έγραψε ότι το πρόβλημα γι'αυτόν είναι όταν φτάνει σε μια χώρα και αρχίζει να χτίζει σχέσεις απ'το μηδέν. Για εμένα το ακόμα χειρότερο είναι όταν φεύγει η παρέα σου και παραμένεις στο ίδιο μέρος και πρέπει να αρχίσεις απ'το μηδέν. Εκεί είναι η πίκρα.

Τα τελευταία 10 χρόνια έχω ζήσει σε 8 διαφορετικές πόλεις (από ανάγκη και όχι επιλογή σε αρκετές περιπτώσεις) και το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι αυτή η ζωή δεν είναι για όλους. Γι'αυτό για αρχή θα δοκίμαζα σε κάποιο "εύκολο" μέρος στην Ευρώπη για να δω τις δυσκολίες και μετά θα κοίταζα για Ασία ή οπουδήποτε αλλού.

 

[x7777]

Αυτό μου που φαίνεται πιο δύσκολο είναι να το ξεκοινιάσεις σπίτι και όταν κάποια στιγμή γυρίσεις Ελλάδα να ψάχνει σπίτι απο την αρχή. Σπίτι πάντως που είχα δει κάποια στιμή για Ταϊλάνδη, Κολομβία ή Μεξικό είχε πολλά και καλα και σίγουρα πιο οικονομικα απο Ελλάδα αν βάλεις στο ότι στην τιμή συμπεριλαμβάνονται τα έξοδα.

 

[Señor_Nada]

Αυτό μου που φαίνεται πιο δύσκολο είναι να το ξεκοινιάσεις σπίτι και όταν κάποια στιγμή γυρίσεις Ελλάδα να ψάχνει σπίτι απο την αρχή. Σπίτι πάντως που είχα δει κάποια στιμή για Ταϊλάνδη, Κολομβία ή Μεξικό είχε πολλά και καλα και σίγουρα πιο οικονομικα απο Ελλάδα αν βάλεις στο ότι στην τιμή συμπεριλαμβάνονται τα έξοδα.

Και το να νοικιάσεις διαμέρισμα στο εξωτερικό είναι τρελό παλούκι. Έχω απορρίψει θέση στο Δουβλίνο επειδή δεν μπορούσα με τίποτα να βρω διαμέρισμα της προκοπής σε λογική τιμή. Το συζήταγα μάλιστα με τον @poised τότε που έχει ζήσει εκεί.

Για Παρίσι έψαχνα διαμέρισμα χωρίς υπερβολή για 2 μήνες σπαταλώντας πολλές ώρες την ημέρα.

Το καλύτερο το είχα πάθει στη Βαρκελώνη που πήγα άνοιξη του 2015. Μου έριξαν άκυρο στο διαμέρισμα που είχα κλείσει λίγες μέρες πριν φτάσω με αποτέλεσμα να μένω σε χόστελ τις 10 πρώτες μέρες (μπορεί και παραπάνω), ενώ είχα ξεκινήσει κανονικά δουλειά και τα έξοδα έτρεχαν. Σε περίοδο που συζητάγαμε για έξοδο από εε, μετά capital controls κλπ. Πολύ επιτυχημένη η κίνηση μου!