freeforever
New Member
- Μηνύματα
- 3
- Likes
- 30
Ξεκινήσαμε με την κοπέλα μου, μέσα Γενάρη, από το σπίτι στις 04:00...Νύχτα μαγική (αλλά και παγωμένη). Έξω...Ερημιά κι όμως τόση πληρότητα. Μαζί της....στις 05:15 στο Μακεδονία. Κάθε φορά η έκπληξη της πρώτης...Βιαστικό check in και μία πρώτη βόλτα στα καταστήματα. Το άρωμα του καφέ επιτακτικό! Ο διπλός καπουτσίνο ζέστανε τα χέρια της...Η πτήση προγραμματισμένη για τις 06:30...
Το φρεσκοξυπνημένο πρόσωπο της είχε μια λάμψη, η οποία φώτιζε όλη την ύπαρξη της και σε μαγνήτιζε να την ατενίζεις διαρκώς. Το μακρύ μαύρο μαλλί της μαζεμένο, με μια άτακτη αφέλεια στο πλάι, χάριζαν μια παιχνιδιάρικη και κοριτσίστικη χροιά στην παρουσία της. Αυτή η προσμονή του νέου ταξιδιού, νέων εμπειριών και ανακαλύψεων, η επιθυμία να ρουφήξει κάθε τι νέο εκστασίαζε κάθε κύτταρο του σώματος της..... Κάπου εκεί ήρθε και η αναγγελία για την επιβίβαση... Παρακαλούνται οι επιβάτες της πτήσης 101 της Aegean Αirlines για Αθήνα να προσέλθουν στην έξοδο 5. Το ταξίδι ξεκινά και αισθάνομαι την πληρότητα, την παγκοσμιότητα μαζί της.....
Αυτό ήταν ένα ιδανικό και ονειρικό ξεκίνημα του ταξιδιού μας.
Νομίζετε ότι η συνέχεια του ταξιδιού ήταν ανάλογη;
Γελιέστε.
Η φωνή του κυβερνήτη ψυχρή και απογοητευτική. Περιμένουμε να γίνει η αποπαγοποίηση του αεροπλάνου.......
Για πόση ώρα ;
Άγνωστον.
Η πτήση Αθήνα- Πράγα ήταν για τις 9:15.
Έχουμε ώρα σκεφτήκαμε.......
Ο χρόνος αργά και βασανιστικά ερχόταν και περνούσε....
7:00, 7:30, 8:00 ώσπου εμφανίστηκαν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου για την ... αποπαγοποίηση.
Έριξαν ένα υγρό στα φτερά και έφυγαν......
Λέμε ήρθε η ώρα να απογειωθούμε και μετά βίας θα προλάβουμε την πτήση μας.
Και μετά ήρθε η....... ομίχλη.
Άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια. Μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Καβάφη. Αποχαιρέτα την ΠΡΑΓΑ που φεύγει .....
8:00,8:30,9:00,9:15 και ήμασταν ακόμα στην Θεσσαλονίκη.
9:30 ο ήλιος......βγήκε.
Η φωνή του κυβερνήτη ανήγγειλε την απογείωση του αεροπλάνου εντός ολίγων λεπτών.
Το ερώτημα καίριο και σημαντικό. Να πετάξουμε για Αθήνα μιας και χάσαμε την πτήση ή επιστρέφουμε σπίτι. Αποφασίσαμε να πετάξουμε και ότι γίνει. Ότι γίνει??????
Κατά την διάρκεια της πτήσης μας ενημέρωσαν ότι η Aegean έχει κανονίσει για όσους έχασαν την ανταπόκρισή τους εναλλακτικές πτήσεις. Ο connection ambassador της Aegean είχε φροντίσει για μας.....
Μόλις προσγειωθήκαμε στο Βενιζέλος η αεροσυνοδός μας ενημέρωσε ότι ο connection ambassador θα μας περιμένει κάτω από ..... το αριστερό φτερό!!!!!
Η κωμική σκηνή να είμαστε μαζεμένοι κάτω από το φτερό γύρω από τον ambassador θα μου μείνει.... αιώνια. Τελικά ο connection ήταν εκεί για να μας ενημερώσει ότι θα μας μετέφεραν σε ένα γραφείο για να μας ενημερώσουν άλλοι υπάλληλοι για τις νέες πτήσεις μας.
Φθάσαμε στο ειδικό σημείο και μας περίμενε μια ωραία και μεγαλοπρεπέστατη ουρά. Μετά από ένα χρονικό διάστημα έφθασε και η σειρά μας.
- Πως ονομάζεστε?
- ---
-Δεν σας βρίσκουμε στο σύστημά μας.
-Ψάχνεται ξανά σας παρακαλώ?
- Όχι κύριε μου δεν σας βρίσκουμε...... Είχατε ενιαίο εισιτήριο?
-ΟΧΙ!!!!!!!!
- Δυστυχώς, θα πρέπει να πάτε στο γραφείο της AEGEAN, στις αναχωρήσεις, για να σας εξυπηρετήσουν.
Η ώρα είχε πάει 11:15.
Μέχρι να πάμε στο γραφείο της Aegean μπαίνω στα γρήγορα στο grskyscanner και βλέπω ότι έχει μία πτήση για Πράγα μέσω Ρώμης στις 12.30. Σε μία ώρα δηλαδή.
Φτάνουμε με το καλό στο γραφείο της Aegean. Παρατηρώ τους υπαλλήλους. Προσπαθώ να ψυχολογήσω με ποιον θα μπορούσα να συνεννοηθώ καλύτερα. Επιλέγω τελικά αυτόν που είχα την αίσθηση ότι θα βγάλω κάποια άκρη και με ευγενικό τρόπο τον ρωτώ σε ποια πτήση θα μπορούσε να μας βολέψει.
-Είχατε ενιαίο εισιτήριο?
-ΟΧΙ του απαντώ, αλλά και οι δύο πτήσεις είναι με την AEGEAN, προσθέτω.
-Δύσκολο το βλέπω...... να ρωτήσω την προϊσταμένη μου.
-Ρωτήστε σας παρακαλώ.
Αναμονή..........
-Εντάξει μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε και τα χαμόγελα επέστρεψαν στα πρόσωπά μας.
-Για να δούμε τις διαθέσιμες πτήσεις.........
Αναμονή.........
-Λοιπόν έχουμε μία πτήση στις 16.00 για Κίεβο !!!!! και μετά με ουκρανικές αερογραμμές φτάνεται στην Πράγα στις 23.30!!!!!!
Τα χαμόγελα εξαφανίστηκαν......
-Μήπως θα μπορούσατε να μας βρείτε κάποια άλλη πτήση σας παρακαλώ?
-Να κοιτάξω μου απαντά.
Αναμονή......
-Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα....... το Κίεβο και οι ουκρανικές αερογραμμές ήταν η μόνη διέξοδός μας.
- Υπάρχει μία πτήση στις 12.30 μέσω Ρώμης, πρόσθεσα. Μήπως θα μπορούσατε να το κοιτάξετε σας παρακαλώ? με σταθερό και αποφασιστικό ύφος. (Πάντα με ευγενικό τρόπο).
-Ποιος σας ενημέρωσε για αυτή την πτήση? με ρώτησε ξαφνιασμένος και λίγο ενοχλημένος ο υπάλληλος?
-Κανείς του απάντησα. Μόνος μου βρήκα το δρομολόγιο στο διαδίκτυο.
-Μάλιστα...... για να δούμε.......
Αναμονή......
Η ώρα είχε πάει 11.35
- Δυστυχώς δεν υπάρχει διαθέσιμη θέση.
Παγώσαμε. Αυτό ήταν. Κίεβο σου ερχόμαστε.
Με διάκριση και ευγένεια ξαναρωτώ.
-Σας παρακαλώ μπορείτε να ψάξετε, μήπως υπάρχει κάποια διαθέσιμη θέση.
Αναμονή......
-Δυστυχώς όχι η απάντηση.
-Μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο? Ρώτησα.
Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν δύο θέσεις κενές;
Βλέποντας την επιμονή μου ο υπάλληλος της Aegean μου λέει :
-θα πάρω ένα τηλέφωνο στον συνάδελφο μου στην Alitalia.
