Νεπάλ Φανταστικό Νεπάλ...

[Νικος Κατιμ]

Είναι κάτι σαν μικρόβιο,σαν αρρώστια ,που αν κολλήσεις ευτυχώς δεν θεραπεύεται και την έχεις μια ζωή."Οξεία ταξιδοπάθεια" νομίζω λέγεται! Νοιώθεις μία δίψα συνεχώς για να γνωρίσεις κάτι νέο, μακρυνό,που φάνταζε δύσκολο και σου προκαλούσε δέος όταν ήσουν μικρός-ή. Εγώ κυριολεκτικά νοιώθω σαν να "μολύνομαι" όταν μου μπαίνει στο μυαλό ένας καινούριος προορισμός,όχι απαραίτητα για να δω και να ζήσω κάτι πιο ωραίο από προηγούμενο ταξίδι,oύτε κάτι πιο όμορφο από τη χώρα μας.Απλά κάτι καινούριο,διαφορέτικο,που θα έχει εικόνες μοναδικές και εμπειρίες νέες.Δε θυμάμαι ποτέ να πέρασα άσχημα σε ταξίδι,πέρα βέβαια από κάποιες ατυχίες που μπορούν να τύχουν και που δε θυμάμαι καν μετά.Το κάθε ταξίδι είναι μοναδικό και έχει τα δικά του χαρακτηριστικά σαν μία ξεχωριστή οντότητα που σε συντροφεύει μετά για πάντα. Υπερβολές?Εγώ πάντως έτσι νοιώθω.

Το ταξίδι για μένα ξεκινάει από τη στιγμή που μήνες πριν, ψάχνω για προορισμό. Λίγες πληροφορίες για την ασφάλεια πρώτα,και μετά όλα τα άλλα.Εισιτήρια,προορισμούς που έχει η χώρα,μετακινήσεις , την καταλληλότητα της εποχής κτλ.Η παρέα έχει δέσει και αποτελείται από εμένα (Νίκος Κ.) τον πιστό μου συνταξιδιώτη και ξάδερφοκουμπάρο Γιώργο Σ. και το νέο μέλος, τον παιδικό μου φίλο Άκη Κ. με τον οποίο θα ήταν το δεύτερο ταξίδι μαζί.Με τον Γιώργο θα ήταν το έκτο!Τον προορισμό τον διαλέξαμε όλοι μαζί όπως συνήθως.Τους έβαλα να διαλέξουν σε ποια χώρα θα πάμε,ανάμεσα από...μία που είχα αποφασίσει εγώ! Απλά μου έχουν εμπιστοσύνη και έτσι έδειξαν και σε αυτήν την περίπτωση όταν τους είπα για τον καινούριο προορισμό :

Νεπάλ!

Έγιναν οι απαραίτητες συζητήσεις (εγώ μόνο μιλούσα),ψάξαμε πληροφορίες(εγώ έψαξα),κλείσαμε εισιτήρια(εγώ τα έκλεισα ) για τις 10 με 23 Φεβρουαρίου 2019! Με Turkish Airlines δυστυχώς,όπως αποδείχτηκε... Πάμε λοιπόν!

Ημέρα 1η. Έφτασε η δεκάτη Φεβρουαρίου ημέρα Κυριακή, και αποχαιρετώντας με λυγμούς(πάλι) τα κορίτσια μου, σύζυγο και κόρη, ξεκινήσαμε για το Ηράκλειο Κρήτης για Αθήνα.Από εκεί,μπήκαμε στην ώρα μας στο αεροπλάνο της Turkish για την Κωνσταντινούπολη.Κι εδώ έρχεται το "δυστυχώς" που είπα πιο πάνω.Μείναμε στο αεροπλάνο ΜΙΑΜΙΣΗ ώρα μέχρι να απογειωθούμε,με εμάς να μας έχει πιάσει πανικός γιατί θα χάναμε την ανταπόκριση για Κατμαντού! Λέγοντας στην αεροσυνοδό για ποιο λόγο έχω σκάσει απ΄την αγωνία μου,με καθησυχάζει λέγοντας μου: "Με Turkish δεν πετάτε πάλι?Θα σας περιμένει το άλλο αεροπλάνο"! Προσγειωθήκαμε περίπου μισή ώρα μετά από την ώρα που θα ξαναπετούσαμε,και ενώ περιμέναμε να είναι κάποιος της εταιρείας να μας περιμένει ώστε να μπούμε γρήγορα στο άλλο αεροπλάνο δεν υπήρχε κανείς και το αεροπλάνο πετούσε ήδη χωρίς εμάς και άλλους 7-8 Ιταλούς που την πάτησαν με τον ίδιο τρόπο,από Ιταλία.Συνολικά πάνω από δέκα άτομα,νομίζω ότι θα έπρεπε το αεροπλάνο να περιμένει...

Ξεκινήσαμε λοιπόν τις δαιδαλώδης διαδικασίες να βρούμε τι πρέπει να κάνουμε.Μας είπαν ότι απευθείας πτήση είχε σε...δύο μέρες.Με εμένα να έχω αλλάξει όλα τα χρώματα της Βίβεχρωμ από τα νεύρα μου,μας είπαν ότι μπορούμε να πάμε την επόμενη μέρα μέσω Κατάρ.Και αυτό επιλέξαμε.Μετά από πολλές ώρες μέχρι να μαζευτούν και άλλοι που είχαν παρόμοια προβλήματα με μας,μας πήγαν σε ξενοδοχείο.Ήταν περίπου 5 το πρωί όταν φτάσαμε... Απίστευτη κούραση και μετά από ένα μπάνιο, κοιμηθήκαμε μόλις ένα δίωρο ώστε να πάμε μια βόλτα στην πόλη,αν κι εγώ είχα ξαναπάει.

Ημέρα 2η. Γέμισαμε λίγο τις χαμένες ώρες με μια βόλτα στην Σουλτάναχμέτ και γύρω, και ξαναπήγαμε στο ξενοδοχείο ώστε να μας ξαναπάνε στο αεροδρόμιο κατά τις 17.00!Πετάξαμε με αεροπλάνο της Τούρκικης εταιρείας για την Ντόχα,πάλι με καθυστέρηση ,αλλά ευτυχώς τα φίδια που άρχισαν να μας ζώνουν έφυγαν και προλάβαμε την ανταπόκριση με την Qatar και επιτέλους πετούσαμε για Κατμαντού!(Λίγο ακόμα και θα συναντούσαμε δύο φίλους που επέστρεφαν από Ταιλάνδη μέσω Ντόχας.Μας έλεγαν "ελπίζουμε να μην πιούμε καφέ αύριο στο αεροδρόμιο παρέα..." )

Ημέρα 3η. Άφιξη στο Κατμαντού!Με μία ακριβώς μέρα χαμένη,ξεκινήσαμε με χαμόγελο την περιπέτεια μας σε μια νέα χώρα!Συμπληρώσαμε τα στοιχεία μας στα χαρακτηριστικά μηχανήματα σαν ΑΤΜ στο αεροδρόμιο ,έχοντας πριν πληρώσει τον φόρο εισόδου στη χώρα.Ευτυχώς ξεμπερδέψαμε γρήγορα από τη βίζα και τους ελέγχους, μιας και δεν είχε πολύ κόσμο και με αυτή τη χαρά πήγαμε να παραλάβουμε τις αποσκευές μας!Ναι καλά!Στην παραλαβή αποσκευών περίμενε όοολο το Νεπάλ οπότε χρειάστηκε μία ώρα αγωνίας και ποδοπατήματος μέχρι την ανακουφιστική στιγμή που είδαμε τις βαλίτσες μας! Είχε πλάκα όμως εν' τω μεταξύ... Πρέπει να είπαμε καμιά δεκαριά φορές "ΝΑ ΤΗΝ!!! Φτου, δεν είναι αυτή..."

Έξω μας περίμενε ο οδηγός που είχε στείλει το ξενοδοχείο να μας παραλάβει ,ο οποίος περίμενε κι αυτός ο καημένος ένα δίωρο.Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας (Oasis Kathmandu)το οποίο ήταν σε πολύ καλό σημείο.Εγκάρδια υποδοχή και μετά στο δωμάτιο για να αφήσουμε απλά τις αποσκευές.Όυτε ντουζ δεν κάναμε οι αθεόφοβοι,είχαμε χάσει μία ολόκληρη μέρα οπότε ξεχυθήκαμε αμέσως στους δρόμους του Κατμαντού.

Δε μπορώ να πω ψέμματα,η κούραση ήταν απίστευτη,ειδικά για μένα μιας και δεν κοιμάμαι ποτέ σε πτήση.Οπότε σε συνδυασμό με το χάος του Κατμαντού είχα μια περίεργη άρνηση.Βγήκαν τα αρνητικά του να ταλαιπωρηθείς έτσι με πτήσεις... Περπατήσαμε σαν ζόμπι στην περιοχή Thamel την οποία δεν αξίζει να περιγράψω τώρα.Θα την δούμε καλύτερα σε 8-9 μέρες!Η πλατεία Durbar σε πάει σε μια άλλη εποχή.Θαυμάσαμε τα περίφημα κτίσματα με τις παγόδες και τους ναούς, στους οποίους αν και ο σεισμός είχε αφήσει εμφανή σημάδια,έχουν αναστηλώσει αρκετούς και το κάνουν με τις παλιές τεχνικές και μεθόδους κάτι που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Για να εισέλθει κανείς στην πλατεία πληρώνει εισιτήριο για το οποίο είχα διαβάσει ότι μπορείς να αποφύγεις αν μπεις από κάποιο ερημικό στενό.Γιατί όμως να το κάνεις,οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να συντηρήσουν τα θαυμαστά αυτά κτίσματα και να τα αναστηλώσουν μετά τον καταστροφικό σεισμό.Είναι γελοίο να μην πληρώσεις όσο ένα ποτό στην Ελλάδα... Συνεχίσαμε λίγο πιο πάνω όπου είδαμε το κτίριο που ζει η "ζωντανή θεά Κουμάρι",αναμένοντας με πολύ ακόμα κόσμο να βγει λίγο στο παράθυρο.Δεν ξέρω αν είναι ευχή ή κατάρα για τα κορίτσια που επιλέγονται να είναι οι επόμενες Κουμάρι.

Αργότερα πήγαμε κάπου να φάμε κάτι στα γρήγορα και μετά μπάνιο και ύπνο.Μετά από περίπου 3 μέρες επιτέλους θα κοιμόμουν!

Ημέρα 4η. Το πρωί πιο φρέσκοι, αποχαιρετήσαμε το προσωπικό του ξενοδοχείου,που το μόνο κακό που θεωρώ ότι έχει,είναι ότι δεν έχει ασανσέρ αν και μέναμε στον 4ο...! Θα τους ξαναβλέπαμε γιατί δεν υπήρχε λόγος να μην μείνουμε πάλι εκεί στο γυρισμό.Είχαμε κλείσει αμάξι με οδηγό (80€ νομίζω...μα ποτέ δε σημειώνω?) να μας πάει στη Sauraha και στο πάρκο Chitwan.Η διαδρομή κράτησε έξι ώρες.Καταρχήν το να βγείς από την πόλη είναι πρόκληση.Οι δρόμοι χάλια,με απίστευτη κίνηση,όπου στα περίχωρα είδαμε πραγματικά εικόνες δυνατές με την φτώχεια που επικρατεί. Οι δρόμοι σε αρκετά σημεία ήταν χωματόδρομοι μιας και ήταν υπό κατασκευή ,αλλά τα έργα έμοιαζαν να είχαν μείνει στη μέση.Περίπου μιάμιση ώρα μετά βγήκαμε από την πόλη και κατηφορίζαμε σε χαμήλότερα υψόμετρα. Παρέα με αμέτρητα άλλα αυτοκίνητα και πολύχρωμα φορτηγά

συνεχίζαμε με αργούς ρυθμούς στον δρόμο ο οποίος είχε ένα ρεύμα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση. Αναπνεύσαμε λίγο καθαρό αέρα χωρίς την σκόνη της πόλης όταν μετά από λίγο σταματήσαμε και κατεβήκαμε από το αμάξι,μιας και η κυκλοφορία είχε σταματήσει. Εμείς κατηφορίζαμε αλλά από το αντίθετο ρεύμα τα φορτωμένα μέχρι σκασμού φορτηγά,πολλά από τα οποία ήταν από την Ινδία, δυσκολεύονταν πολύ στην ανηφόρα.Κάποιο λοιπόν παρέδωσε τα όπλα και ακινητοποιήθηκε σε δύσκολο σημείο, οπότε η κυκλοφορία σταμάτησε για αρκετή ώρα.Μου έκανε εντύπωση η ψυχραιμία των άλλων οδηγών όπου απλά βγήκαν από τα αυτοκίνητα τους και έκαναν παρεούλες και κους κους για το τι συμβαίνει.

Κάπως έτσι έμαθε και ο δικός μας οδηγός και μας εξήγησε.Εμείς βρήκαμε ευκαιρία για λίγο ξεμούδιασμα και φωτογραφίες και σκεφτόμασταν ότι αν ήμασταν στην Ελλάδα θα ρίχναμε καντήλια όπως ο κάθε φυσιολογικός Έλλην. Μετά από λίγο ξεκολλήσαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας στα καταπράσινα τοπία,πλάι σε ποτάμια ,μέσα από μικρές πόλεις και χωριά.Είναι ωραίο να κινείσαι οδικώς σε μία χώρα ,αυτοκίνητο ή λεωφορείο, βλέπεις πολλά πράγματα.Είδαμε πως ζούν στην ύπαιθρο του Νεπάλ,με μαμάδες να λούζονται και να κάνουν μπάνιο τα παιδιά τους έξω,σε τσίγκινες λεκάνες, θυμίζοντάς μας φωτογραφίες των γονέων μας...Με τα μικρά τους μαγαζάκια έξω από τα σπίτια τους όπου άλλος είχε παντοπωλείο, άλλος συνεργείο για μηχανάκια, πιο κάτω ένα κουρείο και πολλά άλλα.

Κάπως έτσι πέρασαν οι 6 ώρες και φτάσαμε στον προορισμό μας στη Σαουράχα,στο ξενοδοχείο Jungle Wildlife Camp πάνω στην όχθη του ποταμού όπου απέναντι ακριβώς ξεκινούσε η ζούγκλα στο Εθνικό Πάρκο Τσιτουάν. Αμέσως αφήσαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε μια βόλτα στη μικρή αυτή πόλη όπου σε ένα παράλληλο με το ποτάμι δρόμο είχε μαγαζάκια, ταβερνούλες, μπαράκια με όλους σχεδόν τους ντόπιους να μας καλωσορίζουν με ένα χαμόγελο κι ένα "νάμαστέ" .Σουρούπωνε και ήταν η καλύτερη ώρα να κάτσουμε σε ένα ταβερνομπαράκι πάνω στην όχθη του ποταμού,με κροκόδειλους να είναι απέναντι και να λιάζονται.

Είχε πλάκα ο σερβιτόρος που μας έφερνε τις μπύρες και τους μεζέδες χαμογελώντας!Όλα τα άλλα τραπέζια είχαν μία μπύρα ανά τρία άτομα!Έλληνες παιδί μου,γλέντι κάναμε! Πραγματικά μαγική βραδιά σε ένα υπέροχο μέρος,με στιγμές που αφήνεσαι και σκέφτεσαι "που είμαι τώρα..." ρουφώντας εν τω μεταξύ κι ένα ναργιλέ. Όπως γυρίζαμε στο δωμάτιο διασχίζαμε ένα σκοτεινό δρομάκι, και είχε πολύ πλάκα όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ο "ακανόνιστος μεγάλος όγκος" που κουνιότανε αλλά δε βλέπαμε τι ήταν, ήταν τελικά ένας ελέφαντας!Τις επόμενες μέρες τους συνηθίσαμε μιας και ήταν οι ελέφαντες που χρησιμοποιούν για τα σαφάρι.

Ημέρα 5η. Πρωινή βόλτα στη Σαουράχα παρέα με μηχανάκια να πηγαινοέρχονται ,άμαξες ,ελέφαντες,ποδήλατα, τα παιδάκια να μας χαιρετούν από το σχολικό ,

και "νάρκες" που είχαν αφήσει οι ελέφαντες και είχαμε το νου μας μην πατήσουμε.Άλλο ένα αξιοσημείωτο ήταν ότι στο δρομάκι δεξιά κι αριστερά όπως βγαίναμε από το ξενοδοχείο,(αλλά και παντού στη Σαουράχα τελικά),είχε φυτρώσει παντού κάνναβη! Κάναμε την πλάκα μας με τραγούδια του Bob Marley και φύλλα κάνναβης τυλιγμένα σε ένα χαρτί Α4 ,με το γέλιο να ρέει άφθονο!

Κατά τις 12.00 είχαμε κλείσει τζιπ σαφάρι και πήγαμε κοντά στο μαγαζί που ήμασταν το προηγούμενο βράδυ ,ώστε να μας περάσουν με κανό απέναντι,στην είσοδο ουσιαστικά του Εθνικού Πάρκου.Από εκεί μας παρέλαβε ένα τζιπ και με κάποιους κινεζοϊάπωνες τουρίστες εισήλθαμε εις τη ζούγκλα!Περνούσαμε μέσα από πολύ πυκνή βλάστηση βλέποντας αρχικά τις μαϊμούδες να κάνουν ακροβατικά πάνω στα δέντρα καλωσορίζοντας μας,(ή σηχτιρίζοντας μας,δεν κατάλαβα) και μετά κατά μήκος του ποταμού κροκόδειλους να λιάζονται. Οι κροκόδειλοι του Νεπάλ είναι ένα περίεργο είδος με πολύ λεπτά σαγόνια που δεν προκαλούν φόβο με την όψη τους αλλά λίγο γέλιο,θα έλεγα!Είναι απειλούμενο είδος και προστατεύεται. Βέβαια είχε και "κανονικούς" που δε σου άφηναν περιθώριο να τους κοροϊδέψεις! Συνεχίσαμε το μασάζ με το τζιπ στον ανώμαλο δρόμο και όποτε ο ξεναγός έβλεπε κάποιο ζώο, έκανε σήμα στον οδηγό να σταματήσει ώστε να αρχίσουν τα "ΟΥΑΟΥ" και τα "ΠΩ ΠΩ" από εμάς.Ελάφια,ρινόκεροι,παγώνια και αρκούδες είχαν την ατυχία να τους χαλάσουμε την ηρεμία!

Οι αρκούδες είναι λίγο σπάνιο να τις δει κανείς αλλά εμείς σταθήκαμε τυχεροί,όχι όμως τόσο,ώστε να δούμε την ακόμα πιο σπάνια τίγρη της Βεγγάλης.Οι τρείς μας ρίξαμε πολύ γέλιο γιατί οι συμπαθείς συνεπιβάτες μας από την Ασία ,ενθουσιάζονταν πολύ με το που έβλεπαν παγώνι.Και είδαμε αρκετά... "ΩΩΩ πίκοκ!!!" (ή κάπως έτσι).Περάσαμε και από ένα στρατόπεδο το οποίο είναι για την φύλαξη του πάρκου και λίγο μετά σταματήσαμε σε ένα μέρος όπου εκτρέφονταν και προστατεύονταν πολλοί κροκόδειλοι.Εντύπωση μας έκανε το ότι έβαζαν επίτηδες φωτιές στα λιβάδια ώστε να προκύψει νέα βλάστηση για τα ζώα μιας και δεν επιτρέπετε να τα ταΐσουν ,κάνοντας απλά κάποιες ενέργειες ώστε να ανανεωθεί το έδαφος και να τους δώσει τροφή.Οι ώρες κύλισαν ευχάριστα στο μικρό κομμάτι του τεράστιου πάρκου που είδαμε ,το οποίο είναι από τα μεγαλύτερα της Ασίας! Μόλις βράδιασε, το σαφάρι τελείωσε και μόλις περάσαμε με τα γνωστά κανό απέναντι,κάτσαμε πάλι κάπου για φαγητό,μπύρες,ναργιλέ και ανασκόπηση της ημέρας με πολύ γέλιο σε ένα άλλο μαγαζί όπου γίναμε φίλοι με τους ιδιοκτήτες που ήταν ένα νεαρό ζευγάρι,με το μωράκι τους.Μετά νάνι για λίγη ώρα μιας και μας ξύπνησε μία απίστευτα δυνατή βροχή, η οποία πάνω στον τσίγκο της οροφής έδινε ρεσιτάλ.Τί θα γίνεται εδώ την περίοδο των μουσώνων μας το είπε ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου την επόμενη μέρα το πρωί, όπου μας έδειξε που έφτασε η στάθμη του πόταμου. "Α, γι αυτό επισκευάζουν τα δωμάτια του ισογείου..."

Ημέρα 6η. Ξυπνήσαμε πιο χαλαρά μιας και ήμασταν κουρασμένοι και λίγο άυπνοι ,και πήγαμε για μία βόλτα κατά μήκος του ποταμού με τη ζούγκλα απέναντι μας σε απόσταση αναπνοής.Νοιώσαμε ότι περπατάμε όντως μέσα στην άγρια φύση,σε ένα μονοπάτι με πολύ λίγο κόσμο που όμως θεωρούνταν ασφαλές.

Βλέπαμε που και που περιττώματα ρινόκερου οι οποίοι το βράδυ περνάνε απέναντι αλλά τη μέρα είναι σπάνιο να δείς μπροστά σου.Εκεί ο Γιώργος με κορόιδευε που ήμουν λίγο στην τσίτα και του έλεγα "άντε πάμε πίσω"! Αράξαμε μόλις γυρίσαμε για ένα χυμό παρέα με τους ίδιους κροκόδειλους απέναντι οι οποίοι είχαν κουνήσει ελάχιστα δύο μέρες!Ε μετά ο χυμός εξελίχθηκε σε μπύρα και η μπύρα θέλει τα "μόμος" και τα άλλα καλούδια για μεζέ! Πήραμε ένα τουκ τουκ μετά ,το οποίο υπέφερε από τα ζουμερά κορμιά μας,και κάναμε μια βόλτα τριγύρω . Περάσαμε δίπλα από τα σπιτάκια των Ταρού , οι οποίοι έκαναν τις καθημερινές απλές τους ασχολίες που για μας ήταν αξιοθαύμαστες,όπως μια κυρία που είχε απλώσει ένα σεντόνι έξω και καθάριζε κάτι σπόρους, ή έναν κύριο φορτωμένο στην πλάτη διάφορα χόρτα και στο χέρι το δρεπάνι,ενώ ένας άλλος πήγαινε το βόδι πιο πέρα για βοσκή.Προσωπικά μου αρέσει πολύ να βλέπω τους ντόπιους σε τέτοιες χώρες στις καθημερινές τους ασχολίες .

Στη βόλτα μας προσέξαμε ότι σε έναν μεγάλο ανοιχτό χώρο, έχουν στήσει το μέρος για κάποια γιορτή ή συναυλία. Μας ενημέρωσε ο οδηγός ότι πράγματι έχει μια γιορτή το βράδυ με φαγητό και ζωντανή μουσική.

Τι ποιο όμορφο για το βράδυ από μία γιορτή με ντόπιους!Πράγματι όταν πήγαμε το βράδυ είχαν στήσει παντού περίπτερα με τοπικές λιχουδιές και άφθονη μπύρα.Κάτσαμε σε ένα όπου "τσιμπήσαμε" κάτι και ήπιαμε "λίγες" μπύρες ακούγοντας συγχρόνως ζωντανή μουσική από συγκροτήματα και τραγουδιστές του Νεπάλ. Ο χώρος γέμιζε ασφυκτικά αν και ήταν πολύ μεγάλος,και το κέφι ανέβαινε κατακόρυφα.Ειδικά όταν ένας δημοφιλής τραγουδιστής είπε το χορευτικό σουξέ της εποχής έγινε χαμός,και ήταν θέμα χρόνου να χωθούμε μέσα στο πλήθος και να χορέψουμε μαζί τους!Το τραγούδησε...πέντε έξι φορές με τους νέους και νέες του Νεπάλ να μας κοιτάνε ενθουσιασμένοι που συμμετείχαμε μαζί τους.Κάποιοι πιτσιρικάδες μας εκλιπαρούσαν να τους πάρουμε μια μπύρα γιατί απ'ότι φαίνεται στο Νεπάλ,ο νόμος που απαγορεύει το αλκοόλ σε ανήλικους,ισχύει.Μπράβο τους λοιπόν,και όχι,δεν τους πήραμε μπύρα. Είχε ελάχιστους τουρίστες εκείνη τη βραδιά η οποία κύλησε σούπερ και μόλις τελείωσε γίναμε όλοι μία παρέα γυρίζοντας πίσω με τα πόδια. Στο δωμάτιο ο Γιώργος πρόσεξε ότι είχαμε ένα μεγάλο τετράποδο επισκέπτη με λεπτή ουρά! Όοοχι,εντάξει, κοντά σε ζούγκλα ήμασταν αλλά δε θα κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με έναν ποντικό!Μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήγαμε μόνοι μας σε ένα διπλανό, ευτυχώς ξεκλείδωτο δωμάτιο, αδειάζοντας τελείως το δικό μας μιας και το πρωί θα αναχωρούσαμε για την Pokhara.Ήταν αργά και δεν υπήρχε κανείς στη ρεσεψιόν!

Ημέρα 7η. Το πρωί μας κοιτούσαν με απορία από κάτω,επειδή δεν βγαίναμε από το σωστό δωμάτιο!Τους εξηγήσαμε,γελάσαμε όλοι μαζί, αποχαιρετιστήκαμε και αναχωρήσαμε για τον σταθμό λεωφορείων.Τα λεωφορεία του Νεπάλ είναι σχεδόν όλα πανομοιότυπα,σε μέτρια έως κακή κατάσταση με κάποιες λίγες εταιρείες να τα έχουν πιο καλά συντηρημένα.Ξεκινήσαμε για την 5ωρη και πανέμορφη όπως πάντα διαδρομή για τον επόμενο σταθμό μας.

Ποκάρα. Μία πανέμορφη πόλη κτισμένη στις όχθες της λίμνης Phewa η οποία μας έκανε αμέσως θετικότατη εντύπωση.

Πήγαμε στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή Lakeside ,το Pokhara Batika ,ένα πολύ καλό ξενοδοχείο με άνετα δωμάτια σε τέλεια περιοχή.Αφήσαμε τα πράγματα μας και κάναμε μία πρώτη γνωριμία με την πόλη,με ένα ψιλόβροχο να μας συντροφεύει.Παντού μαγαζιά και εστιατόρια σε μία πόλη εμφανώς πιο οργανωμένη και καθαρή από το Κατμαντού,η οποία είναι αρκετά τουριστική χωρίς να χάνει όμως, πιστεύω, την ταυτότητα της. Κάτσαμε σε ένα μπαρ-εστιατόριο που ήταν στον πρώτο όροφο με θέα κάτω τον κεντρικό δρόμο,για τα γνωστά.Φαί,μπύρες,ναργιλέ,με τη βροχή έξω να είναι στο ζενίθ της και εμάς να την κοιτάμε χαλαροί που δε μας πρόλαβε στο δρόμο!Πήγαμε λίγο στο δωμάτιο με την προοπτική να ξαναβγαίναμε μια βόλτα ,αλλά μας περίμενε μια έκπληξη.Η πόρτα του δωματίου την οποία κλειδώσαμε όταν μπήκαμε ,δεν ξεκλείδωνε!Και που να βγείς από το μπαλκόνι στον 6ο όροφο.Ειδοποιήσαμε,προσπαθήσαμε κι εμείς από μέσα μιας και πιάνουν τα χέρια μας, μπήκε ένας Σπάιντερμαν υπάλληλος από το μπαλκόνι του δίπλα δωματίου με εργαλεία (εγώ να φωνάζω ,μηηη είμαστε στον 6ο!!!)αλλά τίποτα.Μετά από κάνα δίωρο τελικά έσπασαν την πόρτα και μας μετέφεραν σε άλλο ,πιο μεγάλο και άνετο δωμάτιο.Ευγενικότατοι,μας ζητούσαν συγγνώμη αλλά κι εμείς με κατανόηση τους λέγαμε ότι αυτά συμβαίνουν.Με ένα δίωρο ξάπλας στην ουσία,δωρεάν αναβάθμιση δωματίου!

Ημέρα 8η. Ξύπνημα, πλύσιμο, πρωινό,και κάτω για να δούμε τί θα κάνουμε.Μου είχε πει λοιπόν η φίλη μου η Ναϊόμη, που μαζί με τη μαμά της την Κα Miette με βοηθούσαν σε πραγματικό χρόνο σε πολλά πράγματα στο Νεπάλ,για μία ωραία καφετέρια κοντά στο ξενοδοχείο μας,το ΑΜ/ΡΜ. Ήπιαμε το καφεδάκι μας και τελικά αποφασίσαμε να κάνουμε μια βαρκάδα στη λίμνη,και ο βαρκάρης να μας αφήσει απέναντι από εκεί που ήμασταν ,ώστε να ανέβουμε το μονοπάτι μέχρι την World Peace Pagoda.

Βάλαμε λοιπόν τα σωσίβια μας και πηδήξαμε στη βάρκα.Καλά δεν πηδήξαμε,γιατι αν το κάναμε η βάρκα θα γινόταν υποβρύχιο. Η λίμνη υπέροχη και τα Ιμαλάια από πάνω,σου προκαλούσαν δέος.Πλάτσα πλούτσα από το κουπί μόνο ακούγαμε,όταν οι ξαφνικές αγριοφωνάρες ενός Κινέζου τουρίστα σε μια διπλανή βάρκα διαπέρασαν αυτή την ησυχία σαν ηλεκτροσόκ ,με τα γέλια μας μετά να ακούγονται μέχρι την Ινδία!Φτάσαμε στο κολπάκι που θα δέναμε τη βάρκα και ξεκινήσαμε για την ανηφόρα σε ένα δύσκολο μονοπάτι για τη φυσική μας κατάσταση(την ποια?).Υπέροχη θέα από διάφορα σημεία καθώς ανεβαίναμε, πυκνή βλάστηση,και σιγά σιγά μετά από 478 στάσεις για ανάσες ,φτάσαμε στον Ναό της Παγκόσμιας Ειρήνης (της ποιας?). Όμορφο κατάλευκο κτίσμα η στούπα ,που νομίζω κατασκευάστηκε και έγινε δωρεά από την Ιαπωνία.

Από εκεί πάνω η θέα της πόλης και της λίμνης άξιζε το βάσανο που περάσαμε και που δεν είχε τελειώσει ακόμα,γιατί και το να κατέβουμε είναι εξίσου δύσκολο,αν όχι δυσκολότερο.Ο βαρκάρης μας περίμενε,μας φόρτωσε, και μετά μας ξεφόρτωσε σε ένα νησάκι στη μέση της λίμνης με έναν μικρό ναό στο κέντρο του.Ξανά φόρτωμα αλλά στο γυρισμό ανακάλυψα κι ένα δεύτερο κουπί οπότε βοήθησα λίγο το φίλο μας ,που δεν έδειξε βέβαια να το χρειάζεται. Μόλις τελειώσαμε τη βόλτα μας βρήκαμε ένα ταξί και πήγαμε ψηλά στην Sarangkot για θέα προς τα απίστευτα βουνά.Μου είχαν πει οι φίλες μου,να πάω ή πολύ πρωί με πάρα πολύ όμως κόσμο,ή το σούρουπο με πολύ λιγότερο ,όπως κι έγινε.Είχαμε δει ότι είχε συννεφιά αλλά πήγαμε έτσι για την εμπειρία και μήπως σταθούμε τυχεροί και τα σύννεφα διαλυθούν.Κάναμε μία ανάβαση ενδιαφέρουσα με το ταξί,περνώντας από χωριουδάκια μέχρι την κορυφή,στην οποία υπάρχουν αρκετά καφέ,και ξενοδοχεία.Είχε όντως σύννεφα οπότε θα λέγαμε ότι ήπιαμε μια πορτοκαλάδα!Παρόλα αυτά κάτσαμε λίγο μιλώντας και κάνοντας αστεία με τον οδηγό ,και κάπου εκεί άνοιξε ένα μεγάλο κενό στα σύννεφα και φάνηκε η ιερή κορυφή Macchapucchre (6993μ). Εκεί ,βλέποντας την κορυφή στη ουσία να πετάει στα σύννεφα,και την πεδιάδα με ένα τμήμα της πόλης από κάτω, καταλάβαμε πόσο ψηλά ήταν τα βουνά.

Σταθήκαμε λίγο τυχεροί λοιπόν μιας και πήραμε μια ιδέα του μεγέθους και της ομορφιάς του τοπίου που βλέπαμε μπροστά μας.Μου θύμισε κάπως τη στιγμή, που πάλι σαν να πετούσε στα σύννεφα, φάνηκε μπροστά μας το Μάτσου Πίτσου.

Ημέρα 9η. Πρωινό στο γνωστό πλέον καφέ,και ταξάκι για το κέντρο της Ποκάρα , μακρυά από το τουριστικό κομμάτι της.

Πήγαμε στις αγαπημένες μου λαϊκές αγορές και χαθήκαμε για λίγη ώρα ανάμεσα στις μπανάνες και στους ανανάδες και συνεχίσαμε στην αγορά της πόλης με εκατοντάδες μαγαζιά να πουλάνε τα πάντα,και χιλιάδες κόσμου να πηγαινοέρχεται.Στην παλιά Ποκάρα ήταν πιο ήσυχα και μαγικά οπότε ευχαρίστως την περπατήσαμε αρκετά ,και σε κάποια σημεία θύμιζε ήσυχο χωριουδάκι με τα όμορφα σπιτάκια που είχε. Γειτονιές που σε ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο.

Βρήκαμε ένα ταξί (στα οποία ξέχασα να πω ότι κανονίζεις την τιμή πριν μπεις) ώστε να πάμε σε ένα μοναστήρι.Επιλέξαμε το Matepani Gumbha μιας και ο οδηγός δεν ήξερε ένα άλλο που είχα στο νου.Στο δρόμο για εκεί συναντήσαμε κάτι ξυλοκόπους οι οποίοι είχαν ρίξει ένα κορμό στη μέση του δρόμου οπότε έπρεπε να περιμένουμε να τον τεμαχίσουν.Πω πω και δε μου αρέσουν καθόλου αυτές οι στιγμές που αράζεις και πιάνεις την κουβέντα με ντόπιους,που στην περίπτωση μας,κάποιοι απ'αυτούς βρήκαν ευκαιρία για ένα διάλειμμα. Η χαρά μας είναι!Μας άνοιξαν το δρόμο τους χαιρετίσαμε και συνεχίσαμε για το μοναστήρι στο οποίο συναντήσαμε μικρούς μοναχούς να μας γελάνε και να χαιρετάνε.Κάναμε μια βόλτα στους χώρους γύρω από το υπέροχο κεντρικό,πολύχρωμο και γεμάτο λάβαρα να κρέμονται στους τοίχους του,κτήριο που όμως δεν επιτρεπόταν να μπούμε μέσα.

Γαλήνη και ησυχία επικρατούσε παντού παρά τους μοναχούς μπόμπιρες τριγύρω! Γυρίσαμε πίσω στη λίμνη για λίγο διάλειμμα σε ένα ωραίο "παραλιακό" μπαράκι πάνω στην όχθη και χαζεύαμε τη λίμνη και τους περαστικούς.

Κάναμε λίγα ψώνια στον κεντρικό δρόμο κοντά στο ξενοδοχείο μας αγοράζοντας Northface σε πολύ καλές τιμές,που ήταν βέβαια απομίμηση αλλά πολύ καλής ποιότητας.Επίσης κάποια απαραίτητα σουβενίρ και δωράκια για τους αγαπημένους μας και ναι,πάλι μια ξύλινη μάσκα για τον τοίχο Κε Άκη!!!

Ημέρα 10η. Το πρωί σκεφτήκαμε να πάρουμε ένα ταξί να μας πάει σε διάφορα μέρη που θα μας πρότεινε ο οδηγός.Έτσι έγινε λοιπόν και μας έτυχε ένας συμπαθέστατος οδηγός όπου μας πήγε σε διάφορες τοποθεσίες.Ξεκινήσαμε από το Gupteshwor Mahadev Cave ένα σπήλαιο που κατεβαίνει αρκετά μέσα στη γη και που σίγουρα δεν είναι για κλειστοφοβικούς με τα στενά του περάσματα σε πολλά σημεία.Η είσοδος του είναι ένα ωραίο κόκκινο κτίσμα με μία σπειροειδής σκάλα να κατεβαίνει μέχρι το ξεκίνημα του σπηλαίου.

Κατεβήκαμε αρκετά και κάπου στη μέση υπάρχει ένας ναός και στο τέρμα του συναντάς τον καταρράκτη Devi's Falls από την κάτω του μεριά.Ακόμα κι αν δεν είσαι κλειστοφοβικός δε θες να σκέφτεσαι την περίπτωση να κλειστείς εκεί κάτω!Μετά το ανέβασμα και την έξοδο από το σπήλαιο πήγαμε στον καταρράκτη Devi's Falls που ήταν στην ουσία ο καταρράκτης που βλέπαμε από πολύ κάτω πριν.Το μέρος την περίοδο των μουσώνων πλημμυρίζει απ'ότι μας είπαν.Μετά κάναμε μια βόλτα στα περίχωρα της πόλης καταλήγοντας σε ένα πολύ μεγάλο ποτάμι από το οποίο περνάς απέναντι με μία κρεμαστή πεζογέφυρα από τις πολλές που έχει το Νεπάλ.Αν κατάλαβα καλά ήταν η μεγαλύτερη της χώρας και χρειάζεσαι πάνω από έξι-επτά λεπτά συνεχόμενο περπάτημα για να την διασχίσεις.

Κάνεις βέβαια και στάσεις ώστε να απολαύσεις τη θέα μιας και είναι πολύ ψηλά και το τοπίο τρομερό.Κάνεις και στην άκρη γιατί περνάνε και μηχανάκια παρακαλώ, ή αν και δε μας έτυχε,περνάνε και τα ζώα τους οι άνθρωποι απ'αυτές.Στην άλλη πλευρά υπήρχε μια καντίνα που την είχαν δύο αδέρφια και κάτσαμε λίγο μαζί τους,και η πλάκα ήταν στο πως κοιτούσαν τον Άκη να στρίβει το τσιγάρο του. "Όχι δεν είναι χασίσι" τους λέγαμε γελώντας αν και βέβαια παντού μας συνέβαινε αυτό.Μάλλον δεν έχουν στριφτά τσιγάρα.Μέτα περπατήσαμε λίγο και σταματήσαμε στο σπίτι ενός αγρότη (παντού υπήρχε ρύζι φυτεμένο) και βγάλαμε λίγες φωτογραφίες με την οικογένεια του.

Η συνέχεια περιελάμβανε το Μουσείο των Βουνών όπου εκεί έβλεπες ότι είχε να κάνει με τις κορυφές των Ιμαλαϊων,τους ορειβάτες που ανέβηκαν πρώτοι,τον εξοπλισμό που είχαν σε διάφορες περιόδους, φωτογραφίες και πολλά άλλα.Άξιζε τον κόπο και έτσι έκλεισε η πολύωρη βόλτα παύλα ξενάγηση με τον πολύ καλό φίλο μας. Μια τελευταία βόλτα στην πόλη το βραδάκι γιατί το πρωί αναχωρούσαμε για το Κατμαντού!

Ημέρα 11η. Φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων και μπήκαμε στο δικό μας.Μόλις ξεκίνησε,το χτύπημα που τρώγαμε δεν περιγράφεται, με μας να μην πιστεύουμε ότι θα ήταν έτσι σε όλη την διαδρομή.Νομίζαμε ότι έφταιγε ο δρόμος και μόλις βγούμε απ'την πόλη θα φτιά-φτιά-φτιάξει (συγγνώμη,απ'το κούνημα)!Τελικά έφταιγε το λεωφορείο, μάλλον δεν είχε καθόλου(μα ΚΑΘΟΛΟΥ) αναρτήσεις...Έτσι λοιπόν,η μηχανή του μασάζ με ρόδες, μας ταρακούνησε για οχτώ ώρες στην επαρχία του Νεπάλ μέχρι το Κατμαντού,παρέα με τα γνωστά φορτηγά,λεωφορεία,μηχανάκια σε μία πολύχρωμη πομπή χιλιομέτρων,η οποία επιτέλους έμπαινε στην πόλη.Μόλις φτάσαμε,πήγαμε στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και κατά την άφιξη,και μετά το καλωσόρισμα και την υποδοχή ανεβήκαμε στο δωμάτιο για μία 5λεπτη ξεκούραση.Μετά μπήκαμε στον υπέροχο λαβύρινθο της περιοχής Τάμελ,την ίδια περιοχή που είχαμε δει για λίγο την πρώτη μέρα.Ίσως απ΄τις ομορφότερες περιοχές που έχουμε δει και που ευχαρίστως χαθήκαμε μέσα της.

Αμέτρητα δρομάκια με άπειρα μαγαζάκια κάθε λογής,πολύ κόσμος,εκατοντάδες μηχανάκια,ποδήλατα, ποδηλατάμαξες, ένας χαμός που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα ξαναπάει αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει την ομορφιά του!Έκλεγα για τα λίγα κιλά που μας επέτρεπε η Turkish(20). Μπαχαρικά,είδη ορειβασίας,αντικείμενα από μπρούτζο,ρούχα και υφάσματα από Κασμίρ,κοσμήματα,πανέμορφα σουβενίρ,ξυλόγλυπτα,πίνακες ζωγραφικής και εκατοντάδες άλλα πράγματα γύριζαν σαν ανεμοστρόβιλος γύρω σου περιμένοντας να απλώσεις το χέρι σου να τ'αρπάξεις.Πολλοί μικροπωλητές μας πουλούσαν φρούτα ,τσάγια,χειροποίητα μουσικά όργανα μέχρι και "γκουντ σταφ μάι φρεντ" όπως ψιθύριζαν!Το βράδυ μπορούσες να κάτσεις σε ένα από τα πολλά μπαράκια που υπήρχαν τριγύρω,κάποια απ'αυτά στον πρώτο όροφο όπου χάζευες τον κόσμο από κάτω.Το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά οπότε απ'την μπύρα στο μπαράκι μέχρι το κρεβάτι,χρειάστηκε μια στιγμή!

Ημέρα 12η. Το πρωί ξεκινήσαμε με επίσκεψη στην Stupa Boudhanath, την περίφημη και μεγαλύτερη στούπα της Ασίας.

Η τεράστια και κατάλευκη στούπα με τα εκφραστικά, σε χρυσό φόντο σα να σε κοιτάνε μάτια,ήταν στο κέντρο μιας μεγάλης πλατείας και περιμετρικά δεκάδες μαγαζάκια. Πλήθος κόσμου,βουδιστές κυρίως αλλά και μη,κινούνταν κυκλικά γύρω από το ιερό κτίσμα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού αγγίζοντας και περιστρέφοντας τους μεταλλικούς κυλίνδρους προσευχής που υπάρχουν γύρω.

Ακολουθήσαμε κι εμείς,και στιγμές μετά τύχαμε σε ένα γάμο όπου οι καλεσμένοι ντυμένοι παραδοσιακά,έκαναν την ίδια βόλτα με μας και υπό τους ήχους τυμπάνων χόρευαν και συνόδευαν το γαμπρό.

Μετά μπήκαμε από μια μικρή πόρτα μέσα από τα τείχη που περιβάλουν την στούπα και κάναμε μια βόλτα βλέποντας πολλούς πιστούς να προσεύχονται,και μετά από κάτι σκαλιά ανεβήκαμε πιο πάνω,πιο κοντά στα μάτια του ναού και με θέα την πλατεία γύρω γύρω.

Σειρά είχε ο ινδουιστικός ναός Pashupatinath ο οποίος είναι πολύ σημαντικός για τους ινδουιστές οι οποίοι πρέπει έστω μια φορά στη ζωή τους να τον επισκεφτούν.Κτισμένος στις όχθες του ιερού ποταμού Bagmati,με πολλά όμορφα κτίσματα και ναούς θεωρείται η Μέκκα του Ινδουισμού.

Πλημμυρισμένος από χιλιάδες κόσμου μας υποδέχτηκε στους χώρους του όπου μόνο στον κεντρικό ναό δε μπορούσαμε να πάμε σαν μη ινδουιστές. Πλησιάσαμε στις όχθες του ποταμού όπου γίνονταν οι καύσεις των νεκρών ( και που δεν περίμενα να επιτρέπουν φωτογραφίες και βίντεο) και μάθαμε ότι είναι μεγάλη τιμή να καεί το σώμα σου στο ποτάμι, και ανάλογα την κοινωνική σου θέση αυτό γίνεται σε διαφορετικό αποτεφρωτήριο,με τους μεγάλους και τρανούς να καίγονται σε περίοπτη θέση.Είδαμε πως πλένουν το νεκρό οι συγγενείς ,πριν γίνει η καύση στα ιερά νερά του ποταμού, πλένοντας του τα χέρια και τα πόδια,στιγμές που παρακολουθείς βουβός και με σεβασμό.Στην έξοδο από το ναό περιπλανηθήκαμε στα στενάκια τριγύρω σε μία όμορφη περιοχή,στα μαγαζάκια της οποίας έβρισκες κυρίως θρησκευτικά αντικείμενα.

O ναός Swayambhunath ή αλλιώς Monkey Temple,ήταν η επόμενη στάση μας και μετά από αρκετά σκαλιά φτάσαμε πάνω στην κορυφή του λόφου όπου ήταν κτισμένος ο ναός και η στούπα.Με υπέροχη θέα το Κατμαντού από ψηλά και με αρκετά μαγαζάκια τριγύρω, η στούπα έστεκε στο κέντρο με τα μάτια γύρω από τον χρυσό κώνο στην κορυφή της,να μας κοιτάνε.

Εκεί τυχαία γνωρίσαμε και μια παρέα ελλήνων εθελοντών που είχαν έρθει για να βοηθήσουν στο χτίσιμο σπιτιών και σχολείων σε διάφορες περιοχές,που επλήγησαν από το σεισμό του 2015.Τα είπαμε λίγο μαζί τους και τους συγχαρήκαμε για την προσπάθεια τους.Οι μαϊμούδες μας έκαναν κι αυτές παρέα θυμίζοντας μας γιατί λέγεται έτσι ο ναός,και είχε πλάκα όταν κάποιος έκανε το λάθος να ανοίξει κάποιο σακουλάκι με σνακ μπροστά τους!Έμενε με την απορία που πήγε αυτό που κρατούσε στα χέρια του,ενώ το χαριτωμένο ζωάκι ήδη το απολάμβανε πιο πέρα μετά την κίνηση αστραπή που έκανε αρπάζοντας το.

Έτσι κύλησε μία γεμάτη μέρα και μετά από μία βραδινή βόλτα στην Τάμελ πήγαμε στο ξενοδοχείο μας.

Ημέρα 13η. Πρωινό και μετά ταξάκι για την κοντινή Bhaktapur.Μετά από σχεδόν μία ώρα,κυρίως λόγω κίνησης και όχι απόστασης,φτάσαμε σε μία άλλη πόλη αλλά και σε μία άλλη εποχή.Η είσοδος στη πόλη απαιτεί εισιτήριο το οποίο κι εδώ γλυτώνεις με το να μπεις από κάποιο απόμερο στενό.Εμείς πληρώσαμε πάλι κανονικά και μπήκαμε στην κεντρική Durbar square με τα θαυμαστά κτήρια και τους ναούς γύρω απ'αυτήν να μας προϊδεάζουν για το πόσο υπέροχη θα είναι αυτή η πόλη.Οι ναοί αναστηλώνονταν,κάποιοι από το μηδέν και κάποιοι με πληγές μικρές ή μεγάλες , πάλι με μεθόδους αρχαίες και αυτό δικαιολογεί το χρόνο που χρειάζεται.Απόλυτη ηρεμία σε πλημμυρίζει όταν περπατάς ακόμα και στα πιο κεντρικά στενά με τα δεκάδες μαγαζιά και τον κόσμο που πηγαινοέρχεται.Πολλά μαγαζιά με πίνακες ζωγραφικής και κυρίως φανταστικά ξυλόγλυπτα που θα βρεις μόνο εδώ. Όταν βγήκαμε από το κεντρικό κομμάτι της πόλης σε πιο ήσυχα δρομάκια, ζεις απίστευτες στιγμές ανάμεσα στους ντόπιους. Περπατούσαμε σε ένα δρομάκι,μετά μπαίναμε από μία πορτούλα σε ένα μονοπάτι που έβγαζε σε μία μικρή πλατεία, περνούσαμε δίπλα από ένα πηγάδι,από αυλές σπιτιών,από μικρά τούνελ ξανά σε μία μικρή πορτούλα και ούτε καθεξής,με παιδάκια να μας χαιρετάνε μέσα από μικροσκοπικά παράθυρα και μαμάδες να λιάζονται στις αυλίτσες τους και να μας χαιρετούν με ένα "νάμαστέ" κι ένα χαμόγελο. Σε πολλά σημεία επισκεύαζαν τα σπίτια ή έχτιζαν καινούρια ενώ κάποια άλλα απορούσες πώς στέκονταν ακόμα όρθια.

Οι ώρες κύλησαν και ξεχαστήκαμε εντελώς στο υπέροχο αυτό μέρος το οποίο περπατήσαμε απ'άκρη σ'άκρη,και το απογευματάκι γυρίσαμε στην Τάμελ για φαί.Κοντά στο ξενοδοχείο μας βρίσκονταν το Garden of Dreams,ένα παλιό ανάκτορο με γραφικούς κήπους όπου έλιωνες ξαπλωμένος στο γρασίδι αφήνοντας το χρόνο να κυλάει.Πολυκύλησε όμως και έφτασε το βράδυ όπου θα έπρεπε να φτιάξουμε τις βαλίτσες μας για την πρωινή αναχώρηση μας για το αεροδρόμιο και την πατρίδα.

Το Κατμαντού: Μας αιφνιδίασε και σε συνδυασμό με την κούραση στην άφιξη δε μας άφησε καλή εντύπωση.Μόλις όμως επιστρέψαμε για τις τρεις τελευταίες μέρες το αγαπήσαμε όσο λίγες πόλεις.Έχει κάτι που σε μαγεύει,κάτι μυστηριακό, κι ας έχει χαρακτηριστικά μιας άναρχης πόλης.Σου αφήνει μια ανάμνηση ανεξήγητα ωραία και παντοτινή.Η κοντινή Μπακταπούρ σε ταξιδεύει μέσα στο ταξίδι όπως σίγουρα και το Πατάν( που εμείς δεν είδαμε),στην Κοιλάδα του Κατμαντού.

Το Τσιτουάν και η Σαουράχα : Μας άρεσε πάρα πολύ αν και είχαμε ακούσει και αρνητικά σχόλια όπως ότι πας για το σαφάρι στο πάρκο και τίποτα άλλο.Εμείς απολαύσαμε πολλές ωραίες βόλτες στην μικρή αυτή πόλη, στην οποία έρχεσαι πιο κοντά με τους ντόπιους και τη φύση.Ωραίες βραδιές πάνω στο ποτάμι με τους μεζέδες και τις μπύρες υπό τους ήχους της ζούγκλας και των πουλιών απέναντι,που θα μας λείψουν πολύ...

Η Ποκάρα: Πιο τουριστική και πιο θορυβώδης αλλά και πιο καθαρή και οργανωμένη.Θα πας σε μαγαζιά ,ξενοδοχεία και μπαράκια που θα σε κερδίσουν και δε θα έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μια ευρωπαϊκή μικρή πόλη.Στο κέντρο και στην παλιά Ποκάρα θα αναμιχθείς πιο εύκολα με τους ντόπιους αν αυτό ζητάς,και στη λίμνη με τα βουνά από πάνω της θα ηρεμήσεις σίγουρα.Μάλλον θα θες να κάτσεις πιο πολλές μέρες από όσες έχεις προγραμματίσει...

Το Νεπάλ : Σίγουρα η χώρα είναι ξακουστή για τα πολυήμερα τρέκινγκ στα απίστευτα τοπία των Ιμαλαΐων.Εμείς δεν είχαμε τον χρόνο για κάτι τέτοιο και ίσως δεν είχαμε και τη φυσική κατάσταση.Θα επιλέγαμε ένα τρέκινγκ 1-2 ημερών αλλά με το να χάσουμε μία μέρα με τις πτήσεις δε μας άφησε περιθώριο. Οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ φιλόξενοι και χαμογελαστοί και η ασφάλεια που θα νοιώσεις παντού στη χώρα είναι δεδομένη.Το κόστος των ξενοδοχείων που εμείς μείναμε ήταν από 40-50 € η βραδιά για τρία άτομα σε καλά ξενοδοχεία,ειδικά στην Ποκάρα.Οι μετακινήσεις με λεωφορεία λίγο περιπετειώδης αλλά οικονομικές και τα ταξί τους πολύ φτηνά όπως και η διατροφή,τα ποτά κτλ.Αρκετά ακριβή η μετακίνηση με αυτοκίνητο και οδηγό αλλά ίσως αξίζει σε κάποιες περιπτώσεις.Από ψώνια στην Τάμελ θα βρεις τα πάντα,όπως και στις άλλες πόλεις ,αρκετά οικονομικά με το ανάλογο παζάρεμα φυσικά.Είναι μια φτωχή χώρα που όμως δε βλέπεις μιζέρια.Αν θέλεις να βοηθήσεις μη δίνεις σε ζητιάνους, θα στο πουν σε πολλές στιγμές οι ντόπιοι.Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι όπως το να ψωνίζεις από τα μικρά μαγαζιά τους,να φας και να μείνεις σε μικρά εστιατόρια και ξενοδοχεία που τα έχουν συνήθως οικογένειες και όχι κάποια πολυεθνική,ενισχύοντας έτσι την τοπική οικονομία.Μπορείς επίσης να βοηθήσεις μέσω κάποιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης,ειδικά μετά το σεισμό.Προσωπικά να πω ότι είχα "υιοθετήσει" για κάποια χρόνια δύο μικρές αδερφούλες μέσω της οργάνωσης Mountain Trust η οποία βοηθάει μικρά παιδιά στη διαβίωση τους και στο να πάνε σχολείο.Δυστυχώς μετακόμισαν κι έτσι έχασαν τα ίχνη τους και δεν κατάφερα να τις συναντήσω. Σε επαφή με την οργάνωση αυτή με έφεραν οι φίλες μου Miette και Naiomi,μαμά και κόρη οι οποίες έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές το Νεπάλ και οι οποίες με βοήθησαν πολύ.

ΥΓ: Ευχαριστώ τους συνταξιδιώτες μου για την παρέα τους στη γνωριμία μου με τον κόσμο,και κυρίως την Ελευθερία μου που τόσο έχει βοηθήσει, είτε με την παρέα της, είτε με την στήριξη της όταν δεν ταξιδεύουμε μαζί.Πόσα "μα καλά πώς τον αφήνεις?" έχεις ακούσει...

ΥΓ 2:Όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές έχουν ήδη κλειστεί τα εισιτήρια για την επόμενη μαγική χώρα!

Σύνδεσμοι:Το βίντεο μας

Το βίντεο μας σε περίληψη

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία