Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.454
- Likes
- 17.526
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Πώς γίνεται ένα παιδικό παιχνίδι να επηρεάσει τη μετέπειτα πορεία ενός ανθρώπου -εν προκειμένω τη δική μου; Πώς συνδέεται μια αρρώστια και η… Σκότλαντ Γιαρντ με την αγάπη μου για τα ταξίδια, και -τελικά- τη γέννηση του Travelstories;
Αυτή είναι η αρχή της πορείας της προσωπικής μου αναζήτησης στη ζωή, που ξεκίνησε μέσα από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό όταν ήμουν δεκατριών ετών.
Ποτέ δεν ήμασταν εύπορη οικογένεια, αλλά μεγαλώνοντας σαν παιδί και σαν έφηβος δε θυμάμαι ποτέ να μου έλειψε κάτι, ίσα ίσα που κάποιες κλίσεις που έδειξα νωρίς τροφοδοτήθηκαν από τους γονείς και εξελίχθηκαν σε χόμπυ και κάτι παραπάνω. Ποτέ ωστόσο δεν είχα εκτεθεί στην έννοια του ταξιδιού εκτός Ελλάδας, οι γονείς μου δεν είχαν ταξιδέψει και το πιο κοντινό γεγονός σε ταξίδι στο εξωτερικό ήταν η νονά της αδελφής μου που ερχόταν κάθε Χριστούγεννα από τις Βρυξέλλες, κάτι που μου φαινόταν τότε ως απίθανα εξωτικό και μακρινό από τη δική μου πραγματικότητα.
Μεγαλώνοντας, μερικές από τις καλύτερες και πιο έντονες αναμνήσεις που έχω προέρχονται από τα καλοκαίρια που πέρναγα στο Λουτράκι με την παρέα που συγκεντρωνόταν μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες και μόνο στο συγκεκριμένο μέρος. Το χειμώνα όλοι αυτοί εξαφανίζονταν από τις ζωές των υπόλοιπων. Ήταν σα να μην υπάρχουν. Ίσως κι’αυτό να έπαιζε το ρόλο του στο να μοιάζουν τα καλοκαίρια τόσο διαφορετικά, δημιουργικά και γεμάτα στιγμές που θυμάμαι έντονα σήμερα, και τα ηλιοβασιλέματα του Λουτρακίου να μοιάζουν λες και βγήκαν από κάποιο ποίημα του Φροστ.
Μία από αυτές τις αναμνήσεις ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που μας είχε φέρει η προαναφερθείσα νονά σε ένα από τα ταξίδια της στην Ελλάδα, που ονομαζόταν Σκότλαντ Γιαρντ. Ο μυστηριώδης κύριος Χ έπρεπε να κινηθεί στο κέντρο του Λονδίνου χρησιμοποιώντας τα βρετανικά μέσα μεταφοράς, και οι ντετέκτιβ προσπαθούσαν να τον πιάσουν έχοντας μόνο στιγμιαία εικόνα στο πού βρίσκεται στην πόλη. Θυμάμαι το χάρτη του παιχνιδιού με το Λονδίνο χωρισμένο στη μέση από τον Τάμεση, και τα εισιτήρια του μετρό, των ταξί, ακόμα και των πλεούμενων που χρησιμοποιούσα με ενθουσιασμό κάθε φορά που ήμουν ο κύριος Χ, για να ξεφύγω από τους ντετέκτιβ. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η μανιακή ενασχόληση με αυτό το παιχνίδι, το οποίο αν δεν κάνω λάθος πωλείται ακόμα και σήμερα, χαράκωσε την πρώτη ταξιδιωτική εικόνα στο μυαλό μου, και γέννησε τις πρώτες ταξιδιωτικές επιθυμίες μου.
Λίγο αργότερα, από μια ειρωνεία της τύχης και της ζωής, η γιαγιά μου απέκτησε ένα πρόβλημα υγείας το οποίο σύντομα δημιούργησε την ανάγκη για εγχείρηση στο εξωτερικό, και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία. Οι γονείς μου θα πήγαιναν μαζί της και εγώ και τα αδέλφια μου θα μέναμε για λίγο με την έτερη γιαγιά. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν η γιαγιά με φώναξε στο σπίτι της και μου είπε ότι θα μου κάνει δώρο το ταξίδι στο Λονδίνο, για να πάω μαζί τους. Δε θυμάμαι αν μου είπε το γιατί, ούτε έμαθα αν το ζήτησαν οι γονείς μου. Θυμάμαι όμως το πόσο εξωτικό και μαγικό μου ακουγόταν το ενδεχόμενο να βρεθώ σε μια άλλη χώρα, και μάλιστα σε μια πόλη που είχα ήδη το χάρτη του κέντρου της αποτυπωμένο στο μυαλό μου.
Ξαφνικά βρίσκομαι στο κέντρο του Λονδίνου. Τις τελευταίες μέρες νιώθω σα να ανακαλύπτω τον κόσμο από την αρχή. Η σύγχυση και η ανασφάλεια των πρώτων ωρών υποχωρεί και αντικαθίσταται από μια παράξενη οικειότητα, που ξεκινάει και τελειώνει στο λονδρέζικο μετρό. Εδώ κάτω, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους, αισθάνομαι λες και βρήκα ξαφνικά το μέρος που ανήκω. Οι αναμνήσεις μου από το επιτραπέζιο παιχνίδι τροφοδοτούν τα βήματά μου από τον ένα σταθμό στον άλλο, σε σημείο που οι γονείς μου να με αφήνουν να καθορίζω ολοκληρωτικά την κατεύθυνση που παίρνουμε κάθε μέρα.
Το Λονδίνο μου φαίνεται μεγάλο, θορυβώδες, βρώμικο. Ανθρώπινο. Αφόρητα ελκυστικό. Τις περισσότερες μέρες που χρησιμοποιούμε με τους γονείς μου το μετρό, νιώθω σα να περιφέρομαι στους διαδρόμους και τα τρένα μόνος μου, έχω απορροφηθεί πλήρως στην πρωτόγνωρη ικανοποίηση που μου δίνει η αίσθηση βεβαιότητας ότι ξέρω να χρησιμοποιώ το Tube.
Ήταν αυτές οι στιγμές που ανακάλυψα τη χαρά της πραγματοποίησης, αλλά και την απέραντη ικανοποίηση της οργάνωσης ενός ταξιδιού. Πάνω απ’ όλα όμως, μου έδωσαν ένα εφόδιο που θα με συντρόφευε στην υπόλοιπη ζωή μου: το να ονειρεύομαι ταξίδια σε προορισμούς από ολόκληρο τον κόσμο.
Από το ταξίδι το ίδιο, και αν εξαιρέσουμε τις εικόνες και τις διαδρομές στο μετρό που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα, μόνο οι φωτογραφίες που διασώθηκαν και βρήκαν το δρόμο τους στην Αυστραλία μετά από 25 χρόνια μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις.
Το μουσείο φυσικής ιστορίας, ο εφηβικός ενθουσιασμός για τα κέρινα ομοιώματα της Madame Tussauds, η πρώτη μου βόλτα στην Tower Bridge, το διάσημο Big Ben, και τα συναισθήματα δέους για το αχανές Hyde Park, είναι μερικά από τα πράγματα που θυμάμαι κοιτώντας τις φωτογραφίες. Κοινότυπα και χιλιοειπωμένα σήμερα, αλλά πρωτοφανή και μαγικά για το μυαλό ενός δεκατριάχρονου στην Ελλάδα του 1992.
Οι λεπτομέρειες όμως μου διαφεύγουν. Γιατί να μην είχα φτιάξει το Travelstories από τότε; Ή έστω, να κρατούσα ένα ημερολόγιο με αυτά που έβλεπα και ένιωθα; Θα ήταν πολύτιμο στον τωρινό εαυτό μου. Μην αφήνετε τις αναμνήσεις από τα ταξίδια σας να ξεθωριάζουν - και ακόμα και αν ξεθωριάσουν έχουν αξία, έτσι όπως ύπουλα καμουφλάρονται και φιλτράρονται από ένα μυαλό που συνεχώς γερνάει. Καταγράψτε τις. Μέσα από αυτές μπορείτε να δείτε ποια ταξίδια σας άλλαξαν, ποια σας άφησαν αδιάφορους, και ποια όρισαν αυτό που είστε σήμερα.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν απλώς μια στιγμή από πολλές που ακολούθησαν και προηγήθηκαν και σχημάτισαν το χαρακτήρα μου. Δε μπορώ να αγνοήσω την περίπτωση όμως να ήταν και καθοριστικό στην πορεία που ακολούθησα τα επόμενα χρόνια. Βρέθηκα να πιέζω τους γονείς μου για ταξίδι με την παραμικρή αφορμή – κάτι που τελικά οδήγησε σε δύο ακόμα ταξίδια στη Βιέννη και το Παρίσι πριν αποχαιρετήσω την εφηβεία, στη συνέχεια κατέληξα να σπουδάζω χαρτογραφία, και στις ελεύθερες ώρες μου να φτιάχνω αυτό που τελικά κατέληξε να είναι σήμερα το Travelstories, ενώ ταυτόχρονα το μικρόβιο που κόλλησα από τα εφηβικά μου ταξίδια το μετέφερα ακόμα και στους γονείς μου που τα επόμενα χρόνια ονειρεύτηκαν και είδαν καινούρια μέρη για πρώτη φορά.
Τι άλλη απόδειξη χρειάζομαι;
Αυτή είναι η αρχή της πορείας της προσωπικής μου αναζήτησης στη ζωή, που ξεκίνησε μέσα από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό όταν ήμουν δεκατριών ετών.
Ποτέ δεν ήμασταν εύπορη οικογένεια, αλλά μεγαλώνοντας σαν παιδί και σαν έφηβος δε θυμάμαι ποτέ να μου έλειψε κάτι, ίσα ίσα που κάποιες κλίσεις που έδειξα νωρίς τροφοδοτήθηκαν από τους γονείς και εξελίχθηκαν σε χόμπυ και κάτι παραπάνω. Ποτέ ωστόσο δεν είχα εκτεθεί στην έννοια του ταξιδιού εκτός Ελλάδας, οι γονείς μου δεν είχαν ταξιδέψει και το πιο κοντινό γεγονός σε ταξίδι στο εξωτερικό ήταν η νονά της αδελφής μου που ερχόταν κάθε Χριστούγεννα από τις Βρυξέλλες, κάτι που μου φαινόταν τότε ως απίθανα εξωτικό και μακρινό από τη δική μου πραγματικότητα.
Μεγαλώνοντας, μερικές από τις καλύτερες και πιο έντονες αναμνήσεις που έχω προέρχονται από τα καλοκαίρια που πέρναγα στο Λουτράκι με την παρέα που συγκεντρωνόταν μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες και μόνο στο συγκεκριμένο μέρος. Το χειμώνα όλοι αυτοί εξαφανίζονταν από τις ζωές των υπόλοιπων. Ήταν σα να μην υπάρχουν. Ίσως κι’αυτό να έπαιζε το ρόλο του στο να μοιάζουν τα καλοκαίρια τόσο διαφορετικά, δημιουργικά και γεμάτα στιγμές που θυμάμαι έντονα σήμερα, και τα ηλιοβασιλέματα του Λουτρακίου να μοιάζουν λες και βγήκαν από κάποιο ποίημα του Φροστ.
Μία από αυτές τις αναμνήσεις ήταν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που μας είχε φέρει η προαναφερθείσα νονά σε ένα από τα ταξίδια της στην Ελλάδα, που ονομαζόταν Σκότλαντ Γιαρντ. Ο μυστηριώδης κύριος Χ έπρεπε να κινηθεί στο κέντρο του Λονδίνου χρησιμοποιώντας τα βρετανικά μέσα μεταφοράς, και οι ντετέκτιβ προσπαθούσαν να τον πιάσουν έχοντας μόνο στιγμιαία εικόνα στο πού βρίσκεται στην πόλη. Θυμάμαι το χάρτη του παιχνιδιού με το Λονδίνο χωρισμένο στη μέση από τον Τάμεση, και τα εισιτήρια του μετρό, των ταξί, ακόμα και των πλεούμενων που χρησιμοποιούσα με ενθουσιασμό κάθε φορά που ήμουν ο κύριος Χ, για να ξεφύγω από τους ντετέκτιβ. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η μανιακή ενασχόληση με αυτό το παιχνίδι, το οποίο αν δεν κάνω λάθος πωλείται ακόμα και σήμερα, χαράκωσε την πρώτη ταξιδιωτική εικόνα στο μυαλό μου, και γέννησε τις πρώτες ταξιδιωτικές επιθυμίες μου.
Λίγο αργότερα, από μια ειρωνεία της τύχης και της ζωής, η γιαγιά μου απέκτησε ένα πρόβλημα υγείας το οποίο σύντομα δημιούργησε την ανάγκη για εγχείρηση στο εξωτερικό, και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία. Οι γονείς μου θα πήγαιναν μαζί της και εγώ και τα αδέλφια μου θα μέναμε για λίγο με την έτερη γιαγιά. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν η γιαγιά με φώναξε στο σπίτι της και μου είπε ότι θα μου κάνει δώρο το ταξίδι στο Λονδίνο, για να πάω μαζί τους. Δε θυμάμαι αν μου είπε το γιατί, ούτε έμαθα αν το ζήτησαν οι γονείς μου. Θυμάμαι όμως το πόσο εξωτικό και μαγικό μου ακουγόταν το ενδεχόμενο να βρεθώ σε μια άλλη χώρα, και μάλιστα σε μια πόλη που είχα ήδη το χάρτη του κέντρου της αποτυπωμένο στο μυαλό μου.
Ξαφνικά βρίσκομαι στο κέντρο του Λονδίνου. Τις τελευταίες μέρες νιώθω σα να ανακαλύπτω τον κόσμο από την αρχή. Η σύγχυση και η ανασφάλεια των πρώτων ωρών υποχωρεί και αντικαθίσταται από μια παράξενη οικειότητα, που ξεκινάει και τελειώνει στο λονδρέζικο μετρό. Εδώ κάτω, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους, αισθάνομαι λες και βρήκα ξαφνικά το μέρος που ανήκω. Οι αναμνήσεις μου από το επιτραπέζιο παιχνίδι τροφοδοτούν τα βήματά μου από τον ένα σταθμό στον άλλο, σε σημείο που οι γονείς μου να με αφήνουν να καθορίζω ολοκληρωτικά την κατεύθυνση που παίρνουμε κάθε μέρα.
Το Λονδίνο μου φαίνεται μεγάλο, θορυβώδες, βρώμικο. Ανθρώπινο. Αφόρητα ελκυστικό. Τις περισσότερες μέρες που χρησιμοποιούμε με τους γονείς μου το μετρό, νιώθω σα να περιφέρομαι στους διαδρόμους και τα τρένα μόνος μου, έχω απορροφηθεί πλήρως στην πρωτόγνωρη ικανοποίηση που μου δίνει η αίσθηση βεβαιότητας ότι ξέρω να χρησιμοποιώ το Tube.
Ήταν αυτές οι στιγμές που ανακάλυψα τη χαρά της πραγματοποίησης, αλλά και την απέραντη ικανοποίηση της οργάνωσης ενός ταξιδιού. Πάνω απ’ όλα όμως, μου έδωσαν ένα εφόδιο που θα με συντρόφευε στην υπόλοιπη ζωή μου: το να ονειρεύομαι ταξίδια σε προορισμούς από ολόκληρο τον κόσμο.
Από το ταξίδι το ίδιο, και αν εξαιρέσουμε τις εικόνες και τις διαδρομές στο μετρό που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα, μόνο οι φωτογραφίες που διασώθηκαν και βρήκαν το δρόμο τους στην Αυστραλία μετά από 25 χρόνια μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις.
Το μουσείο φυσικής ιστορίας, ο εφηβικός ενθουσιασμός για τα κέρινα ομοιώματα της Madame Tussauds, η πρώτη μου βόλτα στην Tower Bridge, το διάσημο Big Ben, και τα συναισθήματα δέους για το αχανές Hyde Park, είναι μερικά από τα πράγματα που θυμάμαι κοιτώντας τις φωτογραφίες. Κοινότυπα και χιλιοειπωμένα σήμερα, αλλά πρωτοφανή και μαγικά για το μυαλό ενός δεκατριάχρονου στην Ελλάδα του 1992.
Οι λεπτομέρειες όμως μου διαφεύγουν. Γιατί να μην είχα φτιάξει το Travelstories από τότε; Ή έστω, να κρατούσα ένα ημερολόγιο με αυτά που έβλεπα και ένιωθα; Θα ήταν πολύτιμο στον τωρινό εαυτό μου. Μην αφήνετε τις αναμνήσεις από τα ταξίδια σας να ξεθωριάζουν - και ακόμα και αν ξεθωριάσουν έχουν αξία, έτσι όπως ύπουλα καμουφλάρονται και φιλτράρονται από ένα μυαλό που συνεχώς γερνάει. Καταγράψτε τις. Μέσα από αυτές μπορείτε να δείτε ποια ταξίδια σας άλλαξαν, ποια σας άφησαν αδιάφορους, και ποια όρισαν αυτό που είστε σήμερα.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν απλώς μια στιγμή από πολλές που ακολούθησαν και προηγήθηκαν και σχημάτισαν το χαρακτήρα μου. Δε μπορώ να αγνοήσω την περίπτωση όμως να ήταν και καθοριστικό στην πορεία που ακολούθησα τα επόμενα χρόνια. Βρέθηκα να πιέζω τους γονείς μου για ταξίδι με την παραμικρή αφορμή – κάτι που τελικά οδήγησε σε δύο ακόμα ταξίδια στη Βιέννη και το Παρίσι πριν αποχαιρετήσω την εφηβεία, στη συνέχεια κατέληξα να σπουδάζω χαρτογραφία, και στις ελεύθερες ώρες μου να φτιάχνω αυτό που τελικά κατέληξε να είναι σήμερα το Travelstories, ενώ ταυτόχρονα το μικρόβιο που κόλλησα από τα εφηβικά μου ταξίδια το μετέφερα ακόμα και στους γονείς μου που τα επόμενα χρόνια ονειρεύτηκαν και είδαν καινούρια μέρη για πρώτη φορά.
Τι άλλη απόδειξη χρειάζομαι;