Μία ελπίδα άρχισε να ανατέλλει μέσα μας.
Κάνοντας τον ψύχραιμο, ενώ η πίεση είχε φτάσει 25, ακούω τον υπάλληλο να λέει.
-Μπορούμε να βρούμε δύο θέσεις για την πτήση των 12.30 για Ρώμη.
Αναμονή......
Η αγωνία στο αποκορύφωμα. Κρεμόμασταν από τα χείλη δύο υπαλλήλων αεροδρομίου.
-Υπάρχουν;;;;;; αναφώνησε έκπληκτος ο υπάλληλος της Aegean.......
Ναι!!!!!! ήταν γεγονός.
Μπορούσαμε να φτάσουμε στην Πράγα έγκαιρα, μη σπαταλώντας ολόκληρη την ημέρα στο ταξίδι και αποφεύγαμε τις ουκρανικές αερογραμμές.
Εκτύπωσε αμέσως τα αποδεικτικά, με τα οποία έπρεπε να πάμε στα γραφεία της Alitalia για να βγάλουμε τα κανονικά εισιτήρια. Μέσα σ’ αυτόν τον χαμό πήραμε μπόνους από την Aegean 1 γεύμα στο αεροδρόμιο και ένα ταξίδι ....... εξωτερικού, ως αποζημίωση για την ταλαιπωρία μας.
Αμέσως τρέχω σαν τρελός προς τα γραφεία της Alitalia, διότι το ρολόι έδειχνε 11.55. Φτάνοντας στα γραφεία εξήγησα με συντομία τα γεγονότα και μου είπαν, ότι έπρεπε να πάω σε ένα απέναντι γραφείο για να κάνω το checkin.
Ευτυχώς δεν είχε ουρά. Πάω χαμογελαστός στην υπάλληλο της Alitalia με τις ταυτότητες μας και με ρωτάει που είναι η κοπέλα μου και οι αποσκευές μας. Εξηγώ ότι έχουμε χειραποσκευές και λόγω των πίεσης του χρόνου ήρθα μόνος μου για να προλάβουμε την πτήση και μου απαντά ότι θα πρέπει να έρθει η κοπέλα μου μαζί με τις βαλίτσες. Τηλεφωνώ να έρθει η καλή μου, γιατί η απόσταση ήταν σχετικά μεγάλη. Η κλήση κατειλημμένη. Τρέξιμο πίσω για να την συναντήσω, να πάρουμε τις βαλίτσες και να πάμε ξανά στην Alitalia. Το ρολόι 12.05. Αφού βρεθήκαμε τρέχουμε στα γκισέ της Alitalia, όπου μας ζύγισαν τις βαλίτσες και μας έδωσαν τα εισιτήρια.
Στην οθόνη του αεροδρομίου βλέπουμε την έξοδο για την πτήση, περνάμε από τον έλεγχο και τρέχοντας φτάνουμε στην πύλη Β10 από που θα παίρναμε το αεροπλάνο. Περιττό να τονίσω ότι ήμασταν οι δύο τελευταίοι που μπήκαμε στο αεροπλάνο. Οι θέσεις 5B και 5C ήταν δικές μας. Ενώ τακτοποιούσαμε τα πράγματα μας ήμασταν ευτυχισμένοι, διότι επιτέλους καταφέραμε να ταξιδέψουμε για Ρώμη με στόχο τον τελικό μας προορισμό. Την πανέμορφη Πράγα.
Αφού πήρα μία ανάσα γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω και βλέπω ότι υπήρχαν τουλάχιστον 30 θέσεις κενές.........??????
Η πόρτα σφραγίστηκε, η φυσούνα απομακρύνθηκε και το αεροπλάνο άρχισε να κινείται. Σε λίγο τροχοδρομούσε στον διάδρομο απογείωσης, απογειώνοντας τις ελπίδες μας, ότι το ταξίδι μας επιτέλους έμπαινε σε μία σωστή πορεία. Αυτό που είχε μεγάλη σημασία ήταν ότι πετούσαμε, μέσω Ρώμης, για τον προορισμό μας. Η πρώτη μας επίσκεψη στην πανέμορφη Πράγα θα ήταν σε λίγες ώρες γεγονός. Τα απρόοπτα ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Τίποτε άλλο δεν θα μας σταματούσε. Ήμασταν αποφασισμένοι ότι και να γίνει να δούμε την Πράγα από κοντά.
Όταν σχεδιάζουν όμως οι άνθρωποι, ο Θεός, η ζωή, η τύχη, το σύμπαν χαμογελούν και στην περίπτωση μας όλοι αυτοί μαζί ξεκαρδίζονταν.....
(Θα ήθελα να συγχωρέσετε την λεπτομερή περιγραφή αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί με όλους σας, ότι με την ευγένεια και την επιμονή, σε τέτοιες δύσκολες και απρόβλεπτες καταστάσεις, μπορούμε να βρούμε λύσεις και διεξόδους στα προβλήματα του ταξιδιού μας. Όταν είδα ότι υπήρχαν τόσες θέσεις κενές που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και άλλους ταξιδιώτες κατάλαβα το πόσο σημαντικό είναι να διαχειρίζεσαι με αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία οποιοδήποτε πρόβλημα. Το λέω αυτό, διότι δίπλα μας ήταν ένας έλληνας ο οποίος με αγενή τρόπο, με φωνές και απειλές ήθελε να μπει στην πτήση των 12.30 για Ρώμη. Όχι μόνο δεν τον έβαλαν στην πτήση αυτή αλλά τον έβαλαν στην μεθεπόμενη πτήση, η οποία ήταν στις έξι το απόγευμα.)
Μετά από ένα ωραίο ταξίδι φθάσαμε στο Fiumicino της Ρώμης 13.30 τοπική ώρα. Είχαμε ακριβώς μία ώρα στην διάθεσή μας για να πάρουμε την επόμενη πτήση για Πράγα. Αφού βρήκαμε που ακριβώς ήταν η έξοδος μας λέω στην κοπέλα μου.
Ήρθαμε στην Ιταλία και δε θα πιούμε έναν καπουτσίνο? Δεν θα φάμε ένα GELLATO??. Η απάντηση της αρνητική, αφού είχε θορυβηθεί από τα απρόοπτα του ταξιδιού μας.
Πάνω ακριβώς από την έξοδό μας υπήρχε ένα πανέμορφο καφέ το Mercedes-Benz Cafè. Τελικά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό και παραγγείλαμε να πιούμε δύο καφεδάκια.
Η ώρα ήταν 14.05. Ίσα που προλαβαίναμε για ένα παγωτάκι. Βιαστικά λοιπόν σε μία πολύ ωραία gellateria πήραμε από ένα gelato και κατεβήκαμε με τις κυλιόμενες σκάλες προς την έξοδο μας. Χαλαρά ήμασταν οι τελευταίοι στην ουρά για την επιβίβαση. Εφόσον πλησιάζαμε για τον έλεγχο βάζω το χέρι μου στην δεξιά τσέπη για να βγάλω τις ταυτότητες. Τότε συνειδητοποιώ ότι έχω μόνο τη δική μου.
Ρωτώ την κοπέλα μου. Την ταυτότητα σου την έχεις έτσι?
-Όχι μου απαντά και τις δύο τις έχεις εσύ.
-Μα εγώ έχω μόνο τη δική μου.
- Όχι εσύ τις είχες στο checkin της Alitalia στην Αθήνα. Τις ξαναείδαμε πάνω στο αεροπλάνο!!!!!
Κρύος ιδρώτας, πυρετός, ταραχή, απογοήτευση. Κοιτώ προς την κάμερα της ζωής μας (όπως ο Σπύρος στους Απαράδεκτους) και ρωτώ.
Τι έγινε ρε παιδιά??????
Τότε βλέπω κάποιους (Ο Θεός, η ζωή, η τύχη, το σύμπαν) να….. ξεκαρδίζονται.
Συνέρχομαι και αμέσως ψάχνω στις υπόλοιπες τσέπες.
Τίποτα.
Ψάχνει η κοπέλα μου στο δικό της πανωφόρι.
Τίποτα.
Ανοίγω την βαλίτσα μου και ψάχνω.
Τίποτα.
Στη δική της?
Τίποτα.
Κοιταχτήκαμε και λέμε αυτό είναι. Μένουμε Ρώμη!!!!!!!.
Η υπάλληλος μας λέει.
-Έχετε 5 λεπτά για να επιβιβαστείτε. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Λέω στην κοπέλα μου. Μείνε εδώ και πάω να ψάξω στα μέρη που πήγαμε.
Τρέχοντας ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες, από την αντίθετη φορά κιόλας, διότι οι κανονικές σκάλες ήταν από την άλλη πλευρά. Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες μείνανε να με κοιτούν απορημένοι. Πάω πρώτα στην gellateria.
Kοιτάζω στο πάτωμα μήπως την βρω, ρωτώ τους υπαλλήλους. Τίποτα.
Έψαχνα ψύλλους στα άχυρα. Τα λεπτά περνούσαν, ο χρόνος ήταν αδίστακτος, η πτήση δεν θα μας περίμενε.
Τρέχω αμέσως στο Mercedes Benz Cafe,
που απολαύσαμε αμέριμνοι τους καφέδες μας, χωρίς να γνωρίζουμε το τι έμελλε να μας συμβεί. Βλέπω μία καθαρίστρια και την ρωτώ μήπως είχε βρει κάποια ταυτότητα και μου απαντά siiiiiiii!!!!!!!!!
Την αγκάλιασα, την σήκωσα ψηλά, της έδωσα ένα φιλί και της λέω grazieee bella signoraaa!!!!!!!
Χαμογελαστή από την αντίδρασή μου, δείχνει ότι η ταυτότητα βρισκόταν στο ταμείο. Φαίνεται, όταν πλήρωσα τους καφέδες, έβγαλα για λίγο το κινητό μου να δω την ώρα και εκείνη την στιγμή έπεσε η ταυτότητα της κοπέλας μου.
Ρωτώ αμέσως την υπάλληλο, εάν ήξερε που βρίσκεται η ταυτότητα της. Εκείνη απορημένη μου απαντά αρνητικά. Μέσα σε αυτήν την εναλλαγή των συναισθημάτων, από την χαρά στη λύπη, από το κρύο στο ζεστό, από το ύψος στο βάθος, κατεβάζω το βλέμμα μου και βλέπω δίπλα στην ταμειακή μηχανή να βρίσκεται η ταυτότητα της κοπέλας μου. Άρπαξα την ταυτότητα, ευχαρίστησα (grazieee!!!!!!) την υπάλληλο και έτρεξα προς την έξοδο για Πράγα.
Από μακριά κουνούσα το χέρι μου κρατώντας την ταυτότητα της κοπέλας μου, για να ενημερώσει την υπάλληλο ότι πλέον ήμασταν εντάξει. Φθάνω στην έξοδο και βλέπω ότι το τελευταίο λεωφορείο είχε φύγει. Το ρολόι έδειχνε 14.20. Έμεναν 10 λεπτά.
Αφού δείξαμε τις ταυτότητες παρακαλέσαμε να μας μεταφέρουν στο αεροπλάνο. Η ευγενική και γεμάτη κατανόηση Ιταλίδα κάλεσε ένα λεωφορείο μόνο για μας!!! Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο μόνοι, εξαντλημένοι και ψυχικά φορτισμένοι. Τότε γυρίζω εξουθενωμένος και λέω στην κοπέλα μου.
Ξέρεις..... όλα αυτά έγιναν για να σε επιβιβάσω σαν..... VIP στο αεροπλάνο για Πράγα!!!!!!!
Ξεσπάσαμε σε γέλια, νευρικά, διώχνοντας όλη την ένταση των προηγούμενων στιγμών.
Μετά από λίγο ήμασταν επιτέλους στο αεροπλάνο για Πράγα. Απίστευτο!!!!!!!
Ο Ιούλιος Βερν έγραψε: Όταν ένα ταξίδι αρχίζει άσχημα σπάνια τελειώνει καλά. Η Πράγα όμως..... τον διέψευσε κατηγορηματικά.
Αυτή η αριστοκρατική και πανέμορφη πόλη έχει μία γοητεία, η οποία σε ξελογιάζει από την πρώτη στιγμή. Αυτός ο αριστοκρατικός της χαρακτήρας, χωρίς ίχνος έπαρσης, προκλητικότητας, επίδειξης ή ξιπασιάς, είναι έντονος και απλώνεται σε όλη την πόλη. Μία πόλη, η οποία δεν φωνάζει για τον εαυτό της, αλλά μιλούν με την σιωπή τους τα κτίρια, οι πλατείες, τα σοκάκια, οι γέφυρές, το πανέμορφο κάστρο.
Δεν έχει ένα κραυγαλέο τουριστικό σημείο, αλλά ολόκληρη η πόλη αποτελεί μία αναδρομή στο ιστορικό της παρελθόν. Το ΜΕΤΡΟ, το οποίο σε φέρνει στο κέντρο της πόλης, λειτουργεί σαν μία χρονοκάψουλα από την σύγχρονη εποχή στο παρελθόν της. Κατεβαίνεις τις σκάλες του ΜΕΤΡΟ το 2017 και βρίσκεσαι μέσα σε λίγα λεπτά κάπου μεταξύ του 14ου και 15ου αιώνα. Νιώθεις, αναπνέεις, αντικρίζεις παντού αυτή την αλχημιστική έλξη που διαπερνά το σώμα του απαράμιλλα γοητευτικού, σχεδόν άθικτου, μεσαιωνικού ιστού της. Περπατάς ασταμάτητα προσπαθώντας να συμπυκνώσεις τον χώρο και να διαστείλεις τον χρόνο για να προλάβεις να αφομοιώσεις τα ψήγματα μαγείας, που εκπέμπει απλόχερα το διευρυμένο ιστορικό της κέντρο. Στις γραφικές γωνιές και τα επιβλητικά κτίρια, εκεί είναι που νομίζεις πως θα αντικρίσεις δράκους, μάγισσες αλλά και πριγκίπισσες να τραγουδούν πάνω στα μπαρόκ μικρά μπαλκόνια.
Ο χρόνος παγώνει καθώς διασχίζεις τα πλακόστρωτα καλντερίμια και τη γέφυρα του Καρόλου, ενώ το γοτθικό κάστρο στέκει αγέρωχο και σε περιμένει για μια ακόμα εξερεύνηση, το οποίο επισκεφθήκαμε καθημερινά. Σου είναι αδύνατο να μην ανέβεις ξανά και ξανά από «χρυσό σοκάκι» με τα πολύχρωμα σπιτάκια, στο οποίο ζούσαν κάποτε οι αλχημιστές, για να περιπλανηθείς στους δρόμους του παλατιού, της εκκλησίας του αγίου Βίτου, των μουσείων του..... Το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες το έχρισε ως το μεγαλύτερο κάστρο του κόσμου.
Η είσοδος στις αυλές του κάστρου είναι δωρεάν. Εισιτήριο χρειαστήκαμε για να επισκεφθούμε το εσωτερικό των κτιρίων που είναι επισκέψιμα. Αν ρωτάτε τη γνώμη μας, τα μόνα επισκέψιμα μέρη του κάστρου που είναι όντως ενδιαφέροντα εκ των έσω είναι το σοκάκι των αλχημιστών, με τις αναπαραστάσεις των σπιτιών όπου έμεναν οι «μάγοι» του κάστρου και ο γιγάντιος, γοτθικός καθεδρικός του Αγίου Βίτου, που στεγάζει, μεταξύ άλλων, τον larger-than-life μπαρόκ τάφο του Αγίου Ιωάννη του Nepomuk (το άγαλμα του οποίου στη Γέφυρα του Καρόλου θα σας πουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί ότι πραγματοποιεί ευχές αν το αγγίξετε -εγώ δεν το έκανα διότι δεν πιστεύω στην τύχη αλλά στην δυνατότητα του ανθρώπου να πετύχει το οτιδήποτε.) κατασκευασμένο, ούτε λίγο ούτε πολύ, από δύο τόνους καθαρό ασήμι.
Κατηφορίζοντας προς το ποτάμι, συναντήσαμε τη Μάλα Στράνα (που σημαίνει Μικρή Συνοικία στα τσέχικα), η πιο ρομαντική περιοχή της Πράγας απλώνεται κάτω από το κάστρο με τον καθεδρικό του Αγίου Βίτου, η οποία τον Μεσαίωνα στέγαζε πολυτελείς κατοικίες και παλάτια. Είδαμε πολλά κυβερνητικά κτίρια και πρεσβείες ανάμεσα σε επαύλεις, που χάνονται στους κατάφυτους κήπους τους. Οι κόκκινες κεραμιδοσκεπές του, οι φορτωμένες διακοσμητικές λεπτομέρειες και περίτεχνα οικόσημα προσόψεις του, οι γραφικές πλατείες, οι καταπράσινοι κήποι του, επισκέψιμοι πίσω από τα παχιά τείχη που τους κρύβουν, και τα λιθόστρωτα καλντερίμια του μας κατηφόρησαν μέχρι την όχθη του ποταμού, για να συναντήσουν το πιο πολυφωτογραφημένο ορόσημο της πόλης, την περίφημη Γέφυρα του Καρόλου.
Η πεντακοσίων μέτρων πεζογέφυρα είναι στολισμένη δεξιά κι αριστερά από τριάντα σκουρόχρωμα αγάλματα, κατασκευασμένα στην πλειοψηφία τους τον 18ο αιώνα. Η διάσχισή της, ή απλώς η θέα της απόκοσμης ερημιάς της ένα ξημέρωμα με ομίχλη ή ακόμη της δύσης του ήλιου παρά την πολυκοσμία είναι εμπειρία από μόνη της. Η θέα στο φωτισμένο κάστρο καθώς περπατάς βράδυ από την Παλιά Πόλη προς το Mala Strana είναι από εκείνες τις εικόνες της Πράγας που σε συντροφεύουν για καιρό ή που ονειρεύεσαι αργότερα, αν τύχει και σε «πιάσουν τα μάγια» της πόλης, όπως τα αποκαλούν οι κάτοικοί της.
Σ αυτή την γλυπτοστόλιστη γέφυρα, η οποία συνδέει τη συνοικία της Staré Mesto με αυτή της Mala Strana και οδηγεί προς το εμβληματικό κάστρο, όλοι οι καφκικοί συνειρμοί γύρω από τους μύθους και τα πρόσωπα, που στοίχειωσαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν το συλλογικό ασυνείδητο αυτής της πόλης, παίρνουν σάρκα και οστά.
Διά μέσου της οδού Karlova πορευθήκαμε στην Πλατεία της Παλιάς Πόλης, όπου ξεχωρίζουν τα γοτθικά κωδωνοστάσια της εκκλησίας της Παναγίας του Tyn και το μοναδικό στον κόσμο Αστρονομικό Ρολόι, μιας και ο κατασκευαστής του τυφλώθηκε σκοπίμως μετά την υλοποίηση του έργου, για να μην το επαναλάβει πουθενά αλλού! Άλλα έθιμα....... Κατασκευασμένο το 1410, μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής και τεχνολογίας της εποχής το ρολόι μετράει την ώρα σύμφωνα με το παλιό σύστημα της Βοημίας (24 ώρες, ξεκινώντας από το ηλιοβασίλεμα), το βαβυλωνιακό (12 ώρες που ποικίλλουν ανάλογα με την εποχή του χρόνου) και το σύγχρονο σύστημα, ενώ ακριβώς κάτω το αστρονομικό ρολόι απεικονίζει τους μήνες, τη θέση της σελήνης και των πλανητών.
Κάθε ώρα, πλήθη τουριστών μαζεύονται κάτω από το ρολόι για να παρακολουθήσουν την «παράσταση», που αποτελείται από την παρέλαση των Αποστόλων, ανάμεσα στους τέσσερις φόβους των ανθρώπων του Μεσαίωνα: τον Χάρο που χτυπάει την καμπάνα, κρατώντας μία κλεψύδρα και συμβολίζοντας το πέρασμα του χρόνου, τον Φιλάρεσκο με τον καθρέφτη του, σύμβολο της ματαιοδοξίας, τον Τούρκο, που συμβολίζει το κακό και τον Φιλάργυρο με το σακούλι του γεμάτο με χρυσάφι
Στην απέναντι ακριβώς πλευρά της πλατείας, υψώνονται προς τον ουρανό οι δύο ωραιότεροι πύργοι της Πράγας, οι γοτθικοί πύργοι της Παναγίας της Tyn. Στην απέναντι γωνία ανάμεσα στο βαρύ πυροβολικό των δύο αξιοθέατων καταλαμβάνει η υπέροχα μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται ένα κολλάζ από γοτθικά, μπαρόκ και ροκοκό κτίρια. Στη μέση όλων αυτών στέκεται το γιγάντιο άγαλμα του Jan Hus, που τα έβαλε με το Βατικανό θέλοντας να μεταρρυθμίσει την αγία ρωμαϊκή εκκλησία πολύ πριν τον Μαρτίνο Λούθηρο, και κάηκε.......
Ο περίπατος μέσα στα λαβυρινθώδη σοκάκια αυτής της παραμυθούπολης είναι πράγματι μία ανακάλυψη Δεν χορταίνεις να ανακαλύπτεις γωνιές, που αναδεικνύουν την προνομιακή -φύσει και θέσει- φωτογένεια της μικρής αυτής πόλης. Η παλιά πόλη αποτελεί κομβικό σημείο για το ταξίδι κάθε επισκέπτη. Με τα μεσαιωνικά κτίσματα, τις εκκλησίες, τα μαγαζιά και τα πλακόστρωτα δρομάκια, αφήνεσαι στην ομορφιά της μεσαιωνικής ιστορίας και δυνατές εμπειρίες αποτυπώνονται συνεχώς μέσα στην ψυχή σου. Οι περίπατοί μας συνοδεύθηκαν με τα μελωδικά τραγούδια της ταινίας La La Land κάνοντας ακόμα πιο όμορφες τις στιγμές μας στην Πράγα. City of stars.....
Μπορεί να έχουμε επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά ο νους και η ψυχή βρίσκονται ακόμη εκεί, επιβεβαιώνοντας τον Κάφκα, ο οποίος έγραψε ότι «η Πράγα δεν σε αφήνει να φύγεις, ούτε εσένα, ούτε εμένα.......».
Στα πρακτικά μέρη του ταξιδιού ακολούθησαμε με θρησκευτική ευλάβεια μερικές από τις προτάσεις των travelstoriesτων:
Ξενοδοχείο : Grandior Hotel Prague πολύ καλό για τα λεφτά του με πλούσιο πρωινό και κοντά στην κεντρική πλατεία.
Φαγητό : OLYMPIA, κορυφαίο φαγητό σε προσιτές τιμές. To LOCAL νομίζω ότι είναι υπερεκτιμημένο. Το street food καλό και σχετικά φθηνό σου δίνει την δυνατότητα να συνεχίσεις την εξερεύνηση της πόλης. Για ποτό δεν χρειάζεται να αγχωθείς καθόλου. Η μπύρα υπάρχει παντού και σε καλές τιμές. Η μαυρή kozel είναι όντως κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν τόσες επιλογές που καλύπτουν όλες τις απαιτήσεις.
Καφές : Το κορυφαίο καφέ για μας ήταν το cafe Louvre. Στέκι του Κάφκα και του Αϊνστάϊν και όλης της κουλτούρας της τσέχικης πρωτεύουσας σε ταξιδεύει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο καπουτσίνο εφάμιλλος του ιταλικού, τα δε γλυκά του.... εθισμός. Η Τιραμισού ήταν από τα καλύτερα γλυκά που έχουμε δοκιμάσει μέχρι τώρα στα ταξίδια μας. Το καφέ Mozart, απέναντι από το αστρονομικό ρολόι, ήταν μία εμπειρία αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.
Συνάλλαγμα : Την καλύτερη τιμή την βρήκαμε στο Exchange, Kaprova 14/13, πίσω από την εκκλησία του αγίου Νικολάου στην πλατεία της πράγας, exchange.cz το οποίο μας έδωσε για 100 Ε 2650 κορώνες. Η ισοτιμία τότε ήταν 1 : 27. Σε άλλα ανταλλακτήρια μας έδιναν για 100 Ε 2200, 2100 μέχρι και 1800 κορώνες!!!!!
Ευχαριστίες στους travelstoriesτες για τις σημαντικές πληροφορίες.
Το φρεσκοξυπνημένο πρόσωπο της είχε μια λάμψη, η οποία φώτιζε όλη την ύπαρξη της και σε μαγνήτιζε να την ατενίζεις διαρκώς. Το μακρύ μαύρο μαλλί της μαζεμένο, με μια άτακτη αφέλεια στο πλάι, χάριζαν μια παιχνιδιάρικη και κοριτσίστικη χροιά στην παρουσία της. Αυτή η προσμονή του νέου ταξιδιού, νέων εμπειριών και ανακαλύψεων, η επιθυμία να ρουφήξει κάθε τι νέο εκστασίαζε κάθε κύτταρο του σώματος της..... Κάπου εκεί ήρθε και η αναγγελία για την επιβίβαση... Παρακαλούνται οι επιβάτες της πτήσης 101 της Aegean Αirlines για Αθήνα να προσέλθουν στην έξοδο 5. Το ταξίδι ξεκινά και αισθάνομαι την πληρότητα, την παγκοσμιότητα μαζί της.....
Αυτό ήταν ένα ιδανικό και ονειρικό ξεκίνημα του ταξιδιού μας.
Νομίζετε ότι η συνέχεια του ταξιδιού ήταν ανάλογη;
Γελιέστε.
Η φωνή του κυβερνήτη ψυχρή και απογοητευτική. Περιμένουμε να γίνει η αποπαγοποίηση του αεροπλάνου.......
Για πόση ώρα ;
Άγνωστον.
Η πτήση Αθήνα- Πράγα ήταν για τις 9:15.
Έχουμε ώρα σκεφτήκαμε.......
Ο χρόνος αργά και βασανιστικά ερχόταν και περνούσε....
7:00, 7:30, 8:00 ώσπου εμφανίστηκαν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου για την ... αποπαγοποίηση.
Έριξαν ένα υγρό στα φτερά και έφυγαν......
Λέμε ήρθε η ώρα να απογειωθούμε και μετά βίας θα προλάβουμε την πτήση μας.
Και μετά ήρθε η....... ομίχλη.
Άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια. Μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Καβάφη. Αποχαιρέτα την ΠΡΑΓΑ που φεύγει .....
8:00,8:30,9:00,9:15 και ήμασταν ακόμα στην Θεσσαλονίκη.
9:30 ο ήλιος......βγήκε.
Η φωνή του κυβερνήτη ανήγγειλε την απογείωση του αεροπλάνου εντός ολίγων λεπτών.
Το ερώτημα καίριο και σημαντικό. Να πετάξουμε για Αθήνα μιας και χάσαμε την πτήση ή επιστρέφουμε σπίτι. Αποφασίσαμε να πετάξουμε και ότι γίνει. Ότι γίνει??????
Κατά την διάρκεια της πτήσης μας ενημέρωσαν ότι η Aegean έχει κανονίσει για όσους έχασαν την ανταπόκρισή τους εναλλακτικές πτήσεις. Ο connection ambassador της Aegean είχε φροντίσει για μας.....
Μόλις προσγειωθήκαμε στο Βενιζέλος η αεροσυνοδός μας ενημέρωσε ότι ο connection ambassador θα μας περιμένει κάτω από ..... το αριστερό φτερό!!!!!
Η κωμική σκηνή να είμαστε μαζεμένοι κάτω από το φτερό γύρω από τον ambassador θα μου μείνει.... αιώνια. Τελικά ο connection ήταν εκεί για να μας ενημερώσει ότι θα μας μετέφεραν σε ένα γραφείο για να μας ενημερώσουν άλλοι υπάλληλοι για τις νέες πτήσεις μας.
Φθάσαμε στο ειδικό σημείο και μας περίμενε μια ωραία και μεγαλοπρεπέστατη ουρά. Μετά από ένα χρονικό διάστημα έφθασε και η σειρά μας.
- Πως ονομάζεστε?
- ---
-Δεν σας βρίσκουμε στο σύστημά μας.
-Ψάχνεται ξανά σας παρακαλώ?
- Όχι κύριε μου δεν σας βρίσκουμε...... Είχατε ενιαίο εισιτήριο?
-ΟΧΙ!!!!!!!!
- Δυστυχώς, θα πρέπει να πάτε στο γραφείο της AEGEAN, στις αναχωρήσεις, για να σας εξυπηρετήσουν.
Η ώρα είχε πάει 11:15.
Μέχρι να πάμε στο γραφείο της Aegean μπαίνω στα γρήγορα στο grskyscanner και βλέπω ότι έχει μία πτήση για Πράγα μέσω Ρώμης στις 12.30. Σε μία ώρα δηλαδή.
Φτάνουμε με το καλό στο γραφείο της Aegean. Παρατηρώ τους υπαλλήλους. Προσπαθώ να ψυχολογήσω με ποιον θα μπορούσα να συνεννοηθώ καλύτερα. Επιλέγω τελικά αυτόν που είχα την αίσθηση ότι θα βγάλω κάποια άκρη και με ευγενικό τρόπο τον ρωτώ σε ποια πτήση θα μπορούσε να μας βολέψει.
-Είχατε ενιαίο εισιτήριο?
-ΟΧΙ του απαντώ, αλλά και οι δύο πτήσεις είναι με την AEGEAN, προσθέτω.
-Δύσκολο το βλέπω...... να ρωτήσω την προϊσταμένη μου.
-Ρωτήστε σας παρακαλώ.
Αναμονή..........
-Εντάξει μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε και τα χαμόγελα επέστρεψαν στα πρόσωπά μας.
-Για να δούμε τις διαθέσιμες πτήσεις.........
Αναμονή.........
-Λοιπόν έχουμε μία πτήση στις 16.00 για Κίεβο !!!!! και μετά με ουκρανικές αερογραμμές φτάνεται στην Πράγα στις 23.30!!!!!!
Τα χαμόγελα εξαφανίστηκαν......
-Μήπως θα μπορούσατε να μας βρείτε κάποια άλλη πτήση σας παρακαλώ?
-Να κοιτάξω μου απαντά.
Αναμονή......
-Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα....... το Κίεβο και οι ουκρανικές αερογραμμές ήταν η μόνη διέξοδός μας.
- Υπάρχει μία πτήση στις 12.30 μέσω Ρώμης, πρόσθεσα. Μήπως θα μπορούσατε να το κοιτάξετε σας παρακαλώ? με σταθερό και αποφασιστικό ύφος. (Πάντα με ευγενικό τρόπο).
-Ποιος σας ενημέρωσε για αυτή την πτήση? με ρώτησε ξαφνιασμένος και λίγο ενοχλημένος ο υπάλληλος?
-Κανείς του απάντησα. Μόνος μου βρήκα το δρομολόγιο στο διαδίκτυο.
-Μάλιστα...... για να δούμε.......
Αναμονή......
Η ώρα είχε πάει 11.35
- Δυστυχώς δεν υπάρχει διαθέσιμη θέση.
Παγώσαμε. Αυτό ήταν. Κίεβο σου ερχόμαστε.
Με διάκριση και ευγένεια ξαναρωτώ.
-Σας παρακαλώ μπορείτε να ψάξετε, μήπως υπάρχει κάποια διαθέσιμη θέση.
Αναμονή......
-Δυστυχώς όχι η απάντηση.
-Μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο? Ρώτησα.
Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν δύο θέσεις κενές;
Βλέποντας την επιμονή μου ο υπάλληλος της Aegean μου λέει :
-θα πάρω ένα τηλέφωνο στον συνάδελφο μου στην Alitalia.
Μία ελπίδα άρχισε να ανατέλλει μέσα μας.
Κάνοντας τον ψύχραιμο, ενώ η πίεση είχε φτάσει 25, ακούω τον υπάλληλο να λέει.
-Μπορούμε να βρούμε δύο θέσεις για την πτήση των 12.30 για Ρώμη.
Αναμονή......
Η αγωνία στο αποκορύφωμα. Κρεμόμασταν από τα χείλη δύο υπαλλήλων αεροδρομίου.
-Υπάρχουν;;;;;; αναφώνησε έκπληκτος ο υπάλληλος της Aegean.......
Ναι!!!!!! ήταν γεγονός.
Μπορούσαμε να φτάσουμε στην Πράγα έγκαιρα, μη σπαταλώντας ολόκληρη την ημέρα στο ταξίδι και αποφεύγαμε τις ουκρανικές αερογραμμές.
Εκτύπωσε αμέσως τα αποδεικτικά, με τα οποία έπρεπε να πάμε στα γραφεία της Alitalia για να βγάλουμε τα κανονικά εισιτήρια. Μέσα σ’ αυτόν τον χαμό πήραμε μπόνους από την Aegean 1 γεύμα στο αεροδρόμιο και ένα ταξίδι ....... εξωτερικού, ως αποζημίωση για την ταλαιπωρία μας.
Αμέσως τρέχω σαν τρελός προς τα γραφεία της Alitalia, διότι το ρολόι έδειχνε 11.55. Φτάνοντας στα γραφεία εξήγησα με συντομία τα γεγονότα και μου είπαν, ότι έπρεπε να πάω σε ένα απέναντι γραφείο για να κάνω το checkin.
Ευτυχώς δεν είχε ουρά. Πάω χαμογελαστός στην υπάλληλο της Alitalia με τις ταυτότητες μας και με ρωτάει που είναι η κοπέλα μου και οι αποσκευές μας. Εξηγώ ότι έχουμε χειραποσκευές και λόγω των πίεσης του χρόνου ήρθα μόνος μου για να προλάβουμε την πτήση και μου απαντά ότι θα πρέπει να έρθει η κοπέλα μου μαζί με τις βαλίτσες. Τηλεφωνώ να έρθει η καλή μου, γιατί η απόσταση ήταν σχετικά μεγάλη. Η κλήση κατειλημμένη. Τρέξιμο πίσω για να την συναντήσω, να πάρουμε τις βαλίτσες και να πάμε ξανά στην Alitalia. Το ρολόι 12.05. Αφού βρεθήκαμε τρέχουμε στα γκισέ της Alitalia, όπου μας ζύγισαν τις βαλίτσες και μας έδωσαν τα εισιτήρια.
Στην οθόνη του αεροδρομίου βλέπουμε την έξοδο για την πτήση, περνάμε από τον έλεγχο και τρέχοντας φτάνουμε στην πύλη Β10 από που θα παίρναμε το αεροπλάνο. Περιττό να τονίσω ότι ήμασταν οι δύο τελευταίοι που μπήκαμε στο αεροπλάνο. Οι θέσεις 5B και 5C ήταν δικές μας. Ενώ τακτοποιούσαμε τα πράγματα μας ήμασταν ευτυχισμένοι, διότι επιτέλους καταφέραμε να ταξιδέψουμε για Ρώμη με στόχο τον τελικό μας προορισμό. Την πανέμορφη Πράγα.
Αφού πήρα μία ανάσα γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω και βλέπω ότι υπήρχαν τουλάχιστον 30 θέσεις κενές.........??????
Η πόρτα σφραγίστηκε, η φυσούνα απομακρύνθηκε και το αεροπλάνο άρχισε να κινείται. Σε λίγο τροχοδρομούσε στον διάδρομο απογείωσης, απογειώνοντας τις ελπίδες μας, ότι το ταξίδι μας επιτέλους έμπαινε σε μία σωστή πορεία. Αυτό που είχε μεγάλη σημασία ήταν ότι πετούσαμε, μέσω Ρώμης, για τον προορισμό μας. Η πρώτη μας επίσκεψη στην πανέμορφη Πράγα θα ήταν σε λίγες ώρες γεγονός. Τα απρόοπτα ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Τίποτε άλλο δεν θα μας σταματούσε. Ήμασταν αποφασισμένοι ότι και να γίνει να δούμε την Πράγα από κοντά.
Όταν σχεδιάζουν όμως οι άνθρωποι, ο Θεός, η ζωή, η τύχη, το σύμπαν χαμογελούν και στην περίπτωση μας όλοι αυτοί μαζί ξεκαρδίζονταν.....
(Θα ήθελα να συγχωρέσετε την λεπτομερή περιγραφή αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί με όλους σας, ότι με την ευγένεια και την επιμονή, σε τέτοιες δύσκολες και απρόβλεπτες καταστάσεις, μπορούμε να βρούμε λύσεις και διεξόδους στα προβλήματα του ταξιδιού μας. Όταν είδα ότι υπήρχαν τόσες θέσεις κενές που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν και άλλους ταξιδιώτες κατάλαβα το πόσο σημαντικό είναι να διαχειρίζεσαι με αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία οποιοδήποτε πρόβλημα. Το λέω αυτό, διότι δίπλα μας ήταν ένας έλληνας ο οποίος με αγενή τρόπο, με φωνές και απειλές ήθελε να μπει στην πτήση των 12.30 για Ρώμη. Όχι μόνο δεν τον έβαλαν στην πτήση αυτή αλλά τον έβαλαν στην μεθεπόμενη πτήση, η οποία ήταν στις έξι το απόγευμα.)
Μετά από ένα ωραίο ταξίδι φθάσαμε στο Fiumicino της Ρώμης 13.30 τοπική ώρα. Είχαμε ακριβώς μία ώρα στην διάθεσή μας για να πάρουμε την επόμενη πτήση για Πράγα. Αφού βρήκαμε που ακριβώς ήταν η έξοδος μας λέω στην κοπέλα μου.
Ήρθαμε στην Ιταλία και δε θα πιούμε έναν καπουτσίνο? Δεν θα φάμε ένα GELLATO??. Η απάντηση της αρνητική, αφού είχε θορυβηθεί από τα απρόοπτα του ταξιδιού μας.
Πάνω ακριβώς από την έξοδό μας υπήρχε ένα πανέμορφο καφέ το Mercedes-Benz Cafè. Τελικά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό και παραγγείλαμε να πιούμε δύο καφεδάκια.
Η ώρα ήταν 14.05. Ίσα που προλαβαίναμε για ένα παγωτάκι. Βιαστικά λοιπόν σε μία πολύ ωραία gellateria πήραμε από ένα gelato και κατεβήκαμε με τις κυλιόμενες σκάλες προς την έξοδο μας. Χαλαρά ήμασταν οι τελευταίοι στην ουρά για την επιβίβαση. Εφόσον πλησιάζαμε για τον έλεγχο βάζω το χέρι μου στην δεξιά τσέπη για να βγάλω τις ταυτότητες. Τότε συνειδητοποιώ ότι έχω μόνο τη δική μου.
Ρωτώ την κοπέλα μου. Την ταυτότητα σου την έχεις έτσι?
-Όχι μου απαντά και τις δύο τις έχεις εσύ.
-Μα εγώ έχω μόνο τη δική μου.
- Όχι εσύ τις είχες στο checkin της Alitalia στην Αθήνα. Τις ξαναείδαμε πάνω στο αεροπλάνο!!!!!
Κρύος ιδρώτας, πυρετός, ταραχή, απογοήτευση. Κοιτώ προς την κάμερα της ζωής μας (όπως ο Σπύρος στους Απαράδεκτους) και ρωτώ.
Τι έγινε ρε παιδιά??????
Τότε βλέπω κάποιους (Ο Θεός, η ζωή, η τύχη, το σύμπαν) να….. ξεκαρδίζονται.
Συνέρχομαι και αμέσως ψάχνω στις υπόλοιπες τσέπες.
Τίποτα.
Ψάχνει η κοπέλα μου στο δικό της πανωφόρι.
Τίποτα.
Ανοίγω την βαλίτσα μου και ψάχνω.
Τίποτα.
Στη δική της?
Τίποτα.
Κοιταχτήκαμε και λέμε αυτό είναι. Μένουμε Ρώμη!!!!!!!.
Η υπάλληλος μας λέει.
-Έχετε 5 λεπτά για να επιβιβαστείτε. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Λέω στην κοπέλα μου. Μείνε εδώ και πάω να ψάξω στα μέρη που πήγαμε.
Τρέχοντας ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες, από την αντίθετη φορά κιόλας, διότι οι κανονικές σκάλες ήταν από την άλλη πλευρά. Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες μείνανε να με κοιτούν απορημένοι. Πάω πρώτα στην gellateria.
Kοιτάζω στο πάτωμα μήπως την βρω, ρωτώ τους υπαλλήλους. Τίποτα.
Έψαχνα ψύλλους στα άχυρα. Τα λεπτά περνούσαν, ο χρόνος ήταν αδίστακτος, η πτήση δεν θα μας περίμενε.
Τρέχω αμέσως στο Mercedes Benz Cafe,
που απολαύσαμε αμέριμνοι τους καφέδες μας, χωρίς να γνωρίζουμε το τι έμελλε να μας συμβεί. Βλέπω μία καθαρίστρια και την ρωτώ μήπως είχε βρει κάποια ταυτότητα και μου απαντά siiiiiiii!!!!!!!!!
Την αγκάλιασα, την σήκωσα ψηλά, της έδωσα ένα φιλί και της λέω grazieee bella signoraaa!!!!!!!
Χαμογελαστή από την αντίδρασή μου, δείχνει ότι η ταυτότητα βρισκόταν στο ταμείο. Φαίνεται, όταν πλήρωσα τους καφέδες, έβγαλα για λίγο το κινητό μου να δω την ώρα και εκείνη την στιγμή έπεσε η ταυτότητα της κοπέλας μου.
Ρωτώ αμέσως την υπάλληλο, εάν ήξερε που βρίσκεται η ταυτότητα της. Εκείνη απορημένη μου απαντά αρνητικά. Μέσα σε αυτήν την εναλλαγή των συναισθημάτων, από την χαρά στη λύπη, από το κρύο στο ζεστό, από το ύψος στο βάθος, κατεβάζω το βλέμμα μου και βλέπω δίπλα στην ταμειακή μηχανή να βρίσκεται η ταυτότητα της κοπέλας μου. Άρπαξα την ταυτότητα, ευχαρίστησα (grazieee!!!!!!) την υπάλληλο και έτρεξα προς την έξοδο για Πράγα.
Από μακριά κουνούσα το χέρι μου κρατώντας την ταυτότητα της κοπέλας μου, για να ενημερώσει την υπάλληλο ότι πλέον ήμασταν εντάξει. Φθάνω στην έξοδο και βλέπω ότι το τελευταίο λεωφορείο είχε φύγει. Το ρολόι έδειχνε 14.20. Έμεναν 10 λεπτά.
Αφού δείξαμε τις ταυτότητες παρακαλέσαμε να μας μεταφέρουν στο αεροπλάνο. Η ευγενική και γεμάτη κατανόηση Ιταλίδα κάλεσε ένα λεωφορείο μόνο για μας!!! Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο μόνοι, εξαντλημένοι και ψυχικά φορτισμένοι. Τότε γυρίζω εξουθενωμένος και λέω στην κοπέλα μου.
Ξέρεις..... όλα αυτά έγιναν για να σε επιβιβάσω σαν..... VIP στο αεροπλάνο για Πράγα!!!!!!!
Ξεσπάσαμε σε γέλια, νευρικά, διώχνοντας όλη την ένταση των προηγούμενων στιγμών.
Μετά από λίγο ήμασταν επιτέλους στο αεροπλάνο για Πράγα. Απίστευτο!!!!!!!
Ο Ιούλιος Βερν έγραψε: Όταν ένα ταξίδι αρχίζει άσχημα σπάνια τελειώνει καλά. Η Πράγα όμως..... τον διέψευσε κατηγορηματικά.
Αυτή η αριστοκρατική και πανέμορφη πόλη έχει μία γοητεία, η οποία σε ξελογιάζει από την πρώτη στιγμή. Αυτός ο αριστοκρατικός της χαρακτήρας, χωρίς ίχνος έπαρσης, προκλητικότητας, επίδειξης ή ξιπασιάς, είναι έντονος και απλώνεται σε όλη την πόλη. Μία πόλη, η οποία δεν φωνάζει για τον εαυτό της, αλλά μιλούν με την σιωπή τους τα κτίρια, οι πλατείες, τα σοκάκια, οι γέφυρές, το πανέμορφο κάστρο.
Δεν έχει ένα κραυγαλέο τουριστικό σημείο, αλλά ολόκληρη η πόλη αποτελεί μία αναδρομή στο ιστορικό της παρελθόν. Το ΜΕΤΡΟ, το οποίο σε φέρνει στο κέντρο της πόλης, λειτουργεί σαν μία χρονοκάψουλα από την σύγχρονη εποχή στο παρελθόν της. Κατεβαίνεις τις σκάλες του ΜΕΤΡΟ το 2017 και βρίσκεσαι μέσα σε λίγα λεπτά κάπου μεταξύ του 14ου και 15ου αιώνα. Νιώθεις, αναπνέεις, αντικρίζεις παντού αυτή την αλχημιστική έλξη που διαπερνά το σώμα του απαράμιλλα γοητευτικού, σχεδόν άθικτου, μεσαιωνικού ιστού της. Περπατάς ασταμάτητα προσπαθώντας να συμπυκνώσεις τον χώρο και να διαστείλεις τον χρόνο για να προλάβεις να αφομοιώσεις τα ψήγματα μαγείας, που εκπέμπει απλόχερα το διευρυμένο ιστορικό της κέντρο. Στις γραφικές γωνιές και τα επιβλητικά κτίρια, εκεί είναι που νομίζεις πως θα αντικρίσεις δράκους, μάγισσες αλλά και πριγκίπισσες να τραγουδούν πάνω στα μπαρόκ μικρά μπαλκόνια.
Ο χρόνος παγώνει καθώς διασχίζεις τα πλακόστρωτα καλντερίμια και τη γέφυρα του Καρόλου, ενώ το γοτθικό κάστρο στέκει αγέρωχο και σε περιμένει για μια ακόμα εξερεύνηση, το οποίο επισκεφθήκαμε καθημερινά. Σου είναι αδύνατο να μην ανέβεις ξανά και ξανά από «χρυσό σοκάκι» με τα πολύχρωμα σπιτάκια, στο οποίο ζούσαν κάποτε οι αλχημιστές, για να περιπλανηθείς στους δρόμους του παλατιού, της εκκλησίας του αγίου Βίτου, των μουσείων του..... Το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες το έχρισε ως το μεγαλύτερο κάστρο του κόσμου.
Η είσοδος στις αυλές του κάστρου είναι δωρεάν. Εισιτήριο χρειαστήκαμε για να επισκεφθούμε το εσωτερικό των κτιρίων που είναι επισκέψιμα. Αν ρωτάτε τη γνώμη μας, τα μόνα επισκέψιμα μέρη του κάστρου που είναι όντως ενδιαφέροντα εκ των έσω είναι το σοκάκι των αλχημιστών, με τις αναπαραστάσεις των σπιτιών όπου έμεναν οι «μάγοι» του κάστρου και ο γιγάντιος, γοτθικός καθεδρικός του Αγίου Βίτου, που στεγάζει, μεταξύ άλλων, τον larger-than-life μπαρόκ τάφο του Αγίου Ιωάννη του Nepomuk (το άγαλμα του οποίου στη Γέφυρα του Καρόλου θα σας πουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί ότι πραγματοποιεί ευχές αν το αγγίξετε -εγώ δεν το έκανα διότι δεν πιστεύω στην τύχη αλλά στην δυνατότητα του ανθρώπου να πετύχει το οτιδήποτε.) κατασκευασμένο, ούτε λίγο ούτε πολύ, από δύο τόνους καθαρό ασήμι.
Κατηφορίζοντας προς το ποτάμι, συναντήσαμε τη Μάλα Στράνα (που σημαίνει Μικρή Συνοικία στα τσέχικα), η πιο ρομαντική περιοχή της Πράγας απλώνεται κάτω από το κάστρο με τον καθεδρικό του Αγίου Βίτου, η οποία τον Μεσαίωνα στέγαζε πολυτελείς κατοικίες και παλάτια. Είδαμε πολλά κυβερνητικά κτίρια και πρεσβείες ανάμεσα σε επαύλεις, που χάνονται στους κατάφυτους κήπους τους. Οι κόκκινες κεραμιδοσκεπές του, οι φορτωμένες διακοσμητικές λεπτομέρειες και περίτεχνα οικόσημα προσόψεις του, οι γραφικές πλατείες, οι καταπράσινοι κήποι του, επισκέψιμοι πίσω από τα παχιά τείχη που τους κρύβουν, και τα λιθόστρωτα καλντερίμια του μας κατηφόρησαν μέχρι την όχθη του ποταμού, για να συναντήσουν το πιο πολυφωτογραφημένο ορόσημο της πόλης, την περίφημη Γέφυρα του Καρόλου.
Η πεντακοσίων μέτρων πεζογέφυρα είναι στολισμένη δεξιά κι αριστερά από τριάντα σκουρόχρωμα αγάλματα, κατασκευασμένα στην πλειοψηφία τους τον 18ο αιώνα. Η διάσχισή της, ή απλώς η θέα της απόκοσμης ερημιάς της ένα ξημέρωμα με ομίχλη ή ακόμη της δύσης του ήλιου παρά την πολυκοσμία είναι εμπειρία από μόνη της. Η θέα στο φωτισμένο κάστρο καθώς περπατάς βράδυ από την Παλιά Πόλη προς το Mala Strana είναι από εκείνες τις εικόνες της Πράγας που σε συντροφεύουν για καιρό ή που ονειρεύεσαι αργότερα, αν τύχει και σε «πιάσουν τα μάγια» της πόλης, όπως τα αποκαλούν οι κάτοικοί της.
Σ αυτή την γλυπτοστόλιστη γέφυρα, η οποία συνδέει τη συνοικία της Staré Mesto με αυτή της Mala Strana και οδηγεί προς το εμβληματικό κάστρο, όλοι οι καφκικοί συνειρμοί γύρω από τους μύθους και τα πρόσωπα, που στοίχειωσαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν το συλλογικό ασυνείδητο αυτής της πόλης, παίρνουν σάρκα και οστά.
Διά μέσου της οδού Karlova πορευθήκαμε στην Πλατεία της Παλιάς Πόλης, όπου ξεχωρίζουν τα γοτθικά κωδωνοστάσια της εκκλησίας της Παναγίας του Tyn και το μοναδικό στον κόσμο Αστρονομικό Ρολόι, μιας και ο κατασκευαστής του τυφλώθηκε σκοπίμως μετά την υλοποίηση του έργου, για να μην το επαναλάβει πουθενά αλλού! Άλλα έθιμα....... Κατασκευασμένο το 1410, μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής και τεχνολογίας της εποχής το ρολόι μετράει την ώρα σύμφωνα με το παλιό σύστημα της Βοημίας (24 ώρες, ξεκινώντας από το ηλιοβασίλεμα), το βαβυλωνιακό (12 ώρες που ποικίλλουν ανάλογα με την εποχή του χρόνου) και το σύγχρονο σύστημα, ενώ ακριβώς κάτω το αστρονομικό ρολόι απεικονίζει τους μήνες, τη θέση της σελήνης και των πλανητών.
Κάθε ώρα, πλήθη τουριστών μαζεύονται κάτω από το ρολόι για να παρακολουθήσουν την «παράσταση», που αποτελείται από την παρέλαση των Αποστόλων, ανάμεσα στους τέσσερις φόβους των ανθρώπων του Μεσαίωνα: τον Χάρο που χτυπάει την καμπάνα, κρατώντας μία κλεψύδρα και συμβολίζοντας το πέρασμα του χρόνου, τον Φιλάρεσκο με τον καθρέφτη του, σύμβολο της ματαιοδοξίας, τον Τούρκο, που συμβολίζει το κακό και τον Φιλάργυρο με το σακούλι του γεμάτο με χρυσάφι
Στην απέναντι ακριβώς πλευρά της πλατείας, υψώνονται προς τον ουρανό οι δύο ωραιότεροι πύργοι της Πράγας, οι γοτθικοί πύργοι της Παναγίας της Tyn. Στην απέναντι γωνία ανάμεσα στο βαρύ πυροβολικό των δύο αξιοθέατων καταλαμβάνει η υπέροχα μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται ένα κολλάζ από γοτθικά, μπαρόκ και ροκοκό κτίρια. Στη μέση όλων αυτών στέκεται το γιγάντιο άγαλμα του Jan Hus, που τα έβαλε με το Βατικανό θέλοντας να μεταρρυθμίσει την αγία ρωμαϊκή εκκλησία πολύ πριν τον Μαρτίνο Λούθηρο, και κάηκε.......
Ο περίπατος μέσα στα λαβυρινθώδη σοκάκια αυτής της παραμυθούπολης είναι πράγματι μία ανακάλυψη Δεν χορταίνεις να ανακαλύπτεις γωνιές, που αναδεικνύουν την προνομιακή -φύσει και θέσει- φωτογένεια της μικρής αυτής πόλης. Η παλιά πόλη αποτελεί κομβικό σημείο για το ταξίδι κάθε επισκέπτη. Με τα μεσαιωνικά κτίσματα, τις εκκλησίες, τα μαγαζιά και τα πλακόστρωτα δρομάκια, αφήνεσαι στην ομορφιά της μεσαιωνικής ιστορίας και δυνατές εμπειρίες αποτυπώνονται συνεχώς μέσα στην ψυχή σου. Οι περίπατοί μας συνοδεύθηκαν με τα μελωδικά τραγούδια της ταινίας La La Land κάνοντας ακόμα πιο όμορφες τις στιγμές μας στην Πράγα. City of stars.....
Μπορεί να έχουμε επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά ο νους και η ψυχή βρίσκονται ακόμη εκεί, επιβεβαιώνοντας τον Κάφκα, ο οποίος έγραψε ότι «η Πράγα δεν σε αφήνει να φύγεις, ούτε εσένα, ούτε εμένα.......».
Στα πρακτικά μέρη του ταξιδιού ακολούθησαμε με θρησκευτική ευλάβεια μερικές από τις προτάσεις των travelstoriesτων:
Ξενοδοχείο : Grandior Hotel Prague πολύ καλό για τα λεφτά του με πλούσιο πρωινό και κοντά στην κεντρική πλατεία.
Φαγητό : OLYMPIA, κορυφαίο φαγητό σε προσιτές τιμές. To LOCAL νομίζω ότι είναι υπερεκτιμημένο. Το street food καλό και σχετικά φθηνό σου δίνει την δυνατότητα να συνεχίσεις την εξερεύνηση της πόλης. Για ποτό δεν χρειάζεται να αγχωθείς καθόλου. Η μπύρα υπάρχει παντού και σε καλές τιμές. Η μαυρή kozel είναι όντως κάτι διαφορετικό. Υπάρχουν τόσες επιλογές που καλύπτουν όλες τις απαιτήσεις.
Καφές : Το κορυφαίο καφέ για μας ήταν το cafe Louvre. Στέκι του Κάφκα και του Αϊνστάϊν και όλης της κουλτούρας της τσέχικης πρωτεύουσας σε ταξιδεύει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο καπουτσίνο εφάμιλλος του ιταλικού, τα δε γλυκά του.... εθισμός. Η Τιραμισού ήταν από τα καλύτερα γλυκά που έχουμε δοκιμάσει μέχρι τώρα στα ταξίδια μας. Το καφέ Mozart, απέναντι από το αστρονομικό ρολόι, ήταν μία εμπειρία αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.
Συνάλλαγμα : Την καλύτερη τιμή την βρήκαμε στο Exchange, Kaprova 14/13, πίσω από την εκκλησία του αγίου Νικολάου στην πλατεία της πράγας, exchange.cz το οποίο μας έδωσε για 100 Ε 2650 κορώνες. Η ισοτιμία τότε ήταν 1 : 27. Σε άλλα ανταλλακτήρια μας έδιναν για 100 Ε 2200, 2100 μέχρι και 1800 κορώνες!!!!!
Ευχαριστίες στους travelstoriesτες για τις σημαντικές πληροφορίες.
Last edited:
